Sunday, June 19, 2011

ဂေဟဆက္ျခင္းအတတ္ပညာ (၁)


၁။ ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူေသာ အဓိပၸါယ္
            ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူသည္မွာ သင့္ေတာ္ေသာ သတၱဳအမ်ိဳးအစား၊ အပူခ်ိန္၊ ဖိအား စသည္တို႔ေပၚမူတည္၍ သတၱဳႏွစ္ခုကို တစ္ခုထည္းျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေပးေသာ နည္းစဥ္ကို ေခၚပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂေဟဆက္ျခင္း ဟူ ေသာ ေ၀ါဟာရကို သတၱဳ (သံျဖစ္ေစ၊ သံမဟုတ္ေသာ အျခားသတၱဳတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစ) မ်ားတြင္သာ သံုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပလတ္စတစ္မ်ားတြင္လည္း ပလတ္စတစ္ဂေဟေခ်ာင္းကိုသံုးကာ ဂေဟဆက္ျခင္း ရိွပါသည္။



ဂေဟဆက္ျခင္းသည္ ေစ်းသက္သာၿပီး ျမန္ဆန္စိတ္ခ်ရသျဖင့္ ယခုအခါ စက္မႈလုပ္ငန္း၊ ကရိန္း၊ ဘူဒိုဇာ စေသာ စက္ယႏၱယားႀကီးမ်ား ထုတ္လုပ္ျခင္းလုပ္ငန္း၊ မိုင္းတြင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္း၊ သေဘၤာတည္ေဆာက္ျခင္း လုပ္ငန္း၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ ျခင္းလုပ္ငန္း စေသာ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳလွ်က္ရိွ၏။
            မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂေဟဆက္ျခင္းျဖစ္စဥ္တြင္ ဆက္မည့္ သတၱဳႏွစ္ခု ကို အရည္ေပ်ာ္ေစကာ အျဖည့္ခံသတၱဳတစ္ခုျဖင့္ တဲြေစလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အျဖည့္ခံသတၱဳကိုမသံုးဘဲ ဆက္မည့္သတၱဳႏွစ္ခုကို ဖိအားေပးကာ အပူကို ထြက္ေစလွ်က္ တဲြေစေသာနည္းကိုလည္း သံုးပါေသးသည္။ သံကို ဂေဟဆက္ ျခင္းအား အဂၤလိပ္လို welding ဟု သံုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သံထက္ အရည္ ေပ်ာ္မွတ္နိမ့္ေသာ အျခား ေၾကး၊ ခဲ စေသာ သတၱဳမ်ား ကို ဂေဟဆက္ျခင္း အတြက္မူ brazing, soldering စသျဖင့္ သံုးပါသည္။
            ေၾကးနီ၊ ေၾကး၀ါ၊ ခဲ စသည္တို႔ကို ဂေဟေဆာ္ရာတြင္ ပင္ရင္းသတၱဳကို အရည္မေပ်ာ္ေစဘဲ ၎ထက္ပိုၿပီး အရည္ေပ်ာ္မွတ္နိမ့္ေသာ အျဖည့္ခံ ဂေဟေခ်ာင္းကိုသာ အရည္ေပ်ာ္ေစလွ်က္ ဆက္ပါသည္။ ဥပမာ - ခဲဂေဟ
            ဂေဟေဆာ္ရန္လိုအပ္ေသာ အပူကို အပူထုတ္ေပးရာ ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ထုတ္ယူပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဓါတ္ေငြ႔ မီးေတာက္၊ လွ်ပ္ပန္း၊ ေလဆာ၊ ပြတ္အား စသည္တို႔ ပါ၀င္သည္။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္တြင္မူ ဂေဟကို အေျခအေန အလိုက္ ပတ္၀န္းက်င္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ေဆာ္ရသည္။ ဥပမာ - သာမန္ ျပင္ပေလထု အေျခအေန၊ အလံုပိတ္အခန္း၊ ေရေအာက္ စသည္။
            ဂေဟေဆာ္ျခင္းသည္ကား အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္ျဖစ္၏။ အပူေလာင္ႏိုင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ေရွာ့ ျဖစ္ႏုိင္ျခင္း၊ ဂေဟေဆာ္ရာမွ ထြက္ေသာ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို ရႈမိျခင္း၊ စူးရွေသာအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္စိကို ထိခုိက္ႏိုင္ျခင္း၊ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ အႏၱရာယ္ စသည္တို႔သည္ ဂေဟေဆာ္သူတစ္ဦး ရင္ဆိုင္ရမည့္ အႏၱရာယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ဂေဟသမားတစ္ဦးသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ထုိအႏၱရာယ္မ်ားမွ အထူးဂရုစိုက္ကာကြယ္ရန္ လိုသည္။
            ၁၉ ရာစုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမ်ားေလာက္ထိ forged welding ကိုသာ အသံုးမ်ား ၾကေသးသည္။ Forged welding ဆိုသည္မွာ ပန္းဘဲဖိုမ်ားတြင္ သတၱဳေခ်ာင္းမ်ာကို နီရဲလာေအာင္ အပူေပးၿပီး အလြန္ပူေနခ်ိန္တြင္ သတၱဳေခ်ာင္းႏွစ္ခုကို တူႏွင့္ထူကာ ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။  ၁၉ ရာစုကုန္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ Arc Welding (လွ်ပ္ပန္းဂေဟ) Oxyfuel Welding (ေအာက္ဆီေလာင္စာဂေဟ) တို႔ကို စတင္သံုးစဲြခဲ့ၿပီး မ်ားမၾကာမီ Electric Resistance Welding (လွ်ပ္စစ္ခုခံမႈ ဂေဟ) ကိုပါ တီထြင္သံုးစဲြ လာခဲ့ၾကသည္။ 


ပထမကမၻာစစ္ႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးက ဂေဟဆက္အတတ္ပညာကို တစ္ဟုန္ထိုး ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာေစရန္ တြန္းအားျဖစ္ခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း အေဆာက္အအံု၊ လမ္းတံတားမ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေစ်းသက္သာၿပီး စိတ္ခ်ရေသာ ဂေဟဆက္နည္းမ်ား တီထြင္ သံုးစဲြခဲ့ၾကသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးေသာအခါတြင္လည္း ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အေဆာက္အဦမ်ားေဆာက္လုပ္ရန္ ဂေဟဆက္ျခင္းသည္ အလြန္လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္ရာ ေနာက္ထပ္ ဂေဟဆက္နည္းသစ္မ်ားျဖစ္ေသာ ယေန႔တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနသည့္ လူအားျဖင့္ဆက္ရေသာ Shielded Metal Arc Welding, စက္တစ္၀က္ လူတစ္၀က္ (Semi-Automatic) သုိ႔မဟုတ္ စက္ခ်ည္းသီးသီး ( Automatic)  ေဆာ္ရေသာ gas metal arc welding, submerged arc welding, flux-cored arc welding and electroslag welding စသည့္ နည္းမ်ားပါ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
            ဂေဟဆက္အတတ္ပညာသည္ ထုိမွ်ႏွင့္ရပ္တန္႔မေနေသးဘဲ laser beam welding, electron beam welding, electromagnetic pulse welding ႏွင့္ friction stir welding ဟုပါ ၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ေပၚထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ ေခတ္တြင္မူ စက္ရုပ္မ်ားႏွင့္ ဂေဟေဆာ္ေသာ Robot Welding ကိုပါ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေနၾကပါၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာ ႏွင့္ သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ ယခုမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမေနဘဲ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရင္းႏွီးလွ်က္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ဂေဟဆက္ အရည္အေသြးရရန္ နည္းလမ္းအသစ္မ်ား၊ ကိရိယာအသစ္မ်ားရရန္ မျပတ္ သုေတသနလုပ္လွ်က္ ရိွၾကပါသည္။

၂။ ဂေဟသမိုင္း

            သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္လွ်င္ ဥေရာပႏွင့္ အာရွအလယ္ပိုင္း၌ ေၾကးေခတ္ ႏွင့္ သံေခတ္စတင္ကတည္းက  သတၱဳပစၥည္းမ်ားကိုဆက္ရန္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို ၾကံဆခဲ့ၾကသည္။ ဂေဟဆက္ျခင္းကို ေဆာက္လုပ္ေရးတြင္ သံုးခဲ့သည့္ ထင္ရွားေသာ သာဓကတစ္ခုမွာ ေအဒီ ၃၁၀ ခုႏွစ္ခန္႔က တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ ေဒလီၿမဳိ႔ရိွ အျမင့္ ၇ မီတာ၊ အေလးခ်ိန္ ၆ တန္ခန္႔ရိွ Iron Pillar ျဖစ္သည္။ 



အေစာဆံုး ဂေဟဆက္ျခင္းကို ေၾကးေခတ္တြင္ေတြ႔ရသည္။ သတၱဳ ႏွစ္ခုကို ထပ္ကာ အပူေပးၿပီး ထုဆက္ျခင္းျဖင့္ စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ ေရႊဗူးကေလး မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဗူးကေလးမ်ားကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ သံေခတ္တြင္ အီဂ်စ္ အတတ္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမထဲပင္လယ္မွ ပညာရွင္မ်ားသည္ သံကုိဆက္ေသာ အတတ္ကို ေလ့လာ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ဘီစီ ၁၀၀၀
ခန္႔ကျပဳလုပ္ထားေသာ သံထည္ကိရိယာမ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႔ရိွခဲ့ၾက၏။
အလယ္ေခတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သတၱဳကိုအပူေပးၿပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာထုျခင္းျဖင့္ ဆက္ေစေသာနည္းျဖစ္သည့္ forged welding နည္းကို ပိုမို ဆန္းသစ္ကာ သံုးစဲြလာၾကသည္။ ၁၈၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ Sir Humphry Davy က ဘက္ထရီ ကို သံုး၍ ကာဘြန္ေခ်ာင္းႏွစ္ခုကိုထိလွ်င္ မီးပြား (arc) ထြက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရိွခဲ့သည္။ ၁၈၀၂ ခုႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ရုရွားလူမ်ိဳး သိပံၸပညာရွင္ Vasily Petrov က လွ်ပ္စစ္မီးပန္း (electric arc) ကိုေတြ႔ရိွၿပီး ၎ကို ဂေဟဆက္လုပ္ငန္းတြင္ အသံုးျပဳႏိုင္ ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဓါတ္ေငြ႔ကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ႏွင့္ ဂေဟဆက္ရန္ သံုးႏိုင္ခဲ့သည္။  
            ၁၈၈၁ - ၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ရုရွလူမ်ိဳး တီထြင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ Nikolai Benardos က ကာဘြန္ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား (carbon electrodes) ကို သံုးၿပီး ေဆာ္ရသည့္ Carbon Arc Welding ဟု လူသိမ်ားေသာ Electric Arc Welding ကို တီထြင္ခဲ့သည္။ ၎က ယေန႔ေခတ္တြင္သံုးေနသည့္ ဂေဟေခ်ာင္းလက္ကိုင္ (electrode holder) ကို စတင္ တီထြင္ ေပးခဲ့ သည္။ ၎၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၁၈၉၀ ခုႏွစ္၌ အေမရိကန္ သိပံၸပညာရွင္ C.L.Coffin က သတၱဳဂေဟေခ်ာင္း ကို တီထြင္ခဲ့ သည္။ အျဖည့္ခံသတၱဳေခ်ာင္းကို အရည္ေပ်ာ္ေစကာ သတၱဳျပားႏွစ္ခုကို ဆက္ႏိုင္သည့္ ပထမဦးဆံုးေသာ မွတ္တမ္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္ Nikolai Slavyanov ကလည္း ဤအေတြးမ်ိဳးု ေတ႔ြရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူေတြ႔သည္မွာ ပံုေလာင္းခြက္ထဲတြင္ သတၱဳကို ပံုသြန္းျခင္းအတတ္ ျဖစ္၏။
၁၉၀၀ ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ၿဗိတိသွ်သိပံၸပညာရွင္ A.P. Strohmenger က ပိုမိုတည္ၿငိမ္ေသာ ဂေဟမီးကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ရႊံမံဂေဟေခ်ာင္းကို တီထြင္ခဲ့ျပန္သည္။ အစပိုင္းတြင္ ဂေဟေခ်ာင္းေပၚ၌ ဖံုးခဲ့သည္မွာ ေခ်ာ္ မဟုတ္ေသး။ ေျမေစး သို႔မဟုတ္ ထံုး ျဖစ္သည္။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ဆြီဒင္ သိပၸံပညာရွင္ Oscar Kiellberg က ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ေခ်ာ္ကို တီထြင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
            ၁၉၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမန္ သိပံၸပညာရွင္ Goldschmidt က thermit welding ကို တီထြင္ၿပီး ရထားသံလမ္းမ်ား ဂေဟဆက္ရာတြင္ အသံုးခ်ခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ oxyfuel welding ကိုလည္း တြင္ထြင္ က်ယ္က်ယ္ သံုးစဲြလာႏိုင္ခဲ့ သည္။ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္မတိုင္မီ ကာလမ်ားက ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္၊ ေက်ာက္မီးေသြ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ ေရာသံုးခဲ့ သည္။ ၁၈၃၆ ခုႏွစ္တြင္ အက္ဆီတလင္းဓါတ္ေငြ႔ကို Edmund Davy ဆိုသူက ရွာေဖြေတြ႔ရိွခဲ့ ေသာ္လည္း ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ မ်ားတိုင္ ဂေဟေဆာ္ျခင္း လုပ္ငန္းတြင္ မသံုးႏုိင္ခဲ့ေသး။ သို႔ေသာ္ ၁၉၀၀ ျပည့္လြန္ကာလမ်ားတြင္ ဖိအားနိမ့္ အက္ဆီတလင္း ႏွင့္သံုးႏိုင္မည့္ ဂေဟမီးေခ်ာင္း (torch) ကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ C.J.Holsag က ဂေဟေဆာ္ရာတြင္ ျပန္လွန္လွ်ပ္စီး (Alternating Current) ကို သံုးစဲြရန္ တီထြင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ၾကာသည္ထိ လူႀကိဳက္မမ်ားခဲ့ေပ။
            ပထမပိုင္းတြင္ oxyfuel welding သည္ ၎၏ ေပါ့ပါးမႈႏွင့္ ေစ်းခ်ိဳမႈတို႔ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဂေဟေဆာ္နည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀ ရာစုတြင္ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားလည္း တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ထို oxyfuel welding ေနရာတြင္ arc welding က အစားထိုးေနရာယူလာခဲ့သည္။
            ပထမကမၻာစစ္တြင္ ဂေဟဆက္နည္းနည္းပညာမ်ား တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္လာခဲ့သည္။ သေဘၤာမ်ားတည္ေဆာက္ ျခင္းႏွင့္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားတည္ေဆာက္ျခင္းတြင္ပင္ ဂေဟကို သံုးစဲြလာၾကသည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဂေဟေခ်ာင္းကို ပံုေသထိုးေကြ်းေသာ အလိုအေလ်ာက္ ဂေဟေဆာ္စက္ကိုပါ တီထြင္သံုးစဲြလာႏိုင္ခဲ့သည္။
            သိပံၸပညာရွင္မ်ားသည္ ဂေဟေဆာ္ေနစဥ္ ဂေဟသားကို ေလထဲရိွ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ မထိႏိုင္ေစရန္ ကာကြယ္ေပးမည့္ အေကာင္းဆံုးဓါတ္ေငြ႔ကို တစိုက္မတ္မတ္ ရွာေဖြေနခဲ့ၾကသည္။ ေလႏွင့္ ဂေဟသားတို႔ ထိေတြ႔ျခင္း၏ အဓိက ျပႆနာမွာ ဂေဟသား ၾကြပ္ဆပ္ျခင္းႏွင့္ ဂေဟသားအတြင္း ေလခိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားက ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္၊ အာဂြန္ႏွင့္ ဟီလီယမ္ ဓါတ္ေငြ႔တို႔သည္ ဂေဟသားအကာ ဓါတ္ေငြ႔ (welding atmosphere) အျဖစ္သံုးရန္ ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။
            ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္မူ ဓါတ္တံု႔ျပန္တတ္သည့္ သတၱဳမ်ားျဖစ္ေသာ အလူမီနီယမ္ ႏွင့္ မဂၢနီစီယမ္သတၱဳမ်ားကိုပါ ဂေဟေဆာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ သေဘၤာေဆာက္ျခင္းႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ား ေသာ stud welding ကို ထပ္မံေတြ႔ရိွခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၃၂ တြင္ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္ Konstantin Khrenov က ေရေအာက္ တြင္ လွ်ပ္စစ္သံုး၍ ဂေဟေဆာ္ျခင္းကို စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ GTAW (Gas Tungsten Arc Welding) ကို လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ GMAW (Gas Metal Arc Welding) ကိုလည္းေကာင္း တီထြင္ကာ သံမဟုတ္ေသာ သတၱဳ မ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ ဂေဟေဆာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
            ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ SMAW (Shielded Metal Arc Welding) ကို ေခ်ာ္အုပ္ေသာ ဂေဟေခ်ာင္းမ်ား ျဖင့္ တိုးတက္တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လ်င္ျမန္စြာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစဲြလာခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္မူ ပိုမို ေကာင္းမြန္ ျမန္ဆန္ေသာ ေလကာဓါတ္ေငြ႔ကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ေပးႏိုင္သည့္ flux-cored arc welding နည္းစဥ္ကို အလို အေလ်ာက္ ဂေဟစက္မ်ားႏွင့္တဲြကာ သံုးစဲြႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ plasma arc welding ကိုလည္း တီထြင္ သံုးစဲြႏုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ electroslag welding ၊ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ electrogas welding တို႔ကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ျပန္သည္။ 

၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ား ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂေဟေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း ႏွင့္ နက္နက္ ေဆာ္ႏိုင္သည့္ electron beam welding ၊ ျမန္ႏံႈးျမင့္စြာ အလိုအေလ်ာက္ေဆာ္ႏိုင္ေသာ laser beam welding ၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ electromagnetic pulse welding ၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ friction stir welding စသည္တို႔ကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တီထြင္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရိွသည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားမွာ ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငားလည္း နည္းပညာအဆင့္ျမင့္ စက္မ်ားလိုၿပီး ပိုမိုေစ်းႀကီးေသာေၾကာင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္မသံုးႏိုင္ပဲ အသံုးခ်မႈဆိုင္ရာ အကန္႔အသတ္မ်ား ရိွေနေသးသည္။
၃။ ဂေဟဆက္ နည္းစဥ္မ်ား (Welding Processes)
            ဂေဟဆက္နည္းစဥ္ အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ ေအာက္ပါဇယား (၁-၁) တြင္ၾကည့္ပါ။ ဤ ဇယားသည္ AWS (American Welding Society) မွ ထုတ္ထားေသာ ဇယားျဖစ္၏။ ဇယားပါ အတုိေကာက္ အသံုးအႏံႈးမ်ား မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အသံုးအႏံႈးမ်ားျဖစ္သည္။ ဥပမာ - SMAW ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ႏုိင္ငံမွာမဆို Shielded Metal Arc Welding ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ၾကမည္။ 


Welding process မ်ား မည္မွ်မ်ားသည္ျဖစ္ေစ။ အဓိက ကြဲလဲြခ်က္မွာ အပူကိုရယူပံုရယူနည္းႏွင့္ ထိုအပူကိုကို သတၱဳ အရည္ေပ်ာ္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ သံုးသနည္း ဟူေသာ နည္းပင္ျဖစ္သည္။ ဂေဟေဆာ္ျခင္း၏ သေဘာတရားကိုသာ သင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ နားလည္ၿပီဆိုလွ်င္ မည္သည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းတြင္မဆို အသံုးခ်၍ ရပါၿပီ။
            အမ်ားဆံုးသံုးသည့္ ဂေဟေဆာ္နည္းစဥ္မ်ားမွာ AW (Arc Welding), OFW (Oxyfuel Gas Welding) ႏွင့္ RW (Resistance Welding) တို႔ ျဖစ္၏။
Arc Welding (မီးပန္း ဂေဟေဆာ္နည္း)
            လွ်ပ္စစ္၏ အဖိုစႏွင့္ အမစ ႏွစ္ခုကို ထိလိုက္လွ်င္ ေရွာ့ျဖစ္ကာ မီးထြက္သည္။ ထိုမီးသည္ အလြန္ပူ၏။ သတၱဳမ်ား ကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ေစႏိုင္သည္။ ဤသေဘာတရားကိုယူကာ Arc Welding ကို ဖန္တီးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ Arc Welding က အပူကို တစ္ေနရာထဲတြင္ စုစည္းရရိွသည္။ ဓါတ္ေငြ႔ျဖင့္ အပူေပးျခင္းက မလိုအပ္ေသာ ေနရာမ်ားကိုပါ ပူေစသည္။ သည့္ အတြက္ အပူေၾကာင့္ သတၱဳပံုေျပာင္းျခင္း (heat distortion) ကို ျဖစ္ေစသည္။ အပူကို တစ္ေနရာထဲတြင္ စုစည္းထားႏိုင္သည့္ အတြက္ ထိုးေဖာက္အား (penetration) ေကာင္းသည္။ ဂေဟေဆာ္ႏံႈးျမန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔တြင္ စီးပြားေရး တြက္ေျခကိုက္သည့္အတြက္ Arc Welding ကုိ ပို၍တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးၾကသည္။
            Arc Welding တြင္ သံုးပိုင္းရိွ၏။ အပူထုတ္ေပးေသာ အပိုင္း၊ အျဖည့္ခံသတၱဳ ႏွင့္ အအုပ္ဓါတ္ေငြ႔ တို႔ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ အပူထုတ္ေပးသည့္အပိုင္းမွာ ဂေဟေဆာ္စက္ (welding machine) ျဖစ္သည္။ ဂေဟေဆာ္စက္မွ ၀ါယာတစ္စ ႏွင့္ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပား (parent metal) ကို တဲြထားသည္။ က်န္တစ္စႏွင့္ လွ်ပ္ေခါင္း (electrode) ကို တဲြထား၏။ ထို ဂေဟေခ်ာင္းႏွင့္ သံျပားထိေသာအခါ ေရွာ့ျဖစ္ကာ ဂေဟေခ်ာင္းအရည္ေပ်ာ္ၿပီး သံျပားကို ဆက္ေစသည္။
အသံုးမ်ားေသာ Arc Welding မ်ားမွာ -
SMAW – Shielded Metal Arc Welding (Stick Welding)
GTAW – Gas Tungsten Arc Welding
GMAW – Gas Metal Arc Welding
FCAW – Flux Core Arc Welding
PAW – Plasma Arc Welding
SAW – Submerged Arc Welding တို႔ ျဖစ္၏။ ဤ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းမ်ားတြင္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါမည္။ 

Gas Welding (ဓါတ္ေငြ႔ ဂေဟေဆာ္နည္း)
          ဤနည္းတြင္ ဓါတ္ေငြ႔ကို မီးရိႈ႔ၿပီး အပူကိုရယူသည္။ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားမွာ ေအာက္ဆီအက္ဆီတလင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္၊ မီသိုင္း အက္ဆီတလင္း ပရိုပဒင္း (methylacetylene propadiene) စသည္တုိ႔ ျဖစ္သည္။ အသံုးမ်ားေသာ ဂေဟေဆာ္နည္း မ်ားမွာ -
AAW – Air Acetylene Welding
OAW – Oxy-acetylene Welding
OHW – Oxy-hydrogen Welding
PGW – Pressure Gas Welding - တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ဂေဟေဆာ္နည္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းမ်ားတြင္
အေသးစိတ္ ရွင္းျပပါမည္။ 

Resistance Welding
            ဤဂေဟေဆာ္နည္းအေၾကာင္း တစ္ခန္းသီးသန္႔ေရးထားပါသည္။
ထို႔ျပင္ Brazing (ေၾကးဂေဟ) ႏွင့္ Soldering (ခဲဂေဟ) တို႔အေၾကာင္းလည္း အခန္းသပ္သပ္ဖဲြ႔ကာ တင္ျပပါမည္။ 

၄။ ဂေဟဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရမ်ား (Welding Terminology)

Air Carbon Arc Cutting (CAC-A) – ကာဗြန္လွ်ပ္ေခါင္းမ်ားသံုးကာ အပူျဖင့္သတၱဳကို အရည္ေပ်ာ္ေစ၍ ျဖတ္ေသာနည္း ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္က်သြားေသာ သတၱဳရည္မ်ားကို ေလျဖင့္မႈတ္ထုတ္သည္။ 
Alternating Current (AC) – ျပန္လွန္လွ်ပ္စီး။ သာမန္အိမ္သံုးလွ်စ္စစ္သည္ AC ျဖစ္၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၃၀ ဗို႔ ႏွင့္ 50 HZ ျဖစ္သည္။ 
Amperage –  လွ်ပ္စစ္စီးသြားမႈကို တုိင္းတာေသာ ယူနစ္။ အမ္ပီယာ ဟု ေခၚသည္။ လွ်ပ္စီး (current) ၏ ယူနစ္ျဖစ္ၿပီး အတိုေကာက္ amp ဟု သံုးသည္။ 
Arc – လွ်ပ္ေခါင္းထိပ္မွ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားထိ အကြာအေ၀း ၾကားလပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအကြာအေ၀းသည္ လွ်ပ္စီးမႈကို ခုခံမႈ ေၾကာင့္ အပူကိုျဖစ္ေပၚေစသည္။
Arc Force – Dig သို႔မဟုတ္ Arc Control ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ ဂေဟေဆာ္ေနစဥ္ ဗို႔အားအနိမ့္ (short arc length) အေျခအေနတြင္ ပါ၀ါပင္ရင္းမွ လွ်ပ္စီးကို ပိုထုတ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ၎က ဂေဟေခ်ာင္းကို သံျပားတြင္ ကပ္မေနေစရန္ ကူညီေပးသည္။  
Auto Link – အင္ဗာတာတြင္ လူကခ်ိတ္ေပးစရာမလိုဘဲ မူလဗို႔အားငုတ္ (primary voltage terminal) ကိုအလိုလို ခ်ိတ္ေပး ေသာ လွ်ပ္စီးပတ္လမ္းျဖစ္သည္။   
Automatic Welding – အလိုအေလ်ာက္ ဂေဟေဆာ္စက္။ အဆက္မွန္ကန္မႈကို စက္က အလိုလို ခ်ိန္ညိွကာ ေဆာ္ေပး သြားသည္။ လူထိန္းေပးစရာမလို။  
Constant Current (CC) Welding Machine – ဤစက္မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး ပတ္လမ္းတိုလွ်ပ္စီးပမာဏ (maximum short circuit current) အကန္႔အသတ္ရိွသည္။ ဂေဟမီးအတိုအရွည္ကိုလိုက္၍ ဗို႔အားကို အနည္းအမ်ားေျပာင္းလဲ ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္စီး အေျပာင္းအလဲမွာမူ အနည္းငယ္သာရိွ၏။
Constant Speed Wire Feder –  ဗို႔အား ၂၄ သို႔မဟုတ္ ၁၁၅ ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည္။
Constant Voltage (CV), Constant Potential (CP) Welding Machine – အထြက္လွ်ပ္စီး အမ္ပီယာ မည္မွ်ပင္ ျဖစ္ေနေစကာမူ ဤအမ်ိဳးအစား စက္မ်ားသည္ ဗို႔အားကို တသမတ္တည္း ထုတ္လုပ္ေပးသည္။
Current – လွ်ပ္စီး။ ပစၥည္းတစ္ခုအတြင္း ျဖတ္စီးသြားေသာ လွ်ပ္စီးျဖစ္ၿပီး အမ္ပီယာ (ampere) ျဖင့္ တုိင္းသည္။  
Defect –  ဆက္ေၾကာင္းတြင္ အက္ရာေပၚျခင္း၊ ဆက္ေၾကာင္းအတြင္း ေလခိုျခင္း၊ ေခ်ာ္ေရာျခင္း၊ ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ားေပၚျခင္း၊ အပူလြန္ၿပီး စားသြားျခင္း စသည့္ ဂေဟဆက္ တစ္ခု၏ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကို ေခၚသည္။
Direct Current (DC) – တစ္ဖက္သြားလွ်ပ္စစ္။ ဘက္ထရီအိုး၊ ဓါတ္ခဲတို႔မွရေသာ လွ်ပ္စစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ အဖိုငုတ္ႏွင့္ အမငုတ္ မမွားေစရန္ အထူးသတိျပဳရသည္။
Direct Current Electrode Negative (DCEN) – Direct Current Straight Polarity (DCSP) ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ လွ်ပ္ေခါင္း အီလက္ထရုတ္ကို အမငုတ္။ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားကို အဖိုငုတ္ ျဖင့္ဆက္သည္။
Direct Current Electrode Positive (DCEP) – Direct Current Reverse Polarity (DCRP) ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။ လွ်ပ္ေခါင္း အီလက္ထရုတ္ကို အဖိုငုတ္။ ဂေဟေဆာ္မည့္သံျပားကို အမငုတ္ ျဖင့္ဆက္သည္။
Duty Cycle – ဂေဟေဆာ္စက္ထုတ္လုပ္သူက ဂ်ဴတီဆိုင္ကယ္ကို တစ္ခါတည္း သတ္မွတ္ေပးလိုက္သည္။ ဂ်ဴတီဆုိင္ကယ္ ဆုိသည္မွာ ဂေဟေဆာ္စက္တစ္လုံးသည္ အားအျပည့္ႏွင့္ (full capacity)  ၁၀မိနစ္ အေတာအတြင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေမာင္းထားႏိုင္သနည္း ဆိုသည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဂေဟစက္တစ္လံုးသည္ ၂၀% ဂ်ဴတီဆိုင္ကယ္ ရိွသည္ဆိုၾကပါစို႔။ ထိုစက္သည္ ၁၀ မိနစ္ အေတာအတြင္း ႏွစ္မိနစ္ၾကာသာ အားအျပည့္ႏွင့္ေမာင္းႏိုင္သည္ ဟု ဆိုလိုသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ထိုစက္ကို ၁၀ မိနစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းမည္ဆိုလွ်င္ သံုးႏုိင္ေသာအားအျပည့္၏ ၂၀ ရာခိုင္ႏံႈးကိုသာ သံုးၿပီး ေမာင္းႏိုင္ သည္ဟု ဆိုလိုသည္။  

ေတာလြမ္းခ်င္း (၄)


ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ ၏ ရြာလြမ္းခ်င္း

            သည္တစ္ခါေတာ့ ကုိယ္လြမ္းတာ ခဏထားၿပီး သူမ်ားလြမ္းတာကို ေျပာပါမည္။ အျခားသူမဟုတ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ျဖစ္၏။
            သတၱ၀ါမွန္လွ်င္ လြမ္းၾကသည္ခ်ည္း။ အသင္တို႔ မိမိေခြးကို သူတပါးသို႔ ေပးဖူးပါသေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေခြးတို႔၊ ေၾကာင္တို႔ေမြးတာ စိုးစဥ္းမွ် ၀ါသနာမပါသည္ျဖစ္၍ သည္ ပံုျပင္မွန္မမွန္ကို မသိပါေလ။ ၾကားဖူးသည္မွာကား ေခြးကို အျခားတစ္ရြာသို႔ လိုက္ပို႔လိုက္ၿပီး ျပန္လာလွ်င္ မိမိအိမ္ျပန္မေရာက္မီပင္ ေခြးက ျပန္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ ဟူ၏။
ထို႔အတူပင္ ခိုင္းႏြားႀကီးမ်ားမွာလည္း သခင္က အျခားသူတစ္ဦးသို႔ ေရာင္းလိုက္လွ်င္ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ခ်ည္တိုင္ေဟာင္း ကို ျပန္လြမ္းတတ္သည္ ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ႏြားမ်ားက လြမ္းတတ္သည္ ဆိုသည္ကို ၿမိဳ႔ႀကီးသားမ်ား နားလည္ႏိုင္မည္ မထင္။ ႏြားႏွင့္ အေနနီးသူ ေတာသားမ်ားေတာ့ သိပါသည္။ ႏြားမ်ားသည္ လူႏွင့္အေနနီးသျဖင့္ လူတို႔အျပဳအမူ အေျပာအဆိုမ်ားကို နားလည္ ခံစားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေျပာလိုသည္မွာ ႏြားဋီကာ မဟုတ္မူ၍ ႏြားမ်ားလည္း လြမ္းတတ္သည္ဟုသာ မွတ္လိုက္ၾကပါကုန္။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ သတၱ၀ါမွန္လွ်င္ လြမ္းတတ္သည့္အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ယခု ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ လြမ္းပံုကို ဆက္ပါမည္။

ဆရာႀကီးကား ကဗ်ာစာဆိုျဖစ္၍ ကဗ်ာျဖင့္လြမ္းသည္။ ဆရာႀကီး၏ အလြမ္းကဗ်ာကို ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ ျမန္မာကဗ်ာေလ့လာခ်က္ သင္ရတံုးက စတင္ ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာမွာ အစအဆံုးမဟုတ္။ တိုစိတိုစိ ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ -
- - - ရတုအညီ၊ ေျမသို႔သက္တဲ့ ေယာ္ရြက္ရီကို၊ ပလီပလာ တီတာတာ သည္ခါဓေလ့၊ ေႏြအကူး ေလရူးေ၀ွ႔ေတာ့၊ ေကြ႔ေကြ႔၀န္း၀ိုက္၊ ေရႊေၾကာင္ဖား၊ ၿမီးဖ်ားလိုက္သို႔၊ ၿမိဳင္တုိက္စံုယံ၊ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္ - - -
- - - တလိႈင္လိႈင္ေပါ၊ ၿမိဳင္တေၾကာ၊ ေတာစပယ္ျဖဴ၊ ၀တ္မႈန္က်င္းတဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴကို၊ ေလခ်ဴလို႔လႊင့္၊ ပန္းထံုတဲ့ ေလခ်ိဳမွာ၊ ေရႊခ်ိဳးပ်ိဳကူသံဆင့္ေပလိမ့္ - - -  
သည္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ဖာလူဒါကို တစ္ဇြန္းႏွစ္ဇြန္းမွ် ေသာက္လိုက္ရသူကဲ့သို႔ မဆတ္တငံ့ ခံစား လိုက္ရပါ၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ထိုကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးရရန္ အားထုတ္ရွာေဖြခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မရႏုိင္။
ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္ခေရဇီ သမားျဖစ္သျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ကြ်န္ေတာ္ အသြားဆံုးေနရာကို ျပပါဟု ဆိုလွ်င္ ပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တန္းကို ျပရပါလိမ့္မည္။ သို႔ ဆရာႀကီး၏ စာအုပ္ကို ရွာေနခဲ့ရာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ တစ္ခုေသာ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႔ေလေတာ့သတည္း။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စင္ကာပူ တိုတို ေပါက္သူကဲ့သို႔ ၀မ္းအသာႀကီး သာေသာ ဟူသတတ္။
မင္းသု၀ဏ္ ကဗ်ာမ်ား ဆိုသည့္စာသားကို ကထၱဴစကၠဴအဖံုးေပၚ တြင္ လက္ေရးႏွင့္ ေရးထား၏။ စာအုပ္မွာ ေရွ႔ဖံုး၊ ေနာက္ေက်ာဖံုး၊ စသည္တို႔မရိွေတာ့ၿပီ။ အတြင္းမွ စာရြက္မ်ားမွာလည္း ၀ါက်င့္ တြန္႔ေၾကကာ အခ်ိဳ႔စာရြက္မ်ား စုတ္ျပဲေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း ေရွ႔ေရာက္တာေရာက္၊ ေနာက္ေရာက္တာ ေရာက္။
မာတိကာၿပီးေနာက္ စာမ်က္ႏွာ ၄၉ ႏွင့္ စ၏။ စာမ်က္ႏွာ ၆၄ ၿပီးေသာ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၇ သို႔ ျပန္ေရာက္ျပန္၏။ စာမ်က္ႏွာ ၃၂ ၿပီးမွ နိဒါန္းလာသည္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ၿပီးေတာ့ စာမ်က္ႏွာ ၆၅ သို႔ ျပန္ေက်ာ့သည္။ ၀ါက်င့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စာရြက္သားမ်ားမွာ ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ျပန္ခ်ဳပ္ရန္ မတတ္ႏိုင္။ သည္အတိုင္းထားလိုက္ရေတာ့သည္။ စာမ်က္ႏွာ အစံုပါတာပဲ ကံေကာင္းလွၿပီ။ သည္စာအုပ္ကို ၅ က်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့၏။
အတြင္း မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ စာဆိုေတာ္ စာအုပ္စဥ္ - ၁။ သေျပညိဳႏွင့္ အျခား ကဗ်ာမ်ား။ မင္းသု၀ဏ္ ဟု ေဖာ္ျပထားၿပီး သုဓမၼ၀တီ စာပံုႏိွပ္တိုက္။ ၁၉၄၇ ဟု ပံုႏိွပ္မွတ္တမ္းကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာစာအုပ္မွန္လွ်င္ ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္ ႏွင့္ ဖြင့္မွာကို အေထြအထူး ေျပာစရာမလို။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေတာင့္တခဲ့ရေသာ ဆရာႀကီး၏ လြမ္းခ်င္း ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ အရသာခံ ဖတ္ရပါေတာ့သတည္း။
ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သို႔ ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္ ကို ခံစား၊ စားသံုးလိုသူတို႔ အတြက္ ျပန္လည္ ေ၀ငွလိုက္ပါသည္။ (မူရင္းစာလံုးေပါင္းအတိုင္း)

- - - -- - - -  x x x - - - -- - - -

ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္

           ဆန္းစခါေႏြ၊ သာတေပါင္းမို႔ ညွာေညာင္းေၾကြ၊ ေျပေျပေရာရု။ ျမအေသြး ေရႊေရးလုလို႔၊ ရတုအညီ၊ ေျမသို႔သက္တဲ့ ေယာ္ရြက္ရီကို၊ ပလီပလာ တီတာတာ သည္ခါဓေလ့၊ ေႏြအကူး ေလရူးေ၀ွ႔ေတာ့၊ ေကြ႔ေကြ႔၀န္း၀ိုက္၊ ေရႊေၾကာင္ဖား၊ ၿမီးဖ်ားလိုက္သို႔၊ ၿမိဳင္တုိက္စံုယံ၊ ရြက္ေဟာင္းပ်ံေသာ္၊ ေရႊၿခံဂါမ - ကြ်န္႔ဌာနကို မွန္းဆလို႔ေတြး။ မိဘႏွစ္ပါး - ေဆြအမ်ားကို လြမ္းအားႏွင့္ ေဆြးမိေပ့ါ။

၁ - ေရႊၿခံဂါမ - ကြမ္းၿခံကုန္းရြာ။ ဂါမ (ပါဠိ) = ရြာ  

မေအးႏိုင္ - မရြႊင္ႏိုင္၊ သည္ရာသီ - လတေပါင္း - ၾကက္ေဆာင္းသို႔ တိုင္ေသာခါ၊ တလိႈင္လိႈင္ေပါ၊ ၿမိဳင္တေၾကာ၊ ေတာစပယ္ျဖဴ၊ ၀တ္မႈန္က်င္းတဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴကို၊ ေလခ်ဴလို႔လႊင့္၊ ပန္းထံုတဲ့ ေလခ်ိဳမွာ၊ ေရႊခ်ိဳးပ်ိဳကူသံဆင့္ေပလိမ့္။ ၿမိဳင္ၿမိဳင့္စံုေျခ၊ ဆာေ၀ေ၀၊ ေရႊကသစ္ပန္း။ ေကာ၀ိလာငယ္ - တ်ာတ်ာရင့္ လန္းကာပ၊ ပင္နန္းထက္ယံ၊ ဆက္ရက္သံ၊ ၾကြက္ညံေၾကာ္ေၾကြး၊ မဖိုေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ တူႏွစ္ေထာ္၊ ထူးေခၚကာ ေမးၾကသႏွင့္။

            ေကြးေကြးက်စ္က်စ္၊ ဖူးပုရစ္လည္း၊ ေျပလွစ္စင္စင္၊ စံုတခြင္၀ယ္၊ ျမရွင္ရြက္ဦး၊ လုပ္လဲ့လုပ္လီ၊ ေလအခ်ီ၊ ဟိုသည္ညြတ္ျမဴးစဥ္မွ၊ ၾကည္ႏူးစဘြယ္၊ ေတာအဆြယ္၊ သူငယ္ႏြားေက်ာင္း၊ ေညာင္ညိဳမိႈင္းခ်ိပ္၊ ပင္ပ်ိဳရိပ္မွာ၊ အသာအိပ္ ေလ်ာင္းကာပ၊ေျခာင္းေျခာင္းပူလွ်ံ၊ သူရကန္၊ တဆံမမႈ၊ ၀ါးပေလြတို၊ ေရာင္စိုစိုကုိ၊ ေလခ်ိဳႏွင့္ညုရာက၊ ရြာသူ႔ဓေလ့၊ လိွ်ဳအေကြ႔၊ ပ်ိဳေမ့သူဇာ၊ ထင္းေခြေမ်ာက္တူူး၊ ႀကိမ္ညြန္႔ဖူး၊ သူအခူးလာရာတြင္၊ သာသာေအးေအး၊ မသံေပး၊ ဆိုေတးသံျငာေတာ့ကို၊ ခ်ာကနဲပင္၊ ေမာင္ေဂါပါလ - ေငါက္ေငါက္ထ၊ လွ်ိဳ၀သုိ႔ ၀င္လို႔ - “ရွင္မိေဒြးညိဳ၊ တုတ္စိုစိုရယ္၊ ဟိုတေန႔ည၊ ဖ, ေခါင္းခ်မွာ - ရွင္မတို႔တဲ၊ ႏြားရံုတခို - ဘူးစင္ပ်ိဳမွာ - ေရႊစြန္ညိဳ ၀ဲပါလွ်က္ကနဲ႔၊ မထြက္မေပၚ၊ မေဒြးငယ္ အရဲြ႔တိုက္လို႔၊ မိုက္လိုက္ပံု ေတာ္ေရာ့လ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကားၾကား - မေဒြးသား ခါးခါးအန္အန္၊ ပင္လယ္ယံမွာ - ေရငန္ႏွင့္ေဆး၊ ငယ္ကခ်စ္တ့ဲ၊ ဆရစ္ေမကို - ေဟာဒီေဖ ေလြးမွာေပါ့ ” ဟု ေအးေအးျဖဴးျဖဴး၊ ေတာစရိုက္ႏွင့္၊ အလိုက္သင့္ ႏႈးသည္ကို၊ စိတ္ကူးတြင္သာ၊ ျမင္ရပါ၊ ဘယ္ခါကာလ - ကြ်န္႔ခ်က္ျမႈပ္တဲ့ - ေတာအုပ္ညိဳမွာ - ကိုယ္တိုင္ျမင္ရပါမတံုး။

           လ်လ်ႏြမ္းႏြမ္း၊ တ, လို႔သာမွန္းရေတာ့၊ ထြက္လမ္းမျမင္၊ ဒဂုန္ခြင္၊ မရႊင္ႏိုင္အား၊ ေခါင္းေလာင္းမခ်ိဳ - တကၠသိုလ္ ၀ယ္။ ေနညိဳခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့၊ အင္းလ်ားရတနာ - ကန္ေတာ္သာမွာ၊ ျပာျပာလဲ့လဲ့၊ လိႈင္းေဘာင္ ဘင္ဖဲြ႔ေတာ့ကို၊ မိခင္ရဲ့ သားပိ်ဳမွာ၊ အလိုလိုရင္ဖိုေလးကာပ၊ ေဆြးမိေတာ့တယ္။
            ေ၀းနယ္ရပ္ကြာ၊ ကြ်န္တို႔ရြာမူ၊ ခုခါကာလ၊ တေပါင္းက်က၊ ျမျမမိုမို၊ အုန္းညိဳညိဳမွာ၊ ၾကည္ခ်ိဳသာေမာ၊ ေရႊဥၾသလည္း၊ တေတာလံုးစင္၊ ထပ္ပဲ့တင္ႏွင့္၊ လြင္လြင္ေအးေအး၊ ရင့္ရူေၾကြးလိမ့္။
            နယ္ေက်းဟံသာ၊ လြမ္းကာ ကာငယ္၊ ျပန္ပါမည္တင္း၊ ေသတၱာကိုျပင္၊ ဖာကိုငင္၊ စာစင္ကို ရွင္းျပန္ေတာ့၊ ေထာင့္တြင္းမွာၾကည့္၊ ကြ်န္႔စိတ္ၾကံ၊ အရင္ဦးပါလို႔၊ တင္ကူးကာသိေရာ့ထင့္၊ ညိႈးလိလိ - ႏြမ္းေခြေခြ၊ စိမ့္မ်က္ရည္ ေေ၀ေ၀ ႏွင့္။ ေရႊေဘာင္မွန္သြင္း၊ ဓာတ္ပံုတြင္းက၊ ေမာင္မင္းႀကီးသား - သူငယ္ခ်င္းရယ္ - အတင္းကြယ္ - မင္းဘယ္ေၾကာင့္ တားသလဲ။ မင္းမွာေတာ့ ရပ္ႀကီးသား၊ ဒဂုဏ္မွာ ေဆြအမ်ားႏွင့္၊ ေပ်ာ္ပါးလို႔ ေနႏုိင္ငဲ့။ ၿမိဳင္ေခ်က ဒီငခ်ာမွာ၊ မင့္မ်က္ႏွာ - တရြာမွတ္ပါလို႔၊ ခိုကပ္မွီ၀ဲ - ေပ်ာ္မည္လို႔ ခဲေသာ္လဲ။ တကတဲေလ …… သူရိယာ - အေနာက္ေစာင္းပါလို႔၊ ေခါင္းေလာင္းသံေ၀မွျဖင့္၊ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္၊ တားမႏိုင္ ဆီးမႏိုင္၊ ခပ္ထြားထြား စတိုင္ႏွင့္။ ကားပိုင္ႀကီး စီးတဲ့လို႔၊ ခရီးသုတ္ ႏွင္ေတာ့တယ္။ ေနာင့္မွာေတာ့ အထီးက်န္၊ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ မင္းျပန္ယင္၊ ဟန္မရ - ထိန္းမရ၊ သက္မႀကီး ျပင္းျပင္းခ်လို႔၊ ခန္း၀မွာ မိႈင္တိုင္တိုင္၊ ေျခလက္ပစ္ ထိုင္တဲ့ၿပီး၊ မိႈင္တာနဲ႔ ကိစၥတံုးေရာ။

           အလိုေလး၊ အလိုေလး၊ မင္းဘယ္ကို ေျပးသလဲ။ ေထာင့္ထဲမွာျမင္ရတဲ့၊ မင့္ရူပ ကိုယ္စားလွယ္၊ မင့္လိပ္ျပာ ပ်ိဳရြယ္ရြယ္ကို၊ တကယ္ဆတ္ဆတ္၊ ျမင္ရသည္မွတ္ေသာ္လဲ၊ စိတ္ဓာတ္လွည့္စား၊ ဒုကၡမ်ား ရုပ္ကားမရိွ၊  စိတ္ထဲမွာ အသြင္ကူးၿပီး၊ ရူးလိုက္ပါဘိေတာ့ ေလး “။   ။ ယဥ္မေက်း။ ေတာေသြးမို႔ ႏံုခ်ာခ်ာ။                ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေပ်ာ္ - ေမာ္လို႔ဖူးရန္က၊ ဒူးတုန္လွပါ။    ။ သြင္ခ်ိဳခ်ိဳ အမူျခားယင္ျဖင့္၊ အားတက္လိမ့္ - ညီသဟာရယ္၊ မာပါနဲ႔ႏွလံုး။             ။ သင္းႀကိဳင္ႀကိဳင္၊ ပိေတာက္ ျဖာျဖာလိႈင္ေတာ့။ ဂႏုိင္စံ အပူေအးေအာင္၊ ေဖးကူပါ့ဖုန္း။            

= = = = = = = = = = = = + + + + + + + + = = = = = = = = = = = =

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း
၁၉-၆-၂၀၁၁ နံက္ ၁၀း၅၅ နာရီ
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91, S(619062)

Saturday, June 18, 2011

ေတာလြမ္းခ်င္း (၃)

(၆) သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ လြမ္းခ်င္း

            လြမ္းသည္ဆိုရာတြင္ တခါတရံ မိမိႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းသံၾကားလိုက္ရပါကလည္း လြမ္းတတ္ေသးသည္။ ယခင္က မိမိရေနက် အနံ႔တစ္ခုခုကို ရပါကလည္း လြမ္းတတ္သည္။ မိမိအာရံုႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လာလွ်င္ လြမ္းမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။
            မွန္ရာကိုဆိုရလွ်င္ သည္အသက္အရြယ္ေရာက္လာသည္ထိ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ တရား၀င္ သမီးရည္းစားဆို၍ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား တစ္ေယာက္မွ မရိွခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာမူကား တစ္ဒါဇင္ မကပါ။ ကြ်န္ေတာ္စာေပးဖူးေသာ မိန္းကေလးမ်ားပင္ ဆယ္ေယာက္မက ရိွပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ႀကိဳက္ၿပီး ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း အေတာ္မ်ားပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ သမီးရည္းစား မျဖစ္ခဲ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္မစဥ္းစားတတ္ရိုး အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
            ကိုယ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ေကာင္မေလးသာ တစ္ေယာက္မွ မရိွရမည္။ ခ်ိဳၿပံဳး၏ တမာလမ္းကို ျပန္ခဲ့ပါ သီခ်င္းကို ၾကားရပါက ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေအာင္ လြမ္းမိပါသည္။ - - - တမာေတာမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ - - ေမာင္ေရ - - ေမာင္ေရ - - အညာေျမကိုေမ့လို႔လား - - အညာသူေလးကို ေမ့လို႔လား - - ခဲြခဲြျခားျခား ေျပာပါေမာင္ေရ - - ဟု မခ်ိဳက ဆဲြဆဲြငင္ငင္ သီဆိုလိုက္ေသာအခါ မည္သူမွန္း အတိအက်မသိရသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္လြမ္းပါသည္။
           
           အညာသူကိုသာ လြမ္းခ်င္လြမ္းရမည္။ ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳႏွစ္ေရာက္သည္ထိ အညာေျမကို မေရာက္ဖူးေသးပါ။ အညာတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္။ တျခားဘယ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးပါ။ ေရာက္ရေအာင္ သြားဖို႔ကလည္း ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္။  ဆယ္တန္းေရာက္သည္ထိ ဟသၤာတေတာင္ ေရာက္ဖူးတယ္ဆိုရံု တစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္မွ် ေရာက္ဖူးသည္။ ေဒသေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္မွ စီမံကိန္း၀င္ လူငယ္လုပ္အားေပး ပါ၍ ရန္ကုန္၊ သံုးခြ၊ ခရမ္းၿမိဳ႔ မ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးရသည္။
            တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး တာ၀န္က်သည့္ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ဖူးရသည္။ ၀ါးခယ္မသြားရင္း ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမ စသည့္ၿမိဳ႔မ်ားသို႔ ခရီးသြားဟန္လဲႊ ေရာက္ဖူးရသည္။ အညာေျမႏွင့္ စတင္ရင္းႏွီးရသည္မွာ စတုတၳႏွစ္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။ အာအိုင္တီေက်ာင္းသားမွန္လွ်င္ စာေမးပဲြအၿပီး၌ လက္ေတြ႔သင္တန္းႏွစ္လ သြားရသည္။ မိမိႀကိဳက္သည့္ ၿမိဳ႔မွာ ဆင္းလို႔ရ    သည္။ စတုတၳႏွစ္ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုစိန္ထြန္းလွႏွင့္တိုင္ပင္ကာ မႏၱေလးတြင္ ဆင္းရန္ စာရင္းေပးလုိက္သည္။ မႏၱေလး RTC Base 4 တြင္ျဖစ္၏။ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ က။
            မႏၱေလးတြင္ ကိုစိန္ထြန္းလွတို႔ အိမ္၌တည္းသည္။ သူတို႔အိမ္က အိမ္ေတာ္ရာဘုရား၀င္းအနီးတြင္ ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ လြမ္းစရာ တစ္ခု ရလာသည္။ ႀကိဳးခ်င္းထား ႀကိဳးခ်င္းၿငိ ဆိုသလို အဲသည္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘာလိုလို ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မႏၱေလးမွ ျပန္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စာေတြအျပန္အလွန္ေရး။ အလြမ္းသယ္ၾကေပါ့။ သို႔ေသာ္ စာ ၅ ေစာင္မျပည့္မီမွာပင္ ျပတ္သြားျပန္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ခိ်ဳၿပံဳးက  - - ေရႊစည္းခံု ေစတီအပါးမွာ၊ ေမာင့္သက္ထား ခ်စ္သက္ေ၀ - - - သဇင္ေတြ ပြင့္ၿပီေမာင္ေရ - - ေမာင္ျပန္ခ်ိန္ျဖင့္ သင့္ၿပီ ထင္တယ္ေလ - - - ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဟိုေကာင္မေလးဆီပဲ လုိက္သြားရေတာ့မလိုလို၊ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေပမင့္ ေရႊစည္းခံုဆိုတာ ဓါတ္ပံုထဲမွာဘဲ ျမင္ဖူးတာျဖစ္သည္။ မေရာက္စဖူးေသး။
            ဒါက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးမ်ားကို လြမ္းတာျဖစ္၏။

            စင္ကာပူေရာက္လာေတာ့ ေတာကိုလြမ္းသည္မွာ  ေမရွင္၏ ေၾကးေစတမန္ သီခ်င္းကို နားေထာင္သည့္အခါ ျဖစ္ေစ၊ တံြေတးသိန္းတန္၏ အသီးတရာအညွာတစ္ခု သီခ်င္းကို နားေထာင္သည့္အခါ ျဖစ္ေစ။ ရြာကို အလြန္လြမ္းလွသည္။ ေၾကးေစ တမန္က စစ္သားအေၾကာင္းဖဲြ႔ထားေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္၊ ဘာေၾကာင့္ရြာကိုလြမ္းဘိသနည္း ဟု ေမးလာလွ်င္မူ ကြ်န္ေတာ့္၌ ေျဖစရာ စကားမရိွပါ။ လြမ္းလို႔လြမ္းတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ - - - ေဖာ္ေရြ၊ ေပ်ာ္ေန၊ ေမခ်စ္သူ တစ္ပါးေပမို႔၊ ခြင့္လႊတ္ကာထား၊ မတားသင့္ေပ - - - ဆိုလိုက္လွ်င္ အလြန္ လြမ္းလွသည္။ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခု ေၾကာင့္လြမ္းတာကေတာ့ သဘာ၀ က်ပါ သည္။
            ထိုသီခ်င္းမ်ားတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သန္းထြန္းေလး သီခ်င္းကို သူ႔သမီးျပန္ဆိုထားသည့္ ေမြးဌာနီ သီခ်င္းကို နားေထာင္ရလွ်င္လည္း ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ လြမ္းရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အညာသား မဟုတ္ေပမင့္  - - - လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဖံုလံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္ တက္တာ - - - ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာမွန္လွ်င္ လွည္းရိွမည္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းရွိမည္။ ဖံုထမည္။ ဤသည္ကား အေၾက၊ အညာ အတူတူပင္ ျဖစ္၏။ သီခ်င္းအရသာ နားေထာင္လို႔ေကာင္းေပမင့္ လွည္းေမာင္းသြား၍ ဖံုမ်ားမႊန္လွ်င္ အင္မတန္ ေနရထိုင္ရခက္လွ၏။  - - - လက္ပံပြင့္ေတြ ေလတုိက္ေၾကြလုိက္တဲ့အခါ - - - လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ေတာဆိုေတာ့ တူမွာေပါ့ေလ။
            ရီရီသန္႔၏ ေဇယ်ာကမ္းအလွပန္းခ်ီ၊ စကား၀ါေျမ။ ရီရီသန္႔ႏွင့္ ၀င္းဦး တဲြဆိုထားေသာ ေတာကပစ္တိုင္းေထာင္။ ၀င္းဦး၏ ျမန္မာ့စိတ္ရင္း၊ ျမန္မာ့ရႈခင္း။ တံြေတးသိန္းတန္၏ ပန္းႏြယ္ကစိမ္း။ အခ်စ္တစ္ပဲြ နဲ႔ စစ္ပဲြတစ္ရာ။ ေတာကရွင္ေႏွာင္း စသည့္သီခ်င္းမ်ားကို ေတာကိုလြမ္းလို႔ နားေထာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္။ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာကိုလြမ္းတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ မၾကာခဏ နားေထာင္ျဖစ္ေသာ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အလြမ္းေျပေပါ့။
            ၾကားျဖတ္၍ေျပာရလွ်င္ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို အင္တာနက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ အေခြေတြဘာေတြ လုိက္ရွာေနစရာမလိုဘဲ ႀကိဳက္သည့္သီခ်င္းကို ခ်က္ျခင္းနားေထာင္လို႔ရသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အင္တာနက္ ကိုေရာ သီခ်င္းမ်ားတင္ေပးထားသည့္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားကိုပါ ေက်းဇူးအလြန္တင္မိပါသည္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါးကင္းပါေစ။

            ခုေတာ့ ေခတ္ႀကီးက အရမ္းတိုးတက္သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ေရဒီယိုပင္ သံုးလံုးမွ်သာ ရိွေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္၊ ဘိုးစိန္ခိုတို႔အိမ္ ႏွင့္ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္(ျဖဴ) တို႔အိမ္တြင္ျဖစ္သည္။ က.စ.လ မွ ထုတ္သည့္ ဓါတ္ခဲ သံုးလံုး ထည့္ဖြင့္ရေသာ သစ္သားကိုယ္ထည္ႏွင့္ ေနရွင္နယ္ ေရဒီယိုႀကီးမ်ား ျဖစ္၏။ တျခားေဖ်ာ္ေျဖေရးပစၥည္းဆုိလို႔ ဘာမွမရိွ။ ရြာတြင္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတာ့ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒိုးပတ္ဆိုသည္က အလကားေနရင္း သူ႔ခ်ည္း တီးေနလို႔ ရတာမဟုတ္။ အလႉေရာက္မွ လက္စြမ္းျပခြင့္ရသည္။
            ေရဒီယိုအစီအစဥ္မ်ားမွာလည္း သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူေတာ့ မဆိုးလွဟု ဆိုရပါမည္။ အသံလႊင့္ခ်ိန္မွာ နံက္ ၇ နာရီမွ ၈ နာရီခဲြထိ တစ္ႀကိမ္။ နံနက္ ၁၀ နာရီမွ မြန္းလဲြ ၁ နာရီခဲြထိ တစ္ႀကိမ္။ ညေန ၄ နာရီမွ ည ၉ နာရီထိတစ္ႀကိမ္။ တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ ျဖစ္၏။ မနက္ ၈ နာရီ ႏွင့္ ည ၈နာရီ တြင္ သတင္းေၾကျငာသည္။ နံနက္ ၈ နာရီ သတင္းေၾကျငာအၿပီး ယေန႔ဖတ္စရာ မွတ္စရာ လာသည္။ သတင္းစာပါ ေဆာင္းပါးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပျခင္း ျဖစ္၏။ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္လည္း သတင္းလႊင့္ေသး သည္ထင္သည္။ ေမ့ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမ်ားကိုေတာ့ ည ၈ နာရီသတင္း ေနာက္ပိုင္းမွ နားေထာင္ရသည္။ နံနက္ ၈ နာရီခဲြေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ည ၉နာရီ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္နားမလည္သည္မို႔ တစ္ခါမွ နားမေထာင္ျဖစ္ပါ။ နားလည္၍ နားေထာင္ျဖစ္သည့္တိုင္ သိပ္အေထြးအထူး ပါမည္မထင္ပါ။ လူႀကီးမင္းတို႔ အားအား လ်ားလ်ား စက္ရံု၊ ေစ်း စသည္မ်ားကို လွည့္လည္စစ္ေဆးၿပီး မလိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ၾကားေသာ သတင္းမ်ားသာ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါသည္။
            ကြ်န္ေတာ္တို႔က ငယ္ေသးေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ခင္းမြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ တိတိတြင္လာေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ပံုျပင္ က႑မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသည္းစဲြျဖစ္သည္။ ပံုျပင္ အစ၊ ပံုျပင္အဆံုးကို ေၾကာင္ကေလး ဟူေသာ တီးလံုးျဖင့္ အဖြင့္အပိတ္ လုပ္သည္။ ပုံျပင္ေျပာခန္းကို “ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ၊ ဒီတစ္ပတ္ေျပာမဲ့ပံုျပင္ကေတာ့ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တတ္တဲ့ ေမာင္ပုည ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္ကြယ္”  စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ ပံုျပင္ၿပီးသြားလွ်င္ “ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲကြယ္။ ေမာင္ညီမေလးတို႔လည္း ေမာင္ပုညေလးလို အမ်ားအက်ိဳးကိုေဆာင္က်ဥ္းတဲ့သူေတြ၊ လူလိမၼာေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရမယ္ကဲြ႔ေနာ္”  စသျဖင့္ ပိတ္ပါသည္။
ပံုျပင္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာ။ ဇာတ္လမ္းပမာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ထိုဇာတ္လမ္း မ်ားထဲမွ ယေန႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ “ေသာ္ေသာ္”  ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ နားေထာင္သည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုမွာ စေနေန႔ညတိုင္း သတင္းအၿပီး လာေသာ အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္လမ္းပမာနားဆင္စရာကဲ့သို႔ ေနာက္ခံစကားေျပာသူ မပါ။ သရုပ္ေဆာင္သူမ်ားက စကားခ်ည္းေျပာၿပီး အသံျဖင့္ သရုပ္ေဆာင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္း၏။ ေျပာရလွ်င္ ရုပ္ရွင္ကို အရုပ္မပါဘဲ နားေထာင္ရကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သူက ပိုၿပီး ပညာသားပါမည္ ထင္ပါသည္။
ဗုဒၶဟူးေန႔ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ တုိ႔ေက်းရြာ အခန္းလႊင့္၏။ ေက်းလက္လူေနမႈ ဘ၀မ်ားကိုထင္ဟပ္ကာ ပညာေပး အစီ အစဥ္ေလး လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပင္တိုင္ဇာတ္ေဆာင္မ်ားမွာ ကိုႀကီးသာဆန္း၊ ဖိုးေအး၊ မယ္ေၾကာ့ ႏွင့္ မယ္ေဖာ့ တုိ႔ျဖစ္ သည္။ တစ္ခါတရံ ဘႀကီးၿဖိဳးတို႔ပါေသးသည္။
ေသာၾကာေန႔ညေန ၆ နာရီတြင္ ဟဒယရႊင္ေဆး လာ၏။ သည္အခန္းကေတာ့ အားလံုးအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ျပက္လံုးမ်ားထုတ္သည္။ တခါတေလ ဓါတ္ဆီ၊ ဓါတ္ဆန္ တို႔ လာသည္။ အလြန္ေကာင္းေသာ ျပက္လံုးမ်ား ကို နားေထာင္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသာ ျပက္လံုးမ်ားမွာ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္း ႏွင့္ က်န္စစ္သား တို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။
            ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္ေသာ အစီအစဥ္တစ္ခုမွာ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ လႊင့္ေပးေသာ ေရႊမန္း တင္ေမာင္ ၏ ဖြားေတာ္မူခန္း၊ ေတာထြက္ခန္း စသည့္ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေခါက္ေဗ်ာ ႏွင့္ ေရႊမန္း၏ အေျပာကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ကေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ အစီအစဥ္တစ္ခု မွာ ကြက္စိပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြက္စိပ္ဆရာကား ပိုၿပီး ပညာပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္အားလံုးကို ပံုေပၚေအာင္ ေဖာ္သြားသည္ျဖစ္ရာ အလြန္နားေထာင္ေကာင္းပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြက္စိပ္ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ၅၅၀ နိပါတ္ေတာ္မ်ား၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘဲြ႔ ႏွင့္ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
            ေမရွင္၏ ေက်းေစတမန္၊ ျမင့္ျမင့္ခင္ ၏ နားပန္းဆံ၊ ကိုအံ့ႀကီး၏ လူခြ်န္လူေကာင္း စသည့္သီခ်င္းေကာင္းမ်ားကို လႊင့္ေပးပါသည္။ တခါတရံ တစ္ေနရာရာမွ - - - လူခြ်န္လူေကာင္းမ်ားတို႔၊ ေပါင္းစုအားအင္၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြကို ၾကည္ညိဳစြာျမင္လိုက္ခ်င္၊ ဗမာ့သားေကာင္းမ်ားလို အဆိုအတီးမႈနဲ႔ပင္၊ ယံုၾကည္ခင္မင္ အားတင္း အေလးျပဳလွ်က္ပဲ အစဥ္ - - -“ ဆိုသည့္ အသံကို ၾကားလုိက္ရလွ်င္ ရြာတြင္ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ လြမ္းပါသည္။ ထို႔မွ်သာမကေသး။ မၾကာမၾကာ နားဆင္ၾကရသည္မွာ “- - -  ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ဆိုသည္မွာ စီမံကိန္းျဖင့္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေသာ စီးပြားေရးစနစ္ျဖစ္သည္။ စီမံကိန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ေရးသည္ ပဓါနက်ပါသည္ - - -  စသည့္ ေပၚလစီ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ကိုေတာ့ မလြမ္းျပေစႏွင့္ေတာ့။ စိတ္ကုန္လွပါၿပီ။
ေႏြေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ကိုထြန္းေရႊ၏  “ - - - မီးေဘးေရွာင္ဗ်ိဳ႔၊ မေလာင္ခင္တားၾကပါ၊ ရန္သူ ထိုမီးကို ျခြင္းခ်န္ထားရင္ မွားၾကလိမ့္မယ္ - - - “ ဆိုေသာ မီးလွန္႔သီခ်င္းကို နားဆင္ၾကရမည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ စႏၵယားလွထြတ္ ၏ တိမ္တမန္ ကို နားဆင္ၾကရမည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေသာအခါ မိုးကေလးညိဳ႔ညိဳ႔တြင္ တိမ္တမန္သီခ်င္းကို နားေထာင္ရသည့္အခါ ရြာကို အလြန္လြမ္းလွသည္။ လယ္ထဲတြင္ ျမက္ရိတ္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အေဖႀကီးႏွင့္ လယ္ကူ လုပ္ရသည္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ လယ္ကြင္းထဲ ေဆာ့ကစားၾကသည္မ်ားကိုလည္းေကာင္း စိတ္အစဥ္တြင္ တေရးေရးျမင္ေယာင္မိသည္။  

            အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္ရိွၿပီ ဆိုလွ်င္ ဓါတ္စက္ငွားသည္။ ဓါတ္စက္ ဆိုသည္မွာ သစ္သား ေသတၱာပံုး ခပ္ေသးေသး တစ္ခု။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လူေတြေခၚေသာ စက္တံုးေခၚသည့္ အမ္ပလီဖိုင္ယာ (amplifier) တစ္ခု။ ေလာ္စမီတာ ေခၚ    ဟြန္း၀ ႏွစ္ခု ႏွင့္ သူတို႔ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တဲြေပးထားေသာ ဓါတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ေနာက္ ဓါတ္အားေပးေသာ ဘက္ထရီအိုး စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာ္စမီတာ ဆိုသည္မွာ loud speaker ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အသံခ်ဲ႔စက္ ဟု မေခၚဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ေလာ္စမီတာ ေခၚမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။
သစ္သားေသတၱာပံုးကေလးထဲတြင္ သံပတ္ႏွင့္လည္ေသာ စက္ရိွ၏။ ထိုစက္ေပၚ ဓါတ္ျပားကိုတင္လိုက္လွ်င္ ဓါတ္ျပားက လုိက္လည္သည္။ လည္ေနေသာ ထိုဓါတ္ျပားေပၚ အပ္ႏွင့္ေထာက္လိုက္ေသာအခါ အသံထြက္လာသည္။ ထို အသံကို အမ္ပလီဖိုင္ယာက အသံခ်ဲ့ကာ ေလာ္ႀကီးမ်ားဆီ ပို႔ေပးသည္။ သည္ေတာ့ အင္မတန္ နားလည္းညီး၊ သာယာနာေပ်ာ္ ဘြယ္လည္း ရိွလွသည့္ သီခ်င္းသံ ထြက္လာသည္။ ေလာ္ႀကီးမ်ားကိုေတာ့ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္ေပၚတင္ကာ အေရွ႔ဘက္သို႔ တစ္၀၊ အေနာက္ဘက္သို႔ တစ္၀ လွည့္ထားသည္။ သည္ရြာမွ ဖြင့္လုိက္လွ်င္ ဟိုဘက္ရြာေတြထိ ၾကားရသည္။
ထိုစဥ္က တစ္ၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ အသံခ်ဲ႔စက္ပိုင္သူ ေလးငါးဦးမွ်သာရိွရာ အသံခ်ဲ႔စက္လိုက္ဖြင့္သူကား ကာလသား၊ ကာလသမီးတို႔အလယ္တြင္ အင္မတန္ မ်က္ႏွာပြင့္လွ၏။  
            အလႉဆိုလွ်င္ ေဗ်ာ ျဖင့္ စဖြင့္ရသည္။ စဖြင့္သည့္အခ်ိန္မွာ ညေန ေလးနာရီခဲြ ငါးနာရီ အခ်ိန္။ အလႉမွ ေဗ်ာသံ စဖြင့္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွ၏။ အလႉကို ေဗ်ာျဖင့္စဖြင့္သည့္အတြက္ ဖိတ္စာမ်ားတြင္ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ ေဗ်ာ၀င္၊ ၃ ရက္ေန႔ ဆံခ် စသျဖင့္ ေရးသားေလ့ ရိွ၏။ ၂ ရက္ေန႔တြင္ အလႉစတင္မည္ ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ ေဆြမ်ိဳးသဂၤဟမ်ားက ေဗ်ာ၀င္မည့္ေန႔လည္ကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသည္။
            ဓါတ္စက္ဖြင့္ျခင္း အမႈကို နံနက္ ေလးနာရီတြင္ စတင္ရသည္။ ည ၉ နာရီခဲြခန္႔မွ ပိတ္၏။ သို႔အတြက္ ဓါတ္စက္ဆရာ ခမ်ာလည္း သိပ္ေတာ့ မစားသာလွပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ဟိုတံုးက ဓါတ္စက္ ဆိုသည္မွာ သည္ေခတ္ ကက္ဆက္မ်ားလို ပလပ္ထိုးထားၿပီး၊ ခလုပ္ကေလးႏွိပ္ကာ ဇိမ္ႏွင့္ႏွပ္ေနလို႔ ရတာမဟုတ္။ ဓါတ္ျပားေကာင္းေကာင္းလည္ေစရန္ သံပတ္ကို မျပတ္လွည့္ေပးရသည္။ သံပတ္ေလ်ာ့သြားသည္ႏွင့္ သီခ်င္းသံမွာ ေလးသြားကာ အရက္မူးသမား သီခ်င္းဆိုသံကဲ့သို႔ အာေလးလွ်ာေလးႀကီး ျဖစ္လာသည္။ သည္အခါ ကာလသား၊ ကာလသမီးမ်ားသာမက လူႀကီးသူမမ်ားကပါ ပူညံပူညံ လုပ္တတ္သည္။ သည့္အတြက္ ဓါတ္စက္ဆရာခမ်ာ အျမဲ သတိ၀ိရိယ ရိွေနရသည္။ သံပတ္ေလ်ာ့ေတာ့မည္ဆိုသည္ႏွင့္ ထပ္လွည့္။
            ေန႔ခင္းေန႔လည္ေတာ့ ကိစၥမရိွ။ သူ႔အနားတြင္ ကာလသားမ်ားေရာ၊ ကေလးမ်ားပါ ၀ိုင္းေနသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လည္း ၀ိုင္းလွည့္ေပးသျဖင့္ သက္သာရာရ၏။ သို႔ေသာ္ နံနက္ေစာေစာႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ အနားတြင္ မည္သူမွ မရိွေတာ့။ သည္ေတာ့ ငိုက္သြားသည့္အခါမ်ားတြင္ ေလာ္ႀကီးထဲမွ အရက္မူးသမား သီခ်င္းဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚလာ ေတာ့သည္။
            ဟိုတံုးက ဓါတ္ျပားမွာ ယခု စီဒီကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အရြယ္အားျဖင့္ ႏွစ္ဆခန္႔ႀကီးသည္။ ႏွစ္ဖက္ ဖြင့္လုိ႔ရသည္။ ယခုစီဒီက ေလဆာျဖင့္ဖတ္သည္။ ယခင္ဓါတ္ျပားက အပ္ႏွင့္ဖတ္သည္။ အပ္ကို အတြင္းဘက္ဆံုးမွ စခ်ေပးရသည္။ အပ္က လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ တခါတရံ အပ္က လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုထဲတြင္ထပ္ကာထပ္ကာ လည္ေနလွ်င္ သီခ်င္းမွာ ေရွ႔မဆက္ေတာ့ဘဲ သည္ေနရာတြင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ေန၏။ ၎ကို အပ္ေၾကာင္းထပ္သည္ဟု ေခၚသည္။ ဤသည္မွ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ စကားပံုတစ္ခု တိုးလာေတာ့သည္။
            အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထပ္ခ်ည္းတစ္လဲလဲ ေျပာေနသူအား “ေျပာတာကလည္း အပ္ေၾကာင္းကို ထပ္ေနၿပီ”  ဟု သံုးႏႈံးသည္။ ထို႔ျပင္ သည္အေၾကာင္းခ်ညး္ မၾကာခဏ ေျပာေနသူအား “ေျပာတာ့ကို ဓါတ္ျပားေပါက္ေတာ့မယ္ ” ဟု လည္းေကာင္း၊ ေျပာၿပီးသားအေၾကာင္းကို ေခ်းေဟာင္း စၿမံဳ႔ျပန္ေနသူအား “ဓါတ္ျပားေဟာင္းႀကီး လာဖြင့္ျပမေနနဲ႔” ဟု လည္းေကာင္း သံုး၏။
            ဓါတ္ျပားတစ္ခ်ပ္က သိပ္မဆန္႔။ သည္ေတာ့ အတန္ငယ္ရွည္သည့္ တံြေတးသိန္းတန္႔ သီခ်င္းမ်ားမွာ ဓါတ္ျပား တစ္ဖက္ႏွင့္မရ။ ႏွစ္ဖက္လွန္ဖြင့္ရသည္။ သည့္အတြက္ ယခင္ ဓါတ္ျပားေခတ္က အသံသြင္းထားခဲ့ေသာ တြံေတးသိန္းတန္႔ သီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ၾကည့္လွ်င္ သီခ်င္းတစ္၀က္၌ ေခတၱျပတ္သြားကာ တီးလံုးႏွင့္ ျပန္စထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ဤျပတ္သြားေသာေနရာမွာ ဓါတ္ျပားကို ဟိုဘက္သည္ဘက္လွန္ေသာ ေနရာပင္ ျဖစ္၏။  
            သည္တံုးက ေခတ္စားခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ကိုယ္ရယ္မင္းရယ္ ပိေတာက္ရယ္၊ အခ်စ္တစ္ပဲြ စစ္ပဲြတစ္ရာ၊ ပန္းႏြယ္ကစိမ္း၊ ေထြးညိဳ၊ ေတာကရွင္ေႏွာင္း၊ စသည့္ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး အဆိုေတာ္မ်ားထဲက ႏုိင္ႏိုင္ေမာ္၊ ခ်စ္စံပယ္ ေနာက္ၿပီး မာမာေအး၏ ေမာင္ေပါက္ကိ်ဳင္းလို လူစား။ တင္တင္ျမ ၏ ေတာင္တန္းျပာႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္။ ဟသၤာတထြန္းရင္ ၏ အေမ့အသည္းက ေျပာတဲ့စကား။  ဟသၤာတ ေအာင္တင္၀င္း၊ ေမာင္ေမာင္ညြန္႔ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ စံုတဲြသီခ်င္းမ်ားလည္း ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ယခုထိ မွတ္မိေနသည့္သီခ်င္းမွာ စကားေျပာပါသည့္ သီခ်င္းျဖစ္ေသာ ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုးဟာ၊ ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား ဟူ၏။ ဂီတစာဆိုမွာ ေမာင္ေၾကးမံုျဖစ္သည္။ သန္းထြန္းေလးတို႔ ေမြးဌာနီ၊ ညီေလးတို႔ရြာ စသည့္သီခ်င္းမ်ားေပၚေတာ့ ဓါတ္ျပားေခတ္ေတာင္ ကုန္ေတာ့မည္ ထင္ပါသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလးတန္း၊ ငါးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္။
            မဂၤလာေဆာင္ဆိုလွ်င္ေတာ့ တံြေတးသိန္းတန္ ႏွင့္ တင္တင္ျမ တို႔၏ “ - - - တူႏွစ္ျဖာ - - ဂေဟဆက္လို႔ - - - ေသြမပ်က္တဲ့ ေမတၱာ - - မေႏွးခါခါ ခ်င့္ေတြး - - - “  ဆိုေသာ မဂၤလာသီခ်င္းႏွင့္ ဖြင့္ပါသည္။ - - - သံသာေလ ကမ္းတိုင္၊ တူၿပိဳင္ကာ ကူးမယ္ - - - ဟူေသာသီခ်င္းသံ ၾကားလုိက္ရလွ်င္ မဂၤလာေဆာင္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပါက္လာမိပါ၏။ ထို႔ေနာက္ မဂၤလာသီခ်င္းမ်ားသာမက သီခ်င္းမ်ိဳးစံု ဖြင့္ပါေတာ့သည္။
            ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးကား ဂီတကို အလြန္ခံုမင္ေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ေလသေလာ မေျပာတတ္။ ေသတာေတာင္ ဂီတ ကေလးႏွင့္။ အလႉတြင္ ေဗ်ာႏွင့္၊ မဂၤလာေဆာင္တြင္ သံသာေလ ကမ္းတိုင္ ႏွင့္ စ ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီ။ အသုဘတြင္ေတာ့ ငိုခ်င္း ႏွင့္ စဖြင့္ရ၏။ ဓါတ္စက္ဆရာမွာ သည္ဗဟုသုတေတာ့ ရိွထားဘို႔လိုသည္။ အသုဘမွာသြားၿပီး သံသာေလကမ္းတိုင္ လွ်င္ ခဲႏွင့္ထုလို႔ ေျပးေပါက္မွားေနမည္။ သည္ေတာ့ ဓါတ္စက္လာငွားၿပီ ဆုိကတည္းက သက္ဆိုင္ရာဓါတ္ျပားမ်ားကို ေရြးသယ္သြား ဘို႔ အေရးႀကီးသည္။
            ညေနဘက္တို႔၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္းတို႔ ဖြင့္တာ ထားပါေတာ့။ မနက္ အေစာႀကီး ေလးနာရီေလာက္ႀကီးထတဲ့ၿပီး - - - ေအာင္မယ္မင္း၊ လူကေလးရဲ့ ျဖစ္ရေလျခင္းေနာ္ - - - ဟု ဖြင့္လိုက္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ကုန္မိပါသည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားတြင္မေတာ့ (ခုေခတ္ကေလးေတြ၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဆိုတာ ဘာလဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဆုိတာ ဘုန္းႀကီး အသုဘ ကိုေျပာတာ) ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လွ်င္ ဓါတ္စက္မငွား။ အၿငိမ့္သမမ်ားကို ငွားကာ ငိုခ်င္းခ်၏။ ဘုန္းႀကီး ရုပ္အေလာင္း နားတြင္ကပ္ကာ ဖဲြ႔ဖဲြ႔ႏဲြ႔ႏဲြ႔ ငိုရသည္။ ဤကဲ့သို႔ ငိုသည္ကို ဧယဥ္က်ဴးသည္ ဟု ေခၚ၏။
            ဧယဥ္က်ဴးျခင္းကို ဘုန္းႀကီးပ်ံတြင္သာမက ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ မိဘမ်ားကြယ္လြန္သည့္ မယ္ေတာ္ပ်ံ၊ ဘေတာ္ပ်ံ စသည္တို႔တြင္လည္း ထည့္တတ္ပါသည္။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လွ်င္ တတ္ႏုိင္သလို ခ်ဲ႔ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
            ျမန္မာဂီတတြင္ အဲခ်င္း၊ အိုင္ခ်င္း၊ ကာခ်င္း၊ တ်ာျခင္း၊ နတ္ခ်င္း၊ ဒုံးခ်င္း၊ ေလွခ်င္း စေသာ ခ်င္း ၂၄ ခ်င္း ရိွရာ ထို အထဲတြင္ ငိုခ်င္းသည္လည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္တန္းေလာက္တုံးကေတာ့ သည္ ၂၄ ခ်င္းကို အကုန္ရသည္။ ခုေတာ့ အကုန္ေမ့ကုန္ၿပီ။ ေနာက္မွ လူထုေဒၚအမာ၏ ျမန္မာ့ မဟာဂီတ ကို ျပန္ရွာကာ ထပ္ေလ့လာပါဦးမည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ၇ တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ စတီရီယို ဆိုတာကို စတင္ၾကားလာရသည္။ စိုင္းထီဆိုင္ တို႔ စိုးပိုင္ တုိ႔ စိန္လြင္တို႔ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ စတင္ရင္းႏွီးလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားဆိုတာ၊ တခါတေလ ဓါတ္စက္မွ ဖြင့္တာေလာက္တာ မခ်င့္မရဲ နားေထာင္ရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ဘို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့။ လားရိႈးသိန္းေအာင္၏ အေမတစ္ခု သားတစ္ခု ကို ကူးကာ အလြတ္က်က္ခဲ့ရသည္။ စက္ေခါင္းအမွတ္ ၁၁၉ ကို နားေထာင္ကာ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ လြမ္းခဲ့ရသည္။ စိုင္းထီးဆိုင့္ သီခ်င္းကို မႏၱေလးေရာက္၊ ရွမ္းကေလးတစ္ေယာက္၊ လမ္းနံေဘးေလွ်ာက္၊ အရမ္းေသးေပါက္ ဟု ေအာ္ဟစ္ဆိုခဲ့သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ဆိုေတာ့ အသည္းက တဒုတ္ဒုတ္ ႏွင့္ စတင္ခုန္တတ္လာၿပီ။ ကိုယ္ႏွင့္ အတန္းတူ ေကာင္မေလး ေတြကို ဘာဂလိုတိုတုိ ျဖစ္ခ်င္လာၿပီ။ စိုးပိုင္၏ - - - ရင္ခြင္မွာ ႏဲြ႔ကာ အားကိုးတဲ့ သူရယ္၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရင္ခုန္တယ္ - - - ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ညည္းတတ္လာၿပီ။
             သည္လိုႏွင့္ ၈ တန္းေအာင္ေတာ့ ကြင္းေကာက္မွ လြမ္းစရာမ်ားကို ထားရစ္ခဲ့ကာ ေလးမ်က္ႏွာ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ဓါတ္စက္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကာ ကက္ဆက္မ်ား ေပၚလာသည္။ သည္ထိ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သီခ်င္းကို က်က်နန နားမေထာင္ဖူးေသး။ သည္တံုးက လဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈလည္း သိပ္ေခတ္မစားေသးေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ အခြင့္ အလမ္းက ရွာမွရွား ျဖစ္၏။ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္၊ ဆြမ္းေလာင္းပဲြ စသည္တို႔မွ ဖြင့္ေသာ သီခ်င္းကိုသာ အသာနားစြင့္ရသည္။
            ၉ တန္းေရာက္ေတာ့ မင္းေအာင္ က သီခ်င္းႀကီးမွ စာသားတခ်ိဳ႔ယူ၊ အသံတခ်ိဳ႔ယူ။ တသစ္ဆန္းကာ မင္းသားေလးလို လြမ္းျပမယ္ လုပ္၏။ က်ဴးေၾကာ္ညံ ႏွင့္ စ၏။ စၿပီး ပထမ တစ္ေခြ၊ ႏွစ္ေခြမွာပင္ အသားကုန္ ေပါက္ေလေတာ့သတည္း။ သူလည္း ႏွစ္အတန္ၾကာ၏။ ေခြအေတာ္မ်ားမ်ားထြက္၏။ ရန္ကုန္တြင္ မင္းသားေလး ေတးသံသြင္းဆုိင္ေထာင္၏။ ထို သီခ်င္းေခြမ်ားကို စီးရီးဟု ေခၚ၏။ သူ စီးရီးဘယ္ႏွေခြ ထြက္မွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ထြက္သမွ်စီးရီးတိုင္းလိုလို ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္၏။ ထိုစဥ္က မင္းေအာင့္ သီခ်င္းမွန္သမွ် ကြ်န္ေတာ္မရေသာသီခ်င္း အင္မတန္ရွားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဟသၤာတ ေဒသေကာလိပ္မွာ တက္စဥ္ မင္းေအာင္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေၾကာ္ၾကားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိုးေကာင္းေက်ာင္းတိုက္မွာ တည္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေက်ာင္းထဲအတူေနသူ ဦး၀ိႏၵာစာရ ဆိုသူ ဦးပဥၹင္းမွာ မွတ္စု စာအုပ္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ မင္းေအာင္ ၏ သီခ်င္းမွန္သမွ် အကုန္ကူးေရးေလသတည္း။ ထို သီခ်င္းကူးသူမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ လည္းတစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။
            ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကိုင္ဇာ ႏွင့္ ေမဆိြတို႔မွာ အေတာ္ နာမည္ရေနၿပီ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဆိုထားေသာ အနမ္းပန္း မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသည္းစဲြျဖစ္၏။ - - - လက္သီးဆုပ္မလား၊ လက္၀ါးျဖန္႔မလား၊ ႀကိဳက္တာကို ေရြးစမ္းကိုယ့္လူ၊ မင္းလဲေယာက်္ား၊ ငါလဲေယာက္်ား၊ စြမ္းမယ္ထင္ လုပ္ၾကည့္လုိက္ေလ - - - ဟု အားရပါးရ ဆိုကာ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ၾက၏။ - - - ကိုယ္အရမ္း လြမ္းေနၿပီ ကေလးေရ - - - ဆိုကာ မရေသးေသာ ရည္းစားကို အတင္းလြမ္း၏။ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ စတီရီယို သီခ်င္းမ်ားသည္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ျဖစ္လာ၏။ အဆိုေတာ္မ်ားလည္း အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခိုင္ထူး၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ပန္းတစ္ဆုပ္ ကိုလည္း အလြန္ ႀကိဳက္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ ဆိုတာ။ ေမ့ေနၿပီ။ ဗ်တၱလို ပန္းဆက္သမား ကိုလည္း လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ဆိုတတ္သည္။
            ကြ်န္ေတာ္က သီခ်င္းႀကိဳက္သူ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္သည့္ သီခ်င္းမ်ားကိုသာ ေရးျပရလွ်င္ စာမ်က္ႏွာေပါင္း မ်ားစြာ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ တတိယႏွစ္တြင္ ပေလးဘိြဳင္သန္းႏိုင္ႏွင့္ အယ္လ္ခြန္းရီ တုိ႔တဲြဆိုထားေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးရီးကို အလြန္အင္မတန္ ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး စိုင္းထီးဆိုင့္ (လူၾကမ္းမင္းသား စီးရီးထင္သည္) ေခြထဲမွ ေစာသိမ္း၀င္း ၏ ေရဆန္မွာေခ်ာ ေရစုန္မွာေမ်ာကို ႀကိဳက္ခဲ့သည္။ တီဗီလည္း ေပၚေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေဆာင္မ်ားတြင္ ထားေပးေသာ တီဗီ ကို ၾကည့္ရသည္။ ညေန ထမင္းစားအၿပီး တီဗီမွ သီခ်င္းမ်ားလာသည္။ ေမခလာ၊ ေနာ္လီဇာ၊ ပုလဲ၊ စိမ္းမို႔မို႔။ ျမသီတာ စသျဖင့္ သီခ်င္းမ်ားလႊင့္သည္။ ကိုင္ဇာကို စူပါစတား တီး၀ိုင္းႏွင့္ လႊင့္သည္။ ျမသီတာ က အသံကလည္း ေကာင္း ေခ်ာလည္း ေခ်ာတာမို႔ အလြန္သေဘာက်သည္။ ေမ၀င္းေမာင္က - - - - ကားကေလးတစ္စီးေလာက္၀ယ္ရင္ - - ဘရိတ္ပါပါေစ - - ကားကေလး မတိုက္ေအာင္ ေမာင္းေပါ့ကြယ္ - - အသည္းေလးက အရမ္းခ်စ္လာရင္ ဘရိတ္ကို နင္းပါကြယ္ - - - ဟု ဆို၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့အသံမွ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္မ်ားကို သေဘာက်ပါသည္။ သေဘာမက်လို႔လည္း တျခား ဘာမွ ၾကည့္စရာ ရိွတာမဟုတ္။

            စတုတၳႏွစ္မွာ ခင္ေမာင္ထူး ႏွင့္ ေမဆိြ တို႔၏ စိတ္ေရာင္စံု စီးရီးထြက္လာသည္။ ဒါလည္း ႀကိဳက္၏။ ေနာက္ေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ စိတ္ေရာင္စံု သီခ်င္းမ်ားကို ခင္ေမာင္ထူး ႏွင့္ ဘယ္ပဲြမွာ သီဆိုမည္ဟူသည့္ ေၾကျငာခ်က္ကို ကန္႔ကြက္ပါ ေၾကာင္း၊ ကာယကံရွင္မသိဘဲ ေနာင္တြင္ ဤကဲ့သို႔ေၾကျငာခဲ့လွ်င္ တရားဥပေဒအရ အေရးယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေမဆြိ က ေရွ႔ေနမွ တစ္ဆင့္ ေၾကျငာသည့္သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ဤ သီခ်င္းေခြလည္း ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ သြားခဲ့ရသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းပါ၏။
ေနာက္ ကိုေန၀င္း ၏ ယာဥ္အမွီ ရီရီၿပံဳးျပန္ပါ။ ခိုင္ထူး ၏ ဆို တို႔ ထြက္သည္။ ေမခလာ က ဂိုးသြင္းေကာင္းတဲ့ ကိုကို ဟု ဆိုကာ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသ ကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ထားသည့္ ပံုကို စီးရီးမ်က္ႏွာဖံုးအျဖစ္ ထုတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးျပဴးရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ၄ တန္းစာေမးပဲြအၿပီး မႏၱေလးတြင္ field ဆင္းေတာ့ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ က ဘာတဲ့၊ Shell ဆိုလား။ သူ႔ တီး၀ိုင္းနာမည္ေတာင္ေမ့ေနၿပီ။ သူ႔တီး၀ိုင္းႏွင့္ လမ္းေဘး စတိတ္ရိႈးစင္မွာ ေရခဲတံုးေပၚက မင္းမ်က္ႏွာေလး ကို ဆိုေနဆဲ ျဖစ္၏။ သည္တံုးက သည္သီခ်င္းက စီးရီးအျဖစ္ပင္ မထြက္ေသး။
ကိုင္ဇာ၏ ရာဇူးက မမေရ ၊ ရာဇူးက မမ (ရာဇူး = RASU – Ragoon Arts and Science University) သီခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ေလာ္ႀကီးႏွင့္ အသားကုန္ဖြင့္သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ ကာလသားမ်ားကလည္း သီခ်င္းကို နားေထာင္ကာ ရာဇူ မမ ဟု ဆိုၾကကုန္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႔တည့္တည့္အိမ္မွ အေဒၚျဖစ္သူ အပ်ိဳႀကီး ေဒၚေဒၚခင္ႀကိဳင္ ကမူ ရြာဦးကမမေရ ဟု ညည္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမ တစ္သိုက္မွာ သူမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ရီရသည္။ ေနာက္ သူ႔ကြယ္ရာေရာက္မွ သည္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာကာ အသားကုန္ ဟားၾကပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါ၏။  
            ေနာက္ မင္းေအာင့္အသံလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ အႏိုင္ ေပၚလာသည္။ သူ႔သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္၏။ - - - လျပည့္ည မွာ ခဏေတြ႔ကာခ်စ္ရေပမဲ့ - - လျပည့္ေက်ာ္ကာသြားေတာ့ ေမွ်ာ္ထားသမွ်ေတြ ျဖစ္မလာပါေနာ္ - - - ဟု ဆိုကာ အ-သံုးလုံး လုပ္အားေပးတံုးက ေကာင္မေလးႏွင့္ ရြာေခ်ာင္းနံေဘးမွာ လက္ခ်င္းတဲြ၍ လသာညမ်ားတြင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကို ျပန္လြမ္းရသည္။ ခုေတာ့ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းလို ပါးစပ္ရာဇင္ေလး ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
            လႊမ္းမိုး ဆိုေတာ့ သူ႔သီခ်င္းမ်ားထဲက အလြန္ႀကိဳက္ၿပီး မၾကာခဏ ဆိုခဲ့ေသာ မခင္ႏွင္းဆီ ကို သတိရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္လည္း မခင္ႏွင္းဆီ ရိွခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ လူရည္ခြ်န္စာေမးပဲြမ်ား ေျဖေတာ့ စတင္ သိကြ်မ္းခဲ့ရသည္။ ေနာက္ ေဒသေကာလိပ္တက္ေတာ့ ဟသၤာတကို အသြား၊ အျပန္တြင္ အတူတူ ခ်ိန္းကာ သြားခဲ့ၾကသည္။ သူက ေလးမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ကမ္း၊ အိုင္သျပဳ ဟိုဘက္နား ရြာကေလးက။ ကြ်န္ေတာ္က ရြာမွ လာကာ ဟသၤာတအသြား သူတို႔အိမ္ ၀င္ေခၚ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သူ မ်ိဳးေဇာ္တို႔၊ သန္းထူးတို႔၊ ခင္ေမာင္ေဆြတို႔က ၀ိုင္းေလွာ္ ေပးၾက၏။
            သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ေတြကုန္ကာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးပဲ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္ေရာက္၊ သူက ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ တက္သည္။ ေရဆင္း ဆိုတာ ရန္ကုန္က တစ္ဆင့္ သြားရသည္မို႔ တကၠသိုလ္ အသြားအျပန္တြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ တို႔ အတူတူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ စာမ်ားအျပန္အလွန္ေရး။ သတိရေၾကာင္း ဘာေၾကာင္းညာေၾကာင္း။ သို႔ေပမင့္ ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္ထိ ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါ။ သူငယ္ခ်င္းလည္းမက၊ သမီးရည္းစားလည္း မက်။
            ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့လည္း အဆက္အသြယ္ရိွေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ဒုကၡမ်ိဳးစံုႏွင့္။ မင္းကို ကိုယ္ ဒုကၡေတာထဲ ဘယ္ဆဲြသြင္းရက္ပါ့မလဲကြယ္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ ဘဲ ေယာက်္ားယူသြားသည္။ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားပါေသးသည္။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ဆံုး၀မ္နင္ လွမ္းေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ႔ကိုယူဘို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသး။  သည္ေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ သေဘာတူလိုက္ရပါသည္။ ဤသည္ကပင္ မခင္ႏွင္းဆီ သီခ်င္းကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ သီဆိုရန္ အေၾကာင္း ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။