ကြ်န္ေတာ္
ေဒၚနယ္ထရမ့္ကို ေရြးေကာက္ပဲြကာလကစၿပီး ဘယ္တံုးကမွ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့မိျခင္းမ်ိဳး မရိွခဲ့ပါ။
ထို႔အတူ
ကင္ဂ်ံဳအမ္းကိုလည္း (ကုိယ့္ကုိလည္း ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ပါဘဲလ်က္) မ်က္ႏွာျမင္တာႏွင့္ အကုသုိလ္မ်ားမိတာခ်ည္း
သာ ျဖစ္ေလသည္။
ကင္(မ္)
ႏ်ဴကလီးယားထိပ္ဖူးေတြ စမ္းသပ္ပစ္ကာ ကမၻာႀကီးကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေနတံုးက ကြ်န္ေတာ္
ျမန္မာျပည္က ေလာက္စာလံုးႏွင့္ ေလာက္ေလးခြမွာကာ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို ဒရုန္းစီးသြားၿပီး
ေလာက္ေလးႏွင့္ပစ္ဘုိ႔ေတာင္ ႀကံရြယ္ခဲ့မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အင္း၊ ဘယ္မွမသြားဘဲေတာင္
သည္ေလာက္ႏွာေစးေနတာ။ ဒရုန္းနဲ႔သာ သြားလို႔ကေတာ့ ႏွာေခါင္းေအာက္မွာ ေထြးခံ ခံထားရလိမ့္မယ္ဟု
ေတြးမိသည္ႏွင့္ (က်န္းမာေရးေၾကာင့္) မခ်င့္မရဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာ ျဖစ္၏။
ထရမ့္ႏွင့္
ကင္မ္တို႔ ေတြ႔ၾကမည္ဆိုေတာ့ အေတာ္လဲ က်ယ္လိုက္တဲ့ -င္ေခါင္းပါလားဟု စိတ္ထဲမွာ သေရာ္ခဲ့မိေသးသည္မွာ
အမွန္။
အရင္တခါ
ေတြ႔ဆံုပဲြ ပ်က္မလိုလိုျဖစ္သြားတံုးက ငါမွန္းရင္ လဲြခဲပါတယ္ကြာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္
အသားလြတ္ အထင္ႀကီးခဲ့မိေသးသည္။
ယခု
၎တို႔ တူဝရီး စင္ကာပူမွာ တကယ္ေတြ႔ၾကေလၿပီ။
သမိုင္းအစဥ္အဆက္က
မတည့္ခဲ့ၾကသည့္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံ။ သူတို႔လက္ထက္မွာ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့စေကးလား
ခင္ဗ်ာ။
ဤသည္မွာ
ေကာင္းသည့္လကၡဏာျဖစ္၏။
ဂုဏ္ယူပါသည္
ဘႀကီးထရမ့္ႏွင့္ ညီေလး ကင္မ္။
ယခု
သင္တို႔အေပၚ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ သင္တို႔ႏွစ္ဦးအား
အလြန္ေလးစားမိပါ ေၾကာင္း။
တစ္သက္လံုးက
မတည့္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြေတာင္ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္၊ လက္မွတ္ေတြထိုးကုန္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ဆီက စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေနရပ္ျပန္ႏုိင္ၾကမွာပါလိမ့္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ဝမ္းနည္းမိသျဖင့္ မ်က္ရည္ႏွစ္စက္
က်သြားသည္။
ေတာက္၊ ေတာက္
ေအးၿငိမ္း
၁၃
ဇြန္၊ ၂၀၁၈
No comments:
Post a Comment