ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းသည္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ ဆိုျခင္း အေၾကာင္း

စင္ကာပူႏုိင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ ဘိတ္ၾကားမႈျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသို႔ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔က လာေရာက္ခဲ့၏။

“ကြ်န္မသြားတဲ့ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ျမန္မာေတြကို ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ေတြ႔ေလ့ရိွပါတယ္” ဟု သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္လည္း ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ ညေန ၈ နာရီမွ ၉ နာရီထိ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါသည္။

ထိုေတြ႔ဆံုပဲြတြင္ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အား “တိုင္းျပည္အတြက္ က်ရာေနရာကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးၾကပါ။ ဒါမွ တုိင္းျပည္ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တာ ပိုၿပီးျမန္လိမ့္မယ္” ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ထိုအခါ ပရိသတ္ထဲမွတစ္ေယာက္က “ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲ” ဟု ေမးသည္။ သူကလည္း ထပ္၍ “ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာကို က်ရာေနရာကေန လုပ္ေပးပါ” ဟုပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါသည္။ ေမးခြန္းေမးသည့္ ေမာင္ကေလးအေနႏွင့္ ထိုအေျဖစကားကို နားလည္မလည္ မေျပာတတ္ပါ။ ထို႔ၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က မိမိတို႔အေနႏွင့္ ဘာေတြလုပ္လို႔ရသနည္း ဆိုသည္ကို နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

တိုင္းျပည္ဆိုတာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ဖဲြ႔စည္းထားတာျဖစ္သျဖင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား တံုး, အ, ေနပါက ထိုတိုင္းျပည္ သည္ ငတံုး၊ ငအတိုင္းျပည္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ ႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ပါမွ တိုင္းျပည္သည္လည္း ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္မည့္ တိုင္းျပည္ျဖစ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ယခင္ ေဆာင္းပါး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မထူးခြ်န္ပါက သူမ်ားညာ၀ါၿဖီးဖ်န္းၿပီး ညာစားေနတာ ခံခ်င္တိုင္း ခံေနရမည္။ အခ်ခံရလို႔လည္း ခံရမွန္းမသိ။ အလံုးႀကီးႀကီးႏွင့္ထည့္ေနတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ သိပါသည္။

ထင္လြယ္ျမင္လြယ္ နမူနာတစ္ခုျဖင့္ တင္ျပပါရေစ။

ရခိုင္မွ ဘဂၤါလီ (သူရို႔အေခၚ ရိုဟင္ဂ်ာ) မ်ားအေရးတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက အဘယ္ေၾကာင့္ ၎တို႔ဘက္ကို ယိမ္းေနၾကရ သနည္းဆိုသည္ကို စဥ္းစားဘို႔ေကာင္းသည္။ ၎တို႔တြင္ website ေကာင္းေကာင္းရိွသည္။ ႏိုင္ငံတကာကို နား၀င္လာေအာင္ ေျပာျပႏိုင္သူမ်ား ရိွသည္။ သူတို႔အေပၚ ျမန္မာအစိုးရက ဘယ္နည္းဘယ္ပံုႏွိပ္စက္ေန၍ သူတို႔ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ ေနရေၾကာင္း အက္ေဆးေကာင္းေကာင္းေရးတတ္သူေတြရိွသည္။

သူတို႔၏ ထိုရိုက္ခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္တံု႔ျပန္ေျဖရွင္းဘို႔ရာ၊ ျပန္လည္ထိုးႏွက္ဘို႔ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္သူမ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရိွပါသနည္း။ ကိုယ္ကျပန္ေဆာ္ဘို႔အသာထား။ ယုတ္စြအဆံုး သူတို႔ဘာေရးထားတယ္ ဆိုတာေတာင္ မနည္းနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ဖတ္ေနရဆဲအဆင့္တြင္ပင္ ရိွေသးသည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ေန၍ ထိုဘဂၤါလီမ်ားအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္သာ ဥေရာပတြင္ေနသူ၊ ျမန္မာစာမဖတ္တတ္သူျဖစ္ပါက ဟို ဘဂၤါလီမ်ားေရးထားသည့္ website ကုိဖတ္ၿပီး ၎တို႔ကို သနား ေနမည္သာျဖစ္၏။ ၎တို႔ဘက္က ပါေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တို႔ေရးထားသမွ်ကိုသာ တဖက္သတ္ ဖတ္ေနရေသာေၾကာင့္တည္း။

သို႔ျဖစ္၍ ထုိကိစၥမ်ိဳးအပါအ၀င္ အျခားကိစၥရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သူမ်ားေတြႏွင့္ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္၊ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ရန္ အရည္အေသြးျပည့္၀ေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူရေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရာတြင္ အစိုးရကိုခ်ည္းအားကိုးေနလို႔မရ။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈလည္း မ်ားစြာ အေရးပါ ေလသည္။ အစိုးရက ဦးေဆာင္ရန္လိုသည္ကို ေျပာစရာမလို။ အစိုးရသည္ မူ၀ါဒခ်မွတ္ၿပီး ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ စနစ္မ်ား ေရးဆဲြက်င့္သံုးရန္လိုသည္။ ထိုစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္မူ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ အခန္းက႑ကို ေမ့ထားလို႔မရ။ စနစ္မည္မွ်ေကာင္းေနသည္ျဖစ္ပါေစ။ လူမ်ားမလိုက္နာလွ်င္ အလကားပဲျဖစ္သည္။

နားလည္လြယ္ေအာင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္ေတြ႔ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ နမူနာကေလးႏွင့္ ေျပာျပပါမည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တက္ပါသည္။ ဤသည္မွာ စတန္႔ထြင္လို၍ မဟုတ္။ တက္ခ်င္လို႔တက္တာ ျဖစ္၏။ ကြန္ေတာ္ ယခုမွ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ကို စ,သိတာမဟုတ္။ ဟို႔ ၁၉၈၀၊ တကၠသိုလ္ စာေပးစာယူသင္တန္း ဘ၀ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္လာၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္မွ ပို႔ခ်စာစဥ္မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ အလိုက္ စုေဆာင္းထားတာ ျပခ်င္ပါသည္။ 

အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ဆိုသည္မွာ ဆရာဆရာမမ်ားက တကၠသုိလ္တြင္ ပို႔ခ်သည့္အတိုင္း အေ၀းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မ်ားကို ပို႔ခ်ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ စာစဥ္မ်ားႏွင့္ ဗီဒီယိုေခြမ်ားပါသည္။ ဟိုးယခင္ ဗီဒီယိုမရိွခင္က တီဗီမွ အပတ္စဥ္ လႊင့္ေပးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားမွာ အေတာ္ေလးကို ျပည့္စံုပါသည္။ ဤစာစဥ္မ်ားကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန ေလ့လာပါက တကၠသိုလ္သြားတက္ေနသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္ ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ထိုစာစဥ္မ်ားကို ေသခ်ာစြာဖတ္ဖူးသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွပါသနည္း။ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္မွ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားကို တီဗီတြင္ ေစာင့္ၾကည့္နားေထာင္၊ ေလ့လာသင္ယူသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွပါသနည္း။ ပို႔ခ်ခ်က္စာစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ ပူးတဲြ ေပးပို႔လိုက္ေသာ ဗီဒီယိုေခြမ်ားကို ဖြင့္နားေထာင္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွပါသနည္း။

အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္သာ ဘီလ္ဂိတ္၏သားမက္ျဖစ္ခဲ့ပါက အေ၀းသင္တကၠသုိလ္အေၾကာင္း ဆာေဗးလုပ္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ (အခုေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပိုက္ဆံရွာေနရလို႔ ဆာေဗးလုပ္ဖို႔ အခြင့္မသာေပဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မိသားစုကိုပစ္ထားၿပီး ဆာေဗးသြားလုပ္ေနရင္ မိန္းမနဲ႔ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်ရမွာေပါ့။ ဤကား စကားခ်ပ္)

ကြ်န္ေတာ္မမွားဘူးဆိုလွ်င္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေထာင္ရိွပါက ပို႔ခ်စာစဥ္မ်ားကို ဖတ္ဖူးသူ ဆယ္ေယာက္ မွ်ပင္ ျပည့္မည္မထင္ပါ။ အထဲမွာ ဘာေတြေရးထားသလဲဆိုတာ စံုစမ္းေလ့လာဘို႔ ေ၀းစြ။ ထိုအေ၀းသင္စာစဥ္ စာအုပ္ထုပ္ကို အထုပ္ေျဖဖူးသူပင္ ဆယ္ေယာက္ျပည့္မည္ မထင္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ လုိက္ေမးမည္ဆိုပါက မိမိသင္ယူ ေလ့လာရမည့္ ဘာသာရပ္မ်ား၏ နာမည္ကိုပင္ မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္မည့္သူ အေတာ္ရွားပါလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ရမ္းတုတ္ျခင္း ျဖစ္၍ မွန္ခ်င္မွ မွန္ပါလိမ့္မည္။ တကယ္ဖတ္ရႈေလ့လာသူမ်ား မရိွဟု မဆိုလို။ ရိွသည့္တိုင္ အလြန္ရွားေၾကာင္း ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္၍ တကယ္ေလ့လာေနသူမ်ား မနာၾကပါႏွင့္။

ကြ်န္ေတာ္စာေမးပဲြေျဖရေအာင္သြားေတာ့ စာက်က္ေနသူ ေမာင္ကေလး၊ မယ္ကေလးတို႔ကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ ၾကည့္မိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွလဲြ၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ျပဌာန္းစာအုပ္ကိုင္ၿပီး စာက်က္ေနတာ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ အားလံုး က်ဴရွင္ စာအုပ္ သို႔မဟုတ္ ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ ေရးမွတ္ထားသည္မ်ားကို က်က္ေနၾကတာသာ ျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး ေျပာစရာရိွသည့္တစ္ခုမွာ သင္ၾကားေရးစာစဥ္မ်ားအေၾကာင္းျဖစ္၏။ သင္ၾကားေရးစာစဥ္မ်ား၏ အရည္အေသြး ကိုလည္း ျမွင့္ဘို႔လိုသည္။ အရည္အေသြးဆိုသည္မွာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စာရြက္သား၊ စာအုပ္အျပင္အဆင္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္ပံု စသည္တို႔ကိုသာ ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ အထဲမွ စာမ်ား၏ အရည္အေသြးလည္း ပါသည္။ ဤသည္မွာ ေျပာစရာအမ်ားႀကီးရိွ၍ ဤေနရာတြင္ မေျပာေတာ့ပါ။ ေနာက္မွ ေဆာင္းပါးအရွည္ႀကီး ေရးပါမည္။

အဆိုးဆံုးကား အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းျဖစ္၏။ အမွန္ကိုေျပာရလွ်င္ ယခုေျဖခဲ့သည့္စာေမးပဲြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္ စာကို ႀကိဳၾကည့္သြားတာ မဟုတ္ပါ။ ယခင္ႏွစ္က ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေရးႏိုးထေျဖေတာင္ ေအာင္မွန္း သိသျဖင့္ ေျဖမည့္ညက်မွ အနည္းအပါး လွန္ေလွာၾကည့္သြားတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ သဟာႏွင့္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မေျဖႏိုင္တာ တစ္ပုဒ္မွ မေတြ႔ခဲ့။ အေျဖႏိုင္ဆံုးဘာသာမွာ အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္သတည္း။

အားမနာတမ္းေျပာရလွ်င္ GCE အဆင့္အတန္းႏွင့္ဆို Primary 4 အဆင့္ေတာင္မရိွပါ။ မိတ္ေဆြတုိ႔မယံုလွ်င္ Primary 4 အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အေ၀းသင္ပထမႏွစ္ အဂၤလိပ္စာကို ယွဥ္ျပပါမည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္စာတတ္ေျမာက္ဘို႔အတြက္ အဂၤလိပ္စာအဆင့္အတန္းကိုျမွင့္ရန္ မ်ားစြာလိုေနပါေသးသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာတာကို လြန္လွၿပီဟု အသင္ဆိုအံ့။ ေအာက္ပါ စာပိုဒ္ကေလးကို ဘာသာျပန္ၾကည့္စမ္းပါ။

“ေဆာင္းဦးေပါက္ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ အိမ္ေဘးနားရိွ သစ္ပင္ေပၚမွ ေက်းငွက္ကေလးမ်ား၏ အိပ္တန္းထသံ ၾကည္ၾကည္ၾကာၾကာကို ၾကားရသည္။ ေလေျပညင္းကေလး တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေန၏။ လမ္းေဘးပန္းၿခံဳမ်ားမွ ပန္းရနံ႔ကို သင္းသင္းေလး ရႈရိႈက္မိသည္။ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွသည့္ နံနက္ခင္း ကေလးပါတကား။”

ထိုစာစီစာကံုးကေလးကို အဂၤလိပ္လို ခ်ေရးၾကည့္စမ္းပါ။ “ပန္းရနံ႔သင္းသင္းကေလး” ဆိုတာေ၀းလို႔ “ငွက္ကေလးေတြ ၾကည္ၾကည္ၾကာၾကာျမည္သည့္အသံ” ႏွင့္ပင္ ဒုကၡေရာက္လွၿပီ မဟုတ္ေလာ။

ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ အႏီွေက်ာင္းသားကေလးမ်ားသည္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ စာေမးပဲြကို တစ္ပဲြထိုးၾကည့္ၿပီး ေျဖေနၾကျခင္း မွာ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးရာေရာက္သည္။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း နစ္နာသည္။ မိဘမ်ားအတြက္လည္း နစ္နာသည္။ မည္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရိွ။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနရသနည္း။ စဥ္းစားၾကဘို႔ ေကာင္းပါသည္။

ကိုယ္ေျဖေနတာ ဘာေတြမွန္းမသိပါဘဲလ်က္ ထိုေက်ာင္းသားကေလးမ်ားသည္ စာေမးပဲြမ်ားေအာင္ၿပီး ဘဲြ႔ပင္ရလာသည့္တိုင္ မည္ကဲ့သုိ႔အရည္အခ်င္းရိွသူ ျဖစ္လာပါမည္နည္း။

ဤသည္မွာ တစ္ေနရာတည္းမဟုတ္မူ၍ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျဖစ္ေနတာျဖစ္သည္။ မည္မွ်ဆိုးရြားလိုက္ပါသနည္း။ နစ္နာသမွ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ၍ နစ္နာသည္။ ဤပံုႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံႀကီးကို တည္ေဆာက္ပါမည္နည္း။

ေက်ာင္းသားကေလးေတြ တကယ္ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ပါမွ တကယ္တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္သည့္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ ပိသုကာမ်ား၊ ကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ား၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ေပၚထြက္လာပါလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းသာၿပီးလာေရာ ဘာမွမတတ္လို႔ အလုပ္ထဲက်မွ အကုန္ျပန္ေလ့လာ၊ သင္ေနရလွ်င္ ကိုယ္လည္းစိတ္ညစ္ရမည္။ အလုပ္ရွင္လည္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္။ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြလည္းကုန္သည္။ လူလည္းပင္ပန္းသည္။

တိုင္းျပည္တစ္ခုကိုထူေထာင္တာ သယံဇာတေတြႏွင့္ခ်ည္း ထူေထာင္လို႔ရတာမဟုတ္။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား မည္မွ်ေပါမ်ား ေနသည္ျဖစ္ပါေစ။ လူမရိွက ဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအရင္းအျမစ္ အဓိက အေရးႀကီးေလသည္။ ထုိလူအရင္းအျမစ္ ပ်ိဳးေထာင္ေရးတြင္ အစိုးရေရာ ျပည္သူလူထုပါ အေရးႀကီးေၾကာင္း ယခုေလာက္ဆို မိတ္ေဆြတို႔ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းသည္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနျခင္း ပင္ျဖစ္သည္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုျခင္း ျဖစ္သတည္း။

အသင္တို႔သည္ ကားရထားကို သက္ေတာင့္သက္သာ စီးခ်င္ပါသလား။ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္းျဖင့္ မပူမပင္ မေၾကာင့္မက်ဘဲ ေနလိုပါသလား။ သက္ေတာင့္သက္သာရိွသည့္ လူအဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးခ်င္ပါသလား။ မိမိ၏မိသားစု က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စသည္တို႔အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေနလိုပါသလား။ ဒ့ါထက္ အ၀ိုင္းလည္မေနသည့္ အင္တာနက္ ေကာင္းေကာင္းကေလး သံုးခ်င္ပါသလား။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ အသင္တို႔သည္ သင္တို႔၏တိုင္းျပည္ကို ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ တိုင္းျပည္တစ္ခု ျဖစ္လာေစလိုပါသလား။

သည္အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္း မရိွပါ။ အစိုးရကိုခ်ည္း အားကိုးေနလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကမွ ရပါမည္။

သည္မွ်ဆိုလွ်င္ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေနရာကေန ဘာေတြလုပ္ေပးလို႔ရမလဲ” ဆုိသည့္ေမးခြန္းကို ေျဖၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ျပန္ခ်ဳပ္ပါမည္။

၁။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္ လုပ္ပါ။

၂။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ား (လူငယ္မ်ား) ကို ထူးခြ်န္ထက္ျမက္သူမ်ားျဖစ္လာေစရန္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႏႈတ္၏ ေစာင္မျခင္း၊  လက္၏ ေစာင္မျခင္းျဖင့္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ပါ။

၃။ မိမိကိုယ္တိုင္ (မဟုတ္တာဆို ဘာမွမလုပ္ေသာ) ပတ္၀န္းက်င္၏ စံျပျဖစ္ေအာင္ ေနျပပါ။ ကုိယ္ေနသည့္အတိုင္းလည္း မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို သြန္သင္ဆံုးမပါ။

အသင္သာ ဤကဲ့သို႔ ေန႔တဓူ၀ လုပ္ေနသည္ျဖစ္အံ့။

အသင္ကား တုိင္းျပည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳစား ေဆာင္ရြက္ေနသူ ျဖစ္ေတာ့၏။

(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္ျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။ သူ႔ကိုခ်စ္လွ်င္ သူ႔စကားကို နားေထာင္ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။)

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆