Free Thinker: ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္း၊ ပညာ ႏွင့္ အာဏာကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားလိုမႈ

အမွန္က သည္အေၾကာင္းေရးဘို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာေစာကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ လက္ယားေနခဲ့တာျဖစ္၏။ အခ်ိန္မတန္ေသး၍ မေရးတာသာျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားတကာက သည္းသည္းလႈပ္ျဖစ္ေနသည့္ သည္ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္က လူအမ်ား မႀကိဳက္သည့္စကားေျပာလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အမ်ားေသာက္ျမင္ကပ္မည့္အေရး ေတြးမိေသာေၾကာင့္လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ဆံုးမကာ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အျခားတတ္သိသည့္ ပညာရိွႀကီးမ်ားက ဘာမွမေျပာဘဲ လက္ေရွာင္ေနျခင္းမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ လူမုန္းမခံလို၍ဟု သည္လိုပင္ ထင္ျမင္မိပါသည္။

အျခားမဟုတ္ပါ။ ယခုတေလာ ေရပန္းစားလွသည့္ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းဆယ္ယူေရး အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္း ဆယ္ရန္ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား၏ အသိ ပညာဉာဏ္နည္းပါးမႈ၊ ဆင္ျခင္တိုင္းထြာႏိုင္စြမ္းမရိွမႈ၊ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ - အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိမႈ၊ ဘာ planning မွမရိွဘဲ ရမ္းလုပ္၊ ရမ္းမွားမႈတို႔ကို အတုိင္းသား ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

သည္ေခါင္းေလာင္းႀကီးဆယ္ဘို႔ရာ မည္သည့္အစီအမံ (planning) မ်ား ေရးဆဲြထားပါသနည္း။ ေခါင္းေလာင္းဆယ္ ယူေရးေကာ္မတီဖဲြ႔ကာ ထိုေကာ္မတီတြင္ မည္သည့္ပညာရွင္မ်ား ထည့္သင့္သည္။ မည္သူပါသင့္သည္ စသျဖင့္ စဥ္းစားပါ သလား။

ယခင္အခါ ကာလမ်ားက ထုိေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ဆယ္ယူဘို႔ရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးသည္ဆို၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ မည္သူမ်ားက မည္သည့္ေန႔ရက္တြင္ ဆယ္ယူရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မည္သည့္နည္းလမ္းမ်ားသံုးခဲ့သည္။ ၎တို႔အဘယ္ေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္သည္ကို ေသခ်ာဂဏစြာ သံုးသပ္ပါသေလာ။ ၎တို႔၏ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ားကို သင္ခန္းစာယူကာ မိမိတို႔က ထို မေအာင္ျမင္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ေရွာင္ရွားလွ်က္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ား သံုးသင့္သည္ဟု ေဆြးေႏြးေမးျမန္းၾကတာ prototype မ်ားျဖင့္ လက္ေတြ႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကတာ ရိွပါသလား။

ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္မ်ားသည္ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ ေရေအာက္မွ ပစၥည္းမ်ားကို မည္ကဲ့သုိ႔ရွာေဖြသင့္ သည္ကို ေလ့လာမိၾကမည္မလဲြ။ ျမန္မာျပည္၏ မည္သည့္ေနရာမ်ား၌ မည္သည့္ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ား ရိွသည္ကို အကုန္အစင္ မဟုတ္ေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ သိမည္မခြ်တ္။ မိမိတို႔ ေခါင္းေလာင္းဆယ္ယူေရးတြင္ ထုိေရွးေဟာင္း ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အႀကံဉာဏ္မ်ား ရယူပါသလား။

သည္ကိစၥက အလြန္ရႈပ္ေထြးလွေပမည္။ ျမစ္ဟူသည္ အၿငိမ္ေနတာမဟုတ္။ တစ္ရံမလပ္ စီးဆင္းေနတာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွ ရြ႔ံႏြံမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနမည့္ ေျမသားမ်က္ႏွာျပင္သည္လည္း ေရြ႔ေနမည္မွာမလဲြ။ သည္ႏွစ္ႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္္ေတာင္ တူခ်င္မွတူမည္။ ထိုအခါ ထိုျမစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ က်ေနမည့္ အႏွီေခါင္းေလာင္းႀကီးမွာေကာ မေရြ႔ႏုိင္ပါသေလာ။

သို႔႔ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ျမစ္ေၾကာင္းမ်ားသည္ မည္သည့္ေရစီးႏႈန္းရိွလွ်င္ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ မည္မွ်ေရြ႔သည္ကို မည္သူ သုေတသန လုပ္ၾကည့္ပါသနည္း။

ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို မဆယ္မီ သည္ေခါင္းေလာင္းႀကီး တကယ္ရိွမရိွ၊ ရိွခဲ့လွ်င္ မည္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ ရိွႏိုင္သည္၊ သို႔ဆုိလွ်င္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ surveyor မ်ား ေခၚကာ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္မ်ား ငွားရမ္းလွ်က္ ေခတ္မီနည္းပညာ မ်ား အကူအညီျဖင့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးတည္ေနရာကို မည္ကဲ့သို႔ရွာေဖြၾကမည္ကို ေတြးေတာပါသလား။

အခါတစ္ပါး ေလွသမားတစ္ေယာက္သည္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ကာ ေရထဲသုိ႔ ဓားတစ္ေခ်ာင္း က်သြားေလ၏။ ေလွသမားသည္ ထို ဓားက်သြားေသာ ေနရာကို ဓားႏွင့္ထစ္ကာ မွတ္ထားလွ်က္ ခရီးဆက္၏။ တစ္ေနရာသို႔ေရာက္ရိွ၊ မိမိ ဓားလြတ္က်သည္၏ အျဖစ္ကို သတိရသျဖင့္ ေရထဲသုိ႔ ဆင္းငုပ္ကာ ဓားကိုစမ္းေလရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ တံစဥ္တစ္ေခ်ာင္းကို စမ္းယူရရိွေလသည္။

ထိုအခါမွ ေလွသမားက ေၾသာ္၊ ငါ့ဓားကေလးခမ်ာ ေရထဲမွာ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေကြးေတာင္ ေနပါေရာ့လား ဟု ျမည္တမ္း ေလသည္ ဟူသတတ္။

ထုိပံုျပင္အားျဖင့္ ေလွနံဓားထစ္ ဟူေသာစကားပံု ျဖစ္ေပၚလာရေလသည္။ ထုိေလွနံဓားထစ္ဟူေသာ စကားပံုမွာ လြန္ခဲ့ေသာ (အမ်ားေျပာစကားအရ) ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေလာက္က က်ခဲ့ေသာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ဆယ္ယူရန္ ႀကိဳးစား ေနသည့္ ယခု လူႀကီးမင္းအေပါင္းကို ရည္ရြယ္ကာ ေရွးလူႀကီးမ်ားက အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာျဖင့္ ထားခဲ့ၾကမွန္း ယခုမွ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ သေဘာေပါက္ရေလေတာ့သည္။

ကြ်မ္းက်င္ေသာ ေရငုပ္သမားမ်ား ငွားရမ္းကာ စမ္းသည္ဆို၏။ သည္ေရငုပ္သမားမ်ားက ႏြံေအာက္မွ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို မည္ကဲ့သို႔ရွာေဖြႏိုင္မည္မွန္း ကြ်ႏ္ုပ္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ကေလးျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔မွ် စဥ္းစား မရႏိုင္ေအာင္ ရိွေခ်သည္။

ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို နဂါးသုိက္က ေစာင့္ေရွာက္ထားသည္ ဆို၏။ သည္နဂါးမ်ားမွာ အလြန္အအိပ္ႀကီးလွသည္။ ေရေပၚတက္ကာ တစ္ခါမွ မျမဴးတူးစဘူး။ သည္ေနရာတြင္ သည္နဂါးမ်ားရိွေနပါလွ်က္ သည္ျမစ္အတြင္း ေန႔ေန႔ညည သြားလာေနသည့္ ေလွသေဘၤာမ်ား နဂါးမ်ား ေပ်ာ္ျမဴးသြားလာေနသည္ကို ျမင္ပါသည္ဟု တစ္ခါဖူးမွ် မၾကားစဖူး။ အလြန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။

ထို႔ထက္ သည္ေခါင္းေလာင္းႀကီးက မည္မွ်ႀကီးသည္။ မည္မွ်ေလးသည္ အစရိွသည္တို႔ကို ေလသံၾကားႏွင့္ ဖမ္းတရားနာေနသူမ်ားအားလည္း အလြန္အံ့ၾသမိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားေျပာတာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ယံုတတ္သူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ့္ႏွာ၊ ေခါင္းေလာင္းကလည္း ပိႆာခ်ိန္ တစ္သိန္း၈ေသာင္းေတာင္ဆိုေတာ့ ေလး-ေလးလွခ်ည့္ဟု စိတ္ထဲတြင္ သံသယျဖစ္လွ်က္ တြက္ၾကည့္ရာ သူတို႔ေျပာထားေသာ အတိုင္းအတာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေခါင္းေလာင္းမသြန္းပဲ သည္အတိုင္း ေၾကးအတံုးလိုက္ႀကီးထားလွ်င္ေတာင္မွ ထိုအေလးခ်ိန္မရိွ။

သည္ေခါင္းေလာင္းႀကီးမွာ နဂါးသိုက္က ေစာင့္ေရွာက္ထားသျဖင့္ ေခတ္သိပၸံနည္းမ်ားျဖင့္ ဆယ္လို႔မရ၊ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ဆယ္မည္ဟု ဆိုသည္။ ထို ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆုိသည္ကို စနစ္တက် ေရးဆဲြထားပါသလား။ မည္သည့္ ကိရိယာမ်ားသံုး၍ မည္ကဲ့သို႔ ဆယ္ယူမည္ကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖဲြ႔ ျပင္ဆင္ကာ ထိုနည္းလမ္းသည္ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ျခင္းမ်ိဳး ရိွပါသလား။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ Safety အလုပ္တြင္ ဘာလုပ္လုပ္ ထိုအလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရတာ ရိွပါသည္။ ထိုအထဲကမွ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ Method Statement, Risk Assessment ႏွင့္ Safe Work Procedure တို႔ ျဖစ္၏။ သည္အေၾကာင္း အမ်ားနားလည္ေစရန္ သီးစံုကုလားဟင္း ခ်က္သည့္ ဥပမာႏွင့္ ျပပါမည္။ (ကြ်န္ေတာ္က ဟင္းခ်က္နည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ၍ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး (ေဒၚက်င္က်င္) ကို ေမးကာ ျပန္ျပင္ေရးလုိက္ပါသည္။ ေက်းဇူးပါ အစ္မႀကီးခင္ဗ်ား။)

သီးစံုကုလားဟင္း ခ်က္ေတာ့မည္ဆိုပါစုိ႔။ ထိုဟင္းခ်က္ရန္ Method Statement ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးရပါမည္။

သီးစံုကုလားဟင္းခ်က္ျခင္း

၁။ စားမည့္သူဦးေရ = ၅ ေယာက္ ျဖစ္၏။

၂။ လွည္းတန္းေစ်းတြင္ လူငါးေယာက္စာ ဟင္းအမယ္မ်ား ၀ယ္မည္။ ၀ယ္မည့္ဟင္းအမယ္မ်ား -

ၾကက္သား - ၁၀ သား
ဖရံုသီး - တစ္စိတ္
အာလူး - ၂ လံုး
ဗံုလံုသီး - ၁ ပိုင္း
ရံုးပတီသီး - ၁၀ ေတာင့္
ပဲသီး - ၁၀ ေတာင့္
ခရမ္းသီး - ၁ လံုး
ခရမ္းကြ်တ္သီး - ၅ လံုး
မုန္လာဥျဖဴ - အေသး ၂ ဥ
ေဂၚရခါးသီး - ၂ လံုး
ပိန္းဥ - အေသး ၂ ဥ
ျငဳပ္သီးေျခာက္ - ၃ က်ပ္သား
မန္က်ည္းသီးမွည့္ - ၂ က်ပ္ခဲြသား
မွ်င္ငါးပိ - ထမင္းစားဇြန္းႏွင့္ ၁ ဇြန္း
ဆား - ၂ က်ပ္သား
နႏြင္းမႈန္႔ - နားဖာကေလာ္နဲ႔ ၂ ကေလာ္စာ
အေရာင္တင္မႈန္႔ - ထမင္းစားဇြန္းႏွင့္ ၁ ဇြန္း
ငံျပာရည္ - ထမင္းစားဇြန္းႏွင့္ ၂ ဇြန္း
နံနံပင္ - ၁၀၀ ဘိုး

၃။ ၾကက္သားကုိ စားေလာက္ရံု အတံုးကေလးမ်ား တံုးၿပီး ေသခ်ာစြာ ေဆးေၾကာကာ ဇလံုတစ္ခုထဲတြင္ အရံသင့္ထားပါ။

၄။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ေသခ်ာစြာေရေဆးၿပီး သင့္ေတာ္ရံုလွီးပါ။

၅။ ၾကက္သြန္နီကို ထက္၀က္၀က္။ တစ္၀က္ကို ေလးစိတ္စိတ္ၿပီး လွီးထားေသာ ဟင္းသီးမ်ားႏွင့္ေရာပါ။ က်န္တစ္၀က္ကို ငရုပ္သီးႏွင့္ေရာေထာင္းပါ။

၆။ မွ်င္ငါးပိကို ေရေဖ်ာ္ပါ။

၇။ ရံုးပတီသီးမွအပ ထို ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ၾကက္သားမ်ားအားလံုးကို ခ်က္မည့္အုိးထဲထည့္လွ်က္ ဆီ၊ ဆား၊ ေထာင္းထားေသာ ၾကက္သြန္နီ၊ မွ်င္ငါးပိေရေဖ်ာ္၊ ငံျပာရည္တို႔ျဖင့္ ေရာနယ္ကာ ေရ ၅၀၀ စီစီ ထည့္ၿပီး ခ်က္ပါ။

၈။ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ရံုးပတီသီးထည့္ပါ။

၉။ အသီးအားလံုးႏူးလွ်င္ မန္က်ည္းသီးေဖ်ာ္ေရ ထည့္ပါ။

၁၀။ ၃ မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ နံနံပင္ထည့္ၿပီး ခ်လို႔ရပါၿပီ။

ခ်က္မည့္သူသည္ ထိုဟင္းတြင္ မည္သည့္အမယ္မ်ား ပါရမည္ကို သိရမည္။ ခ်က္မည့္ အစီအစဥ္ကို သိရမည္။ ေသခ်ာစြာ ခ်က္တတ္ရမည္။ ရိုးသားရမည္။ ကြ်န္ေတာ္နမူနာျပထားေသာ method statement ကို ၾကည့္ပါ။ အားလံုးကို အေရအတြက္ အတိအက်ျဖင့္ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ဆားကိုပင္လွ်င္ အေလးခ်ိန္ အတိအက် (ဥပမာ ၂ က်ပ္သား စသည္) ျဖင့္ေဖာ္ျပပါ။ အခ်ိန္ကိုလည္း အတိအက် ေဖာ္ျပပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ သူရို႔ေျပာေျပာေနသည့္ ျမန္မာ့နည္း၊ ျမန္မာ့ဟန္ကို ဤကဲ့သို႔ method statement အတိအက် ေရးထားတာ ရိွပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္သိသည့္ ျမန္မာ့နည္း၊ ျမန္မာ့ဟန္မွာမူ KKL + LTPS သာ ျဖစ္၏။ (KKL = ၾကဳပ္ၾကက္လိ။ LTPS = လိုတိုးပိုေလွ်ာ့)

အယ္မယ္ေလး၊ နဂါးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းနဂါးခင္ဗ်။ သူ႔အေပၚ ေသာင္တူးစက္ႀကီးပိေနတာေတာင္ လူေတြ ဒုကၡေရာက္မွာစုိးလို႔ နည္းနည္းမွ မလူးလြန္႔ဘဲ အနာခံေနၿပီး ဟဲ့၊ ငါ့အေပၚ ေသာင္တူးစက္ပိေနတယ္။ ဖယ္ေပးၾကဦးလို႔ အဖြားအိုႀကီးကို ပူးၿပီးေျပာ ဆိုပါလား။ ဧကႏၱ၊ ဘုရားအေလာင္း ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းရဲ့ ညီေတာ္ထင္ပါရဲ့။

ဘယ္လိုမွ မေရရာတဲ့၊ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းတကာကိစၥတစ္ခုကို ပုိက္ဆံ သိန္းေပါင္း ေထာင္ခ်ီသံုးတယ္ဆိုေတာ့ အင္း၊ တယ္လဲ ခ်မ္းသာၾကပါလား။ ငါတို႔သာ ပိုက္ဆံေလး သံုးေလးသိန္းကုန္ဘုိ႔အေရး ဆံပင္ျဖဴေအာင္ တြက္သံုးေနရတာ ဟု ေတြးမိ၏။ ထို႔ျပင္ ထိုေငြမ်ားမွာ အလႉေငြမ်ားဟု သိရသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မယံုႏုိင္ေတာ့ပါ။ သို႔တုိင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသူရြာသား ေတာင္သူမ်ားမွာ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ ေငြ ဆယ္သိန္း၀င္ဘို႔ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရတာ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္စိခုနစ္ျပန္ လည္ေနရပါေတာ့သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ က်န္းမာေရးအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပညာေရးအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူမႈေရးအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္စရာ အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ လိုသမွ တစ္ႏိုင္ငံလံုးလိုလို လိုေနတာ ျဖစ္၏။ ထုိလိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်မွာ ပိုက္ဆံသံုး၍ လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္၏။

သည္ကိစၥမ်ားကို အားထည့္ လုပ္ၾကမည္ဟုေတာ့ မစဥ္းစားဘဲ မေယာင္ယာဆီလူးသည့္ကိစၥကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းကေလးမွ သေဘာမတူပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မိစၦာဒိဌိလို႔ သမုတ္ၾကပါခင္ဗ်ား။

အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိသူမ်ားကလည္း ေန႔ညမဟူ ကမ္းလံုးညြတ္မွ် လာေရာက္အားေပးေနေလေသးရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ပင္လွ်င္ စင္ကာပူမွျပန္ၿပီး ထုိျမစ္ကမ္းနားေဘး၌ ကြမ္းယာေဆးလိပ္ သြားေရာင္းရန္ အႀကံေပၚမိေပေသာ ဟူ၏။ ဓမၼေစတီပေရာဂ်က္ၿပီးသြားသည့္ကာလ၌ ေသခ်ာေပါက္ အျမတ္ထြက္မည့္အရာ ကား အႏွီျမစ္ကမ္းနဖူး၌ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာလူတို႔ စြန္႔ပစ္ရာမွ က်န္ခဲ့ေသာ အမိႈက္သရိုက္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပးၾကည့္ စရာမလို။ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္ပါသည္။

(ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြႀကီး အဆိုေတာ္ ကိုေအာင္ခိုင္က အင္း၊ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္အားေန ထင္ပါရဲ့ ဟု မခ်င့္မရဲ ေရရြတ္မိရျခင္းျဖစ္၏။)

အဘယ္ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရသနည္း။

ပညာမဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။

ပညာဟူသည္ ဟုတ္၏၊ မဟုတ္၏၊ မွန္၏၊ မမွန္၏ ဆင္ျခင္တိုင္းထြာႏိုင္ျခင္းကို ဆိုလိုသည္။

အကယ္၍ ထိုသူမ်ားသည္ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးျပခဲ့သလို ဆင္ျခင္တိုင္းထြာႏုိင္ပါက ထိုကဲ့သို႔ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း ငသိုင္းေခ်ာင္းေရာက္ (ဟုတ္ေပါင္) စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ပါမည္လား။ လာၾကည့္သူမ်ားကလည္း သည္ အလြန္ႀကီးမားေလးလံလွသည့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ဒန္အိုးကေလး ေရထဲမွ ဆယ္လုိက္သလို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဗြမ္းကနဲ ေပၚလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ လာေစာင့္ၾကပါမည္လား။

ေနရာအတိအက်သိေနၿပီး ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ျမင္ေနရပါၿပီဆိုသည့္တိုင္ သည္ေခါင္းေလာင္းႀကီး ေရျပင္ေပၚေရာက္ လာရန္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆယ္ယူရမည္ကို အသက္ ၈ ႏွစ္မွ်သာ ရိွေသးေသာ ကြ်န္ေတာ့္သား ေမးၾကည့္လွ်င္ပင္ ေျပာႏိုင္ပါ လိမ့္မည္။ (အတိႆယ၀ုတိၱအလကၤာေပါ့လဗ်ာ)။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုသူမ်ားသည္ ဘာကိုေတြးၿပီး ဘာကိုလာေစာင့္တာပါနည္း။

ေျပာရလွ်င္ သည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ ထင္ရွားေသာျဖစ္ရပ္တစ္ခုမွာ ဂ်ပန္တြင္ ဆူနာမီ တိုက္စဥ္က ႏ်ဴကလီးယားဓာတ္ေပါင္းဖို ယိုစိမ့္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားတို႔ အက္စစ္မိုးရြာမွာ ေၾကာက္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေရဒီယိုဓာတ္ၾကြလွ်င္ အက္စစ္မိုးရြာမည္ဟု မည္သည့္ပညာရိွက အေဟာထုတ္လုိက္သည္မသိ။

ဤအေၾကာင္း ယုန္သူငယ္၊ ပညာ၏တန္ဘိုးႏွင့္ ကာလာမသုတ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ blog တြင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ Link: http://www.shwenyein.blogspot.sg/2011/03/blog-post_20.html

ေတာ္ၾကာ ဘယ္ကေကာင္မေလးက သူနဲ႔ဖက္အိပ္လိုက္ရင္ ေရာဂါေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္ကသီလရွင္က ဘာတဲ့ သူ႔လက္နဲ႔ထိလိုက္ရင္ဆိုလား ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားရပါသည္။ ေတာ္ၾကာ လူတစ္စုက အလံရႈးလုပ္လိုက္။ ၀ိုင္း ဆြမ္းႀကီးေလာင္းလိုက္ၾက။

ဘယ့္အတြက္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနၾကပါသနည္း။

ရွင္းပါသည္။

မိမိတို႔အာဏာတည္ၿမဲႏိုင္ေရးအတြက္ ျမန္မာျပည္သားအားလံုး၊ ငတံုးေတြျဖစ္ေပေရာ့လဟယ္ ဟု အကြက္ခ်ကာ စနစ္တက် စီမံကိန္းမ်ားေရးဆဲြလွ်က္ ပညာေရးဆိုသည့္ အရာႀကီးအား တစ္စစီဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ မဟုတ္ ပါေလာ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ငယ္စဥ္ကာလကတည္းက တံခါးပိတ္၀ါဒဆိုကာ ဘိုးဘိုးဦးေန၀င္းက ရိွသမွ် အကုန္ျဖတ္ကာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားအား နားမ်က္စိမ်ား ပိတ္ထားခဲ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံတကာ ဗဟုသုတဆို၍ ၎တို႔ထံမွ ျပန္အံထြက္ လာသည့္ သတင္းပလင္း အစုတ္ပလုပ္ကေလးမွ်ေလာက္သာ သိရသည္။ Times တို႔ NewsWeek တို႔ဆိုတာ အေဟာင္း ဆုိင္မွာ ျမင္ဖူးရံု ျမင္ဖူးရတာ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေရွ႔လာခ်ေပးသည့္တိုင္ ထိုအဂၤလိပ္မဂၢဇင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဖတ္တတ္ခဲ့ပါ။

ဖတ္စရာ အဂၤလိပ္စာဆိုလို႔ ဘာတဲ့ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္၏ အဂၤလိပ္ဗားရွင္းျဖစ္ေသာ Working Peoples Daily, Guardian, Aurora တို႔ေလာက္သာရိွသည္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို ျပည္တြင္းျဖစ္အဂၤလိပ္စာသာ သင္ရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျမန္မာမ်ား (ဆရာႀကီးတက္တိုးတို႔ေရးထားေသာ) အဂၤလိပ္စာမ်ားသာ သင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မူရင္း အဂၤလိပ္စာကို မျမင္ခဲ့ရစဖူး။

ယခုေတာ့ ဘာတဲ့။ စဥ္ဆက္မျပတ္အကဲခတ္ဟု လုပ္ျပန္သည္။ ငါတို႔နဲ႔ ေတာ္၏၊ မေတာ္၏။ သင့္၏၊ မသင့္၏ဟု နည္းနည္းမွ မေ၀ဘန္၊ မစဥ္းစား။ ထိုပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ဆယ္တန္းေရာက္လာသည့္တုိင္ ကုိယ့္နာမည္ကို စာလံုးမွန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ေတာ့။ ပညာေရးသည္ မိမိတို႔ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္သည့္အခါ လူငယ္၊ လူႀကီး၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ ဆရာဆရာမ၊ မည္သူကမွ ပညာေရးကို တန္ဘိုးထားရ ေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရေရးသာ အားထုတ္ၾကသည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ရရ၊ လက္မွတ္ရၿပီးေရာ။ မိမိသင္ခဲ့သည့္ပညာကိုလည္း တန္ဘိုးမထားသလို မိမိကိုင္ထားေသာလက္မွတ္ကိုလည္း တန္ဘိုးမထား။ ပို၍ ဆုိးသည္မွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ တန္ဘုိးမထားျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုကေလးမ်ားက ယခု ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အရြယ္ (အသက္ ၅၀) လူႀကီးမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အရည္ အခ်င္းကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သိပါ၏။ ယခုလူရြယ္မ်ား (ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေနာက္ မ်ိဳးဆက္) ကေရာ။ ပိုဆိုးေသး။ ထိုမ်ိဳးဆက္မ်ား၏ ေနာက္။ ယခုလက္ရိွလူငယ္မ်ားကေရာတဲ့။ ကမ္းကုန္ေနေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၊ လူငယ္လူႀကီးမ်ား၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအျပစ္မဟုတ္။

ဒီေကာင္ေတြ အကုန္ငတံုးေတြျဖစ္မွ ငါတို႔ အာဏာသက္ဆိုးရွည္မယ္ဟု တြက္ကာ စနစ္တက် ရာစုႏွစ္ ထက္၀က္ ေက်ာ္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ ငရဲသားမ်ားသာ အဓိက တရားခံျဖစ္ပါသည္။

ဒီမင္း၊ ဒီစိုး၊ ဒီသူခိုးနဲ႔။ ဒီမိုး၊ ဒီေရ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ - - - အင္း။ သည္ပံုနဲ႔ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မည္။

ေခါင္းေလာင္းဆယ္တာကို ေ၀ဖန္လို႔ မေက်နပ္သူမ်ား သည္ေနရာတြင္ ေျပာင္ ဆဲသြားႏိုင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၅ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄။ ညေန ၄း၂၅ နာရီ

ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖတ္စရာအျခား Link မ်ား

http://burmese.phophtawnews.org/index.php/feature/item/735-2013-09-19-07-18-03.html

http://burmese.bnionline.net/index.php/news/mizzima/13591-2013-04-06-16-35-32.html

http://friendsmyanmar.ning.com/profiles/blogs/4557204:BlogPost:2302126