ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၄)

ပဥၥမပိုင္း (ပဥၥမ ၂ ႏွစ္ - ၂)

 

 (၉၃) ဂရုတင့္ (Grootint)

            ဖိုက္ဘာပိုက္ႀကီးမ်ားဆင္ရာတြင္ ႀကီးၾကပ္သည့္ ဂရုတင့္ကုမၸဏီမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တဲြလုပ္ရသူမ်ားမွာ နယ္သာလင္ႏိုင္ငံသား ဒတ္ခ်္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ အာ့ဒ္ (Ad) ႏွင့္ ဂုဗ္ (Goove)၊ ဂရိလူမ်ိဳး မက္စ္ (Max), အီတလီႏိုင္ငံမွ ဘရူႏို (Bruno), ဖိလစ္ပိုင္မွ ႏို၀ယ္ (Noel), ဟန္ေဂရီမွ ဖရန္႔ (Frank) တို႔ျဖစ္သည္။ ဖရန္႔မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးမန္ေနဂ်ာျဖစ္၏။ သူတို႔အားလံုးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ပလဲနံပ သင့္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏို၀ယ္ဆိုသည့္ ဖဦးထုပ္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္လို႔မရပါ။ ဤသည္မွာ ႏို၀ယ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္လို႔မွမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္က အလကားေနရင္း သူ႔အေပၚ မေစ ၦယစိတ္ ပြားေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပုိက္က်ဴစီအင္ဂ်င္နီယာ (Piping QC Engineer) ဆုိၿပီး လခအမ်ားႀကီးေပး ခန္႔ထားေသာ္လည္း ႏို၀ယ္မွာ ပိုက္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ဘာမွဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မတတ္ေသာေၾကာင့္  ၾကည့္မရတာ ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလို ဆိုသကဲ့သုိ႔ ႏို၀ယ္ရေသာလခမွာ ကြ်န္ေတာ့္လခထက္ ေလးဆခန္႔ရိွေလရာ မဆီမဆိုင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလိုလိုေနရင္း အူအသည္းယားေနတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ႏို၀ယ္ကိုၾကည့္ရတာ ဘာစိတ္ခံစားမႈမွ ရိွပံုမေပၚ။ သူ႔ကို အဆဲခံရ သည့္တုိင္ နာပံုမရ။ စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာခ်င္သေလာက္ေျပာၾကစမ္းကြာ၊ ငါပိုက္ဆံရၿပီးတာပဲ ဟု သေဘာထားပံုရပါသည္။  

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တစ္ခန္းထဲတြင္ စုထုိင္ၾကသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လုပ္သမွ်၊ ေျပာသမွ်အားလံုး ျမင္ေနၾကားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပင္မပတ္သက္ေသာ္ျငားလည္း ဤပုိက္လုိင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီမွ ကန္ထရိုက္ယူထားေသာလုိင္းျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ေနပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညပိုင္းဆင္းရခ်ိန္မ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ႏို၀ယ္ အတူတဲြက်တတ္သည္။ ထိုသည့္အခါမ်ား၌ ႏို၀ယ္မွာ ညဦးပုိင္း ခဏတျဖဳတ္ ဆိုဒ္ထဲဟုိေလွ်ာက္၊ သည္ေလွ်ာက္လုပ္ၿပီး ည ဆယ္နာရီမတီးမီပင္ စားပဲြကိုရွင္းကာ တက္အိပ္ပါေတာ့ သည္။ ထို႔ေနာက္ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ထကာ အေစာဆံုးထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္၏။ ႏို၀ယ္တို႔ တန္ခ်က္ေတာ့။

            ႏို၀ယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတင္းေျပာဘက္မွာ ယုန (Una) ျဖစ္၏။ သူက ဂရုတင့္မွ ခန႔္ထားေသာ စာေရးမျဖစ္သည္။ လူသူ ေလးပါး အရိပ္အျခည္ၾကည့္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္အနားကပ္လာခါ “အဲဒါ ဖရန္႔ေပါ့။ ဒီပေရာဂ်က္အစမွာ သူ ဖိလစ္ပိုင္ကိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ႏို၀ယ္နဲ႔ေတြ႔တာ။ ႏို၀ယ္က သူ႔ကို ဘာေတြေတာင္ ဘယ္လိုျပဳစုလုိက္တယ္မသိဘူး။ ဘာမွလည္း တတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဆုိၿပီး ခန္႔ထားတာ။ သူကေတာ့ ခန္႔မွာကိုး။ သူလခေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ - -“ စသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းတလန္၊ ပန္းတလန္ ေျပာပါသည္။ 

            သို႔ေသာ္ အာ့ဒ္ တို႔ကေတာ့ တကယ္လုပ္သူမ်ား ျဖစ္၏။ လူေကာင္ႀကီးမ်ားကလည္းႀကီးသျဖင့္ အပင္ပန္းလည္း ခံႏုိင္သည္။ စားလည္း စားႏုိင္သလို ညေနဘက္ အလုပ္ကျပန္ၿပီဆုိလွ်င္ ကလီမင္တီမွ ေဟာ္ကာစင္တာတြင္ ည ဆယ္နာရီ၊ ဆယ့္တစ္နာရီထိေအာင္ တေအးတေဆး ဘီယာေသာက္ေနေလ့ရိွသည္။ ဘီယာပင္မေသာက္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္၀ိုင္းထိုင္တတ္ သည္။

            သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကေတာ့ အံ့ၾသဘို႔ေကာင္းပါသည္။ သူတို႔အားလံုးတြင္ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ (girl friend) တစ္ေယာက္စီရိွ၏။ အာ့ဒ္၏ ဂဲလ္ဖရဲန္႔မွာ ဖဦးထုပ္မကေလးျဖစ္ၿပီး ဖရန္႔၏ ဂဲလ္ဖရဲန္႔မွာ ဗီယက္နမ္သူေလး ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ဇနီးသည္မ်ား စင္ကာပူသို႔ လုိက္လာသည္။ ထိုအခါ သူတို႔ဇနီးသည္မ်ားကို ဒါ ငါ့ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ကြ ဟု မိတ္ဆက္ေပး၏။ ဇနီးျဖစ္သူမ်ားကလည္း ထိုေကာင္မေလးမ်ားကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံပါသည္။ သူတို႔ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း သူတို႔ကို တရုိတေသျပဳစုသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားဆိုလွ်င္ မည္သို႔ေနပါမည္နည္း။ စင္ကာပူအလည္လာသည့္ သင့္ဇနီးသည္အား ဒါ ငါ့အတည္းေလးေလ၊ နင္ ကုိယ့္ညီမေလးလို သေဘာထားေပါ့ဟာ ဟု မိတ္ဆက္ေပးၾကည့္ပါ။ ဟင္၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ဒါ လုပ္စရာလား ဟု ခံုဖိနပ္ႏွင့္ ေခါင္းအေခါက္မခံရလွ်င္ ကံေကာင္း။

            လူေပါင္းစံုသလို စရိုက္လည္း မ်ိဳးစံုလွသည္။ ဘရူႏိုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၊ ေသခဲဟူေသာ ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္လုိက္၊ ၾကည့္လုိက္။ အၿမဲေပ်ာ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ အီတလီလို သီခ်င္းမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ဆိုလိုက္ သူသေဘာမေတြ႔လွ်င္ ဖန္ကူးရုိး ဟု အီတလီလိုဆဲလိုက္။ ႏို၀ယ့္ကိုလည္း ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို၊ ႏို၀ယ္မွာ သူ႔မေျပာသကဲ့သို႔ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ အမွန္မွာ ဘရူႏိုက ဂရုတင့္မွမဟုတ္။ ဂရုတင့္သို႔ ပိုက္မ်ားကိုေရာင္းေသာ အီတလီ၊ ဆာပလပ္ကုမၸဏီမွ ျဖစ္သည္။ ဂရုတင့္မွ ပုိက္မ်ားဆင္ရာသို႔ အရည္အေသြးပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္ရႈရန္ လႊတ္ထားတာျဖစ္သည္။

            မက္စ္မွာမူ ႏြားရိုင္းတစ္ေကာင္ အီအီးပါေနသည္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည့္ပံုအား A3 စာရြက္ႏွင့္ ပရင့္ထုတ္၊ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းကာ သူ႔စားပဲြေရွ႔တြင္ ကပ္ထားသည္။ ဘူးရွစ္မလုပ္နဲ႔ (Don’t Bull-shit) ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာလုပ္သူ ဖရန္႔ႏွင့္ မၾကာခဏ ျပႆနာတက္သည္။ မက္စ္မွာ ဂရုတင့္မွ မဟုတ္။ Third Party ေခၚ အျပင္ကုမၸဏီမွ ဂရုတင့္လုပ္သည္မ်ားကို ႀကီးၾကပ္ စစ္ေဆး ရသူျဖစ္ေလသည္။ သူအဘယ္ေၾကာင့္ ဖရန္႔ႏွင့္ ျပႆနာတက္ရသနည္း။ အေၾကာင္းရိွ၏။

             ဖရန္႔က ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Hey, Una, No internet, I am going back ဆိုကာ ျပန္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးငါးရက္မေပၚလာ။ ယုနအေျပာအရ စင္ကာပူအႏွံ႔ သြားခ်င္သလိုသြားၿပီး က်သမွ် တကၠစီခကို လည္းေကာင္း၊ ၀ယ္ထားသမွ် ပစၥည္းတန္ဘုိးအားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ကာ တင္ေတာင္းသည္ ဆုိပါသည္။ ၀ယ္သည့္ ပစၥည္းဆိုရာ၌ သူ႔ဘို႔သာမက၊ သူ႔ဂဲလ္ဖရဲန႔္ဘို႔၀ယ္သည္မ်ားကိုပါ တင္ေတာင္းျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔ဘီယာေသာက္ခ၊ ဟုိသြားဒီသြား၊ ဟိုဟာ၀ယ္ သည္ဟာ၀ယ္ တင္ေတာင္းတာအစုစု၊ အကုန္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္လခထက္ပင္ ပိုမ်ားႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ရေသာလခမွာ အာ့ဒ္အေျပာ အရ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ျဖစ္ပါသည္။

            ဖရန္႔ သည္လိုလုပ္ေနတာကို ၾကည့္မရသူမွာ မက္စ္ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ မက္စ္ႏွင့္ မၾကာခဏစကားမ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက ဂရုတင့္မွမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရ။ ပါးစပ္ေသနတ္သာ ပစ္လို႔ရသည္။

 

(၉၄) ၀ီကြမ္း (Wecom)

            ပိုက္မ်ားတပ္ဆင္ျခင္းကို ၀ီကြမ္းမွ တာ၀န္ယူသည္။ ယူနီယမ္အလြိဳင္းက ၀ီကြမ္းကို ဆပ္ကြန္း (sub-contractor) ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ၀ီကြမ္းမွ အလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ အိႏိၵယႏွင့္ ဘဂၤလားကုလားေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေလးလူမ်ိဳးအနည္းငယ္လည္း ပါသည္။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားမွာ လီ ႏွင့္ ဆာဖာရီတို႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္ အဲလက္စ္ဆုိသည့္ တစ္ေယာက္လည္းရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူက မေန႔တစ္ေန႔ ကမွ အလုပ္သမားဘ၀မွ စူပါဗိုက္ဆာျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ အလုပ္အေၾကာင္း ေရေရလည္လည္ နားလည္လို႔ျဖစ္လာတာမဟုတ္။ သူေဌးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမကင္းေသာေၾကာင့္ ဦးထုပ္အျဖဴေဆာင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းမကြ်မ္းက်င္သူအား စူပါဗိုက္ဆာခန္႔ထားျခင္းကို အာ့ဒ္က “ဟင္၊ အရင္လက တံျမက္စည္းလဲွေနတဲ့ေကာင္က ခု စူပါဗိုက္ဆာဆိုေတာ့ ဘယ္နဲ႔လုပ္ ေသာက္သံုးက်မလဲကြ” ပါးစပ္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ေျပာေလ့ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမထူးပါ။  

            အလုပ္သမားမ်ားထဲမွ ခ်ိဳင္ခ်ီမင္းကဲ့သို႔ေသာ ပိုက္ဖစ္တာအခ်ိဳ႔မွာ အလြန္ေတာ္သည္။ စူပါဗိုက္ဆာမလုိပဲ လုပ္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္၏။ အိႏိၵကုလားေလးမ်ားထဲမွ MKM တို႔ဆိုလွ်င္ ဘဲြ႔ရမ်ားျဖစ္သည္။ အေျခအေနအရ ပိုက္ဖစ္တာလုပ္၊ လာမီနိတ္လုပ္ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔က ပညာတတ္ေတာ့ ေျပာလုိ႔ဆုိလုိ႔ေကာင္း၊ ေပါင္းလုိ႔သင္းလို႔ ေကာင္းသည္။ အလုပ္ကိုလည္း ခုိျခင္းကပ္ျခင္းမရိွပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ၾက သူမ်ား ျဖစ္၏။

            စူပါဗုိက္ဆာလုပ္သူမ်ားမွာမူ ဖင္ေလးတုန္းဆဲြျဖစ္၏။ အလုပ္စတာ ၈ နာရီျဖစ္ေသာ္လည္း ၉ နာရီေက်ာ္မွ အိပဲ့အိပ့ဲႏွင့္ ေရာက္လာ တတ္သည္။ အလုပ္သမားေတြထဲမွ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရိွသူမ်ားက ဘာလုပ္မည္ဆိုတာ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔စီစဥ္။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အလုပ္စတာျဖစ္၏။ ဤသည္ကို အာ့ဒ္တို႔ ဂရုတင့္မွလူေတြက မႀကိဳက္။ သူတို႔က လုပ္ငန္းတိုးတက္မႈအစီရင္ခံစာ (Progress Report) ကို ေရးရသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ၿပီးသင့္သေလာက္ အလုပ္မၿပီးသည့္အေၾကာင္း ၀ီကြမ္းကို စည္းေ၀းပဲြမ်ားတြင္ ကြန္ပလိန္းလုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္တြင္ေတာ့ ဘာမွထူးျခားလာတာ မေတြ႔ရပါ။ ေျပာလည္း ေမာင္ေျပာပဲျဖစ္၏။  ေနာက္ေတာ့ လုပ္စရာရိွမ်ားအား အလုပ္သမားေတြကိုေျပာျပၿပီး လုပ္ခုိင္းရသည္။ မေနႏိုင္ေသာ သူတို႔က အလိုလိုေနရင္း ၀ီကြမ္းစူပါဗိုက္ဆာမ်ား ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

            ၀ီကြမ္းမွ ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာမွာလည္း သည္ပေရာဂ်က္စေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာရာထူးသို႔ေရာက္လာသူ ျဖစ္၏။ ေနာ္မန္ဟု ေခၚသည္။ သူကေတာ့ သိပ္မဆုိးလွပါ။ အလုပ္ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္။ အားလံုးစုေပါင္း လုပ္ၾကရ သည္ျဖစ္ရာ အားလံုးညီညီညြတ္ညြတ္လုပ္ၾကပါမွ မိမိတို႔မွန္းထားသည့္ပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ႏိုင္မည္။ သည့္အတြက္ မန္ေနဂ်ာ၊ စူပါဗိုက္ဆာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ က်ဴစီ၊ အေထြေထြအလုပ္သမား အားလံုး မိမိတုိ႔က်ရာေနရာမွ မိမိတို႔တာ၀န္ကို မခိုမကပ္ လုပ္ၾကရန္လိုသည္။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ထဲ ေကာင္းေနလို႔ မရသလို၊ မန္ေနဂ်ာလုပ္သူ အသံုးမက်ပါက လုပ္သေလာက္ ခရီးတြင္မည္ မဟုတ္ပါ။

            ၀ီကြမ္းမွ ခန္႔ထားေသာ Safety Supervisor တစ္ေယာက္ရိွသည္။ စတီဗင္ ဟူ၏။ သူ႔က်ေတာ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳး။ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ သူအလုပ္အလြန္လုပ္ေၾကာင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆိုဒ္ထဲတြင္မူ အလြန္ေတြ႔ရခဲလွ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဆးလိပ္ ေသာက္ေသာ Smoking shed ၌ေတြ႔ရတတ္သည္။ အခါမ်ားစြာ သူဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မည္သူမွမသိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာမူ ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္မပတ္သက္၊ အေနသာႀကီးမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ မယ္လ္ဘင္းကိုမူ သည္အေၾကာင္း ေျပာျပထားသည္။ 

            လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအရာရိွ (Safety Officer) မ်ားမွာမူ မၾကာခဏ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းေနတာေတြ႔ရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခါစက Safety Officer မွာ Lee ျဖစ္၏။ တစ္မနက္တြင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဂ်ဗီမွ safety က သေဟာက္သဟာႏွင့္ ပါမစ္စာရြက္ကို ၿဖဲပစ္သည္။ Tool Box Meeting မွ လူအမ်ားေရွ႔တြင္ျဖစ္၏။ သည္တြင္ Lee ကလည္း အားက်မခံ က်န္ပါမစ္အားလံုးကို ဆုတ္ၿဖဲလႊင့္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ေဂ်ဗီက ေကာင္မွာ ဘာမွျပန္မေျပာေသာ္လည္း ရႉးရႉးရွားရွားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြား၏။

            ထိုေန႔ေန႔ခင္း စည္းေ၀းပဲြအၿပီး Lee မွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ျပန္ေရာက္လာ၏။ မ်က္လံုးမ်ားနီရဲစြတ္စိုေနသျဖင့္ မ်က္ရည္က် လာသည္ဟုပင္ ထင္ပါသည္။ မနက္ကကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဂ်ဗီက သူ႔ကို မည္မွ်ၿဖဲလႊတ္လိုက္သည္မသိ။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မန္ေနဂ်ာ အခန္းအတြင္း၀င္သြားပါသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ အထုပ္အပိုးျပင္ကာ ျပန္မည္ျပဳ၏။ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးတာကိုပင္ ဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။ ဘိုင့္ဘိုင္ ဟုဆိုကာ ကေသာကေျမာထြက္သြားပါသည္။ ယေန႔ထိ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္တစ္ခါမွ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သည္လိုျပႆနာ မ်ိဳး မ်ားစြာေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေနာက္ပိုင္းေျပာျပပါမည္။

 

(၉၅) Tool Box Meeting (TBM)

            Tool Box ကို ျမန္မာျပန္ရလွ်င္ လက္နက္ေသတၱာ ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ meeting မွာမူ စည္းေ၀းပဲြျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွလူမ်ားကိုသာ ဘာသာျပန္ခုိင္းရလွ်င္ Tool Box Meeting ကို လက္နက္ေသတၱာစည္းေ၀းပဲြဟု ဘာသာျပန္မည္ မုခ်ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေျပာစရာမရိွသျဖင့္ အားအားလ်ားလ်ား လွ်ာအရိုးမရိွတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ တကယ့္ကို ဤအတိုင္းဘာသာျပန္ ထားတာ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရဖူးျခင္းေၾကာင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သတည္း။ သည္အေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေသးစိတ္ေျပာျပပါမည္။

            Tool Box Meeting ဟူသည္မွာ ေန႔တစ္ေန႔၏ အလုပ္မစမီ၊ လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ အလုပ္သမားမ်ားကို သည္ကေန႔ ဘာေတြ လုပ္မည္။ သည္လုိလုပ္ရာတြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားရိွသည္။ ဤအႏၱရာယ္မ်ားမျဖစ္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ကာကြယ္ရမည္။ မည္ကဲ့သို႔ ေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို လုိက္နာရမည္။ ယမန္ေန႔က လုပ္ငန္းခြင္တြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားႀကံဳခဲ့ရသည္။ ဤကဲ့သို႔ မလုပ္သင့္။ မည္က့ဲသို႔လုပ္သင့္သည္ စသျဖင့္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားႏွင့္ လုပ္ရာတြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္သင့္ သည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို စူပါဗိုက္ဆာမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအရာရိွမ်ား (Safety Supervisor, Safety Coordination, Safety Officer) စသည္တုိ႔က ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

            သို႔ေသာ္လည္း သိၾကသည့္အတိုင္း ဟ၊ ငါတို႔ေတာ့ ဒါေတြသိထားမွ ျဖစ္မကြ၊ မျဖစ္မေနသြားတက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါ၊ ငါတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတယ္၊ ဒါေတြမသိရင္ ငါတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ရိွတယ္ ဟုမ်ား ေတြးေတာစဥ္းစားကာ စိတ္ပါလက္ပါလာတက္သူ ဘယ္ႏွဦး ရိွပါ သနည္း။ တစ္ေယာက္မွ မရိွပါ။ ေအာက္ကပံုမွာ လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ ကြ်န္ေတာ္ TBM ေပးေနပံု ျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္မယ္၊ အမ်ားသားဟ ဟု အထင္မႀကီးပါႏွင့္။ ပ်က္ကြက္သူမ်ားသျဖင့္ တစ္ရက္ပ်က္လွ်င္ တစ္နာရီျဖတ္မည္ဟု ၀မ္နင္ထုတ္ထားသျဖင့္ လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ပ်က္ၿမဲပ်က္ေနၾကေသးသျဖင့္ ေနာက္ေတာ့ တစ္ရက္ပ်က္ပါက တစ္ဆယ္ျဖတ္မည္ဟု ျပန္ျပင္လိုက္ရေလ၏။ TBM တက္သူမ်ား စာရင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ေန႔တိုင္းစာရင္းျပဳစုကာ စေနေန႔တိုင္း ရံုးသုိ႔တင္ရသည္။ ပ်က္သူမ်ားကို ရံုးက လစာမွ ျဖတ္သည္။

အီးစီစီပေရာဂ်က္တြင္ ဂ်ပန္က မိန္းကြန္းျဖစ္ေလရာ သူတို႔စနစ္အား စင္ကာပူတြင္း အတင္းသြပ္သြင္းရန္ ႀကိဳးစားေလေတာ့၏။ ထိုအထဲတြင္ မနက္ေစာေစာ အလုပ္မစမီလုပ္ရေသာ Took Box Meeting ၌ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခုိင္းျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ေဂ်ဗီရံုးေရွ႔တြင္လည္း ရိွရိွသမွ်၊ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းအားလံုးထြက္ကာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ေရွ႔ဆံုးတြင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ခ်ကာ တီးလံုးဖြင့္လွ်က္ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အာ - ဘယ္ကလာ နည္းျပရေနမလဲဗ်ာ။ ေရွ႔ဆံုးကလူလုပ္တာ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေနာက္က လူေတြက လိုက္လုပ္။ ေနာက္ကလူေတြက သူတို႔ေရွ႔ကလူေတြလုပ္တဲ့အတိုင္း လုိက္လုပ္။ ေရွ႔ကလူေတြ ကုန္းဆိုကုန္း။ ေရွ႔ကလူေတြ ကြဆို ကြေပါ့။

            သုိ႔ေသာ္လည္း လူေပါင္း ၄-၅၀၀ ေလာက္ရိွေလရာ ပညာတတ္သူလည္းပါ။ မတတ္သူလည္းပါ။ ယခင္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖူးသူ လည္းရိွ။ မလုပ္ဖူးသူလည္း မနည္းလွ။ အခ်ိဳ႔မွာလည္း စိတ္ပါလက္ပါကုန္း၏။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ မတတ္သာလို႔လုပ္ရေသာ္လည္း စိတ္ပါလို႔ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္းတာေအာင္ အျဖစ္ပဲကုန္းသည္။ ထို႔ျပင္ ၾကည့္လုပ္တာေပမင့္ ေရွ႔ဆံုးကလူလုပ္တာကို ေနာက္ကလူ လိုက္လုပ္ရာ မွာ နည္းနည္းလဲြ၊ သူ႔ေနာက္ကလူကထပ္လဲြ။ ဟို႔ေနာက္ဆံုးလူသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႔ဆံုးမွလူလုပ္ျပတာႏွင့္ ဘာမွ မပတ္သက္ေတာ့၊ လံုးလံုးလဲြေလေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးရိွရာ အေပၚထပ္ရံတာမွေနၿပီး သူတို႔လုပ္ေနတာၾကည့္ခါ တစ္ကိုယ္တည္း ငါးသေလာက္ၿပံဳး၊ ၿပံုးမိပါ ၏။ အင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ပုထုဇေနာ၊ ဥမၼတၱေကာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုမ်ား ေခၚတာလား ဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ မနက္ေစာေစာ အလုပ္မလုပ္မီ အေၾကာအခ်င္ေတြ ေလ်ာ့သြားေအာင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသးရင္ေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး လန္းလန္းဆတ္ဆတ္ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးတာေနမွာဘဲ။ သို႔ေပသိ သည္လူ ၅၀၀ ေလာက္မွာ သူတို႔ ရည္ရြယ္သလိုျဖစ္မည့္သူ ဘယ္ႏွဦး ရိွပါမည္နည္း။ သူရို႔ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ကိုအျဖဴမ်ားကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾက၊ တကယ္ အေၾကာအခ်င္ေလ်ာ့ၾကပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွ လူမ်ားကေတာ့ သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း၊ ဘာမွ မေျပာသာလို႔သာ လုပ္ရသည္၊ အျဖစ္ပဲလုပ္ၾကတာမ်ားပါသည္။

TBM ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ရန္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ႀကိဳက္မရေသးပါ။ TBM လုပ္တာ ေကာင္းပါ သည္။ အားသာခ်က္မ်ားရိွ၏။ သည္ေန႔ဘာလုပ္မည္။ ဘာအစီအစဥ္ေတြရိွသည္။ ဘာေတြသူတို႔လုိက္နာရမည္ စသည္တို႔အား လူအားလံုးကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အားလံုးေျပာျပလိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္သမားမ်ားဘက္မွ ျပန္လည္တင္ျပစရာရိွလွ်င္လည္း သည္ေနရာတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပႏုိင္သည္။ ရံုးမွညႊန္ၾကားခ်က္တစံုတရာ ေပးလာလွ်င္လည္း သည္ေနရာတြင္ ေျပာျပလုိက္ႏိုင္သည္။ အေရးႀကီး ေသာ သတင္းပလင္းမ်ားကိုလည္း သည္ေနရာတြင္ အားလံုးသုိ႔ေျပာျပလုိက္ႏုိင္သည္။ ဥပမာ - ဒီကေန႔ ငါတုိ႔ပေရာဂ်က္က အေရးေပၚစမ္း သပ္မႈ လုပ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အေရးေပၚဥၾသဆဲြသံၾကားရင္ မင္းတုိ႔ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား၌လည္း ဤကဲ့သို႔ေသာ TBM မ်ား ရိွလာေစရန္ ဆႏၵျဖစ္မိပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္ပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ TBM ကို အခ်ိန္မွန္လုပ္သည္ျဖစ္ရာ အလုပ္ခ်ိန္ ေနာက္က်လို႔မရ။ ထုိမွ်သာမက TBM ဟူသည္ အလုပ္မစမီ နာရီ၀က္ခန္႔ႀကိဳလုပ္ေလ့ရိွသည္ျဖစ္ရာ TBM မီေအာင္သာလာရမည္ဆုိပါက အနည္းဆံုး နာရီ၀က္ေစာေရာက္ေအာင္ လာရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္က်ခ်င္သာ က်ရမည္။ အလုပ္ကို နာရီ၀က္ေစာလာရမည္ဆိုျခင္း အား မည္သူသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါမည္နည္း။ အားလံုးႏႈတ္ခမ္းမဲ့ၾကမည့္သူခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ျမန္မာျပည္လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ TBM ကို မျဖစ္မေနလုပ္ၾကရန္ ဥပေဒထုတ္ပါ။ မလုပ္သူမ်ားအား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အေရးယူပါဟု အဆိုတင္သြင္းပါက တမလြန္သို႔ေရာက္ရိွေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးသမိခင္မွာ ေန႔တုိင္းေခါင္းႀကိမ္းေနရကိန္း ရိွေပသည္။ 

 

 

(၉၆) လာမနိတ္လုပ္ျခင္း (Lamination)

၀ီကြမ္းမွ ပိုက္ဖစ္တာမ်ားမွာ ေတာ္ၾကပါသည္။ အခ်င္း ၂.၇ မီတာပုိက္ႀကီးမ်ားကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ နည္းနည္းမွ မလဲြရေအာင္ဆင္ဘို႔ဆိုတာ လြယ္ကူလွေသာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆင္ခိုင္းလွ်င္ပင္ အတိအက်ရပါမည္လား။ မေသခ်ာပါ။ အဲလ္ဘိုးႀကီးမ်ားကို ကရိန္းႀကီးႏွင့္မၿပီး ဖစ္တင္လုပ္ရသည္မွာ အေတာ့္ကို မလြယ္လွေသာကိစၥျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ျပင္ပိုက္မွာ စက္၀န္းပံုျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တကယ့္တကယ္က် စက္၀န္းအတိုင္း လံုး၀ကြက္တိျဖစ္ေနေအာင္ ထိန္းထားဘို႔မလြယ္။ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘဲဥပံုျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ပိုက္မ်ားကိုဆင္ရာတြင္ သံေခ်ာင္းမ်ား သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားအား ဟိုက္ေျဒာလစ္ဂ်က္ႏွင့္ ကန္ကာ ၀ုိင္းေအာင္ျပန္လုပ္ရေသးသည္။

 

ေနာက္ၿပီး သည္ပိုက္ႀကီးမ်ားကို ဆက္ရာတြင္ လာမနိတ္လုပ္ၿပီးဆက္သည့္အေၾကာင္း အထက္တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လာမနိတ္လုပ္ တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ကေလးမဟုတ္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ အစားမေတာ္တစ္လုပ္ ဟု ရိွ၏။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္မူ အစပ္မေတာ္ တစ္ခြက္ ျဖစ္၏။ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္၊ ပိုက္ႏွင့္ပုိက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားကို ဆက္ရာတြင္ ပုိက္အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ကို ေက်ာက္စက္တိုက္ၿပီး ဖိုက္ဘာစ ႏွင့္ ဓါတုေဆးမ်ားျဖင့္ လုိေသာအထူရေအာင္ တစ္လႊာခ်င္းထပ္ရသည္။ ပိုက္ႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ႀကီးမားလွေပရာ တစ္ခါတည္းအၿပီးလုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ သည္ေတာ့ အပိုင္းလိုက္ လုပ္ရသည္။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္လည္း အနည္းဆံုး လူ ၆ ေယာက္ေလာက္ လုပ္ရသည္။ ေက်ာက္စက္တိုက္တာ၊ လာမနိတ္လုပ္တာ ၄ ေယာက္၊ အကူ တစ္ေယာက္ ေဆးစပ္တာတစ္ေယာက္။

            လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ အာရံုမ်ား၍မရ။ မိမိလုပ္ေနေသာအလုပ္တြင္ သမာဓိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လုပ္ရသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းဒုကၡမ်ားမည္။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ရီဇင္ႏွင့္ ကက္တလစ္တို႔ကို ၁၀၀ း ၁ ႏွင့္စပ္ရေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီ။ ဤအခ်ိဳးကိုမွားလို႔မရ။ နည္းလွ်င္ မေျခာက္။ မ်ားလွ်င္ အေျခာက္ျမန္မည္။

            ပုိက္ႀကီးမ်ားကို လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ပိုက္အႀကီးအေသးကိုလုိက္၍ အနည္းဆံုး နာရီ၀က္မွ ၄၅ မိနစ္ထိ ၾကာသည္။ လာမနိတ္ လုပ္ေနစဥ္ ေကာ္ေျခာက္လို႔မျဖစ္။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႏွင့္ေကာ္ေျခာက္လွ်င္ ေသၿပီဆရာ။ သည္ေတာ့ ေကာ္စပ္အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ေကာ္စပ္ေနတံုး ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြးေတြးေနသျဖင့္ ကက္တလစ္ထည့္မိမွန္းမသိ၊ မထည့္မိမွန္းမသိ။ ထည့္ၿပီးသားကို မထည့္ရေသး ဘူးအထင္ႏွင့္ထပ္ထည့္လွ်င္ ေကာ္ေျခာက္ရမည့္အခ်ိန္မတိုင္မီ ေျခာက္မည္။ မထည့္ရေသးတာကို ထည့္ၿပီးၿပီမွတ္လို႔ မထည့္ေတာ့လွ်င္ ေကာ္မေျခာက္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ေကာ္စပ္သည္ဆိုရာတြင္ တစ္ပံုးတစ္ေလစပ္ရတာမဟုတ္။ ပိုက္ကအႀကီးႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ေကာ္ပံုးမ်ားစြာ စပ္ရသည္။ သည္ေတာ့ စပ္လိုက္သည့္ ခြက္တုိင္းမွာ အခ်ိဳးအစားမွန္ေနရန္ အလြန္အေရးႀကီးေလသည္။

တစ္ခါကပိုက္အဆက္တစ္ခု မစိုမေျခာက္ျဖစ္ေနသည့္ျပႆနာတစ္ခု ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ေကာ္မေျခာက္ေတာ့ အကုန္ျပန္ခြာထုတ္ ရသည္။ ျပန္ခြာထုတ္သည္ဆုိျခင္းမွာ လြယ္လွေသာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေျခာက္ေနေသာအပိုင္းက ေက်ာက္စက္စားပစ္လုိက္လို႔ရသည္။ လြယ္ ပင္မလြယ္ေစကာမူ ေတာ္ေသးသည္ ဆုိရမည္။ သို႔ေသာ္ မစိုမေျခာက္ျဖစ္ေနေသာအပိုင္းကို ျဖတ္ထုတ္ဘို႔ကေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲ ပင္ပန္း လွေပသည္။ ထိုစဥ္က ျပႆနာတက္ေသာပိုက္မွာ ၂.၇ မီတာပိုက္မဟုတ္။ ၂.၂ မီတာထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားကေလးမ်ား အသည္းအသန္ ေက်ာက္စက္တိုက္၊ စူးမ်ားေဆာက္မ်ားျဖင့္ျဖတ္ လုပ္တာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသည္။ အာ့ဒ္ကိုလည္း ေဆာက္ တစ္လက္ႏွင့္ ျဖတ္ထုတ္ေနတာ ေတြ႔ရ၏။ အလုပ္သမားကေလးမ်ားမွာ အလြန္သနားစရာေကာင္းပါသည္။ သည္ဖိုက္ဘာအမႈန္မ်ားမွာ အလြန္ယားသည္။ ေခြးလေပြးသီးကိုင္ဖူးသူမ်ားေတာ့ သိပါလိမ့္မည္။ ဖိုက္ဘာမႈန္ယားျခင္းမွာ ေခြးလေပြးသီးယားတာထက္ ဆိုးပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ခဏကေလးလုပ္ရတာမဟုတ္။ တစ္ေန႔လံုး ေက်ာက္စက္တုိက္ရျခင္းျဖစ္ရာ စဥ္းစားၾကည့္ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ ၾကက္သီးထစရာေကာင္းပါ သည္။

ယခင္က ယူနီယမ္အလြိဳင္းမွ ဖိုက္ဘာပိုက္လုိင္းမ်ားကို ဂ်ဴေရာင္းအိုင္းလင္းတြင္ဆင္ရာ ပိုက္လုိင္းသိပ္မႀကီးသျဖင့္ အျခားသူမ်ား မေခၚဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းသည္လို လာမနိတ္အဆက္ မစိုမေျခာက္ႏွင့္ႀကံဳဖူးေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ။ ထိုအဆက္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ေက်ာက္စက္တိုက္ခဲ့ဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဒုကၡကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။ သည္ဒုကၡမ်ိဳးဆိုတာ စာျဖင့္ေရးျပရံုျဖင့္ သိႏိုင္တာမဟုတ္။ ဥပမာ - ဟိုအေကာင္မီးဖြားတံုးက ငါ့မွာ ဗိုက္နာလိုက္တာဟယ္၊ ေသေတာင္ေသလိုက္ခ်င္တယ္ - ဟု ဆိုသည္ကို မည္သုိ႔နာမွန္းစာျဖင့္ ေရးျပ၍ မရႏိုင္သကဲ့သို႔တည္း။  

 

၉၇) အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အႏ ၱရာယ္ကင္းရန္ အေရးႀကီးျခင္း (Safety First)

ဘာလုပ္လုပ္ အႏ ၱရာယ္၊ အထူးသျဖင့္ အသက္အႏ ၱရာယ္မျဖစ္ဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ လူတြင္အသက္ထက္ ပိုၿပီးတန္ဘုိးရိွတာ ဘာရိွပါသနည္း။ အသက္အႏ ၱရာယ္ဆိုရာတြင္လည္း ခုခ်က္ခ်င္း ေသေလာက္သည့္အႏ ၱရာယ္အျပင္ ခုမေသေသးေသာ္လည္း ေနာင္ သိပ္မၾကာေသာကာလတြင္ ေသမွာကိုပါ ထည့္စဥ္းစားဘို႔လုိသည္။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို မည္သည့္စက္ကိရိယာျဖင့္ အစားထုိးႏိုင္ပါသနည္း။ အဲေလ- ေျခတု၊ လက္တု၊ မ်က္လံုးတု တပ္လို႔ရခ်င္ရမည္ေပ့ါ။ သုိ႔ေသာ္အတုသည္အတုသာျဖစ္ၿပီး အစစ္မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္ ေအာက္သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏႈတ္လိုက္ရသျဖင့္ သြားအတု အရွင္လုပ္လုိက္ရာ ပါးစပ္ထဲအဆင္မေျပသျဖင့္ ခြ်တ္ထားရတာမ်ားပါသည္။

            သို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိခိုက္ေအာင္၊ က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္ေအာင္ အကာအကြယ္မ်ား လုပ္ထားရ မည္။ Safety ဆရာႀကီးမ်ားေတာ့ Management Control, Engineering Control စသည္ျဖင့္ ေျပာပါ၏။ PPE (Personal Protective Equipment) ကိုေနာက္ဆံုးမွာထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ PPE သာလွ်င္ ေရွ႔ဆံုးမွအျမဲ ျဖစ္ေနပါ၏။ သုိ႔အတြက္ ယခု PPE အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတုိ႔သိေအာင္ ေျပာျပပါမည္။

 

က) လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ား

            လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ အ၀တ္စမ်ားသံုးရေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီ။ သံုးေသာအစတြင္ သံုးမ်ိဳးရိွ၏။ ေအာက္ဆံုးတြင္ C veil ေခၚ အပါးစကေလးျဖင့္ အုပ္ေပးရသည္။ C Veil မွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအသံုးအေဆာင္ျဖစ္သည့္ ပု၀ါပါးပါးကေလးႏွင့္ဆင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ပိုပါးသည္။

 

ထိုအေပၚမွ ေခ်ာ့မက္ (Chop Strand Mat) အုပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကြန္ဘိုမက္ (Convo Mat) သို႔မဟုတ္ ၀ူးဗဲန္ရိုဗင္ (Woven Roving) တို႔ျဖင့္ လိုသည့္အထူရေအာင္ သတ္မွတ္ထားေသာ အစီအစဥ္အတိုင္း ထပ္သြားသည္။ အလႊာတိုင္းတြင္ ေကာ္သုတ္ေပးသည္။

ေကာ္စပ္ရာတြင္ ရီဇင္ကို လီတာခြက္မ်ားျဖင့္ခ်င္ၿပီး ကက္တလစ္ကိုမူ စီစီ (CC – Cubic Centimeter) အမွတ္အသားမ်ားပါသည့္ ကက္တလစ္ခ်င္သည့္ခြက္ျဖင့္ ခ်င္တြယ္သည္။ စပ္ရာတြင္မူ တုတ္ခပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမႊသည္။ ပိုေနေသာ သို႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာျပင္တင္းသြားေသာ ေကာ္မ်ားကိုသြန္ရန္ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးတစ္ခုလည္း အရံသင့္ထားရသည္။ ေကာ္စပ္ရင္း ခဲသြားေသာ ေကာ္ခဲ မ်ားကိုပစ္ရန္ သံုးထပ္ျပားသား သို႔မဟုတ္ တိုင္ကီကိုထက္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ သံပံုး၊ သံကန္မ်ားလည္း အဆင္သင့္ျပင္ထားရပါသည္။

            ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္းပါ အနည္းငယ္ထည့္ေျပာျပေစ။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူတို႔ကို အားနာေသာအားျဖင့္ နည္းနည္းပဲ ေျပာပါမည္။ သည္းခံဖတ္ပါခင္ဗ်ား။

            သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကို စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာမ်ား ဖန္တီးေပးထားသည္ျဖစ္ရာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ေက်းမစြပ္သင့္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ကို ေက်းစြပ္သည္ေခၚပါသနည္း။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳမူလုပ္ကိုင္တာ၊ ေျပာဆိုတာ၊ ႀကံစည္တာမွန္သမွ် သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်းစြပ္သည္မည္၏။ အဘယ္ကဲ့သို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳေနၾက သနည္း။ သိလွ်က္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မသိဘဲလွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း ဖ်က္ဆီးၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္မူ သိလွ်က္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဖ်က္ဆီးသူ၊ ၀ိသမေလာဘသားမ်ားက ပိုမ်ားပါသည္။

            ဤသူမ်ားတြင္ စက္ရံုမွေရဆိုးမ်ားကို ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ျမစ္မ်ားအတြင္း အထိန္းအကြပ္မရိွ စြန္႔ပစ္ျခင္း၊ ေတာမ်ားကိုမီးရိႈ႔ျခင္း၊ ပေထြးျဖစ္သူမ်ား၏ အကာအကြယ္ကုိယူလွ်က္ သစ္လံုးမ်ားကို အဆမတန္ထုတ္ယူျခင္း၊ ေတာင္မ်ားကို အူအသည္းေျပာင္းျပန္လွန္လွ်က္ ေရႊစသည့္အဖိုးတန္သတၱဳမ်ား ထုတ္ယူကိုယ္က်ိဳးရွာျခင္းတို႔ ပါပါသည္။ ဤသည္မွာ နမူနာမွ်ျပျခင္းျဖစ္ပါ၏။

            ယခု ဖိုက္ဘာပိုက္မ်ားလုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ားမွာ ရာႏံႈးျပည့္ဓါတုပစၥည္းမ်ားျဖစ္၏။ ထို႔အတြက္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ပစ္ခ်င္တိုင္းပစ္လို႔မရ။ လာမနိတ္လုပ္ရာမွ ပိုသည့္ေကာ္မ်ားကို ေျမႀကီးေပၚသည္အတိုင္း သြန္လိုက္လွ်င္ ထုိပစၥည္းမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ၾကာသည့္တုိင္ ေက်ပ်က္သြားႏိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္။ ၎ႏွင့္ထိသည့္ ေျမသားသည္ မူလအေျခမွ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။ ဓါတု ပစၥည္းေၾကာင့္ပ်က္သြားသည့္ေျမကို ျပန္ျပင္ဘုိ႔ရာမလြယ္။ အဲေလ၊ ငါေတာ့ အက္စစ္ေတြေျမႀကီးေပၚ သြန္လိုက္မိၿပီ။ သည္ေျမႀကီးေကာင္း လာေအာင္ ျပန္လုပ္မွျဖစ္မယ္ ဟု မည္သူေတြးမိပါသနည္း။ လုပ္ဘို႔ဆိုတာေတာ့ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။

            စင္ကာပူတြင္ အႏ ၱရာယ္ရိွေသာစက္မႈထြက္ အမိႈက္မ်ားကို တင္ပို႔ရန္၊ တင္သြင္းရန္၊ သယ္ေဆာင္ရန္ ဥပေဒရိွပါသည္။ Hazardous Waste (Control of Export, Import and Transit) Act (Cap 122A) ဟုေခၚ၏။ ပစ္ခ်င္တိုင္းပစ္လို႔မရ။ ထိုအမိႈက္မ်ားကို စြန္႔ပစ္ခြင့္၊ ဖ်က္ဆီးခြင့္လုိင္စင္ရိွသူမ်ားသို႔သာ အပ္ႏွံရသည္။ ထိုလိုင္စင္ရထားသူမ်ားအား http://www.nea.gov.sg တြင္ၾကည့္ႏိုင္ပါ သည္။ တစ္ဆက္တည္းေျပာရလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဥပေဒမွာ Environmental Protection and Management Act (Cap 94A) ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးဥပေဒမွာ Environmental Public Health Act (Cap 95) ျဖစ္ပါသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ လာမနိတ္လုပ္ရာမွ ထြက္လာေသာ အမိႈက္မ်ားအားလံုးကို သံအမိႈက္ကန္ႀကီးအတြင္းပစ္ၿပီး လိုင္စင္ရာ အမိႈက္ ေကာက္သူမ်ားအား အေၾကာင္းၾကားရသည္။

            သို႔ျဖစ္ေလရာ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ားမွာ အားလံုး ဓါတုေဗဒစၥည္းမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ စပ္ထားေသာေကာ္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွသည္။ အသားကိုထိလိုက္ပါက မီးစႏွင့္ထိုးသကဲ့သုိ႔ ပူသည္။ မ်က္စိထဲ၀င္ပါက ကန္းႏိုင္သည္။ ထိုေဆးရည္ မွထြက္လာေသာ အေငြ႔ပင္လွ်င္ ၾကာရွည္ထိလွ်င္ မ်က္စိမႈန္ႏိုင္သည္။ ထိုအေငြ႔မ်ားကို ၾကာရွည္ရႉမိပါကလည္း ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာမနိတ္ လုပ္သူမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ အႏ ၱရာယ္ကင္းေရးကို အထူးတလည္ စဥ္းစားရသည္။

            အႏၱရာယ္ကင္းေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခဲြမႈ၊ ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ အကာအကြယ္ပစၥည္း (Management Control, Engineering Control, PPE) သံုးမ်ိဳးစလံုးသံုး၍ လုပ္ရသည္။ ဤသည္တို႔ကို နည္းနည္းခ်င္းရွင္းသြားပါမည္။


ခ) အေပၚရံုအကႌ် ေအပရြန္ (Apron)

 

လာမနိတ္လုပ္လွ်င္ ဓါတုေဆးရည္မ်ားသံုး၍လုပ္ရျခင္းေၾကာင့္ ထုိေဆးရည္မ်ားႏွင့္ လူကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတို႔ထိေတြ႔မႈ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးရသည္။ ထိုအထဲတြင္ အေရးႀကီးေသာပစၥည္းတစ္ခုမွာ အေပၚရံုအကႌ် - ေအပရြန္ (Apron) ျဖစ္၏။ ေအပရြန္ကို ပလတ္စတစ္စျဖင့္လုပ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရလံုသည္။ ေဆးရည္မ်ားမစိမ့္ႏိုင္။ ထို၀တ္ရံုကို ေခါင္းမွသည္ ေျခေထာက္ အုပ္သည္ထိ တစ္ဆက္တည္းခ်ဳပ္ထားသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးရည္မ်ားစဥ္သည့္တိုင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာမွာ ေအပရြန္က ပလတ္စတစ္ႏွင့္လုပ္ထားသျဖင့္ ေလမ၀င္ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀တ္ထားလွ်င္ အလြန္ပူသည္။ ေနကပူတာတစ္မ်ိဳး၊ ပိုက္ထဲမွာလုပ္ရလုိ႔ ပူတာကတစ္သြယ္၊ ဒီၾကားထဲ ေအပရြန္ႀကီး လည္း ၀တ္ထားရေသးဆိုေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေႏြေန႔လည္ မီးလံႈေနရဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ Safety မ်ားကို ေၾကာက္လုိ႔သာ ၀တ္ရသည္။ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ခြ်တ္ထားတတ္ၾက၏။    

ဂ) မ်က္ႏွာအကာ ေဖ့စ္ရီွးလ္ဒ္(Face Shield)

ေနာက္အေရးႀကီးသည့္ပစၥည္းမွာ မ်က္ႏွာအကာ ေဖ့စ္ရီွး (Face Shield) ျဖစ္သည္။ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ မ်က္ႏွာကို ေဆးရည္မ်ားစဥ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖ့စ္ရီွးတပ္ထားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေလ အေျပာကေတာ့ လြယ္တာပ။ ဒါေပသိ၊ လက္ေတြ႔မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေဆးမႈန္မ်ားမွာ မွန္သို႔လာကပ္ သျဖင့္ တပ္ဆင္ၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ မွန္မ်ားမွာ ၀ါးသြားေတာ့၏။ ထိုအခါ ၾကည့္လို႔ မေကာင္း ေတာ့။ ၾကည့္မေကာင္းသည့္အခါ လူလစ္သည္ဆိုလွ်င္ သည္ ေဖ့စ္ရီွးကို ခြ်တ္ထားလိုက္ၾက ေတာ့သည္။

            မိတ္ေဆြမ်ားစဥ္းစားၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။ သည္ ေဖ့စ္ရီွး၀တ္ၿပီး လာမနိတ္လုပ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္း ေဖ့စ္ရီွးမ်ားမွာ ေဆးေၾကာင့္မႈန္၀ါးသြားသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ သည္ ေဖ့စ္ရီွး မတပ္လွ်င္ေကာ။ ရွင္းပါသည္။ ေဆးမႈန္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္မ်ားအတြင္း အတားအဆီးမရိွ စြတ္၀င္ကုန္ၾကမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အင္မတန္ အႏ ၱရာယ္မ်ားပါသည္။ ဒါျဖင့္ မႈန္ေနတဲ့မွန္ကို ဘာေၾကာင့္အသစ္မလဲခိုင္း သလဲဗ်ာ ဟု ေမးပါ။ လဲခ်င္သပ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပသိ။ သူေဌးဆိုတဲ့လူမ်ိဳးဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ျပားကို ႏွစ္ျပားမွတ္လို႔ခြာေန ဆိုကုိး။ သည္ေတာ့ ဘဘႀကီးခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဖ့စ္ရီွးေတြမႈန္ကုန္ပါၿပီ။ အသစ္ထုတ္ေပးပါအံုး လို႔ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သံုးရက္တစ္ခါ လူေလးငါး ဆယ္ေလာက္က ေတာင္းေနရင္။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ။ ဘဘႀကီးဆီေတာ့လဲ ဘယ္သြားေတာင္းမလဲ။ ပစၥည္းထိန္း (Material Controller) ဆီ သြားထုတ္မွာေပါ့။ ၃ ရက္ ေလာက္ကို ေဖ့စ္ရီွးအခု ၅၀ ေလာက္ထုတ္ေပးေနရရင္ တစ္လဆိုရင္ အားပါး။ သည္ ပစၥည္းထိန္းမွ အဆဲမခံရ လွ်င္ မည္သူအဆဲခံရမည္နည္း။

            သည္ေတာ့ စတုိကိုင္တဲ့လူကလည္း သူအဆဲမခံရခင္ လာထုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ဆဲလႊတ္မည္။ ဟင္ - ကာနီနာ။ ဟိုေန႔ကမွ အသစ္ထုတ္သြားတယ္။ ခုလာထုတ္ျပန္ၿပီ။ သြား၊ မေပးႏုိင္ဘူး။ သည္ေတာ့ မည္သူသည္ အဆဲခံ၊ အဆိုခံလွ်က္ မၾကာခဏ ထုတ္ခ်င္ပါမည္နည္း။

            ဤသည္မွာ ဟာသမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တကယ္လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ အီးစီစီတြင္ ႀကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သည္ကိစၥ တာ၀န္ အရိွဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ မမွားပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ေရာ ပစၥည္းထိန္းႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပစၥည္းထိန္း ကေရာ၊ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဖ့စ္ရီွးမ်ားကိုစစ္ကာ ၾကည့္လို႔ရေသးလွ်င္ သူတို႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလွ်က္ တပ္ခိုင္းပါသည္။ သိပ္အေျခအေနဆိုးသည့္ ေဖ့စ္ရီွးမ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လဲေပးပါသည္။ ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္ေသာ္လည္း ၾကားထဲက အက်ိဳးေဆာင္ေပးရျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ပစၥည္းထိန္းက ဘယ္ဆဲလိမ့္မတံုး။

 

ဃ) လက္အိတ္ (Hand Glove)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာမွာလား။ ဘယ့္နဲ႔လက္အိတ္ရပါ့မလဲ။ ၾကားေတာင္မၾကားစဘူး။ ပိုးသတ္ေဆးေသာဘာေသာ နားမလည္။ သည္အတိုင္း ကိုင္ၾကရတာျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ ပိုးသတ္ေဆး ကိုင္ၿပီး လက္ကိုေရာ ဆပ္ျပာနဲ႔ဘာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေဆးပါသလား။ မင္းႏွယ္ကြာ - ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ေတာထဲမွာပါဆိုမွ ဘယ္ဆပ္ျပာရမတံုး။ အိုကြာ၊ ေရေတာင္ ရိွခ်င္မွရိွတာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ပိုးသတ္ေဆး ေတြဘာေတြ ေရွာင္ေနႏိုင္မလဲ။ ေဆးျဖန္းၿပီးလဲ၊ ဒီအတိုင္း ထမင္းႀကိတ္ရတာပဲ လကြ - ဟု ျပန္ေျဖပါ လိမ့္မည္။

            ဓါတုေဗဒေဆးရည္မ်ားကို ကိုင္ရန္အတြက္ ရာဘာလက္အိတ္အထူ ရွိပါသည္။ ဤ လက္အိတ္မွာမူ ၾကာရွည္ခံသျဖင့္ သိပ္ျပႆနာမရိွလွပါ။ ၀တ္ရတာလည္း သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွပါသည္။ လက္အိတ္မပါဘဲ သည္ေဆးကို ဘယ္လိုမွကိုင္လို႔မျဖစ္။ သည္ေတာ့ လက္အိတ္၀တ္ဘို႔ ေတာ့ အေထြအထူး ေျပာစရာမလိုပါ။ လူတိုင္း၀တ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္အိတ္က ခြ်တ္ရ၊ စြပ္ရ သိပ္မလြယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးရည္ကိုင္လိုက္ ဖ်င္စကိုင္လိုက္ ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေစရန္ အထဲ၌ ခ်ည္လက္အိတ္ တစ္ထပ္ ထပ္၀တ္ၾကသည္။ ခ်ည္လက္အိတ္ ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ခြ်တ္ရ၊ စြပ္ရလည္းလြယ္သည္။ တျခားဟာေတြကိုင္စရာရိွလွ်င္လည္း ခ်ည္လက္အိပ္ စြပ္ၿပီးသားမုိ႔ ကိုင္ရတြယ္ရလြယ္သည္။

            ေနာက္အဆင္ေျပသည့္လက္အိတ္တစ္မ်ိဳးမွာ ဂ်င္းႏွင့္ရာဘာတဲြခ်ဳပ္ထားသည့္ လက္အိတ္ျဖစ္သည္။ သူက ခြ်တ္ရစြပ္ရ ပိုလြယ္သလို ၀တ္ရတာလည္း ပိုၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာရိွသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

 

ေအးၿငိမ္း
၂၂-၁၀-၂၀၁၂၊ ည ၁၀း၅၂ နာရီ