မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီအဖဲြ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုပဲြ (၁)

(၁)

သႀကၤန္ပိတ္ရက္ကို (၅) ရက္ပိတ္တာ ႀကိဳက္တယ္။ မဟုတ္ဘူး (၁၀) ရက္ပိတ္မွ။ အို၊ ဂ်ပန္ေတြဆို သူရို႔တိုင္းျပည္ ထူေထာင္စ က တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္နာရီပဲနားၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ မင္းတို႔က ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္မယ္မစဥ္းစားဘူး။ ကိုယ့္တစ္ဘို႔ ေလာက္ပဲ သိတ့ဲေကာင္ေတြ။ ေဟ့၊ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ဆိုတာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူးကြ။ အဂၤလိပ္ သခင္ႀကီးမ်ားလက္ထက္ကတည္းက ပိတ္ေပးခဲ့တာ။ ေဟာဒီမွာၾကည့္ စသျဖင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚ၌ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ တိုက္ပဲြမ်ား ျပင္းထန္ေနစဥ္ တစ္ေန႔သ၌ စကားေျပာသည့္အခါ ငါ့အစ္ကို ငါ့အစ္ကို ဟု ထည့္ထည့္ေျပာတတ္ေသာ ႏွမကေလး (ဟုတ္ေပါင္) ႏွမႀကီး (ဒါလည္းဟုတ္ေသးပါဘူး။) (ဘယ္လိုေခၚရပါ့၊ ထားပါေတာ့) တစ္ေယာက္သည္ ဖံုးဆက္လာေလ၏။ (ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အဘယ္မွ်တံုးသနည္းဟူမူ ပဲြၿပီးခါနီးထိ သူ႔နာမည္ကိုမသိ။ သူက ကိုယ့္ကို သိေနၿပီး ကိုယ္ကသူ႔ကိုမသိသည့္ အတြက္ အားနာမိေသာေၾကာင့္ မေမးျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္မွ အစ္မႀကီး မခင္ေလးကို ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ သူ႔နာမည္က ဘယ္သူတံုးဗ် ဆိုေတာ့ ေဒၚႏွင္ႏွင္းေအး ဟု ဆုိ၏။ သူက ေဒၚျမင့္ျမင့္သန္းနဲ႔ ညီအစ္မလား ဆိုေတာ့ ဟုတ္တယ္ဟု ေျပာ၏။ ေဒၚျမင့္ျမင့္သန္းမွာ မန္းစည္ပင္ေကာ္မတီ၀င္တစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

သူေျပာတာကို အတိုခ်ဳပ္ရလွ်င္ မန္းၿမိဳ႔ေတာ္စည္ပင္မွ အဖဲြ႔၀င္မ်ား စင္ကာပူသုိ႔ ေလ့လာေရးလာမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္ကာပူရိွ အင္ဂ်င္နီယာစသည့္ တတ္သိပညာရွင္မ်ားက စင္ကာပူတြင္ က်င့္သံုးေနသည့္ စနစ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပရန္ စီစဥ္ေပးပါဟု ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္လည္း မိတ္ေဆြမ်ားအားကုိးျဖင့္ စီစဥ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း အာမခံလိုက္၏။ သူက ကိုေအာင္ေက်ာ္သိုက္ကုိလည္း ေျပာထားေၾကာင္း၊ ဧၿပီလ ၂၂ ရက္၊ သို႔မဟုတ္ ၂၃ ရက္တြင္လုပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အခန္းရွာေပးပါရန္ ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္က လူအမ်ားႀကီးႏွင့္မေတြ႔ပဲ အမ်ားဆံုး ၃၀ ေလာက္သာဖိတ္လွ်က္ အျပန္အလွန္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းရန္ေျပာေသာ္ အစပိုင္းတြင္ သူလည္းသေဘာတူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာကလပ္ဥကကၠ႒၊ ေဒါက္တာျမတ္ေမာ္ထြန္းကို ဖံုးဆက္ကာ အခန္းေတာင္းေသာ္ သူကလည္း လြယ္လင့္တကူပင္ သံုးႏိုင္ပါေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္၏။ 

ျမန္မာကလပ္အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ လူ (၅၀) ေလာက္ဆန္႔တဲ့အခန္းကိုငွားမွျဖစ္မယ္ ငါ့အစ္ကို ဟု ဆိုလာျပန္ေသာ ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သံုးေနက် ပင္နင္ဆူလာေနာက္က SSSC အခန္းကို ငွားရန္ႀကိဳးစား၏။ သုိ႔ေသာ္ ကံအား မေလ်ာ္စြာပင္ ထိုအခန္းကိုျပင္ရန္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္၊ ငွားမရ။ သူက သစၥာပါရမီေက်ာင္းမွ တရားပဲြမ်ားက်င္းပရန္ ငွားထားေသာ Big Box မွ အခန္းကို ျပန္ငွားရန္ႀကိဳးစားရာ အဆင္ေျပပါ၏။ သို႔ေသာ္ တရားပဲြက ညေန ၆ နာရီမွ ၿပီးမွာဆိုေတာ့ ၆ နာရီေနာက္ပိုင္းမွရမယ္ ဆို၏။ ရပါတယ္။ (၆) နာရီကေန (၉) နာရီထိလုပ္ေပါ့ ဟု သေဘာတူၾက၏။

သည္ေဆြးေႏြးပဲြကို အျခားစိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ားပါ နားေထာင္ႏိုင္၊ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးႏိုင္ေစရန္ ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ေၾကာ္ျငာလို႔ ရမလား ေမးေသာ္ သူတို႔ကလည္း ရပါတယ္ဟု အေၾကာင္းျပန္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဖ့စ္ဘုတ္မွေၾကျငာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာ္ျငာေအာက္တြင္ like ႏွင့္ share ေတာ္ေတာ္မ်ားလာေလေသာ္ အစီအစဥ္ကို တမ်ိဳးေျပာင္းရျပန္၏။

ငါ့အစ္ကို၊ သစၥာပါရမီအခန္းနဲ႔ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။ ဒါ့ထက္ပိုႀကီးတဲ့အခန္းမွရမယ္ ဟု မမေလးက ဖံုးဆက္လာ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆရာျမတ္ဆီ ဖံုးဆက္ရျပန္၏။ ဆရာျမတ္က Big Box ပုိင္ရွင္မွာ သူႏွင့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူကူညီငွားေပးမယ္ ဆို၏။ Big Box, ေလးထပ္မွာ အခန္းေတာ့ရပါ၏။ အခန္းငွားခက $1000 ဆိုေတာ့ ကုိင္း၊ ဘယ္လို လုပ္ၾကမတံုးဟု ေခါင္းကိုက္ၾကရျပန္၏။ ငွားသာငွားပါဗ်ာ။ က်ဳပ္က်က္လိတာေပါ့ ဟု ကြ်န္ေတာ္လည္း မိတ္ေဆြမ်ားအားကိုး ႏွင့္ ဇြတ္တိုးလိုက္၏။

ေျပာမည့္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ပူစရာမရိွပါ။ ယခင္ကာလမ်ားကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြတစ္စု ဖဲြ႔ထားေသာ MTP (Myanmar Transitional Platform) ဟူေသာ အဖဲြ႔သည္ရိွ၏။ ထိုအဖဲြ႔မွ မိတ္ေဆြမ်ားမွာ ေျပာေနဆိုေနက်သူမ်ား ျဖစ္၍ ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူတို႔ ဘယ့္ႏွယ္တံုးဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဟိုလူကဟိုဟာေျပာမယ္၊ ဒီလူက ဒီဟာေျပာမယ္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပည့္သြားေခ်သည္။

ေျပာမည့္သူမ်ားႏွင့္ေခါင္းစဥ္မ်ားကား မိတ္ေဆြတို႔သိၿပီးျဖစ္ၾကသည့္အတိုင္း ေအာက္ပါတို႔ျဖစ္၏။

၁။ စင္ကာပူအစိုးရႏွင့္စနစ္မ်ားအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ - ေဒါက္တာသိန္းသန္း၀င္း

၂။ Third Party Inspection System for Construction Sector - ကိုေအာင္ေက်ာ္သိုက္

၃။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ - ကိုမင္းသူ

၄။ အေဆာက္အဦစနစ္ - ကိုထြန္းေနာင္ျမင့္

၅။ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေရးစနစ္ - ကိုတင္ေဇာ္ေအာင္

၆။ ၿမိဳ႔ျပ ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္မႈ စနစ္  - လေရာင္

၇။ ေရဆိုးထုတ္စနစ္၊ ေရေပးေ၀ေရးစနစ္စသည္ - ဦးေအးၿငိမ္း

ေျပာမည့္မိတ္ေဆြမ်ားကို presentation slide မ်ား ျပင္ေပးရန္ အတင္းတြန္းရသည္။ အားလံုးကုိ ပရင့္ထုတ္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္ကာ မန္းစည္ပင္ ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ားသို႔ ေပးလိုက္ခ်င္၍ ျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ အျပည့္အစံုမရ။

ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူတို႔။ ပဲြမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပ တဲ့။ ကိုယ္တို႔ အစမ္းေလ့က်င့္ၾကဘို႔ လုိမယ္။ စေနေန႔ေန႔လည္ လာခဲ့ၾက ဟု ဖိတ္လိုက္၏။ ကိုေအာင္ေက်ာ္သုိက္က PDP course ရိွေနလို႔ မလာႏိုင္။ ပင္နင္ဆူလာရိွ ျမန္မာကလပ္အခန္းတြင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အစမ္းေျပာၾကည့္ၾကသည္။ အားလံုးက ေျပာေနဆိုေနက်ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေျပာစရာမရိွပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးကေတာ့ ေဒတာေတြ နင္းကန္ထည့္ေနလို႔ ဆလိုက္ ၁၀ ခုတင္ နာရီ၀က္ၾကာသည္။ ျပင္ထားတာက ဆလိုက္ ၈၀ ေက်ာ္။

ကိုင္း၊ မမ။ ဒီပံုနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မယ္။ ေဟာဒါေတြျဖတ္။ ဒီဆလိုက္ျဖဳတ္။ ဒါမထည့္နဲ႔။ ဒါေတြထည့္ေျပာစရာ မလိုဘူး စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အက္ဒစ္လုပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ ညည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေျပာၾကည့္ဘို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ဟု မွာလိုက္၏။ (၂၉) မိနစ္ၾကာတယ္ဟု တနဂၤေႏြေန႔၊ နံနက္ ၀၀း၅၅ နာရီတြင္ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ဆလိုက္ေတြကို ျမင္ေကာင္းေအာင္ ၾကည့္ရႈျပင္ေပးလိုက္သည္။

ဤကား မန္းစည္ပင္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုပဲြျဖစ္လာျခင္းအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္၏။

ယခုေတာ့ မလုိအပ္သည့္ အေသးစိတ္မ်ားအားလံုး ခ်န္ခဲ့ပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္အေၾကာင္းကို မန္းစည္ပင္အဖဲြ႔၀င္တခ်ိဳ႔ႏွင့္ သည္ဘက္မွ စီစဥ္ေပးသူ ငါ့အစ္ကို (ဟုတ္ေပါင္၊ သူလုပ္တာနဲ႔ နာေတာင္ ေယာင္ကုန္ၿပီ) ေဒၚႏွင္းႏွင္းကို အင္တာဗ်ဴးကာ  ေဆာင္းပါးအျပည့္အစံုေရးၿပီး သတင္းစာ/ဂ်ာနယ္ထဲ ထည့္ပါမည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈေတာ္မူၾကပါ။

အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပြားထားတာေလးေတြ အခ်ဳပ္ျပန္ေရးျပပါမည္။ ပထမဆံုး ကြ်ႏု္ပ္က စပါစို႔။

(၂) ေရဆိုးထုတ္စနစ္၊ ေရေပးေ၀ေရးစနစ္စသည္ - ဦးေအးၿငိမ္း

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စနစ္ေတြအေၾကာင္း သိပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႔ကလူေတြေျပာသြားတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။ အခုက ဘာနဲ႔တူေနသလဲဆိုေတာ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို ဗုိက္တာမင္ေတြ နင္းကန္ထိုးထည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေသာ့ခ်က္ေတြ ေျပာပါမယ္။

နံပါတ္ (၁) ရိုးသားျခင္း

Honesty is the best policy.

အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့အစိုးရကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လိုက္ပါၿပီ။ အဲဒီအတြက္ အစိုးရသည္ လူထုေတြအေပၚမွာရိုးသားပါ။ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ ရိုးသားပါ။

အရင္တံုးက မဆလေခတ္က ဦးေန၀င္းအစိုးရဟာ တိုင္းျပည္ကို ညာခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ မေအာင္ျမင္တာကို မေအာင္ျမင္ဘူး မေျပာခဲ့ဘူး။ အစိုးရက တိုင္းျပည္ကိုညာတယ္။ ေအာက္ကလူေတြကလည္း အစိုးရကုိ ၀ိုင္းညာေပးၾကတယ္။

အဲဒီအတြက္ အႏွစ္ (၂၀) ေလာက္အေတာအတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္ဟာ အာရွမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ကေနၿပီး LDC (Lowest Development Country) အဆင့္ထိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒါသည္ မရိုးသားျခင္းရဲ့ ရလဒ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဥပမာေတြ၊ ဥပေမးယ်ေတြနဲ႔ သိုင္းသုိင္း၀န္း၀န္းေျပာခ်င္ေပမဲ့ အခ်ိန္မရေတာ့လိ႔ု ဒါေလာက္ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါ။

ေနာက္ ရိုးသားဘို႔တစ္ခုက -

ကိုယ္မသိဘူးဆိုရင္ မသိတဲ့အတိုင္း ၀န္ခံပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လူႀကီးေတြက ရာထူးႀကီးႀကီးေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါ အကုန္သိတယ္၊ ငါအကုန္တတ္တယ္လို႔ သူတို႔ ဘာသာသူတို႔ ခံယူသြားၾကတယ္။ အဲဒါ မဟုတ္ပါဘူး။

အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေတာ့မယ္။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုဆဲြေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီပေရာဂ်က္အေၾကာင္း ငါဘယ္ေလာက္သိသလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးၾကည့္ပါ။ ငါ မသိဘူး ဆိုရင္ -

Don’t Know ==> Ask.

မသိရင္ေမး၊ မစင္ရင္ . . . ေဆး။

အဲဒါလည္း ရိုးသားျခင္းပါဘဲ။

မသိရင္မသိဘူးလို႔ ၀န္ခံပါ။ မသိတာကို မသိဘူးလို႔ ၀န္မခံတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ သိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ေမွာက္ထားတဲ့ခြက္ထဲကို ေရထည့္လို႔မရသလိုပါဘဲ။

နံပါတ္ (၂) - Take the Responsibility for your mistake.

အဲဒါလည္းပဲ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ က်ဆံုးျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္း တစ္ရပ္ပါဘဲ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔အမွားကို တာ၀န္မယူခဲ့ဘူး။ အမွန္တကယ္ သူတို႔အမွားကို သူတို႔လက္ခံတယ္။ တာ၀န္ယူၿပီး အခ်ိန္မီျပန္ျပင္မယ္ဆိုရင္ က်ဆံုးခ်င္မွ က်ဆံုးပါမယ္။ မွားတာကုိ မွားတယ္လို႔လက္ခံၿပီး အမွန္ေရာက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပင္ဘို႔ အလြန္အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။

လူတိုင္းသိတဲ့အေၾကာင္းေလး ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပပါမယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကျဖစ္တဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာေတာင္မွ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သကၤန္း၀တ္လာတဲ့ ကိုရင္ေလး က အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားသကၤန္းေအာက္စမညီဘူးလို႔ ေထာက္ျပတာကို နာယူၿပီး ျပန္ျပင္၀တ္တယ္။ ျပန္ျပင္၀တ္ၿပီး ေနာက္ ညီပါၿပီလား င့ါရွင္ဆိုၿပီး တေလးတစား ျပန္ေမးတယ္။

လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကဆိုတာ ဗုဒၶသာသနာမွာ ဘုရားၿပီးရင္ သူအႀကီးဆံုးပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းလိုမေလာက္ေလး မေလာက္စား ကုိရင္ေလးက ငါလို အဂၢသာ၀ကႀကီးကို ေျပာရပါမလားလို႔ မဆိုခဲ့ဘူး။ အဲဒါ ကိုယ့္အမွားကိုကိုယ္ လက္ခံတာ။

ကုိယ္မွားေနတာကို သူမ်ားက ေထာက္ျပလို႔ ျပန္ျပင္လိုက္မွ လမ္းမွန္ကိုေရာက္လာမွာေပါ့။ ကိုယ္မွားေနတာကို မွားမွန္းသိရက္ နဲ႔ အတင္း ဇြတ္မွိတ္လက္ခံထားရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လမ္းမွန္ကို ေရာက္လာႏုိင္စရာအေၾကာင္း မရိွပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခု -

ကိုယ့္အလုပ္အေပၚမွာ တာ၀န္ယူဘို႔ လုိပါတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို တာ၀န္ယူပါ။ ဒါ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။

အဲဒီ ရိုးသားတာရယ္၊ တာ၀န္ယူတာရယ္ ႏွစ္ခုရိွရင္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားၿပီ။ 

တျခားအမ်ားႀကီးမလိုပါဘူး။ အဲဒီ ႏွစ္ခုကို ျဖစ္ေအာင္ က်င့္သံုးၾကည့္ပါ။ ေနာက္တစ္ခု -

နံပါတ္ (၃) - Review the Effectiveness of the system.

စီမံကိန္းတစ္ခု ေရးဆဲြခ်မွတ္က်င့္သံုးလိုက္တယ္ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီ စီမံကိန္းဟာ တကယ္ေအာင္ျမင္သလား။ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္သလား။ ျပန္ၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ဘို႔လိုပါတယ္။

ကိုယ္ခ်မွတ္ က်င့္သံုးလိုက္တဲ့စနစ္ကို ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္သလားဆိုတာ ျပန္ၿပီးမဆန္းစစ္တဲ့ရလဒ္က ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆယ္တန္းေရာက္လာတဲ့ထိ ကိုယ့္နာမည္ေတာင္ မွန္ေအာင္ စာလံုးမေပါင္းတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အထက္က လူႀကီးေတြက သူတို႔ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္အကဲခတ္ ပညာေရးစနစ္ကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္မွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ဘယ္သူမွ ဆင္းမၾကည့္ဘူး။ စဥ္ဆက္မျပတ္အကဲခတ္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ငါတို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ သင့္ေတာ္ရဲ့လား။ ဘယ္သူမွ ဆန္းစစ္မၾကည့္ၾကဘူး။

စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္သား ေက်ာင္းတက္တဲ့အခန္းမွာဆို ေက်ာင္းသားက ၂၀ ေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဆိုေတာ့ ဆရာဆရာမက ေက်ာင္းသားတိုင္းကို သူတို႔အေျခအေနဘယ္လိုရိွတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ စာမလိုက္ႏိုင္ တဲ့ကေလးကို ဖိသင္ေပးလို႔ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္တူတစ္ေယာက္ ပိုလီတက္ေနတယ္။ သူ assignment ေတြ မွန္မွန္မတင္ဘူး။ စာမလုိက္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔ဆရာက ကြ်န္ေတာ့္ဆီလွမ္းဖံုးဆက္တယ္။ သူ႔အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ။ သူ႔မွာ ဘာျပႆနာေတြ ရိွသလဲ စသျဖင့္။ ဆိုေတာ့ သူတု႔ိက ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ အေျခအေနကို သိေနတယ္။ အဲဒီအခါ သူတုိ႔အရည္အေသြးကို အကဲျဖတ္လို႔ရတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ေတာကေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာဆရာမတစ္ေယာက္ဟာ တခါတေလ အတန္း သံုးတန္းေလာက္ကို ကိုင္ေနရတယ္။ ထားပါေတာ့။ အတန္းသံုးတန္းမကိုင္ရေတာင္ တစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းသား ၆၀ ေလာက္ရိွတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္အကဲခတ္ႏိုင္မလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေအာင္မရိွ၊ ငါ့တပည့္။ အကုန္လံုးကို အတန္းတင္ ေပးရတယ္။

အဲဒါကလည္း တင္ေပးရတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ့အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ က်တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဆရာဆရာမဟာ သူ နဂိုသင္ေနရတဲ့စာေတြအျပင္ အဲဒီေက်ာင္းသားကိုပါ အပိုသင္ေပးရအံုးမယ္။ စာေမးပဲြလည္း ထပ္စစ္ ေပးရအံုးမယ္။ အထက္ကလည္း ေထာင္းအံုးမယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူ အလုပ္ပုိလုပ္ခ်င္မလဲ။ အေအာင္ေပးလိုက္တာေပါ့။

အဲဒါသည္ ကိုယ္ခ်မွတ္ထားတဲ့စနစ္ကုိ တကယ္အလုပ္ျဖစ္မျဖစ္ ျပန္ၿပီးမဆန္းစစ္ျခင္းရဲ့ ရလဒ္ပဲ။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကစည္ပင္အဖဲြ႔ကိုေျပာခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခုခုလုပ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီအလုပ္သည္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ရဲ့လား။ ကိုယ့္ၿမိဳ႔နဲ႔၊ ကိုယ့္လူထုနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ရဲ့လား။ ေအာင္ျမင္ရဲ့လားဆိုတာ အၿမဲတန္း ျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ေနဘို႔၊ ေလ့လာသံုးသပ္ ေနဘို႔ လုိပါတယ္။ စ အေကာင္အထည္ေဖာ္ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနပါ။ ဘာလဲြေနသလဲ ဆန္းစစ္ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ပေရာဂ်က္တစ္ခုလုပ္တဲ့အခါ ကိုယ္မေသခ်ာရင္ အႀကီးႀကီး စမလုပ္ပါနဲ႔။ အေသးက စပါ။ Prototype နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီ ပိုင္းေလ့ာပေရာဂ်က္ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုမွ ပေရာဂ်က္အႀကီးကို စကိုင္ပါ။ ပိုင္းေလာ့ပေရာဂ်က္မွာ မွားေနတာ ေတြ၊ လဲြေနတာေတြကို ျပင္လို႔ရတယ္။ သူက ပေရာဂ်က္ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ျပႆနာမရိွဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာပါမယ္။

YBS စနစ္။ သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံု အရမ္းမွားတယ္။ စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဖ်က္ၿပီး အစကေနျပန္လုပ္တယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္လုပ္ရမွာက လိုင္းတစ္လိုင္းကို အရင္လုပ္ရမွာ။ အဲဒီလိုင္းတစ္လိုင္း ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွ ေနာက္တစ္လုိင္းကို ဆက္သြားမယ္။ အဲသလိုနဲ႔ လိုင္းအားလံုးကို ၿခံဳမိတဲ့အထိ တစ္ဆင့္ခ်င္း လုပ္သြားရမွာ။ လုပ္ရမွာက replacement, တစ္ဆင့္ခ်င္း အစားထိုးသြားရမွာ။ အခုက demolish လုပ္လုိက္ေတာ့ အရမ္းကို ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္သြားတယ္။

အစပိုင္းမွာ ျပည္သူေတြက ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကတယ္။ တကၠစီေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြနဲ႔ ကူၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။ အဲဒီဟာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အားမေပးဘူး။ ဒါ System failure. စနစ္တစ္ခု က်ဆံုးတာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ System failure ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္ဆံုးကေန ဘိတ္ဆံုးထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။

နံပါတ္ (၄) - ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ သိပါ။

ခုနက ဆရာသိန္းသန္း၀င္းလည္း ေျပာသြားပါၿပီ။ လူႀကီးက လူႀကီးလိုေနရမယ္။ ဘုရင္က ဘုရင္လိုေနရမယ္။ အစိုးရက အစိုးရလိုေနရမယ္။ အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းက အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းလိုေနရမယ္။

စည္ပင္က အမိႈက္သိမ္းေနတာသည္ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အမိႈက္သိမ္းေနတာ။ အာဏာပိုင္ အဖဲြ႔အစည္းေနရာမွာေနတဲ့သူက ဆင္းၿပီး အမိႈက္က်ံဳးေနတာ တစ္သက္လံုးမေကာင္းစားဘူး။ တစ္သက္လံုး မတိုးတက္ဘူး။

အရင္တံုးက သတင္းစာေတြ ကြ်န္ေတာ္ သိမ္းထားတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာမႉးႀကီးလုပ္တဲ့သူက ျမဴနီစီပယ္ေစ်းႀကီး ေရေျမာင္း ေဖာ္တာကို ႀကီးၾကပ္ရသတဲ့။ အဲဒါ ကိုယ့္ရဲ့တာ၀န္၀တၱရားကို မသိတာ။ မသိတဲ့အတြက္ ေရေျမာင္းေဖာ္တာကို သြားၿပီး ႀကီးၾကပ္တာ။ အဲဒီေရေျမာင္းက သူလာႀကီးၾကပ္ေတာ့မွ ၿပီးေတာ့မွာလား။ သူ႔မွာ ေရေျမာင္းေဖာ္တာကို ရပ္ၾကည့္ဘုိ႔ထက္ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ မရိွေတာ့ဘူးလား။

ဆိုေတာ့ အခု ဒီမွာ မန္းၿမိဳ႔ေတာ္စည္ပင္အဖဲြ႔၀င္မ်ားအေနန႔ဲ ကိုယ္က အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းေနရာ ေရာက္လာပါၿပီ။ ကိုယ့္ရဲ့ role ကို ကိုယ္သိပါ။ အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္က မူ၀ါဒေတြ ခ်ေပးမယ္။ စနစ္ေတြ ခ်မွတ္၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမယ္။ စံႏႈန္း၊ လုပ္ငန္းလမ္းညႊန္ေတြ သတ္မွတ္ေပးရမယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ (ဥပမာ - အမိႈက္သိမ္းတာ) ကို အျပင္အဖဲြ႔အစည္း၊ ကုမၸဏီတစ္ခုကို ခ်ေပးမယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာက အဲဒီ ကုမၸဏီသည္ ကိုယ္သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့စံႏႈန္းေတြအတိုင္း လုပ္ရဲ့လား။ အမိႈက္သိမ္းတာ ေျပာင္ရဲ့လား။ အမိႈက္ေတြကို ဘယ္လိုပစ္သလဲ။ ေစာင့္ၾကည့္မယ္။ ကိုယ္သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့စံႏႈန္းေတြအတိုင္း မလုပ္ရင္ သူတို႔ကို သတိေပးမယ္။ ဒဏ္ရိုက္မယ္။ ဒါမွ ဆက္ၿပီး ေျပာစကားနားမေထာင္ေသးဘူးဆိုရင္ လြယ္ပါတယ္။ ကန္ထရိုက္ကို သိမ္းလိုက္ၿပီး ေနာက္ကန္ထရိုက္တာတစ္ေယာက္ကို ခ်ေပးလိုက္မယ္။ အလုပ္လုိခ်င္သူေတြဆုိတာ တန္းစီေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ မျဖစ္မေန လုပ္ရေတာ့မယ္။

ကိုယ္က အဲသလိုလုပ္ရမွာ။ ဒါလုပ္၊ ဒီလုိလုပ္ဆိုၿပီး ကိုယ္က ခိုင္းေနရမွာ။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ခိုင္းတဲ့သူေနရာမွာမေနဘဲ ကိုယ္တိုင္ဆင္းၿပီး အမိႈက္က်ံဳးေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ငါ့တာ၀န္၀တၱရားေတြက ဘာလဲဆိုတာ မသိတာ။

ကိုယ္က အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္းေနရာေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ကခ်ေပးမွ သူတို႔လုပ္ရမွာ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို ကိုယ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းစနစ္ေဘာင္ထဲမွာ၀င္လာေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ခိုင္းလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ကခိုင္းပါ။ ခိုင္းတဲ့သူ ေနရာမွာေနပါ။ အမိႈက္မက်ံဳးပါနဲ႔လို႔ မန္းစည္ပင္အဖဲြ႔၀င္ေတြကို အေလးအနက္မွာခ်င္ပါတယ္။

နံပါတ္ (၅) - စနစ္တစ္ခု က်ဆံုးျခင္း (System Failure)

စနစ္တစ္ခုက်ဆံုးရတာဟာ မ်က္ေတာင္ေမြးတစ္ဆံုးပဲၾကည့္ၿပီးလုပ္လို႔။ ေရရွည္ကို မၾကည့္လို႔။ ဒါလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ဆိုတဲ့ ျဖစ္ေပၚလာမဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို မၾကည့္ပဲလုပ္လို႔ က်ဆံုးရတယ္။ နမူနာတစ္ခု ေျပာပါမယ္။

ရန္ကုန္စည္ပင္က အမိန္႔ထုတ္တယ္။ တိုက္ေဆာက္တဲ့အခါ အိမ္ေရွ႔မွာ ၅ ေပအက်ယ္၊ ၅ ေပအနက္ ေျမာင္းတူးမွ ပါမစ္ ခ်ေပးမယ္ တဲ့။ အလြန္မွားပါတယ္။ အဲဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္သလား မျဖစ္ႏိုင္သလားမတြက္ပဲ မ်က္ေတာင္ေမြးတစ္ဆံုးပဲ ၾကည့္တာ။

ေနာက္တစ္ခု ကားၾကပ္လို႔တဲ့။ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြေဆာက္တယ္။ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြ စေဆာက္ကတည္းကိုက ကြ်န္ေတာ္က သေဘာမတူခဲ့ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ ဒီဘက္တစ္လမ္းကိုေတာ့ သြားေစ ဟိုဘက္လမ္းကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ဆိုၿပီး လုပ္တာကိုးခင္ဗ်။ ဒါ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဟိုတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို အဆင္းမွာေတြ႔ခဲ့တာ။ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္မွာ မိေနတဲ့ကားတန္းဟာ မင္းဓမၼလမ္းထိပ္၊ ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိ ေရာက္တယ္။ အဲဒါ ျဖစ္သင့္သလား။

အဲဒါဟာ Traffic Management System မဟုတ္ဘူး။ မသိရင္ရမ္းမလုပ္ပါနဲ႔။ အခုဆိုရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ျပင္ရမွာ အရမ္းကို ခက္သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းဘူး။

အခု စင္ကာပူမွာ Terminal 4, 5 ေတြေဆာက္တယ္။ ေဆာက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိစဥ္းစားသလဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ (၁၀၀) ထိ စဥ္းစားတယ္။ ကမၻာႀကီးအပူခ်ိန္ ပူေႏြးလာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတြ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အျမင့္ တက္လာတယ္။ ေနာင္ အႏွစ္ (၁၀၀) ေလာက္က်ရင္ ဘယ္ထိေရာက္လာမယ္။ ဘယ္ေနရာေတြ ေရလႊမ္းသြားႏိုင္ တယ္။ ႏွစ္ (၅၀) (၁၀၀) ထိ ႀကိဳတြက္ၿပီးလုပ္တယ္။

ေနာင္ႏွစ္ (၁၀၀) ေလာက္ၾကာရင္ လူဦးေရေတြ ဘယ္ေလာက္ထူထပ္လာမယ္။ ကားစီးေရ  ဘယ္ေလာက္တိုးလာမယ္ စသျဖင့္။

ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ စီမံကိန္းတစ္ခု ေရးဆဲြေတာ့မယ္ဆိုရင္ မ်က္ေတာင္ေမြးတစ္ဆံုးပဲ ၾကည့္မယ့္အစား ဒီစီမံကိန္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာမဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြရယ္၊ အႏွစ္ (၅၀) (၁၀၀) စသျဖင့္ ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ့မွ လုပ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ေတြပါ။

ေနာက္ ၿမိဳ႔ျပတစ္ခုအတြက္ ဘယ္စနစ္ေတြကို ဦးစားေပးလုပ္ရမယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။

မႏၱေလးဟာ ျခင္အရမ္းကိုက္တယ္။ စာဖဲြ႔ရေလာက္တဲ့ထိ ကိုက္တယ္။

ဒါဆို ျခင္မကိုက္တဲ့မႏၱေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးလား။

ဒီက လူႀကီးမင္းတို႔ အခု စင္ကာပူေရာက္လာပါၿပီ။ သတိထားမိၾကပါလိမ့္မယ္။ စင္ကာပူမွာ ျခင္ေထာင္မလိုပါဘူး။ သူတို႔က ျခင္မရိွေအာင္ လုပ္ထားတယ္။

ဒါဆို ျခင္ကင္းစင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေပးထားတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ အေသးစိတ္ေရးထားပါတယ္။

Elimination is the best solution. လံုး၀မရိွေအာင္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာသည္ အေကာင္းဆံုး အေျဖပါပဲ။

ဒါဆို ဘာကို eliminate လုပ္မလဲ။ ျခင္မကိုက္ေအာင္ဆိုရင္ ျခင္ေတြ မေပါက္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ဒါဆို ဘယ္ေနရာမွာ ျခင္ေပါက္သလဲ။ ေရမွာျခင္ေပါက္တယ္။ ဆိုေတာ့ ျခင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့ေရမွန္သမွ် ျခင္မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းထားရမယ္။

ေျမာင္းေတြေကာင္းေကာင္းလုပ္ၿပီး ေရစီးေရလာေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္။ မိုးရြာတဲ့အခါ မိုးေရေတြသည္ ေျမာင္းေတြက တဆင့္ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြထဲကုိ တိုက္ရိုက္စီးသြားရမယ္။ ေရ၀ပ္မေနေစရဘူး။ ေနာက္ဆံုး အိမ္မွာစိုက္တဲ့ ပန္းအိုးေတြ ကအစ၊ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဘုရားပန္းအိုးေပါ့။ ဘုရားပန္းအိုးေတြကို ေရမွန္မွန္လဲေပးရမယ္။

စင္ကာပူက အိမ္ေခါင္မိုးေတြမွာ ေရတံေလွ်ာက္ (ေရသေယာက္) မတပ္ရဘူးဆိုၿပီး ဥပေဒရိွပါတယ္။ မုိးရြာတဲ့အခါ ေရတံေလွ်ာက္ထဲ ေရေတြတင္က်န္ခဲ့မွာမို႔လို႔ အေဆာက္အဦမွန္သမွ် ဘယ္အေဆာက္အဦမွာမွ ေရတံေလွ်ာက္ တပ္ခြင့္မရိွပါဘူး။

ေနာက္ ေစ်းေတြကစြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ေရ စသျဖင့္။ မိုးေရ၊ လူေတြ ေသာက္တဲ့သံုးတဲ့ေရ။ အိမ္သာစသည္ကထြက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေရ။ ဒီေရသံုးခုဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ျခင္မေပါက္ေအာင္ဆိုရင္ အဲဒီေရေတြကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ထိန္းသိမ္းတတ္ရမယ္။

ေနေလးနည္းနည္းပူလာတာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းမွာ ေသာက္ေရျပတ္လပ္မႈျပႆနာေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရတယ္။ အဲဒါတစ္ႏွစ္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္တိုင္း။ ဒါေပမဲ့ ေသာက္ေရသံုးေရကိစၥ ဘယ္သူစိတ္၀င္စားပါသလဲ။ ေရျပတ္ေတာ့မွ ေရသြားလႉတာ အဲဒါ အေျဖမဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ရမွာက permanent solution ကိုရွာရမွာ။

ေနာက္ၿပီး အ၀ီစိတြင္းေတြ နင္းကန္တူးေနတာ အေတာ္ဆိုးတယ္။ ေျမေအာက္ေရဆိုတာ အကန္႔အသတ္ရိွပါတယ္။ အတားအဆီးမရိွ ထုတ္မသံုးသင့္ပါဘူး။ မိုးေပၚကက်လာတဲ့ေရကို စနစ္တက်စုေဆာင္းၿပီး က်က်နနသံုးဘို႔လိုပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ က်ံဳးႀကီးရိွတယ္။ ေတာင္သမန္အင္းရိွတယ္။ က်လာတဲ့မိုးေရေတြကို အေလအလြင့္ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ အဲဒီ က်ံဳးေတြ၊ ကန္ေတြ၊ အင္းေတြထဲမွာ စုေဆာင္းၿပီး ျပန္သံုးဘို႔ စဥ္းစားပါ။

အ၀ီစိတြင္းေတြ အိမ္တုိင္းတူးေနတာ ရပ္တန္းကရပ္ပါ။ အ၀ီစိတြင္းမတူးပါနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္ကေရ သြားသံုးမလဲ။ ေရေပးေ၀ေရး စနစ္ကို အရင္ဆံုးလုပ္ၿပီးမွ အ၀ီစိတြင္းတူးတာကို ရပ္ခိုင္းရမွာေပါ့။ ဒါ အမ်ားႀကီးမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေလာက္ပဲေျပာပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ထဲမွာ စင္ကာပူေရေပးေ၀ေရးစနစ္ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါး ပါပါတယ္။ ေရခ်ိဳမထြက္တဲ့စင္ကာပူမွာ ေရကို ဘယ္ကေနရေအာင္ လုပ္ထားသလဲ။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ အိုင္ဒီယာရပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ အိမ္သာစနစ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ စနစ္တက်လုပ္ထားတဲ့ ေရဆိုးထုတ္စနစ္ရိွသလား။ တစ္အိမ္ခ်င္းတစ္အိမ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ရွင္းေနရတယ္။ အလြန္မွားပါတယ္။ ေတာမွာဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးလိုၿမိဳ႔ႀကီးအတြက္ စနစ္တက် တပ္ဆင္ထားတဲ့ အိမ္သာစနစ္ လုိပါတယ္။ အခု လူႀကီးမင္းတို႔လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္ၾကည့္ၾကၿပီးပါၿပီ။ နမူနာယူပါ။ လုပ္ၾကပါ။

အခုမႏၱေလးၿမိဳ႔ႀကီးဟာ သိပ္မပ်က္စီးေသးပါဘူး။ အေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္လို႔ ရပါေသးတယ္။ အခုအေျခအေနေလးကို ထိန္းထားၾကပါ။ ေဟာ္တယ္ေတြ နင္းကန္ေဆာက္ေနတာ ရပ္တန္းကရပ္ပါ။ လက္လြန္မွဆို ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္ အႏွစ္ (၅၀) တန္သည္ (၁၀၀) တန္သည္ စီမံကိန္းခ်ၿပီးမွ စနစ္တက်လုပ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။

ေနာက္ၿပီး မီးေဘးကာကြယ္ေရးစနစ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မီးေတြဒါေလာက္ေလာင္ေနတာကို မီးကာကြယ္ေရးစနစ္လုပ္ဘို႔ ဘယ္သူမ်ား စိတ္၀င္စားပါသလဲ။ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး မီးကာကြယ္ေရးစနစ္သည္ မီးသတ္ေအာက္မွာပဲရိွရမယ္။ မီးကာကြယ္ေရးစနစ္ကို စနစ္တက်လုပ္ၾကပါ။ မီးေလာင္ေတာ့မွ ေရနဲ႔သြားသတ္တာ ဆယ္ႏွစ္သားကေလးေတာင္သိတယ္။ အဲဒါ အေျဖမဟုတ္ပါဘူး။ မီးမေလာင္ေအာင္ လုပ္ဘို႔စဥ္းစားပါ။ မီးကာကြယ္ေရးစနစ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီမွာေျပာဘို႔အခ်ိန္မရိွပါဘူး။ မီးေလာင္မႈေတြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့ခ် မလဲဆိုတာရယ္၊ စင္ကာပူမီးကာကြယ္ေရးစနစ္ ဆုိတာရယ္ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါ။

အခ်ိန္လည္း သိပ္မရိွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဒီေလာက္နဲ႔ပဲရပ္လိုက္ပါမယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုေခၚပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာၿပီး ေဟာေျပာပဲြေတြ သင္တန္းေတြ လုပ္ေပးပါ မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုေခၚပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ ေခၚမဲ့သူမရိွဘူး။ ေဟာေျပာပဲြဆိုတာက ဗဟုသုတရရံုေလာက္ပဲ။ တကယ္ က်က်နနသိဘို႔ဆိုတာ သင္တန္းေပးမွရမယ္။ သင္တန္းေပးတယ္ဆိုတာလဲ တကယ္လုပ္မဲ့၊ တကယ္လုပ္ေနတဲ့၊ စိတ္၀င္စားတဲ့ သူေတြကိုပဲ ေပးခ်င္ပါတယ္။ အခုျဖစ္ေနတာက သင္တန္းဆိုၿပီးတက္လိုက္တယ္။ လက္မွတ္ရရံုပဲ။ ဘာမွ မတတ္ဘူး။

အစိုးရဌာနေတြက သင္တန္းေတြလႊတ္တယ္။ လႊတ္လို႔သာ မတတ္သာလို႔ သြားလိုက္ရတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ၿပီးသြားေရာ။ ဘာမွ မတတ္ဘူး။ ဘယ္တတ္မတံုး။ စိတ္မွမ၀င္စားတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီသင္တန္းတက္ထားတဲ့သူက ခဏေနေတာ့ ဟိုဌာနကို ေျပာင္းသြားေရာ။ သူသိထားတာေတြ ဘာမွ အသံုးခ်ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ။ ဘာမွ အက်ိဳးမရိွဘူး။

အဲဒီေတာ့ အက်ိဳးမရိွတဲ့အလုပ္ေတြကို မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ အက်ိဳးရိွတာေတြပဲလုပ္ၾကပါလို႔တိုက္တြန္းရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။