အလုိက္သိျခင္း အႏုပညာ

(၁) အလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္

အမွန္ဆို ကြ်ႏု္ပ္၌ အသင္တုိ႔ကို ေျပာျပစရာမ်ား ရင္ႏွင့္အျပည့္ရိွ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိအေၾကာင္းအရာတို႔မွာ သင္တို႔သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ပင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေရးပစ္လုိက္ခ်င္သူမ်ားလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း မ်ားစြာ ရိွေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသားသူမ်ားအား အကာအကြယ္ေပးမည္ဟူသည့္ ဥပေဒဟူသည္ ယေန႔အထိ မေမြးေသး။ မရိွေသး။ အစအနေတာင္ မျမင္ရေသး။ ထိုဥပေဒ ေရးဆဲြၾကမည္ဟုပင္ မည္သူမွ စိတ္မကူးၾကေသး။

အမွန္ကိုေျပာရပါမူ မိမိစိတ္ထဲ၌ ခံစားရသည့္အတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆို ေရးသားျခင္းကို အကာအကြယ္ေပးသည့္ဥပေဒ ဟူသည္ ဤဘဒၵကမၻာေပၚရိွ ႏိုင္ငံအသီးသီး၌ ယေန႔အထိ မေမြးေသး၊ မရိွေသး၊ မေပၚထြန္းေသး။ (ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ေတာ့ ရိွေကာင္းရိွႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မသိပါ။) သို႔တုိင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္ အစရိွသည္မ်ားကို လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ စတင္ေပၚထြန္းပါၿပီ ဆိုကတည္းက တစိုက္မတ္မတ္ ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္၏။ (လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ဟူသည္ လူတစ္ေယာက္ကို အေျခအျမစ္မရိွဘဲ အသားလြတ္ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားျခင္းကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ေၾကာင္း အဆင့္အတန္းရိွေသာ စာမ်ားကုိသာဖတ္သည့္ ကြ်ႏု္ပ္မိတ္ေဆြမ်ား သိပါသည္။)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရင္ထဲရိွသမွ် ဖြင့္ခ်လိုက္၊ ေရးခ်လုိက္လွ်င္၊ ဟိုပုပ္မ၊ သည္ပုပ္ထီးမ်ားျဖင့္ အေရးယူရန္ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနသူမ်ားသည္ ရိွ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကို ေစတနာထားလြန္းရကား ဘာအလုပ္တစ္ခုမွ မလုပ္ေစရဘဲ အစိုးရက အခမဲ့ေကြ်းသည့္ ထမင္းကိုစားကာ ေအးေအးလူလူ ေနေစခ်င္သူမ်ား အလြန္ေပါမ်ားလွေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အီအီးပါျခင္းကိစၥ၊ ေလယာဥ္ပ်ံစီးျခင္းကိစၥ၊ ခရီးသြားျခင္းကိစၥ၊ ထမင္းစားျခင္းကိစၥမ်ားကဲ့သုိ႔ မည္သည့္ ပုပ္ထီး၊ ပုပ္မမ်ားႏွင့္မွ မျငိစြန္းႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ ေရးထုတ္ေနရေခ်ေသာဟူသတတ္။ ဒါေတာင္ တခါတခါ လက္လြန္သြားမိ၍ ရန္ကုန္က အစ္မႀကီးက လွမ္းလွမ္း သတိေပးေနရေခ်ေလေသး၏။

၎တို႔ အရွက္မရရေလေအာင္ ၎တို႔၏ အျပစ္အနာအဆာမ်ားကို မေရးသားျခင္းသည္လည္း သိတတ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

သို႔တၿပီးကား ယခုလည္း မည္သည့္ပုပ္မႏွင့္မွ မျငိစြန္းႏုိင္ေသာ အလုိက္သိျခင္းအေၾကာင္းကို အလုပ္မရိွ အလုပ္ရွာကာ ေရးသားလုိက္ရျပန္သည္ တမံု႔။ (ပုပ္မကို သည္လိုစာလံုးေပါင္းရမည္၊ ဟိုလိုစာလံုးေပါင္းရမည္ဟု လာမေျပာပါႏွင့္။ ေသာက္ျမင္ကပ္လြန္း၍ တမင္တကာ ပုပ္မဟု ေရးျခင္းျဖစ္၏။)

(၂) အလုိက္သိျခင္း

ဤဒြႏၷယာႀကီးသည္ အလုိက္သိသူမ်ားေၾကာင့္ အလြန္လွပရသလို အလုိက္ကန္းဆိုးမသိသူမ်ားေၾကာင့္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ ရ၏။ အလုိက္သိျခင္းအႏုပညာသည္ ဘဝေနနည္းအႏုပညာ၏ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္၏။

အလုိက္သိျခင္းကို ေက်ာင္းမွာစာသင္သလို သင္ေပးလို႔ရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက လူႀကီးမိဘမ်ားက လူ႔ဘဝတြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ ေနရမည္၊ ထိုင္ရမည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သင္ေပးရာမွ ရလာသည့္ အက်ိဳးအျမတ္ျဖစ္၏။ လူ႔ေလာကတြင္ ေနနည္း၊ ထုိင္နည္းတတ္သြားၿပီဆိုပါက အလုိက္သိျခင္းပညာကုိ အလုိလိုတတ္သြားလိမ့္မည္။

အလုိက္သိတတ္ျခင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ ထုိသူ၏ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေတြးတတ္၊ ေခၚတတ္မႈျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ ယူဆပါသည္။ လူတစ္ဦး၏ ပညာဉာဏ္ရိွမႈႏွင့္ အလုိက္သိတတ္မႈတို႔မွာ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနလိမ့္မည္ထင္၏။

အလုိက္မသိတတ္သူမ်ားကား မည္မွ်ပင္ ေျပာေနသည္ျဖစ္ေစ။ တဲ့တဲ့ေျပာတာေတာင္ အလုိက္သိမလာသည္ကိုလည္း မ်က္ျမင္ ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႔ရပါ၏။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ထုိသူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး မ်ားစြာအံ့ၾသတေမာျဖစ္ရေသာ ဟူ၏။

သုိ႔ဆိုလွ်င္ မည္သည္ကုိ အလုိက္သိသည္ ေခၚပါသနည္း။

အလုိက္သိျခင္းမွာ အလြန္က်ယ္ျပန္႔လွ၏။ အလုိက္သိျခင္းကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရခက္ပါသည္။

အျခားသူမ်ား၏ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ မိမိ၏ ကာယကံမႈ၊ ဝစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈတို႔ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျပဳမူေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ျခင္း အား အလိုက္သိသည္ ဟု ေခၚႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တျခားသူမခိုင္းရဘဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကုိယ္ သင့္ေတာ္မည္ထင္သည့္၊ လုိအပ္မည္ ထင္သည့္၊ အဆင္ေျပမည္ ထင္သည့္အရာကို လုပ္ေပးျခင္းကို အလုိက္သိသည္ဟု ေခၚႏုိင္ပါသည္။ ဤသည္မွာ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို မိမိစိတ္ကူးႏွင့္ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တာကုိ မလုပ္ျခင္း၊ မေျပာသင့္မေျပာထိုက္တာကို မေျပာျခင္းသည္လည္း အလိုက္သိျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေရွးပညာရိွမ်ား၏ ဆံုးမစာမ်ားတြင္ အလုိက္သိျခင္းကိစၥမ်ား အမ်ားအျပားပါ၏။

အလုိက္သိျခင္း နမူနာတို႔ကိုျပရလွ်င္ ေအာက္ပါတုိ႔ျဖစ္၏။

Ø  တစ္ေယာက္ေယာက္ အိပ္ေနစဥ္ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ တိုးတိတ္ျငင္သာစြာ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္းျဖစ္၏။

Ø  ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားမွလူမ်ား ရန္ကုန္သုိ႔ ေဆးကုသရန္လာရာတြင္ သူမ်ားအိမ္၌ တစ္လ၊ ကိုးသီတင္း တည္းခိုရမည္ ျဖစ္ရာ မိမိတို႔အတြက္ ဆန္ စသည့္ စားနပ္ရိကၡာမ်ား သယ္လာျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္းျဖစ္၏။

Ø  အျခားသူမ်ား အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ စကားကုိ တိုးတိတ္ျငင္သာစြာ ေျပာျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္းျဖစ္၏။

Ø  ကား၊ ရထား။ သေဘၤာေပၚမ်ား၌ မိမိထက္ ပိုလိုအပ္သူ (သက္ႀကီးရြယ္အို၊ မသန္မစြမ္း၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္၊ ကေလး စသည္) မ်ားကို မိမိ၏ ထိုင္ခံုေနရာေပးျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္းျဖစ္၏။

Ø  အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားအိမ္တြင္ တည္းခိုေနထိုင္ရစဥ္ သန္႔ရွင္းေရးစေသာ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို မိမိဘာသာ လုပ္ကိုင္ေပးျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္းျဖစ္၏။

Ø  လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ လမ္းကို ပိတ္မေလွ်ာက္ဘဲ တစ္ဘက္ကပ္ကာ အျခားသူမ်ားအား လမ္းေပးျခင္းသည္ အလုိက္သိျခင္း ျဖစ္၏။

အလုိက္သိျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာကား အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သတည္း။

သို႔ဆိုလွ်င္ မည္သည္တို႔သည္ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတတ္ျခင္း ျဖစ္ဘိသနည္း။

တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ သူ႔စကားကို စိတ္မဝင္စားဘဲ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္လိုက္၊ ဟိုသည္ ထသြားလိုက္။ တျခား မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာလုိက္လုပ္ျခင္းသည္ အလုိက္ကန္းဆိုး မသိျခင္းျဖစ္၏။

ဆရာဆရာမ စာသင္ေနစဥ္ ဝါးကနဲ အက်ယ္ႀကီးသမ္းျခင္းသည္ အလုိက္ကန္းဆိုး မသိျခင္းျဖစ္၏။

သူမ်ား ႀကိဳက္မွန္းမသိ၊ မႀကိဳက္မွန္းမသိ။ ခြင့္မေတာင္းဘဲ သူ႔အခန္းထဲ စြပ္ကနဲဝင္ျခင္းသည္ အလုိက္ကန္းဆိုး မသိျခင္းျဖစ္၏။

အလုိက္သိသူမ်ားသည္ လူမ်ားတန္းစီေနသည္ကို ၾကားမွ ျဖတ္ဝင္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားမွာမဟုတ္။

အလုိက္ကန္းဆိုးမသိသူမ်ားမွာမူ ကားေပၚကို သူ႔ထက္ငါ အတင္း အလုအယက္ တိုးေဝွ႔တက္ၾကေလသည္။

အျခားသူမ်ားႏွင့္ က်ပ္ျပဴးၿပီး ေရာထိုင္ေနရစဥ္ အလုိက္သိသူမ်ားက မိမိကိုယ္ကို အသာက်ံဳ႔ထိုင္ေနသခုိက္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိသူမ်ားကား ၿဖဲကားကာ ထုိင္ေနတတ္ၾက၏။

အလုိက္သိသူမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားကို ဦးစားေပး၏။

အလုိက္ကန္းဆိုးသိသူမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ရဘုိ႔သာ အေရးႀကီးေလသည္။

သို႔ေသာ္ အလုိက္သိျခင္းကို ဖားတာႏွင့္ ေရာမခ်ပါႏွင့္။ အခ်ိဳ႔လူလည္ႀကီး သားသမီးမ်ားမွာ အလုိက္သိျခင္းႏွင့္ ဖားျခင္းကို ေရာပစ္ တတ္ၾက၏။

လူႀကီးလာလို႔ ကားတံခါးအတင္းေျပးဖြင့္ေပးျခင္းကို ကြ်ႏု္ပ္ကေတာ့ အလုိက္သိျခင္းထဲတြင္ မထည့္လိုပါ။

(အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဤသည္ကို သာယာႏွစ္သက္တတ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဤအျပဳအမူကို သာယာႏွစ္သက္သူမ်ားထဲတြင္ ကြ်ႏု္ပ္မပါပါ။ ဤသည္မွာ လူမ်ားထမ္းသည့္ ေဝါေပၚတြင္ လုိက္ပါဇိမ္ခံလိုေသာ ပေဒသရာဇ္စနစ္၏ ဆုိးေမြမ်ားျဖစ္သည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ကေတာ့ စြပ္စြဲခ်င္ပါသည္။ စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကလူမ်ားမွာ အေတာ္ - င္ေခါင္းက်ယ္လွ၏။ ကားကို ကိုယ္တုိင္မေမာင္း။ ဒရုိင္ဘာခန္႔ထားၿပီး ေမာင္း၏။ ေနာက္ေတာ့ ဖူးဖူးမႈတ္ထားေသာ သမီးကေလးမွာ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ ျငားေတာ့၏။)

မႏၱေလးမွာေနသည့္ ဆရာမကို ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းျခင္း။ ရန္ကုန္တြင္ေနသည့္ ဆရာမကို ေတာင္ႀကီး၌ ေနရာခ်ထားေပးျခင္း။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ မိသားစုႏွင့္ အေျခက်ေနသည့္ ဆရာမကို ရခုိင္သို႔ပို႔ျခင္းကား အလြန္ႀကီးမားလွစြာေသာ အလုိက္မသိျခင္း သို႔မဟုတ္ မိုက္မဲျခင္း သို႔မဟုတ္ ရူးသြပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။

(၃) အလုိက္သိျခင္း၊ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းျခင္းတုိ႔ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္စပ္ေနပံု

အလုိက္သိျခင္းႏွင့္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း၊ ယဥ္ေက်းျခင္းတို႔သည္ ဒဂၤါးျပားတစ္ျပား၏ ေခါင္းႏွင့္ပန္း ျဖစ္၏။ အလုိက္သိသူမ်ား သည္ စည္းကမ္းေသဝပ္သူမ်ား၊ ယဥ္ေက်းသူမ်ားျဖစ္၏။

အလုိက္သိသူမ်ားသည္ မိမိဖြထားေသာ အမိႈက္မ်ားကို မိမိဘာသာ ရွင္းသြားသည္။

အလုိက္မသိသူမ်ားမွာမူ အမိႈက္မ်ားကို ေတြ႔ကရာပစ္သည္။ ဤသည္မွာ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုိက္မသိျခင္းႏွင့္ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္းမွာ ဆက္စပ္ေနသည္ ဟု ကြ်ႏု္ပ္ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

တစ္ေယာက္ေယာက္ စကားေျပာေနသည္ကို ေခ်ာင္းနားေထာင္ျခင္း၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖံုးပြတ္ေနသည္ကို ေဘးမွ ၾကည့္ေနျခင္း၊ အျခားသူတစ္ေယာက္၏ စာကို ဖြင့္ဖတ္ျခင္း စသည္တို႔မွာ အလုိက္မသိျခင္းမွ ဆင္းသက္လာသည့္ မယဥ္ေက်းမႈ မ်ားျဖစ္၏။

အလုိက္သိသူမ်ားလာလွ်င္ စည္းကမ္းရိွသူ၊ ယဥ္ေက်းသူ မ်ားလာမည္။

စည္းကမ္းရိွသူ၊ ယဥ္ေက်းသူ မ်ားလာပါက လူတို႔၏ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးလည္း ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္လာမည္။

ထိုအခါ လူေနမႈအဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္မားလာမည္။

ကြ်ႏု္ပ္ဆုိလိုသည့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သည္ဆိုျခင္းမွာ တုိက္ႀကီး ကားႀကီးေတြႏွင့္ေနရျခင္းကို ေျပာျခင္းမဟုတ္။

၁၅ ထပ္တိုက္ေပၚမွာေနၿပီး အေပၚက ကြမ္းတံေတြးေထြးခ်သူကို လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သည္ဟု အသင္ထင္ပါသလား။

သိန္း ၂၀၀၀ တန္ကားႀကီးေပၚမွေန၍ လမ္းမေပၚသို႔ ကြမ္းတံေတြးေထြးခ်သြားသူကို လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သူဟု ဆုိနိုင္ပါမည္လား။

အိမ္ႀကီးဟီးေနေအာင္ ေဆာက္ထားေသာ္လည္း ေရမ်ားကုိ အတိုင္းအဆမရိွ သံုးျဖဳန္းေနသူကို လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သည္ ဟု ေခၚႏုိင္ပါမည္လား။

သိန္း (၇) ေသာင္းေလာက္တန္ေသာ ၿခံႀကီးဝင္းႀကီးထဲမွာေနၿပီး အိမ္အကူေကာင္မေလးကို ဆီပူႏွင့္ေလာင္းသူသည္ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းျမင့္သူ ျဖစ္ပါသလား။

(၄) နိဂံုး

လူ႔ေလာကတြင္ ေနထိုင္စဥ္၊ အထူးသျဖင့္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အတူေနရစဥ္ အလိုက္သိျခင္းသည္ အလြန္အေရးႀကီးလွ၏။

ေရွးအခါက တစ္ေက်ာင္းတည္း၌ အတူေနၾကေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးမွာ အလြန္တည့္သည္ဆုိ၏။

အျခားသူမ်ားက ၎တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္သည္မွ်တည့္ေၾကာင္း တအံ့တၾသ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက "တပည့္ေတာ္က ဦး . . . . . မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ သူ႔အႀကိဳက္ပဲ လုိက္လုပ္တယ္" ဟု ေျဖ၏။

ေနာက္ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ေမးျပန္ရာတြင္လည္း အလားတူပင္ "တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ ဦး . . . . . မႀကိဳက္တာ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ဘူး။ သူ႔အႀကိဳက္ပဲ လုိက္လုပ္တယ္" ဟု ေျဖသည္ဆုိ၏။

တစ္ဦးမႀကိဳက္တာ တစ္ဦးမလုပ္သူမ်ားသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ မတည့္စရာ ရိွပါမည္နည္း။

ဤသည္မွာ အလုိက္သိျခင္း၏ ႀကီးစြာေသာ စံျပနမူနာ ျဖစ္ပါသည္။

အလုိက္သာသိပါက စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာေနရသည္ဟူေသာ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က အသင္တို႔အား အလုိက္သိသူမ်ားျဖစ္လာၾကေစရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကဘို႔၊

ထို႔ထက္ မိမိတို႔၏ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို အလုိက္သိသူမ်ားျဖစ္လာၾကေစရန္ အေရးတႀကီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကဘို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း။

လူအခ်င္းခ်င္း အလုိက္သိျခင္း ကင္းရွင္းၾက ၾက . . . (ဟုတ္ေပါင္) မႊားကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး ေဆာရီး။

လူအခ်င္းခ်င္း အလုိက္မသိျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ေမ၊ ၂၀၁၉