ထားရိွအပ္ေသာ သေဘာထား

၀ႉး . . . .။

ဂေဟစာအုပ္ကို ေဇာက္ခ်ေရးမယ္လို႔ ႀကံကာမွ ဟိုဟာသည္ဟာေတြ ေပၚ ေပၚလာသဗ်ာ။ တျခား ဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စဥ္းစားမိတာပါ။

ဆရာကိုသိန္းသန္းက ကြ်န္ေတာ့္ “ေလးမ်က္ႏွာသို႔ေပးစာ” ကို မွ်ေ၀လုိက္ေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္က လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေလွ်ာက္ေရးေနတာပါ . . . တဲ့။ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။

ေနာက္ၿပီး စုိက္ပ်ိဳးေရးက ကိုတက္ပုက ကြ်န္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကိုျပန္လည္ ေ၀မွ်လိုက္ေတာ့ (စိုက္ပ်ိဳးေရးေက်ာင္းဆင္းပဲနဲ႔ တူပါတယ္) တစ္ေယာက္က ေလွာင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာေနၿပီး ခ်စ္ျပေနလိုက္တာ။ တကယ္တိုင္းျပည္ခ်စ္ရင္ ျပန္လာလုပ္လွဲ႔ပါလား တဲ့၊ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။

ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို ျပန္လည္ေခ်ပေနစရာအေၾကာင္းမရိွပါ။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ၊ ဆက္စပ္ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပါလို႔ေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာစရာေလးေတြ ရိွလာျပန္သဗ်။ သူတို႔ခ်ည္းထဲမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးအတြက္ပါ။

ဒီအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ “ေျပာစရာနည္းနည္း ရိွလို႔ပါ” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၂၀၁၁ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန႔က ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဖတ္ခ်င္သူမ်ား Link: http://www.shwenyein.blogspot.sg/2011/02/blog-post_22.html

မွာ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တဲ့အဓိက အေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခံယူရမဲ့ သေဘာထား အေၾကာင္းပါ။

အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာပါၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး ေသမင္းက လာေခၚသြားႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သိထား၊ တတ္ထား၊ ေလ့လာထားတာေတြ၊ လူ႔ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ မွားခဲ့တာေတြ၊ ေနာင္တေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုမိေဆာင္းမိ ရိွေနပါၿပီ။

အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သာ အဲဒါေတြကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ျပန္လည္ ေ၀မွ်မေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေသတာနဲ႔ အဲဒီအဖိုးတန္ပညာ၊ ရတနာေတြဟာ တစ္ခါတည္း ေျမျမႈပ္သၿဂိဳဟ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။ အင္မတန္ ႏွေျမာစရာ မေကာင္းေပဘူးလားဗ်ာ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါရဲ့။ မိတ္ေဆြေတြဖိတ္လို႔ ပဌာန္း (၂၄) ပစၥည္းရြတ္ရေအာင္သြားေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဖဲြ႔ေပးလို႔ ျမန္မာအရာရိွတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဌာနဘက္ကပါ။ စကားစပ္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္ေတြကို လူငယ္ေတြကို ျပန္ေ၀မွ်ဘို႔ တိုက္တြန္းေတာ့ ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။

ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်။ ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ထမင္းအိုးပဲ ဥစၥာ . . . တဲ့။

ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ဘုရားတရားလုပ္ေနတဲ့သူပါ တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္က အင္မတန္ စကားေျပာ အေပါက္ဆိုးတဲ့လူပါ။ စိတ္တိုခ်က္ကလည္း ႏွစ္လက္မေတာင္ မျပည့္ဘူး။ အဲဒီလူသာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ေတာ့လား. . ဟင္း ဟင္း။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ကိုေက်ာ္၀ဏၰတို႔ဆို မၾကာခဏ အေျပာခံရသေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေနတာ ဘာတရားလဲ။ အဲဒါ ဓမၼေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဓမၼပဲ ျဖစ္ရမယ္ စသျဖင့္ ရင့္ရင့္သီးသီး အေျပာခံရတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္း သိေနလို႔သာေပါ့ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ ဆြဲထိုးခံရမွာေပါ့။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ပညာဆိုတာ ဆီမီးတိုင္နဲ႔တူတယ္။ ဆီမီးတိုင္ဆိုတာ ေနာက္ဆီမီးတိုင္တစ္ခုကို ထပ္ဆင့္မီးညိွ ေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔မူရင္း အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့က်မသြားတဲ့ျပင္ အဲဒီေနာက္ထပ္ ဆီမီးတိုင္ေတြေၾကာင့္ ပိုေတာင္ လင္းလာပါေသးတယ္ ဆိုတာ မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီးသားပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ “ဆရာစားခ်န္ျခင္းအေၾကာင္း” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ Link: http://www.shwenyein.blogspot.sg/2013/11/blog-post_7878.html  

ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ safety နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရိွပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြအကုန္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက လာယူလဲွ႔ပါ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး အကုန္အစင္ဖတ္ပါ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြ အကုန္ဖတ္မိရံုနဲ႔ safety ဘာသာရပ္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေလာက္ တတ္၊ သိ လာမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေန႔တိုင္း ထမင္းတင္ေကြ်းထားပါမယ္။ အရင္တံုးကလည္း ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ေ၀မွ်လိုက္ရံုနဲ႔ ထမင္းအိုး ကဲြသြားရမယ္ဆိုတာကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ႏွေျမာတြန္႔တို ေနရသလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ အခုေရးေနတာေတြဟာ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ လူအထင္ႀကီးခံခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ (ထုတ္ေျပာရတာ ရွက္ဘို႔ေတာင္ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။) ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအထင္ႀကီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လခပိုရလားသလား။ ကြ်န္ေတာ္ စီးပြားေတြပိုတက္လာသလား။ ကြ်န္ေတာ္က ၂၀၁၅ သမၼတေရြးပဲြမွာ ၀င္ၿပိဳင္မွာလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူေတြကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုႀကိဳက္လာေအာင္ လုပ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရိွပါဘူးဗ်ာ။ ပုိက္ဆံ လိုခ်င္တယ္ထင္ရင္ စင္ကာပူက safety officer တစ္ေယာက္ လခဘယ္ေလာက္ရလဲဆုိတာ စံုစမ္းၾကည့္ပါ။ အဲသေလာက္ ႏံုဖ်င္း၊ ေသးသိမ္တဲ့ကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္မေျပာျပေစနဲ႔။

ကြ်န္ေတာ္ေရးေနတာက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အက်င့္စာရိတၱေတြ ဒီထက္ပိုေကာင္းလာပါေစ၊ အသိအျမင္ေတြ ဒီထက္ပိုၾကြယ္၀လာပါေစ၊ အသိပညာေတြ ဒီထက္ပို တိုးတက္လာပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ပါ။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုဆဲဆဲ၊ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကြ်န္ေတာ္ဂရုစိုက္စရာမလိုပါ။ ဘယ္ေန႔ေသမယ္ဆိုတာ မသိတဲ့ အတြက္ မေသခင္ ေပးႏိုင္သမွ် ေပးသြားမယ္ဆိုၿပီး အသည္းအသန္ လုပ္ေနတာ။ အဲဒါမွ ၾကြားေျပာတယ္ထင္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ထင္ခ်င္သလို ထင္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆဲလဲ အသားပဲ့သြားတာမွ မဟုတ္တာေနာ။

အဲဒီေတာ့ အစပုိင္းက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း မေသခင္ မိတ္ေဆြတို႔ သိထား၊ တတ္ထား၊ ေလ့လာထားတာေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္မိတ္ေဆြေတြကိုပါ။ (ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းကိုတင္လတ္တ႔ို ေက်ာင္းဖြင့္ထားတာကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆိုတာ ပညာေတြကို ေ၀မွ်ေပးတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာပါပဲ။)

စာအုပ္ဆိုင္တန္းေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ တူတူတန္တန္ အင္ဂ်င္နီယာစာအုပ္ေတြ ရိွပါသလား။ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ေတြထဲက ဆရာႀကီးဦးညီလွငယ္ေရးထားတဲ့ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ပဲ ရိွပါတယ္။ စက္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ ေရနံဓာတုနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ ကုန္ထုတ္ဓာတုနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ သတၱဳတြင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ သတၱဳေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ခ်ည္မွ်င္အထည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ ပိသုကာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာစာအုပ္ေတြမ်ားရိွပါသလဲ။

ကြ်န္ေတာ္က စာအုပ္၀ါသနာပါေတာ့ ရႏုိင္သမွ် အင္ဂ်င္နီယာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး စာအုပ္စာရင္းေတြ ျပဳစုထားပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ အလိုရွိရင္ လွမ္းေတာင္းလိုက္ပါ။

ဦးအုန္းျမင့္ (ဒီဇယ္) ထုတ္တဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ဆရာဦးေဖသိန္းတို႔ေရးတ့ဲ အိမ္သံုးလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းျပဳျပင္ေရး၊ ဦးသန္းျမင့္ရဲ့ ေရဒီယိုျပင္နည္း စတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေလ့လာရမဲ့စာအုပ္ေတြလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ ထင္ပါသလား။ (သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလူငယ္ေတြအတြက္ အဲဒီစာအုပ္ေတြဟာ အင္မတန္ အားကုိးရလို႔ အဲဒီဆရာႀကီးေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ့ ကုန္ထုတ္တိုးေရးအတြက္ အင္မတန္ေက်းဇူးႀကီးတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။)

ေနာက္ၿပီး အသိပညာ၊ အတတ္ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူငယ္ေတြအတြက္ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ျပပဲြၿပိဳင္ပဲြေတြ၊ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပဲြေတြ ဘယ့္ကေလာက္မ်ား ရိွပါသလဲ။ လုပ္ေပးဘို႔ေရာ ဘယ္သူေတြ အိပ္မက္ မက္ဖူးပါသလဲ။ မေယာင္ရာဆီလူးတဲ့ သိန္း ၁၀၀၀ လိုကိစၥေတြရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ လုပ္ေပးရင္ကိုပဲ အင္မတန္ အက်ိဳးရိွလွပါၿပီ။

အဲသေလာက္ေျပာလိုက္ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အင္မတန္မွ လစ္ဟာေနတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးကို မိတ္ေဆြတို႔ ျမင္ေလာက္ပါၿပီ။ မလုပ္တဲ့သူေတြကို အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔။ အာေညာင္းပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကစမ္းပါ။ စာေရးပါ။ ေဟာေျပာပဲြေတြ လုပ္ေပးပါ။ အေတြ႔အႀကံဳ ရွင္းလင္းပဲြေတြ လုပ္ေပးပါ။ သင္တန္းေတြ ဖြင့္ေပးပါလို႔ ေလးေလးနက္နက္ တိုက္တြန္းျပေစ။ ပိုက္ဆံစကားမေျပာပါနဲ႔။ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံမလုိပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခု။

ႏုိင္ငံျခားကေနမ်ား တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ျပေနလိုက္ရတာ ဆိုတဲ့သူေတြကို နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပျပေစ။

ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္ကထြက္ၿပီး စင္ကာပူကိုလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ (အမ်ိဳးသမီး) မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အင္မတန္ ရႈတ္ခ်ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အမ်ားသူငါေျပာသလိုေပါ့။ ပညာတတ္ေတြ ထြက္သြားတာ တိုင္းျပည္ ဘယ္ေလာက္နစ္နာသလဲ ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္မွာ ဆက္ေနရင္ အခုလို Piping Engineering ေတြ၊ Safety နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာေတြ ရႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္မွာပဲရိွတဲ့ Agri Engineering အသိသညာေလးေတြကို အတင္း ျခစ္ခ်ဳပ္ၿပီး သင္ေပးေနရအံုးမွာပါဘဲ။ ေနာက္ၿပီး international standard ေတြအေၾကာင္း ေလ့လာဘို႔ အခြင့္ရပါ့မလား။ ႏုိင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ လက္ေတြ႔လုပ္ေနရတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ နားလည္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ စာေတြ႔ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံျခားထြက္လာလို႔ တုိင္းျပည္နစ္နာသြားပါၿပီတဲ့။ ျပည္တြင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြေရာ။ အကုန္ သိမ္းႀကံဳးေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္က ေလးေယာက္ေလာက္ကို နမူနာျပပါမယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ရန္ကုန္ကအိမ္ (တိုက္ ၂၄ေအ၊ နာနတ္ေတာလမ္း၊ ကမာရြတ္) မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာ ၃ ေယာက္ရိွပါတယ္။ အဲဒီ အင္ဂ်င္နီယာသံုးေယာက္လုပ္တာ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရိွသလဲဆိုတာ သြားၾကည့္ပါ။ ခဏကေလး အေပၚယံေလး မၾကည့္ပါနဲ႔။ အနီးကပ္ၿပီး တစ္လေလာက္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ထုတ္ေျပာရတာ မေကာင္းပါဘူး။

ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ တစ္ေယာက္ရိွပါေသးတယ္။ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာပါ။ သိခ်င္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး (ဖံုးနံပါတ္ - ၇၀၉၅၁၀) ကို သြားေမးပါ။ သူ စံုေရဆန္ေရ အကုန္ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူကသူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ဆိုၿပီး လတိုင္း လႉေနတာ အခုဆို ၁၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ အဲဒီ ၁၂ ႏွစ္အတြင္း အစိုးရ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းေပါင္း ၈၀ ေလာက္ကို ျပင္ေပးၿပီးသြားၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္၊ သီလရွင္သင္ေက်ာင္းေပါင္း ၇၀ ေလာက္ကို လႉၿပီးသြားၿပီ။ ပရဟိတ ေဂဟာ ၂၀ ေလာက္ကို အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးၿပီးၿပီ။ တျခား ေရတြင္းေရကန္၊ လမ္းတံတား၊ ေဆးရံုေဆးခန္း၊ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေပးၿပီးၿပီ။ ျမန္မာေငြ သိန္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ဘိုး လႉၿပီးၿပီ။

ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ အဲသေလာက္လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္မထင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ့္လခထဲကေန ကိုယ္နဲ႔ဘာေသြးသားမွမေတာ္စပ္တဲ့ မိဘမတတ္ႏိုင္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ေဟာက္ဆာဂ်င္ဆင္းၿပီး ဘဲြ႔ယူစရိတ္ေတြပါမက်န္ ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ဖူးၿပီ။ ေဒၚေမေအးဦးအဆက္အသြယ္နဲ႔ ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ဖူးၿပီ။

စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္မွာ ခုထိ ေက်ာင္းဆရာပဲဆက္လုပ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ အဲသလိုေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလား ေျပာပါ။

ဒါ ကြ်န္ေတာ္က စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္က ဆရာေတြကို ႏွိမ့္ခ်လို႔ ပုန္ကန္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူလာလုပ္လို႔ ဒီလို ဒီလို အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရတယ္ဆိုတာ (အခုထိ နားဖာမေပါက္ေသးတဲ့သူေတြကို) ေျပာျပတာ။

ျမန္မာျပည္ကိုႏွစ္ပတ္ေလာက္ျပန္တဲ့အေတာအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတာ ေလးရက္ေတာင္ မျပည့္ပါဘူး။ လယ္သမားေတြအတြက္၊ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဟာေျပာပဲြေတြ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္လုပ္ေပးတယ္။ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ဘို႔ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးပါနဲ႔။ ေရေတာင္ တုိက္စရာမလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ လာေျပာတာလို႔ မွာထားပါတယ္။ ပုိက္ဆံလိုခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိေအာင္ ေျပာျပတာ။

ဒီႏွစ္ တနသၤာရီတိုင္း၊ ေရျဖဴကို သြားေျပာမယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္။

ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပညာရဲ့တန္ဘိုး။

လယ္သမားေတြအတြက္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး။

အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး ေျပာမယ္။ ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါ လို႔ ကိုစံပြင့္ကို မွာထားပါတယ္။

အဆံုးသတ္ပါမယ္။

ေၾသာ္၊ ခဏေလး။ ေမ့ေတာ့မလို႔။ ဟိုမမေလးက ေျပာေသးတယ္ခင္ဗ်။ လူငယ္ေတြကိုပဲ ပံုခ်ေနတယ္တဲ့။

ပံုခ်တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ လူငယ္ေတြကို ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ လူငယ္ေတြကိုပဲ ေျပာရသလဲ။

လူႀကီးေတြဆိုတာ အရိုးရင့္သြားၿပီခင္ဗ်။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ နားမ၀င္ေတာ့ဘူး။ ထံုသြားအီသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔လူ႔ေလာကမွာေနဘို႔ အခ်ိန္သိပ္မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေျပာလုိ႔ရမဲ့၊ နား၀င္မဲ့၊ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးႏိုင္မဲ့၊ ဖန္တီးဘို႔ အခ်ိန္လဲရိွေသးတဲ့ လူငယ္ေတြကိုပဲ အာရံုထားေျပာရတာပါ ခင္ဗ်။

ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ကစၿပီး -

၁။ မိတ္ေဆြတိ႔ုဆီမွာရိွတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဘီရိုထဲက ထုတ္ပါ။ လူငယ္ေတြကို မွ်ေ၀လုိက္ပါ။ ဖတ္လို႔ စာအုပ္စုတ္သြားတာဟာ မဖတ္ဘဲနဲ႔ေဆြးသြားတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုတန္ဘိုးရိွပါတယ္။

၂။ အခါအားေလ်ာ္စြာ စာေတြေရးပါ။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြေရးထုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနပါတယ္။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ကိုယ့္ပညာေတြ ေ၀မွ်ေပးလိုက္စမ္းပါ။ (ကြ်န္ေတာ္က piping နဲ႔ safety အေၾကာင္းေလာက္ပဲ နားလည္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကမွ ဘာသာစံု စာအုပ္ေတြ ေပၚထြက္လာမွာပါ။)

၃။ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ စကား၀ိုင္းေတြ လုပ္ေပးပါ။ လူငယ္ေတြကို ေမးခြန္းေတြ ေမးခြင့္ေပးပါ။ သူတို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျဖေပးပါ။ ကိုယ္မသိဘဲ ရမ္းမေျဖပါနဲ႔။ သူတို႔ေမးခြန္းကို စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားပါ။ ေနာက္ၿပီး သိေအာင္လုပ္ပါ။ အေျဖကို ေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီဆိုမွ ေျဖပါ။ အေျဖမွားႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပးပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဘုရားမဟုတ္တဲ့အတြက္ အကုန္သိဘို႔ တတ္ဘို႔ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မတံုး။

အဲဒါပါဘဲခင္ဗ်ား။

စာအရွည္ႀကီးဖတ္လိုက္ရလို႔ အေတာ္အီသြားေလာက္ၿပီ။

အားနာပါတယ္ မိတ္ေဆြမ်ား။

ဟူး . . . အာေညာင္းလိုက္တာ။ ဒီတစ္ခါ တကယ္ေတာ္ၿပီဗ်ိဳ႔။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄။ ည ၁၀း၁၄ နာရီ