ေရပြက္ပမာ

(၁)

ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္

ၾကငွန္းလည္းခံ

မတ္ေပါင္းရံလ်က္

ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္

စည္းစိမ္မကြာ

မင္းခ်မ္းသာကား

သမုဒၵရာ

ေရမ်က္ႏွာထက္

ခဏတက္သည့္

ေရပြက္ပမာ

တစ္သက္လ်ာတည္း။

            ျမန္မာ့သမိုင္း၌ အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီး တကယ္ရိွခဲ့၊ မရိွခဲ့ ဆိုသည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ ပုစၦာတစ္ရပ္အျဖစ္ ရွိေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအမတ္ႀကီးေရးခဲ့သည့္ သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဘုိ႔ေရာက္မူ အစခ်ီ မ်က္ေျဖလကၤာ ေလးပိုဒ္မွာမူ အလြန္သံေ၀ဂ ယူစရာေကာင္းလွသျဖင့္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ အလြန္ေက်ာ္ၾကားလွ၏။ အထက္ပါ လကၤာကေလးမွာ အမတ္ႀကီးကို အသတ္ခံရခါနီးဆဲဆဲ စပ္ဆိုသြားခဲ့သည့္ ထုိ မ်က္ေျဖလကၤာ ေလးပိုဒ္ထဲမွ ဒုတိယအပိုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။

            မင္းစည္းစိမ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေနပါေစ၊ ထိုခ်မ္းသာမွာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ တက္လာသည့္ ေရပြက္ ကေလးပမာ ပီဘိ ခဏကေလးမွ်သာျဖစ္၏။ မည္သည့္အရာမွ တည္ၿမဲသည္မရိွ။ တစ္ေန႔က် အားလံုး ပ်က္စီးၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္၏။

            အမတ္ႀကီးသတိေပးခဲ့သလို သည္ေလာက၌ မည္သည့္အရာသည္ အစဥ္အၿမဲတည္ေနပါသနည္း။ အလြန္ႀကီးမား က်ယ္ေျပာလွသည့္ စၾကာ၀ဠာႀကီးပင္လွ်င္ တစ္ေန႔ေန႔၌ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားရမည္သာ ျဖစ္၏။ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔စည္းစိမ္၊ ရာထူး၊ ဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာေလာက္ကေတာ့ အဘယ္မွာလ်င္ ဆိုဖြယ္ရာ ရိွအံ့ေတာ့နည္း။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လူသားမ်ား သည္ ဤသေဘာကို သိသလိုလုိႏွင့္ပင္ မိမိတို႔ိရရိွထားေသာ ရာထူးစည္းစိမ္ကေလးအေပၚ၌ အလြန္အမင္း သာယာကာ ေမာက္မာေထာင္လႊားလ်က္ပင္ ရိွေနၾကပါေသးသည္။

            “ငါေသရင္ ဒါေတြ ဘာမွပါသြားမွာမဟုတ္ဘူး” -

- ဟူသည့္သေဘာတရားကေလးကို အစဥ္သတိခ်ပ္ေနေစလိုသျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။

(၂) လိမၼာသူမ်ား ႀကီးပြားရန္ လြယ္လွပံု

            ကြ်န္ေတာ္ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ေရးေလ့မရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသမွ် ကြ်န္ေတာ့္ blog ေပၚတြင္ရိွပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းမ်ားလည္း မေျပာမိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အတင္းအဖ်င္းကို ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမ်ားေျပာတာနားေထာင္ရတာေတာ့ ၀ါသနာပါပါသည္။ ထိုအထဲမွ ဗဟုသုတရစရာ၊ သံေ၀ဂယူစရာမ်ား အမ်ားအျပားပါေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

            ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြမိသားစု စင္ကာပူသို႔အလည္လာၾကသျဖင့္ မေန႔ညက သြားေတြ႔သည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ရင္းႏွီးရသနည္းဆိုလွ်င္ ေနပံုထိုင္ပံု၊ ရုိးသားပံု၊ ေျပာဆိုသည့္ ဘာသာစကား (အာ၊ နင္ကလဲ။ ဘာသာစကားဆုိတာ ျမန္မာဘာသာ၊ တရုတ္ဘာသာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ဖဲသမားက ဖဲအေၾကာင္း၊ ႏြားသမားက ႏြားအေၾကာင္း၊ ကားသမားက ကားအေၾကာင္းေျပာတာကို ေျပာတာ။ နင္ရို႔ေခတ္ကာလ သားသမီး ေတြ ေျပာရတာ တယ္လဲ လက္၀င္လွပါကလား။ ငါ့ႏွယ္။)၊ ပြင့္လင္းပံု ႏွင့္ အယူအဆတူၾကသျဖင့္ ျဖစ္သည္။

            ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူက အကုန္ ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပပါသည္။ သူေျပာသည္ မ်ားကို ၾကားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဆရာေကာင္းဆက္ႏိုင္ေျပာသလို အံ့ၾသလြန္းလို႔၊ ေသေတာ့မယ္ ျဖစ္ရပါေလ၏။

            ထိုသူႏွင့္ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္ မရင္းႏွီးေသာ္မွ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ညီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အသက္ခ်င္းလည္းတူ၊ ေက်ာင္းတက္သည့္ ကာလလည္းတူ။ ဆင္းရဲသျဖင့္ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ၾကရတာျခင္းလည္းတူ သည္ျဖစ္ရာ အလြန္ခင္ၾကပါ သည္။ တစ္ခုေသာ အတိတ္ကာလ တစ္ခ်ိန္က ကာလအေတာ္ၾကာ တပူးတဲြတဲြရိွခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူယခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြားျခင္းအေပၚ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္အ့ံၾသရပါသည္။ ထိုသူမွာ အလြန္ေတာ္၏။ ေတာ္လြန္းသျဖင့္လည္း သည္လိုျဖစ္ သြားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။  

            ဟိုတေလာက ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရာထူးတိုးသည့္သတင္းကုိၾကားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ၀မ္းသာရ ၏။ သူတို႔ကို ထိုေနရာတြင္ ျမင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ထိုေနရာေရာက္လွ်င္ ႏိုင္ငံ့အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးရိွမည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေရာက္သြားသည့္ေနရာမွ သူ ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း ဆိုသည္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိ၏။

            ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ စပ္စုမိ၏။ သူရာထူးတိုးသည္ဆိုေတာ့ ဟြား၊ တယ္လဲ ဟုတ္လိုက္ပါကလား ကရို႔ဟု သည္လိုပင္ ေသြးရိုးသားရိုး ထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သိပ္မလြယ္လွေသာ ထိုရာထူးကုိရဘို႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ရမည့္အစား ထိုမိတ္ေဆြမွာ သိပ္မၾကာလွေသာ ကာလတစ္ခုအတြင္း လြယ္လင့္တကူ အသာေလး ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အစ္မႀကီးက နင့္ဟယ္၊ ဒီေခတ္ႀကီး ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ ရပါ့မလား။ ဒါ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေသြးရိုးသားရိုး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဟု ေ၀ဘန္ျပပါသည္။ သူေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ သည့္အတြက္ ထိုရာထူးတိုးရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

           

(၃) ဆီးသီးသည္ မဗ်ိဳင္း

            မိတ္ေဆြတို႔ ဆီးသီးသည္ မဗိ်ဳင္းအေၾကာင္း သိပါလိမ့္မည္။

            ရြာတစ္ရြာတြင္ ရုပ္ရည္သနားကမားရိွေသာ မဗ်ိဳင္းဟူသည့္ သူငယ္မတစ္ေယာက္ ရိွသတတ္။ ဆင္းရဲသျဖင့္ ဆီးသီးေကာက္ကာ ေရာင္းစားရသည္။ တစ္ေန႔ ရွင္ဘုရင္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာေတာ့ မဗ်ိဳင္းကိုေတြ႔၊ ရုပ္ရည္ကေလး လွတပတျဖင့္ ဆီးသီးေရာင္းေနတာေတြ႔ေတာ့ စိတ္မေကာင္း၊ ကယ္တင္လိုသည္။ (လုိခ်င္လိုခ်င္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အလကား ေလွ်ာက္ေျပာတာ။) တိုတိုေျပာရလွ်င္ ေတာ္ေကာက္ကာ ေကတီဗီပို႔လိုက္ (ဟုတ္ေပါင္) မိဖုရားေခါင္ႀကီး တင္ေျမွာက္ လုိက္သည္။ (ေတာက္၊ ငါလည္းဘုရင္ျဖစ္ရ မိုက္မကြာ။ လုိခ်င္တဲ့မိန္းမ ေကာက္ကက္ယူလို႔ရတာ။ မိုက္မွမိုက္။)

            ေတာသူက နန္းတြင္းေရာက္သြားၿပီး လူတကာဘုရားထူးခံ၊ အေကာင္းစား အညြန္႔စားမ်ား စားေသာက္၊ ေနထိုင္ ရေသာအခါ ဘ၀င္ျမင့္ကာ ဘ၀ေမ့ေတာ့၏။ ဟဲ့၊ မဗ်ိဳင္းကေလးေတာ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ ငါတို႔ ဘားအံ (ဟုတ္ေပါင္) ရြာကေလးေတာ့ မေမ့တန္ေကာင္းပါဘူး။ ဒို႔ရြာ မီးကေလးဘာေလးရေအာင္၊ အင္တာနက္ကေလး ဘာေလးခ်ိတ္လို႔ရေအာင္ သြားေျပာၾကည့္ဦးမွ။ ဒါမွ ငါတို႔လဲ ဖြဘြတ္ ေကာင္းေကာင္းသံုးလို႔ရမယ္ - ဟု ရြာလူႀကီးတို႔ စုေပါင္းတုိင္ပင္ၾကၿပီးသကာလ မဗ်ိဳင္းကို အကူအညီ ေတာင္းရေအာင္ ရြာမွ လူရည္လည္ေသာ သူတစ္ဦးကို နန္းေတာ္သို႔ လႊတ္လိုက္ေလ၏။ 

            ကိုလူလည္လည္း အင္း၊ သည္အတိုင္းဆို နန္းေတာ္ထဲ ၀င္ဘို႔မလြယ္ေလာက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ ဆီးသီးသည္ေယာင္ ေဆာင္သြားရင္ မဗ်ိဳင္းနဲ႔ေတြ႔တန္ေကာင္းပါရဲ့ဟု ေတြးကာ ဆီးသီးေတာင္းကေလးထမ္းလ်က္ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္သုိ႔ ၀င္သတည္း။

            ထို႔ေနာက္ နန္းေတာ္အနီးတြင္ ဆီးသီးခင္ဗ်ာ၊ ေဟာသည္က ဆီးသီး၀ယ္ၾကဦးမလား၊ စေလဆီးသီးေတြပါ။ အင္မတန္ ခ်ိဳသယ္ခင္ဗ်။ လင္စားရင္ မယားပါခ်ိဳသြားေစ့ရမယ္ - ဟု အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေအာ္ေလေသာ္ ထိုအသံကို မိဖုရားႀကီးၾကားမိ၊ ဆီးသီးဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားသည္ႏွင့္ ေမာင္းမတစ္ေယာက္ကို ဆီးသီးသည္အား ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္ အခစား ၀င္ေစရန္ သတင္းစကား ၾကားခိုင္းလိုက္ေလ၏။  

            ကိုလူလည္လည္း ဟိုက္၊ တစ္ခါျဖင့္ ဟန္က်ပကြ ဟု ၀မ္းသာအားရ ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္သို႔ ၀င္၏။ ရြာတို႔၏ သဘာ၀ ရြာရိွလူကုန္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အားလံုးသိၾကသည္ျဖစ္ရကား မဗ်ိဳင္းလည္း ဆီးသီးသည္ ကုိလူလည္ကို မမွတ္မိစရာမရိွ။ ၎အားျမင္သည္ႏွင့္ သူတို႔ရြာကမွန္းသိ၊ သူ႔ကို ေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္ရာမွ စကားစပ္ကာ သူဆီးသီးသည္ျဖစ္ခဲ့မွန္း ေပၚေခ်က လူပံုအလယ္ အရွက္ေတာ္ကဲြရေခ်ရဲ့ဟု စိတ္အပူႀကီး ပူမိေလ၏။

            ထိုအခါ ဆီးသီးေတာင္းကိုၾကည့္ကာ ဟဲ့၊ အဲဒါ ဘာအသီးေလးေတြလဲ မယ္မင္းရို႔။ အသီးကေလးေတြက လွပါဘိသနဲ႔။ စားလိုက္ရင္ ဘယ္လိုအရသာရိွမလဲမသိဘူးကြယ္၊ မမေလးဘို႔ တစ္ျပည္ေလာက္ ၀ယ္ထားလိုက္ပါဘိ ဟု ဆိုေလ၏။

            ဆီးသီးသည္ ကိုလူလည္လည္း မဗ်ိဳင္းေျပာစကားကို နားျဖင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေလေသာ္ ေအာက္ေမးႀကီးမ်ား ျပဳတ္က်လွ်က္ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအခါ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြလ်က္ သူ႔ဆီးသီးေတာင္းကို ရုတ္ျခည္းမ,ကာ နန္းေတာ္အတြင္းမွ ထြက္ေလ၏။

            ဘုရင္ႀကီးမွာ ဆီးသီးသည္ ေအာ္သံၾကားကတည္းက အင္း၊ ဒါ ဧကႏၱေတာ့၊ ဧကႏၱပဲဟု အရိပ္အျခည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ျဖစ္ရကား မဗ်ိဳင္းလုပ္ပံု အလံုးစံုကို ေတြ႔ရိွကာ ေရႊစိတ္ေတာ္ ညိဳေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အင္၊ ဘ၀ေမ့တဲ့ မယ္မင္းႀကီးမေတာ့ ေရႊေစာ္နံ ျပန္ေပဦးေတာ့ဟု မိဖုရားႀကီးအရာမွခ်ကာ ရြာသို႔ျပန္လႊတ္လိုက္ေလသတည္း။ (မင္းတို႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းသံုးပါး မေရြးဘူး ဆိုတာ အဲဒါေပ့ါ။ အေၾကာင္းသံုးပါးသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ႀကီးေဒၚ သြားေမးေခ်ဗ်ာ။)

(၄) ရာထူးတိုးရျခင္းအေၾကာင္း

            ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၏ ဖခင္မွာ ယခင္ေခတ္က အစိုးရအရာရိွႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ သိပ္မျပည့္စံုပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တက္ေနသည့္ သူတို႔ညီအစ္ကိုမွာ အလြန္ခ်ိဳးၿခံ ေျခြတာသုံးစဲြရေလ၏။ မည္သည့္ အေျခအေနေရာက္လာသည္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို ေမ့ထား၍ ရေကာင္းပါသေလာ။

            သုိ႔ေသာ္ ႀကီးႀကီးမာစတာႀကီးျဖစ္လာေသာ မိတ္ေဆြႀကီးမွာ ယခင္ ဘ၀ေဟာင္းကို ေမ့သည္ထင့္။ အလြန္ ေမာက္မာ ေထာင္လႊားလွသည္ ဆို၏။ အျခားသူမ်ားကို လူမထင္၊ ငါမွငါ ျဖစ္ေနေၾကာင္း စင္ကာပူသို႔အလည္လာသည့္ မိတ္ေဆြက ေျပာျပပါသည္။

            တစ္ေန႔ေသာအခါက သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္စဥ္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ အသံမ်ားၾကားသျဖင့္ ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ဟု သိခ်င္သျဖင့္ စပ္စုမိ။ ထိုအခါ အလြန္ေဒါေဖာင္းလွ်က္ရိွေသာ မိတ္ေဆြႀကီးကို ေတြ႔ရိွ။

            ဟင္၊ ငါ - - မသားေတြ။ မင္းတို႔ကိုယ္မင္းတို႔ ဘာေကာင္ေတြ ေအာက္ေမ့ေနသလဲ။ ႏွမ -- ေတြ။ ေဟ့၊ ကိုဟိုဒင္း၊ အဲဒီအေကာင္ေတြ နာမည္ မွတ္ထားစမ္း။

            သူ႔မွာ အလို၊ ဘုရား၊ ဘုရား။ ကို - - မွ ဟုတ္ပါေလစ။ အရာရိွႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မင္း သည္ေလာက္ ရိုင္းရသလားကြယ္။ နဂိုက ပံုစံနဲ႔ နည္းနည္းမွ မဆိုင္ေတာ့ပါလား - - ဟု အ့ံၾသတႀကီး ေရရြတ္မိသည္ ဆို၏။

            ဟဲ့၊ အဲဒါတင္ဟုတ္ပါ့မလား။ သူက - - တို႔ကိုေခၚၿပီး နယ္ေျမထဲ ကင္းလွည့္ေလ့ရိွတယ္။ တစ္ညက်ေတာ့ သူတို႔ - - ဘက္ ကင္းလွည့္ရာက ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ အရက္မူးေနတဲ့ ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔တယ္။ ဒီေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲ။ ငါ - - မသားေတြ။ ငါတို႔ - - ကို မင္းတို႔က ရြာေအာက္ေမ့ေနသလား လို႔ဆဲဆိုၿပီး ပုဆိုးလွန္ျပသတဲ့။ အဲဒါဟိုေကာင္ေလးေတြက မခံႏိုင္လို႔ တိုင္မယ္ေတာမယ္ေတြျဖစ္လို႔ မနည္း ၀ိုင္း၀န္း အုပ္ထားၾကရတယ္ လို႔ေျပာတယ္ - ဟု အစ္မႀကီးက ထပ္မံျဖည့္စြက္၏။ (ဒီေနရာမွာေတာ့ ကုိယ့္လူက ကိုအုန္းျမင့္ထက္ သာသြားၿပီ။ ကိုအုန္းျမင့္က ပုဆိုးလွန္ျပမယ္ ေျပာရံုေျပာတာ။ ကိုယ့္လူကမွ တကယ္လွန္ျပတာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေျပာသမားထက္ လက္ေတြ႔သမားကို ပိုႀကိဳက္တယ္ဗ်ိဳ႔။)

            ဤကဲ့သို႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အေတာ္မ်ားပါသည္။ သို႔ေသာ္ အကုန္မေရးေတာ့ပါ။ နမူနာမွ် ျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။ (မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ သြား စ မိလို႔။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ခံလိုက္ရေသး။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက။ ထားပါေတာ့။ ကိုယ္ကစ,မိတာဆိုေတာ့ မေျပာေတာ့ ပါဘူး။)

            ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ။ သူ ျဗုန္းစားႀကီး ရာထူးတိုးသြားတာေလး လုပ္စမ္းပါဦး။

            ဟဲ့၊ ကိုေအးၿငိမ္းေလးရဲ့။ ဒီေခတ္ႀကီး ဒီရာထူးမ်ိဳးရတာ ရိုးရုိးသားသား ဟုတ္ပါ့မလားဟဲ့။ ၄၃၆ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ရတာေပါ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ၄၃၆ ျပင္ဘို႔ တရားလာေဟာေတာ့ သူက ဒီ - - - - က တစ္ေယာက္မွ - - - - ကို မသြားရဘူးလို႔ စာထုတ္တယ္။ ဒီကိစၥဘယ္ေက်နပ္ၾကမလဲဟယ္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ၀ိုင္း၀န္း ဖံုးၾကဖိၾကရတာေပါ့။

            သူအဲဒီလိုလုပ္တာကို ဟို ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားခုိင္းတဲ့လူႀကီး သိသြားေတာ့ ေရႊေဘာေတာ္ အက်ႀကီးက်ၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း - - - ။

            ဗ်ာ . . . ။

(နာမည္ေတြ၊ ေဒသေတြ၀ွက္ၿပီးေရးရတာ အရသာပ်က္လိုက္တာဗ်ာ။ အရင္းအတုိင္းသာ အကုန္အစင္ ခ်ေရးလိုက္ရလို႔ ကေတာ့ အိေနေအာင္ခ်က္ထားတဲ့ အဆီတစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္ ၀က္သားသံုးထပ္သားကို စားရသလိုမ်ိဳး အရသာရိွလိုက္မဲ့ ျဖစ္ျခင္း။)

(၅) အျခားသူ၏အမွားမွ သင္ခန္းစာယူပါ။ (Take the lesson from other people’s mistake.)

            မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ။ သူတပါးအေၾကာင္း အ,မနာပ ေျပာလုိ၍ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားကို သတိတရား ရေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သဟာမ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူမွေန၍ တစြန္းတစ ျပန္ၾကားရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေျပာျပသူမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီးသူမ်ားျဖစ္သည့္ျပင္ သူတို႔ေျပာ သည္မ်ားမွန္ကန္ေၾကာင္း ယံုမွားသံသယရိွစရာမလိုပါ။ သူတို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မိတ္ေဆြျဖစ္တာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုပင္ စြန္းေရာ့မည္။

            ရာထူး၊ ဂုဏ္သိန္၊ ဥစၥာစည္းစိမ္တို႔မွာ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးႏွင့္ ဆက္ဆံေနသည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ သည္အရာမ်ား ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကို မည္သူသိႏိုင္ပါသနည္း။

            ပစၥည္းကသာ မတည္ၿမဲ၊ အလ်င္အျမန္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားရမည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျပဳမူ၊ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံတို႔ကား ေသလြန္သည္၏ ဟိုးဘက္ထိတိုင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေနာက္သို႔ ထက္ခ်ပ္မကြာ လုိက္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား၏ ၀ိပါက္ေတာ္ ၁၂ ပါးက သက္ေသျပေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

            လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဆရာစားတာမဟုတ္ရပါခင္ဗ်ား။ ပညာရိွသတိျဖစ္ခဲ မို႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို လက္တို႔လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္လႊားတက္ၾကြ၊ ေမာက္လြန္းကလည္း၊ ေလွ်ာက်ေနာက္ဆံုး၊ ရိွေခ်၏။

(ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတာကုိသာ အႏွီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဖတ္မိပါက ေအာင္မာ၊ မင္းလုိမေလာက္ေလးမေလာက္စား ငခြ်တ္ကမ်ား ငါလိုေကာင္ကို ဟင္းဟင္းဟင္း . . . ဟု ေဒါပြၿပီး ဆဲြထိုးမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသး။ သူဘယ္သူဆိုတာ သိသူမ်ား ဤစာကို ပရင့္ထုတ္ၿပီး သြားေပးလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သူနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာကို ေျပးေတာ့မဗ်ိဳ႔။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၄