ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃၀)

၁၁၃။ တာ၀န္ယူမႈ

            မည္သည့္အလုပ္ကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ မိမိလုပ္ေသာအလုပ္ကို မိမိတာ၀န္ယူရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ငါ့လက္ကလြတ္ ျဗြတ္ ဟု မလုပ္သင့္ပါ။ မိမိေၾကာင့္ လူတစ္ဖက္သား မည္မွ်နစ္နာမည္လဲ အျမဲဆင္ျခင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

            ဤဘာသာျပန္ေရးကိစၥတြင္ အဓိကတာ၀န္ရိွသူမွာ ဘာသာျပန္ရန္ တာ၀န္ယူထားေသာ ECC Project မွ အရာရိွ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ထိုအရာရိွ အနားယူသြားလွ်င္ သူ႔ကိုဆက္ခံေသာ သူမွာတာ၀န္ရိွပါသည္။ ဟာ - သူ လုပ္သြားတဲ့ ကိစၥ က်ဳပ္နဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲဗ် ဟု တရားလက္လြတ္ မေျပာသင့္ပါ။ သူ႔တာ၀န္ကို ကိုယ္ ဆက္ယူရျခင္းျဖစ္၍ သူလုပ္သြားသည့္ ကိစၥကိုလည္း ရွင္းေပးရပါမည္။

            ဘာသာျပန္စာအုပ္ ရလာၿပီ ဆိုကတည္းက တတ္ကြ်မ္းနားလည္ေသာ ျမန္မာ Safety တစ္ဦးဦးကို ျပသေမးျမန္းကာ အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းခံသင့္ပါသည္။ အသံုးအႏံႈးမ်ား မွန္မမွန္၊ ၀ါက် တည္ေဆာက္ပံု၊ သတ္ပံုမ်ား စသည္တို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး အဆင့္အေနႏွင့္ စာအုပ္ထုတ္ဘို႔ လုပ္သင့္ပါသည္။

            ဤမွ် အကုန္အက်ခံ၊ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးလုပ္ၿပီးမွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ရလဒ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည့္အေပၚ သူတို႔ မည္သို႔ သေဘာထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။

            ေနာက္ တာ၀န္ရိွသူမွာ အခေၾကးေငြယူၿပီး ဤစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ေပးသူ ျဖစ္ပါသည္။

            လက္ေတြ႔ ဘာသာျပန္ေပးသူ ထို သူငယ္မကေလးထံ ေရာက္ရန္ ECC အရာရိွမွတစ္ဆင့္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လက္လဲႊ တာ၀န္ယူ ခဲ့သည္ကို မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ငါးေယာက္ထက္ေတာ့ နည္းမည္မထင္။ ထို ကေလးမေလးအေနႏွင့္ အီးစီစီဆိုတာ ဘာမွန္းသိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အီးစီစီ အရာရိွမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သို႔ တာ၀န္ေပးလိုက္မည္။ ထိုတစ္ေယာက္က မိမိႏွင့္ကြ်မ္း၀င္သူ ေနာက္ ျမန္မာတစ္ဦးသို႔ လဲႊလိုက္မည္။ ထိုသူက သိပ္မနည္းလွေသာ ေငြေၾကးကို ဘာမွမလုပ္ရဘဲ အေခ်ာင္ရမည့္ကိစၥ ျဖစ္သျဖင့္ ၎ႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနသူ တစ္ဦးကို ေပးလိုက္မည္။ ထိုသူကမွ တစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္ရိွ သူ႔ေဆြမိ်ဳး တစ္ဦးဦးသို႔ ေပးလိုက္မည္။ ထိုသူကမွ တစ္ဆင့္ ဟုိ ဘာသာျပန္ သည္ ဆိုေသာ ကေလးမလက္ထဲ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

            သိန္း ၁၅၀ ကို အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္အုပ္ၾကမွာ ေသခ်ာေနသည္ ျဖစ္ရကား ထိုကေလးမေလးအေနႏွင့္ ငါးသိန္းေလာက္သာ ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ဘယ္ေရာက္မည္မွန္း မသိရေသာ ထိုစာမ်ားအတြက္ ျမန္မာစာျဖစ္ၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဘာသာျပန္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ဘာသာျပန္ပါေသာ္လည္း ဘာမွ နားမလည္သျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ထံမွ ပိုက္ဆံယူၿပီးလုပ္သည့္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဘို႔ မေကာင္းပါေလာ။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေရႊဗမာမ်ား တာ၀န္မဲ့တာ သည္တစ္ေနရာတည္း မဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား ေဆာက္ေနေသာ တိုက္၌ အခန္းတစ္ခန္း ၀ယ္လိုက္၏။ ၀ယ္ရင္းေစ်းက သိန္း ၂၂၀။ ေနာက္ အခင္းမေကာင္းေတာ့ ျပင္လိုက္။ နံရံမ်ားမွာ လိုဏ္ေခါင္းေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပန္ျပင္လိုက္။ အိမ္သာေၾကြခြက္ကို အညံ့စားႀကီး ထည့္ထားေသာေၾကာင့္ အသစ္လဲထည့္လိုက္။ တံခါးမ်ားကို ေတာသစ္အညံ့စားမ်ားႏွင့္ လုပ္ထားသျဖင့္ ျပန္လဲလိုက္။ မီးႀကိဳးမ်ားကို ႏွစ္ပင္လိမ္ ႀကိဳးေသးေသးေလးမ်ား ထည့္ထားသျဖင့္ ျပန္လဲလိုက္။ ေရတင္သည့္ ေမာ္တာ။ ေရတိုင္ကီ စသျဖင့္ တစ္အိမ္လံုးလုိလို ျပန္လဲထည့္ရေလရာ ေနာက္ဆံုး စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ သိန္း ၃၅၀ ခန္႔ျဖစ္သြား၏။ လက္ရိွအိမ္နားနီးေနသျဖင့္ မမက ေန႔တိုင္းသြားၾကည့္ကာ တစ္ေျပာထဲေျပာေနသျဖင့္သာ ဤမွ် လူေနလို႔ရရံု တိုက္ခန္း တစ္ခန္း ျဖစ္လာပါသည္။ ပိုင္ရွင္ကဘာမွ မေျပာဘဲ သည္အတိုင္းေဆာက္ထားေသာ တုိက္ခန္းမ်ား သြားၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။

            သို႔ဆိုလွ်င္ ဤတိုက္ေဆာက္သူမွာ မိမိေဆာက္ေသာ တိုက္အတြက္ တာ၀န္မရိွဘူးလား။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပစၥည္းအညံ့စားေတြႏွင့္ လုပ္ရသနည္း။ သည္မွ်တန္ဘိုးႀကီးေသာအိမ္ကို ပစၥည္းအည့ံစားမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ရန္မသင့္ဟု မတြက္ပါသေလာ။ သို႔မဟုတ္ ပစၥည္းအေကာင္းစားမ်ားသံုးလွ်င္ ေစ်းႀကီးၿပီး လူမ၀ယ္မွာစိုးသျဖင့္ ေစ်းခ်ေရာင္းကာ ပစၥည္းအညံ့မ်ား သံုးသေလာ။

အိမ္ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေနၿပီး ပစ္လိုက္ရသည့္ ခဏပန္းသံုးရေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးမဟုတ္။ မိမိတို႔တစ္သက္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ေနသြားရန္ ႀကံရြယ္ၾကသူခ်ည္း။ သို႔အတြက္ ေကာင္းေကာင္းေလး ေဆာက္မေပးသင့္ပါသေလာ။

ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၉ ဇႏၷ၀ါရီလ အိမ္ျပန္သြားေတာ့ အိမ္အေျခအေန အကဲခတ္ၾကည့္ပါသည္။ ပီဗီစီႏွင့္ေျပးထားသည့္ ေရပိုက္မ်ားမွာ ေကာက္သည့္ေနရာကေကာက္၊ ေကြးသည့္ေနရာကေကြး၊ နံရံေပၚတြင္ ကပ္တပ္ထားပါသည္။ ပိုက္ႏွင့္ နံရံအၾကားတြင္ ပလာစတာ ျဖဴျဖဴမ်ား ကပ္ထားရာ ကြ်န္ေတာ္သြားၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြာက်၍အေပါက္မ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အိမ္သာသို႔ သြယ္ထားသည့္ ေရပိုက္မွ ေရယိုကာ တစ္စက္စက္က်ေနသျဖင့္ အနီးရိွကုန္မာဆုိင္သို႔ ပီဗီစီပိုက္ကေလးမ်ား သြား၀ယ္ကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပင္လိုက္ရပါသည္။ ဒါေတာင္ ေရပိုက္မွာ အထဲ၌ ဖိအားရိွတာမဟုတ္။ တုိက္ေခါင္မိုးေပၚ တင္ထားေသာ ေရကန္မွ ေျမဆဲြအားျဖင့္ ဆင္းလာေသာေရ ျဖစ္၏။

အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္၊ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ ေလွခါးတပ္ထားတာလည္း ၾကည့္လုိက္ပါဦး။ ထိုေလွခါးကို ငါးမူးသံေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ လုပ္ထားသည္။ ေျခနင္းတန္းမ်ားမွာ ဂေဟေဆာ္ထားတာမဟုတ္။ tacking တဲြထားျခင္းမွ် ျဖစ္၏။ ထိုေလွခါးကို မည္သို႔ဆင္းရပါမည္နည္းဟု ကြ်န္ေတာ္ ေနရာလိုက္ရွာၾကည့္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဆင္းလွ်င္ ရႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ဆင္းလွ်င္ေတာင္မွ ေလွခါး ႏွင့္ ျပတင္းေပါက္မွာ ႏွစ္မီတာခန္႔ ေ၀းေနေသးသည္ျဖစ္ရာ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ၿပီး ေလွခါးကိုကူးလွ်င္ တုိက္ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်မည္မွာ ေသခ်ာလွေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရးေဟ့ဆိုလွ်င္ မီးေလာင္လို႔မေသ၊ အေရးေပၚေလွခါးမွ ျပဳတ္က်လုိ႔ ေသစရာရိွသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

“ကိုယ့္ကိစၥပဲလုပ္လုပ္၊ သူမ်ားကိစၥပဲ လုပ္လုပ္၊ အလုပ္ကိစၥပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကူညီတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။

ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာကေလးထားၿပီး ေသေသသပ္သပ္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ေပးပါ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဤေနရာမွ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။

အီးစီစီ ပေရာဂ်က္အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ပါမည္။

သည္ပေရာဂ်က္က ရွဲလ္ကပိုင္သျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး အေတာ္လုပ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဘယ္လို လုပ္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ အရမ္းအထင္ႀကီးစရာ မရိွပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာရွတိုင္းျပည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။ သည္လိုပင္ေျပာရပါလိမ့္မည္။

            ေဂ်ဗီ၌ safety ၀န္ထမ္းမ်ားစြာကို လခေကာင္းေကာင္းေပးကာ ခန္႔ထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၎တို႔မွာ ေဆးလိပ္ ေသာက္သည့္ရံု၌ စုရံုးစုရံုး လုပ္လုိက္။ ကန္တင္း၌ စုရံုးစုရံုးလုပ္လုိက္။ သည္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သည့္အတြက္လည္း ယခင္က safety ဆို ကြ်န္ေတာ္အထင္မႀကီးတာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္မေတာ့ လပ္လ်ားလပ္လ်ားသမားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၏။

            တစ္ေန႔တြင္ ပေရာဂ်က္ထဲ၌ ရုတ္ရုတ္၊ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းကို ေမးေလေသာ္ ထိုကြ်န္းေပၚမွ အလုပ္သမားမ်ားထားရာ အေဆာင္မ်ား၌ေနေသာ ကိုေဇယ်ာထြန္းက ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။

            “မနက္ ေလးနာရီေလာက္မွာ ဂက္စ္နံ႔ေတြ အရမ္းနံလာတယ္ အစ္ကို၊ အသက္ရႉၾကပ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြလည္း စပ္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေၾကာက္လန္႔ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ကို အလုအယက္ေျပးၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ညဘက္တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေဂ်ဗီက safety ေတြ လည္းရိွတာပဲ။ ဒီေလာက္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာ သူတို႔ ဘယ္မသိဘဲ ေနမလဲ။ ဆစ္စကို ရဲေတြကလည္း သူတို႔ကို ေသခ်ာေပါက္ အေၾကာင္းၾကားမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ဘယ္သူမွ ေပၚမလာ၊ ဘာအေရးတယူမွ လုပ္မေပးဘူးအစ္ကို။ ခုထိလည္း ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ အဲဒီ ဂက္စ္ေတြ ဘယ္ကထြက္တာလဲ။ ဘာဂက္စ္ေတြလည္း။ အဲဒီ ဂက္စ္နံ႔နံရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လုိ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္ေတြရိွသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွမသိရဘူး။ ျဖစ္လို႔ကေတာ့ အကုန္ေသကုန္မွာဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဂက္စ္က ေရနဲ႔ဆို သက္သာတယ္ဆိုလို႔ အ၀တ္ကို ေရဆြတ္ၿပီး ႏွာေခါင္း အုပ္ထားရတာပဲ။”

            ကိုေဇယ်ာထြန္းေျပာတာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ဆို သည္ ဓါတ္ေငြ႔ယိုစိမ့္သည့္အေၾကာင္း ကန္ထရိုက္တာအားလံုးသို႔ အေၾကာင္းၾကားကာ မည္သည့္ဓါတ္ေငြ႔ျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္မည္မွ်ရိွသည္။ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရမည္ စသျဖင့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ဘို႔ မေကာင္းပါလား။ ယခုေတာ့ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မည္သူကမွ ဘာမွမေျပာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စာေရာက္ႏိုးေရာက္ႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္တာ ဘာစာမွ မရပါ။

            သုိ႔ဆိုလွ်င္ ၎တို႔ အေရးတႀကီးထား လုပ္ေနပါသည္ဆိုေသာ safety ဆိုတာ ဘာ safety လည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ မဟုတ္ပါ ေလာ။ ကိုေဇယ်ာထြန္းေျပာသကဲ့သို႔ပင္ တကယ့္တကယ္သာ ေသေလာက္ေသာ ဓါတ္ေငြ႔ေတြထြက္လာပါက အကုန္ေသကုန္မည္ ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤကြ်န္းမွလဲြ၍ မည္သည့္ေနရာသို႔ ေျပးမည္နည္း။ မဟာဇနကၠမင္းသားထံုး၊ ႏွလံုးမူကာ ပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူး ဘို႔သာ ရိွ၏။

            သည္ေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎တို႔ တာ၀န္ယူသည္ဆိုသည္မွာ ဘာတာ၀န္ေတြကို ယူတာပါလဲဟု ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကိုရဲြ႔ကာ ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။

၁၁၄။ ၀င္၀ါး (Wing Wah)

            သည္ပိုက္လုိင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကန္ထရိုက္ေပးထားသည့္ ကုမၸဏီမွာ ၀င္၀ါး ျဖစ္၏။ သူတို႔ အဓိကလုပ္တာက ပန္႔မ်ားျပင္တာ၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ေပးတာ ျဖစ္၏။ ပိုက္လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ မရိွ။ သည္ေတာ့ လုပ္ရတာ အေတာ္ေလး ခြက်ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းပါသည္။ ၎တို႔တြင္ ျမန္မာမ်ားရိွ၏။ ပိုက္လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳလည္းရိွသည္။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားမွာ ကိုႏိုင္၀င္း၊ ကိုမင္းမင္းထြန္း၊ ကိုမင္းသန္႔ ႏွင့္ ကိုေဇာ္မင္းလတ္တုိ႔ ျဖစ္၏။ အလုပ္သမားေလးမ်ားလည္း ရိွပါသည္။ ကိုမင္းသန္႔မွာ ၀င္၀ါး၏ sub-con မွ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ရိွ၍သာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္သက္သာျခင္းျဖစ္၏။

            ကိုယ့္ငါ့ခ်ဥ္မို႔ ကုိယ္ခ်ဥ္သည္ဟု မထင္ပါႏွင့္ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမ်ားမွာ တစ္ထြာျပလွ်င္ တစ္ေတာင္ျမင္သည္။ နားပါးသည္။ ျမန္မာအားလံုးမဟုတ္ေသာ္မွ အမ်ားစုမွာ အလုပ္ကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္မာမ်ားကို သေဘာက်သည္။ ကိုႏုိင္၀င္းေရ့၊ ဒီေနရာမွာဒီလိုရိွတယ္။ ေဟာဒါကို ဒီလုိေျပးရမယ္ စသျဖင့္ ေျပာလုိက္လွ်င္ သူတို႔ဟာသူတို႔ ၾကည့္က်က္လုပ္သြားတာျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔မသိတာ၊ မရွင္းတာက်မွ လာေမးသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းမခဲရ။ ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာ အာရံုစိုက္ လုပ္ႏုိင္သည္။

ကိုမင္းမင္းထြန္းက ပိုက္အထိုင္ (pipe support) မ်ားတာ၀န္ယူလုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္အထိုင္အမ်ိဳးအစားမ်ား၊ မည္သည့္ ေနရာတြင္ မည္သည့္ပိုက္အထိုင္မ်ား တပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္၏။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဟာသူ ၾကည့္က်က္ တပ္သြားသည္။ ဘာျပႆနာမွမရိွ။ ကိုမင္းသန္႔တို႔ လတ္လတ္တို႔က ဗားမ်ား စသည့္ ကိရိယာ (instrument) မ်ား တပ္သည္။ ဒါလည္း ျပႆနာမရိွပါ။ သူတို႔ ကို P&ID (Piping and Instrument Diagram) drawing ဖတ္တတ္ေအာင္ျပထားလိုက္သည္ႏွင့္ ကိစၥၿပီးေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ားက ဘာကိစၥမွ မရိွ။ ကိစၥရိွသည္မွာ သူတို႔လူမ်ားျဖစ္သည္။ 

            ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ေရာက္လာသူမ်ားမွာ အူေၾကာင္ၾကားမ်ား ျဖစ္၏။ ဒါ သူတို႔အျပစ္မဟုတ္ပါ။ သူတို႔လုပ္ေနက်အလုပ္ မဟုတ္လို႔ မလုပ္တတ္တာ ဘာမွအျပစ္မရိွ။ သူတို႔ကလည္း ပိုက္အေၾကာင္းနားမလည္ေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသား ၀န္ခံပါသည္။ တစ္ခါေသာ္ ပိုက္အထုိင္မ်ား ေရာက္လာၿပီဆုိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သြားၾကည့္သည္။ ေသာက္တလဲြ။ လဲြသမွ တစ္ခုႏွစ္ခုမဟုတ္။ ပုိက္အထိုင္ အားလံုးလိုလို မွားေနသည္။

            သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္အထိုင္ေတြ မွားေနေၾကာင္း၊ သည္ပိုက္အထိုင္မ်ားကို တာ၀န္ယူလုပ္ေနသူအား ကြ်န္ေတာ့္ဆီ လႊတ္လိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါမည္ ဆိုတာကို သူတို႔က drawing အတိုင္း အတိအက်လုပ္တာပါ ဆိုကာ အတင္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုသည့္လူကလည္း စိတ္က - င္၀ျပဴေနသူျဖစ္ရာ သူတို႔လည္း မသိပါဘဲလွ်က္ အတင္းျငင္းေနျခင္းကို သည္းမခံႏိုင္။ အလြန္ စိတ္ဆိုး၏။ သည္ေတာ့ သူတို႔မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ ပီတာကို ခ်ဲလင္းလုပ္သည္။

            ဒီမွာကိုယ့္လူ။ ငါ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔ကို မာစတာနဲ႔ၿပီးထားတာ။ ပိုက္လုပ္ငန္းလုပ္လာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ မင္းက ငါ့ထက္ပိုတတ္ ပါတယ္ဆိုရင္ အဲဒီေရွ႔မွာပံုထားတဲ့ drawing အားလံုးယူခဲ့ပါ။ မင္းနဲ႔ငါ ၿပိဳင္ဖတ္မယ္။ မဖတ္တတ္တဲ့လူ အရံႈး။ ဘယ့္နဲ႔လဲ ဟု လူေရွ႔သူေရွ႔၌ စိန္ေခၚေလေသာ္ အႏွီ မန္ေနဂ်ာႀကီးမွာ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားနီလွ်က္ စိတ္ရိုင္း၀င္ေနသည့္ ႏြားသိုးႀကီးပမာ ရႉးရႉးရွဲရဲွ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

            ကြ်ႏ္ုပ္ကား ဤကဲ့သို႔ အလြန္မိုက္မဲသူျဖစ္ေလသည္။ အမွန္ဆို လဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးရွင္းျပရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ဤကဲ့သို႔လုပ္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ရိုက္ေပါက္တိုးခဲ့ေပါင္း မနည္းေတာ့ၿပီ။

            တစ္ခါကလည္း ကိုေရခ်မ္း၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အလႉကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ ေျပာလိုက္ ေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ရဖူးသည္။ ငယ္စဥ္ကလည္း မတတ္သူမ်ားအၾကား ၾကြားလံုးထုတ္ေနသည့္ ေဗဒင္ဆရာ ကုိ ေသာက္ျမင္ကပ္လွသည္ႏွင့္ လူအမ်ားၾကားတြင္ ေမးခြန္းမ်ားေမးလွ်က္ ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့ေလရာ မင္း၊ ငါတို႔ဘက္လာခဲ့အံုးေပါ့ကြာ ဟု ဒါးႀကိမ္းႀကိမ္းတာ ခံခဲ့ရေသး၏။

ယခုအထိ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အေပါင္းအသင္း ျဖစ္ေနေသးေသာ ကိုေသာင္းတန္တို႔၊ ကိုေရခ်မ္းတို႔၊ ကိုျမင့္သိန္းတို႔ ဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္သည္းညည္းကို အလြန္ခံၾကရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုျမင့္သိန္းမွာ အေျပာခံရဆံုးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာစရာ ရိွလွ်င္ ကြယ္ရာတြင္ အတင္းေျပာတတ္သူမဟုတ္။ မဟုတ္တာေတြ႔လွ်င္ ခံႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခံႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ ေရွ႔၌၊ လူအမ်ားၾကား၌ တည့္တည့္ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ေလ၏။ အကယ္၍သာ ကိုျမင့္သိန္းေနရာ၌ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ပါမူ မိတ္ေဆြစာရင္းမွ ပယ္ဖ်က္ခံရတာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား သည္းခံေပါင္းၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဤေနရာမွ ေျပာလိုက္ပါ၏။ (သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ မဆိုင္တာေတြ ေရာပါသြားသည္။)

သည္ ပိုက္အထိုင္မ်ားကို သူတို႔၀ပ္ေရွာ့၌ တာ၀န္ယူလုပ္သည္မွာ ယခုမွ ေက်ာင္းဆင္းခါစ ယီကြမ္းဆိုသူ တရုတ္ကေလး ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို လွမ္းဖံုးဆက္သည္။ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းငါ့ဆီလာခဲ့၊ drawing ဖတ္ပံုဖတ္နည္း ငါသင္ေပးမယ္။ မင္းလုပ္တာေတြ မွားေန တယ္။ မင္းလုပ္လို႔ ဒီမွာ ငါအႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္။ ပိုက္အထိုင္ေတြ တစ္ခုမွ မဆင္ရေသးဘူး။ ေဂ်ဗီက နားပူနားဆာ လုပ္လွၿပီ ဆိုေလေသာ္ သူက လာမယ္၊ လာမယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေရာက္မလာ။ သည္ၾကားထဲ ပိုက္အထုိင္ေတြ ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။

သည္တစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးေတာ့ပါ။ ဒီမယ္ယီကြမ္း၊ မင္းငါ့ဆီမလာဘူးဆိုရင္ အဲဒီပိုက္အထိုင္ေတြလုပ္ေနတာ ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ပါ။ မင္းဆီကလာသမွ်ပိုက္အထိုင္ေတြ ငါတစ္ခုမွ လက္မခံဘဲ မင္းဆီအကုန္ျပန္ပို႔မယ္ ဆိုလိုက္မွ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။

ေျပာစမ္းပါအံုးကြာ၊ မင္းက drawing အတိုင္းလုပ္တယ္ဆိုရေအာင္ ဘယ္ drawing အတိုင္း လုပ္တာလဲ ဟု ေမးေလေသာ္ ဒီမွာၾကည့္ေလကြာ ဟု ဆိုကာ နမူနာျပထားေသာ ပံုကို ျပေလ၏။ ထိုေကာင္ေလးသာ ျမန္မာဆိုလွ်င္ “ယီကြမ္းရယ္၊ မင္းဟိုေရွ႔ကတိုင္နဲ႔သာ ေဆာင့္ေသလိုက္ပါကြာ” ဟု ေျပာမိမည္ျဖစ္၏။

ကိုင္း၊ ကိုင္း၊ လာ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဟု ရိွသမွ် drawing မ်ားကိုလွန္လွ်က္ အဲသဟာက နမူနာလကြ၊ အေသးစိတ္ကို ေဟာဒီ iso drawing ထဲမွာ ျပထားတယ္။ ေဟာဒီမွာၾကည့္။

SR 301W ဆိုတာမွာ S ဆိုတာကဘာ၊ R ဆိုတာကေတာ ဘာကိုညႊန္းတယ္။ 3 ဆုိတာ ဘာကိုေခၚတယ္။ 0 ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုသံအမ်ိဳးအစားျဖစ္တယ္။ 1 ဆုိတာဘာ၊ W ဆုိတာဘာ၊ PS 8W ဆုိတာဘာ၊ D=52, L=350, K=125, H=300, N=200 ဆိုတာ ေတြက ဘယ္အတိုင္းအတာေတြ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအတိုင္းအတာရဲ့ အညႊန္းေတြကို ေဟာဒီ ဇယားမွာ အေသးစိတ္ျပထားတယ္။ ဟုိဇယားကေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ အဲဒါက သံပိုက္ေတြအတြက္ လုပ္ထားတာ။ ဒီပံုထဲမွာ Angle Bar ေတြ႔တိုင္း အကုန္လံုး angle bar လို႔ မယူရဘူးလကြ။

ဖူး၊ ေမာပါ့။ မရွင္းျပလုိ႔ မျဖစ္ပါ။ သူမွားလွ်င္ အဆဲခံရရံုသာရိွမည္။ ကြ်န္ေတာ္က အပတ္စဥ္ တိုးတက္မႈ စည္းေ၀းပဲြ (Progress Meeting) သို႔တက္ေနရသည္ျဖစ္ရာ သည္ ပိုက္အထိုင္မ်ားကိစၥေမးလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ ရွင္းရပါမည္နည္း။ သည္ပိုက္လိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးၿပီးဘို႔ တာ၀န္က ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေပၚမွာ ရိွသည္။ သည့္အတြက္ အႏွီငနဲသားကို အတင္းေရာ၊ အဓမၼပါ သင္ေပးရျခင္းျဖစ္သတည္း။

သင္ေပးလိုက္ေတာ့မွ မ်က္လံုးေလးကလယ္၊ ကလယ္ႏွင့္ ေၾသာ္၊ ဟုတ္လား၊ ေၾသာ္၊ ဟုတ္လား ႏွင့္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ ရိွေနေပ၏။ အရင္က လာပါဆိုတံုးက ဟိုေျပာသည္ေျပာလုပ္ေနၿပီး ခုမွ မခုတ္တတ္သည့္ေၾကာင္လို လုပ္ေနေသာ သည္ငနဲကို တံေတာင္ႏွင့္ ထ, ေထာင္းခ်င္စိတ္အား မနည္းေအာင့္အည္း ၿမိဳသိပ္ထားရ၏။   

ေနာက္တစ္ေယာက္ရိွေသးသည္။ စရီနာ ဟူ၏။ သူ႔ကို Projedt Planner ဆိုၿပီး ငွားထားသည္။ Plan ဆဲြသည္ဆိုျခင္းမွာ လုပ္ငန္း အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းနားလည္မွ ျဖစ္သည္။ ပိုက္လိုင္းတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားလိုသည္။ မည္သည့္ပစၥည္းကို လြယ္လြယ္မရႏိုင္သျဖင့္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက မွာထားရမည္။ ပုိက္လိုင္းေျပးဘို႔ရာ ဘာက စလုပ္ရမည္။ ဘယ္ပိုက္လိုင္းကို အလ်င္ေျပးမွ သင့္ေတာ္မည္။ ဘာမၿပီးေသးဘဲႏွင့္ ဘာကိုလုပ္လို႔မရ။ သည့္အတြက္ မည္သည့္အရာကို ဦးစြာလုပ္ရမည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ testing လုပ္ရမည္ စသျဖင့္ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ၿခံဳငံုကာ ဂဃနဏ သိထားရသည္။ သို႔မွ plan ဆဲြလုိ႔ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။

            ခုေတာ့ ဘယ္က တရုတ္မကို ေကာက္ကက္ငွားလာသည္မသိ။ အစပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တြဲေပးထားပါသည္။ သူတို႔လုပ္ပံုကို အစာမေက်ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သည္တရုတ္မ မည္ကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ပါမည္နည္း။ ငါ့အနားမွာ နင္ရိွမေနတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္ ဟု ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ သို႔တိုင္ သူဆဲြထားေသာ project plan မ်ား ေရာက္ေရာက္လာပါသည္။ သူ႔စာရြက္ထပ္ႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ လွန္၍ပင္ မၾကည့္ပါ။ သည္အတိုင္း ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္သည္။ ေဂ်ဗီကလည္း မင္းပဲဆဲြေပးပါကြာ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ကိုႏိုင္၀င္းတို႔ႏွင့္ ညိွကာ drawing ေပၚတြင္ ၿပီးႏိုင္မည့္ရက္မ်ားကို ေရးေပးလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လုပ္ငန္းအေျခအေနအရ ထိုရက္မ်ားကို အတိုးအေလွ်ာ့လုပ္ေပး သည္။

            ေနာက္တစ္ေယာက္။ အဲနာ (Anna) ဟူသည့္ ဖဦးထုပ္မ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ခ်စ္စရာပါ။ ကိုယ္လံုးကေတာ့ လိပ္ခါး၊ ဖားဖင္။ ရုပ္ကအေရးမႀကီးပါ။ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္တာ သူ႔အက်င့္ ျဖစ္၏။ ရံုးသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ၀တၱဳဖတ္ခ်င္ ဖတ္ေနသည္။ သို႔မဟုတ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ ျဖဳန္းေနသည္။ သည္တံုးက (၂၀၀၈) ကြ်န္ေတာ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို ၾကားရံုသာၾကားဖူးၿပီး သံုးရေကာင္းမွန္း မသိေသးပါ။ ထိုမွ်သာမက အင္တာနက္မွ အလကားၾကည့္လို႔ရသည့္ ရုပ္ရွင္မ်ားကိုပါ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ညာမေျပာပါခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလုပ္ကို အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါ။ အီးေမးလက္ခံတာ၊ ပို႔တာ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို မထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ပါသည္။ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ကေတာ့ ကုိယ့္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အီးေမးကို ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္အားပါ။ ကိုယ္ဂေလမရိုက္သလို သူမ်ား အိေယာင္၀ါးလုပ္ေနလွ်င္လည္း အလြန္မုန္းပါသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အဲနာကို ၾကည့္မရပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို drawing စာရင္းမ်ား လုပ္ခိုင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္လိုက္ မကင္းပါ။ သူမ်ားေပါက္တတ္ကရလုပ္ထားတာကို ျပန္စစ္ရတာထက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္လုိက္တာက ပိုစိတ္ခ်မ္းသာ ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပထမ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ ခိုင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အဲနာကို ဘာမွမခိုင္းေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္မခိုင္းေတာ့ သူ႔အဖို႔ လြတ္လပ္ေရးရေနပါသည္။

            ေနာက္ အမ်ားႀကီးရိွပါေသးသည္။ ေျပာရလွ်င္ ၀င္၀ါး၌ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္သည့္လူဆို၍ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ရွမ္း ဆိုေသာ တရုတ္ အဖိုးႀကီး၊ မာရီယိုဆိုေသာ ဖဦးထုပ္ အဖိုးႀကီး သည္ႏွစ္ဦးသာရိွသည္။

            တစ္ေန႔ေသာ တနဂၤေႏြတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္၌ရိွေနခိုက္ ကိုႏိုင္၀င္း လွမ္းဖံုးဆက္၏။ ပါမစ္ကိစၥထင္ပါသည္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္လို႔ မရေၾကာင္း ေျပာ၏။ တနဂၤေႏြေန႔ မလာဘူးဆိုလည္း ေသာၾကာ သို႔မဟုတ္ စေနေန႔ကတည္းက စီစဥ္ခဲ့ရမွာ မဟုတ္ပါလား။ သည္ကိစၥ အဓိကတာ၀န္ရိွသူမွာ safety coordinator ျဖစ္သူ ဆီရပ္ခ်္ ဆိုသည့္ ကုလားျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကား ေဒါသထြက္လွ်င္ ေန႔ေသာ၊ ညေသာ၊ မနက္ေသာ၊ ညေနေသာေရြးေလ့မရိွ။ ျမင္သည့္ေနရာတြင္ သုတ္ေလ့ရိွရာ တနလၤာေန႔ ရံုးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထိုကုလားကို ေခၚလွ်က္ အသားကုန္ ဆဲလႊတ္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနားတြင္ရိွေသာ သူတို႔မန္ေနဂ်ာ ပီတာမွာ မ်က္ႏွာႀကီး မဲေမွာင္လွ်က္ရိွ၏။

            ကုလားထြက္သြားေသာ္ ပီတာက မင္းကြာ၊ ေစာေစာစီးစီး၊ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာလဲ ရသားနဲ႔။ ငါသာ ဆီရပ္ခ်္ဆုိရင္ ထြက္သြားတာ ၾကာေပါ့ ဟု ဆို၏။ ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ မင္းေကာင္ အလုပ္မဟုတ္တာက်ေတာ့ မင္းက ဘာမွေျပာေဖာ္မရဘူး။ ခုမွ ခ်ိဳးေျပာ၊ မိုးေျပာ လာမေျပာနဲ႔။ မေက်နပ္ရင္ မင္းပါခုထြက္သြားလို႔ရတယ္ ဟု သူ႔ကိုပါ ဆက္ေဟာက္လိုက္ေလရာ ပီတာမွာ ဘာမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားေလ၏။   

            နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ မယ္လဘင္းက လွမ္းဖံုးဆက္သည္။ ျပႆနာတစ္ခုကို ေခါင္းေအးေအး ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆးရွင္းဘို႔အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သည္ေကာင္ေတြ သည္လိုပံုမ်ိဳးႏွင့္ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ႏွင့္ အလုပ္ ဆက္မလုပ္ႏုိင္ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။ မယ္လဘင္းက မင္းအသာေနပါကြာ၊ ငါ သူတို႔သူေဌးနဲ႔ သြားညိွပါ့မယ္၊ ဘာျပႆနာနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔၊ သူတို႔ နဲ႔ ထိပ္တိုက္မေတြ႔နဲ႔။ ငါ့ကိုေျပာ ဟု ဆို၏။ ဤမွစ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္ရေတာ့သည္။

            ေျပာလွ်င္ ဆံုးေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မေကာင္းသည့္သူမ်ားကိုေတာ့ မေကာင္းသလို ေျပာရပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘုရားအေလာင္းမဟုတ္ပါ။ သာမန္ ပုထုဇဥ္သာ ျဖစ္၏။ ပုထုဇဥ္ေတာင္ သူမ်ား ပုထုဇဥ္ေတြလို ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္လုပ္ေနသည့္ ပုထုဇဥ္မဟုတ္။ ထစ္ကနဲဆို ျဗစ္ကနဲလုပ္တတ္ေသာ အလြန္စိတ္တိုတတ္သည့္ အညံ့စားပုထုဇဥ္ မွ်သာျဖစ္၏။

            ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ပလိန္းလုပ္သျဖင့္ ဆီရပ္ခ်္ကို အလုပ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ေခၚလာျပန္သည္။ ဘယ္သူဆိုပါလိမ့္။ ဆီဗားဆိုလား။ နာမည္ေမ့ေနၿပီ။ ၎မွာလည္း မထူးပါ။ အခ်ိန္ရိွသေရြ႔ ဆံပင္ကေလး သပ္ေနကာ ရံုးခန္းထဲ ႏွပ္ေနသူျဖစ္သည္။ သူ႔အလုပ္အတြက္ ဘာမွ သံုးစရာမရိွေသာ အင္တာနက္ကို အခ်ိန္ျပည့္ဖြင့္ကာ ယူက်ဴ႔မွ ရုပ္ရွင္မ်ားၾကည့္လိုက္၊ ခ်တ္တင္လုပ္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ကာ ေခါင္းေလး ဟိုဘက္သည္ဘက္ လႈပ္လိုက္ႏွင့္ ၿငိမ့္ေန၏။ သူက ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြေရွ႔တြင္ ထိုင္ေနသည္ျဖစ္ရာ သူဘာလုပ္ေနသည္ကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ စားပဲြေပၚတင္ထားသည့္ ေ၀ၚကီေတာ္ကီႏွင့္ ေကာက္မထုမိေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ မနည္းစိတ္ကို ထိန္းထားရသည္။ သည္ကုလားကိုလည္း ၾကာၾကာမထားပါ။ ကန္ထုတ္လုိက္၏။

ေနာက္ေရာက္လာသည့္ ကုလားမွာ ရာဂူး ဟူ၏။ သူ႔က်ေတာ့ စတိုင္တစ္မ်ိဳး။ ရက္ဆား၊ ရက္ဆား ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖားသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သြားေနမွန္းမသိ။ ဆိုဒ္ထဲမွ ေပ်ာက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္ကုလားကို မသကၤာ။ ေဆးဘဲျဖစ္မည္ထင္သျဖင့္ ကိုမင္းမင္းထြန္းကို ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူ၊ ဒီကုလားေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး။ ကိုရင္၊ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာစမ္း ဟု ကုလားကို ေနာက္ေယာင္ခံ စံုစမ္းခိုင္းရာ သူက ေဆးခ်ၿပီး ေဂ်ဗီက အိမ္သာထဲမွာ သြားယူေနတာဗ် အစ္ကိုႀကီးရ ဟူေသာ အေျဖကိုရ၏။ 

            အႏွီကုလားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္လိုက္ရ။ ေဂ်ဗီမွ အလြန္ ေအးေအးေဆးေဆးေနေသာ လဗင့္ပင္လွ်င္ မခံႏိုင္။ ေဟး၊ ၿငိမ္း။ မင္းေကာင္ၾကည့္ပါဦးကြာ။ လူကေတာ့ ဒီမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္၀ိဉာဥ္က ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံေနတာကြ ဟု ဆိုကာ ေဂ်ဗီ safety ဌာနကို စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းမွ် ေရးလုိက္ရာ ရာဂူးမွာ ၎၀ဲပ်ံလိုေသာေနရာသို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံ၀ဲခြင့္ ရသြားေလေတာ့၏။

            တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းေနေသာ အႏွီ ကုလား safety မ်ားေၾကာင့္ မယ္လဘင္းလည္း ေခါင္းကိုက္လာကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြေဟာင္း အားနက္စ္ကို ေခၚခ်လာသည္။ အားနက္စ္မွာ အျခားသူမဟုတ္။ ဟို႔ယခင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ဂ်ဴေရာင္းအိုင္းလင္းတြင္ အတူလုပ္ခဲ့ဖူူးေသာ safety ျဖစ္၏။ အားနက္စ္ေရာက္လာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္သာရာရေတာ့သည္။ အားနက္စ္မွာ ပညာမတတ္သျဖင့္ ဗဟုသုတေတာ့ နည္း၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာ ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ အစြမ္းရိွသျဖင့္ အားကိုးရသည္။ မသိတာသည္ အျပစ္မဟုတ္ပါ။ မလုပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ဓါတ္ကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ မုန္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            ၀င္၀ါးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အစပ္တည့္တာ ႏွစ္ဦးသာ ရိွပါသည္။ တစ္ဦးမွာ အသက္ ၇၀ နားကပ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ရွမ္း ဟုေခၚေသာ တရုတ္အဖိုးႀကီးျဖစ္သည္။ သူက လူႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ၿပီး က်က် နန လုပ္ေပးသည္။ သူလည္း အသားလြတ္ဂေလရိုက္ေနသည့္ ဖဦးထုပ္မ အဲနာကို ၾကည့္လို႔ရသူမဟုတ္။ အဲဒီ ေဒးဗစ္ကြာ။ အဲနာကို ဘာမ်ား သေဘာက်လို႔ ခန္႔ထားတယ္ မသိပါဘူး ဟု ဆို၏။ ေဒးဗစ္ဆိုသည္မွာ အသက္ ၂၇ ေလာက္ပဲရိွေသးသည့္ သူေဌးသားျဖစ္သည္။ ဆုိဒ္ မန္ေနဂ်ာဆိုၿပီး လႊတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ဘာမွနားလည္တာ မဟုတ္။ လတ္လ်ားလတ္လ်ားႏွင့္ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ လုပ္ေနတာ ျဖစ္၏။ ဖံုးေျပာသည့္အခါ ‘ရား၊ ေဒးဗစ္၊ ဒါရိုက္တာ ေအာ့ဖ္ ၀င္၀ါး’ ဟု ေျပာေလ့ရိွသည္။ ဤကဲ့သို႔ စကားေျပာတိုင္း သူ႔ကိုယ္သူ ဒါရိုက္တာ ဟု ေျပာသည္ကို နားၾကားျပင္းကပ္သူမွာ ရွမ္း ပင္ ျဖစ္၏။

            “အဲဒီ ေဒးဗစ္ကြာ၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဒါရိုက္တာ၊ ဒါရိုက္တာနဲ႔၊ ဘာမွလုပ္တာလည္း မဟုတ္၊ ဘာမွ သိတာလည္း မရိွဘဲနဲ႔မ်ား” ဟု ကြ်န္ေတာ့္အနားလာကာ အတင္းေျပာေလ့ ရိွသည္။ ဒီမယ္ ရွမ္း၊ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူး။ ထားလိုက္စမ္းပါကြာ။ သူတို႔အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းၾကပါစို႔နဲ႔ ဟု ကြ်န္ေတာ္က တားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတုိ႔အေၾကာင္း အေရးတယူလုပ္ ေျပာမေနခ်င္ ပါ။

            ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အစပ္တည့္ေသာ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဖဦးထုပ္ႀကီးျဖစ္သည့္ မာရီယို ျဖစ္သည္။ သူလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ ၆၀ နား ကပ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ အလြန္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္သူျဖစ္၏။ သူ႔ကို သနားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က မာရီယိုရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါကြာ၊ ပင္ပန္းပါတယ္ ဟု ဆုိလွ်င္ ရတယ္၊ ရတယ္။ အလုပ္ၿပီးဘို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ ဟု ဆုိေလ့ရိွသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ျငမ္းစင္မ်ားကိစၥ၊ တာ၀န္ ေပးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျငမ္းဆင္ရန္လုိသည့္ေနရာမ်ားကို drawing ေပၚတြင္ အေရာင္ျခယ္ေပး၊ အျမင့္ကိုလည္း သတ္မွတ္ေပး လုိက္သည္။ သူက ျငမ္းဆင္သည့္ ကန္ထရိုက္တာကို ေခၚကာ ထိုေနရာကို လုိက္ျပရျခင္း၊ ျငမ္းစင္ၿပီးမၿပီးၾကည့္ကာ ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ကိုႏိုင္၀င္း တုိ႔လူစုကို အေၾကာင္းၾကားရျခင္း စသည္တို႔လုပ္ရသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုက္လိုင္းမွာ ပေရာဂ်က္တစ္ခုလံုး ေျပးထားသည္ျဖစ္ရာ ျငမ္းဆင္ရသည့္ ေနရာမ်ားမွာလည္း အႏွံ႔ျဖစ္၏။ ထု႔ိျပင္ ပိုက္စင္ (Pipe rack) မ်ားမွာလည္း သံုးဆင့္၊ ေလးဆင့္ စသျဖင့္ရိွရာ မိမိလိုေသာ ေနရာအတိအက်ကို ျပရန္ ပိုက္စင္ေပၚတက္သင့္ တက္ရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအလုပ္မွာ အလြန္ပင္ပန္းလွ၏။ မာရီယိုကိုၾကည့္လုိက္လွ်င္ အျမဲ ေခြ်းမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲႊေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ သနားပင္ သနားလွေသာ္လည္း သူ႔ကိုတာ၀န္ေပးထားသျဖင့္ အေရးမႀကီးသည့္ေနရာမ်ားဆိုလွ်င္ ဒီေနရာကိုေတာ့ နက္ျဖန္မနက္မွ လုိက္ျပလိုက္ ဟု ရက္ေရႊ႔ေပးရသည္။ 

ေနာက္ အူေၾကာင္ၾကားတစ္ဖဲြ႔ ရိွေသးသည္။ က်ဴစီ (Quality Control) အဖဲြ႔ျဖစ္၏။ သိပ္ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္။ အၿမဲတမ္း ေနသူမ်ားမွာ ေနာ္မန္ ႏွင့္ ကိုကို ျဖစ္သည္။ ကိုကို မွာ YIT ေက်ာင္းဆင္း၊ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေလး ျဖစ္၏။ သူတို႔ မန္ေနဂ်ာက တစ္ခါတစ္ရံ မွ လာသည္။

            က်ဴစီ ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ပိုက္လိုင္းမ်ားလိုက္စစ္ခိုင္းကာ ပိုက္လိုင္းကို testing လုပ္ရန္အတြက္ test pack လုပ္ခုိင္းပါသည္။ ပိုက္လုိင္းႏွင့္ မရင္းႏွီးသူမ်ားအတြက္ Test Pack အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပပါမည္။ Test Pack ဆိုသည္မွာ သည္ပိုက္ လိုင္း ေရလံုမလံု စမ္းသပ္၊ စစ္ေဆးရန္အတြက္ လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စုစည္းထားေသာ စာအုပ္ သို႔မဟုတ္ ဖိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ပိုက္လိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် အားလံုးပါရ၏။ ပုိက္လိုင္းကုိ စစ္ေဆးေသာ စစ္ေဆးခ်က္မွတ္တမ္းမ်ားပါသည္။ ဂေဟေဆာ္ရလွ်င္ ဂေဟေဆာ္သူ၏ လက္မွတ္။ ဂေဟကို စစ္သည့္ စစ္ေဆးခ်က္၊ အဆက္မ်ားကို ဆက္သူမ်ား၏ လက္မွတ္။ စမ္းပံုစမ္းနည္း။ မီတာခြက္မ်ား၏ လက္မွတ္ အစရိွသျဖင့္ အားလံုးပါရသည္။

            ေနာ္မန္က Test Pack ျပင္တာ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္ပါ ဟု ဆိုေလသည္။ ေအာင္မယ္ကြယ္၊ က်ဴစီက test pack မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ။ ငါလုပ္ရမွာလား။ ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ရဲ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြကဘာလဲ ဟု ေမးၿပီး သူတို႔ မန္ေနဂ်ာကို လွမ္းဖံုးဆက္ကာ ကြန္ပလိန္းလုပ္၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ သူတို႔မန္ေနဂ်ာေရာက္လာေလရာ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာစမ္းပါဗ်ာ။ က်ဴစီက ပိုက္လိုင္းစစ္တာ၊ တက္စ္ပက္ ျပင္တာ မလုပ္ရင္ သူတို႔ရဲ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြက ဘာလဲ ဟု ေင့ါေလေသာ္ ထိုမန္ေနဂ်ာလည္း ေနာ္မန္တို႔ကို ပိုက္လိုင္းမ်ား စစ္ရန္၊ test pack လုပ္ရန္ ေျပာေလ၏။

            ေနာ္မန္က ကြ်န္ေတာ့္ထံမွ test pack နမူနာေတာင္းေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေဂ်ဗီမွာ သြား ေတာင္းေခ်ဟု  ညစ္ကာလႊတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာေလာက္မွ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ အျမင္ကပ္လုိ႔ သက္သက္ လုပ္တာ ျဖစ္၏။ 

၁၁၅။ ECC ျမန္မာမိသားစု၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ား

            နာဂစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ECC ျမန္မာမိသားစုကလည္း သည္ပေရာဂ်က္အတြင္းမွ နာဂစ္ဒဏ္ခံရသည့္ ျမန္မာလုပ္သားမ်ားကို  စာရင္းေကာက္ယူကာ ၀ုိင္း၀န္းအကူအညီမ်ား ေပးၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ ဧရာ၀တီတိုင္းမွ ျဖစ္၏။ ကုမၸဏီအလိုက္ အလႉေငြမ်ားေကာက္ၿပီး၊ နာဂစ္ဒဏ္ခံရသူမ်ားကို အကူအညီေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈၊ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္အလႉေငြအားလံုး စုလုိက္ေတာ့ ပထမအရစ္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၃၄၇.၅၀ ရသည္။ ထိုအထဲမွထက္၀က္ (၁၆၇၃.၇၅) ကို ဧရာ၀တီတိုင္းမွ ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားကိုလႉၿပီး က်န္ ထက္၀က္ကို ေလေဘးဒဏ္ခံရေသာ အီးစီစီတြင္လုပ္ေနသည့္ ျမန္မာ၀န္ထမ္းမ်ားအား ေထာက္ပံ့၏။

            စာရင္းေကာက္လုိက္ေတာ့ နာဂစ္ဒဏ္ခံရသူ (၂၀) ဟု သိရသည္။ အထက္ပါ စုေဆာင္းရရိွေငြကို ထို (၂၀) အားခဲြေပးလိုက္ေသာ္ တစ္ဦးလွ်င္ ၉၃ က်ပ္စီရ၏။ ဒုတိယအသုတ္ ထပ္ေကာက္ေသးေသာ္လည္း သိပ္မ်ားမ်ားမရေတာ့သျဖင့္ တစ္ဦးလွ်င္ ၁၅ က်ပ္ေလာက္သာ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ပါေတာ့သည္။ 

            အစပိုင္းကေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ အိမ္ၿပိဳသူမ်ားအား အိမ္ျပန္ေဆာက္ေပးရန္ထိ ရည္မွန္းခဲ့တာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တြြက္ၾကည့္ေတာ့မွ စက္မရိွ ျဖစ္ခါ ေငြ ၁၀၀ မွ်ႏွင့္ ေခြ်းသိပ္လုိက္ရသည္။ သည္ ၁၀၀ ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္ဘို႔ မဆိုထားႏွင့္။ သြပ္မိုးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရႏုိင္ပါ။ ေဂ်ဗီမွ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကလည္း သူတို႔ပဲ ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ေတာ့မလိုလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔စည္းေ၀းပဲြသို႔လာၿပီး အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ စကားေတြဘာေတြေျပာသြားေသာ္လည္း ေနာက္ ဘာသံမွ မၾကားရ ေတာ့ပါ။ ၎တို႔ကို ေနတိုး (NATO – No Action, Talk Only) ဟု ေခၚသတတ္။

            ဦးျမင့္လြင္က သူကိုယ္တိုင္ မြတ္ဆလင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခု ၀ါဆိုေရာက္ၿပီဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ပဲြလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ ဟု ေဆာ္ၾသေလရာ စည္းေ၀းပဲြေခၚၿပီး လုပ္မည့္အစီအစဥ္မ်ားကို တာ၀န္ခဲြေ၀ၾက၏။

            မူလက ကြ်န္းတြင္ေနသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေစရန္ West Coast Park ပန္းၿခံ၌လုပ္ဘို႔ ကိုမင္းမင္းက အႀကံေပးေသး၏။ သို႔ေသာ္လက္ေတြ႔တြင္ ေနရာငွားခ ေစ်းႀကီးေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ မိုးရြာလွ်င္ ဒုကၡမ်ားမည္တို႔ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ HDB မွ သာလာယံဇရပ္၌လုပ္ရန္ စဥ္းစားၾက၏။ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပဲြကို ဆရာေတာ္ ဦးသုပိယေက်ာင္းတြင္ လုပ္မည္ဆံုးျဖတ္ေသာေၾကာင့္ ထုိေက်ာင္းႏွင့္ အနီးဆံုး HDB ဇရပ္ ၌လုပ္ရန္ စံုစမ္းရာ အဆင္ေျပ၏။    

အေကြ်းအေမြးကို ဒန္ေပါက္ေကြ်းသည္။ အခ်က္အျပဳတ္ကို ဆန္ကိုမွ ကိုမ်ိဳးသန္႔က တာ၀န္ယူ၏။ သူတို႔စံုတဲြက ခ်က္ျပဳတ္၊ စီစဥ္၊ က်န္တဲ့သူေတြက ၀ိုင္းကူေပးေပါ့။ ခ်က္ဘို႔ေနရာကိုေတာ့ ကလီမင္တီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ မနီးမေ၀းမွ အိမ္တစ္အိမ္ကို ကိုဘိုးကာ အကူအညီျဖင့္ ရ၏။ လိုသည့္ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို ကလီမင္တီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ငွားသည္။ သြားဘို႔လာဘို႔ကို ကုိသိန္းေမာ္က သူ႔ ေလာ္ရီေလးျဖင့္ ကူညီသည္။

            သို႔ႏွင့္  ေန႔တြင္ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပဲြ က်င္းပသည္။ အတီးအမႈတ္၊ အကအခုန္ကေလးမ်ားလည္း ပါသေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က အခန္းအနားျပင္ေပးသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ပင္ ပရင္တာႏွင့္ ထုတ္ကာ စာလံုးကပ္သည္။ ကာတြန္းပံုေလးမ်ားဆဲြကာ ခ်ိတ္သည္။

ကိုႏြယ္၀င္းတို႔အဖဲြ႔က အေကြ်းအေမြးတာ၀န္ယူသည္။ တီးမည့္၊ မႈတ္မည့္သူမ်ားလည္း ညကတည္းက ဇာတ္တုိက္ေနၾကၿပီ။

            ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆရာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ၾကသည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဖဲြ႔လိုက္ေရာ၊ ပုဂၢလိကအလႉရွင္ မ်ားပါ ပါသည္ေပါ့။ သကၤန္းကပ္ၿပီး တရားနာ။ ေနာက္ၿပီး တဖဲြဖဲြေရာက္ရိွလာေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံရင္း သီဆုိၾက၊ တီးမႈတ္ၾကသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပဲြသို႔ လဗင့္လည္းလာသည္။ ကိုႏြယ္၀င္းတို႔ safety ဌာနမွ ဂ်ပန္ႀကီးလည္းလာကာ ေအာင္မယ္၊ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ဆိုသြားပါေသး။ ၀ါဆိုပဲြကို ျမနႏၵာျဖင့္ ပိတ္သည္။ ဦးေနမင္းဟိန္းက ကိုင္း၊ ေဟာဒီအမိုးႀကီး ပြင့္ခ်င္ပြင့္သြားပါေစ၊ အသားကုန္ ေအာ္ၾကမယ္ ဟု လံႈ႔ေဆာ္ၿပီးသကာလ အားလံုး၀ိုင္း၀န္းေအာ္ၾကရာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္ဟုပင္ ထင္ၾကပါလိမ့္မည္။ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျဖစ္ပါ၏။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အမိႈက္ကိုယ္ေကာက္၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပဲြ လုပ္တာ ၀၉ - ၀၈ - ၀၉ ေန႔က ျဖစ္၏။

            ေနာက္ ကထိန္သကၤန္းကပ္ပဲြလုပ္ၾကေသးသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေနရာလည္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရေအာင္ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ရိွ Informatic Campus, Auditorium ခန္းမတြင္ က်င္းပသည္။ ၁ - ၁၁ - ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ (တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔) တြင္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္းမွ လာသူမ်ားအတြက္ ပါစီပန္ဂ်န္းေမာ္ေတာ္ဆိပ္တြင္ ဘတ္စ္ကားမ်ား စီစဥ္ေပးထားသည္။ ေရႊပဲြလာ ပရိသတ္မ်ားကို အုန္းထမင္း၊ ၾကက္သား ဟင္း၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္း တို႔ျဖင့္ ေကြ်းေမြးဧည့္ခံသည္။

ကိုယ့္အဖဲြ႔ႏွင့္ကိုယ္ ကထိန္အတြက္ ပေဒသာပင္မ်ားသီးၾက၏။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ကန္တင္းကိုပတ္ကာ စီတန္း လွည့္လည္ၾကသည္။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားႏွင့္။ ကုိႏြယ္၀င္းက ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ပိုက္လိုက္လို႔။ ေငြဖလားႀကီးမ်ား ပိုက္လွ်က္ ပရိသတ္မ်ား ထံမွလည္း အလႉခံၾက၏။

ကထိန္ပဲြအတြက္ အလႉေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရသည္။ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားပင့္ဖိတ္ကာ ကထိန္သကၤန္းမ်ား ကပ္လႉပူေဇာ္ ၾက၏။ ထံုးစံအတိုင္း အတီးအမႈတ္၊ အကအခုန္ေလးမ်ားလည္း ပါသည္။ အီးစီစီတြင္ ျမန္မာအင္အား ၈၀၀ ခန္႔ရိွေလရာ ကထိန္ပဲြသို႔ အားလံုးလိုလို ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ခန္းမႀကီးႏွင့္ အျပည့္။ ၀ါသနာအိုးမ်ားက သံခ်ပ္မ်ား၊ ျပဇာတ္တိုကေလးမ်ားျဖင့္ တင္ဆက္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပါးစပ္ယားလာေသာေၾကာင့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တက္ဟဲလိုက္သည္။ မြန္းေအာင္၏ ၀တ္မံႈ ျဖစ္၏။ စိတ္ရိွလက္ရိွ သီခ်င္းမဆိုရ တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ စင္ေပၚတက္ဟဲလိုက္ျခင္းျဖင့္ အေတာ္အာသာေျပသြားသည္။ အေတာ့္ကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္၏။

`          ဤသည္မွာ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ေသာ ပဲြမ်ားျဖစ္ၿပီး ေတြ႔ဆံုပဲြ၊ စားပဲြေသာက္ပဲြမ်ားကိုမူ ပေရာဂ်က္ထဲမွ ကန္တြင္းတြင္ တစ္လ တစ္ခါ၊ ႏွစ္လတစ္ခါဆိုသလို လုပ္ၾကသည္။ မုန္႔တစ္ခုခုႏွင့္ အေအးတိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တရုတ္မ်ား အဆာေျပေသာက္ သည့္ ကန္စြန္းဥ သို႔မဟုတ္ ပဲႏွင့္လုပ္ထားသည့္ ေသာက္စရာတစ္ခုခုတိုက္သည္။

            အီးစီစီတြင္ လုပ္ရတာ ပိုက္ဆံကေလးလည္း ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရသည္။ အေတြ႔အႀကံလည္း စံုသည္။ ဦးျမင့္လြင္၊ ဦးေနမင္းဟိန္း၊ ဦးသန္း၀င္း၊ ကိုသက္ေဆြ၊ ကိုသိန္းေမာ္၊ ကိုမ်ိဳးသန္႔၊ ဦးေစာေ၀၊ ကိုေက်ာ္ထင္လင္း၊ ကိုျမတ္မင္းဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ဦး၀င္းလြင္၊ ဦး၀င္းျမင့္၊ ကိုေဇာ္ျမင့္၊ ကိုသန္႔ဇင္ စသည္စသည့္ သူတို႔ႏွင့္လည္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရေသးသည္။ ေပ်ာ္စရာရႊင္စရာကေလးေတြလည္း ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူတြင္လုပ္ခဲ့သမွ် ပေရာဂ်က္အားလံုးတြင္ အီးစီစီအား အႏွစ္ၿခိဳက္ဆံုးဟု ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၈-၆-၂၀၁၃၊ ညေန ၅း၀၀ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com