တတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ဒုတိယ ၄ ႏွစ္) - ၄
တစ္ေန႔တြင္ Union Alloy ရံုးသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပုိက္ႀကီး ဖလန္းဆက္မွ ျပတ္ထြက္သြားေၾကာင္း SUT မွ သတင္းပို႔ လာပါသည္။ ရံုးမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဘာျဖစ္တာလဲ သြားၾကည့္ၾကစမ္းဟု ခိုင္းလုိက္၏။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အေအးခံေရ မ်ား ပို႔ေပးသည့္ ၇၂ လက္မပိုက္လိုင္းႀကီးမွ ခဲြထြက္လာေသာ ၁၂ လက္မ ပိုက္လိုင္းခဲြတြင္ ဆင္ထားသည့္ ဘတ္တာဖလိုင္း ဗားႀကီး (Butterfly valve) ႏွင့္အတူ ပိုက္မွာ ဖလန္းလည္ပင္းမွ ျပတ္ထြက္ၿပီး ၁၀ မီတာခန္႔ေ၀းေသာ ေနရာသို႔ လြင့္ပံ်က် ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ပင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါ၏။
လူေျခတိတ္ေသာ ညဘက္ ျပတ္ထြက္တာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးသည္။ မဟုတ္ပါက ဤဗားႀကီးထိမွန္လွ်င္ ေသႏိုင္ပါသည္။ ဤ ၁၂ လက္မဗားႀကီးမွာ လြင့္မွန္တာကို အသာထားၿပီး သည္အတိုင္း မ,လွ်င္ပင္ လူတစ္ဦး မနည္း မ,ယူရေသာ ဗားႀကီးျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍သာ ဤဗားႀကီးလြင့္ပ်ံကာ တစ္ဦးဦးကို မွန္မည္ဆိုပါက ၁၀ ေပါင္တူႏွင့္ ေခါင္းကို ထုသည္ထက္ဆိုးဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဤျပတ္ထြက္ေနေသာ ဗားႏွင့္ဖိုက္ဘာဖလန္းႀကီးကို အတဲြလိုက္ျပန္သယ္ လာပါသည္။ ထုတ္လုပ္သူထံပို႔ကာ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ရသည္ကို စံုစမ္းစစ္ေဆးခိုင္းရန္ ျဖစ္၏။
သိပ္အေထြအထူးစဥ္းစားစရာမလိုပါ။ အဓိကျဖစ္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းမွာ water hammer ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ပိုက္လိုင္းအတြင္း ဖိအားရုတ္တရက္ ျမင့္တက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ပိုက္လိုင္းအတြင္း ေရႏွင့္အတူ အ၀တ္စ ကဲ့သုိ႔ေသာ အမိႈက္မ်ား၀င္လာကာ ေရလိုင္းကို ပိတ္ေနမည္။ ဤသို႔ပိတ္ေနစဥ္ ပိုက္လိုင္းအတြင္းရိွဖိအားမွာ ေလ်ာ့က်ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ပန္႔မွာအဆက္မျပတ္ေမာင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ေနာက္ဖက္မွ တိုးလာေသာဖိအားကို မခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ပိတ္ေနေသာ အမိႈက္စမ်ားမွာ အရိွန္ႏွင့္ပြင့္ထြက္သြားစဥ္ ပိုက္လိုင္းအတြင္း ဖိအားရုတ္တရက္ ျမင့္တက္လာျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ပိုက္လိုင္းေသးလွ်င္ ကိစၥမရိွ။ သို႔ေသာ္ ယခုပိုက္လိုင္းႀကီးမွာ အလြန္ႀကီးမားရကား ျမင့္တက္လာေသာ ဖိအားမွာ သိပ္မမ်ားေစကာမူ ေရထုထည္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ တြန္းအားမွာ အလြန္ျပင္းထန္ရကား ၁၂ လက္မပိုက္ကို ဖလန္းမွ ျပတ္ထြက္သည္ထိ ျဖစ္ပါေလေတာ့သတည္း။
စက္ရံုမ်ားမွ ျပန္လာသည့္ ပူေနေသာေရမ်ားကို heat exchanger မ်ားအတြင္း ပင္လယ္ေရႏွင့္ ျပန္လည္ အေအးခံ ပါသည္။ ထိုပင္လယ္ေရမ်ားကိုမူ ပင္လယ္အတြင္း ျပန္လည္စြန္႔ထုတ္သည္။ ဤလိုင္းမ်ားကို discharge line ဟု ေခၚ၏။ ထိုပိုက္ႀကီးမ်ားမွာလည္း မေသးလွပါ။ ၂၄ လက္မပိုက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္၏။ ထိုပိုက္ႀကီးမ်ားကို အင္ဒိုနီးရွားမွ မွာယူတပ္ဆင္သည္။ ပိုက္လိုင္းတစ္ဖက္ကို ဖြင့္ထားလွ်က္ ပင္လယ္တြင္းသို႔ ေရမ်ားလႊတ္၏။ ပုိက္လုိင္းမွာ တစ္ဖက္တြင္ heat exchanger ႏွင့္ ဆက္ထားသျဖင့္ အပိတ္ျဖစ္၏။ တစ္ဖက္ပိတ္၊ တစ္ဖက္ပြင့္ဆိုေတာ့ ဖိအားကြာျခားမႈ မ်ားလွ၏။ ထိုအခါ ေရထုတ္ေသာ ေနရာတြင္ ပိုက္ႀကီးမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ေဒါသတႀကီး တုန္ခါေနပါေတာ့သည္။
ေရအထြက္နားတြင္ သံပိုက္အထိန္းတန္းႀကီးမ်ားပင္ တပ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ထုိသံယက္မႀကီးမ်ား အတင္းရုန္း ကန္ေနသည္မွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပမာျပရလွ်င္ မုန္ယိုကာ ေဒါသထြက္ေနေသာ ေတာဆင္ရိုင္းႀကီးကို သံမဏိႀကိဳးႀကီးမ်ားႏွင့္ တုတ္ထားသည့္အလား ျဖစ္ပါသည္။
မူလက ဤပိုက္ႀကီးမ်ားမွာ သံပိုက္ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သံတို႔မည္သည္ ပင္လယ္ေရႏွင့္ထိလွ်င္ သံေခ်းတက္ကာ ခဏႏွင့္ေပါက္ထြက္ျခင္း၊ သံေခ်းလႊာႀကီးမ်ား အလႊားလိုက္ကြာက်ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သံပိုက္အစား ဖိုက္ဘာပိုက္ႏွင့္ လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုက္ဘာပိုက္က သံေခ်းမတက္။ ပင္လယ္ေရဒါဏ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ Union Alloy ေရာက္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဤပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ား လဲသည့္အလုပ္ကို လုပ္ရပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကို အပိုင္း(၈) ေနာက္ဆံုးနားတြင္ ေရးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ Heat exchanger စုစုေပါင္း ၄ လံုး ရိွသည္ျဖစ္ရာ အပိုင္း (၈) တြင္ေရးခဲ့သည္မွာ ပထမဆံုးအလံုး စတင္လဲစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ပုိက္လိုင္းမွ ေရပို႔ျခင္းကို ရပ္မသြားေစရန္ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ျဖဳတ္လဲျခင္းျဖစ္၏။
ပိုက္လိုင္းမ်ား ဆင္လိုက္၊ ပ်က္သည့္လိုင္းမ်ားကို လုိက္ျပင္လိုက္။ သံပိုက္လိုင္းမ်ားႏွင့္ အစားလဲရမည္ဆို လဲလိုက္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္တာကာလ ကုန္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကြ်န္းထဲေန႔တိုင္းသြားေနရသည္ႏွင့္ သံုးလေနလို႔ တစ္ေခါက္ပင္ ရံုးကို မေရာက္ျဖစ္ပါ။ သည္ကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္အလုပ္လုပ္ေနရင္းမွပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားလည္း လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၾကပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ပံုမ်ားကို ဤေနရာ၌ ထည့္သြင္းေရးသားပါမည္။
(၃၄) မိတ္ေဆြမ်ားကို စည္းရံုးကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကျခင္း
အပိုင္း(၅) တြင္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ေပၚေပါက္လာပံုကို နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ပါသည္။ ဤအဖဲြ႔ကေလး ျဖစ္လာသည္မွ စ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ စေနေန႔ညေနတိုင္း Boon Lay MRT ေအာက္မွ ေက်ာက္ခံုမ်ားတြင္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ ၾကာသည္ထိ မပ်က္မကြက္ထုိင္ကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ နိစၥဒူ၀ အလုပ္ခ်ည္းလုပ္ေနရသည္ျဖစ္ရာ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ရာ အခ်ိန္မရ။ သို႔အတြက္ အျခားသူမ်ား ဘာေတြလုပ္ေနသည္ ဆုိသည္ကိုလည္း ေလ့လာခြင့္မရပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ကိစၥမ်ား လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ရင္း၊ ေမးရင္းျမန္းရင္းႏွင့္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ လစဥ္မဟုတ္ေတာင္ အျခားသူမ်ားလည္း နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုလွ်က္ ျမန္မာျပည္မွ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား လႉေနေၾကာင္း ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ၾကားသိရပါသည္။ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ ညႊန္ၾကားမႈျဖင့္လႈပ္ရွားေနေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္းသတင္း။ မဂၤလာဗ်ဴဟာ ပရဟိတအသင္း၊ ဂ်ပန္ ေရာက္ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းတစ္စု၊ သေဘၤာသားမ်ား စသည္တို႔သည္လည္း မိမိတို႔အစီအစဥ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနၾက ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ အဖဲြ႔ကေလးမ်ားဖဲြ႔ကာ လုပ္ေနၾကသည္မွာ ႏွစ္ဖဲြ႔ သံုးဖဲြ႔ခန္႔ရိွပါသည္။ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိေသာ အဖဲြ႔မ်ားလည္း ရိွႏိုင္ပါေသးသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤသည္မွာ ယခင္ ၉ ႏွစ္ခန္႔က အေျခအေန ျဖစ္ၿပီး ယခုမူ စင္ကာပူတြင္ ျမန္မာဦးေရ မ်ားလာသည္ႏွင့္ အမွ် ပရဟိတအဖဲြ႔မ်ား၊ ဘာသာေရးအသင္းအဖဲြ႔မ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ သီလရွင္မ်ား၊ ဘာသာေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ မ်ားျပားလာသည္ကို ေတြ႔ရပါ သည္။ ထား၀ယ္မိသားစု၊ ေအာင္လံသုခိတာ အသင္း၊ Save the Age၊ ဗုဒၶဓမၼသံဃ ေလာကအသင္းႀကီး စသည္တို႔ ျဖစ္၏။ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိေသာ GTI ေက်ာင္းဆင္း မ်ားက ေက်ာင္းအလိုက္အသင္းဖဲြ႔ထားကာ မိမိတို႔တက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႔၏ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးမ်ား ေဆာင္ၾကဥ္း ေနၾကျခင္း၊ အခ်ိဳ႔ကလည္း မိမိတို႔ ေဒသအလိုက္အသင္းဖဲြ႔ကာ မိမိတို႔ ေဒသ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေနၾကျခင္းမ်ားလည္း ရိွပါေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ စတင္လႉဒါန္းစဥ္ ၂၀၀၃ - ၄ ေလာက္က အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ Smile Children ဟူေသာ အေမရိကမွ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြလည္း project မ်ားခ်ကာ လႉဒါန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္မွ ေက်ာင္းမ်ားကို လႉျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမေတြ႔ရေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သုိ႔ပင္ လစဥ္လႉဒါန္းေနေသာ စင္ကာပူမွ ေနာက္အဖဲြ႔တစ္ခုမွာ ပုညသဂၤဟ အဖဲြ႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာဦးေသာင္းတင္က ဦးေဆာင္ကာ Keppel Shipyard မွ ကိုေဇာ္ႀကီးတို႔ ကိုခင္ေမာင္ေအးတို႔က အမာခံ လႈပ္ရွားေသာ အဖဲြ႔ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုမ်ားကို အဓိကထားလႉသည္။ ဥပမာ - ရွမ္းျပည္ဘက္တြင္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာေသာ ရြာကေလးမ်ားတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမရိွ။ ဤသည္ကို သူတို႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးမရိွလွ်င္ေတာင္ ရွာေပးလိုက္ေသးသည္။ ၀မ္းေျမာက္ဘြယ္ ျဖစ္ပါ၏။
အစပိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ တစ္ေယာက္လွ်င္ တစ္လ အစိတ္စုကာ လႉမည္ဟု တုိင္ပင္ထား ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွပါ အလႉေငြေကာက္ရန္ သေဘာတူၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေနသည္မ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပကာ အလႉေငြ ထည့္၀င္လာေစရန္ စည္းရံုးၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ အားတက္သေရာ ထည့္၀င္ၾက၏။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဟာ၊ ဟုတ္လား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဆက္လုပ္ပါ ဟု ပါးစပ္ႏွင့္သာ အားေပးသြား၏။ လက္မပါ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ အခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြ မ်ားကိုပင္လွ်င္ စည္းရံုး၍မရ။ ထိုသူမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ လခပိုမမ်ားလွ်င္ေတာင္ မနည္းလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖဲြ႔သို႔ လစဥ္အလႉေငြထည့္ေနေသာ အခ်ိဳ႔ေကာင္ေလးမ်ားဆိုလွ်င္ တစ္နာရီမွ ၂ က်ပ္၊ ၂ က်ပ္ခဲြမွ်သာရေသာ ေန႔စားအလုပ္သမား ေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ လႉသည္ဆိုျခင္းမွာ မိမိအိပ္ကပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကို ကိုယ္မသိေသာသူတစ္ဦးသုိ႔ အသားလြတ္ ေပးလုိက္ရ တာျဖစ္သည့္အတြက္ ေစတနာမပါဘဲ လစဥ္လႉဘို႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါ။ ပုဂိၢဳလ္ေရးရင္းႏွီးမႈျဖင့္ အားနာေသာေၾကာင့္ တခါတေလ ထည့္ခ်င္ထည့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ခါက် စကားပင္ အစပ္မခံေတာ့ပါ။
အလႉခံရာတြင္လည္း သူမ်ားအရိပ္အျခည္ ၾကည့္ရေသးသည္။ ဒီလူ႔အေျခအေနဘယ့္နဲ႔လဲ၊ အလႉခံလို႔ရႏိုင္ေျခ ရိွသလား စသျဖင့္ နည္းနည္းပါးပါး စကားေတာက္ၾကည့္ရသည္။ တစ္လလွ်င္ ေထာင့္ေလးငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ရေနပါလွ်က္ ၅ က်ပ္ေလာက္လႉဘို႔ရာ အလြန္ခဲယဥ္းေနသူမ်ားအား ေနာက္ထပ္စကားစပ္ရန္ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ပါ။ လႉသည္ဆိုသည့္ ေနရာတြင္ လခနည္းတာမ်ားတာႏွင့္ အနည္းငယ္မွ်သာ ဆိုင္ပါသည္။ ေစတနာသာ အဓိက ျဖစ္၏။ ဘီယာကိုသာ တစ္ထိုင္တည္း ၁၄ - ၅ က်ပ္၊ ၂၀ ဘိုးသာ ေသာက္ခ်င္ေသာက္ရမည္။ လႉဘို႔ ၅ က်ပ္ကိုေတာ့ လက္တြန္႔ၾကပါသည္။
ယခု (၂၀၁၀၊ ၂၀၁၁) စင္ကာပူမွ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ကို နမူနာျပရလွ်င္ ဗုဒၶအလင္းေရာင္ ပါရမီျဖည့္အသင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ECC Project တြင္လုပ္ခဲ့စဥ္က ထို ပေရာဂ်က္မွ ျမန္မာလုပ္သားကေလးမ်ားစုကာ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ဖဲြ႔သည္။ အားလံုး ၀ပ္ပါမစ္မ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ သူတို႔က စေနေန႔ညတိုင္း မပ်က္မကြက္ ပံုမွန္၀တ္ရြတ္သည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္၀င္ကာ လတိုင္းလႉသည္။ ယခု သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ အမ်ားစုမွာ အေျခခံလစာ ၅၀၀ မွ ၁၀၀၀ ၾကားသာ ရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အိုဗာတိုင္ေကာင္းလွ်င္ေတာ့ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ရသည္ေပါ့။ လခ နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ပံုမွန္လႉၾကသည္။ ခ်ီးက်ဴးစရာပင္မဟုတ္ပါေလာ။
လူတိုင္းသည္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ေရးေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ကုန္ဆံုးသြားေသာ မိမိတို႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ငါ လူေတြ အတြက္ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးၿပီလဲ။ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္၊ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ ပရဟိတကို ဘယ္ေလာက္မ်ား စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးဖူးပါသလားမိတ္ေဆြ။ ေသလွ်င္ သည္ပစၥည္းအားလံုး ထားခဲ့ရသည္ပင္မွန္ေစ။ မေသေသးခင္ေတာ့လည္း ပိုင္ဆိုင္လို႔ရသမွ် ပိုင္ဆိုင္လုိသည္မွာ လူသဘာ၀ပင္မဟုတ္ပါေလာ။ သည္သေဘာကို လြန္ဆန္၍ မရ။ သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ဆာေလာင္ေနသူအား မိမိစားမည့္ ထမင္းလုပ္ထဲမွ အနည္းငယ္ေလာက္ခဲြေပးဘို႔ မသင့္ပါသေလာ။ သည္မျဖစ္စေလာက္ ခဲြေပးလုိက္ျခင္းျဖင့္ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို မည္သို႔မွ် မထိခိုက္ႏိုင္ေစကာမူ အခ်ိဳ႔မွာကား ထိုသို႔ ခဲြေ၀ေပးဘို႔ရာ အလြန္ခဲယဥ္းၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာ္ဟိန္း၏ အဓိပၸါယ္ရိွေသာလူ ထဲကလို “လူေတြစဥ္းစားၾက၊ စဥ္းစားၾက၊ ေလာကအတြက္။ သင္ဟာ သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းဘို႔ တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့သလား”၊ စဥ္းစားဘို႔ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရး လံုးပမ္းေနရသည္ႏွင့္ သူမ်ားကိစၥ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးဘို႔အေရး ေမ့ကုန္ရသည္။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္သင္ခဲ့ရသည့္ “ေကာင္းမႈတစ္ခု၊ ေန႔စဥ္ျပဳ” ဆိုတာ ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား မွတ္မိပါေသးသနည္း။ မွတ္မိသည့္တိုင္ သည္အတိုင္း လိုက္နာလုပ္ကိုင္သူ ဘယ္ႏွဦးမ်ား ရိွပါ သနည္း။ ကေလးမ်ားေက်ာင္းေနစရိတ္၊ တစ္ေန႔တျခား ျမင့္တက္လာသည့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စရိတ္။ အျမဲတက္ေန ေသာ ကုန္ေစ်းႏံႈးေၾကာင့္ တက္လာေသာ စား၀တ္ေနေရးစရိတ္မ်ားၾကားတြင္ ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနသည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားၾကားမွပင္ လစဥ္မပ်က္ လႉဒါန္းေနၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႉရွင္မ်ားအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ အလြန္ေက်းဇူးတင္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလးငါးေယာက္ဆႏၵရိွရံုႏွင့္ သည္မွ်လႉဘုိ႔ရန္ မည္သို႔မွ မျဖစ္ႏုိင္။ သူတို႔ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္သာ ေအာင္ျမင္ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မ်ားကို ၁၀၀ ခန္႔ရိွေသာ အလႉရွင္အားလံုးသို႔ ျပန္ေျပာျပဘုိ႔ရာ မလြယ္ပါ။ သူတို႔ကို ဓါတ္ပံုႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္မ်ားေလာက္သာ ေပးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကပံု၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ လႉသည့္ေနရာမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္လႉဒါန္းခဲ့ပံုမ်ားကို အေသးစိတ္ မွတ္တမ္းတင္ကာ အလႉရွင္မ်ားသို႔ ေ၀ငွပါသည္။ ဤမွတ္တမ္းကို အျခားသူမ်ား ဖတ္မိပါကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ားကို အတုယူကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္လိုစိတ္ ေပၚလာေစႏိုင္ပါသည္။ အလႉရွင္မ်ားလည္း ဤမွတ္တမ္းကို ျပန္ဖတ္သည့္အခါတိုင္း မိမိတို႔ေကာင္းမႈကို ျပန္လည္ ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါသည္။
ပစၥည္းဆိုပါကလည္း အသစ္ဆိုလွ်င္ အလြန္သံုး၍ေကာင္းသည္။ တယုတယ ကိုင္တြယ္ကာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သံုးသည္။ ေက်ာင္းတက္ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းဖြင့္စ၌ အလြန္တက္ၾကြသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကလည္း အသစ္၊ စာအုပ္ ကေလးေတြကလည္း အသစ္။ ဗလာစာအုပ္အသစ္ကေလးက ထြက္လာေသာ အန႔ံကေလးသည္ပင္ ခ်စ္ဖြယ္၊ စဲြမက္စဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ပင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားမွာလည္း ဖဲြ႔စ၌ အဖဲြ႔၀င္အားလံုးပင္ တက္တက္ ၾကြၾကြႏွင့္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾက၊ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾက။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္အတန္ၾကာသြားလွ်င္ အီသြားကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျမင္မၾကည္လင္လာ၊ တြက္ကပ္လာ။ တက္တက္ၾကြၾကြ မရိွေတာ့တာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါ၏။
ထိုကဲ့သို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အဖဲြ႔မွာလည္း စတင္ၿပီး ေလးငါးႏွစ္အတြင္း တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ မေနမနား အင္တိုက္အားတုိက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကေသာ္လည္း ၅ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အင္အားေလ်ာ့သြားပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္သူျပန္၊ အျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားသူသြား၊ စင္ကာပူတြင္ပင္ရိွေသးေသာ္လည္း ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္သူေဖ်ာက္ ႏွင့္ အေတာ္အင္အား ခ်ိနဲ႔သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုတိုင္သည္ထိ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနႏိုင္ေသးသည့္အတြက္ ပင္ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အလြန္ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။
ပထမဦးဆံုး စတင္အလႉေငြေကာက္သည့္ေန႔မွာ ၂၅-၈-၂၀၀၁ ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စတင္စုစက အလႉေငြနည္း ေသးသည့္အတြက္ ဒီဇင္ဘာလ ေရာက္မွစတင္လႉႏိုင္ပါသည္။ ထိုစဥ္က အလႉေငြ ၆၂၂ ေဒၚလာ ရ၏။ ထိုအခ်ိန္က ေငြေစ်းႏွင့္ ဆို ျမန္မာေငြက်ပ္ ၂ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဆံုးစတင္လႉခဲ့သည့္ အေၾကာင္း အပိုင္း ၅ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
အမ်ားႏွင့္လုပ္တာျဖစ္သည့္အတြက္ အက်ယ္အက်ယ္မၿငိမ္းဖြယ္ မျဖစ္ရေလေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က စာရင္းဇယားမ်ား အားလံုးကို တိတိက်က်လုပ္ထားသည္။ မည္သူမည္သည့္ေန႔က မည္မွ်ထည့္သည္။ ယခုလ စုေငြမည္မွ်ရသည္။ ေငြေပါက္ေစ်း မည္မွ်ႏွင့္ ေငြမည္မွ်ကို မည္သည့္ဆိုင္မွ မည္သူသို႔ မည္သည့္ေန႔က လဲႊလိုက္သည္။ မည္သည့္ေနရာသို႔ မည္သူမ်ားသြားၿပီး မည္ကဲ့သို႔လႉလုိက္သည္ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ သြားေရာက္လႉဒါန္း၍ ရိုက္ကူးလာေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကိုလည္း အယ္လ္ဘမ္ထဲတြင္ ကဗၺည္းထိုးကာ စနစ္တက် သိမ္းထားသည္။ ႏွစ္ပတ္လည္ ေရစက္ခ်ပဲြမ်ားတြင္ အလႉရွင္မ်ားအားလံုးကို ဖိတ္ကာ ထို ဓါတ္ပံုမ်ားျပကာ ရွင္းလင္း ေျပာျပသည္။
လႉသည့္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စိတ္တူကိုယ္တူ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ မူတစ္ခု ရိွပါသည္။ ေငြသားလႉမွ အဆင္ေျပမည့္ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွလဲြ၍ မည္သည့္ေနရာကိုမွ ေငြသားမလႉ။ မည္သူ႔လက္ကိုမွ ေငြမအပ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားကာ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းကို တိုက္ရိုက္ေထာက္ပံ့ေပးရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤမူကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်င့္သံုးလာခဲ့ရာ အလႉသက္တမ္း ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ခါနီး ယေန႔ထိတိုင္ ျဖစ္၏။ လႉစ ပထမ ၄ ႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ လူပ်ိဳမ်ားခ်ည္းျဖစ္ရာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားႏိုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုမူ အသီးသီးအိမ္ေထာင္မ်ားက်ကာ သားႏွင့္မယားႏွင့္ ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရန္ အခက္အခဲမ်ားရိွလာသျဖင့္ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးသူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူမ်ားကို အလႉေငြ ေပးအပ္ကာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ေစပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္ ျပန္လွ်င္မူ ကိုယ္တိုင္သာ သြားေရာက္လႉဒါန္းေလ့ ရိွၾကပါသည္။
အစပိုင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုစည္းကာ လႉျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ မည္သည့္နာမည္မွ်မခံပဲ သည္အတိုင္းလႉျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလႉခံရာတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လႉဒါန္းသည့္ေနရာမ်ားက ေမးလာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျဖရတာ မလြယ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က စေနေန႔တိုင္း တရားဓမၼမ်ားေဆြးေႏြးရာမွ ျဖစ္လာသည့္ အဖဲြ႔ကေလးျဖစ္သျဖင့္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ ဟု အမည္ေပးလိုက္ပါသည္။
လႉသည့္ေနရာေရြးခ်ယ္ရာတြင္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ေလ့လာကာ လိုအပ္သည္မ်ား ကိုပါတြက္ခ်က္လာလွ်က္ လႉျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စုေဆာင္းရလာသမွ်ေသာ ေငြကေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိထိေရာက္ေရာက္ ျဖစ္ေအာင္ လႉပါသည္။ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ဖံုးဆက္ခ၊ ပစၥည္းသယ္စရိတ္၊ လမ္းစရိတ္ စသည့္ အေထြေထြအသံုးစရိတ္ကို အလႉေငြ ထဲမွ မသံုးဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔သီးသန္႔ထည့္၀င္ေငြမွသာ သံုးပါသည္။ ဤအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အမာခံမ်ားက တစ္လလွ်င္ ၁၀ သီးသန္႔ထပ္စုပါသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လႉမည့္ေနရာမ်ားကို အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ စုေဆာင္းထားကာ မည္သည့္ ေနရာသို႔ မည္သည့္လတြင္ လႉမည္ဟု ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္က်သျဖင့္ အေရးေပၚအကူအညီလိုသည့္ေနရာမ်ားကိုမူ အားလံုးသေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ အေရးေပၚ ခ်က္ျခင္းလႉၾကပါသည္။
အလႉေငြစုသည့္အခ်ိန္မွာ လခထုတ္ၿပီးသည့္ လဆန္းပထမပတ္ ျဖစ္၏။ အလႉေငြစံုသည္ႏွင့္ အလႉေငြကို အလႉရွင္စာရင္းႏွင့္တကြ ျမန္မာျပည္ရိွ အလႉကိစၥလုပ္ကိုင္ေပးမည့္သူထံ ပို႔ပါသည္။ အလႉေငြရလွ်င္ရျခင္း ထိုသူကလည္း အခ်ိန္ဆဲြမေနဘဲ လႉရမည့္ေနရာသို႔သြားကာ လုိသည့္ပစၥည္းမ်ား၀ယ္ျခမ္းကာ တပါတည္း ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္မွ အလႉကိစၥမ်ားကို အမ်ားဆံုးလိုက္ပါ ေဆာင္ရြက္ေပးသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီး ေဒၚက်င္က်င္ႏွင့္ ကိုေရခ်မ္း၏ညီ ကိုမိုးေက်ာ္ေဌးတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ကိုႏြယ္၀င္း၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ကိုေသာင္းတန္၏ အစ္ကို၊ ကိုျမင့္သိန္း၏ ဇနီးသည္၊ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းမ်ား။ အျခားအလႉရွင္မ်ား၏ အဆက္အသြယ္မ်ားလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို လိုက္ပါ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ပံုကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရလွ်င္ ပထမ အလႉခံလာေသာ ေနရာသို႔သြား၍ ရြာလူႀကီးမ်ား၊ တာ၀န္ခံမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ဘာလိုသလဲ ဆိုတာေမးပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလိုအပ္သည့္အရာအတြက္ မည္မွ်ကုန္က်မည္၊ မည္မွ်ၾကာမည္၊ မည္သို႔လုပ္ရမည္၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္လိုအပ္သည္ စသည္တို႔ကို လက္သမား၊ ပန္းရံ စသည္တို႔ေခၚကာ အေသးစိတ္တြက္ခ်က္ၾကပါသည္။ ဥပမာ - ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉမည္ဟု ေရြးခ်ယ္ထားေသာေနရာမွာ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းကို သြပ္အမိုးလႉရန္ ဆံုးျဖတ္သည္ ဆုိပါစို႔။ သြပ္မိုးရန္ သစ္မည္မွ်လိုမည္၊ သြပ္မည္မွ်၊ သံမည္မွ်၊ သယ္ခ၊ လက္သမားခ စသည္ အားလံုးကို တြက္ခ်က္သည္။
ထိုသတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို စင္ကာပူရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ပို႔ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မည္သည့္လတြင္လႉရန္ သင့္ေတာ္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ထိုသတ္မွတ္ထားေသာလတြင္ အလႉေငြပို႔သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလႉေငြပို႔သည့္ရက္မွာ လဆန္း ၁၀ ရက္ေန႔ခန္႔ျဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးကို အဓိကထားလႉသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း။ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၊ လမ္း၊ တံတား၊ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္း၊ ေရတြင္း၊ ေရကန္ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုမ်ား ႏွင့္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ပဲြလမ္းသဘင္မ်ားကို လႉတာနည္းပါသည္။ မလႉ သေလာက္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရိွပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေတာ္မ်ားမ်ားက လႉသည္ဆိုရာတြင္ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အေဆာက္အဦမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုရားမ်ား၊ ပရိယတိၱတကၠသိုလ္မ်ား၊ တရားပဲြမ်ား စသည္တို႔ကိုသာ လႉဘို႔ရာ အားသန္သည္။ ဘုရားကိုေရႊခ်မည္ဆိုလွ်င္သာ ထည့္၀င္မည့္သူမ်ားေသာ္လည္း မူလတန္းေက်ာင္းမွာ အိမ္သာေဆာက္ဘို႔ ကိုမူ မည္သူမွ် စိတ္မ၀င္စားပါ။ ပိုက္ဆံထည့္ဘို႔ အသာထား။ ပိုက္ဆံလာစုသူမ်ားကိုပင္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာလႊတ္ၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ကြ်န္ေတာ္က စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု ေထာင္ေပးထားသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ျဖစ္၏။ ေဆာက္စက ဓနိမိုးျဖစ္သည္။ ရြာမွလူငယ္မ်ားစုကာ ထိုစာၾကည့္တုိက္ကေလးကို သြပ္မိုးႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာအတြင္းလွည့္ကာ အလႉေငြေကာက္ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္ဆို ထည့္မယ္၊ မင္းတို႔စာၾကည့္အတြက္ေတာ့ မထည့္ႏိုင္ဘူူးေဟ့ ဟု ေျပာင္ပင္ေျပာလႊတ္ၾကပါသည္။ သိပ္မၾကီးလွေသာ သည္အေဆာက္အအံုကေလး သြပ္မိုးဘို႔ရာ ႏွစ္အတန္ၾကာ စုယူရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပို႔ိလိုက္ေသာ အလႉေငြရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အစ္မႀကီးက လႉရမည့္ေနရာသို႔သြားကာ ရြာလူႀကီးမ်ားကို အေၾကာင္းလည္းၾကား၊ လက္သမားလည္းငွား၊ ပစၥည္းလည္း၀ယ္။ ပစၥည္းမ်ားကို ရြာသို႔ပို႔။ အကယ္၍ ေက်ာင္းကို သြပ္မိုးရမည္ ဆိုလွ်င္ သြပ္မ်ားေရာက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းမိုးေစကာ ရက္ပိုင္းအတြင္း အၿပီးလုပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနရာက ရန္ကုန္ႏွင့္ မနီး လွ်င္ ညအိပ္ညေန သြားသင့္ သြားရပါသည္။ သည့္အတြက္ သြားလုိက္ျပန္လိုက္ မလုပ္ႏိုင္။ ကရိကထမ်ားလွသည္။ တစ္ေခါက္တည္းႏွင့္ အၿပီးလုပ္ရသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သည့္အရာသည္ စင္းလံုးေခ်ာရိွပါမည္နည္း။ အဆင္ေျပသည့္ေနရာမ်ား အဆင္ေျပသလို။ ေျပာရဆိုရ ဆက္ဆံရ။ လုပ္ရကိုင္ရ အင္မတန္ လက္ေပါက္ကပ္ေသာေနရာမ်ားလည္း ရိွပါသည္။ ေငြသားမလႉဘူးဆို မလႉရဘူး ဟု ေျပာလႊတ္သည့္ ေနရာမ်ားပင္ ရိွပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပပါမည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို ပစၥည္း၀ယ္ေဘာက္ခ်ာမ်ား၊ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္းမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ား စသည္တို႔ျဖင့္ အေသးစိတ္ မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဤမွတ္တမ္းမ်ားကိုစုကာ scan ဆဲြၿပီး soft copy ျဖင့္ သိမ္းထား၏။ ယခင္ကမူ ထိုစာရြက္စာတမ္းမ်ားကို သိမ္းထားေသးေသာ္လည္း စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပား လွသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေနရာအတည္တက် မရိွသူမ်ားအဖို႔ ထားရသိုရ၊ သိမ္းဆည္းရတာ မလြယ္လွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရးႀကီးေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳလႊာမ်ားကိုသာ သိမ္းထားလွ်က္ အျပန္အလွန္ေရးၾကေသာစာမ်ား၊ အလႉခံစာမ်ား၊ ေဘာက္ခ်ာမ်ားကိုမူ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ (ႏွေျမာပင္ႏွေျမာေသာ္လည္း) အားလံုးပစ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ soft copy မ်ားကိုမူ CD ျဖင့္ အလႉရွင္အားလံုးသို႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေရစက္ခ်ပဲြမ်ားတြင္ ေ၀ငွေပးခဲ့ပါသည္။
(၃၆) စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ လႉဒါန္းပံု
၂၀၀၁ ဒီဇင္ဘာတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္အေရျပားေရာဂါ အထူးကုေဆးရံုသို႔ ေငြ က်ပ္ ၂ သိန္းလႉခဲ့ၿပီး ၂၀၀၂ ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္ တည္ေဆာက္လွ်က္ရိွေသာ ေရႊတိဂံုပံုတူေစတီေတာ္သို႔ အရံေစတီတစ္ဆူအတြက္ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ သာေကတရိွ မွန္ကင္းပရဟိတေဂဟာသို႔ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း လႉခဲ့ပါသည္။ မွန္ကင္းေက်ာင္းမွဆိုလွ်င္ သူတို႔ကို လစဥ္လႉမည္မွတ္သျဖင့္ အလြန္၀မ္းသာေနသည္ဟု ၾကားသိရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ပင္ မေကာင္းၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တစ္ေနရာထဲ ေစာက္ခ်လႉမွာ မဟုတ္သည့္အတြက္ မတတ္ႏုိင္ပါ။
၂၀၀၂ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္မူ ေကာက္ခံရရိွေငြမွာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၃၄၅ ထိ တိုးလာပါသည္။ ထိုအလႉေငြကို ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါေတာကြင္းေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ က်ပ္တစ္သိန္း၊ ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ေအာင္မဂၤလာလမ္း ရိွ မဂၤလာသုခ ပါဠိတကၠသိုလ္သို႔ က်ပ္တစ္သိန္းသံုးေထာင္၊ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ိသာခါ သီလရွင္သင္မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ က်ပ္တစ္သိန္း၊ ပုလဲၿမိဳ႔သစ္၊ ျမသိဂႌသီလရွင္သင္ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ က်ပ္တစ္သိန္း စသျဖင့္ ခဲြေ၀လႉဒါန္းလိုက္ၾကသည္။
၀ါးေတာကြင္းေက်ာင္းအတြက္ စာသင္ခံုမ်ား၊ ဆရာထိုင္ခံုမ်ား၊ နာရီ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကိး စသည္တို႔ လႉဒါန္းခဲ့၏။ လႉဒါန္းရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးက သစ္မ်ားကိုကိုယ္တိုင္၀ယ္၊ လက္သမားကိုယ္တိုင္ငွားကာ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ လုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သီလရွင္သင္ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားကား အေတာ္ေလး အေျခအေနဆိုး၏။ ျမသိဂႌေက်ာင္းမွာ တဲပုတ္ ကေလးထဲတြင္ သီလရွင္မ်ားေနကာ တဲစုတ္ကေလးထဲတြင္ ကေလးမ်ားကို စာသင္ေပးေနျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔က ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေလး ေဆာက္ခ်င္သည္။ ယခုအလႉေငြကိုမူ အေရးေပၚလိုေနေသာ စားစရိတ္ထဲထည့္လိုက္ရသျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာက္ခန္း မေရာက္ခဲ့။ ဆရာႀကီးမ်ားက သူတို႔မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္ပစၥည္းကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ရမည္နည္း စနည္းနာကာ လုိက္၀ယ္ေနရသျဖင့္ ပစၥည္းလႉမည့္အစား ေငြသားလႉရန္ ေျပာပါသည္။ ကေလးမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရး တာ၀န္ယူထားရေသာ သည္ သီလရွင္ဆရာႀကီးမ်ားမွာ မယံုစရာမရိွသျဖင့္ ကိုေရခ်မ္းက သူတို႔ေျပာသလို ေငြသားသာ လႉခဲ့ပါသည္။
၂၀၀၂ မတ္လတြင္ ကိုေရခ်မ္း ျမန္မာျပည္ရိွ မိဘရပ္ထံ ေခတၱျပန္ပါသည္။ သူျမန္မာျပည္၌ရိွေနစဥ္ သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန သာသနာထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးအဖဲြ႔မွ ဦးစီးမႈး ဦးတင္ထြဋ္ႏွင့္ သြားေတြ႔ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉအေၾကာင္း ဂဃနဏ ေျပာျပေသာအခါ ဦးတင္ထြဋ္က ျမန္မာတျပည္လံုးရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္၊ သီလရွင္သင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား စာရင္းကို ေပးလိုက္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ သူက သည္ေက်ာင္းမ်ားအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာသိသျဖင့္လည္း ကိုေရခ်မ္းကို ဘယ္ေက်ာင္းအေျခအေနကေတာ့ ဘယ္လိုရိွတယ္၊ ဘယ္ေက်ာင္းကေတာ့ အျမန္လႉႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနဆိုးတယ္ စသည္ျဖင့္ လမ္းညႊန္လိုက္ပါေသး၏။ ထိုမွ်သာမက ကိုေရခ်မ္း ထိုေက်ာင္းမ်ားသို႔ အလႉကိစၥမ်ားသြားေရာက္ေဆာင္ရြက္စဥ္လည္း လုိက္ခဲ့ပါေသးသည္။ တာ၀န္အရသာမဟုတ္ဘဲ ေစတနာ အျပည့္ႏွင့္ေဆာင္ရြက္ေပးေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးပါေပတည္း။
ကိုေရခ်မ္းက လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ႀကီးဌာန၊ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနသို႔ လည္း သြားကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပရာ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနက တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ သူတို႔လက္ေအာက္ရိွ ကေလးျပဳစုေရးဌာနမ်ား၊ လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၊ အမိ်ဳးသမီးသက္ေမြးအတတ္သင္ေက်ာင္းမ်ား၊ မသန္မစြမ္းသင္တန္း ေက်ာင္းမ်ား၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း၊ နားမၾကားေက်ာင္း၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ား၊ ပရဟိတေဂဟာမ်ားႏွင့္ အျခား ခ်ဳိ႔တဲ့ေသာ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းအဖဲြ႔အစည္းမ်ားစာရင္း အျပည့္အစံုကို ေပးခဲ့ပါသည္။
ကိုေရခ်မ္းက လႉမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရြးထားေသာေနရာမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္စံုစမ္းကာ လိုအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရြးခ်ယ္ယူ။ ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္လႉခဲ့၏။ ေတဇာရာမ ႏွင့္ တိုင္တစ္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းမ်ားမွ လိုအပ္ေနေသာ စာသင္ခံုမ်ားကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း လက္သမားမ်ားအား ေခၚယူလွ်က္ သူ႔အိမ္၌ ပင္ ျပဳလုပ္ေစၿပီး ထိုခံုအားလံုးကို သူပုိင္ကားျဖင့္ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားလႉခဲ့သည္။ အျခားလႉဒါန္းၿပီးေသာ ေနရာမ်ား သို႔လည္း မ်က္ျမင္သြားေရာက္ၾကည့္ရႈကာ မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ခဲ့သည္။
ကိုေရခ်မ္းသြားေရာက္လႉခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားမွာ ေရႊျပည္သာရိွ ေတဇာရာမ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္အလယ္တန္းေက်ာင္း၊ အေနာက္အုတ္က်င္းေက်ာင္း၊ ဒဂံုၿမိဳ႔သစ္ေတာင္ပိုင္းရိွ တုိင္တစ္ရာေက်ာင္း၊ ဒဂံုဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔နယ္ရိွ ၀ိသာခါ သီလရွင္သင္ မူလတန္းေက်ာင္း၊ ပုလဲၿမိဳ႔သစ္ရိွ ျမသိဂႌသီလရွင္သင္ မူလတန္းေက်ာင္း၊ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ အ.မ.က တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာသို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းစဥ္က အနီးအနားရိွေက်ာင္းမ်ားသို႔လည္း သြားေရာက္ကာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ေက်ာင္းမ်ားအေျခအေနကို ၾကည့္ရႈေမးျမန္းစံုစမ္းကာ ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ယူခဲ့ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ားအနက္ ပန္းေတာႀကီး အ.ထ.က ႏွင့္ ပိႏဲၷကြင္း အ.မ.က တုိ႔ကို လႉဒါန္းရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထိုအေတာအတြင္း ေရျဖဴေက်ာင္းမွလည္း သတင္းၾကား သျဖင့္ လာေရာက္ကာ ဓါတ္ပံုအခ်က္အလက္အျပည့္အစံုႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာျပၿပီး စာသင္ခံုမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းမ်ား အလႉခံလာပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔တြင္လည္း ကိုေက်ာ္ႏိုင္စိုး၊ ကို၀င္းျမင့္၊ ကိုေက်ာ္ေဇာ၊ ကိုတင္ကို၊ ကိုမိုးဦးတို႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္လာကာ အင္အားေတာင့္တင္းလာပါသည္။ အလႉကိစၥမ်ားအား သူတစ္လက္၊ ငါတစ္လက္ျဖင့္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ စုေပါင္းလုပ္ၾကရာ ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလွပါသည္။
(၃၇) ကိုေရခ်မ္းႏွင့္ အစ္မႀကီးေဒၚက်င္က်င္တို႔ အလႉကိစၥမ်ား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဆာင္ရြက္ပံု
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ ေဒသမ်ား၊ အလႉရွင္မ်ားလက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ား၊ ေဒသခံျပည္သူတို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွေသာ ေဒသမ်ားကို ေရြးခ်ယ္လႉဒါန္းသည္ျဖစ္ရာ ဆက္သြယ္ေရး၊ သြားလာေရး၊ အလႉပစၥည္းမ်ား ေပးပို႔ေရး တို႔တြင္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ကိုေရခ်မ္းက ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာျပပါသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အစ္မႀကီးရယ္ ျမသိဂႌသီလရွင္ေက်ာင္းကို သြားေတာ့ ေအာင္မယ္ေလး၊ ေ၀းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့ဗ်ာ။ ဘတ္စ္ကားကို ဂိတ္ဆံုးထိစီး။ ၿပီးေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ အဲဒီက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေလးက ေျပာတယ္။”
“အရင္တံုးကေတာ့ ေက်ာင္းကို လမ္းနဲ႔နီးနီးထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းနဲ႔နီးေတာ့ ျပႆနာေတြမ်ားတယ္။ သီလရွင္ဆိုတာ မိန္းကေလးေတြမို႔ ထိန္းရတာ မလြယ္ပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတြ ျဖစ္လာရင္ ေက်ာင္းသိကၡာက်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေတာ္ၾကာလူထြက္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာသီလရွင္ျပန္၀တ္လိုက္နဲ႔ အရမ္းဇယားရႈပ္တယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္မို႔လို႔ ေက်ာင္းကို ဒီေနရာ ေရႊ႔လိုက္ရတာပါ” တဲ့။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေငြသားမလႉဘဲ ပစၥည္းပဲလႉမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာေလးက သူတို႔လုပ္ေနရပံုကို ရွင္းျပတယ္။ “ဆရာေလးတို႔ကေတာ့ ပစၥည္းအစား ေငြသားပဲ လုိခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာေလးတို႔က ဘယ္ေနရာမွာ ဘာပစၥည္းေတြ ေစ်းက်သလဲ အျမဲစံုစမ္းေနၿပီး ေစ်းက်တဲ့ပစၥည္းကို ခ်က္ျခင္းေကာက္၀ယ္ထားလိုက္ရတာ။ ထင္းေစ်းက်ရင္ ထင္း၊ ဆန္ေစ်းက်ရင္ ဆန္၊ ဆီေစ်းက်ရင္ ဆီ စသျဖင့္ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ လက္ထဲမွာသာ ေငြရိွထားရင္ ေစ်းက်တဲ့ပစၥည္းကို ခ်က္ျခင္း၀ယ္ထားႏိုင္တာေပါ့။” တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပိုက္ဆံပဲ လႉလိုက္ေတာ့တယ္။ သူတို႔က ကေလးေတြအတြက္ တကယ္လုပ္ေနၾကရတာဆိုေတာ့ မဟုတ္တာ လုပ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။”
ဆက္လက္၍ ကိုေရခ်မ္းက -
ေနာက္ၿပီး သူတို႔ိဒီေက်ာင္းကေလး ေဆာက္ရပံုလည္း ေျပာျပေသးတယ္။
“ဆရာေလးတို႔ေနတာက အားလံုး သီလရွင္ခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ လက္သမားငွားရင္ လက္သမား ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ သီလရွင္ေပါက္စေတြ ျပႆနာတက္လာႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာေလးတို႔ ဘယ္လက္သမားမွ မေခၚဘဲ ဒီေက်ာင္းေလးကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ တိုင္ထူ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မိုး။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ကာ ေပါ့။ အမိုးမိုးေတာ့ တိုင္ကီေတြ ဆင့္၊ သီလရွင္ႏွစ္ပါးက ကိုင္ထား။ က်န္တဲ့တစ္ပါးက တက္မိုးေပါ့။ အနားမွာရိွတဲ့ ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဆရာေလး တို႔လုပ္ကိုင္ေနတာ အျမင္မေတာ္ေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာရတာပဲ။”
“ေက်ာင္းက ၀ါးေဆာင္ေလးပါဗ်ာ။ အလႉရွင္ ပါးရွားေတာ့ အေတာ္ေလး ဆင္းရဲရွာတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းက မိဘမဲ့ မိန္းကေလးေတြေခၚၿပီး ေကြ်းေမြး၊ အ၀တ္ဆင္ေပး၊ စာသင္ေပးတယ္။ အနီးအနားက ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးမေလးေတြလည္း ေခၚၿပီး စာသင္ေပးတယ္။ လူေတြကဗ်ာ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ က်ရင္သာ ရက္ရက္ေရာေရာလႉခ်င္ၾကတာ။ သီလရွင္ေတြဆို သိပ္လႉခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ခမ်ာ၊ ခံလို႔ရတဲ့ ဆြမ္းဆန္ေလးေတြ၊ အလႉေငြေလးေတြနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ေနရရွာတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ သေဘာအရဆိုရင္ အဲဒီေက်ာင္းေလးကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ၿပီးလႉခ်င္ေသးတယ္။”
ထို႔ျပင္ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ အ.မ.က သို႔စာသင္ခံုမ်ားလႉျခင္းအတြက္ ေရစက္ခ်ပဲြသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ပံုကိုလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါးေတာကြင္းေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပဲြကို လာမယ္ဆိုတာ အစ္မႀကီးက ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားထားေတာ့ ကားလမ္းကို လာႀကိဳေနတာ လွည္းဆယ္စီးေလာက္ရွိတယ္ဗ်ိဳ႔။ မနက္ သံုးနာရီေလာက္ကတဲက လာႀကိဳေနၾကတာတဲ့။ ကားက ဘယ္အခ်ိန္ဆိုက္မယ္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိေတာ့ အေစာႀကီးလာၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ ေန႔မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီရိွေနၿပီ။ သူတို႔ တစ္မနက္လံုး ေစာင့္ေနရတာ။ ကြ်န္ေတာ္စီးတဲ့လွည္းကို ေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးက ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ႏြားေတြကလည္း ဒီေကာင္လွည္းမေမာင္းတတ္ဖူး ဆိုတာ သိတယ္ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ တစ္ေတာင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ကန္သင္းေတြေပၚျဖတ္ေျပး၊ ျခံေတြ၀င္တိုး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါထဲနဲ႔ ႏြားလွည္းဆို တပ္လန္သြားတာပဲဗ်ဳ႔ိ၊ ဟား ဟား ဟား။”
ဆက္လက္၍ -
“အလႉလုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ဘာမွ ဟန္ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာလဲပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ စားၾကတာလဲ အားရပါးရ။ ဒါနဲ႔ ညေနက်ေတာ့ ကာလသားတစ္ဖဲြ႔က အရက္ေသာက္ခ်င္ တယ္ဆိုလို႔ ကိုင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မေသာက္တတ္ဖူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ၾက ဆုိၿပီး ေငြ ၃၀၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အစ္မႀကီးသိေတာ့ ဆူလုိက္ပြက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။
ေရစက္ခ်ပဲြၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပိႏၷဲကြင္း၊ ကမ္းၿပိဳေတာင္က ဘုန္းႀကီး အေလာင္းေတာင္ ၀င္ဖူးခဲ့ေသးတယ္။ ပိႏဲၷကြင္းေက်ာင္းမွာလည္း စာသင္ခံုက အလံုအေလာက္မရိွတာေၾကာင့္ စာသင္ခံုေတြ လႉမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ပန္းေတာႀကီးေက်ာင္းလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္သန္းဦးက ေက်ာင္းက Multimedia Room အတြက္ အလႉခံတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္လမွာ လႉဘို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အေၾကာင္းၾကားလုိက္ပါမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။”
၀ါးေတာကြင္းမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္အနီးပတ္၀န္းက်င္ရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လႉဒါန္းပါသည္။
ကိုေရခ်မ္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားစာရင္း စာအုပ္ႀကီးေပးလိုက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေကာင္းႏိုးရာရာေက်ာင္းမ်ား ေရြးေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္၌ ေက်ာင္းနာမည္သာပါၿပီး လိပ္စာအတိအက်မပါ။ ထိုအခါ ထိုေက်ာင္းမ်ားအတြက္ အလႉေငြပို႔လိုက္ၿပီး လႉမည္လည္း ဆုိေရာ လိပ္စာမရိွသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ရပံုကို ကိုေရခ်မ္းက ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါသည္။
“ကိုေအးၿငိမ္းတို႔က ေတဇာရာမ၊ အေနာက္အုတ္က်င္း နဲ႔ တိုင္တစ္ရာေက်ာင္းေတြလႉမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုသြားရ မလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကိုဆက္သြယ္ရမလဲ ဘာမွ တိတိက်က် မသိေတာ့ အစ္မႀကီးတို႔အေနနဲ႔ လုပ္ရကိုင္ရတာ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ တယ္။ ေနာက္မွ သာထြန္းျပန္႔က ဦးစီးမႈး ဦးတင္ထြဋ္နဲ႔ဆက္မိတယ္။ ဦးတင္ထြဋ္ကေတာ့ အားတက္သေရာ အကူအညီ ေပးတယ္။ သူပဲအဲဒီေက်ာင္းေတြလိုက္ပို႔၊ လႉဘို႔လည္း သူပဲစီစဥ္ေပး၊ လႉတဲ့ေနရာေတြကိုလည္း သူလိုက္လာတယ္။ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူ လုိက္လုပ္ေပးတာ။ သူ႔ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္။ သူလိုက္လုပ္ေပးလို႔ အကုန္အဆင္ေျပေပတာပဲ။ ႏို႔မို႔ဆိုဗ်ာ။ ျမသိဂႌလိုေနရာမ်ိဳး လိပ္စာသိေတာင္ လိုက္ရွာဘို႔လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။”
ေရႊျပည္သာရိွ ေတဇာရာမ၊ အေနာက္အုတ္က်င္း၊ ဓမၼာစရိယ စသည့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ လႉဒါန္းပံုကိုလည္း ကိုေရခ်မ္းက ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာက္သည္ခ်ပါသည္။
“ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ရခိုင္လူမ်ိဳးထင္တယ္ဗ်။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေမြးထားၿပီး တျခား ဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြကိုေတာ့ ေန႔တက္ခိုင္းတယ္။ ေက်ာင္းသားစုစုေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဆရာဆရာမ ေတြကိုေတာ့ လခေပးၿပီး ငွားထားရတာတဲ့။ သူတို႔လဲပဲ သိပ္ေတာ့ လခမမ်ားၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးကလည္း သူတတ္ႏုိင္ သေလာက္ ေပးရတာပဲ။ အဲဒီလိုေပးႏိုင္ဘို႔ေတာင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြဆီက ၅၀ - ၁၀၀ စသျဖင့္ ေကာက္ရေသးတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို လခ ၃ - ၄၀၀၀ ေလာက္ပဲရၾကတာပါဗ်ာ။ ဆရာဆရာမအမ်ားစုက အဲဒီေက်ာင္းကေအာင္သြား တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေက်ာင္းမွာပဲ ျပန္ခန္႔ထားတာ။ အဲဒီက တာ၀န္ခံဆရာႀကီးက M.Sc ေအာင္ၿပီး သားတဲ့။ သူေတာင္မွ လခ ၄၀၀၀ ပဲရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔ သူေပါ့။ အဲဒီဆရာႀကီးက ေျပာတယ္။”
“သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းဘာလို႔ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ လာထိုင္ေနရသလဲ၊ တျခားကုမၸဏီေတြမွာလုပ္ရင္ လခ တစ္ေသာင္းေက်ာ္၊ ႏွစ္ေသာင္းရတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာလုပ္ေနရင္ ေနစရာမပူရဘူး။ အခ်ိန္တန္လို႔ေက်ာင္းသြားရင္ ထမင္းတစ္နပ္ေတာ့ စားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဘို႔၊ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားဘို႔ အခိ်န္မရိွေတာ့ အပိုကုန္စရာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အပိုစရိတ္စက ဘာကုန္စရာမွ မရိွေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး မိဘမဲ့ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရေတာ့ ကုသိုလ္အမ်ားႀကီးရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ ၿမဲေနတာ - တဲ့။”
ေက်ာင္းအေျခအေနကို ကုိေရခ်မ္းက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္ေျပာျပပါသည္။
“ေက်ာင္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းဆိုတာ့ ၈ တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ ကေလးေတြကို အထက္တန္းေက်ာင္း ပို႔တဲ့အခါ ေက်ာင္းအပ္ခ၊ စာအုပ္စာတမ္းေၾကး၊ ေက်ာင္း၀တ္စံုစရိတ္ စသျဖင့္ေပးဘို႔ ေငြေရးေၾကးေရးအခက္အခဲရိွတယ္။ ေက်ာင္းသား ကလည္း တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ ေငြကလည္း မနည္းလွဘူး။ အလႉရွင္မရိွတဲ့အခါ ေက်ာင္းကို အေၾကြးအပ္ထားရတာ ေတြေတာင္ရိွတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔တယ္။ ေနာက္ၿပီးတစ္ႏွစ္လံုးစာ ေက်ာင္းစရိတ္လည္း ထည့္တြက္ရေသးတယ္။ ဒါက တစ္ႏွစ္ထဲမဟုတ္ဘူး။ ႏွွစ္တိုင္းႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာ။ ဘုန္းႀကီးက သူတတ္ႏိုင္သေရြ႔ပဲ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခ်င္ တယ္။ ကေလးေတြကို ဘန္းျပၿပီး အလႉခံတာမ်ိဳးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းမွာက အိမ္သာေကာင္းေကာင္းမရိွဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာအရေတာ့ ေနာက္တစ္ခါလႉရင္ အိမ္သာေဆာက္ေပးေစခ်င္တယ္။”
အေနာက္အုတ္က်င္းေက်ာင္းမေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္လိုေနသည့္ စာသင္ခံု၊ စားပဲြစသည္မ်ားကို ဂ်ပန္မွ အလႉရွင္မ်ားလာေရာက္လႉဒါန္းသြားၿပီးျဖစ္၍ အားလံုးျပည့္စံုၿပီ။ သို႔ေသာ္ လိုအပ္ေနသည္မွာ ဆရာဆရာမမ်ားကို လခ ေပးေရး ျဖစ္၏။ သို႔အတြက္ အလႉေငြအားလံုးကို ဆရာဆရာမမ်ား လခေပးရန္ စိုက္ထူထားေသာ ပညာေရး ေငြပေဒသာပင္ထဲ ထည့္၀င္လိုက္သည္။ ထို႔အတူပင္ ဓမၼာစရိယေက်ာင္းတြင္လည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္တုိင္ပင္ကာ ေက်ာင္း၌လိုေနေသးေသာ ဆရာစားပဲြႏွင့္ထိုင္ခံု ၅ စံု ႏွင့္ ပိုေသာေငြကို ပညာေရးေငြပေဒသာပင္ထဲ ထည့္၀င္လုိက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေသာအခါ သူတို႔ကလလည္း အားတက္သေရာ အလႉေငြမ်ားထည့္ပါသည္။ အလႉခံေသာေနရာမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားလာရကား ရေသာအလႉေငြမ်ားကို တစ္လႏွစ္ေနရာအစား တစ္လလွ်င္ ၄ ေနရာခဲြေ၀လႉရန္ တိုင္ပင္ၾကပါသည္။
ဆက္ပါဦးမည္။
၃-၉-၂၀၁၁၊ ညေန ၄း၅၀ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233
Singapore 644663
Tel: 97303027
No comments:
Post a Comment