ကြ်ႏ္ုပ္ ပထမႏွစ္ ျမန္မာစာ စာေမးပဲြေျဖျခင္း

(၁) ကြ်ႏု္ပ္အဘယ္ေၾကာင့္ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ တက္ရသနည္း ဆိုျခင္းအေၾကာင္း

ပညာသင္ယူျခင္းဟူသည္ ရပ္တန္႔ထားလို႔ ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ အသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ပညာဆည္းပူးေနရန္ လိုသည္။ ဤသည္ကို Life Long Learning ဟုေခၚ၏။ မိမိအရည္အေသြးကို အစဥ္အၿမဲျမွင့္တင္ေနလိုသူတို႔အဖို႔ ပညာကို ေသသည္ထိ မနားတမ္း ရွာမွီးေနရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ယခု အသက္ (၅၅) ႏွစ္ရိွပါၿပီ။ အလုပ္လည္းလုပ္ေနပါၿပီ။ ၀င္ေငြႏွင့္ ေနသားထိုင္သားက်သြားၿပီဆိုေတာ့ မိမိ သင္ယူေလ့လာလိုသည့္ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ယူေလ့လာရန္ အခြင့္အေရးရလာၿပီ။ သုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ ေလ့လာလိုေသးေသာ ျမန္မာစာသင္တန္းကို ယခုလို တက္ေရာက္သင္ၾကားရျခင္းျဖစ္ပါ၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာစာသင္တန္းကို တက္ေရာက္ေလ့လာဆည္းပူးရပါသနည္း။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ငယ္စဥ္က ျမန္မာစာကို မူလတန္းမွသည္ အနည္းဆံုး ဆယ္တန္းေအာင္သည္ထိ (အခ်ိဳ႔လည္းဘဲြ႔ရသည္ထိ) သင္ၾကားၾကရခဲ့သည္ကို အေထြအထူး ေျပာစရာမလိုပါ။ သို႔တိုင္ ေက်ာင္းသားဟူသည္ ေက်ာင္းကိုသြားမည္။ သင္သမွ်စာမ်ားကို က်က္မွတ္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ က်က္မွတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ထုိပညာမ်ားကို တတ္ေျမာက္ပါရဲ့လားဆိုတာကေတာ့ ေမးစရာျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ေျပာရပါမူ အေျခခံပညာအတန္းေတြတံုးက သင္ခဲ့ရသည့္ျမန္မာစာကို ခပ္ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ့သည္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ေသခ်ာဂဏစြာ တတ္ေျမာက္ကြ်မ္းက်င္ၿပီလားဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ တတ္ပါၿပီ ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ေျဖႏိုင္ ေသာအဆင့္တြင္ မရိွပါ။ ဤသည့္အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္မေက်နပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစာကို ေသခ်ာစြာေလ့လာလိုေသး သျဖင့္ ဤ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကို အထူးေက်းဇူးတင္ရပါမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ အလုပ္လုပ္ ေနရင္း ပညာဆက္လက္ ဆည္းပူးလိုသူမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းတက္ရန္မလိုဘဲ ပညာဆည္းပူးႏိုင္ခြင့္ရရန္ ဖန္တီးေပးထား၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ ဘာသာရပ္တစ္ခုႏွင့္ ဘဲြ႔ရ သြားသည့္တိုင္ အလုပ္အကိုင္လည္းမပ်က္ေစရဘဲ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ကိုတက္၍ မိမိစိတ္၀င္စားသည့္ အျခားဘာသာရပ္ တစ္ခုကို ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္ ရေပသည္။

သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ အခြင့္အေရးေပးထားသည္ကိုေတာ့ တလဲြ အသံုးခ်ရန္မသင့္။ ဘဲ႔ြတစ္ခုရရုံ အနီးကပ္ တပဲြတိုးက်က္ေျဖသူ မ်ားကား မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဘဲြ႔လက္မွတ္ဟူသည္ ပီဘိ စာရြက္ကေလးတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၏။ မိမိတြင္ ထိုဘဲြ႔လက္မွတ္ႏွင့္ထိုက္တန္သည့္ အရည္အေသြးရိွမွသာ ငါ ဘာဘဲြ႔ရကြဟု ဂုဏ္ယူ၀့ံၾကြားႏိုင္သည္။ ျမန္မာစာႏွင့္သာ ဘဲြ႔ရလာသည္ မြန္ပညာရွိ အမတ္ႀကီး ဗညားဒလအေၾကာင္းေတာင္မွ မၾကားဖူးပါ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထုိဘဲြ႔ရကို ဘာဘဲြ႔ရဟု ေခၚမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္တက္သည္မွာ ဘဲြ႔ေၾကာင့္မဟုတ္။ ျမန္မာစာကုိ ေလ့လာက်က္မွတ္လို၍၊ ျမန္မာစာကို တကယ္ တတ္ကြ်မ္းလုိ၍ လာတက္တာသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဤကား ကြ်ႏ္ုပ္ အဘယ္ေၾကာင့္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တက္ရသနည္း ဆိုေသာ အေၾကာင္း ျဖစ္ေပသည္ တမံု႔။

----------------------------------------

၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္၊ ပထမႏွစ္ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္ေမးခြန္းတြင္ “သင္ ဘာေၾကာင့္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ တက္ရသနည္း” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ပါပါသည္။

အထက္ပါ စာပုိဒ္မွာ ထုိစာစီစာကံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တာကို ျမန္မာလိုေခ်ာေအာင္ ျပန္ေရးထားတာ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ လည္ဆည္၍ ေရးျခင္းမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေ၀းသင္တက္ရေသာ တကယ့္အစစ္အမွန္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပန္ေရးခ် ျပျခင္း ျဖစ္သတည္း။

(၂) နည္းနည္းေလးေတာ့ လဲြေနသည့္ ျမန္မာစာ ပထမႏွစ္ ျပဌာန္းစာအုပ္

ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာကို ေသခ်ာဂဏစြာ နားလည္တတ္ကြ်မ္းႏိုင္ရန္ သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ဘို႔ ကာလအတန္ၾကာကတည္းက စိတ္ကူးထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအေပါင္းမသင့္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ မတက္ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္၏။ အမွန္က မႏွစ္ကတည္းက တက္ဘို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားမွတ္ပံုတင္ျခင္းအပိုင္းတြင္ ဘာေတြလဲြေခ်ာ္သည္ မသိ။ တက္ခြင့္မရလိုက္။ သည္ႏွစ္က်မွ ရတာ ျဖစ္၏။ သုိ႔တိုင္ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားမရေသး။ ကုန္ေနလို႔ဆိုလား။ ခံုနံပါတ္လည္း မသိရေသး။ ဟုတ္ပါ့ဟုတ္ပါ့မလား ဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္။ သို႔ႏွင့္ မမတို႔ကို ဟဲ့ - လုပ္ပါဦးဟဲ့။ အေ၀းသင္ဌာန သြားေမးပါဦးဟဲ့။ ေမာင္ေအးၿငိမ္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ထားတာ အတည္ျဖစ္ရဲ့လား။ ဘာျဖစ္လို႔ ခံုနံပါတ္နဲ႔ စာအုပ္ေတြ မရေသးသလဲ ဟု အပူကပ္ရ၏။ မမတို႔သြားေမးေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အပ္ထားပါတယ္။ ခံုနံပါတ္ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ စာအုပ္ေတြကလည္း ျပတ္ေနလို႔ မရေသးပါဘူး ဟု ျပန္ေျပာသည္ဆို၏။

သို႔ႏွင့္ ၾသဂုတ္လ၊ ကြ်န္ေတာ္ Train The Trainer သင္တန္းေပးရေအာင္ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တူထံမွ စာအုပ္မ်ား ယူလာခဲ့ သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာစာ ပထမႏွစ္တက္တာျဖစ္၏။ တူေတာ္ေမာင္မွာ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို ေယာင္လို႔ ေတာင္ လွန္ၾကည့္ေဖာ္မရ။ စိမ္းကားလြန္းလွ၏။  

စင္ကာပူျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို အစအဆံုး နည္းနည္းခ်င္း ဖတ္ၾကည့္သည္။ ဘယ္ကဲ့သို႔ ဖတ္ရသနည္းဟူမူ ခရီးသြားရင္း ကားရထားေပၚမွာ ဖတ္ရတာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္မ်ားကို scan ဆဲြကာ ဖံုးထဲထည့္ထားၿပီး ကားေစာင့္လည္းဖတ္၊ အိမ္သာတက္လည္းဖတ္၊ အားတိုင္းယားတိုင္း ဖတ္။ ဖတ္ရတာ ျဖစ္၏။ အႏို႔ သူ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရ။

ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ၏။

ပထမတစ္ခုမွာ စာအုပ္ အရည္အေသြးျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားတြင္ စာေလးငါးပုဒ္ေလာက္ က်န္ခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႔စာအုပ္ မ်ားတြင္ စာႏွစ္လံုးထပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ား ပါသည္။ အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားတြင္ စာလံုးေတြက မထင္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္လို႔မရ။ ခ်ဳပ္ထားတာကလည္း ျဖစ္ကတတ္ဆန္း။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္အပ်က္ဆံုးကား စာလံုးေပါင္းမ်ားမွားတာ။ အျဖတ္အေတာက္မ်ားမွားတာ။ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား မွားတာ။ ဖြင့္ဆိုရွင္းျပခ်က္မ်ား ဟန္မက်တာ။ အေရးအသား ခ်ာတူးလန္တာတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးျပင္ထားတာလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ အဂၤလိပ္စာအုပ္မို႔ အဂၤလိပ္လိုေရးခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ ဘာမွ ေျပာစရာမရိွပါ။ ခုေတာ့ အတြင္းစာသားမ်ားမွာလည္း တစ္လံုးကမွ အဂၤလိပ္လိုမပါ။ သင္တာကလည္း အကုန္ ျမန္မာစာေပ အေၾကာင္း သင္တာခ်ည္းျဖစ္သည့္တိုင္ အဖံုးကိုေတာ့ အဘယ္ေၾကာင့္ ေခတ္ေရွ႔ေျပးၿပီး ဘိုလို ေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္ရပါသနည္း ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္လွပါဘိ။ အဘယ္သေကာင့္သား၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ေခတ္ဆန္ခ်င္ ရပါသနည္း ဆိုသည္ကိုလည္း သိလိုလွပါဘိ။

အတြင္းစာသားမ်ားကိုမူ ျမန္မာလို ရိုက္ထားပါသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးကို ျမန္မာလို ေဖာ္ျပလိုက္လွ်င္ သိကၡာက်သြားမွာ မို႔လား။

ေနာက္ၿပီး ျပန္စရာ ျမန္မာစကားလံုးရွာမရသျဖင့္ သည္အတိုင္း Module, Code No. စသျဖင့္ ထည့္ရတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သည့္အတြက္ အလြန္ဆင္းရဲလွေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာစကားကိုသာ အျပစ္ဖို႔ရေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ ရိွေခ်၏။

၎တို႔လုပ္ေပါက္ကိုၾကည့္ၿပီး University ကို တကၠသိုလ္ ဟု ဘာသာျပန္ခြင့္ရေရး အဂၤလိပ္မ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးခဲ့ရေသာ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ကိုသာ အားနာမိပါေတာ့သည္။

အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာရလွ်င္ စာလံုးေပါင္းမ်ား မခ်ိမဆန္႔ မွားသည္။ အျဖတ္အေတာက္မ်ား ကမ္းကုန္ေအာင္ မွားသည္။ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရန္မလိုေသာ အရာမ်ားကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရမည့္အရာမ်ားကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမ့ထားခဲ့သည္။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ထဲထည့္မည့္ ေဆာင္းပါးက်မွ ဖတ္ေတာ္မူၾကပါ။

ထိုျပဌာန္းစာအုပ္အားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္ အစအဆံုးေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူျပန္ဖတ္ၿပီး ရိွသမွ်အမွားမ်ားဆဲြထုတ္ကာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီး ေရးထည့္ရန္ စိတ္ကူးထားပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မိတၱဴကို အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡထံ ပို႔မည္။ သက္ဆိုင္ရာ လူႀကီးမ်ားထံလည္းပို႔မည္ ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။

ထို႔ထက္ ေက်ာင္းသံုးျပဌာန္းစာအုပ္မ်ား ျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ် ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ရသနည္းဆိုသည္ကို သိခ်င္သည္။ သည္ကိစၥ အဓိကတာ၀န္ရိွသူမွာ မည္သူျဖစ္ပါသလဲ ဆိုတာ သိခ်င္သည္။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလဲႊ ခဲပစ္လုပ္ရသလဲဆိုတာ ေစ့ငုခ်င္သည္။

ဟုိတေလာက The Voice တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာစစ္ဌာန ညႊန္ၾကားေရးမႈးဆိုလား၊ ညႊန္ခ်ဳပ္ဆိုသူလားႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတာ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ‘ေမးခြန္းေတြ ဘာေၾကာင့္မွားတာပါလဲ’ လို႔ ေမးေတာ့ ‘မွားမွာေပါ့ဗ်။ ကြန္ျပဴတာ စာရိုက္တဲ့သူက ကီးဘုတ္ကိုလည္း မၾကည့္။ ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္လည္းမၾကည့္။ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနေတာ့မွ မွားၿပီေပါ့ဗ်’ တဲ့။ သူေျဖတာ ဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေရမရိွတဲ့ေခ်ာင္း၊ ႏွာေခါင္းေဖာ္ၿပီးေတာ့သာ ေသလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

(၃) စာေမးပဲြေျဖျခင္း

အတန္းတင္ စာေမးပဲြက ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ ရက္ကေန ၂၃ ရက္ေန႔ထိ ျဖစ္၏။ ဆိုေတာ့ ၁၇ ရက္ေန႔ မနက္ ၇ နာရီခဲြထြက္မည့္ Tiger Airway လက္မွတ္ကို ၀ယ္သည္။ ရန္ကုန္ကို မနက္ ၈း၄၅ ဆိုက္မည္ဆိုေတာ့ ကိစၥမရိွ။ အိမ္၀င္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲ။ (ဟဲ့၊ အေနာက္ပိုင္း တကၠသုိလ္က ေဘာင္းဘီ၀တ္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ပုဆိုး၀င္လဲသြားအံုး ဟု ညီမျဖစ္သူက ႀကိဳမွာထား၏။) ေနာက္ၿပီး တကၠစီႏွင့္ သြားလွ်င္ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသို႔ တစ္နာရီေလာက္ ေစာေရာက္ေနႏိုင္ သည္။

ျပန္မည့္ရက္တြင္လည္း စာေမးပဲြက ၄ နာရီၿပီးမွာဆိုေတာ့ ည ၇ နာရီခဲြထြက္မည့္ Jetstar လက္မွတ္ကို ၀ယ္။ စာေမးပဲြၿပီးတာနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းတန္းဆင္း။ အႏို႔ လစာမဲ့ခြင့္ဆိုေတာ့ တစ္ရက္မွ အပဲ့မခံႏိုင္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ရံုးက တစ္ေန႔ပ်က္လွ်င္ ၂၀၀ ေက်ာ္ျဖတ္သည္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ၂ သိန္းနီးပါးေလာက္ရိွ၏။

ေျပာရလွ်င္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ လာေျဖၾကသူမ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္ ေစ်းအႀကီးဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

စာေမးပဲြေျဖလို႔ လစာမဲ့ခြင့္ယူသည့္အတြက္ ၄ ရက္စာ ျဖတ္တာ စင္ကာပူေဒၚလာ ၈၂၃။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ (ရန္ကုန္သို႔အသြား) (Tiger Air) - S$132.92

ေလယာဥ္လက္မွတ္ (ရန္ကုန္မွအျပန္) (Jetstar) - S$160.28 (Sub Total SGD 1116 x 910 = 10,15560)

စာေမးပဲြေျဖရန္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းတကၠသိုလ္ အသြားအျပန္ တကၠစီခ = တစ္ရက္ ၂ ေသာင္းႏွင့္ ၆ ရက္ တစ္သိန္း ၂ ေသာင္း   

ေလဆိပ္သို႔ အသြားအျပန္ ႏွစ္ေခါက္ = ၂ ေသာင္း

တျခား ဘာစရိတ္မွမပါဘဲ ထိုအခေၾကးေငြခ်ည္း သီးသီးပင္ ၁၁ သိန္းႏွင့္ ၅ ေသာင္းေက်ာ္ရိွ၏။ (Kyats 11,55560)

တစ္ႏွစ္လံုးေက်ာင္းတက္လွ်င္ပင္ သည္မွ်က်ပါမည္လားမသိ။

++++++++++++++++++++

၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ စာေမးပဲြေျဖဘို႔ စင္ကာပူက ျပန္လာခဲ့သည္။ အေစာဆုံးထြက္ေသာ Tiger Air ႏွင့္ လိုက္ခဲ့၏။ ေလယာဥ္က ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္သို႔ မနက္ ၈ နာရီ မိနစ္ ၄၀ မွာ ဆိုက္သည္။ ေလဆိပ္အျပင္ ထြက္လာေတာ့ ကိုးနာရီစြန္းစြန္း။

ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔တိုင္းျပည္တြင္ လုပ္လုိက္သမွ် အကုန္ မွတ္သားေလာက္စရာခ်ည္း ျဖစ္၏။ ဘာတဲ့၊ ဟိုတေလာက ထုတ္လိုက္တဲ့ ဥပေဒ။ လူမပါဘဲ တကၠစီေတြ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေမာင္းေနရင္ ဖမ္းမယ္ဆိုပါလား။ ျမတ္စြာဖ်ား။ သည္ပံုဆိုရင္ျဖင့္ တကၠစီေမာင္းသူက သူ႔ဖံုးနံပါတ္ႏွင့္ အိမ္လိပ္စာကို တကၠစီငွားစီးမည့္သူမ်ားကိုေပးထား။ စီးခ်င္သူေတြက သူ႔အိမ္ေရာက္ ေအာင္ သြားစီး။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း တကၠစီကို ေရွ႔တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဦးပဲ့ထမ္းကာ ရန္ကုန္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြား။ ငွားမည့္လူေပၚမွ ခ်ေမာင္းေပါ့။ အဘယ္ကဲ့သို႔မ်ား ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္လိုက္သည္မသိ။

ယခုလည္း ေလဆိပ္ေရွ႔တြင္ တကၠစီမရပ္ရဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာႀကိဳသည့္တကၠစီမွာ ဟို႔ . . . . . . . ကားပါကင္ထဲ သြားရပ္ထားရသည္။ ေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့ မမက သူ႔ကို ဖံုးဆက္ၿပီးလွမ္းေခၚ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စာေမးပဲြရိွသျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္လိုလွၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာ။ ေနာက္မွ သူေျပာျပသည္မွာ သည္ေရွ႔ေရာက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္မယ္ ႀကံတိုင္း ရဲက အတင္းႏွင္လႊတ္လို႔ ဟိုးဘက္ကို တစ္ပတ္ပတ္ေမာင္းေနရတယ္ ဆို၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ လူႀကီးမင္းမ်ားကား ေလဆိပ္သို႔ အမ်ားျပည္သူသြားလာဘို႔ ဘတ္စ္ကားကေလး၊ ရထားကေလး မ်ား စီစဥ္ေပးဘို႔ မစဥ္းစား။ စီးရမည့္တကၠစီကိုပင္ အဆင္ေျပေျပ မစီးႏိုင္ေစရန္ လုပ္ထားရက္အားၾကပါေပသည္။ (ေသာက္က်ိဳးနဲ။ ကားပိုင္မရိွသူမ်ား ေလယာဥ္ကြင္းသို႔မလာရ ဟု အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္မထားတာကိုပင္ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္ ေနရေပ ေလေသးသည္။ က်ဳပ္မ်ား တိုတိုေပါက္ရင္ လမ္ဘိုဂီနီ၀ယ္ၿပီး တၿဗဲၿဗဲနဲ႔ကို လာေမာင္းပစ္လိုက္ဦးမည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ေလယာဥ္ကြင္းကလည္း ထြက္ေရာ ျမန္မာျပည္သူလူထုတို႔ ေန႔တဓူ၀ ႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္ ဒုကၡႏွင့္ စတင္မိတ္ဆက္ေပးျပန္ပါ ေလ၏။ ေလဆိပ္အ၀င္လမ္းႏွင့္ ျပည္လမ္းဆံုရာမီးပြိဳင့္တြင္ ကားပိတ္ေနသည္မွာ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ ၾကာမည္ ထင္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာကား ဟ၀ွာထဲ ပတတ္၀င္ေနသကဲ့သုိ႔ ရိွေလေတာ့၏။

ေနာက္ ၈ မိုင္တြင္ အေတာ္ၾကာလိုက္၊ ေအဒီလမ္းမီးပြိဳင့္တြင္ အေတာ္ၾကာလိုက္ႏွင့္ ၁၅ မိနစ္စာခရီးကို တစ္နာရီေက်ာ္ေအာင္ ေမာင္းရေလသည္။ ေစာင့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ စာဖတ္ပါ ဟု ကြ်န္ေတာ္ သူမ်ားေတြကို ဆရာႀကီးလုပ္ကာ မေန႔ကပဲ ေရးခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ (ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့) သည္အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ စာထဲ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္။ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္ဖတ္လိုက္၊ ေရွ႔ေမွ်ာ္ေနာက္ေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္လိုက္။ ရေနပါဦးမယ္ စာႀကီး။ ေ၀းပါေသး။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီစြန္းေနၿပီ။ ေက်ာင္းကိုလည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ စာေမးပဲြေျဖမည့္ အခန္းကို ရွာရဦးမည္ျဖစ္၍ အနည္းဆံုး (၁) နာရီေလာက္ ေစာေရာက္ေနမွ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ဆိုသည္က ဘယ္လမ္း၊ ဘယ္ခရီးကို ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဟု မည္သူမွ် ကံေသကံမ မေျပာႏိုင္။ ယခုပင္ ေလဆိပ္ႏွင့္ အိမ္၊ ၁၅ မိနစ္စာခရီးကို တစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေမးပဲြက ေန႔ခင္း ၁ နာရီမွ ေျဖရမည္ျဖစ္သည့္တိုင္ အိမ္ကေန ေနာက္အက်ဆံုး ၁၀ နာရီခဲြေလာက္ ထြက္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကသုတ္ကရက္ ေရခ်ိဳး။ ကပ်ာကယာ အ၀တ္အစားလဲ။ ေန႔လည္စာထမင္းကို ထိုးသိပ္ထည့္ကာ ဆယ္နာရီမခဲြခင္ ထြက္ခဲ့၏။ သည္တခါေတာ့ ကားေပၚတြင္ စာက်က္လုိက္သြားပါသည္။ တစ္နာရီႏွင့္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။ ေနကလည္း ပူလိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဦးထုပ္ကေလးဘာေလး ယူမလာမိ။

ေက်ာင္းထဲသုိ႔ တကၠစီမ၀င္ရသျဖင့္ (ခင္ဗ်ားတို႔တုိင္းျပည္ကလည္း စည္းကမ္းကလနားေတြ မ်ားလိုက္တာဗ်ာ) ေက်ာင္းေပါက္၀မွ ပင္မအေဆာက္အအံုဟု ယူဆရသည့္ ဘစ္လဒင္ႀကီးတစ္ခုဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေအာက္ ေရာက္ေတာ့ ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ရာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနသည့္ ခံုနံပါတ္စာရင္း သင္ပုန္းႀကီးကိုေတြ႔၍ သြားၾကည့္။ သိပ္မရွာလိုက္ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေျဖရမည့္အခန္းမွာ ၇၁၃ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။ အနီးမွ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကို အခန္းအမွတ္ (၇၁၃) ဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲကြဲ႔ ဟုေမးရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မသိေသးဘူး ဦးေလး ဟု ေျဖေလ၏။ ခဏေစာင့္ေနေသာ္ ၀န္ထမ္းအ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး ေလွ်ာက္လာသျဖင့္ ေမးျပန္၏။ မ,ဂဏန္း အေဆာင္ေတြက ဟိုးဘက္မွာ ဟု လက္ညိႈးထိုးျပသည္။ လမ္းကိုေတာ့ အတိအက်မညႊန္လိုက္။ ညႊန္စရာဆိုလို႔ကလည္း ျမက္ပင္၊ ေပါင္းပင္၊ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည့္အတြက္ မည္ကဲ့သို႔ ညႊန္ပါမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူေျပာသည့္ ဟို႔ဘက္သို႔ မွန္းကာ ေလွ်ာက္လာေလေသာ္ အေဆာင္မ်ားကို တန္းစီေတြ႔ရသည္။ လမ္းတြင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားကို ေမးျပန္ေသာ္ ဟိုဘက္မွာ ဆို၍ ဆက္ေလွ်ာက္။ သူတို႔ေျပာသည့္ ဟိုဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးတစ္ဦးကို ေမး၏။ အခန္းအမွတ္ (၇၁၃) ဆိုတာ ဘယ္နားတံုးကဲြ႔။ အဲ၊ အဲဒီအခန္းက သမီးတို႔ေျဖရမဲ့ ၇၁၂ နဲ႔ ကပ္လ်က္ပဲ။ သမီးနဲ႔လိုက္ခဲ့ ဟု ဆိုေတာ့မွ အတန္ရင္ေအးသြားရေလေတာ့သည္။

သူ႔ေနာက္က အသာကပ္လိုက္ခဲ့ရာ အေဆာင္၀အေရာက္တြင္ ဖံုး၀င္လာသျဖင့္ ဟိုဘက္မွာဟု ညႊန္ျပၿပီး တစ္ဖက္သို႔ ထြက္သြား ျပန္ေလ၏။ အခန္းနံပါတ္မ်ားေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ၇၀၁၊ ၇၀၂ စသျဖင့္ေတြ႔ေလရာ ဧကႏၱ ၇၁၃ ဆိုတာ အေပၚက အခန္းကိုေခၚတာျဖစ္မယ္ဟုမွန္းၿပီး အေပၚထပ္တက္လာေတာ့မွ ၇၁၃ ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႔ေလေတာ့သည္။ အခန္း ေရွ႔တြင္ကပ္ထားေသာ ခံုနံပါတ္မ်ားကိုၾကည့္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘယ္ဘက္ဆံုး၊ ေရွ႔ဆံုးခံုတြင္ ျဖစ္ေလ၏။ ကိုယ္ကေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း မည္သူ႔ကိုမွ ၾကည့္လို႔မရသည့္ေနရာျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ေနရာပင္ျဖစ္သည္။

ေနရာေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး စာက်က္ေတာ့မည္ဟု အခန္းေရွ႔ စႀကၤန္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ စာအုပ္ဖြင့္ ဖတ္၏။ ဟိုနားသည္နားမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြက္ၾကည့္၊ ကြက္ၾကည့္လုပ္၏။ သည္ေတာ့မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဦးထုပ္ေဆာင္းမလာခဲ့မိသည္ကို ေနာင္တရေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားမွာ တစ္ေခါင္းလံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္လွ်က္ လူမွာလည္း အိုစာလုိက္သည္မွာ ၅၅ ႏွစ္ႏွင့္ေတာင္မတူ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ ထင္ရ၏။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသက္ ၃၀ ခန္႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္အနား မရဲတရဲႏွင့္ လာထိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္လွ်က္ ဟဲဟဲ ဟု ပဋိသႏၶာရျပဳ၏။ ထုိအခါက်မွ သူလည္း ရဲတင္းလာကာ ဘႀကီးက စာေမးပဲြ ေျဖမလို႔လား ဟု ေမး၏။ ဟိုက္ေရာ။

ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ စာေမးပဲြ ေျဖမလို႔ပါ ဟု ျပန္ေျဖေသာ္ အင္း၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္ အသက္ႀကီးလွၿပီ ထင္ေနတာ ဟု သူခိုးေသေဖာ္ ညိွေလသည္။ ထို႔ေနာက္ဆက္၍ ေနပါဦး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ခုမွေျဖတာလဲ ဟု ေမးျပန္၏။ သည္ကဲ့သို႔ ေမးလာသူမ်ားအား မည္သို႔ျပန္ေျဖမည္ကို စင္ကာပူမွာကတည္းက စဥ္းစားလာခဲ့ေသာ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အခက္အခဲမရိွ ျပန္ေျဖလိုက္ႏိုင္ေလရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အေတာ္ပင္ဂုဏ္ယူမိေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မည္ကဲ့သို႔ေျဖမည္ သင္ထင္ပါသနည္း။

ငယ္ငယ္တံုးက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့လုိ႔ပါကြယ္။

ဟုိသူငယ္မမွာ ဟက္ကနဲရယ္ခ်င္စိတ္ကို မႏိုင့္ရင္ကာ သိမ္းဆည္းလွ်က္ စာမ်ားကို လွိမ့္က်က္ေနေလ၏။ အတန္ၾကာေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုလွမ္းစပ္စုျပန္သည္။

ဘာလဲ၊ စာေတြကို အလြတ္က်က္ေနတာလား။

သူ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။

စာေတြကို ဘုုရားရိွခိုးစာေတြလို အကုန္အလြတ္က်က္ေနလို႔ ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိမတံုးကဲြ႔။ အခ်က္အလက္ေတြမွတ္ထားၿပီး ျပန္ေရးမွေပါ့ - ဟု သူမ်ားကို နည္းနည္းေလာက္မွ ဆရာမလုပ္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေသာဉာဥ္ေၾကာင့္ ဆရာလုပ္မိျပန္ေလသည္။

သူကမူ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စာမ်ားကိုသာ ဆီမန္းမန္းသလို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ပင္ ၁ နာရီတီးဘို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလိုတြင္ ကဲ၊ ကဲ အခန္းထဲ၀င္ၾကမယ္ ဟု အခန္းေစာင့္ဆရာမေအာ္သံကို ၾကား၍ အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့၏။

ကဲ အားလံုးပဲ၊ စာေမးပဲြစည္းကမ္းေတြကိုေျပာျပမွာမို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္မယ္။

ဖံုးေတြကို ပိတ္ထားပါ။ ဆိုင္းလင့္မုဒ္ လုပ္မထားပါနဲ႔။ ပါ၀ါကို လံုး၀ပိတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေမွာက္ခ်ထားပါ။ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ခုကတည္းက သြားထားပါ။ စာေမးပဲြေျဖေနခ်ိန္မွာ အိမ္သာလံုး၀သြားခြင့္မျပဳဘူး။ အခန္းထဲေရာက္ၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လံုး၀ စကားမေျပာပါနဲ႔။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မၾကည့္ပါနဲ႔။

ခုိးခ်တာေတြ႔ရင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ တစ္ႏွစ္ပိတ္ပါမယ္။

အခန္းေစာင့္ဆရာဆရာမကို မေခ်မငံျပန္ေျပာရင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ ( ) ႏွစ္ပိတ္မယ္။

အေျဖလႊာစာအုပ္လဲတာေတြ႔ရင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ (၄) ႏွစ္ပိတ္မယ္။

ခံုနံပါတ္ကို ေဟာသည္ ႀတိဂံပံုေလးထဲ ၀င္ေအာင္ေရးမယ္။ ဖ်က္တာ၊ ႏွစ္ထပ္ေရးတာ၊ ျပင္တာ လံုး၀လက္မခံဘူး။ တစ္ခါတည္း ထင္ထင္ရွားရွားေရးပါ။

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

ဆရာမႀကီး စည္းကမ္းခ်က္ေတြနားေထာင္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ေက်ာေတာင္ ခ်မ္းလာ၏။ ၁ နာရီ ေဒါင္ကနည္းတီးသည္ႏွင့္ ေမးခြန္းစာရြက္မ်ား ေ၀ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က အခ်က္အလက္မ်ားမွတ္ထားၿပီး ကိုယ့္အာေဘာ္ႏွင့္ကိုယ္ ေျဖတာမို႔ ဘာမွ မခဲယဥ္းပါ။ အလြယ္တကူပင္ ေျဖႏိုင္ပါသည္။ ၃ နာရီေျဖရမည့္ေမးခြန္းကို ၂ နာရီႏွင့္လက္စသပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ားကေတာ့ အင္း၊ ဟိုအဘိုးႀကီး သနားပါတယ္၊ သူ႔ခမ်ာ မေျဖႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ့။ အေစာႀကီးထြက္သြားရရွာတယ္ ဟုမ်ား ေတြးေနမည္လား မေျပာတတ္။ မစိမ့္ကေတာ့ ဦးေအးၿငိမ္းအေျဖလႊာကို စစ္မဲ့ဆရာမေတာ့ အေတာ္ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။ ဘယ္လို အမွတ္ ေပးရပါ့မလဲ လို႔ ေခါင္းခဲေနေတာ့မွာပဲ ဟု ဆိုေလ၏။

ေမးခြန္းတြင္ သူ႔မွာတမ္းကဗ်ာ ပါလာေလရာ ကြႏု္ပ္အႀကိဳက္ျဖစ္ေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ေရးခ်လိုက္ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္အေျဖလႊာကိုစစ္သူ ဆရာမ မ်က္ရည္မက်ပါဆိုလွ်င္ျဖင့္ အႏွီဆရာမမွာ အလြန္ အသည္းမာလွေသာ ဆရာမသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ (အလဲ့၊ တယ္စာတဲ့ဆိုပါလား။)

စာေမးပဲြက (၃) ရက္ေျဖၿပီး တနဂၤေႏြတစ္ရက္ နားသည္။ တနလၤာေန႔လည္းက်ေရာ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ျပန္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘုရင့္ေနာင္လမ္းက လာခဲ့ရာ ဘုရင့္ေနာင္တြင္ ကုန္ကားမ်ားႏွင့္ပိတ္ေန၍ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေနရာက မေရြ႔ႏိုင္။ ေရွ႔တိုးမရ၊ ေနာက္ဆုတ္မရႏွင့္ အေတာ္ဒုကၡမ်ားေလသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ မိုးပ်ံတံတားေအာက္ေရာက္ေတာ့ ၁၂း၂၀ ရိွေနၿပီ။ ကိုင္း၊ ကိုယ့္လူေရ မိနစ္ (၄၀)ပဲလိုေတာ့တယ္။ မီပါအံုးမလားဟု ေမးမိ။ ဘုရင့္ေနာင္က လြတ္လာေတာ့ ၁၂း၂၅။ မတတ္ႏိုင္ဘူး အစ္ကိုေရ အတင္းေက်ာ္ခြ တုတ္ရေတာ့မွာပဲ ဟု လွမ်ိဳးက ဆို၏။ ဆိုသည့္အတုိင္းလည္း အသားကုန္ ေမာင္းလာခဲ့ရာ ေက်ာင္းေပါက္၀သို႔ေရာက္ေတာ့ ၁၂း၄၅ နာရီ။ ေတာ္ပါေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းလာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း စည္ကားေနက် လမ္းမွာေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မရိွေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ စ၀င္ေနၾကၿပီ။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္မေမာႀကီးကို ၀ႉးကနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ႏိုင္ေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ေျဖရေသာ Aspects of Myanmar တြင္လည္း ျမန္မာ့ဂီတအႏုပညာအေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ပညာေရးအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေရးသားပါ။ ဟု ေမးထား၏။ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲတြင္ ျမန္မာ့ဂီတအႏုပညာ အေၾကာင္းကို မေတြ႔မိပါ။ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲမပါတာကိုေမးျခင္းက ကြ်ႏ္ုပ္၏ဗဟုသုတကို စမ္းသပ္တာေပဘဲဟု သေဘာထား လွ်က္ ကြ်ႏု္ပ္ဖတ္မိမွတ္မိသည္မ်ားထဲမွ ဂီတအႏုပညာဆိုင္ရာမ်ားကို ေရးထည့္လိုက္ေသာ ဟူ၏။

စာေမးပဲြခန္းထဲမွ ၃း၁၅ နာရီထြင္ထြက္လာ။ အခ်ိန္ရေသးသည္ႏွင့္ အိမ္တြင္ ခဏ အဆာေျပ စားေသာက္။ ေရမိုးခ်ိဳး။ အ၀တ္အစားလဲကာ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ဆင္းခဲ့ပါေတာ့၏။

ေနာက္ႏွစ္က် စာေမးပဲြေျဖဘို႔ နင့္ ခြင့္ေတြခ်န္ထားဦးဟဲ့ ဟု မမက သတိေပးလိုက္သည္။

ဤကား ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္မထိုင္္ႏိုင္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာျခင္းအား မိတ္ေဆြမ်ား သိေစရန္ ေ၀မွ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၇ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၆။ ၀၂း၂၈ နာရီ