ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အထၳဳပၸတိၱ (၂၈)

(၅၉) ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ၌ ေဆးခန္းေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းျခင္း ႏွင့္ စာၾကည့္တုိက္ေထာင္ေပးျခင္း

            စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ခန္႔ရလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ေဆးခန္းတစ္ခု ေဆာက္လုပ္ လႉဒါန္းရန္ စိတ္ကူးရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်းရြာအုပ္စုအတြက္ ဟုိးယခင္ ပါတီေကာင္စီလက္ထက္ကတည္းက သားဖြားဆရာမ တစ္ဦး ခ်ေပးထားသည္။ ထိုစဥ္က ေဆးခန္းရိွသည္။ ေဆးခန္းမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးျဖစ္၏။ မိသားစုတစ္စု ေကာင္းေကာင္းေနလို႔ ရသည္။ အမွန္မွာ ေဆးခန္းပင္မဟုတ္ပါ။ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ထုိအိမ္၌ ေဆးခန္းလည္းဖြင့္၊ သားဖြားဆရာမ မိသားစုလည္းေနေပါ့။ ထိုေဆးခန္းတြင္ အၾကာဆံုးေနသြားသူမွာ မခင္ေမညိဳျဖစ္သည္။ သူက သူ႔မိသားစုပါ ေခၚလာကာ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ေယာက္်ားက ကိုဖိုးနီျဖစ္ၿပီး အင္မတန္ သေဘာေကာင္းလွသူမ်ား ျဖစ္၏။ ဘယ္ႏွႏွစ္မွန္းမမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း အေတာ္ေတာ့ၾကာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသဖြယ္ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္လည္း အလြန္ခင္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ရြာမွထြက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ထိုေဆးခန္း မည္ကဲ့သို႔ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွန္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ ယခု လက္ရိွ ေဆးခန္းမွာ အေတာ္ေလးစုတ္ပါသည္။ အင္ဖက္မိုး၊ ထရံကာျဖစ္၏။ သားဖြားဆရာမ ေဒၚမင္းမင္းေမာ္မွာ သူ႔အေဒၚႏွင့္ ထို တဲသာသာ ေဆးခန္း၌ေနသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဆးခန္းခပ္ႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး သူတို႔လည္း အဲဒီမွာေန။ ေဆးကုခ်င္သူမ်ားလည္း သီးသီးသန္႔သန္႔ သည္လာကုလို႔ရမည္ဟု တြက္ကာ ေဆးခန္းေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းရန္ ႀကံစည္သည္။

            အမွန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္ခ်င္သည့္ပံုစံက ေဆးခန္းတစ္ခုထဲမဟုတ္။ ေဆးခန္း၊ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုး၊ စာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔ပါသည့္ အေဆာက္အဦ ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲတြင္ အေဆာက္အဦပုံစံကိုပင္ ပံုေဖာ္ၿပီးေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္။ အဲသေလာက္လႉဘို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေငြပိုေငြလွ်ံမရိွ။

            ကြ်န္ေတာ္က စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မတ္လ တစ္လစာ အလႉခံလိုက္သည္။ အကယ္၍ ပိုက္ဆံမေလာက္ပါက က်န္သည့္ပိုက္ဆံကို ကြ်န္ေတာ္စိုက္မည္ျဖစ္၏။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၈ ရက္ (ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔) တြင္ ကြ်န္ေတာ္ပို႔လိုက္ေသာ အလႉေငြ ၈ သိန္းရသျဖင့္ မမက ကိုေသာင္းတန္ကိုဖံုးဆက္ကာ ၀ါးေတာကြင္းေဆးခန္းအတြက္ အလႉေငြမ်ားရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၈ သိန္းခန္႔ကုန္မည့္ ေဆးခန္း ပံုစံထုတ္လာရန္ ဖံုးဆက္ပါသည္။ ကိုေသာင္းတန္က အဂၤလိပ္အကၡရာ (T) ပံုစံ၊ ဆယ္ေပပတ္လည္ ေလးခန္းဆိုလွ်င္ အလႉေငြျဖင့္ ေလာက္ႏိုင္မည္။ မသကာ မေလာက္လို႔စိုက္ရလည္း တစ္သိန္းေပါ့ ဟု ဆို၏။ သုိ႔ျဖင့္ ေဆးခန္းေဆာက္ရန္ ၀ါးေတာကြင္းသြားဘို႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ၾကသည္။ လက္သမားပါ တစ္ပါတည္းေခၚသြားႏုိင္ရန္ ဟသၤာတမွ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကိုေအးေသာင္းကို လက္သမား ႀကိဳငွားခိုင္းထားသည္။

            ေအာက္ပါတို႔မွာ သူတို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာသို႔ ေဆးခန္းသြားေဆာက္ပံုကို မမက ျပန္ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

            ၉ - ၄ - ၂၀၁၃ ေန႔၊ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကိုေသာင္းတန္ ေရာက္လာတယ္။ ေနမပူခင္သြားရေအာင္ ေစာေစာလာခဲ့ လို႔မွာထားရက္သားနဲ႔ ခုမွေရာက္လာတာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကားငွားၿပီး ဒဂံု - ဧရာအေ၀းေျပးဂိတ္ကို သြားၾကတယ္။ ေန႔ခင္းႀကီးဆိုေတာ့ ေနအရမ္းပူတာေပါ့ဟယ္။ ကားလက္မွတ္က ဟသၤာတကို ႏွစ္ေယာက္စာ ၁၉၀၀ (က်ပ္) ေပးရတယ္။ အယ္မယ္ေလး။ အေ၀းေျပး၀င္းသာ ဆိုတယ္။ ပဲြခင္းလိုပဲ။ ထရံမိုး၊ ထရံကာ၊ တစ္ဖက္ဟက္တဲေလးေတြ ထိုးလို႔ပါလား။ သစ္ပင္ဆိုတာ မူးလို႔ေတာင္ရႉစရာမရိွဘူး။ ဖံုေတြထူလိုက္ တာလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ၂ နာရီထိုးေတာ့ ကားထြက္တယ္။ ဟသၤာတကို ၆ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္တယ္။ ကိုေအးေသာင္းလည္း ေနမေကာင္းဘူး။ သူက လက္သမားေတြသြားေခၚခိုင္းေတာ့ ည လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ လက္သမား ေရာက္လာတယ္။ ကုိေသာင္းတန္နဲ႔ လက္သမား ေလ၊ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္လိုက္၊ ကုန္မဲ့ ဘိလပ္ေျမ၊ သြပ္၊ သစ္ေတြ တြက္လုိက္နဲ႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မၿပီးဘူး။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လာေတာ့ မၿပီးႏိုင္တာနဲ႔ အိပ္လိုက္ရတယ္။

            ၁၀ ရက္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္ထၿပီး တစ္ခါ တြက္ၾကျပန္ေရာေဟ့။ ေနာက္ဆံုး ၈ နာရီခဲြေလာက္က်မွ ကိုေသာင္းတန္ ဆဲြေပးတဲ့ပံုကို အတည္ယူၿပီး ဘိလပ္ေျမ၊ သြပ္၊ သံ၊ သစ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ အၿပီးသတ္တြက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ မနက္ကတည္းက ဘာမွလည္း မစားရေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မံု႔ဟင္းခါးသြားစားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ လိုတဲ့ သြပ္တို႔၊ ဘိလပ္ေျမတို႔၊ သံတို႔ ၀ယ္ၾကတယ္။ ဘိလပ္ေျမက တစ္အိတ္ကို ၂၆၀၀၊ ထံုးက ၁၂၀၀၊ သြပ္က တစ္ေပကို ၃၂၀။ ေနာက္ၿပီး တျခား သံတို႔ က်င္တြယ္တို႔ စသျဖင့္ လိုတဲ့ တိုလီမိုလီေတြ အကုန္၀ယ္ရတာေပါ့။

            အားလံုး၀ယ္ျခမ္းၿပီးလို႔ လယ္တံငယ္ေရာက္မဲ့ကားေမးေတာ့ ေစာျပာကားရိွတယ္။ ဆိုင္က ကားေပၚသူတို႔တင္ေပးမယ္ တဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္ကားထြက္မလဲ ေမးေတာ့ ၁ နာရီထြက္မယ္ေျပာလို႔ အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးထမင္းစားၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ ကားဂိတ္ျပန္လာတာေပါ့။ အေရးထဲမွဟယ္၊ ကင္မရာဓါတ္ခဲေမ့လာလို႔လိုက္၀ယ္တာ ေစ်းႀကီးလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ၃၀၀၀ ေတာင္ေပးရတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆို ၂၂၀၀ ပဲရိွတာ။ မ၀ယ္လိ႔ုကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုရိုက္ဘို႔ အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား။

            ကားလည္းၾကည့္လုိက္အံုး။ ထုိင္ခံုမေျပာနဲ႔ ေအာက္မွာေတာင္ ထိုင္စရာမရိွဘူး။ ဒါနဲ႔ အတင္းကပ္သပ္ၿပီး ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ ဖင္ခု ထိုင္လုိက္ၾကရတယ္။ က်ပ္ကက်ပ္၊ အိုက္ကအိုက္။ က်ပ္လုိက္သမွ ဒူးခ်စရာေတာင္ ေနရာမရိွဘူး။ လက္သမားကလည္း လုပ္လက္စေတြ မျပတ္ေသးလို႔ ခုမလိုက္ႏိုင္ပါဘူးလုပ္ေနေသးတယ္။ ကုိင္း၊ ကိုယ့္လူ။ အခု အေရးႀကီးလို႔ ၂ ရက္ေလာက္ ပႏၷရိုက္ရံု၊ လိုက္ရိုက္ေပး။ သႀကၤန္ ေက်ာ္မွ မင္းလူေတြေခၚၿပီး ျပန္လာခဲ့ ဟုတ္ပလား လုိ႔ ကိုေအးေသာင္း နဲ႔ ကိုေသာင္းတန္တို႔ အသည္းအသန္ေျပာၿပီး အတင္းေခၚလာရတယ္။

            ဟသၤာတကေန ၂ နာရီမွာ ကားထြက္တယ္။ ဒါေလာက္ က်ပ္သိပ္ေနတာေတာင္ ကိုေသာင္းတန္ဆိုတာ အိပ္သလား မေမးနဲ႔။ ၿမိဳ႔ကြင္းမွာ ခဏရပ္ေတာ့ ႀကံရည္နဲ႔ ဖရဲသီး၀ယ္စားၾကတယ္။ လယ္တံငယ္ကို ညေန ၅ နာရီခဲြမွာေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ ခ်ေနလိုက္တာတင္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ဘယ္ရက္လာမလဲဆုိတာ မသိၾကေတာ့ ရြာက လာႀကိဳမေနဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ၀ါးေတာကြင္းက ခင္ျမင့္နဲ႔ေတြ႔လို႔ ငါတို႔ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မွာလိုက္တယ္။ လက္သမားလည္း သူနဲ႔ပဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။

            ပစၥည္းေတြခ်ၿပီးလို႔ ခဏၾကာေတာ့ သာယာ (ကြ်န္ေတာ့္တူ) နဲ႔ အုန္းျမင့္သားတုိ႔ ဆိုင္ကယ္တစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္လာၾက တယ္။ ပစၥည္းေတြကို ကားလမ္းမွာ ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ကိုေအာင္စိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ အပ္ခဲ့ၿပီး ငါတို႔ေတာ့ သာယာတို႔နဲ႔ ၀ါးေတာကြင္းကို ဆက္လာၾကတယ္။ ၀ါးေတာကြင္းေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီတီးေနၿပီ။

            တို႔ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ဖုိးေအာင္ေရာက္လာတယ္။ (ကိုဖိုးေအာင္မွာ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္သည္။ မိဘလက္ငုတ္ လယ္မ်ားကို အငွားခ်ထားကာ သီးစားချဖင့္ စားေသာက္ေနသျဖင့္ ဘာအလုပ္မွမရိွ။ အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခုျဖစ္သည္။ အေမျဖစ္သူမွာလည္း ဘာမွ လုပ္ကိုင္ေပးစရာ ေ၀ယ်ာ၀စၥအေထြအထူးမရိွရကား သူ႔အဓိကအလုပ္မွာ ရပ္ေရးရြာေရး ျဖစ္၏။) သူ႔ကို ငါတို႔ ဒီည ေဆးခန္းေဆာက္ေရး ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ေဆးခန္းျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ လုိက္ေခၚေခ်လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ လူလိုက္စုတယ္။ ငါတို႔ထမင္းစားေသာက္ ၿပီး ၈ နာရီေလာက္က်ေတာ့ လူစံုတက္စံုေရာက္လာတယ္။ ကိုျမင့္ေအာင္ (ရ-ယ-က ဥကၠဌ)၊ ဦးေလး၀င္းျမင့္၊ အုန္းျမင့္ တင္ဦး၊ ကိုသန္း ေအာင္၊ ကိုလိႈင္၊ ျမင့္စိုး၊ ဥေမာင္၊ မ်ိဳးျမင့္၊ ၀င္းလြင္၊ တျခားလူေတြလည္း ပါေသးေပမဲ့ ငါ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

            ကားလမ္းမွာ ထားခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြကို မနက္ေစာေစာ လွည္းဆယ္စီးနဲ႔ သြားတိုက္ၾကဘို႔ သူတို႔ဟာသူတို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ အုတ္လည္းရေနၿပီလို႔ တင္ဦးက ေျပာတယ္။ အုတ္ခဲတစ္လံုးကို ၁၂ က်ပ္ေစ်းတဲ့။ ကိုေသာင္းတန္က ေဆးခန္းပံုစံျပၿပီး ကုန္က်မွာရယ္၊ ရြာက ကူညီဘုိ႔ေတြရယ္၊ လက္သမားကို ထမင္းေကြ်းဘို႔ရယ္ ေျပာတယ္။ သူတို႔က အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္သယ္ဘို႔ ရြာကကူမယ္။ လက္သမားကို လည္း အလွည့္က် ထမင္းေကြ်းမယ္ ေပါ့။ ေျပာၾကတယ္။ နင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ စည္းေ၀းပဲြဆိုေတာ့ တင္ဦးတို႔၊ အုန္းျမင့္တို႔၊ ဖိုးေအာင္ တုိ႔ ျငင္းၾကတာဟယ္၊ နားကိုမခံသာဘူး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အလႅာပ၊ သလႅာပေတြေျပာၿပီး ၁၂ နာရီတီးေတာ့ အိပ္ၾကတယ္။

            ၂၀၀၃ ခု၊ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာပဲ ေဆးခန္းကို ပႏၷက္ရိုက္ၾကတယ္။ ပႏၷက္ရုိက္ၿပီးေတာ့မွ ကိုေသာင္းတန္က သိပ္ၾကည့္မေကာင္းလို႔ ေနာက္ဖက္မွာ အဖီဆဲြလုိက္မွ လွသြားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ၅ေပခဲြအက်ယ္ႏွစ္ခန္း ေနာက္မွာ ထပ္ထည့္လိုက္တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္လုပ္လို႔ရတာေပါ့။ ကိုင္း၊ ပႏၷက္ေတာ့ရိုက္ၿပီးၿပီ။ ေျမတူးဘို႔လုပ္အားေပးေခၚမလားဆိုေတာ့ ဖိုးေအာင္က ဟာ၊ လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ မေကာင္းဘူး။ ေက်ာင္းေဆာက္တံုးကလည္း ဒီလိုပဲ ပစ္ရေရာ။ ငွားတူးတာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေသေသခ်ာခ်ာ တူးခိုင္းလို႔ရတယ္ ဆုိတာနဲ႔ လူငွားၾကတယ္။ စိုးသန္းတို႔ကိုငွားေတာ့ ေျမ ၆ က်င္းခဲြကို ၇၀၀၀ ေပးတာ နည္းတယ္ဆိုလို႔ လူထပ္ရွာရတယ္။ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရႏိုင္ဘူး။ ၁၀ နာရီက တီးေနၿပီ။ အဲဒီတံုးမွာ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြသြားသယ္တဲ့ လွည္းေတြေရာက္လာလို႔ လွည္းေတြေပၚက သယ္ခ်။ ရ-ယ-က ရံုးထဲသြင္း လုပ္ရတာနဲ႔ အဲဒီမနက္ ေျမမတူးရေတာ့ဘူး။ ညေနပိုင္းက်မွ တူးႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေျမကမာ၊ တူးရတာကမလြယ္နဲ႔ ဟယ္။

            ညေနက်ေတာ့ လက္သမားျပန္သြားတယ္။ ဖိုးေသာင္းလိုက္ပို႔တယ္။

အစတံုးကေတာ့ ေျမတူးၿပီးရင္ တစ္ခါတည္း အုတ္ျမစ္ခ်ဘို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ထိ ေျမကတူးမၿပီးေသးေတာ့ ကိုေသာင္းတန္က ေက်ာက္၊ သဲ၊ ဘိလပ္ေျမကို ဘယ္အခ်ိဳးစပ္လို႔မွာခဲ့ရတယ္။ ေျမတူးမၿပီးေသးေတာ့ ဆက္လုပ္လို႔မရဘူး။ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ တင္ဦး အုတ္ဖိုကုိ သြားၿပီး အုတ္ေတြေရ၊ ပံုထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္မဲ့သစ္ တြက္ၾကတယ္။ တြက္ေတာ့ စုစုေပါင္း သစ္ ၂ တန္ေလာက္လိုမယ္တဲ့။ တင္ဦးဆီက သစ္၀ယ္ဘုိ႔ေျပာေတာ့ ေစ်းက တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းလို႔ ေျပာတယ္။ ဦးေလး၀င္းျမင့္က ၁၇၀၀၀၀ ေစ်းထားကြာလို႔ ေစ်းဆစ္ၿပီး စရံ ၅ ေသာင္းေပးလိုက္တယ္။

            အဲဒီေတာ့မွ ငါလဲ မ်က္လံုးျပဴးရေတာ့တာဘဲ။ အလႉေငြက ၈ သိန္း၊ ကုန္မွာက ခုတင္ ၁၂ သိန္းေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိေတာ့ ငါက ၄ သိန္းစိုက္ရမဲ့ကိန္း ျဖစ္ေနတယ္။ ၁ သိန္း၊ ၁သိန္းခဲြေလာက္ဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္။ ေနာက္ေတာ့ သန္းသန္းလြင္က ေျပာတယ္။

            မမႀကီး၊ ငါစဥ္းစားေနတာ။ သစ္က အလံုးလိုက္မွ တစ္သိန္း၊ ထန္ကုန္ ၁သိန္း၂ ေသာင္းပဲရိွတယ္။ ဆဲြခက တစ္တန္မွ ၁ ေသာင္းပဲ ရိွတာ။ ခု ကိုတင္ဦးေတာင္းတဲ့ေစ်း အရမ္းမ်ားတယ္။ နင္တို႔က လာလႉတာကို ငါတို႔က ကူညီရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုတင္ဦးကို ေစ်းထပ္ေလွ်ာ့ ခိုင္း။ သူမေလွ်ာ့ႏိုင္ရင္ ငါျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ ဦးေလး၀င္းျမင့္က လက္သမားရွာေပးပါ။

            ဟဲ့၊ သန္းသန္းလြင္။ ေဆးခန္းေဆာက္ၿပီး ငါတို႔က ျပန္သြားမွာ။ ေတာ္ၾကာ တင္ဦးက နင္တို႔ကို ရန္လုပ္ေနမယ္။

            ငါတို႔ အဲဒီလုိျဖစ္ေနေတာ့ ဖိုးေအာင္က ကိုင္း၊ ေျပာေနၾကာေရာ့၊ အဲဒီအေကာင္ ငါအခုသြားေခၚမယ္ ဆိုၿပီး တင္ဦးကိုသြားေခၚ လာတယ္။ ေနာက္ၿပီး တင္ဦးကို ေဟာက္တယ္။

            ေဟ့ေကာင္တင္ဦး။ မင္းလုပ္ပံုဟုတ္သလား။ မင္း မက်င္တို႔ကို တစ္တန္ ၁ သိန္း ၈ ေသာင္းေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတာ မလြန္ဘူးလားကြာ။ သူမ်ားေတြဆို မင္းဟာမင္း ၂ သိန္းေရာင္းေရာင္း၊ ဘာအေၾကာင္းလဲကြ။ အခု သူတို႔က ငါတို႔ရြာအတြက္ လာလႉတာ။ ခု သန္းသန္းလြင္ ေျပာေတာ့ သစ္က အလံုးလုိက္မွ တစ္သိန္းေက်ာ္၊ ခဲြခက တစ္ေသာင္းပဲရိွတယ္တဲ့။ သန္းသန္းလြင္က ငယ္ေပတဲ့ မင္းထက္ ဦးေဏွာက္ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း သစ္ေစ်းကို ၁သိန္း၃ေသာင္း ျပင္ေပးပါ။ မျပင္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခုနကေပးလုိက္တဲ့ စရံ ၅ ေသာင္းျပန္ေပးေပေတာ့။ သန္းသန္းလြင္ကို လုပ္ခုိင္းလိုက္မယ္။

            အဲဒီေတာ့မွ တင္ဦးက စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ဟဲ၊ ဟဲ၊ ဟဲ၊ ဟဲ။ မမရယ္။ ေနပါဦးဟ။ နင္တို႔က ၁ သိန္း ၃ ေသာင္းထားဆိုလည္း ထားပါ့မယ္၊ သန္းသန္းလြင္နဲ႔ အတူတူလုပ္ၾကတာေပါ့ ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။   

            ညက်ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ဘို႔ စည္းေ၀းပဲြလုပ္ၾကတယ္။ စည္းေ၀းပဲြကလည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ၿပီးတာပဲ။ စည္းေ၀းပဲြလည္း ၿပီးေရာ တို႔လည္း ျပန္ဘို႔အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီး ကားလမ္းကို လာခဲ့ၾကတယ္။ ဖိုးစိုနဲ႔ ထြန္းၾကည္တို႔ လုိက္ပို႔တယ္။ ဖိုးေသာင္း ကားလက္မွတ္ သြားယူတံုးက ကားလမ္းမွာ မနက္ ၄ နာရီေစာင့္ေနပါဆိုတာနဲ႔ ငါတို႔လည္း ၃ နာရီခဲြကတည္းက ေရာက္ေနၾကတာ။ ကားက ၄ နာရီလည္း မလာ၊ ၅ နာရီလည္းမလာ။ ငါ့မွာသာ ရင္တမမနဲ႔ ကားလမ္းေပၚတက္ေစာင့္ေနရတယ္။ ကိုေသာင္းတန္ဆုိတာ လွည္းေပၚမွာ တခူးခူးနဲ႔ အိပ္ တာမွ ေျပာမေနနဲ႔။ အႏို႔၊ ရင္မ,မလို႔က မျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔က အႀကိဳေန႔။ နက္ျဖန္ သႀကၤန္အက်ေန႔ဆို ဘာကားမွရိွေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

            ကားကလည္း မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္မွလာတယ္။ ငါတို႔မွာ ဗိုက္ဆာလိုက္တာဟယ္။ ရန္ကုန္ကို ၁၀ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္။ ကိုေသာင္းတန္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီး ၁၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္စရာရိွေသးလို႔တဲ့။ ျပန္သြားတယ္။

(၆၀) ေဆးခန္း ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ပဲြ မွတ္တမ္း

            ကြ်န္ေတာ္က စာၾကည့္တုိက္ကို တက္ေန၀န္း ဟု အမည္ေပးလုိက္ပါသည္။ တက္သစ္စေနမင္းႀကီးသည္ ေလာကႀကီးကို အလင္း ေရာင္ေပးသည့္အလား ပညာတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ကို ရြာသူရြာသားမ်ားအား ေပးမည့္ေနရာအျဖစ္ တင္စားမွည့္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ မူလေဆးခန္းအေဟာင္းအား ျပင္ဆင္ကာ စာၾကည့္တိုက္လုပ္လိုက္သည္။ ေဆးခန္းႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ပဲြသို႔ သြားခဲ့သည့္ ခရီးစဥ္ အားလည္း မမက ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။

            ၀ါးေတာကြင္းစာၾကည့္တိုက္အတြက္ ငါရယ္၊ မူမူရယ္ တို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆုိင္ေတြ သြား၀ယ္ၾကတယ္။ ငါတို႔လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ အစံုမရပါဘူးဟယ္။ စာအုပ္ တစ္ေသာင္းခုနစ္ေထာင္ဘိုး၀ယ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္တို႔၊ ပညာလို အိုသည္မရိွ။ အလိမၼာ စာမွာရိွ။ စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ။ စာအုပ္မ်ား အျပင္သို႔ယူမဖတ္ပါႏွင့္။ ကြမ္းမစားရ။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ။ စကားတိုးတိုးေျပာပါ။ ဆူညံျခင္းမျပဳရ စတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြရိုက္၊ ပလတ္စတစ္ေလာင္းတာ ၂၁၀၀ က်တယ္။

            နက္ျဖန္ (၂၅ - ၅ - ၂၀၀၃) ၀ါးေတာကြင္းသြားဘို႔ ကားလက္မွတ္ႀကိဳျဖတ္ထားရတယ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ၁၄၀၀။

            ၀ါးေတာကြင္းေဆးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ပဲြကို အစကေတာ့ စာေရးဆရာ မင္းလွျမတ္ေထြးနဲ႔ ဆရာဦးထိန္၀င္းတို႔ လုိက္ဦးမလို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတုက မေကာင္းဘူး။ ေတာ္ၾကာ လူႀကီးေတြ ဒုကၡေရာက္မွာစိုးတာနဲ႔ မေခၚျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မခင္ေဆြလွရယ္၊ သူ႔သမီး ဇင္ဇင္ ရယ္၊ ကုိေသာင္းတန္ရယ္၊ ငါရယ္၊ အေဖႀကီးရယ္ သြားၾကတယ္။

            မနက္ ၄ နာရီခဲြေလာက္မွာ ဒို႔အိမ္နား (နာနတ္ေတာလမ္း) ကို ကားေရာက္လာတယ္။ အေ၀းေျပးကြင္းကေန မနက္ ၆ နာရီခဲြမွာ ထြက္တယ္။ အိမ္ကေန ေကာ္ဖီတိ႔ု၊ မံု႔တို႔ယူလာခဲ့ေတာ့ ကိုေသာင္းတန္တို႔၊ မခင္ေဆြလွတို႔ ကားေပၚမွာပဲ စားၾကေသာက္ၾကတယ္။ ၁၀နာရီခဲြ ေတာ့ လယ္တံငယ္ကို ေရာက္တယ္။ ကိုေအးေသာင္း၊ သာယာ၊ ကိုသန္းေအာင္သား၊ ကိုျမဂြမ္းသား၊ ၀င္းလြင္တို႔ လာႀကိဳေနၾကတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ဖို႔ ၀ယ္သြားတဲ့စာအုပ္က ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ အေထြေထြဗဟုသုတ စသျဖင့္ အုပ္ေရ ၅၆၀။ ပီနံအိတ္ ၅ လံုးနဲ႔ အျပည့္။ စာအုပ္ထုပ္ေတြကိုေတာ့ ရြာကအလယ္တန္းေက်ာင္းအတြက္ ဓနိ၀ယ္ရေအာင္လာတဲ့လွည္းေတြ စာစီကုန္းမွာရိွလို႔ ကိုေအးေသာင္းနဲ႔ သာယာတို႔ သြားပို႔ၾကတယ္။

            လယ္တံငယ္မွာပဲ ထမင္းစား၊ ခဏနားၾကၿပီး ၁ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုေသာင္းတန္နဲ႔ တျခားသူေတြ ကေတာ့ စက္ဘီးတို႔ ဆိုင္ကယ္တုိ႔နဲ႔ လုိက္သြားၾကတယ္။ လူမေစ့တာနဲ႔ ငါနဲ႔ မခင္ေဆြလွေတာ့ ေျခလ်င္ပဲေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေလွ်ာက္မိေတာ့ ရြာဘက္ကျပန္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီလူက ေလးမ်က္ႏွာက်န္းမာေရးရံုးက။ မခင္ေဆြလွနဲ႔ သိတယ္။ ေနာက္က ဆရာ၀န္ႀကီးတဲ့။ သူတို႔က ေဆးခန္းဖြင့္ပဲြကို ရက္မွားၿပီးေတာ့ လာၾကတာ။ ေနာက္ေန႔မွ က်န္းမာေရးမႉး ကို လႊတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေဆးခန္းကိုလည္း ၾကည့္ခဲ့ၿပီ တဲ့။

            ဒါနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာလို႔ ေခါင္းျပတ္တံတားနားေရာက္ေတာ့ နားေနတံုး သာယာနဲ႔ အုန္းျမင့္သားတို႔ ဆိုင္ကယ္ တစ္ေယာက္ တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ တို႔ကို လာႀကိဳတာ။ ရြာေရာက္လို႔ ေဆးခန္းသြားၾကည့္ေတာ့ ေဆးခန္းက အကုန္မၿပီးေသးဘူး။ အမိုးနဲ႔ ေအာက္ေျခ ၃ ေပေလာက္ပဲတက္ရေသးတယ္။ ေဆးခန္းအတြက္ ေနာက္ ထပ္၀ယ္ရတဲ့စာရင္းေတြလုပ္။ စာအုပ္ေတြ ဘီရိုထဲထည့္ နဲ႔ အဲဒီေန႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

            ၂၆-၅-၂၀၀၃ ေန႔က်ေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာက ျပန္ၾကားေရးနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရး အဖဲြ႔၀င္၊ က်န္းမာေရးမႉး၊ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးအတြင္းေရးမႉး၊ ပန္းေတာႀကီးနဲ႔ ဘဲ့ျပားကုန္းက ဖိတ္ထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ၊ မေ၀၊ ေရႊေရႊ တို႔လာၾကတယ္။ အားလံုးကို ဦးေလး၀င္းျမင့္တို႔အိမ္မွာ ထမင္းေကြ်းတယ္။ စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔အေၾကာင္း၊ ၀ါးေတာ ကြင္းနဲ႔ လယ္တံငယ္ၾကားမွာရိွတဲ့ တံတားေတြအေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ အခန္းအနားအစီအစဥ္ ေရးၾကတယ္။ အခန္းအနားကိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာလုပ္တယ္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြ အေတာ္မ်ားပါလားဟဲ့။ မိခင္နဲ႔ကေလးတို႔၊ မီးသတ္တုိ႔၊ အမ်ိဳးသမီးေရးရာတို႔၊ ၾက့ံခိုင္ေရးတို႔ အစံုပဲ ေဟ့။

            မေ၀က အခန္းအနားမႉး လုပ္တယ္။ ပထမဆံုး အဖြင့္အမွာစကားကို ဥကၠဌ ကိုျမင့္ေအာင္က ေျပာတယ္။

“ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ေဆးခန္းေရာ စာၾကည့္တုိက္ပါဖြင့္လွစ္ႏိုင္တဲ့ေန႔မို႔လို႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို အလႉရွင္ေတြ မရိွဘဲ ဒီ ေဆးခန္းတို႔ စာၾကည့္တိုက္တို႔ ဘယ္လိုမွ ဖြင့္ႏိုင္စရာမရိွပါဘူး။ ဒီလိုေဆးခန္းျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းခဲ့ၾကတဲ့ အလႉရွင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာအေနနဲ႔ အလြန္႔အလြန္ ေက်းဇူးတင္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္ကေတာ့ ေဆးခန္းေဆာက္ရာမွာ ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းသယ္ေပးတာ၊ လက္သမားထမင္းေကြ်းတာ၊ လိုတာေတြ၀ိုင္းကူေပးတာေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြအနဲ႔လည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကဘို႔လိုပါတယ္။ ဟာ၊ ငါတစ္ေယာက္မသြားရံုနဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ တျခားလူေတြ လုပ္လိမ့္မေပါ့ လို႔ မေတြးၾကပါနဲ႔။ အဲသလိုသာ လူတိုင္းေတြးေနၾကရင္ ဘာမွ ျဖစ္လာႏိုင္စရာမရိွပါဘူး။ ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ၾကမွ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ အားလံုးသိထားဘို႔လုိပါတယ္။ မေန႔က ေလးမ်က္ႏွာက ဆရာ၀န္ႀကီးလာသြားတံုးကလည္း ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာ ေဆးေပးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ရိွတာဆိုလို႔ ဒီ ၀ါးေတာကြင္းတစ္ရြာပဲ ရိွေသးတယ္လိ႔ု ေျပာသြားပါတယ္။ - - ” စသျဖင့္ ေျပာတယ္။       

အဲဒီေနာက္ ေဆးေပးခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း၊ စာအုပ္စာရင္း စတာေတြကို လဲႊအပ္တယ္။ ငါကေပးၿပီး ေဆးမႉးဦးေငြလိႈင္က လက္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳလႊာကို ဆရာမ ေဒၚမင္းမင္းေမာ္က ေပးၿပီး အေဖႀကီးက လက္ခံယူတယ္။ ျပန္/ဆက္က ေပးတဲ့ အလႉေငြ တစ္ေသာင္းကို ၿမို႔နယ္က ကိုသိန္းဇင္က ေပးၿပီး ကိုျမင့္ေအာင္က လက္ခံတယ္။

            အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ငါက ဒီေဆးခန္း ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာတယ္။

“က်မတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေဆးခန္းကုိ ေဆာက္လႉရတာလဲဆိုရင္ ရြာမွာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမမရိွလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီဆရာမကိုလည္း အဆင္ေျပေျပေနႏိုင္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ဘာနဲ႔ က်က်နနထားဘို႔လိုတယ္။ ေဆးခန္းရိွရင္ ၿမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ႀကီး ျဖစ္ျဖစ္၊ က်န္းမာေရးမႉးျဖစ္ျဖစ္ ပင့္ဖိတ္ၿပီး အနီးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ေဆးကုသေပးႏုိင္မယ္။ အေရးႀကီးရင္ ဒီေဆးခန္းမွာပဲ ထားၿပီး အနီးကပ္ ျပဳစုေပးႏုိင္မယ္။

            ဒီေဆးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေဆာက္ဖို႔ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာ ၾကာပါၿပီ။ အေၾကာင္းအေပါင္းမသင့္လို႔ ခုမွ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္တာပါ။ ဒီေဆးခန္းဟာ ဒီရြာအတြက္ျဖစ္လို႔ ေဆးခန္းမွာလိုအပ္တာရိွရင္ ရြာက၀ိုင္း၀န္းၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးၾကဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ ေဆးခန္းကို ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေတြ လုပ္ေပးဘို႔ လုိပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ တစ္ခုခုလိုလို႔ ဆရာမကေခၚရင္ သူ႔၊ ငါ တြက္ကပ္မေနဘဲ ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကဘုိ႔ လုိပါတယ္။

            စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ေတြကိုလည္း မေပ်ာက္မပ်က္ရေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းၾကဘို႔ လိုပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ကို လာၾကပါ။ စာဖတ္ၾကပါ။ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက စာအုပ္အသစ္ေတြ ထပ္ျဖည့္ေပးပါ။ က်မတို႔လည္း မၾကာမၾကာ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ပို႔ပါ့မယ္။ စာအုပ္ေတြကို စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းဘို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က တာ၀န္ယူပါ။

            ဒီေဆးခန္းေဆာက္တာ ၁၃ သိန္းကုန္ပါတယ္။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကလႉတာ ၈ သိန္းပါ။ က်န္တဲ့ငါးသိန္းကိုေတာ့ က်မတို႔ စိုက္ထုတ္လုပ္ေပးပါတယ္။ ကုန္ခ်င္ကုန္ေပ့ေစ။ ေဆးခန္းကို ေကာင္းေကာင္းေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါလို႔လည္း က်မေမာင္ေလးက ေသေသခ်ာခ်ာ မွာလုိက္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာ ကြ်န္မတို႔မွာ ပိုက္ဆံေတြ ပိုလြန္းေနလို႔၊ ခ်မ္းသာလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္စားမဲ့အထဲက ေခြ်တာၿပီး လႉတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ဒီစာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ေဆးခန္းကို ေရရွည္တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ မွာခ်င္ပါတယ္။”

            ငါေျပာၿပီးေတာ့ ကိုေသာင္းတန္ေျပာတယ္။ သူက စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္း ေျပာတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ကို ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက သူငယ္ခ်င္း ၅ ဦးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေအးၿငိမ္း၊ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုဉာဏ္ပိုတို႔နဲ႔ စဖဲြ႔ခဲ့ၾကတာပါ။ အစပိုင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၅ ေယာက္ပဲ ပိုက္ဆံစုၿပီး တစ္သိန္းျပည့္ရင္ တစ္ေနရာ လႉမယ္ေပါ့။ အလႉေငြ ၂ သိန္းစုမိတဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ေမာ္လၿမိဳင္အနာႀကီးေရာဂါ အထူးကုေဆးရံုကို ပထမဆုံုး စၿပီးလႉလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ႏိုင္စိုး၊ ကိုႏြယ္၀င္း၊ ကိုေရခ်မ္းရဲ့သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္ေဇာ၊ ကိုမင္းမင္း၊ ကို၀င္းျမင့္၊ ကိုတင္ကို၊ ကိုေသာင္းတန္႔ သူငယ္ခ်င္း ကိုမိုးဦး၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၀င္း၊ ကိုေက်ာ္စြာလင္း၊ တို႔ပါ ပါ၀င္လာၿပီး သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကပါ အလႉေငြေတြေကာက္ခံေပး ပါတယ္။ ခုဆို အလႉရွင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ရိွေနပါၿပီ။ သူတို႔က တစ္ခါတစ္ရံလႉတာမဟုတ္ဘဲ လတိုင္းလႉတာပါ။

            အခု တစ္လကို အလႉေငြ ဆယ္သိန္းေလာက္ လစဥ္လႉေနႏိုင္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ထိ ၄၆ ေနရာကို လႉဒါန္းေငြ စုစုေပါင္း ၁၂၃ သိန္းေက်ာ္ လႉဒါန္းႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြန္ေတာ္တို႔လႉတာ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး လံုး၀ကင္းပါတယ္။ လိုေနတဲ့ေနရာေတြကို ပစၥည္းတိုက္ရိုက္လႉၿပီး ကူညီေပး တာပါ။ လႉလုိက္တဲ့အေပၚကေန ဘာတစ္ခုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ခရီးစရိတ္နဲ႔ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္ကို အလႉေငြထဲက မသံုးပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိုက္ထုတ္သံုးစဲြၾကတာပါ။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲ႔ြမွာ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႉးစတာေတြမရိွပါဘူး။ စိတ္တူသေဘာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး တာ၀န္ခဲြယူလုပ္ၾက တာပါ။ လတိုင္းလတိုင္း စုလို႔ရတဲ့ အလႉေငြအားလံုးကို လႉပါတယ္။ လက္က်န္ေငြ လံုး၀မထားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အမ်ားဆံုးလႉတာ စာသင္ ေက်ာင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္း၊ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္း၊ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္း၊ လမ္း၊ တံတားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားရဲ့ ကိစၥအ၀၀ကိုေတာ့ ကိုေအးၿငိမ္းကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနတာပါ။ ကိုေအးၿငိမ္းက ခင္ဗ်ားတို႔ရြာကို အင္မတန္တိုးတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုေအးၿငိမ္းျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔က ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကဘို႔ လုိပါတယ္။

            ဒီေဆးခန္းေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးၾကတဲ့အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။”

            သူေျပာၿပီး ေလးမ်က္ႏွာက ေဆးမႉးဦးေငြလိႈင္ ေျပာတယ္။ ခုျဖစ္ေနတဲ့ SARS ေရာဂါအေၾကာင္း၊ ဒီေရာဂါက ဘယ္လုိစျဖစ္တတ္ တယ္။ ေရာဂါလကၡဏာေတြကဘာ၊ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ကူးႏိုင္တယ္။ ဘယ္လုိကာကြယ္ရမယ္၊ ယင္လံုအိမ္သာေဆာက္ဘို၊ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး စသျဖင့္ေျပာတယ္။

ေနာက္ၿပီး မခင္ေဆြလွ ေျပာတယ္။ သူက သူ အရင္က ဒီရြာမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီရြာအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနလို႔ လိုက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ေနတံုးက ေနစရာရယ္လို႔သီးသန္႔မရိွေတာ့ အဆင္ေျပသလို ႀကံဖန္ေနရေၾကာင္း၊ အခု ဆရာမက မိုးလံုေလလံု တိုက္ခန္းကေလးနဲ႔ ေနရေတာ့မွာ ျဖစ္လို႔ အင္မတန္ကံေကာင္းပါေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ ေစတနာ နဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့ က်င္က်င္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရြာသားေတြအေနနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ သေဘာမထားဘဲ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ၀ိုင္း၀န္း ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းၾကဘို႔ လုိတဲ့အေၾကာင္း စတာေတြ ေျပာတယ္။

သူေျပာၿပီးေတာ့ ရြာခံဆရာမ ေဒၚမင္းမင္းေမာ္ ေျပာတယ္။ သူက ကာကြယ္ေဆးထိုးဘို႔ ေခၚလိုက္တဲ့အခါ ၁၀ နာရီဆိုရင္ ၁၀ နာရီ အေရာက္လာၾကဘို႔အေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကာကြယ္ေဆးဆိုတာ ပိုးအရွင္ေတြကို မေသေအာင္ ေရခဲနဲ႔ထားရၿပီး တၿပိဳင္နက္ ထိုးရေၾကာင္း၊ ပိုးေတြေသသြားခဲ့ရင္ ထိုးလိုက္တဲ့ေဆးဟာ ဘာအာနိသင္မွ ရိွမွာ မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေဆးကိုေလးမ်က္ႏွာသြားသယ္တဲ့ အခါ ေရခဲနဲ႔သယ္ရလို႔ ေရခဲ၀ယ္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေဆးသယ္ဘို႔ေတာင္ သယ္ခ်င္သူမရိွလို႔ ေဆးယူရတာ အင္မတန္ခက္ခဲေၾကာင္း၊ အဲဒီ စရိတ္စကေတြအတြက္ အလႉေငြေကာက္တာ တစ္ခါမွ ေငြတစ္ဆယ္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ မရဖူးေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ဒီေဆးဟာ ဘာေဆး ျဖစ္တယ္လို႔ရွင္းျပတာကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ဟိုတခါ ေဆးမႉးလာေတာ့ အဆုပ္ေရာဂါကာကြယ္ေဆး ထိုးေပး ထားတာကို ေက်ာက္ေဆးလို႔ ရမ္းေျဖတဲ့အတြက္ မ်က္ႏွာမရေၾကာင္း၊ လာရင္လည္း တစုတေ၀းထဲလာရင္ အားလံုးကို တၿပိဳင္နက္ ရွင္းျပႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္စီတစ္ေယာက္စီလာေနတဲ့အတြက္ လူတိုင္းကိုရွင္းျပေနရတာ အဆင္မေျပေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ အတြက္လုပ္ေပးတာကို ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ လာၾကဘို႔လုိေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာသြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဦးေလး၀င္းျမင့္ နည္းနည္းေျပာတယ္။ သူက “ရြာသားေတြ အတုယူၾကစမ္းပါ။ ခုၾကည့္၊ မက်င္တို႔၊ ကိုေအးၿငိမ္းတို႔ ဆိုတာ သူတို႔ဟာသူတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုလိုလာလႉရတာလဲ တဲ့။ ဒါ ကိုယ့္ဇာတိေဒသကို မေမ့လို႔။ ေနာက္ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာ။ သူတို႔သာ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ေစတနာမရိွရင္ ေဟာဒီေဆးခန္းဆိုတာ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရိွဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ လႉလို႔ ရလာတဲ့ ေဆးခန္းကို ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေရရွည္ခံေအာင္ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းၾကဘို႔ လုိတယ္ - - ”  စသျဖင့္ေပါ့။

  ေနာက္ၿပီး ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးအတြင္းေရးမႉး ဦးတင္၀င္း ေျပာတယ္။ သူက ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္မွာရိွတဲ့ ၄၄ အုပ္စုထဲမွာ ေဆးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ရိွတာဆိုလို႔ ဒီတစ္ရြာပဲ ရိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ရြာသားေတြအေနနဲ႔ဆို ဒီလိုေဆးခန္းေဆာက္ဘို႔ဆိုတာ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ေဆာက္လႉဘို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မကူးၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ခုဆို ကိုယ္က်န္းမာဘို႔ ေဆးခန္းေရာ၊ စိတ္က်န္းမာဘို႔ စာၾကည့္တိုက္ကိုပါ လႉသြားတဲ့ အတြက္ အင္မတန္ ေက်းဇူးတင္ဘုိ႔ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကိုေအးၿငိမ္းက ခုလို ခင္ဗ်ားတို႔ကို လုပ္ေပးတာဟာ ေနာက္ထပ္ ကိုေအးၿငိမ္းေတြ ၀ါးေတာကြင္းရြာကေန ထြက္လာေအာင္ လုပ္ေပးတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ရဲ့သန္႔ရွင္းတဲ့ ေစတနာကို တန္ဘုိးထားေသာအားျဖင့္ ဒီေဆးခန္း နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကို ေရရွည္ခံေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာတယ္။

ကိုေအးေသာင္းနဲ႔ အေဖႀကီးတို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ေျပာတဲ့သူေတြမ်ားတဲ့အခါက်ေတာ့ နားေထာင္တဲ့လူေတြေတာ့ ဘယ္လို ေနမယ္မသိဘူး။ ေျပာတာေတြကို သူတို႔ ဘယ္ေလာက္နားလည္ သေဘာေပါက္သလဲဆုိတာလဲ မခန္႔မွန္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာတဲ့လူက ေျပာေပတဲ့ ယူတတ္မွလဲ ရအံုးမွာကိုးဟဲ့။

            ဤသည္မွာ အစ္မႀကီးျပန္ေျပာျပသည့္ ေဆးခန္းဖြင့္ပဲြ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ေနာက္ဆံုးပါတ္က သြားခဲ့ၾက တာျဖစ္၏။

(၆၁) စာၾကည့္တိုက္ေတြ စာအုပ္ေတြ လႉၾကစမ္းပါ

            အမွန္ဆိုလွ်င္ သည္ေဆးခန္းႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ေဆာက္ဘို႔ ကြ်န္ေတာ္အိပ္မက္မက္တာ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပုိက္ဆံကလည္းမရိွ။ အေၾကာင္းအေပါင္းကလည္း မသင့္ေသးသျဖင့္ ယခုမွ ေဆာက္ျဖစ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ မွန္းတံုးက ၉ သိန္း ေလာက္ ကုန္မည္မွန္းေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ၁၁ သိန္းေက်ာ္ ကုန္သည္။ ပိုသမွ် ကြ်န္ေတာ္ထည့္ရတာ ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အလႉ ၃ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြား၏။ ဒါေတာင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကိစၥတစ္ခုတည္းျဖစ္ၿပီး ဗာဟီရ၊ ဘာဘာညာညာ ကုန္တာေတြ မပါေသး။ သို႔ေသာ္ သည္ေဆးခန္းႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ အေကာင္အထည္ေပၚသြားျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါ၏။

            ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္ေရာက္စဥ္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ထိုင္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္အခိုက္ ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား သူ႔ထက္ငါ အေျပးအလႊားလာကာ စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာဖတ္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရ သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာအားရျဖစ္မိပါ၏။ ဖိုးေအာင္က ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ရိုရိုေသေသကိုင္ၾက၊ ျပဲစုတ္ကုန္မယ္ ဟု ေအာ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္က ျပဲစမ္းပါေစကြာ၊ ဖတ္လို႔စုတ္သြားတာ ငါမႏွေျမာပါဘူး။ မဖတ္ဘဲ ေခ်ာင္ထဲထိုးထားၿပီး စုတ္ကုန္တာသာ ႏွေျမာ ရမွာ ဟုဆိုကာ ကေလးမ်ားကို ဖတ္သာဖတ္ၾက၊ မင္းတို႔လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြလည္းေျပာ၊ ဦး ၀ယ္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ဖတ္လို႔ စာအုပ္စုတ္သြား ေတာ့လဲ စာအုပ္အသစ္ရတာေပါ့ကြာ ဟု အားေပးရ၏။

            ရြာမွလူႀကံဳတိုင္းလည္း မမတို႔က ၃၂ လမ္းသို႔သြားကာ စာအုပ္မ်ား သူတို႔သယ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ယ္ေပးပါသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ ေစ်းသက္သာသျဖင့္ တစ္ေသာင္းဘုိးမွ်၀ယ္လွ်င္ပင္ အမ်ားႀကီးရပါသည္။ တစ္ေသာင္းဆိုသည္မွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၄ - ၅ က်ပ္၊ ၂၀ မွ်သာရိွေပရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္စရာမရိွ။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ တစ္ေသာင္းဘိုးမွ် ၀ယ္ေပးလုိက္လွ်င္ ရြာမွကေလးမ်ား အလြန္ ေပ်ာ္ပါသည္။ သူတို႔စာဖတ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ စင္းေဒၚလာ ၁၅ က်ပ္၊ ၂၀ ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အကုန္မခံႏိုင္ရပါမည္နည္း။ အေရးတႀကီးမဟုတ္ေသာ အလႉမ်ားကိုေသာ္မွ အားနာပါးနာႏွင့္ ၅၀ မ်ိဳး၊ ၁၀၀ မ်ိဳးထည့္ေနရေသးတာ။

            စာအုပ္လႉျခင္း ဟူသည္မွာ အသိဉာဏ္ကို လႉျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပညာကို လႉျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားကေတာ့ စာအုပ္၀ယ္ဘို႔၊ စာအုပ္လႉဘို႔ အင္မတန္ ႏွေျမာတြန္႔တုိၾကပါသည္။ တျခားဟာေတြသာ ေငြ ေလးငါးဆယ္သိန္း အကုန္အက်ခံ လႉခ်င္ လႉရမည္။ စာအုပ္ ေလးငါးေထာင္ဘိုးက်ေတာ့ “ဟင္၊ ငါးေထာင္ဘုိးႀကီးမ်ားေတာင္” ဟု ႏွာေခါင္းရံႈ႔တတ္ၾကပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးစ ေန႔စားဘ၀ႏွင့္ လုပ္တံုးက ေက်ာင္းသားဘ၀တံုးက ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္သျဖင့္ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား ကို အတိုးခ်၀ယ္ပါသည္။ လုပ္လို႔ရသမွ် ထမင္းစားဘို႔ႏွင့္ လမ္းစရိတ္မွ်ခ်န္ကာ က်န္သည့္ ပိုက္ဆံအားလံုးကို စာအုပ္၀ယ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရသည့္ပိုက္ဆံက တစ္ေန႔မွ ေျခာက္က်ပ္။ မျဖစ္စေလာက္ ဆိုေတာ့ ေစ်းႀကီးေသာ စာအုပ္မ်ားကို အနားမသီႏိုင္။ ပန္းဆိုးတန္း၊ ကုန္သြယ္ လယ္ယာရံုးအေနာက္ဘက္က စာအုပ္အေဟာင္းတန္းတြင္ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ၿပီး ေစ်းလည္းသက္သာ ေကာင္းလည္းေကာင္းသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္၀ယ္ရတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဖတ္စရာ စာၾကည့္တုိက္ အင္မတန္ရွားလွ၏။ ရိွေသာ စာၾကည့္တိုက္မ်ားမွာလည္း က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္၏။ စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ၀င္ထြက္သြားလာ၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾက၊ ငွားၾက၊ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတာ အင္မတန္ ရွားလွ၏။ ခုမွ ဟိုနားမွာ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တယ္၊ ဒီရြာမွာ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တယ္၊ နည္းနည္း အသံေလးမ်ား ၾကားလာရတာ ျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူမွ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ား လမ္းႀကံဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကံဳသည္ျဖစ္ေစ။ တစ္ေခါက္တစ္က်င္းေလာက္ သြားလည္ ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ စာၾကည့္တိုက္အတြင္း၌ စာအုပ္ငွားေနသူမ်ား၊ စာအုပ္ရွာေနသူမ်ား၊ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း ထိုင္ဖတ္ေနသူမ်ားႏွင့္ အလြန္စည္ကားလွပါသည္။ ဤသည္မွာ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုတစ္ေလသာ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနားမွ ဂ်ဴေရာင္းစာၾကည့္ တိုက္၊ ၿမိဳ႔လယ္မွ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ႀကီး၊ အယ္လ္ဂ်ဴးနီ စာၾကည့္တိုက္ စသျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးပါသည္။ စာၾကည့္တုိက္အားလံုး၌ပင္ သည္လို စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ဤသည္မွာ ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာက စာၾကည့္တိုက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ထည့္ေပးထားသည့္ အဖိုးတန္စာအုပ္မ်ား တစ္အုပ္မွ မက်န္ေတာ့ပါ။ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ၿပီး ပထမႏွစ္မွာပင္ အားလံုးစုေတကုန္ၾကပါသည္။ ယခုေတာ့ ကေလးမ်ားဖတ္သည့္ ကာတြန္း၊ ဂ်ာနယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ သိပ္စိတ္မ၀င္စားသည့္ သုတပေဒသာလို စာအုပ္မ်ိဳးေလာက္သာ က်န္သည္။ ထိန္းသည့္သူရိွသည့္တိုင္ မႏိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း သည္ဟာေတြ ကိုသာ စိတ္ပ်က္ၿပီး မလုပ္လို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာစရာ မရိွ။ သည္းခံၿပီးေတာ့ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ား မျပတ္ ၀ယ္ထည့္ေပး ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္၊ ဖတ္လို႔ရတာအျမတ္ဟု သေဘာထားရ၏။

သည္ေတာ့ လူငယ္မ်ားကို ဒီအေကာင္ေတြ စာလည္းမဖတ္ၾကဘူး ဟု အျပစ္မတင္ပါႏွင့္။ အျပစ္တင္တာ လူတိုင္းလုပ္တတ္ ပါသည္။ အျပစ္တင္ေနျခင္းျဖင့္ ဘာတိုးတက္မႈမွ ရႏိုင္စရာ လမ္းမျမင္ပါ။ သူတို႔စာဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ေဟာေျပာျပသေပးဘို႔ လိုပါသည္။ ဖတ္ခ်င္စရာစာအုပ္မ်ား လက္တစ္ကမ္းတြင္ ရိွေနေစရန္ လုပ္ေပးထားရပါမည္။ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ေပးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာရႈသူမိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က တျခားဟာေတြ လႉတာထားၿပီး စာၾကည့္တိုက္မ်ား လႉၾကစမ္းပါ။ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္လႉၾကစမ္းပါ။ အဖိုးနည္းနည္းႏွင့္ တန္ဘိုးမ်ားမ်ားျပန္ရတာဆိုလို႔ စာအုပ္လႉတာ တစ္ခုသာ ရိွပါသည္ဟု တိုက္တြန္းလို ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၃။ ည ၉း၃၀ နာရီ