အီအီးပါျခင္းအႏုပညာ

အီးပါတာမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္၊ တခုတ္တရ စာဖဲြ႔ရပါမလားဟု အျပစ္တင္မေစာၾကပါႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။

သည္ေလာက္အေရးႀကီးသည့္ အီးပါသည့္ကိစၥကို ဘယ္သူမွ ေရးတာမေတြ႔၍ ကြ်ႏု္ပ္က အလုပ္မရိွ ေၾကာင္သန္းရွာျခင္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

(သည္းခံခြင့္လႊတ္ နားဆင္ (အဲေလ) ဖတ္ရႈေတာ္မူၾကပါ။ မင္းဟာကလည္း ရြံစရာႀကီးကြာဟု မဖတ္လိုကလည္း မဖတ္ဘဲ ေနႏိုင္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။)

(၁) ဘိုးေတာ္ဘုရားႏွင့္ အီအီးျပႆနာ

အခါတပါးတြင္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးက သူ႔အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို ေမးသည္ဆို၏။

ဟဲ့ ေပၚဦး၊ ေလာကမွာ ဘယ္သင္းအရသာရိွဆံုးလဲကဲြ႔။

မွန္လွပါ၊ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ အီအီးပါခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ ပါခ်လိုက္ရတာ အရသာရိွဆံုးပါ ဘုရား။

သယ္၊ ေပၚဦး။ ငါ့ကို မဟုတ္တန္းလ်ားေတြ ေလွ်ာက္တင္ေတာ္မူရသလား ဟဲ့။

ဘိုးေတာ္မင္းက ဤလိုေျပာတာကို ဦးေပၚဦးက မေက်နပ္။

ငါ့လို ပညာရွိကိုမ်ား မဟုတ္တန္းလ်ားေျပာတယ္လို႔။ နင္ေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ဟု ႀကိမ္းထားေလ၏။

သို႔ႏွင့္ ဦးေပၚဦးက စားေတာ္ကဲႏွင့္ေပါင္းကာ ဘုိးေတာ္စားမည့္ဟင္းထဲ ကနခိုမ်ား ထည့္ခ်က္ေစသည္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဘိုးေတာ္ ျပႆနာ တက္ေလ၏။ ဗိုက္က ရစ္ကာနာလာၿပီး ေရအိမ္သို႔ အလြန္အမင္း တက္ခ်င္ ေလေတာ့သည္။

အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ ဦးေပၚဦးက ဘိုးေတာ္အရင္ အိမ္သာ၀င္ႏွင့္ခါ အိမ္သာတံခါးကို ပိတ္ထားေလ၏။ (နန္းေတာ္ကလည္း အိမ္သာတလံုးပဲ ရိွ ထင္ပါရဲ့။)

ဟဲ့၊ အထဲက ဘယ္သူတံုး။

ေပၚဦးပါဘုရား။

ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းဟဲ့၊ ဒီမွာ ထြက္က်ေတာ့မယ္။

မွန္လွပါ၊ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ၀မ္းခ်ဳပ္ေနလို႔ ခဏနဲ႔ မၿပီးႏုိင္ပါဘုရား။

ဟဲ့ ျမန္ျမန္လုပ္ဟဲ့။ ဒီမွာ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ေနလို႔။

မွန္ပါ့ဘုရား။

ဦးေပၚဦးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္တံခါးဖြင့္မေပး။ ဘိုးေတာ္ျဖစ္ေနမည့္ပံုကုိ ျမင္ေယာင္မိကာ က်ိတ္ၿပံဳးေနေလ၏။

မွတ္ပလားကြ။ ငါလို ပညာရိွကို မေလးမစားေျပာတာ။

အျပင္မွ ဘိုးေတာ္ အလြန္ေသာင္းက်န္းသည့္အခါမွ မႏိုင့္ရင္ခါပံုစံႏွင့္ တံခါးဖြင့္ထြက္လာ၏။ ဘုိးေတာ္လည္း ဒေရာေသာပါး ေရအိမ္၀င္ၿပီး ျပႆနာကိုရွင္းရ၏။

သည္အခါက်မွ အင္း၊ ေပၚဦးေျပာတာ ဟုတ္သဟဲ့ ဟု ၀န္ခံရေတာ့သည္ ဟူ၏။

(၂) ဦးေပၚဦး ႏွင့္ အနႏၱသူရိယအမတ္တို႔ဆိုတာ

ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ဦးေပၚဦးဆိုတာ တကယ္မရိွ။ ဦးေပၚဦးေလွ်ာက္ထံုးမ်ားဆိုကာ တေယာက္ေယာက္က ေရးၿပီး ဦးေပၚဦးကို ဖန္တီးလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ ဟု ပညာရွင္တို႔ ဆိုၾက၏။ ဦးေပၚဦး တကယ္ရိွမရိွကို ပညာရွင္မ်ား သုေတသန ျပဳၾကပါကုန္။ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္ေရးလိုရင္းမွာ ဦးေပၚဦးအေၾကာင္း မဟုတ္။

သည္တြင္ စကားစပ္၍ေျပာလိုသည္မွာ ပုဂံေခတ္က သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဘို႔ေရာက္မူ အစခ်ီ မ်က္ေျဖလကၤာကုိ စပ္ဆိုခဲ့သည္ဆိုေသာ  အနႏၱသူရိယအမတ္လည္း တကယ္မရိွဟု ဆိုၾကသည္။ အနႏၱသူရိယအမတ္ တကယ္ရိွသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ သည္ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ အသည္းနာစရာ အမွတ္ထင္ထင္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု ရိွခဲ့၏။

ကြ်ႏု္ပ္ ၈ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ ကြင္းေကာက္အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေနစဥ္ တေန႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ခင္ေရႊ၀င္လာကာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပညာစမ္းေလ၏။

ပုဂံေခတ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အင္မတန္ထင္ရွားသကဲြ႔။ အဲဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကဗ်ာစာဆိုကို ဘုရင္က အသက္ေဘးက ခ်မ္းသာေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို ဘယ္သူရသလဲ။

သည္ကဗ်ာကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ဖတ္မိၿပီး ေရးေတးေတးသာသိသည္။ သို႔ေသာ္ အလြတ္မရ။

သို႔ေသာ္ စိုးထူးဆိုေသာ ေက်ာင္းသားက အလြတ္ရသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းမွ မဟုတ္။ အျခားအတန္းမွ ျဖစ္၏။

စိုးထူးက ကဗ်ာကို အစအဆံုးရြတ္ျပေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္လွ်က္ “အေတာ္ေသာက္သံုးမက်တဲ့ ငါပါလား” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ိန္ဆဲမိေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ထိုကဗ်ာကို ရွာေဖြကာ ခဏအတြင္း အလြတ္ရေအာင္က်က္ေလရာ ထုိမွစ၍ ႏႈတ္တက္အာဂံုေဆာင္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္သက္လံုး မေမ့ႏိုင္ေတာ့ေသာကဗ်ာ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အလြတ္က်က္ခဲ့ေသာ ထိုကဗ်ာပါသည့္ ေခတ္သစ္ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း ဟူေသာစာအုပ္မွာ ယခုထက္တိုင္ ရိွေသးသည္။ ေရွ႔ဘက္ႏွင့္ ေက်ာဘက္မွ စာမ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရိွေတာ့။ စာရြက္သားမ်ားမွာ ေဆြးေနၿပီျဖစ္၍ စာအုပ္ကိုကိုင္လွ်င္ ခ်စ္သူ႔ပါးျပင္ကို ကိုင္သည့္အလား အလြန္ ယုယုယယ ကိုင္တြယ္ရေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က အလြန္ေလာဘႀကီး၏။ အတန္းထဲတြင္ ပထမေနရာကို ကိုယ္သာ ေမာင္ပိုင္စီးထားခ်င္သည္။ မည္သူ႔အားမွ် မေပးလို။ စာႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္လည္း ကိုယ္ကသာ ထိပ္ဆံုးျဖစ္ေနခ်င္သည္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ထဲမွ စာအုပ္မ်ားမွာ အကုန္သာမဖတ္ႏုိင္ရိွရမည္။ ကြ်ႏု္ပ္လွန္မၾကည့္မိေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ရွာမွ ရွားထဲကျဖစ္၏။

သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကေန ေဘးေရာက္သြားသည္။

(၃) ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေတာ၌ အီးကိစၥရွင္းၾကပံု

ကြင္းေကာက္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ကြ်ႏ္ုပ္ ၆ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းတက္ေနတံုး အိမ္သာသြားခ်င္လာ၍ အတင္းေျပးသည္။ ထိုစဥ္က အလယ္ေဆာင္ ဒုတိယထပ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၀မ္းကို မထိန္းႏိုင္။ လမ္းတြင္ပင္ ပါခ်ေလ၏။ လံုခ်ည္မွာ အီအီးမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပကုန္သည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ေဆးစရာကလည္း ေရမရိွ။ သုတ္စရာ တစ္ရႉးဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ ၾကားေတာင္ မၾကားစဖူး။ သည္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည့္တိုင္ ဘယ္မွာ အကုန္စင္ႏုိင္ပါမတံုး။ ျပန္လာေသာအခါ တတန္းလံုး နံေစာ္ေနေလ၏။ သည္အျဖစ္အပ်က္ကုိလည္း ယေန႔ထိတိုင္ မေမ့။ ၀တ္သြားေသာလံုခ်ည္မွာ တထည္တည္းသာရိွေသာ တက္ထရြန္ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ ျဖစ္ေလသည္။

ယခင္က ေတာရြာမ်ားမွာ အိမ္သာကို လူတစ္ေယာက္၀င္သာရံု ေလးတိုင္စင္ေဆာက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ့္အတြက္ အိမ္သာကို ျမင့္ျမင့္မေဆာက္ပဲ ေခါင္းကို အသားကုန္ ငံု႔၀င္ရေအာင္ ဒီဇိုင္းလုပ္ထားသည္မသိ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ အိမ္သာ၀င္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ေအာက္တြင္စုေဆာင္းထားသည့္ ေလာက္တဖြားဖြားတက္ေနသည့္ အရာမ်ားကို ရႈစားၿပီး ၀င္ရေလ၏။ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္လွ်င္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေထာင့္ကၾကည့္လွ်င္ျဖစ္ျဖစ္ အလြန္ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူလည္းဒီလို၊ ငါလည္းဒီလိုဆိုေတာ့ ရိုးေနၿပီ။ သည္ကိစၥ ဘယ္သူကမွ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ ေျပာမေန။

အိမ္သာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေလးဘက္ေလးတန္ေတာင္ လံုေအာင္ ကာမထား။ ေရွ႔တံခါး ဆိုသည္မွာလည္း ပီဘိ၊ ဘုရားစူးရ ပါေစ့။ တံခါးဆိုမွ တံခါးျဖစ္၏။ စပါးထည့္ေသာ ဂုန္နီအိတ္အစုတ္ကို ထက္ျခမ္းခြဲကာ ကာထားသည္။ တဘက္ျခမ္းကို အေသခ်ည္ထားၿပီး က်န္တဘက္မွ ထိပ္စတြင္ သံခ်ိတ္လုပ္ထားကာ တံခါးပိတ္လိုလွ်င္ ထိုခ်ိတ္ကို တိုင္မွ သံေခ်ာင္းတြင္ ခ်ိတ္လိုက္ရံုျဖစ္သည္။ လံုသလား မလံုသလား စပ္စုေတာ္မမူပါႏွင့္။ မလံုလို႔ မတက္ဘဲေနလိုက ေနႏိုင္၏။

အိမ္သာနံရံမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္မရိွၾကရသနည္း။ မူလက အိမ္သာကို ထရံျပားမ်ားျဖင့္ ကာထားတာ ျဖစ္၏။ အမ်ားစုမွာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လို ဒုကၡခံၿပီး ဘယ္သူမွ ဒုကၡေနာင္းလုပ္မေန။ ကိစၥၿပီးေတာ့မွ ထရံျပားကုိ ခ်ိဳးသံုးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ထရံမ်ားမွာ လက္လွမ္းမမီသည့္ အေပၚပိုင္း၌သာ က်န္သည္။ ေအာက္ဘက္မွာ ေဟာင္းေလာင္း။ လွမ္းသာၾကည့္လိုက္လို႔ ကေတာ့ မိေမြးတုိင္း ဖေမြးတုိင္း ျမင္ႏိုင္သည္။ ဘယ္ nude ကားမွ သြားၾကည့္ေနစရာမလို။

သို႔ေသာ္ အေဖႀကီးကို သည္ကိစၥတြင္ ခ်ီးမြမ္းရမည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေတာ၌ပင္ေနေသာ္ျငား။ အိမ္သာ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္းရိွ၏။ ေခတ္မီအိမ္သာမဟုတ္၍ အနံ႔အသက္မရိွေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေစကာမူ အထက္တြင္ျပဆိုခဲ့ေသာ အိမ္သာမ်ား ထက္ အပံုႀကီးေကာင္းသည္၊ သန္႔သည္။ ေျပာရလွ်င္ အေဖႀကီးက အလြန္အသန္႔ႀကိဳက္၏။ အိမ္မွာ ဘာအမိႈက္မွ ရိွမေနေစရ။ ကြ်ႏု္ပ္သာ ဆယ္ရက္ေနလို႔ ေခါင္းတခါ မၿဖီးရိွရမည္။ သူ႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေၾကာ့လို႔ေမာ့လို႔ ျဖစ္၏။ သူ႔အိပ္ယာမွာ ေမႊးလို႔ ႀကိဳင္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္က ေရေမႊးနံ႔ကိုမုန္းသည္။ အလွျပင္ပစၥည္းဆိုသည္မွာ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ လားလားမွ သက္ဆုိင္ေသာ အရာမ်ား မဟုတ္။ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ ဆယ္ခါျပည့္ေအာင္ မွန္မၾကည့္စဖူး။ (ဤကား စကားခ်ပ္။)

ေႏြရာသီ ပူျပင္းသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ အိမ္သာမွာ သန္႔လွ၏။ ေအာက္ဘက္သို႔က်သြားသည္မ်ားကို အိမ္တြင္ေမြးထားသည့္ ၾကက္၊ ၀က္မ်ားကတာ၀န္ယူကာ ရွင္းေပးသည္။ သူတို႔မိသားစုေတြ စားၾကေသာက္ၾကတာနဲ႔ ေလာက္ေတာင္မေလာက္။

ယခင္က ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေတာရြာမ်ားတြင္ အီအီးကို ဒုတ္ခေနာင္းျဖင့္ ကုန္းၾက၏။ ေတာဆိုေတာ့ အိမ္အတြက္ ၀ါးကို မ်ိဳးစံု သံုးၾကသည္။ အမိုးမိုးရန္ ျခင္၀ါးမ်ားအျဖစ္ သံုးသည္။ ထရံယက္လုပ္သည္။ အခင္းခင္းသည္။ ၿခံကာသည္။ ႏွီးျဖာ၍ ေတာင္း၊ ဖ်ာ၊ ယိုင္ပတ္စသည္ ယက္လုပ္ၾက၏။ ၀ါးႏွီးျဖင့္ပင္ ခ်ည္ေႏွာင္ၾကသည္။ ၀ါးႏွီးဆိုသည္မွာ အေၾကာႏွင့္ အူတိုင္ၾကားကိုသာ ျဖာထုတ္တာ ျဖစ္၏။ အေၾကာကို ဖ်ာ စသည္ ယက္လုပ္သည္။ ၀ါးေၾကာက ရွတတ္၍ ႏွီးအျဖစ္ မသံုး။ အူတိုင္ကမူ ေဘးထြက္ပစၥည္းျဖစ္ၿပီး ဘာမွ သိပ္ အသံုးမတည့္။ သည္ေတာ့ ႏွီးျဖာရာမွ ထြက္လာသည့္ ထုိအူတိုင္မ်ားကို တထြာေလာက္ ျဖတ္ၿပီး ဒုတ္ခေနာင္းလုပ္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အေဖႀကီးကႏွီးျဖာ၊ ကြ်ႏ္ုပ္က ႏီွးအူတိုင္မ်ားကို ျဖတ္ကာ ဒုတ္ခေနာင္းလုပ္၊ အစည္းကေလးမ်ားစည္းသည္ကို ယခုတိုင္ မွတ္မိေသး၏။ အိမ္သာထဲတြင္ ထိုအစည္းကေလးမ်ားကို စတင္းဘိုင္ ေဆာင္ထားသည္။ ကိစၥၿပီးေတာ့ သည္ဒုတ္ေတြကို ဘယ္ပစ္သတံုး။ ေအာက္ေပါ့လဗ်ာ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက်ေတာ့ လူေတြလို တခါသံုး ဒုတ္ခေနာင္းမသံုး။ ၀ါးစိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို နခမ္းလံုးကာ သံုးသည္။ ကိစၥၿပီးလွ်င္ ေဘးမွ ခြက္ထဲထည့္ခဲ့၏။ ထိုဒုတ္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ေဆး။ ဘာတယ္၊ ဘယ္သြားေဆးတယ္ ဟုတ္စ။ ဘယ္နား ေနရမတံုးဗ်ာ။ ေက်ာင္းေဘးနားက ေခ်ာင္းထဲ သြားေဆးတာေပါ့။ ေခ်ာင္းေအာက္ကလူေတြက ေခ်ာင္းထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးၾက။ ေ၀ါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာေတာင္ဘက္တြက္ ကြင္းႀကီး၊ ရွားေတာ၊ ၀တ္ကုန္းဆိုေသာရြာမ်ားရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖၿပီးလို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ အလႉ မဂၤလာေဆာင္သြားသည့္အခါက်မွ ထိုရြာမ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးရ၏။ သူတို႔ လူေနမႈဘ၀မ်ားကိုလည္း ေလ့လာမိ၏။ သူတို႔ရြာေတြက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ အိမ္သာမ်ားမွာ အကာမရိွ။ အဲသလိုဆို ဘယ္လို အိမ္သာသြားၾက သတုန္း။

တညသခိုက္ မိန္းမပ်ိဳကေလးမ်ား ညအခါမွ မီးတိုင္ကိုယ္စီျဖင့္ တန္းစီေနၾကတာေတြ႔ေတာ့ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု ကြ်ႏု္ပ္လည္း စူးစမ္းမိ၏။ ထိုအခါမွ သူတို႔မွာ အိမ္သာကို ညအခါ အသံုးျပဳေၾကာင္း သိရေလသည္။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။

ကြ်ႏ္ုပ္ဘဲြ႔ရခါစ အလုပ္မရိွေသးခင္ ကိုျမင့္ေမာင္ဟူေသာ လူပ်ိဳႀကီးအိမ္၌ ကပ္ေနရ၏။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔အေမကို ရန္ကုန္တြင္ ေနေစလိုသျဖင့္ ေခၚထား၏။ အဖြားႀကီးက သူ႔သားကို မေျပာရဲလို႔သာ ေနေနရသည္။ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္။ ရြာကိုသာ အၿမဲ ျပန္ခ်င္ေနေလသည္။ သူ႔မွာက ရင္ၾကပ္ေရာဂါရိွသည္။

တစ္ခုေသာေဆာင္းတြင္းတြင္ အဖြားႀကီးမွာ ရင္ၾကပ္ထလာရကား သူ႔သား၀ယ္ေပးထားေသာ ရင္ၾကပ္ေပ်ာက္ေဆးမ်ားကို အတိုင္းအဆမရိွ ေသာက္ေလ၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ အေမႀကီးမွာ ဆံုးပါးရရွာေလသည္။ အေမႀကီးဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ မရိွ။ ရြာျပန္ေနခိုက္ျဖစ္၏။

အေမဆံုးၿပီဆိုေတာ့ စန္းကုန္းရြာတြင္က်န္ခဲ့ေသာ သမီးျဖစ္သူ မေထြးတို႔မိသားစုကို ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္ေခၚလာရ၏။ သူတို႔ႏွင့္အတူ တူမကေလးမ်ားလည္း ပါလာေလသည္။

ရြာတြင္ တုတ္ႏွင့္အားရပါးရ ကံုးလာခဲ့ေသာ မေခ်ာကေလးမ်ားမွာ ရန္ကုန္၌ ေရျဖင့္ေဆးရမည္ဆိုေတာ့ ျပႆနာ တက္ေနေလ သည္။ ေနာက္ေဖး၌ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဟဲ့၊ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတံုး ဟု ကြ်န္ေတာ္သြားေမးေသာ္ မေထြး ေယာက်္ား၊ ကိုျမင့္ေမာင္ေယာကၹ ကိုတိုးက ေတာသားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာ၏။

ဟာ - - င္ကိုေရေဆးရမွာ ေၾကာက္ေနတာ။ - ်ီးကိုင္ရမွာ ရြံေနတာေပါ့ကြာ။ ဟု ရွင္းျပေလသည္။ နင္တို႔ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ အီး ေၾကာက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး ဟုလည္း လွည့္ေျပာလုိက္ေသး၏။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္က FAO  လား။ WHO လား မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူတို႔အစီအစဥ္ျဖင့္ ေတာရြာမ်ားသို႔ အိမ္သာခြက္မ်ား ေပးသည္။ တအိမ္တခုက်ျဖစ္၏။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ရြာလူႀကီး။ အိမ္သာအတြက္ေပးထားေသာ ခြက္မ်ားကို အလုပ္ရႈပ္သည္ဆိုကာ ဘယ္သူမွမသံုး။ ပလတ္စတစ္ႏွင့္လုပ္ထားေသာ ထိုအိမ္သာခြက္မ်ားကို ေခါင္မိုးေပၚ သည္အတုိင္း ထိုးထားတာ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္ေတြ႔။ အေဖႀကီးကေတာ့ ထိုခြက္ကိုသံုးကာ ေရေလာင္းအိမ္သာ လုပ္ေပးသည္။ ပို႔သန္႔ သြားသေပါ့။

သူတို႔ေျပာလဲ ေျပာစရာ။ အိမ္သာခြက္သံုးလွ်င္ အိမ္သာကြ်င္းတူးရမည္။ ေရခပ္ရမည္။ လက္ရိွစနစ္က ဘာမွမလို။ ေအာက္သို႔ ပါခ်။ ထရံခ်ိဳးကုန္းလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီး၏။ လူေတြသဘာ၀ အလြယ္ႀကိဳက္သကိုး။

(၄) ရန္ကုန္လူထုႏွင့္ အီအီးျပႆနာ

လူ႔ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားသည္ ရိွ၏။

မိဘမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးသည္။ သားေရးသမီးေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးသည္။ ကေလးမ်ား ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည္တို႔ အေရးႀကီးသည္။ မိသားစု၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ေန႔စဥ္ျဖည့္တင္းဘို႔ရာ ခိုင္မာေသာ အလုပ္တစ္ခုရိွဘို႔ရာ အေရးႀကီးသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွသည့္အနက္ အေရးမႀကီးဟုထင္ရေသာ္လည္း အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥတစ္ခုသည္ ရိွ၏။ ထုိအရာကား အီအီးပါျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဗုိက္ဆာလာလွ်င္ ထမင္း သို႔မဟုတ္ မည္သည့္အစားအေသာက္ကိုမဆို စားခ်င္သည့္ အခ်ိန္ ေကာက္ကက္စားလိုက္လို႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္သာမသြားရတာ ၂ ရက္ရိွၿပီ။ အခု သြားလိုက္ဦးမွ ဆိုၿပီး ကိုယ္သြားခ်င္တိုင္း သြားလို႔ရတာမဟုတ္။ ခႏၶာကိုယ္က အလိုလို သြားခ်င္လာမွ သြားရတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာရလွ်င္ စားတာထြက္ သြားတာက ပိုအေရးႀကီးေသး၏။

သည္ကိစၥ မိတ္ေဆြမ်ား သိပါသည္။ သံုးရက္ေလာက္ အီအီးမပါရလွ်င္ အေတာ္ေနမထိထိုင္မသာ အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သံုးရက္မဟုတ္ပါ။ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အိမ္သာမသြားရလွ်င္ပင္ အေတာ္အဆင္မေျပ။

မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာထ၌ အိမ္သာကို တလံုးတခဲတည္း ဒင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္သြားလိုက္ရျခင္းကား မဂၤလာတပါးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ တ၀ႀကီးသြားၿပီး အိမ္သာမွထြက္လာလိုက္လွ်င္ တကိုယ္လံုး လန္းဆန္းေပါ့ပါးလွ်က္ အလြန္ေနရထိုင္ရ ေကာင္းေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ကား ဘယ္လို ၀ဋ္နာကံနာပါလာသည္မသိ။ အသက္ ၅၀ နားေလာက္ေရာက္သည္မွစကာ ၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္းဟူေသာ ေရာဂါကို ရေလသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားညႊန္ၾကားသလို အသီးအရြက္မ်ားမ်ားစားပါ။ အမွ်င္ဓာတ္ပါေသာ အစာမ်ားစားပါ။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ပါ။ ထုိအတိုင္း စားပါသည္။ ေရမ်ားလည္း ေသာက္ပါသည္။ မသြားပါခင္ဗ်ား။

အမ်ိဳးသမီးက ၀မ္းႏူးေစသည့္ သေဘၤာသီးမွည့္ စသည္တို႔ ေကြ်းသည္။ သူမ်ားေတြသာ ႏူးခ်င္ႏူးမည္၊ ကြ်ႏ္ုပ္မႏူး။

သည္ေတာ့ ျမန္မာ၀မ္းႏႈတ္ေဆး ေသာက္ရသည္။ ယခင္ကေတာ့ နန္းေတာ္ဆိုလား ေသာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖႀကီးက မံုရြာဆရာမိုး၊ ေရွာက္တလံုး ၀မ္းမွန္ေဆး ဆိုတာေပး၍ ေသာက္၏။

ယခုေတာ့ ထိုေဆးႏွင့္ အဆင္ေျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ တေန႔မေသာက္လွ်င္ တေန႔မသြား။ ေန႔တိုင္းေသာက္ရ၏။

ဆရာမိုးကို သူမ်ားေတြက ၃ လံုးေလာက္ ေသာက္ရသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္က ၉ လံုးေသာက္ရ၏။ ဒါေတာင္ ေဆးလံုးေသးတာဆို မသြား။ ထို႔ေၾကာင့္ နာမည္ကိုေတာင္ ဦး၀မ္းခိုင္ ဟု ေျပာင္းမလား စဥ္းစားသည္။

စင္ကာပူမွာေနရတာ အဆင္ေျပသည့္အထဲတြင္ အိမ္သာမ်ား ေနရာတကာရိွတာ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး စားထားလို႔ ဘာမွပူစရာမလို၊ ႀကိဳက္သည့္ေနရာ ေကာက္ကက္ တက္လုိက္လို႔ရသည္။ ရထားဘူတာေတြမွာ အိမ္သာရိွသည္။ ေရွာ့ပင္းေမာေတြမွာရိွသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ရိွသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ၌ အိမ္သာရွားလွ၏။ ရွားဆို ရိွကိုမရိွ။ ခုေတာ့ ေရွာ့ပင္းေမာေတြေပၚလာလို႔ ရိွေနၿပီလား မေျပာတတ္။ ရႉးရႉးေပါက္ခ်င္လို႔ ေပါက္စရာေနရာမရိွ။ ယခင္က ဆူးေလဘုရားလမ္းတြင္ ပိုက္ဆံေပးသြားရေသာ ေျမေအာက္အိမ္သာတခု ရိွသည္။ ယခုေတာ့ ရိွေသးသလား မေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ အလြန္ညစ္ပတ္လွ၏။ ၿမိဳ႔ထဲသြားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အိမ္မွာကတည္းက ကိစၥကို အၿပီးအစီးရွင္းထားၾကရ၏။ တခါတေလ အေရးေပၚတတ္သည္။ ထိုအခါ ဆူးေလဘုရားသြားကာ ကိစၥရွင္းရသည္။ လူၾကားလို႔မွ မေကာင္း။ မေကာင္းလို႔လည္း မတတ္ႏိုင္။ အႏို႔ အႏၱရာယ္ဆုိတာ လြယ္ထားလို႔ ရစေကာင္း ေသာ အရာမဟုတ္။

ရန္ကုန္ကအိမ္ေတြမွာ အိမ္သာစနစ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ရွင္းၾကရသည္။ လူေပါင္း ၄ သန္းေလာက္က စြန္႔ထုတ္ေနေသာ သည္ အီအီးမ်ားကိစၥကို စည္ပင္က နည္းနည္းမွစိတ္မ၀င္စားတာ ကြ်ႏ္ုပ္ျဖင့္ အံ့ၾသလို႔အမ်ိဳးမဆံုး။ ေနာက္ၿပီး တရက္တည္း၊ တခါတည္း၊ လူတခ်ိဳ႔တည္းက ထုတ္တာမဟုတ္။ ေန႔တိုင္းထုတ္ေနတာ။ လူတိုင္းထုတ္ေနတာ။ သည္ေလာက္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥ ရိွပါဦးမည္လား။ အခုေတာ့ စ စီစဥ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္။

လူ႔အညစ္အေၾကးဟူသည္ ေရာဂါေပါင္းစံုတုိ႔ကို ေမြးထုတ္ေပးရာ ပင္မဗဟိုဌာနႀကီးျဖစ္၏။ တစ္အိမ္လွ်င္ အိမ္သာက်င္းတစ္ခု။ ေရေျမာင္းကလည္း မရိွ။ မိုးရြာေတာ့ ေရလွ်ံသည္။ အိမ္သာက်င္းထဲ ေရေတြ၀င္ကာ ထုိေရမ်ားသည္ လမ္းေပၚထိ လွ်ံထြက္ ကုန္၏။ ထုိေရညစ္မ်ားအတြင္း၌ ေရာဂါပိုးမ်ားမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကခုန္ျမဴးတူး ပ်ံ႔ပြားၾကကုန္သည္။ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာေရာဂါ ဟူသည္ ထိုေနရာမွ အစျပဳ၏။

မိုးကေလး စပ္စပ္ရြာသည္ႏွင့္ သည္ေရညစ္မ်ား လမ္းေပၚတက္လာတာကို ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ စိတ္၀င္စားၾကပါရဲ့လား ခင္ဗ်ား။ သည္ကိစၥမွာ မိုးရြာမွ ေရေျမာင္းေဖာ္တာေလာက္ႏွင့္ မရ။ ရန္ကုန္တၿမိဳ႔လံုးကို ေရေျမာင္းကြန္ယက္မ်ား ျဖန္႔ကာ ၀င္လာသမွ်ေရကို ျမစ္ထဲသို႔ ဒလေဟာစြန္႔ထုတ္ (သုိ႔မဟုတ္) ကန္ေတာ္ႀကီး ႏွင့္ အင္းလ်ားကန္ထဲသို႔ စီး၀င္ေစရမည္။

အညစ္အေၾကးစြန္႔သည့္စနစ္ကိုလည္း sewerage piping network မ်ားဆင္လွ်က္ တေနရာသို႔ ပို႔မည္။ ထိုေနရာတြင္ သန္႔စင္ စက္ရံုက အဖတ္ႏွင့္ အေရကို ခဲြထုတ္မည္။ အမႈိက္မ်ားကို မီးရိႈ႔။ အေရမ်ားကို လံုး၀ ေရသန္႔ျဖစ္သည္ထိ သန္႔စင္ကာ ျမစ္အတြင္း စြန္႔ထုတ္ရမည္။  လူတို႔စြန္႔ထုတ္လုိက္ေသာ ထိုအညစ္အေၾကးမ်ားကို စင္ကာပူတြင္ မည္ကဲ့သို႔ရွင္းသည့္ အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္းပါးေရးကာ The Voice ဂ်ာနယ္ထဲသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔က ထည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မိတ္ေဆြတို႔ ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္မိမည္။ ဖတ္မိခ်င္မွလည္း ဖတ္မိမည္။ ဖတ္လိုသူမ်ား ေအာက္မွာေပးထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ blog link မွာ ဖတ္ႏုိင္ပါသည္။

http://shwenyein.blogspot.sg/2011/10/blog-post_23.html

ရြာေတြမွာကေတာ့ အေတာ္လြယ္သည္။ ေခ်ာင္းရိွသည့္ရြာေတြဆို ေခ်ာင္းနခမ္းေတြမွာ အိမ္သာေတြ အစီအရီ ေဆာက္ၾက၏။ ေခ်ာင္းထဲမ်ား ေလွျဖင့္ျဖတ္သြားလွ်င္ အေပၚေမာ့မၾကည့္ပါႏွင့္။ မေတာ္တာေတြ ေတြ႔သြားရႏိုင္သည္။ သူတို႔က ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္းမ်ားကို အညစ္အေၾကးစြန္႔ပစ္ရာ ဘံုဌာန ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္ ထင့္။

(၅) နိဂံုး

အိမ္သာတက္တာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းသားဘ၀က အမွတ္ရမိတာေလးတစ္ခု ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးက ႏိုင္ငံေရးသိပံၸဘာသာရပ္ကို ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ထိ သင္ရ၏။ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ထိုဘာသာရပ္ကို စိတ္မ၀င္စားပါ။ စာေမးပဲြနီးမွ တပဲြတိုး က်က္ေျဖတာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသည္။

ပထမႏွစ္တြင္သင္ရေသာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဆရာမွာ ဆရာဦးသန္းထြန္း ျဖစ္၏။ တခ်ိန္တြင္ ဆရာက universal truth အေၾကာင္း ရွင္းျပ၏။

အိမ္သာ၀င္ရင္ ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သူေတာင္းစားျဖစ္ျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပင္သစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ တရုတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမဆို ဖင္လွန္ရတာပဲ။ အဲဒါ Universal truth. ဟု ဆို၏။ ထို (၁၉၈၀ ခုႏွစ္) က သင္ခဲ့ရတာကို ယခုထိမွတ္မိေနေသးတာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ အဘယ္မွ်ႏွစ္သက္ခဲ့ေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။

သူေျပာတာ ဟုတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေရဆင္းမွ ဆရာမတစ္ေယာက္က “လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ အိမ္သာထဲ ၀င္သြားရမွာ အရမ္းရွက္တာပဲ” ဟု ဆိုေလသည္။ သူ အဘယ္ေၾကာင့္ ရွက္ပါသနည္း။ တစ္ထြာျပလွ်င္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ျမင္တတ္ေသာ  မိတ္ေဆြတို႔ သိပါသည္။

အေတာ္မ်ားသြားၿပီမို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

အိမ္သာပံုမွန္မတက္ရေသာသူသည္ က်န္းမာေရးေကာင္းသူမဟုတ္ႏိုင္။

၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ေရာဂါဘယတို႔ စတင္ျဖစ္ပြားမည့္ အေျခခံ ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔တုိင္း အိမ္သာမွန္မွန္တက္ရေရးသည္ အေရးႀကီး၏။

အိမ္သာတက္ျခင္း၌ ရွက္စရာ တျပားသားမွ မပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ မိမိေသာ္လည္းေကာင္း မိမိမိသားစု၊ သားသမီးမ်ားေသာ္လည္းေကာင္း ပံုမွန္ အီအီးပါသလားဟု အၿမဲ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနၾကပါမည့္အေၾကာင္း ေစတနာအေပါင္းႏွင့္ ေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။

အီအီးေန႔တိုင္းပါဘို႔အေရး - ဒို႔အေရး

အီးဋီကာ ဤတြင္ၿပီးပါၿပီ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၆ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၆