စင္ကာပူတြင္ စာသင္ၾကပံုအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

(၁)

ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကြလာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။

ကြ်ႏ္ုပ္စင္ကာပူအေၾကာင္းေရးတာ အေတာ္မ်ားပါၿပီ။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း အခ်ိဳ႔က "စင္ကာပူအေၾကာင္းကလဲြၿပီး တျခား မေရးတတ္ေတာ့ဘူးလား" ဟု လည္း ေမးေင့ါ၊ မ်က္မုန္းက်ိဳးသူ မ်ားလည္း ရိွ၏။

ဤသည္ကုိ ကြ်ႏု္ပ္လည္း သိပါ၏။

သို႔ေသာ္ ၎တုိ႔ကို အျပစ္မတင္ပါ။ ကြ်ႏု္ပ္က စင္ကာပူတြင္ေနထိုင္တာျဖစ္၍ စင္ကာပူအေၾကာင္းပဲ သိပါသည္။ အေမရိကားတို႔၊ အဂၤလန္တို႔၊ ၾသစေတးလ်ားတို႔အေၾကာင္းေတြ မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္သိသည့္အေၾကာင္းပဲ ေရးရတာ ျဖစ္ပါ၏။

ဝါးေတာကြင္းရြာအေၾကာင္း၊ ဝါးေတာကြင္းကလူေတြအေၾကာင္းကို ဝါးေတာကြင္းမွာ ၃ - ၄ ႏွစ္ အနည္းဆံုးေနဖူးမွ သိႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဝါးေတာကြင္းကို တစ္ေခါက္မွ်ေရာက္ဖူးၿပီး ဝါးေတာကြင္းသားေတြက ဘယ္လိုဟု ေျပာလွ်င္ အသင္တို႔သည္လည္း -

စင္ကာပူကို တစ္ေခါက္မွ်ေရာက္ဖူးရံုမွ်ႏွင့္ ငါတို႔ စင္ကာပူကုိ စားအုန္းဆီနဲ႔ ေၾကာ္ျပမယ္ ဟု အေျခာက္တိုက္ ႀကံဳးဝါးေနသူမ်ား ကဲ့သို႔ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ (အဲေလ - မဆိုင္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း ပါသြားတာ ေဆာ္တီးပါ ခညာ။)

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ကြ်ႏု္ပ္ "အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း" စာအုပ္ကို ေရးစဥ္ကတည္းက ပညာေရးအပါအဝင္ စင္ကာပူ အေၾကာင္း ေလ့လာခဲ့မိပါ၏။ သို႔ဆိုေစ၊ စာထဲေရးထားတာေလာက္သာ သိပါသည္။

ယခု သား စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီဆိုေတာ့မွ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုေတြ သင္ေနၾကတယ္၊ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရတာျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ သူတို႔ ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြေလာက္ ဂဃနဏမသိႏိုင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်ႏု္ပ္ စင္ကာပူပညာေရးအေၾကာင္း စာအုပ္ေရးမည္ဟု ႀကံခဲ့စဥ္က စင္ကာပူေက်ာင္းတြင္ ဆရာမလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဦးေဇာ္ေအာင္၏သမီးကို အင္တာဗ်ဴးရန္ ႀကံစည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ (စာအုပ္စာတမ္း၊ အခ်က္အလက္မ်ားစြာ စုေဆာင္းၿပီးမွ ဤစာအုပ္လည္း မေရးျဖစ္ပါ။)

စင္ကာပူအေၾကာင္းခ်ည္းေရးေန၍ ကြ်ႏု္ပ္ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနသူမ်ား ဤေနရာတြင္ ရပ္တန္းကရပ္လို႔ရပါၿပီ။

ကြ်ႏု္ပ္မူ ကြ်ႏု္ပ္ေရးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းကိုမွ မေရးလိုက္ရလွ်င္ စားမဝင္၊ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ယခုည ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရႏိုင္ေစရန္ စင္ကာပူေက်ာင္းတြင္ တက္ေနသည့္ ကြ်ႏု္ပ္သားလုပ္ကိုင္ေနပံုမ်ားကို ေလ့လာရသမွ်ႏွင့္ "စင္ကာပူတြင္ စာသင္ၾကပံုအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း" ကို ေရးလုိက္ရျပန္ေခ်ၿပီ တမံု႔။

နည္းနည္းရွည္ပါမည္။ သည္းခံဖတ္ေတာ္မူၾကပါ။

(၂)

ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ကေလးငယ္ေတြကို စာသင္ေပးရံုမွ်သာမဟုတ္။ လူ႔ဘဝတြင္ ေနပံုထိုင္နည္းမ်ားကိုပါ ေလ့က်င့္ေပးသည့္ ေနရာ ျဖစ္၏။ စင္ကာပူကေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဤသည္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေတြ႔ႏုိင္၏။ သူတို႔က စာသင္ေပးရံု သက္သက္မွ် မဟုတ္။

သည္ကေန႔ (စေနေန႔) မနက္ အေစာႀကီးထၿပီး သားကုိ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရ၏။ သားက နားရမည့္ရက္မွာ မနားရ၊ အေစာႀကီး ထရသည္ဆိုၿပီး ဂ်ီက်ေနေသးသည္။ ေက်ာင္းကေန မနက္ ၇ နာရီ ကားထြက္မွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကို ၇ နာရီမတီးခင္ ေရာက္ေအာင္ သြား၏။ အစီအစဥ္က ေန႔လည္ ၁း၄၅ နာရီ ထိ။ ထိုပဲြကို Pi Force Challenge ဟု ေခၚ၏။

အစီအစဥ္မွာ စင္ကာပူတဝွမ္းရိွေက်ာင္းမ်ားမွ Primary 5 ႏွင့္ 6 ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖိတ္ၿပီး သခ်ၤာႏွင့္ သိပၸံၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးတာ ျဖစ္၏။ ၿပိဳင္ပဲြျဖစ္သည့္အတြက္ အတန္းထဲမွာ ထိပ္ ဆိုသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ေရြးေခၚ၏။ အႏို႔ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ ေက်ာင္းကိုယ္သာ ႏိုင္ေစခ်င္ၾကတာကိုး။

ၿပိဳင္ပဲြတြင္ သခ်ၤာႏွင့္ သိပၸံဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား ေပးထားမည္ျဖစ္၏။ ထိုျပႆနာမ်ားကို အုပ္စုလိုက္ ေျဖရွင္းၿပီး အုပ္စု ကုိယ္စားလွယ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က မိမိတို႔ ေျဖဆိုထားသည္ကို ရွင္းျပရ၏။ အႏုိင္ရသူမ်ားကို ဆုေပး၏။

ဤၿပိဳင္ပဲြလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ လုပ္ကိုင္ရပံု (Team work) ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ သြားမည္။ ကိုယ့္ရလဒ္ကို အားလံုးေရွ႔ ထြက္ရွင္းျပရျခင္းေၾကာင့္ တင္ျပပံုစြမ္းရည္ (presentation skill) ကို ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္သြားမည္။ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာလွ်င္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ ဆုိသည့္ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္း (problem solving skill) တတ္သြားမည္။ "ငါမရိွရင္ မင္းတို႔ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ" ဆိုသည့္ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ား အလုိလို ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေပမည္။ (က်ဳပ္သားအေၾကာင္း က်ုဳပ္ေျပာတာေနာ။ ဟိုလူႀကီးေတြ - ဒါ ငါတုိ႔ကိုေစာင္းေျပာတာဆိုၿပီး မဆီမဆိုင္ နာမေနၾက နဲ႔ဦး။)

သည္လိုအစီအစဥ္မ်ား မၾကာခဏရိွသည္။ တစ္ေနရာကို သြားေလ့လာၾကသည္။ အားကစားၿပိဳင္ပဲြ လုပ္သည္။ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ က ၾကသည္။ အပင္ေလးမ်ားကို ေလ့လာၾကသည္။ မုန္႔လုပ္စားၾကသည္။

ေက်ာင္းက တစ္လလွ်င္တစ္ႀကိမ္ Touching Base ဟု ေခၚသည့္ စာေစာင္ပို႔ေပးသည္။ (ပံုကို screen shot ရိုက္ျပထားပါသည္။)

Touching Base ၌ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ အမွာစကားျဖင့္ ဖြင့္၏။ ထိုအမွာစကားတြင္ မိဘမ်ား သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို ေရးထား သည္။ ဥပမာ - ကေလးေတြကို အင္တာနက္သံုးျခင္းအား ကန္႔သတ္ထားသင့္ေၾကာင္း၊ အင္တာနက္မွ ျမႈဆြယ္မႈမ်ား၏ သားေကာင္မ်ားျဖစ္မသြားေစရန္ မည္ကဲ့သို႔ တားဆီးရမည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စဆိုလွ်င္ မိဘမ်ားမွာ ေက်ာင္းမွ လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ အဆက္မျပတ္ေစလိုေၾကာင္း။ မိမိသားသမီး၏ student handbook ကို မျပတ္ေလ့လာေနေစလိုေၾကာင္း။ ေက်ာင္းမွ သင္ခန္းစာ မ်ားကိုၾကည့္၍ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ေျပာျပျခင္းျဖင့္ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရး တုိးတက္လာႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ အရြယ္ေရာက္ လာၿပီျဖစ္သည့္ လူပ်ိဳေပါက္ အပ်ိဳေပါက္မ်ားမွာ စိတ္ကစားလာတတ္သျဖင့္ ၎တို႔ကို မည္ကဲ့သို႔ ႏူးညံ့စြာကိုင္တြယ္ရမည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္း။ ကေလးမ်ား မသိနားမလည္၍ ေမးလာခဲ့သည္ရိွေသာ္ သူတို႔ကို ေအာ္ေငါက္မပစ္ဘဲ နားလည္သည္ထိ ရွင္းျပရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ အျပင္စာမ်ားကို ဝိုင္းဖတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ကေလးမ်ား စာဖတ္ျခင္း၌ စိတ္ဝင္စားလာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ စာၾကည့္တုိက္ကိုလည္း မၾကာခဏ သြားေပးေစလိုေၾကာင္း။ Wow.

တစ္လတစ္ခါ အေၾကာင္းအရာမထပ္ရပါ။ အမွန္ဆိုလွ်င္ ဤစာမ်ားအားလံုးကိုသာ ဘာသာျပန္လုိက္ရလွ်င္ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းမည့္ ပညာေပးလမ္းညႊန္စာအုပ္တစ္အုပ္ပင္ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ ရိွပါသည္။

ထို Touching Base ထဲ၌ ေက်ာင္းလႈပ္ရွားမႈ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္တကြ အေသးစိတ္ကို ေဖာ္ျပထား၏။ မည္သည့္အတန္းက မည္သည့္ရက္၊ မည္သည့္အခ်ိန္၌ မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈရိွသည္။ မည္သည့္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းပိတ္မည္။ စာေမးပဲြရက္က မည္သည့္ ေန႔ျဖစ္သည္ စသျဖင့္။

ထုိမွ်သာမက ေက်ာင္းတြင္းလႈပ္ရွားမႈျပကၡဒိန္ (Activity Calendar) ကိုလည္း ရက္၊ အခ်ိန္၊ ေနရာ စသည့္ အေသးစိတ္ အခ်က္ အလက္မ်ားႏွင့္ ေပးထားေသး၏။ ဘာမွ မွားစရာမရိွရ။ သူတို႔ activities ေတြက မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္က သား အတန္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ activities မ်ားကို white board တြင္ သပ္သပ္ေရးကာ မွတ္ထားရ၏။ ဒါေတာင္ တခါတေလ ေမ့သြားတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရိွေသး၏။

ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို Student handbook လုပ္ေပးထား၏။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကစတမ္းဆို Management calendar ျဖစ္ပါသည္။

သည္ Student handbook ထဲတြင္ သည္ကေန႔ ဘာအိမ္စာေတြ ေပးလိုက္သည္။ နက္ျဖန္ ဘာလုပ္ရမည္။ ဘာေတြယူလာရမည္ စသည့္ ဆရာ/ဆရာမေျပာသည့္တို႔ကုိ ေက်ာင္းသားမ်ားက မွတ္လာၾကရ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထို handbook ကိုဖြင့္ကာ အိမ္စာလုပ္ၾကသည္။ နက္ျဖန္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ၾကသည္။ (Student handbook နမူနာကို ေလ့လာႏိုင္ရန္ ပံုတြင္ ျပထားပါသည္။)

ထုိမွ်သာမက activity တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ ထုိအစီအစဥ္ကို တက္/မတက္၊ လာ/မလာဆိုသည္ကို မိဘမ်ားက လက္မွတ္ထုိးရ၏။ ထိုစာရြက္ထဲတြင္လည္း မည္သည့္အခ်ိန္စမည္။ မည္သည့္ေနရာကိုလာရမည္။ ေက်ာင္းက ကားႀကိဳမည္။ သို႔မဟုတ္ မိဘမ်ား လုိက္ပို႔ရမည္။ ဘာေတြယူလာရမည္ စသည့္ အေသးစိတ္ ညႊန္ၾကားခ်က္ပါ၏။

မိမိကေလးတြင္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပႆနာတစံုတရာရိွပါကလည္း ေၾကျငာရသည္။

(Activity consent form နမူနာကို ေလ့လာႏိုင္ရန္ ပံုတြင္ျပထားပါသည္။)

ေၾသာ္ - ေမ့ေတာ့မလို႔ သူတို႔ Parent-Teacher meeting လုပ္ပံုေလးအေၾကာင္း ေျပာပါရေစဦး။

သူတို႔မိဘဆရာအစည္းအေဝးဆိုတာ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ မိဘမ်ားအားလံုးကို ထိုင္ေစကာ ဆရာမႀကီးက အိမ္သာေဆာက္ တာ ဘယ္ေလာက္ကုန္သည္။ ေသာက္ေရအိုးဝယ္တာက ဘယ္ေလာက္၊ တံျမက္စည္းဝယ္တာ ဘယ္ေလာက္ စသည့္ စာရင္းဇယားႀကီးမ်ားကို ဖတ္ျပတာ မဟုတ္ပါ။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လွ်င္ meeting အတြက္ တစ္ခ်ိန္စီေပးထား၏။ မိဘမ်ားက ကိုယ့္သားသမီးကိုေခၚကာ သတ္မွတ္ထား သည့္အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ သြားရ၏။ ဆရာမမ်ားက (ျမန္မာျပည္တြင္သာ မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူတြင္လည္း အမ်ိဳးသားဆရာ အေတာ္နည္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔သမွ် အမ်ိဳးသမီးဆရာမမ်ားသာ မ်ားပါသည္။) မိဘမ်ားကို ၎တို႔စာသင္သည့္ အခန္းတြင္း၌သာ ေတြ႔၏။ ေတြ႔တယ္ဆိုတာ မိဘအားလံုးကို ေရာေႏွာေသာေကာ ေတြ႔တာမဟုတ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီအလုိက္ ေခၚေတြ႔တာ ျဖစ္၏။

သားတို႔အတန္းမွာ သခ်ၤာ၊ သိပၸံ၊ အဂၤလိပ္ သံုးဘာသာသင္ရသည္ဆိုေတာ့ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ ဆရာမသံုးဦး ထုိင္ေန၏။

ထို႔ေနာက္ အဂၤလိပ္၊ သိပၸံ၊ သခ်ၤာဆရာမ အသီးသီးက သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္အလိုက္ သူကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ အားသာ တယ္။ ဘာအားနည္းခ်က္ေတြရိွတယ္၊ မိဘက ဘယ္လိုလုပ္ေပးသင့္တယ္ စသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြး၏။ သို႔အတြက္ မိမိ သားသမီးအေျခအေနကို အေသးစိတ္ သိခြင့္ရပါသည္။ ဘာလိုေနသည္၊ ဘာေတြလုပ္ေပးသင့္သည္ စသည္။

ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို စခန္းသြင္း (camp) ေလ့က်င့္ေပး၏။ ကိုယ့္အိပ္ယာလိပ္၊ ကိုယ့္အသံုးအေဆာင္ (အဝတ္အစား၊ သြားတုိက္ေဆး၊ သြားတုိက္တံ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္မွ အစ)(ဘာေတြယူလာရမည္ဆိုသည္ကို စာရင္းျပဳစုေပးထား၏။) မိဘမ်ား လုိက္စရာမလို။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေက်ာင္းက အစီအစဥ္ျဖင့္သြားကာ ေက်ာင္းမွပင္ ျပန္လာတာ ျဖစ္၏။

ကေလးေတြကို သည္လို စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ေပးလုိက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးတာ၊ အိမ္သာတက္တာ စသည့္ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တတ္သြားသည္။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ယူတတ္ေစသည္။ ေနာက္ၿပီး အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခ်င္းခ်င္း ကူညီတတ္ေစ၊ အမ်ားႏွင့္ ေနတတ္ေစသည္။ သည္းခံျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတာ ဘာဆိုတာ နားလည္ေစသည္။

သည္ႏွစ္ေတာ့ P5 ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္ငံျခားေလ့လာေရးခရီး လႊတ္၏။ သားတို႔အတန္းအတြက္ ဘရူႏိုင္းႏွင့္ တရုတ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေရြးေစရာ ကြ်ႏု္ပ္က တရုတ္ႏုိင္ငံကို ေရြးလုိက္၏။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာလည္း တရုတ္ကိုသာ ေရြးပါသည္။ ဤတြင္လည္း သူတို႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ေျပာျပပါရေစဦး။

သည္ခရီးစဥ္အတြက္ တစ္လခဲြႏွစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ပါသည္။ ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေနရထိုင္ရမည္၊ ဘယ္လို အစားအေသာက္ေတြ စားရမည္။ ရာသီဥတု ဘယ္လိုရိွသည္။ ဘယ္ဘာသာစကား ေျပာသည္။ ဘာေတြကိုေတာ့ျဖင့္ လုပ္သင့္သည္။ ဘာေတြမလုပ္သင့္။ Luggage ထဲမွာ ဘယ္ပစၥည္းေတြထည့္ရမည္။ Hand carry ထဲမွာ ဘာပစၥည္းေတြ ပါရမည္။ ဘယ္ပစၥည္းေတြ မယူခဲ့ရ။ ဘယ္ေလေၾကာင္းလုိင္းျဖင့္ သြားမည္။ ခရီးသြားခ်ိန္မည္မွ်ၾကာမည္။ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ တည္းမည္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ေတြသြားမည္။ ဘာေတြလုပ္မည္ အားလံုးကို လက္စဲြစာအုပ္ကေလးရိုက္ႏွိပ္ေပးထားပါသည္။ ကေလးႏွင့္ မိဘမ်ားကိုလည္း တစ္ေန႔ေခၚေတြ႔ကာ အေသးစိတ္ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေျပာျပ၏။

မိဘမ်ားက မိမိကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းသို႔လုိက္ပို႔ရံု။ တရုတ္ျပည္မွ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ေက်ာင္းတြင္ သြားႀကိဳရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗီဇာ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စသည္တို႔ကို ခရီးသြားေအးဂ်င့္ႏွင့္ အကုန္စီစဥ္ထား၏။

ေနာက္တစ္ခုက ေက်ာင္းမွ အတန္းပိုင္ဆရာ၊ သင္တန္းနည္းျပ စသည္တို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ မိဘတို႔ကို အၿမဲဆက္သြယ္ ေနႏိုင္သည့္ Class Dojo ဆိုတာ ရိွ၏။ သားေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းမသြားႏိုင္လွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္က Class Dojo မွေန၍ ခြင့္တုိင္လိုက္ရံု ျဖစ္၏။ "အတန္းပိုင္ဆရာမ မွ တစ္ဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံသို႔" ဘာသို႔ ေတြ လုပ္ေနစရာမလို။ "ဆရာမႏွင့္ ဆရာမ အမ်ိဳးသားလည္း အဆင္ေျပပါေစ" ဘာေတြ ေရးေနစရာမလုိ။

ဆိုေတာ့ Class Dojo တြင္ တရုတ္ခရီးစဥ္တာဝန္ခံ ဆရာမက ေရာက္သည့္ေနရာမွ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို တင္ေပးေနျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ကေလး ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသည္၊ ဘာေတြလုပ္ေနသည္၊ ဘာေတြစားၾကေသာက္ၾကသည္ ဆုိသည္ကို မျပတ္ေတြ႔ေနရ ေလ၏။ ဘယ္ေတြေရာက္ေနလို႔၊ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္ဟု စိတ္ပူစရာအေၾကာင္း တစက္ကေလးမွ မရိွ။

ထို Class Dojo မွပင္ ေက်ာင္းမွလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္း မျပတ္ေတြ႔ေနရပါသည္။ သားတို႔လႈပ္ရွားမႈ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႔ကို နမူနာ တင္ေပးထားပါသည္။

ထိုမွ်သာမက ေက်ာင္းမွ လႈပ္ရွားမႈ၊ စည္းေဝးပဲြ စသည့္ဖိတ္စာမ်ားကို မိဘမ်ားထံေပးရန္၊ မိဘမ်ားက စည္းေဝးပဲြ တက္ႏုိင္/မတက္ ႏိုင္ အေၾကာင္းျပန္ရန္ Parent Gateway ဆိုသည့္ Apps လည္း ရိွပါေသး၏။ ေက်ာင္းမွာ ဘာအစည္းအေဝးေတြ၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈ ေတြရိွသည္ကို သည္မွာ ၾကည့္ႏုိင္သည္။ (ပုံတြင္ၾကည့္ပါ။)

ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အိမ္စာကို အြန္လိုင္းမွ လုပ္ခိုင္းသည္မ်ားလည္း ရိွပါသည္။ သူတု႔ိက အခ်ိန္ကို ကန္႔သတ္ေပးထားသျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္လုပ္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားကေတာင္ အတင္းတြန္းစရာမလို၊ အခ်ိန္ေက်ာ္သြားလွ်င္ တင္လုိ႔မရေတာ့မွာစိုးသျဖင့္ ကေလးကိုယ္တိုင္ အခ်ိန္မီၿပီးရန္ အားထုတ္ရေလသည္။ ဒါဆို အိမ္တိုင္း၊ အိမ္တိုင္း ကြန္ျပဴတာရိွရေတာ့မလား ဟု ေမးစရာရိွပါသည္။ အိမ္မွာ ကြန္ျပဴတာမရိွသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမွာ လုပ္လို႔ ရပါသည္။ (ျမန္မာျပည္မွာ မီဒီယာရြမ္းေတြလုပ္ေတာ့ စင္ကာပူကလည္း အတုယူကာ မီဒီယာရြမ္းေတြ လုပ္တာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

(၃)

စာေရးတာလည္း အေတာ္မ်ားသြားၿပီမို႔ နိဂ်ံဳးခုတ္ (ဟုတ္ေပါင္) နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

ကြ်ႏု္ပ္က ဤကဲ့သို႔ေရးလိုက္ျခင္းျဖင့္ စင္ကာပူဆိုတာ တုသိတာနတ္ဘံုတမွ် ေကာင္းေနသည္။ စင္ကာပူမွ ကေလးမ်ားမွာ အလြန္ေတာ္၊ အလြန္တတ္သည့္ ကေလးမ်ားျဖစ္သည္ဟု မဆိုလုိေၾကာင္း ဒံုးမေဝးေသာ ကြ်ႏု္ပ္မိတ္ေဆြတို႔ သိပါသည္။

အစုိးရ အကုန္ပံ့ပိုးေပး၊ ေထာက္ပံ့ေပး၊ စီစဥ္ေပးထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ အင္မတန္ ဘဝင္ကိုင္ေနသူမ်ားလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွာ မနည္းလွပါ။ ဤသည္ကို သူတို႔ အစိုးရလည္း သိပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ျပည္ပေလ့လာေရးခရီးမ်ား လႊတ္ေပးျခင္းမွာ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ကေလးေတြ ဘယ္လို ပညာသင္ယူေနၾကရသည္၊ သူတို႔ပညာေရး အေျခအေန ဘယ္လိုရိွသည္ ဆိုတာကိုလည္း သိေစလိုတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္ေပးခ်င္ေသာ သတင္းစကားမွာ သူတို႔ ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနသည္ ဆိုတာကို သိသာေစရံုမွ် ျဖစ္ပါသည္။

ႀကိဳက္သူတို႔ ယူေစ၊ မႀကိဳက္သူတို႔ အားမနာပါးမနာ လႊင့္ပစ္လုိက္လို႔ ရပါသည္။

အမွန္ဆို သည္ကေန႔ အစီအစဥ္ႏွစ္ခုရိွ၏။ သုိ႔ေသာ္ ပထမအစီအစဥ္ (Pi Force Challenge) ကိုသာ မသြားမေနရျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ အစီအစဥ္ျဖစ္သည့္ Arts Elective Programme Exhibition ကမူ မသြားလုိက မသြားဘဲေနႏိုင္၏။ တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း ပထမ အစီအစဥ္က ေန႔လည္ ၁း၄၅ နာရီမွ ၿပီးမည္။ ဒုတိယအစီအစဥ္က ၂ နာရီစမည္ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပ။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ အေဝးႀကီးဆိုေတာ့ တကၠစီႏွင့္သြားလွ်င္ေတာင္ မမီႏိုင္။ သည့္အတြက္ ဒုတိယအစီအစဥ္ကို ဝမ္းနည္းစြာႏွင့္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ၏။ အမွန္ဆို ကြ်ႏု္ပ္က သားကုိ ဒုတိယအစီအစဥ္ကိုပါ သြားေစခ်င္တာျဖစ္၏။ အႏို႔ သူက ပန္းခ်ီကို အင္မတန္စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္ပါ ေလာ။

ကြ်ႏု္ပ္သာ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔လက္မွတ္ယူခဲ့ေသာ္ျငားလည္း သားကိုေတာ့ ငါ့လို အင္ဂ်င္ႏွရာႀကီးျဖစ္ရမကြ ဟု မည္သည့္အခါကမွ မႀကံဳးဝါးခ့ဲစဖူးပါ။ ကြ်ႏု္ပ္က သားကို ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက ပန္းခ်ီကိုသာ ဝါသနာပါ၏။ ကြ်ႏု္ပ္မူ သူဝါသနာပါတာကိုသာ အားေပးရံုျဖစ္ပါသည္။ သူလိုခ်င္သည့္ Art supplies မွန္သမွ် အကုန္ဝယ္ေပးသည္။ သူေလွ်ာက္မည့္လမ္း ကို သူ႔ဘာသာ ေရြးေစပါသည္။

Ooooopppps !!!!

ဟိုးထားဆရာ -

ေအာင္မငီး၊ အေရးႀကီးတာတစ္ခု ေမ့ေတာ့မလို႔။

ဖတ္လက္စနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ ဆက္ဖတ္လိုက္ပါဦး။ အက်ဥ္းရံုးသာေျပာပါမည္။ ေလမရွည္ေတာ့ပါ။

စင္ကာပူမွေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အဂၤလိပ္စာအျပင္ အေမ့လွ်ာ (mother tongue) ကိုလည္း မယူမေန ယူၾကရ၏။

(ေခတ္ေပၚ ဘာသာျပန္ဆရာႀကီးမ်ားကို အားက်၍ သူတို႔လို ဘာသာျပန္ၾကည့္တာ ျဖစ္ပါသည္။)

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မေလး၊ တရုတ္၊ တမီလ္ စသည့္ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကို မယူမေနရ ယူရ၏။ Mother tongue သင္တယ္ ဆိုတာလည္း ပီဘိ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အျဖစ္မွ် သင္တာမဟုတ္ပါ။ ဝတၳဳမ်ားဖတ္ႏုိင္သည္ထိ၊ ဂႏၳဝင္စာေပမ်ား ေလ့လာႏိုင္သည္ထိ သင္ေပးတာ ျဖစ္ပါသည္။ Mother tongue မေအာင္လွ်င္ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ခြင့္ မျပဳပါ။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ျပည္ေထာင္စု ေရႊႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာတုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးႏြယ္စု ႀကီးမ်ား ရိွပါသည္။ ျမန္မာေတြအေနႏွင့္ အျခားဘာသာစကားကို မသင္လိုဘူးဆိုေစ။ ထို တိုင္းရင္းသား ကေလးသူငယ္မ်ား အတြက္ တိုင္းရင္းသားစာေပကို mother tongue အေနႏွင့္ မယူမေနရ ျပ႒ာန္းေပးလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ဆႏၵျဖစ္မိပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေဆာင္ပုဒ္ႀကီးမ်ားကို ဆင္ေလာက္ရိွသည့္စာလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ေရး၊ ဆင္ဖမ္းလိုက္မကြ၊ က်ားဖမ္းလိုက္မကြ ဟု အသားကုန္ႀကံဳးဝါးကာ တကယ္ထြက္လာေတာ့ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ႏွင့္ထြက္လာတတ္သည့္ ျမန္မာျပည္မွ အစိုးရ အရာရိွမင္းမ်ားကိုေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္ အလြန္လန္႔လည္းလန္႔၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ပါသည္။

Mother tongue ပေရာဂ်က္ဟု နာမည္တပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ခ်မ္းသာေအာင္ ႀကံေဆာင္ႏိုင္သည္မွာ ျမန္မာျပည္၌သာ ရိွသည္။

ယခုလည္း တိုင္းရင္းစာေပသင္ဘို႔ ဘာတဲ့၊ ၉ တန္းေအာင္ကို ခန္႔မည္ဆိုလား သတင္းဖတ္လုိက္ရ၏။ အဟက္ဟက္။

အဲေလ၊ သည္ကိစၥ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္တာ။ ထားလိုက္ပါ။

အဲသလို အင္မတန္ႀကီးက်ယ္သည့္ကိစၥမေျပာပါႏွင့္။

ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မွာ အမွားေတြပါေနလို႔ ျပင္ေစခ်င္လို႔ အပင္ပန္းခံလုပ္ေပးတာေတာင္ ဘယ္  . . . . . . . . သားကမွ ဂရုမစိုက္ပါ။

နိဂံုးခ်ဳပ္မည္ဆိုၿပီးမွ အေတာ္ရွည္သြားတာ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ဒီတခါ အဟုတ္ေတာ္၊ တကယ္ေတာ္၊ ဘုရားစူးရပါေစ့ ေတာ္ပါၿပီ။

 လူအခ်င္းခ်င္း လက္ႏွင့္ႏိႈက္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၇ ဇူလိုင္၊ ၂ဝ၁၉