ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး

(၁)

မေန႔ညက စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ဆရာေဟာင္း ဦးခင္၀င္း စင္ကာပူအလည္လာလို႔ ေတြ႔ၾက၊ စကားစေနေျပာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလူထြက္ေတြဆိုေတာ့ ပညာေရးအေၾကာင္း အဓိကေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ လက္ရိွျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေျခအေန၊ လူငယ္ေတြရဲ့ အနာဂတ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အလားအလာ စတာေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။

အဲသလို ေျပာၾကဆုိတာေတြကေန ဒီစာကိုေရးဘို႔စိတ္ကူးရ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုတစ္ေန႔က တင္ခဲ့တဲ့ ပညာသင္ၾကားရျခင္း ရဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔လည္း တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ အဲဒီေဆာင္းပါးရ့ဲ အဆက္အျဖစ္ “ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး” ကို ေရးလုိက္တာပါ။ (ဂေဟေဆာ္ျခင္းကို ခနခ်ထားလိုက္။)

(၂)

စင္ကာပူက Life Long Learning (Continuous Education) အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီ ထင္ပါတယ္။ မေျပာရေသးရင္ ေနာက္ထပ္ အဲဒီအေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ထပ္ေရးပါမယ္။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့စနစ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္က ပညာေရးစနစ္က ရွင္သန္မေနပါဘူး။ ေသေနပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆယ္တန္း၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဆိုတဲ့ dead end တစ္ခုမွာ အဆံုးသတ္သြားတယ္။ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္သြားသလဲဆိုေတာ့ (စာေမးပဲြ က်တဲ့သူေတြအေနနဲ႔) ဆယ္တန္းစာေမးပဲြလဲ က်လိုက္ေရာ အဲဒီမွာ သူတို႔ရဲ့ပညာေရးဟာ အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ ထပ္မရိွေတာ့ပါဘူး။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဘဲ႔ြရတဲ့သူမ်ားလည္း ဘဲြ႔လည္းရၿပီးေရာ ပညာေရးလည္း တစ္ခါတည္း ၿပီးသြားပါတယ္။ မဟာဘဲြ႔၊ ေဒါက္တာဘဲြ႔ေတြလည္း အလားတူပါဘဲ။

ဒါျဖင့္ ပညာေရးဆိုတာ အဲဒီ ဆယ္တန္း၊ ဘဲြ႔ရ၊ ဘဲြ႔လြန္ ေတြထိဘဲလား။ ဒီထက္ မပိုေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။

မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား။ ပညာေရးကို ဆယ္တန္း၊ ဘဲြ႔ရ၊ ဘဲြ႔လြန္ေလာက္နဲ႔ ကန္႔သတ္ထားတာ၊ အဲသည္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးၿပီလို႔ ယူဆထားတာ အင္မတန္မွားပါတယ္။ အလြန္႔အလြန္ မွားပါတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ မွားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ ဒါျဖင့္ အဲဒီအလုပ္အတြက္ ေလ့လာသင္ယူဘို႔ မလိုဘူးလား။ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ၊ အတတ္ပညာေတြဆိုတာ မရပ္မနား ေျပာင္းလဲေနတာပါ။ အဲဒီ တစ္ရံမလပ္ တိုးတက္ေနတဲ့ နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ေျခမျပတ္ ေလ့လာသင္ယူေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေလ့လာမသင္ယူခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာ သူမ်ားေနာက္ အမ်ားႀကီးေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီဆိုတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ မဟုတ္ပါလား။ 

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

လူေတြပညာတတ္ေတြ ျဖစ္သြားရင္ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပီးပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ဘယ္လိုၿပီးတာလဲ တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ပညာတတ္တယ္ဆိုတာ လက္မွတ္ေတြပိုင္ဆိုင္ထားတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ လက္မွတ္တစ္ခုရရံုနဲ႔ အဲဒီလက္မွတ္နဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ အရည္အေသြး သူ႔မွာရိွတယ္လို႔ အာမ မခံႏိုင္ပါ။

တကယ့္ပညာဆိုတာက ဟုတ္၏၊ မဟုတ္၏၊ ေကာင္း၏၊ မေကာင္း၏၊ မွန္၏၊ မမွန္၏၊ သင့္၏၊ မသင့္၏ ကို ေ၀ဘန္ ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ ျဖစ္ပါတယ္။

Ø  ႏုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရအရာရိွေတြ ပညာတတ္ရင္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးႏိုင္မယ္။ ဘတ္ဂ်က္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ခဲြေ၀သံုးစဲြႏိုင္မယ္။ တစ္ေယာက္ကို သိန္းတစ္ေထာင္ေပးၿပီး ေလွ်ာက္လုပ္ခုိင္းတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ ဘာ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး တိုးတက္ဘို႔မွ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေျမႀကီးထဲရိွသမွ်၊ ေျမေပၚရိွသမွ် သယံဇာတ အကုန္ေရာင္းတုတ္ၿပီး ပိုက္ဆံ ရွာတာေတြ ေလ်ာ့ကုန္မယ္။ ပုဆိုးလွန္ျပတာတို႔ ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားတာတို႔ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ လိႈင္သာယာ၊ ေတာင္ဒဂံု၊ ေျမာက္ဒဂံုေတြကိုေတာ့ အဆင့္ျမင့္ အိမ္ယာေတြအျဖစ္ တိုးျမင့္ဘို႔ စိတ္မ၀င္စား၊ ေနာက္ထပ္ ၿမိဳ႔သစ္တည္ဘို႔ (ငါတို႔ပိုက္ဆံရၿပီးေရာ၊ နင္တို႔တုိင္းျပည္ ဘာျဖစ္ျဖစ္လို႔ လက္သိပ္ထိုး) စီမံကိန္းခ်ေပးတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။

Ø  ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြ ပညာတတ္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးႏိုင္မယ္။ ငါတို႔ စာသင္ေနတာ ထမင္းစားရဘို႔တစ္ခုတည္းအတြက္မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းေတြေမြးထုတ္ေပးဘို႔ ဆိုတဲ့ အသိသညာေတြ ရလာမယ္။ 

Ø  လယ္သမားေတြ ပညာတတ္ရင္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တဲ့ လယ္ယာစနစ္တစ္ခု ဖန္တီးႏိုင္မယ္။ အရည္အေသြးျပည့္မီတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြ ထုတ္လုပ္ေပးႏုိင္မယ္။ မေလးရွားက က်န္းမာေရးနဲ႔မညီညြတ္တဲ့ စားအုန္းဆီေတြ ၀ယ္ယူ တင္သြင္းေနရမဲ့အစား ျမန္မာျပည္က အရည္အေသြးျမင့္ ပဲဆီေတြကို ေစ်းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႔ႏိုင္မယ္။

Ø  ေက်ာင္းသားေတြ ပညာတတ္လာရင္ ရပ္ရြာကို၊ ၿမိဳ႔ျပကို၊ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမယ္။ (အဲဒါ အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္။)

Ø  လူငယ္ေတြ ပညာတတ္ရင္ အမိႈက္ေတြကင္းမယ္၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ ကြမ္းယာေတြ ေလ်ာ့က်မယ္။ ေကာ္ရႈတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ အသားလြတ္ ဓားနဲ႔၀င္ထိုးတဲ့ကိစၥေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ ေခါင္းေလာင္း ဆိုတာနဲ႔ ကမ္းလံုးညြတ္မွ် သြားၾကည့္တာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ ဘာေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးဆြမ္းႀကီးေလာင္းတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ ေလာက္စပီကာႀကီးနဲ႔ ၂၄ နာရီ၊ ၇ ရက္ မရပ္မနား၊ ၇ ရက္သားသမီး နားမခံသာေအာင္ ဖြင့္ေနတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္မယ္။ ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းမႀကီးမွာ လူေတြေသတာေတြ ေလ်ာ့က်သြားမယ္။ ငါးပိထဲ ဓာတ္ေျမၾသဇာပါလာတာေတြ၊ မွ်စ္ကိုေဆးဆုိးေရာင္းတာေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္။

အမ်ားႀကီးခင္ဗ်ာ။ အဲဒါေတြအားလံုးရဲ့ အဓိကလက္သည္၊ တရားခံဟာ ပညာမဲ့မႈပါဘဲ။ ပညာမရိွေတာ့ ဆင္ျခင္စဥ္းစားဉာဏ္၊ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားဉာဏ္ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရိွတဲ့ေနာက္ေတာ့ ရမ္းလုပ္၊ ရမ္းစား၊ ရမ္းမွား၊ ရမ္းေသ။

(၃)

ပညာသင္ၾကားရျခင္း ရဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးစနစ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အခု ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးအေၾကာင္း ဆက္ေျပာပါမယ္။

ပညာဆိုတာ ပင္လယ္ႀကီးလိုပါဘဲ။ ေလ့လာလို႔ ကုန္တယ္မရိွပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးသြားလည္း အဆက္မျပတ္ ဆက္လက္ ေလ့လာေနဘို႔ လိုပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူေနမႈဘ၀မွာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ ေနတာခ်ည္းပါဘဲ။ အဓိက ကေတာ့ အလုပ္အတြက္နဲ႔ လူ႔ဘ၀မွာ ေနနည္းထိုင္နည္း ပါ။

မင္းကြာ ဆယ္တန္းသာေအာင္လာတယ္၊ ဘာအသံုးက်သလဲ။ (ေနပါဦးကြယ္၊ ေမးတဲ့သူကိုယ္ႏိႈက္ကေရာ ငါကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသံုးက်တဲ့ေကာင္လဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ျပန္ေမးဖူးပါသလား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အသံုးမက်တဲ့သူေတြသာ သူမ်ားေတြကို အသံုးမက်ဘူးလုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတာဘဲ။) မင္းတို႔ ဘဲြ႔ရတဲ့။ ဖြမ္၊ ဘာဘဲြ႔ရလဲ။ အလကား ဘာမွသိတာေတြ မဟုတ္ဘူး - လို႔ လူငယ္ေတြကို ႏွိမ္ခ် မဆက္ဆံပါနဲ႔။

ခင္ဗ်ား၊ အေတာ္ အသံုးမက်တဲ့လူဘဲ လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခင္ဗ်ားကို ေျပာလာရင္ ခံႏိုင္မလား။ အဲသလိုဘဲ။ သူ႔ဟာသူသိသိ၊ မသိသိ၊ အသံုးမက်ဘူးလို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲဗ်ာ။

ဒါျဖင့္ အဲဒီ အသံုးမက်တဲ့လူငယ္ေတြကို အသံုးက်တဲ့သူေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားမိပါသလား။ ဘယ္သူေတြကမ်ား လူငယ္ေတြကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမဲ့ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးဖူးပါသလဲ။ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။

လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ၊ လမ္းေဘးမွာ စသျဖင့္ ေလလြင့္ေနတဲ့လူငယ္ေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ဘာစီမံကိန္းေတြ ရိွပါသလဲ။ အဲဒီဆံုးရံႈးေနတဲ့ လူ႔အရင္းအျမစ္ကို ျပန္အဖတ္ဆယ္ဘို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးမိပါသလား။

အစိုးရကိုခ်ည္း အျပစ္ပံုခ်မေနပါနဲ႔။ လက္ညိႈးထိုးအျပစ္ေျပာေနရံုနဲ႔ အဲဒီျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားမွာ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ၾကဘို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဒါဆို ဘာေတြလုပ္ရမလဲ တဲ့။

အဲဒီလူငယ္ေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးဘုိ႔ရာ သူတို႔ကို အသိပညာေပးတဲ့အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးရပါမယ္။ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက အဲဒီ အသိပညာေပးတဲ့အစီအစဥ္ေတြကို ဦးေဆာင္မဲ့သူေတြကိုယ္ႏိႈက္က အရည္အေသြးျပည့္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာပါဘဲ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေျပာတာ။

ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ။ အမ်ားႀကီးရိွတဲ့အထဲက နမူနာ နည္းနည္းျပပါမယ္။

၁။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အနီးပတ္၀န္းက်င္က လူငယ္ေတြကုိ စည္းရုံးၿပီး စာဖတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ စာေပေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ စကားေျပာၿပိဳင္ပဲြေတြ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဉာဏ္စမ္းၿပိဳင္ပဲြေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီလိုလုပ္ေပးဘို႔အတြက္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုယ္ႏိႈက္က စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏွံ႔ႏံွ႔စပ္စပ္သိထားေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ စကားေျပာ ေကာင္းသူျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္။ (ဦးေဆာင္လုပ္ေပးမဲ့သူကိုယ္ႏိႈက္က အူတူတူျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လူငယ္က အထင္ႀကီးမတံုးဗ်ာ။) ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ေကာင္းႏိုးရာရာစာအုပ္ေတြ စုရမယ္။ ပိုက္ဆံမရိွဘူး မေျပာပါနဲ႔။ ပုိက္ဆံေတြ ေပါလုိက္သမွ။ (ဘာတစ္ျပားဘိုးမွ အက်ိဳးမရိွဘဲ ေရထဲကုိေတာင္ သိန္းေထာင္ဂဏန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီးၿပီ။ မေန႔တစ္ေန႔တံုးက။ မယံုရင္ ဦးစံလင္းသြားေမးၾကည့္။)

၂။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္းေတြ ဖြင့္ေပးႏိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ သင္တန္းေတြ မႈိလိုေပါက္ေနတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူငယ္ေတြ သင္တန္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းတက္ေနတဲ့လူငယ္ေတြကို မင္းတို႔သင္တန္းတက္ေနတာ လက္မွတ္ရဘို႔ ဆုိတာ တစ္ခုတည္းအတြက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သင္တန္းက သင္ေပးလုိက္တဲ့ဟာေတြကို တကယ္တတ္ေအာင္ေလ့လာပါ။ တကယ္တတ္ လာတဲ့ အသိပညာေတြကို လက္ေတြ႔မွာ တကယ္အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္လုပ္ပါတို႔ တိုက္တြန္းပါ။ အားေပးပါ။ သင္တန္းေက်ာင္း ေတြ အေနနဲ႔လည္း ပိုက္ဆံရဘို႔၊ လက္မွတ္တစ္ခု ထုတ္ေပးဘို႔ေလာက္သာ မဟုတ္ဘဲ လာတက္တဲ့သင္တန္းသားေတြကုိ တကယ္တတ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ သင္ေပးၾကပါလုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ သင္တန္းေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသင္တန္းေတြအားလံုးဟာ အတတ္ပညာဆုိင္ရာ သင္တန္းေတြခ်ည္းပါဘဲ။ စာရင္းကို၊ ေအာ္တိုကက္၊ ကြန္ျပဴတာ၊ အဂၤလိပ္၊ သူနာျပဳအကူ စသည္။

လူေတာ္လူေကာင္းအျဖစ္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ သင္တန္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ္နည္းပါတယ္။ အဲေလ management သင္တန္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး Myanmar Egress က အဲဒီလို သင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ဘာတဲ့ Capacity building ဆိုလား။ ဘယ္လိုသင္ေပးၿပီး ဘယ္ေလာက္ခရီးေပါက္တယ္။ သင္တန္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္ တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ သင္တန္း evaluation on efficient and effectiveness ေတြ ရိွသလားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။

အဲဒီသင္တန္းမ်ိဳးေတြ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ရြာေတြမွာ ဖြင့္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အဲဒီလိုဖြင့္ႏုိင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္ႏိႈက္က အဲဒီသင္တန္းေတြ သြားတက္ဘို႔၊ ေကာင္းေကာင္းကြ်မ္းက်င္ႏိုင္နင္းတဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုပါမယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒါကိုလုပ္ဖို႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ စိတ္တူကိုယ္တူသမားေတြစုၿပီး Myanmar Egress ကိုသြားပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ေျပာျပပါ။ သင္တန္းတက္ဖို႔ စာရင္းေပးပါ။ သူတို႔သင္ေပးတာကို က်က်နနေလ့လာ သင္ယူပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနတဲ့ စာေတြ ဖတ္ပါ၊ မွတ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း Practical Performance (group presentation) ေတြ လုပ္ၿပီး ကုိယ္ေလ့လာခဲ့တာေတြကို တင္ျပပါ။ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးပါ။

၃။ ကိုယ္က်င့္စာရိတၱနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားေျပာ၀ိုင္း၊ ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြ လုပ္ေပးပါ။

(ခဏေလး၊ အဲဒါေတြလုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စာၾကည့္တိုက္တို႔ စာဖတ္ခန္းတို႔မရိွဘူးဗ်။ ဘာဗ်၊ ညာဗ် နဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ဆင္ေျခမကန္ပါနဲ႔။ အဲဒါ အပ်က္စိတ္ဓာတ္ေတြပါ။ စာဖတ္ခန္းမရိွဘူးဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဇရပ္တစ္ခုမွာ၊ ဓမၼာရံုတစ္ခုမွာ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္မွာေတာင္ လုပ္လို႔ရတယ္။ လုပ္ခ်င္ရင္ ေနရာမရွားပါဘူးဗ်။

တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ စလင္းၿမိဳ႔နယ္အသင္း စည္းေ၀းပဲြတစ္ခုကို ကိုေသာင္းတန္ေခၚတာနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ကို အႀကံေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကြင္းေကာက္နဲ႔ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔ေတြမွာ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြေတြ လုပ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ၿမိဳ႔နယ္မွာလဲ အဲဒီလုိၿပိဳင္ပဲြေတြ လုပ္ေပးရင္ ကေလးေတြရဲ့ ျမန္မာစာအေရးအသား တိုးတက္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္တံုး။

အာ၊ အဲဒီၿပိဳင္ပဲြလုပ္ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံမရိွဘူးဗ်။

ေနပါအံုးဗ်ာ။ ဘယ္အတြက္ ပိုက္ဆံကလုိရမွာတံုး။

စာရြက္စာတမ္းတုိ႔၊ ခဲတံေဘာပင္တို႔။

ကြ်န္ေတာ္လုပ္တံုးကေတာ့ ေက်ာင္းကအေျဖလႊာေတြနဲ႔ လုပ္တာပဲ။ ေဘာပင္ခဲတံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ယူလာခိုင္းေပါ့။

ေနာက္ၿပီး ခံုစီဘို႔တို႔ ဘာတို႔လည္း လုပ္ရဦးမွာဗ်။

အယ္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆိုတာ စာသင္ဘို႔ ခံုေတြအဆင္သင့္စီထားတာ ခင္ဗ်ားက ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ထပ္စီခ်င္ရသတံုး။

ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ပညာေရးမႈးတုိ႔၊ မ၀တတို႔ကို စာတင္ရဦးမွာဗ်။

အဲဒီစာတင္ဘုိ႔ ဘယ္ေလာက္ခဲယဥ္းသတံုး။ ဒါ ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာပဲြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ့လား။ ေတာ္ပါဗ်ာ။ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ့အႀကံကို ျပန္ၿပီး ရုပ္သိမ္းပါတယ္။

မလုပ္ခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ သူတို႔ေကြ်းတဲ့မံု႔ စားၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးစံမွာ အဲဒီအက်င့္စာရိတၱဆိုင္ရာ သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြ ရိွၿပီးသားပါ။ ေခ်ာင္ထဲထိုးထားလို႔ အေမ့ခံေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါေတြကို ဆဲြထုတ္ပါ။ ဘာေတြလဲသိေအာင္ ေလ့လာပါ။ ေနာက္ၿပီး လူငယ္ေတြကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ နမူနာ နည္းနည္းျပပါမယ္။

ရွင္မဟာရ႒သာရ ဆံုးမစာ

(၁ )အစ္ကိုႀကီးအားညီငယ္မ်ားလည္း စကားႏႈတ္ဆက္ ဘက္၍မဆို ရိုေသလွေစ ကိုႀကီးအစ္မ သည္ႏွစ္၀ကို မိဘကဲ့သို႔ မွတ္ပါေလ ။

(၂ )ေသသူရွင္ဘက္ ေဆာင္ရြက္မကင္း အခ်င္းခ်င္းတြင္ အခင္းႀကီးငယ္ ရွိခါ၀ယ္လည္းမဖယ္မေသြ ညီညာကုန္း၍ရုန္း ၾကေလ ။

(၃ )တေယာက္စကား တေယာက္နားမွာ မခါးရေအာင္ သတိေဆာင္၍ေမာင္တို႕ဆိုေလ ပ်ားသကာသို႕ခ်ိဳလွေစ ။

(၄ )မေတြ႕ခုိက္ရန္ မက်ဴးလြန္ႏွင့္ မ်က္မာန္ေဒါသ မထြက္ရေအာင္ မာန္မာနကို ခ်ဳပ္ၾကေလ ။

( ၅ )ေသႏွင့္အရက္ စီးပြါးဖ်က္ကို တစ္စက္ကယ္မွ် မေသာက္ၾကႏွင့္ ေရွာင္ၾကပါေလ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္အဆိပ္ေရ ။

( ၆ )ကိုယ္ႏွင့္လည္းစာ သတၱ၀ါကို ၾကင္နာလွေစ သူ႕အသက္ကို ခ်စ္ပါေလ ။

(၇ )သူ၏ဥစၥာ သူ႕ဘ႑ာကို ၊ ေမတၱာမေရွး၊ သူမေပးက ေဆးတစ္အိုးမွ်မယူၾကႏွင့္ ၊ ေရွာင္ၾကပါေလ ၊ ကာေမမိစၦာ ။

(၈ )သူ႕ကိုမမွား၊ မလွည့္စားႏွင့္ ၊ စကားစျမည္ ၊ ျမြတ္သည္စစ ၊ ေျပာသမွ်ကိုမွန္လွေစ ။

(၉ )ဘုရားတရား၊ ျမတ္ဖ်ားသံဃာ ၊ အရိယာကို မကြာေန႕ည ၊ ဟတၳအဥၨလီေျမွာက္ပင့္ခ်ီသည္ ၊ ကိုယ္စီေန႕ည၊ ကိုးကြယ္ၾက ။

(၁၀) သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္၊ ေပါင္းေဖၚရွင္တြဲ ၊လူမိုက္မဲကို ၊ ေရွာင္လႊဲပါေလ ဤသူအျမတ္ ၊ ဤသူလတ္က ၊ ညစ္ထပ္ၾကမ္းၾကဳတ္၊ ဤသူယုတ္ဟု အဟုတ္အမွန္၊ မေသြလွန္သည္ ၊ ဧကန္ဆတ္ဆတ္ ၊လူသံုးရပ္ကိုသိတတ္ေစ ။

(၁၁) ၿငိမ္သက္ဣေျႏၵ ၊ တည္ၾကည္ေထြျဖင့္၊ သေႏၶေကာင္းမြန္ ၊လြန္ေတာ္မွန္လွ်က္ စိတ္မာန္မေႏွာင့္၊ ႏႈတ္လက္ေစာင့္သည္၊ သူေကာင္းေသြးရည္ပီလွေစ ။

(၁၂) ရပ္သူရြာသား ၊သူေကာင္းမ်ား၏၊ နားမွာမဆံ့ ၊ မခန္႕မေလး၊ သူမုန္းေဆးလွ်င္၊ ဆဲေရးညစ္ညစ္ ၊ ကိုယ္လက္ႏြမ္းေအာင္ ၊ အသြမ္းမက်င့္ၾကေလႏွင့္ ။

(၁၃) အတည္အေကၽြး၊ အေပးအကမ္း၊ ေသခန္းရွင္ခန္း၊ လူတို႕တမ္းကို ေအာ္အမ္းနိဳင္ေထြ၊ ေလာက၀တ္လည္း၊ သိတတ္ေစ ။

(၁၄) သူ၏စီးပြါး၊ ငါ့စီးပြါးကို ၊ ေထာက္ထားမိေစ၊ ႀကီးေလာဘကို ၊ မွ်တေစ ။

(၁၅) မေမႊမေႏွာက္ ၊ မေကာက္မက်စ္ ၊မလိမ္လစ္ဘဲ မစဥ္းလဲႏွင့္ စိတ္ထဲေျဖာင့္ေစ ၊ သူ႕အက်င့္လည္းသိတတ္ေစ ။

(၁၆) ဟုတ္ေသာအႀကံ ၊မွန္ေသာအက်င့္ ၊ သင့္ေသာအယူ ၊ ျဖဴေသာႏွလံုး သူေတာ္ထံုးကို ၊ စြဲသံုးေသာေထြ ၊ မွန္လွေစ ။

(၁၇) က်ိဳးေၾကာင္းစကား၊ ေျပာဆိုျငားေသာ္၊ လ်င္လွ်ားေဆြးေႏြး၊ ဆိုေရးလိမၼာ ပညာရွိအား၊ ကိုယ္တိုင္သြား၍၊ စကားလိုက္ေလွ်ာ ၊စစေျပာ၍ ၊ႏွီးေႏွာေလ ။

(၁၈) မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ ၊ထိုထိုစာကို ၊ရွာ၍မျပက္ ၊ အိမ္တြင္ဖတ္ ။

(၁၉) ဖတ္ျပန္ေသာ္ကား၊ ဖတ္ဖန္မ်ားက ၊သားမယားပင္ ၊ သိျမင္ကင္းကြာ မလိမၼာလည္း၊ စာေပစကား ၊ေန႕တိုင္းၾကားက ၊ ထူးျခားလိမၼာ ၊ ရွိသည္သာတည့္ ။

(၂၀) ရင္၀ယ္ျဖစ္ျငား၊ ေမြးသည့္သားကို ၊ မယ္ဘြားမိခင္ ၊ ဆံုးမသင္သို႕ အၾကင္ဆရာ ၊ ထိုသူငါကို ၊လိမၼာေၾကာင္း ၊ ေကာင္းပါေစလို ၊ဆိုပါသမွ် ၊ ၾသ၀ါဒကို နားမွ်မေထာင္ ၊ မၾကားေယာင္သို႕ ၊ေမာင္တို႕ျပဳက ၊ယခုပစၥဳပၸန္ ၊ ေနာင္သံသရာ ဆက္မ်ားစြာ၌ ၊ ခ်မ္းသာမည့္ေရး ၊ အလြန္ေ၀းသည္ ၊ေသေဘးမလြဲ ၊၀ဋ္ဆင္းရဲမွေရႊခဲဘယ္ႏွယ္ ၊ အသြယ္သြယ္ကို ၊လြဲဖယ္ႀကံစည္ ၊ လႊတ္ပါမည္၊ နားလည္ေစေၾကာင္းသို႕က်င့္ေကာင္းစြ ၊ ေသာင္းေျပာင္းႏွံ႕စပ္ ၊ သည္တိုင္းမွတ္ဟု၊ ေထရ္ျမတ္ဆရာ ရ႒သာလွ်င္ ၊ ပညာရေၾကာင္း ၊ဥာဏ္ႏွင့္ေလာင္း၍၊ရံုးေပါင္းဆင္ျခင္ ၊ ဆံုးမသင္သည္ ၊ဤတြင္တခန္း၊ ၿပီး၏ေသာ၀္။       ။

အဲဒီေနာက္ သားေရႊေတာင္ ဆံုးမစာ၊ သားေရႊဥ ဆံုးမစာ၊ ဆယ္ေစာင္တဲြထဲက ေလာကနီတိ။ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္ဗ်ာ။

အဲဒီအထဲက တစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အဲဒါနားလည္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့၊ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ရွင္းျပႏုိင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့။ (အဆင့္ျမင့္ခ်င္ရင္ ကြန္ျပဴတာသံုးၿပီး power point presentation ေတြေတာင္ သံုးႏုိင္ပါတယ္။ ေတာေတြမွာ ေျပာဘို႔အတြက္ေတာ့ မလုိပါ။)

ေနာက္ၿပီး ေႏြရာသီေတြမွာ မီးသတ္ကို ဖိတ္ၿပီး မီးသတ္သင္တန္းေပးလို႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳေတြ ဖိတ္ၿပီး ေရွးဦးသူနာျပဳ သင္တန္းေတြ ေပးလို႔ရတယ္။

တကယ္လုပ္မယ္ဆို လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။

ကိုင္း၊ ေျပာတာေတြရပ္ၿပီး အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပၾကစို႔။

အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့အထဲက ဘာေတြလုပ္မယ္ဆိုတာ စာရြက္ေပၚခ်ေရး၊ စၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ အနာဂတ္အတြက္ပါ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေအးၿငိမ္း

၁၄၊ ၉၊ ၂၀၁၄ ေန႔လည္ ၁း၃၀ နာရီ

ရွင္မဟာရ႒သာရ ဆံုးမစာ ကို စိမ့္စမ္းပညာေရး ဘေလာ့မွ ကူးယူပါသည္။

http://saintsaneducation.blogspot.sg/2013/05/blog-post_592.html

တခ်ိဳ႔က ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့အေပၚ ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ ကားေမွာက္တာနဲ႔ ပညာတတ္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္ပါသလဲ တဲ့။ ဓာတ္ႀကိဳးျပတ္က်လို႔ ဓာတ္လိုက္ေသတာေရာ လူငယ္ေတြ ပညာမတတ္တာနဲ႔ ဆိုင္သလားတဲ့။ လူငယ္ေတြကို အကုန္လဲႊခ်တယ္ တဲ့။

အဲဒီ ကြန္မန္႔ေပးသူေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မဆိုးပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔မသိေသးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဘို႔ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာတာ၀န္ရိွပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္၀ါဒက လက္ညိႈးထိုး အျပစ္ပံုခ်တဲ့ ၀ါဒမဟုတ္ပါ။ မွားေနရင္ ဘာမွားေနသလဲ။ ဘာေၾကာင့္မွားသလဲ။ မွန္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလုိ႔ အေျဖရွာတဲ့ ၀ါဒျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ပံုခ်ျခင္း၊ လက္ညိႈးထိုးျခင္းျဖင့္ အေျဖမွန္ကို မရႏိုင္ပါဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထည့္ေရးထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

အဲဒီကားေမွာက္တာ၊ ဓာတ္လုိက္တာ၊ မီးေလာင္တာ အားလံုးဟာ ပညာမဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ေသြးရိုးသားရိုး သိခ်င္လို႔ ေမးခ်င္သပဆို ဖံုးေခၚလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဖံုးနံပါတ္က 9730 3027 ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကိုပဲ ဦးတည္ေျပာပါသလဲ ဆုိတာပါ ရွင္းျပပါမယ္။ လံုး၀သေဘာေပါက္ နားလည္သြားတဲ့အထိ အခ်ိန္ယူ ရွင္းျပပါမယ္။ စင္ကာပူမွာေနတယ္ဆိုရင္ ဖံုးဆက္ၿပီး ခ်ိန္းလိုက္ပါ။ ဒါမွ သိခ်င္တဲ့သူ ၁၀ ေယာက္အထက္ရိွတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကို ဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကြ်းၿပီး က်က်နန ရွင္းျပပါမယ္ ခင္ဗ်ား။

ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ့အေပၚ မရွင္းလုိ႔ တျခား ေမးစရာေတြရိွေသးတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီေနရာမွာ comment ထားခဲ့ပါ။ အားလံုးကိုစုၿပီး သပ္သပ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ရွင္းျပပါမယ္။

ခ်ဲလင္းလုပ္ခ်င္လို႔ အပ်က္သေဘာနဲ႔ ေမးခ်င္လု႔ိဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ကုန္မခံႏိုင္ပါလို႔ ေျပာျပေစ။

ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဂေဟဆက္နည္း အတတ္ပညာစာအုပ္ႀကီးကို အားထည့္ေရးေနပါတယ္။

ဖတ္ရႈ၊ မွ်ေ၀သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။