တာ၀န္ယူမႈ
(၁၄-၀၈-၀၉၊ ေသာၾကာေန႔)
နိဒါန္း
သည္ေဆာင္းပါးေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရးခ်င္ေနသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္အၾကာ ကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွန္းမသိ ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မအားလပ္ ေနရသျဖင့္ မေရးျဖစ္ခ့ဲ။ အခုမွ တိုက္ကလည္း တိုက္ဆိုင္၊ ေရးခ်င္သည္ မွာလည္း လက္ယား လာသျဖင့္ အျခားေရးလက္စ တန္းလန္းမ်ားကို ေခတၱခဏ ရပ္နားကာ ေကာက္ကက္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ေနရာ ECC Project တြင္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ျမန္မာမ်ားမွာ စုစုေပါင္း ၈၀၀ ေက်ာ္ ရိွပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ တစ္ေနရာ တည္း၌ ျမန္မာ အမ်ားဆံုး တစ္စု တစည္းထဲ ေတြ႔ရသည့္ ပေရာဂ်က္ တစ္ခု ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မွားမည္ မထင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အန္ကယ္ႀကီး ဦးျမင့္လြင္ (ဦးျမင့္လြင္က သူ႔ကို အန္ကယ္ႀကီး ေခၚတာ သိပ္ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်) ၏ ေဆာ္ၾသမႈျဖင့္ ဤ ပေရာဂ်က္တြင္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကုမၸဏီ အသီးသီးမွ ျမန္မာမ်ား ေတြ႔ဆံုပဲြ ကေလးကို မၾကာခဏ ဆိုသလို က်င္းပျဖစ္ၾက၏။
ေနာက္ေတာ့ ပိုၿပီး စည္းစည္းလံုးလံုး ျဖစ္လာကာ ဤပေရာဂ်က္မွ ျမန္မာမ်ား၏ သာေရး၊ နာေရးအတြက္ supervisor ႏွင့္ အထက္ ကို တစ္ဦးလွ်င္ ၁၀ က်စီ လစဥ္ စုလွ်က္ မိဘ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းမ်ား၏ နာေရးအတြက္ တစ္ဦးလွ်င္ ၂၀၀ က်စီ ေထာက္ပံ့ ေပးသြားပါသည္။
လစဥ္ မံု႔ စုစားတာတို႔၊ ဒုလႅဘ ရဟန္းခံတာ တို႔လည္း ရိွပါေသးသည္။ မၾကာေသးမီကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ၿပီး သြားသည့္ ၀ါဆိုပဲြ (၀ါဆိုက နာမည္ခံပါဗ်ာ၊ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းၿပီး စားၾက ေသာက္ၾက၊ သီခ်င္းဆို၊ ေပ်ာ္ၾက ပါးၾက တာေပါ့) အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စာတစ္ပုဒ္ သပ္သပ္ ေရးပါဦးမည္။ အလြန္ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွေသာ ပဲြကေလး အမွတ္တရေပါ့။ (ထားပါေတာ့၊ ေျပာရ င္းေျပာရင္း ေဘးေခ်ာ္သြားတယ္။)
ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ယခုလည္း မိခင္၊ ဖခင္တို႔ ဆံုးပါးသြားေသာ ျမန္မာ လူငယ္ကေလး သံုးဦးအား ေထာက္ပံ့ေငြ ေပးအပ္ပဲြ ကေလးကို အက်ဥ္းမွ် ECC Safety Training Centre တြင္ ယေန႔ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ တြင္ က်င္းပၾက၏။ အခန္းမွာ ကိုႏြယ္၀င္းက ျမန္မာမ်ားကို ျမန္မာလို safety သင္တန္းေပးရာ အခန္း ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾက ဆိုၾကရင္း ထိုင္ခံုမ်ားေပၚတြင္ သင္တန္းအတြက္ တင္ထားေသာ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ ECC Project Safety လက္စဲြ စာအုပ္ငယ္ ကေလးမ်ားကို ေကာက္ကိုင္မိ၊ ဖတ္မိၾကသည္။
ဤတြင္မွ ျမန္မာမ်ားကို ကမၻာ့အလယ္ မ်က္ႏွာငယ္ ေစရမည့္ ေပါက္တတ္ကရ ဘာသာျပန္ မ်ားကို ေတြ႔ရပါေတာ့ သည္။ စာအုပ္မွာ Shell မွ ထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည့္ျပင္ လက္စဲြ စာအုပ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ၊ ခန္႔ခန္႔ ျငားျငားေလး ျပင္ဆင္ ထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ပါ စာသားမ်ား မွာမူ မွန္ကန္ ေကာင္းမြန္သည့္ စာသား တစ္လံုး တစ္ေလမွ မပါပါ။ စာတစ္ေၾကာင္း ခန္႔ မွန္လွ်င္ပင္ ေတာ္ပါေသး၏။ ယခုေတာ့ တစ္ေၾကာင္း မေျပာႏွင့္။ တစ္လံုး ေတာင္မွ မမွန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာ လြန္မလြန္ကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာအုပ္ပါ စာမ်က္ႏွာ မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ scan ကူးၿပီး ျပပါမည္။ ေလ့လာ ၾကည့္ၾကပါကုန္။
ဤစာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အီးအီးမ်ား ေပေနေသာ ေရႊဆဲြႀကိဳးႀကီးပမာ ျမင္မိပါသည္။ (တင္စားတာ ရိုင္းသြား လွ်င္လည္း သည္းခံခြင့္လႊတ္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ)။
ဘာသာျပန္ျခင္း
ECC Project သည္ Shell ၏ project ျဖစ္သျဖင့္ safety ကို အထူး အေလးေပးကာ ေဒၚလာေငြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ အက်ခံၿပီး safety လႈပ္ရွားမႈ မ်ားကို လုပ္ေပးပါသည္။ ဤ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပညာေပးျခင္းသည္ အလြန္ အေရးႀကီး ေသာ အခန္းက႑မွ ပါေနသျဖင့္ ပညာေပးျခ င္းအတြက္ ေငြေၾကး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အကုန္အက်ခံ ေဆာင္ရြက္ပါသည္။ ထို အထဲ တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ ကိုႏြယ္၀င္းသည္လည္း အဓိက ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေနရာမွ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ECC သို႔ ေရာက္လာသူ ဗမာ မွန္သမွ် ကိုႏြယ္၀င္း ပို႔ခ်ေသာ လက္ခ်ာကို နာယူမၿပီးသေရြ႔ ကာလပတ္လံုး အလုပ္ စလုပ္ခြင့္ မရပါ။ သူက pass ဟု လုပ္ေပးလိုက္မွ အလုပ္စလုပ္ႏုိင္ပါသည္။
သို႔အတြက္ ကိုႏြယ္၀င္းကို အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ဟု ဆိုလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လ၏ ပူျပင္းလွေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကိုႏြယ္၀င္းက ကြ်န္ေတာ့္ထံ သူ သင္တန္းေပး ေနရေသာ Safety ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ Power Point Slide မ်ား ယူလာကာ ၾကည့္ေပးရန္ ႏွင့္ လုိအပ္ပါက ျပင္ဆင္ ေပးရန္ ျပသပါသည္။
ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ ဤမွ် ႏံုခ်ာ ညံ့ဖ်င္းလွေသာ ျမန္မာစာ မ်ားကို ဘုရားစူးရ ပါေစ့။ တစ္ခါဘူးမွ် မေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါ။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္း ေခါင္းစဥ္ အခု ၃၀ ေက်ာ္ ရိွသည့္ျပင္ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေအာက္တြင္ slide အခု ၁၀၀ ေက်ာ္ ရိွသျဖင့္ သည္မွ် မ်ားျပားလွေသာ slide မ်ားကို အလကား မတ္တင္း ျပင္ေပးဘို႔ရာ သိပ္လြယ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္စားပါလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ ကိုႏြယ္၀င္းကို ဤ စာမ်ားအား မည္သည့္ မဟာ ပညာရိွမင္းက ဘာသာေတာ္ ျပန္ေပးလိုက္ သနည္း ဟု စံုစမ္းခုိင္းရပါ၏။
ပေရာဂ်က္ ဟူသည္ သည္လူ ၀င္လာလိုက္ ဟိုလူ ထြက္သြားလိုက္ ႏွင့္ ဂနာ မၿငိမ္တတ္ေသာ သဘာ၀ ရိွရကား ထို စာမ်ားကို ဘာသာျပန္ေရး ကိစၥ ေဆာင္ရြက္သူမွာ ဘယ္တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္သြားၿပီကို မသိရ။ စင္ကာပူေျမကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ့ ေခ်ၿပီ။ ကိုႏြယ္၀င္းမွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏ နားပူနားဆာ တိုက္မႈေၾကာင့္ သည္ကိစၥ အပူတျပင္း လုိက္လံ စံုစမ္းေလရာ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ တရားခံ (အဲေလ ေယာင္လို႔) ဘာသာျပန္ေပးေသာ မယ္မင္းႀကီးမ ကေလးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရပါေတာ့၏။
ထိုကေလးမမွာ ရန္ကုန္တြင္ ရိွေနပါသည္။ ထို သူငယ္မ ကေလးႏွင့္ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု ဆက္မိသည္ ကိုေတာ့ မိုးေပၚက ဘုိးသိၾကားမွ သိေပေတာ့မည္။ ကိုႏြယ္၀င္း က သူ႔ဖံုးနံပါတ္ ကို ယူလာ ေပးပါသည္။ ပထမ ကြ်န္ေတာ္ ဖံုးဆက္မည္ ႀကံပါ ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္မွ “ေနပါအံုး၊ နင္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနလို႔ ၀င္ပါခ်င္ ရတာလဲ” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ တင္မိၿပီး သကာလ ထို မိန္းကေလးထံ ဖံုးဆက္ရန္ အႀကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ ပါသည္။ ကိုႏြယ္၀င္း ကေတာ့ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ ေနသူမို႔ ဖံုးဆက္ ေမးပါသည္။
ထိုအခါမွ ထို သေကာင့္သား (ေဆာရီး) သေကာင့္သမီး ကေလးမွာ အဂၤလိပ္ လိုလည္း မတတ္၊ ျမန္မာလိုလည္း မကြ်မ္းက်င္၊ Safety ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း ဆိုတာ သိရပါေတာ့သည္။
သူ ဘာသာျပန္ပံု ကေလးကလည္း သင္း လွပါ၏။ ၾကည့္ပါ။
သူက စင္ကာပူမွ ေပးလိုက္ေသာ သည္ စာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္သည္။ ဘာေတြမွန္း မသိ။ သိသေလာက္ ကေလး ရမ္းသမ္း ဘာသာျပန္လိုက္။ မသိသည့္ စာလံုးရိွလွ်င္ အဘိဓါန္ လွန္လိုက္။ ဟိုလူ႔ေမး၊ သည္လူ႔ေမး ေမးလိုက္။ ထင္တာ ကေလး ေကာက္ကက္ ေရးလိုက္။
သိၾကသည့္ အတိုင္း ျမန္မာျပည္ ဆိုသည္ကား Safety ဆိုသည္မွာ လုပ္ငန္းကို အေႏွာက္ အယွက္ေပးေသာ ဘာမွ အသံုးမတည့္သည့္ အရာတစ္ခု မွ်သာ ျဖစ္သည္၊ သည့္အတြက္ Safety ကို လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္း မၾကားခ်င္ ဟု ေဆာက္လုပ္ ေရး၀န္ႀကီးမွ အမိန္႔ေပးထားေသာ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ရကား ေဆ့ဖ္တီး ဆိုတာ ဆိဖေတး ဟုသာ သိၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္ကုန္၏။
သို႔အတြက္ Safety ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ terminology မ်ား၊ အသံုးအႏံႈး မ်ားကို ျမန္မာျပည္မွ အဘယ္သူသည္ ရင္းႏွီးပါ အံ့နည္း။ Safety Officer တစ္ဦးျဖစ္သူ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ႏိႈက္သည္ ပင္လွ်င္ စာတစ္ပိုဒ္ ဘာသာျပန္ ေရးအတြက္ ဆံပင္ သံုးေမြးမွ် ျဖဴေအာင္ စဥ္းစားရ သည္ ျဖစ္ရကား ျမန္မာျပည္မွ သာမန္လူမ်ား ဘာသာျပန္သည့္ Safety စာပိုဒ္မ်ား အဘယ္သို႔ ရိွခ်ိမ့္မည္ကို သင္ သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႔ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါကုန္။
ဤကဲ့သို႔ ဘာသာျပန္ ထားေသာ ထို စာမ်ားမွ မႏံုခ်ာ၊ မည့ံဖ်င္း ပါလွ်င္ အဘယ္စာသည္ ႏံုခ်ာ၊ ညံ့ဖ်င္းေတာ့ ပါအံ့နည္း။
တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း -
ဘာသာျပန္ျခင္း ဟူသည္ မိမိဘာသာ စကားကိုေရာ၊ မိမိ ဘာသာျပန္မည့္ ဘာသာစကား ႏွစ္ရပ္ စလံုးကိုပါ ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္က်င္ တတ္ေျမာက္ ထားရပါမည္။ အသံုးအႏံႈး လည္း ၾကြယ္၀ရပါမည္။ စာေရးတတ္သူ လည္း ျဖစ္ရပါမည္။ စာဖတ္နာသူ လည္း ျဖစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ထို႔ထက္ မိမိ ဘာသာျပန္မည့္ ဘာသာစကား ေျပာဆိုေသာ လူမိ်ဳးမ်ား ၏ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္းေနာက္ခံ စသည္မ်ား ကို သိထားရ ပါမည္။
ဘာသာရပ္ တစ္ခုကို ဘာသာျပန္လွ်င္ ထို ဘာသာရပ္ကို တတ္ေျမာက္ ထားသူမွ ဘာသာျပန္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ လိမ့္မည္။ စိုက္ပိ်ဳးေရး စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္သူသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ယူ တတ္ေျမာက္ထားသူ ျဖစ္ရပါ လိမ့္မည္။ သခ်ၤာ ပါေမာကၡႀကီးကို အပင္ေရာဂါ ေဗဒ အေၾကာင္း သြားေမးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို ေဗဒင္ဆရာ (စစ္စစ္) မ်ား သံုးသည့္ ဒီဃႏွစ္ ဟူသည္ အဘယ္နည္း ဟု အပင္ေရာဂါ ေဗဒ ပါေမာကၡႀကီးကို ေမးလွ်င္လည္း သိမည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔ ဘာသာရပ္ႏွင့္ သူ႔အသံုး ျဖစ္ပါသည္။ မဆိုင္သူမ်ား၏ အရာဌာန မဟုတ္။
မိတ္ေဆြ - Safety နယ္ပယ္တြင္ သံုးသည့္ Line of Fire ဟူသည္ကို သင္ ဘယ္သို႔ နားလည္ ပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ သာ safety ေ၀ါဟာရ မ်ားႏွင့္ မကြ်မ္း၀င္ပါက ထို Line of fire ကို မီးလမ္းေၾကာင္း ဟု ဘာသာျပန္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလဲြ ပါ။ Safety သင္ခန္းစာအတြက္ Line of fire ကိုသာ မီးလမ္းေၾကာင္းဟု ျပန္ရိုးျပန္စဥ္ ေကာက္ကက္ ျပန္လုိက္ပါက ခါးေတာင္းႀကိဳက္ တလဲြ၊ - င္တလဲြ ျဖစ္သြားပါ လိမ့္မည္။ (ထင္သာျမင္သာ ျဖစ္ေအာင္ စကားပံုအတိုင္း သံုးလုိက္သည္ကို ရိုင္းသည္ထင္လွ်င္ ေတာင္းပန္ပါသည္ ခင္ဗ်ား)။
ဤ ေပါက္တတ္ကရ ဘာသာျပန္မ်ား အတြက္ ဗမာေငြ သိန္း ၁၅၀ ခန္႔ သံုးလိုက္သည္ ဟု သိရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ “အင္း၊ ဒီ ေငြေလာက္နဲ႔ဆို ငါတို႔ တစ္ရြာလံုးကို ၀က္သားဟင္း နဲ႔ ထမင္းေကြ်းလိုက္ ႏိုင္မွာဘဲ” ဟု မဆီမဆိုင္ ႏွေျမာ ေနမိ ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဘာသာျပန္ ေပးပါမည္။ သို႔ေသာ္ ထုိက္သင့္ အားေလ်ာ္ေသာ အခ ေၾကးေငြကို ရမွ ျပန္ေပးႏိုင္မည္၊ သို႔အတြက္ ကိုရင့္ ေဘာ့စ္ကို ေျပာလိုက္ပါ ဟု ကိုႏြယ္၀င္းကို ေျပာလိုက္ပါသည္။ အမွန္ ေျပာရလွ်င္ ထိုကဲ့သုိ႔ စာႏွင့္ ေပႏွင့္ ပတ္သက္၍ လုပ္ရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စား ပါသည္။ လုပ္လည္း ေပးခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လႏွင့္ ခ်ီကာ တစ္ေခါင္းလံုး ျဖဴေအာင္ လုပ္ရမည့္ ကိစၥ ျဖစ္သျဖင့္ ေမတၱာရိေတာ့ လုပ္မေပးႏုိင္ပါ။ အနည္းဆံုး ယခင္ ေပးခဲ့ေသာ ေစ်း၏ ထက္၀က္ေက်ာ္ ရမွ လုပ္ေပးႏုိင္ ပါမည္။
သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း က်ေတာ့ တစ္မိ်ဳးျဖစ္၏။ ယခင္ လူႀကီးက ဤမွ် ေငြမ်ားသံုးကာ လုပ္သြားေသာ္လည္း ယခုလူႀကီးကမူ ထို ေရႊလက္ေကာက္ ႀကီးတြင္ ေပက်ံေနသည့္ အီအီးမ်ား ကို ေရႏွင့္ ေဆးရမည့္ အခ ကိုက် လက္တြန္႔ေနပါ သည္။ သဟာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္ေသာ ေဘာင္မွ ေက်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုႏြယ္၀င္းကို ေဆာရီး လိုက္ရပါသည္။ တကယ္လည္း ၀မ္းနည္းျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဤ မဟုတ္က ဟုတ္က စာမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားကို အေရးႀကီးေသာ Safety အေၾကာင္း သင္ေပးေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါတည္း။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။
သည္အေၾကာင္း စာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးမလို႔ စိတ္ကူးထားတာ ထိုစဥ္ကပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလုပ္ တစ္ဖက္ႏွင့္ “အနာဂါတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” ကို ေရးေနရာ မအားလပ္ သျဖင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အေၾကာင္း အေပါင္း သင့္လာသျဖင့္ ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တာ၀န္ ၀တၱရား
မည္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္သည္ ျဖစ္ေစ မိမိ လုပ္ေသာ အလုပ္ကို မိမိ တာ၀န္ ယူရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ငါ့လက္ကလြတ္ ျဗြတ္ ဟု မလုပ္သင့္ပါ။ မိမိေၾကာင့္ လူတစ္ဖက္သား မည္မွ် နစ္နာမည္လဲ အျမဲ ဆင္ျခင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ယခု ကိစၥတြင္ အဓိက တာ၀န္ရိွသူမွာ ဘာသာျပန္ရန္ တာ၀န္ယူထားေသာ ECC Project မွ အရာရိွ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ထို အရာရိွ အနားယူ သြားလွ်င္ သူ႔ကို ဆက္ခံေသာ သူမွာ တာ၀န္ရိွပါသည္။ ဟာ - သူ လုပ္သြားတဲ့ ကိစၥ က်ဳပ္နဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲဗ် ဟု တရားလက္လြတ္ မေျပာသင့္ပါ။ သူ႔တာ၀န္ကို ကိုယ္ ဆက္ယူရျခင္း ျဖစ္၍ သူလုပ္သြားသည့္ ကိစၥကို လည္း ရွင္းေပးရပါမည္။
ဘာသာျပန္စာအုပ္ ရလာၿပီ ဆိုကတည္းက တတ္ကြ်မ္း နားလည္ေသာ ျမန္မာ Safety တစ္ဦးဦးကို ျပသ ေမးျမန္းကာ အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းခံသင့္ ပါသည္။ အသံုးအႏံႈးမ်ား မွန္မမွန္၊ ၀ါက် တည္ေဆာက္ပံု၊ သတ္ပံုမ်ား စသည္တို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး အဆင့္အေနႏွင့္ စာအုပ္ထုတ္ဘို႔ လုပ္သင့္ပါသည္။
ဤမွ် အကုန္အက်ခံ၊ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး လုပ္ၿပီးမွ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ရလာဒ္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည့္ အေပၚ သူတို႔ မည္သို႔ သေဘာထား သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ေနာက္ တာ၀န္ရိွသူမွာ အခေၾကးေငြ ယူၿပီး ဤစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ ေပးသူ ျဖစ္ပါသည္။
လက္ေတြ႔ ဘာသာျပန္ ေပးသူ ထို သူငယ္မ ကေလးထံ ေရာက္ရန္ ECC အရာရိွ မွ တဆင့္ ဘယ္ႏွေယာက္ လက္လဲႊ တာ၀န္ယူ ခဲ့သည္ကို မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ငါးေယာက္ ထက္ေတာ့ နည္းမည္ မထင္။ ထို ကေလးမေလး အေနႏွင့္ အီးစီစီ ဆိုတာ ဘာမွန္း သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အီးစီစီ အရာရိွမွ တစ္ဦးသို႔ တာ၀န္ ေပးလိုက္မည္။ ထိုတစ္ဦးက မိမိႏွင့္ ကြ်မ္း၀င္သူ ေနာက္ ျမန္မာ တစ္ဦးသို႔ လဲႊလိုက္မည္။ ထိုသူက သိပ္မနည္း လွေသာ ေငြေၾကး ကို ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ အေခ်ာင္ရမည့္ ကိစၥ ျဖစ္သျဖင့္ ၎ႏွင့္ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ေနသူ တစ္ဦးကို ေပးလိုက္မည္။ ထို သူက တစ္ဆင့္ ဗမာျပည္ရိွ သူ႔ ေဆြမိ်ဳး ျဖစ္ေစ တစ္ဦးဦးသို႔ ေပးလိုက္မည္။ ထိုသူကမွ တစ္ဆင့္ ဟုိ ဘာသာျပန္သည္ ဆိုသည့္ ကေလးမ ကေလးထံ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သိန္း ၁၅၀ ကို အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ အုပ္ၾကမွာ ေသခ်ာေနသည္ ျဖစ္ရကား ထိုကေလးမေလး အေနႏွင့္ ငါးသိန္း ေလာက္သာ ရတာ (ထို႔ထက္ နည္းခ်င္နည္း၊ မ်ားခ်င္မ်ား ပါလိမ့္မည္) ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို အခါ ဘယ္ေရာက္ မည္မွန္း မသိရ ေသာ ထိုစာမ်ား အတြက္ ဗမာစာ ျမင္ရ ၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ ဘာသာ ျပန္ခ် လိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ဘာသာျပန္ ပါေသာ္လည္း ဘာမွ နားမလည္သျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ထံမွ ပိုက္ဆံယူၿပီး လုပ္သည့္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာ့ လုပ္ေပးဘို႔ မေကာင္းပါလား။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေရႊဗမာမ်ား တာ၀န္မဲ့တာ သည္ တစ္ေနရာထည္း တြင္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ တာ၀န္မ့ဲပံု မ်ားကိုသာ အေသးစိတ္ လုိက္လံ မွတ္တမ္းတင္ရပါလွ်င္ ပိဋကဋ္ သံုးပံုထက္ သံုးဆမွ် ပိုမ်ားဖြယ္ရာ ရိွပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က လက္ရိွအိမ္အနီးတြင္ တိုက္အသစ္ တစ္လံုး ေဆာက္ေနသျဖင့္ မမက သြားၾကည့္ကာ အခန္းေတြ အက်ယ္ႀကီးပဲဟဲ့ ဟု လုိခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ၀ယ္ခိုင္းလိုက္ ပါသည္။ ၀ယ္ရင္းေစ်းက သိန္း ၂၂၀။ ေနာက္ အခင္းေတြက မေကာင္းဘူး ဟု ျပင္လိုက္၊ နံရံေတြ ကလည္း လိုဏ္ေခါင္းေတြ ခ်ည္းပဲဟု ျပင္လိုက္၊ အိမ္သာ ေၾကြခြက္ကလည္း အညံ့စားႀကီး ထည့္ထားတယ္ ဟု ျပင္လိုက္၊ ဟင္၊ နင္တို႔ တံခါးေတြ ကလည္း ေတာသစ္ေတြနဲ႔ လုပ္ထား တာပါလား။ ငါတို႔ကို ကြ်န္းနဲ႔ ျပန္လဲေပးပါ ဟု လဲလိုက္။ ဟဲ့၊ မီးႀကိဳးေတြ ကလည္း ေသးေသးေလးေတြ ႀကီးတာေတြနဲ႔ ျပန္လဲစမ္း ဟု လဲလိုက္။ အဲဒီ ေမာ္တာေလး နဲ႔ဆို ေရဘယ့္နဲ႔လုပ္ ေကာင္းေကာင္း တက္မလဲ။ ႀကီးတာနဲ႔ ျပန္လဲစမ္း ဟု လဲ လုိက္။ နင္တို႔ ေရတိုင္ကီႀကီးက သံနဲ႔လုပ္ထားေတာ့ သံေခ်းေတြ တက္ကုန္မွာေပါ့ ဟဲ့ေကာင္ေလးရဲ့၊ ဖိုက္ဘာကန္နဲ႔ ျပန္လဲစမ္း ဟု -
လဲ လိုက္၊ ျပင္လိုက္၊ ျပင္လိုက္၊ လဲ လိုက္ ႏွင့္ အိမ္ေပၚလဲ တက္ကေရာ သိန္း ၃၅၀ နား ကပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္နား နီးေနသျဖင့္ မမက ေန႔တိုင္း သြားၾကည့္ကာ တစ္ေျပာထဲ ေျပာေနသျဖင့္သာ ဤမွ်လူေနလို႔ရရံု တိုက္ခန္း တစ္ခန္း ျဖစ္လာပါသည္။ ၾကည့္မေျပာေသာ တုိက္ခန္းမ်ား သြားၾကည့္ပါဦး။
သဟာျဖင့္ ဤတိုက္ခန္း ေဆာက္သူမွာ မိမိ ေဆာက္ေပးလိုက္ေသာ တိုက္အတြက္ တာ၀န္မရိွ ေပဘူးလား။ ဘယ့္ႏွာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ပစၥည္းအညံ့စား ေတြႏွင့္ လုပ္ရသနည္း။ သည္မွ် တန္ဘိုးႀကီးေသာ ပစၥည္းကို ပစၥည္း အည့ံစားမ်ား ျဖင့္ ေဆာက္ရန္ မသင့္ဟု မတြက္ပါသေလာ။ သို႔မဟုတ္ ပစၥည္း အေကာင္းစားမ်ား သံုးလွ်င္ ေစ်းႀကီးၿပီး လူမ၀ယ္မွာ စိုးသျဖင့္ ေစ်းခ်ေရာင္းကာ ပစၥည္း အညံ့မ်ား သံုးသေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။
အိမ္ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေနၿပီး ပစ္လိုက္ရသည့္ ခဏပန္း သံုးရေသာ ပစၥည္းမဟုတ္။ မိမိတို႔ တစ္သက္ သားစဥ္ ေျမးဆက္ ေနသြားရန္ ႀကံရြယ္ၾကသူခ်ည္း။ သို႔အတြက္ ေကာင္းေကာင္းေလး ေဆာက္မေပးသင့္ ပါသေလာ။ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ မမက ေရတုိင္ကီလဲဘို႔ ပို႔လိုက္ပါအံုး ဆုိ ပို႔လိုက္၊ မီးႀကိဳးျပင္တဲ့ ေကာင္ေလးက ခလုတ္ခံုေလး ႏွစ္ခု လဲတာ တစ္ေသာင္းခဲြ ေတာင္းသြားတယ္ ဆို ေပးလိုက္ ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ခဲြမွ် ရိွထည့္၊ ရိွထည့္ ႏွင့္ ထည့္လိုက္ရပါသည္။
အိမ္ေဆာက္စဥ္က ေအာက္တိုဘာလ ၿပီးမည္ ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဇႏၷ၀ါရီလဆိုရင္ ေတာ့ တက္လို႔ ရပါၿပီ ဟု ျဖစ္သြားျပန္၏။ ဇႏၷ၀ါရီေရာက္ျပန္ေတာ့ အစ္မႀကီးရယ္ သႀကၤန္ေက်ာ္မွ တက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးေပ့ါ ဟု ဆိုျပန္၏။ တကယ္တက္ေတာ့ ဇူလိုင္လ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ အားလံုး လက္စ မသတ္ေသး။
ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၉ ဇႏၷ၀ါရီလ အိမ္ျပန္သြားေတာ့ အိမ္အေျခ အေန အကဲခတ္ၾကည့္ပါသည္။ ပီဗီစီႏွင့္ ေျပးထားသည့္ ေရပိုက္မ်ားမွာ ေကာက္သည့္ေနရာကေကာက္၊ ေကြးသည့္ေနရာကေကြး၊ နံရံေပၚတြင္ ကပ္ တပ္ထားပါသည္။ ပိုက္ႏွင့္ နံရံအၾကားတြင္ ပလာစတာ ျဖဴျဖဴမ်ား ကပ္ထားရာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြာက်ကုန္ၿပီး အေပါက္ မ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အိမ္သာသို႔ သြယ္ထားသည့္ ေရပိုက္မွ ေရယိုကာ တစ္စက္စက္ က်ေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ လည္း တတ္သည့္ပညာ မေနသာပဲ အနီးရိွကုန္မာဆုိင္သို႔ ပီဗီစီ ပိုက္ကေလးမ်ား အေျပး သြား၀ယ္ကာ ျပင္လိုက္ရ ပါသည္။ ဒါေတာင္ ေရပိုက္မွာ အထဲ၌ pressure မရိွ။ တုိက္ေခါင္မိုး ေပၚ တင္ထားေသာ ေရကန္မွ gravity ျဖင့္ ဆင္းလာေသာ ေရ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေတာင္ စေနဓမၼ မိတ္ေဆြ ကိုေသာင္းတန္က စင္ကာပူမွ အိမ္မ်ား ေဆာက္ထားတာ အလြန္ညံ့သည္။ ဗမာျပည္မွ အိမ္မ်ား၏ အရည္အေသြးကို မမီ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို အေက်ာက္အကန္ ျငင္းပါေသးသည္။ သူက ဗမာျပည္မွ မည္သည့္ အိမ္၏ စံကို ယူကာေျပာေလသည္ မသိ။
ေၾသာ္ ေမ့လို႔၊ တစ္ခု က်န္ပါေသး။ အိမ္ေနာက္ေဖး ဘက္၊ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ ေလွခါးမွာကား ISO 9999 standard ျဖင့္ ေဆာက္ထားသည္ ထင္၏။ ထိုေလွခါးကို ငါးမူးသံေခ်ာင္း မ်ားျဖင့္ လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခနင္းတန္း မ်ားမွာ ဂေဟ ေဆာ္ထားတာ မဟုတ္။ tacking တဲြထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေလွခါးကို မည္သို႔ဆင္းလွ်င္ ရမည္နည္း ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေနရာ လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ဆင္းလွ်င္ ရႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ဆင္းလွ်င္ေတာင္မွ ေလွခါး ႏွင့္ ႏွစ္မီတာခန္႔ ေ၀းေနေသးသည္ ျဖစ္ရာ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ၿပီး ေလွခါးကို ကူးလွ်င္ တုိက္ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်မည္မွာ ၉၉.၉ ရာခိုင္ႏံႈး ေသခ်ာေနေပသည္။
ဒါ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳ ကေလး တစ္ခုကိုသာ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဗမာျပည္သား မွန္လွ်င္ ဤ အေတြ႔အႀကံဳမိ်ဳး ေတြ႔ဖူးၾကသူမ်ား ခ်ည္း။ ယခုမူ စာလည္း ေလးမ်က္ႏွာ ဆိုေတာ့ ရပ္တန္းက ရပ္မွ ေတာ္မည္။ အခ်ိန္ကလည္း ည နာရီျပန္ တစ္ခ်က္တီး ေက်ာ္သြားၿပီ။ နက္ျဖန္ အလုပ္ကို မနက္ ၅ နာရီခဲြ ထသြားရမည္ ျဖစ္၍ အိပ္အံုးမွ ေတာ္မည္။ သူမ်ား အတင္းခ်ည္း ေလွ်ာက္ေျပာရတာ အကုသိုလ္မ်ားလွသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ တစ္ခု တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။
“ကိုယ့္ကိစၥပဲ လုပ္လုပ္၊ သူမ်ား ကိစၥပဲ လုပ္လုပ္၊ အလုပ္ကိစၥပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကူညီတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။
ဘာပဲ လုပ္လုပ္ ေစတနာကေလး ထားၿပီး ေသေသသပ္သပ္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ေပးပါ” –
ဆိုတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္လုပ္သည့္ ကိစၥ ကိုယ္တာ၀န္ယူပါ ဟု ထပ္ေလာင္း ေျပာၾကားလိုပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
၁၅-၀၈-၀၉ (စေနေန႔၊ နံနက္ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္)
Blk 134A, Kang Ching Road
#03-91
Singapore 619062
စာၾကြင္း။ ။ ထို safety ျမန္မာ ဘာသာျပန္ စာအုပ္ကို scan ဆဲြၿပီး တဲြေပးလိုက္ပါသည္။ ႏံုခ်ာလွေသာ ျမန္မာစာ ဟူသည္ အဘယ္နည္း ဟု ေလ့လာၾကပါကုန္။
No comments:
Post a Comment