စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြ ၂၀ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄

(၁) ျမန္မာျပည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအတြက္ အတားအဆီးမ်ား

ယေန႔စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ ၾကြေရာက္အားေပးၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္အားလံုးကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါ၏။ ဖိတ္ၾကားထားသူမ်ားအနက္ အနည္းငယ္မွအပ အားလံုးစံုညီစြာ တက္ေရာက္လာပါသည္။ တက္ေရာက္လာသူ ပရိသတ္စုစုေပါင္း ၆၀ နီးပါး ျဖစ္၏။ မအားေသာေၾကာင့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္အဖဲြ႔မွ ဦးကိုကိုႀကီး၊ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း၊ အထက္ျမန္မာျပည္ ဗဟို၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္မွ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးတင္စိုး ႏွင့္ The Voice မွ ဆရာဦးေက်ာ္မင္းေဆြတို႔ မလာျဖစ္ပါ။ လူတစ္ခု ပူမႈရယ္က ဆယ္ကုေဋ ဆိုမဟုတ္လား။

ေျပာစရာအနည္းငယ္ရိွသည္မွာ အခန္းအေနအထားႏွင့္ ဆဲြထားေသာ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း အတိအက် မလုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခမ္းအနားျပဳလုပ္မည့္အခန္းက ဟိုတယ္မွ ဧည့္သည္မ်ားအား လဖက္ရည္၊ မုန္႔မ်ားျဖင့္ နံနက္စာ ဧည့္ခံေကြ်း ေမြးေသာ အခန္းျဖစ္၏။ နံနက္ ၉ နာရီခဲြမွ ၀င္လို႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္နည္းသည္။ အခမ္းအနား ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ကိုမူ ကိုေမယာက တင္ႀကိဳခ်ိတ္ဆဲြထား၏။ သို႔ေသာ္ ပရိုဂ်က္တာ ကားခ်ပ္၊ ပရုိဂ်က္တာႏွင့္ မီးတို႔က ၉ နာရီခဲြမွ စဆင္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္မ်ား ေနရာခ်။ လိုအပ္သည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားျပင္။ ေရာက္လာသူမ်ားအား ဧည့္ခံျဖင့္ ကူညီသူမ်ား အတန္မ်ားသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ေလး ပ်ာယာခတ္လ်က္ရိွ၏။  

ဤေနရာတြင္ အင္တာနက္မေကာင္းသျဖင့္ အပိုအလုပ္ရႈပ္ရပံုအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာပါရေစ။

ကိုရင္စံပြင့္က သူတို႔ဆီ (ရတနာဓာတ္ေငြ႔) လာၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ထား၀ယ္သုိ႔ Total မွေလယာဥ္ျဖင့္ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ သြားရမည္။ Total က  ေလယာဥ္စီးရန္ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း ဆရာ၀န္ေထာက္ခံစာ ေတာင္း၏။ ပထမ မဟာၿမိဳင္အထူးကုေဆးခန္းသို႔၀င္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလ်က္ ေထာက္ခံစာေတာင္းရာ ဤေထာက္ခံစာမ်ိဳး ၎တို႔ ေရးမေပးႏိုင္ပါ။ ေဒသႏၱရ ေဆးေပးခန္းသို႔ သြားေတာင္းလ်င္ ရႏိုင္ပါသည္ ဟု ျငင္းလႊတ္လိုက္သည္။ အဲဗ်။ ေဒသႏၱရေဆးခန္း ဘယ္နားေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ အန္တီၿပံဳးတို႔ဆီ ဆက္လာ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေလေသာ္ ဟဲ့၊ ေနစမ္း။ Total ကဆို ဘယ္သူ႔ဆက္စမ္း ဟု အန္ကယ္ဦးအံုးေက်ာ္က ေျပာသျဖင့္ ဖံုးဆက္ၿပီး နင္ရို႔ကုမၸဏီေလယာဥ္ကို စီးမယ့္ခရီးသည္ေတြကို ေဆးစစ္ေပးတ့ဲ ေဆးခန္းမရိွဘူးလားဟုေမး၏။ အဲသလို သီးသန္႔မရိွပါဘူး။ ဆမလက္မွတ္ကိုင္ထားတဲ့သူ ဘယ္သူမဆို ေထာက္ခံေပးလို႔ ရပါတယ္ ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ဆမလက္မွတ္ရိွသူကုိ စဥ္းစားၾကျပန္၏။

အင္း၊ ေရႊမိကလည္း ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနတယ္။ ဟဲ့၊ ေမသင္းကို ရိွတာပဲ။ သူ႔ဆီဖံုးဆက္စမ္းဆိုကာ ဖံုးဆက္ေမးေသာ္ ရပါတယ္၊ လာခဲ့ပါဟု ဆုိ၏။ အန္ကယ္ႀကီးက ဘယ္လုိဘယ္လိုေရးဟု ပါးစပ္ကရြတ္ေပး။ ကြ်န္ေတာ္က လိုက္ေရးကာ သူတို႔ဆီသြား။ ေရာက္ေသာ္ အန္တီေမသင္းကိုႏွင့္ေတြ႔။ သူက ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး၏ အေဒၚေတာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေတြ႔စဖူး။ အလြန္ေဖာ္ေရြလွ၏။ သူ႔သမီး ဆရာ၀န္က ခုမွ အလုပ္ကထြက္လာတာ တစ္လပဲ ရိွေသးသည္ဟု ဆို၏။ သူက ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေရးယူလာခဲ့ေသာ စာအတိုင္းကူးေရးကာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဆမ တံဆိပ္တံုးေတာ့မရိွ။ ကြ်န္ေတာ္က ရမွရပါ့မလားဟု ရင္တထိတ္ထိတ္။

ညက်ေတာ့ လွည္းတန္း၊ ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္းမွ ကိုမ်ိဳးမင္းေက်ာ္တို႔ MMK training centre သုိ႔သြားသည္။ ခ်ိန္းထားေသာ ၈ နာရီ ထိုးသည့္တိုင္ သူျပန္မေရာက္ေသးသျဖင့္ ဖံုးဆက္ေမးေသာ္ ကားပိတ္ေနလို႔ ခဏေစာင့္ပါဟု ဆိုသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ေရာက္မလာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလကား ထိုင္ေစာင့္ေနမည့္အစား ေဆးစာကို ကိုစံပြင့္ဆီ အီးေမးပို႔ရန္ အနီးရိွ အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔သြားကာ scan ဆဲြ။ အင္တာနက္ဖြင့္။ စဖြင့္လိုက္ေတာ့ Internet Explorer က်လာ၏။ gmail ဖြင့္ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္တက္မလာ။ အ၀ိုင္းေလးလည္ေနတာကုိ ၾကည့္ကာ လည္တယ္၊ လည္တယ္၊ ဆက္လည္တယ္၊ မျပတ္လည္တယ္ႏွင့္ ၀ိပႆနာရႈေနရ၏။ ေဘး၌ထိုင္ေနေသာ သားက စိတ္မရွည္။ ဘာလို႔ အဲသေလာက္ၾကာေနရသလဲဟု ကြန္ပလိန္းတက္သည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ အီးေမးပြင့္လာ၏။ သုိ႔ႏွင့္ slow connection အတြက္ basic setting ေျပာင္း။ အီေမးပို႔ရန္ compose ဖြင့္လိုက္ေသာ္ အ၀ိုင္းေလးက ဆက္လည္ျပန္သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ေစာင့္။ ခုနင္က scan ဆဲြထား သည့္ ေဆးစာရြက္ကေလးကို attach လုပ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာသည္။

သည္ၾကားထဲ ျပန္မ်ားေရာက္ေနၿပီလားဟု ကုိမ်ိဳးမင္းေက်ာ္ကိုဖံုးဆက္ရာ မေရာက္ေသး။ ကားက ေရြ႔ကို မေရြ႔ႏိုင္ဟု ဆို၏။ အီးေမးတစ္ေစာင္ပို႔တာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ၾကာသည္ ထင္ပါသည္။ မွတ္မထားမိ။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြ ၌ စင္ကာပူမွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ျပင္ထားေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကိုပါေ၀ရန္ ပရင့္ထုတ္မည္ဟု အီးေမးထဲ၌ search ႏွင့္ ျပန္ရွာေသာ္ အ၀ိုင္းကေလးက လည္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္သျဖင့္ ေအာက္တိုဘာေလာက္က အီးေမးမ်ားကို ရွာရန္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဖြင့္သည္။ Webpage တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အကူးအေျပာင္းတြင္ပင္ အတန္ၾကာသည္။

သည္ေနရာ၌ပင္ နာရီ၀က္ေလာက္ထိုင္ကာ အ၀ိုင္းကေလးကို ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ရႈမွတ္ေနရသျဖင့္ သားက ဂ်ီက်ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ ထျပန္ခဲ့ေတာ့၏။ ထုိဆိုင္၌ပင္ အင္တာနက္သံုးေနသူ အေတာ္မ်ားမ်ားရိွေနေလရာ ၎တို႔၏ စိတ္ရွည္မႈႏွင့္ ဇဲြသန္မႈကို ကြ်ႏ္ုပ္မွာ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိ၏။ ကုိယ္ေတြ႔ႀကံဳရေတာ့မွ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိေတာ့သည္။

နာရီ၀က္ေက်ာ္မွေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာသည့္တိုင္ ကိုမ်ိဳးမင္းေက်ာ္က ျပန္မေရာက္ေသး။ သည္ေနရာတြင္ ထပ္ေစာင့္ရျပန္သျဖင့္ သားက ဂ်ီတိုက္ျပန္သည္။ ၈ နာရီ ခ်ိန္းထားတာကို ၉ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္လာ၏။ ကားမ်ားပိတ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေရာက္ျပန္ေသာ္ သူ႔ကားပါကင္ေနရာ၌ အျခားကားတစ္စီးက လူမရိွဘဲ ရပ္ထားသျဖင့္ ကားရပ္မရေသာေၾကာင့္ ကားရပ္လို႔ ရမည့္ေနရာထပ္ရွာေနရသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ကိုႀကီးေက်ာ္က နတ္သံေႏွာကာ ေျပာ၏။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၌ လူအေပါင္းတို႔မွာ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ိန္မ်ား ျဖဳန္းေနရျခင္း၊ အလုပ္ပိုမ်ားလုပ္ေနရျခင္းကို သိေစလို၍ အေသးစိတ္ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မေရးလဲ သိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္၍ ေရးလုိက္ပါ၏။

(၂) စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြ

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြေန႔တြင္ လမ္းပိတ္မႈကို ေရွာင္လဲႊရန္ City Star Hotel သို႔ေစာထြက္လာ၏။ အတန္ငယ္ေစာေသးသျဖင့္ ညက အဆင္မေျပခဲ့ေသာ brochure မ်ားထုတ္ရန္ ကိုေအာင္ကိုးကို အကူအညီေတာင္းရာ အနီးမွ အင္တာနက္ဆိုင္သုိ႔ လုိက္ပို႔သည္။ သည္ဆိုင္တြင္မူ အေတာ္ျမန္ပါသည္။ သိပ္မေစာင့္လုိက္ရဘဲ ၿပီးသြား၏။ ဒါေတာင္ သူရို႔ ink jet printer က စာတစ္ေၾကာင္းခ်င္းရိုက္ေနသျဖင့္ ၾကာေသးသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပသြား၏။

ညကတည္းကျပင္ထားရမည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ အင္တာနက္ဒုကၡေပးသျဖင့္ လက္စမသပ္ႏိုင္၊ တိုးလို႔တန္းလန္းႀကီးႏွင့္ ရပ္ထားရၿပီး ယခု စာရြက္မ်ားရလာေတာ့မွ စတာပလာတဲြ။ ျပန္စီႏွင့္ အပိုအလုပ္ရႈပ္သည္။

၉ နာရီခဲြေတာ့မွ မီးႀကိဳးမ်ားဆဲြ၊ ပေရာ္ဂ်က္တာစမ္း၊ ပိတ္ကားေထာင္၊ ခံုေနရာျပင္စသည္တို႔ လုပ္ရ၏။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ တဖဲြဖဲြ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို ဧည့္ခံေနရေသးသည္ျဖစ္ရာ ၁၀ နာရီတီးသည့္တုိင္ ပဲြမစႏိုင္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ဆံုးစႏုိင္ရန္ အတင္းတြန္းလုပ္ရသည္။ ဒါေတာင္ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္မွ စႏိုင္သည္။

ကိုင္း၊ ကိုေမယာ။ အခ်ိန္အေတာ္လင့္ေနၿပီ စၾကပါစို႔ဟုအခ်က္ေပးလိုက္ေသာ ကိုေမယာက မိတ္ဆက္စကားေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ျမန္မာျပကၡဒိန္အေၾကာင္း စေျပာသည္။ စေျပာေတာ့ ၁၀ နာရီေတာင္ ခြဲခါနီးေနၿပီ။

မနက္စာမွလဲြ၍ ေနာက္ထပ္ ဘာမွမစားရေသးေသာေၾကာင့္ ဆီးခ်ဳိက်လာသျဖင့္ ေျပာရင္းတန္းလန္း သၾကားလံုး ၀ါးရေသး သည္။

အမွန္က ၁၀ နာရီအတိတြင္ စျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာျပကၡဒိန္အေၾကာင္းကို ၁၀း၄၀ နာရီတြင္ အၿပီးေျပာ၊ ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးခ်ိန္ မိနစ္ ၂၀ ေပးကာ ၁၁း၀၀ တြင္ safety အေၾကာင္း စရန္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာျပကၡဒိန္အေၾကာင္းေရလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုသျဖင့္ အခ်ိန္ပိုယူလိုက္တာ ၁၁း၂၅ ေလာက္ ေရာက္သြားသည္။ အခ်ိန္အေတာ္စားသြားသျဖင့္ ကမန္းကတန္း လက္စသပ္ၿပီး ပရိသတ္မ်ားအား ေမးစရာရိွလွ်င္ ေမးရန္၊ အႀကံျပဳစရာမ်ား၊ ေဆြးေႏြးစရာမ်ားရိွလွ်င္ အႀကံျပဳပါရန္ ေျပာေသာ္ ဆရာဦးရန္လင္းက သူတို႔ ၁၉၉၀ ေလာက္က survey တစ္ခုလုပ္ရန္ ေက်းလက္မ်ားဖက္သို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေတာသူေတာင္သားမ်ားမွာ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၄ ရက္၊ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္ စသျဖင့္ ျမန္မာရက္မ်ားႏွင့္ ေျပာသည္ကို ေတြ႔ရရာ ၿမိဳ႔ျပမွလူမ်ားလည္း ျမန္မာရက္မ်ားကို သံုးၾကလ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ဆႏၵျဖစ္မိေၾကာင္း၊  ျမန္မာ ျပကၡဒိန္ကို ၿမိဳ႔ျပမွလူတို႔ အသံုးမျပဳၾကေတာ့သည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေျပာသြားပါသည္။

၁၁း၃၀ ေက်ာ္မွ safety စာအုပ္အေၾကာင္းေျပာရသည္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ safety စာအုပ္ကိုေတာ့ သိပ္ အေသး မစိတ္ေတာ့ပါ။ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ ေျပာပါမည္ဟု နိဒါန္းပ်ိဳးလ်က္ စာအုပ္ေရးရျခင္းအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္မွ်သာေျပာပါသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္ခြသြားလိုက္၏။ သူတို႔ကေတာ့ ၁၂း၃၀ ေလာက္ထိ ရပါသည္ဟု လာေျပာ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ၁၂း၀၀ အတိတြင္ ျဖတ္လိုက္ပါသည္။

safety စာအုပ္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္ေရးရျခင္းအေၾကာင္း အက်ဥ္းရံုးေျပာလ်က္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ လုိအပ္ေနသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေဇာင္းေပး ေျပာပါသည္။

ျမန္မာျပည္၌ လူအရင္းအျမစ္ ပ်ိဳးေထာင္ေရးတြင္ အေရးႀကီးေသာ အတတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ရွားပါး ေနေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို မိမိတို႔ကြ်မ္းက်င္ရာဘာသာရပ္အလိုက္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ျပဳစုၾကပါရန္ တိုက္တြန္းပါ ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသက္အရြယ္မွာ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ မိမိတတ္သိထားသည္မ်ားကို ျပန္လည္ ေပးရေတာ့မည့္ အရြယ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အျခားသူမ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္မေနဘဲ ျမန္မာျပည္အနာဂတ္အတြက္ လုပ္စရာရိွသည္ မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္တုိင္ လုပ္ၾကပါေစလိုေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္စာေပေလာက၌ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလ့လာစရာ စာအုပ္စာေပမ်ား အလြန္ရွားပါးလွပါေၾကာင္း၊ ယခု လက္ရိွေစ်းကြက္ထဲတြင္ ရိွေနေသာ တတ္သိ ပညာဆုိင္ရာ စာအုပ္စာေပမ်ားထဲမွာပင္ အဆင့္ျမင့္အတတ္ပညာႏွင့့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္စာေပမ်ားမွာ မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ယခု စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြသို႔ ၾကြေရာက္လာၾကသူမ်ားထဲတြင္ ပညာတတ္ ဆရာဆရာမႀကီးမ်ား အေတာ္ မ်ားမ်ား ပါ၀င္ပါေၾကာင္း၊ ၎တို႔အား ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား ေရးသားထုတ္ေ၀ၾကပါရန္၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ား၊ သင္တန္းမ်ား ေပးၾကပါရန္ တုိက္တြန္းလိုပါေၾကာင္း စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ျမန္မာျပည္၌ မည္သည့္ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒမွမရိွဘဲ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ားက လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးကို သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်ျခင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအရာရိွမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးခန္႔အပ္ကာ စီမံေဆာင္ရြက္ေနျခင္းမ်ား အား ျမန္မာျပည္ကုိယ္စား ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း၊ ဥပေဒ မရိွသျဖင့္ ဤအရာမ်ားကို ၎တို႔မလုပ္လည္း မည္သည့္ ပုဒ္မႏွင့္မွ အေရးယူလို႔မရေၾကာင္း၊ ၎တို႔က လက္ေတြ႔ လုပ္ကိုင္ေနသျဖင့္ လုပ္သားမ်ား၏ မေတာ္တဆျဖစ္မႈမ်ား၊ ေသေၾကပ်က္စီးမႈမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္ေၾကာင္းေျပာကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေရွ႔ကသြား၊ အစိုးရက ေနာက္ကလိုက္ ဟု ဦးလွေမာင္ေရႊကို နည္းနည္း ခနဲ႔လိုက္ပါ၏။ (ခြင့္လႊတ္ပါ ဦးလွေမာင္ေရႊခင္ဗ်ာ။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္၏ မေကာင္းေသာ အက်င့္ျဖစ္ပါသည္။)

လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးအေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေမးခြန္းမ်ား၊ ေဆြးေႏြးလိုသည္၊ အႀကံေပးလိုသည္မ်ားရိွပါက ေမးျမန္း အႀကံျပဳၾကပါရန္ ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း မည္သူမွ မထပါ။ ျပန္ခ်င္ေနၾကၿပီထင့္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဦးလွေမာင္ေရႊကို အခန္းအနားအပိတ္၊ ႏႈတ္ဆက္စကား ျမြက္ၾကားေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ၏။ သူက စင္ကာပူမွ Myanmar Transitional Platform အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္မ်ားအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးတြင္ အစိုးရကိုခ်ည္း အားကုိးမေနဘဲ ႏိုင္ငံသားအားလံုးက မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ၾကပါေစလိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာပါသည္။

ေျပာစရာရိွသည္မွာ အခန္း အေနအထားျဖစ္၏။ အခန္းက စင္ျမင့္ရိွရာဘက္တြင္ လူတစ္၀က္သာ ထိုင္ႏိုင္ၿပီး က်န္တစ္၀က္မွာ စင္ဘက္ကို မျမင္ႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ ပေရာ္ဂ်က္တာပိတ္ကားကို မျမင္ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုဘက္မွ ပရိသတ္မ်ားကို အလြန္အားနာမိပါသည္။ အခန္းက အစားအေသာက္မ်ား တည္ခင္းဧည့္ခံေသာ အခန္းျဖစ္၍ စားပဲြ၀ုိင္းတြင္ ထိုင္ခံုမ်ား ၀ိုင္းခ်ထားတာျဖစ္သျဖင့္ ထိုင္ခံု ၃ လံုးသာ စင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳထားၿပီး က်န္ႏွစ္ခံုမွာ ေက်ာေပးလ်က္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မိမိဘာသာ ျပန္လွည့္လို႔ရေသးသည္။ အတြင္းခန္းဘက္က်ေသာ စားပဲြမ်ားကမူ အသံကိုသာ နားေထာင္ရသည္။ စင္ျမင့္ဘက္ကုိ မျမင္ရ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲြၿပီးေတာ့ ေနာက္ပဲြတစ္ခုက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေန၏။ သူလည္း စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေမ့ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ယူမထားလိုက္မိ။

(၃) ဆန္ရင္း နာနာဖြပ္

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြၿပီးေတာ့ ကိုေအာင္ကိုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေန႔လည္စာျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံပါသည္။ စံရိပ္ၿငိမ္ရိွ ဓႏုျဖဴ ေဒၚေစာရီ ထမင္းဆိုင္တြင္ ျဖစ္၏။ အားပါး၊ ဆုိင္တြင္းမွ စားပဲြ၀ိုင္းအားလံုး လူျပည့္ေနပါသည္။ စားပဲြတစ္၀ိုင္းလွ်င္ တစ္ေသာင္းမွ ေလးငါးေသာင္းခန္႔ ရွင္းရပါလိမ့္မည္။ (ဘယ္ေကာင္လဲကြ၊ ဗမာျပည္ဆင္းရဲတယ္လို႔ ေျပာတာ)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တိုးခ်ဲ့ေဆာင္ထဲ၌ ေနရာခ်ေပး၏။ ငါးခူစင္းေကာ၊ ဆိတ္သား၊ ငါး စသျဖင့္ ဟင္းမ်ားမွာ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေယာက္၀ိုင္းကို ေလးေသာင္းခဲြလား က်ပါသည္။

ထမင္းစားရင္း ကုိေအာင္ကိုးက ၎၏ ရင္တြင္းျဖစ္မ်ားကို ရင္ဖြင့္၏။ သူက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမွာ လခ ႏိုင္ငံျခားေငြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရသည့္တိုင္ အခြန္ ၆% မွ်သာေဆာင္ရလ်က္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္သူ ၎တို႔မွာ အခြန္ ၂၀% ေဆာင္ရေၾကာင္း (ေျပာရင္း သူအခြန္ေဆာင္ရသည့္ ျဖတ္ပုိင္းကေလး ျပပါသည္။ တစ္လတစ္လ သူေဆာင္ရေသာ အခြန္မွာ ၃ သိန္း ၇ ေသာင္း ၇ ေထာင္ေက်ာ္ရိွသည္ကို ေတ႔ြရေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသလုမတတ္ျဖစ္ေခ်သည္။ စင္ကာပူ၌ေနၿပီး သူ႔ထက္ လခပိုရသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပင္ ဤမွ် အခြန္မေဆာင္ရပါ။) ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကုမၸဏီအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၀န္ထမ္းလခမ်ားကို ေလွ်ာ့ျပေသာ္လည္း ၎တို႔ကုမၸဏီမွာမူ လခရင္းအတိုင္း ျပသျဖင့္ သူတို႔မွာ နင့္ေနေအာင္ ေပးရေသာ အခြန္အတြက္ စိတ္ကုန္မိေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ထိုႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ေပးရေသာ အခြန္ကို ကုမၸဏီက က်ခံေပးေၾကာင္း သိရျပန္ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အံ့ၾသလြန္းႀကီးမက အံ့ၾသရျပန္ပါေလ၏။

အစိုးရက ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနသူမ်ားကို ျပန္လာၾကပါရန္ ဖိတ္ေခၚေစကာမူ ဤအေၾကာင္းမ်ားမွာ အတားအဆီးမ်ား ျဖစ္ေန ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနသူ တတ္သိပညာရွင္မ်ားကို ျပန္ေခၚရန္မွာ မက္လံုးမ်ား လိုေၾကာင္း၊ ယခုေတာ့ ဘာမက္လံုးမွ မရိွသည့္ျပင္ ျပန္လာသူမ်ားကိုပင္ နင့္ေနေအာင္ အခြန္ေကာက္ေနသျဖင့္ အစိုးရလုပ္ပံုကို ဘယ္လိုမွ နားလည္လို႔မရေၾကာင္း စသည္တို႔ျဖစ္၏။ သူေျပာတာ အေတာ္မ်ား၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စားထားသည့္အစာမ်ားပင္ ျပန္အံထြက္ေတာ့မတတ္ ရိွေခ်၏။

ထိုစဥ္ helmet ေဆာင္းထားေသာ လူရြယ္ေလးငါးေယာက္ ဆိုင္ေရွ႔မွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရာ အဲဒါ ဗီယက္နမ္ေတြအစ္ကုိ ဟု ျပ၏။ သူတို႔ ဘယ္လို pass ေတြနဲ႔ ေနေနၾကတာလဲဟု ေမးေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး ဟု ေျဖေလသည္။

ယခုအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံျခားသား အေတာ္မ်ားမ်ား လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ဂ်ပန္၊ ကိုးရီးယား၊ ဗီယက္နမ္၊ တရုတ္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမွ စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံအေတာ္စံုပါသည္။ လ.၀.က က ၎တို႔အား မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ဗီဇာမ်ား ထုတ္ေပးထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ၎တို႔အေနႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေနထိုင္စဥ္ မည္သည့္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ကို လိုက္နာရမည္။ ၎တို႔၏ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမ်ား၊ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားကို မည္သူက တာ၀န္ယူ ရွင္းျပပါသနည္း။ ၂၀၁၂၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအား အလုပ္ခန္႔ထားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ စာတမ္းတစ္ေစာင္ျပဳစုကာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ ေပးဖူးပါသည္။ လႊတ္ေတာ္၌ တင္ျပေဆြးေႏြးသည္ဟုလည္း သိရ၏။ သို႔ေသာ္ မည္ကဲ့သို႔အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရပါ။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားလုပ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားမို႔လို႔ အႏွိမ္ခံရသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲတြင္လုပ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမို႔လို႔ အႏိွမ္ခံရသည္။ ဘာမ်ားေကာင္းပါေသးသနည္း။

ႏိုင္ငံျခားသားႏွင့္ မိမိႏိုင္ငံသား ယွဥ္လိုက္လွ်င္ မိမိႏိုင္ငံသားက အခြင့္အေရး ပို ရ ရ မည္မွာ သဘာ၀ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံထဲလာလုပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားသားက အခြင့္အေရးပိုရေနၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားမ်ားက အႏိွမ္ခံေနရသည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္၏။ အရည္အခ်င္းတူလ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအား ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ သို႔မဟုတ္ ပို၍။ အရည္အခ်င္းမတူလ်င္ေသာ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လုပ္သားမ်ား၏ အရည္အေသြးကို အျခားသူမ်ားနည္းတူ တိုးတက္လာေစရန္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးလ်က္ တန္းတူခံစားခြင့္မ်ား ရရိွႏိုင္ရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါမည့္အေၾကာင္း တာ၀န္ရိွ လူႀကီးမင္းမ်ား အား တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

အားေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၂ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄။ ေန႔လည္ ၁၂း၁၅ နာရီ