စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ အယူအဆတစ္ခု

 (၁)

QA/QC သင္မည့္ေန႔က ေက်ာင္းသုိ႔အသြား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီဝင္ေသာက္ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ တင္ထားေသာ စာအုပ္အခ်ိဳ႔ယူလာေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကို ေကာက္လွန္ၾကည့္မိ၏။

ျမတ္စြာဘုရား။

အျခားစာမ်ားမဖတ္ရေသးမီ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာမွ စာတစ္ပုိဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္မ်က္လံုးမ်ားမွာ ၅ စင္တီမီတာခန္႔ ျပဴးက်ယ္သြားရေလသတည္း။

အျခားစာမ်ားကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ရင္း ကြ်ႏု္ပ္မွာ စာမ်ားကို ဆက္မဖတ္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ေၾကာက္လန္႔လာမိေလ၏။ သည္စာမ်ားကိုသာ လူငယ္မ်ား ဖတ္မိၾကလ်င္ျဖင့္ ဘုရားဘုရား။ (တစ္ႏွစ္လံုးေနလို႔ တစ္ခါမွ ဘုရားကိုသတိမရ။ ယခုမွ သတိရေလသည္ျဖစ္ရာ ဘုရားကိုသတိရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ အႏွီေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေက်းဇူးတင္ရေပသည္တမံု႔။)

၎စာမ်ားကား အဆိပ္ထက္ဆိုးေသာ စာမ်ားတည္း။

အဆိပ္ဟူသည္ ေသာက္သူတစ္ေယာက္ကိုသာ ေသေစႏိုင္၏။ သို႔တိုင္ ေသခ်င္သူမွလဲြ၍ အားအားလ်ားလ်ား မည္သူမွ အဆိပ္ကို ေရငတ္ေျပ ေသာက္သူဟူ၍ ရိွလိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႔အတြက္ အဆိပ္ကို သိပ္ေၾကာက္စရာမရိွ။

သို႔ေသာ္ သည္စာအုပ္ကို အပ်င္းေျပ ေကာက္ကက္လွန္ရာမွ သည္စာမ်ားကို သေဘာက်ကာ က်င့္သံုးသြားလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးႀကီး နည္းေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္ဆုိတာ တစ္အုပ္ထဲထုတ္တာမဟုတ္။ အနည္းဆံုး အုပ္ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ မွ် ထုတ္တာျဖစ္သျဖင့္ လူ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေလာက္မ်ားဖတ္မိလို႔ကေတာ့ ရင္ေလးစရာျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဖတ္သူတိုင္း သူ႔အယူအဆကို ႀကိဳက္လိမ့္မည္လို႔ေတာ့ မယူဆပါ။

ေနာက္ၿပီး စာအုပ္တဲ့ခင္ဗ်ာ။ ၾကည့္လိုက္ပါဦး၊ ေရးထားတာေတြကလည္း။ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ေျပာတာေတြကို လုိက္မွတ္ထားသလိုမ်ိဳး ေရးထားတာျဖစ္၏။ သဟာႏွင့္ေတာင္ စာအုပ္ ၅ အုပ္လား၊ ၆ အုပ္လား ထုတ္ၿပီးၿပီဆို၏။

(၂)

ေဖ့စ္ဘုတ္ေကာင္းမႈျဖင့္ သိပ္မၾကာေသးမီက ကုိယ္ပုိင္အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ေၾကျငာခ်က္တစ္ခုကုိ ဖတ္လုိက္ရ၏။ ဘာတဲ့၊ ျဖတ္ေလးျဖတ္ စီမံကိန္းဆိုပါကလား။ 

  

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကေလးဘဝ ဗကပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) မ်ားကို အျပတ္တိုက္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတပ္မ်ားက ျဖတ္ေလးျဖတ္စနစ္ကို က်င့္သံုးခ့ဲ၏။ ရိကၡာျဖတ္၊ သတင္းျဖတ္၊ လက္နက္ျဖတ္ စသည္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၅ ႏွစ္သား ေလာက္ပဲ ရိွေသးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ။

ထိုေက်ာင္းစီမံခန္႔ခဲြသူက ဤသည္ကိုအားက်ကာ ျဖတ္ေလးျဖတ္စနစ္ကို က်င့္သံုးသည္ထင့္။ ေသပါေပေရာ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီး၌ ေက်ာင္းတက္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏွစ္ခုသာရိွေလသည္။

၁။ ဆရာဝန္ျဖစ္ဘို႔

၂။ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဘို႔

ဆရာဝန္ႏွင့္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ တျခား ဘာအရည္အခ်င္းေတြ၊ ပညာေတြ၊ စာရိတၱေတြ၊ ျပည္သူ႔နီတိေတြ၊ နီတက္ေတြ လာေျပာမေနႏွင့္။ အလကား။ ဘာမွ အသံုးက်တာေတြမဟုတ္။

"အားကစားလား။ မင္းအားကစားလုပ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ရမတံုး။ အားကစားဆိုတာ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာလားကြ။ ဖြမ္။"

"ပန္းခ်ီ၊ ဟားဟား။ ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာသူေ႒းျဖစ္သတံုးကြာ။ ငါ့ကိုလက္ဆဲြျပစမ္းပါ။"

"ဂီတ။ ေအာင္မယ္ေလးကြာ။ ပိုက္ဆံရိွသီခ်င္းဆိုလို႔ ျဖစ္ပါတယ္ကြ။ ဟို ၿမိဳ႔ေမတၱာခံယူတဲ့သားေလးေတာင္ သီခ်င္းဆိုလို႔ ျဖစ္ေသးတာ။ ငါတို႔က ဘာမျဖစ္စရာရိွမတံုး။"

"ဘာ၊ သမိုင္း။ မင္း သမိုင္းအဓိကနဲ႔ဘဲြ႔ရရင္ ဘာအလုပ္ရွာမလဲ။ ငါ့ ေျပာစမ္းပါကြာ။ ေသာက္ကယိုးနဲ၊ သမုိင္းမ်ား ထူးထူးေထြေထြလုပ္ သင္ေနရတယ္လိ႔ု။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြသြားၾကည့္၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွ မလိုခ်င့္အဆံုး။"

သည္လိုေျပာစကားမ်ား မၾကားခ်င္မွ အဆံုးရိွမည္။

တခ်ိဳ႔ဘာသာရပ္ေတြဆို တက္မည့္သူေတာင္မရိွဟု သတင္းမ်ားတြင္ ဖတ္ရ၏။

သည္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရာ၌ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးရဘုိ႔ေလာက္ ဘယ္ဟာမွ အေရးမႀကီး။ နင့္ဟာနင္ ဗမာျပည္ ဘယ္သူ သမၼတျဖစ္ျဖစ္၊ ငါနဲ႔ဘာဆိုင္တံုး။ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းမွ ဆရာဝန္ျဖစ္မွာ။

မိဘေတြကလည္း သည္းသည္းလႈပ္၏။ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း ဆယ္တန္းမွာ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါရမည္။ ဗမာျပည္မွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးရေရး - ဒို႔အေရး ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။

အိမ္း၊ သူတို႔ကုိလည္း အဆိုးမဆိုသာျပန္။ ေခတ္ႀကီးကုိက အဲသလို ျဖစ္ေနမင့္ဟာကိုး။

ဒႆနိက၊ စိတ္ပညာ၊ အေရွ႔တိုင္း၊ ပထဝီ၊ သမိုင္း၊ ရုကၡေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊ ရူပေဗဒ စသည့္ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ဘဲြ႔ရလာလွ်င္ ဘာလုပ္စား မည္နည္း။ အလုပ္ရိွသည့္တုိင္ လူသိမမ်ား။ မတြင္က်ယ္။ အကန္႔အသတ္ရိွသည္။ အဲေလ၊ အလုပ္ေခၚစာမ်ားတြင္ ဘဲြ႔တစ္ခုခု ရရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရိွပါသည္။

ကုိယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တမ်ိဳးေပ့ါ။

ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတြင္ မိမိသင္ယူေလ့လာထားသည့္ ပညာမ်ားကို ျပန္လည္ အသံုးခ်ဘို႔ဆိုတာကေတာ့ သာမန္ ၾကက္တူေရြးစာက်က္သလိုမ်ိဳးႏွင့္ မရႏိုင္။ တကယ္ စိတ္ဝင္တစားေလ့လာလွ်င္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ျပန္လည္ အသံုးခ်ႏိုင္ပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္မေကာင္းလို႔ တစ္သက္လံုး လူရာမဝင္ေတာ့ဟု မယူဆပါ။

သူတို႔လိုျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ဆရာဝန္လိုင္းမရသူအားလံုး သံုးစားလို႔မရျဖစ္ေတာ့မည္။

သင့္အိမ္နားက လူေတြကို နည္းနည္းေလာက္ ေစ့ငုၾကည့္စမ္းပါ။

အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဆရာဝန္ဦးေရႏွင့္ အျခားလုပ္ငန္းျဖင့္ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ေနသူဦးေရ ဘယ္သူပိုမ်ားသနည္း။

(ငါတို႔ ဘာလို႔ေက်ာင္းတက္ၾကသလဲ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ စာရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါသည္။ ၿမိဳ႔ရြာ ေလးငါးဆယ္ခု ေလာက္တြင္လည္း ေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေပးဖူးပါသည္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။)

ကိုယ့္ႀကိဳးစားမႈျဖင့္ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းရတာကို ႀကိဳဆိုပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ထိေတာ့လည္း မလိုအပ္ဟု ထင္ပါသည္။

(ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္သာမွန္ရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။)

လူသည္လူသာျဖစ္၏။ စက္ရုပ္မဟုတ္။

အိုးႏွင့္ဆန္ တန္ရံုသာေကာင္းသည္။

ႏြားကေလးကို စပါးႏွစ္ဆယ္ဝန္ ဆဲြခိုင္းလွ်င္ ဝန္ပိေသရံုသာရိွမည္။

ပုံတြင္ျပထားေသာ ျမင္းကေလးကို ၾကည့္ပါ။ ေနာက္မွ ေနာင္တ မရပါေစႏွင့္။

ဆယ္တန္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းရဘို႔ အလြန္အေရးႀကီးေၾကာင္း လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတင္းတြန္းလုပ္လို႔ ကေလးက ေၾကာင္သြားတာ၊ ရူးသြားတာ၊ စိတ္က်ေရာဂါရသြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ မိဘေတြ ရင္က်ိဳးစရာျဖစ္လိမ့္မည္။

စင္ကာပူတြင္မေတာ့ မ်ားမၾကာေသးမီက အသက္ ၁၁ ႏွစ္သာရိွေသးသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာေမးပဲြက်၍ တိုက္ေပၚမွ ခုန္ခ်ေသသြားသည့္သတင္းကို ဖတ္လုိက္ရသည္။ စာေမးပဲြက်ျခင္းသည္ ေသေလာက္သည့္ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပါသလား။ ထုိကေလး အဘယ္ေၾကာင့္ တုိက္ေပၚမွ ခုန္ခ်ရသနည္း။

Ref:

https://www.straitstimes.com/singapore/courts-crime/death-of-boy-11-who-fell-17-floors-after-failing-his-exams-for-the-first-time

စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝတံုးက နက္ျဖန္ခါ သခ်ၤာေျဖမယ္ဆိုတာေတာင္ သည္ကေန႔ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တာ မွတ္မိပါေသးသည္။ ရုပ္ရွင္ကားနာမည္က Which Is Sronger Karate or Tiger. ျဖစ္၏။

သည္စာအုပ္ထဲက စာေတြကို ေမးတာသာျဖစ္၍ ႏွစ္စမွ ႏွစ္ဆံုးတုိင္ ေက်ေက်ညက္ညက္ လုပ္သြားလွ်င္ ဘာမွ စခန္းသြင္းတာေတြ၊ စခန္းသြက္တာေတြ လုပ္ေနစရာမလုိ။ ျဖတ္ေလးျဖတ္ေတြ၊ ျဖတ္ရွစ္ျဖတ္ေတြ လုပ္ေနစရာမလို။ ပံုမွန္အိပ္၊ ပံုမွန္စား၊ ပံုမွန္ကစား၊ ပံုမွန္ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ပံုမွန္သီခ်င္းဆိုေနရင္း စာေမးပဲြကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါသည္။

အသည္းအသန္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မိမိရည္မွန္းခ်က္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကိုးကြယ္ေနသည့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဒုကၠရစရိယာကို (၆) ႏွစ္က်င့္သံုးၿပီး သက္ေသျပသြားခဲ့ေလၿပီ။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္မွ အသင္တို႔က အႏွီ အတၳကိလမထာႏုေယာေဂါလမ္းစဥ္ႀကီး မွန္ပါသည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္ ေျပာစရာမရိွပါ။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ဤသည္မွာ ကြ်ႏု္ပ္၏ ကိုယ္ပုိင္အယူအဆသာ ျဖစ္၍ ႀကိဳက္မွလက္ခံ၊ မႀကိဳက္လွ်င္ အားမနာ၊ ပါးမနာ လႊင့္ပစ္လုိက္ပါ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း (အတင္းအဓမၼဆိုသည့္စကားကို ရြံမုန္းသူ)

၈ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၈