စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာကေလးမ်ား (Myanmar Journal Version)

ရန္ကုန္မွ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္က ဤေဆာင္းပါးကို ေတာင္းခံလာပါသျဖင့္ ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးႏွင့္တူေအာင္ ျပန္လည္ေရးဖဲြ႔ပါသည္။ ဤ new version ကိုလည္း ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသည္။ 

(၁)

I’ll send you to child jail, OK. Do you think I don’t dare to do it!!!

ဖခင္တစ္ဦးက ၈ ႏွစ္အရြယ္ရိွသူ႔သမီးကို ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔ သြားမိပါ၏။ ၁၇-၇-၂၀၁၁ ေန႔က ျမန္မာျပည္မွ ေခတၱအလည္ေရာက္လာသည့္ မိတ္ေဆြႏွင့္အတူ အျခား အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ သြားလည္ပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ တစ္ဦးမွာ ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က ဗုဒၶဘာသာမိသားစုတြင္ အတူတဲြလုပ္ခဲ့ဖူးသူ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အိမ္သြားလည္စဥ္ ဤသို႔ ႀကံဳခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အမ်ိဳးသမီးကို သူ႔သမီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးၾကည့္၏။ သူ႔အေျပာအရ သူတို႔ ကေလးကို စင္ကာပူသို႔ ၃ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ေခၚလာခဲ့သည္။ စင္ကာပူမွာပင္ ေက်ာင္းထားသည္။ ယခု Primary 2 ေရာက္ေနၿပီ။ ကေလးမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားက ျမန္မာလိုေျပာေသးေသာ္လည္း ယခုႏွစ္တြင္မူ လံုး၀နီးပါး မေျပာေတာ့ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မိဘမ်ား ျမန္မာလိုေျပာတာကိုေတာ့ နားလည္သည္။ ျပန္ေျပာလွ်င္မူ အဂၤလိပ္ စကားတြင္ တခါတရံ ျမန္မာလို ညွပ္ေျပာသည္မွအပ အဂၤလိပ္လိုသာ ေျပာတာေတြ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္သို႔မူ ျပန္လိုစိတ္ ရိွသည္။ ျပန္လွ်င္လည္း ၾကာၾကာေလး ေနလိုသည္ဟု သူ႔မိခင္က ေျပာပါသည္။

            ကေလးမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဘုန္းကနဲပစ္ခ်ကာ ကြန္ျပဴတာစားပဲြတြင္ ထိုင္လွ်က္ အဆင္ သင့္ဖြင့္ၿပီးသား ကြန္ျပဴတာတြင္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္သီခ်င္းမ်ား နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ နားေထာင္ရာတြင္ တကယ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရ စားပဲြေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖဲကား ပစ္တင္လွ်က္ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူႀကီးမ်ား စကားေျပာေနသျဖင့္ အေမလုပ္သူက နည္းနည္းတိုးရန္ ေျပာသည္ကိုပင္ ခဏမွ်သာတိုးကာ ေနာက္ၿပီး က်ယ္ျမဲ ျပန္က်ယ္ပါသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မည္သူ႔ကိုမွ ဂရုစိုက္ဟန္မတူပါ။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ေထြရာေလးပါး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာေနၾကသခိုက္ ဘာ အခန္႔မသင့္သည္မသိ။ အေဖႏွင့္ သမီးျဖစ္သူမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေအာ္ပါသည္။ သို႔ေအာ္ရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အနီး ေရာက္လာကာ အေဖျဖစ္သူက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအခါ အေမလုပ္သူက သမီးကို သြားေခ်ာ့ပါသည္။

            အေမျဖစ္သူက သူ႔သမီးမွာ ယခင္ႏွစ္မ်ားက မိဘစကားနားေထာင္ေသးေသာ္ျငားလည္း သည္ႏွစ္တြင္မူ နားမေထာင္ ေတာ့ဟု ေျပာပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမွာ ေတာ္သျဖင့္ အတန္းထဲတြင္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ခန္႔ျခင္းခံရ သည္။ ထုိအခါ အျခားကေလးငယ္မ်ားကို လူႀကီးသဖြယ္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရသည္။ ထို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အျခားသူမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ ဆရာအျဖစ္ အထင္ေရာက္ကာ သူကသာ သူမ်ားကို ဆိုဆံုးမ ေျပာဆုိရမည္။ သူ႔ကို လာဆံုးမလွ်င္ မႀကိဳက္ေတာ့။ သူ႔ကိုဆိုဆံုးမသည့္ မိဘမ်ားကုိ why ဟု အျမဲျပန္ေမးေလ့ရိွသည္ ဟု ဆုိပါသည္။

            သူတို႔က လူႀကီးသူမမ်ားေရွ႔တြင္ ေခါင္းငံု႔သြားခိုင္းေသာအခါ သူတို႔ကို လူညြန္႔ခ်ိဳးသည္ ထင္သည္ဟု ဆို၏။ လူႀကီးမ်ားကို ရိုရိုေသေသဆက္ဆံခိုင္းေသာအခါ သူတို႔၏ အစြမ္းအစ(သူတို႔ကေတာ့ မာနတရား ကိုဆိုလိုတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ကို ဖိႏိွပ္တာဟု ေျပာသည္ ဆိုပါသည္။ သူ႔အေဖက စိတ္မရွည္၊ ကေလးႏွင့္ အျမဲထိပ္တိုက္ေတြ႔သည္ ဟု သူ႔မိခင္က ေျပာပါ သည္။ ယခုမူ ကေလးမွာ မိဘမ်ားဆံုးမတာကို မနာခံေတာ့ပဲ အေျပာရအဆိုရ အလြန္ခက္သည္ ဟု မိခင္က ၿငီးပါသည္။

            တကယ္ေတာ့ ဤျဖစ္ရပ္ကေလးမွာ ၅ မိနစ္မွ်ပင္ မၾကာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေတြးေတာစရာ၊ စဥ္းစားစရာမ်ား အမ်ားအျပားရလာပါသည္။

            သည္ကေလးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္တိုင္း ေၾကးညီေနာင္ပံုျပင္ကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ကေလးဟူသည္ ပီဘိ အျဖဴေရာင္ ျဖစ္၏။ ၾကည္လင္ေနသည့္ ေရဖန္ခြက္ထဲသို႔ အနီေရာင္ ေဆးစက္ကေလး ခ်ၾကည့္ပါ။ ေရနီဖန္ခြက္ ျဖစ္သြားမည္။ မဲနယ္ နည္းနည္းေလာက္ ထည့္လိုက္လွ်င္ အျပာေရာင္ေရဖန္ခြက္ ျဖစ္သြားမည္။ ကေလးဟူသည္ အတုျမင္ အတတ္သင္ တတ္သည္ျဖစ္ရာ သူႏွင့္အျမဲထိေတြ႔ေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ ဓေလ့စရိုက္မ်ား သူ႔ထံကူးစက္လာမည္မွာ သဘာ၀သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ မိမိကေလးမ်ားေခၚထားေသာ မိဘတိုင္း သတိျပဳရန္ လိုပါသည္။

            မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ မိဘႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သားသမီးသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ နာရီမည္မွ် ထိေတြ႔ႏုိင္ပါမည္နည္း။ သူတို႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရသည္မွာ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိက ဤသည္ကို လက္ခံႏိုင္ရန္လိုပါသည္။ မိမိျဖစ္ေစခ်င္သည့္တိုင္း ကေလးကို အတင္းရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းလုပ္လွ်င္ ကေလးက မိဘမ်ားကို ရန္သူသဖြယ္ ထင္သြားႏုိင္သည္။ ေနာက္ဆံုး ထြက္ေပါက္ရွာသည့္အေနျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ လုပ္ႀကံသည္အထိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါသည္။

(၂)

            ျမန္မာျပည္မွ လာခါစက စင္ကာပူမွေက်ာင္းတြင္ ပထမရခဲ့ေသာ ကေလးတစ္ဦးသည္ ယခုအခါ စာေမးပဲြေအာင္ ဘို႔ပင္ အႏုိင္ႏိုင္လုပ္ေနရေၾကာင္း အျခား ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း ေျပာျပပါသည္။

            သည္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္က အတန္းေဖာ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔စင္ကာပူေရာက္ သည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ သူ စင္ကာပူပီအာ (Singapre Permanent Resident) ျဖစ္ေတာ့ သမီးႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူကိုပါ ေခၚသည္။ သမီးကို ျမန္မာျပည္မွ ၅ တန္းေအာင္အၿပီး စင္ကာပူသုိ႔ေခၚကာ Primary 4 စတက္ေစသည္။ ေရာက္စက စာေတာ္ေသာကေလးတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔သမီးအတန္းထဲတြင္ ပထမရေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးတာ ခုထိမွတ္မိေနပါေသးသည္။

            ယခု သမီးမွာ ၁၇ ႏွစ္ရိွၿပီ။ ေရာက္စကႏွင့္မတူေတာ့။ လံုး၀နီးပါးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အား ခင္ဗ်ားသမီးကို ခန္႔မွန္းၾကည့္စမ္းပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႈးေလာက္ က်န္ေသးလဲ ဟု ေမးေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္စက ၁၀၀ % ဆိုရင္ အခု ၃၀% ေတာင္ မနည္းက်န္ရေတာ့မယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက သူ လံုး၀ေျပာင္းလဲသြားတာ Secondary 1 နဲ႔ 2 မွာ ဟု ဆိုပါသည္။ အသက္အားျဖင့္ ၁၄ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္၊ ႀကီးေကာင္၀င္စ၊ စိတ္ကစားတတ္ခ်ိန္။ ကေလးစိတ္ပညာအရလည္း အလြန္သတိထား ကိုင္တြယ္ရမည့္ အရြယ္ျဖစ္ပါသည္။

            သမီးျဖစ္သူက မိဘစကားကိုနားမေထာင္၊ မိခင္ျဖစ္သူကို ျပန္ေအာ္၊ မခန္႔ေလးစားလုပ္ေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ ထို႔ျပင္ အတန္းထဲတြင္ စာေတာ္လာခဲ့ေသာ ကေလးမွာ စာေမးပဲြမ်ား တစ္ဘာသာၿပီးတစ္ဘာသာ က်ရံႈး ခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းမွ မိဘကိုေခၚယူသတိေပးရသည္ထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ေျပာ၍ ဆံုးမ မရေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမသည္။ ထိုအခါ ဖခင္ႏွင့္သမီးမွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့၏။ သမီးျဖစ္သူက အခန္းတြင္း၀င္လွ်က္ တံခါးပိတ္ကာ ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖင့္ ဆႏၵျပသည္။ 

     

            ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက နင္စိတ္ဆိုးရင္ အိမ္ကဆင္းသြားပါလားဟု ေျပာေသာအခါ သမီးျဖစ္သူမွာ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းစိုက္ၾကည့္ေနသည္ ဟု ဆိုသည္။ သည္ႏုိင္ငံတြင္ တစိမ္းမိန္းကေလးတစ္ဦးအား မည္သူကမွ ညအိပ္ ညေနလက္မခံ ဆိုသည္ကို ဘ၀ေပးအသိျဖင့္ သူတို႔သိသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ဆိုလွ်င္ ဘႀကီးဘေထြး၊ ေဒၚႀကီးေဒၚေလးမ်ားထံ သြားခိုေနလို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္စင္ကာပူတြင္ မိဘမွလဲြ၍ မည္သူ႔မွ အားကိုးစရာမရိွ။ ထိုအခါ မိဘက အကိုင္အတြယ္မတတ္၍ အတင္းဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာေသာအခါ ေနာက္ဆံုးထြက္ေပါက္အေနႏွင့္ ၁၁ ထပ္မွ ခုန္ခ် အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးရိွခဲ့ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပသည္။ သူလည္း အကယ္၍ သူ႔သမီးသာ ဟု ေတြးမိၿပီး အလြန္ထိတ္လန္႔သြားခဲ့ရ သည္ ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔အိမ္မွာ ၄ ထပ္တြင္သာရိွေသာ္လည္း လံုး၀ စိတ္ခ်ရသည့္အေျခအေနေတာ့ မဟုတ္။

            ထိုအခါ သူငယ္ခ်င္းက နည္းဗ်ဴဟာေျပာင္းဘို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔ကိုင္တြယ္လွ်င္ မလိုလား အပ္ေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏွင့္ရင္ဆိုင္ရႏုိင္သည္ ဟု တြက္ဆကာ အႏုနည္းႏွင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာဆိုဆံုးမခဲ့သည္။

            သူတို႔အိမ္အနီးတြင္ ပညာမတတ္ေသာ မိသားတစ္စုရိွသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက Cold Storage (အသား၊ ငါး၊ အသီးအႏွံမ်ားကို အေအးခန္းျဖင့္ေရာင္းေသာ ေစ်းဆိုင္) တြင္ ၀က္သားခုတ္ေသာအလုပ္ကို လခနည္းနည္းျဖင့္ လုပ္ရသည္။ မိခင္ျဖစ္သူကလည္း သန္႔ရွင္းေရးသမား ဆိုေသာ လခမည္မွ်ရပါမည္နည္း။ ထိုအခါ မိမိတို႔၏ ကေလးမ်ားပညာေရးကို ျပန္မၾကည့္ႏုိင္။ သို႔အတြက္ သားႏွစ္ဦးမွာလည္း ပညာမထူးခြ်န္။ ITE ၀င္ေအာင္ပင္ မနည္းလုပ္ယူရမည္။ (ITE – Institute of Technical Education - ျမန္မာႏိုင္ငံမွ စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္းက့ဲသို႔)

            ဖခင္က သမီးျဖစ္သူအား ထိုမိသားစုကိုျပကာ ဆံုးမသည္။ လူေနမႈစရိတ္ႀကီးျမင့္လွေသာ စင္ကာပူတြင္ ပိုက္ဆံမရိွ ပါက သို႔မဟုတ္ လခနည္းပါက ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေသာက္ေရး အလြန္ၾကပ္တည္းသည္။ သမီး စာမႀကိဳးစားသျဖင့္ ပညာေရး ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္လွ်င္ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ထိုမိသားစုကဲ့သို႔ျဖစ္မွာ မေၾကာက္ဖူးလား ဟု ေျပာျပသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတို႔ ဤေနရာေရာက္လာခဲ့သည္မွာ လြယ္လြယ္ကေလး ေရာက္လာတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိမိဆိုလွ်င္ ေတာမွာပင္ေမြး၊ ေတာ မွာပင္ႀကီးကာ ဆယ္တန္းေအာင္၍ အမွတ္ေကာင္းတာေတာင္ ေငြအားမတတ္ႏုိင္သျဖင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း။ ေနာက္မွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္ဦး၏ ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္သာ တက္ခဲ့ရေၾကာင္း။ ဆင္းရဲသည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ မည္သည့္အပိုအသံုးစရိတ္မွ မသံုးပဲ ေခြ်တာခဲ့ရေၾကာင္း။

            ေက်ာင္းၿပီးျပန္ေသာအခါ အလုပ္ကမလြယ္။ သေဘာၤသားျဖစ္လိုျဖစ္ ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ကံအားေလ်ာ္စြာ စင္ကာပူ ေရာက္လာကာ ယခုအေျခအေနေရာက္ရန္ မိမိစိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္ကာ ႀကိဳးစားခဲ့ရေၾကာင္း။ သမီး၏ အေျခအေနမွာ ေနေရး၊ စားေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရး ဘာမွ ပူစရာမလိုဘဲ စာကုိသာ ႀကိဳးစားဘို႔ရန္လိုေၾကာင္း။ သမီးလုိသမွ် မိဘမ်ားက ျဖည့္ဆည္း ေပးရန္ အသင့္ရိွေၾကာင္း ေျပာဆို ဆံုးမခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ သည္ႏွစ္ ဘာသာစံုေအာင္လွ်င္ သမီးလိုခ်င္တာ ၀ယ္ေပးမည္။ မည္သည့္ဘာသာတြင္ ဂုဏ္ထူးထြက္လွ်င္ သမီးႀကိဳက္တာ ရေစ့မည္ စသျဖင့္ အေပးအယူလုပ္ကာ စည္းရံုးခဲ့ရေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပသည္။

            ထို႔ျပင္ သမီးႀကိဳက္တတ္သည့္ အစားအစာကေလးမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေပးျခင္း၊ သမီးႀကိဳက္တတ္ေသာ ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္းေခြမ်ား ၀ယ္ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ သမီးအၾကား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို  ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ယူရသည္။ သားသမီးကို အၾကမ္းနည္းႏွင့္ ဆံုးမ၍မရ၊ ေမတၱာျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္မွ ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔ သေဘာ ေပါက္သြားသည့္အခါ ယခင္ကေလာက္ မဆိုးေတာ့ဟု သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပပါသည္။

            ယခင္က သမီးကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ မၾကာခဏေခၚသြားေလ့ရိွေသာ္လည္း ယခုအခါ သိပ္မသြားေတာ့ ေၾကာင္း။ ယခင္ကေလာက္ မဆိုးေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္မွ ေခၚလာကာစ အေျခအေနထိ ျပန္ရဘို႔ကိုမူ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေၾကာင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သူက ေျပာပါသည္။ မိခင္ျဖစ္သူကမူ သူတို႔ကို အလြန္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူမ်ားျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ပါသည္။ အေျခအေနကိုက မိမိကိုယ္ မိမိအားကိုးရန္ သင္ေပးထားတာျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႔က သူတို႔လမ္းသူတို႔ ေလွ်ာက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားႏွင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္တာခင္တာ၊ ၾကင္နာတာ၊ ယုယတာ မရိွ။ ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား ဆိုတာ မရိွ။ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဆိုတာထက္ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားကိုသာ ပိုအေရးႀကီးေၾကာင္း ခံယူသည္။ ဥပမာ - အိုမင္းမစြမ္းရိွေသာ မိဘမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္တာေတာင္ မိမိ၏ မိဘျဖစ္သျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္တာထက္ သူတို႔တြင္ တာ၀န္ရိွ၍ ေစာင့္ေရွာက္တာသာျဖစ္သည္ ဟု မိခင္ျဖစ္သူကေျပာပါသည္။   

           

           ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကေလးအေပၚ မိဘမ်ားက ဆိုဆံုးမပံု၊ ဆိုဆံုးမနည္း မွာလည္း အလြန္အေရးႀကီးေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပေနပါသည္။ ကေလးကေတာ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျမင္ေနၾကားေနရသမွ် ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ မိဘက ကေလးကို အကိုင္အတြယ္မတတ္လွ်င္ ျပဳျပင္၍မရေသာ အမွားမ်ား၊ မဆံုးႏုိင္ေသာ ေနာင္တမ်ား ရသြားႏုိင္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၏ သမီးမွာ ယခင္ကထက္စာလွ်င္ အေတာ္ေျပာင္းလဲလာၿပီဟု ဆိုပါသည္။

(၃)

ေနာက္တစ္ဦး၏ကေလးမွာမူ သားေယာက္်ားကေလးျဖစ္သည္။ သူ႔သားကေတာ့ အျခားသူမ်ားႏွင့္မတူ။ တမူထူး ျခားသည္ဆို၏။ သူက ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပမႈေပၚမူတည္ကာ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းလာတက္လိုက္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၿပီး ေက်ာင္းေနလိုက္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွာတစ္၀က္၊ စင္ကာပူမွာတစ္၀က္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မူလတန္းကို ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာင္းတြင္တက္ေရာက္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ Primary 4 တြင္ စင္ကာပူသို႔ ေက်ာင္းလာတက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၂ ႏွစ္ခန္႔တက္ၿပီး အဆင္မေျပသည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ကာ ေက်ာင္းတက္ျပန္သည္။ Secondary 4 ေလာက္ ေရာက္မွ စင္ကာပူျပန္လာသည္။

ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က မိသားစုမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ပင္ ေနထိုင္သည္ျဖစ္သျဖင့္ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္သည္ ဆုိေသာ္ ျငားလည္း ေက်ာင္းပိတ္သည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပန္ေနသည္။ သို႔အတြက္ ၿခံဳ၍ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သိပ္မစိမ္း။ ဤသည္မွာ သည္ကေလးအတြက္ ျမန္မာ့ဓေလ့စရိုက္မ်ားကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္ သည္ထိ လက္ခံက်င့္သံုးလာေစရန္ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔အတြက္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စင္ကာပူတြင္ေနလာခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားထက္စာလွ်င္ သူ႔အေပၚ ႏုိင္ငံျခားမွ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကူးစက္လာမႈမွာ အေတာ္နည္းသည္ဟု မိတ္ေဆြျဖစ္သူက ေျပာပါသည္။     

           

             ယခုအခါ သားျဖစ္သူမွာ ပိုလီတက္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ားကို ကလန္ကဆန္လုပ္ျခင္း၊ နင္ပဲငဆ ေျပာဆိုျခင္းမ်ား မရိွ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘာသိဘာသာ၊ သူ႔အခန္းထဲတြင္ သူ႔အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဂစ္တာတီးလုိက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္ ႏွင့္ေနတတ္သည္။ သူ႔မိဘမ်ားကလည္း သူ႔တို႔သားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား မရိွသျဖင့္ အေထြအထူး ဆံုးမ မေနေတာ့ဘဲ သူ႔ဆႏၵရိွသလိုသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ ေပးထားသည္။ သို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ မိဘႏွင့္ သားသမီး ဆက္ဆံေရးတြင္ အဆင္ေျပသည္။ သည္ေတာ့ တစ္မိသားစုလံုး စိတ္လက္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရသည္။

            ဘာသာေရးအေပၚခံယူခ်က္ကေရာ ဘယ္လိုရိွသလဲ ဟု ေမးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ရယ္လွ်က္ ဟာဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ပံုမွန္ ဘုရားရိွခိုးျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ဘာေတြလည္း တစ္လေနလို႔ တစ္ေခါက္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ အလုပ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔လံုးခ်ာလည္ လုိက္ေနတာဘဲ။ ေန႔တိုင္းအလုပ္ဆင္းေနရေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြ လည္း ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္မွာဘဲ ေနတာမ်ားပါတယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ သားကေရာ ဘယ္လိုလဲ ဟု ေမးေသာအခါ သူ႔ကိုလည္း ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ ဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ သူလဲ တစ္ခါတေလေတာ့ ဖတ္ပါတယ္။ အျမဲ ေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ၊ ကိုယ္ေတာင္ မဖတ္ျဖစ္တာ ဟု ဆိုပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမွာ မူလစိတ္ရင္းခံကိုက ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူျဖစ္ပါ၏။ ဘယ္မွသိပ္မထြက္သလို၊ ဘယ္သူႏွင့္မွလည္း သိပ္မေရာ။ ဘယ္လႈပ္ရွားမႈမွလည္း သိပ္မလုပ္။ ဘ၀ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္း ေနသူျဖစ္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူမွာလည္း သူ႔အတိုင္း၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွပါသည္။ သို႔အတြက္ သူတို႔မိသားစုမွာ အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါသည္။ 

(၄)

            မိမိသားသမီးကို စင္ကာပူတြင္ ေခၚထားၿပီဆိုကတည္းက စင္ကာပူမွလူေနမႈစရိုက္တို႔ကို လက္ခံရေတာ့မည္ဟု ယခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရန္ လိုပါသည္။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း သည္အတိုင္းပင္ခံယူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ရံုးခ်င္းနီးသျဖင့္ ရံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ မၾကာခဏ အတူ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကမူ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ ကိုယ္က ဒီမွာထားခ်င္တာကိုး။ ဒီကဓေလ့အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အရမ္းဆုိးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီး မျဖစ္သြား ရင္ ေတာ္လွၿပီ ဆုိၿပီး ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနလိုက္တာပဲ။ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔ရင္ေတာ့လည္း ေျပာရတာေပါ့ ဟု ဆိုပါသည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ သူ႔သမီးႏွစ္ဦးမွာ ျမန္မာစာကို လံုး၀မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ေတာ့ပါ။ သူ႔မိဘမ်ားကလည္း ကေလးက အဂၤလိပ္စာ၊ တရုတ္စာ ႏွစ္ဘာသာယူထားရသည့္အတြက္ ကေလးအေပၚ ၀န္ပိမည္စိုးသည္ ဟု ဆိုကာ ျမန္မာစာကို မသင္ ေစပါ။ အိမ္တြင္ ျမန္မာလိုေျပာသျဖင့္ ျမန္မာလိုေတာ့ နားလည္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ စကားလံုးမ်ားကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပရသည္ ဆို၏။ ဘုန္းႀကီးပ်ံဆုိတာ ဘာလဲ သား လို႔ေမးေတာ့ ကြ်န္မသားက flying monk လို႔ ေျဖတယ္ ဟု Clementi တြင္ေနသူ အသိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေျပာပါသည္။

            GCE’O’ ေျဖရန္ ျမန္မာကေလးႏွစ္ဦးကို ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာသင္ေပးဖူးပါသည္။ စကားအားျဖင့္သာ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ေသာ္လည္း ျမန္မာစာ အေရးအဖတ္တြင္မေတာ့ သိပ္အားရစရာမရိွပါ။ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အဂၤလိပ္စာ ကိုသာ အထိအေတြ႔မ်ားသျဖင့္ စင္ကာပူေရာက္ ကေလးငယ္မ်ား ျမန္မာစာကို ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ ဤသည့္ေရာဂါကို ကုစားရန္ ျမန္မာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားက ျမန္မာကေလးငယ္မ်ားအား တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ျမန္မာစာ အခမဲ့ သင္ေပးပါသည္။ မည္မွ် ေအာင္ျမင္သနည္းဆိုသည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေလ့လာမိေသးပါ။

            မိဘမ်ားဘက္ကလည္း ဂုဏ္မယူရမွာကို ဂုဏ္လုပ္မေျပာမိေစရန္ သတိျပဳရပါမည္။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ မိမိကေလး ျမန္မာစာ မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္တာကိုပင္ ဂုဏ္တစ္ခုအျဖစ္ ၿငီးသလိုလိုႏွင့္ လူၾကားထဲတြင္ ၾကြားတတ္ပါေသးသည္။ ၿငီးတာႏွင့္ ၾကြားတာ အလြန္ကြာျခားပါသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာလည္း ကေလးကို ဆံုးမ မရေၾကာင္း၊ ကေလးကို ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမမည္ႀကံတိုင္း ကေလးက ရဲတိုင္လိုက္မယ္ ဟု ေျပာသျဖင့္ မဆံုးမရဲေၾကာင္းကို လူၾကားထဲတြင္ ခပ္ၾကြားၾကြားကေလး ေျပာၾကပါေသးသည္။ ဤသည့္အရာမွာ ၾကြားစရာ ျဖစ္ပါသလား။ မိမိကေလးကို မိမိဆံုးမတာ ရဲက ဖမ္းလို႔ရပါသလား။ မိမိ ဦးေဏွာက္ႏွင့္ မိမိစဥ္းစားၾကရန္ လိုပါသည္။  

            ေနာက္အသိတစ္ဦး၏ သမီးကေလးမွာေတာ့ သိပ္အေျခအေနမဆိုးလွပါ ဟု ဆုိရမည္။ သူကေလးက စင္ကာပူတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေနလာခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ယခု အရြယ္ကေလးေရာက္လာသည့္တိုင္ တကယ့္ ျမန္မာမိန္းကေလး စစ္စစ္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေနတာထိုင္တာ ပိပိျပားျပား၊ စကားကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလး ေျပာတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ ၀မ္းသာမိပါ၏။ ၀တ္တာစားတာလည္း လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈ မရိွပါ။ သူ႔မိဘမ်ား သြန္သင္ဆံုးမမႈ ေကာင္းတာ၊ အကိုင္အတြယ္ တတ္တာ အမ်ားႀကီး ပါပါသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ အ၀တ္အစား လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီျခင္းကို ထည့္ေျပာရသနည္း ဟူမူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ညီမဆိုသူမွာ စင္ကာပူေရာက္တာ လပိုင္းမွ် ပင္ ရိွေသးေသာ္ျငား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ စင္ကာပူမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၀တ္သကဲ့သို႔ အကႌ်ခ်ိဳင္းခ်ိတ္ႏွင့္ ေပါင္ရင္းထိေရာက္ေနေသာ ေဘာင္းဘီတိုကေလးႏွင့္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူေရာက္သည္ႏွင့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကပါသည္။ သူတို႔ဆီက ေကာင္းတာေတြ အတုခိုးရမွာေတာ့ အလြန္ေႏွးၿပီး မဟုတ္တာ (ဥပမာ - လူၾကားထဲတြင္ ေကာင္ေလးႏွင့္ဖက္ၿပီး ပလူးေနျခင္း) အတုခိုးရမွာက်ေတာ့ အလြန္ျမန္လွပါ၏။

            ျမန္မာျပည္မွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေတာ့ ဤကဲ့သို႔ သူ႔အျမင္ကို ေျပာပါသည္။

ေဟ့ေကာင္၊ မင္းတို႔ စင္ကာပူမွာတင္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါတို႔ဆီမွာလည္း ရိွတာဘဲ။ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ငါနဲ႔တစ္ေလွ်ာက္လံုး အတူေနလာတဲ့ ငါ့ညီ၀မ္းကဲြဘဲ။ ငါတို႔လည္း အျမဲေျပာဆိုဆံုးမေနတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စရိုက္နဲ႔ သူလာတာကိုး။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရေတာ့ ဒီအတုိင္းထားလိုက္ရတာဘဲ၊ အရမ္းရိုင္းတယ္။ လူႀကီးကို လူႀကီးမွန္းမသိဘူး ဟု ဆိုပါသည္။

            နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ ဆယ္တန္းေအာင္လာေသာ ကေလးမ်ားလည္း စင္ကာပူတြင္ ပိုလီ တက္၍ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဘဲြ႔ရလာေသာ ကေလးမ်ားလည္း အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဘဲြ႔လြန္ပညာမ်ား ဆည္းပူးေနၾကသည္မွာ ကမၻာ အႏွံ႔အျပားတြင္ ရိွပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ဘဲြ႔ရမ်ားဆိုလွ်င္ ဂ်ာမဏီ၊ ဂ်ပန္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွ Ph. D (ေဒါက္တာဘဲြ႔) ဆြတ္ခူးခဲ့ၾကသူမ်ား အမ်ားအျပားရိွပါသည္။ မိမိ မိသားစုႏွင့္ အတူေနရေရးအတြက္ ကေလးကို မိမိႏွင့္အတူေခၚရင္း ေက်ာင္းထားသည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးပညာေရး သီးသီးအတြက္ စင္ကာပူေခၚထားျခင္းကိုေတာ့ အထက္ပါ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီးမွ ေရွ႔ေရးကို ေမွ်ာ္ကိုးကာ ဆံုးျဖတ္ၾကရန္ လုိပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။  

ေအးၿငိမ္း

11/8/11 ; 1200 Midnight (Myanmar Journal Version)

Blk 663D, Jurong West St. 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: (65) 97303027