ၿပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင္ဘာ ဒုတိယပတ္ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကေန နာမည္ေက်ာ္ ဟာသသရုပ္ေဆာင္ ကိုဇာဂနာ တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ထြက္ၿပီး ရုပ္ရွင္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို အေရွ႕ေတာင္ အာရွေဒသမွာရွိတဲ့ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြကို သြားေရာက္ေလ့လာတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူနဲ႔ မီဒီယာတစ္ခ်ိဳ႕ အင္တာဗ်ဴးၾကတဲ့ ရုပ္သံသတင္းေတြကိုလည္း အင္တာနက္ကေနတစ္ဆင့္ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စူးရွတဲ့အျမင္နဲ႔ ျပည္တြင္းကလူငယ္ေတြနဲ႔ ျပည္ပကလူငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေပၚလြင္ေနတဲ့ ကြာျခားမႈေတြကို ေျပာျပသြားတာလည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒီလိုေရးျဖစ္လိုက္တာပါ။
လူငယ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ကြာျခားမႈဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပဲေပါ့။
ပထမဦးဆံုးေျပာရမယ့္ လူငယ္နဲ႔ မိဘမ်ားရဲ႕ခံယူခ်က္
လူငယ္နဲ႔ မိဘမ်ားရဲ႕ခံယူခ်က္ဆိုလို႔ ပထမဦးဆံုးေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္းပါ။ လူငယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လမွာေမြးပါတယ္။ အခုမွ (၁၁)ႏွစ္ေက်ာ္ (၁၂)ႏွစ္ထဲမွာ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္(၃ဝ) ျပည့္တဲ့ႏွစ္မွာ သူ႔ကို ေမြးတာဆိုေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အႏွစ္(၃ဝ)တိတိ အသက္အားျဖင့္ ကြာတာေပါ့။ မိဘျဖစ္လာေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္သားသမီးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သားတစ္ေယာက္ထဲ ေမြးထားတာဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ပဲ စီမံကိန္းေတြ ခ်ေနၾကမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလည္း ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ လူတိုင္းသိၾကမွာပါ။ မိဘတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးပါ သားမေမြးခင္ကေရာ၊ အခုအခ်ိန္အထိ သာမန္ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့ေတာ့ ရၾကတဲ့လခနဲ႔ သူေဌးမျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနႏိုင္စားႏိုင္ သာမန္ပါပဲ။ သားကိုေမြးၿပီးေနာက္ေတာ့ ကေလးကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းဟာ ေငြရွာတာထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီး အေရးႀကီး တယ္လို႔ ခံယူတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ဟာ အလုပ္ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သား အေၾကာင္းမေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္း ေျပာျပ ရအံုးမယ္။ ဒါမွ မိဘရဲ႕ခံယူခ်က္က သားသမီးေတြအေပၚ ဘယ္လိုလြမ္းမိုးတယ္ဆိုတာ ျမင္သာမွာမို႔လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ရည္မွန္းသလို ျဖစ္မလာတာေတြကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ(၆)ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အားလံုးကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ (၂)ႏွစ္စီေလာက္သာ ကြာၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က အေျခအေနကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ အေဖ အၿမဲဆိုခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ငါ့တို႔မွာ မင္းတို႔ကို အေမြေပးစရာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေပးစရာဆိုလို႔ ပညာအေမြသာရွိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ေတာ့ အားလံုးကို ႀကိဳးစားၿပီး ထားေပးမယ္ေပါ့။ သို႔ေပမယ့္လည္း (၆)ေယာက္ဆိုတဲ့ အင္အားကမနည္းေတာ့ အေတာ္ မလြယ္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အစ္မအႀကီးဆံုး က ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ (၁ဝ)တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္ေကာင္းၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရပါတယ္။ သူကေတာ့ ဆရာဝန္လုပ္ဖို႔ထက္ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ဖို႔ကို ပိုၿပီးေတာ့ ဝါသနာပါတယ္လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္လည္း အေဖကေရာ က်န္တဲ့ လူႀကီးေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုးကပါ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။
အေဖ့ စီမံကိန္းနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူေဆးေက်ာင္းတက္လို႔ (၇)ႏွစ္ၿပီးရင္ အငယ္ေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း တက္မဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မိသားစုအတြက္ အသက္ရႈေခ်ာင္စရာေပါ့။ အေမကေတာ့ သာမန္ အိမ္ရွင္မဆိုေတာ့ လုိအပ္တဲ့ဝင္ေငြကို ၾကက္ေမြးျမဴေရး၊ အိမ္ဆိုင္ဖြင့္ စသျဖင့္နဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ကရွာရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၁ မွာ ဒုတိယအစ္မ(၁ဝ)တန္းေအာင္ပါတယ္။ သူတို႔အခ်ိန္မွာ စနစ္ေျပာင္းၿပီး ေဒသေကာလိပ္ ေတြ စပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္းပဲ ေဒသေကာလိပ္ကေနတဆင့္zoology လို႔ေခၚတဲ့ သတၱေဗဒေမဂ်ာနဲ႔ အိမ္နဲ႔နီးနီးနားနား ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္မွာပဲ တက္ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္က်ေတာ့ တတိယအစ္မက(၁ဝ)တန္းေအာင္ျပန္ပါေရာ။ ဒုတိယနဲ႔ တတိယ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က(၃)ႏွစ္ျခားပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ သူက ရန္ကုန္စီပြားေရးတကၠသိုလ္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က(၈)တန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီက(၆)တန္းနဲ႔ အငယ္ဆံုးညီမက(၃)တန္းပါ။ စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူသမီး(၃)ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းေျခာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ (၁ဝ)တန္း ေအာင္ျပန္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၆ ႏိုဝင္ဘာလေလာက္ထင္ပါတယ္ ေရဆင္းစုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စတက္ ရပါတယ္။
ေျပာရရင္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဒုတိယအစ္မက ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ကေန သတၱေဗဒေမဂ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစ္မႀကီးကေတာ့ သူဝါသနာမပါလို႔လားမသိပါဘူး ေဆးေက်ာင္းမွာ ဆပလီေတြထိၿပီး Final Part I ေနာက္ဆံုးႏွစ္ပထမအတန္း မွာပဲရွိေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမၿပီး ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယအစ္မက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာေတြေခၚေတာ့ ဝင္ေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီမွာလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပညာေရးေလာက အေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ ျမင္ၾကည့္မိပါတယ္။ အစ္မက သတၱေဗဒနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးလာတာဆိုေတာ့ သူ႔ကို Bio လို ဘာသာရပ္မ်ိဳးကို သင္ခုိင္းရင္ အလြန္ေတာ္တဲ့ ဆရာမေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာသေလာက္ ပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္လည္း အဂၤလိပ္စာသင္ခိုင္းေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္စာဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္္လည္း (၁ဝ)တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ သခ်ာၤ(၉၇)မွတ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးတစ္ဘာသာ ပါၿပီး စုစုေပါင္းရမွတ္(၄ဝ၈)မွတ္နဲ႔ ဝါသနာပါတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ကပ္လြဲခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္(၁၉၈၆)မွာ ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္အမွတ္က(၄၁ဝ)ေလာက္သာပါ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး ကိုယ္ကညံ့လို႔ ဒီေလာက္အမွတ္ကိုေတာင္ ေက်ာ္ေနေအာင္ မလုပ္ထား တာပဲကိုး။ ထားပါေတာ့ …
ေျပာခ်င္တာေတြသိပ္မ်ားေတာ့ လမ္းေတြေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ဝါသနာမပါလွေပမယ့္ ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ကို တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာမွာ ဒုတိယဦးစားေပး ထည့္ထားမိေတာ့ တန္းကနဲေနေအာင္ ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး(၃)(၄)လအလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ပထမႏွစ္မွာ ၉ဝ၊ ၇၅၊ ၂၅ က်ပ္တန္ ေငြေတြ သိမ္းေတာ့ ပထမႏွစ္အတန္းတင္စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခါနီးမွာ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးက(၁ဝ)တန္း တက္ေနပါၿပီ။ တကၠသိုလ္ေတြသာပိတ္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြေတာ့ မပိတ္ခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၈ ႏွစ္ဆန္းမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲေတြ ျပန္ေျဖရပါတယ္။ ၁၉၈၈ မတ္လမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီလည္း (၁ဝ)တန္းစာေမးပြဲေျဖရပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က (၁ဝ)တန္းေအာင္ခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဒုတိယႏွစ္စတက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲ ျမန္မာ့အေကြ႔အေျပာင္း ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး စတင္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုအေၾကာင္း ေျပာရရင္ ရွည္လွ်ားလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လြဲကုန္ပါမယ့္၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရေအာင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ စီမံကိန္းမွာ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ မပါခဲ့ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယ အစ္မတစ္ေယာက္သာ တကၠသိုလ္ကေနေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဆရာမျဖစ္ေနၿပီး အစ္မအႀကီးဆံုးကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္မွာ တန္းလန္း၊ တတိယအစ္မက ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ တန္းလန္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွာ တန္းလန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က(၁ဝ)တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကရပါေတာ့တယ္။
ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္တတိယအစ္မက စက္ခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထည္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ အုန္းသီးေပါေတာ့ အေမက အုန္းသီးလိုက္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က အုန္းသီးေတြခြဲ၊ အုန္းသားေျခာက္လွမ္း၊ ရတဲ့ အုန္းဆံေျခာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ကို ကားနဲ႔တင္၊ အလံုဖက္က အုန္းဆီစက္ေတြမွာ သြားၿပီးေရာင္းရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ အုန္းသား ေျခာက္ပြဲရံုရွိေပမယ့္ ရန္ကုန္တက္ေရာင္းရင္ ေစ်းပိုရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲလိုလို ရန္ကုန္အထိသြားၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ ဒီလိုနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ဝင္ေငြရွာထားၾကရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၁ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး (၂)လထဲနဲ႔ စာေမးပြဲေတြ စစ္မယ္လို႔ဆိုလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီလည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ေခါင္းေျခာက္မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးရံုမွာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ဆင္းေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ ငါသာ ရိုးရိုးသာမန္ ေမဂ်ာ တြဲကို ေျပာင္းယူၿပီး တစ္ဖက္က အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုအဆင္ေျပမလားေတြးမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မႀကီးသာ ဆရာဝန္စျဖစ္ၿပီဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ ေထာက္ပံ့လာႏိုင္မလားေပါ့။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး ဒုတိယႏွစ္ေအာင္မွ ေက်ာင္းေျပာင္းရင္ ေမဂ်ာမွာ ဒုတိယႏွစ္ကိုပဲ ျပန္တက္ရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားၿပီး မတက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ တတိယႏွစ္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က တစ္ေယာက္နဲ႔ ပထမႏွစ္ စက္မႈတကၠသိုလ္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားတက္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္မတက္ရတဲ့ခံစားခ်က္ကို အခုအခ်ိန္အထိ က်င္ေနေအာင္ ခံစားရဆဲပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေစတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အစ္မႀကီးဟာ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သူဖာသာသူ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မႀကီးအတြက္ မိသားစုက ကုန္က်ခဲ့တာေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ျပည္သူေတြရဲ႕ အခြန္ေတာ္ေငြေတြထဲကေန သူတို႔ေက်ာင္းမွာ သူ႔အတြက္ ကုန္က်ခဲ့တာေတြဟာ အေဟာသိကံျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဟာ ေက်ာင္းၿပီးကထဲက ဒီကေန႔အထိ ဆရာဝန္တာဝန္ကို တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ ႀကိဳးစားမထမ္းေဆာင္ပဲ သာမန္အိမ္ရွင္မ ဘဝနဲ႔ၿပီးခဲ့လိုပါပဲ။ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္လို႔သာ ေစာေစာစီးစီးသိခဲ့ရင္ သူ႔အတြက္အခ်ိန္လည္းကုန္၊ ေငြလည္းပန္းတဲ့ ဒီလမ္းကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ေရြးခဲ့မယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘဝရဲ႕ အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးဟာ အခက္ခဲဆံုးဘဝနဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ခဲ့သူပါ။ သူေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလိုေနၾကၿပီး တစ္ၿမိဳ႕တည္းေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔ညီတို႔ဟာရန္ကုန္မွာMetronic ဆိုတဲ့ Safeguard ေတြစတင္ေစ်းကြက္တင္ ေနခ်ိန္ေပါ့။ သူတို႔ေက်းဇူးႀကီးမားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို သူတို႔ အလုပ္မွာေခၚထားၿပီး ညဖက္မွာ အလုပ္လုပ္၊ ေန႔ဖက္ေက်ာင္းတက္နဲ႔ ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီဟာ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ပထမႏွစ္ကစလို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တိုင္ေအာင္ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းစားရိတ္ သူရွာၿပီး တက္ရင္း စက္မႈတကၠသိုလ္ကေန ၁၉၉၆/၉၇ မွာထင္ပါတယ္ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ပါတယ္။
ဆက္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၉၂ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီအတြက္ စိတ္ေအးရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမဂ်ာကို မေျပာင္းျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွာသာ ေက်ာင္းျပန္တက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကေတာ့ စာေမးပြဲက်တာမဟုတ္ပဲ တစ္ႏွစ္ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း အေျပလည္ခ်ည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းျပန္ ဖြင့္စအခ်ိန္ေတြမွာ တစ္လတန္သည္ ႏွစ္လတန္သည္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ေရဆင္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္လို အလုပ္မလြယ္ကူပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြရဲ႕ ေတာင္ငူကသစ္စက္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေနာက္က်မွ သြားတာက အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုေနရလို႔ပါ။ ရန္ကုန္က အေဖ့မိတ္ေဆြေတြစီမွာလည္း ေငြ ၅ ေသာင္းကို ေငြတိုးေပးထားၿပီး ရတဲ့အတိုး ၂ဝဝဝ က်ပ္ကို ေက်ာင္းစားရိတ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္မွာလည္း အေဖ၊ အေမ၊ အႀကီး၊ ညီမငယ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမ ဒုတိယအစ္မတို႔က ထမင္းေျခာက္ ေက်ာ္ေရာင္းတာတို႔ အုန္းသီးလွမ္း၊ အုန္းသားေျခာက္ေရာင္းတာတို႔ မ်ိဳးစံုေအာင္လုပ္ၿပီး ေငြရွာခဲ့ၾက ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ လွ်ာထိုးသစ္ေတြ ကုန္ကားေပၚထမ္းတင္ဖူးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ အာဏာနဲ႔ေငြ၊ လဘ္စားၿပီး ထမင္းရွာစားဖို႔ကို ကိုယ္တိုင္မလုပ္ခဲ့တဲ့အျပင္ အားေပး အားေျမွာက္လည္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ ညီမႏွစ္ေယာက္က စတိုးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲ သူတို႔အတြက္ လိုင္းကား ေထာင္ေပးခဲ့ၿပီး အေဖကၾကည့္ရႈေပးခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဲဒီတုန္းက သူေဌးေတြလို႔ ထင္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အေသအလဲ ရုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆိုပါေတာ့ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကုန္မွာ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ကေန ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္က လယ္ဆယ္ဝန္ႀကီးျဖစ္ေနခ်ိန္နဲ႔ ဝန္ႀကီးဌာနမွာ အလုပ္ကို ေဖါေဖါသီသီေခၚေနခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ဝန္ႀကီး ဌာနရဲ႕ အလုပ္ေခၚတာကို ေစာင့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အေဖ့မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕စာေရးၿပီးမိတ္ဆက္ေပးလို႔ လူသံုးေဆးေရာင္းတဲ့ကုမၸၸဏီမွာ အလုပ္စၿပီး ဝင္လုပ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လစာ ၃၅ဝဝ က်ပ္ စၿပီးရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္ လက္ေထာက္ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္ ရမယ့္လစာက က်ပ္ ၁၅ဝဝ ေလာက္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတယ္။ ဒီလိုတစ္လ က်ပ္ ၁၅ဝဝ ဆိုတာ ငါတစ္ေယာက္အတြက္ ေနဖို႔မပါ စားေလာက္ရံုပဲ။ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ငါဘယ္လိုအိမ္ကို ေထာက္ပံ့မလဲ၊ အေဖကလည္းတျခား မဟုတ္တာလုပ္ကာ ရမယ့္ဝင္ေငြကို မႀကိဳက္ဖူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကထဲက ကုမၸၸဏီမ်ဳိးစံုမွာ အလုပ္ေပါင္းစံုေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း တိုင္းျပည္ အတြက္ ဝင္ေငြခြန္ကို မွန္မွန္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ တရားဝင္ႏိုင္ငံျခားေငြရတဲ့ ကုမၸၸဏီေတြမွာလုပ္ေတာ့လည္း သူတို႔က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံျခားကုန္သြယ္မႈဘဏ္ကို လစာလြဲေပးေတာ့ ရတဲ့လစာရဲ႕ (၁ဝ)ရာခုိင္ႏႈန္းကို မွန္မွန္ေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ကလည္း စက္မႈတကၠသိုလ္ကေနေက်ာင္းၿပီးလို႔ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ရန္ကုန္က မေလးရွားပိုင္ေဟာ္တယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ လုပ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေငြနဲ႔ လစာရခဲ့ၿပီး အၿမဲအခြန္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဖခင္မဆံုးခင္က အၿမဲလိုလို သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ငါ့သားေတြေထာက္ပံ့တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါတို႔ထမင္းစားရတာ သိပ္သန္႔ရွင္းတယ္တဲ့။ တိုင္းျပည္အတြက္ အခြန္ ေဆာင္ၿပီးမွ မိဘကိုေပးကမ္းေထာက္ပံ့လို႔ပါလို႔ အၿမဲဆိုခဲ့ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက ေစာေစာကေျပာသလို မိဘရဲ႕ခံယူခ်က္က သားသမီးေတြကို မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးတာပါပဲ။
အခြန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရင္နာစရာေျပာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၉၉ ႏွစ္ကုန္ကေန ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္၊ ေမလအထိ Sumitomo Corp ရဲ႕ ရန္ကုန္ရံုးခြဲမွာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လစာကို ဂ်ပန္ကေနလြဲေတာ့ လစဥ္အခြန္(၁ဝ)ရာခိုင္ႏႈန္း ဘဏ္ထဲမဝင္ခင္မွာ ျဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဏ္စာရင္းမွာ အခြန္ေဆာင္ၿပီး အရပ္အေခၚ ေဒၚလာ ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၂ဝဝ၂ စက္တင္ဘာလေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တရားရံုးက ေလလံပစ္တဲ့ တိုက္ခန္းကို က်ပ္ေငြ သိန္း(၃ဝ)ေက်ာ္နဲ႔ ေလလံဆြဲဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါက္ေစ်းက တစ္ေဒၚလာ ၉ဝဝ ေလာက္ထင္ပါတယ္။ တရားရံုးကေနဝယ္ေတာ့ အရပ္ပြဲစားနဲ႔ ဝယ္သလုိမဟုတ္ပါဘူး။ တန္ဘိုးရဲ႕ ၇%ကို အခြန္တံဆိပ္ေခါင္းစာခ်ဳပ္နဲ႔ တရားရံုးမွာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ မွတ္မွတ္ယယ စာခ်ဳပ္တန္ဖိုးခ်ည္း ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္း ေလာက္က်ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လိုအပ္ရင္ စကာၤပူသြားစရာရွိေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ရတယ္။ ဒီမွာ ပံုစံ(၁၇)လိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္အခြန္ရံုးကိုသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္းရဖို႔ အိမ္စာခ်ဳပ္ျပရပါတယ္။ အိမ္ဝယ္တံုးက MFTB ကေန ရွိတဲ့ေဒၚလာေတြ အကုန္ထုတ္ထားတဲ့ ဘဏ္စာရင္း ျပရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ကိုတာဝန္က်တဲ့ အခြန္ဝန္ထမ္းက အခြန္မွဴးနဲ႔ေတြ႔ခိုင္းပါတယ္။ ေန႔လယ္(၁၁)နာရီေလာက္မွာ အခြန္ဦးစီးမွဴး မေရာက္လာေသးလို႔ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္မရွိတဲ့ အခြန္ဦးစီးမွဴးက တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ဖင္ေကာက္ဗင္ကားနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းတန္စာခ်ဳပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အိမ္အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္လိုမ်ဳိး အခြန္ဦးစီးမွဴး တစ္ေယာက္က မေတြ႔ဖူးပါဘူးတဲ့။ အခြန္ရံုးကထုတ္ေဝထားတဲ့ အခြန္တံဆိပ္ေခါင္းစာခ်ဳပ္ကို ၿမိဳ႕နယ္အခြန္ဦးစီးမွဴးတစ္ေယာက္က မျမင္ဖူးတာျဖစ္ႏိုင္စရာလားဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ဝယ္တဲ့အတြက္ ဝယ္ခြန္ေဆာင္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝယ္ခြန္ေဆာင္ရမွာကို သေဘာတူပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ဝယ္တာ ဝင္ေငြခြန္(၁ဝ)ရာခိုင္ႏႈန္း၊ တံဆိပ္ေခါင္းခြန္(၇)ရာခိုင္ႏႈန္း ေဆာင္ၿပီးသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္MFTB က FEC ထုတ္ခ်ိန္နဲ႔ အိမ္ဝယ္လို႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာ တစ္ခ်ိန္ထဲဆိုတာ ျပပါတယ္။ သူကဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ FEC ေတြသြားေရာင္းထားတဲ့ တရားဝင္ေငြေရာင္းေျပစာ တင္ျပႏိုင္သလားတဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္က သိမ္ျဖဴေငြလဲေကာင္တာလည္း ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မွာေရာင္းတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ေျပစာရွိမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုံစံ(၁၇)ထုတ္ေပးဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ခြန္က်ပ္(၃)သိန္း ေဆာင္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က (၃)သိန္း ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားလည္းမသြားေတာ့ဘူး။ ပံုစံ(၁၇)လဲမယူေတာ့ဘူး ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ (၂)သိန္း ေဆာင္ေပးပါလို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အစည္းအေဝးကို မျဖစ္မေနတက္ရမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေအာက္သက္သက္နဲ႔ တာေမြကအစိုးရဘဏ္မွာ ႀကိဳတင္ေငြဆိုၿပီး က်ပ္(၂)သိန္းေဆာင္ခဲ့ ရပါတယ္။
ဒါေတြေရးျပေနရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ႏိုင္ငံျခားကို ေျပာင္ေရြ႕အေျခခ်ျဖစ္ပံုကိုေျပာခ်င္လို႔ပါ။
လူငယ္အေၾကာင္းေျပာရင္းကေန ဘယ္ေတြအထိေရာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္သားကို သူမ်ားေတြ(၃)ႏွစ္မွာ စၿပီးမူႀကိဳထားၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားက ဆန္႔က်င္ၿပီး (၄)ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမွ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားလမ္းကSILTA မွာ စၿပီး ထားျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားကို အေျခခံေကာင္းခ်ေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းကေလး တစ္ေက်ာင္းပါပဲ။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က (၅)ႏွစ္မွ စထားခ်င္တာပါ။ အားလံုးက ဝိုင္းၿပီး အၾကံေပးၾကတယ္။ (၅)ႏွစ္မွစထားရင္ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ဆရာမမွ သူဝလံုးေရးတာ၊ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ေရးတာ ေစာင့္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုလို႔ မထားခ်င္ထားခ်င္နဲ႔ ပို႔လိုက္ရတာပါ။
ဒီေက်ာင္းေလးကလည္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေတြဆို သင္ၾကားတာေႏွးလို႔ဆိုၿပီး တစ္ျခား ေက်ာင္းကို ေျပာင္းသြားတာလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားကေတာ့ ေခါင္းခပ္မာမာပါပဲ။ သားက စကာၤပူမေျပာင္းခင္အထိ ဒီေက်ာင္းေလးမွာပဲ စေန၊ တနဂၤေႏြတက္ခဲ့တာပါ။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြက်ေတာ့ တနလာၤကေန ေသာၾကာေန႔အထိတက္ရတာေပါ့။
ဆိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကေလးကိုအရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အလြန္ေတာ္အလြန္တတ္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေတြထဲမွာ မပါပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္မွာ အစိုးရေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းစတက္ရပါတယ္။ ဒီမွာမွ ျပသနာစပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အတန္းပိုင္ဆရာ(သို႔)ဆရာမရဲ႕ က်ဴရွင္မွာ မထားပါဘူး။ လိုလည္းမလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္တန္း၊ အဲဒီကေန (၁)တန္း၊(၂)တန္း၊ စသျဖင့္တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ဴရွင္ကို လံုးလံုးမပို႔ခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ က်ဴရွင္မတက္တဲ့ေက်ာင္းသားဟာ တက္တဲ့သူနဲ႔အခြင့္အေရးမတူပါဘူး။ အမွတ္ ကလည္း ဘယ္လိုမွန္မွန္၊ ဘယ္လိုေတာ္ေတာ္ သူတို႔ေလာက္ ဘယ္ေတာ့မွမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ စာဆိုတာ သင္သမွ်အကုန္ဖတ္ၿပီး စာေမးပြဲမွာ ရသေလာက္ ေျဖေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲနီးရင္ အနီးကပ္က်ဴရွင္ေတြဆိုၿပီး အတန္းပိုင္ေတြက ေမးခြန္းေတြ ေပးပါတယ္။ မူလတန္းမွာေတာင္ပါ။ ေက်ာင္းမွာ မိဘခ်င္းခင္လာေတာ့ က်ဴရွင္ထားတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြက ေမးခြန္းေတြ ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကယူလာၿပီး စာေမးပြဲမတိုင္မီ အကုန္က်က္မွတ္ေစၿပီး စာေမးပြဲေျဖမယ့္မနက္မွာ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းအျဖစ္ ေျဖခိုင္း တတ္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သားက နည္းနည္းရိပ္မိလာပါတယ္။ ေျဖခါနီးဆို ေလ့က်င့္ခိုင္းတဲ့ဟာေတြက အၿမဲလိုလုိ အကုန္ပါေနတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သားက ေမးပါတယ္။ ေမေမကသိရင္လည္း ေစာေစာကထဲက ဒီေမးခြန္းေတြကိုပဲ က်က္ခိုင္းပါလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွာ့(ခ္)ရလာပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ၂ဝဝ၅ ေလာက္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္လိုလို စကာၤပူကို အစည္းအေဝးလာ တက္ရပါတယ္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ထြက္စရာရွိေတာ့ ဗဟုသုတရေအာင္ဆိုၿပီး သူတို႔သား အမိကိုပါ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး အကုန္ခံၿပီး ေခၚလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸၸဏီကို သူတို႔ကိုပါ အလည္ ေခၚခ်င္တယ္လို႔ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ့(စ္)က သေဘာေကာင္းသူဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကို မိသားစု ေနလို႔ရေအာင္ သူစီစဥ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အစည္းအေဝး(၃)ရက္အျပင္ ေနာက္ထပ္ခြင့္(၅)ရက္ေလာက္ ထပ္ယူၿပီး ခြင့္ယူတဲ့ ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမဖက္က အမ်ဳိးေတြအိမ္မွာ တည္းခိုဖို႔စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု စကာၤပူကိုအလည္လာၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံျခားမွာ ထြက္ေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးမရွိေသးပါဘူး။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ ေဟာ္တယ္ကေန အမ်ဳိးအိမ္ကိုေျပာင္းၿပီးေနျဖစ္တဲ့အခ်ိန္၊ သူ႔အစ္ကို၊ အစ္မေတြနဲ႔ အတူတူေဆာ့ကစားၾကသလို၊ သူနဲ႔ SILTA မွာ ေက်ာင္းေနဖက္လည္းျဖစ္ စကာၤပူကို အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူတို႔တစ္ေတြ ဆံုၾက၊ အတူတူေဆာ့ကစားၾကေတာ့မွ ကိုဇဂနာ ၾကံဳေတြ႕ရသလုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခံစားလိုက္ရတာပါပဲ။
စကာၤပူမွာေနတဲ့ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာေနတဲ့ သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ လူရာဝင္မႈ၊ ရဲရင့္မႈေတြ၊ စသျဖင့္ ကြာျခားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးပါ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကလူေတြကို အခုအခ်ိန္အထိ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္ မရွိၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ လူရာဝင္မႈကိုေတာ့ အေလးထားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေစာေစာကလို အျပည့္အဝ ဝင္ေငြခြန္ေဆာင္ထားတာေတြကို လူရာမသြင္းမႈေတြ၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လူတိုင္း လူတိုင္း တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ က်ရာေနရာက ေဆာင္ရြက္ေနမႈေတြကို၊ သူတို႔တစ္ေတြသာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္သူေတြဆိုၿပီးေကၽြးေက်ာ္ကာ ဖိႏွိပ္ဆက္ဆံမႈေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမွာအျပင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ေငြသာလွ်င္ အရာရာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုးထဲမွာ ေငြေနာက္လိုက္ပ်က္စီးေစမယ့္ အေပါစားစိတ္ဓါတ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ေလာင္းရိပ္အျဖစ္မခံသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းစ(၁)ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးဘြဲ႕ရ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေတာ့ ဘယ္လိုပင္မ်ဳိးရိုးဗီဇကေကာင္းပါေစ၊ ေျမဆီေျမႏွစ္မရွိ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဖ်က္ပိုးမႊား ေရာဂါေတြနဲ႔ဆိုရင္ အရည္အေသြးေကာင္း၊ အထြက္ႏႈန္းျမင့္တဲ့ သီးႏွံျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနေလေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ ေရခံေျမခံေကာင္းရာေျပာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔လိုအပ္တာေတြျပင္ဆင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸၸဏီကို စကာၤပူကိုထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ေၾကာင္းအသိေပး၊ သူတို႔ွဆီမွာ ေပးစရာအလုပ္မရွိဘူးဆိုရင္ အလုပ္ထြက္ၿပီး တစ္ျခားမွာ ရွာမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း အလုပ္ကမထြက္ေသးပဲ ခြင့္ယူၿပီး အလုပ္ရွာဖို႔ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ရိုးသားမႈကို ယံုၾကည္ၾကသူေတြပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏွစ္ကူးရံုးပိတ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရာက္ၿပီး (၂)ပတ္အတြင္းLandscaping Company တစ္ခုမွာ အလုပ္ရၿပီး S Pass က်ကာ ေမလ(၂)ရက္ေန႔မွာ အလုပ္တန္းဝင္ရပါတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ ဒီလိုနဲ႔ (၂)လေလာက္အၾကာ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လကုန္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကို စကာၤပူေရာက္ေအာင္ ေခၚလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။(၆)လအတြင္း အၿမဲတမ္းေနထိုင္သူအဆင့္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တာ ၂ဝဝ၉ ႏွစ္ဆန္းမွာ စကာၤပူတြင္ အၿမဲေနထိုင္သူအဆင့္ကို ရရွိလိုက္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခံစားခ်က္ျခင္းတူညီေလေတာ့ တစ္လေဒၚလာ ၈ဝဝ ေလာက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္က အလုပ္ကိုထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မူရင္းျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာကထဲက လုပ္ခဲ့တာ့ ကုမၸၸဏီမွာ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သား၊
အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္ကို ဗီဇေကာင္း ေတြခ်ေပး၊ ေျမဆီေျမၾသဇာေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းမွာ ရွင္သန္ေစၿပီးေပမယ့္ အထြက္ေကာင္း၊ အရည္အေသြးေကာင္းမယ္လို႔ အတတ္မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ လိုအပ္တာေတြကို ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ သေဘာပဲရွိေသးတာပါ။ ထူးျခားတာက သူကစာဖတ္ဝါသနာပါသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူဖတ္ခ်င္ တာေတြကို စာၾကည့္တိုက္မွာ အခ်ိန္မေရြးရွာလို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတံုးကလို လူေတာသူေတာ မတိုးရဲသလို စိတ္ဓါတ္မရွိေတာ့ပါဘူး၊ အရင္တံုးက စကားနည္းတယ္လို႔ေျပာခဲ့တဲ့ သူအဖြားေတာင္ နားညီးေအာင္ သူေျပာေနတတ္ၿပီ၊ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔စာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သူသာေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ တစ္လြဲဆံပင္ေကာင္း စိတ္ဓါတ္ေတြရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ကေလးကို အဂၤလိပ္လိုေျပာေနမွ လူရာဝင္တယ္ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရာက္လာကထဲက အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္မွာ ျမန္မာစကားကိုပဲ စြဲၿမဲစြာေျပာေစပါတယ္။ သားက အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ေတာင္ ျမန္မာလိုပဲျပန္ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမင္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီဘာသာစကားကို မတတ္ပဲေနမွာ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလိုမေရးတတ္၊ မေျပာတတ္ျဖစ္ေနမွာကိုသာ စိတ္ပူေနဆဲပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သားက ဟာသႀကိဳက္ပါတယ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ အၾကည္ေတာ္၊ မင္းလူ၊ စတဲ့ ဟာသစာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြဆိုရင္ သည္းႀကီးမဲႀကီး ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကို ရွာေဖြေပးထားရပါတယ္။ ျမန္မာစကား အေျပာနဲ႔အဖတ္ အတြက္ကေတာ့ သိပ္ၿပီးမပူရေတာ့ပါဘူး။ သူထြက္လာေတာ့ (၂)တန္းေအာင္(၃)တန္းတက္ကာစမွာပါ။ အခုေတာ့ (၁၁)ႏွစ္ေက်ာ္လို႔(၁၂)ထဲေရာက္ၿပီး စကာၤပူကိုေရာက္တာလည္း(၄)ႏွစ္ထဲမွာ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာစာအေရးအတြက္ သူ႔ကို ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ျမန္မာလို ဒိုင္ယာရီေရးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးက ၾကပ္မတ္ေပးပါတယ္။ သူက အၾကမ္းအရင္ေရးၿပီး သူ႔အေမက သတ္ပံုျပင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးရင္စာအုပ္ထဲမွာ အေခ်ာျပန္ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားရဲ႕ ဒိုင္ယာယီထဲက စာမ်က္ႏွာတစ္ခုကို ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔ တုိက္တြန္းရင္း ဒီစာစုကိုအဆံုးသတ္ပါရေစ။
ကိုကိုေမာင္ (၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ(၂၇) ရက္)
5 comments:
Very good.Thanks alot for your post.
Your son diary is so lovely. What an intelligent kid. Always appreciate for useful and informative each single post.
i love him :)
စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္မိတယ္။ ဆရာက အေရးအသား အေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္ဗ်ာ။ က်နး္မာပါေစ။
I agree with KO KO MAUNG. The story is Absolutely Right. All the words mentioned in his article are correct and no artificial. (I mean he wrote true story)As I am class mate of KO KO MYAT (Ko Ko Maung's Brother), So I knew the part of his story. I wish Ko Ko Maung to continue in writing more and more good article in future. Cheers , MMKT
Post a Comment