ျမန္မာျပည္ အလည္အပတ္ခရီး (၂၀၁၇၊ မတ္လ ၁၁ မွ ၁၉ ထိ)_1

(၁) စကတည္းက ယဥ္သကို

စင္ကာပူမွ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာသင္ႏွစ္ကို ပထမႏွစ္၀က္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္၀က္ဟု ႏွစ္ပိုင္းခဲြထား၏။ ပထမႏွစ္၀က္တြင္ Term 1 and Term 2 ဟု လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယႏွစ္၀က္တြင္ Term 3 and Term 4 ဟု လည္းေကာင္း ထပ္မံခဲြထား၏။ Term 1 ႏွင့္ Term 2 ၾကားတြင္ ၉ ရက္။ ပထမႏွစ္၀က္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္၀က္ၾကားတြင္ တစ္လ။ Term 3 ႏွင့္ Term 4 ၾကားတြင္ ၁၀ ရက္ ပိတ္၏။ Term 4 ၿပီးေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပဲြေျဖ။

ဆိုေတာ့ ပထမႏွစ္၀က္အတြက္ မတ္လ ၁၁ မွ ၁၉ ထိ ပိတ္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ၾကမည္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္မွာဘာသင္တန္းေတြ၊ ေဟာေျပာပဲြေတြလုပ္မည္ စသျဖင့္ အစီအစဥ္ေတြ ဆဲြ၏။ အသြားအျပန္ (၂) ရက္ႏႈတ္လွ်င္ (၇) ရက္ပဲေနခ်ိန္ရသမို႔ ထုိရက္မ်ားအတြင္း လုပ္သင့္တာမ်ားလုပ္ႏိုင္ရန္ ျမန္မာ ျပည္ဘက္မွ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ကာ အခ်ိန္ဇယားဆဲြ၏။

မတ္ ၁၁ - မနက္ပုိင္းအလုပ္ဆင္း။ ညေနေလယာဥ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ျပန္။

မတ္ ၁၂ - ရန္ကုန္တြင္လုပ္စရာရိွသည္မ်ားလုပ္။

မတ္ ၁၃ - ျပင္ဦးလြင္သြား။ လမ္းတြင္ မႏၱေလး၌ လည္ရင္းပတ္ရင္း ညအိပ္။

မတ္ ၁၄၊ ၁၅ - ျပင္ဦးလြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နည္းပညာသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ (၂) ရက္သင္တန္းပို႔ခ်။

မတ္ ၁၆ - Collaboration Seminar, ေနျပည္ေတာ္

မတ္ ၁၇ - မေအးႏွင္းယုတို႔က ေနျပည္ေတာ္တြင္ SIC သင္တန္း၌ ပါ၀င္သင္တန္းေပးရန္ေျပာ။

မတ္ ၁၈ - ရန္ကုန္တြင္ရိွ။

မတ္  ၁၉ - စင္ကာပူျပန္လာ။

မိသားစုကုိလည္း ျပင္ဦးလြင္တြင္ အလည္အပတ္လိုက္ပို႔ရင္း၊ သင္တန္းလည္းေပးရင္း။ တစ္ခ်က္ခုတ္၊ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္စီစဥ္ရတာ ျဖစ္၏။

အလုပ္ရႈပ္သက္သာေအာင္ မသြားမီတစ္ရက္ကတည္းက online check-in လုပ္ကာ boarding pass ပါ တစ္ခါတည္း print ထုတ္ထားလိုက္သည္။ ေလယာဥ္ကြင္း အသြားအျပန္ကို ပုိက္ဆံကုန္သက္သာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရထားပဲစီးပါသည္။ ဘာမွ မပင္ပန္းပါ။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ luggage မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခ်ိန္တြယ္ကာ ခါးပတ္ေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ ပီဘိ လြယ္လြယ္ ကေလး။ ထို႔ေနာက္ ဘာဂါကင္းသြားစားၾက၏။ သိပ္ဆာတာေတာင္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေလယာဥ္က ဂ်က္စတားဆိုေတာ့ ေရေတာင္ တိုက္တာမဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ ဗိုက္ျဖည့္သြားတာျဖစ္၏။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ သူတို႔ေရာင္းသည့္ အစားအေသာက္ေတြက အသားကုန္ေစ်းႀကီးသည္။ ေရပုလင္းကေလး တစ္ဘူးကို ၄ က်ပ္။ ထမင္းစားမည္ဆိုပါက မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ထမင္းေလးတစ္ဘူးကို ၁၂ က်ပ္။

စားေသာက္ၿပီး immigration ျဖတ္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးဘို႔ ၁၅ မိနစ္အလို။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အမ်ိဳးသမီးက PR ဆိုေတာ့ automated clearance ျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျဖတ္သြားလို႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားက student pass ဆိုေတာ့ မရ။ သူက Student pass, ဒီမွာျဖတ္လို႔မရဘူးဆိုတာေတာင္ လာပါကြာ try ၾကည့္ဆိုၿပီး immigration officer တစ္ေယာက္က အတင္းဆဲြေခၚ ေနလို႔ မႀကိဳက္လွေသာ္လည္း သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လိုက္သြားရ၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၿပီး မရေတာ့မွ ျပန္တန္းစီခိုင္း ေလ၏။  ျပန္တန္းစီခိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႔မွာ မိသားစုတစ္စု၀င္သြားေလသည္။ မိသားစုလိုက္ဆိုေတာ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္၊ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္၊ ေပါင္း (၄) ေယာက္။

အဲဒီမွာ ျပႆနာ စတက္ေတာ့တာပဲခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႔မွာ မိသားစုသံုးစု ရိွသည္။ ေရွ႔ဆံုးမွာ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ သူတို႔ေနာက္က မိသားစုႏွစ္စုမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္စီ။ ဆုိေတာ့ စုစုေပါင္း (၁၀) ေယာက္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒီ ဆယ္ေယာက္ဟာ ဘာၾကာမတံုးခင္ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဘာေတြလုပ္ေနသည္မသိ။ ကြန္ျပဴတာပဲ ေၾကာင္ေန တာလား။ တစ္ေယာက္ျဖတ္ဘို႔ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရေလသည္။ နာရီလက္တံဟူသည္ ရပ္ေနလို႔ ရစေကာင္းသည့္အရာ မဟုတ္သည့္အတြက္ အခ်ိန္ၾကာလာေလ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရန္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္လာေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔မွ ႏိုင္ငံျခားသားႀကီး တစ္ေယာက္မွာလည္း ေခါင္းတစ္ခါခါႏွင့္ သြားပါၿပီကြာ ဟု ၿငီးျငူေနေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီႏွင့္ ၁၅ မိနစ္ရိွေနၿပီျဖစ္၏။ Boarding ဂိတ္ပင္ ပိတ္ေနေလၿပီ။ ငါတို႔ေနာက္က်ေနၿပီ။ သူ႔ကိုပဲလုပ္ေပးလိုက္ဟု ကြ်န္ေတာ္လည္း immigration တြင္ သားကိုထားကာ auto pass မွ ျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ သားထြက္လာေတာ့ မင္းတို႔ေနာက္ကသာ ေျပးလုိက္ခဲ့ေတာ့ကြာ၊ ေဖေဖ အရင္ေျပးႏွင့္မယ္ဆိုကာ ေလယာဥ္တက္မည့္ဂိတ္သို႔ အသားကုန္ ေျပးရေလ၏။

ဂ်က္စတားဂိတ္မွာ တာမီနယ္အဆံုးတြင္ရိွသျဖင့္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေျပးလုိက္ရသည္။ ဂိတ္ေရာက္ေတာ့ အျမန္စစ္၊ အျမန္၀င္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းေရာက္။ ေလယာဥ္လည္းတံခါးပိတ္ကာ ထြက္ဘို႔ျပင္ေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္တိုလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မရွင္းဂန္းႏွင့္သာ သြားဆဲြပစ္လိုက္ခ်င္မိေတာ့သည္။ သားမွာေတာ့ စကားေတာင္မေျပာႏိုင္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ၀၀ႀကီးႏွင့္ လမ္းေတာင္မနည္းေလွ်ာက္ရတာ။ အဲဒါကို မီတာ ၅၀၀ ေလာက္ အသားကုန္ေျပးရတာဆုိေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေရာ့ခင္ဗ်ာ။ သားေရ - ေဆာရီးကြာ ဆုိေတာ့ သားက its not your fault. ဟု ေျပာရွာပါသည္။

(၂) ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ျခင္း

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညစာကုိ အျမန္စားကာ ကုိေအာင္ကိုးတို႔ သင္တန္းေက်ာင္းသုိ႔လာခဲ့၏။ ေနာက္ၿပီး Safety ဥပေဒၾကမ္းအေၾကာင္း သူတို႔ျပင္ထားသည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သူတို႔က ခ်က္ခ်င္းစာရိုက္ဘို႔ျပင္ၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္မရိွေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆးရိုက္ၿပီးမွ လာေပးရန္ ေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္ေန႔ ကိုၾကြယ္စိုးလာေပးေတာ့ အေတာ္ႀကီးေနာက္က်ေနၿပီ။ သူတို႔ေရးထားသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္လည္း မနည္းအသည္းအသန္ ျပင္ယူရ၏။ အႏို႔ ရန္ကုန္မွာ အၿပီးလုပ္သြားမွ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေန႔ကစ ခရီးထြက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ဟုိက်မွ ပရင့္ထုတ္တာ၊ ေကာ္ပီကူးတာလုပ္ဖို႔ အဆင္ေျပခ်င္မွ ေျပမည္။

၁၂ ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းတြင္ ကိုဟန္မ်ိဳးေနာင္၊ မေအးႏွင္းယုတို႔ႏွင့္ဆံုကာ လုပ္ကုိင္ၾကမည့္အေသးစိတ္အစီအစဥ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾက၏။ ျပင္ဦးလြင္သင္တန္းက ဘာမွမခဲယဥ္း။ ကြ်န္ေတာ္ျပင္လာသည့္ slide presentation မ်ားကိုမီွးလ်က္ သင္တန္းပို႔ခ်ရံုျဖစ္၏။ လုပ္ေနက်ျဖစ္သည့္အတြက္ သည္သင္တန္းကိစၥမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔၊ ေနျပည္ေတာ္၌ျပဳလုပ္မည့္ ၀န္ႀကီးဌာနေပါင္းစံုပါ၀င္ေသာ ေပါင္းစည္း ညိွႏိႈင္းေရး ေဟာေျပာေဆြးေႏြးပဲြ ျဖစ္၏။ အကုန္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာဆိုေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါ သည္။ ဒါေတာင္ The Voice ကလဲြလို႔ က်န္မီဒီယာေတြက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ဆက္သြယ္လို႔မရ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုလည္း တက္ေရာက္နားေထာင္ေစခ်င္ေသးသည္ျဖစ္ရာ အဆက္အသြယ္ ရထားေသာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးဥကၠာမင္းအား သူတို႔ကုိ မည္ကဲ့သို႔ဖိတ္ရမည္နည္း ေမးရ၏။ သူက ယခုပဲြကို organize လုပ္ေပးသည့္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီးမွတစ္ဆင့္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌဆီ ဖိတ္စာပို႔ပါဆို၏။ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ဖိတ္စာပို႔ခိုင္းၿပီး အျခားလုပ္စရာမ်ားရိွေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနလိုက္၏။ ပဲြကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားတက္လာတာ ေတြ႔ရေတာ့မွ ေၾသာ - ဒီကိစၥ အဆင္ေျပသြားသကိုးဟု သိရေလသည္။

ေန႔ခင္းပိုင္း ကုိယ္ေရးကုိယ္တာလုပ္စရာေတြရိွသျဖင့္ လုပ္ကိုင္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားေသာ ဥပေဒၾကမ္းအႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို လွည္းတန္းတြင္ ပရင့္ထုတ္၊ ေကာ္ပီကူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုေနမ်ိဳးေမာင္ကုိေခၚကာ (သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ေကာင္းေၾကာင္း) တစ္နာရီေလာက္ ေလပန္းၾကေသး၏။

မမတို႔ကေတာ့ လမ္းတြင္စားရန္ဆိုကာ ထမင္းလိပ္မ်ား၊ ၾကာဇံေၾကာ္မ်ား၊ ဟင္းမ်ားခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ ထည့္သုိျခင္းျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေလသည္။ ေကာ္ဖီမ်ားပင္ေဖ်ာ္ကာ ဓာတ္ဘူးႀကီးမ်ားႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္ေပေလေသး၏။ ကားကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခၚေနက် ကိုမ်ိဳးကားကုိပင္ ငွားသြားသည္။ သူက ကုိယ့္ဆီကိုယ္ထည့္၊ တစ္ေန႔ကို ေျခာက္ေသာင္းေပး ဆုိေတာ့ မဆိုးပါ။ ယခင္ ေရနံေခ်ာင္း၊ မေကြးစသည့္ခရီးရွည္မ်ားတံုးကလည္း သူႏွင့္သြားခဲ့တာျဖစ္၏။ သားႏွင့္လည္း ခင္သလို ျပင္ဦးလြင္၊ ေနျပည္ေတာ္စသည့္ေနရာမ်ားတြင္ တည္းခိုမည့္ကိစၥမ်ားကလည္း သူႏွင့္မွ အဆင္ေျပမည္။ ကိုမ်ိဳးေရ - မနက္ (၄) နာရီ ေရႊေတာင္ၾကားကို အေရာက္လာခဲ့ကြ ဟု မွာလိုက္၏။

ညက်ေတာ့ ဂ်ဴးက ကန္ေတာ္ႀကီးရိွ Western Park တြင္ ညစာေကြ်း၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ မဂၤလာပဲြတစ္ခု က်င္းပေနတာေတြ႔ရသည္။ မဂၤလာသတို႔သား၊ သတို႔သမီးမ်ားမွာ ျမန္မာစစ္စစ္ ဟုတ္ဟန္မတူ။ မဂၤလာခန္းမဘက္မွ လြင့္လာသည့္ သီခ်င္းမ်ားနားေထာင္ေတာ့လည္း ဘာေတြဆုိေနမွန္း နားမလည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္မာသီခ်င္းလား ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းလားေတာင္ မခဲြျခားတတ္ပါ။ သည္လုိ ေနရာမ်ိဳးတြင္ သည္လိုအစားအေသာက္မ်ား စားရေတာ့ အင္း၊ ရန္ကုန္ေတာင္ အေတာ္ေျပာင္းလဲသြားမွကိုး ဟု တိတ္တခိုး ေရရြတ္မိေလသည္။

(၃) မႏၱေလးခရီး

မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ မနက္ ၅း၁၅ နာရီတြင္ ရန္ကုန္မွ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ရန္ကုန္-မန္း အျမန္လမ္းမေပၚတက္ေတာ့ ၆း၀၅ နာရီ။ လမ္းတြင္ သားက အိမ္သာတက္ခ်င္သည္ဆိုလို႔ လမ္းေဘးခ်ရပ္ၿပီး သြားခိုင္းသည္။ သြားေနက်မဟုတ္ေတာ့ အီးကမထြက္။ ကုိင္း၊ နားတဲ့ေနရာေရာက္မွ သြားေတာ့ကြာဟု ေအာင့္ထားခိုင္းရသည္။

သို႔ႏွင့္ တစ္နာရီလွ်င္ ကီလို ၁၀၀ ႏႈန္း ေမာင္းခဲ့ၾကရာ ၁၁၅ မိုင္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီခဲြ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္၀င္ၿပီး မမတို႔ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ၾကာဇံေၾကာ္ စသည္တို႔ကို ထုတ္စားသည္။ သူတို႔ဆိုင္ထဲ ၀င္နားၾကတာဆိုေတာ့ ေကာ္ဖီေလးေတာ့ မွာေသာက္မွ။ ဆိုေတာ့ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ေကာ္ဖီမ်ားကို မေသာက္ျဖစ္။ အသီးတစ္ပဲြမွာစားရာ အသီးမ်ားမွာ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ထားတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရခဲရိုက္ၿပီး စားမေကာင္းေတာ့ပါ။ သူတို႔က အသီးမ်ားကို ထုတ္ၾကည့္ ဟန္လည္းမတူ။ ေရခဲရိုက္ေနလွ်င္ စားေကာင္းမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ေတြးမိရဲ့လား မသိ။

အိမ္သာမ်ားမွာေတာ့ ေျပာစရာမရိွေအာင္ ေကာင္းလာပါၿပီ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အိမ္သာေရာ၊ ကမုတ္ပါရိွသည္။ အိမ္သာသံုး စကၠဴလည္း ထားေပးသည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ေရလည္းေကာင္းသည္။ လက္သုတ္ဘို႔ စကၠဴလည္း ရိွ၏။ ေနာက္ၿပီး ဘာအန႔ံအသက္မွ မနံ။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ႀကံဳခ့ဲရသည့္ အိမ္သာမ်ားအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာပါႏွင့္။ အခုေျပာလွ်င္ အခု အန္ခ်င္တံုး။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ၾကည့္ျမင္တိုင္အိမ္သာကို အေရးေပၚလာလို႔ ၀င္မိပါသည္။ တစ္ခါေလး ၀င္မိတာ၊ ဆယ္ခါျပန္ ေနာင္တရသြားသည္။

အျမန္လမ္း၏ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ကတၱရာခင္းထားၿပီး အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္မေတာ့ ကြန္ကရိလမ္းအတိုင္းပင္ ရိွေနပါေသး၏။ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ ကြန္ကရိလမ္း၊ စီးရသည့္ဖီလင္ျခင္းကို မတူပါ။ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ အိစက္ညက္ေညာေနသေလာက္ ကြန္ကရိလမ္းေပၚေရာက္လာလွ်င္ တုန္ခါမႈကို သိသာစြာခံစားရပါသည္။ လမ္းမ်က္ႏွာျပင္ (texture) ျခင္းမတူသည့္အတြက္ တုန္႔ျပန္မႈျခင္း ကြာတာျဖစ္ပါသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရဲကင္းမ်ားကိုလည္း ဟိုနားဒီနားဆိုသလို ေတြ႔ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုတိုးလာသည္မွာ မိုင္တိုင္မ်ား ျဖစ္၏။ ယခင္က မိုင္တုိင္မ်ားသာ ရိွသည္။ ယခုေတာ့ ကီလိုမီတာကုိေဖာ္ျပသည့္ ကီလိုတိုင္မ်ားကိုပါ ေတြ႔ရပါသည္။ ကီလိုတိုင္ ကိုေတာ့ တစ္ကီလိုလွ်င္ ႏွစ္တိုင္ႏႈန္း စိုက္သည္။

မနက္ ၁၀ နာရီခဲြတြင္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္သည္။ မိတီၳလာ စားေသာက္စခန္းသုိ႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီတိတိတြင္ ေရာက္၏။ ထိုေနရာတြင္လည္း မမတို႔ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ေသာ အစားအေသာက္မ်ားကိုပင္စားကာ သူတို႔ဆိုင္မွ အေအး၊ ေကာ္ဖီမ်ား မွာေသာက္ၾကသည္။ (စင္ကာပူမွာဆိုလွ်င္ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားက အျပင္မွယူလာေသာအစားအေသာက္မ်ား စားေသာက္ျခင္းကို လက္မခံပါ။)

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သိပ္အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနေတာ့ဘဲ ခဏနားကာ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾက၏။ မႏၱေလးသို႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီ မခဲြခင္ ၀င္လာပါသည္။ ေရာက္ေတာ့ ကိုခင္ေမာင္စိုးဆီဖံုးဆက္ကာ တည္းခိုမည့္ ေဟာ္တယ္သို႔သြား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားခ်။ ျပန္ထြက္ၾက ၏။ သူက အေကာင္းဆံုးေကာ္ဖီဆိုင္ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုကာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လိုက္ပို႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုေအာင္သန္းဆီ ဖံုးဆက္ကာ ဆိုင္လာဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္၏။ သူလာေတာ့ စကားစေနေျပာ၏။ သူက ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမွကေလးမ်ားအတြက္  ျမန္မာစာသင္တန္း လုပ္ေပးေနတာ သိေတာ့ ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီးေပးခ်င္ပါသည္။ အိမ္လာခဲ့ပါဟုမွာကာ ျပန္သြားသည္။

လာခ်ေပးသည့္ေကာ္ဖီေသာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . . ေကာင္းလုိက္တာခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ဖူးသည့္ ေကာ္ဖီမ်ား အနက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ ဟု ညႊန္းခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာ္ဖီကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေသာက္သံုးသူျဖစ္ရာ ေကာ္ဖီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ဖူးပါသည္။ ယခု ေကာ္ဖီမွာမူ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏။ ေကာ္ဖီဆိုင္နာမည္မွာ Unique Mandalay ျဖစ္ၿပီး တည္ေနရာမွာ လမ္း ၇၀ (၂၇၊ ၂၈ လမ္းၾကား) ျဖစ္ပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားႀကံဳလွ်င္ သြားေသာက္ၾကဘို႔ ညႊန္းလိုက္ရပါ ၏။ လုိက္ပို႔ေပးေသာ ကိုခင္ေမာင္စိုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

သူတို႔ Facebook Link မွာ https://www.facebook.com/uniquemdytearoom/  ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ ကိုေအာင္သန္း၏ သုမဂၤလပံုႏိွပ္တိုက္သို႔၀င္ၿပီး သူေပးေသာစာအုပ္မ်ားယူရင္း စကားစေနေျပာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နကၡတၱေဗဒဆိုင္ရာစာအုပ္စာတမ္းမ်ား ရွားပါးမႈေၾကာင့္ နကၡတၱေဗဒစာအုပ္ေရးရန္ ႀကံရြယ္ၿပီး စာအုပ္မ်ား စုေနေၾကာင္းေျပာရာ သူက ဆရာဦးေအး၀င္းေက်ာ္ ျပင္ဦးလြင္မွာရိွပါသည္။ သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္သြားပါဟု ညႊန္းၿပီး ဖံုးနံပါတ္ ေပးလိုက္သည္။ (ျပင္ဦးလြင္မွာရိွစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ဆရာ့ဆီဖံုးဆက္ေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ေနလို႔ အိမ္မွာမရိွပါ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သင္တန္းကတဖက္၊ ေနရမဲ့အခ်ိန္ကလည္းနည္းဆိုေတာ့ ဆရာႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းအေပၚထပ္မွာ ေ၀ဒသင္တန္းတက္တံုးက ဆရာက နကၡတၦေဗဒ သင္ေပးတာျဖစ္ပါသည္။)

ထို႔ေနာက္ မႏၱေလးေတာင္ တက္ၾကသည္။ မႏၱေလးေတာင္မေရာက္မီ ၿမိဳ႔ရိုးတစ္ေနရာတြင္ရပ္ကာ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾက၏။ နန္းၿမိဳ႔ရိုးႀကီးကိုၾကည့္ရတာ ၀မ္းနည္းသလိုလို ရိွလိုက္ပါဘိေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အာရံုတြင္ ဆရာျမသန္းတင့္၏ “ေတာင္သမန္ေရႊအင္းက ေလညင္းေဆာ္ေတာ့” ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္း စုဖုရားလတ္၊ တိုင္တားမင္းႀကီး၊ ကင္း၀န္မင္းႀကီး၊ ျပင္သစ္သူလွ်ိဳမ်ား၊ ၿဗိတိသွ်သူလွ်ိဳမ်ား နန္းေတာ္တြင္း ေျခခ်င္းလိမ္ကာ ကုိယ္စီအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနပံုမ်ားကို တေရးေရး ျမင္ေယာင္မိေနေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခုေခတ္မွ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ သစ္ေတာေတြကို ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ေရာင္းစားတာကိုျမင္ၾကဖူးတာ ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ မင္းတံုးမင္းတို႔ေခတ္ကတည္းက ျမန္မာ၀န္ႀကီးမ်ားက အဂၤလိပ္တို႔ကို သစ္လံုးတစ္လံုးလွ်င္ ေလးငါးက်ပ္ မွ်ျဖင့္ တစ္ေတာလံုး၊ အျပတ္ေရာင္းစားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္၏။ လူေရွ႔သူေရွ႔ေရာက္လွ်င္ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ ေဆာင္တတ္သည့္ အဂၤလိပ္မ်ားသည္လည္း လူလစ္လွ်င္ ခုိးတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေခတ္က ျမန္မာသစ္ေတာအရာရိွမ်ားကို ေရႊတိုေငြစမ်ား ေပးကမ္း၍ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ျမန္မာသစ္ေတာမွ ကြ်န္းသစ္လံုးႀကီးမ်ားကို တန္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခိုးထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူခိုးက ခိုးတယ္ေျပာေတာ့ နာေသးသည္။ သူတို႔ခိုးသည့္သစ္မ်ားအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းေတာ့ အေလ်ာ္ေတာင္းရ ပါမလားဟု ေရႊစိတ္ေတာ္ဆိုးကာ ျမန္မာထီးနန္းကိုသိမ္းပိုက္ရန္ ျပႆနာရွာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အျဖစ္မွာ ဟိုတေလာက ၾကားလုိက္ရသည့္ သတင္းကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ အိမ္ကိုသူခိုး၀င္ခိုးတာကို သူခုိုးသူခိုး ေအာ္မိလို႔ သူခိုးကအိမ္ရွင္ကို ဓားႏွင့္ထိုးသြားသည့္ ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ အဂၤလိပ္တို႔က ယခုေခတ္လူမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္အတန္ ဥပေဒကုိ ေလးစားလိုက္နာေသးေသာေၾကာင့္ ခုတ္သင့္သည့္သစ္မ်ားကုိသာ ခုတ္ခဲ့၍ သည္မွ် ေတာမျပဳန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေခတ္ ေလာဘသားမ်ားကား သစ္ပင္မွ်သာမက အျမစ္ကိုပါ တူးယူေလသည္။ ပုခံုးေပၚမွ အပြင့္ေတြ အခက္ေတြႏွင့္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူႀကီးဟု ကင္ပြန္းတပ္ထားသူမ်ားမွာ သူတို႔ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ ခ်မ္းသာေရးက လဲြ၍ တျခားဘာမွ ေခါင္းထဲ ထည့္မထားသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးမွာ ယခုအခါ ကြ်န္စုပ္ပစ္သည့္ သရက္ေစ့ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ေနရသည့္ ေတာင္ကတံုးမ်ားကို လက္ညိႈးညႊန္ျပလွ်က္ ေဟာဒီေတာင္ေတြဟာ တခ်ိန္တံုးက သစ္ႀကီး ၀ါးႀကီးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာေပါ့ကြာ။ အခုေတာ့ သစ္ပင္ဆိုလို႔ တစ္ပင္မွ မရိွေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာင္ကတံုးေတြကို သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ျပန္ျပည့္လာေအာင္လုပ္ဖို႔ ေဖေဖတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္ကြ ဟု သားကိုေျပာျပသည္။ သူနားလည္ မလည္ေတာ့မသိ။

မႏၱေလးေတာင္သည္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကႏွင့္ မတူေတာ့။ ေတာင္ေပၚေရာက္သည္ထိ ကားေမာင္းတက္လို႔ ရေနေလၿပီ။ ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္မွာလည္း ယခင္ကလို တဲစုတ္ကေလးႏွင့္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နတ္ဘံုနတ္နန္းႏွင့္ တခန္းတနား ျဖစ္ေနေလ၏။ ေၾကးရုပ္ေျမြႀကီးကို ပု၀ါစိမ္းပတ္ေပးကာ ပိုက္ဆံမ်ား ထိုးၾကသည္။ ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္မွာ ငွက္ေပ်ာပဲြ၊ အုန္းပဲြမ်ားႏွင့္ အေတာ့္ကို ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေနေလသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ဘို႔ေတာင္ တန္းစီယူရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေသာ လူမ်ားကိုၾကည့္၍ ေခါင္းညိတ္ေနမိ၏။

မႏၱေလးေတာင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားႀကီး သြားဖူးၾကသည္။ ဘုရားႀကီးေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ ညစာစားၾက။ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ ထုိးမုန္႔ေလး၊ လမုန္႔ကေလးမ်ား၀ယ္ၾက။ မႏၱေလးသားမ်ားမွာ အလြန္ေခြ်တာၾကေလသည္။ ေဆးကုန္မွာစုိး၍ လမ္းနာမည္မ်ားကို ႀကီးႀကီးမေရး။ လက္မေလာက္ စာလံုးေလးမ်ားႏွင့္ လက္တစ္၀ါးစာေလာက္ရိွေသာ ပ်ဥ္ျပားေလးေပၚတြင္ ေရးထားေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဟဲ့၊ ဒါ ဘာလမ္းလည္း၊ ၾကည့္ၾကစမ္းပါအံုးဟဲ့ ဟု မနည္းျပဴးၿပဲရွာရသည္။

သည္တြင္ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ ဘာလမ္းလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး လမ္းခင္း ေနတာ ျဖစ္၏။ လူအမ်ား ဥဒဟိုသြားလာေနသည့္ လမ္းမႀကီးကို အပိုင္းလိုက္မခင္းဘဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုးခင္းေနသျဖင့္ လူမ်ား၊ ကားမ်ားမွာ ေက်ာက္စရစ္မ်ားအေပၚ နင္းကာ သြားၾကရသည္။ သည္လမ္းကို သည္လိုခင္းလွ်င္ လူေတြ သည္လိုသြားၾကရ လိမ့္မည္ဟု နည္းနည္းကေလးမွ မေတြးတတ္ေသာ သည္လမ္းခင္းသူ အင္ဂ်င္နီယာ သို႔မဟုတ္ စည္ပင္လူႀကီးမ်ား၏ အေျမာ္ အျမင္နည္းပံု၊ ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့ပံုမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾသခ်ယူရပါေပသည္။

သည္လမ္းေပၚတြင္ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ သြားမ်ား သြားလာေနၾကသည္။ အကယ္၍ ကားဘီးမွယက္ထုတ္လိုက္ေသာ ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးစင္ကာ ေနာက္မွကားမွန္သို႔သြားမွန္လွ်င္ မွန္ကဲြႏိုင္သည္။ လမ္းသြားလမ္းလာသို႔မွန္လွ်င္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရႏိုင္သည္။ ဆိုင္ထဲမွထိုင္ေနသူကို သြားမွန္လွ်င္ မ်က္လံုးကန္းႏိုင္သည္။

မႏၱေလးမွလူမ်ားကေတာ့ ရိုးေနေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာမူ မႏၱေလးကိုၾကည့္ရတာ အသက္ရႉလို႔ပင္မ၀။ လူမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားမွာ သူတို႔အထာႏွင့္သူတို႔ တိုးေ၀ွ႔ သြားလာေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔သြားလာေနပံုမ်ားကိုၾကည့္ကာ နားလည္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရ၏။ ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ နားေအးပါးေအး နားရေတာ့သည္။ ပင္ပန္းသည္ႏွင့္ ေရခဲေသတၱာထဲေတြ႔သည့္ ျမန္မာဘီယာတစ္ဘူးကို ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ ဘီယာမွာ သိပ္မေအးသည့္တိုင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႏွင့္ ဆိုေတာ့ ေသာက္လို႔အရသာရိွလိုက္ပါဘိ။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း