ခရီးတြင္လို႔ ရြာစဥ္မသိ

(၁)

ယခုတေလာ ေနရထုိင္ရသည္မွာ အဆင္မေျပ။ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားေနရသည္။ စိတ္ထဲမရွင္းေတာ့ စာေရးရတာလည္း ခရီးမတြင္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ PPE (Personal Protective Equipment) အေၾကာင္း ေရးေနပါသည္။  ေရးစရာရိွသျဖင့္ မနည္းအားစိုက္ေရးေနရေသာ္လည္း စိတ္မပါသျဖင့္ ခရီးမေရာက္။ သည္အေၾကာင္း စာေရးသူမ်ား၊ ပန္းခ်ီဆဲြသူမ်ား သိပါလိမ့္မည္။

            စာေရးျခင္း ပန္းခ်ီဆဲြျခင္းဆိုသည့္အရာမ်ားမွာ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနသျဖင့္ စိတ္မပါပါဘဲလ်က္ မဆဲြခ်င့္ဆြဲခ်င္ အတင္းဆဲြေနရလွ်င္ ပန္းခ်ီကားေကာင္းတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္မလာႏိုင္။ ေစတနာထားမေရးဘဲ၊ စိတ္ပါလက္ပါမဟုတ္ဘဲ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မည္မဟုတ္။

            သည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာစရာအနည္းငယ္ ေပၚလာပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္စဥ္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္က။ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ ရသည္။ ရန္ကုန္မွလာသူမ်ားက ရန္ကုန္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပ်ဥ္းမနားက လာတာ။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္တြင္လည္း ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ ေဆြမ်ိဳးမိသဂၤဟရိွတာမဟုတ္သျဖင့္ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စာဖတ္ရံုမွလဲြ၍ ဘယ္မွမသြား။

            တစ္ခုေသာ ပိတ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သင္တန္းတစ္ပတ္တည္း၊ တစ္ေဆာင္တည္းအတူေနသူ ကိုဆန္းထြန္းနီက သူတို႔အိမ္လုိက္လည္ရန္ ေခၚသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားသည္။ သူတို႔အိမ္က အင္းစိန္မွာ။ စေနေန႔ညေနသြား။ တနဂၤေႏြ ေန႔ခင္း ျပန္လာ။ သူတို႔အိမ္တြင္ ကိုဆန္းထြန္းနီ အေမကို ေတြ႔သည္။ (အေမလား၊ အဖြားလား၊ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အေမထင္ပါသည္။) အေမႀကီးမွာ အေတာ္ အသက္ႀကီးလွၿပီ။ ၈၀ ေလာက္ပင္ရိွမည္ထင္၏။ မမွတ္မိေတာ့။

            အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ပါးေရနားေရေတြတြန္႔ကာ ဆံပင္ျဖဴမ်ားမွာလည္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ၊ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး။ ရိွစုမဲ့စု ဆံပင္ကေလးမ်ားကို စုကာ ဆံထံုးေတာ္ႀကီး တမာသီးလုပ္ထားသည္။ 

            ပန္းခ်ီဆဲြရာတြင္ အလြန္ရုပ္ဆိုးသူမ်ား၊ ပါးေရနားေရတြန္႔ေနသည့္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ပန္းခ်ီဆဲြလို႔ေကာင္းေၾကာင္း ပံုဆဲြဖူးသူတိုင္း သိပါသည္။ အင္မတန္လွေသာ မိန္းကေလး၊ အင္မတန္ ဆဲြရခက္သည္။ မ်က္ႏွာက ေျပာင္ေခ်ာေနေတာ့ သရုပ္ေဖာ္စရာ မ်ဥ္းမပါ။ ႏွာတံကေလးစင္းေနတာ အျပင္မွာသာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ ပန္းခ်ီဆဲြရာမွာေတာ့ သည္ႏွာေခါင္းမ်ိဳးသည္ အေတာ္ ဒုကၡေပးေသာ ႏွာေခါင္းျဖစ္၏။ ဘာအေရးအေၾကာင္းမွမပါေသာ သည္ႏွာေခါင္းကို စကၠဴေပၚမွာ ၾကြတက္လာေအာင္ ဆဲြဘုိ႔ရာ အင္မတန္ မလြယ္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။  

            အဖြားႀကီးက ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနသည္။ ကိုဆန္းထြန္းနီက သူ႔အေမႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုဆန္းထြန္းနီ အေမႀကီးကိုၾကည့္ကာ ပန္းခ်ီဆဲြခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ သို႔ႏွင့္ -

ကိုင္း၊ ကိုဆန္းထြန္းနီ၊ စကၠဴျဖဴ အလြတ္တစ္ရြက္ေလာက္နဲ႔ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ရႏိုင္မလားဗ်ာ။

ဟာ၊ ရပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔တုံး။

ကြ်န္ေတာ္ ကိုဆန္းထြန္းနီ႔အေမကို ပံုတူဆဲြေပးမယ္။

အဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပံုဆဲြတဲ့စကၠဴတို႔ခဲတံတို႔မရိွဘူးဗ်။

မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဖူးစကက္ေပပါ နဲ႔ ရိုးရိုးခဲတံ ရိွတယ္မဟုတ္လား။

အင္း၊ အဲဒါေတာ့ရိွတယ္။ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်။ ဖူးစကက္ေပပါက ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔။

ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာတံုး။

ကိုင္း၊ အေမႀကီး ကြ်န္ေတာ္ အေမႀကီးကို ပံုတူဆဲြေပးမယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ၊ ေနတတ္သလိုသာေန။

            ကြ်န္ေတာ္ဆဲြတာ နာရီ၀က္မၾကာပါ။ အမ်ားဆံုးၾကာ မိနစ္ ၂၀ မွ်သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ mood အျပည့္ႏွင့္ဆဲြရ သျဖင့္ ပံုမွာ အလြန္ေကာင္းလွသည္။ ကိုဆန္းထြန္းနီမွာ ပါးစပ္ႀကီးအၿပဲသားႏွင့္ တအံ့တၾသၾကည့္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္က မိတၱဴကူးစက္တို႔၊ ကင္မရာတို႔ဆိုတာ ေပါေပါသီသီသံုးႏိုင္ေသးသည့္ ေခတ္မဟုတ္သျဖင့္ ထိုပုံ မိတၱဴကို ကူးမထားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုေခတ္က မိတၱဴကူးစက္ပင္ မေပၚေသးဟု ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာစာသင္ေတာ့ ဖေယာင္း စကၠဴေတြကို လက္ႏွင့္ေဖာက္ကာ ဂက္စတင္နာႏွင့္လိွမ့္ရတံုး ရိွပါေသးသည္။

            ေနာက္တစ္ပံုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူေနသူ အရီးျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရီးပံုကို စိတ္လိုလက္ရ တစ္ပုံဆဲြျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ေရဆင္းမွာရိွစဥ္ဆဲြတာျဖစ္သည္။ ထုိပံုမွာလည္း အေတာ္ေလးေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႔မ်ားတြင္ ဘယ္္ေရာက္သြားသည္မသိေတာ့ပါ။ ပံုေကာင္းကေလးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ႏွေျမာ လွ၏။

            စာေရးရာတြင္ပင္ တစ္ခါတစ္ခါ အသည္းအသန္စာေရးခ်င္စိတ္က ကားေပၚ၊ ရထားေပၚ သို႔မဟုတ္ တစ္ေနရာရာမွာ ရိွစဥ္ စသျဖင့္ ျဖစ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခါအခြင့္မသင့္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးလိုက္လို႔မရ။ ေနာက္ အားမွ ျပန္ေရးသည့္အခါ ယခင္ စိတ္ကူးရစဥ္ကေလာက္ လက္မပါေတာ့။

            စင္ကာပူေရာက္မွ ပန္းခ်ီဆဲြတာ၊ ကာတြန္းဆဲြတာ၊ ကဗ်ာစပ္တာမ်ား မလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္မွ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ ကာတြန္းမ်ားကိုမူ စုမိပါသည္။ လုပ္ခ်င္တာမ်ား မလုပ္ရသည့္အတြက္ စိတ္ထဲ မေကာင္းလွ။

            ေနပါအံုး။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေၾသာ္ - စိတ္မပါရင္ ဘာလုပ္လုပ္ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

(၂)

            ယခုလည္း စိတ္ထဲ ဟာတာတာျဖစ္ေနပါသည္။ ျဖစ္ရသည္မွာ အေၾကာင္းရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အင္မတန္ စိတ္ျမန္၊ ကိုယ္ျမန္လုပ္ခ်င္သူျဖစ္သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို မလုပ္ခင္က ၿပီးခ်င္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ား (၃ အုပ္ ေလာက္) ကို ထုတ္ေ၀သူမ်ားက ေန႔ေရႊ႔၊ ညေရႊ႔ႏွင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ကို သည္းမခံႏိုင္။ သည္အခါ ငါ ဒီေလာက္ အသည္းအသန္ အားထုတ္ေရးေနတာ ဟုတ္ေရာဟုတ္ေသးရဲ့လား ဟု ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာသည္။ သူမ်ားေတြလို အလုပ္ကေလးသြားလုပ္လိုက္၊ ျပန္လာ တီဗီေလးၾကည့္လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ east coast သြားၿပီး ဘီယာေလးေသာက္လုိက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္ႏွင့္ ေနရတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးလာသည္။

            သည္အထဲတြင္ ဘူးေလးရာ ဖရံုဆင့္လာသည့္ကိစၥက MTP မွလုပ္မည့္ Panel Discussion ကိစၥျဖစ္၏။ လက္သည္က အတင္းတြန္းခ်ေနသေလာက္ ဗိုက္ႀကီးသည္ကေတာ့ ေနသာသပ၊ ေလညာက ျဖစ္ေနသည္။ နည္းနည္းေလးမွ ညွစ္ေပးေဖာ္မရ။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က သည္ကိစၥ အားစိုက္လုပ္ေနသည့္တိုင္ ဟိုဘက္ကေတာ့ ဘာမွ ဆီမလာ၊ ပ်ားမလာ။ သည္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ေနသည့္ကိစၥ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သံသယ၀င္လာသည္။

            ငါတို႔လုပ္ေနတာ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ့လား။

            သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။

            ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အထက္တန္းပညာမ်ား သင္ယူထားၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ အမ်ားေယာင္လို႔ ေယာင္၊ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ လုပ္ေနလို႔မျဖစ္။ သည္ကိစၥ နည္းနည္းေလာက္ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

            စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားစုကာ Myanmar Transitional Platform ဟု ဖဲြ႔၍ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးတြင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ေပးၾကရန္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။

            မိတ္ေဆြတို႔သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးအပါအ၀င္ အျခားအရာရိွမ်ား၊ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ဖိတ္ကာ ၂၀၁၂ ေမလ ၁ ရက္ေန႔က စင္ကာပူတြင္ Panel Discussion လုပ္ၾကသည္။ လုပ္တံုးကေတာ့ အေတာ့္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္၊ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ၾက၊ ေျပာၾကတာျဖစ္၏။ တက္ေရာက္လာသူမ်ားလည္း မနည္းပါ။ သည္တံုးကေတာ့ သည္ပဲြကို အေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ ဟု ထင္မိခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ - (ေက်ာင္းသားဘ၀က က်က္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ပါဠိလိုေမ့ေနၿပီ၊ ျမန္မာလိုေတာ့မွတ္မိပါေသး၏။)

စားလိုက္တဲ့အစာကို စားေနတံုး ေကာင္းလိုက္တာလို႔ မခ်ီးမြမ္းပါနဲ႔။ လံုး၀ အစာေက်ညက္သြားၿပီဆုိေတာ့မွ ခ်ီးမြမ္းပါ တဲ့။

မယားျဖစ္သူကိုလည္း အရြယ္ေကာင္းတံုး ငါ့မိန္းမ ငါ့အေပၚသစၥာရိွလုိက္တာလို႔ မခ်ီးမြမ္းပါနဲ႔။ အရြယ္လြန္လို႔ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့မွ ခ်ီးမြမ္းပါ တဲ့။

           

            အဲသည္ စကားပံုအတုိင္းေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပင္နယ္ဒစ္စကပ္ရွင္းႀကီးကိုလည္း ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာလုိက္ရလို႔၊ လူႀကီးေတြလည္း လာနားေထာင္လုိ႔၊ ပရိသတ္ေတြကလည္း ၀က္၀က္ကဲြ အားေပးၾကလုိ႔ ေအာင္ျမင္လွခ်ည္ရဲ့လို႔ မခ်ီးမြမ္း လုိက္ပါနဲ႔ခင္ဗ်ား။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာလုိက္တာေတြကို အစိုးရဘက္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ေပါက္ေျမာက္သူက အေကာင္အထည္ေဖာ္၊ ေဆာင္ရြက္၊ ေအာင္ျမင္လာၿပီဆိုေတာ့မွ ငါတုိ႔ panel discussion ေတာ့ ေအာင္ျမင္သယ္ေဟ့ လို႔ ခ်ီးမြမ္းလိုက္ပါ ခင္ဗ်ား။

            သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔လည္း သိပါသည္။ စင္ကာပူမွာ တစ္ခုခုလုပ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါ ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္ ဘူးလား၊ ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္သလဲ၊ မထိေရာက္ဘူးလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ ဘာေတြခ်ိဳ႔ယြင္း၊ အားနည္းေနလို႔လဲ လို႔ သံုးသပ္ၾက၊ ဆန္းစစ္ၾကပါတယ္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္၊ အက်ိဳးရိွသလဲ ျပန္လည္သံုးသပ္၊ ဆန္းစစ္ ဘို႔၊ မထိေရာက္၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ ဘာလို႔လဲ။ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆိုတာ အေျဖရွာဘို႔ မလိုပါေလာ။ လုိ၏။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ panel discussion ၿပီး ဘာေတြဆက္လုပ္ျဖစ္ပါသနည္း။ သည္ PD ကတင္ျပလိုက္တာေတြ ဘာေတြမ်ား အေကာင္အထည္ ေပၚလာပါသနည္း။ သူတို႔ (အစိုးရ) ဘက္က ဘယ္ဟာေတြေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းလုိက္တာေဟ့၊ အဲဒါေလး အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ရေအာင္ လုိ႔ စ,လိုက္တာမ်ား ရိွပါသလား။ Follow up action အေနနဲ႔ ဘာေတြ စီစဥ္ ထားတာမ်ား ရိွပါသလဲ။

            သည္ၾကားထဲမွာ မစိမ့္တို႔၊ ကိုဘိုတို႔ ရန္ကုန္မွာ ထပ္လုပ္ၾကပါေသးသည္။ ထုိပဲြမ်ားကေရာ ဘာရလဒ္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာပါသနည္း။

            အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ႀကီးေတာ့္ႏြား၊ သြားေက်ာင္းၾကပါဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္က စေနေန႔တစ္၀က္ အလုပ္ဆင္းရေတာ့ ထိုေန႔ကို ခြင့္ယူရမည္။ ေန႔၀က္သာအလုပ္ဆင္းရသည္ဆိုေသာ္လည္း ခြင့္ယူလွ်င္ တစ္ရက္စာ ျဖတ္သည္။ မႏွစ္ကလည္း တစ္ရက္ခဲြ ခြင့္ပိုယူထားသည္ဆုိကာ ပိုက္ဆံ ၃၀၀ ျဖတ္လိုက္ေသး၏။

            သည္ေတာ့ သည္ေလာက္ရင္းႏွီးၿပီး တပင္တပန္းလုပ္ရတာ၊ သြားေျပာၿပီးျပန္လာ။ ဟုိဘက္ကလူေတြကလည္း မေကာင္းတတ္လို႔ လာနားေထာင္။ အခန္းထဲကလည္းထြက္၊ အကုန္လံုးေမ့ ဆိုလွ်င္ ေပးဆပ္ရတာႏွင့္ မတန္လွဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္အတိုင္းျမင္ပါသည္။

            ေခၚေျပာလိုက္ၾက။ သြားေျပာလိုက္ၾက။ ၿပီးရင္ ေမ့သြားလုိက္ၾကႏွင့္ သည္အတိုင္းဆက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သိပ္မဟန္လွေသးဟု ထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွားလွ်င္ ျပင္ေပးပါခင္ဗ်ား။

            သည္ေတာ့ -

(၃)

            မိတ္ေဆြမ်ားဆီက တစ္စံုတစ္ခုျပန္ၾကားရလိမ့္မည္၊ အႀကံေကာင္း၊ ဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

            စာေရးဘို႔ စိတ္မပါသည့္အတြက္ -

            ခုညေတာ့ စာမေရးဘဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။

     “BABYLON A.D”

            ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံေလွ်ာက္သြား၊ သူမ်ားနားေထာင္ခ်င္မွန္း၊ မေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ အရမ္းကာေရာေျပာ၊ မိတ္ေဆြေတြဆီက ပိုက္ဆံေတြ အလႉခံ၊ စာအုပ္ေတြရိုက္ထုတ္ လုပ္ေနတာေတြေရာ၊ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရိွသလဲဆိုတာ ျပန္လည္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရပါဦးမည္။

            ပိုးသာကုန္၊ ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သားနဲ႔ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လည္တာ ပိုေကာင္းပါ လိမ့္မည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၁၊ ၂၊ ၂၀၁၃။ ည ၉း၂၁ နာရီ