Sunday, December 31, 2017

လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ဂ်ာနယ္

Safety ဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၂) ထြက္ပါၿပီ။

အမွတ္ (၁) တံုးက ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ရိွေနတာတေၾကာင္း၊ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္မိတ္ဆက္ မေရးလိုက္ရပါ။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ား မရိွေသးပါ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ေဖ့စ္ဘုတ္မွ သတင္းမ်ားကိုသာ ဖတ္ရႈေနရပါေသးသည္။

သည္ကဲ့သို႔ လစဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ရိွေရးမွာ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ ၀န္ထမ္းမ်ား အတြက္ေရာ၊ အမ်ားျပည္သူအတြက္ပါ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ safety ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ တဆင့္စကား၊ တဆင့္နားျဖင့္သာ သိမွတ္ေလ့လာေနၾကရသည္။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ ခိုင္ခိုင္မာမာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား အလြန္အားနည္းေနပါေသးသည္။

ယခု WSH Myanmar အဖဲြ႔က လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ဂ်ာနယ္ ကို လစဥ္ထုတ္ေဝေနပါၿပီ။

၂၀၁၇ ဒီဇင္ဘာလက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ဤဂ်ာနယ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဦးဆံုးထုတ္ေဝလိုက္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ဂ်ာနယ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ာနယ္ပါ စာမူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က ဦးေဆာင္ စီစစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က စာေစာင္အျပင္အဆင္ေရာ၊ အတြင္းစာသားမ်ား အရည္အေသြးကိုပါ ဦးစားေပးပါသည္။

ထုိစာေစာင္သည္ တစ္ခါဖတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္ရမည့္ စာေစာင္မ်ိဳးမဟုတ္။ အၿမဲသိမ္းထား၍ လိုသည့္အခါတိုင္း ျပန္လည္ ရည္ညႊန္းေနရမည့္ စာေစာင္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စာရြက္ကို Art paper ျဖင့္ ေရာင္စံုရိုက္ႏိွပ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က အက်ိဳးအျမတ္ကို အဓိက မထားပါ။ ေရရွည္ရပ္တည္ႏုိင္ေရးအတြက္ အရင္းေၾကလွ်င္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ထုတ္တာ ျဖစ္ပါသည္။

အဓိက ရည္ရြယ္သည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လူအမ်ားတို႔ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ ဗဟုသုတမ်ား တုိးပြားလာေစရန္၊ ဤစာေစာင္မွ ရရိွေသာ အသိပညာမ်ားကို လက္ေတြ႔လုိက္နာက်င့္သံုးၾကျခင္းျဖင့္ မေတာ္တဆ မႈမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခုလထုတ္ အမွတ္စဥ္ (၂) စာေစာင္တြင္ ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္ရႈၾကရမည္။


၁။ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု တည္ေထာင္ျခင္း - ေအးၿငိမ္း (ေလးမ်က္ႏွာ)

၂။ လံုၿခံဳေရး မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း - လင္း (ေဆး -၁)

၃။ ဘုိဖား အဆိပ္သင့္ ေဘးဒုကၡ -  စြမ္းထက္ေနာင္

၄။ ညႊန္းကိန္း(သို႔မဟုတ္) ေပတံ  (၆) ခု - ေနမ်ိဳးေမာင္

၅။ အခမဲ့တက္ေရာက္ႏုိင္ေသာ သက္ေမြးပညာသင္တန္းမ်ား - ေဒၚခင္မာေအး

၆။ လုပ္ငန္းခြင္ မေတာ္တဆထိခိုက္မႈဆိုင္ရာ စုံစမ္းစစ္ေဆးျခင္းအား ေလ့လာျခင္း - ရဲဝင္း

၇။ အေမအိုႀကီး (ဝတၳဳ) - ရေဝ

၈။ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ား၏ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈစနစ္အား ၿခံဳငံုေလ့လာျခင္း - ကိုကုိႏိုင္ (ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္)

၉။ အာဆီယံေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေရးနွင့္ က်န္းမာေရးကြန္ယက္ကေပးမည့္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ဆုမ်ား - မင္းေမာင္ေအာင္

၁၀။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈမ်ား  -  ေနစိုးလႈိင္

၁၁။ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးအရာရိွ - ေနရီခ်ိဳ

၁၂။ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး အေမးအေျဖက႑ - ကြီးဟန္

၁၃။ ဓာတုပစၥည္းမ်ားနွင့္လုပ္ငန္းခြင္အႏၲရာယ္ - သက္ထြန္းဦး (ေမာင္သာ)

၁၄။ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး အေမးအေျဖက႑ - လူသား

၁၅။ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္းျဖင့္ မီကို အႏိုင္ယူၾကပါစို႔ - ၾကည္ေဇာ္ထိုက္

၁၆။ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ႏွင့္ က်န္းမာေရး - ဥကၠာသိန္း

ကေလာင္သစ္မ်ား ဖိတ္ေခၚျခင္း

လုပ္ငန္းခြင္ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေရးဆုိင္ရာ ကဗ်ာ၊ ဝတၱဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ စာညြန္႔၊ အက္ေဆး ေရးလိုသူမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ေရးသားေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။ စာေရးက်င့္မရိွေသးသူမ်ားပင္ ျဖစ္ေစ ေရးသာေရးပါ။ လိုအပ္သည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႔မွ ရွင္းလင္းေျပာျပကာ ျပန္ျပင္သံုးပါမည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၇















မြန္ျပည္နယ္သုိ႔ အလည္သြားျခင္း (2)

(၄) ေမာ္လၿမိဳင္ညေစ်းမွ စင္းဂါးဘီယာ

မေအးႏွင္းယုက ေမာ္လၿမိဳင္ရိွ သူ႔ဘႀကီးမ်ား တည္းခိုခန္းသို႔ ဖံုးႀကိဳဆက္ေပးထားသည္။ တည္းခုိခန္းနာမည္က ေလညင္းသာ။ Breeze ဆိုေသာ စာလံုးက ႀကီးၿပီး ေလညင္းသာ ဟူေသာစာလံုးက ေသးေနရာ မနည္းမ်က္လံုးျပဴး လုိက္ဖတ္ေန၍ ေတာ္ေတ့ာသည္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရမိုးခ်ိဳး၍ ညစာစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ စင္ကာပူမွာေတာ့ ၇ နာရီေလာက္မွ ေမွာင္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဘက္ျဖစ္၍ ၅ နာရီဆိုလွ်င္ပင္ ေမွာင္ေနေလၿပီ။

ေမာ္လၿမိဳင္ ညေစ်းမွာ ပုသိမ္ ညေစ်းႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေန၍ ပထမ - ေနပါဦး၊ ငါ ဒီကို ဘယ္တံုးက ေရာက္ဖူးလိုက္ပါ လိမ့္ ဟု မရြ႔ံမရဲေတြးမိ။ ေနာက္မွ - ေၾသာ္ - ပုသိမ္ေစ်းနဲ႔ တစ္ေထရာတည္းတူေနတာကိုး ဟု သေဘာေပါက္ရ။ အစား အေသာက္ေတြလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ အားလံုးမွာ အကင္ဆိုင္ခ်ည္းလိုလို ျဖစ္သည္။ သည္အကင္မ်ိဳးမ်ားစားရမွာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မသတီလွ။ ေနာက္ၿပီး ေခါက္ဆဲြႏွင့္ မံု႔ဟင္းခါးမ်ားမွာလည္း စားခ်င္စရာမေကာင္း။ စိတ္ပ်က္လွ၏။

သားကို ဘာစားမလဲဆိုေတာ့ ဟိုဘက္မွာ စူရီွရိွတယ္ဆို၍ သူ႔ကို စူရီွဝယ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ စားခ်င္စိတ္မရိွ၍ တိုက္ဂါးတစ္လံုးေပးကြာ ဆိုေတာ့ တုိက္ဂါးမရဘူးဘႀကီး ဟု ဆုိ။ (နင့္ေမကလႊား ဘႀကီးလားဟ။ ၆၀ ျပည့္ဘို႔ ၄ ႏွစ္ႀကီး မ်ားေတာင္ လုိေသးမင့္ ဥစၥာ)။ တိုက္ဂါးမရရင္ ျမန္မာဘီယာေပးကြာ ဆုိေတာ့ ျမန္မာဘီယာလည္း မရိွဘူးဗ်။

ကိုင္း၊ ဘာရိွတံုးဆိုေတာ့ စင္းဂါးဘီယာရိွတယ္ ဟု ေျဖ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စင္းဂါးဘီယာကို ႀကိဳက္လွသည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ရိွတာႏွင့္ပဲ တင္းတိမ္ရေလသည္။

ေဘးနားက စားပဲြဝိုင္းမ်ားတြင္ လူရြယ္လူလတ္၊ လူႀကီးမ်ား စားၾကေသာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကႏွင့္။ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ ေန၏။ ကိုမ်ိဳးကေတာ့ ဝက္သားဒုတ္ထိုး မွာစားသည္။ သားက တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ယူကာ အနား၌ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနသည့္ ေခြးကို ေကြ်းခ်င္လို႔ ဆို၏။ အဲသလို သားခ်ေကြ်းရင္ ေခြးက အနားက ခြာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးကြ ဆိုေတာ့ ဦးမ်ိဳး၊ ဟိုနားသြားၿပီး ေခြးေကြ်းေပးစမ္းပါ ဆို၏။ ကိုမ်ိဳးလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားၿပီး ေခြးကို ဒုတ္ထိုးႏွစ္ေခ်ာင္း ေကြ်း၏။ သူျပန္လာေတာ့ ေခြးက ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည္။

စားေသာက္ၿပီးၾကေသာ္ ေစ်းတန္းအတြင္း အနည္းငယ္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပုဂံေစ်းကို သြားသတိရမိေသးေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ လဖက္ရည္ဆုိင္ ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ကာ စကားေလး ဘာေလးေျပာ၊ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလးေသာက္ၾကမယ္ဆိုကာ လဖက္ရည္ဆိုင္ လုိက္ရွာသည္။ ပထမ ကမ္းနားလမ္း တေလွ်ာက္ ေမာင္းၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ဆိုင္မွမေတြ႔။ သို႔ႏွင့္ အေပၚလမ္းတက္ကာ ရွာၾကျပန္သည္။ လဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ဆို၍ တစ္ဆိုင္မွ မေတြ႔ရပါ။ ရွာမရသည့္အဆံုး တည္းခုိခန္း ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကလူေတြ လဖက္ရည္မႀကိဳက္တတ္ၾကဘူး ထင့္။

ဧည့္ခန္း၌ ႏုိင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီးမ်ားမွာ ယခင္ ကြန္ဗင့္ ေက်ာင္းထြက္မ်ားျဖစ္၍ (မေအးႏွင္းယုေျပာျပလုိ႔ သိရ) အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္သည္။ သူတို႔ေျပာေနတာ ကြ်န္ေတာ္ တစြန္းတစ နားေထာင္မိ၏။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ထိုင္းနယ္စပ္ကို ဘယ္လိုသြားရသလဲ ဆိုတာ စံုစမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္သာ ေတြ႔ရၿပီး က်န္အားလံုးမွာ အေနာက္တိုင္းသား တိုးရစ္စ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

အခန္းတြင္း အလံုပိတ္ကာ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားသည္ မွန္ေသာ္ျငား ျခင္မ်ား တဝီဝီ လာသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းႏွင့္ ျခင္ရိုက္ေနသံၾကားရ၏။

တည္းခိုခန္း၌ ဝိုင္ဖိုင္ေပးထားေသာ္လည္း အဝိုင္းလည္ေနၿပီး အလုပ္မျဖစ္။ အြန္လိုင္းဂိမ္းေဆာ့ေနေသာ သားက စိတ္မရွည္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖံုးယူကာ personal hotspot ႏွင့္ သံုးေလရာ မအိပ္မီပင္ ထည့္ထားေသာပိုက္ဆံအားလံုး တက္တက္ေျပာင္ေလေတာ့သည္။

ညသည္တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွ၏။ ေအးေအးေဆးေဆး စာေလးဘာေလးမ်ား ေရးရမလားေအာက္ေမ့။ ျခင္မ်ား ႏွိပ္စက္လွသည္ႏွင့္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ အိပ္လိုက္ရေတာ့သည္။

(၅) ဝင္းစိန္ေတာရ

မနက္ (၇) နာရီတြင္ တည္းခိုခန္းက ေကြ်းေသာ မနက္စာစား၏။ ေပါင္မံု႔မီးကင္၊ ေထာပတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္တစ္လံုး၊ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ တည္းခိုခန္းမွာ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မမွားလွ်င္ ၁၉၀၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေဆာက္ခဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုအိမ္က ဘႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမေျပာႏိုင္။ သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ႀကီး ရိွေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်ိဳက္ခမီသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

က်ိဳက္ခမီေရလယ္ဘုရားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ယခင္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကႏွင့္ မတူေတာ့။ အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားႏွင့္ အေတာ္ တင့္တယ္ သပၸာယ္လုိ႔ ေနေခ်ၿပီ။ ေရလယ္ဘုရားနား၌ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွာ စႀကၤန္လက္ရမ္းေပၚတြင္ ၃ ႏွစ္သား ခန္႔ရိွမည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ရပ္ခိုင္းေစကာ သူကေတာ့ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ႏွင့္ ရိွေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကေလးကို ေအာက္ခ်ထားရန္ သြားေျပာ၏။

ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ျပန္ေသာ္ ကေလးငယ္မ်ားပါသည့္ မိသားစုတစ္သိုက္၊ ေရစပ္တြင္ ငါးစာေကြ်းေနၾကသည္။ မေတာ္ ေျခေခ်ာ္၊ လက္ေခ်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေရထဲက်လွ်င္ ေသမည္မုခ်။ သူတု႔ိကိုေတာ့ (ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အလြန္ဆူေနသည္ႏွင့္) ေအာ္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ ဘုရားဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။

ဘုရားေရာက္ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ရိွမခိုးရ။ အနားမွ နံရံကို breaker မ်ားျဖင့္ တဒိုင္းဒိုင္း ခဲြေနသည္ျဖစ္ရာ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ေနေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ေသာ္ လူရြယ္အလုပ္သမား ၄ ေယာက္အနက္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွေန၍လည္းေကာင္း၊ အျခားႏွစ္ဦးမွာ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ ထိုးထားေသာ ျငမ္းစင္ေပၚတြင္ ရပ္၍လည္းေကာင္း breaker ျဖင့္ ခဲြေနၾကေလ၏။ ဦးထုပ္မရိွ၊ မ်က္မွန္မပါ။ နားၾကပ္ဆုိတာ ေဝလာေဝး။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္မ်ားႏွင့္။ တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုအလိမ္းလိမ္းတက္လ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိ၏။ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္ သူမ်ား ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္၌ အေတာ္ေပါမ်ားေလသည္။



က်ိဳကၡမီ ေရလယ္ဘုရား


ဘာမွ ၀တ္ဆင္မထားဘဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကပံု


ေရစပ္ဆင္း၍ ငါးေကြ်းေနၾကပံု

အတန္ၾကာ ဘုရားကို လွည့္လည္ဖူးၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ထမင္းဆိုင္ ရွာၾက၏။ လမ္းၾကားေလးတစ္ခုတြင္ Family မည္ေသာ ထမင္းဆုိင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ေတြ႔သည္။ ဟင္းမ်ားမွာ၍ စားေသာက္ၾက၏။ ေအာင္မယ္၊ ကင္မြန္းစခန္းက Feel ထက္ အမ်ားႀကီးသာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္စားတာ ၄၈၀၀ က်ပ္သာ ေပးရ သည္။ သားကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း အေတာ္စားေကာင္းေၾကာင္း သိရ၏။ ဤဆိုင္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာထားသည့္ ဟင္းမ်ားကို တက္တက္ေျပာင္ေအာင္ စားပစ္လုိက္ၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ အစ္မႀကီးကိုလည္း ကင္မြန္းစခန္းမွ ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္တန္ အစားအေသာက္မ်ားထက္ အမ်ားႀကီးပိုေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါေသးသည္။

မနက္ ၁၁း၂၀ တြင္ က်ဳိကၡမီမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး စက္စဲသို႔ ၁၁း၄၈ တြင္ေရာက္သည္ျဖစ္ရာ က်ဳိကၡမီ - စက္စဲခရီးမွာ နာရီ၀က္နီးပါး မွ်သာ ၾကာေလသည္။

စက္စဲေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္စရာရိွမတံုး။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပင္လယ္ေရခ်ိဳးၾကသေပါ့။ ကမ္းနားမွ သဲေသာင္ျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး ပင္လယ္ေရစပ္သို႔လာရာ ေနရိွန္ျဖင့္ သဲမ်ားမွာ အလြန္ပူလွသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဖိနပ္က ကတီၱပါဖိနပ္ျဖစ္၍ ေရစပ္သို႔ မယူခဲ့ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေျခဗလာျဖင့္ သဲေပၚနင္းရသည္မွာ အလြန္အင္မတန္ပူလွ၍ ေျပးဆင္းရသည္။ မိတ္ေဆြတို႔သြားလွ်င္ ရာဘာဖိနပ္တစ္ရံ အပိုေလာက္ယူသြားၾကရန္ အႀကံျပဳပါသည္။

လိႈင္းလံုးမ်ား ကမ္းစပ္သို႔ တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ ဝင္လာသည့္အေပၚ စီးရသည္မွာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ အေပၚပိုင္းတြင္ ေလတုိက္သျဖင့္ ေအးေနၿပီး ပင္လယ္ေရက ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္သည္။ ဆားငံေရမ်ား မ်က္စိတြင္းဝင္ရာ စပ္လွ၏။ သားကေတာ့ ပင္လယ္လိႈင္းစီးရသည္ကို အလြန္သေဘာက်ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မတက္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္ တက္မည္ေျပာတိုင္း ဒီေလာက္ အေဝးႀကီးလာၿပီးမွ ခဏေလးနဲ႔တက္ရင္ ဘယ္ တန္လိမ့္မတံုး ဆို၏။

လိႈင္းလုံးမ်ားကို ဝေလာက္ေအာင္ စီးၿပီးမွ ကုန္းေပၚျပန္တက္၊ ေရခ်ိဳး။ ေရတစ္ခါခ်ိဳး - ၅၀၀။ ေရျဖည့္ထားသည့္ကန္ႏွင့္ ဖင္ေဖာက္ထားသည့္ ခြက္ေတြကလဲြလို႔ တျခား ဘာမွေပးမထား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပင္လယ္ေရစင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္းၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။

ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အုန္းေရေသာက္။ အုန္းသီးတစ္လံုး - ၁၀၀၀။ ေကာင္းပါသည္။ အုန္းေရကခ်ိဳသလို အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ ကလည္း စားေကာင္းသည္။


စက္စဲကမ္းေျခ

ေန႔လယ္ ၁း၄၅ နာရီတြင္ စက္စဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ဝင္းစိန္ေတာရဘုရားႀကီးသို႔ ၃း၁၄ နာရီတြင္ေရာက္ရိွ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာစဥ္က သည္ဘုရားႀကီးမွာ ေဆာက္လက္စတန္းလန္း။ မၿပီးေသး။ လမ္းမ်ားလည္း မရိွေသး။ အေ၀းမွသာ လွမ္းဖူးခဲ့ရသည္။

သည္ေလာက္ ထုထည္ႀကီးလွေသာ ဘုရားႀကီးကို ေတာင္ေပၚတြင္တည္ထားသည္ဆုိေတာ့ မည္သည့္ အင္ဂ်င္နီယာက ဒီဇိုင္းထုတ္ထားပါသနည္း ဟု (ေတာင္ေအာက္မွရပ္ၾကည့္လ်က္) သားက စပ္စု၏။ ငမ္၊ အဲသဟာေတာ့ ေဖေဖလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူးလကြ ဟု ျပန္ေျဖေတာ့ သူက ဒါဆို စိတ္ခ်လက္ခ် တက္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေမးေလသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကေန ဒီကေန႔အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ခ်လို႔ ရေကာင္းပါရဲ့ကြာ ဟု မယံုမရဲ ေျဖရေလ၏။ (ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ ဒီေကာင္။ Primary 3 ေပမို႔သာကပဲ။)

ဘုရားႀကီးေပၚတက္သည့္လမ္း ႏွစ္သြယ္ရိွ၏။ တစ္ခုမွာ ဦးေခါင္းေတာ္တည့္တည့္မွ တက္ေသာ ျဖတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွာ အေတာ္ရွည္လ်ားလွေသာ ေစာင္းတန္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျဖတ္လမ္းကို ေရြးသည္။ ျဖတ္လမ္းမွာ အုတ္စီေလွကားျဖစ္၏။ မတ္ေစာက္လွေသာ္လည္း လက္ရမ္းဆင္မထား။ အသည္းယားစရာ ျဖစ္သည္။


ဝင္းစိန္ေတာရ အဝင္




ဝင္းစိန္ေတာရ ဘုရားႀကီး


အကာအရံမရိွေသာ ေလွခါးထစ္မ်ား


အသစ္တည္ေနသည့္ဘုရား



ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေတာင္ေျခတြင္ပင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ဘို႔ လမ္းညႊန္ထား၏။ ေနပူထားေတာ့ အုတ္ေလွခါးေပၚနင္းရတာ ပူလွသည္။

ဗုဒၶ၀င္ျပခန္းမ်ား၌ ဘီလူးမ်ားႏွင့္ ငရဲခန္းမ်ားပါေလရာ သားက မၾကည့္ရဲသျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူ႔မ်က္လံုးကို ပိတ္လာခဲ့ရေလသည္။ အရုပ္မ်ားမွာ ဖံုေသာေသာႏွင့္။ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ၾကာသည့္တိုင္ ဘုရားႀကီးတည္ေဆာက္ေရးမွာ လက္စမသပ္ေသးပါ။ ျပန္အဆင္း၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကြျပားမ်ား လႉခဲ့ၾကသည္။

ထိုဘုရားႀကီးအနီး၌ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႀကီးတစ္ဆူလည္း ထပ္မံတည္ေဆာက္ေနရာ ေဆာက္လုပ္ဆဲအေဆာက္အအံုကို ေရၾကည့္ရာ စုစုေပါင္း ၁၂ ထပ္ရိွေလသည္။ ထို႔ျပင္ ေတာင္ေျခ၌လည္း ဝင္းစိန္ေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ စံေက်ာင္းေတာ္ အနီးတြင္ ရုပ္တုအႀကီးႀကီးမ်ား ထုလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ပ်ံလြန္ေတာ္ မူရွာေလၿပီ။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရုပ္တုႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ရုပ္တုအႀကီးႀကီးထုေတာ့ ကုသိုလ္အႀကီးႀကီးရၿပီး နိဗၺာန္ကို အႀကီးႀကီး (ဟုတ္ေပါင္) ခပ္ျမန္ျမန္ ေရာက္ေလမည္လားဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေလေသာ ဟူသတတ္။

အားလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဘုရားႀကီးကို သြားဖူးမည္ ႀကံေသးေသာ္လည္း သားက ဘာထူးေသးတံုး ေဖႀကီးရာ၊ ပန္းရံဆရာေတြက ဒီလုိဒီလုိလုပ္ၿပီး ေဆးသုတ္ထားတဲ့ဥစၥာခ်ည္းပဲဟာ၊ ဝင္မေနေတာ့ ပါဘူး။ ျပန္ၾကမယ္ ဆုိေလ၏။  သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ဖေအ့ေျခရာ တစ္ထပ္တည္းနင္းသည့္ သား ျဖစ္၏။

ေမာ္လၿမိဳင္အဝင္တြင္ ဒူးရင္းသီးယိုဝယ္ရင္း လဖက္ရည္ဆိုင္ ဘယ္နားရိွတံုးေမးေသာ္ ေဟာဟုိနားမွာ ဆိုင္ရိွတယ္။ အစံုရတယ္ ဆိုသျဖင့္ ထိုဆိုင္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ေနလည္း အေတာ္က်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လဖက္ရည္သာမက ညေနစာပါ တစ္ခါတည္း မွာစားလုိက္ၾကေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းေၾကာ္၊ ထမင္းေပါင္း၊ ဘိတ္ကပ္ေၾကးကုိက္ စသျဖင့္မွာစားရာ မဆိုးပါ။ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ ေလးေယာက္စားတာ (အေအးေသာက္တာအပါအ၀င္) စုစုေပါင္းမွ ၉၀၀၀ ေက်ာ္သာ က်သည္။ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ေလညင္းသာသို႔ ျပန္ခဲ့ၾက၏။


ေလညင္းသာ တည္းခိုခန္း

(၆) ဘိုင့္ဘုိင္ ေမာ္လၿမိဳင္

ညဘက္ စာဖတ္ေနစဥ္ သီခ်င္းသံမ်ားၾကား၍ နားေထာင္ၾကည့္ရာ ခရစ္စမတ္အတြက္ လွည့္လည္ သီခ်င္းဆိုေနၾက ေၾကာင္း သိရ။ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သည္ထိ သီခ်င္းသံမ်ား ၾကားေနရ၏။

မနက္ေစာေစာတြင္လည္း အသံမ်ားၾကား၍ ထြက္ၾကည့္ေသာ္ ေဆာင္းတြင္းမနက္ စုေပါင္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အေတာ္မ်ားသည္။ ေနာက္ အရုဏ္ဆြမ္းခံထြက္လာသည့္ ကိုရင္၊ ဦးပဥၥင္းမ်ား စီတန္းၾကြခ်ီလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္ဟန္ရိွသည့္ ကေလးငယ္မ်ား ဆက္လက္ စီတန္းလာၾကရာ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း တစ္ခုေသာ ကေလးငယ္ထံခ်ဥ္းကပ္လွ်က္ ဒါ ပရဟိတေက်ာင္းကလားဟု စပ္စု၏။ ကေလးက ႀကိဳက္ဟန္ မတူ။ ဘုၾကည့္ၾကည့္ကာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခါင္းၿငိတ္ျပသြားေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သားကုိေခၚကာ ကမ္းနား၌ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ညေစ်းတန္းေနရာတြင္ အမိႈက္သရိုက္လံုး၀မရိွဘဲ ေျပာင္ရွင္းေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ နံနက္ေစာေစာ ႏွင္းေဝေဝ၌ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားေတြ႔ရသည္။ ကမ္းနားတြင္ထိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က သားကို အဂၤလိပ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အမွည့္ေခြ်ေခြ်ကာ သိမ္းယူပံုအေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပ၏။

ထို႔ေနာက္ ေလွဆိပ္တစ္ခုသို႔လာကာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္၊ ကန္စြန္းပင္မ်ားကို ေဘာင္ခတ္စိုက္ထား သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အနားတြင္ အိႏိၵယႏြယ္ဖြားအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔၍ အလႅာပ၊ သလႅာပ ေျပာၾက၏။

ျမဴကဲြသြားၿပီး မုိးစင္စင္လင္းသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလညင္းသာသို႔ျပန္ခဲ့ကာ နံနက္စာ စားၾကသည္။ သားက တည္းခိုခန္းမွ ေခြးကေလးႏွင့္ ကစားကာ အလြန္သေဘာက်လ်က္ရိွ၏။ စားေသာက္ၿပီး၍ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာလာခ်ိန္၌ သူ႔ကို ေခြးတစ္ေကာင္ ဝယ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ပူဆာေလေတာ့၏။ (အမွန္မွာ အခုမွ မဟုတ္။ စင္ကာပူမွာတံုးကတည္းက ေခြးေမြးခ်င္သည့္အေၾကာင္း ပူဆာဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးေမြးရသည္မွာ အလြန္ ကရိကထ မ်ားလွ၍ ကြ်ႏု္ပ္ကသေဘာမတူ။ ထိုအခါ သူက ေခြးအစား ငါးေမြးရန္ ေတာင္းဆို၍ ငါးကန္ႏွင့္ အလွေမြးငါး သံုးေကာင္ ဝယ္ေပးသည္။ အထိန္းအသိမ္းမတတ္၍ ထင့္။ ငါးကေလး ႏွစ္ေကာင္မွာ ေသသြားေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေကာင္ ထပ္ဝယ္ေသးေသာ္လည္း ေသျပန္သည္။ ငါးကေလးေတြ ေသေတာ့ သားမွာ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သည္။ ငါးအေသ ကေလးကို ပန္းအိုးထဲရိွ ေျမႀကီးထဲတြင္ တူးျမႈပ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္က အလုိက္ကန္းဆိုးမသိ ရီေသာအခါ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ရိႈက္ႀကီးတငင္ငုိ၍ မနည္းျပန္ေခ်ာ့ရသည္။ အေကာင္ပေလာင္မ်ားကို စိတ္မဝင္စားသည့္ ကြ်န္ေတာ္က သည္ငါးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ျပဳစုရမည္ကို နားမလည္။ သူ႔ကို Youtube မွ ၾကည့္ကာ ေလ့လာခိုင္းသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

လမ္းက အလြန္ေကာင္းေတာ့ ကားမ်ားကလည္း အသားကုန္ ေမာင္းသေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေမာင္းႏွင္လ်က္ရိွသည့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားထက္ပင္ ျမန္ေသးသည္။ ေတြ႔သမွ် ကား၊ ဆုိင္ကယ္၊ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားကို တစ္ဖက္လမ္းေၾကာမွ ေက်ာ္ကာ အသားကုန္ ေမာင္းသြားေလသည္။ အေဝးေျပးကားျဖစ္၍ ကားေပၚ၌ ခရီးသည္အမ်ား လုိက္ပါလာၾကမည္ မခြ်တ္။ အကယ္၍ တစံုတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါက အမ်ားအျပား အသက္ဆံုးရႈံး၊ ဒဏ္ရာရ စသည္တို႔ ျဖစ္မည္မခြ်တ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ် အလ်င္လိုရပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုမ်ိဳးကို အရိွန္ေလွ်ာ့ ေမာင္းဘို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး သတိေပးေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အေကြ႔မ်ားတြင္ ျဖစ္၏။

လမ္းတြင္ မခ်ိမဆန္႔တင္လာသည့္ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားကိုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ရေလသည္။





က်ိဳက္ထို၌ အဆာေျပ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးလိုလို ကေလးလုပ္သမားမ်ားခ်ည္း ေတြ႔ရ၏။ ခပ္ႀကီးႀကီး (အသက္ ၁၄ ႏွစ္ခန္႔ရိွ) ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က က်န္ကေလးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္တြင္ ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါက အလုပ္သမား သမဂၢမ်ားက ကေလးလုပ္သားမ်ား ခိုင္းေစမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကုမၸဏီ/ဆိုင္ တစ္ခုကို ဝုိင္းဝန္းအေရးဆိုၾကရာ ထို ကုမၸဏီ/ဆိုင္က သူတို႔ခိုင္းထားသည့္ ကေလးမ်ား အားလံုးကို ျဖဳတ္လုိက္သည္။ ျပႆနာက ထိုကေလးမ်ား၏ မိသားစုျဖစ္သည္။ ထုိကေလး ဝင္ေငြေလ်ာ့သြားေတာ့ စားဝတ္ေနေရးကို တိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားမွာ သည္သခင္လက္က ဟိုသခင္လက္သို႔ ေျပာင္းသြား တာပဲ အဖတ္တင္သည္။ လုပ္တာကေတာ့ လုပ္ရၿမဲ။ အလုပ္သမားသမဂၢ ဆိုသူမ်ားကလည္း ထိုမွ် မ်ားျပားလွေသာ ကေလးမ်ား၏ မိသားစုမ်ားကို ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ေျပာေတာ့ အလြယ္ေလး ခင္ဗ်ား။ တကယ္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္မလြယ္ပါ။ စိန္ေခၚမႈ မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္သည္။

ပဲခူးတြင္ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္သို႔ ဝင္ဖူးၾက၏။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွ အပင္ႀကီးမ်ားမွာ ထီးႀကီးကို ျဖန္႔မိုးထားသည့္အလား အလြန္လွပစြာ ရိွေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘာပင္မွန္းမသိပါ။ အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းလွသည့္ ထိုအပင္ႀကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်လွသည္။


သူ႔အေမက သင္ေပး၍ သားက သူ႔ေမြးနံေထာင့္တြင္ ဘုရားကို ေရသပၸာယ္သည္။ လူၾကားေကာင္းေအာင္သာ ဘုရားကို ေရသပၸာယ္သည္ ဟု ေခၚၿပီး အမွန္မွာ ေခါင္းမွ ေရၿဖိဳေလာင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ္ကုိးကြယ္သည့္ဘုရားကို ေခါင္းမွ ေရၿဖိဳေလာင္းရတာကို သေဘာက်၊ ႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကား လူ႔ခြစာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သားကိုမူ ငယ္ေသးသည္ထင္၍ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္သည့္ တစ္ခ်ိန္တြင္မူ ဤကဲ့သုိ႔ မလုပ္သင့္ ေၾကာင္း အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပပါမည္။

ေန႔ခင္းပိုင္းျဖစ္၍ ပဲခူး - ရန္ကုန္ ကားလမ္းေၾကာမွာ ရွင္းေနပါသည္။ သိပ္မေမာင္းလုိက္ရဘဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဘုရားကိုအေၾကာင္းျပ၍ ဘုရားဖူးခရီးဟု အမည္တပ္ၾက၏။ ဘုရားသို႔လည္း သြားၾကပါသည္။ လမ္းျပမ်ားကလည္း ဘုရားကိုသာ အဓိကထားလ်က္ အျခား ေနရာမ်ားကိုမူ ဘုရားဖူးခရီး၏ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ခရီးစဥ္ဟုသာ သေဘာထားၾကသည္။ ဘုရားဖူးသြားရင္း ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ရွာမီွးၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္က ဘုရားမရိွဘဲလည္း ခရီးထြက္ႏုိင္သည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုခရီးကို ဘုရားဖူးခရီးဟု မေခၚႏိုင္ေတာ့။ ထိုအခါ ဘာခရီးေခၚရပါ့ဟု ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလုပ္မရိွ၊ အလုပ္ရွာကာ ေတြးေနမိပါသည္။

ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ၿမိဳ႔ရြာ အဘယ္မွ် စုတ္ခ်ာေနပါေစ၊ (ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ ၿမိဳ႔ရြာမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ မေတြ႔ရသေလာက္ဟု ထင္ပါသည္။) သာသနိက အေဆာက္အဦးမ်ားကိုမူ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ထားၾကသည္ခ်ည္း။ ဤသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အဘယ္မွ် ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကေၾကာင္း သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။

က်ဳိက္ထီးရိုး၊ ဝင္းစိန္ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားႀကီး စသည့္ သာသနိက အေဆာက္အအံုမ်ား ထင္ထင္ရွားရွားရိွတာ ေကာင္းပါသည္။ ထို႔ထက္ ဘုရားေဟာထားသည့္ တရားေတာ္မ်ားကို ႏွလံုးသားႏွင့္ က်က်နန သေဘာေပါက္ နားလည္မွ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခံယူပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထားကိုသာ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္သာမွန္ၿပီး အမ်ားမွားသည္ဟု မဆိုလိုေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ သေဘာေပါက္ပါသည္။

ဤသည္ကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မိသားစု ဘုရားကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္သို႔ လည္ၾကပတ္ၾကျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း
၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၇

မြန္ျပည္နယ္သုိ႔ အလည္သြားျခင္း (1)

(၁) က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဘက္သို႔ အလည္အပတ္သြားျခင္း

ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ Golden Rock သြားမယ္ ဟု သားက အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပဲြၿပီးသည္ႏွင့္ က်ိဳက္ထီးရုိးသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမ သူက ရထားႏွင့္ သြားခ်င္သည္ဆို၍ ရထားႏွင့္သြားရန္ ႀကံေသး၏။ မမတို႔က ေမာ္လၿမိဳင္ရထားမွာ အေတာ္ဆိုးသည္။ စီးလို႔အဆင္မေျပဆိုသည္ႏွင့္ သားရယ္ ကားငွားၿပီးပဲ သြားၾကပါစို႔ကြာ ဆိုေတာ့ သူကလည္း သေဘာတူပါသည္။ ထို႔ျပင္ သြားမည့္ေနရာက က်ိဳက္ထီးရိုးတစ္ခုတည္း မဟုတ္။ က်ိဳက္ခမီ၊ စက္စဲ စသည္တို႔ကိုလည္း သြားဦးမည္ဆုိေတာ့ အမ်ားျပည္သူသံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ျဖင့္ အဆင္မေျပ ေလာက္။ အခ်ိန္ကုန္မည္။ လူပင္ပန္းမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားငွားသြားရန္ ဆံုးျဖတ္ရျခင္းျဖစ္၏။

ကားအတြက္ ခရီးေ၀းသြားလွ်င္ ေခၚေနက် ကိုမ်ိဳးကုိပင္ ေခၚသြား၏။ ခရီးမထြက္မီ တစ္ပတ္ေလာက္အလုိကတည္းက ကုိမ်ိဳးေရ ကားကုိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေပးထားပါကြာ။ မေတာ္ လမ္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ဆိုေတာ့ ရတယ္ဦး၊ ကြ်န္ေတာ္ စစ္ထားလိုက္မယ္ ဆုိ၏။ ကားႏွင့္လူ သံုးခ၊ တစ္ေန႔ ငါးေသာင္းေပး။ ဆီကုိယ့္ဘာသာထည့္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ (ယခင္တစ္ေခါက္ ျပင္ဦးလြင္သြားတံုးကလည္း ဤႏႈန္းအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။)

ဆီက အသြားသုံးေသာင္းဘိုး၊ အျပန္ သံုးေသာင္းဘိုး ကုန္သည္။ ဆိုေတာ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုလံုးအတြက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခ ႏွစ္သိန္းတစ္ေသာင္း ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေ၀းသင္ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပဲြႀကီးက (၂၉) ရက္ေန႔ ၿပီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာ (၃၀) ရက္ေန႔တြင္ ခရီးထြက္ခဲ့သည္။ (၃) ရက္ေလာက္ၾကာမည္ မွန္း၏။

 (၂) ပိုက္ဆံႏွစ္ေသာင္းကို လႊင့္ပစ္မိျခင္း

မနက္ ၄း၂၀ နာရီတြင္ အိပ္ရာမွ ထ။ မနက္စာ စားေသာက္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ကားေရာက္လာသည္။ မနက္ ၅ နာရီတြင္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ၾက၏။

ေစာေသးသျဖင့္ ကားရွင္းေနသည္။ ရန္ကုန္ေဆာင္းသည္ ေဆာင္းမပီသ။ အေအးဓာတ္ကုိ ဘုရားစူးရပါေစ့။ ပီဘိ ေဆာင္း ဟု ဆိုရရံုမွ်သာရသည္။ ၿမိဳ႔ျပင္ထြက္လာမွ အေတာ္ေလး ေအးလာသည္။ အေ၀းေျပးကားလမ္းဘက္တြင္ ျမဴေတြ ဆိုင္းေန ၏။ ကားလမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။ သုိ႔ေသာ္ ပဲခူးလမ္းေဟာင္းဘက္တြင္မူ သစ္ပင္မ်ားရိွ၍ ျမဴသိပ္မက်။ လမ္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ရသည္။

ေထာက္ႀကံ့ကိုလြန္လာေတာ့ အေရွ႔ဘက္ေကာင္းကင္တြင္ ေရာင္နီသန္းေနေခ်ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္သည့္အရာမ်ားတြင္ နံနက္ေစာေစာ ေရာင္နီသန္းစအခ်ိန္ႏွင့္ ညခင္းဆည္းဆာခ်ိန္တို႔ ပါသည္။ ထိုႏွစ္ခုအနက္ နံနက္ေရာင္နီပ်ိဳ႔စအခ်ိန္ကို ပိုႏွစ္သက္သည္။ အိပ္တန္းထကာ ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို ေရာင္နီေနာက္ခံေကာင္းကင္တြင္ ျမင္ေတြ႕ရတာ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ပါသည္။

နံနက္ပိုင္းေစ်းအမီ သုတ္ေခ်တင္ေနသည့္ ေစ်းသည္မ်ားကို လမ္းနေဘးတြင္ ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။
အခ်ိဳ႔က ေခါင္းတြင္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားရြက္လ်က္၊ ပုခံုးတြင္ ဆုိင္းထမ္းမ်ားႏွင့္ ထမ္းလ်က္။ အခ်ိဳ႔က စက္ဘီးေနာက္တြင္ ကုန္တင္လ်က္။ အခ်ိဳ႔က ဆိုင္ကယ္ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ နင့္ေလာက္ေအာင္ တင္လ်က္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဝန္ေပါ့ကုန္မ်ားကို ဆုိင္ကယ္ႏွင့္လူကို မျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ တင္လ်က္။ အခ်ိဳ႔က် ေထာ္လာဂ်ီမ်ားေပၚ တနင့္တပိုး တင္လ်က္။ အေစာပုိင္းက လမ္းမ်ားတြင္ ကားမ်ားကို သိပ္မေတြ႔ရ။ မိုးစင္စင္လင္းသည့္အခါက်မွ ရန္ကုန္သို႔၀င္လာေသာ အေ၀းေျပးကားမ်ားကို ေတြ႔လာရေလသည္။ အခြံခ်ည္းေမာင္းလာသည့္ ကုန္တင္ကားႀကီးတစ္စီးတစ္ေလ ေတ႔ြရ၏။

လွည္းကူး CARTC ေရွ႔ျဖတ္သြားေတာ့ ခင္ခင္မာလာျမင့္ စသည့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမ်ားကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသည္။ သူတို႔ ဘယ္ေတြေရာက္လို႔ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္။

ပထမေတာ့ ပဲခူးတြင္ မနက္စာစားရန္ ႀကံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မစားျဖစ္ၾက။ က်ိဳက္ထိုေရာက္မွ စားၾကသည္။
ကားလမ္းမ်ားမွာ အလြန္ေကာင္း၏။ ခ်ိဳင့္ခြက္၊ လိႈင္း စသည္တို႔မရိွ။ ညက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္လမ္းကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ က ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ တစ္ေခါက္ သြားဖူး၏။ ကိုသိန္းႏိုင္၀င္း၊ တရုတ္ႀကီး (နာမည္ရင္းကိုေတာင္ ေမ့ေနၿပီ။)၊ ကိုေဇာ္မိုးလြင္ (ထင္သည္)၊ ကိုစိုင္းစံပြင့္၊ မေအးမိစံ၊ မသင္းသင္းေအာင္တို႔ ညီအစ္မတို႔ႏွင့္ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူးသြားျခင္း ျဖစ္၏။ မေအးမိစံတို႔ရြာျဖစ္ေသာ မရမ္းကုန္းတြင္ တည္းၾကသည္။ မေအးမိစံက ေဒသခံဆိုေတာ့ သူတို႔ အနီးတ၀ိုက္ လုိက္ျပ၏။

သည္တံုးက ကားလမ္းမွာ အေတာ္ဆိုး၏။ စီးသည့္ကားက ဟိုင္းလတ္ကားေလး။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေအာက္ကထိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ားမွာ ေခါင္မိုးေပၚထိုင္ကာ လုိက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စုစုေပါင္း ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ရိွေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ (၁၀) အိတ္ပါသည္။ ကားစပယ္ယာက အိတ္ေတြမ်ားလြန္းသည္ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္ေယာက္တစ္အိတ္နဲ႔ ဆယ္အိတ္တင္တာ မ်ားသလားဗ် ဟု စပယ္ယာႏွင့္ အတိုက္အခံေျပာခ့ဲရသည္ကို ယခုတိုင္ မွတ္မိေသး၏။ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ေပၚကိုလည္း ကင္မြန္းစခန္းမွစကာ ေျခလ်င္တက္ၾကရသည္။ လမ္းကလည္း အေကာင္းႀကီးမဟုတ္။ က်ီးကန္းပါးစပ္ စသည့္ေနရာမ်ားကိုလည္း ေျမလမ္းကသာ သြားၾကရတာျဖစ္၏။

ယခုမူ လမ္းေကာင္းေတာ့ က်ိဳက္ထိုကို သံုးနာရီခဲြသာ ေမာင္းရသည္။ က်ိဳက္ထုိတြင္ မနက္စာစားၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့၏။ ကင္မြန္းစခန္းတြင္ ကားအပ္။ ထို႔ေနာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္တက္သည့္ ကားဂိတ္တြင္ စံုစမ္း၏။ ေရွ႔ခန္းတြင္ ထိုင္လ်င္ ၃၀၀၀ က်ပ္၊ ေနာက္ခန္းတြင္လိုက္ပါက တစ္ဦးလွ်င္ ၂၀၀၀ က်ပ္ဟု ဆို၏။ သို႔ႏွင့္ ခရီးတိုလည္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေနာက္ခန္း၌ပင္ ထိုင္လိုက္ၾက၏။ ေတာင္ေပၚစတက္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီသာသာ။

ေတာင္တက္ကားမ်ားမွာ ေလာ္ရီကားႀကီးမ်ား ျဖစ္၏။ အင္ဂ်င္အားေကာင္းလွသည္။ ခရီးသည္မ်ားထိုင္ရသည့္ ထိုင္ခံုေလး မ်ားမွာမူ လက္တစ္၀ါးစာေလာက္သာ ရိွသည္။ ခရီးသည္မ်ားအား ၾကက္ျခင္းအတြင္း ၾကက္မ်ားကို ထည့္သကဲ့သို႔ ထိုးထည့္ေလ၏။ အမ်ားဆံုး ၅ ေယာက္ေလာက္သာဆန္႔သည့္ ထိုင္ခံုတန္းကို ၆ ေယာက္တင္သည္။ ခရီးသည္မ်ားမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ က်ားကန္လ်က္ ထိုင္ၾကရ၏။ ေရွ႔ခံုတန္းႏွင့္ ေနာက္ခံုတန္းမွာလည္း ဒူးလြတ္ရံုသာရိွ၏။ အရပ္ရွည္သူမ်ားဆို ဒူးပင္မလြတ္။


သားက ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ထိုင္ခံု၌ အေသတဲြထားသည့္ ခါးပတ္ကို ဂြပ္ကနဲ ပတ္လိုက္၏။ သူက အလြန္လည္းဝ၊ ဗုိက္ကလည္းပူ ဆိုေတာ့ ပတ္ၿပီးမွ အသားကုန္တင္းေန၍ ျပန္ေလွ်ာ့ရေအာင္ ျဖဳတ္ခိုင္းသည္။ ခါးပတ္တဲ့ခင္ဗ်ား။ တကယ့္ကို ဘုရားစူးရပါေစ့ ခါးပတ္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားပမ္းစား ျဖဳတ္ပါသည္။ သို႔တိုင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျဖဳတ္လို႔မရ။ သားကလည္း အလြန္တင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လက္မ်ားနာလွ်က္ ခါးပတ္ျဖဳတ္ရင္း ေခြ်းျပန္ေန၏။ အေတာ္ႀကီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖဳတ္ယူရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခါးပတ္ပတ္ရန္အႀကံကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေလ၏။ အျခားသူမ်ားကမူ ခါးပတ္ရိွမွန္းေတာင္ သတိမထားမိၾက။



ေတာင္အတက္မွာ အလြန္မတ္ေစာက္လွေပရာ ကားမွာ လီဗာကို အသားကုန္နင္းလ်က္ တက္ရ၏။ ခရီးသည္မ်ားမွာ ဟုိဘက္ယိမ္းလိုက္၊ သည္ဘက္ယိမ္းလိုက္ႏွင့္ ရိုလာကုိစတာ စီးရဘိသကဲ့သို႔ ရိွ၏။ တစ္ႏွစ္လံုးေနလို႔ တစ္ခါ ဘုရားမရိွခိုး ဖူးေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ယခုမွ တစ္ခ်ိန္လံုး ဘုရားကို တ,မိေနရေသာ ဟူသတတ္။

ကားလမ္းမ်ားမွာ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေဖာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ တစ္ဖက္တြင္ ေတာင္နံရံႏွင့္ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ေခ်ာက္ ကမ္းပါးႀကီးျဖစ္၏။ သုိ႔တိုင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးဘက္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား၌ အကာအရံတိုင္မ်ား စိုက္ထူထားတာ မေတြ႔ရ။ စိုက္ထူထားသည့္ ကြန္ကရိ အရံအတားတုိင္မ်ားမွာလည္း အျဖစ္သေဘာမွ် စိုက္ထူထားျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ့္တကယ္သာ ကားထိုးက်လွ်င္ ဘယ္လိုမွ အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ကာထားတာ ဆို၍ တစ္ေနရာ ႏွစ္ေနရာေလာက္မွ်သာ ေတြ႔ရ၏။




အေပၚမွဆင္းလာသည့္ ကားမ်ားႏွင့္ လမ္းတြင္ ဆံုသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ဂီယာႀကီးႏွင့္ ဘရိတ္ တဲြဆင္းလာသည္ ထင္၏။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ေတာင္တက္လမ္းဆိုေတာ့ လမ္းဧရိယာ သိပ္မက်ယ္။ ကားႏွစ္စီး ေရွာင္သာရံုသာ ရိွသည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ေတာင္ေပၚေရာက္လာခဲ့၏။ ကားဂိတ္ႏွင့္ က်ဳိက္ထီးရိုးေစတီမွာ အတန္ငယ္လွမ္းေသးသည္။ ထိုခရီးတိုကေလး မွာပင္ အတက္အဆင္းမ်ားရိွရာ အသက္ႀကီးသူမ်ားက အထမ္းႏွင့္သြားၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကပါသည္။

လမ္းတြင္ သားက က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီအေၾကာင္းေမး၍ ကြ်န္ေတာ္က ရွိခဲ့ၿပီး သမိုင္းေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးတည္ေနပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးျပန္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က အင္ဂ်င္နီယာနည္းႏွင့္ ပံုဆဲြကာ ရွင္းျပရ၏။

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေရာက္ေသာ္ ေရႊခ်ခ်င္သည္ဆို၍ ေရႊဆိုင္းသြား၀ယ္ရသည္။ ေလ အလြန္တိုက္ေန၍ မနည္း ေရႊခ်ရသည္။ ေရႊဆိုင္းမ်ားက အလြန္ပါးလႊာလွသျဖင့္ စကၠဴမွခြာလိုက္သည္ႏွင့္ တိုက္ေနေသာ ေလေနာက္ လြင့္ကုန္ရာ စကၠဴကို ေက်ာက္တံုးတြင္ ဦးစြာကပ္ၿပီးမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ကပ္ယူရသည္။ ထို႔ျပင္ ေရႊခ်သူမ်ားမွာ အလြန္မ်ားသျဖင့္လည္း ေနရာ အခက္အခဲေၾကာင့္ ခဲယဥ္းရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေတာင္ထိပ္ျဖစ္၍ ေနမွာ အသားကုန္ ပူ၏။ အပင္ဆုိ၍ အပင္ေသးေသးေလး တစ္ပင္ပဲ ရိွသည္။ အားမကုိးေလာက္။ ဘုရားဖူးမ်ားမွာ သိပ္ မမ်ားလွသည့္တိုင္ အရိပ္ရေသာ ဇရပ္မ်ားအတြင္း၌ ျပည့္ေနေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဇရပ္ထဲ၌ ေခတၱခဏေလာက္ နားလိုေသးေသာ္လည္း သားက ဆက္မထိုင္လို။ ေရွ႔ဆက္ဘို႔ အားသန္ေနသျဖင့္ ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ေခတၱခဏမွ်ေနၿပီး က်ီးကန္းပါးစပ္သို႔ ဆက္ခဲ့ၾက၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ေျခလမ္းျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ပီဘိ သဘာ၀အတိုင္း။ ယခု ေတာ့ က်ီးကန္းပါးစပ္သြားရာလမ္းမွာ ကြန္ကရိေလွခါးမ်ားခင္းထားသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး လမ္းေဘးဝဲယာ ဆိုင္မ်ား ႏွင့္ အျပည့္။ ဆိုးသည္မွာ လိမ္းေဆး ေရာင္းသူမ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႔က ေစ်းေခၚတာ ပါးစပ္ႏွင့္တင္ ေခၚတာမဟုတ္။ လက္ေမာင္းကိုပါ ဆဲြေခၚတာျဖစ္၏။

ကိုယ့္ကိုကုိင္တာ မႀကိဳက္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလာသည္ႏွင့္ ကုိယ့္လူတို႔ ရိုးရိုးေရာင္းပါ။ ဆဲြလား လဲြလား မလုပ္ပါနဲ႔။ မႀကိဳက္ဘူး ဟု ခပ္တည္တည္ ေျပာေတာ့မွ ရဲွသြားၾကေလ၏။

သားက အလြန္၀သည္ျဖစ္ရာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ မနည္းသယ္ေနရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းလွ၏။ ျဖည္းျဖည္းသြားရင္း က်ီးကန္းပါးစပ္ေရာက္၏။ သူက ဘယ္မတံုး၊ က်ီးကန္းပါးစပ္ ဆိုေလရာ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ႀကံဖန္ၿပီး ေက်ာက္တံုးႏွစ္ခုအၾကား ျပရေလ၏။ သူက မေက်နပ္။ ဒီေက်ာက္တံုးေတြ ၾကည့္ဘို႔ရာ ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံရပါမလားဟု ကြန္ပလိန္း တက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဂူအတြင္း ဆင္းၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ စိတ္မွ ေပ်ာ္ပါေစေတာ့ဟု ပိုက္ဆံအေၾကြမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္တံုးမ်ားအၾကား ပစ္တင္ၾက၏။ (ပိုက္ဆံအေၾကြ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါမည္။ ရိွေစ) အတန္ၾကာ အပန္းေျဖၿပီး ျပန္ခဲ့ၾက၏။ ေရွ႔ဆက္ဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ အေတာ္ ဖားေနေလၿပီ။ အျပန္လမ္းကို အသြားတံုးက လာသည့္လမ္း မဟုတ္သည့္ ေနာက္တစ္လမ္းကို ေရြးၾက၏။ သိပ္ေတာ့ မထူးပါ။

သားက ၀တုတ္ၿပဲကေလးဆိုေတာ့ လမ္းမွ ဆိုင္မ်ားက သူ႔ကို စိတ္၀င္စားၾကသည္။ သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္တိုင္ သူ႔မွာ ေကာင္းေကာင္းျပန္မေျဖႏိုင္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေနၿပီ။ သူက အမွတ္တရ က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ ပံုတူ ဝယ္လုိေသာ္လည္း ပံုေကာင္းေကာင္း မေတြ႔။ ရိွသည့္ပံုမ်ားထဲမွ သိပ္မဆိုးလွသည့္ ေစတီေတာ္ပံုတူတစ္ဆူကို ဝယ္ခဲ့သည္။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚျပန္ေရာက္ေသာ္ အေမာအပန္းေျဖၾကသည္။ ေနနည္းနည္းေစာင္းသြားသမို႔ သိမ္တစ္ဖက္တြင္ အရိပ္ထိုးေနရာ ထိုအရိပ္တြင္ ထိုင္နားၾက၏။ ကုန္းေတာ္ေပၚမွ ျမင္ရေသာ ရႈခင္းမ်ားမွာ အလြန္လွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဓာတ္ပံု အေတာ္မ်ားမ်ား ရိုက္ခဲ့သည္။

ကုန္းေတာ္ေပၚမွ ျပန္အဆင္းတြင္ သားပင္ပန္းေနမွာစိုး၍ အထမ္းေစ်းေမးေတာ့ အားပါး၊ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ပါၿပီေမာင္ရယ္၊ ၉၆၉၃ နဲ႔ပဲ သြားပါေတာ့မယ္ ဆုိတာေတာင္ အတင္းလာၿပီး တစ္ေသာင္းပဲ ေပးပါ စသျဖင့္ ကပ္ေနေသး၏။

ေတာင္ေပၚမွ အဆင္းတြင္မူ အတက္ခရီးေလာက္ သည္းထိတ္ရင္ဖို မရိွလွေတာ့ပါ။ ဘရိတ္နင္းၿပီး အသာထိန္း ဆင္းခဲ့၍ အေတာ္ ညက္ေညာလွပါသည္။

ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္စာ စားၾကမည္ဟု နာမည္ႀကီး ထမင္းဆိုင္သို႔ ဝင္ခဲ့၏။ ဆိုင္နာမည္က Feel, တကယ္စား ေတာ့မွ တကယ္ဖီးတက္ရေတာ့သည္။

ဟင္းမ်ားမွာ ဆီမ်ားလွ်ံေနေအာင္ထည့္ထား၍ ဘယ္လိုမွ စားမျဖစ္။ သားက ၾကက္ေၾကာ္မွာသည္။ ဘုရားစူးရပါေစ့ ၾကက္ေၾကာ္ျဖစ္၍ သူလည္း မစားႏိုင္။ မစားႏုိင္သည့္အတြက္ ဟင္းပဲြမ်ား မကုန္ဘဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထားခဲ့ရမွာလည္း ႏွေျမာ။ စားကလည္း မစားႏုိင္ႏွင့္ အေတာ္ ဂြက်လ်က္ရိွ၏။ ထို႔ေနာက္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ မွာေသာက္သည္။ ေလးေယာက္ စားတာေသာက္တာ ႏွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထင္သည္။ က်၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ အီစလံေ၀သြားသည္။ စားေကာင္းလုိ႔ ေပးရတာ မႏွေျမာပါ။ အခုေတာ့ စားရတာလည္း မတင္းတိမ္၊ ဆက္စားဘို႔ရာလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ေတာ့သည္မို႔ အစားအေသာက္အေတာ္မ်ားမ်ားကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရေလရာ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ရသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။

(၃) လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အိပ္မက္

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ က်ိဳက္ထီးရိုးမွ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔လည္း ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရေလရာ က်ိဳက္ထိုမွာ ရန္ကုန္ ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးစဥ္၏ အလယ္နီးပါးေလာက္တြင္ ရိွသည္ဟု ခန္႔မွန္းရေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က သည္ခရီးကို တစ္ေခါက္သြားခဲ့ဖူးသည္ျဖစ္ရာ အေသးစိတ္မမွတ္မိေတာ့သည့္တိုင္ အခ်ိဳ႔ အရာမ်ားကို ခပ္ေရးေရး မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က လမ္းခရီး အေတာ္ဆိုးတာေတာ့ မွတ္မိ၏။ ယခုမူ ရန္ကုန္မွ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္သည့္တုိင္ လမ္းမ်ားမွာ အလြန္ေခ်ာေမာေျပျပစ္လွသည္ျဖစ္ရာ သြားေလသူ အစိုးရမင္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလွသျဖင့္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ ႏို႔ေသာက္ႏိုင္ (အဲေလ) အနာမ်ိဳး (၉၆) ပါး ကင္းၾကပါေစဟု ဆုေပးမိေသာ ဟူသတတ္။

ထို႔ျပင္ လမ္း၌ ဓာတ္ဆီဆိုင္မ်ားကိုလည္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္၍ ဓာတ္ဆီဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ဝင္သြားရာ အိမ္သာမ်ားမွာ အလြန္သန္႔ျပန္႔လွသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဘာအနံ႔အသက္မွ မရသည့္ျပင္ လက္ေဆးစရာ ဆပ္ျပာရည္ႏွင့္ ေရလည္း ရသည္။ တစ္ရႉးလည္းရိွသည္။

ကားလမ္းနံေဘး၌ အိမ္ဆက္ သိပ္ျပတ္လွသည္မရိွ။ အိမ္မ်ားကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႔ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔သည္မွာ ရာဘာစိုက္ခင္းမ်ားျဖစ္၏။ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရသည့္ယာဥ္ကို ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ကို သံုးဘီးသ႑ာန္ ျပန္ျပင္ထားသည့္ ယာဥ္မ်ားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အထက္ဘက္ မေကြး၊ ေရနံေခ်ာင္းဘက္ သြားစဥ္ကလည္း ထို ဆိုင္ကယ္သံုးဘီးမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရေသးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္က သံုးဘီးမ်ားထက္ မေကြးဘက္က သံုးဘီးမ်ားက ပိုၿပီး ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ရိွသည္။ မေကြးဘက္မွ ဆိုင္ကယ္သံုးဘီးမ်ားမွာ တစ္မ်ိဳးတည္းလိုလို အေတြ႔ရမ်ားၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္တြင္မူ ဆိုင္ကယ္မ်ားကိုမူ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ေတြ႔ရသည္။

တစ္မ်ိဳးမွာ မေကြးဘက္က ဆုိင္ကယ္သံုးဘီးမ်ားလို ဆိုင္ကယ္ကိုေရွ႔တြင္ထားၿပီး ေနာက္ဘက္တြင္ ဘီးႏွစ္ဘီးျဖင့္ တဲြထားေသာ ဆိုင္ကယ္ သံုးဘီးျဖစ္၏။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ ေနာက္တဲြကို ေနာက္ဘက္တြင္မတဲြဘဲ ဆိုကၠားမ်ားကဲ့သို႔ ေဘးတြင္ တဲြထားေသာ ဆုိင္ကယ္ေဘးတဲြယာဥ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ ကုန္တင္ရံုသက္သက္ လုပ္ထားသည့္ ပက္လက္ေနာက္တဲြယာဥ္မ်ား ျဖစ္၏။

မေကြးဘက္တြင္ (ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဘဲ မဆုံခဲ့သည္လားမသိ) အမ်ိဳးသမီး ဆိုင္ကယ္သံုးဘီးေမာင္းသူမ်ားကို မေတြ႔ခဲ့ရ။ သို႔ေသာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္တြင္မေတာ့ မိန္းမဘသားမ်ားလည္း တက္ေမာင္းၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။

ကားလမ္းေဘးေၾကာင့္ပဲလားမသိ။ တဲအိမ္ စုတ္တုတ္ျပတ္တတ္ကေလးမ်ား သိပ္မေတြ႔ရ။ တိုက္ခံအိမ္၊ တိုက္အိမ္၊ သစ္သားအိမ္ေကာင္းေကာင္းမ်ား ေတြ႔ရသည္။

ဤအေျခအေနမွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ Small Scale Farm Machinery ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုကိုေမာင္၊ ကိုျမင့္ေဇာ္တို႔သံုးဦးသား ထိုင္းကို ေလ့လာေရးခရီး သြားခဲ့ၾကရ၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မဲေဆာက္အထိ လိုက္ပို႔ခဲ့ၾကရာ ထိုင္းတြင္ နယ္စပ္ထိ ကားလမ္းမ်ားမွာ အိစက္ညက္ေညာေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သြားရည္ယိုခဲ့ရသည္။ ဆီဆိုင္မ်ားကို ေတာတြင္း၌ပင္ ဟိုနားတစ္ဆိုင္၊ သည္နားတစ္ဆိုင္ ေတြ႔ၾကရသည့္ အခါ ထိုေခတ္က ဆီကို စာအုပ္ႏွင့္သာ ထုတ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အဖို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ေၾသာ္ - ငရို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း သည္အတိုင္းဆို ေကာင္းေလစြ ဟု ေတာင့္တခဲ့မိ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က သားကို အခု ဒီအေျခအေနဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ေဖေဖတို႔ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနပဲကြ ဟု ေျပာမိ၏။

ထုိင္းနယ္စပ္ႏွင့္နီးေသာ သံျဖဴဇရပ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ဆုိင္မ်ားကို ဟိုနားတစ္ဆိုင္၊ သည္နားတစ္ဆိုင္ ေတြ႔ရ၏။ ရန္ကုန္၌ပင္ သံျဖဴဇရပ္ေလာက္ ဆုိင္ကယ္ဆုိင္မ်ားမည္ မထင္။ လမ္းေပၚ၌လည္း ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ ဥဒဟိုသြားလာလ်က္ ရိွသည္။ စက္ဘီးေတာင္ သိပ္မေတြ႔ရလွ။

အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားသို႔ လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ၌လည္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ စက္ဘီးမ်ားကို အတန္းလိုက္ စီတန္းေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သည္ဘက္ ၿမိဳ႔ရြာမ်ား၏ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းကို အတန္အသင့္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ 

မည္သုိ႔ဆိုေစ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္ ဤအေျခအေနေရာက္လာျခင္းအေပၚ (ကြ်ႏ္ုပ္အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ တစ္ျပားသားမွ မပတ္သက္သည့္တိုင္) ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ဝမ္းသာမိပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း
၃၁ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၇