ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္

ဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာသည္ဆို၍ အမ်ိဳးသမီးက သားကုိ Jurong Point တြင္ ဖြင့္ထားေသာ English 4 skills က်ဴရွင္ကို လႊတ္ခ်င္သည္။ ယခု သားကုိ ကလီမင္တီမွဆရာမထံလႊတ္၍ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာ၊ သိပၸံ သံုးဘာသာအတြက္လည္း က်ဴရွင္ သင္ေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ထို အဂၤလိပ္စာ 4 skills က်ဴရွင္ ယူရန္မလိုေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပသည္။

မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္သားသမီးကို အတန္းထဲမွာ ထိပ္ ဆိုသည့္ေနရာမွာ ပါေစခ်င္သည္။ ကိုႏြယ္၀င္း၏ သား အႀကီးေကာင္ကလည္း စာဆိုမွစာျဖစ္သည္။ အတန္းထဲမွာ အေတာ္ဆံုးဆိုသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ပါ၏။ က်ဴရွင္မ်ိဳးစံု ယူသည္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးက အလြန္အားက်သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမွာ ဤသို႔မဟုတ္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ကလည္း မူလတန္းကစ အထက္တန္းထိ အတန္းတိုင္းမွာ အဆင့္ (၁) ခ်ည္း ရခဲ့တာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အထက္မွာ ဘယ္သူမွရိွေနတာကို မလိုခ်င္။ ကိုယ္သာ ထိပ္ဆံုးမွာေနခ်င္သည္။ သုိ႔အတြက္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကိုယ္လိုခ်င္တာကို လုပ္ယူသည္။ ကိုႏြယ္၀င္းသားလည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အမ်ိဳး အစားထဲမွာပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကေလးတိုင္းကို ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ရမည္ဟု တရားေသယူဆ၍ မရပါ။ စာဘက္ကို စိတ္၀င္စားေသာကေလးမ်ားရိွသလို စာထက္ အျခားအရာမ်ားကို ပိုစိတ္၀င္စားေသာကေလးမ်ားလည္း ရိွသည္။

ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးစာရင္း၀င္ ဘီလ္ဂိတ္ဆို ကိုယ္စိတ္၀င္စားသည့္ ကြန္ျပဴတာကိုသာ ေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့သည္။ ဘဲြ႔ရေရးသည္ သူ႔အတြက္ အေရးမႀကီး။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု တစ္ကမၻာလံုးလိုလို သူတီထြင္ခဲ့သည့္ ကြန္ျပဴတာမ်ား သံုးေနၾကရသည္။ အျခား ကြန္ျပဴတာမ်ားဆိုသည္မွာ သူ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ျဖစ္လာတာျဖစ္သည္။ သူ႔ကုိ ကြန္ျပဴတာ့အေဖႀကီးလို႔ ေခၚလို႔ ရသည္။ အဲသဟာ သူစိတ္၀င္စားတာ သူလုပ္ခဲ့ျခင္း၏ ရလဒ္ျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ ယေန႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေနသည့္ ေဖ့စ္ဘုတ္တီထြင္သူ ဇူကာဘတ္သည္လည္း သူစိတ္၀င္စားတာလုပ္ခဲ့ၿပီး အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလးႏွင့္ ဘီလ်ံနီယာ ျဖစ္ေနၿပီ။

ေက်ာင္းစာဟူသည္ ပီဘိ အကန္႔အသတ္ေလးတစ္ခုသာရိွသည္။ ေက်ာင္းစာထက္ ျပင္ပေလာကတြင္ ေလ့လာစရာ၊ သိစရာ တတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွသည္။

ကြ်န္ေတာ့္သားက ေက်ာင္းစာကို သိပ္စိတ္မ၀င္စား။ သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည့္ေလ့က်င့္ခဏ္းမ်ားကိုေတာ့ လုပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္က မင္း ေက်ာင္းစာက် စိတ္မ၀င္စားဘူးဟု ေျပာသည့္အခါ သူက သား ေဖႀကီးေပးတဲ့ ေလ့က်င့္ခဏ္းေတြ မလုပ္ဘဲေနလို႔လားဟု complain လုပ္သည္။ အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးျဖစ္မေနသည့္တိုင္ သူ AEIS ေျဖစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ အသည္းအသန္ေလ့က်င့္ေပးထား၍ ယခု ဘာသာတိုင္းမွာ ၈၅ မွတ္ေလာက္ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ သူ႔မွာ သိခ်င္စိတ္ရိွသည္။

သူက စၾကာ၀ဠာႀကီးအေၾကာင္းသိခ်င္သည္။

Black hole မ်ားအေၾကာင္း သိခ်င္သည္။

လူေတြမွာ ဘာလို႔ေရာဂါျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ သိခ်င္သည္။

ဒီေဆးေသာက္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေရာဂါေပ်ာက္ရသလဲဆုိတာ သိခ်င္သည္။

ကမၻာေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႔ မီးေတာင္ေပါက္ကဲြရတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္သည္။

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေသြးေတြထြက္တာ၊ ဓားနဲ႔ထိုးလိုက္လို႔ ခႏၶာကိုယ္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္သြားတာ သိခ်င္သည္။

သူသိခ်င္သည္မ်ားကို Youtube မွာ ရွာၾကည့္သည္။ ေလ့လာသည္။ မွတ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သားက အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ -

သူ စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္းေျပာျပလိမ့္မည္။

Black hole မ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပလိမ့္မည္။

လူ႔ခႏၶာကိုယ္ ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံု (Anatomy) အေၾကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ေရာဂါၿပီးစနစ္အေၾကာင္း (Human immunity system) ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေသြးေတြထြက္လာတာ အဲဒီေသြးေတြကို ဘယ္လိုဖန္တီးယူသလဲဆိုတာ သမိုင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ ရွင္းျပႏိုင္သည္။

Pirates of the Caribian က ေရသရဲလူႀကီးကို ဘယ္လို ဖန္တီးယူတယ္ဆိုတာ သူေျပာျပႏိုင္သည္။

ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဓားႏွင့္ထိုးတာ တကယ္ ထိုးတာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ထားတယ္ဆုိတာ သူရွင္းျပပါလိမ့္မည္။

အေမရိကန္သမၼတ ေဒၚနယ္ထရမ့္အေၾကာင္းေျပာျပဆိုလွ်င္ သူေျပာျပႏုိင္သည္။

ေျမာက္ကိုးရီးယားက ၀က္ကေလးအေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။

ေရငုပ္သေဘၤာအေၾကာင္း သူေျပာျပလိမ့္မည္။

ေရေအာက္သတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ ဒိုင္ႏိုေဆာအမ်ိဳးအစားမ်ားအေၾကာင္း သူရွင္းျပႏိုင္သည္။

ေနာက္ၿပီး သူက Youtube အၿမဲၾကည့္ေနေတာ့ အေမရိကန္အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္နားမလည္ပါ။ အမ်ားဆံုး ၅၀% ေလာက္သာ နားလည္သည္။ နားၾကပ္ႏွင့္နားေထာင္လွ်င္ေတာ့ ၆၀ - ၆၅% ရာႏႈန္းေလာက္နားလည္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လွ်င္ တခါတခါ သူတို႔ေျပာတာ နားမလည္လို႔ သားကို ေမးယူရ သည္။

ဆိုေတာ့ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္ 4 skills သားအတြက္လုိပါသလား။ သူက အဂၤလိပ္လိုေျပာတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ေပးထားသည့္ အဂၤလိပ္လို ကာတြန္းစာအုပ္မ်ား၊ ပံုျပင္စားအုပ္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ႏိုင္သည္။ စာစီစာကုံးေရးတာလည္း မဆိုးပါ။ ထို႔ေၾကာင္း သားအတြက္ ထို 4 skills က်ဴရွင္မလိုအပ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္တာ ျဖစ္ပါသည္။

သားက ခုမွ P3 ။ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ႏွင့္ ၆လ သာရိွေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္သားတံုးက သားသိတာ၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ မသိပါ။ အေျခအေနကလည္း ကြာသကိုး။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ့ရသည့္ ပီဘိ ေတာသားစစ္စစ္ ျဖစ္သကိုး။

ယခု ကြ်န္ေတာ့္သားအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ၾကြားေနတာ မဟုတ္ပါ။ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတာကိုသာ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းစာကိုခ်ည္း အတင္းတြန္းမလုပ္ခိုင္းပဲ သူစိတ္၀င္စားတာ ေလ့လာေစဘို႔ လႊတ္ေပးထားတာ ကို ေျပာလုိရင္းျဖစ္ပါသည္။ အလြန္အကြ်ံမျဖစ္ေအာင္ပဲ ကိုယ္က ထိန္းေပးဘို႔လိုသည္။ ကစားခ်ိန္တန္ရင္ ကစားေစသည္။ စႏၵာယားတီးခ်ိန္တိုင္ စႏၵာယားတီးေစသည္။ စာလုပ္ခ်ိန္တိုင္ စာလုပ္ခုိင္းသည္။

 ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာကလည္း အဲသလိုမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးငါးဘာသာပါသည့္တိုင္ မႏၱေလးဘယ္နားေနမွန္းမသိေသာ ကြ်န္ေတာ့္တူလိုဟာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ မလိုခ်င္ပါ။

စာေတာ္တာေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းစာမွလဲြၿပီး ကမၻာေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာမွမသိေသာ ကေလးမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။

ေက်ာင္းစာဆိုတာ ပီဘိ အေျခခံကေလးမွ် ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းစာထက္ပိုၿပီး သိစရာတတ္စရာေတြ ေဟာသည္ကမၻာႀကီးမွာ အနမတဂၢရွိသည္။

စာဆိုမွစာဆိုၿပီး တစာစာလုပ္ေနသည့္ မိဘမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သားကို သူစိတ္၀င္စားတာ လုပ္ေစၿပီး သူစိတ္၀င္စားသည့္ဘက္မွာ ထူးခြ်န္သူ ျဖစ္ေစလိုပါသည္။ 

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္သာ ျဖစ္ၿပီး လူတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္လို ခံယူရမည္ဟု မဆိုလို။ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ႏွင့္ ကိုယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာေရးအပါအ၀င္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူအမ်ားႏွင့္မတူပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကား လူ႔ဂြစာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္ႏွင့္ အမ်ားခံယူခ်က္ မတူႏိုင္ပါ။ ယခု ကြ်န္ေတာ္က ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္က သည္လိုခံယူပါသည္ဟု မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကေလးမ်ားအားလံုး ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ ကေလးမ်ား ျဖစ္လာၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါသည္။

ဖတ္ရႈအားေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁ ဇြန္၊ ၂၀၁၇