ခရီးသြားျခင္း အႏုပညာ (၁)

(၁) ခရီးသြားျခင္း

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ ေမြးလာကတည္းက တသြားတည္း သြားေနၾကရ၏။

အမိ၀မ္းတြင္းက ကြ်တ္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ၀မ္းလ်ားထိုးကာ သြားဘုိ႔ စတင္ႀကိဳးစားရေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ ေလးဘက္ေထာက္ သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရန္ ထပ္ဆင့္ ႀကိဳးစားရျပန္၏။

ဤသည့္ေနာက္ သြားတတ္ပါၿပီဆိုကတည္းက ေသသည္ထိ မရပ္မနား သြားေနၾကရေလေတာ့သတည္း။

မည္မွ်အထိ သြားရမည္နည္း။

နိဗၺာန္မရသေရြ႔ကာလပတ္လံုး တစ္သံသရာလံုး သြားေနၾကရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ေန႔တဒူ၀ လုပ္ေနၾကရသည့္ သည္ ခရီးသြားျခင္းကိစၥအေၾကာင္း သိမထားသင့္ပါသေလာ။

အမွန္ပင္ သိထားသင့္ေပ၏။

သိထားသင့္ေသာ ခရီးသြားျခင္းအႏုပညာအေၾကာင္း ေတြးမိသမွ် ေရးလုိက္ရပါေၾကာင္း။

(၂) ကြင္းေကာက္သို႔ ၉၆၉၃ ခရီး

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ တခါတခါ အရည္မရအဖတ္မရ စကားမ်ားကို ေျပာတတ္ၾက၏။ (အလြန္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုမွာ အရည္မရအဖတ္မရ စကားမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ႏွင့္မွ မေျပာျခင္း ျဖစ္၏။)

ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္တြင္ ရိွေနစဥ္ တစ္ေန႔သႏိႈက္ ကိုထြန္းေရႊ၊ ကုိေအာင္လိႈင္၊ အငယ္ေလး စသူတို႔ႏွင့္ ပ်ဥ္းမနား၌ အရက္ေသာက္ရင္း ျငင္းၾကခံုၾက၏။ ဘာမွအေရးႀကီးသည့္ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ကိုထြန္းေရႊက ကားမ်ားေပၚလာသျဖင့္ သြားရလာရ အဆင္ေျပသည့္အေၾကာင္းေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကားမ်ားေပၚလာသျဖင့္ ကားအက္ဆီးဒင့္မ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ကာ ေသၾကေၾကၾကရသည့္အေၾကာင္း၊ ကားထက္လွည္းက ပို safe ျဖစ္ေၾကာင္းျငင္းသည္။ ျငင္းသမွ တစ္ဆိုင္လံုး ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ေနေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ျငင္းၾကခံုၾကတာျဖစ္၏။

အမွန္က သူသာေစ၊ ငါနာေစဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ျငင္းတာမဟုတ္။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ နည္းနည္းမူးလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းတို႔ဘာ၀ ျငင္းၾကခံုၾက စကားႏိုင္လုၾကျဖင့္ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာသာ ျဖစ္၏။ ဘာအက်ိဳးရိွသနည္း။ ဘာမွ အက်ိဳးမရိွပါ။

ဤသည္မွာ ခရီးသြားသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္တရရိွေနေသာအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေတာရြာကေလးမွာ ေမြးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ဟို႔ . . . ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခတြင္ ကပ္ေနသည့္ ရြာကေလး တစ္ရြာျဖစ္၏။ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာဟု ေခၚသည္။ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္အတြင္း၌ ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ ဘာရြာမွမရိွေတာ့။ အဲသေလာက္ကို ေခါင္သည္။ ရိုးမကိုေက်ာ္ၿပီး ရြာမွ တစ္ညအိပ္ခရီးသြားလိုက္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဂြၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့၏။ (Google earth တြင္ Wadawgwin village ဟု ကြ်န္ေတာ္ထည့္ထားပါသည္။)

၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ကာလမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမ်ားဘက္၌ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးဆို၍ ၉၆၉၃ ကလဲြၿပီး ဘာမွမရိွ။ ေျခလ်င္လမ္းေတာင္ လမ္းရယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရိွတာမဟုတ္။ လယ္ကန္သင္းေပါင္မ်ားေပၚတြင္ ေျခလ်င္တလွည့္၊ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္ ေလွ်ာက္ရတာ ျဖစ္ေလသည္။

၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာတြင္ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ား ေလးတန္းေအာင္ၾကေတာ့ ဦးႀကီးဖိုးေထာင္၊ ဦးႀကီးငခ်စ္၊ အရီးမယ္ဟံတို႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တူ၊ တူမမ်ားကို ၿမိဳ႔ေက်ာင္းပို႔စာသင္ရန္ တုိင္ပင္ၾက၏။ (ထိုေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အရပ္တြင္ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ဆို၍ ၾကားမွ်ပင္မၾကားစဖူး။ သည္လိုအေျခအေန၌ ေတာမွာေနရင္ လူေမြးလူေတာင္ ေျပာင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ၿမိဳ႔သုိ႔လႊတ္ၿပီး စာသင္ေစေသာ ဦးႀကီး အရီးတို႔ေက်းဇူးကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ကြ်န္ေတာ္ကုန္ေအာင္ ဆပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔သာ ေျမေတာင္ေမွာက္မေပးခဲ့ပါက ကြ်န္ေတာ္ မည္မွ်ပင္ ေတာ္ေနသည္ျဖစ္ပါေစ၊ သည္အေျခအေနေရာက္လာဘို႔ဆိုတာ အိပ္မက္မွ်ပင္ မက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ေနတာနည္းၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခါင္းရင္းရိွ အရီးအပ်ိဳႀကီးမ်ားအိမ္တြင္ ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေက်ာင္းထားရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုဖ်က္ကာ ကြင္းေကာက္တြင္ ေျပာင္းေဆာက္သည္။ ရြာမွာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မိသားစုက အရီးတို႔ႏွင့္အတူ ေပါင္းေနသည္။

အမွန္ဆို ကြင္းေကာက္မွာ ၿမိဳ႔ဟုပင္ မေခၚႏိုင္။ တိုက္နယ္ေခၚ ၿမိဳ႔မက်၊ ရြာမက ၿမိဳ႔ေပါက္စနေလး ျဖစ္၏။ ရိုးမေတာင္ေျခက လာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကြင္းေကာက္မွာ ဧရာမေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးျဖစ္သလို ကြင္းေကာက္သူ ကြင္းေကာက္သားမ်ား မွာလည္း ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားႀကီးမ်ား ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ဆိုေတာ့ ၎တို႔ကို အလြန္ အထင္ႀကီးေပသကိုး။

ကြ်န္ေတာ္ကြင္းေကာက္မွာ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ေလးေတာင္ေအာင္ခါစ ကေလးဘ၀ပင္ ရိွေသး၏။ ေရေတာင္ ပုဆိုး ေရလဲႏွင့္ ခ်ိဳးတတ္ေသးတာမဟုတ္။ လူႀကီးေတြေျပာတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ ကြင္းေကာက္ထိ ၁၄ မိုင္ရိွသည္ဆို၏။ (Google earth တြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ၈ မိုင္ေက်ာ္ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါက အေျဖာင့္တိုင္းတာျဖစ္ၿပီး ကန္သင္းေပါင္ မ်ားေပၚမွ ေကြ႔ေကာက္သြားသည့္အတိုင္း တုိင္းရလွ်င္ ဆယ္မိုင္ေက်ာ္ပါလိမ့္မည္။)

သည္မွ်ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ခရီးကို ဆယ္ႏွစ္သား ေက်ာ္ေလာက္မွစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ခရီးသြားခ်ိန္ ၄ နာရီ ေက်ာ္ၾကာ၏။ ေတာလမ္းေတြျဖတ္သြားရေတာ့ ကြ်တ္ေတြ၊ ေမွ်ာ့ေတြတြယ္သည္။ ေျခသလံုးကို ျမက္မ်ားရွသည္။ မိုးတြင္း ဆိုလွ်င္ လမ္းက ရႊံ႔မ်ားႏွင့္ေခ်ာေနေတာ့ တဗိုင္းဗိုင္း လဲက်သည္။ ေႏြဘက္ဆိုလွ်င္ အရိပ္မရိွ။ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ေလွ်ာက္ၾကရ သည္။ သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္။ ကေလးတို႔ဘာ၀ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဆာ့ရင္း၊ ေျပးရင္းလႊားရင္းျဖင့္ မၾကာခဏ ရြာျပန္ၾကသည္။ ေအာင္မယ္၊ ေတာလမ္းခရီးမ်ားတြင္ ကြ်တ္မ်ား၊ ေမွ်ာ့မ်ားႏွင့္ပင္ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ေဆာ့ၾက တာ မွတ္မိပါေသးသည္။ ေရထဲတြင္ ေမွ်ာ့ႀကီးမ်ား တလန္းလန္းေျပးေနသည္ကို ေရစပ္သုိ႔ဆင္းလုိက္၊ ေမွ်ာ့မ်ား လုိက္လာသည့္အခါ ကုန္းေပၚတက္ေျပးလုိက္။ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္တတ္ၾက။

တစ္ေခါက္တြင္ ရြာမွ ကြင္းေကာက္သို႔ ျပန္အလာ၊ လမ္းမွ နားသည့္ေနရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ ဖိနပ္ေမ့က်န္ခ့ဲ၏။ ဖိနပ္မွာ ဆင္ၾကယ္ ဖိနပ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ခါႏွစ္ခါ ေလာက္သာစီးရေသးေသာေၾကာင့္ အသစ္နီးပါးပင္ရိွေသးသည္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္တစ္ရံေစ်းမွာ ထုိစဥ္က စပါးသံုးတင္းေစ်းေလာက္ရိွေလရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို မရိွဆင္းရဲသားမ်ားအဖို႔ အလြန္ေစ်းႀကီးလွေပ၏။ အေတာ္ ေ၀းေ၀းေရာက္မွ သတိရၿပီး နားခဲ့ရာေနရာသို႔ ဖိနပ္ရွာရန္ ကြ်န္ေတာ္ အတင္းျပန္ေျပး၏။ မမလည္း တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္မွ လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဖိနပ္ကေလးမွာ မရိွေတာ့ေခ်။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုခ်စ္စိတ္ျဖင့္ မိဘမ်ားက ေစ်းႀကီးလွေသာဖိနပ္ကို ၀ယ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္ ၀မ္းနည္းမိေလ၏။ ထို႔ထက္ ဖိနပ္ျပန္ရရန္ မေသခ်ာလွေသာ ခရီးေ၀းကို အေျပးျပန္လာျခင္းျဖင့္ ေနာက္မွလိုက္လာသည့္ အစ္မျဖစ္သူကို ပင္ပန္းေအာင္လုပ္မိေလရာ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ရေၾကာင္း ယခုထက္တိုင္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။

တစ္ခုေသာ မိုးတြင္းဘက္တြင္ ရြာမွလာေသာ ကိုခ်စ္လိႈင္တို႔ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာျပန္ၾက၏။ လမ္းတြင္ ေခ်ာင္းကူးၾက ရသည္။ ေခ်ာင္းမွာ ငါးပိပံုးေခ်ာင္းျဖစ္ၿပီး ေထာက္ႀကံ့ကြင္းရြာအနီးတြင္ရိွ၏။ မိုးသည္းသည့္အခါ အလြန္ေရစီးသန္သည္။ ကြ်န္တာ္တို႔ေခ်ာင္းနဖူးနားေရာက္ေတာ့ ေတာင္က်ေရမ်ား တ၀ုန္း၀ုန္းစီးေန၏။ ကိုခ်စ္လႈိင္က ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလး ေတြ ငါ့ခါးကိုဖက္ထားဟုဆုိကာ ေခ်ာင္းကို အတင္းျဖတ္ကူး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မေၾကာက္မရံြ႔ ကိုခ်စ္လႈိင္ခါးကိုဖက္ကာ လိုက္ေလသည္။ ယခုျပန္ေတြးၾကည့္မွ အလြန္အသည္းထိတ္မိေလ၏။ ထိုစဥ္က ကိုခ်စ္လိႈင္မွာ အရက္ကေလး ေထြေနသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍သာ ေရနစ္မေသၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ကြင္းေကာက္အလာ လမ္းတြင္ ျခင္ကိုက္ကြင္း၊ ပိႏၷဲကြင္းစေသာ ရြာမ်ားကို ျဖတ္ရ၏။ ထိုရြာမ်ားမွေျမမွာ ေျမႀကီးမဟုတ္။ သဲမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေန၏။ သဲကြ်ံေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အလြန္ ပင္ပမ္းေလသည္။ ပိႏဲၷကြင္းမွလြန္လာေသာ္ အလယ္ရိုး ဆိုေသာရြာသို႔ ေရာက္သည္။ အလယ္ရိုးမွ ကြင္းေကာက္ထိ လယ္ကြင္းမ်ားကိုျဖတ္ကာ ေဖာက္ထားေသာ တာႀကီးရိွသည္။ တာမွာ အေျဖာင့္ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္အရိပ္မွ မရိွ။ မဆံုးႏိုင္မပဲြႏုိင္ သည္တာႀကီးေလွ်ာက္ရတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ အလြန္ပင္ပမ္း လွေလသည္။ လမ္းတြင္ ခရီးသြားမ်ား နားေနရန္ေဆာက္ထားေသာ သာလာယံဇရပ္ကေလးမ်ားရိွ၏။ ထုိဇရပ္မ်ားသို႔ ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္နားတတ္ၾက၏။ အႏို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အလြန္ပင္ပမ္းလွသကိုး။

တခါတရံ ရြာမွေစ်းသည္မ်ား ကြင္းေကာက္သုိ႔ ေစ်း၀ယ္လာၾက၏။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆိုလွ်င္ အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ္ (ပိသာခ်ိန္ ၂၀)။ အမ်ိဳးသားမ်ားက အခ်ိန္အစိတ္။ ထမ္းရြက္သယ္ပိုးကာ ထိုခရီးကို သြားၾကရ၏။ ယခုျပန္ေတြးမိေတာ့ ေတြးရံုမွ်ႏွင့္ပင္ အလြန္ေမာလွၿပီ။ ေႏြဘက္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ႏြားလွည္းမ်ား တစ္ခါတစ္ရံရိွတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ လွည္းႀကံဳစီးၿပီး ျပန္ၾက၏။ 

(၃) ေလးမ်က္ႏွာခရီး

ကြင္းေကာက္က အဂၤပူၿမိဳ႔နယ္အပိုင္ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာက ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာရိွသည္။ ဆိုေတာ့ အလုပ္ရွာရ လြယ္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ ၈ တန္းေအာင္ေသာႏွစ္တြင္ အရီးတို႔ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းၾကျပန္သည္။ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းကို ေလးမ်က္ႏွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ရ၏။

ေလးမ်က္ႏွာက င၀န္ျမစ္ေဘးတြင္ ေရကာတာႀကီးကုိ ဟိုဘက္သည္ဘက္တန္းကာ ေဆာက္ထားေသာ ၿမိဳ႔တန္းရွည္ႀကီး ျဖစ္၏။ အစိုးရရံုးစိုက္ရာၿမိဳ႔ျဖစ္၍သာ ၿမိဳ႔ဟုနာမည္တပ္ရေသာ္လည္း ေလးမ်က္ႏွာတြင္ ကားဆုိ၍ ဆိုကၠားသာ ရိွသည္။ ဆုိကၠားေတာင္ မ်ားမ်ားစားစားရိွတာမဟုတ္။ တစ္ၿမိဳ႔လံုးေပါင္းလို႔ ဆိုကၠား ဆယ္စီးျပည့္ေအာင္မရိွ။ ဆိုကၠားရိွသည္ဆိုရင္ ေတာင္ ဘယ္နားသြား နင္းရပါမတံုး။ ၿမိဳ႔မွာ တာႀကီးတစ္ခုပဲ အားထားၿပီး ေလွ်ာက္စရာလမ္း ရိွသည္။ က်န္သည့္လမ္းမ်ားမွာ လမ္းသြယ္ေလးမ်ား ျဖစ္၏။ အဲေလ ဆိုကၠားအသာထားလို႔ စက္ဘီးေတာင္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရိွပါ။ စက္ဘီးပိုင္သူမ်ားမွာ ယခုေခတ္ ပါဂ်ဲရိုးပိုင္သူမ်ားေလာက္ ဂုဏ္ရိွေလသည္။ (နည္းနည္း သာသာထိုးထိုးေလးေျပာတာေပါ့ေနာ။)

(ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကေနခဲ့ေသာ ထိုၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ျမစ္ထဲပါသြားေလၿပီ။ ယခုလက္ရိွေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔မွာ အသစ္တည္ထား ေသာ ၿမိဳ႔ျဖစ္၏။ သည္ၿမိဳ႔သစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေနစဖူး။)

ကိုးတန္းေက်ာင္းသားႀကီးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာၿပီ။ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ားက ရြာမွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တိုင္း ရြာျပန္တံုး။ ေလးမ်က္ႏွာက ကြင္းေကာက္ထက္စာလွ်င္ နည္းနည္း ပိုေ၀းသည္။ (Google earth မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ရြာမွေလးမ်က္ႏွာသို႔ ၁၂ မိုင္ ရွိသည္။ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္သြားလွ်င္ ၁၄ မိုင္ေလာက္ ရိွမည္ေပါ့။) ထူးပါဘူး။ ေလးမ်က္ႏွာလည္း ကြင္းေကာက္ခရီးလိုပဲ ၉၆၉၃ သာ မ်ားပါသည္။

သို႔ေသာ္ မိုးတြင္းဘက္မ်ားတြင္ လယ္တံငယ္မွ ေလးမ်က္ႏွာသုိ႔ ေလွရိွ၏။ ေလွေလွာ္သူမ်ားမွာ ဦးေအာင္ၿငိမ္းႏွင့္ ကိုတင္၀င္ႀကီး တို႔ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားမွာ သူတို႔ေလွကို စီးတာမ်ားသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပန္းေတာႀကီးမွ ေလးမ်က္ႏွာသုိ႔ စက္ေလွ ထြက္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဘဲြ႔ရသည္ထိ ဦးေအာင္ၿငိမ္းတို႔ေလွာ္ေသာ ေလွႏွင့္သာ စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့တာ မ်ားပါသည္။ ေလွခရီးမွာ ရိုးႏွင့္ေခ်ာင္းငယ္မ်ားမွ သြားရတာျဖစ္၍ ထုိေခ်ာင္းငယ္ႏွင့္ ရိုးမ်ား၌ ေရက်သြားသည့္အခါ ေလွလည္း မေျပးႏုိင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ပန္းေတာႀကီးႏွင့္ နင္းၾကမ္းရြာၾကားတြင္ စိန္ႀကီးရိွသည္။ စိန္ဆိုသည္မွာ မိုးတြင္းဘက္၌ ေရမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနၿပီး ေရက်သြားသည့္အခါ ကိုင္းေတာႀကီးမ်ားေပါက္သည့္ ေနရာျဖစ္၏။ ထိုေနရာမွ ေျမႀကီးမ်ားမွာ မိုးတြင္းဘက္ ေရႏွင့္ထိလိုက္လွ်င္ အလြန္ေစးၿပီး ေႏြဘက္ ေျခာက္သေယာင္းသြားသည့္အခါ ေက်ာက္ခဲမ်ားကဲ့သို႔ မာေက်ာေလသည္။ ေယာင္လို႔မွ ခလုတ္မတိုက္မိေစႏွင့္။ ေျခမ ဟက္တက္ကဲြသြားမည္။ ေလးမ်က္ႏွာ၊ ခတၱဴပိုင္းမွ အိုးလုပ္သူမ်ားသည္ ထိုေျမမ်ားကို လာသယ္ၾကရ၏။ မိုးတြင္းဘက္ ေရမ်ားသည့္အခါ ထိုစိန္ႀကီးမွာ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္လွ်က္ ေလွမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္း သြားလာၾကရသည္။

မိုးတြင္းတြင္ ထိုစိန္ႀကီးအတြင္း၌ လယ္သမားမ်ားက ဆစ္တိုးစပါး စိုက္ၾက၏။ ဆစ္တိုးစပါး သို႔မဟုတ္ တစ္ေတာင္ပိုစပါး ဟူသည္ ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ အၿမဲတစ္ေတာင္ပိုေနကာ ေရမည္မွ်တက္သည္ျဖစ္ေစ ေရႏွင့္အတူျမင့္တက္လာေသာေၾကာင့္ မည္မွ် ေရႀကီးေသာ္လည္း နစ္မသြားေသာစပါးျဖစ္၏။ သူက ေရမ်က္ႏွာျပင္အေပၚ အၿမဲ တစ္ဆစ္တိုးေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆစ္တိုးစပါးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ေလ၏။

ေရက်သြားလွ်င္ ႀကဲခင္း စိုက္ၾကသည္။ ႀကဲခင္းဟူသည္ ထြန္တာ၊ ယက္တာ၊ စိုက္တာ၊ ပ်ိဳးတာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေရက် သြားသျဖင့္ က်န္ခဲ့သည့္ႏံုးေျမမ်ားေပၚတြင္ စပါးမ်ိဳးေစ့မ်ားကို ႀကဲပက္ စိုက္ပ်ိဳးသည့္စနစ္ျဖစ္၏။ သူက ကရိကထ အေတာ္ နည္းသည္။ ထြက္လာသည့္ စပါးကို အသင့္ေကာက္ရိတ္လိုက္ရံုျဖစ္သည္။ ဆန္မွာနီၿပီး သိပ္ေတာ့ စားမေကာင္းပါေခ်။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာၾကားတြင္ သည္ စိန္ႀကီးခံေနသျဖင့္ မိုးတြင္းဘက္၌ ေလွ၊ စက္ေလွမ်ားျဖင့္ ကူးၾကရသည္။ ရာသီမေရြး သည္စိန္ႀကီးကိုျဖတ္သြားႏိုင္ရန္ တာေဖာက္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဟိုနားတာက်ိဳးလိုက္ သည္နားတာက်ိဳးလိုက္ျဖင့္ သိပ္အလုပ္မျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ တာက်ိဳးသည့္ေနရာတြင္ တံတားမ်ားေဆာက္ၾကသည္။ သည္ေတာ့မွ တာက်ိဳးတာ နည္းနည္း ေလ်ာ့သြား၏။ တာေပါက္လာေတာ့ တာေပၚမွသြားလို႔ရသျဖင့္ ေလွ၊ စက္ေလွမ်ားကို သိပ္အားကိုးစရာ မလိုေတာ့။ သို႔တိုင္ တာေပၚမွ ေျမႀကီးမွာ မိုးေရႏွင့္ထိလိုက္လွ်င္ ေစးကပ္ၿပီး ဘယ္လိုမွ သြားမရသျဖင့္ စက္ဘီးႏွင့္လာသူမ်ား၊ ဖိနပ္စီးသူမ်ားအဖို႔ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားၾကရ၏။  တာရိွသည္ဆိုေစ၊ ေလွ၊ စက္ေလွမ်ားကိုမူ လက္မလႊတ္ႏိုင္ေသး။

သည္ တာႏွင့္ပတ္သက္၍ အမွတ္ရစရာကေလးမ်ားလည္း ရိွပါေသး၏။

န၀တတို႔ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ ၿမိဳ႔နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားအားလံုးကို စစ္ဗုိလ္မ်ားခ်ည္း ခန္႔ထား၏။ တစ္ခုေသာႏွစ္တြင္ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဗိုလ္ႀကီးထန္းဟာ ေရာက္လာေလသည္။ ခ်င္းလူမ်ိဳးျဖစ္သည္ ဆို၏။ ဗိုလ္ထန္းဟာက အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည့္ တာႀကီးကို ျပင္သည္။ သူျပင္ပံုမွာ အနားမွလူမ်ားကို ေခ်ာဆဲြၿပီး ျပင္ျခင္းျဖစ္၏။ လူမ်ားမွာ အလုပ္ကပ်က္၊ ပင္ကပင္ပန္းဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုႏွင့္ ေျမႀကီးထည့္ထားေသာ ျခင္းမ်ားကို ထမ္းသည့္အခါ ငါ - - မသား၊ ထမ္းဟာ ဟု ဆိုၾကေလေသာ ဟူသတတ္။

တစ္ခါသား ေက်ာင္းသို႔လာသည့္ဆရာမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဗိုလ္ထန္းဟာ လမ္းတြင္ဆံုမိၾက၏။ ဗိုလ္ထန္းဟာက ေမးသည္။

ဘယ့္နဲ႔လဲ ဆရာမတို႔၊ တာလမ္းမႀကီး ေလွ်ာက္ရတာ ေကာင္းရဲ့မဟုတ္လား။

ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါတယ္ဆင့္။

ေကာင္းမွာေပါ့၊ နင့္လင္လုပ္ထားတာကိုး။

ဆိုေတာ့ ဆရာမကေလးမ်ားမွာ ငိုရမလုိ၊ ရီရမလို ျဖစ္ေခ်ေသာ ဟူ၏။

ေႏြဘက္က်လွ်င္ေတာ့ ႏြားလွည္းမ်ား ခရီးႀကံဳတတ္ပါသည္။ ေလးမ်က္ႏွာက ၿမဳိ႔နယ္ဆိုေတာ့ ရြာမွလူမ်ား မၾကာခဏ ေရာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကေလးတို႔ဘာ၀ ရြာမွလူမ်ားေရာက္လာလွ်င္ ေပ်ာ္၏။ ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခါမ်ားတြင္ ရြာမွ လွည္းႀကံဳမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာျပန္သည္။ လွည္းမ်ားမွာ အလြတ္လွည္းဟူ၍ သိပ္မရိွ။ အိုးတင္သည့္လွည္း၊ အျခား ၀န္စည္စလယ္မ်ားတင္သည့္လွည္း စသည္တို႔ျဖစ္သည္။

တခါတခါ လွည္းစီးရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မသန္႔ျဖစ္မိေၾကာင္း အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံပါရေစ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လွည္းေပၚတြင္ အခန္႔သားထိုင္လိုက္ကာ ႏြားမ်ားက တရံမလပ္ ရုန္းကန္ေနၾကရသည္ကို မတရားဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေႏြေန႔ခင္း ေနပူပူအခါကာလမ်ားတြင္ လွည္းေပၚထိုင္ေနသူမ်ားပင္ ေပါင္းအိုးထဲ ၀င္ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလရာ ေအာက္တြင္ ေနကပူ၊ ဖံုကပူႏွင့္ လွည္းဆဲြေနရေသာ ႏြားႀကီးမ်ားကိုၾကည့္၍ ကြ်န္ေတာ္ သနားမိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ႏြားမ်ားကလည္း ႏြားလည္ ခင္ဗ်။ ဘယ္သူေမာင္းတတ္သလဲ။ ဘယ္သူမေမာင္းတတ္ဘူးလည္း သိသည္။ အေဖႀကီး စေသာ ရြာမွလူမ်ား လွည္းေမာင္းတာ ဘာမွမခဲယဥ္း။ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ႏြားႀကိဳးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ ႏြားမ်ားက သိသည္။ ဟင္းဟင္း၊ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ေတာ့လာၿပီ။ ပညာျပလုိက္ဦးမွ ဆိုၿပီး ေပကပ္ကပ္လုပ္၏။ ဟိုဆဲြသည္ဆဲြ ဆဲြ၏။ ဘယ္ဘက္လွည့္ခ်င္ ဘယ္ဘက္ႀကိဳးကုိဆဲြ၊ ညာဘက္ေကြ႔ခ်င္ ညာဘက္ႀကိဳးကိုဆဲြ၊ ရပ္ခ်င္လွ်င္ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးစံုဆဲြ ဆုိသည့္ သင္ခန္းစာေလာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းေက်ညက္ပါသည္။ ဒါေပသိ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ေျခစံုကန္ဆဲြထားသည့္တိုင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားက ရပ္မေပး။ အတင္းေျပးသည္။ ညာဘက္ႀကိဳးဆဲြေပမင့္ ညာဘက္ကိုေကြ႔ခ်င္မွ ေကြ႔သည္။ သည္ေကာင္ႀကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မသြားပဲ ေပကပ္ေနသည့္အခါ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ႀကိမ္ျဖင့္ႏွက္၏။ သို႔ေပမင့္ ငနဲသားမ်ားကေတာ့ အဟိ၊ မင္းရိုက္တာေလာက္ေတာ့ အယားေတာင္ေျပေသးတယ္ ဆိုကာ ျမက္၀ါးေတာင္ မပ်က္။

(၄) ေလးမ်က္ႏွာ - ဟသၤာတ ခရီး

ဆယ္တန္းေအာင္လာေတာ့ ဟသၤာတတြင္ ေဒသေကာလိပ္ တက္ရသည္။ ဟသၤာတမွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေကာင္းလွသည့္ ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔ျဖစ္၏။ စီးပြားေရးေကာင္းသည္။ အစားအေသာက္ေပါသည္။ လူမ်ားမွာ အေနအထုိင္ ရိုးသားသည္။ ရိုးရိုးသားသားစီးပြားရွာၾကသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိသည္။ ဟသၤာတဖာလူဒါမွာ ရန္ကုန္ဖာလူဒါထက္ ပိုေကာင္းသည္။ ဘယ္နားကဆိုင္မွာပဲစားသည္ျဖစ္ေစ ဟသၤာတမုန္႔ဟင္းခါးမွန္လွ်င္ စားလို႔ေကာင္းသည္ခ်ည္း။

ေတာႀကိဳအံုၾကားကလာသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔ သည္လိုၿမိဳ႔ႀကီး၌ အဘယ္မွာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးရိွႏုိင္ပါမည္နည္း။ သည္ေတာ့ ဦးႀကီးႏွင့္ အရီးတို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေနစရာရွာရသည္။ ဦးႀကီးငခ်စ္က သူတို႔ရြာမွ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါး အျပင္ပတၱျမားေက်ာင္းတုိက္၌ စာသင္ေနသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ထိုေက်ာင္း၌ ေနရေရး စံုစမ္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုေက်ာင္းတြင္ မေနျဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေသာ ဦးပဥၥင္း ေမာင္တင္၀င္းမွာ ဟသၤာတၿမိဳ႔၊ မိုးေကာင္းေက်ာင္းတိုက္တြင္ အငယ္တန္း တက္ေနသည္။

သူက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားေပးသည္။ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းတြင္ မည္သည့္ေက်ာင္းသားမွ မထားဟု ဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိမူ သနားေသာအားျဖင့္ ျခြင္းခ်က္ျဖင့္ ထားေပးမည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ လက္မခံ ဆိုကာ လက္ခံလိုက္၏။ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးကား ႀကီးမားလွပါေပေတာင္း။ ႏို႔မဟုတ္လွ်င္ အကြ်ႏု္ပ္မ်က္ႏွာမဲြမွာ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆုိက္မည္မသိႏိုင္။

ဟသၤာတတြင္ ေက်ာင္းတက္ရၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ခရီးသြားစတိုင္လည္း အဆင့္ျမင့္လာရေပသေပါ့။ ယခင္က ၀ါးေတာကြင္းမွ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ၉၆၉၃ ျဖင့္ သြားေနရသည့္ဘ၀မွ ယခု စက္တပ္ယာဥ္မ်ားစီးကာ သြားလာရေပၿပီ။

ေလးမ်က္ႏွာမွ ဟသၤာတမွာ သိပ္ပင္မေ၀းလွေသာ္လည္း သြားေရးလာေရးကိစၥကိုမူ အဆင္ေျပ၊ ေခ်ာေမြ႔လွသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။

ဟသၤာတသို႔သြားရန္ ေလးမ်က္ႏွာမွ မနက္ ၄ နာရီထြက္ေသာစက္ေလွျဖင့္ လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က စက္ေလွဆိပ္ အနီးတြင္ရိွ၍ အဆင္ေျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ေလးမ်က္ႏွာ-အိုင္သျပဳ စက္ေလွခမွာ တစ္က်ပ္ ျဖစ္၏။ ေမာင္းခ်ိန္ကလည္း တစ္နာရီနီးပါးၾကာသည္။ တစ္ခါတေလ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ထြက္သည္။ ကမ္းနားတြင္ ဘာမီးမွမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေနာက္ဘက္တြင္ လမ္းမီးတိုင္ တစ္တိုင္ရိွသည္။ ထိုမီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ျဖင့္ စက္ေလွေပၚ ရမ္းတက္ၾကရတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွ စက္ေလွမ်ားတြင္ တပ္ထားသည့္ အင္ဂ်င္မ်ားမွာ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ အင္ဂ်င္ဖလိုင္း၀ီွးတြင္ မည္သည့္ အကာအရံမွ မပါ။ သည္အတိုင္း လည္ေနတာျဖစ္သည္။ တစ္ခါက စက္ေလွေမာင္းသူတစ္ေယာက္ ထိုဖလိုင္း၀ီွးႏွင့္ညိၿပီး ေသဖူးသည္။

စက္ေလွေမာင္းသူတို႔မွာ ခရီးသည္မ်ားထံမွ ပိုက္ဆံေကာက္ရန္ လြယ္အိတ္ကို လည္ပင္းတြင္လြယ္လွ်က္ ရင္ဘတ္ေရွ႕တြင္ တဲြေလာင္းခ်ထားသည္။ စက္ႏိႈးရန္ ေဂါက္ႏွင့္ အင္ဂ်င္ကိုအလွည့္တြင္ ဖလိုင္း၀ီွးထဲ လြယ္အိတ္ညပ္ကာ ေခါင္းကို ဆဲြရိုက္မိၿပီး ေသျခင္းျဖစ္၏။

ယခု ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ား သံုးေနၾကသည့္ အင္ဂ်င္မ်ားတြင္ေရာ မည္သည့္အင္ဂ်င္တြင္ ဖလိုင္း၀ီွးကိုကာထားတာ ေတြ႔ဖူးပါသနည္း။ ေ၀းစြ။ ကာဘို႔ထားပါဦး၊ ၾကားေတာင္ မၾကားစဖူး။ လက္တြန္းထြန္စက္၊ ေထာ္လာဂ်ီ စသည္တို႔တြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ အင္ဂ်င္မ်ားတြင္ မည္သည့္အကာအရံမွ မပါ။ သည္အတိုင္း အတံုးလုိက္တင္ထားျခင္းျဖစ္၏။

အုိင္သျပဳေရာက္ေတာ့လည္း မျမင္မကမ္းႏွင့္ ကမ္းေပၚ ရမ္းတက္ၾကရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟသၤာတထြက္မည့္ ကားဆီသို႔ေျပး။ ကားဆိုလို႔ ဘယ္ကားမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာမဟုတ္။ သူမ်ားတက္သည့္ေနာက္ ရမ္းတက္ရတာ ျဖစ္သည္။

ကားကုိလည္းၾကည့္လိုက္ပါဦးခင္ဗ်ာ။ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္တို႔စီးမည့္ ကားဒီဇုိင္းမွာ ၁၉ ရာစုႏွစ္ အစပိုင္းေလာက္က ဒီဇုိင္း ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ခ်ီဗရိုလက္ဟု အသံထြက္မွားခ့ဲသည့္ ခ်က္ဗလက္ကားစုတ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ အမွန္ဆို သည္ကားအိုႀကီးမ်ားမွာ လူတင္ဘို႔ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဆန္အိတ္စသည့္ ၀န္စည္စလယ္မ်ား တင္သည့္ကား ျဖစ္ပါလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ လူစီးကားဟူ၍ သီးသန္႔မရိွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဆီမွာ သည္ကားႀကီးကိုပင္ အိတ္စ္ပရက္စ္အမွတ္ျဖင့္ စီးၾကရ ကုန္၏။

စီးသည္ဆိုေတာ့လည္း သက္ေတာင့္သက္သာလို႔ေတာ့ ေယာင္လို႔မွ မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ ကားတစ္စီးလံုး ၀မ္းထဲတြင္ေရာ၊ ေခါင္းမိုးေပၚတြင္ပါ ကုန္ပစၥည္းမ်ား အျပည့္တင္ထား၏။ ထုိ၀န္စည္စလယ္မ်ားၾကားမွပင္ ခရီးသည္မ်ားမွာ ျဖစ္သလို လုိက္ၾကရေလသည္။

ကားကိုယ္ထည္မွာ သစ္သားမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ လူထိုင္ဘို႔ရာ ေပပ်ဥ္ (ဗ်က္ ၁ ေပ၊ အထူ ၁ လက္မ) တစ္ခ်ပ္စီ ခင္းထားသည္။ သို႔ေသာ္ တင္စရာကုန္ဆို၏ လံုး၀မရိွမွသာ ထိုေနရာ၌ ထုိင္ခြင့္ရၾကသည္။ ထို လူထိုင္ဘို႔ ခင္းထားသည့္ ပ်ဥ္ျပားႏွစ္ခ်ပ္အၾကားတြင္ရိွေသာ ကြက္လပ္တြင္မေတာ့ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ကားေခါင္မိုးေရာက္သည္ထိ နင္းကန္ျပြတ္သိပ္တင္၏။ ကုန္မ်ားမွာ လူထိုင္ပ်ဥ္ျပားထိေရာက္သည္။ ကုန္မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနေတာ့ ထိုင္ရတာ မလြတ္မလပ္။ ဒူးကုိေကြးကာလည္းေကာင္း၊ ေစာင္းကာလည္းေကာင္း၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကပ္ညပ္ကာ ထိုင္ၾကရတာ ျဖစ္၏။ ေယာက္်ားေသာ၊ မိန္းမေသာ ေရြးမေနႏိုင္။ စင္ကာပူကေကာင္မေလးေတြသာ သည္ကားမ်ိဳးစီးရလွ်င္ ရဲကိုဖံုးဆက္လို႔ အမ်ိဳးဆံုးမည္မဟုတ္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အမ်ိဳးသားမ်ားမွာ အပ္ပါးမွ လိုက္ပါၾကရ၏။ (ယခင္က ခရီးသည္တင္ ကားႀကီးကားငယ္မ်ားမွာ ယခုေခတ္လို ဘယ္ အိတ္စ္ပရက္စ္ေတြ ဘာေတြရိွပါမတံုး။ ကုန္တင္ကားေပၚမွာ ျဖစ္သလို လုိက္ၾကရတာ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ၿခံခတ္ကာ အမ်ိဳးသားမ်ားက ထိုေခါင္မိုးေပၚမွ စီးနင္းလုိက္ပါၾက၏။ ထိုေခါင္မိုးကုိ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က Upper ဟု သမုတ္သည္။ မီးရထားတြင္ ရိုးရိုးတဲြႏွင့္ အထူးတဲြ (upper) ဟုရိွေလရာ ကားေခါင္မိုးကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က အထူးတန္းဟု သေရာ္ကာ အပ္ပါးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ဆက္ပါဦးမည္။