ျမန္မာျပည္ ခရီးတေထာက္ (၂)

(၄) ၿမိတ္ ခရီးစဥ္

ကိုႏိုင္၀င္းက သူတို႔ၿမိတ္ကိုလည္း Safety အေၾကာင္းလာေျပာပါဦးဟု ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က မတ္လ ၂၆၊ ၂၇ ကုိ ရက္ေရြးလိုက္၏။ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ Safety အေၾကာင္းေျပာၿပီး ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ပညာေရး အေၾကာင္း ေျပာမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဖိတ္ၾကားသည့္အဖဲြ႔မွာ ၿမိတ္ၿမိဳ႔မွ အင္ဂ်င္နီယာလူငယ္အမ်ားစု ပါ၀င္ဖဲ႔ြစည္းထားသည့္ ၿမိတ္ အနာဂတ္ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ကုမၸဏီလိမိတက္ (ၿမိတ္ၿမိဳ႔) - MFD (Myeik Future Development Public Co. Ltd.) ျဖစ္၏။

မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ ကိုႏိုင္၀င္း စင္ကာပူမွ ျပန္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မနက္ျဖန္မနက္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာေတြ႔ဘို႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၾက၏။ ေလယာဥ္က ၇ နာရီဆိုေတာ့ Check-in လုပ္ရန္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ၅ နာရီခဲြ ေတြ႔ၾကမည္ဟု ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၅ နာရီခဲြဆို ၅ နာရီခဲြေရာက္လာမွ ႀကိဳက္သည္။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီခဲြ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုႏုိင္၀င္းေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အတူသြားမည့္ ကိုမ်ိဳးေက်ာ္က ၆ နာရီေက်ာ္သည္ ထိ ေရာက္မလာေသး။ Check-in လုပ္သည့္ေနရာတြင္ ဘယ္သူမွမရိွေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုႏုိင္၀င္းကိုေလာေဆာ္သည္။ လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေရာက္မလာ။ အခ်ိန္ကို မေလးစားရေကာင္းလားဟု ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါသထြက္ လာသည္။ ကုိႏိုင္၀င္းကေတာ့ သူတို႔က ၿမိတ္ကိုအၿမဲသြားေနက်ဆိုေတာ့ ၿမိတ္ေလယာဥ္အထာသိလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာဟု ဆို၏။

သူေရာက္လာေတာ့ အားလံုးေပါင္းၿပီး Check-in လုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးျဖစ္၏။ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ ေနာက္ေတာ့ အေပၚထပ္တက္ကာ မံု႔စား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေလယာဥ္ေစာင့္ၾက၏။

ေလယာဥ္ကလည္း အခ်ိန္မွန္ပါသည္။ မနက္ ၇ နာရီတြင္ ေလယာဥ္ထြက္၏။ Myanmar National Airline ျဖစ္ၿပီး အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မွပ်ံသည္။ ရန္ကုန္မွ ၿမိတ္သို႔ တစ္နာရီခဲြၾကာ၏။ ဂ်က္ေလယာဥ္ဆိုရင္ေတာ့ မိနစ္ ၅၀ ပဲၾကာတယ္ ဟု ကိုႏိုင္၀င္းကေျပာ၏။ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္အမွတ္ UB305 ျဖစ္ၿပီး အစားအေသာက္မ်ားလည္း ေကြ်းပါသည္။ မဆိုးပါ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ ၈ ေသာင္း သံုးေထာင္ ျဖစ္၏။ (အျပန္ေလယာဥ္မွာမူ Apex Airline ေခၚ ထား၀ယ္အမ်ားပိုင္ ေလေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ခမွာလည္း ၆ ေသာင္း ၈ ေထာင္မွ်သာ က်သင့္ပါသည္။) ကုိမ်ိဳးေက်ာ္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး အိပ္လိုက္လာသည္။ သူက ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီး။ သူ႔ေဘးနားက်သူမွာ ပိန္ပိန္ေသးေသး ကေလးမေလးေၾကာင့္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။

မနက္ ၈ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ၿမိတ္ၿမိဳ႔သို႔ ေလယာဥ္ဆိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရာရာ အသစ္အဆန္းခ်ည္း ျဖစ္၏။ ေတာၿမိဳ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကိုလည္း ေတြ႔ဖူးရသည္ေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၿမိတ္ကတ္ေက်းကိုက္ လိုက္ေကြ်းၾကသည္။ ကတ္ေက်းကိုက္ဆိုေသာ္လည္း စားပဲြေပၚလာခ်ေပးသည္မွာ အေတာ္ အမယ္စံုသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာကို ဘယ္ကစ စားရမွန္းမသိ၍ သူတို႔အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ေနရ၏။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔စားသလို လိုက္စားသည္။

ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေအာက္ထပ္ကို တိုင္မ်ားလႊတ္ထားကာ အေပၚထပ္ကို ကြန္ကရိေလာင္းထားတာ ေတြ႔ရ၍ အံ့ၾသမိေသး၏။ သည္လိုေနရာမ်ိဳးဆို စင္ကာပူတြင္ post tensioning ဆဲြမည္။ သည္မွာေတာ့ ဘာရလိမ့္မတံုး။

စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ဘုရားသို႔လုိက္ပို႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ားကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ထဲသြားခ်င္သည္ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေတာ္က်ယ္၏။ အိမ္ယာသစ္မ်ား ေဆာက္ေနတာျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ဆင္းၾကည့္ေတာ့ Unsafe Act and condition တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရ၍ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူခဲ့၏။ ေဟာေျပာပဲြတြင္ ျပသရန္ျဖစ္ပါ သည္။

(၅) လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး ေဟာေျပာပဲြ

ထို႔ေနာက္ တည္းခိုမည့္ေဟာ္တယ္သို႔လိုက္ပို႔သည္။ ေဟာ္တယ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုင္းက ဧည့္သည္ေတြလာၾကတယ္ဟု ကိုႏိုင္၀င္းက ရွင္းျပ၏။ ေနာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ခဏနားသည္။ အင္တာနက္ရေသာ္လည္း ေႏွးလွ၏။ ေျပာရမည္မ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္သည္။ ေဟာေျပာပဲြက ညေန ၃ နာရီမွဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရပါသည္။ ၂ နာရီခဲြ ေလာက္တြင္ ကိုႏိုင္၀င္းတို႔လာေခၚ၏။ ေဟာေျပာပဲြလုပ္သည့္ေနရာမွာ ၿမိတ္ၿမိဳ႔၊ ဆိပ္ငယ္ရပ္ကြက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမွ ဘံုတိုက္စိမ္း မဂၤလာခန္းမ ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းက အေတာ္က်ယ္၏။ စင္ျမင့္လည္းရိွသည္။ ပရုိဂ်က္တာ ႏွစ္လံုး ဆင္ထား သည္။ လူ ၃ - ၄၀၀ ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ဆန္႔သည္။ အဲယားကြန္းလည္း တပ္ဆင္ထား၏။ အခန္းငွားခက တစ္နာရီကို တစ္သိန္းမွန္း ေနာက္မွသိရ၏။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဟာေျပာပဲြလုပ္သည့္ ၆ နာရီစာေလာက္အတြက္ အခန္းငွားခခ်ည္း ၆ သိန္းေလာက္ က်သည္။ သိပ္ေတာ့မနည္းလွပါေခ်။

ကြ်န္ေတာ္က အခန္းငွားခ ေစ်းႀကီးလွေၾကာင္းေျပာရာ ကုိႏိုင္၀င္းက ဒါကို သူတို႔လည္း တြက္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္အခန္းက က်ယ္လည္းက်ယ္သည္။ အဲယားကြန္းလည္းရိွသည္ဆိုေတာ့ နားေထာင္သူမ်ား သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွေစရန္ ေရြးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ ေခြ်းတလံုးလံုးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေျပာသည့္အထဲ စိတ္ပါ၀င္စားမႈနည္းမွာစိုး၍ ေစ်းႀကီးသည့္တိုင္ အဲယားကြန္းခန္းကို ေရြးလိုက္သည့္ သူတို႔၏ ေစတနာကို ကြ်န္ေတာ့္မွာ မေလးစားပဲ မေနႏိုင္ပါေခ်။

လိုခ်င္သူမ်ား၀ယ္ႏိုင္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ေရးသည့္စာအုပ္မ်ားကို ယူသြားရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာင္းရသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မ်ားႏွင့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္တို႔အတြက္ စာအုပ္တစ္စံုစီ လႉလိုက္သည္။

ေဟာေျပာပဲြတက္ေရာက္လာၾကသူမ်ားမွာ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ တဖဲြဖဲြေရာက္လာေနရာ မ်ားမၾကာမီပင္ ခန္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ျပည့္သြားပါေတာ့၏။ ေဟာေျပာပဲြလာသူမ်ားကို ကိုႏိုင္၀င္းက မိတ္ဆက္ေပး၍ သူတို႔ႏွင့္ စကားစေနေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဟာေျပာပဲြသုိ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ဒုပါေမာကၡခ်ဳပ္ (ၿငိမ္း) ေဒါက္တာလြင္ေအာင္က ဘုန္းႀကီး၀တ္ႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆရာတို႔ေက်ာင္းမွာရိွပါေသးသည္။ ယခုေတာ့ အသက္ႀကီးလွၿပီ။

ခဏေနေတာ့ အခန္းအနားစ၏။ ဦးပဥၥင္း (ေဒါက္တာလြင္ေအာင္) က အဖြင့္အမွာစကား နည္းနည္းေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ စေျပာသည္။

တက္ေရာက္လာသူမ်ားမွာ အလႊာစံုမွ ျဖစ္၏။ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆရာဆရာမမ်ားလည္းပါသည္။ MFD မွ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းအားလံုး၊ အလုပ္သမားမ်ား၊ စိတ္၀င္စားသူမ်ားႏွင့္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားရပါးရ ေျပာအားရိွသည္။ လူေလး ၂ ေယာက္ တစ္ပိုင္းေလာက္ေျပာရသည့္ပဲြမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့မွာ အသံပင္မထြက္တတ္။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ၂ နာရီေပးထားသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆုိဒ္ထဲမွ ရိုက္လာေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပါျပ၍ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။ သူတို႔အားလံုး စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လုပ္ငန္းခြင္ မေတာ္တဆမႈ ဗီဒီယိုအပိုင္းကေလးမ်ားျပရာ accident ျဖစ္သည့္ေနရာမ်ား၌ ဟင္ကနဲ၊ ဟာကနဲ အသံမ်ားၾကားရ၏။ ယူသြားေသာ safety harness, safety glasses, rubber gloves, respirator စသည္တို႔အျပင္ သူတို႔၌ရိွေသာ safety shoe, handgloves မ်ားပါ ယူလာေပးသျဖင့္ လက္ေတြ႔ျပရာ၌ အေထာက္အကူ မ်ားစြာရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရာက္သည့္ေနရာတိုင္းတြင္ ျပေနက်ျဖစ္ေသာ လူအားျဖင့္ ပစၥည္းမ,ျခင္းကိုလည္း သရုပ္ျပလုိက္ပါေသး သည္။ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၂ နာရီေလာက္ၾကာ၏။ ေမးခြန္းေမးပါဆိုေတာ့ သိပ္မေမးၾက။ ေမးေနမက်၍တေၾကာင္း၊ သည္ဘာသာရပ္က သူတို႔အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနေသး၍ တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္မ်ားျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္သြား၏။ ေနာက္ေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာက Electrical Design ဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားေလာက္ပဲ က်န္သည္။ အခန္းတစ္၀က္ပင္ မျပည့္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကိုမ်ိဳးေက်ာ္ကေတာ့ အားပါးရ စံုေရဆန္ေရ ေျပာပါသည္။

သူတို႔ေျပာျပသည့္အတြက္ ၿမိတ္တြင္ သည္လိုေဟာေျပာပဲြလုပ္တာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ လက္မေထာင္မိေလ၏။ ေနာက္ထပ္ ေဟာေျပာပဲြမ်ားလုပ္ခ်င္လွ်င္လည္း ႀကိဳၿပီးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ပါမည္ဟု ေျပာေသာ္ သူတို႔က ေဟာေျပာပဲြထက္ ရက္တိုသင္တန္းေပးေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ လာခဲ့ပါမယ္ ဟု မယုတ္မလြန္ ေျပာခဲ့ရ၏။ အႏို႔ ကိုယ္က သူမ်ားဆီမွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္မွ မပိုင္ဘဲကိုး။ ဘယ့္ႏွာ တရားေသေျပာလို႔ျဖစ္ပါမတံုး။

ေဟာေျပာပဲြၿပီးေတာ့ သူတို႔က ညေနစာ ထမင္းလိုက္ေကြ်းသည္။ တကယ့္ကို အလွ်ံပယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္လည္း စားႏိုင္သူ မဟုတ္ေလေတာ့ ဟိုဟာနည္းနည္း၊ သည္ဟာနည္းနည္း စားရင္းႏွင့္ပင္ ဘိုက္ျပည့္ေတာ့၏။ ဘီယာေသာက္ရတာ ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း တမင္ပင္ ေရွာင္လိုက္ပါသည္။ စင္ကာပူမွာလည္း သည္လိုပင္ သြားေရတျမားျမားႏွင့္ မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

အားလံုးစားေသာက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့ ည ဆယ္နာရီေတာင္ခဲြေနၿပီ။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ကိုမ်ိဳးေက်ာ္လာအံုးမလား ေစာင့္ေနေသးေသာ္ လည္း မေပၚလာသည္ႏွင့္ ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ပါေတာ့၏။

(၆) သာယာလွပေသာ ၿမိတ္ၿမိဳ႔

မနက္ ၆ နာရီခဲြေလာက္တြင္ ကိုႏုိင္၀င္းလာေခၚၿပီး ဘုရားလုိက္ပို႔သည္။ ေစတီေတာ္ကို ေရႊသကၤန္းကပ္ရန္ ၀ါးျငမ္းမ်ား ကိုယ္လံုးျပည့္ ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုရားကို ျငမ္းဆင္ရာတြင္ သံျငမ္းထက္ ၀ါးျငမ္းက ပိုမိုသင့္ေတာ္သည္။ ၀ါးက ေကြးလို႔ရသျဖင့္ ဘုရားကိုယ္လံုးပံုစံအတိုင္း လုိက္ေကြးကာ ဆင္လို႔ရသည္။ ယခင္ ဘုိးဘြားအဆက္ဆက္က ျငမ္းဆင္နည္း အတတ္ပညာကို သင္ယူလာခဲ့သျဖင့္ ကြ်မ္းက်င္ေနၿပီ။ ဘာ Method Statement မွ မလို။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ ၿဂိဳဟ္တိုင္မ်ားႏွင့္ ပန္းတင္ခံုမ်ားကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနေသာ လူငယ္မ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ျမန္မာတို႔၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အေလ့အထပင္။ အခ်ိဳ႔မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရား၀တ္ျပဳေနၾကသည္။ ဘုရားပရ၀ုဏ္အတြင္း ေရာက္သြားပါက လူတိုင္း စိတ္၏ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းအရသာကို ခံစားၾကရပါလိမ့္မည္။ အိမ္မွာေနသည္ထက္ ဘုရားလာျခင္းက ဘုရားကို ပိုၿပီးအာရံုျပဳလို႔ေကာင္းသည္။ ပတ္၀န္းက်င္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ေၾကးစည္သံ၊ အမွ်ေ၀သံ စသည္တို႔က ကုသုိလ္စိတ္ကို တိုးပြားေစသည္။ တန္ေဆာင္းထဲတြင္ တရားထုိင္ေနသူမ်ားကို တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ေတြ႔ရ၏။

ေစတီေတာ္ကို ကုန္းျမင့္ေပၚတြင္တည္ထား၍ ၿမိဳ႔ကို အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရသည္။ ရႈခင္းမွာ သာယာလွပါဘိ။

ၿမိတ္ကို မီးက ဒုကၡေပးတယ္ဆရာ။ ၿမိဳ႔ေလးစည္ၿပီးတက္လာမယ္ႀကံလိုက္၊ မီးက ထ ေလာင္လိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိတာတင္ ၿမိတ္မွာ မီးေလာင္တာ ၃ ႀကိမ္မကေတာ့ဘူး ဟု ကိုႏုိင္၀င္းကေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရေသာ ၿမိဳ႔၏ တည္ေဆာက္ပံုကိုျပလွ်က္ မီးေဘးအလြန္စိုးရိမ္ရေၾကာင္း ရွင္းျပ၏။ အေရးအေၾကာင္းဆို မီးသတ္ကား ၀င္လို႔ မရေသာေနရာေတြ မ်ားစြာရိွသည္။ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႔မေစ်းႀကီးျဖစ္၏။ ဆိုင္အားကို တစ္ေနရာတည္းတြင္ စုၿပံဳ ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ မီးေဟ့ဆိုလွ်င္ တစ္ေစ်းလံုးျပာက်ရန္ အလြန္လြယ္လွသည္။ အလြယ္တကူ မီးမကူးေစရန္ ေစ်းကို ေလးစိတ္ပိုင္းထားသင့္ေၾကာင့္ ထိုအလယ္လမ္းကိုလည္း မီးသတ္ကား၀င္လို႔ရႏိုင္ရန္ စီမံထားသင့္ေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုႏုိင္၀င္းကိုေျပာရံုျဖင့္ ဘာအက်ိဳးထူးပါမည္နည္း။ ၿမိဳ႔ျပစည္ပင္သာယာေရးအဖဲြ႔ စသည့္ အရာေရာက္သူမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး လုပ္ၾကမွ ျဖစ္မည္။

ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္မေတာ့ ကြ်န္းညီေနာင္ကို ေတြ႔ရ၏။ လမ္းမေပၚတြင္ လူအမ်ားမွာ ၀မ္းေရးအတြက္ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္း စရန္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကၿပီ။

ခဏေနေသာ္ ျပန္ဆင္းခဲ့ၿပီး ေဟာ္တယ္၀င္ကာ မနက္စာစားၾက၏။ သူတို႔ေဒသထြက္မံု႔မ်ားမွာ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။ မံု႔တစ္ခုကိုျပကာ ကိုႏိုင္၀င္းက ေဟာသည္မံု႔ကုိ မီဒီယာသမားတစ္ေယာက္က သူ႔ဟာသူဆဲြေတြးၿပီး အမ်ိဳးသမီးပစၥည္း နာမည္တပ္လိုက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စားဘို႔ေတာင္ ပါးစပ္မရဲဘူးျဖစ္ရေသးတယ္ ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာျပ၏။

ကိုမ်ိဳးေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ္က အင္ဂ်င္ႀကီးေတာ့ ေလာင္စာမ်ားမ်ားလိုတယ္ ဟု ဆိုကာ အသားကုန္ တုပ္ေလ၏။ စားေသာက္ခန္းကို ေဟာ္တယ္အေပၚဆံုးထပ္မွာလုပ္ထားရာ သဘာ၀ရႈေျမာ္ခင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း နံနက္စာကို အရသာခံ စားသံုးႏိုင္ေလသည္။

ေဟာေျပာပဲြက ၉ နာရီမွစမွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရေသးသည္ႏွင့္ ကမ္းနားဘက္လိုက္ျပပါသည္။ ဆိပ္ခံတံတားႏွင့္ ဆီမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကေလးလုပ္သမားမ်ားလည္း ပါသေပါ့။ ေဟာဒီလက္ရမ္းေပၚတက္ထိုင္တာ လက္ရမ္းက်ိဳးက်ၿပီး ကုိးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေသဖူးတယ္ ဟု ကိုႏိုင္၀င္းက ေျပာျပပါသည္။ ယခင္က လက္ရမ္းမ်ား မွာ ခေနာ္ခနဲ႔။ ယခုမူ သံေဘာင္မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားၿပီးျဖစ္၏။

အဲဒီေလွေတြက ကင္းမြန္ငါးဖမ္းေလွေတြ။ ကင္းမြန္ငါးေတြက ညဘက္မီးေရာင္ရိွတဲ့ဆီကို လာၾကေတာ့ ၀ါးလံုးတန္းေတြမွာ မီးသီးေလးေတြထြန္းထားတာ။

ကမ္းေျခလမ္းတေလွ်ာက္ အမိႈက္ပံုးမ်ားကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားေတ႔ြရသည့္တိုင္ ပင္လယ္တြင္းသုိ႔ အမိႈက္မ်ား ပစ္ခ်ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကမ္းေျခအရွည္ႏွင့္စာလွ်င္ မေျပာပေလာက္ပါ။ အခ်ိဳ႔အမိႈက္မ်ားမွာ အင္ဂ်င္ကိုင္ရာမွ ထြက္လာသည့္ engine oil filter, air cleaner element စသည့္ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေရေနသတၱ၀ါမ်ားအား ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္းေပးမည့္ အမိႈက္မ်ား ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔မွာ အမိႈက္ေကာက္တဲ့ ပရဟိတအဖဲြ႔ ရိွတယ္။ ခုေလာက္သန္႔ရွင္းေနတာ သူတို႔ရွင္းထားလို႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က တစ္ဖဲြ႔တည္းဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ႔လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ဆို မႏိုင္ဘူး။

ေဟာဟိုကဟာ အျမန္ေရယာဥ္ေတြေပါ့ ဆိုသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ စင္ကာပူက ပင္ဂြင္ဘုတ္မ်ားႏွင့္ တူတူေသးေတာ့။ အဲဒီ speed boat ေလးေတြက အင္ဒိုနီးရွားကိုေျပးတဲ့ စင္ကာပူကဘုတ္ေတြနဲ႔ တူသကဲြ႔ ဆိုေတာ့ အဲဒါေတြက မေလးရွား၊ ပီနန္က မွာထားတာေတြ။ ဒီေနရာနဲ႔ ပီနန္နဲ႔ကသိပ္မေ၀းေတာ့ စီးပြားေရး အဆက္အစပ္ရိွတယ္ ဟု ကိုႏိုင္၀င္းက ရွင္းျပ၏။ တဆက္တည္း ေတြးမိသည္မွာ သည္ကဲ့သို႔ေသာ အျမန္ေရယာဥ္မ်ား ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္ရပါမည္နည္း။

ျမန္မာျပည္တြင္ ေရေၾကာင္းခရီးသြားလာမႈမွာ မနည္းလွပါ။ ျမစ္ႀကီးနားမွသည္ ေကာ့ေသာင္းထိ၊ ရခိုင္ကမ္းရိုးတမ္း၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသ စသည္တို႔တြင္ ေရလမ္းခရီးသြားလာမႈကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးၾကပါသည္။ သို႔အတြက္ သည္ကဲ့သို႔ အျမန္ေရယာဥ္တည္ေဆာက္ေသာ သေဘၤာက်င္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေပၚထြက္လာေစခ်င္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၅၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မ်ားက စင္ကာပူႏုိင္ငံ Marintecknik သေဘၤာက်င္းတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုသေဘၤာက်င္းမွာ အျမန္ေရယာဥ္မ်ား တည္ေဆာက္ေရးကိုသာ တြင္တြင္လုပ္ေသာ သေဘၤာက်င္း ျဖစ္ေပသည္။ သူေဌးက ထိုင္၀မ္မွျဖစ္ၿပီး ေရယာဥ္မွာယူသူ ရိွလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အမွာမရိွဘဲ ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ကာ ေရာင္းရန္ျဖစ္ေစ စင္ကာပူတြင္ အျမန္ေရယာဥ္မ်ား တည္ေဆာက္၏။ ကြ်ႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္း ကိုေရခ်မ္းတို႔ပင္ ထုိေရယာဥ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္ သည္လို အျမန္ေရယာဥ္ တစ္ပတ္ႏြမ္းမ်ား၀ယ္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းတြင္ ေျပးဆဲြရန္ ႀကံခဲ့ဖူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေရယာဥ္၏တန္ဘိုးမွာ အင္ဂ်င္ခ်ည္းပဲ အေမရိကန္ေဒၚလာ တစ္သန္းခန္႔တန္ေပရာ ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘီလ္ဂိတ္၏သမီးကုိ အပိုင္ခ်ိဳင္မွ ျဖစ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားမတန္၍ မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ရေလေသာ ဟူသတတ္။

တဖက္တြင္ျမင္ေနရေသာ ကြ်န္းႏွစ္ကြ်န္းကို လည္ခ်င့္စဖြယ္ ျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ား ပိုမိုလာေရာက္ႏိုင္ ေၾကာင္း စီးပြားေရးအေျမာ္အျမင္ နည္းနည္းမွမရိွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္က ဆရာႀကီးလုပ္ကာ အႀကံေပးျပန္၏။

 ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၀း၁၇ နာရီ