ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၄) (၁)

(၁) လက္မွတ္မ်ားႏွင့္ စင္ကာပူ

စင္ကာပူသည္ကား လက္မွတ္အလြန္လိုေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ျငမ္းဆင္ရန္ ျငမ္းဆင္သည့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လက္မွတ္လိုသည္။ ထိုအလုပ္သမားမ်ားအား ႀကီးၾကပ္သည့္ စူပါဗိုက္ဆာမွာ လက္မွတ္လိုသည္။ ထိုျငမ္းဆင္လုပ္ငန္း ႀကီးၾကပ္သူ လက္မွတ္ရ သင္တန္း တက္ရန္ ျငမ္းဆင္လုပ္သား လက္မွတ္ရိွရန္လိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျငမ္းလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူတြင္ အနည္းဆံုး လက္မွတ္ႏွစ္ခု ရိွသည္။ ပစၥည္းမ်ားအား ကရိန္းျဖင့္ မ,ရန္ ကရိန္းေမာင္းသူ၊ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူ၊ ႀကိဳးခ်ည္သူ၊ အခ်က္ျပသူ အားလံုး လက္မွတ္ရိိွရသည္။ ထိုသူမ်ားမွအပ အျခားသူမ်ားအား ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခြင့္မျပဳ။ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးခ်ည္သူ၊ အခ်က္ျပသူလက္မွတ္ရိွရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူတစ္ဦးတြင္ အနည္းဆံုး လက္မွတ္ သံုးေစာင္ရိွရသည္။ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း အလားတူပင္ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္မည္ဆိုေတာ့ သင္တန္းဆရာလုပ္မည့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လိုအပ္ေသာ သင္တန္းမ်ား သြားတက္ရ၏။ သင္တန္းဆရာျဖစ္ရန္ အနည္းဆံုး အေျခခံလက္မွတ္ ၆ ခု (ACTA CU1, CU2, CU3, CU4, CU5, CU6) လိုသည္။ ထိုမွ်သာမက Work At Height Supervisor သင္တန္း ေပးလိုပါက Work At Height Supervisor လက္မွတ္ ရိွရသည္။ Work At Height Assessor သင္တန္းဆရာ လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ Work At Height Assesssor သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရိွရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုသင္တန္းအတြင္ ေနာက္ထပ္ Work At Height Train-The-Trainer လက္မွတ္လည္း လုိေသး၏။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားအားသင္ရန္ WSH Level C လက္မွတ္လည္း မျဖစ္မေန ရိွရသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္က ထိုသင္တန္းမ်ားကို ကုမၸဏီစပြန္စာျဖင့္ မတက္လို။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကုိယ္ တက္သည္။ သည္ေတာ့ သည္သင္တန္းမ်ားတက္ရန္ ခြင့္ယူရသည္။ (ဒါေတာင္ ရံုးက မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ကုမၸဏီက စပြန္စာ မလိုခ်င္ရတာလည္း လွမ္းေမးေနေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မယူခ်င္လို႔ေပါ့ကြာ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္၏။)

ခြင့္က တစ္ႏွစ္မွ ၁၄ ရက္သာရေလရာ ဒီဇင္ဘာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခြင့္လက္က်န္ ၂ ရက္ခဲြသာ က်န္ေတာ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ စေနေန႔တြင္ ေန႔၀က္သာ အလုပ္ဆင္းရေသာ္လည္း ခြင့္ယူလွ်င္မူ တစ္ရက္စာ ျဖတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္မွ ဇႏၷ၀ါရီ ၁ ရက္ထိ ခြင့္ယူသည္ကို ၈ ရက္ခဲြစာ လခမရ။ လချဖတ္တာလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ထို ၈ ရက္ခဲြစာကုိ ၁၇၀၀ ေတာင္ျဖတ္သည္။ လစာစလစ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါကန္၏။ လခမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာသာ က်န္ေတာ့သည္။ ပထမ ရံုးသြားၿပီး ပူညံပူညံ လုပ္ဦးမလို႔ စဥ္းစားေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ ကုမၸဏီေျပာင္းေပါ့။

ပထမေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္မွ ျပန္မည္စဥ္းစားေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေရျဖဴသို႔ ၃ ရက္သြားရဦးမည္ျဖစ္ရာ ခဏေလးျပန္လာတာေတာင္ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔ ဟု သားက ကြန္ပလိန္းတက္သျဖင့္ ထိုအစား ၃ ရက္ ေရွ႔တိုးလုိက္ရျခင္းျဖစ္၏။

(၂) ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္ေစနဲ႔

ျပန္မည့္ရက္ေသခ်ာၿပီဆုိေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္ေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းအားလံုးအနက္ မည္သည့္ လိုင္း ေစ်းအသက္သာဆံုးနည္း ဟု အင္တာနက္တြင္ ေမႊေႏွာက္ရွာရာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္မည့္ရက္အတြက္ MAI မွာ ေစ်းအခ်ိဳဆံုး ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အသြားအျပန္ စင္းေဒၚလာ ၄၄၇ က်ပ္ ေပးရသည္။ ကီလို ၂၀ ႏွင့္ လက္ဆဲြ ရသည္ေပါ့။

ျပန္ေတာ့မည္ဆိုကတည္းက ဘာေတြယူရမည္ကို checklist လုပ္သည္။ ျပန္မည့္ေန႔ညက်ေတာ့ စာရြက္ႀကီးတကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ဟိုဟာ ထည့္ၿပီးၿပီ၊ ဒီဟာ လက္ကကိုင္သြားရမည္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္၏။ checklist ႏွင့္ လုပ္ေတာ့ ပစၥည္းေမ့က်န္ခဲ့မွာ မပူရ။

ကီလိုမပိုေစရန္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာထဲ ပစၥည္းမ်ားထည့္ၿပီးသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္က အၿမဲခ်ိန္ၾကည့္ေလ့ရိွ၏။ အမ်ားဆံုးပုိလွ ကီလို၀က္၊ သည့္ထက္မပို။ Check in counter ၌တန္းစီေနစဥ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွာ ကီလိုပိုေနသျဖင့္ ကိစၥမ်ားလ်က္ရိွ၏။ ျမန္မာစကားေျပာသည့္ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကီလိုအေတာ္မ်ားမ်ား ပိုေနေၾကာင္း၊ အနည္းအက်ဥ္း ပိုတာကို လုပ္ေပးလို႔ရေသာ္လည္း သည္မွ်ပိုေနသည္ကိုမူ ဘယ္လိုမွလုပ္ေပးလို႔မရေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။ ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္ က အၿပီးျပန္တာ။ ဒီပစၥည္းေတြက ထားခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူး စသျဖင့္ အေခ်အတင္ေျပာလ်က္ရိွသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္း ဘာဆက္ျဖစ္သလဲ မသိေတာ့။

ေလယာဥ္ေပၚတက္ရန္ ေစာင့္သည့္အခန္းထဲ၀င္ရန္ တန္းစီေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းမွ ေဟာ့ေရွာ့ ေကာင္ေလး၊  ေကာင္မေလးမ်ားမွာ လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်သကဲ့သို႔ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္လ်က္ရိွ၏။ ပစၥည္းမ်ားစစ္သည့္ ေနရာသို႔ေရာက္ေသာ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးမွာ စီးလာသည့္ ေဒါက္ဖိနပ္မ်ား ခြ်တ္လ်က္ scan စက္ျဖတ္သည့္ ခါးပတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ရသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဤသည္ကိုျမင္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔က သတင္းကေလးတစ္ခုကို သြားသတိရမိ၏။

စင္ကာပူရီယမ္အမ်ိဳးသမီး သားအမိမွာ မေလးရွားသြားရန္ check point တြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ပင္ အစစ္ခံရ၏။ ထိုအခါ စစ္ေဆးေရး အရာရိွက အမ်ိဳးသမီး စီးလာသည့္ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကို စစ္ေဆးရန္ ခြ်တ္ခိုင္းသည္။ (ထိုကာလက 9/11 ကိစၥျဖင့္ တစ္ကမၻာလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္၏။) ထိုအခါ အႏွီမမမွာ ေရႊေဒါေတာ္ ေဖာင္းေလ၏။ အနီးတြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ သမီးကေလးက “ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ဖိနပ္ခြ်တ္ရတာလဲဟင္” ဟု စပ္စု၏။ ထိုအခါ ေဒါကန္ေနသည့္ မမက “ဖိနပ္ထဲမွာ ဗံုးဖြက္ထားတယ္ မွတ္လို႔ေဟ့” ဟု အေငၚတူးလိုက္၏။  

ထိုအခါ စစ္ေဆးေရးအရာရိွက အနားကပ္လာကာ “ဘာကဲြ႔၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါအံုး၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္။”

“ဖိနပ္ထဲ ဗံုးဖြက္ထားတယ္ေအာက္ေမ့လို႔ ဖိနပ္ခြ်တ္ရွာတာ လို႔ေျပာတယ္”

“ဒီမယ္၊ မင္း ဗံုးလို႔ေျပာတာ ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ” ဟု ဆိုကာ အထက္အရာရိွထံ ေခၚသြား၏။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ဟုိအရာရိွက ထပ္ေမးျပန္၏။ “မင္း ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။”

“နင္ရို႔ ငါ့ကို အဲသလို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ေမးၿပီး ႏွစ္ခါရိွၿပီ၊ သံုးခါရိွၿပီဆိုၿပီး ေထာင္ခ်မလို႔လား” ဟု ျပန္သုတ္ေလ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ထုိသားအမိမွာ ထိုေန႔က မေလးရွားမသြားျဖစ္ေတာ့။ ထိုသတင္းမွာ စင္ကာပူတစ္လႊား ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြား၏။

ေခြးသား၊ ၀က္ေျမး၊ ၾကြက္ေယာက္ဖမ်ား၏ ပေယာဂျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေလယာဥ္စီးလွ်င္ ေရဘူး၊ ေရေမႊး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ စသည့္ အရည္မ်ား သယ္လို႔မရ၊ လက္နက္နဲ႔တူတာဆို ကေလးကစားသည့္ ေသနတ္ေတာင္ ယူလို႔မရ။ ခြ်န္တာဆို ပံုဆဲြသည့္ ေထာက္စူးေတာင္ ခြင့္မျပဳ။ (ဟိုတေလာက မာလာတို႔သားအမိ စင္ကာပူလာေတာ့ တူေတာ္ေမာင္က အျပန္တြင္ ေထာက္စူးလွလွေလး ၀ယ္သြားသည္။ သူက ထိုေထာက္စူးကေလးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္သြားေတာ့ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တြင္ ထားခဲ့ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ယူခဲ့ရ၏။)

ဆိုခဲ့သည့္ အႏွီ ေဟာ့ေရွာ့ကေလးမ်ားၾကည့္ရသည္မွာ စင္ကာပူတြင္ေမြးၿပီး စင္ကာပူတြင္ ႀကီးျပင္းလာသည့္ ကေလးမ်ားျဖစ္ဟန္ တူ၏။ ေကာင္မေလးမ်ားမွာ ဟိုဟိုသည္သည္တို႔တြင္ တက္တူးမ်ားထိုးထား၏။ သည္ပစၥည္းေလးမ်ားကုိ စူးစမ္းေနစဥ္ ဆရာ၊ ျပန္မလို႔လား ဟု လာႏႈတ္ဆက္ေသာ္ ဟိုက္၊ သူခိုးလူမိပဟ ဟု အလန္႔တၾကားျဖစ္သြား၏။ ဟီးဟီး ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ကေယာင္ကတမ္း ျပန္ေျဖမိ။ (လူသိမ်ားတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ့။)

ေလယာဥ္ေပၚတက္ၿပီး အတန္ၾကာသည့္တိုင္ ေလယာဥ္မထြက္ေသး။ အတန္ၾကာေသာ္ ေၾကျငာသံတစ္ခုၾကားရသည္။ နီလာႏိုင္ နဲ႔ ေသာမတ္စ္တို႔မ်ား ရိွပါသလား ဟု ႏွစ္ခါသံုးခါ ေၾကျငာသည္။ အတန္ၾကာျပန္ေသာ္ ေလယာဥ္မႉးက ၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခရီးသည္ႏွစ္ဦးေရာက္မလာေသးလို႔ ေနာက္က်ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သူတို႔အထုပ္ေတြ ျပန္ခ်ခဲ့ရမွာမို႔ ခဏေစာင့္ပါ။ အထုပ္ေတြ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေလယာဥ္ထြက္ပါမယ္ ဟု ေၾကျငာသံၾကားရေလေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အႏွီေသာၾကာသားႏွင့္ စေနသမီးကို ဖေနာင့္ႏွင့္ ေပါက္ခ်င္မိေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္အားလံုး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။

(၃) ထူးမျခားနား ရန္ကုန္

စင္ကာပူေရာက္စ ႏွစ္မ်ားက ႏွစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၇ ေနာက္ပိုင္း သားကေလးရလာေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလ ကြ်န္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္လွ်င္ သူတို႔လာသည္။ သို႔ေသာ္ ၂ ႏွစ္ၾကာမွ တစ္ခါျပန္ျပန္၊ ၆ လကို တစ္ခါျပန္ျပန္။ ရန္ကုန္ကေတာ့ တိုးထူးလာတာ သိပ္မေတြ႔ရပါ။ ခံုးေက်ာ္တံတားမ်ား ေဆာက္သည့္တိုင္ ကားလမ္းမ်ားမွာ ၾကပ္ၿမဲ၊ ပလက္ေဖာင္းမ်ားမွာ စုတ္ၿမဲ၊ သားေမြးစကတည္းက ေဆာက္ေနသည့္ အိမ္နားက ကြန္ဒိုႀကီးမွာ ယခုထိ မၿပီးေသးသျဖင့္  ထုသံ ရိုက္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံၿမဲ။ လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုသူမ်ားကလည္း မဟုတ္က မဟတ္ကမ်ား လုပ္ဆဲ။ 

ျပန္ေရာက္တာက ၁၈ ရက္ေန႔၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြလုပ္မွာက ၂၁ ရက္ေန႔၊ ၂၀ ရက္ေန႔မွာလည္း ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး လႉဒါန္းပဲြ ရိွေသးသည္ ဆိုေတာ့ ၾကားထဲမွာ တစ္ရက္ပဲအခ်ိန္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြအတြက္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တယ္လီဖံုး အနားခ်ကာ ဟုိဟိုဒီဒီ ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဟိုမွသည္မွ ဖုံးမ်ားလည္း လာ၏။ ကိုယ္ကဆက္လိုက္၊ သူတို႔ေခၚလာတာ ျပန္ေျဖလိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဖံုးေျပာရတာႏွင့္ပင္ ပါးစပ္မလည္ႏိုင္။ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္လည္း ဧည့္ခံလိုက္ရေသး၏။ ထို႔ေနာက္ လိုအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား လုပ္ရသည္။ ေျပာမွာေတြ ျပန္ဖတ္ရသည္။

ညက်ေတာ့ မနက္ျဖန္ေ၀မည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ပရင့္ထုတ္ရန္ လွည္းတန္းမွ အင္တာနက္ဆိုင္ သြား၏။ အီးေမးမွ attached file ကို ပရင့္ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ျမန္မာျပည္မွ အင္တာေႏွး၏ ဒုကၡေပးမႈကို လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ ခံစားရေတာ့၏။ အတန္တန္ ႀကိဳးစားသည့္တိုင္ attached file မ်ားကို ဖြင့္လို႔မရ။ သည္ေနရာတြင္ပင္ အတန္ၾကာေနေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သားက ဂ်ီက်၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ သည္ပံုျဖင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မည္။ ထိုဆိုင္အတြင္း အင္တာနက္ သံုးေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူတို႔ခမ်ာ တျခား ေရြးစရာလမ္းမရိွသျဖင့္ ေအာင့္အည္း သည္းခံ သံုးေနၾကရ ရွာေပလိမ့္မည္။

မနက္က်မွ ကိုေအာင္ကိုးက စီးတီးစတားႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးရိွ ဆိုင္သို႔လုိက္ပို႔၏။ ထုိဆိုင္တြင္မေတာ့ အေတာ္ျမန္ပါသည္။

လွည္းတန္းႏွင့္ နာနတ္ေတာလမ္းရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေ၀းပင္မေ၀းေသာ္လည္း မနီးလွပါ။ အေတာ္ေလွ်ာက္ယူရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တံုးက ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနရာတြင္ လိုင္းေပါက္မွတ္တိုင္ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ န၀တအစိုးရ တက္လာေတာ့ ဤမွတ္တိုင္ကို ဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။ နာနတ္ေတာလမ္းအတြင္း ေနထိုင္သူဦးေရမွာ မနည္းလွပါ။ ထိုသူမ်ားအားလံုးမွာ ဘတ္စ္ကား စီးလိုလွ်င္ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွတ္တိုင္ သုိ႔မဟုတ္ လွည္းတန္းသို႔ သြားစီးရေလသည္။ ျပည္လမ္းႏွင့္ ဗဟုိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျပးဆဲြေနသည့္ ဘတ္စ္ကားလိုင္း အေတာ္မ်ားပါသည္။ သို႔ေသာ္ နာနတ္ေတာလမ္းမႀကီးေပၚ ျဖတ္ေျပးသည့္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးမွမရိွပါ။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သို႔မဟုတ္ လွည္းတန္းမွတ္တိုင္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ား သယ္လာလွ်င္ ေသခ်င္ေစာ္နံေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ ေနပူပူမွာ သို႔မဟုတ္ မိုးရြာထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဒုကၡကို ဘီအမ္ဒဘလ်ဴ ကားအေကာင္းစားႀကီးမ်ား စီးေနသည့္ လူႀကီးမင္းတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါ။

လိုင္းေပါက္မွတ္တိုင္ ျပန္ထားေပးဘို႔ သတင္းစာထဲမွေနကာ ျပည္သူတို႔ အသံျပာေနသည္ထိ ေအာ္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အစိုးရ အရာရိွမင္းမ်ားမွာ ေသနတ္ပစ္ရဖန္မ်ားသျဖင့္ နားပင္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ၾကားဟန္မတူ။ သို႔မဟုတ္ ျပည္ရိပ္မြန္ ေနသူအေပါင္းကို သူေဌးမ်ားခ်ည္းေအာက္ေမ့ကာ တစ္အိမ္ေထာင္ အနည္းဆံုး ကားတစ္စီးေတာ့ရိွမွာဘဲဟု တြက္ကာ လိုင္းကား ထားမေပးေလေရာ့ သလား မသိ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လည္း ေမာေမာႏွင့္ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္မည္ မႀကံပါႏွင့္ဦး။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႔ေတာ္သူ ၿမိဳ႔ေတာ္သား မ်ားအား က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေစရန္ တုိက္မ်ားတြင္ ဓာတ္ေလွခါးမ်ား တပ္ဆင္မထားသည္ျဖစ္၍ ၆ ထပ္တြင္ေနသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေနပူထဲမွ ေမာေမာႏွင့္ အိမ္ေရာက္သည့္တိုင္ ေလွခါးထစ္မ်ားကို ေရတြက္ကာ တက္ရေပေလေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြမ်ား အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးသူမ်ားအား အိမ္သို႔ဖိတ္ေခၚရမွာ အလြန္အားနာမိရသည္။

တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္လွည္းတမ္းသို႔ ျပည္လမ္းမွ လာခဲ့၏။ ထိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူမ်ားလမ္းေလွ်ာက္ရန္ပလက္ေဖာင္းဟူ၍ ေသေသခ်ာခ်ာမရိွ။ လမ္းေလွ်ာက္သူအေပါင္းမွာ ပလက္ေဖာင္းကိုေဖ်ာက္ကာ လုပ္ထားသည့္ ကားပါကင္မ်ားတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားမ်ားအား ေကြ႔ပတ္ ေရွာင္ကြင္းသြားၾကရကုန္၏။ ထို႔ျပင္ ဂံုးေက်ာ္ဟု လုပ္လုိက္သျဖင့္ ရန္ကုန္အင္းစိန္လမ္းမွာ ဂံုးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ ၂ လမ္းသာရိွေတာ့သည္။ လူႀကီးမင္းတို႔တုိင္းျပည္မွ လူမ်ားကား သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေနေန ငါအဆင္ေျပၿပီးေရာဟု သေဘာထားၾကေလရကား ထုိ ၂ လမ္းအနက္ တစ္လမ္းေပၚတြင္ ကားကို ရပ္ထားလိုက္ၾကေသးရာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာ ကားမ်ား တ၀ီ၀ီသြားေနသည့္ လမ္းေပၚ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလာသည္ႏွင့္ ထုိရပ္ထားေသာ ကားအား ဓာတ္ပုံရုိက္ယူလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဓာတ္ပံုရိုက္တာျမင္မွ ကားမွာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

ထို႔ျပင္တ၀ သဃၤန္းကြ်န္းဘက္မွ လမ္းမ်ားတြင္လည္း လူမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ပလက္ေဖာင္းမ်ား လုပ္ေပးထားတာ မေတြ႔ရ။ အိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္လို႔ေနမွာပါ။ ပလက္ေဖာင္းမရိွေသာ ကားလမ္းမ်ား ရန္ကုန္တြင္ အေတာ္မ်ားပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္တြင္ လူကို လူလိုတန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိပါ။ ေသတာေတာင္ ကံမေကာင္းလို႔ေသတာ လုပ္လုိက္ပါေသးသည္။ လူအသံုးမက်တာေတာ့ ထည့္မတြက္။

သည္အေျခအေနမွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္တိုင္း ေတြ႔ေနရသည့္ မရိုးႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ သည္မင္း၊ သည္စိုး၊ သည္သူခိုးမ်ားလက္က မည္သည့္အခါမွ လြတ္ပါမည္နည္း။

(၄) ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး လႉဒါန္းပဲြ

ျမန္မာျပည္မွ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ စင္ကာပူရိွ ပရဟိတအဖဲြ႔မ်ား စုေပါင္းကာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းတာ ယခုဆို ၅ ႀကိမ္ရိွပါၿပီ။ တစ္ခါလႉလွ်င္ စင္းေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရ၏။ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ စင္ကာပူမွ ေကာက္ခံရရိွေငြ စင္းေဒၚလာ ၁၂၃၇၆ (ျမန္မာေငြ က်ပ္ ၉၈ သိန္း ၅ ေသာင္း ၇ ေထာင္ ၈ ရာ) ရပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း ထည့္၀င္လႉဒါန္းၾကရာ ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔ထိ အလႉေငြ ၂၃ သိန္းခဲြ ရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းသည့္ေန႔တြင္ပင္ ေနာက္ထပ္ ထည့္၀င္လႉဒါန္းေငြ ၁၂ သိန္းခဲြနီးပါး ထပ္မံ ရရိွပါေသးသည္။ အားတက္သေရာ ပါ၀င္လႉဒါန္းသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အလႉအတန္းရက္ေရာသည့္ေနရာ၌ ထိပ္ဆံုးနားက ပါေနသည္မဟုတ္ေလာ။

အေရးထဲ ေဆးက ျပႆနာတက္ေနရေသးသည္။ လႉမွာက တနဂၤေႏြ၊ ေဆးက အဂၤါေန႔မွေရာက္မည္ ဆုိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က လႉမည့္ရက္ကို ေျပာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ သို႔တုိင္ ကိုစိုးသိန္းတို႔က အခ်ိန္မီေဆးရရန္ ႀကိဳးပမ္းေပးေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြတြင္ပင္ လႉျဖစ္ပါသည္။ သံုးေလးေနရာမွအပ အလႉခံထားေသာ ေနရာမ်ား စံုစံုလင္လင္ တက္ေရာက္လာၾကပါသည္။ တက္လာသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးက ေဆးလႉသျဖင့္ မည္မွ်အက်ိဳးရိွေၾကာင္း သူတို႔ကိုယ္ေတြ႔ႏွင့္ ယွဥ္ေျပာျပသြားေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလြန္၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။ အႏို႔ ေျမြကိုက္ခံရ၍ ေသဘို႔ေသခ်ာေနသူကို ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးျဖင့္ ေသတြင္းမွဆြဲထုတ္ႏိုင္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လႉလိုက္ေသာ ေဆးျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ဒိ႒ အသက္ရွင္သြားျခင္းထက္ ေကာင္းျမတ္ေသာအလုပ္ မည္သည့္အလုပ္ ရိွပါဦးမည္နည္း။

ထို႔ျပင္တစ္၀ ေျမြကုိက္ခံရသူမွာ မိသားစုကို လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးေနသူ ျဖစ္ရကား ၎အသက္မေသျခင္းသည္ သူ႔မိသားစုအတြက္ပါ မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွေလသည္။ လုပ္သားတစ္ဦး၏ အသက္ကိုကယ္လိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာျပည္ ကုန္ထုတ္တိုးေရး အတြက္ပါ အေထာက္အကူျပဳျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။ (သာသာထိုးထိုးေလးေရးမွ၊ ဒါမွွ ေနာက္ႏွစ္လဲ လႉခ်င္ေအာင္။)

တစ္ေနရာလွ်င္ ေဆး ၂၃ လံုး၊ ၂၄ လံုးစီျဖင့္ စုစုေပါင္း ၃၃ ေနရာသို႔ ေဆးလံုးေရ ၇၆၆ လံုး လႉလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ေနာက္တိုး အလႉေငြမ်ား မပါေသးပါ။ ေျမြကိုက္ခံရသူတစ္ဦးကို ေဆး ၄ လံုးပဲထားပါဦး။ အနည္းဆံုး လူ ၁၉၀ ေလာက္အတြက္ ေကာင္းေကာင္း ေလာက္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ယခု လႉဒါန္းလုိက္ေသာေဆးျဖင့္ လူ ၁၉၀ ၏ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မနည္းလွပါ။ 

သည္စာရင္းထဲတြင္ စင္ကာပူတံုးက ျမန္မာေငြက်ပ္တစ္ေသာင္း လႉလိုက္ေသာ U Hayne San+Daw Hla Yin မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္ခါနီးမွ ကိုစိုးသိန္းကို လာယူဘို႔ ဖုံးဆက္ရသည္။ အလုပ္ရႈပ္သြားသျဖင့္ ေမ့သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ဗ်ား။ လက္က်န္အလႉေငြမ်ားႏွင့္ ေပါင္းထည့္လိုက္ပါသည္။

အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံေရးကို မသိဂႌတို႔ Save The Aged အဖဲြ႔မွ တာ၀န္ယူပါသည္။

ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းပဲြၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြတစ္သိုက္ လမ္းထိပ္မွ လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စားၾက ေသာက္ၾက၊ ေျပာၾက ဆိုၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါ၏။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၁၅။ ည ၉း၃၄ နာရီ