ျမန္မာျပည္ အလည္အပတ္ခရီး (၂၀၁၇၊ မတ္လ ၁၁ မွ ၁၉ ထိ)_2

(၄) ျပင္ဦးလြင္  

မနက္ေစာေစာထ မနက္စာစား၊ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ၅း၄၀ နာရီတြင္ မႏၱေလးမွ ထြက္ခဲ့၏။ မနက္ဆိုေတာ့ လမ္းရွင္းေနသည္။ ျပင္ဦးလြင္အတက္လမ္းမွာ ေတာင္တက္လမ္းျဖစ္၏။ အသစ္အဆန္းခရီးျဖစ္၍ သားမွာ ေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ျမဴးေနေလသည္။

ျပင္ဦးလြင္သုိ႔ တစ္နာရီမွ်သာ ေမာင္းရ၏။ တည္းမည့္ေနရာသို႔ ၿမိဳ႔ေရွာင္လမ္းမွပတ္ကာ သြားသည္။ အမ်ိဳးသမီး၏ ေမာင္ တစ္၀မ္းကဲြက ျပင္ဦးလြင္တြင္ ေျမေတြ၀ယ္ကာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ေနသည္။ ၿမိဳ႔မွၿခံသုိ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။ ၿခံထဲတြင္ အိမ္ႀကီးေဆာက္ကာ အေဆာင္ေတြအခန္းေတြဖဲြ႔ထားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ တည္းဘို႔ခိုဘို႔ အလြန္ အဆင္ေျပလွသည္။ ပစၥည္းေတြထားၿပီးေနာက္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႔ထဲလာသည္။

ေက်ာင္းမွ ေဒါက္တာေအာင္ဟိန္းလတ္ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးအ၀ိုင္းနားမွာေစာင့္ေနပါ။ သူလာေခၚမည္ဆုိသျဖင့္ ေစာင့္ေနၾက၏။ ခဏၾကာေတာ့ သူ ဆုိင္ကယ္ေလးတဖုန္းဖုန္းျဖင့္ ေရာက္လာ၍ မလွမ္းမကမ္းရိွဆုိင္တြင္ မနက္စာ သြားစား ၾကသည္။ ဆိုင္မွာ ေရွးအိမ္ႀကီးကိုဖ်က္ကာ ျပန္ေဆာက္ထားသျဖင့္ ဒီဇိုင္းအသစ္ျဖစ္ေန၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀င္းဦးကို အေတာ္ႀကိဳက္သည္ ထင္သည္။ ဆိုင္ပတ္လည္တြင္ ၀င္းဦးပံုမ်ားကို ခ်ိတ္ထား၏။ အစားအေသာက္လည္း မဆိုးလွပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသို႔လာၾကသည္။ ဖြင့္ပဲြေတြဘာေတြရိွေသးလားဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး မအားလို႔ မလာႏိုင္ပါ။ ေန႔ခင္းပိုင္း က်မွ ခဏလာၿပီး စကားေျပာလိမ့္မည္ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္က သင္မည့္ သင္တန္းဆရာမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ရင္း သည္သင္တန္း ကို ဘာျဖစ္လို႔ဖြင့္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ေပးႏုိင္တယ္၊ ေနာက္လည္း ဘာေတြလုပ္ေပးအံုးမယ္ စသည္တို႔ ေျပာျပ သည္။

အားလံုးမွာ စိတ္၀င္တစား ေလ့လာသင္ယူၾကပါသည္။ Safety ဆိုတာ သူတို႔အဖို႔ အသစ္အဆန္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ slide မ်ားကို reference မွ်ထားလွ်က္ သူတို႔နားလည္ေအာင္သာ ရွင္းျပပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မ်ားကိုသာ အဓိကထားေျပာျပ၏။

ယခုသင္သည္မ်ားမွာ ပီဘိ မိတ္ဆက္မွ်သာျဖစ္လွ်က္ တစ္ခန္းခ်င္းကို (Electrical safety, Chemical Safety, Mechanical Safety, Fire Safety, Workshop Safety စသည္) အေသးစိတ္သင္ေပးဘို႔ရာ သင္တန္းမ်ားစြာ ထပ္ဖြင့္ေပးဘို႔ လိုပါလိမ့္ဦး မည္။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ျဖစ္ရာ စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္ ျပန္လာၿပီး သင္ေပးဘုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ရိွေနသူ မိတ္ေဆြမ်ားကိုသာ အကူအညီေတာင္းရပါမည္။ ထုိ႔ျပင္ ယခုကဲ့သို႔ အခမဲ့သင္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ဘဲ အခေၾကးေငြတစ္ခုေတာ့ ယူရပါလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာလည္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မ်ား ယခုကဲ့သို႔ ေရရွည္ဆက္လက္ ရပ္တည္လႈပ္ရွားႏုိင္ေရးအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ ပိုက္ဆံမရိွဘဲ ဘာလုပ္လို႔ ရပါမည္နည္း။ ဘာအလုပ္ကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ ပိုက္ဆံကိစၥကို ပထမဆံုး စဥ္းစားရသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ဒန္ေပါက္သြားစားၾက၏။ မဆိုးပါ။ ေကာင္းပါသည္။ ၾကက္သားခ်က္ပံုကေလးေတာ့ နည္းနည္းလုိသည္။

ေန႔ခင္းပိုင္းသင္တန္းကို မေအးႏွင္းယုသင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႔ထဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ ပထမ ကန္ေတာ္ႀကီးသြားၾက၏။ ေရာင္စံုပန္းခင္းမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားသည္မွာ အလြန္လွပါသည္။ စင္ကာပူတြင္မေတာ့ ပန္းမ်ိဳးစံုကို ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ႀကီးထဲ ထည့္ကာ Flower doom ဆိုၿပီး စိုက္ျပထားသည္။ သူက တကမၻာလံုးမွ ပန္းမ်ိဳးမ်ားကို မွာယူ စိုက္ပ်ိဳးထားတာဆိုေတာ့ အမ်ိဳးပိုစံုသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပင္ဦးလြင္ကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေရေလာင္းေပါင္းသင္စိုက္တာျဖစ္၍ ပိုသဘာ၀ က်ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ flower doom ထက္ ျပင္ဦးလြင္ ပန္းခင္းမ်ားကို ပိုႏွစ္သက္ပါသည္။ အမ်ိဳးပင္ မစံုေသာ္လည္း ပီဘိ သဘာ၀အတိုင္း ျဖစ္၏။ ေရကန္ထဲမွ ငန္းျဖဴႏွင့္ ငန္းနက္ႀကီးမ်ားမွာလည္း အလြန္လွပ ပါေပသည္။

ကုန္းအတက္ကေလးတြင္ ငွက္ဥယ်ာဥ္ရွိသျဖင့္ သြားၾကည့္သည္။ သူလည္း Jurong Bird Park အေသးစားေလးပါပဲ။ ငွက္မ်ား သိပ္မရိွသည့္တိုင္ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းပါသည္။ ပန္းၿခံထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ေညာင္းလာသျဖင့္ ကစားကြင္းသြားကာ ခနနားရင္း ကစားၾက။

ကစားကြင္းထဲတြင္ ေတာပုိင္းမွ အလည္လာဟန္တူသည့္ မိသားစုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ခပ္သာသာပဲ။ စားေသာက္ၿပီးက်န္ေသာ အစားအေသာက္အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ကစားကြင္းထဲ ဒီအတိုင္း ပစ္လုိက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီး ေခါက္ဆဲြဘူးခြံမ်ားကိုလည္း သည္အတိုင္း ပစ္ထားခဲ့ၾကသည္။ အမိႈက္ကို သည္လို ေတြ႔ကရာမပစ္ရဆိုတာ သူတို႔ကို မည္သူ ပညာေပးပါမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔မိသားစုမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။

ပန္းၿခံမွျပန္လာၿပီး အခ်ိန္သိပ္မရိွေတာ့သည္ႏွင့္ တျခား ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုမိုးၾကည္ျဖဴ၊ မေအးႏွင္းယုတို႔ႏွင့္ မနက္ျဖန္အစီအစဥ္ကို တိုင္ပင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၁၆ ရက္ေန႔ လည္း ဆီမီနာရိွေသးသျဖင့္ အခ်ိန္ဆဲြမေနႏိုင္။ နက္ျဖန္မနက္ပိုင္း ကိုမိုးၾကည္ျဖဴသင္မည္။ သူသင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေန႔လည္ ထမင္းစားကာ သူႏွင့္ မေအးႏွင္းယုကို ေနျပည္ေတာ္ ေစာေစာဆင္းသြားခိုင္းလိုက္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေန႔ခင္းပိုင္း ဆက္သင္။ ညေန ၄ နာရီတြင္ စာသင္ရပ္ကာ စာေမးပဲြေျဖၾကမည္ျဖစ္၏။ စာေမးပဲြကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေနစရာမလိုေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖလႊာမ်ားျပင္လာကာ အေျဖလႊာမ်ားစစ္ရန္လည္း template တစ္ခါတည္း လုပ္လာတာ ျဖစ္ပါသည္။ အေျဖလႊာကို ဖတ္စရာမလို။ template ေပၚတင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္မွတ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါတည္း တန္းသိႏိုင္သည္။

စာသင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေနျပည္ေတာ္ကို ဆင္းၾကမည္ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ အားလံုးစုၿပီး ညစာသြားစားၾကသည္။ ျပင္ဦးလြင္ကား ေနေစာင္းလာသည္ႏွင့္ ေအးလာေပၿပီ။ ထို႔ေနာက္ တည္းသည့္ေနရာသုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနရာကို က်ည္းကိုင္ရြာဟု ေခၚ၏။ ေအာင္မယ္၊ ရြာဆိုလို႔ အထင္မေသးလိုက္ေလနဲ႔ ဆရာ။ အိမ္အားလံုးမွာ တစ္ထပ္တုိက္ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ညဘက္တြင္ မီးေတြထိန္လို႔။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ သိပ္ ၀င္ေငြ နိမ့္ပုံမရ။ ညတြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ားရိွေသး၍ အျခားသူမ်ား အိပ္ကုန္ၾကသည့္တိုင္ ေစာေစာမအိပ္ႏိုင္။ မတ္လေရာက္သည့္တိုင္ ျပင္ဦးလြင္ညကား အလြန္ခ်မ္းေအးလွေလသည္။

(၅) မဟာအံ့ထူးကံသာမွ ငွက္ေပ်ာပဲြအုန္းပဲြမ်ား

မတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔မနက္ပုိင္းတြင္မေတာ့ အထုပ္အပိုးမ်ားအားလံုး ကားေပၚတင္ကာ တည္းသည့္ေနရာမွ အၿပီးထြက္ခဲ့သည္။ အႏို႔ ျပန္လာစရာလည္း အေၾကာင္းမွ မရိွေတာ့ဘဲကုိး။ သင္တန္းေက်ာင္းကေန ေနျပည္ေတာ္ တစ္ခါတည္းဆင္းၾကမွာ ျဖစ္၏။ 

မေအးႏွင္းယုက အလိုက္တသိပင္ ကြ်န္မ ကိုမိုးၾကည္ျဖဴကို ကူလိုက္ပါမယ္။ ဆရာတို႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကပါ ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္တန္းအတြက္ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မေရာက္ေသးေသာေနရာမ်ား သြားၾကည့္ၾကရန္ ထြက္ခဲ့ ၾက၏။ ဘယ္သြားၾကမတံုးဆိုေတာ့ ႏွီးဘုရားႏွင့္ မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရားတို႔သို႔ သြားၾကမည္ဆို၏။

ၿမိဳ႔ထဲကိုျဖတ္လာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားေရွ႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စုရံုးေနၾကသည္။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြမ်ား မၿပီးေသး။ ျမန္မာျပည္မွ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ အရာမ်ားတြင္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြမွရေသာ အမွတ္သည္ တစ္ဘ၀စာလံုးကို အဆံုးအျဖတ္ေပးလိမ့္မည္။ သုိ႔အတြက္ သည္စာေမးပဲြသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္သာမက ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားအတြက္ပါ အလြန္အေရးႀကီးေသာ စာေမးပဲြျဖစ္၏။

ပထမ မဟာအံ့ထူးကံသာဘုရားသုိ႔ သြားၾကသည္။

ဘုရားကုန္းေတာ္ကို ေသခ်ာက်နစြာ တည္ေဆာက္ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ဂူဘုရားကိုေတာ့ အာနႏၵာပံုစံႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ တည္ထားသည္။ ကားရပ္စရာမ်ားလည္း ရိွ၏။ ေစတီေတာ္ႀကီး သာယာသပၸာယ္လွခ်ည့္ဟု ခ်ီးက်ဴးလို႔မွ မဆံုးခင္ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ်သပၸာယ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ေမာ္ကြန္းဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္ေတာ့၏။ သည္ေစတီ ေတာ္ႀကီး၏ ထီးေတာ္ႏွင့္စိန္ဖူးေတာ္ကိုတင္ခဲ့သူမ်ားမွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရလူမ်ားမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ေၾသာ္ေၾသာ္ . . . ။

ဘုရား၀င္ဖူးေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ဘုရားကလည္း ေတာင္ၿပံဳးပဲြနဲ႔ နင္လားငါလားပါလား ဟု ေတြးမိ၏။ ဘုရားပတ္ပတ္လည္တြင္ ရာဂဏန္းမွ်ေသာ ငွက္ေပ်ာပဲြအုန္းပဲြမ်ားကို စင္ေပၚတြင္တစ္မ်ိဳး၊ စင္ေအာက္တြင္တစ္ဖံု ေတြ႔ရေလ၏။ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္ဟု စူးစမ္းလိုသည့္စိတ္က ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားအနားသို႔ ဆဲြေဆာင္ေခၚယူသြားေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ထုိငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားမွာ အေၾကာင္းမဲ့ တင္ထားတာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလေတာ့၏။

အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ျမန္မာျပည္မွေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြသည္ ဘ၀ႏွင့္ခ်ီၿပီး အေရးႀကီးသည္ ျဖစ္ေလရာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားမွာ ဆယ္တန္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေအာင္ေရး နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းၾကေလသည္။ အႏွီငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားမွာ ထိုနည္းလမ္းမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္၏။

ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားတြင္ ေမာင္/မ ဘယ္သူ၊ ခံုနံပါတ္ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေက်ာင္း စသျဖင့္ ေရးထား၏။ ေၾသာ္ - ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ေအာင္ေရး ဘုရားလာ အပူကပ္ၾကေပတာကိုး။

ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေအာင္ဘို႔မ်ား ဘုရားကို အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြကပ္ရတယ္လို႔။ သည္ကိစၥ၊ ဘယ္သူကမ်ား စလိုက္တာပါလိမ့္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနၿပီထင္တယ္ေနာ။ အဲေလ သူတို႔လဲြတာမဟုတ္ဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္လို လူ႔ဂြစာ လဲြတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထုိငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြတင္သူမ်ားမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္၊ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ေနမွန္းလည္း မသိၾက။ ဘုရားနဲ႔နတ္ကိုလည္း ကြဲကြဲျပားျပား နားမလည္။ မကဲြလုိ႔သာ ဘုရားလာၿပီး ပဲြေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ပသေနတာ မဟုတ္ပါလား။ သည္လို ပူေဇာ္ပသလို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ အေက်ာ္က ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားက သူတို႔ကိုလာၿပီး စာေမးပဲြ ေအာင္ေအာင္၊ အမွတ္မ်ားေကာင္းေအာင္ မ,စလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနသလား မေျပာတတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳၿပီးသည့္ေနာက္ သည္လူ႔ေလာကႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔မွ ဆက္စပ္ျခင္းမရိွေတာ့ၿပီဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္လိုပင္ နားလည္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနၾကျခင္းမွာ ေၾသာ္ - ဘုရားဆိုတာ တကယ္ရိွခဲ့တယ္။ ငါတို႔ကို ဒုကၡတြင္းကလြတ္ေအာင္ ကယ္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို တကယ္ ေဟာခဲ့တယ္။ ငါတို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခ့ဲတဲ့ တရားေတြကုိ တကယ္က်င့္ရမယ္ ဟု ရည္စူးဘို႔ရာသာ ကိုးကြယ္ရမွာျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ႏိႈက္ကလည္း ဟဲ့၊ ၀ကၠလိ၊ နင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးကို ၾကည့္ေန၊ ကိုးကြယ္ေနလို႔ ဘာရမတံုးဟဲ့။ ငါ့ကုိ ကိုးကြယ္တယ္ဆုိတာ ငါေဟာထားတဲ့တရားေတာ္ေတြကို က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္အားထုတ္တာသာ ျဖစ္တယ္ ဟု အတိအလင္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း သည္တရားေတာ္ကို နာဖူးၾကပါသည္။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြေတြႏွင့္ ကူပါ၊ ကယ္ပါ လုပ္ေနတာကေတာ့ တဆိတ္ မလြန္ေပဘူးလားခင္ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားကိုၾကည္ညိဳတာ ၾကည္ညိဳတာ တစ္ပိုင္းျဖစ္ပါသည္။ မိမိလိုဘအတြက္ ဘုရားကိုခုတံုးလုပ္ဖို႔ မည္သည့္အခါကမွ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ မိမိ၏ႀကီးပြားေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ မဆံုးႏိုင္သည့္လိုဘမ်ား ျပည့္ေစဘို႔အတြက္မူ ေစတနာကံ ဘိကၡေ၀၊ ကမၼံ၀ဒါမိ ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာသည့္အတုိင္း ကုိယ့္ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးကုိသာ အားကိုးပါသည္။ ကိုယ့္ႀကီးပြား၊ စီးပြားေရးအတြက္ နတ္ေတြ၊ သိၾကားေတြကို အားကိုးၿပီဆိုကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈ ေလ်ာ့က်ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေမာင္ကေလး၊ မယ္ကေလးတို႔အားလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အားကိုးပါ။ ဘယ္ နတ္သိၾကားကိုမွ ကိုးကြယ္ပသၿပီး ဆုေတာင္းမေနပါႏွင့္ဟု ဤေနရာမွေန၍ အေလးအနက္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။

အေတြးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ရင္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ႏွီးဘုရားသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။

ႏွီးဘုရားမွာ သိပ္မေ၀းလွပါ။ ႏွီးဘုရားဆိုတာ ႏွီးႏွင့္ယက္လုပ္တည္ထားကိုးကြယ္ေသာဘုရား ဟု ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔တိုင္ ဘုရားတြင္ ႏွီးကိုမေတြ႔ရ။ ဘုရားကို ကိုယ္လံုးျပည့္ ေရႊခ်ထားသည္။ ႏွီးႏွင့္တူတာဆို၍ ဘုရားေရွ႔မွ ဆြမ္းအုပ္ႏွင့္ သပိတ္သာ က်န္ေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လူမ်ားမွာ ဘုရားကို ေရႊခ်တာလည္း အလြန္၀ါသနာႀကီးလွ၏။ ႏွီးဘုရားဟူသည္ ႏွီးျဖင့္ယက္လုပ္ထား သည့္အတိုင္း ထားပါမွ သဘာ၀လည္းက်မည္။ နာမည္ႏွင့္လည္းကိုက္ညီမည္။ လူေတြကိုလည္း ဆဲြေဆာင္မႈရိွမည္။ ယခုလို ေရႊခ်ထားသည့္ဘုရားကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ သိန္းႏွင့္ခ်ီရိွသည္။ ဘာကိစၥ တကူးတက လာဖူးေနစရာ လုိပါမည္နည္း။ ယခုလို ေရႊေတြကိုယ္လံုးျပည့္ခ်လိုက္ေတာ့ ဘဲြ႔ေတာ္ကို ႏွီးဘုရားအစား ေရႊဘုရားဟု ေျပာင္းပါမွ ပိုမိုသင့္ေတာ္ ကိုက္ညီမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရားမ်ားအား ေရႊခ်သည့္ရလဒ္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ အထင္ရွားဆံုးသာဓကမွာ အင္းေလးမွ ဘုရားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားမ်ားကို မည္မွ်ေရႊခ်လိုက္သနည္းဟူမူ ဘုရားဟုပင္မထင္ရေတာ့ပဲ ေရႊလံုးႀကီးကိုသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ သာမန္ေရႊလံုးႀကီးကို မည္သူ ကိုးကြယ္ပါမည္နည္း။ ဘုရားဆို၍သာ ကိုးကြယ္ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဘုရားကိုဘုရားအတိုင္း မကိုးကြယ္ဘဲ ေရႊလံုးႀကီးလုပ္ကာ ကိုးကြယ္ၾကသည္။ လူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ပါ။

အဲေလ၊ ဘုရားေရႊခ်တာကို ကဲ့ရဲ့သၿဂႋဳဟ္ အတင္းဆုိသူဟူ၍ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ရိွပါလိမ့္မည္။ မတတ္ႏိုင္။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာႀကီးကိုေတာ့ အတင္းႀကိဳက္တယ္လို႔ မဆိုခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာသာမဲ့၊ ကြန္ျမဴနစ္ဟု သမုတ္ၾကပါခင္ဗ်ား။

(၆) ေတြ႔၊ ႀကံဳ၊ ဆံု၊ ကဲြ၊ ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာ

မတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သုေတသနဌာနမွ Safety မိတ္ဆက္သင္တန္း၊ ဒုတိယေန႔။ ေန႔လည္ပိုင္းကို ကြ်န္ေတာ္ သင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က safety အေၾကာင္းသာမက သင္တန္း၏ သေဘာသဘာ၀၊ ခံယူရမည့္သေဘာထား၊ သင္ပံု သင္နည္းမ်ားကိုပါ အၾကမ္းဖ်ဥ္းရွင္းျပခဲ့၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေခါက္ျပန္လာကာ သူတို႔ကို Train The Trainer သင္တန္းပါ သင္ေပးခ်င္ေသးေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါသည္။ (ထိုအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ slide presentation မ်ားေပးပါ။ သူတို႔ သြား သင္ေပးပါမည္ ဟု ဆိုပါသည္။ ထုိ႔အတြက္လည္း မစိမ့္ကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပေစ။)

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္းဆရာမ်ားအား ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးေသာ သင္တန္းဟူ၍ သီးသန္႔မရိွေသးပါ။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔  နားလည္သလို သင္ေနၾကတာျဖစ္ပါသည္။

သင္တန္းဟူသည္ ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ေနေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္။ လူႀကီးကိုသင္တာႏွင့္ ကေလးကိုသင္တာ အမ်ားႀကီး ကြာပါသည္။ သင္တန္းမွတ္စုေတြျပင္တာ၊ စာေမးပဲြစစ္တာ၊ သင္ပံုသင္နည္း။ အားလံုးကြာသည္။ သည္အေၾကာင္းမ်ားကို ယခင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစိုးရသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားေရာ၊ အျပင္ ပုဂၢလိကသင္တန္းေက်ာင္း မ်ားအတြက္ပါ Train The Trainer သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ေပးရန္ လိုပါသည္။

သင္တန္းၿပီးလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူတို႔က လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားယူလာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္၍ ကန္ေတာ့ၾကရန္ ျပင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးျပဴးရ၏။ အာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ခင္ဗ်။ ဒီအတိုင္း လက္ေဆာင္ကို ရိုးရိုးေလးေပးလဲ ရပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႉးေတြ၊ သုေတသနမႉးေတြ၊ ဌာနမႉးေတြ အမ်ားႀကီးပါတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။

ဘယ္လုိပင္ေျပာေသာ္လည္း မရပါ။ အားလံုးၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္၍ ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရ၏။

၀မ္းသာရျခင္းမွာ ျမန္မာတို႔၏ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာအေပၚ သိတတ္ေသာ ေက်းဇူးတရားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ရ၍ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ သူတို႔တေတြမွာ အရိွကိုအရိွအတိုင္း ရိုးရိုးသားသား လက္ခံေနထိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့လူမႈဆက္ဆံေရးေလာကတြင္ ဆရာဆရာမမ်ားကို မိမိတို႔မိဘမ်ားႏွင့္ တန္းတူ တန္ဘုိး ထားၾကသည္။ အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကဲ့သို႔ အာစရိယူပူေဇာ္ပဲြမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္မည္မထင္။

တပည့္မ်ားက ဆရာဆရာမမ်ားကို တန္ဘိုးထား၊ ရိုေသေလးစားသျဖင့္ ဆရာဆရာမမ်ားကလည္း တပည့္မ်ား တန္ဘိုးထား၊ ေလးစားသည္ႏွင့္အားေလ်ာ္စြာ ဂုဏ္ရိွေအာင္ ေနဘို႔လုိသည္။ ပါးစပ္က ေပါက္လႊတ္ပဲစား မေျပာသင့္။ တစ္ခုခုေျပာေတာ့ (ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ေရးေတာ့) မည္ ႀကံလွ်င္ ငါဆရာဆိုတာ အၿမဲကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္သတိေပးေနရမည္။ အေျပာတစ္ခုတည္း သာ မဟုတ္ေသး။ အေနအထိုင္၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို အစစ သတိထားကာ ဆရာ့ဂုဏ္ႏွင့္ညီေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္ဘို႔ လိုေလသည္။ မဟုတ္လွ်င္ တပည့္တို႔ ကန္ေတာ့ထားသည့္ အေၾကြးမ်ား ေက်မည္မဟုတ္။

ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းနည္းရျခင္းမွာ ဤကဲ့သို႔ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသမွ သူတို႔ကို မည္သူကမ်ား ဂရုစိုက္ကာ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးေဖာ္ရပါသနည္း။ သူတို႔၏ အရည္အေသြးအတြက္ ခ်မွတ္ထားေသာ အစီအမံမ်ား ရိွပါသလား။ ေ၀းစြ။

အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယခုလုပ္ေပးတာ ဘယ့္ကေလာက္မွ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဧရာမ အားေဆးႀကီး တစ္ခြက္ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာ မမွားဘူူးဆိုလွ်င္ သူတို႔ကို သင္ေပးလိုက္သည့္ စာမ်ားထက္ သူတို႔၏ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာခံစားမႈကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ အားျဖည့္ေပးလိုက္သည့္အတြက္ သူတို႔က ေက်းဇူးတင္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေၾသာ္ - ငါတို႔ကို သတိတရနဲ႔ လာၿပီး သင္ၾကားေပးမ့ဲသူေတြ ရိွပါေသးလား ဟူသည့္ သူတို႔ရင္ထဲမွ ခံစားမႈကို (ဖြင့္မေျပာသည့္တိုင္) ကြ်န္ေတာ္ ခံစား နားလည္ႏိုင္ပါသည္။

ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ သမီးတို႔ကို ပစ္မထားပါနဲ႔ဆရာရယ္ ဟု ေျပာၿပီး သူ႔တြင္ရိွေသာ ပဲဆီစစ္စစ္ (၂) ပုလင္းႏွင့္ ကန္ေတာ့ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္၀မ္းနည္းရမိ၏။

သူတို႔ သည္လိုထိုင္ကန္ေတာ့လုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေၾကြးတင္သြားသလုိ ခံစားမိရပါသည္။ ယခု သူတို႔ကို လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး မိတ္ဆက္မွ်သာ သင္ေပးရေသးသည္။ ေနာက္ထပ္ LockOut TagOut Procedure, Accident Prevention and Control, Risk Management, Emergency Predparedness စသည္ အမ်ားႀကီး သင္ေပးစရာေတြ ရိွေသးသည္။ ထုိသင္တန္းမ်ားကို စင္ကာပူမွမိတ္ေဆြမ်ား၊ ရန္ကုန္မွမိတ္ေဆြမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ မပ်က္မကြက္ ဆက္လက္ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးသြားပါမည္။ သို႔မွသာ သူတို႔ကန္ေတာ့ထားေသာ ေၾကြးေက်မည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ သူတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့၏။ ျပင္ဦးလြင္က ထြက္လာေတာ့ ညေန ၅း၁၅ နာရီ။ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ဟိန္းလတ္က စင္ကာပူသြားစရာရိွ၍ ေနျပည္ေတာ္တြင္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား လုပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္လိုက္ခဲ့သည္။

ည ၈း၅၀ တြင္ မိတီၳလာ စားေသာက္ဆိုင္၌ ညစာစားၾကသည္။ အင္း၊ ဟင္းေလးေတြက သိပ္မဆိုးဘူးဟဲ့။ စားလို႔ေကာင္းသား ဟု ေတြးမိ။ အေမာေျပအပန္းေျပ ဘီယာေလး ႏွစ္လံုးေလာက္လဲ ဆဲြမိ။ ဟင္းေကာင္းသလို ေစ်းကလည္း ေကာင္းေလသည္။ သားေရ ရွင္းရေအာင္ကြယ္ ဆုိေတာ့ စာရြက္ျဖတ္ပိုင္းေလး ႏွစ္ခု လာေပးသည္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုေတာ့ အလုိေလး သံုးေသာင္းခုနစ္ေထာင္ ဆိုပါကလား ကြယ္ရို႔။

ဟင္းပဲြအားလံုးမွာ လက္တစ္၀ါးစာမွ်သာ ရိွသည္။ ဘာေတြကမ်ား ဒီေလာက္တန္လိုက္ရပါလိမ့္ကြယ္ ဟု ေဘာက္ခ်ာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိတ္သားႏွစ္တံုး တစ္ပဲြက ၄၀၀၀။ ငါးႀကီးေျခာက္စပ္က ၄၀၀၀။ ငါးၾကင္း ၄၀၀၀။ ေဘာ့ခ်ိတ္ ၄၀၀၀။ အားပါး။ သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေပါ့။ အိတ္ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံကမျပည့္။ အမ်ိဳးသမီးဆီက လွမ္းေတာင္း ရသည္။ ဆိုင္နာမည္က Feel Express, ေၾသာ္ - express မို႔ ပိုေစ်းႀကီးတာ ထင္ပါရဲ့။

ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခဲြေနၿပီ။ ညည့္နက္ေနၿပီမို႔ နက္ျဖန္အတြက္ ကုိယ္ေျပာရမ့ဲ slide ေလးေတြ အနည္းအပါးၾကည့္ၿပီး အိပ္လိုက္ေတာ့၏။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း