ကြ်န္ေတာ္ေမ့မရေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း

(၁)

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ သည့္ကေန႔အထိ ေမ့လို႔မရေသာ ထမင္းပဲြမ်ား ရိွခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထမင္းပဲြေခၚမလား၊ ထမင္းဝုိင္း ေခၚမလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ထမင္းဝိုင္းလည္းမမည္ ထမင္းပဲြလည္းမက် ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေမ့မရေသာ ထမင္းပဲြဆို၍ အလြန္ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းလွေသာ ဟိုတယ္ႀကီးမ်ားမွ ထမင္းဝိုင္းမ်ားဟု မိတ္ေဆြတို႔ထင္လွ်င္ မွားပါလိမ့္မည္။

ေဟာ္တယ္မ်ား၌ ထမင္း အနပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြ်ႏ္ုပ္စားဖူးပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထုိေဟာ္တယ္မ်ားမွ ထမင္းဝိုင္းမ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္ ယခုေဖာ္ျပလတၱံ႔ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားေလာက္ ကြ်ႏု္ပ္အာရံုကို ဆဲြေဆာင္မႈ မရိွပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ သည္ထမင္းဝိုင္းမ်ားသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ ထမင္းဝိုင္းမ်ား ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္နည္း။ ဋီကာခ်ဲ႔ပါအံ့။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ၅ တန္းမွ ၈ တန္းအထိကို ကြင္းေကာက္ တဲြဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ တက္ခဲ့ရ၏။ ေတာေက်ာင္းကေလးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း ေတာသားမ်ားေပေပါ့။ ေတာသားရုိက္ေတာ့ ေပါကားပဲြ ထြက္ေတာ့မေပါ့။ (ဟုတ္ေပါင္၊ ေဆြဇင္ထိုက္နဲ႔ ေရာကုန္ၿပီ။ ဘဘဘိုကေလးတင့္ေအာင္ မသိပါေစနဲ႔ဗ်ာ။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ ကြင္းေကာက္ေတာင္ဘက္ကမ္းရိွအိမ္တြင္ ေနကာ ေျမာက္ဘက္ကမ္းမွ ေက်ာင္းကို ေျခလ်င္တလွည့္၊ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္သြားကာ ေက်ာင္းတက္ၾက၏။ ဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာကို အိမ္မွ စားသြားၾကသည္။ (ထင္ပါသည္၊ ေမ့ေနၿပီ။) ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း အဖတ္ႀကီး (နာမည္ရင္းမွာ သိန္းေအာင္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို အဖတ္ႀကီးဟု ေခၚၾက၏။ ဘာေၾကာင့္ အဖတ္ႀကီးေခၚမွန္းမသိ။ ေမ့ေနၿပီ။) ကေတာ့ ေျမာက္ဖက္ကမ္းမွ ေတာင္ဘက္ကမ္းသို႔ ျပန္ကာ ေန႔လည္စာ စားသည္။ သူက လမ္းကို တစ္နာရီ မိုင္ ၃၀ ႏႈန္းႏွင့္ အသားကုန္ႏွင္၏။ သူ႔အစား ကြ်န္ေတာ္ ပင္ပန္းလွပါဘိ။

ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကုိဝမ္းကဲြ ကိုသန္းႏိုင္က အသက္ ၂ ႏွစ္ပိုႀကီးသလို အတန္းလည္း ၂ တန္းပိုႀကီး၏။ ကြ်န္ေတာ္က အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ခင္သည္။ ကုိသန္းႏိုင္၏ငယ္နာမည္မွာ တင္ထူး ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ကုိကုိတင္ထူး ဟု ေခၚ၏။

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသြားရန္ ကိုကုိတင္ထူး၏သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုျမေငြကို သြားေခၚၾကသည္။ ကိုျမေငြတို႔ အိမ္မွာ နႏၵာလဘုရားကုန္းေျခရင္းမွ ေဘာလံုးကြင္း ေဘး၌ရိွ၏။ အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေက်ာင္းဘက္ပိုက်သည္ျဖစ္ရာ ကိုျမေငြကို ေခၚရန္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားရ၏။

ကိုျမေငြ၏ မိဘမ်ားမွာ ဆင္းရဲလွသျဖင့္ ေလးတိုင္စင္ ေျခတံရွည္အိမ္ကို အင္ဖက္မိုး၊ အင္ဖက္ကာကာ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကမ္းခင္း ထား၏။ ဝါးၾကမ္းခင္းမွာ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ အိမ္ေပၚသို႔ မနည္းသတိထား တက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကိုျမေငြမွာ ႏွပ္ထားေသာ ထမင္းအိုးကို ခ်ခါစ ျဖစ္၏။ သန္းႏိုင္ေရ၊ ခဏကြာ ဟု ဆုိကာ သူက ေျမအိုးထမင္းအိုးထဲမွ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ထမင္းမ်ားကို ေဆးမ်ားကြာေနၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကြပန္းကန္ထဲသို႔ သစ္သားေယာက္မကေလးျဖင့္ ေကာ္ထည့္၏။

ထို႔ေနာက္ ဆားအနည္းငယ္ျဖဴးကာ ထိုထမင္းပူပူကုိ အသားကုန္ ေလြးပါေလေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သူ႔ကုိေစာင့္ရင္း သူထမင္းစားတာကုိ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူစားတာၾကည့္ၿပီး ဗုိက္ေတာင္ အေတာ္ဆာလာပါသည္။

ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခတြင္ ကပ္ေနသည့္ ရြာကေလးမွလာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မခ်မ္းသာပါ။ သို႔တိုင္ (မွတ္မွတ္ရရ) ထမင္းကိုေတာ့ တစ္ခါမွ ဆားျဖဴးၿပီး မစားခဲ့ရစဖူးပါ။

ကြ်န္ေတာ္အသက္ ၁၁ ႏွစ္သားေလာက္က ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ကိုျမေငြ၏ ထမင္းဝုိင္းကို ယေန႔ထက္တိုင္ ေမ့လို႔မရပါ။ ယခုေတြးလွ်င္ ကိုျမေငြ ထမင္းစားေနသည့္ပံုရိပ္မွာ ယခု အေတြးထဲ ဝင္လာပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု မေမးပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ပါ။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ပထမဆံုးေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ေမ့မရႏုိင္ေသာ ထမင္းဝိုင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

ေနာက္တစ္ခုမွာလည္း ထိုကြင္းေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အရီးက အိမ္ဆိုင္ကေလးဖြင့္ကာ ေစ်းေရာင္းေတာ့ ေတာဘက္ေက်းရြာမ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ အေၾကြးေရာင္းပါသည္။

အရီးက အေနာက္ဘက္ရိွရြာမ်ားသုိ႔ ေၾကြးေတာင္းရန္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္သြားသည္။ ထန္းပင္ကုန္းဟု ေခၚေသာ ရြာကေလးသို႔ေရာက္ေသာ္ အသိတစ္ေယာက္အိမ္ ဝင္ၾကသည္။

လူႀကီးမွာ အသက္ ၄၀ ခန္႔ လယ္သမားႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ လယ္ထဲမွ တက္လာခါစ။ အေပၚပိုင္း အကႌ်မရိွ။ ပုဆိုးနံငယ္ပုိင္းဝတ္ကာ ထမင္းစားေနသည္။

ဟင္းမွာ ေရႊဖရံုသီးဟင္း တစ္မယ္တည္းျဖစ္၏။ လူႀကီးမွာ ထမင္းကုိေရႊဖရံုသီးဟင္းႏွင့္နယ္လွ်က္ အားရပါးရေလြးေန၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူစားေနတာၾကည့္ကာ အလြန္အားက်မိေလသည္။ ေနာင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ေရႊဖရံုသီးဟင္းႏွင့္ ထမင္းစားတိုင္း မၾကာခဏဆိုသလို ထိုလူႀကီး၏ ထမင္းဝိုင္းကုိ သတိရမိ၏။

မင္းကြာ၊ ေရႊဖရံုသီးဟင္းနဲ႔ထမင္းစားတာမ်ား ဘာဆန္းတာလိုက္လို႔။ ကေန႔ထိ ေမ့လို႔မရဘူးဆုိတာကေတာ့ လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္ဟု ထင္ခ်င္ ထင္ၾကပါခင္ဗ်ား။

ထိုလူႀကီးထမင္းစားေနပံုကိုလည္း ကိုျမေငြ ထမင္းစားသည့္ပံုရိပ္ကဲ့သို႔ ယခုေတြးလိုက္လွ်င္ ယခု အေတြးပံုရိပ္ထဲ ထင္ျမင္လာဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းသျဖင့္ ေျခေညာင္းကာ ထမင္းအလြန္ဆာေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

(၄)

ေနာက္တစ္ခုမွာ ကိုယ္တိုင္စားရတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ဝမ္းကဲြအစ္ကို ကိုေအးေသာင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ ဝါးခယ္မတြင္ တာဝန္က်သည္။ တစ္ခါေသာ္ ကိုကုိတင္ထူး၏ အေဖျဖစ္သူ ဦးႀကီးဖိုးေထာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေအးေသာင္းရိွရာ ဝါးခယ္မသို႔ အလည္သြားၾက၏။

ေခ်ာင္းကေလးေဘးနားတြင္ရိွေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညစာထမင္းဖိတ္ေကြ်းသည္။ ငါးသေလာက္ အစိမ္းခ်က္ ဟင္းႏွင့္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးသေလာက္အစိမ္းခ်က္ဟင္း အႀကိမ္မ်ားစြာ စားဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝါးခယ္မတြင္ စားခဲ့ရေသာ ငါးသေလာက္ အစိမ္းခ်က္ဟင္းကိုေတာ့ ဘယ္ဟင္းမွ မမီဟု ထင္ပါသည္။ ဦးႀကီးကေတာ့ ပင္လယ္ထဲက လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ဖမ္းလာတဲ့ငါးေတြမို႔ စားေကာင္းတာ ဟု ဆို၏။ (စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသားကုန္ေလြးလို႔ လည္ေခ်ာင္းပင္ နင္လိုက္ ပါေသး။)

ထုိ ငါးသေလာက္အစိမ္းခ်က္ဟင္းကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေတြးတိုင္း သတိရ၊ လြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ ထမင္းဘိတ္ေကြ်းေသာ ဘႀကီးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိ၏။

(၅)

ေနာက္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ထမင္းဝိုင္းမွာ ေရဆင္းမွာတံုးက ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဆရာလခႏွင့္ မစားေလာက္ေတာ့ မမတို႔က အိမ္ေရွ႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္သည္။ အေဖႀကီးက ဟသၤာတမုန္႔ဟင္းခါး ဟု သူ႔ဘာသူ ကတၳဴစကၠဴတြင္ လက္ေရးႏွင့္ေရးကာ ဆိုင္းဘုတ္ တင္၏။ (ေျပာရလွ်င္ သည္ဆိုင္းဘုတ္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္မေပးျဖစ္ခဲ့။ လက္ေထာက္ကထိကတန္မယ့္ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းရတာ ရွက္ေနလို႔လားမေျပာတတ္။)

မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ကို ေရဆင္းရြာ၊ တင့္တင့္တို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖိုမွ ကြ်န္ေတာ္ သြားယူသည္။ ညွပ္ေခါက္ဆဲြကိုမူ မမတို႔က ကိုယ္တိုင္လုပ္၏။ ညွပ္ေခါက္ဆဲြလုပ္ဘို႔ မုန္႔ရည္က်ိတ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္က ဟီးရိုးစက္ဘီးကိုစီးကာ ေပါက္ကုန္းရြာမွ မုန္႔ႀကိတ္ဆံုတြင္ သြားႀကိတ္၏။ မံု႔ႀကိတ္ဆံုဆိုလို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မမွတ္ပါလင့္။ ေက်ာက္ဆံုကို ခေနာ္နိ၊ ခေနာ္နဲ႔ ေလးတုိင္စင္ ကေလးမိုးကာ အဖြားႀကီးေျမးအဖြားက ႀကိတ္ထိုးေပးတာျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ၿပီဆို အဖြားႀကီးက ေပၚႀကီးေရ ဟု အသက္ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔ေျမးကို မုန္႔ႀကိတ္ရေအာင္ အၿမဲ လွမ္းေအာ္ေခၚတတ္သည္။

တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ မံု႔ႀကိတ္သြားေတာ့ ေပၚႀကီးထမင္းစားေနတာ ေတြ႔၏။ ဘာေတြနဲ႔စားေနတံုးက ဟု ကြ်န္ေတာ္စပ္စုေတာ့ ေပၚႀကီးက ႏွပ္ကို ရႉးကနဲရႈတ္သြင္းကာ ေမာ္ၾကည့္သည္။

ေပၚႀကီး၏ ထမင္းပန္းကန္ထဲတြင္ ထမင္းကို ဘူးရြက္ျပဳတ္ေရ ဆမ္းထားလ်က္ ဟင္းအျဖစ္ ဘူးရြက္တစ္ရြက္ကို ကိုက္စား ေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ေပၚႀကီးကေတာ့ ႏွပ္တရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာပင္ စားေနလိုက္ပါေသး။ ထိုစဥ္ကႏွပ္တဲြေလာင္းႏွင့္ ေပၚႀကီးလည္း ယခုေလာက္ဆို လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ကာ ကေလးေတြ ေျမးကင္းေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေပၚႀကီး၏ ထမင္းပဲြကို ယေန႔ထက္တိုင္ မ်က္စိထဲက မထြက္ေသး။

(၆)

ေနာက္ထမင္းတစ္ဝိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖထားစဥ္က ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဦးႀကီးဖိုးေထာင္ႏွင့္ တာတြင္း (ငဝန္ျမစ္ အေရွ႔ဘက္ျခမ္း) ရိွ အလႉတစ္ခုသို႔ လုိက္သြားသည္။

အလႉမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႉတာ ျဖစ္၏။ ထုိအလႉတြင္ ငါးေျခာက္ႏွပ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ဟင္းခ်ိဳတို႔ႏွင့္ ထမင္းေကြ်းသည္။ ထိုအလႉမွ ငါးေျခာက္ႏွပ္ႏွင့္ ငါးပိေၾကာ္သည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဖရဲသီးမ်ား ေကြ်းေသးသည္။

ေနာက္တစ္နပ္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ရပ္ေစာက္တြင္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝက တိုးတိုးရိွရာ ရပ္ေစာက္သို႔ အလည္လိုက္ သြားသည္။ ရပ္ေစာက္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေလာက္ရိွၿပီ။ ဗိုက္ကလည္းဆာေနေတာ့ စားရသည့္ ရွမ္းထမင္းႏွင့္ ငါးသေလာက္ ေပါင္းမွာ အလြန္ခံတြင္းၿမိန္လွသည္။ သည္ထမင္းဝိုင္းကိုလည္း မေမ့။

ေနာက္ထမင္းဝိုင္းမွာမူ အေတာ္ေလး ဓာတ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ထမင္းဝိုင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္းမထြက္ေသးခင္ အားေနေတာ့ အနီးအနား ဟိုရြာသည္ရြာ သြားလည္သည္။ တစ္ခါသား အရီးမလွတင္တို႔ အမ်ိဳးမ်ားရိွရာ ရွားေတာရြာသုိ႔ ေရာက္သြား၏။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ရွာပါသည္။ ခင္ေတာ့ ဝက္သားႏွင့္ ထမင္းေကြ်း၏။

ဟိုက္ရွားဘားစ္၊ ဝက္သားမွာ မႏူးေသး။ သူတို႔က ဝက္သားဆုိတာ ကိုက္စားရမွ အရသာရိွတာကြ ဟုေျပာ၏။ ေနာက္ၿပီး ဝက္သားတံုးႀကီးေတြကို အႀကီးႀကီးေတြ တံုးထားသည္။

ခုမွ မီးဖိုေပၚကခ်ခါစ ဝက္သားဟင္းမွာ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ စားခ်င့္စဖြယ္ ေမႊးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုက္မရ၊ ဖဲ့မရဝက္သားတံုးႏွင့္ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေန၏။ သူတို႔ကေတာ့ စားကြ၊ စားကြ ႏွင့္ ဟင္းမ်ား ထည့္ေပး၏။ အတံုးလိုက္ၿမိဳခ်ရေအာင္ကလည္း ဟင္းတံုးႀကီးေတြမွာ အႀကီးႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၿမိဳခ်လို႔မျဖစ္။ ဤထမင္းပဲြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ အေတာ္ေခြ်းျပန္ခဲ့ရေသာ ထမင္းပဲြ ျဖစ္ေခ်သည္။

ကြ်န္ေတာ္မေမ့ခဲ့ႏုိင္ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ၌ ဓာတ္အပ်က္ရဆံုး ထမင္းပဲြႏွင့္ အဆံုးသတ္ပါမည္။

တစ္ခါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔ျဖစ္သည့္ နတ္ေမာက္သို႔သြား၏။ ဘာကိစၥမွန္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ နတ္ေမာက္ကို သြားမည္ဆိုေတာ့ နတ္ေမာက္နယ္ခံေတြက ကြ်န္ေတာ္ အီးအီးပါဘို႔အေရးကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ၾက၏။ ဟဲ့၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က အိမ္သာဆို ျဖစ္ေလာက္တယ္ ဟု တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးလုပ္ၾက၏။

သို႔ႏွင့္ ေဒၚဆိုးရင္ကို လမ္းျပအျဖစ္ေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္ နတ္ေမာက္ကို ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ေလးတိုင္စင္ရြာ၌ ကားေျပာင္းစီးရ သည္။ ေလးတိုင္စင္တြင္ ကားေစာင့္ေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္စာ စားၾက၏။ အနီးအနားတြင္ အိမ္၌ဖြင့္ထားေသာ ထမင္းဆိုင္ ကေလးကလဲြလို႔ တျခား ဘာမွ စားစရာမရိွ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခုတည္းေသာ ထိုဆိုင္ကေလးသို႔သြားလ်က္ ဘာဟင္းေတြရသလဲ ေမးေသာ္ ၾကက္သားဟင္းရတယ္ ဆုိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကက္သားဟင္း ႏွင့္ ထမင္းႏွစ္ပဲြမွာကာ ေဒၚဆိုးရင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ပဲြစီ စားၾက၏။

ဟင္းခြက္ကိုျမင္လိုက္ကတည္းက အင္း၊ သည္တစ္ခါေတာ့ မွားၿပီထင္ပါရဲ့ဟု တြက္ဆမိ။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ စားခဲ့ဖူးေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားအနက္ အႏွီ ေလးတိုင္စင္ရြာမွ ၾကက္သားဟင္းေလာက္ညံ့ဖ်င္းေသာဟင္းဟူ၍ သည္ကေန႔ထိ မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသးပါ။

ကြ်န္ေတာ္ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သိပ္ေခ်းမ်ားတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ သို႔တိုင္ သည္ၾကက္သားဟင္းကုိမူ ဘယ္လိုမွ စားမျဖစ္၍ အနည္းငယ္သာ စားၿပီး ျပန္ေပးလိုက္ပါသည္။

ဆရာေတာ့ မစားႏိုင္ဘူးထင္တယ္ ဟု ေဒၚဆိုးရင္က ေျပာ၏။

နတ္ေမာက္ခရီးတြင္ ၾကက္သားႏွင့္ အေဖာ္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးရိွေသးသည္။

နတ္ေမာက္သုိ႔ ည ၇ နာရီေလာက္ ေရာက္သြား၏။

ေရာက္ေသာ္ ကိုင္း၊ ညစာစားဘို႔ ဘယ္မွာ ဆုိင္ရိွသတံုး ဆိုေသာ္ တရုတ္ထမင္းဆိုင္တစ္ခုသုိ႔လိုက္ပို႔၏။

အင္း၊ တရုတ္ဆိုင္ဆိုေတာ့ သိပ္မဆိုးဘူး ထင္ပါရဲ့ဟု တြက္မိ။

သို႔ႏွင့္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ႏွစ္ပဲြမွာသည္။ ေဒၚဆိုးရင္ဘို႔ တစ္ပဲြေပါ့။

ေအာင္မယ္ေလးဗ်။

ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ကလည္း ေန႔ခင္းက စားခဲ့ရသည့္ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ သမီးေယာကၹေတာ္သည္။

ခြ်ဲျပစ္ျပစ္ ဆီမ်ားႏိုင္းခ်င္းႏွင့္ အခ်ိဳမႈန္႔မ်ားမ်ားခတ္ထားေသာ သည္ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ပဲြတစ္ဝက္ပင္ ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္။

(၇)

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ အျခားထမင္းပဲြမ်ားပင္ ရိွေသးေသာ္လည္း ထုိ ထမင္းပဲြမ်ား ေလာက္ အမွတ္ထင္ထင္ (အမွတ္ထင္ထင္ ဟုသာ ဆိုပါသည္။ ေရႊေရးထင္ထင္ ဟု မဆိုပါ။) မျဖစ္မိခဲ့။

မိတ္ေဆြတို႔တြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို႔ အမွတ္တရ ထမင္းပဲြမ်ား တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ရိွေနႏုိင္ပါသည္။ အသင္တုိ႔၏ အမွတ္ရစရာ ထမင္းပဲြမ်ားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွဲခ်င္ပါက ပိုင္အိုးနီးယားဘူတာနားမွ ၂၄ နာရီဆိုင္သို႔ လာခဲ့ပါ။ ဘီယာစုပ္ရင္း (ဟုတ္ေပါင္) လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေလကန္ႏိုင္ပါသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၇ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၈