ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃၁)

၁၁၆။ အီးစီစီမွ Cat 1

            အီးစီစီတြင္ အမွတ္ရစရာမ်ား မ်ားလွ၏။ စင္ကာပူတြင္ေနသူမ်ားကေတာ့ ကက္တ္၀မ္း (Cat 1 = Category 1) ဆိုတာ ၾကားဖူးၾက ပါလိမ့္မည္။ အီးစီစီတြင္ လုပ္ခဲ့သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သည္ ကက္တ္၀မ္းကို ေန႔တိုင္းလိုလို ၾကားခဲ့ၾကရတာျဖစ္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ သည္ ကက္တ္၀မ္း ဟူသည္ အဘယ္နည္း။

            စင္ကာပူသည္ ကြ်န္းႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ပင္လယ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးတိမ္မ်ား အၿမဲရိွေနသည္။ နည္းတာႏွင့္ မ်ားတာပဲ ကြာသည္။ စင္ကာပူတြင္ေနသည့္ နကၡတ္တာရာကို စိတ္၀င္စားသူမ်ား သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ စင္ကာပူတြင္ နကၡတ္ၾကည့္လို႔မရ။ အၿမဲတိမ္ မ်ားဖံုးေနေသာေၾကာင့္ ေငြေသာ္တာလမင္းႀကီးကို ၾကယ္တာရာမ်ား ၿခံရံလွ်က္မေတြ႔ရ။ ခင္ေမာင္တိုး၏ ၾကယ္တာရာေတြ၊ ၿဂိဳဟ္ႀကီး ကိုးလံုးနဲ႔ ဆိုေသာသီခ်င္းကို စင္ကာပူတြင္ဆိုလို႔ အဓိပၸါယ္မရိွ။ စင္ကာပူမွ လမင္းႀကီးကား အထီးက်န္လွသည္။

            သို႔ တိမ္တိုက္မ်ားအၿမဲရိွေနေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူတြင္ မိုးႀကိဳးမ်ား အလြန္ပစ္လွသည္။ ယခင္က မိုးရြာထဲတြင္ စစ္ခ်ီစစ္တက္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ရသည္။ မ်ားမၾကာမီႏွစ္မ်ားက စစ္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနသည့္ စစ္သားကေလးကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္ကတည္းက မိုးရြာလွ်င္ စစ္ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ရ ဟု တားျမစ္လုိက္ေတာ့၏။

မိုးသားမ်ားမည္းေမွာင္လာၿပီဆိုလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အနီးပတ္၀န္းက်င္၌ တဒိုင္းဒိုင္း မိုးႀကိဳးပစ္သံမ်ားကို ၾကားရေတာ့၏။ စင္ကာပူမွ မိုးႀကိဳးကား အေၾကာင္းသံုးပါးမေရြး။ မိုးႀကိဳးလဲႊတပ္ထားသည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ထိုင္ေနသူကိုပင္ ၀င္ပစ္တာ ႀကံဳရေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္ကာပူတြင္ မိုးႀကိဳးအႏၱရာယ္ကို အထူးသတိထားရသည္။

အီးစီစီ ပေရာဂ်က္ကား ကြင္းလယ္တြင္ထီးထီးႀကီးရိွေနတာ ျဖစ္၏။ ထို႔႔ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားကို မိုးႀကိဳးပစ္မခံရေစရန္ (Cisco Police) ဆစ္စကိုရဲမ်ားက မိုးႀကိဳးပစ္ႏိုင္ေခ်ကို အၿမဲတိုင္းေနရသည္။ မိုးႀကိဳးပစ္မည့္အႏၱရာယ္ အခ်က္ျပလာပါက “Cisco to all contractors: Now Cat 1 is in place. Everybody move to the shelter. Acknowledge please.” ဟု ေရဒီယိုမွ ေၾကျငာလိုက္လွ်င္ “Grootint acknowledge” “Shimizu acknowledge” “Penta Ocean acknowledge” “Rotary acknowledge” “PEC acknowledge” “Mun Song acknowledge” ဆိုေသာ အသံမ်ားၾကားရပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း Safety ကုိလွမ္းၿပီး ဆိုဒ္ထဲရိွသူအားလံုးသုိ႔ အေၾကာင္းၾကားရန္ မွာရ၏။

Cat1 ဟူေသာအသံၾကားလွ်င္ နီးရာအေဆာက္အဦအတြင္း သို႔မဟုတ္ နီးစပ္ရာ ပိုက္စင္ေအာက္ အျမန္ဆံုး၀င္ပါ။ မိုးႀကိဳးပစ္မည့္ အႏၱရာယ္ရိွသည္။ ေနာက္ထပ္ညႊန္ၾကားခ်က္ တစ္စံုတရာမရမခ်င္း အျပင္မထြက္ပါႏွင့္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ Cat1 အသံၾကားလွ်င္ အားလံုးေပ်ာ္ပါသည္။ ဒါေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုပါ။

            သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ Cat1 တိုင္းသည့္ကိရိယာေလးမ်ား ရိွလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။

ျမန္မာျပည္တြင္ မၾကာခဏ မိုးႀကိဳးပစ္၍ေသဆံုးေသာသတင္းမ်ား ဖတ္ရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး ေဟာေျပာပဲြမ်ားတြင္ မိုးႀကိဳးအႏၱရာယ္ကို မည္ကဲ့သို႔ ကာကြယ္၍ ရႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းပါ ထည့္ေျပာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိုးႀကိဳးဆိုတာ ပစ္ခ်င္သည့္ ေနရာကို ပစ္သည့္အတြက္ ရာႏႈန္းျပည့္ ေတာ့ အာမ မခံႏိုင္။ သည္လိုလုပ္လွ်င္ေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရႏိုင္ေခ် ပိုနည္းသည္ဟု ဗဟုသုတ ေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

၁၁၇။ အီးစီစီ မွ အေတြ႔အႀကံဳတခ်ိဳ႔

            တစ္ခါတေလက်ေတာ့ လူႀကီး ဆိုသူမ်ားမွာ အင္မတန္ရီစရာ ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္၏။ ယခင္ေဆာင္းပါးတြင္ အလုပ္မလုပ္မီ မနက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ အလြန္ရီစရာေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔ကေတာ့ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ လုပ္တာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ လူေတြေပကပဲ။

            အခုလည္း အီးစီစီမွ လူႀကီးမ်ား၏ ရီစရာေကာင္းလွသည့္ အလုပ္တစ္ခုကို ေဖာက္သည္ခ်ပါမည္။

            အီးစီစီတြင္ ပေရာဂ်က္ရိွလူကုန္ စေနေန႔မနက္တိုင္း အမိႈက္ေကာက္ရသည္။ လူကုန္ဆိုရာ၌ မန္ေနဂ်ာႀကီးမ်ား၊ မန္ေနဂ်ာကေလး မ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စူပါဗိုက္ဆာ အကုန္ပါသည္။ အမိႈက္ေကာက္တာ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ၊ မေကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပပါမည္။

            လူႀကီးမ်ားကိုယ္တုိင္ အမႈိက္ေကာက္ပဲြတြင္ ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ေဟာဒီေလာက္ ရာထူးျမင့္တဲ့ အရာရိွႀကီးေတြေတာင္ မွ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ အမိႈက္ေကာက္ၾကသကဲြ႔။ ဒီေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးဟာ လူသားအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္။ မင္းတို႔အားလံုးလည္း အမႈိက္ ေကာက္တဲ့ဓေလ့ကို နမူနာယူၾက၊ အမိႈက္ေကာက္ၾက ဟု ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါသည္။

            သို႔ေသာ္ စေနေန႔မနက္တြင္ အမႈိက္ေကာက္ပဲြဆင္ႏႊဲရန္ မည္သူမ်ားထြက္လာပါသနည္း။ အဆိုပါ ေဂ်ဗီမွ မန္ေနဂ်ာႀကီးမ်ား၊ မန္ေနဂ်ာကေလးမ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႔က အမိႈက္အိတ္အနက္ႀကီးမ်ား ဆဲြလွ်က္ထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိ သေလာက္ သူတို႔မွလဲြ၍ က်န္ ကုမၸဏီမွ မန္ေနဂ်ာ၊ အရာရိွႀကီးငယ္၊ အလုပ္သမား မည္သူမွ ထြက္လာတာ မေတြ႔ရပါ။ မေကာင္းတတ္လို႔ အလုပ္သမား ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကို အမႈိက္အိတ္မ်ားႏွင့္ အတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္တာေလာက္သာ ရိွပါသည္။

            အႏီွလူႀကီးမ်ား ေကာက္သည့္အမိႈက္ကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ လမ္းေပၚက်ေနသည့္ တစ္ရႈးစကေလး။ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလး။ ေဆးလိပ္တိုကေလး၊ မသကာ အႀကီးဆံုး အမိႈက္မွာ စကၠဴစ၊ ပလတ္စတစ္အိတ္။ သည္ေလာက္သာ ရိွပါသည္။

            ေျပာရလွ်င္ လူႀကီးဆယ္ေယာက္ ေကာက္လာသည့္အမိႈက္မ်ားကို စုလိုက္လွ်င္ အမိႈက္အိတ္ႀကီး တစ္အိတ္စာေတာင္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးဆယ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ အမိႈက္အိတ္ႀကီး ဆယ္လံုးကေတာ့ ကုန္သြားပါသည္။ အမိႈက္အိတ္ႀကီးဆယ္လံုး ပစ္လုိက္ရ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ ေကာက္လို႔ရသည့္အမိႈက္ထက္ အမိႈက္သယ္ရန္ ယူသြားေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ အမိႈက္က ပိုမ်ား ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ မေယာင္ရာ ဆီလူးျခင္းျဖစ္၏။

            သူတို႔သည္လိုလုပ္တာကို မည္သူကမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီမွ ဒတ္ခ်္ႀကီးကမူ အလကားကြာ။ သူတို႔မွာ ဒီအမိႈက္ေကာက္တဲ့အလုပ္ထက္ ပိုအေရးႀကီးတာ မရိွေတာ့ဘူးတဲ့လား။ တကယ္ဆို ဆပ္ကြန္းတစ္ခုကို ဧရိယာတစ္ခု သတ္မွတ္ေပးၿပီး မင္းတို႔ ဒီေနရာေတြကို ဒီေန႔မနက္ အမိႈက္သိမ္းၾက။ ညေနငါတို႔လာစစ္မယ္ဆို မၿပီးဘူးလား။ မင္းတို႔ဟာမင္းတို႔ ေကာက္ခ်င္ေကာက္။ ငါေတာ့ မပါဘူးေဟ့ ဟု ပြာေလာင္ပြာေလာင္ေျပာပါသည္။

            မည္သို႔ပင္ safety အေရးႀကီးပါသည္ ဟု ေျပာေနသည္ျဖစ္ေစ။ အႏၱရာယ္ကင္းနာရီ ၁၀ သန္း၊ သန္း ၂၀ က်င္းပေနပါေစ။ ေဂ်ဗီမွ safety ကို အရမ္းတင္းက်ပ္ေနသည္ ဆိုေစ။ တစ္ေန႔တြင္ ဘြန္းမ္လစ္ဖ္ (Boom lift) ေမာင္းသူ ကုလားကေလးတစ္ဦး ကြန္ကရိယက္မ ႏွစ္ခုၾကား ညပ္ၿပီးေသေလ၏။ ညပ္သမွ မနည္းဆဲြထုတ္ယူရသည္။ ဤေနရာတြင္ သူတစ္ဦးတည္း အလုပ္လုပ္ေနတာျဖစ္၍ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ကို မည္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ျဖစ္ႏုိင္သည္ကေတာ့ လူႏွင့္စိတ္ အစီးမကပ္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႔မွ အႏၱရာယ္ကို မျမင္ဘဲ ညပ္ေသရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ ဘြန္းမ္လစ္ဖ္ ေရြ႔ေနသည့္ဘက္မၾကည့္ဘဲ တျခားဖက္ကို ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူေသသည္ႏွင့္ Safety အေၾကာင္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မ်ားေျပာသည့္ Safety Manager လည္း ျပဳတ္သြားေလ၏။ 

            ကြ်န္ေတာ္ သူျပဳတ္သြားတာ ၀မ္းသာလို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အတင္းတြန္းလုပ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူဟူသည္ လူသာျဖစ္ေလရကား မည္သို႔လွ်င္ ရာႏႈန္းျပည့္ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ရႏိုင္ပါမည္နည္း။ အႏွီ ေသာင္းဂဏန္းမွ်ေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို မည္သူသည္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း အနားကပ္ကာ ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႔တြင္ တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတြင္တစ္မ်ိဳး လုပ္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

            သို႔ေသာ္လည္းေပ့ါေလ သည္လိုအတင္းၾကပ္ထားေတာ့ ျဖစ္မည့္အႏၱရာယ္မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ခါမေတာ့ ကရိန္းျဖင့္ မေသာ ပစၥည္းႀကီးတစ္ခု ျပဳတ္က်ပါသည္။ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ႏွင့္တိုက္ရိုက္မပတ္သည့္အတြက္ မည္သို႔မည္ပံုျဖစ္သည္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ၿပီးလုိ႔ ဤပေရာဂ်က္မွထြက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အလုပ္သမားတစ္ဦးကို ေရေႏြးေငြ႔ေလာင္သည္ဟု သ့ဲသဲ့ ၾကားလုိက္ပါေသး၏။

            တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မွ ျပန္လာခိုက္ သေဘၤာေပၚတြင္ ဆီးခ်ိဳက်သည္။ ဆီးခ်ိဳသမားမ်ားသည္ အိတ္ထဲ၌ စားစရာ အခ်ိဳတစ္ခုခု (ဥပမာ - သၾကားလံုး) ေဆာင္ထားရသည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ဆီးခ်ိဳက်ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သၾကားလံုး ေကာက္ကက္ငံုလိုက္လို႔ရမည္။ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္းအႏၱရာယ္ကို အခ်ိန္မီကာကြယ္ႏိုင္မည္။

            ဤသည္ကို သိထားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ထဲတြင္ သၾကားလံုး အၿမဲရိွေနသည္ မဟုတ္ပါ။ သၾကားလံုးမရိွသည့္အခါသာ မ်ားပါသည္။ သေဘၤာေပၚမွာ ဘာစားစရာမွမရိွ။ သေဘၤာက အနည္းဆံုး နာရီ၀က္၊ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္စီးရသည္။ ေနာက္ၿပီး သေဘၤာဆိပ္တြင္ လည္း ဘာဆိုင္မွ ရိွတာမဟုတ္။ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္းကို အခ်ိန္မီမကုႏိုင္လွ်င္ အသက္အႏၱရာယ္ပင္ ရိွပါသည္။

            ယခု ကြ်န္ေတာ္ သေဘၤာေပၚတြင္ ဆီးခ်ဳိက်ေတာ့ အလြန္လန္႔သြားပါသည္။ ဆိုခဲ့သလိုပင္ သေဘၤာေပၚ၌ ဘာမွစားစရာမရိွ။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္လည္း ဘာစားစရာမွ မပါလာ။ အလုပ္က ျပန္လာသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူမ်ားမွာလည္း ရိွဘုိ႔မလြယ္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္စိကိုအသာမွိန္းကာ ဘုရားတ လိုက္လာရပါသည္။ (က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ ဘုရားကိုသတိရတာမဟုတ္။) ေခြ်းစီးမ်ားျပန္လာကာ လူလည္း ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာသည္။ သေဘၤာ အျမန္ဆိုက္ပါေစသာ ဆုေတာင္းရ၏။

            သေဘၤာဆိုက္ေတာ့ ကမ္းေပၚအတင္းေျပးတက္။ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည့္ လြန္းပ်ံဖယ္ရီေပၚ အရင္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ေျပးတက္။ ဖယ္ရီေပၚမွဆင္းေတာ့ ကလီမင္တီေစ်းရိွရာသို႔ အတင္းေျပးရသည္။ မ်က္စိမ်ားပင္ျပာလာသည္။ လူမွာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ကာ လမ္းကိုပင္ မနည္းထိန္းေလွ်ာက္ရ၏။ ကလီမင္တီေစ်းေရာက္ေသာ္ အလြယ္စားလို႔ရသည့္ ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္မွည့္တစ္ဖီး၀ယ္ကာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚထိုင္ခ်၊ အျမန္အခြံႏႊာၿပီး စားလုိက္ရသည္။ တစ္လံုး၊ ဘယ္လိုမွမေန။ နွစ္လံုး၊ မရေသး။ ငွက္ေပ်ာသီး ၅ လံုးေလာက္ ဗုိက္ထဲ၀င္သြားေတာ့မွ အေတာ္ေနသာထိုင္သာ ျဖစ္သြားသည္။

            ငွက္ေပ်ာသီးက ခ်က္ခ်င္းစား၊ သၾကားကို ခ်က္ခ်င္းေသြးထဲလႊတ္ႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္။ ေသြးထဲမွ သၾကားဓါတ္ျမင့္လာေစရန္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ယူရသည္။ ဆီးခ်ဳိက်လွ်င္ အေကာင္းဆံုးမွာ သၾကားကို ေရေဖ်ာ္ေသာက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ သၾကားဓာတ္မ်ားေသာ အခ်ိဳရည္ (ဥပမာ - ကိုကာကိုလာ) ကို ေကာက္ေမာ့ရသည္။

            သို႔ေသာ္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္ဟာေတြကို ေရြးမေနႏိုင္။ အနီးဆံုးေတြ႔သည့္အစာကို အျမန္ဆံုး စားလုိက္ရတာ ျဖစ္သည္။

            တစ္ခါကလည္း ကိုကိုေမာင့္ဆီသြားရန္ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာေၾကာင့္ အိမ္မွထြက္အလာ၊ ရထားေပၚတြင္ ဆီးခ်ိဳက် သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္မွာ စိုးသျဖင့္ အိမ္မွထြက္ခါနီး ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး စားလာေသး၏။ သို႔ေသာ္ ဆီးခ်ိဳက က်ျဖစ္ေအာင္ က်လိုက္ေသး သျဖင့္ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ ဘူတာတြင္ဆင္းလွ်က္ အနီးဆံုးဆိုင္တစ္ခု၀င္ကာ ကိုကာကိုလာ ေမာ့လိုက္ရသည္။ ပုလင္း ေလးပံုသံုးပံုေလာက္ ေမာ့လိုက္မွ ေျပသြားသည္။ ဆီးခ်ိဳရိွသူမ်ား သတိထားပါခင္ဗ်ား။ အိတ္ထဲတြင္ သၾကားလံုး ေလးငါးလံုး အၿမဲေဆာင္ထားဘို႔ မေမ့ပါႏွင့္။ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ 

၁၁၈။ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးျခင္း

            ၁၇ - ၁၀ - ၂၀၀၉ ေန႔။ ရံုးပိတ္ေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္ အလုပ္မ်ားရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ပေရာဂ်က္သို႔သြားၾကည့္သည္။ ျမန္မာျပည္မွ လူႀကီးမ်ားကို အားက်သျဖင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာၾကားၿပီးသကာလ ခပ္ေစာေစာ ျပန္ခဲ့၏။ ကြ်န္းမွ စင္ကာပူသို႔ထြက္မည့္ သေဘၤာခ်ိန္မ်ားမွာ မနက္ ၉ နာရီခဲြ၊ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ႏွင့္ ညေန ၃ နာရီ တို႔ျဖစ္၏။ သေဘာၤဆိပ္သုိ႔ ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းခဲ့ေသာ္ လည္း ပိတ္ရက္မို႔ အျပင္ထြက္လိုသူ ကြ်န္းေနလူတန္းစားမ်ားေၾကာင့္ သေဘၤာျပည့္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လိုက္လို႔မရေတာ့။ သို႔ႏွင့္ ျပန္တက္လာ။ ေနာက္သေဘၤာမီရန္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းခဲ့သည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အႀကံတူမ်ားေနသည့္အတြက္ သေဘၤာဆိပ္၌ လူတန္းႀကီးကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚေတြ႔ရေလရာ အေတာ္ စိတ္ေမာသြားေလ၏။

            သုိ႔ေသာ္ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ မျဖစ္မေန လိုက္မွ ျဖစ္မည္။ သည္သေဘၤာလြတ္သြားလွ်င္ ညေန ၃ နာရီထိ ေစာင့္ရေတာ့မည္။ ထိုသေဘၤာမွာ ပိုဆိုးေသး၏။ အလုပ္မွျပန္သူ၊ ပိတ္ရက္မို႔ အျပင္ထြက္လိုသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနမည္ျဖစ္သည္။ သေဘၤာေစာင့္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ သေဘၤာတန္းစီေနသူ ဦးလွေဌးက တိုင္းရင္းသားေျပာင္းသူမ်ား (ႏိုင္ငံသားေျပာင္းတာမဟုတ္ပါ) ေျပာျပ၏။ ကိုစိုးရဲက ေထာက္ခံသည္။ သည္အေၾကာင္းမ်ားမွာ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွ၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတုိ႔ကို သီးသန္႔အင္တာဗ်ဴးကာ ထိုအေၾကာင္းေရးမည္ႀကံေသာ္လည္း အထမေျမာက္ခဲ့။

            သေဘၤာမွဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ရန္ နံပါတ္ ၃၀ ဘတ္စ္ကားကိုစီးရာ ကားေပၚတြင္ ဦးေနမင္းဟိန္းႏွင့္ ေတြ႔၏။ ကားက ဟို႔၊ ပါစီပန္ဂ်န္းမွ ဘြန္ေလးထိ အၾကာၾကီးစီးရသည္။ သည္ေတာ့ ကားေပၚ၌ သူႏွင့္ေထြရာေလးပါး ေျပာၾက၏။ အီးစီစီတြင္ ျမန္မာအလုပ္သမားကေလးမ်ား မ်ားစြာရိွရာ အလကားေန အလကား၊ အခ်ိန္ေတြ သည္အတိုင္းကုန္သြားမ့ဲအတူတူ သူတို႔ကို အဂၤလိပ္စာႏွင့္ စကားေျပာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္မ်ား သင္ေပးရလွ်င္ အက်ိဳးရိွလိမ့္မည္ဟု ေျပာျဖစ္ၾက၏။

            သူက ကြန္ျပဴတာ application (Word, Excel စသည္) မ်ားႏွင့္ Report ေရးနည္း၊ စံနစ္တက် Data Entry လုပ္နည္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး အေျခခံစသည္မ်ားကို သင္ေပးႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က Engineering Mathematics ႏွင့္ Piping Engineering မ်ား သင္ေပးရန္ စိတ္၀င္စားသည္။ အဂၤလိပ္စာမွာ မပါမေနရ ဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္ေလရာ ကြ်န္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးႏုိင္သူ ရွာေပး မည္ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။

            စာသင္ဘို႔ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္က ပင္နင္စူလာေဘးရိွ TMC Education Centre ကို သေဘာက်သည္။ တစ္ခါက ထိုအခန္းတြင္ ကေနဒါသြားမည့္သူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ဂေဟေဆာ္နည္း၊ ပိုက္ျပင္ပိုက္ဆက္ စသည္တို႔ကို တို႔စိတို႔စိ သင္ေပးဖူးသည္။ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ အခန္းမ်ားမွာ စာသင္ရန္ျပင္ဆင္ထားသည့္အတြက္ အဆင္ေျပသည္။ ေစ်းလည္း မဆိုးလွ။ အခန္းငွားခအတြက္ ကိုမူ သင္တန္းသားမ်ားအား မွ်ေ၀က်ခံခိုင္းမည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း တခ်ိဳ႔တ၀က္ထည့္မည္။

            သင္တန္းကာလကို တစ္ေန႔တစ္နာရီ၊ တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္ ႏွင့္ သံုးလေလာက္သင္မည္။ သင္ရိုးမ်ားကို သံုးလစာ ခ်ိန္၍ေရးမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း စုေဆာင္းထားသည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ အသံုးတည့္မည့္ ဇယားမ်ား၊ Template မ်ား မ်ားစြာရိွသည္။ ၎တို႔ကို သူတို႔အားေပးလိုက္မည္။ ေနာက္ၿပီး ေလ့လာနည္းေျပာျပမည္။ အဂၤလိပ္စာသင္မည့္သူတစ္ဦးရွာရမည္။  

            သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က အေပါင္းအသင္း၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ထိုအစီအစဥ္ကို အီးေမးပို႔လိုက္ေသာအခါ အခန္းငွားခ စေသာ ကုန္က်စရိတ္မ်ားအတြက္ အားတက္သေရာ ထည့္၀င္လာၾကပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမည့္သူမ်ားလည္း ဆက္သြယ္လာသျဖင့္ သူတို႔အထဲမွ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားခဲ့ဖူးသည့္ ေဒၚခိုင္ခိုင္ေအာင္ ကို ေရြးလုိက္သည္။ ၂၅-၁၀-၂၀၀၉ ေန႔၌ ကြ်န္ေတာ္၊ ဦးေနမင္းဟိန္း၊ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ ႏွင့္ အဂၤလိပ္စာသင္မည့္ ေဒၚခိုင္ခိုင္ေအာင္တို႔ ပင္နင္စူလာေဘးရိွ ဖူနန္စင္တာမွ ေကအက္ဖ္စီတြင္ ေတြ႔ဆံုကာ သင္ၾကားေရးအတြက္ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾက၏။ ပထမဆံုး သင္တန္းကို သင္တန္းသားမ်ားထံမွ မည္သည့္အခေၾကးေငြမွ မေကာက္ဘဲ မိမိတို႔နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ အလႉခံကာ သင္တန္းဖြင့္ဘို႔ သေဘာတူၾကသည္။ အခမဲ့သင္ေပးတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ သင္တန္းကို ကြ်န္ေတာ္က “ပညာဒါနသင္တန္းမ်ား” ဟု နာမည္ေပးလုိက္သည္။

            သင္တန္းအတြက္ အခန္းငွားခမွာ တစ္ရက္ (၃ နာရီ) အတြက္ စင္းေဒၚလာ ၁၉၂ က်ပ္။ ပေရာ္ဂ်က္တာသံုးခ - ၃၆ က်ပ္။ ဆိုေတာ့ ၆ ခ်ိန္စာ သင္တန္းတစ္ခုအတြက္ စုစုေပါင္း ကုန္က်စရိတ္ ၁၅၀၀ ေလာက္ရိွသည္။ ထိုစရိတ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က ၂၀၀၊ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္က ၂၀၀၊ အီးစီစီျမန္မာမိသားစုက ၂၀၀၊ အျခားမိတ္ေဆြမ်ားက ၁၀၀ မ်ိဳး၊ ၅၀ မ်ိဳး ၀ိုင္းထည့္ၾကရာ ပထမဆံုးသင္တန္းအတြက္ စုစုေပါင္း ၁၂၀၀ ေလာက္ရ၏။

လက္ထဲသုိ႔ပုိက္ဆံေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ အခန္းခ စရံေပးထားလိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္သို႔ ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာ ၁၆ မွ ဇႏၷ၀ါရီ ၇ ရက္ေန႔ထိခြင့္ျပန္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာမွ သင္တန္းဖြင့္ရန္ သင္တန္းရက္ကို ၂၀၁၀၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔ တြင္ စဖြင့္မည္ဟု ေၾကျငာလိုက္ကာ သင္တန္းသားမ်ား စတင္လက္ခံပါသည္။ သင္တန္းသားလက္ခံပံုမွာ ဖံုးနံပါတ္တစ္ခုေပးၿပီး ထုိဖံုးနံပါတ္သို႔ မိမိ၏နာမည္၊ တက္လုိေသာသင္တန္း၊ အီးေမးစသည္မ်ားကို sms ပို႔ကာ register လုပ္ခုိင္း၏။ လက္ခံရရိွေၾကာင္း ဖံုးက အလိုလို အေၾကာင္းျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုစာရင္းမ်ားကိုျပဳစုၿပီး သင္တန္းတစ္ခုအတြက္ လူ ၃၀ သတ္မွတ္ကာ က်န္သူမ်ားကို ေနာက္သင္တန္းအတြက္ သတ္မွတ္လိုက္၏။

            အစပိုင္းတြင္ ပင္နင္ဆူလာ၌ ေၾကာ္ျငာရန္ ႀကံေသးေသာ္လည္း မိမိအသိမိတ္ေဆြဆိုင္မ်ားသို႔သာ ေပးသည္မွ အပ က်ယ္က်ယ္ ပ်ံ႔ပ်ံ႔ ေၾကာ္ျငာျခင္း မလုပ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ အီးစီစီ ပေရာဂ်က္တြင္ ျမန္မာလုပ္သား ၅၀၀ ခန္႔ရိွရာ သူတုိ႔ေနေသာ အေဆာင္မ်ား၊ ထမင္းစားခန္းမ်ားတြင္ကပ္ရန္ ေၾကာ္ျငာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးလိုက္ပါသည္။

            သင္မည့္ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ -

၁။ English Proficiency Course Intermediate Level - Daw Khine Khine Aung

၂။ Construction Work Report and Documentation  - U Ne Min Hein

၃။ Engineering Maths and Piping Engineering                    - U Aye Nyein

            စ, ေၾကျငာသည့္အခ်ိန္မွ သင္တန္းဖြင့္ခ်ိန္ထိ register လုပ္လာသူ ၁၈၀ ရိွပါသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က နံပါတ္အလိုက္ စဥ္ကာ ၁ မွ ၃၀ ကို သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၁)။ ၃၁ မွ ၆၀ ထိကို သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၂) စသျဖင့္ စီစဥ္လွ်က္ သင္တန္းဖြင့္မည့္ရက္မ်ားကုိ အေၾကာင္းျပန္လုိက္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွန္းသလို ျဖစ္မလာပါ။

            ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဦးေနမင္းဟိန္း တိုင္ပင္စဥ္က အီးစီစီ ပေရာဂ်က္မွ ျမန္မာမ်ားအား အဓိက ဦးတည္ထားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ေရာက္လာသည့္ ၁၈၀ မွ်ေသာ register စာရင္းတြင္ အီးစီစီမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သိေသာ တစ္ဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစသာ ပါပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလြန္အံ့ၾသလွ်က္ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာ္ျငာကပ္ခိုင္းေသာ ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးမ်ားအား ေသေသခ်ာခ်ာ ကပ္ရဲ့လားဟု ေမးၾကည့္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားခန္းထဲမွာလည္း ၃ - ၄ ေနရာကပ္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာေတြေနတဲ့ အခန္းတိုင္းလိုလိုမွာလည္း ကပ္ေပးထား တယ္အစ္ကို ဟု ေျပာပါသည္။ ယခု register လုပ္လာသူမ်ားမွာ တစ္ဆင့္စကား၊ တစ္ဆင့္နားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။

၁၁၉။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်င့္

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွန္းတာက ၀ပ္ပါမစ္သမားမ်ား။ သို႔ေသာ္ လာသည့္သူအမ်ားစုက အင္ဂ်င္နီယာ၊ စူပါဗိုက္ဆာ၊ ဘဲြ႔ရ၊ ဘဲြ႔မရတရမ်ား ျဖစ္၏။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ပညာအရည္အခ်င္းကို ဦးစြာတီးေခါက္ၾကည့္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနာက္ခံ ပညာ အရည္အခ်င္း မတူသူမ်ားကို အတူတူသင္လို႔ရမည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၀ပ္ပါမစ္သမားမ်ားအတြက္ ျပင္ထားတာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ လက္ေတြ႔တြင္ ဆယ္တန္းသမားႏွင့္ ဘဲြ႔ရ။ ဘာမွ မကြာလွေၾကာင္း ေတြ႔ရပါ၏။

            သင္တန္းသားမ်ား၏ အေျခအေနအရ ယခင္ကျပင္ထားသည့္ ဆလိုက္မ်ားထဲမွ အလြန္အေျခခံက်ေသာ အတြက္အခ်က္မ်ားကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ပါသည္။ သုိ႔တိုင္ အခ်ိဳ႔မွာ ႀတီဂိုကို လည္လည္ပတ္ပတ္ မတြက္တတ္ပါ။ စိတ္ပိန္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။

            သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၁) မွာ ၂၀၁၀၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၄ မွ မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ထိ ျဖစ္၏။ သင္တန္းရက္ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့ ဦးဆံုး register လုပ္ထားသည့္ လူ ၇၀ ကို မည္သည့္ေန႔ရက္၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေနရာ၌ သင္တန္းစဖြင့္မည္။ အခ်ိန္မီလာပါ ဟု အေၾကာင္းၾကားလိုက္၏။ ထို႔ျပင္ သင္တန္းတက္ျဖစ္မည္၊ မတက္ျဖစ္မည္ကိုလည္း confirm လုပ္ပါဟု ေျပာလုိက္ပါေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ လူ ၇၀ ဖိတ္ရသနည္းဆိုေသာ္ အခန္းမွာ လူ ၅၀ ဆန္႔သျဖင့္ ပ်က္ကြက္မည့္သူဦးေရကို ၂၀ ခန္႔ဟု တြက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တိုင္ ၂၄ ရက္ေန႔ သင္တန္းဖြင့္ေတာ့ တကယ္လာသူမွာ ၃၇ ဦးသာ ရိွပါသည္။ စာရင္းေပးသူ၏ ထက္၀က္ေက်ာ္မွ်သာ လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ လာတဲ့သူ သင္လုိက္ရတာ အျမတ္ေပါ့ဟု သေဘာထားလွ်က္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားမေလွ်ာ့ဘဲ သင္ၾကပါ၏။

            အခန္းမွာ အလကားရတာ မဟုတ္။ ပိုက္ဆံေပးထားရတာ ျဖစ္သျဖင့္ ဒုတိယအခ်ိန္အတြက္ ေနာက္ထပ္ လူ ၃၀ ထံ သင္တန္း လာတက္ပါမည့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလုိက္၏။ ဒုတိယသင္တန္းတြင္ ပထမသင္တန္းလာတက္သူ ၃၇ ဦးမွ ၅ ေယာက္ထြက္သြားကာ ၃၂ ဦးသာက်န္၏။ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည့္ ၃၀ ထဲမွ ၁၈ ေယာက္လာသည္။ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၅၀ ျဖစ္သြား၏။ တတိယ အခ်ိန္တြင္လည္း ပထမသင္တန္းႏွစ္ပတ္မွ သင္တန္းသားမ်ား ေလ်ာ့သြားကာ register မလုပ္ထားေသာ လူသစ္မ်ား တစ္ဆင့္စကား ၾကားကာ ေရာက္လာျပန္၏။

            ဤအေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ ဘ၀င္မက်ပါ။ သည္သင္တန္းကို လြယ္လြယ္ကေလး ဖြင့္လို႔ရခဲ့တာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္၊ ေငြ၊ အင္အားမ်ားစိုက္ထုတ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အမွတ္သည္းေျခနည္းလွေသာ မိုက္မဲမႈတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေခ် သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သည္လိုကိစၥမ်ိဳးကို အခုမွ စ, ႀကံဳရျခင္းမဟုတ္ပါ။

            ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ေရဆင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္စဥ္ အနီးအနားရြာမ်ားမွ အထက္တန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို သခ်ၤာ ႏွင့္ ရူပေဗဒ အခမဲ့သင္ေပးပါသည္။ သူတို႔ခမ်ာ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေတြမွာလို က်ဴရွင္မတက္ႏိုင္ရွာ ဘူးဟဲ့။ ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ သင္ေပးမယ္ ဆိုကာ ေစတနာ ဗလပြႏွင့္ သင္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            စာသင္ေပးမတဲ့ေဟ့ ဟု ဆိုကာ ပထမတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ အထူးအဆန္းအေနႏွင့္ အမ်ားႀကီးလာၾကပါသည္။ သည္ဆရာေလး က ေခ်ာသလားဟ့ဲ၊ အေျပာေကာင္းသလားဟဲ့ ဟု လာေရာက္စူးစမ္းတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ပထမဆံုးရက္က လာသည့္ဦးေရ၏ ထက္၀က္မွ်ပင္ မက်န္ပါ။ လာတက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သနားသျဖင့္ ဆက္သင္ေပးေနရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းစိတ္မပါေတာ့ပါ။ ကိုယ္လုပ္ရသည့္အလုပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေနမွ၊ ေပ်ာ္ေနမွ အလုပ္လည္း ေကာင္းပါသည္။ စိတ္မပါဘဲ မျဖစ္လို႔လုပ္ေနရသည့္အလုပ္မွန္လွ်င္ မည္သည့္အလုပ္ ေကာင္းပါမည္နည္း။

            ေနာက္ဆံုး စာရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ စာႀကိဳးစားသည့္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလး ၅ ေယာက္၊ ၆ ေယာက္ေလာက္သာ က်န္ေတာ့၏။ သည့္အတြက္ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါသည္။ အလကားသင္ေပးေတာ့ အလကားဆရာပဲ ျဖစ္မွာေပ့ါဟဲ့ ဟု မမက အျပစ္တင္ပါသည္။

            ယခုလည္း အမွတ္မရိွ။ မိုက္မိုက္မဲမဲ ထပ္လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။

            ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္ေသာ ကိုသက္ႏုိင္စိုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး လိမၼာပါးနပ္သည္။ အစ္မႀကီး ေဒၚသန္းသန္းႏု မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ သူႏွင့္ သိကြ်မ္းရျခင္းျဖစ္၏။ သူလည္း သူ႔ရံုးခန္းတြင္ IELTS သင္ေပးေနသည္။ အခမဲ့ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အခမဲ့က ကန္႔သတ္ခ်က္ရိွသည္။

            လာတက္သူမ်ားအား သူက စေပၚေငြ ၂၀၀ ေတာင္းထားလုိက္သည္။ သင္တန္းၿပီးသည္ထိ ပ်က္ရက္ တစ္ရက္မွမရိွသူကို ထို ၂၀၀ အားလံုးျပန္ေပးလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပ်က္သူမ်ားကိုမူ ပ်က္သည့္ရက္အလိုက္ အခ်ိဳးက် ႏႈတ္ယူကာ ျပန္အမ္းေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို တတ္ပါေစရယ္လို႔ ေစတနာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ၊ ပိုက္ဆံေတြ၊ အင္အားေတြစိုက္ၿပီး လုပ္ေပးထားရတာ ဆရာရဲ့။ ဒါကို သူတို႔ က အသိအမွတ္မျပဳ၊ မေလးစားဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအတြက္ ပိုက္ဆံေပးရမဲ့တာ၀န္ သူတို႔မွာရိွတယ္ ဟု သူက ရွင္းျပပါသည္။ သူေျပာတာ မွန္ပင္မွန္ျငားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားက သေဘာမတူပါ။ အိုဗ်ာ၊ အခမဲ့လည္း ေျပာေသး၊ ပိုက္ဆံလည္းေကာက္ေသးဆုိရင္ သူမ်ားေျပာစရာ ျဖစ္ေနပါ့မယ္ ဟု ဆုိ၏။ အင္း၊ ဒါလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္။

            သို႔ႏွင့္ သူ႔စနစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မက်င့္သံုးျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ပထမအသုတ္ၿပီးသြားေတာ့ ကိုရာဇာက ဦးေဆာင္ကာ သင္တန္းဆင္း အားလံုးထံမွ အလႉေငြမ်ားစုလွ်က္ ေနာက္သင္တန္းမ်ားဆက္ဖြင့္ႏိုင္ရန္ ထည့္၀င္သြားၾက၏။ ကိုရာဇာလႉဒါန္းေသာ ၁၀၀ အပါအ၀င္ သင္တန္းသား ၂၇ ဦးထံမွ စင္းေဒၚလာ ၈၈၅ ရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားက ၂၀၀ ထည့္၀င္လႉဒါန္း၏။

ဒုတိယအသုတ္ကို ၂၀၁၀၊ ေမလ ပထမပတ္တြင္ စတင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသကာလ သင္တန္းသားမ်ားအား ဧၿပီ ၂၀ ရက္မွ စတင္ အေၾကာင္းၾကား၊ confirm လုပ္ခိုင္းသည္။ သင္တန္းသား ၂၈ ဦးရိွ၏။ ပထမအသုတ္ကထက္စာလွ်င္ ပိုၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရိွသည္။ ထြက္သြားသူ၊ အသစ္၀င္လာသူ သိပ္မရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အတန္ငယ္ ေက်နပ္မိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္း သင္တန္းဆင္းေတာ့ ထက္၀က္ေက်ာ္မွ်သာ က်န္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္တန္းလာတက္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့လာတာေတြ႔ရသျဖင့္ ေက်နပ္မိပါသည္။ ၃ - ၄ ဦးမွာမူ တစ္ခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္မွ်လာတက္ၿပီး ေပ်ာက္သြားပါသည္။

            စင္ကာပူတြင္ အလုပ္ေခၚသည့္အခါ ႏွစ္ဘာသာေျပာ (bilingual)(အဂၤလိပ္ႏွင့္ တရုတ္) ကို ပိုဦးစားေပးသျဖင့္ ေဒၚခိုင္ခိုင္ေအာင္ က တရုတ္စာႏွင့္ စကားေျပာ (Fundamental of Chinese Language – 4 Skill) ကုိပါ တိုးခ်ဲ႔သင္ေပးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းခက အခက္အခဲတစ္ခု ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္သင္တန္းအတြက္ တစ္ေယာက္လွ်င္ ၁၀ ေကာက္ရန္ စီစဥ္ၾကျပန္၏။

            ဒုတိယသင္တန္းတြင္ ပထမသင္တန္းတံုးက သင္တန္းသားမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ပါလာ၏။ သင္ခ်ိန္နည္းေတာ့ သူတို႔ သိပ္ အားမရ။ တုိ႔စိတို႔စိ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယသင္တန္းကိုပါ ထပ္လာတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အတြက္ပါ ထည့္စဥ္းစားရသည္။ ပထမသင္တန္းတံုးက မပါလိုက္ေသာ အသစ္အဆန္းမ်ား ထည့္သင္ေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္းအၿပီး၌ သင္တန္း အေပၚ ဆန္းစစ္ခ်က္ (assessment on the training and trainers) ေကာက္ယူသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက သင္တန္းခ်ိန္ကို တိုးေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုထားတာ ေတြ႔ရ၏။

            သည္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ ေလွ်ာ့ထားရတာ ျဖစ္၏။ သင္တန္းသားမ်ား ကေတာ့ အခန္းခအတြက္ သူတို႔လည္း ထည့္၀င္ပါမည္။ အခ်ိန္တိုးေပးပါဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သင္တန္းခ်ိန္ကို ေနာက္ထပ္တစ္လတိုးေရး ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးၾကရျပန္၏။  

သင္တန္းလာတက္သူ ဦးယုရိွန္က သင္တန္းခန္း အခက္အခဲရိွလွ်င္ တိုးပါးရိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ သူေျပာေပးပါမည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ခန္းမ်ားရိွသျဖင့္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၿပီး သင္တန္းဖြင့္လိုေၾကာင္း စာေရးတင္လိုက္လွ်င္ မရစရာမရိွပါ ဟု အႀကံေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသို႔သြားၾကည့္ပါသည္။ အခန္းမ်ားမွာ စာသင္ရန္ ရည္ရြယ္ၿပီးျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ ဘာမွ ေျပာစရာမရိွ။ လူမ်ားလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းပင္ ဆက္လိ႔ုရေသးသည္။ ေနရာကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ရိွသည္။

            သု႔ိေသာ္ ခြက်သည္မွာ သူ႔ေနရာက သြားေရးလာေရး အင္မတန္ ေထာင့္လွသည္။ သည္ေလာက္ သြားေရးလာေရးလြယ္သည့္ ေနရာေတာင္မွ သင္တန္းသားမ်ားမွာ လာရန္၀န္ေလးေနၾကသည္ျဖစ္ရာ တိုးပါးရိုးသာ ေျပာင္းလိုက္ပါက သင္မည့္ဆရာမ်ားခ်ည္း က်န္လိမ့္ မည္။

            အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မွန္းတံုးက အီးစီစီမွ ၀ပ္ပါမစ္သမားမ်ားအား တစ္ဆင့္တက္ကာ စူပါဗိုက္ဆာ အဆင့္ျမွင့္တင္လိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဤသင္တန္းကိုဖြင့္ခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သင္တန္း ေလး၊ ငါးခု ၿပီးသြားသည့္ တိုင္ အီးစီစီမွ လာတက္သူ ၅ ေယာက္ပင္ မရိွပါ။ သင္တန္းသားမ်ား၏ ပညာအရည္အခ်င္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ အမ်ားစုမွာ ဘီအီးႏွင့္ ေအဂ်ီတီအိုင္ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ေက်ာင္းၿပီး၍ စင္ကာပူလာၿပီး အလုပ္လုပ္သည့္တိုင္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳမရိွသျဖင့္ ဘာကို ဘယ္လို ဘယ္က စ ရမည္မွန္းမသိသျဖင့္ လာတက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            ပညာအေျခခံရိွသျဖင့္ ေျပာရဆိုရသေဘာေပါက္လြယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ သူတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးရိွ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း လက္ေတြ႔တြင္ ႀကံဳေနရေသာ ျပႆနာမ်ားရိွက ယူလာခဲ့ရန္ ေျပာပါသည္။ သို႔မွ လက္ေတြ႔ႏွင့္ယွဥ္ကာ သင္ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းဟူသည္ မည္မွ်ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုလွပါသည္ဆုိေသာ သင္တန္းျဖစ္ေစ ေဟာဒါကို ဒီလိုလုပ္ရသကဲြ႔ ဟု စာေတြ႔ အေျခခံမ်ားကိုသာ သင္ေပးႏိုင္တာျဖစ္သည္။ တကယ္တတ္မတတ္ ဟူသည္ မိမိ၏ ဆက္လက္ေလ့လာမႈအေပၚ မူတည္ပါသည္။ လာသင္သမွ်သာယူၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ကို ေခ်ာင္ထဲထိုးထားလိုက္သူမွာ တတ္စရာအေၾကာင္းမရိွပါ။ တကယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ျဖစ္ဖို႔ရာမွာ စာေတြ႔ကိုအေျခခံလွ်က္ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္၌ တကယ္လုပ္ကိုင္ၾကရန္ လိုပါသည္။ ထိုမွ်သာမက မိမိလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အသိပညာ ဗဟုသုတမ်ားကို တရံမလပ္ ဆည္းပူးေနရန္လို၏။

             

၁၂၀။ က်ပန္းစကားေျပာပဲြမ်ား က်င္းပေပးျခင္း

            ဒုတိယသင္တန္းၿပီးသြားေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ တိုးတက္ေစရန္ က်ပမ္းစကားေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေပးလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိ ပါသည္။ ပထမေတာ့ ဘာေခါင္းစဥ္မွ မေပးဘဲ ျမန္မာ က်ပမ္းစကားေျပာပဲြမ်ားကဲ့သို႔ ပဲြေရာက္မွ မဲႏိႈက္ကာ ေျပာရန္ ႀကံပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးသည့္ ေဒၚခိုင္ခိုင္ေအာင္က ဤသည္မွာ နည္းလမ္းက်ေသာ္လည္း သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပမည္မဟုတ္။ စာၾကည့္ဖတ္ တာေတာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ မနည္းဖတ္ေနရသည့္အတြက္ ေျပာရမည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ား ႀကဳိေျပာထားမွ အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ေျပာ၏။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းစဥ္ ဆယ္ခု ေပးလိုက္မည္။ ထိုေခါင္းစဥ္ ဆယ္ခုစလံုးျပင္ထား။ ပဲြေရာက္မွ မဲႏိႈက္ၿပီး က်သည့္ ေခါင္းစဥ္ကို ေျပာရန္ အႀကံေပးပါသည္။

            သို႔ႏွင့္ က်ပမ္းစကားေျပာပဲြမ်ား လုပ္ရန္ စီစဥ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေျပာရန္ မရဲၾက။ သို႔အတြက္ ကိုသက္ႏိုင္စိုး တို႔ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွ သင္တန္းသားမ်ားကိုပါ ဖိတ္ကာ ႏွစ္ဖဲြ႔ေပါင္း က်င္းျပရန္ သေဘာတူၾကသည္။

            ပဲြမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပဆိုသလို ဆရာမက အခန္းထဲ၌ စကားေျပာ အေလ့အက်င့္ကေလးမ်ား လုပ္ေပး၏။ ေနာက္ ေျပာမည့္ သူမ်ား စာရင္းေကာက္။ ေခါင္းစဥ္မ်ားေပးၿပီး ၂၉ - ၈ - ၂၀၁၀ ေန႔တြင္ျပဳလုပ္ရန္ ရက္သတ္မွတ္လုိက္သည္။ ဘတ္ဂ်က္က သိပ္အင္အား မေတာင့္သည့္အတြက္ ပိုက္ဆံေခြ်တာသည့္အေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က ကလီမင္တီ ပန္းၿခံထဲ၌ လုပ္ရန္ ေရြးလုိက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ NParks ထံ ခြင့္ျပဳမိန္႔တင္သည္။ အလြယ္တကူပင္ က်လာပါ၏။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ႏွင့္ အျခားသူမ်ားအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစရန္ သတိေပးပါသည္။  

ထိုေန႔တြင္ ဆမ္ဘာ၀မ္းဆရာေတာ္ ဘုန္းဘုန္းပန္က ၾကာဇံေၾကာ္မ်ား ယူလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာအေကြ်းအေမြးမွ မစီစဥ္ ထားသည့္အတြက္ အေတာ္ျဖစ္သြားသည္။ မိုးကလည္း တဖဲြဖဲြရြာေနသျဖင့္ အမိုးေအာက္၌ လုပ္ၾက၏။ အားလံုးအဆင္ေျပပါသည္။ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ မ်ားကလည္း ႀကိဳးစားပမ္းစား ေျပာၾက၏။ ေကာင္းပါသည္။ သည္ကဲ့သို႔လုပ္ေပးႏိုင္ျခင္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိ၏။ ပိုက္ဆံမရိွလို႔ေလ့။ ေနရာက ဘာျဖစ္တယ္ေလ့ ႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္တာမ်ားကိုသာ ေျပာေနသူမ်ားအား ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရိွလွ်င္လည္း လုပ္လို႔ရ ေၾကာင္း သက္ေသျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ပန္းၿခံထဲမွာလုပ္တာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ေပးစရာမလို။ သြားေရးလာေရး။ အို - ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လာခဲ့ၾကေပါ့။ ဘာခက္တာလိုက္လို႔။ အေကြ်းအေမြး။ မလုိပါဘူး။ ပဲြၿပီးေတာ့မွ အနားမွာရိွတဲ့ ေဟာ္ကာစင္တာတစ္ခုခုသြားၿပီး အေမရိကန္စစ္စတန္ စားၾကေသာက္ၾက။ မျဖစ္ဘူး လား။ ျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္လို႔ပဲ ကြြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။

မႏွစ္က အလြန္ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူတို႔ၿမိဳ႔နယ္အသင္း စည္းေ၀းပဲြရိွသည္။ ကိုေအးၿငိမ္းလာၿပီး အႀကံဉာဏ္ေလး၊ ဘာေလးေပးပါဦး ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္သြားခဲ့၏။ စည္းေ၀းပဲြတြင္ ၎က ကြ်န္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးကာ စကားေျပာခုိင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႔က အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါလားဗ် ဟု ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးခဲ့ေသာ ေလးမ်က္ႏွာ ႏွင့္ ကြင္းေကာက္မွ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြမ်ားကို နမူနာထားကာ ေျပာျပပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္က ဤသို႔ အႀကံေပးေလေသာ္ ထိုၿမိဳ႔နယ္ အသင္းမွ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားက အဘယ္ကဲ့သို႔ တံု႔ျပန္ပါသနည္း။

၎။      ။ အင္း၊ ဆရာႀကီးေပးတဲ့ အႀကံေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြအတြက္ ပိုက္ဆံက ဘယ္ကရမွာတံုးဗ်။

ႏ္ုပ္။       ။ အလုိဗ်ာ၊ ဘာေတြမ်ား ကုန္က်မွာမို႔လို႔ ပိုက္ဆံစကားေျပာရတာတံုး။

၎။      ။ အနည္းဆံုးေတာ့ စာရြက္စာတမ္းတို႔၊ ခဲတံတို႔ ေဘာပင္တို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့ဗ်ာ။

ႏ္ုပ္။       ။ ဒီမယ္ကိုယ့္လူ၊ ေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ အေျဖလႊာေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကိုေတာင္ ဖို႔သတ္လို႔ရပါသဗ်ာ။

၎။      ။ ဒါေပမဲ့ ခံုေတြစီဘို႔က်ေတာ့ ဘယ့္ႏွာလုပ္မွာတံုး။

ႏ္ုပ္။       ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ စာသင္ေက်ာင္းပါဆိုမွ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ခံုေတြက ထပ္စီေနရဦးမွာတံုးဗ်။ စာသင္ဘုိ႔လို႔ နဂိုကတည္းက ခံုေတြ စီထားတာ မဟုတ္လား။

၎။      ။ ဒါေပမဲ့ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြက်င္းပဘို႔လို႔ ၿမိဳ႔နယ္ကို စာတင္ရအံုးမယ္ေလဗ်ာ။

ႏ္ုပ္။       ။ တင္ေပါ့ဗ်။ ဘာအပန္းႀကီးသလဲ။ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြကုိ အဲဒီလူႀကီးေတြေတာင္ ဖိတ္လို႔ရေသး။ ကဲပါဗ်ာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကရိကထမ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္လူတို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြသာ လုပ္ၾကပါ။ ကိုေသာင္းတန္၊ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။

            ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက မည္သုိ႔ပင္ေခၚေစကာမူ ၎တို႔ထံ ကြ်န္ေတာ္ ေယာင္၍မွ် ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႔တိုင္းသည္ အဖိုးတန္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ကြ်ဲနားသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေစာင္းတီးျပရပါမည္နည္း။

ယခုဆိုလွ်င္ က်ပမ္းစကားေျပာ ၿပိဳင္ပဲြမ်ားကို (၇) ႀကိမ္တိုင္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမခိုင္က က်ပန္းစကားေျပာ ၿပိဳင္ပဲြကို Marina Ban Sand အေပၚထပ္တက္ကာ လုပ္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ အေပၚတက္ခကပင္ တစ္ေယာက္ ၂၀ ကုန္မည္ျဖစ္ရာ ထိုအေပၚ မတက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ပိုင္းပဲြမ်ားကို ကိုသက္ႏိုင္စိုး ဦးေဆာင္က်င္းပတာ ျဖစ္၏။ ေနရာကေတာ့ အဆင္ေျပသလိုပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ပညာဒါန စာသင္ခန္းမ်ား၌ က်င္းပၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အခန္းငွားကာ က်င္းပပါသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာသည့္ အခြင့္အေရး ရဘို႔ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္သည္က ေပးထားသည့္ေခါင္းစဥ္အလိုက္ အခ်က္အလက္မ်ားျပင္လာကာ ေျပာသည့္အခါ ကိုယ့္စကားလံုးႏွင့္ ကိုယ္ျပန္ေျပာဘို႔ ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္လူမ်ားမွာ သည္အထိအစြမ္းမရိွ။ အမ်ားစုမွာ က်က္လာေသာစာမ်ားကို ျပန္ရြတ္ေနၾကတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို ေျပာျပေသာ္လည္း ေမာင္ေျပာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာၿပိဳင္ပဲြ ေလးငါးခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လာသည့္တုိင္ သိပ္ အားရဖြယ္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ ယခင္အခါမ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္မူ မ်ားစြာ တိုးတက္လာပါၿပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ လူေရွ႔၊ သူေရွ႔တြင္ စကား ရဲရဲေျပာတတ္လာျခင္း ျဖစ္၏။ သိပ္မၾကာခင္ ၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့သည့္ စကားေျပာၿပိဳင္ပဲြတြင္မူ အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ယခင္ အခါမ်ားကကဲ့သို႔ စာရြတ္ေနသည့္ပံုစံ မေပါက္ေတာ့ပါ။ စကားေျပာသည့္ပံုစံ ပိုပီသလာပါၿပီ။ (၇) ႀကိမ္ေျမာက္ စကားေျပာၿပိဳင္ပဲြကို Cultural Hotel ၌ က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားသာမက တရုတ္စကားေျပာၿပိဳင္ပဲြပါ ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆-၆-၂၀၁၃၊ ေန႔လည္ ၂း၅၅ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++