ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႔တြင္ျပဳလုပ္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ေဟာေျပာပဲြႏွင့္ သင္တန္း (၂)

(၄) လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး မိတ္ဆက္သင္တန္း

မနက္အိပ္ယာထ၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေဟာ္တယ္ကေကြ်းေသာ မနက္စာ စားသည္။ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ထမင္း၊ ေပါင္မုန္႔၊ လဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ အခ်ိဳမုန္႔၊ အသီးမ်ား စသျဖင့္ စံုပါသည္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ သင္တန္းရိွရာ လာခဲ့ၾက၏။

အစကေတာ့ ဆင္ႀကီးမ်ား၊ ေဂၚဇီလာႀကီးမ်ားတက္ေရာက္ၿပီး သင္တန္းဖြင့္ကာ အမွာစကားေျပာၾကမည္ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ မဟုတ္တာေတြႏွင့္ ေလရွည္မေနပဲ ၁၅ မိနစ္မွ်သာေျပာရန္ ခြင့္ပန္ထားေရး ဘာညာ မွာထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အတန္ၾကာသည့္တိုင္ လာၾကတာ မေတြ႔ေသးေတာ့ ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူတို႔ ဖုန္းဆက္ေမးစမ္းပါဦးဟ ဆိုေတာ့ ဘာပဲြဆိုလား၊ ဘယ္သြားရလုိ႔ဆိုလား။ ငမ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ႀကီးေတာင္ တယ္အလုပ္ရႈပ္ၾကပါလားကရို။ သည္အတိုင္းသာဆို ျမန္မာျပည္ႀကီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသလို အႏွစ္ (၂၀) ေတာင္ ေနမည္မထင္။ (၁၀) ႏွစ္အတြင္း စင္ကာပူကို ေက်ာ္ေတာ့မည္ထင္၏။ စင္ကာပူသားေတြ မ်က္ခံုးသာ လႈပ္ေနၾကေပေရာ့။ က်ဳပ္တို႔ျပည္ႀကီးသာ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္သာၿပီဆိုရင္ စင္ကာပူမွာရိွတဲ့ ျမန္မာ ၅ ေသာင္းေလာက္ ၀ုန္းဆို အကုန္ျပန္ကုန္ၾကလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡမ်ားကုန္မယ္။ ခုကတည္းက လူရွာထားၾကေနာ။

ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာ ေျပာရလွ်င္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ အခ်ိန္ဇယားဆဲြထားရသည္။ နက္ျဖန္မနက္ ၈ နာရီ တံတားဖြင့္ပဲြမွာ ဖဲႀကိဳးသြားျဖတ္ရမည္။ (အႏို႔ ကြ်ႏု္ပ္မွ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္မေပးလွ်င္ အမ်ားျပည္သူတို႔ သည္တံတားသံုးဘို႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနလိမ့္မည္။) ေန႔လည္ ၁ နာရီ ဘယ္အခမ္းအနားသြားရင္း ဖံုးဆိုင္ဖြင့္ပဲြကို လမ္းႀကံဳ ၀င္ေပးရအံုးမည္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္လူႀကီးလာတာ ေလယာဥ္ကြင္းသြားႀကိဳရမည္။ ဘယ္ေန႔က် ရပ္ကြက္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာကို သြား အာပလာလုပ္ေပးရမည္။ (အႏို႔ က်ဳပ္လိုလူႀကီးတစ္ေယာက္မွ လာအားမေပးရင္ သူတို႔ခမ်ာ အားငယ္ေနရွာမွာေပါ့။)

ဆိုေတာ့ သည္လိုသာ စည္းႏွင့္စနစ္ႏွင့္ အခ်ိန္ဇယား က်က်နန ဆဲြထားပါက ဘယ္သြားရမွာမို႔လို႔ သည္ကိုမလာႏုိင္ဆိုတာ မရိွေတာ့။ အဘခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲြေလးတက္ၿပီး ဖြင့္ေပးပါလို႔ဖိတ္တာကို ေအး၊ ေအး၊ ငါလာခဲ့မယ္လို႔ ၿပီးစလြယ္ မေျပာရ၊ မလုပ္ရ။ လူႀကီးဆိုတာ ကိုယ္ေျပာသည့္စကားကို ကိုယ္တန္ဘုိးထားရမည္။ လာဆို လာရမည္။ လာဖိတ္ကတည္းက အဲဒီေန႔၊ အဲဒီအခ်ိန္ အားမအား စစ္ေဆးၾကည့္ရမည္။ မအားလွ်င္ မလာႏုိင္ေၾကာင္း နဂိုကတည္းက ေျပာရမည္။ အားနာလို႔ လာမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မရိွေစရ။ လာမယ္ေျပာထားလွ်င္ လာကိုလာရမည္။ လာတယ္ဆိုတာေတာင္ အခ်ိန္အတိအက် လာရမည္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္အတြက္ ပရိသတ္ ၂၀၀၀ ေလာက္က ထုိင္ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစရ။ ပရိသတ္ကို ေလးစားရမည္။ ငါလူႀကီးပဲ၊ လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာမကြ ဆုိတာ လူႀကီးလူေကာင္း မဆန္ရာေရာက္သည္။ လူအမ်ားကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူျဖစ္သည့္အတြက္ ကိုယ္ကစ စံျပျဖစ္ေအာင္ ေနျပရမည္။ (တုတ္လိုက္တာ နည္းနည္းမ်ား မ်ားသြားၿပီလားမသိ။ သက္ငယ္စကား၊ သက္ႀကီးၾကား။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆံုးမတာ မနာၾကနဲ႔။ ဟို ၆၆ဃ ဆိုတာႀကီး ဆဲြထုတ္မလာၾကနဲ႔ေနာ။)

ကိုင္း၊ သဟာျဖင့္လည္း ဘယ္သူ႔မွေစာင့္မေနနဲ႔ေတာ့။ ကိုယ့္ဘာသာဖြင့္မယ္ ဆိုကာ စၾက၏။ နည္းနည္းေတာင္ ေနာက္က် သြားၿပီ။ ပုသိမ္ MES ဥကၠဌက အဖြင့္စကားနည္းနည္းေျပာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဆံုးမစကား မ်ားမ်ားေျပာ၏။ အနည္းဆံုးေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသည္။ အခ်ိန္ေတာင္ မွတ္မထားမိ။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည္မ်ားကို မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္၏။

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္တာ အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တာ။ အစိုးရဆိုတာ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနရတာ။ အဲဒီေတာ့ အစိုးရေကာင္းဘို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ ေကာင္းေနဘို႔လိုတယ္။ အစိုးရေတာ္ဘို႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ အရည္အေသြး ျပည့္ေနဘို႔ လိုတယ္။

ေကာင္းလည္းေကာင္း ေတာ္လည္းေတာ္၊ မေကာင္းလည္းမေကာင္း မေတာ္လည္းမေတာ္၊ ေကာင္းပါရဲ့မေတာ္၊ ေတာ္ပါရဲ့ မေကာင္း ဆိုတဲ့ လူ (၄) မ်ိဳးအနက္ ေကာင္းလည္းေကာင္း ေတာ္လည္းေတာ္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

မေကာင္းလည္းမေကာင္း မေတာ္လည္းမေတာ္တဲ့သူကေတာ့ ေလာကအတြက္ အမိႈက္ပဲ။

ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါရဲ့၊ မေတာ္လို႔ရိွရင္လည္း ဘာမွ သံုးလို႔စားလို႔မရဘူး။

ေတာ္ေတာ့ေတာ္ပါရဲ့ မေကာင္းရင္ ေလာကႀကီးအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။

ဆိုေတာ့ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ တဲ့။

ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္အထူးေျပာစရာမလုိပါ။ မဟုတ္တာ ဘာမွမလုပ္နဲ႔။ မမွန္တာ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔။ မဟုတ္တာ မႀကံနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔။ မေကာင္းတာ မေတြးနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔။ အဲဒါဆို လူေကာင္းျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတာ မလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ လူေရွ႔သူေရွ႔မွာတင္ မလုပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ လူမျမင္ကြယ္ရာမွာလည္း မလုပ္ဖို႔လိုတယ္။ သူမ်ားသိသိ မသိသိ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သိတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ၾကည္ညိဳႏိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ ကိုယ့္အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ ကိုယ့္ၿမိဳ႔အတြက္ စံျပျဖစ္ေအာင္ေနၾကပါလို႔ အေလးအနက္ တိုက္တြန္းပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ေတာ္ဘို႔။

ကိုယ့္အရည္အေသြးျပည့္ဘုိ႔ ကိုယ့္မွာပဲတာ၀န္ရိွတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လုပ္ယူမွရမယ္။ ဌာနက သင္တန္းလႊတ္တယ္ ဆိုတာ ပီဘိ မေျပာစေလာက္ကေလးပဲရိွတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က ေလ့လာသင္ယူေနမွရမယ္။

လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဘို႔ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ့္အလုပ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ ေလ့လာေနရမယ္။ ႀကိဳးစားလဲ ဒီလခ၊ မႀကိဳးစားလဲ ဒီလခဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးမထားရဘူး။ အဲဒါ လူညံ့ေတြရဲ့စိတ္ဓာတ္။

ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ဗဟုသုတကို ရွာမီွးေနရမယ္။ ပညာရပ္တစ္ခုဆုိတာ ေလ့လာလို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။

အခု ဒီကို သင္တန္းတက္ရေအာင္လာၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးရတယ္။ ပိုက္ဆံကုန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး စာသင္ခန္းဆိုတာ အျပင္မွာနဲ႔ မတူဘူး။ တခ်ိန္လံုး အာရံုစိုက္ေနရတဲ့အတြက္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္။

အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ရက်ိဳး၊ ေငြကုန္ရက်ဳိး၊ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ဒီသင္တန္းကေန တစ္ခုခု ရေအာင္ယူသြားပါ။ လက္မွတ္တစ္ခုရရံု၊ CPD hr ရရံုမွ် သေဘာမထားပါနဲ႔။ လက္မွတ္ဆိုတာ ပီဘိစာရြက္ကေလးတစ္ခုမွ်သာပါ။ အေရးႀကီးတာ က အဲဒီလက္မွတ္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ အရည္အခ်င္းကိုယ့္ဆီမွာ ရိွေနဘို႔ပဲ။ လက္မွတ္ႀကီးသာကိုင္ထားတယ္။ ဘာမွမတတ္ဘူးဆိုရင္ ဘာမွ တန္ဘိုးမရိွပါ။ ဒီလက္မွတ္နဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ အရည္အေသြးငါ့မွာရိွရဲ့လားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးပါ။ မသိေသးဘူး ဆိုရင္ ေလ့လာပါ။ မသိတာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ မသိခ်င္တာသာ ရွက္စရာပါ။

အခုသင္တန္းက လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ သင္တန္းပါ။ ကိုယ္တစ္ခါမွ မသိဖူး၊ မေလ့လာဖူးေသးတဲ့ဘာသာရပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသမွ် အကုန္အစင္ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့အထဲက တခ်ိဳ႔တ၀က္ရသြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္လာေပးရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။ အခုသင္တန္းဟာ ေနာင္ဆက္ဖြင့္မယ့္သင္တန္းေတြအတြက္ အေျခခံပါ။ ဒါေတြသိမထားပဲ တျခားသင္တန္းေတြ သင္ေပးဘို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ေနာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ safety သင္တန္းေတြ လာေပးဦးမွာပါ။ ဒီက MES ရဲ့ ပံ့ပိုးကူညီမႈေတာ့လုိတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပေနတံုး မရွင္းတာ၊ နားမလည္တာရိွရင္ အခ်ိန္မေရြး ထေမးပါ။ ရွက္စရာ၊ အားနာစရာမရိွပါဘူး။ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္သင္ေနတံုး မေမးခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္ name card ထားေပးထားပါတယ္။ အဲဒီကဒ္ထဲမွာပါတဲ့ အီးေမးအတိုင္း ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သိသမွ် ျပန္ေျဖေပးပါမယ္။

ေနာက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးထားပါတယ္။ အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ႀကီး က မန္ေနဂ်ာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ Safety Officer ေတြအတြက္ပါ။ သီအိုရီေတြမ်ားပါတယ္။ စံုလည္း အေတာ္စံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမန္အလုပ္သမားေတြဖတ္ရင္ နားလည္ရခက္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဖတ္ရလြယ္ေအာင္ ေနာက္တစ္အုပ္ ထပ္ထုတ္ ထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာေတာ့ ပုံေတြနဲ႔ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ ေဖာျ္ပထားပါတယ္။ အျပာေရာင္စာအုပ္ပါ။ ႀကိဳက္ရာ ေရြး၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။ သင္တန္းအတြက္ ေပးထားတဲ့စာအုပ္က အဂၤလိပ္လိုဆိုေတာ့ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလ့လာလိုသူ မ်ားအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ၉ နာရီခဲြေလာက္တြင္ သင္တန္းစပါသည္။ မနက္ပိုင္း အာလူးဖုတ္တာမ်ားသြား၍ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ နည္းနည္း ေက်ာ္သြားသည္။ ေန႔လည္ ၁၂း၁၅ တြင္ နားၿပီး ၁း၁၅ တြင္ ျပန္စပါသည္။ သို႔တိုင္ လူမစံုေသး၍ ၁ နာရီခဲြေလာက္မွ စရသည္။

ေန႔လည္စာကို MES အဖဲြ႔သားမ်ားက လုိက္ေကြ်း၏။ ပုသိမ္ေပၚဆန္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ နာမည္ႀကီး။ ယခုေတာ့ ေကာင္းေသးရဲ့လားမသိ။ ထမင္းကိုစမ္းစားၾကည့္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ဟင္းမ်ားကလည္း စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ စိန္တလံုးသရက္သီးမ်ားေတြ႔၍ လမ္းႀကံဳသည္ႏွင့္ ဆယ္လံုး၀ယ္ခဲ့သည္။ MES အသင္းသားမ်ားက အတင္းရွင္းေပး၏။ ကိုႏိုင္လင္းစိုးတို႔က ဒါ ရန္ကုန္ ေရႊပုဇြန္က သယ္ေရာင္းတာေတြ ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္က မသိ။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္မွာ ရိွလွ်င္ေတာင္ တကူးတက သြား၀ယ္ေနရမွာဆိုေတာ့ တခါတည္း ၀ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သင္တန္းခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သင္တန္းသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ အားလံုး စိတ္၀င္တစား ေလ့လာ သင္ယူေနၾကတာေတြ႔ရေတာ့ အင္း၊ မဆိုးဘူးဟဟု အားတက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အေလ့အက်င့္မရိွေတာ့ ဘယ္သူမွ ထ မေမးၾက။ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားမွာလို ေရွ႔ကဆရာကသင္သြား၊ ေနာက္ကလိုက္မွတ္ ဆိုတာေလာက္သာ ရိွေတာ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သင္တန္းႏွင့္မတူ။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္တာႏွင့္ တူေနသည္။ လူကလည္း မ်ားသည္။ လူ ၃၀ ေလာက္ဆိုရင္ ေတာ့ ကိုဘယ္သူ ထပါဦးဟု နာမည္ေခၚေမးလို႔ရသေပါ့။

ညေန ၅ နာရီမတ္တင္းေလာက္တြင္ သင္တန္းၿပီး၏။ သင္တန္းၿပီးမွ အခ်ိဳ႔လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္၏။ ကြ်န္ေတာ္က အိုင္သျပဳက ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ကပါ စသျဖင့္။ ရန္ကုန္တြင္ သင္တန္းေပးလွ်င္ သင္တန္းအၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္ ဓာတ္ပံု တဲြရုိက္ၾက သည္။ သူတို႔နယ္မွာေတာ့ သတိမရ။

ကိုေက်ာ္မိုးႏိုင္တို႔က ပစၥည္းပစၥယမ်ားသိမ္းကာ ေဟာ္တယ္မွ check out လုပ္လာၿပီး အဆင္သင့္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကားေပၚအသင့္တက္ထိုင္ကာ ပုသိမ္ၿမိဳ႔မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ မနက္ျဖန္တစ္ရက္စာက်န္တာကို  ကိုေအာင္ကိုး ဆက္သင္လိမ့္မည္။ သူ႔ကို ေမးခြန္း၊ အေျဖလႊာႏွင့္ အေျဖမ်ား ေပးခဲ့၏။

ပုသိမ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ပုဇြန္ဆီ၊ ပုသိမ္ဟာလ၀ါမ်ား ၀င္၀ယ္ၾကေသးသည္။ ပုသိမ္ကထြက္လာေတာ့ ညေန ၅း၂၀ နာရီ။ အျပန္တြင္ မေအးႏွင္းယုတို႔မပါေတာ့။ သူတို႔က အေ၀းေျပးကားႏွင့္ ျပန္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေက်ာ္မိုးႏိုင္ႏွင့္ ကိုႏိုင္လင္းစိုးတို႔ သံုးေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ပါလာၾက၏။

အားပါး။ ကိုႏိုင္လင္းစိုးက လူစံုျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာင္ စံုပါေသး။ ကြ်န္ေတာ္က ပုသိမ္တြင္ ေဆာက္လက္စ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ steel structure အႀကီးႀကီးေတြ႔ေတာ့ ေမးၾကည့္ရာ သူက သမိုင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ ရွင္းျပေလသည္။ (သည္တြင္လည္း သည္အေဆာက္အဦႀကီးအား ကြန္ကရိျဖင့္ေဆာက္ရမွာကို steel structure ႏွင့္ေဆာက္ထားတာ။ ၿပီးခါနီးမွ မွားမွန္းသိေသာဟူ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေရႊျပည္ႀကီးက လုပ္ကိုင္ပံုေစ့စပ္ျခင္းမ်ားအား အံ့ၾသလြန္းလု႔ိ ေသမတတ္ရိွေခ်သည္။)

ထို႔ျပင္ ေအ၀မ္းမိသားစုအေၾကာင္း၊ နာဂစ္တံုးက ဟိုလူႀကီးေတြ ယုတ္မာၾကပံုအေၾကာင္း။ ေနာက္ၿပီး မုန္တိုင္းတုိက္ေတာ့ ရြာကလူေတြဒုကၡေရာက္ေနပံု ေျပာျပတာ (ေသာက္ကယိုးနဲ) မုန္တိုင္းထဲ သူေရာက္ေနသလိုပါပဲလား။

အဲဒီ စာဖတ္ေနသူႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ ရိွတယ္။ ဘယ္ဗ်ာ။ သူတို႔အိမ္ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတာင္ ေရတိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ ေရလာေတာင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ အဲဒီ အေစာင့္စစ္သားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ေနတယ္။

မုန္တိုင္းက်မယ္ဆိုတာ သူတို႔က တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳသိေနတယ္။ စစ္ေလယာဥ္ေတြကို အေစာႀကီးကတည္းက ရန္ကုန္ကေန ထြက္ခိုင္းထားတာဗ်။ သူတို႔အိမ္က ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း အကုန္သယ္ထုတ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမင္ေပမဲ့ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲဆိုတာေလာက္ပဲ သိတာ။ ေနာက္ အေစာင့္စစ္သားေလးေျပာျပမွ မုန္တိုင္းက်မယ္ဆိုတာ သိရတာ။

မုန္တိုင္းအႀကီးအက်ယ္တိုက္မယ္ဆိုတာလည္း သိရေရာ အေဖက ကိုင္း၊ ေဟ့ေကာင္၊ သံေတြ သြား၀ယ္ေခ်။ သြပ္ေတြလည္း ၀ယ္ထားလို႔ ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္ေတြ၊ ေသာက္ေရန႔ဲ စားစရာေသာက္စရာေတြ အမ်ားႀကီး၀ယ္ျခမ္းထားတယ္။ ႏွစ္ရက္ ေလာက္လည္းၾကာေရာ မုန္တိုင္းတိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႔။ မုန္တိုင္းလည္း တုိက္ၿပီဆိုေရာ အမိုးက အကုန္လန္ပါသြားေတာ့ အေပၚထပ္မွာတင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔တင္ အကုန္အရည္ေပ်ာ္က်လာတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾသာ္၊ ဘာမွမၿမဲပါကလားလို႔ အဲဒီမွာ အႀကီးအက်ယ္ သံေ၀ဂရသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်န္တဲ့စာအုပ္ေတြကို စာၾကည့္တိုက္၊ လိုခ်င္တဲ့သူေတြ စတာေတြကို အကုန္လႉပစ္လုိက္တယ္။

သူေျပာတာေတြကိုသာ အကုန္ေရးျပရလွ်င္ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ျဖစ္ေလာက္၏။ သို႔ႏွင့္ ည ၆ နာရီေက်ာ္ေသာ္ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္း တံတားနား ေရာက္လာ၏။ ကိုင္း၊ အေမာေျပအပန္းေျပနားရင္း ဗိုက္ကေလးဘာေလး ျဖည့္ၾကရေအာင္ ဟု ခဏနားၾကသည္။ 

ကားဆရာေလးကေတာ့ လဖက္ရည္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ပဲ စားေသာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို စည္ဘီယာ ႏွစ္ခြက္စီ ေသာက္ၾကသည္။ ဘီယာႏွင့္အျမည္းကေတာ့ NLD အစိုးရ အတင္းျဖစ္၏။ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က နားေထာင္သူ။ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ အတင္းတုတ္ၿပီးေနာက္ ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူတို႔ နံရံမွာနားေတြရိွသတဲ့။ ေတာ္ၾကာ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါဦး ဆိုလို႔ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္။ သြားၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ထလိုက္မွ ဆရာေရ၊ နံရံမွာနားရိွတာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ စီစီတီဗီဗ်ိဳ႔ ဆိုမွ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ေအာင္မေငးဗ်။ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ာ။ အသက္ ၆၀ နီးပါး လူငယ္ေလးေတြမို႔ တခါတေလ မိုက္မဲမိတာပါ ဆိုကာ ထြက္ခဲ့ၾက၏။

သည္ဘက္လမ္းေရာက္ေတာ့ Subject ေျပာင္းသြားသည္။ ဂီတအေၾကာင္း ေရာက္သြား၏။ ကိုႏိုင္လင္းစိုးကား ကြ်န္ေတာ္က ေက်းေစတမန္ကို အစအဆံုးရတယ္ အစခ်ီကာ ဂီတ၊ သီခ်င္းႀကီးသီခ်င္းခံမ်ားအေၾကာင္း ေျပာေလေတာ့ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၎ကို အလကၤာေက်ာ္စြာ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္၏ ျမည္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္၀မ္းကဲြမ်ားလားဟုပင္ ထင္မိေလေသာ ဟူသတတ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အကြက္ေခ်ာင္းေနသူျဖစ္ရကား ၎တို႔ကို နက္ျဖန္ အားလားကိုယ့္လူတို႔ ဟုေမးၾကည့္။ အာ၊ နက္ျဖန္ တနလၤာေန႔ေလဆရာရဲ့၊ အလုပ္ဆင္းရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္က ဆရာ့အိမ္နားတင္ပဲ။ Diamond condo မွာ ဆိုေတာ့ ဒီလိုဆို ေန႔ခင္း ၁ နာရီေလာက္ ခဏလစ္ထြက္လာခဲ့ေပါ့ကိုယ့္လူရယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ လာၾကပါမည္ဟု အာမဘေႏၱခံေလ၏။ အိမ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္ေတာင္ မွတ္မထားမိ။ ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ထင္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ သံေစ်း Book Plaza သို႔သြားကာ စာအုပ္မ်ား၀ယ္၊ ေနာက္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွ Myanmar Heritage စာအုပ္တိုက္သြားကာ စာအုပ္စာရင္းမ်ားလည္းရွင္းရင္း စာအုပ္လည္းထပ္ယူရင္း။ သို႔ႏွင့္ ေန႔ခင္း ၁ နာရီေလာက္တြင္ ျပကၡဒိန္ သင္မည့္သူမ်ား အိမ္သို႔ ေရာက္လာေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာျပကၡဒိန္အေၾကာင္း သူတို႔ကို အရွင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္၏။

အင္း၊ ျမန္မာျပကၡဒိန္ အမွန္အကန္ျဖစ္လာဘို႔ အေတာ့္ကို မလြယ္ပါဘူးကြယ္။ ဘာလို႔မလြယ္သလဲဆိုေတာ့ ျပကၡဒိန္ကို သဘာ၀ၿဂိဳဟ္ေနၿဂိဳဟ္ထားေတြအတိုင္းမဟုတ္ဘဲ မလိုလားအပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ကန္႔သတ္ထားလို႔ပဲ။ အမွန္က ျမန္မာျပကၡဒိန္ဟာ ေနသြားနဲ႔လသြားေပၚ အေျခခံထားတာ။ တကယ္ ေခတ္သိပၸံနည္းေတြနဲ႔ဆို တြက္ရတာ ဘာမွမခဲယဥ္းပါ ဘူးကြယ္။ ပရိုဂရမ္ေရးတတ္တဲ့သူေတြလည္း ရိွေနတာပဲ။ ကြန္ျပဴတာပရိုဂရမ္ေရးထားလိုက္ရင္ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီ တြက္လို႔ရတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔က တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါေၾကျငာမွ အတည္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပကၡဒိန္ကို လူတစ္စုက လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ (လူတစ္စုက လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားတယ္လုိ႔ေျပာရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္ ဟု ေရးလိုက္ရတာျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

ဒါဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္သင့္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာျပကၡဒိန္ဟာ အဂၤလိပ္ျပကၡဒိန္နဲ႔စာရင္ အမ်ားႀကီး အဓိပၸာယ္ပိုရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီျဖစ္ၿပီးကတည္းက ျမန္မာျပကၡဒိန္ တိမ္ေကာလာလိုက္တာ အခုဆို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုိက္ေမးၾကည့္ပါ။ ရက္တို႔ လတုိ႔ အသာထားလို႔ အခု ျမန္မာလို ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္လဲလို႔ေမးရင္ေတာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖႏိုင္တဲ့သူ ခပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၿပီ။ တြက္ဘို႔ဆိုတာေတာ့ လူတစ္ေသာင္းမွာ တစ္ေယာက္ ျမန္မာျပကၡဒိန္ကို မတြက္တတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္။

အခုေတာ့ ဒီတြက္ပံုတြက္နည္းေတြကိုသင္ေပးဘို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီအတြက္အခ်က္ေတြကို ေရေရလည္လည္ နားလည္ဘို႔၊ တြက္တတ္ဘို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုး ၃ ရက္ေလာက္ေတာ့ သင္ရလိမ့္မယ္။ ၅ ရက္ေလာက္ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ရက္ရွည္ျပန္လာရင္ သင္ေပးမယ္။

ထို႔ေနာက္ ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ ၄ နာရီခဲြေက်ာ္လာေလရာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အဆာေျပေခါက္ဆဲြျပဳတ္စား၊ ႏို႔တစ္ခြက္ေသာက္။ ကိုဟန္မ်ိဳးေနာင္ႏွင့္ မေအးႏွင္းယုတို႔ ေလဆိပ္လိုက္ပို႔သည္။

စင္ကာပူသို႔ ည ၁၁ နာရီခဲြေလာက္ ေလယာဥ္ဆိုက္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီးေနၿပီ။

ဤကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ပုသိမ္သို႔ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္က်န္းမာေရး ေဟာေျပာပဲြႏွင့္ သင္တန္းအတြက္ သြားေရာက္ျခင္း မွတ္တမ္း အစအဆံုးျဖစ္သတည္း။

မိမိတို႔ေဒသ/စက္ရံုအလုပ္ရံု/လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးအေၾကာင္း လာေရာက္ေဟာေျပာ၊ သင္တန္း ေပးေစလိုပါက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဆီဆက္သြယ္လိုက္ပါ။ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။

အားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ကိုယ္က်န္းမာလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစခင္ဗ်ား။

ဖတ္ရႈအားေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၀ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၇