ECC @ PULAU ULAR
ပူေလာအူလာ မွ အီးစီစီ ဘ၀
နိဒါန္း
ကြ်န္ေတာ္ ဗမာျပည္သို႔ ၂၀၀၉ ဇႏၷ၀ါရီလကုန္က ေခတၱျပန္သြားၿပီး ျပန္လာေသာအခါ အလုပ္သစ္တစ္ခုကို စကိုင္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္မွ Sub-con ေပးထားေသာ အဖဲြ႔မွာ ေျပးေရၾကည့္လိုက္ပါမွ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္ ကြ်မ္းက်င္သူ တစ္ဦးထဲသာ ပါပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ “စိတ္နဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ညစ္တယ္ေနာ္” ျဖစ္သြားရပါသည္။ အစစ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာခ်ည္း ျဖစ္၏။ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ ဆိုသူမွ အစ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားအဆံုး မည္သူမွ် က်က် နန နားမလည္၊ မလုပ္တတ္ပါ။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလုပ္၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ား ႏွင့္ မထႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့ ၏။ ေရးလက္စ “အနာဂါတ္တစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ကို ဆက္ေရးခ်င္သည့္တိုင္ လံုး၀ မကိုင္ခဲ့ႏိုင္ပါ။ ညဘက္မ်ားလည္း ၿပီးသေလာက္လုပ္။ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ပါလုပ္။ အတင္း အသည္းအသန္ တြန္းလုပ္သည့္တိုင္ တစ္လ ေလာက္ၾကာလွ်င္ အသားက်သြားမည္ ဟု မွန္းထားေသာ အလုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္လေလာက္ထိ လုပ္ယူလိုက္ရ ပါသည္။ ယခုမွ အေတာ္ပါးသြားသည္ ေျပာရမည္။ သို႔အတြက္ ဗိုက္ထဲတြင္ က်လိက်လိျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ “အီးစီစီဘ၀” ကို ယခုအခိ်န္နည္းနည္းရသည္ႏွင့္ ဆက္လက္ ေအာင့္ထားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ဘဲ အန္ခ်လိုက္ရ ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္၏ ဤေဆာင္းပါးသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘ၀တူ ကြ်န္းေပၚ၌ အလုပ္လုပ္ေနသူအားလံုးကို ကိုယ္စား ျပဳႏုိင္လိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း။
ေအးၿငိမ္း
(၀၆-၀၄-၂၀၀၉)
(၁)
နံနက္ ၅ နာရီခဲြ၊ အင္မတန္ အိပ္လို႔ေကာင္းသည့္အခ်ိန္တြင္ မိုဘိုင္းဖံုးမွ ႏိႈးစက္၏ ပေယာဂေၾကာင့္ မႏိုးခ်င္ ႏိုးခ်င္ႏွင့္ ႏိုးထလာခဲ့ရ၏။ ညက အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်သြား၍ အိပ္ေရးမ၀ေသး။ ဖြင့္ရန္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အတင္းေရာ အဓမၼပါ ေျခစံုကန္ ဖြင့္လွ်က္ မထခ်င္ေသးေသာ္လည္း ထလိုက္ရ၏။ ဖင့္ေႏွး ေနလွ်င္ တိုင္ပင္ကိုက္ထားေသာ အခ်ိန္မ်ား အလဲြလဲြ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ ဆက္ႏွပ္ေနခ်င္ေသးေသာ ဆႏၵကို အတင္းခ်ိဳးႏွိမ္ကာ လုပ္စရာရိွသည္မ်ားကို ဆက္တိုက္ လုပ္။ ကိုယ္လက္သန္႔စင္၊ နံနက္စာကို အရသာမခံအားပဲ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲ ထိုးသိပ္ထည့္။ ဤသို႔ ဆက္တိုက္လုပ္ပါမွ ပံုမွန္ အိမ္မွ ထြက္ရမည့္အခ်ိန္ နံနက္ ၆ နာရီ ၁၅ တြင္ ထြက္ႏိုင္သည္။
ေအာက္မွ အလုပ္သြားရန္ ျပင္ေနသည့္ မေလးေကာင္ကေလး၏ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ စက္ႏိႈးလိုက္သံကုိ ဗ်ီးကနဲ ဗ်ီးကနဲ ၾကားလိုက္ရ၏။ တစ္ဖက္တိုက္မွ ေနာက္က်ေနသည့္ အေဖာ္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည့္ ကုလား ကေလး၏ ေအာ္သံကိုလည္း မပ်က္မကြက္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေပေသးသည္။ နံနက္ေစာေစာထြက္သည့္ ၂၄၀ ဘတ္စ္ကား တစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားသံကိုလည္း ေနာက္ဘက္လမ္းမွ ၾကားရ၏။ ခပ္ေ၀းေ၀း Yuan Ching လမ္းေပၚမွ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကယ္ကို စက္ကုန္ဖြင့္ကာ တျဗဲျွဗဲ ေမာင္းသြားသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ လည္း မၾကာခဏ ကားတိုက္မႈ ျဖစ္တာေပပဲ ဟု ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ပဲ အေတြးေရာက္ သြားေသးသည္။ တိုက္ အေနာက္ဖက္ လမ္းေပၚတြင္မူ လာႀကိဳမည့္ ကားကိုေစာင့္ေနသည့္ အလုပ္သြားမည့္သူမ်ားကို ရပ္လွ်က္တခ်ိဳ႔၊ ထိုင္လွ်က္ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရ၏။ ၎တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ xxxxxx Marine Engineering ဟု ေရးထားေသာ ၾကိဳပို႔ ေလာ္ရီ တစ္စီးကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ သူမ်ားကို လာႀကိဳျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေလာကသည္ မႏိုးထတတ္ေသး။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားမွာ ေလာကႀကီး ႏိုးထသည္၊ မႏိုးထသည္ကို ဂရုမစိုက္ အား။ ေရာင္နီမလာခင္ကပင္ လႈပ္ရွားေနၾကရၿပီ။ ေၾသာ္ - စင္ကာပူ။
အိမ္မွ Lake Side ဘူတာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ အလုပ္သြားသူမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ အားလံုး မွာ သုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္ ႏွင့္။ သူတို႔ကိုေတြ႔ေတာ့ “ လူသူေတြက တသုတ္သုတ္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ၀င္ ” ဟူသည့္ စိုင္းထီးဆိုင္၏ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စ က ပါးစပ္ထဲ အလိုလို ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းသြားသည့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ား ကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔ကေတာ့ အလုပ္သြားမည့္ သူမ်ားလို သိပ္ တက္သုတ္မရိုက္။ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေဒါက္ဖိနပ္စီးထားသူ လွပ်ိဳျဖဴမ်ား၏ ေဒါက္ဖိနပ္ခြာသံ တစ္ခြပ္ခြပ္ ကို စီးခ်က္က်စြာ ၾကားေနရသည္။
လမ္းေဘး ဓါတ္မီးတိုင္ တစ္ခု၏ ေအာက္တြင္မေတာ့ ကတၳဴပံုးေပၚတြင္ ပလတ္စတစ္ျခင္း တင္ကာ ထို ျခင္းထဲတြင္မွ ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားႏွင့္ ထည့္ထားေသာ မံု႔မ်ားကို တည္ခင္းလွ်က္ “curry puff, curry puff – one dollar, one dollar” ဟု မတိုးမက်ယ္ ေရရြတ္ကာ ေရာင္းေနေသာ အသက္ အစိတ္၀န္းက်င္ခန္႔ မုံ႔သည္ ကေလးကို လည္း ေန႔တိုင္းေတ႔ြရ၏။ တခါတရံ ၎၏ အိမ္သူသက္ထား ကိုပါ သူ႔ေဘးတြင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေရာင္နီတို႔သန္းလာခဲ့ၿပီ။
အတန္ငယ္ ေစာေသးသည့္တိုင္ ဘူတာမွာ လူအမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနၿပီ။ ဘူတာအစပိုင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ရထားေပၚတြင္ လူျပည့္မတတ္ ပါလာ၏။ ရထားမွာ လူမ်ားတတ္သည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္က ဟို႔ ထိပ္ဆံုးဘက္ တဲြတြင္ သြားေရာက္ စီးနင္းေလ့ ရိွသည္။ ရထားေပၚတြင္မူ အခ်ိဳ႔မွာ နံနက္ခင္း သတင္းထူးမ်ားကို ဖတ္လွ်က္၊ အခ်ိဳ႔မွာ အိပ္ငိုက္လွ်က္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ခရီးသည္ အမ်ားစုမွာ မ်က္စိမိွတ္လွ်က္ လိုက္ပါလာသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ပါ သည္။)၊ အခ်ိဳ႔မွာ တယ္လီဖံုး မက္ေဆ့ခ်္မ်ား ပို႔လွ်က္၊ လူလတ္ပိုင္း ႏွင့္ လူငယ္ပိုင္းမ်ား၏ နားမ်ားတြင္ နားၾကပ္မ်ားကို တပ္လွ်က္ ေတးသီခ်င္းမ်ား နားဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ အခ်ိဳ႔မွာမူ ဂိမ္းကစားလွ်က္။ အမ်ားစုမွာ ကိုယ့္အာ ရံုႏွင့္ ကိုယ္မို႔ ရထားတဲြထဲတြင္ လူမ်ားေနလင့္ကစား ရထားသံမွ တပါး တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ရိွ၏။
ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိေသာ ရထားေပၚတြင္ ေတြ႔ေနက် ကေလးမကေလး သံုးဦးမွာ နံနက္အေစာ သင္သည့္ သူရို႔ဘာသာေရး သင္တန္းေက်ာင္းကို သြားတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သံုးဦးစလံုး မေလးသီလရွင္ ၀တ္စံုကို က်က်နန ၀တ္ဆင္လွ်က္ အႀကီးမကေလးမွာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေရးမွတ္လွ်က္၊ အလတ္မကေလးမွာ ျမန္မာ ပရိတ္ႀကီးစာအုပ္ ကဲ့သို႔ေသာ ခပ္ငယ္ငယ္ က်မ္းစာအုပ္ ကေလးကို ဖတ္လွ်က္၊ အငယ္ဆံုးမ ကေလးမွာမူ ဟိုသည္ ေငးေမာလွ်က္။ အလတ္မကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ ခ်စ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ တူမကေလးအရြယ္ ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သူရို႔မ်က္ႏွာမွာ ပူပင္ေသာက ေဒါသ၊ ေမာဟ မ်ား ကင္းစင္လွ်က္ ခ်စ္စရာကေလးမ်ား ျဖစ္၏။
မၾကာခဏ ရထားေပၚတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ေနာက္ တစ္ဦးမွာ တရုပ္အမိ်ဳးသမီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အိပ္ယာထ ေနာက္က်၍ထင့္။ အိမ္တြင္ အလွျပင္ခ်ိန္မရခဲ့။ ရထားေပၚ ေရာက္မွ လက္ကိုင္အိတ္အတြင္းမွ မွန္၊ တို႔ပတ္၊ မိတ္ကပ္ဗူး စသည္မ်ားကို ထုတ္ကာ အလွျပင္ေနသည္။ သူ လုပ္ပံု ကိုင္ပံုမ်ားကို မသိမသာ ကြ်န္ေတာ္ အကဲခတ္ ေနမိ၏။ ထိုအခါက်မွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သူတို႔မ်က္ႏွာကို အဘယ္ကဲ့သို႔ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္လုပ္ေၾကာင္း အနည္းငယ္ ရိပ္မိ ပါေတာ့သည္။
Jurong East ဘူတာေရာက္ေသာ္ နဂိုကမွ ျပည့္ေနသည့္ ရထားတဲြမ်ားအတြင္း လူမ်ား အစုလိုက္ အၿပံဳ လိုက္ ထပ္မံ တိုး၀င္လာခဲ့သျဖင့္ ရထားမွာ က်ပ္ညပ္သြားပါေတာ့သည္။ (သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ခ်စ္ေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္မွ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ၿမိဳ႔ပတ္ရထားကိုမူ မမီေသးပါ။)
Clementi ဘူတာေရာက္ေသာ္ ဆင္းၿပီး ကားေျပာင္းစီး။ Clementi ဘူတာ သည္လည္း အလြန္လူစည္ေသာ ဘူတာ တစ္ခု ျဖစ္ပါ၏။ လူအမ်ားမွာ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး သြားလာေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးတစ္ဖက္ ကို ၀င္တိုက္ၿပီး ေဆာရီးဟု ေျပာသြားေသာ မိ္န္းမ ၀၀ႀကီးတစ္ဦးကိုလည္း ေလွခါးမွ အေလာသံုးဆယ္ ဆင္းသြားသည္ ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္က်ေနၿပီထင္ပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးမွပင္ အမ်ားႏွင့္အတူ ေအးေဆးစြာ ဆင္းလာ ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွာ အလ်င္ဦးစြာ ၀င္လွ်က္ အတြင္းသို႔ မ၀င္ပဲ အေပါက္၀တြင္ ပိတ္ရပ္ေနရာ သူတို႔ ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရသည္။
ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ တန္းစီေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အတန္းရွည္ေနၿပီကို ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္ ကားလာရန္ သိပ္မလိုေတာ့ ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ တန္း သိပ္မရွည္ေသးလွ်င္မူ ေစာင့္ေပေတာ့။ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀။ ကြ်န္ေတာ္ထင္သည့္ အတိုင္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ နံပါတ္ ၁၇၅ ကား ဂိတ္ထိုး လာသည္။ ဆူးေလဂိတ္မွ ၄၅ ကားလို လူမွန္းမသိ၊ သူမွန္းမသိ အတင္းေျပးတက္ၿပီး ထိုင္ခံု လုစရာမလို။ သူ႔အတန္းလိုက္ စနစ္ တက် အသာ ေကာက္ကက္ တက္လိုက္ရံု ျဖစ္ပါသည္။ ရထားေပၚတြင္ မၿပီးလိုက္ေသာ အိပ္ငိုက္ျခင္းအမႈကို ဘတ္စ္ ကားေပၚတြင္ ဆက္လုပ္။ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ထိေတာ့ ငိုက္လို႔မျဖစ္။ မေတာ္ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ ေက်ာ္သြားမွ ဒုကၡ။ ကားေပၚတြင္လည္း ခရီးသြားမ်ား ျပည့္က်ပ္လွ်က္ ရိွ၏။ ထို ခရီးသြားအားလံုး၏ ထက္၀က္ခန္႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူသြားမည့္ “ပူေလာအူလာ ခရီးသည္” မ်ားပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနက် ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါ၀င္ပါသည္။
နံနက္ခ်ိန္ေက်ာင္းတက္ရန္ လာသည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမွာ သူတို႔ေက်ာင္းေရွ႔မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ဆင္းသြားသည္ႏွင့္ ကားမွာ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္သြားသည္။ ထိုေက်ာင္းမွတ္တိုင္မွ အလြန္ တတိယေျမာက္ မွတ္တိုင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆင္းရပါသည္။ ဘူတာႏွင့္ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္မွာ သိပ္မေ၀းလွ။ ၁၅ မိနစ္ မျပည့္တတ္၊ ျပည့္တတ္သာ ေမာင္းရသည္။ ပူေလာအူလာ ခရီးသည္မ်ားဆင္းသြားသည္ႏွင့္ ကားမွာ လူသိပ္ မက်န္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကားအရွင္းေစာင့္ကာ West Coast Highway လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၾကရသည္။
ထိုေနရာတြင္ လူကူးစရာ ေနရာမရိွ။ ဟို႔ဘက္ မီးပိြဳင့္မွ သြားကူးလွ်င္လည္း အလြန္ေထာင့္လွသည္ ျဖစ္ရာ နံနက္ခင္း အလ်င္လိုေနသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ မီးပိြဳင့္မွ သြားကူးေနႏိုင္ပါမည္နည္း။
သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ ႏွင့္ တက္သုတ္ရိုက္ကာ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္၊ အလု အယက္ ခရီးႏွင္ေနၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ကိုသာ ေဘးမွ ၾကည့္ပါက မာရသြန္ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေနၾကသူမ်ားလား ဟု ထင္စရာ ရိွေပသည္။ သေဘၤာဆိပ္သို႔ West Coast Park ကို ျဖတ္သြားရ၏။ ပန္းျခံမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ ခန္း လုပ္လိုသူမ်ားအတြက္ လမ္းကို အေကြ႔အေကာက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ လုပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ တို႔မွာ ထိုလမ္းအတိုင္းသြားရန္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ၾကဘဲ ျမက္ခင္းေသာ၊ ရႊံ့ေသာ၊ ဘာေသာ၊ ညာေသာ ဘာမွ ဂရုမစိုက္ ႏုိင္အား။ အတိုဆံုးျဖတ္လမ္းမွသာ သြားၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။
ေနမင္းႀကီးသည္ တစ္ေန႔တာ သူ႔တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ အေရွ႔ဘက္ေကာင္းကင္မွ တစတစ တက္လာ ေခ်ၿပီျဖစ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုးကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရၿပီ ျဖစ္၏။ ေအာင္မယ္ေလး၊ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး အေဖာ္ရွာေနေသာ ကိုေရႊဥၾသ၏ အသံကိုလည္း တခါတရံ ခြ်ဲခြ်ဲျပစ္ျပစ္ ၾကားရေလေသးသည္။ ကိုေရႊဥၾသက ပံုမွန္ မလာ။ ပံုမွန္ ၾကားရေသာ အသံမွာ စစ္သင္တန္းတက္ရာတြင္ ဘယ္ညာနင္းကာ အေျပးတက္ၾကရာတြင္ ေျခလွမ္းမွန္ ေစရန္အတြက္ ေရွ႔ဆံုးမွ တိုင္ေပးေသာ သူ ၏ “ဘိတ္ညာ၊ ဘိတ္ညာ၊ ဘိတ္ညာ ေဘး” ဟူေသာ တိုင္သံကဲ့သို႔ အသံ ျဖစ္၏။ ေဘာင္းဘီတိုကေလးမွ်သာ ၀တ္ထားလွ်က္၊ ဗလာက်င္းေသာကိုယ္လံုးႏွင့္ မ်က္မွန္အနက္ကို ဆင္ယင္ထား ေသာ အဖိုးႀကီးတစ္ဦးသည္ ပန္းၿခံကို ပတ္လွ်က္ အေႏွးေျပးျဖင့္ ေျပးေနရာမွ သူ႔ဟာသူ တိုင္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သေဘာက်စရာ ေကာင္း ေကာင္းေသးေတာ့။
သေဘၤာဆိပ္အ၀င္ လမ္းတြင္ Check Point တစ္ခု ရိွ၏။ ထိုေနရာတြင္ တစ္ကြ်န္း (အဲေလ ေယာင္လို႔) ကြ်န္းသို႔ သြားမည့္သူမ်ားအား Pass စစ္ျခင္း၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို စစ္ျခင္း တို႔ကို Cisco ရဲမ်ားမွ ျပဳ၏။ ရဲေမ ႏွစ္ေယာက္၊ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ အလုပ္လာသူ မ်ားပါက ထိုေနရာတြင္လည္း တန္းစီရပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ မေတာ့ သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပိဳင္ၾကပါေတာ့သည္။ ေႏွးသူေတြ ေဘးကပ္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္သူေတြ လမ္းေဘးမွ ေလွ်ာက္။
အ-ဘားေလး၊ သေဘၤာဆိပ္၌ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမ်ား တန္းစီေနၾကသည္ျဖစ္ရာ လူတန္းႀကီးမွာ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျဖစ္ပါ၏။ ႏွစ္တန္းၿပိဳင္၊ ေလးတန္းၿပိဳင္၊ ေျခာက္တန္းၿပိဳင္ စီတန္းေနၾကသည့္တိုင္ သေဘၤာဆိပ္မွ လွ်ံကာ အျပင္ ေလွ်ာက္လမ္း ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀းထိ ေရာက္ေနပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္မအိပ္ခ်င္သည့္ အခါ မ်ားတြင္ ယူလာေသာ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ဖတ္ပါ၏။ တန္းစီခ်ိန္မွာ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ၾကာတတ္ပါသည္။ မိနစ္ ၂၀ ဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖတ္ႏိုင္သည္။
ကြ်န္းတြင္ သြား အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ အလြန္ အခ်ိန္စားပါသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေလ သြားေသာ အခ်ိန္ မ်ားကို တြက္လိုက္လွ်င္ မနည္းလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ အသြားတြင္ ရထားတစ္ခါေစာင့္ - ၅ မိနစ္၊ ကားတစ္ခါေစာင့္ တခါတေလ ၁၅ မိနစ္၊ တခါတေလ မိနစ္ ၂၀။ သေဘၤာေစာင့္ မိနစ္ ၂၀။ မနက္ပိုင္းတြင္ပင္ တစ္နာရီခန္႔ ေလပါသည္။ ညေနပိုင္းတြင္လည္း မထူးပါ။ သို႔အတြက္ တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္နာရီခန္႔ အခ်ိန္မ်ား ပုပ္ပါသည္။ တစ္ပတ္ဆိုလွ်င္ပင္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ ပုပ္သြားပါၿပီ။ လခနည္း ၀န္ထမ္းမ်ားအား သေဘၤာစီးခ်ိန္အတြက္ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္နာရီစာ ေဆာင္းေပး ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မပါပါ။
သေဘၤာမ်ားမွာ ၅ မိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္လွ်င္ တစ္စီး စီစဥ္ေပးထားပါ၏။ အခ်ိန္ဇယားအရသာ ၅ မိနစ္ ကြာခ်င္ ကြာရမည္။ လက္ေတြ႔တြင္မူ လြန္းပ်ံသြားေနေသာ သေဘၤာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္းသို႔သြားေသာ သေဘၤာျပန္အလာကို ေစာင့္ေနရေသးသည္ ျဖစ္ရာ သို႔အတြက္ေၾကာင့္သာ သေဘၤာေစာင့္ခ်ိန္မွာ မိနစ္ ၂၀ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သေဘၤာ ခုတ္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္းမႀကီး (West Coast Ferry Terminal) မွ ပူေလာအူလာ (Pulau Ular) သို႔ နာရီ၀က္ ျဖစ္ပါ၏။
တန္းစီေနစဥ္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စကားေျပာသူေျပာ၊ သတင္းစာ ဖတ္သူဖတ္၊ စာဖတ္သူဖတ္၊ ဟိုသည္ ေငးသူေငး။ သေဘၤာမ်ားမွာ Penguin အုပ္စုႏွင့္ Batam အုပ္စု ဟု ႏွစ္စု ေတြ႔ရ၏။ ၂၀၀၉ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းထိ စင္ကာပူမွ ကြ်န္းသို႔ ေျပးဆဲြေသာ သေဘၤာမွာ ၁၂ စင္းမွ်သာ ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ main land မွ Pulau Ular သို႔ သြား ေရာက္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားသထက္မ်ားလာေလရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔က သေဘၤာစီးေရကို ထပ္ ျဖည့္ၿပီး ေျပးဆြဲခိ်န္မ်ားကိုလည္း (အထူးသျဖင့္ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းမ်ားအတြက္) ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါသည္။ ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပေရာဂ်က္တြင္ လုပ္ေနသူဦးေရမွာ တစ္ေသာင္းခန္႔ရိွရာ (အေရအတြက္ အတိအက်ကို မသိပါ) သေဘၤာစီးခရီးသည္မွာပင္ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရိွေပမည္။
ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လွ်င္ သေဘၤာေပၚတက္။ အခ်ိဳ႔သေဘၤာမ်ားမွာ အၿမဲေျပးဆဲြေနေသာ ယာဥ္မ်ားျဖစ္၍ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ႏွင့္ သိပ္မဆိုးလွ ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔သေဘၤာမ်ားမွာမူ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္း လွၿပီျဖစ္ပါ၏။ လူမ်ိဳး တစ္ရာ့ တစ္ပါးတို႔ စီးေနေသာ သေဘၤာျဖစ္သျဖင့္ အန႔ံအသက္မွာလည္း စံုလွပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ေမတၱာလက္ေဆာင္ အျဖစ္ မိမိတို႔အိမ္မွ ၾကမ္းပိုးမ်ားကိုပါ သယ္ေဆာင္လာေသးသည္ျဖစ္ရာ တခါတေလ ထိုင္ခံုမ်ားမွ ၾကမ္းပိုး ထိုးတတ္ပါ၏။
သေဘၤာေပၚတြင္ ေနရာယူၿပီးသည္ႏွင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေသာအလုပ္မွာ အိပ္စက္ အနားယူ ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ညက သိပ္အိပ္ေရးမ၀ခဲ့သျဖင့္ သေဘၤာေပၚတြင္ နာရီ၀က္ခန္႔ အိပ္လိုက္ပါသည္။ လိႈင္းတလူးလူးႏွင့္မို႔ ပုခက္လဲႊသိပ္သလိုျဖစ္ကာ အိပ္လို႔ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အခိ်ဳ႔ေသာ ျပည္ႀကီးတရုပ္မ်ား ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ႏွင့္ တခါတရံ စကားမ်ားသည္က လဲြ၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုးလိုလိုမွာ အိပ္ငိုက္လွ်က္ လိုက္ပါၾကသည္ျဖစ္ရာ အင္ဂ်င္စက္သံမွ အပ သေဘၤာတစ္စီးလံုးမွာ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ရိွပါသည္။ လူျပည့္ခါနီးမွ သေဘၤာေပၚတက္ရလွ်င္ အပ္ပါး(upper) မွ စီးရေလ့ ရိွ၏။ (စကားမစပ္ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဟိုင္းလပ္ကားကေလး မ်ားျဖင့္ မၾကာခဏ ခရီးသြားရေလ့ရိွ၏။ ထိုသည့္အခါမ်ားတြင္ မိန္းမသားမ်ားမွာ ေအာက္မွ (ကား၀မ္းထဲမွ) စီး၊ ေယာက္်ားမ်ားမွာ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ေခါင္းမိုးေပၚရိွ၀က္ျခံအတြင္းမွ လိုက္။ ဤကဲ့သို႔ ေခါင္းမိုးေပၚမွ စီးရျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က upper ဟု ကင္မြန္းတပ္ထားပါ၏။ အမွန္ကေတာ့ ကားမ်ားတြင္ upper class မရိွပါ။ ရထားမ်ားတြင္ သာ ပိုက္ဆံ၀ါလားမ်ား စီးေသာ upper class ရိွပါသည္။ လူမွန္းသိစကတည္းက ယခုခ်ိန္ထိ ရထားကို upper class မွေန၍ တခါဘူးမွ် ကြ်န္ေတာ္ မစီးဖူးေသးပါ။)
ထိုက့ဲသို႔ သေဘၤာကို upper မွစီးရသည့္ အခါမ်ားတြင္မူ သဘာ၀အလွအပကို တ၀ႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ခံစားေလ့ ရိွပါသည္။ တခါတရံတြင္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ လင္းေန၍ တခါတရံတြင္ ျမဴႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေ၀့၀ဲေနတတ္၏။ သေဘၤာေပၚမွ လွမ္းျမင္ရေသာ စင္ကာပူ၏ အလွသည္ တရုပ္ပန္းခ်ီေက်ာ္ တစ္ဦးဆဲြထားေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကဲ့သို႔ အလြန္လွပ ေနပါသည္။ ပင္လယ္ဘက္သို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အေ၀းတြင္ ရပ္နားထားေသာ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ႏွင္း မႈန္မႈန္ ေအာက္တြင္ ခပ္၀ါး၀ါး ေတြ႔ရမည္။ ညာဘက္တြင္မူ Jurong Island မွ ဓါတုေဗဒ စက္ရံုမ်ား၊ ေရနံခ်က္ စက္ရံု မ်ားကို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေတြ႔ရ၏။ စင္ကာပူသို႔ မီးေပးေနေသာ အဓိက ဓါတ္အားေပးစက္ရံုႀကီးမ်ား အနက္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ Power Seraya Station မွ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီး သံုးတိုင္ထိပ္တြင္မူ အနိမ့္ပ်ံေလယာဥ္မ်ား အတြက္ အႏၱရာယ္ အခ်က္ေပး မီးပြင့္ကေလးမ်ားမွာ တလက္လက္ ေတာက္ပေနပါ၏။
သေဘၤာ၏ ဘယ္ဘယ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါက စင္ကာပူႏိုင္ငံကို အဓိက ေငြရွာေပးေနရာ PSA ဆိပ္ကမ္း ကို ေတ႔ြရပါလိမ့္မည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ crane ႀကီးမ်ားသည္ ဧရာမ ႀကိဳးၾကာငွက္ႀကီးမ်ား တန္းစီရပ္ေနသကဲ့သို႔ လွပစြာ စီတန္းလွ်က္ ရိွပါ၏။ အခ်ိဳ႔ ႀကိဳးၾကာႀကီးမ်ားမွာ လည္ပင္းေထာင္လွ်က္၊ အခ်ိဳ႔ႀကိဳးၾကာႀကီးမ်ားမွာ လည္ဆန္႔လွ်က္။ သေဘၤာမ်ားေပၚသို႔ တင္မည့္ကုန္မ်ားကို ေခတၱထားရာ ကြက္လပ္ႀကီးထဲတြင္မူ ယခုမွ ႏိုင္ငံျခားမွ ေရာက္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္က်ပ္ခြ်တ္မ်ားကို ရာေပါင္းမ်ားစြာ စီတန္းလွ်က္ေတြ႔ရပါသည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ထား ေသာ ဧရာမသေဘၤာႀကီးမ်ားေပၚမွ ကြန္တိန္နာမ်ားကိုမူ မီးျခစ္ဗူးမ်ား ညီညာစြာ ထပ္တင္ထားသကဲ့သို႔ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ေပေလးဆယ္ ကြန္တိန္နာႀကီးမ်ားမွာ ဧရာမသေဘၤာႀကီးမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ မီးျခစ္ဗူးကေလး မွ်သာ ရိွပါေတာ့၏။ ထူးဆန္းပါေပ့။ အခ်ိဳ႔ကရိန္းႀကီးမ်ားသည္ ထိုမီးျခစ္ဗူးမ်ားကို ခ်ီလိုက္ မလိုက္၊ ဟိုသည္ ေရႊ႔လိုက္ ႏွင့္ အလြန္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ရိွပါသည္။ ထို ကရိန္းႀကီးမ်ားကို ေမာင္းႏွင္ေနသူမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ား ဘယ္ႏွေယာက္မွ် ရိွသနည္း။ သိပ္နည္းလွမည္ မဟုတ္ပါ။ ဟို႔ အေ၀းတြင္မေတာ့ နာမည္ႀကီး ဆင္တိုဇာကြ်န္းကို မႈန္ပ်ပ် ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။
နံနက္ ၇ နာရီေက်ာ္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေရွ႔ဘက္ေကာင္းကင္တြင္ ေနမင္းႀကီး စတင္ျပဴထြက္လာၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ဤတြင္ တစ္ခု ပညာျပခ်င္ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ၇ နာရီမွ ေနထြက္သည္ကို အားလံုး သတိျပဳမိပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမိျမန္မာျပည္တြင္မူ နံနက္ ၆ နာရီဆို မိုးလင္းၿပီ။ တနည္း ေနထြက္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၇ နာရီမွ ေနထြက္ရပါသနည္း။ စင္ကာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ႏွင့္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၁ နာရီခဲြ ကြာေနပါသနည္း။ ျမန္မာျပည္ စံေတာ္ခ်ိန္သည္ ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္ႏွင့္ ၆ နာရီခဲြကြာတာ အေတာ္မ်ားမ်ား သိပါလိမ့္ မည္။ သိခ်င္လည္း သိမည္။ သိခ်င္မွလည္း သိမည္ေပါ့။ သိသည့္တိုင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၆ နာရီခဲြ ကြာရသည္ကို ေလ့လာဖူးသူမ်ား ရိွပါသေလာ။ သိလိုသူမ်ားရိွပါက ကြ်န္ေတာ္ သမားဂုဏ္ ျပလိုလွပါဘိ။
Auto Batam Fast ferry သေဘၤာသည္ ေရမ်ားကို ေဒါသတႀကီး တြန္းထုတ္ကာ ေရျပင္ကိုခဲြလွ်က္ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလွ်က္ ရွိပါ၏။ တခါတရံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ သေဘၤာေနာက္ဆံုးခံုမွ ထိုင္လိုက္ကာ ေရလိႈင္းမ်ား၏ အလွအပကိုလည္း ခံစားမိပါသည္။ သေဘၤာမွ တာဘိုပန္ကာျဖင့္ ေရကိုယက္ထုတ္ၿပီး သြားသည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ တာဘိုပန္ကာမွ ယက္ထုတ္လိုက္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရလိႈင္းဂယက္မ်ား၊ ေရမႈန္ ေရမႊားမ်ားမွာ အလြန္ၾကည့္၍ လွပါသည္။ တဖြားဖြား ျဖာထြက္ လာေသာ အျဖဴေရာင္ ေရဂယက္မ်ား၊ လိႈင္းလံုးမ်ား သည္ သေဘၤာေနာက္တြင္ အဆက္မျပတ္ လိုက္ပါလွ်က္ရိွ၏။ လိႈင္းလံုးမ်ား ေျပေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ သေဘၤာလာရာ လမ္းေၾကာင္းကို ေရျပင္တြင္ ခပ္ေ၀းေ၀းထိ အတိုင္းသား ျမင္ေနရပါသည္။ တဖြားဖြားျဖာထြက္ေနေသာ ေရလိႈင္းမ်ား၏ dynamic art scene ကို ကြ်န္ေတာ္သည္ မ၀တမ္း ၾကည့္ရႈေနမိပါသည္။
အတန္ၾကာေသာ္ ဆိုင္းသံႏွင့္အတူ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာကို ၾကားေနက်အတိုင္း နားဆင္လိုက္ရပါ၏။ “ - - - x!@#$% - - - According to the Shell Bukom’s safety requirement, please remain seated until the disembarkation bell is sounded, Thank you”. ထို ေၾကျငာသံ ၾကားၿပီး မၾကာမတင္မီပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ Account အတြင္းသို႔ လစဥ္ ၀င္ေငြမ်ား ျဖည့္တင္းေပးေနရာ ECC Project သို႔ ေရာက္ရိွပါေတာ့သတည္း။
No comments:
Post a Comment