ကြ်ႏ္ုပ္ကံမေကာင္းေသာေန႔

ယခုခ်ိန္ထိ ကြ်ႏ္ုပ္ကံေကာင္းေသာေန႔ ဟု စာတစ္ပုဒ္မွ ေရးမထုတ္စဖူးေသး။ အလြန္ကံမဲြေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ပါတည္း။

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြတြင္ ေရႊပဲြလာပရိသတ္မ်ားကုိ ေပးရန္ လိပ္စာကဒ္ လုပ္သည္။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ရိုက္၊ ပရင့္ထုတ္ၿပီး အပ္တာျဖစ္၏။ သြားအပ္ေတာ့ ျမန္မာစာစီတဲ့ မိန္းကေလးမရိွလို႔ နက္ျဖန္မွ ဖံုးေခၚခိုင္းလိုက္ပါမယ္ ဟု ေျပာသျဖင့္ စာရြက္ေပးကာ ျပန္ခဲ့သည္။ သူတို႔ေျပာသည့္ နက္ျဖန္တြင္လည္း ဖံုးမေခၚသည္ႏွင့္ ဥစၥာရင္လိုဥစၥာရင္ခဲ ကိုယ္ကစေခၚရ၏။ ျမန္မာလိုရိုက္ထားတဲ့ လိပ္စာကဒ္အေျခအေန ဟု ေမးေသာအခါ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ထိုျမန္မာမိန္းကေလးႏွင့္ ေတြ႔ပါ၏။ သူျပင္ၿပီး ခဏေနပို႔ေပးလိုက္ပါမယ္ ဟု ဆိုေလသည္။ ဖံုးသာမဆက္လွ်င္ လုပ္မည့္ပံုမရိွ။

အေတာ္ၾကာေတာ့ အီးေမးေရာက္လာ၊ ဘာမွျပင္စရာမရိွသျဖင့္ ဆက္လုပ္ပါဟု ဆိုလိုက္သည္။ အလုပ္မွ ျပန္ခါနီးတြင္ ကဒ္မ်ား ရပါၿပီဟု အီးေမးရသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးတႀကီး ဘဏ္သြားစရာရိွေနသျဖင့္ ယေန႔ (စေနေန႔) ေန႔၀က္ အလုပ္ဆင္းမွ သြားေရြးသည္။

ေရြးေတာ့ ၃၅ က်ပ္ က်ပါတယ္ ဆို၏။ “အလဲ့ကြယ္၊ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ သည့္ကေလာက္ေစ်းႀကီးရသတံုး၊ Name Card ရို္က္တာ အလြန္ဆံုးေပးရ ၁၇ က်ပ္ေပါ့” ဟု ဆုိေသာ္ “ဟုတ္ပါတယ္။ စာရိုက္ခက ၁၅ က်ပ္က်ပါတယ္” ဟုဆိုေလ၏။ “ေအာင္မယ္ကြယ္၊ Name card ေပၚက စာသံုးေလးလံုးရိုက္တာမ်ား ၁၅ က်ပ္ ယူရတယ္လို႔။ တကယ္ဆို ငါ့ေျပာရင္ အီးေမးပို႔လုိက္ ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ ရိွတာပဲ။ ငါေပးခဲ့တဲ့စာရြက္က အဆင္သင့္ရိုက္ၿပီးသားဆိုတာ မသိဘူးလား” ဆိုေတာ့ “သူတို႔ မေျပာဘူးလား” ဟု ေမးေလသည္။ “နင္ရို႔ဆိုင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူး” စိတ္တိုတိုႏွင့္ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ ထိုဆိုင္သို႔ ေျခဦးလွည့္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ေဟာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ Name card

အဲသေလာက္ကို ၁၅ က်ပ္ယူရင္ ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ စာတစ္မ်က္ႏွာေလာက္ဆို ၅၀ ေလာက္ေတာင္းမယ္ ထင္ပါ၏။ ဆိုင္နာမည္က Copy n Bind ပါတဲ့။ ပင္နင္စူလာ ၂ ထပ္မွာ ရိွပါသည္။ အရင္တံုးကလည္း သည္ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္မ်ား ေကာ္ပီကူးေနက်၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္ေနက်ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ Name card ႏွစ္ဘက္ရိုက္တာ ၁၅ က်ပ္ ဆိုေတာ့ လြန္လြန္းပါသည္။

Name card တစ္ဘူး (ကဒ္ ၁၀၀) လွ်င္ ပံုမွန္ေစ်း ၁၇ က်ပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ဆိုင္ကမွ စာရိုက္ခမေတာင္း။ ကြ်န္ေတာ္ ယခင္အခါမ်ားကလည္း သံုးေလးခါ လုပ္ဖူးပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဟာေျပာပဲြမ်ားတြင္ ေပးရန္ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြမ်ား သတိထားႏိုင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ Bras Basah Complex သို႔သြားကာ သားအတြက္ ကာတြန္းစာအုပ္မ်ား၀ယ္သည္။ စာအုပ္ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ထိုေနရာတြင္ စာအုပ္တစ္ပတ္ႏြမ္းမ်ား ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ရပါသည္။ ေယာင္လို႔မွ မသြားပါေလႏွင့္။ အိတ္ထဲရိွသမွ်ပိုက္ဆံ အကုန္ထြက္သြားမည္။ လိုခ်င္စရာ စာအုပ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရိွသည္။ ေစ်းကလည္း အလြန္သင့္လွေလရာ ထိုေနရာေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အိတ္ထဲပါသမွ် အႏုတ္ အကုန္ကုန္သြားတတ္သည္။ သူတို႔ဆိုင္က NETS (ဘဏ္ကဒ္) ႏွင့္ ၀ယ္လို႔မရ။

စာအုပ္မွ ေရြးလို႔မၿပီးေသးခင္ ဆီးခ်ဳိက်လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္အမုန္းဆံုးမွာ ဤ ဆီးခ်ိဳက်ျခင္းျဖစ္၏။ ဆီးခ်ဳိက်ၿပီဆိုလွ်င္ တျခားဘာမွ စဥ္းစားမေနႏွင့္။ ဆိုင္တစ္ခုခုအျမန္သြားကာ အခ်ိဳရည္/မုံ႔ တစ္ခုခု အျမန္စားရသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ လက္ထဲ ေပြ႔ထားေသာစာအုပ္မ်ားကို အျမန္ပိုက္ဆံရွင္းကာ စားေသာက္ဆိုင္သြားရသည္။ အေအးဆိုင္၌ သေဘၤာသီးေဖ်ာ္ရည္ မွာေသာက္၏။ ၂ က်ပ္ခဲြေတာင္ ေပးရသည္။ ေသာက္ရတာေတာင္ သိပ္မ်ိဳမက်ခ်င္။

ဗိုက္ထဲ ေဖ်ာ္ရည္၀င္သြားမွ ေနသာထိုင္သာ ရိွသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ဆိုင္ေရြး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က မေလးစာကို ေရြးတတ္၏။ ခ်ဳိတာလည္းမဟုတ္၊ ခ်ဥ္တာလည္းမဟုတ္၊ ဘာအရသာမွမရိွေသာ တရုတ္စာမ်ားကိုမူ တျခား ဘာစားစရာမွ မရွိသည့္အခါမွ စားသည္။

ၾကည့္ပါဦးခင္ဗ်ာ။ ပဲသီးေၾကာ္ႏွင့္ ငါးေၾကာ္တစ္တံုးကို ေလးက်ပ္ခဲြေတာင္ ယူသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆိုဒ္နား Kallang Ave မွ JTC canteen တြင္ ထိုထမင္းတစ္ပဲြမ်ိဳးကို ၃ က်ပ္ပဲေပးရသည္။ ေန႔တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ စားေနက်။

ကြ်န္ေတာ္က မလိုအပ္ပဲ အခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ ပိုက္ဆံျဖဳန္းလိုက္ရေသာေန႔ကို ကံမေကာင္းေသာေန႔ဟု သတ္မွတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံ ၁၆က်ပ္ခဲြ အပိုထြက္သြားေသာ သည္ေန႔ကား ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ကံမေကာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ေခ်သည္ တမံု႔။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ - ၁၂ - ၂၀၁၄။ ေန႔လည္ ၃း၃၈ နာရီ