ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာ Feb 15

အားေတာ့မအားဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေျပာစရာေလးရိွလာလို႔။

မနက္က အိမ္သာသြားေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းက ေရေတြ တသြပ္သြပ္စီးက်ေနၿပီး တျခားအခန္းေတြကိုပါ ေရေတြ လွ်ံက်ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ မေနႏိုင္လို႔ တံခါးေခါက္ၿပီး အထဲမွာဘယ္သူတံုးကြ၊ ဘာလို႔ ေရေတြစီးက်ေနတာလဲ၊ ေရေခါင္းကို ပိတ္မထားဘူးလား ဆိုေတာ့မွ ပိတ္သြားတယ္။

စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္တာနဲ႔ အိမ္သာထဲမ၀င္ေသးဘဲ အျပင္ကေနရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာဘူး။ ဒီမွာက ထြက္က်ေတာ့မယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထြက္လာေတာ့ (so called) အင္ဂ်င္နီယာ ကုလားေလး။ မင္းဘာျဖစ္လို႔ ေရမပိတ္ဘဲ ထားရသလဲ။ ေဟာဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ အိမ္သာတစ္ခုလံုး ေရေတြကို ရႊဲစိုေနၿပီ၊ မင္း နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားမိဘူးလား လို႔ ပိတ္ေဟာက္လုိက္ေတာ့မွ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေရေခါင္းက ေခ်ာင္ေနလို႔ကြ လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ေခ်ာင္တယ္ဆို အခု ဘာလို႔ ပိတ္လို႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ ငါ ေခါင္းအသစ္သြားရွာလိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။

အဲသလိုပဲ။ အိမ္သာထဲမွာ ေရေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာမပိတ္ခဲ့လို႔ ေရေတြ စီးက်ေနတာ မၾကာခဏေတြ႔ရတယ္။

ဟုိတေလာကလည္း အိမ္မွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေရေခါင္းကို မပိတ္ဘဲ ထားခဲ့တယ္။ ကိုယ္၀င္သြားေတာ့ ေရေတြက တသြပ္သြပ္။ ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားယူရင္ ကေလး ၃ ေယာက္ေလာက္ရေနၿပီ။ မေျပာခ်င္တာနဲ႔ သံုးၿပီးရင္ ေရေခါင္းကို ျပန္ပိတ္ခဲ့ပါလို႔ စာေရးကပ္ထားလိုက္တယ္။

ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ။ အဲသလိုေရေတြ အလဟႆျဖစ္ေနတာျမင္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းအသည္းယားတာပဲ။ ရန္ကုန္မွာလား။ ေတြ႔ပါ့။ မၾကာခဏ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္ရိပ္မြန္အိမ္ယာက အိမ္ခန္းေတြမွာ ည ည ေရတင္တဲ့အခါ ေရေတြ တဗ်န္းဗ်န္းက်ေနသံၾကားရတာ အဲဒီမွာသာ ကြ်န္ေတာ္ၾကာၾကာေနရရင္ ႏွလံုးေရာဂါ ရလိမ့္မယ္။ တိုက္က ၈ ထပ္၊ ဟိုဘက္ ဒီဘက္အခန္းေတြနဲ႔။ တိုက္ေတြက ေက်ာခ်င္းကပ္ထားတာဆိုေတာ့ ဘယ္အခန္းက က်လို႔ က်မွန္းလည္းမသိ။

ဒီတစ္ေခါက္ျပန္တံုးကေတာ့ အဲဒီလို အေပၚထပ္က ေရေတြတဗ်န္းဗ်န္းက်ေနတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွမေျပာေတာ့ဘဲ ေအာက္ဆင္းၿပီး ေရေမာ္တာ သြားပိတ္လိုက္တယ္။ တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ေရွ႔မွာ ကြန္ဒိုႀကီးေဆာက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သား မေမြးခင္ကတည္းက ေဆာက္ေနတဲ့တိုက္။ အခု သားေတာင္ မိန္းမရေတာ့မယ္။ ခုထိမၿပီးေသးဘူး။ အဲဒီတိုက္မွာလည္း က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ စူပါဗိုက္ဆာတို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေပါင္။ အလုပ္သမား ေလးငါးေယာက္က ဟိုနားတူနဲ႔ထုလိုက္။ ဒီနား အုတ္စီလိုက္နဲ႔ေတြ႔တာပဲ။ အဲဒီတိုက္က ေရၿဖံဳးလိုက္ပံုေတာ့ မေျပာျပေစနဲ႔။ ေရေမာ္တာေမာင္းထားၿပီး သြားခ်င္ရာသြားေနၾကတယ္။ ေရေတြက ျပည့္လွ်ံၿပီး တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ လမ္းေတြေပၚလွ်ံက်။ တကယ့္ကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လူေတြပါလားကရို။

ဒါ အဲဒီတစ္ေနရာထဲမထင္ေပါင္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အဲသည္အတိုင္းခ်ည္း ေနမွာဘဲ။

ကိုရင္တို႔လည္း ႀကံဳဖူးမွာပါ။

လူေလးငါးေယာက္ လမ္းပိတ္ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနတာမ်ိဳး။

ရည္းစားနဲ႔ ဖံုးေျပာရင္း လမ္းကို အလယ္ကေန စိတ္ေအးလက္ေအး ပိတ္ေလွ်ာက္ေနတာမ်ိဳး။

ရထားတစ္စီးလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတံုး ဖံုးကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာတာ။

လူသြားလမ္းကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး ေျခေထာက္ႀကီး ေရွ႔ထိုးထားတာ။

ကားေပၚအတင္းလုတက္ၿပီး ေနရာအတင္းဦးတာ။

ေရွ႔မွာ လူႀကီးသူမေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြျမင္လ်က္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေပကပ္ထိုင္ေနတာ။

လမ္းေပၚကြမ္းတံေတြး ဗ်စ္ကနဲ ေထြးသြားတာ။

ကားေမာင္းေနရင္းကေန လမ္းေပၚ ကြမ္းတံေတြးေထြးခ်သြားတာ။

အိမ္သာ၀င္ၿပီး ေရဆဲြမခ်ခ့ဲတာ။

ဒါေတြဟာ အေသးအဖဲြကေလးေတြဗ်။ ေနာက္ၿပီး အဲဒါကို ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးရမဲ့အရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေလာကနီတိ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ လူႀကီးမိဘေတြက သင္ေပးလို႔ေတာ့ရသေပါ့။ စင္ကာပူက အိမ္သာေတြမွာ စာေရး ကပ္ထားတာေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ “Be considerate” “Little effort, means a lot.” ဆိုတာ။

ေရွ႔နည္းနည္းေလာက္တိုးၿပီး ရႈးရႈးဖလား၀ါးရင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆီးစက္ေတြ မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေဟာဒီမွာၾကည့္။

ထမင္းဆိုတာ ဘာမွ တန္ဘိုးမရိွဘူး။ ထမင္းကို ကုန္ေအာင္မစားဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ ဆိုတာ မခန္႔မွန္းတတ္။ စားေလာက္ရံု တိုင္းၿပီးမခ်က္။ ရမ္းခ်က္၊ ရမ္းစား၊ မကုန္ေတာ့လႊင့္ပစ္။

ပထမဆံုးပံုက ထမင္းအိုးကို ေဆးခ်လိုက္ေတာ့ က်လာတဲ့ ထမင္းေတြပါ။ ထမင္းကို ကုန္ေအာင္မစားဘဲ အက်န္အားလံုး ကို လႊင့္ပစ္လုိက္တာပါ။ ထမင္းက်န္တာကို မစားခ်င္ေတာ့ ထမင္းအိုး တစ္ျခမ္းလံုးလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒုတိယပံုက  ကြ်န္ေတာ္ အမိႈက္ပံုးကို ရိုက္ထားတာ။ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြ သြန္ပစ္ထားတာ။

တတိယပံုက သေဘၤာသီးကို ၀ယ္ထားၿပီး ဒီအတိုင္း အလွၾကည့္ထားတယ္။ မိႈတက္ခံထားေတာ့ ပထမ၊ အင္း - အလက္ဇႏၵားဖလဲမင္းလိုမ်ား ပင္နယ္စလင္အသစ္ထုတ္ဖို႔ စမ္းသပ္ထားတာမ်ားလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေသးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္သူမွ တို႔တာမေတြ႔ေတာ့ လႊင့္ပစ္လုိက္ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးပုံကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးက ျပည္ႀကီးတရုတ္ အင္ဂ်င္နီယာ ထမင္းစားထားတဲ့ ပန္းကန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ရံဖန္ရံခါ ထမင္းအတူတူ လိုက္စားတယ္။ သူထမင္းစားတဲ့အခါတိုင္း ထမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ေအာင္စားတာ မေတြ႔ရဘူး။ ကိုယ္ကလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ - ေနပါဦး ဟိုင္ေတာင္းရယ္။ ထမင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ကုန္ေအာင္မစားတာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ငါ မကုန္ဘူးကြ တဲ့။

မကုန္တာမင္းသိလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ နည္းနည္းမမွာသလဲ လို႔ အထြန္႔တက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ထမင္းကို ေလွ်ာ့ထည့္ပါလို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူမွ ရန္မေတ႔ြပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခါတေလ ကုလားစာ စားပါတယ္။ ကုလားေတြက ထမင္းကို အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထမင္းကို တစ္၀က္ျပန္ေလွ်ာ့ခိုင္းေလ့ ရိွတယ္။ ဟင္းကိုလည္း ႏွစ္မ်ိဳးထက္ပိုမမွာဘူး။ ကိုယ္ကုန္သေလာက္ပဲမွာေပါ့။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္စားႏိုင္သလဲ မမွန္းတတ္ရင္ေတာ့ ဒါ တစ္ခုခုလဲြေနတာျဖစ္ရမယ္။

ဟိုတစ္ႏွစ္က ကိုရင္ဂ်စ္တို႔ တစ္သံုးလံုး ဘုရားဖူးအဖဲြ႔နဲ႔ လိုက္သြားတံုးကလည္း အဲသလိုပဲ။ သူတို႔က ခရီးစဥ္မစခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘူေဖးထမင္းေကြ်းတယ္။ ဟင္းေကာင္းေတြနဲ႔။ လာသမွ်လူေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ ႏွပ္ေခ်းတဲြေလာင္းမပါဘူး။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စားပဲြေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ စားၿပီးသားပန္းကန္ေတြထဲမွာ ၾကက္ေပါင္ေတြ၊ ပုဇြန္ထုပ္ေတြ စသျဖင့္ ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနတယ္။ အားလံုးေျပာင္စင္ေနေအာင္ စားထားတဲ့ထမင္းပန္းကန္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ကို ရွားတယ္။ ကိုယ္လည္းမစားႏိုင္ပါဘဲလ်က္ ဘာျဖစ္လို႔ အလကားရတုိင္း ေလာဘတႀကီး နင္းကန္ ထည့္ရသလဲ။ လႉတာေတာ့ လႉတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အလဟႆလုပ္ပစ္တာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမတံုးဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာက လူေတြဆုိတာ တစ္လေနလို႔ ၾကက္သားဟင္းတစ္ခါ မစားရဘူး။

ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါဟာ သိတတ္မႈ၊ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာတတ္ေျမာက္မႈပဲဗ်။

ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုင္ထားတဲ့သူေတြ၊ ဆင္ေလာက္ရာထူးႀကီးရိွတဲ့သူေတြထဲမွာလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။

သူမ်ားအတင္းေျပာေနတာနဲ႔ အိပ္ေရးေတြ ပ်က္ကုန္ၿပီ။ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ထိုးေတာ့မယ္။ အိပ္ေတာ့မဗ်ာ။

နက္ျဖန္လည္း အလုပ္ဆင္းရမယ္။ ဆန္းေဒးလည္း တစ္ေနကုန္စာသင္ရအံုးမယ္။

ေအးၿငိမ္း

၁၄၊ ၂၊ ၁၅။ ၀၀း၄၈ နာရီ။