ငွက္ေပ်ာမွန္းမသိ၊ ေခ်းမွန္းမသိ

ဘႀကီးေမာင္ယာ၏ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ ပန္းဘဲျဖစ္၏။ ေတာရြာ၌ႀကီးျပင္းၿပီး ပန္းဘဲအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေန ေသာ္လည္း ဘႀကီးေမာင္ယာမွာ တကယ့္ပညာရိွတစ္ဦးျဖစ္၏။ စကားအေျပာအဆို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး ရုပ္ရည္မွာလည္း အလြန္ သန္႔ေလ၏။ ဘႀကီးေမာင္ယာကား အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။

(မွတ္ခ်က္။          ။ ပညာရိွဆိုလို႔ ခညားတို႔လို Ph.D ေတြ၊ Ph.E, Ph.F ေတြ။ MBA, MBC, MBZ ေတြ ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရိွဆိုတာ ဘဲြ႔ဒီဂရီေတြႏွင့္ လားလားမွ မပတ္သက္ေၾကာင္း မယ္ေခြကဗ်ာကိစၥႏွင့္ပင္ သိႏုိင္ၾကပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

ကိုေအာင္ျမင့္ေရႊတို႔က ဘႀကီးေမာင္ယာကို ရန္ကုန္မွာေခၚထားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ အလည္သြားတိုင္း ဘႀကီးေမာင္ယာက ဆံုးမစကားမ်ား ေျပာ၏။ သူေျပာတာေတြမွာ မွတ္စရာအျပည့္ပါသည္။

တစ္ခုေသာညေနတြင္ ဘႀကီးေမာင္ယာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပ၏။ ပံုျပင္နာမည္မွာ "ငွက္ေပ်ာမွန္းမသိ၊ ေခ်းမွန္းမသိ" ဟူ၏။ ပံုျပင္ေလးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္၏။

ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးမင္းျပဳစဥ္ကာလ တကၠသိုလ္ျပည္မွာ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးသည္ လူငယ္တို႔တတ္အပ္ရာ အ႒ာရသပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားေပးေနသည္ဟူသတတ္။

တစ္ေန႔တြင္ ဆရာႀကီး၏ ေက်ာင္းသုိ႔ လူငယ္ႏွစ္ဦး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ႏွင့္ ခ်ီတက္လာေလရာ ဆရာႀကီးလည္း ထုိသူငယ္ႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္လ်က္ရိွ၏။

လူငယ္မ်ားမွာ ေတာလမ္းခရီးမွ လာခဲ့ရသျဖင့္ ေျခေထာက္တြင္ ရႊံ႔မ်ားေပက်ံေနေလရာ ေက်ာင္းေပၚမတက္မီ ေျခနင္းခံု၌ ေျခေဆးၾက၏။

ပထမလူငယ္မွာ ေရမ်ားကို တဗြမ္းဗြမ္းႏွင့္ ေလာင္းေဆးေလ၏။ ေရအိုးသာ တစ္ဝက္ေလာက္ကုန္သြားသည္ ဖေနာင့္မွရႊ႔ံမွာ မစင္ေလ။

ဒုတိယလူငယ္မွာမူ ေရကိုခပ္၊ ေျခကိုသင့္ရံုေလာင္းကာ ရြ႔ံမ်ားကို ေသခ်ာစြာ ပြတ္သပ္ေဆးေၾကာ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ေနာက္ ေရတမႈတ္ျဖင့္ သတိထားၿပီး စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာေလရာ ေရႏွစ္မႈတ္မွ်ႏွင့္ပင္ ေျခေထာက္မွာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သြားေလ ၏။

သည္လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္၍ ဆရာႀကီးမွာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ရိွေလသည္။

ခ်ဳပ္ရလွ်င္ ထိုလူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာႀကီးထံ၌ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ပညာသင္ၾကားၿပီး ဂရက္ဂ်ဴေရးရွင္း ဆယ္ရီမိုနီ၌ ဘက္ခ်လာ လက္မွတ္ႀကီးမ်ားကို အပ္ႏွင္းခံရၿပီးသကာလ ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ၾကေလကုန္သတည္း။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတူျပန္ခဲ့ရာ ေတာလမ္းတစ္ခု၌ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေျခရာကြက္ႀကီးမ်ား ေတြ႔ေလရာ ပထမသူငယ္မွာ ေၾကာက္လန္႔လွ်က္ ေအာင္မငီး၊ သည္ေလာက္ႀကီးတဲ့ေျခရာႀကီးဆို နည္းတဲ့ေကာင္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။ ေတြ႔မ်ားေတြ႔ရင္ ငါတို႔ကို သတ္မွာ မုခ်ပဲ ဆိုကာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတားဆီးေနသည့္ၾကားမွပင္ (ဦးဝရသ ကဲ့သို႔) အသားကုန္ထြက္ေျပးေလ၏။

ဒုတိယသူငယ္မွာမူ ေျခရာကို အနားကပ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလ်က္ အင္း၊ ဒါဟာ ဆင္ေျခရာကြက္ပဲ။ ဆင္ေတာင္မွ ဆင္မႀကီးပါလား။ ဇီးႀကီးနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ေမြးခါနီးေနၿပီ။ တစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ေကာ္ေပါက္တိုးပေဟ့ ဟု တစ္ကိုယ္တည္းေရရြတ္ကာ ေရွ႔ဆက္သြားေလရာ ၎ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ကေလးေမြးၿပီးစ ဆင္မႀကီးကို ဆင္ေပါက္ကေလးႏွင့္အတူ ေတြ႔ရေလ၏။

သူုငယ္လည္း ျမက္ႏု၊ ငွက္ေပ်ာ စသည့္ ဆင္မႀကီးႀကိဳက္တတ္သည့္ အစာမ်ားကို ယူသြားကာ ေခ်ာ့ျမဴလ်က္ ဆင္မႀကီးႏွင့္ ယဥ္ပါးေအာင္လုပ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ ဆင္မႀကီးကိုစီးကာ ဆင္ကေလးကို ေနာက္ကပါေစၿပီး ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ဗမွားျပည္ႀကီးသို႔ ဆုိက္ေရာက္ေလသတည္း။

ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးသို႔ ဆင္မႀကီးစီးကာဝင္လာသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေတြ႔သည့္အခါ ပထမသူငယ္မွာ တအံ့တၾသျဖစ္လ်က္ ေမးျမန္းေလရာ ဒုတိယသူငယ္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပေလ၏။

ထုိအခါ ပထမလူငယ္က -

"အင္း၊ ဆရာႀကီးဟာ အေတာ့္ကို မတရားတဲ့သူပဲ။ ေက်ာင္းလခညီတူညီမွ်ေပးၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကသူခ်င္း အတူတူ သူ႔ကိုေတာ့ ပညာအကုန္သင္ေပးတယ္။ ငါ့က်ေတာ့ ပညာေတြ ခ်န္ထားတယ္။ ငါ ဆရာႀကီးကို တရားစဲြမယ္။"

- ဟုေတြးကာ ဆရာႀကီးဆီ ထြက္ခြာလာခဲ့ေလ၏။

ဆရာႀကီးဆီေရာက္ေလေသာ္ ခရီးေရာက္မဆုိက္ -

ဆရာႀကီး ဘာေကာင္းသလဲ။

ေက်ာင္းလခေပးၿပီး စာသင္တာခ်င္းအတူတူ ဟုိေကာင္ကိုေတာ့ ပညာေတြ အကုန္သင္ေပးတယ္။ က်ဳပ္က်ေတာ့ အကုန္ သင္မေပးဘူး။ ဆရာႀကီးကုိ ၆၆(ဃ) နဲ႔တရားစဲြမယ္။ (ဟုတ္ေပါင္၊ မွားကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး။)

၎ျပန္လာမည္ဆုိသည္ကို သိႏွင့္ေနေသာ ဆရာႀကီးက "လာပါေမာင္၊ ခဏထိုင္ပါဦး။ ေဟာဒီ နက္စ္ေကာ္ဖီက အေတာ္ ေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္။ ေကာ္ဖီေလးမ်ား ေသာက္ပါဦး" ဆိုၿပီးမွ ရွင္းျပ၏။

ဒီလိုကဲြ႔ေမာင္ရဲ့။ ဆရာႀကီးက ဟိုသူငယ္ကို ပညာအကုန္သင္ေပးဆို - သူက ဆရာႀကီးေခ်းကို ေန႔တိုင္းစားတယ္ကဲြ႔။ ေမာင္လည္း ဆရာႀကီးပညာကို အကုန္လိုခ်င္ရင္ သူ႔လိုပဲ ဆရာႀကီး ယိုထားတဲ့ေခ်းကို စားရလိမ့္မယ္။

သူငယ္လည္း မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းလက္လာလ်က္ -

"ဟာ၊ ဆရာႀကီးႏွယ္။ အဲသဟာ အခုမွေျပာရသလား။ ဆရာႀကီးပညာေတြသာ အကုန္ရမယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီးေခ်းကို စားပါမယ္" ဟု အားတက္သေရာ ေျပာေလ၏။

ဆရာႀကီးလည္း တပည့္တစ္ေယာက္ကိုေခၚ။ ဝါးတစ္ဆစ္ကို ယူေစလ်က္ ဝါးဆစ္၌ အေပါက္ေဖာက္ခိုင္း၏။ ထို႔ေနာက္ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ ထန္းလ်က္ကို ေရာနယ္ေစကာ ဝါးဆစ္ထဲထည့္၊ တစ္ဖက္မွေန၍ ညွစ္ထုတ္ကာ ငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚ၌ သံုးပံုပံုေစၿပီး အိမ္သာအတြင္း သြားထားေစ၏။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္လာၿပီး ေခ်းစားရန္ အားတက္သေရာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူ သေကာင့္သားကေလးကို ကိုင္း၊ ေမာင္ရင္။ ဆရာႀကီး အိမ္သာထဲမွာ ေခ်းသံုးပံုယိုၿပီး ငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚ ပံုထားခဲ့တယ္။ သြားစားေခ်ေပေတာ့ ဟု ခုိင္းလိုက္၏။

သူငယ္လည္း ဝမ္းသာအားရ ေက်ာင္းေပၚမွ ေျပးဆင္းလ်က္ အိမ္သာထဲ၌ ဆရာႀကီးျပင္ထားခဲ့ေသာ ငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚမွ အရာမ်ားကို ပလုပ္ပေလာင္း စားေလ၏။

စားရင္းႏွင့္မွ ေတြးမိသည္မွာ -

"အင္း၊ ပညာရိွဆိုတာ ေခ်းေတာင္မွ ငါတို႔ေခ်းလို နံမေနပဲ ေမႊးၿပီး ခ်ဳိေနပါလား" - ဟူ၏။

အားလံုးကုန္သြားေလေသာ္ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ခဲ့၏။

"ဘယ့္နဲ႔လည္းေမာင္၊ စားလို႔ကုန္ခဲ့ၿပီလား။"

"ကုန္ခဲ့ပါၿပီဆရာႀကီး။"

"ဘယ့္နဲ႔ေနသလဲကဲြ႔။ ဆရာႀကီးေခ်း။"

"ဟာ၊ ပညာရိွမ်ားရဲ့ေခ်းဟာ ေမႊးၿပီးခ်ဳိေနပါကလား ဆရာႀကီးရဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခ်းဆိုရင္ စားဘို႔မေျပာနဲ႔။ အနားေတာင္ မကပ္ႏိုင္ဘူး။"

ထိုအခါမွ ဆရာႀကီးက -

"အိမ္း၊ အိမ္း၊ ေကာင္းပါေပရဲ့ေမာင္။ ေခ်းမွန္း၊ ငွက္ေပ်ာမွန္းေတာင္ မခဲြတတ္တဲ့ မင့္လိုေကာင္ကို ငါက ဘယ္လိုလုပ္ ပညာသင္ေပးလို႔ ရမတံုးကဲြ႔။ အဲဒီေတာ့ -

ရြာျပန္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ လမ္းေလးေလွ်ာက္ေပးရံုနဲ႔ တစ္ေန႔ သံုးေထာင္ရတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းဘူး ေဝလာရင္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္ဦးေနာ။ ေတာ္ၾကာ ဒန္ေပါက္ဆိုၿပီး ၾကာဇံေၾကာ္ေတြ ျဖစ္ေနဦးမယ္" ဟု ဆံုးမကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ ေလသတည္း။

ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ -

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။

ေမာင္ညီမေလးတုိ႔လည္း ေခ်းမွန္း၊ ငွက္ေပ်ာမွန္းခဲြတတ္ေအာင္ အခုကတည္းက ကိုယ္ယုိထားတဲ့ေခ်းကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္နမ္းၾကည့္ၾကဦးေနာ္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး၌လည္း ေခ်းမွန္း၊ ငွက္ေပ်ာမွန္းမသိသူမ်ား အေတာ္ေပါေလသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၈၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၉

မနက္ ၁၁း၅၂ နာရီ