ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃) (၁)

(၁) ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ (ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ႏွင့္ ေ၀းေနရျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏။)

အရင္ဘ၀ေတြတံုးက ငွက္သိုက္မ်ားကို တက္ႏႈိက္ကာ ငွက္ေပါက္ကေလးမ်ားကို ဖမ္းခဲ့မိေလသလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မိသားစုႏွင့္ အတူေနခဲ့ရခ်ိန္မ်ားမွာ အလြန္နည္းပါးလွေပသည္။

            ငယ္စဥ္က ေလးတန္းေအာင္သည္မွစကာ ပညာသင္ရန္ ရြာမွခြါခဲ့ရသည္။ ေလးတန္းေအာင္ဆိုေတာ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္သားေပါ့။ ထိုမွစကာ ရြာသုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္မွ အလည္ျပန္ေရာက္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္း ပညာမ်ားသင္ၾကားခဲ့စဥ္က ေမာင္ႏွစ္မတစုတုိ႔ အတူေနကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရေသးသည္။ သိပ္မဆုိးလွေသး။

            ဆယ္တန္းေအာင္သည္မွစကာ ၿမိဳ႔တက္ကာ ေက်ာင္းေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တစ္ဦးတည္းေနခဲ့ရသည္မွာ ေရဆင္းတြင္ အလုပ္ရခ်ိန္ထိ။ ေရဆင္း၌ေနစဥ္ မိသားစုႏွင့္ အတူေနရသည္မွာ ၇ ႏွစ္ခန္႔ျဖစ္၏။ ေရဆင္းမွထြက္ခဲ့ၿပီး စင္ကာပူသုိ႔လာခဲ့ရာ ယခုအခ်ိန္ထိ မိသားစုႏွင့္ ခဲြေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။

            ျပန္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ယခု အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အေတာအတြင္း မိသားစုႏွင့္ အတူေနရခ်ိန္မ်ားမွာ ေမြးကတည္းက ဆယ္ႏွစ္ထိႏွင့္ ေရဆင္းတြင္ေနခဲ့ရေသာ ၇ ႏွစ္။ ေပါင္း ၁၇ ႏွစ္ မွ်သာ ျဖစ္သည္။ က်န္ကာလမ်ားတြင္ ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ စင္ကာပူမွ အိမ္ျပန္သည့္အခ်ိန္ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ 

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ခြင့္ (၁၄) ရက္မွ်ရေလရာ ဟုိကိစၥ၊ သည္ကိစၥမ်ားအတြက္ ၿခိဳးၿခဳိးၿခံၿခံသံုးသည့္တိုင္ ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ခြင့္မွာ ၉ ရက္ခဲြသာ က်န္ေတာ့သည္။ ထိုခြင့္ကေလးမ်ားကိုစုလွ်က္ ဒီဇင္ဘာေရာက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ေလ့ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက သည္ဘက္ႏွစ္ကခြင့္ကို ဟိုဘက္ႏွစ္ကို ကူးယူခြင့္မျပဳ။ သည္ႏွစ္ထဲမွာပင္ အျပတ္ရွင္းရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဒီဇင္ဘာလသည္ အိမ္ျပန္ရန္ အဆင္အေျပဆံုးလ ျဖစ္သတည္း။

ယခုတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သားက ၇ ႏွစ္သား။ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္မ်ား အေတာ္ေျပာတတ္ေနၿပီ။ ေဟာေျပာပဲြ ကိစၥႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မတၱရာသြားမည္ဆိုေတာ့ ဆယ္ရက္ကေလး အခ်ိန္ရတာေတာင္ ဘာလို႔ ေလွ်ာက္သြားေနရတာလဲ၊ သားပါလိုက္လို႔မရဘူးလား၊ ေဖေဖ ဒီလို ၂ ရက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ၂ ရပ္ထပ္ၿပီး အစားေနေပးလို႔ မရဘူးလား ဟု သားကေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလြန္အင္မတန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သြားမွာက ေလယာဥ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေကာက္၀ယ္လို႔မရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေဟာေျပာပဲြကလည္း စီစဥ္ၿပီးသားမို႔ မသြားမျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းသည့္ၾကားမွပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္တိုးသြားရသည္။

            ခရီးထြက္ေနစဥ္လည္း ေဖေဖဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မွာလဲ ဟု တစ္ခ်ိန္လံုး ဖံုးဆက္သည္။ မတၱရာက ျပန္လာေတာ့လည္း ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ၊ အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲ ဟု သားက မၾကာခဏဖံုးဆက္၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ကို ဘယ္သြားသြား၊ သားကိုေခၚသြားဘို႔ အခိုင္အမာဆံုးျဖတ္ျဖစ္သည္။

            ဇႏၷ၀ါရီလ (၁) ရက္ေန႔ စင္ကာပူျပန္လာေတာ့ ေလယာဥ္ပင္မဆိုက္ေသး။ သားက ဗိုက္ဘာျဖင့္လွမ္းေခၚသည္။ ည က်ေတာ့ သားမွာ ေဖေဖ့ကို ေအာက္ေမ့လို႔ဆိုကာ အိပ္ယာထဲသြား ငိုေနေၾကာင္း သူ႔အေမက ဖံုးဆက္ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရ၏။ ေနာက္မွ အဲေလ၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ေပကပဲ။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုနဲ႔ ခဲြေနရတဲ့သူေတြအားလံုး င့ါလိုေနမွာပဲ ဟု မနည္းစိတ္ကို ေျဖရသည္။

(၂) မေျပာင္းလဲေသာ ရန္ကုန္

            ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သားဘို႔ ႏို႔မႈံ႔ (၆) ဘူးႏွင့္ ရြာမွလူမ်ားကိုေပးဘို႔ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ား၊ အစားအေသာက္အနည္းငယ္ စသည္တို႔ကိုသာ သယ္သြားသည္။ အျခား ဘာပစၥည္းမွမပါ။ ရန္ကုန္ျပန္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က အ၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခု၊ လက္ပ္ေတာ့တစ္လံုးမွလဲြ၍ အျခားအပိုပစၥည္း ဘာမွမသယ္။ သူမ်ားကိုေပးဘို႔ကမ္းဘို႔ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ အဓိကထား သယ္ေလ့ရိွသည္။

            ယခုတစ္ေခါက္ေတာ့ လွည္းတန္းခံုးေက်ာ္တံတားေၾကာင့္ အထစ္အေငါ့မရိွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ မႏွစ္ကမူ ထိုခံုးေက်ာ္တံတားေဆာက္ေနသည့္အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ၁၅ မိနစ္မွ်ႏွင့္ေရာက္ႏိုင္သည့္ခရီးကို မိနစ္ ၄၀ မွ် ေနပူပူထဲ ေခြ်းတဒီးဒီးက်ကာ ေစာင့္ခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသးသည္။

            သို႔ေသာ္လည္းေလ ျမန္မာျပည္ေပကပဲ။ ျမန္မာ့နည္းကေလးေတြေတာ့ ဘယ္ေဖ်ာက္ပါလိမ့္မလဲ။

            ခံုးေက်ာ္တံတားက ရန္ကုန္ - ျပည္လမ္းအတြက္ ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ - အင္းစိန္လမ္းအတြက္ တံတားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ တြင္ ဟိုဘက္ႏွစ္လမ္း၊ ဒီဘက္ႏွစ္လမ္း လုပ္ေပးထားသည္။ အေဆာက္အဦမ်ားမရိွေသးသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ လူစဥ္မမီေသာ လူသြားပလက္ေဖာင္းမ်ား ရိွေသးေသာ္လည္း ေမတၱာဦး၊ ေအဒီဂ်ီဘဏ္ စေသာ အေဆာက္အဦမ်ားရိွသည့္ေနရာမ်ားတြင္ လူသြားပလက္ေဖာင္းကိုေဖ်ာက္ထားကာ ထိုအေဆာက္အဦမ်ားဆီသုိ႔ လာေသာကားမ်ားမွာ ထိုအေဆာက္အဦမ်ားမွသည္ ကားလမ္းထိ အျပည့္ပိတ္ရပ္ထားၾက၏။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာမူ ကားမ်ား တ၀ီ၀ီဥဒဟိုေျပးေနေသာ ကားလမ္းမေပၚမွ ဆင္းေလွ်ာက္ရေလသည္။

အိမ္မျပန္မီ တစ္ရက္တြင္ ကုိေနမ်ိဳးေမာင္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ သားကိုလက္ဆဲြၿပီး ကြ်န္ေတာ္လွည္းတန္းသို႔ အလာ အဆိုပါေနရာ၌ ကားတစ္စီးသည္ ကားလမ္းဘက္၌ တံခါးဖြင့္ကာ လူေစာင့္ေနေလသည္။ အျခားတစ္ဖက္ကလည္း သြားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ကားမ်ားကို ၾကပ္သိပ္ရပ္ထားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ကားလမ္းအလယ္ထိ ဆင္းေလွ်ာက္ရေလသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေဒါကန္လွ်က္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာၿပီး ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ ငါဒီလိုတံခါးဖြင့္ထားရင္ လမ္းသြား လမ္းလာေတြကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားမိဘူးလား။ ငါလုပ္လို႔ရၿပီးေရာဆိုၿပီး လုပ္တာ ေကာင္းသလား၊ အခုတံခါးပိတ္ပါ ဟု အတင္း ေဟာက္ေလေသာ ဟူ၏။ ေဘးမွလိုက္လာေသာသားက ေဖေဖဘာလို႔ အဲဒီလူႀကီးကို သြားေဟာက္တာလဲ ဟု ေမးေလေသာ္ သား၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ သူကားတံခါးဖြင့္ထားေတာ့ လမ္းသြားလမ္းလာ ေတြ ကားလမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနၾကရတယ္။ ဟိုဘက္က လာတ့ဲကားန႔႔ဲသာတိုက္မိရင္ သူတို႔အသက္အႏၱရာယ္ရိွတယ္။ အဲဒီလို လူသြားလမ္းကုိပိတ္ၿပီး ကားရပ္တာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူး ဟု ရွင္းျပရ၏။

            ၂၂၊ ၁၂၊ ၂၀၁၃ ေန႔။ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွ ၃ နာရီထိ ရန္ကုန္၊ ကေလး၀ေတာရ၊ နာဂလိုဏ္ဂူေက်ာင္းတြင္ စင္ကာပူ ေရာက္ ျမန္မာပရဟိတအဖဲြ႔မ်ားစုေပါင္းလွ်က္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးေပးအပ္လႉဒါန္းပဲြ က်ုင္းပ၏။

ထုိပဲြမွအျပန္တြင္ တကၠစီငွားစီးကာ ျပန္ခဲ့သည္။ ကားေပၚတက္ၿပီးမၾကာမီပင္ တကၠစီေမာင္းသမားမွာ ေဗြေဖာက္လာ၏။ ၈ မိုင္မီးပြိဳင့္တြင္ မီးနီမိေနသျဖင့္ ကားမ်ား တန္းစီေစာင့္ေနရသည္ကို စိတ္မရွည္ဘဲ တစ္ဖက္လမ္းမွ အတင္းေက်ာ္တက္ေလ၏။

            ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒါကန္လွသျဖင့္ ဒီမွာ ငါ့လူ၊ ေဟာဒီကားေပၚမွာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ တစ္မိသားစုလံုးပါ ပါတယ္။ ငါ ဒီကားေပၚမွာ ရိွေနသေရြ႔ကာလပတ္လံုး ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း အျပည့္အ၀ လိုက္နာၿပီးေမာင္းပါ ဟု ကားသမားကို ေဟာက္လိုက္၏။ ေရွ႔ကကားႀကီးက သူ႔လမ္းမဟုတ္ဘဲ ေကြ႔မဲ့လမ္းကိုယူထားတာဗ် ဟု ဆင္ေျခတက္ေလေသာ္ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လမ္းယူယူ၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ မင္းလုပ္ရမွာက သူေရွ႔ကစီထားရင္ သ႔ူေနာက္ကလိုက္စီ၊ ဒါဘဲ။ အဲဒါမွမႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ အခုရပ္ေပး။ ငါတို႔မင္းကားကို ဆက္မစီးႏုိင္ဘူး ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္သြား ေလသည္။

            နယ္သြားေတာ့လည္း ဘာမွ ေသေလာင္းေပ်ာက္၀ ကိစၥမရိွသျဖင့္ ပံုမွန္သာေမာင္းရန္၊ ေက်ာ္သင့္သည့္ကားကိုမွ ေက်ာ္ရန္ ကားသမားကို ခရီးမထြက္မီကတည္းက ႀကိဳမွာထားပါသည္။ ကားေမာင္းေနသည့္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ကြ်န္ေတာ္က ဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။

            ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သည္ကား ကားမ်ားကို အတင္းေမာင္းၿမဲ၊ အတင္းေက်ာ္တက္ၿမဲ၊ လူမ်ားမွာလည္း အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ ထုပ္လွ်က္ ကားလမ္းကို အတင္းျဖတ္ကူးရဆဲ၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားမွာလည္း မွတ္တိုင္တြင္ရပ္ၿပီး လူအတင္အခ်လုပ္ျခင္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘတ္စ္ကားေလာက၏ အစဥ္အလာကို ခ်ိဳးေဖာက္ရာေရာက္သည္ဟု စဲြစဲြၿမဲၿမဲမွတ္ယူလွ်က္ မွတ္တိုင္မ်ားႏွင့္ ေ၀းရာတြင္ ရပ္ဆဲ။ ျပည္ရိပ္မြန္တြင္ေနေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သေကာင့္သားမ်ားမွာလည္း အနီးအနားတြင္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ မရိွသည္ျဖစ္၍ ဟို႔ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေလွ်ာက္ရေသာ လွည္းတန္း သို႔မဟုတ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွတ္တိုင္မ်ားထိတိုင္ ေလွ်ာက္ကာ ဘတ္စ္ကားစီးရစၿမဲ။ (ဟလို၊ ကိုစင္ကာပူ၊ မစင္ကာပူတို႔။ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရတာၾကာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ကြန္ပလိန္းလုပ္တယ္ဟုတ္စ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္တု႔ိ ျပည္ရိပ္မြန္ ေခၚထားလိုက္ခ်င္သပ၊ ဟင္းဟင္းဟင္း။)

(၃) ျမန္မာျပည္အတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူမ်ား

            ေက်ာင္းကုန္းတြင္ ေျပာမည့္အစီအစဥ္အတြက္ ဆက္သြယ္ရမည့္သူမွာ ဦးသိန္းထြန္းျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကို လွမ္း ဖံုးဆက္ကာ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳသည္။ သူက သူ႔အစ္ကိုျဖစ္သူ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုပါသည္ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၂၁ ရက္ေန႔ညတြင္ ေတြ႔ဆံုရန္ ခ်ိန္းလိုက္၏။

            ညစာစားရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့ ဟု ဆုိကာ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာေခၚလွ်က္ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ လိုက္ေကြ်းပါသည္။ သူတို႔က ကိုယ့္အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္ လယ္သမားမ်ားအား စိုက္ပ်ိဳးနည္းပညာမ်ား ျဖန္႔ေ၀ ေပးေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔စခန္းကို ေက်ာင္းကုန္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွသည့္ မိုးျပာေက်းရြာတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ သူတို႔က အဂၤပူ၊ ေရၾကည္၊ အသုတ္၊ ဓႏုျဖဴ၊ မအူပင္စေသာ ေဒသမ်ားမွ ေတာင္သူမ်ားကိုေခၚကာ အခမဲ့သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးသည္။ ရပ္ေ၀းမွလာသူမ်ားအား အစားအေသာက္ႏွင့္ အိပ္ယာေနရာစီစဥ္ေပးသည္။ သူတို႔သင္တန္းေက်ာင္း တြင္ပင္ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ေပးထားၿပီး စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ မီးေပးထားသည္။ မီးအတြက္ ေနရာင္ျခည္လွ်ပ္စစ္ ဆိုလာျပားမ်ား တပ္ဆင္ထား၏။ သင္တန္းျဖစ္သည့္အတြက္ မိုက္ကရိုဖံုး၊ ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ားလည္း တပ္ဆင္ေပးထားသည္။

            ေလာေလာဆယ္ ဆယ္ဧကခန္႔ရိွေသာ စိုက္ကြက္တြင္ လက္ေတြ႔စိုက္ပ်ိဳးျပသထားသည္။ ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ားကို တိုးခ်ဲ႔သြားရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္းလည္း ေျပာျပ၏။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားမပါဘဲ ျမန္မာျပည္ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပး ေနေသာ ဆရာႀကီးအား အထူးေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးေျပာျပထားသျဖင့္ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ႀကိဳသိေနပါသည္။ ထိုသူမ်ားႏွင့္အတူ လက္တဲြလုပ္ရလွ်င္ အလြန္အက်ိဳးမ်ားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာျပည္ျပန္လာသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ၎တို႔ႏွင့္ဆက္သြယ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးပါမည္ဟု စကားကမ္းလွမ္းခ့ဲပါသည္။

            ထိုညအဖို႔ ထိုဆရာႀကီးႏွင့္စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့သည့္အတြက္ အလြန္အားရိွမိပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည္မ်ားကို သူတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေပမည္။ ၎တို႔မွာ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ အဆက္တစ္ခု မဟုတ္ပါေလာ။

ႏိုင္ငံတကာမွေပးေသာ အေထာက္အပံ့မ်ားကိုယူကာ အလြန္ျမင့္သည့္လခ၊ အိမ္လခ၊ ဖံုးခ၊ ဖိခ၊ ခရီးစရိတ္၊ ေရဆာ၍ ဘီယာေသာက္ရသည့္အခ၊ ဂဲလ္ဖရင့္မ်ားကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခ စသည့္ မတန္တဆအဖိုးအခမ်ားယူလွ်က္ အမ်ားျပည္သူ အတြက္မူ ခ်ေပးလိုက္သည့္ ပေရာဂ်က္တန္ဘိုး၏ ၅ ရာႏႈန္းမွ်ပင္မသံုးသည့္ အလြန္ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေကာင္းေသာ အန္ဂ်ီအို၊ အိုင္အန္ဂ်ီအိုဆိုသူမ်ားႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းတို႔ လုပ္ေနသည္မွာ အလြန္ျမင့္ျမတ္လွ ပါေပသည္။

(၄) သံုးခြေဟာေျပာပဲြ

            ၂၃ ရက္ေန႔မနက္တြင္ ႀကိဳတင္အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳလုပ္ထားသည့္အတိုင္း ကိုေအာင္ထြန္းသိန္းႏွင့္ ကိုတင္ေအာင္မိုးတို႔ က မနက္ ၇ နာရီအေရာက္လာႀကိဳကာ သံုးခြသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ား၌ လမ္းမ်ားေပါက္ေနသည့္တိုင္ သံုးခြသို႔ သြားရာလမ္းမွာ သိပ္မဆိုးလွပါ။ မနက္ ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ သံုးခြသို႔ေရာက္၏။ လူသိပ္မစံုေသး။ ေဟာေျပာပဲြကို သံုးခြ ဘံုေက်ာင္းတြင္ လုပ္သည္။

            အခ်ိန္ရေသးသည္ႏွင့္ သားကိုလက္ဆဲြကာ အနီးပတ္၀န္းက်င္သို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ သားက သူ႔အိုင္ပက္ကို လက္ကမခ်။ တစ္ခ်ိန္လံုး ဂိမ္းကစားေနသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္သတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အနီး၌ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀ိုင္းအံုေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ လူေတြၾကည့္ေနေတာ့ သူကလည္း ၾကြားခ်င္သည္ႏွင့္ အသားကုန္ လက္စြမ္းျပေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခမ်ာ သိပ္ၾကြားခြင့္မရလိုက္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ခန္းမအတြင္း လူ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရန္ သြားၾက၏။

             ၉ နာရီခဲြခန္႔တြင္ လူအေတာ္စံုၿပီျဖစ္သျဖင့္ ယူသြားေသာ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ဒီဗီဒီမ်ား ေ၀ေပးလုိက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးဘက္မွ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ဖိတ္ထားေသးလားဟု ေမးေသာ္ ပြဲက်င္းပခြင့္ေတာ့ ယူထားသည္။ သူတို႔တက္လာလွ်င္ မလိုအပ္သည္မ်ားကိုမွာၾကားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းမွာျဖစ္သည့္ အတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ ဖိတ္မထားဟု သိရသျဖင့္ အလုိက္သိတတ္ေသာ ကိုယ့္လူမ်ားကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိပါ၏။

ထုိ႔ေနာက္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအေၾကာင္း ေျပာ၏။ တက္ေရာက္သူမ်ားမွာ ခရမ္း၊ သံုးခြ၊ သံလ်င္ စသျဖင့္ နယ္စံုမွျဖစ္၏။ အေတာ္စိတ္၀င္တစားရိွပါသည္။ ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ စည္းရံုးေဆာ္ၾသသူမွာ ကုိေအာင္ထြန္းသိန္း၊ ကိုတင္ေအာင္မိုးႏွင့္ ေနာက္ စုိက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းဆင္း တစ္ဦး ျဖစ္၏။ (သည္းခံပါခင္ဗ်ား၊ သူနာမည္ေျပာျပေသာ္လည္း ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။)

            သူတို႔က ၀ိစာရေဆးေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီမွျဖစ္ၿပီး ေဆးအတြက္ ေဟာေျပာပဲြမ်ားလုပ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ ယခင္ အဆက္ရိွၿပီးသား ေတာင္သူႀကီးမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာသည့္ေတာင္သူမ်ားမွာ အသိပညာအေျခခံရိွၿပီး ျဖစ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ယူဆ၍ရပါသည္။ လူလာၿပီးေရာဆိုၿပီး ေဗ်ာက္ေသာက္ ဖိတ္ျခင္းထက္ ဤကဲ့သို႔ ေရြးဖိတ္ျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ပိုသေဘာက်ပါသည္။ ဟုတ္တာေရာမဟုတ္တာေရာ၊ လူစည္ၿပီးေရာ လာသူမ်ားဆိုလွ်င္ ကိုယ္ေျပာလုိက္တာကို ရသူမွာ အနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္မည္။ ယခုကဲ့သို႔ လက္ေရြးစင္မ်ားေရြးဖိတ္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာေပါက္မည္။ ေျပာရက်ိဳးနပ္သည္။ ထို႔အတြက္ ကိုတင္ေအာင္မိုးတို႔လူသိုက္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

            သူတို႔က ပေရာ္ဂ်က္တာႏွင့္ လက္ပ္ေတာ့မ်ားပါ စီစဥ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ ဆိုေတာ့ သည္ပစၥည္းေတြရိွမွာမဟုတ္ဟု တြက္ကာ ဘာမွယူမသြား။ မေန႔ကေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ Thumb Drive ေလးယူသြားရ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားမိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ထြက္လာေတာ့ မပါလာခဲ့ပါ။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့မွာ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္သာ တူႏွင့္ နာနာႏွက္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

            ကြ်န္ေတာ္က မသိတာ၊ မရွင္းတာ၊ နားမလည္တာ သို႔မဟုတ္ သိခ်င္တာမ်ားရိွလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္သိသမွ် ရွင္းျပပါမည္ ဟု စကားခံထားသည့္တုိင္ သူတို႔က မေမးၾက။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ အားမရပါ။ အဲေလ သူတို႔တင္ မဟုတ္ပါ။ အျခား ေဒသမ်ားတြင္လည္း သည္အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္၌ ေျပာခဲ့စဥ္ ကလည္း မည္သူမွ မေမးၾကပါ။ နားေထာင္ သူမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ အရာထမ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ဆုိ ေမးဘို႔မေကာင္းပါေလာ။ သို႔ေသာ္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေမးခဲ့ပါ။ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွ၏။

            ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့သမွ်ပဲြမ်ားအားလံုးတြင္ ေက်ာင္းကုန္းပဲြတစ္ခုကိုသာ အားရပါသည္။ ေက်ာင္းကုန္းပဲြတြင္ေတာ့ ထ၍ ေဆြးေႏြးသူ၊ မသိ၍ ေမးျမန္းသူမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထုိေနရာတြင္ ၂ နာရီခဲြခန္႔ ၾကာပါသည္။ မႏွစ္က ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ ေျပာစဥ္ကလည္း အနည္းငယ္ ေမးၾက၊ ျမန္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနခ်င္း ကြာပါသည္။ ေက်ာင္းကုန္းတြင္ တက္ေရာက္လာသူမ်ားမွာ လယ္သမားမ်ားျဖစ္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ တက္ေရာက္လာသူမ်ားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ၊ မန္ေနဂ်ာ ႏွင့္ ညႊန္ၾကားေရးမႉးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းကုန္းပဲြကို အားရသည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းကုန္းပဲြ၌ အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပပါမည္။

            ေဟာေျပာပဲြၿပီးေတာ့ တက္ေရာက္လာသူအားလံုးကို ဒံေပါက္ထမင္းထုပ္မ်ား ေ၀ပါသည္။ ဟ - ကိုယ့္လူေတြ တယ္ဟုတ္ပါလားဟ ဟု အထင္ႀကီးမိပါ၏။ မႏွစ္က ပဲခူးတြင္ ပဲြလုပ္ေတာ့လည္း ကိုေဇာ္ထိန္တို႔က တက္ေရာက္လာသူ အားလံုးကို ဒန္ေပါက္ထမင္းေကြ်းခဲ့ပါေသးသည္။

             သံုးခြက ျပန္လာေတာ့ ကိုတင္ေအာင္မိုးတို႔က သံလ်င္တြင္ထမင္းေကြ်း၏။ ေအာင္မယ္၊ ေတာထဲတြင္ ဖြင့္ထားေသာ္ လည္း ထမင္းဆိုင္ႀကီးမွာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးမ်ားမွ ထမင္းဆုိင္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ အေကာင္းစား၊ အပ်ံစား ျဖစ္၏။ ေစ်းလည္း နည္းလွမည္မဟုတ္ပါ။ ဆုိင္နာမည္က ဘာတဲ့ (ၿပံဳး) ဆိုလား။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ။ သားက အစပ္မစားႏိုင္ေတာ့ ဟင္းေျပာင္းမွာရင္း ေနာက္ဆံုး ထမင္းစားၿပီးသည့္တိုင္ ဟင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေနေသးသည္။ ထမင္းစားလွ်င္ ပန္းကန္ထဲ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေအာင္ လံုး၀ အေျပာင္စားတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဟင္းမ်ားကို ႏွေျမာမိပါ၏။ 

            ေနာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေနရာထဲျဖစ္သည့္ျပင္ ခရီးကလည္း သိပ္မေ၀းေတာ့ သက္ေတာင့္ သက္သာရိွလွသည္။

(၅) အသုတ္

            ေနာက္ေန႔တြင္ အသုတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းကုန္း၌ ေဟာေျပာပဲြလုပ္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ႀကိဳတင္ဖံုးဆက္ကာ ေသခ်ာေအာင္ ေမးထားရေသးသည္။ ဦးသိန္းထြန္းက အသုတ္ကို သံုးနာရီေလာက္ေမာင္းရမည္ ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္မွ မနက္ ၆ နာရီထြက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ရသည္။ မမက အသုတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းကုန္း စာၾကည့္တိုက္မ်ားအတြက္ဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္ ေရးေသာစာအုပ္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ သတင္းစာမ်ားကို ပီနံအိတ္ႀကီးႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္၏။

            သည္ေနရာတြင္ အမ်ိဳးသမီး၏အေဒၚမ်ား ေက်းဇူးကို ထည့္မေျပာလို႔မရ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လင့္ရိုဗာကား၊ မီးသတ္ကား၊ ဂ်စ္ကား၊ တင့္ကား၊ ဘတ္စ္ကား စသည္ ကားမ်ိဳးစံုရိွပါ၏။ သို႔ေသာ္ စီးလို႔ရေသာကားေတာ့ မဟုတ္။ သားကစားေသာ အရုပ္ ကားမ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မည္ဆိုကတည္းက အမ်ိဳးသမီးအား မည္သည့္ေနရာမ်ားသို႔ ခရီးသြားရန္ရိွသည္ဆုိသည္ကို ႀကိဳေျပာကာ သူ႔အေဒၚမ်ားထံမွ ေခ်ာဆဲြ (ဟုတ္ေပါင္) ကားစီစဥ္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံရသည္။

            အန္တီၿပံဳးတို႔ေက်းဇူးကား မနည္းလွပါေပ။ ကားလည္းေပးသည္။ ကားေမာင္းသူႏွင့္တကြ ဆီလည္းထည့္ေပးသည္။ မႏွစ္က ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေျခစၾကာျဖန္႔ကာ စိတ္ရိွတိုင္း ေဟာေျပာပဲြမ်ားလိုက္လုပ္ေတာ့လည္း သူတို႔က မၿငီးမျငဴ လႊတ္ေပးပါ ၏။ မဟုတ္လို႔ ဘတ္စ္ကားသာ အားကိုးေနရလို႔ကေတာ့ ဘယ္သည္လို သြားႏုိင္ပါလိမ့္မတံုး။

            သည္ႏွစ္ေတာ့ ကားေမာင္းသူမေလာက္ငသျဖင့္ သူတို႔က ကားႏွင့္ဆီေပးႏုိင္သည့္တိုင္ ကားေမာင္းသူကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာရ၏။ အမ်ိဳးသမီးက ယမန္ႏွစ္က ကားေမာင္းပို႔ဖူးသူ ယခု အန္တီၿပံဳးတို႔ ကုမၸဏီမွ အလုပ္ထြက္သြားသည့္ ကိုမ်ိဳးကိုပင္ေခၚကာ ေမာင္းေစပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က ေစာေစာထကာ မနက္စာစားထားႏွင့္ေသာ္လည္း သူတို႔က အက်င့္မရိွဟုဆိုကာ လမ္းက်မွ စားရန္ ထည့္သိုလာခဲ့၏။

            အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားရိွသည့္တိုင္ လမ္းမွာ ယခင္ကာလမ်ားကထက္စာလွ်င္ အေတာ္ႀကီးေကာင္းလာ ပါသည္။ စင္ကာပူမွ manmade landscape မ်ားမွာ အလြန္ပင္လွေသာ္လည္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္မွ သဘာ၀ ေတာေတာင္ ေရေျမအလွအပကိုမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မမီႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္ျမင္ကြင္းမ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ခါၾကည့္ရၾကည့္ရ၊ မ၀ႏိုင္။  ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာၾကည့္လွ်က္ စင္ကာပူတြင္ မႏုိင့္ရင္ကာ ေအာင့္အည္းသည္းခံ ေနရေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္သာ ေနလိုလွပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵ မည္သည့္အခါမွ ျပည့္၀ပါမည္နည္း။ ေနာင္မ်ားက်လွ်င္ေတာ့ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမည္။

             သည္ေတာ့ လမ္းတြင္ မည္သည့္စာအုပ္မွ မဖတ္ဘဲ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ အလွအပမ်ားကိုသာ ေငးေမာရင္း၊ ဓာတ္ပံု တျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ရင္း လိုက္ပါလာခဲ့၏။

            အသုတ္သို႔ ၉ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ေရာက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကား ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္းခံရေခ်သည္။ အခမ္းအနားစီစဥ္ေပးသူ ကို၀င္းႏုိင္ဦးက ဒီေန႔ ပုသိမ္မွာ သမၼတႀကီးခရီးစဥ္ရိွတဲ့အတြက္ လူ ၅၀၀ လႊတ္ေပးပါဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ဖိတ္ထားတဲ့သူေတြအားလံုး ပါသြားတယ္ဗ်ာဟု အားနားပါးနာ ေျပာရွာပါသည္။ ေျပာလုိက္မဟဲ့ဟု အားခဲလာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ႀကီး စိတ္ေလသြားေတာ့၏။

            ေဟာေျပာပဲြလုပ္မည့္ ဘံုေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေရာက္ေသး။ ဓာတ္စက္ႀကီး ကိုေတာ့ အသားကုန္ဖြင့္ထားေလ၏။  သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကဲ၊ ကိုဟ၀ွာ။ လူေစာင့္ရင္း စာၾကည့္တုိက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ကိုလႉဘို႔ စာအုပ္ေတြယူလာခဲ့တယ္ ဟု ဆိုကာ စာၾကည့္တုိက္သို႔ သြားၾကသည္။

            အသုတ္စာၾကည့္တိုက္မွာ သားသားနားနားျဖစ္၏။ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း စနစ္တက်စီစဥ္ထားသည္။ သတင္းစာမ်ား ကိုလည္း စင္ႏွင့္ အဆင္သင့္ဖတ္ႏိုင္ရန္ ထားရိွ၏။ စာၾကည့္တိုက္အေျခအေနကို သေဘာက်သျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ သူတို႔က စာၾကည့္တိုက္အတြက္ အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္း ႏွစ္ဦးခန္႔ထားေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စာၾကည့္တုိက္မွာ ဤမွ် သပ္ယပ္ေကာင္းမြန္ေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

             ကြ်န္ေတာ္လည္း ယူလာေသာ စာအုပ္၊ စာေစာင္မ်ားကို လႉဒါန္းရာ သူတို႔က တစ္ခါတည္း စာရင္းေရးသြင္း မွတ္တမ္း ယူထားလိုက္ၾကေလသည္။ ၎တို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို အလြန္သေဘာက်လွ၏။ သူတို႔က တစ္ခါတည္း ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ ေရးေပးလုိက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဘံုေက်ာင္းသို႔ျပန္လာ၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနေလၿပီ။ လူ ၅၀ ခန္႔ရိွမည္ထင္ပါသည္။ လဖက္ရည္ႏွင့္ ဆီေၾကာ္မံု႔မ်ားမွာထားရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆီေၾကာ္မံု႔တစ္ခုကို ယူ၀ါးလုိက္သည့္အခါ အသံမွာ သိပ္မထြက္ ေတာ့။ ဖိတ္ထားသူမ်ား သမၼတႀကီးေနာက္ပါသြားသျဖင့္ နဂိုကစိတ္ပ်က္ရသည့္အထဲ အသံကပါ ၀င္သြားျပန္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မနည္းအားယူ ေျပာရေသာဟူ၏။ 

စိတ္ကသိပ္မပါေတာ့ ၾကြေရာက္လာသည့္ ပရိသတ္ကို ဓာတ္ပုံရိုက္ယူထားဘို႔ပင္ ေမ့ေနေလေတာ့၏။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ အနည္းဆံုး ၁ နာရီခဲြ - ၂ နာရီမွ်ၾကာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ၿပီးသြား၏။

            ပဲြၿပီးသြားေတာ့ သူတို႔က ေရႊပဲြလာပရိသတ္မ်ားကို စြပ္က်ယ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္ထည္စီ ေ၀ေပးပါသည္။ ၿပီးသြားေတာ့လည္း စုေပါင္းဓာတ္ပံုမရိုက္ျဖစ္လိုက္။ သည္လိုႏွင့္ သူတို႔ကုိႏႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းကုန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေစာေတာ့ အေတာ္ေစာပါေသး၏။

(၆) ေက်ာင္းကုန္း

            ေရာက္ခါနီး လမ္းတြင္ ဦးသိန္းထြန္းကိုဖံုးဆက္ရာ တံတားထိပ္မွေစာင့္ပါ ဆိုသည္။ တံတားထိပ္ေရာက္၍ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ လူႀကီးတစ္ဦး ဖံုးတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္လ်က္ရိွသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ငါတို႔ကိုလာႀကိဳတဲ့သူမ်ားလားဟု စပ္စုမည္ႀကံေသာ္လည္း အို၊ ဦးသိန္းထြန္းေရာက္လာလိမ့္မေပါ့ ဟုေတြးကာ ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။ မ်ားမၾကာမီ အႏီွပုဂၢိဳလ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို လာႀကိဳေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ သူႏွင့္ စကားစေနေျပာၿပီး အတန္ၾကာေသာ္ ဦးသိန္းထြန္းတို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ မ်ားျဖင့္ ေရာက္လာ၍ အလႅာပ၊ သလႅာပေျပာၾကၿပီး ၿမိဳ႔ထဲသုိ႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။

            ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔က ထမင္းဆိုင္တစ္ခုသို႔ တန္းေခၚသြားသည္။ စားပဲြ၀ုိင္းတစ္ခုတြင္ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ၀ိုင္းထိုင္စားေသာက္ေနၾကသည္။ စားပဲြေပၚတြင္ ဘီယာပုလင္း အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေတြ႔ရ၏။ ဦးသိန္းထြန္းက ထိုစားပဲြမွ တစ္ေယာက္ကိုေခၚလာကာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အၿငိမ္းစား ၿမိဳ႔နယ္ပညာေရးမႉးဟု သိရ၏။ သူႏွင့္ (အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ေသာ) ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးကိစၥမ်ား ေျပာၾကဆိုၾက၏။ မွာထားေသာ အစားအေသာက္ မ်ားေရာက္လာေသာ္ စားေသာက္။ အားလံုးၿပီးေသာ္ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။

            ေျပာရမည့္ေနရာမွာ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႔ေပၚတြင္ မဟုတ္။ ေက်ာင္းကုန္းမွ သံုးဖာလံုေ၀းေသာ (သံုးဖာလံုဟု မွတ္မိသည္ ထင္ပါသည္။) မိုးျပာအေရွ႔ေက်းရြာသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေက်းရြာဟုပင္ဆိုေသာ္လည္း ကားလမ္းေပၚတြင္ ရိွပါသည္။

            ေန႔လည္ ၁ နာရီခဲြေက်ာ္မွ်သာရိွေသးရာ အေတာ္ေစာေနေသးသျဖင့္ သူတို႔သင္တန္းေက်ာင္းအေၾကာင္း စပ္စု၏။ သင္တန္းေက်ာင္းထဲတြင္ပင္ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ထားသည္။ သူတို႔စာၾကည့္တုိက္သို႔လည္း စာအုပ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ သတင္းစာ မ်ား လႉဒါန္းခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဆးခန္းလုပ္ဖို႔ပါ စိုင္းျပင္းေနတယ္ ဟု ဦးသိန္းထြန္းက ေျပာပါသည္။ သူတို႔ သင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေမတၱာရင္ခြင္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းဟုလည္း ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား၏။

                ထို႔ေနာက္ သူတို႔စိုက္ခင္းမ်ားကို သြားၾကည့္ၾကသည္။ လက္ရိွတြင္ ၁၀ ဧကရိွၿပီး ထိုစိုက္ခင္းမ်ား၌ ေတာင္သူမ်ားကို လက္ေတြ႔စုိက္ပ်ိဳးျပသသည္။ စပါးမ်ိဳးမ်ားကို ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်ရန္အစီအစဥ္ရိွၿပီး စုိက္ခင္းမ်ားကို တိုးခ်ဲ႔သြားရန္စီစဥ္ထား ေၾကာင္း သိရ၏။ သူတို႔က စိုက္ပံုစုိက္နည္းမ်ားကို လက္ေတြ႔ျပသျခင္း ျဖစ္သည္။ သဘာ၀ေျမၾသဇာလုပ္နည္းကိုလည္း သင္ေပး၏။ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို အစားထိုးသံုးစဲြႏိုင္သည္။ 

လယ္သမားမ်ားႏွင့္ စကားစေနေျပာရင္း သူတို႔သံုးစဲြေနေသာ လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာမ်ားအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔မွာလည္း အျခားေဒသမ်ားႏွင့္ မျခားနားစြာပင္ ျမန္မာ့နည္း၊ ျမန္မာ့ဟန္ႏွင့္ က်ဳပ္က်က္လိေနရသည္သာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဦးသိန္းထြန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလွ်င္ လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာမ်ား ကိုင္တြယ္သံုးစဲြနည္း၊ အေသးစား ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းနည္းမ်ားကို ဗီဒီယိုအေထာက္အကူမ်ားႏွင့္တကြ သင္ၾကားေပးမည္။ ႏွစ္ရက္သင္မည္။ လက္စဲြစာအုပ္မ်ားလည္း ရိုက္ႏွိပ္ယူလာခဲ့မည္။ လက္ေတြ႔ျပႏုိင္ရန္ လက္တြန္းထြန္စက္၊ စပါးေခြ်စက္ႏွင့္ မီးစက္မ်ား အဆင္သင့္ျပင္ထားေပးပါရန္ မွာခဲ့သည္။ 

            ထိုမွ တစ္ဆက္တည္း သည္ေက်ာင္းကုန္းတစ္ေနရာတည္းတြင္မဟုတ္ဘဲ အျခားေနရာမ်ားႏွင့္ပါ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာမ်ား ေမာင္းႏွင္၊ ျပင္ဆင္၊ သံုးစဲြနည္း ရက္တိုသင္တန္းကေလးမ်ားကို ရႏိုင္သမွ် ပို႔ခ်သြားရန္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ကူးရလိုက္၏။ ထိုမွ်သာမက စကိုင္းနက္ကိုေခၚကာ သင္တန္းေပးသည္ကို ဗီဒီယုိရုိက္လွ်က္ ေလလိႈင္းေပၚမွ လႊင့္လိုက္ရလွ်င္ ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔ အက်ိဳးမ်ားမည့္အေရးလည္း ေတြးမိေလသည္။ ထိုဗီဒီယိုကို စီဒီရုိက္လွ်က္ စာအုပ္ႏွင့္တကြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ကိုသာ ျဖန္႔လိုက္ရပါက ဘာဗဟုသုတမွ မရိွဘဲ ရမ္းလုပ္ေနရေသာ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ အလြန္အက်ိဳးရိွမည္ဟု စဥ္းစားမိေလေသာ္ သည္အေတြးမ်ိဳး ခုမွရမိသည့္အတြက္ အလြန္ပင္ေနာက္က်ေနၿပီလားဟု ေတြးမိၿပီး ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သည့္တုိင္ မအိပ္ႏုိင္ျဖစ္ရသည္ ဟူသတတ္။

            သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

            ယခင္ ကြ်န္ေတာ္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစာအုပ္ ထုတ္ေ၀စဥ္က မိတ္ေဆြမ်ားကို အကူအညီ ေတာင္းခဲ့သလို ယခုလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္အားကုိးၿပီး အလႉခံပါဦးမည္။ မ်က္ခံုးလႈပ္ထားၾကပါခင္ဗ်ား။

            လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစာအုပ္ ထုတ္ေ၀စဥ္က ဧရာ၀ဏ္ပံုႏိွပ္တိုက္မွ တစ္အုပ္လွ်င္ စင္းေဒၚလာ ၈၅ ျပားမွ်ႏွင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က မိတ္ေဆြမ်ား၏ အလႉေငြျဖင့္ စာအုပ္ ၅၀၀၀ ရိုက္ကာျဖန္႔ေ၀ခဲ့ရာ  ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲ၌ တစ္အုပ္စ၊ ႏွစ္အုပ္စ ခ်န္ထားသည္ကလဲြ၍ အားလံုး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ယခုလည္း ထိုပံုႏွိပ္တိုက္ကိုပင္ အကူအညီေတာင္းပါမည္။ ၁ က်ပ္ထက္ေတာ့ ပိုမည္မထင္ပါ။

ေလာေလာဆယ္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးစာအုပ္ကို လက္စသပ္ရပါဦးမည္။ ယခု ဇႏၷ၀ါရီလမကုန္မီ ၿပီးႏုိင္လိမ့္မည္ မွန္းပါ၏။ ထုိစာအုပ္ၿပီးလွ်င္ တိုးလို႔တန္းလန္းျဖစ္ေနသည့္ PPE စာအုပ္ဆက္ေရးပါမည္။ သံုးလေလာက္ဆိုလွ်င္ ၿပီးႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုစာအုပ္ၿပီးလွ်င္ လယ္ယာသံုးစက္ကိရိယာမ်ား ေမာင္းႏွင္၊ ျပင္ဆင္၊ သံုးစဲြနည္း လက္စဲြစာအုပ္ ေရးပါမည္။ သိပ္မၾကာႏိုင္ပါ။ ႏွစ္လေလာက္ဆို ၿပီးႏုိင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုမွစတြက္သည္ရိွေသာ္ ဇူလိုင္လ ေလာက္တြင္ ပံုႏွိပ္စက္သို႔ အပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

            ကြ်န္ေတာ္စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ရိွစဥ္က သည္လိုစာအုပ္မ်ဳိး ျပဳစုခဲ့ဖူးပါသည္။ ယခုတိုင္ စာၾကည့္တုိက္၌ ရိွလိမ့္ဦးမည္ မွန္းပါ၏။ ယခု ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲ၌ ထုိစာအုပ္မရိွ။ ထုိစာအုပ္ကိုသာ ရႏိုင္လွ်င္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

            သည္းခံပါခင္ဗ်ား၊ ေဘးေခ်ာ္သြားသည္။

            ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ဆုိင္ကယ္မ်ား တဖံုးဖံုးျဖင့္ ေတာင္သူမ်ား တဖဲြဖဲြ လာေရာက္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ဘယ္ကလာသလဲ၊ ဘယ္နယ္ကလဲ စသျဖင့္ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ အခ်ိဳ႔မွာ အဂၤပူ၊ အခ်ိဳ႔မွာ ဓႏုျဖဴ၊ အခ်ိဳ႔မွာ အသုတ္၊ ေရၾကည္ စသျဖင့္ ေဒသအေတာ္စံုပါသည္။

            ဦးသိန္းထြန္းတို႔က သူတို႔သင္တန္းသားေဟာင္းမ်ားကို ဖိတ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လက္ေရြးစင္မ်ား ျဖစ္၏။ လာသူမ်ားမွာ သင္တန္းခန္းမႏွင့္ အျပည့္။ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သက္ႀကီးပိုင္းျဖစ္ၿပီး လူလတ္ပိုင္းပင္ အနည္းငယ္မွ်သာပါလ်က္ လူငယ္လူရြယ္ဟူ၍ မေတြ႔ရသေလာက္ျဖစ္ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အ့ံၾသမိေလသည္။ ဤကိစၥကို ေမးမည္ႀကံေသာ္ လည္း ဟုိလူႏွင့္ စကားေျပာ၊ သည္လူႏွင့္စကားေျပာျဖင့္ ေမးဘို႔ေမ့သြားသည္။

            သို႔ႏွင့္ပင္ ၂ နာရီခဲြေလာက္ရိွေသာ္ ေဟာေျပာပဲြစသည္။

            အားလံုးမွာ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ကို မရွင္းတာ၊ နားမလည္တာ၊ သိခ်င္တာ၊ ေမးခ်င္စရာမ်ားရိွပါက အားမနာပါးမနာေမးၾကရန္၊ ေဟာေျပာပဲြၿပီးမွဆိုလွ်င္ ေမးခ်င္သည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမ့သြားႏိုင္သျဖင့္ ေျပာၿပီးသည္အထိေစာင့္မေနဘဲ ေမးစရာေပၚလာပါက ခ်က္ခ်င္းထေမးရန္၊ စကားေျပာေနတံုး ျဖတ္ေမးလွ်င္လည္း ရပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္စကားခံထားသည္။

            ေျမြအႏၱရာယ္အေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ပိုးသတ္ေဆးသံုးစဲြပံု၊ မိုးႀကိဳးအႏၱရာယ္ စသည္မ်ား ေျပာစဥ္ ထလည္းေမး၊ ေဆြးလည္း ေဆြးေႏြးၾက၏။ သူတို႔ေမးသမွ် ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေျဖေပးပါသည္။ သူတို႔က ထေမးၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကဆိုေတာ့ ေျပာရတာ အားရိွသေပါ့။ ေျပာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေျပာလိုက္ရာ ၂ နာရီခဲြသြားသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ ၂ နာရီခဲြကစေသာပဲြမွာ ၅ နာရီတီးမွ ၿပီးသတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သမွ်ပဲြအားလံုးတြင္ သည္ပဲြကို စိတ္အေက်နပ္ဆံုးျဖစ္ပါသည္။

            ေျမြအႏၱရာယ္အေၾကာင္းေျပာသည့္အခါ သူတုိ႔ကို ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းအေၾကာင္းလည္း ထည့္ေျပာသျဖင့္ သေဘာက်ၾက၏။ တစ္ေယာက္က ေျမြကိုက္လွ်င္ အသက္ကယ္ႏုိင္ေသာ တျခားနည္း သို႔မဟုတ္ အျခားေဆး၀ါးမ်ား ရိွပါေသးသလားဟု ေမးေလရာ ကြ်န္ေတာ္က ေျမြကိုက္ျခင္းအတြက္ေဆးမွာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေဆး၀ါးလုပ္ငန္းစက္ရံုမွထုတ္ေသာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမွာ အလံုအေလာက္မရသည့့္ျပင္ ေစ်းကလည္း တစ္လံုးကို သံုးေသာင္းခဲြေလာက္ရိွသျဖင့္ အလြန္ေစ်းႀကီးေၾကာင္း၊ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာပရဟိတအဖဲြ႔မ်ားစုေပါင္းကာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမ်ားကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္ လႉဒါန္းၾကေၾကာင္း၊ အကယ္၍ မိမိတို႔ေဒသတြင္ ေျမြကိုက္ခံရသည့္လူနာမ်ား ရိွပါက တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေျမြကိုက္ခံရသည့္ အေရအတြက္ မည္မွ်ရိွသည္၊ အသက္ဆံုးရံႈးမႈ မည္မွ်ရိွသည္ အစရိွသည့္အခ်က္ အလက္မ်ားကို ေဖာ္ျပလွ်က္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ရြာလူႀကီး၊ ရပ္မိရပ္ဖ၊ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းတို႔ပါ၀င္သည့္ ငါးဦး ေကာ္မတီဖဲြ႔ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ အလႉခံႏိုင္ပါေၾကာင္းမ်ားလည္း ေျပာလွ်က္ ဆက္သြယ္ရန္ ကြ်န္ေတာ့္ နာမည္ကဒ္ျပားပါ ေပးခဲ့ပါသည္။

            ေနာက္တစ္ဦးက ပိုးသတ္ေဆးသံုးစဲြရန္ ပီပီအီးမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ၀ယ္ယူရပါမည္နည္းဟု ေမးေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေဒၚခင္မိုးခိုင္ (ကန္ေတာ္ႀကီး၊ ေျမပေဒသာကြ်န္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႔မုခ္) အား ညႊန္းလိုက္ ပါသည္။ သံေစ်းတြင္လည္း ၀ယ္ယူရရိွႏုိင္၏။ အကယ္၍ သူတို႔ထံ ဆက္သြယ္ရခက္ေနလွ်င္ ၀ယ္ယူရန္ အခက္အခဲျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ထံမွဆက္သြယ္ႏုိင္ပါေၾကာင္းႏွင့္ နာမည္ကဒ္ျပားေပးခဲ့၏။

            ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္သည့္ကိစၥကို ေျပာ၏။

            က်ဳပ္တို႔ရြာမွာဗ်ာ၊ ထယ္ထိုးေနရင္း မိုးႀကိဳးပစ္လို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ေသသြားတယ္။ အဲဒါေလးတစ္ဆိတ္ ေျပာစမ္းပါဦး ဆိုေလေသာ္ ဒီလိုရိွတယ္ ဘႀကီးရဲ့ ဟု ရွင္းျပရ၏။

            မိုးႀကိဳးပစ္ျခင္းဆိုသည္မွာ ဓာတ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွ မဲနက္ေနသည့္ မိုးတိမ္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ အီလက္ထရြန္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပါေလရာ ထိုအီလက္ထရြန္မ်ားက ေျမႀကီးေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ထုိအခါ ဆင္းရမည့္ လမ္းေၾကာင္းရွာသည္။ ပထမဆံုးသူတို႔ရွာမည္မွာ လွ်ပ္စစ္ေကာင္းစြာစီးႏုိင္သည့္ conductor မ်ားျဖစ္သည္။ သတၱဳ၊ ေရတို႔သည္ လွ်ပ္စစ္ေကာင္းစြာစီးႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ ထြန္သြား၊ သံထယ္သြား၊ ႏြားခေလာက္ စသည့္ သတၱဳမ်ားမွာ မိုးႀကိဳးအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွ၏။ ေနာက္တစ္ခုမွာ သစ္ပင္ျဖစ္သည္။ သစ္သားအေျခာက္က လွ်ပ္စစ္မစီးႏုိင္။ သို႔ေသာ္ သစ္ပင္တြင္ ေရဓာတ္ပါေနရာ သစ္ပင္ကိုမူ လွ်ပ္စစ္စီးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြင္းလယ္တြင္ ထီးတည္းျဖစ္ေနေသာ ထန္းပင္လိုအပင္မ်ိဳးသည္ မိုးႀကိဳးပစ္ႏုိင္ေခ် အလြန္မ်ား၏။

မ်ားေသာအားျဖင့္ လယ္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ မည္သည့္အပင္မွ မရိွတတ္။ ထိုအခါ လူသည္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ မိုးႀကိဳးအႏၱရာယ္ရိွ၏။ တစ္ဖန္ ထိုလူက လယ္ထြန္ရင္း ေရထဲေရာက္ေနေသာအခါ ထုိသူမွာ မိုးႀကိဳးပစ္ရန္ ပစ္မွတ္ ျဖစ္လာတတ္သည္။ ထိုမွ်သာမက ထယ္ထိုးေသာအခါ ထယ္သြားမွာ သံျဖစ္ေလရကား ဟိုသားအဖကို မိုးႀကိဳးပစ္ျခင္း မွာ ဘယ္မေအကိုေစာ္ကားလို႔မွ မဟုတ္။ လူ၊ ေရ ႏွင့္ သံ တို႔၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မိုးႀကိဳးပစ္ရျခင္းျဖစ္ေလသတည္း။

            အဲဒီေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္ေတာ့မယ္လို႔ ယူဆရရင္ အေကာင္းဆံုးက ဘႀကီးရယ္။ လယ္ထြန္တာရပ္ၿပီး ကုန္းေပၚ တက္ေနပါ။ ခုနေျပာတဲ့ သံထည္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ထယ္သြား၊ ထြန္သြား၊ ႏြားခေလာက္ေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါ။ ႏြားေတြကိုလည္း ကုန္းေပၚတင္ထားပါ။ မိုးႀကိဳးမပစ္ေအာင္ေနတဲ့ အေနအထားက ေဟာဒီလုိ (လက္ေတြ႔လည္းသရုပ္ျပရင္း) ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၊ ဒူးႏွစ္လံုးကို လက္နဲ႔ပိုက္ထား။ ေခါင္းကို ဒူးေပၚတင္ၿပီး ဒီအေနအထားအတိုင္းေနပါ။ ႏြားေတြကိုလည္း ၀ပ္ခိုင္းထားပါ။

ေအာင္မယ္ကြယ္၊ မင္းေျပာေတာ့ တယ္လြယ္ပါလား။ အႏို႔၊ မိုးႀကိဳးပစ္မယ္၊ မပစ္မယ္မွန္း ဘယ္နဲ႔ သိႏိုင္ပါ့မတံုး။ အခုလိုေမးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘႀကီး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ မိုးႀကိဳးတိုင္းတဲ့ ကိရိယာေတြရိွပါတယ္။

မိုးႀကိဳးပစ္ဘို႔ အလားအလာမ်ားရင္ ကိရိယာက အသံနဲ႔အခ်က္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္မွာကို မ်က္စိနဲ႔ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါ တယ္။ ေကာင္းကင္မွာ လွ်ပ္စီးေတြ သိပ္လက္လာရင္၊ မိုးေတြ အရမ္းခ်ိမ္းလာရင္၊ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ အမဲႀကီးေတြ တစ္လိပ္လိပ္တက္လာရင္ မိုးႀကိဳးပစ္မဲ့ အႏၱရာယ္ ရိွပါတယ္။ မိုးခ်ိမ္းတယ္ဆိုတာ ေကာင္းကင္မွာ မိုးႀကိဳးပစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိုးမ်ားမ်ားၿခိမ္းလာေလ အႏၱရာယ္မ်ားေလပါဘဲ။

            ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကြင္းတစ္ခုလွ်င္ ထန္းပင္တစ္ပင္ထိပ္၌ မိုးႀကိဳးလႊဲတစ္ခုစီ ဆင္ေစခ်င္ပါသည္။ ထုိအခါ မိုးႀကိဳးပစ္မည့္အႏၱရာယ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္လိမ့္မည္။ မိုးႀကိဳးလဲြကို သင္ေပးလွ်င္ လူတိုင္းလုပ္တတ္သည္။ ဘာမွ မခဲယဥ္းသလို ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မမ်ားလွပါ။ မိုးႀကိဳးပစ္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ လူ ၅၀ မွ ၈၀ ထိေသေနရပါသည္ ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြမ်ား အံ့ၾသပါမည္လား။

            သို႔ဆိုလွ်င္ ဟိုနားသြားဖဲႀကိဳးျဖတ္လိုက္၊ ဒီနားသြား မလုိအပ္သည္မ်ားကို မွာၾကားလိုက္ လုပ္ေနေသာ အႏွီလူႀကီးမ်ား ကို ေကာင္မလွလွေလးေတြလာေပးေသာ ဗန္းထဲမွ ကတ္ေၾကးျဖင့္ ေကာင္မလွလွေလး ႏွစ္ေယာက္ဆဲြထားေသာ ဖဲႀကိဳးကို ျဖတ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အဓိပၸာယ္ယတၳာယ ကင္းမဲ့လွသည္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနမည့္အစား သည့္ထက္ပို အဓိပၸာယ္ရိွသည့္ ကြင္းထဲတြင္ မိုးႀကိဳးလဲႊမ်ားတပ္ဆင္ျခင္းကို ၀ီရိယထားလုပ္သင့္ပါေၾကာင္း ၎တို႔ႏွင့္ အနားနီးသူမ်ားက သြန္သင္ျပသ ဆိုဆံုးမ ၾကဘို႔ မေကာင္းပါသေလာ။ (ကြ်န္ေတာ္ေပးသည့္အႀကံကိုသာ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားၾကားပါက မင့္ႏွယ္ကြာ ေတာက္တီး ေတာက္တဲ့ဟု ၀ိုင္းၿပီး ဟားတုိက္ကာ ေလွာင္ရီ ရီၾကမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးေတာ့သည္။)

            ေဟာေျပာပဲြၿပီးေတာ့ အေတာ္ပင္ ေမွာင္ေနေလၿပီ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ညတာရွည္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ သုိ႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေနာက္ထပ္ စကားမရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အတိုခ်ဳပ္ ႏႈတ္ဆက္လွ်က္ ျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ သားက ကိုမ်ိဳးကို ဟိုကားကို ေက်ာ္လို႔ရတယ္၊ အဲဒီကားကို မေက်ာ္နဲ႔ဟု လမ္းညႊန္လွ်က္ လုိက္ပါလာေလ၏။ လမ္းတြင္ မံု႔ပဲသြားေရစာမ်ား၀ယ္ျခမ္းကာ ျပန္ခဲ့ၾကရာ ရန္ကုန္ကို ည ၇ နာရီခဲြေလာက္ ေရာက္ေလ၏။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ခယ္မျဖစ္သူ မာလာတို႔က ထမင္းစားအေခၚလႊတ္လိုက္သျဖင့္ သူတို႔တည္ခင္းေသာ မာလာဟင္း၊ ငါးကင္ႏွင့္ တံုယမ္းခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို အ၀အၿပဲတီးကာ ခပ္ေစာေစာ ႏွပ္လိုက္ၾကေလသတည္း။

ဆက္ပါဦးမည္။