ဘန္းဂလားလူငယ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ေအာက္ပါေဆာင္းပါးမွာ CNA ၏ "Inspired by Singapore's education system, Bangladeshi migrant worker starts Polytechnic" ေဆာင္းပါးကို တိုက္ရိုက္ျပန္ဆုိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Ref:

https://www.channelnewsasia.com/news/cnainsider/inspired-by-singapore-education-bangladeshi-migrant-polytechnic-11697758

မိသားစုက မတတ္ႏိုင္ေတာ့ အထက္တန္းၿပီးေအာင္ေတာင္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ရွာ။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူ၌ အလုပ္လုပ္ၿပီး မ်က္စိနားပြင့္လာေတာ့ Joy Sudip Bhadro သည္ သူ႔ေမြးရပ္ဌာေန၌ အိပ္မက္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ စင္ကာပူတြင္ ၁၈ ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါတြင္မူ သူယခင္က ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ထက္ပုိမုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ေမြးရပ္ Habiganj မွ ရာဂဏန္းမွ်ေသာလူငယ္မ်ားသည္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဘို႔ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရရိွခဲ့ၿပီ။

 ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္မ်ားကို တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္မေတာ့ ဂြ်ိဳင္းအား ပုိလီတက္ကနစ္ေက်ာင္းျပင္ပ၌ ေက်ာင္းသားမ်ား ပ်ားပန္းခပ္မွ် ဝင္ထြက္သြားလာေနၾကသည္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ပိုလီေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းတက္ျခင္းမွာ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအဖို႔ရာမေတာ့ ဘာမွ မထူးဆန္းပါ။ သို႔ေသာ္ ဂိြ်ဳင္းအဖို႔ရာမေတာ့ တကယ့္ကို ကမၻာသစ္ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အဖို႔ သည္လိုေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရိွေတာ့။ ျပင္ပမွ ေငးၾကည့္ေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ေလသည္။

သူက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္၏။ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ငါေက်ာင္းၿပီးေအာင္ မတက္ႏိုင္ခဲ့ရတာပါလား ဟု လည္း အခါခါ ေတြးေနမိေလသည္။

မိသားစုဝင္ ၁၁ ေယာက္ရိွေသာ သူ႔မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ရန္အတြက္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ သူ စင္ကာပူကုိစလာေတာ့ အသက္ ၂၄ ႏွစ္။ လခ စင္ကာပူေဒၚလာ ၆၀၀ ပဲ ရသည္။ "အဲဒီတုံးက ငါဟာ အင္မတန္ဆင္းရဲခဲ့တယ္။ ဘာဆိုဘာမွ ငါ့မွာမရိွခဲ့ဘူး။" ဟု ယခု အသက္ ၄၂ ႏွစ္ရိွေနၿပီျဖစ္ေသာ ဂြ်ိဳင္း က ေျပာ၏။

သူသည္ ဒီပလိုမာလက္မွတ္ရရန္ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔၏။ ၎မွာ ယခု ရံုး၌ အလုပ္လုပ္ေနရၿပီ။ မူလတန္းေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္သာရိွေသာ ဂိြ်ဳင္းမွာမူ ကာယအလုပ္မ်ားကိုသာ လုပ္ရ၏။ ထို႔ျပင္ ထိုကဲ့သို႔ ကာယအလုပ္မ်ား ကိုလုပ္ေနရသည္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းသာမဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ဂိြ်ဳင္း သတိထားမိသည္။

သူ႔ဇာတိၿမိဳ႔ငယ္ေလးျဖစ္သည့္ ဟာဘစ္ဂမ္းတြင္ မ်ားစြာေသာလူငယ္တုိ႔သည္ မူလတန္းေက်ာင္းၿပီးေနာက္ အလုပ္လက္မဲ့ဘဝ ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လစာနည္းေသာ အလုပ္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္။ ၎တို႔သည္ နည္းပညာ ဆိုင္ရာ အတတ္ပညာ၊ ဗဟုသုတမရိွၾကသည့္အတြက္ ကာယလုပ္သားမ်ားအျဖစ္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ကာ အသက္ေမြးၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္ကာပူမွ ၃၉၁၇ ကီလုိမီတာ ကြာေဝးသည့္ သူ႔ၿမိဳ႔ငယ္ေလးတြင္ ပိုလီတက္ကနစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရန္ ဂြိဳင္း အိမ္မက္ မက္ ခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ (၇) ႏွစ္က ျဖစ္၏။ ယေန႔တြင္မူ ၎တို႔ၿမိဳ႔ကေလး၏ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ရိွ ဖုန္ထူေသာ၊ အလုပ္မ်ားေသာ လမ္းမ်ားတစ္ေလွ်ာက္ "North East Ideal Polytechnic Institute" ဟုဆိုင္းဘုတ္တင္ထားေသာ သံုးထပ္တုိက္တစ္ခုကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

 ထိုေက်ာင္းမွာ ၂၀၀ ေက်ာ္မွ်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အိမ္လည္းျဖစ္၏။ ထိုၿမိဳ႔ကေလးအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာသင္ေက်ာင္းလည္း ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္သူကား အျခားသူမဟုတ္။ ဂိြ်ဳင္း ျဖစ္သတည္း။

ဤသည္မွာ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေလးတစ္ဦး၏ "ရူးသြပ္မႈ" အိပ္မက္ ျဖစ္၏။ သို႔ဆုိလွ်င္ ၎၏ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား မည္ကဲ့သုိ႔ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သနည္း။ ၎တို႔ အိမ္ကိုျပန္ၿပီးေနာက္ ဘာဆက္ျဖစ္သည္ဆုိသည္ကို CNA (Channel News Asia) က ေလ့လာရုိက္ကူးထားပါသည္။

စင္ကာပူမွာ အားလံုးေကာင္းတယ္။ အဲဒီမတိုင္မီ အထိေပါ့ . . . . .

သူ႔အစ္ကို ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါခံစားရသည့္အခါတြင္ ဂိြ်ဳင္းသည္ မိသားစု၏တာဝန္ကို ပုခံုးေျပာင္း တာဝန္ယူလုိက္ရသည္။ သူ႔မိသားစုတြင္ ပညာေရးအတြက္ သူတာဝန္ယူရမည့္ကေလးေပါင္း ၈ ေယာက္မွ်ထိ ရိွ၏။ "လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ငါသာ ဒီအေျခအေနထက္ ပိုျမင့္မားေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့ရင္ ငါ့လုိပဲ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးသြားစရာရိွတယ္လို႔ ငါေတြးမိတယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါ့ဘဝကို သူတို႔အတြက္ စေတးလုိက္တယ္။" ဟု ဂြ်ိဳင္းကေျပာသည္။

ေအးဂ်င့္မွတဆင့္ စင္ကာပူရိွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အလုပ္ရံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ ၁၁ ႏွစ္အတြင္း ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမွသည္ MRT ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းထိ လုပ္ငန္းမ်ိဳးစံုလုပ္ခဲ့ရ၏။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း ေကာင္းပါသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေမလထိျဖစ္၏။ တစ္ေန႔ နီကိုဟုိင္းေဝးတစ္ေလွ်ာက္ သူတစ္ဦးတည္းစက္ဘီးစီးလာစဥ္ သူ႔စက္ဘီးကို လူငယ္ႏွစ္ဦးက တြန္းလွဲကာ လက္သီးျဖင့္ ထိုး၊ ေျခေထာက္ျဖင့္ကန္ကာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ္ေပၚကိုလည္း တက္နင္းခဲ့၏။

သူသတိေမ့သြားခဲ့၏။ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ဖုန္းကို ဓားျမတိုက္ခံလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာလည္းက်ိဳးေၾကသြားသျဖင့္ ခဲြစိတ္ခန္း ဝင္ခဲ့ရ ၏။ "စင္ကာပူသတင္းေတြမွာေတာ့ ဟိုးေလးတေၾကာ္ေပ့ါကြာ"  သူက ျပန္ေျပာျပသည္။

သူသက္သာလာသည့္တုိင္ နာက်င္ေနဆဲျဖစ္၏။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္မူ ေနေကာင္းသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ျပန္ဆင္းရန္ျဖစ္၏။ သုိ႔မွသာ သူ႔မိသားစုထံ ပိုက္ဆံဆက္ပို႔ႏိုင္မွာျဖစ္သည္။ သူအျမန္ျပန္လည္ေနေကာင္းလာျခင္းက သူ႔ကို စင္ကာပူတြင္ ဆက္ေနၿပီး အလုပ္လုပ္ရန္ ခြန္အားမ်ားကို ျဖစ္ေစသည္။

တစ္ႏွစ္ခန္႔က ဂိြဳင္းသည္ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အခမဲ့တက္ႏိုင္ေသာ ကြ်မ္းက်င္မႈသင္တန္းမ်ားရိွေၾကာင္း သိလာရေသာအခါ သူ႔အတြက္အထူးအခြင့္အေရးျဖစ္သည္ဟုခံယူလ်က္ သင္တန္းသား ၃-၄၀ မွ်ရိွေသာ သင္တန္းကို အစဥ္အၿမဲ သြားတက္ေလေတာ့၏။ သင္တန္းတြင္ ပူေႏြးေသာ အစားအေသာက္မ်ားလည္း ေကြ်း၏။

သူသည္ Ministry of Manpower ႏွင့္ Building Construction Authority တို႔မွ ပို႔ခ်ေသာ waterproofing works အပါအဝင္ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ ႏွီးႏြယ္ေနသည့္ သင္တန္းမ်ားကို တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း လေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သြားတက္သည္။

ဤအေၾကာင္းမသိခင္ကမူ သူသည္ အေပ်ာ္အပါးမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ေလသည္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွ သာမန္ပညာေရးသာ ရရိွထားသူတစ္ဦးအေနႏွင့္ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသင္ၾကားခြင့္ဆုိသည္မွာ မ်က္စိကုိဖြင့္ေပးလုိက္ေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ "လက္ေတြ႔ဗဟုသုတကမွ တကယ့္ပညာပဲဆိုတာ ငါသေဘာေပါက္ၿပီ။ ငါ အဲဒါကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။" ဟု သူကေျပာေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္ကို တန္ဘိုးျမွင့္တင္ေနေသာ ျမန္မာတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ပိုလီ တက္ခနစ္ေက်ာင္းတစ္ခုတည္ေထာင္ရန္ လမ္းစကိုလည္း ျပက္ကနဲ ျမင္လုိက္ရသည္။ သုိ႔တိုင္ သူ႔လက္တုိ႔မွာ တုပ္ေႏွာင္ခံထား ရေၾကာင္း သူသိလုိက္သည္။

"ငါ စင္ကာပူမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားေလ့လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ့ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ခဲ့ရတယ္။" သူကဆက္ေျပာသည္။ "ဒါနဲ႔ ငါ့မိန္းမကို ေခၚဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။"

ရီပါဒတ္တာက မူလတန္းျပဆရာမျဖစ္၏။ ဂိြ်ဳင္းထံမွ ဖုန္းဆက္လာသည့္အခါ သူ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ကို ၾကားရသည္။ "ငါတို႔စၾကရေအာင္" ဂြ်ိဳင္းကေျပာသည့္အခါ နင္ ရူးေနသလား။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ဟု သူ႔မိန္းမက အေၾကာင္းျပန္ေလသည္။

ဂိြ်ဳင္းက သူ႔မိန္းမေျပာစကားမ်ားကို ယခုတိုင္မွတ္မိေနေသးသည္။ နင္ဟာေလ၊ စက္ဘီးေတာင္မစီးႏိုင္ဘဲနဲ႔မ်ား ေလယာဥ္ဝယ္ဘို႔ စိတ္ကူးေနေသးတယ္။ ေက်ာင္းေထာင္ဘို႔ ဘယ္ကပုိက္ဆံရမလဲ။ အႏို႔၊ သူတို႔ကေလးေတြကေရာ။ (ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔သမီးမွာ ၂ ႏွစ္၊ ထို႔ျပင္ သည္ႏွစ္တြင္ပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ေမြးဘို႔ ရိွေသးသည္။)

သူ႔စိတ္ထဲတြင္မေတာ့ သူ႔မိန္းမ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္ ဟု ေတြးမိသည္။ "ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ရဲ့မိန္းမဟာ အလုပ္ႀကီးေတြ ကို ဘယ့္ႏွာလုပ္ လုပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မတံုး။" သူစိတ္ပ်က္လိုက္သည္မွာ ေျပာစရာကိုမရိွ။

သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူ႔မိန္းမက သူႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာသည္။ သူ႔အေဖႏွင့္ေမာင္မ်ားကို ေက်ာင္း တည္ေထာင္ရန္ ပိုက္ဆံအခ်ိဳ႔ထည့္ဝင္ပါမည္အေၾကာင္း ေျပာမည္ ဟု ဆိုသည္။

"ရီပါဒတ္တာအလုပ္လုပ္လို႔ ရသမွ်ပိုက္ဆံအားလံုးကို မိသားစုအသံုးစရိတ္အတြက္သံုး။ တစ္လ စင္းေဒၚလာ ၁၂၀၀ ေလာက္ရတဲ့ ငါ့လခကို ေက်ာင္းေထာင္ဘို႔အတြက္ စုမယ္။" ရသမွ်ဝင္ေငြ၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ကို မိသားစုထံလဲႊသည္။ သူအိပ္မက္ထားသည့္ ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေရးအတြက္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ သူတို႔ထံလဲႊအပ္ခဲ့သည္။

ဂြိ်ဳင္း စင္ကာပူတြင္ ဆက္အလုပ္လုပ္ေနသကဲ့သုိ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ေယာက္ဖမ်ားကလည္း တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေက်ာင္းသားမ်ား လိုက္လံ စုေဆာင္းေနခဲ့ၾကေလသည္။ "ပိုလီတက္ခနစ္ေက်ာင္းကို သူတို႔ အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္။" ဟု ယခုအခါ ေက်ာင္း၏ ဒါရိုက္တာျဖစ္ေနသူ ဂိြ်ဳင္း၏ ေယာကၹ ရင္တူဒတၱာကေျပာ၏။

သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတတ္ပညာသည္ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ားအနာဂတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစမည္ဟု ယံုၾကည္လာေအာင္ စည္းရံုးရန္ မ်ားစြာအားစိုက္ထုတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူတို႔သည္ ၈ ေယာက္မွ ၁၀ ေယာက္ထိပါသည့္ အစုေလးတစ္ခုကို ဖဲြ႔စည္းႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္ တဲငယ္ေလးတစ္ခုအတြင္း ဆရာႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အစပ်ိဳးခဲ့ၾက၏။ ဤသည္ကား ပိုလီတက္ခနစ္ တစ္ခုျဖစ္လာရန္ ႏံုခ်ာလွသည့္ အစပ်ိဳးမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ၿမိဳ႔ေလးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္

လက္ရိွေနရာမွာလည္း ေသးငယ္ေသာ၊ စြတ္စိုထိုင္းမိႈင္းေသာ၊ ကြင္းျပင္တစ္ခုအေနႏွင့္သာ ရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္ရမည့္ခရီး ကား ေဝးေသးသည္။ ေက်ာင္း၌ မီးပ်က္သည္မွာကား အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့။

အလင္းေရာင္မိွန္ပ်ေသာ အခန္းမ်ားအတြင္း ထိုင္လ်က္၊ နက္ျပာေရာင္ယူနီေဖာင္းမ်ား ဝတ္ဆင္လ်က္၊ အီလက္ထေရာနစ္ဆာ့ကစ္တစ္ခု အလုပ္လုပ္ပံုကို ရွင္းျပေနသည့္ ၎တု႔ိ၏ ဆရာ ထံတြင္ မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ထားလ်က္ ရိွၾက၏။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေက်ာင္း၌ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ သံုးခုသာ ပို႔ခ်ႏိုင္ေသးသည္။ Civil Engineering, Electrical Engineering ႏွင့္ Computer Engineering တို႔ ျဖစ္၏။ "ဒီဘာသာရပ္သံုးခုဟာ အစိုးရဖက္မွာေရာ၊ ပုဂၢလိကဘက္မွာပါ အင္မတန္ လိုအပ္ေနတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္" ဟု ရင္တုက ရွင္းျပ၏။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွစကာ ၅၇ ေယာက္ေသာေက်ာင္းသားတို႔ ႏွစ္သုတ္ခဲြ၌ ေက်ာင္းဆင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ ၎တုိ႔အထဲမွ ၈၅% သည္ သူတို႔ ေလ့လာသင္ယူခဲ့ေသာ ဘာသာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အလုပ္အကိုင္မ်ားရရိွခဲ့၏။

ထိုမွ်သာမက ကိုယ့္ၿမိဳ႔ကိုယ့္ရြာမွာ ပညာသင္ရသည္ဆိုေတာ့ ပို၍ အကုန္အက်သက္သာသည္။ ဤေက်ာင္းမရိွေသးခင္ ယခင္အခါ ကာလမ်ားက သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသင္ရန္ အျခားၿမိဳ႔မ်ားျဖစ္ေသာ Sylhet ႏွင့္ Dhaka ၿမိဳ႔မ်ားသို႔ သြားၾကရ၏။ ထုိၿမိဳ႔ႀကီးမ်ား ၌ ေက်ာင္းလခမ်ားမွာ ပိုမိုေစ်းႀကီးေလသည္။

ဒီပလုိမာလက္မွတ္တစ္ခုရဘို႔ ဒါကာ၌ သင္ၾကားရမည္ဆိုလွ်င္ ၈ ဆေလာက္ ပိုမိုကုန္က်မည္ဟု မိုဟာမက္က ဆို၏။

North East Ideal Polytechnic Institute ၏ ေက်ာင္းလခမွာ semester တစ္ခုလွ်င္ စင္းေဒၚလာ ၁၃၀ မွ်သာ ကုန္က်ရံုမွ်မက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ မိသားစုမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးေသးသည္။ ဤပိုလီတက္ခနစ္ေက်ာင္း ေပၚလာသည့္အခါ အထက္တန္းပညာကို သင္ယူသည့္ မိန္းခေလးဦးေရမွာ ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ဟု ရီပါကေျပာသည္။

သာမန္လူတစ္ေယာက္

သည္ေက်ာင္းမွာ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း၏ ရလဒ္တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ဂြ်ိဳင္းကေျပာသည္။ ေက်ာင္းေျမေနရာကို သူ႔ေယာကၡမ ေပးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အသက္ ၂၇ ႏွစ္သာရိွေသးသည့္ ရင္တုက တာဝန္ယူသည္။

ဂိြ်ဳင္းကိုယ္ႏိႈက္ကမူ သူ႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းဆင္းသြားၿပီကိုပင္မသိ။ သူက ခါးနာေရာဂါကုသရန္ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးလခန္႔ကမွ ျပန္လာတာျဖစ္သည္။

၎၏ အိမ္အျပန္ခရီးကား ခါးသီးခ်ိဳၿမိန္လွေပသည္။ အလုပ္မွထြက္လာရတာျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ပ်က္မိသည့္တိုင္ သူစင္ကာပူ၌ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ ပိုလီတက္ခနစ္ကိုမူ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ေနရၿပီ ျဖစ္၏။ သူက သူ႔ေက်ာင္းမွဆင္းကာ ယခု အလုပ္လုပ္ ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ဦးႏွင့္ စကားစေနေျပာေနေလသည္။

"ငါ ႏုိင္ငံျခားမွာ ၁၈ ႏွစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါလည္းျပန္ေရာက္လာေရာ လူေတြဟာ ငါ့ကို ေလးေလးစားစား မဆက္ဆံၾကဘူး။ ငါေတာ့ အေတာ့္ကိုရွက္မိတယ္" ဟုဂိြ်ဳင္းက ေျပာသည္။

သူ႔အေထာက္အပံ့မ်ားကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါသည္။

"သူပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္။ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတာလည္း ညႊန္ျပခဲ့တယ္။ သူမရိွဘဲ ဒီေက်ာင္းႀကီးဆိုတာ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။" ဟု ရင္တုကေျပာ၏။

ေနာက္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို Moulvibazar ရိွ Srimangal တြင္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾကေလသည္။

ယခုေတာ့ ဂိြ်ဳင္းမွာ သူရင္းႏွီးျမႈပ္ႏံွခဲ့သည့္ေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားအၾကား ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္ေနေလၿပီ။ သူျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ သူ႔တူႏွင့္တူမမ်ားမွာ ယခုအခါ ဆရာဝန္၊ ေက်ာင္းဆရာဆရာမ၊ ရဲအရာရိွမ်ားျဖစ္လ်က္ ေနေလၿပီ။

သူ႔အရပ္တြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလင့္ကစား ဂိြ်ဳင္းမွာ ရိုးရိုးသားသားပင္ ႏိွမ္ခ်ေနေလသည္။

"ငါဟာ သာမန္အရပ္သားတစ္ေယာက္ပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါအခု သေဘာေပါက္သြားတာတစ္ခုရိွတယ္။ ငါဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဟာသလို အေသးအဖဲြေလးေတြကိုေတာ့ ငါလုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ ဆုိတာပဲ။"