ကြ်န္ေတာ္ အေျပးသမား

(၁)

            ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ အားကစားႏွင့္ပတ္သက္၍ အားကစားနည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀ါသနာမပါပါ။ ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ ေဘာလံုးပဲြကို သည္းသည္းမည္းမည္း ၀ါသနာပါၾကေသာ္လည္း ထိုေဘာလံုးပဲြမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္၀င္စားလို႔ မရပါ။

            မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ညဘက္လသာသာမွာ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ဒီထိုးတန္းကစားျခင္း၊ ထုပ္ဆီးတိုးျခင္း စသည္တို႔ကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကစားဖူးခဲ့ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ ႀကီးျပင္းလာ သည့္အခါ အျခားေယာက္်ားေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေက်ာက္ဒိုးရိုက္ျခင္း၊ ေဘာလံုးကန္ျခင္း၊ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ျခင္း စသည္တုိ႔ကိုမူ အျခားသူမ်ားကစားသည္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေငးေမာဖူးသည္ကလဲြ၍ စဲြစဲြလန္းလန္းၾကည့္ျခင္း၊ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ကစားျခင္း စသည္တုိ႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ မမ ကမူ ကြ်န္ေတာ့္ကို သည္လိုကစားပဲြမ်ားတြင္ ပါ၀င္ကစားေစခ်င္သည္။ ကိုယ့္ေမာင္ ကစားေနတာၾကည့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္အားေပးလိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းကေလးမွ ၀ါသနာမပါ။

            သို႔ေသာ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သိုင္းကစားတာက်ေတာ့ ၀ါသနာပါျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အစ္ကုိျဖစ္သူ ကိုတင္ထူး ႏွင့္ ရွမ္းႀကီးသိုင္း၊ သိုင္းေျပာင္းျပန္ (ခူးကာခ်န္႔)၊ ျမန္မာ့ရိုးရာ နန္းတြင္းသုိင္း၊ ကရာေတး၊ ဗန္တို၊ ဗန္ရွည္၊ ေရွာင္လင္သိုင္း စသည္တို႔ တိုစိတိုစိ ကစားဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာသင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာေတြ ရိွပါမည္နည္း။ အနည္းငယ္ တတ္သူတို႔ထံမွ ျပန္လည္ သင္ယူရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ သိုင္းမ်ိဳးအေတာ္စံုစံု ပင္ ကစားဖူးေသာ္လည္း တစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ခဲ့ပါ။ တခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားမွာ လူမဟုတ္ပါ။ သိုင္းဦးခ်စ္သန္း၊ ဦးေျပသိမ္း စသည့္ သိုင္းဆရာႀကီးမ်ား ေရးေသာစာအုပ္ကို ေရွ႔ခ်ၿပီး ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကစားၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ တုတ္သိုင္း၊ ဒါးသိုင္း၊ လံွသိုင္း အေတာ္စံုလွ၏။

            လူငယ္၊ လူလတ္အရြယ္မ်ားတြင္လည္း ဘာအားကစားမွ မကစားဖူးပါ။ ေဘာလံုးပဲြတစ္ခုတြင္ လူဘယ္ႏွေယာက္ ပါ၀င္ကစားသည္။ ေဘာလံုးစည္းမ်ဥ္းမ်ား ဘယ္သို႔ရိွသည္ ဘာမွမသိ။ သူမ်ားေတြေျပာသံၾကားလို႔ မဲေနာက္ဆိုလား၊ ပယ္နယ္ဒီဆိုလား။ တိုက္စစ္မႈးဆိုလား ၾကားဖူးသည္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ။ သည္လိုပင္ ေဘာ္လီေဘာပဲြ၊ ေတဘယ္တင္းနစ္ စသည္တို႔ကိုလည္း ဘယ္လိုကစားၾကမွန္း နားမလည္ပါ။

            သို႔ေသာ္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ဘာတဲ့၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးခ်ိန္လား၊ ဘာလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္ရိွသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းမွ အားကစားဆရာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား၊ ကစားေစသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားကစားဆရာမွာ ဆရာဦးသစၥာ ျဖစ္၏။ သူက အဂၤလိပ္စာဆရာျဖစ္သည္။ စာသင္ေကာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့ရေသာ ဆရာဦးျမစိုး၏ အစ္ကိုအရင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႔နယ္ထဲမွ ရြာတစ္ရြာျဖစ္ေသာ ေလွာ္ကထားရြာသား လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္၏။

            ထို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားပါသည္။ ဆရာျပေသာ နည္းမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးလွ်က္မွတ္ထားကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္းလုပ္သည္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ကိရိယာလြတ္ ကာယဗလ ေလ့က်င့္ခန္း ဆိုေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ရိွသည္။ ထိုစာအုပ္ကို လက္ေရးႏွင့္ကူးယူကာ ထိုေလ့က်င့္ခန္းမ်ားအတိုင္း ေလ့က်င့္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ျပထားေသာ ဗလႀကီးမ်ားကို အားက်ကာ သံုးေလးရက္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္လိုက္။ လက္ေမာင္း ၾကြက္သားေတြကို ေပႀကိဳးႏွင့္ တိုင္းၾကည့္လိုက္။ သတင္းစာထဲ၊ မဂၢဇင္းထဲပါလာသည့္ ေမာင္ဗမာပံုမ်ား၊ ကိုယ္ဟန္ျပပံုမ်ားကို ျဖတ္ညွပ္ကာ ဗလာစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းစုေဆာင္းခဲ့၏။

သည္လုိလုပ္ခဲ့တာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိ ႏွစ္အတန္ၾကာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တံုးက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေဒသေကာလိပ္ ၂ ႏွစ္တက္ရသည္။ ေဒသေကာလိပ္ကို ဟသၤာတတြင္ တက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တည္းၿပီးတက္တာျဖစ္သျဖင့္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စရာ ေနရာမရွား။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ဟသၤာတၿမိဳ႔မွ မိုးေကာင္းေက်ာင္းတုိက္ ျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္ စိုးသျဖင့္ အျခားမည့္သည့္ ေက်ာင္းသားကိုမွ မထား။ ကြ်န္ေတာ္္ကေတာ့ ဘယ္မွေနစရာ မရိွေသာေၾကာင့္သာ သနားသျဖင့္ ထားေပးျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)

            ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူေရာက္လာေတာ့ ေရာက္စႏွစ္မ်ားက အမ်ားႏွင့္ေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယူနီယမ္အလြိဳင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ကိုယ့္အခန္းႏွင့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရသည့္အတြက္ အလုပ္အားခ်ိန္မ်ားတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ (၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ထိ) တစ္ခါလုပ္လွ်င္ အနည္းဆံုး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုမွန္မဟုတ္ပါ။ ပေရာဂ်က္ရ၍ အလုပ္မ်ားသည့္အခါ အိုဗာတိုင္မ်ားဆင္းရၿပီဆိုလွ်င္ ပင္ပန္းသည္ႏွင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

            သို႔ႏွင့္ လုပ္ျဖစ္လိုက္ မလုပ္ျဖစ္လိုက္၊ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပါသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အီးစီစီ ပေရာဂ်က္တြင္ လုပ္ရေသာအခါ အလုပ္ခ်ိန္က ပံုမွန္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနပိုင္း အလုပ္မွျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေျပးသည့္အခါေျပး၊ အိမ္မွာပင္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္သည့္အခါလုပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပံုမွန္ မေျပးျဖစ္ပါ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္မွစကာ ညေနတိုင္းလိုလို ေျပးျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း ေျပးသည္။ ထိုစဥ္ကေျပးသည္မွာ Jurong Lake Park ၌ ျဖစ္၏။

၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လဆန္းတြင္ ဘြန္ေလးဘူတာနားသို႔ေျပာင္းလာသည္။ သို႔အတြက္ ေျပးသည့္ပန္းၿခံလည္း ေျပာင္းသြား ၏။ ယခု Jurong Lake Park သုိ႔သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ အိမ္ႏွင့္နီးေသာ Jurong Central Park သို႔ ေရာက္လာ၏။

လူဆိုတာ အစဲြအလမ္းႀကီးတတ္သည္မို႔ ေျပာၾကစတမ္းဆို ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ေျပးခဲ့ေသာ Jurong Lake Park ကိုသာ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ သူက ပန္းၿခံႏွင့္ ပိုတူသည္။ သစ္ပင္မ်ား ပိုမ်ားသည္။ ေရကန္ႀကီးရိွသည္။ ေတာပိုဆန္သည္။ ေနရာက်ယ္ သည္။ ကိုယ္ေျခဆန္႔ခ်င္လွ်င္ ဆန္႔ခ်င္သေလာက္ ရသည္။

သို႔ေသာ္ Jurong Central Park က်ေတာ့ ဘူတာနားက ကြက္လပ္ကေလးကို ႀကံဖန္ ပန္းၿခံလုပ္ထားရသည္မို႔ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသစ္ပင္ႀကီးမွ မရိွ။ ေရကန္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ ေရႏွင့္တူတာဆိုလို႔ ေရေျမာင္းႀကီးပဲ ရိွသည္။ သည္ေရေျမာင္းကလည္း မိုးရြာမွ ေရစီးတာမ်ိဳးျဖစ္၏။

            အလုပ္က မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီထိ။ မနက္ ၈ နာရီဆိုေပမဲ့ ၇ နာရီခဲြအေရာက္သြားရသည္။ နာရီ၀က္ ကို အလကားမတ္တင္း ေန႔တိုင္း လုပ္ေပးေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ျငင္းလို႔ကလည္း မျဖစ္။ အလုပ္ကေန အိမ္ထိ တစ္နာရီတိတိ ၾကာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ၆ နာရီဆိုလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ မသကာ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ စြန္းခ်င္ စြန္းမည္ေပါ့။

ညေနဘက္ အလုပ္ကအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိတ္ကို ဘုတ္ကနဲခ်။ ေဘာင္းဘီတို ခ်က္ခ်င္း ေကာက္လဲၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေန႔တိုင္း ေျပးေလ့ရိွ၏။ ေျပးရာတြင္ စိတ္ထဲက ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ စသျဖင့္ ေျခလွမ္းကိုေရၿပီး ေျပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ဘာမွ သိပ္မေတြး။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ၊ စာေရးစရာရိွလွ်င္ေတာ့ ေရးရမည့္အေၾကာင္းမ်ား ေခါင္းထဲ၀င္လာတတ္သည္။ ဒါေတာ့ အတင္းျငင္းလႊတ္လို႔မရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမ့မသြားခင္ စာရြက္ေပၚမွာ တို႔ထားလိုက္ရသည္။  

            သာမန္ေယာက္်ား (ေပမီေဒါက္မီ) တစ္ေယာက္၏ ေျခလွမ္းမွာ ၅၅၀ မီလီမီတာမွ ၆၀၀ မီလီမီတာ ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လူပုစာရင္း၀င္ျဖစ္၏။ အရပ္မွာ ၁.၆၂ မီတာပဲရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလွ်င္ ေျခတစ္လွမ္းကို ၀.၉ မီတာ ေလာက္ပဲရိွသည္။ ေပမီေဒါက္မီ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္မူ ေျခတစ္လွမ္းကို ကုေဋတစ္သန္း (ဟုတ္ေပါင္) တစ္မီတာ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပးသည့္ေျခလွမ္းႏွင့္ ေျခလွမ္းေပါင္း ၁၁၀၀ ေလာက္မွ တစ္ကီလိုမီတာ ရိွသည္။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေျပးခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ခရီးေရာက္ခဲ့ၿပီးလည္း သိခ်င္လွ်င္ ေျခလွမ္းကို ေရထားလိုက္ရံုသာ ျဖစ္၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန႔ကို ၃ ကီလိုမီတာ ေျပးတယ္ ဟု ေျပာႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ၃ ကီလိုမီတာ မျပည့္ပါ။ နည္းနည္းလိုသည္။

            ယခုလ (ၾသဂုတ္လ) ၈ ရက္ေန႔ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ေျပးၿပီး ခရီးတစ္၀က္၌ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနစဥ္ လူတစ္ေယာက္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးႏွင့္ အနားသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။

            ဟဲလို၊ မစၥတာ။

            ဟုတ္၊ အမိန္႔ရိွပါခင္ဗ်။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔က စထရိတ္တိုင္းကပါ -

အစခ်ီလွ်က္ သူတို႔က ယခုကဲ့သုိ႔ ေျပးသူမ်ားကို ၿမိဳ႔နယ္အလိုက္ လုိက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေၾကာင္း၊ ဒီတစ္ပတ္ ဤပန္းၿခံသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း။ ကြ်ႏု္ပ္နာမည္ မည္သူျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္သည္။ ေျပးတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ။ ဘာလို႔ေျပးသည္။ ေျပးသျဖင့္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားရသည္။ စသျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမး၏။

            အေတာ္မ်ားမ်ား ေမးၿပီးေသာ္ ဖံုးနံပါတ္ႏွင့္ အိုင္စီနံပါတ္လည္း ေတာင္း၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဖံုးဆက္လာပါ လိမ့္မယ္။ အိုင္စီနံပါတ္ေတာင္းတာက ေသခ်ာေအာင္လို႔ပါ။ ဆုေပးဘို႔ရိွပါတယ္။ သူဖံုးဆက္တဲ့ေနရာကို သြားယူပါ ဆုိ၏။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေျပးေစလွ်က္ အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ဓါတ္ပံု ဆယ့္ေလးငါးပံုခန္႔ ရိုက္ယူေလသည္။

            ေနာက္ဆံုးတြင္ တနလၤာေန႔ သတင္းစာ၌ ေဆာင္းပါးပါမည္ဟု ေျပာသြားေလ၏။

(၃)

            ယေန႔ (၁၃၊ ၈၊ ၂၀၁၂) အလုပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ျဖစ္သူ Lim က ဟ၊ နင့္ပံု သတင္းစာထဲပါလာပါလား ဟု ဆုိကာ သတင္းစာ ထုတ္ျပ၏။ မေန႔က ဒီေန႔ထုတ္ သတင္းစာကို ၀ယ္ၾကည့္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားခိ်န္တြင္ သတင္းစာေရာင္းသည့္ေနရာမ်ားမွာ မဖြင့္ေသးသျဖင့္ မ၀ယ္ခဲ့ရ။ သူကေတာ့ ေန႔တိုင္း ၀ယ္ေန က်ဆိုေတာ့ သူအရင္ သိတာျဖစ္သည္။

            သို႔ႏွင့္ သတင္းစာကို ဓါတ္ပံုရုိက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတင္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို “တက္ဂ္” လုပ္ေလသတည္း။

သတင္းစာထဲမေတာ့ ၁၅၀ တန္ဆုေပးမည္ ဆို၏။ ယခုထိေတာ့ ဖံုးမေခၚေသးပါေခ်။

            မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ေျပးၾကည့္စမ္းပါ။ ေျပးၿပီး ေမာေမာပန္းပန္း၊ ေခြ်းတစ္လံုးလံုး ႏွင့္ ေရေကာက္ကက္ခ်ိဳးအၿပီး လူမွာ အလြန္လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားသည္ကို သိသိသာသာ ခံစားရပါလိမ့္မည္။ အိပ္မေပ်ာ္မွာ မပူပါႏွင့္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ရသည့္အတြက္ ၆ နာရီေလာက္အိပ္လွ်င္ပင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေရး၀ပါသည္။

            ခုေတာ့ ၁၂ နာရီတီးခါနီးၿပီ။ မနက္ ၆ နာရီထိုးလွ်င္ ထ ရဦးမည္။ အိပ္ဦးမွ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂။ ည ၁၁ နာရီ ၅၅ မိနစ္။

Quote from Bagawagita

ကမၻာေပၚရိွ အ့ံၾသဘြယ္ရာအေကာင္းဆံုးမ်ား အနက္တြင္ အဘယ္အရာသည္ အံ့ၾသဘြယ္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါသနည္း။

မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ ေနၾကသူေတြကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါလွ်က္ သူ႔ကိုယ္သူမူ ေသရမည္ဟု မယံုၾကည္သလိုေနၾကျခင္းသည္ အံ့ၾသဘြယ္ အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘဂ၀ါဂီတ

သၾကားထက္ ခ်ိဳေသာအရာ

ကိုသိန္းေမာ္ပို႔လိုက္ေသာ e.mail ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။ မူရင္းမွာ - http://missgreenlady.mylovecafe.net/?p=1268 - မွ ျဖစ္ပါသည္။

အသက္ရေနျဖစ္တဲ႕ လူၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ ေအးစက္ေနတဲ႕ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္း ေလး
တစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ေနပါတယ္.. မုတ္ဆိတ္ ပါးသိုင္းေမြး ပရဗ်စ္၊
စုတ္ျပဲညစ္ႏြမ္းေနတဲ႕ အ၀တ္အစားေတြနဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ သူ႕ကို
လမ္းသြား လမ္းလာ လူေတြက သာမန္ကာလွ်ံကာ ၾကည္႕သြားၾကရံုက လြဲလို႕ဘယ္သူကမွ
အေရးတယူ မရွိၾက.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ အိမ္မရွိ ယာမရွိ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတဲ႕
သူ႕လိုလူ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမ်ား ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ လုပ္ခ်င္ပါ႕မလဲ….
ေရခဲလုမတတ္ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ႕ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စုတ္ျပဲေနတဲ႕
သူ႕ကုတ္အက်ၤ ီအေဟာင္းေလး ထက္စာရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ထူထူထဲထဲရွိမဲ႕
အကၤ်ီမ်ိဳး သူ႕အတြက္ သိပ္ကို လိုအပ္ေနတာေတာ႕ အမွန္ပါ…

ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ အသက္ ၃၅ႏွစ္ခန္႕ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ
ပလက္ေဖာင္းေလးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ လာေနပါတယ္.. ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕
အမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႕အနားအေရာက္မွာ ရပ္တန္႕လိုက္ျပီး သူ႕ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ကာ
“ ဦးေလး.. ရွင္ေနေကာင္းရဲ႕လား” လို႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကား ဆိုလိုက္ပါတယ္..
ၾကည္႕လိုက္တာနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အထက္တန္းလႊာက ျဖစ္မယ္ဆိုတာ
အဖိုးအိုက သိလိုက္ပါတယ္.. သူမဟာ လွပသစ္လြင္တဲ႕ ထူထူထဲထဲ ကုတ္အကၤ်ီကို
၀တ္ဆင္ ထားပါတယ္… ျပီးေတာ႕လဲ သူမကို ၾကည္႕ရတာ ငတ္မြတ္ျခင္း၊ ဆာေလာင္ျခင္း
ဆိုတာကို ဘယ္ေသာခါမွ ခံစားခဲ႕ရဖူးပံု မေပၚပါဘူး.. ဒီလို အမ်ိးသမီး
တစ္ေယာက္က သူနဲ႕ လာျပီး စကားေျပာဆို ပတ္သက္ဖို႕ဆိုတာ အေၾကာင္းကို မရွိပါ…
သူဟာလည္း တစ္ျခား လမ္းသြားလမ္းလာေတြလိုဘဲ သူ႕ကို ရယ္စရာလုပ္ဖို႕
စေနာက္ဖို႕ သက္သက္နဲ႕ စကားလာေျပာေနတာသာ ျဖစ္မွာပါ.. ဒါေၾကာင္႕လဲ
အမ်ိဳးသမီးကို “ ခင္ဗ်ား ကိုယ္႕လမ္းကို သြားပါ.. က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း
ေနပါရေစလို႕ ” ေအာ္ဟစ္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္..

အံ႕ၾသစရာက အမ်ိဳးသမီးဟာ ထြက္မသြားဘဲ ဆက္ျပီး ရပ္ေနတုန္းပါ…. ညီညာျပီး
ျဖဴေဖြး လွပေနတဲ႕ သြားေတြကို ေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္ရင္းက “ ရွင္
ဗိုက္ဆာေနသလား ” လို႕ သူ႕ကို ေမးျပန္ပါတယ္… “ မဆာပါဘူး က်ဳပ္က
သမၼတၾကီးနဲ႕ အတူတူ ညစာစားျပီးျပီ ခင္ဗ်ားသာ ခုခ်က္ျခင္း
ဒီကထြက္သြားစမ္းပါဗ်ာ ” လို႕ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ျပန္ေျဖ လိုက္ပါတယ္….
အမ်ိဳးသမီးဟာ ထြက္ျပီး မသြားသလို အျပံဳးလဲ မပ်က္ပါဘူး.. ျပီးေတာ႕
အဖိုးအိုရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္.. “ ဟာ ခင္ဗ်ား
ဘာလုပ္တာလဲ က်ဳပ္ေျပာျပီးျပီ.. က်ဳပ္ကို မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႕ ခင္ဗ်ား
ဒီေနရာက ထြက္သြားပါ.. ” လို႕ အဖိုးအိုက ေဒါသတၾကီး တံု႕ျပန္ပါတယ္..

ဒီအခ်ိန္မွာ ရဲအရာရွိ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး “ အစ္မၾကီး ျပႆနာ တစ္ခုခု
ျဖစ္ေနသလား.. ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား ကူညီေပးရပါမလဲ ” လို႕ ေမးပါတယ္..
အမ်ိဳးသမီးက “ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး ရဲအရာရွိၾကီးရယ္.. ဒီလူကို
ထရပ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားေနတာပါ.. ကၽြန္မကို တစ္ဆိတ္ေလာက္
ကူညီေပးပါလားရွင္.. ” ရဲအရာရွိဟာ သူ႕ေခါင္းကို ကုတ္လိုက္ရင္း “
ဒီအဖိုးၾကီး ဂ်က္ ဟာ ဒီေနရာမွာ ေနလာတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာပါျပီ.. သူဟာ
ဘယ္သူ႕ကုိမွေတာ႕ ဒုကၡ မေပးခဲ႕ပါဘူး.. သူ႕ကို ဘာမ်ားလုပ္မလို႕ပါလဲ ”
လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္..

“ရွင္ ဟိုနားက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား.. ကၽြန္မ သူ႕ကို
အဲဒီဆိုင္ေလးထဲကို ေခၚသြားျပီး တစ္ခုခု ေကၽြးခ်င္တယ္… ျပီးေတာ႕လဲ
ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ႕ ရာသီဥတုဒဏ္ကေန ခနေလးျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကို
လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္.. ”

“ ခင္ဗ်ား ရူးေနသလား က်ဳပ္ အဲဒီအထဲကို မသြားခ်င္ဘူး ” ေျပာေနရင္းမွာဘဲ
သူ႕ကို သန္မာတဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ ေတြနဲ႕ ဆြဲထူမျခင္းကို ခံလိုက္ရပါတယ္.. “
ရဲအရာရွိၾကီး က်ုဳပ္ကိုလႊတ္ပါဗ်.. က်ဳပ္ေအးေအး ေဆးေဆး ေနပါရေစ..
က်ဳပ္ဘာအမွားမွလဲ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး ” လို႕ အဖိုးအို ဂ်က္ဟာ အေၾကာက္အကန္
ျငင္းမိပါတယ္..

“ ခင္ဗ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနကို ဖန္တီး ေပးတာေနတာကို
မမိုက္မဲခ်င္စမ္းပါနဲ႕” ရဲအရာရွိက ခပ္ထန္ထန္ သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါတယ္..
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အမ်ိဳးသမီးၾကီးနဲ႕ ရဲအရာရွိဟာ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ သူ႕ကို
ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးထဲကို ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚလာႏိုင္ခဲ႕ျပီး ဆိုင္ရဲ႕ အတြင္းဘက္
ခပ္က်က် ေကာင္တာအနီးမွာ သူ႕ကို ထိုင္ေစလိုက္ပါတယ္.. အခ်ိန္က မနက္စာ
စားခ်ိန္ေက်ာ္သြားျပီး ေန႕လည္စာစားခ်ိန္လဲ မေရာက္ေသးတဲ႕ အတြက္
ဆိုင္အတြင္းထဲမွာေတာ႕ လူသူ ရွင္းလင္းေနပါတယ္.. ဆိုင္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူဟာ
စားပြဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး သူတို႕ရဲ႕ စားပြဲမွာ လာရပ္ျပီး ေမးပါတယ္.. “
ရဲအရာရွိ ခင္ဗ်ာ.. ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလဲ.. ဒီအဖိုးၾကီးက ခင္ဗ်ားတို႕ကို
ဒုကၡမ်ားေပးေနလို႕လား ”
“ ဘာမွ ဒုကၡ မေပးပါဘူး… သူ႕ကို ဒီအစ္မၾကီးက ေကၽြးေမြးဖို႕ ေခၚလာတာပါ.. ”
ရဲအရာရွိရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ “ အိုး ဒီေနရာဟာ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႕
သင္႕ေတာ္တဲ႕ေနရာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုင္ဟာ
လူၾကီးလူေကာင္းေတြ ၀င္ထြက္သြားလာ စားေသာက္တဲ႕ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္..
ဒီလိုလမ္းေပၚက လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုင္ထဲမွာ လာစားေနတာ သူမ်ားေတြ
ေတြ႔သြားရင္ ဆိုင္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ပါလိမ္႕မယ္…” လို႔
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာက ေျပာလိုက္ပါတယ္..

“ ကဲ အမ်ိဳးသမီး ခင္ဗ်ားေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား.. က်ဳပ္ေျပာခဲ႕သားဘဲ ..
ဒီလိုေနရာကို က်ဳပ္မလာခ်င္ပါဘူးလို႕.. က်ဳပ္သြားေတာ႕မယ္..
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကိုလဲ ဘယ္ေတာ႕မွ ထပ္မလာဘူး.. ” အဖိုးအို ဂ်က္က
သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ႕တဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖြင္႔ဟရင္း ေဒါသျဖစ္စြာ
ေျပာလိုက္ပါတယ္..

အမ်ိဳးသမီးဟာ ဆိုင္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာကို ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္ျပီး
ျပံဳးျပလိုက္ရင္းက “ မန္ေနဂ်ာ.. ရွင္ ဒီလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ရွိတဲ႕ အက္ဒီ
ႏွင္႕ အဖြဲ႕ရဲ႕ ဘဏ္လုပ္ငန္းစုၾကီးကို သိတယ္ မဟုတ္လား. ” လို႕
ေမးလိုက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕ မန္ေနဂ်ာက စိတ္မရွည္တဲ႕ေလသံနဲ႕ “ သိပါတယ္..
သူတို႕ဟာ အပတ္စဥ္တိုင္း ကုမၸဏီ အစည္းအေ၀းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုင္ရဲ႕
အထူးခန္းမွာ အျမဲ လုပ္ပါတယ္.. ဘာျဖစ္လို႕ပါလဲ ” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္..
အမ်ိဳးသမီးက “ ဒါဆိုရင္ သူတို႕ရဲ႕ အပတ္စဥ္ အစည္းအေ၀းေၾကာင္႕
ရွင္တို႕ဆိုင္ရဲ႕ အစားအေသာက္ေတြ ပိုျပီး ေရာင္းခဲ႕ရတဲ႕ အတြက္ သူတို႕ဟာ
ရွင္တို႕ ဆိုင္ကို တစ္ဘက္တစ္လမ္းက အက်ိဳးျပဳေနတယ္ ဆိုတာေတာ႕ ရွင္လက္ခံတယ္
မဟုတ္လား.. ”

“အဲဒီကိစၥ ခင္ဗ်ားနဲ႕ မဆိုင္ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္.. ” မန္ေနဂ်ာက
ေဒါသထြက္လာပံုရတဲ႕ ေလသံနဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္..

“ကၽြန္မက အဲဒီ ဘဏ္လုပ္ငန္းစုရဲ႕ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္ မစၥ ပင္နီလုပ္ အက္ဒီ ပါ.. ”

“ဗ်ာ…. ” မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အမူအယာက ခ်င္ျခင္းဘဲ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္..

အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျပံဳးလိုက္ရင္း “ကၽြန္မက ခါတိုင္းလုပ္တဲ႕
အဲဒီပြဲနဲ႕ မတူတဲ႕ စားေသာက္ပြဲေလး တစ္ခုကို အခု လုပ္ခ်င္ပါတယ္..
ရွင္တို႕ဆိုင္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ယူလာခဲ႕ပါ.. ”

စားပြဲမွာ ရပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ႕ ရဲအရာရွိကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႕လိုက္ျပီး “
ရဲအရာရွိၾကီးကိုလည္း ကၽြန္မတို႕နဲ႕အတူတူ စားေသာက္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္.. ”

“ေတာ္ပါျပီခင္ဗ်ာ ေက်းဇူးပါ.. ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္ခ်ိန္တြင္း ျဖစ္ေနပါတယ္….”

“ဒါဆိုရင္ အျပန္ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ႕ ယူသြားပါရွင္.. ”

“ေကာင္းပါျပီဗ်ာ .. ေကာ္ဖီေတာ႕ ယူသြားပါ႕မယ္.. ”

ရဲအရာရွိစကား အဆံုးမွာ မန္ေနဂ်ာက

“ကၽြန္ေတာ္ ရဲအရာရွိ ယူသြားဖို႕အတြက္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ယူလာေပးပါ႕မယ္..
ဒီ၀ိုင္းအတြက္လဲ အေကာင္းဆံုး အစားအေသာက္ေတြကို ယူလာခဲ႕ပါ႕မယ္ ခင္ဗ်ာ ”
လို႕ေျပာျပီး မန္ေနဂ်ာက စားပြဲကေန ထြက္ခြာသြားပါတယ္..

မန္ေနဂ်ာ ျပန္အထြက္ကိုေစာင္႕ျပီး ရဲအရာရွိက အမ်ိဳးသမီးကို “ ခင္ဗ်ား
သူ႕ကို လူမွန္ေနရာမွန္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာဘဲ ” ဟု
လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္..

“ ကၽြန္မ ဒီလိုေတာ႕ မရည္ရြယ္ပါဘူး… ကၽြန္မ အေနနဲ႕ အန္ကယ္ ဂ်က္ ကို
ဒီေခၚလာတာ အေၾကာင္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္..” ေျပာရင္းက အမ်ိဳးသမီးဟာ
ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္. အဖိုးၾကီးဘက္ကို လွည္႕ျပီး စကား
စတင္ေျပာပါတယ္..

“ အန္ကယ္ ဂ်က္ ရွင္ကၽြန္မကို မွတ္မိလား.. ”

အဖိုးအို ဂ်က္ဟာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ
စူးစမ္းစြာၾကည္႕ေနရင္းက “ က်ဳပ္ထင္တာ.. ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္ကို
ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနပံုဘဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္ .. ကၽြန္မက အရင္တုန္းကထက္စာရင္ ရင္႕ေရာ္သြားခဲ႕ပါျပီ..
အခုအခ်ိန္မွာ ဟိုအရင္ အခ်ိန္တုန္းက ထက္စာရင္ ေငြေၾကးဥစၥာ အရာရာ
ျပည္႕စံုေကာင္း ျပည္႕စံုေနျပီလို႕ ဆိုႏိုင္ေပမဲ႕ ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကာလတုန္းက
ရွင္ ဒီဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္ ကၽြန္မဟာ ေအးခဲေနတဲ႕
ခုလိုရာသီမ်ိဳးမွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာနဲ႕ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ျပီး အစားေလး
တစ္လုပ္အတြက္ အလုပ္ေတာင္းခဲ႕ရဖူးတဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္ေတာ႕မွ
မေမ႕ပါဘူးရွင္…”

“ အစ္မၾကီး”

ရဲအရာရွိထံမွာ အံ႕ၾသတၾကီး ေလသံက လႊတ္ခနဲ ထြက္က်လာပါတယ္.. ဒီလို
ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာနဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္သြားခဲ႕ ဖူးတယ္ ဆိုတာကို သူဘယ္လို လုပ္ျပီး ယံုႏိုင္မွာလဲ..

အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကို စတင္ျပီး ရွင္းျပပါတယ္.. “ ကၽြန္မဟာ
အဲဒီအခ်ိန္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ထြက္လာကစ ဒီျမိဳ႕ကေလးကို အလုပ္ရွာဖို႕
ေရာက္လာပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႕ အလုပ္တစ္ခုတစ္ေလမွကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕
ရွာလို႕မရခဲ႕ပါဘူး.. ဘယ္သူကမွ အလုပ္မခန္႕ခဲ႕ၾကပါဘူး… ေနာက္ဆံုးေတာ႕
လက္ထဲမွာ ျပားေစ႕ေလး အနည္းငယ္က လြဲလို႕ ဘာမွ မက်န္ေတာ႕တဲ႕အခါ ကၽြန္မ
ငွားေနတဲ႕ အခန္းပိုင္ရွင္က အခန္းငွားခ မေပးႏိုင္ေတာ႕တဲ႕ ကၽြန္မကုိ
ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႕.. ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ျပင္းလြန္းတဲ႕
အေအးဒဏ္ေအာက္မွာ ခိုနားရာမရွိ၊ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္သြားေနခဲ႕ရင္း ဒီေနရာေလးကို စားစရာ တစ္ခုတစ္ေလ ရလို ရျငား
ေရာက္လာခဲ႕ပါတယ္.. ”

အဖိုးၾကီးဂ်က္ဟာ ပါးစပ္ကို ဟလိုက္ျပီး “ အိုး က်ဳပ္မွတ္မိျပီ… က်ဳပ္ဟာ
ဟိုနားက ေကာင္တာမွာ ရပ္ေနခဲ႕တယ္. ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုေမးတယ္.. အစားအေသာက္
နည္းနည္းေပးပါ.. ဆိုင္မွာရွိတဲ႕ အလုပ္ကို လုပ္ေပးပါ႕မယ္လို႕
ေျပာခဲ႕တယ္ေလ. က်ဳပ္က ဆိုင္၀န္ထမ္း မဟုတ္တဲ႕ အျပင္လူကို အလုပ္ခိုင္းတဲ႕
အခ်က္ဟာ ဆိုင္ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ရာက်တဲ႕အတြက္ အလုပ္မေပးႏိုင္
ေၾကာင္း ေျပာခဲ႕တယ္.. ”

“ဟုတ္ကဲ႕ .. ကၽြန္မသိပါတယ္ အန္ကယ္ဂ်က္.. ျပီးေတာ႕ ရွင္ဟာ ကၽြန္မ တစ္သက္
ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ႕ အသားညွပ္ ဆင္းဒ၀စ္ၾကီးတစ္ခုနဲ႕ ေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္ကို ေပးျပီးေတာ႕ ဟိုေထာင္႕နားက စားပြဲမွာ သြားထိုင္စားပါလို႕
ေျပာခဲ႕တယ္. ကၽြန္မက ရွင္ ကၽြန္မေၾကာင္႕ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္မွာကို
စိုးရိမ္ေနခဲ႕ေပမဲ႕ ရွင္က ကၽြန္မ အတြက္ က်သင္႕ေငြကို ေကာင္တာမွာ
သြားရွင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္.. ဒီေတာ႕မွ အားလံုး အဆင္ေျပသြားျပီဆိုတာ
သိမွ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႕ အစားကို စားႏိုင္ခဲ႕တယ္.. ”

“ခင္ဗ်ား ဒီေနာက္ပိုင္း အလုပ္ရသြားခဲ႕သလား.. ” အဖိုးဂ်က္က
အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေမးလိုက္ပါတယ္..

“ဟုတ္တယ္.. သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္..
အလုပ္လုပ္တဲ႕ အခါ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး အလုပ္မွာ ေစတနာထားတယ္..
ၾကိဳးစားတယ္.. ကၽြန္မက ငတ္ျပတ္တဲ႕ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ႕ဖူးေတာ႕ ဒီဘ၀ကို
ျပန္မသြားခ်င္ဘူးေလ.. ဒီေတာ႕ ဘာလုပ္သလဲ… သူမ်ားထက္ ပိုၾကိဳးစားရတာေပါ႕
ကၽြန္မရဲ႕ လံု႕လ ၀ရိယေကာင္းမႈေၾကာင္႕ မၾကာခင္မွာ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း
တစ္ခုကို ထူေထာင္လာႏိုင္ခဲ႕တယ္.. ကံတရားရဲ႕ ေဖးမမႈလဲ ပါတာေပါ႕ေလ.. ”
အမ်ိဳးသမီဟာ သူမရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႕
လိပ္စာကဒ္ျပားေလး တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္းက

“ရွင္ ဒီမွာ စားေသာက္ျပီးစီးတဲ႕အခါ ဒီလိပ္စာေလးအတိုင္း
ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိနဲ႕ သြားေတြ႔ေစခ်င္တယ္..
ကၽြန္မတို႕ ကုမၸဏီမွာ ရွင္႕အတြက္ သင္႕ေတာ္တဲ႕ အလုပ္တစ္ေနရာကို သူ
စီစဥ္ေပးလိမ္႕မယ္.. ျပီးေတာ႕ ရွင္႕အတြက္ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖို႕၊ ေနထိုင္
စားေသာက္ဖို႕ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူ ထုတ္ေပးလိမ္႕မယ္.. ရွင္
ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ႕ တစ္ေန႕အထိ ေထာက္ပံ႕ပါလိမ္႕မယ္..
ရွင္ ဘယ္လို အကူအညီဘဲ လုိလို ကၽြန္မဆီ လာခဲ႕ပါ… ကၽြန္မ ရွင္႕အတြက္
အျမဲတမ္း တံခါးဖြင္႕ထားပါတယ္ အန္ကယ္ဂ်က္.. ”

အဖိုးအုိ ဂ်က္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာရင္းက “ခင္ဗ်ားကို
ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႕ပါဘူးဗ်ာ… ”

“ေက်းဇူးတင္ဖို႕ မလိုပါဘူး အန္ကယ္ ဂ်က္ရယ္.. ကူညီထိုက္သူကို ကူညီရတာ
၀မ္းေျမာက္စရာပါ.. ရွင္႕ရဲ႕ စာနာ ေထာက္ထား တတ္တဲ႕ စိတ္ထားေလးကို
ကၽြန္မဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႕ပါဘူး.. ရွင္ေကၽြးခဲ႕တဲ႕ ဆင္းဒ၀စ္နဲ႕
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုး အရာေတြပါ… ဘယ္လိုမွ
တန္ဖိုးျဖတ္လို႕မရပါဘူး.. ကၽြန္မကို ခုလို ကူညီတတ္ျခင္းရဲ႕ လမ္းစကို
လမ္းျပခဲ႕တဲ႕ သူကလဲ အန္ကယ္ဂ်က္ ကိုယ္တိုင္ပါ”

စားေသာက္ေနတဲ႕ အဖိုးအိုဂ်က္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕
ရဲအရာရွိဟာ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာ ၾကပါတယ္..
ဆိုင္ေရွ႕အေရာက္မွာ တစ္ေယာက္တစ္လမ္း ထြက္ခြာမသြားခင္ ဆိုင္အ၀နားမွာ
ေခတၱရပ္ျပီး အမ်ိဳးသမီးဟာ ရဲအရာရွိကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္..

“ ရွင္႕ရဲ႕ အကူအညီအတြက္ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္ ရဲအရာရွိမင္းရယ္.. ”

“အိုး ေက်းဇူးတင္ဖို႕ မလိုပါဘူး မစၥ အက္ဒီ.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္
ေက်းဇူးတင္ရမွာပါဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ သိပ္ထူးဆန္း အံ႕ၾသစရာ
အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕ႏိုင္မဲ႕ အျဖစ္အပ်က္လဲ
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ႕ ရင္ထဲကို ေတာ္ေတာ္ ထိပါတယ္.. ခင္ဗ်ားရဲ႕
ေကာ္ဖီအတြက္လဲ ေက်းဇူးပါ မစၥ အယ္ဒီ.. ”

ရဲအရာရွိရဲ႕ လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို သတိရလိုက္မိတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ “အိုး
ရွင္ ေကာ္ဖီကို ဘယ္လို ေသာက္တယ္ ဆိုတာ ေမးဖို႕ ကၽြန္မ ေမ႕သြားတယ္ အခု
ယူလာတာ ဘလက္ေကာ္ဖီ သက္သက္ဘဲ ထင္တယ္.. ႏို႕ ျဖစ္ျဖစ္ သၾကားျဖစ္ျဖစ္
ထပ္ယူမလား. ”

ရဲအရာရွိဟာ လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ရင္းက ျပံဳးလိုက္ျပီးေတာ႕
“ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ သၾကားေတြ ႏို႕ေတြ မလိုေတာ႕ ပါဘူးဗ်ာ.. ဒီေန႕ ခင္ဗ်ား
အန္ကယ္ ဂ်က္ကို ေပးလိုက္တဲ႕ ေစတနာေမတၱာေတြက အဲဒီအရာေတြထက္ ခ်ိဳပါတယ္..
တန္ဖိုးၾကီးလွပါတယ္.. ေစတနာ ေမတၱာ နဲ႕ ေက်းဇူးသိတတ္ျခင္းဆိုတဲ႕ အရာေတြဟာ
ဘယ္အရာနဲ႕မွ မတူေအာင္ ခ်ိဳျမိန္လြန္း လွပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ႕ ရင္ထဲမွာလဲ
ဒီအခ်ိဳဓာတ္ေတြ ကူးစက္ျပီး ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို သၾကားမွ မလိုေတာ႕ပါဘူးဗ်ာ..”
လို႕ ေျပာလိုက္ပါေတာ႕တယ္..

ဘယ္ဘေလာ႔ကလဲေတာ႔ မသိလုိက္ပါဘူးဗ်ာ သူငယ္ခ်င္းက ပို႔ေပးလို႔
ျပန္လည္မွ်ေဝလိုက္တာပါ အရမ္း ရင္ထဲထိတဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးပါ
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒီပိုစ္ ကေန သူမတူေအာင္ၾကိဳးစားလိုစိတ္မ်ား
တိုးပြားလိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္ .သင္သည္လည္း ထြန္းေတာက္နိုင္တဲ႔
လူသားျဖစ္လာနုိင္တယ္ အလင္းေရာင္လည္းေပးနုိင္တယ္ ဆိုတာေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ
မေမ႔ပါနဲ႔
လူ႔ဘဝ စြန္႔ခြါခ်ိန္မ်ားမွာ ဘာမွ မလုပ္နုိုင္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားပါ .
--
“လုပ္သလို မျဖစ္ေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ျဖစ္သလို မလုပ္ပါနဲ႔........”
“လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရေသးခင္
လုပ္ေနတာကို လုပ္ခ်င္ေနပါေစ.......”
ဘာေန......။

Take Time To

Version , perhaps from the 19th century:

Take Time

Take time to work.
It is the price of success.
Take time to play.
It is the secret of perpetual youth.
Take time to read.
It is the foundation of wisdom.
Take time to think.
It is the source of power.
Take time to laugh.
It is the music of the soul.
Take time to be friendly.
It is the road to happiness.
Take time to share.
It is the path to true wealth.
Take time to love and be loved.
It is the privilege of the gods.

Another early version, 1920s or 1930s (American School Board Journal):

TAKE TIME!

TAKE TIME TO LIVE—
That is what time is for. Killing time is suicide.
TAKE TIME TO WORK —
It is the price of success.
TAKE TIME TO PLAY —
It is the fountain of wisdom.
TAKE TIME TO BE FRIENDLY —
It is the road to happiness.
TAKE TIME TO DREAM--
It is hitching your wagon to a star.
TAKE TIME TO LOOK AROUND--
It is too short a day to be selfish.
TAKE TIME TO LAUGH--
It is the music of the soul.
TAKE TIME TO PLAY WITH CHILDREN--
It is the joy of joys.
TAKE TIME TO BE COURTEOUS--
It is the mark of a gentleman.
TAKE TIME TO THINK —
And you will always use NATURAL SLATE for Your CHALKBOARD Requirements.

A dreamless version, from fall 1966 (Educational Horizons 45.1):

Take Time To Think
It is the source of power.
Take Time To Play
It is the secret of perpetual youth.
Take Time To Read
It is the fountain of wisdom.
Take Time To Pray
It is the greatest power on earth.
Take Time to Love and Be Loved
It is a God-given privilege.
Take Time To Be Friendly
It is the road to happiness.
Take Time To Laugh
It is the music of the soul.
Take Time To Give
It is too short a day to be selfish.
Take Time To Work
It is the price of success.
Find Time
AUTHOR UNKNOWN

Although the state of psychology in the 60s made dreaming seem less useful, this one has interesting suggestions, such as making prayer one of our most important things to spend time on (a lovely Christian idea).
Here is a down-to-earth 1998 version (Gregory L. Jantz):

Take time to think;
it is the source of your power.
Take time to play;
it is the secret of your youth.
Take time to read;
it is the foundation of your knowledge.
Take time to dream;
it will take you to the stars.
Take time to laugh;
it really is your best medicine.
Take time to pray;
it is your touch with almighty God.
Take time to reach out to others;
it will give your life significance.

Here's one from the 21st century that took a turn down Jesus Road:
1. Take time to Work -
It is the price of success.
2. Take time to Think -
It is the source of power.
3. Take time to Play -
It is the secret of youth.
4. Take time to Read your Bible-
It is the foundation of knowledge and feeds the soul.
5. Take time to Worship -
It is the highway of reverence and washes the dust of earth from our eyes.
6. Take time to Help and Enjoy Friends -
It is the source of happiness.
7. Take time to Love -
It is the one sacrament of life.
8. Take time to Dream -
It hitches the soul to the stars.
9. Take time to Laugh -
It is the singing that helps with life's loads.
10. Take time to Pray:
It rids us of our excess baggage.
11. Take time to Plan -
It is the secret of being able to have time to take time for the first ten things.

Here's another recent one that took a turn down the opposite path, towards generic humanism:

1. Take time to dream –
it hitches your soul to the stars.
2. Take time to work –
it is the price of success.
3. Take time to think –
it is the source of power.
4. Take time to play –
it is the secret of youth.
5. Take time to read –
it is the foundation of knowledge.
6. Take time to worship –
it is the highway of reverence and washes the dust of earth from our eyes.
7. Take time for friends –
they are the source of happiness.
8. Take time to love –
it is the source of joy.
9. Take time to laugh –
it helps with life’s loads.
10.Take time for beauty –
it is everywhere to be enjoyed.
11.Take time for health –
it is the true treasure of life.
12.Take time to plan –
it is the secret to getting the things you desire.

Try Hard

တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး....

အေမရိကန္ Seattle က နာမည္ႀကီး ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ လူအမ်ား ေလးစား ၾကည္ညိဳတဲ့ Dell Taylorဆိုတဲ့ ဖာသာတစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဖာသာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။
ပံုျပင္က တစ္ခုေသာေဆာင္းရာသီမွာ မုဆိုးတစ္ဦးက အမဲလိုက္ေခြးနဲ႔ ေတာလုိက္ထြက္ ခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ယုန္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ မုဆိုးက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တာ ေပါင္ကိုမွန္သြားေပမယ့္ ယုန္ထြက္ေျပး သြားခဲ့တယ္။
အမဲလိုက္ေခြးက ဒဏ္ရာရတဲ့ယုန္ကို လိုက္ခဲ့ေပမယ့္ မမိခဲ့ဘူး။ ဒါကိုမုဆိုးက ေခြးကို အသံုးမက်တဲ့ေခြး၊ ဒဏ္ရာရတဲ့ ယုန္ကိုေတာင္ အမီမလိုက္ႏိုင္တဲ့ေခြးဆိုၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။
သခင္ရဲ့ အျပစ္တင္စကား ၾကားရေတာ့ ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားခ့ဲတာေတာင္ အျပစ္တင္ခံရတယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။
ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ယုန္ကို အေပါင္းေဖာ္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသ ဝိုင္းေမးၾကတယ္။

"ဒဏ္ရာရေနတာေတာင္ ဒီေလာက္ေဒါသႀကီးတဲ့ ေခြးလက္ထဲကေန ဘယ္လို လြတ္ခဲ့သလဲ?"

"ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အစြမ္းကုန္အားသံုးၿပီး
ေျပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမမိခဲ့လို႔ အဆူအဆဲပဲ ခံရမယ္။ တကယ္လို႔
ကြၽန္ေတာ္သာ အားကုန္မေျပးခဲ့ရင္ အသက္ေတာင္ ရွင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"

ပံုေျပာၿပီးတာနဲ႔ ဖာသာ Taylor က အတန္းအားလံုးကို Matthew Bible က်မ္းစာထဲက အခန္း ၅ မွ ၇ ထိ အလြတ္ဆိုႏိုင္သူကို Seattle က Space Needle မွာ ညစာစားပဲြ က်င္းပေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
Matthew Bible က်မ္းစာရဲ႕ အခန္း ၅ ကေန အခန္း ၇ထိက စာလံုးေပါင္း ေသာင္းဂဏန္း ထိရွိၿပီး ရြတ္ဆုိရတာလည္း အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ က်မ္းစာေတြကို အလြတ္ရဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက်မလိုဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ရတဲ့ ညစာစားပဲြကို လူတိုင္းတက္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနာက္ဆုတ္ လက္လြတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရက္မၾကာခင္မွာ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ သင္တန္းသားတစ္ဦးက ဖာသာေရွ႕မွာ ရင္ေကာ့ၿပီး က်မ္းစာအားလံုးကို တစ္လံုးမက်န္ အမွားအယြင္းမရွိ အလြတ္ရြတ္ဆို ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္သူေတာင္ အလြတ္ဆိုဖို႔ ခက္ခဲတဲ့စာကို ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖာသာအရမ္း အံ့ၾသခဲ့မိတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ ေကာင္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတဲ့အျပင္ ကေလးငယ္ကို ဖာသာ တအံ့တၾသ ေမးခဲ့တယ္။
"ဒီေလာက္ရွည္တ့ဲ စာေတြကို ဘယ္လိုအလြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခ့ဲပါတယ္"လို႔ လူငယ္က မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ေနာင္(၁၆)ႏွစ္မွာ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ကမာၻေက်ာ္ Software ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ တစ္ဦး
ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးငယ္က Bill Gates ပဲျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအား(Potential)ေတြ ရွိၾကတယ္။
စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ သာမန္လူတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ႏိုင္၊
လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္ကို ၂ ကေန ၈ အထိပဲ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အက္ဒီဆင္လို သိပၸံပညာရွင္ တစ္ဦးေတာင္ ၁၂ထိပဲ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ဦးရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္က ၅ဝထိအသံုးျပဳခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ ဖတ္စာအုပ္အအုပ္(၄ဝဝ)ကို အလြတ္ဆိုႏိုင္သလို တကၠသိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း တက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာသာစကား (၂ဝ)မ်ဳိးေလာက္ တတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္(၉ဝ)က အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။ သူတစ္ပါးထက္ ထူးခြၽန္ခ်င္တယ္၊ ေဖာက္ထြက္ခ်င္တယ္၊ ထီထြင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။

May May

ေမေမ့ ေမတၱာ

ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္သားေတြက သူ႔ကိုေတြ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူေသေနခဲ႔ၿပီ။
ၿပိဳက်လာတဲ႔ အိမ္ပိမိၿပီး သူေသသြားတာ။အပ်က္အစီးေတြၾကားကေန
ေသဆံုးေနတဲ႔ သူ႔ပံုစံကို လွမ္းၿမင္ေနရတယ္။ဒူးေကြးၿပီး ေရွ႔ကိုကိုင္းေနတဲ႔
ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အားၿပဳေထာက္ထားတဲ႔ သူ႔ပံုစံက ဘုရား၀တ္ၿပဳေနတဲ႔ ပံုနဲ႔တူေနတယ္။ဒါေပမဲ႔ အသက္ရွင္မရွင္ ပိုေသခ်ာေအာင္
ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားေတြက သူ႔ကို စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကတယ္။
ကယ္ဆယ္ေရး အလုပ္သမားတဦးက ဦးခိုက္ခ်ေသေနတဲ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲ ခဲရာခဲဆစ္ လက္ကိုထိုးထည့္ ၿပီး ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေအာ္လို္က္တယ္။ "လူရွိတယ္။ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အသက္ရွင္လ်က္ပဲ" လို႔ထေအာ္လိုက္တယ္။ ရွိသမွ် ခြန္အားေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဖိကပ္ေနတဲ႔ အုတ္ပံုေတြကို ရွင္းလင္းလိုက္ၾကတယ္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေထာင္မတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ သံုးေလးလသားအရြယ္
ကေလးတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႔မိတယ္။ ကေလးကိုစစ္ေဆးဖို႔ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက
ေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကေလးေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေန ဖံုးတစ္လံုးထြက္က်လာတယ္။

ဆရာ၀န္က ဖံုးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ message တိုေလးတစ္ေၾကာင္းကို
ေတြ႔လိုက္ရတယ္...
"သားေလးေရ...တကယ္လို႔မ်ား သားေလးအသက္ရွင္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ သားကိုအေမ
အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားေပးပါေနာ္။"တဲ႔။
ေသသူေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ဖူးတဲ႔ ဆရာ၀န္ရဲ့ ပါးၿပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ
စီးက်လာခဲ႔တယ္။
တေယာက္လက္ကို တေယာက္ကမ္းလိုက္တဲ႔ ဖံုးထဲက message ကို ဖတ္မိသူတိုင္း
ရင္ထဲဆို႔နင့္သြားတဲ႔ ဒီခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းၿပလို႔မရနိုင္ခဲ႔ဘူး။ မုခ်ေသရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သူ႔ရင္ေသြးအတြက္ ေပးဆပ္သြားခဲ႔တာ....
ေၾသာ္...မိခင္ေတြ...မိခင္ေတြ......

ဒီpostေလးဟာ ပံုၿပင္ မဟုတ္ပါဘူး။၂၀၀၈၊ေမလ၁၂ရက္ေန႔က
တရုတ္နိုင္ငံ စီခၽြမ္ၿပည္နယ္မွာ လႈပ္ခဲ႔တဲ႔ ငလ်င္ရဲ့ ၿဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ..
မိခင္ေမတၱာကို ခံစားရတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို share လုပ္ေပး
လိုက္တာပါ..............

ကိုေက်ာ္မင္းစိုး ပို႔ေပးလိုက္ေသာ e-mail ကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ ခံစားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္

Posted by green vine on ၾသဂုတ္ 24, 2009 at 7:16pm

ပညာတတ္ဘြဲ ့ရ ေက်ာင္းေနဖက္လည္းျဖစ္၊ ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းအသီးသီးမွာ
ေနရာယူလုပ္ကိုင္ေနၾကသူ လူငယ္တစ္စု သူတို ့ရဲ့ မိတ္ဆံုစားပြဲ ၿပီးတဲ့အခါ
ပင္စင္ယူသြားၿပီၿဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡေဟာင္းဆီကို သြားေတြ ့ၾကတယ္။

ခဏတျဖဳတ္စကားေၿပာၿပီးတဲ့အခါ သူတို ့အလုပ္ေတြအေၾကာင္း ၿငီးတြားလာၾကတယ္။

သူ ့တပည့္ေတြကို ေခ်ာကလက္ ပူပူနဲ ့ဧည့္ခံဖို ့ပါေမာကၡၾကီး
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားေလရဲ့။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေခ်ာကလက္ပူပူေတြ ထည့္တားတဲ့
အိုးၾကီးရယ္၊ ခြက္မ်ိဳးစံုရယ္ ယူၿပီးထြက္လာတယ္။ ခြက္ေတြကလည္း အစံုေပါ့။
ဖန္ခြက္၊ ေႂကြခြက္၊ ေျမခြက္၊ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ရတဲ့ခြက္ေတြ၊
ကြဲလြယ္တဲ့ခြက္ေတြ - အိုး စံုလို ့ပါပဲ။
"ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သာ လိုသလို ထည့္ေသာက္ၾကေတာ့ကြာလို ့" ေျပာရွာတယ္။

ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေခ်ာကလက္ပူပူ တစ္ခြက္စီ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡႀကီး
စကားဆိုလာတယ္။ "သတိထားၾကည့္ၾကစမ္း - တန္ဖိုးႀကီးႀကီး၊ ခြက္လွလွေလးေတြ
အားလံုးကိုယူၿပီး ႐ိုး႐ိုးခြက္ေတြ၊ ေစ်းေပါေပါခြက္ေတြေတာ့
ခ်န္ထားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အေကာင္းဆံုးကိုပဲ လိုခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ
သဘာဝ ဆုိေပမဲ့ အဲဒါကမင္းတို႔ အခုေၿပာေနတဲ့ ျပႆနာေတြ စိတ္ဖိစီးမႈေတြရဲ့ အဓိက
ရင္းျမစ္ပဲ..."

"ထည့္ေသာက္တဲ့ခြက္က ထည့္ထားတဲ့ ေခ်ာကလက္ပူပူရဲ့ အရသာနဲ ့ဘာမွပတ္သတ္မႈ
မရွိဘူး... ပိုၿပီးေစ်းႀကီးတာပဲရွိၿပီးေတာ့ ဘာေသာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္
သတိထားမိရဲ့လား"

"အစကေတာ့ မင္းတို ့တကယ္ေသာက္ခ်င္တာ ေခ်ာကလက္တစ္ခြက္ပါပဲ။ ခြက္မဟုတ္ဘူးေလ။
ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးခြက္ကို ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့
တစ္ေယာက္ခြက္တစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။"

"ဘဝဆိုတာ ေခ်ာကလက္ပူပူနဲ ့တူတယ္ကြ... မင္းတို ့အလုပ္၊ ေငြ၊ ရာထူးဂုဏ္ေတြ ကေတာ့ အဲဒီေခ်ာကလက္ကို ထည့္ေသာက္တဲ့ ခြက္နဲ ့တူတယ္ကြ၊ အဲဒါေတြက မင္းတုိ႔ဘဝကို ကိုင္တြယ္ေၿဖရွင္းဖို႔အသံုးခံပစၥည္းေတြပါပဲကြာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီခြက္နဲ ့တူတဲ့အရာေတြနဲ ့မင္းတို ့ဘဝရဲ့ အရည္အေသြးကို
အဓိပၸါယ္ဖြင့္မေပးႏိုင္သလို ေၿပာင္းလဲေအာင္လဲမလုပ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ"

ဟုတ္ပါတယ္ ...
တစ္ခါတေလမွာ ထည့္ေသာက္မယ့္ ခြက္ကုိ အာ႐ံုစိုက္ေနရင္းနဲ ့
ဘဝ ေခ်ာကလက္ပူပူကို ခံစားႏိုင္ဖို ့အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့ရပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ေခ်ာကလက္ပူပူတစ္ခြက္စီ ခံစားဖို႔ပိုင္ဆိုင္ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ထည့္ေသာက္မယ့္ ခြက္ကိုသာ ေရြးေနမိပါတယ္။
ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆံုးလူဆိုတာ အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ရေနတဲ့လူ၊ ရွိေနတဲ့လူ
မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတာကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ႏိုင္တဲ့လူကသာ
အေပ်ာ္ဆံုးလူပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္...
႐ိုးရွင္းစြာေနထိုင္ပါ။ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခ်စ္တတ္ပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ဂ႐ုစိုက္တတ္ပါ။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေၿပာဆိုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ ဘဝေခ်ာကလက္ ပူပူေလးကို
ခံစားၾကည့္လိုက္ပါ။

ေဒၚတင္တင္ခိုင့္ ထံမွရေသာ e_mail ကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

10 Habbits for Life

လူေတာ္လူေမာ္ေတြ အျမဲတေစ လက္ကုိင္ထားတတ္တဲ့ အမူအက်င့္(၁၀)မ်ိဳး

၁။ မိတ္ဖြဲ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း စုေဆာင္းတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား ယံုၾကည္စြာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈမ်ဳိးဟာ
ဘဝတစ္သက္တာ အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေႏြးထည္ပါပဲ။ အဲဒါဟာ သင့္ရဲ့ စာရိတၱနဲ႔
စိတ္ေနစိတ္ထား အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ျဖစ္တည္လာတဲ့အတြက္ တန္ဖိုးထားပါ။
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေငြစုသလိုပဲ စုေဆာင္းတတ္ရမယ္။ အခုခ်ိန္မွာ
သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္မွ မရွိေသးပဲ ခ်ဳိ႔တဲ့ေနရင္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔။
ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ မိတ္ဖြဲ႔မယ္ဆိုရင္ အခါမေႏွာင္းေသးပါဘူး။

၂။ ဥေပကၡာျပဳႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္ေနမွေတာ့ ကေလးဆန္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘဝမွာႀကံဳရ ဆံုရတတ္တဲ့ တခ်ဳိ႔ေသာ ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ ဖူးစာေတြ၊ စိတ္ပိုင္း
႐ုပ္ပိုင္း ေမြ႔ေလ်ာ္ရာေတြ တစံုတရာကို အခြင့္ေပးတုန္း အရမယူႏိုင္ခဲ့ရင္
လက္လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တာထြက္မွတ္ အသစ္တစ္ခု ျပန္ေပးပါ။
မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိေနသ၍ အင္အားရွိေနမယ္။ ထို႔အတူ အားထုတ္မႈ
ရွိေနသ၍ ေအာင္ျမင္ျခင္း ရွိေနမွာပဲ။

၃။၊ က႐ုဏာစိတ္ထားတယ္
တတ္စြမ္းသ၍ ကိုယ့္ထက္ ဆင္းရဲ၊ ခက္ခဲသူေတြကို မိခင္ေလာကႀကီးရဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္နဲ႔ အလွတရားေတြကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရမယ္။
ဒီလို အျပဳအမူမ်ဳိးဟာ ပ်ဳိးႀကဲေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
လူ႔သဘာဝရဲ့ အလွပဆံုး အသီးအႏွံေတြအျဖစ္ ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မယ္။

၄။ ဂီတနဲ႔ အကြၽမ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္
ဂီတတူရိယာ တမ်ဳိးမ်ဳိးကို သင္ယူ/နားလည္ ေနရမယ္။ ဂီတဟာ လူ႔စိတ္ကို
လန္းဆန္းေစတဲ့အျပင္ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို ႏႈိးဆြေပးတယ္၊
ထင္မွတ္မထားတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈေတြကို ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး
ဓာတ္ပံုပညာ၊ ပစၥည္းစုေဆာင္းျခင္း စတဲ့ ဝါသနာေတြဟာလည္း အသြင္မတူတဲ့
သာယာစိုေျပမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။

၅။ ဒုကၡ ႏွစ္မ်ဳိးကို ေဝးေဝးေရွာင္တယ္
ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒုကၡ ႏွစ္မ်ဳိး အၿမဲေတြ႔ရတယ္၊ တစ္မ်ဳိးက လိုတာမရတဲ့ ဒုကၡ၊
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အစြဲအလန္း ႀကီးတဲ့ဒုကၡ။ ပထမဒုကၡျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္တာ မရခဲ့ရင္
အဲသလို ျဖစ္စဥ္ကို ေလာင္းကစား တစ္ခုလို႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါ။ အစြမ္းကုန္
ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ၿပီး ရလာခဲ့ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မရခဲ့ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတြင္းစိတ္က
ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ရွိေနသင့္တယ္။ ကံေကာင္းတာက ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ တစ္ က ျပန္စဖို႔ အရင္းအႏွီး ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒုတိယ ဒုကၡကေတာ့
အဆံုးရြားဆံုးဒုကၡပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အခုထိ အဲလို အစြဲအလန္းမ်ဳိး
ရွိေနေသးရင္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းထုတ္ပစ္ပါ။

၆။၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္
တခ်ဳိ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မသိမသာ ေမ့ပစ္ဖို႔ပဲ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကံဳလာတဲ့အခါ
အသိဉာဏ္လည္း လိုက္ၿပီး တိုးပြားလာမယ္။ တခ်ဳိ႔ ဝမ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ
ကိစၥေတြက်ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေတာင့္ခံဖို႔ပဲ။ တႀကိမ္တခါ ႀကံဳဖူးၿပီးတိုင္း
ဘဝႀကီးက ပိုၿပီး ျပည့္စံုလာမွာပဲ။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွေတာ့
ကေလးဘဝတုန္းကလို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနဖို႔
မသင့္ေတာ့ဘူး။

၇။ အၿမဲတေစ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့စိတ္ထားတယ္
အသုဘတစ္ခုကို သြားၿပီးျပန္လာတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ သံေဝဂ ရေနတတ္မယ္။
အျပင္းဖ်ားၿပီး ျပန္ေကာင္း လာတဲ့အခါ အသက္ကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားလာတတ္မယ္။
ဆိုလိုတာက ကိုယ့္အေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့ ေက်းဇူးတရားကို အစဥ္အၿမဲ
အမွတ္ရေနရမယ္။ ေက်းဇူးသိတဲ့စိတ္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုၿပီး
တန္ဖိုး ထားတတ္ေစ႐ုံတင္ မကပဲ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မီးလွ်ံေတြကို
ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစ ႏိုင္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ျခင္းက အဲဒီက
ျမစ္ဖ်ားခံတာပဲ။

၈။၊ အလုပ္အေပၚ သံေယာဇဥ္ အရမ္းရွိတယ္
အလုပ္ဆိုတာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တာ၊ အာလူးဖုတ္တာလိုမ်ဳိး စိတ္လက္ေပါ႔ပါးမႈ
မေပးႏိုင္ေပမယ့္ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးနဲ႔ အစြမ္းအစကို
စမ္းသပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ။ အဲဒီက တစ္ဆင့္ တန္ဖိုးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းကို
နားလည္ေစတာပဲ။ သူ႔ကို ပံုေအာၿပီး ခ်စ္လိုက္ပါ၊ အနည္းဆံုး သူ႔ေၾကာင့္မို႔သာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဝတစ္ခုလံုးရဲ့ အစိပ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
လုပ္စရာရွိေနၿပီး၊ စားစရာလည္း ရွိေနတာပါ။

၉။၊ ေလ့လာသင္ယူရာမွာ ဇြဲနပဲႀကီးတယ္
စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ သင္ယူျခင္းဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာေနတာပါပဲ။
ႏွစ္တိုင္း အနည္းဆံုး စာအုပ္ေရ ၅၀ ဖတ္ရမယ္။ စာဖတ္ျခင္းဟာ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔
ခံစား နားလည္ႏိုင္စြမ္းကို ထိန္းထားႏိုင္႐ုံမက စာဖတ္သူမွာ
ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ သံလိုက္ဓာတ္တစ္မ်ဳိး ရွိေနေစတယ္။ ဒါဟာလည္း yoga
သင္တန္းတို႔၊ ဗ်ဴတီပါလာတို႔က မေပးႏိုင္တဲ့ အရာပါ။

၁၀။၊ အားကစားကို ခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္
အခ်ိန္ကို မွန္ကန္စြာ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး အားကစားလုပ္တယ္။ သဘာဝကို ခံစားတယ္။
အက်ဳိးေက်းဇူးက ပ်င္းရိျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တက္မလာေတာ့ဘူး၊
႐ုပ္ရည္ကလည္း ဇရာဖိစီးမႈေၾကာင့္ ယိုယြင္း မသြားေတာ့ဘူး။ အတိုင္းအတာ
တစ္ခုထိ ႏုပ်ဳိျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ က်န္းမာျခင္းကို
ထိန္းထားႏိုင္လိမ့္မယ္။

ေဒၚတင္တင္ခိုင့္ ထံမွရေသာ e_mail ကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။