သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးက်ိဳး

(၁)

သည္ကုလားလုပ္ေနပံုကိုၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ အသည္းယားလွသည္။ ေနာက္မွေန၍ လုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္ ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။ သည္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ အေရးတႀကီးပို႔ရမည့္ ပစၥည္းျဖစ္ရာ သည္မနက္မၿပီးလွ်င္ မျဖစ္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ လိုအပ္သမွ် အကုန္ ကြ်န္ေတာ္ စီစဥ္ေပးကာ သူ႔ကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္၊ ဘယ္လိုကိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပထားေပးၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒါႏွင့္ေတာင္ saddle ကို ျဖတ္ဘို႔ၾကည့္ေနတာ စိန္ပဲြစားက စိန္တစ္လံုးတြင္ အျပစ္ အနာအဆာ ပါမပါ၊ မွန္ဘီလူးႏွင့္ အေသအခ်ာၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျဖတ္စက္ (Fibre-cutter) ကို ကိုင္ျဖတ္ေနတာကလည္း သူ႔မိန္းမ ပါးကေလးကို ပြတ္ေနသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ နဂိုကမွ စိတ္တိုတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို သည္းမခံႏိုင္သည့္အဆံုး ေဟ့ေကာင္၊ ဖယ္။ မင္း၊ အဲဟိုမွာ သြားသာထိုင္ေန - ဟု ဆိုကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျဖတ္လုိက္ပါသည္။ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ အသားကုန္ျဖတ္သည္မို႔ saddle အခု ၃၅၀ ကို နာရီ၀က္ပင္မၾကာ။ ၿပီးသြား၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပါကင္ဘာညာလုပ္ကာ ရံုးသုိ႔ DO (Delivery Order) ျပင္ရန္ လွမ္းဖံုးဆက္လိုက္ပါသည္။
သည္ကုလားကိုသာ ျဖတ္ခိုင္းလွ်င္ သည္မနက္ မေျပာႏွင့္။ သည္ေန႔ေတာင္ ၿပီးမည္မဟုတ္။
ဒါက ယခုမွ ျဖစ္တာ။ သည္အတိုင္းပင္ ECC Project တြင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဘူးၿပီ။ ထိုစဥ္က ၂၄ လက္မ ပိုက္လိုင္းကို ေရထည့္ကာ စမ္းရမည္။ သည္ေတာ့ Flange မွ Bolt ႏွင့္ Nut မ်ားကို ၾကပ္ရမည္။ ကုလားမ်ား bolt, nut ၾကပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ၾကပ္သည္ဆိုသည္မွာလည္း ၾကပ္ၿပီးၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ၾကပ္၍ ရသည္ မဟုတ္။ သူ႔တင္းအားေရာက္သည္ထိ ၾကပ္ရသည္။ သည္ေကာင္ေတြ လုပ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွ စိတ္ထဲမွ ရြစိရြစိ ျဖစ္လွၿပီ။ ဤသည္ကို ရိပ္မိေသာ လတ္လတ္ က “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသန္႔၊ လာစမ္း။ မင္းနဲ႔ငါ ၾကပ္မယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုယ္တုိင္ ခ်ပါသည္။ လတ္လတ္ႏွင့္ ကိုမင္းသန္႔တို႔မွာ ဆူပါဗိုက္စာမ်ားျဖစ္၏။ သည္ကုလားေတြကို ဘယ္လိုလုပ္၊ ဘယ္လိုကိုင္ဟု ရွင္းျပ ထားၿပီး ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကုလားမ်ား ပံုမက်၍ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်ဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို လတ္လတ္မွာ ပုပု၊ ေသးေသးေလးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကုလားမ်ားထက္ သန္ေသးသည္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ၾကပ္လိုက္မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ဟူး ကနဲ မႈတ္ထုတ္ႏုိင္ပါေတာ့သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း Jorong Island မွ SUT (Sembcorp Utility and Terminal) တြင္ pump အ၀င္ ၇၄ လက္မပိုက္ႀကီးမ်ားကို ဆင္ရသည္။ သည္အတိုင္းပင္ flange မွ bolt, nut မ်ား ၾကပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွ ကုလားမွာ လူကပိန္သျဖင့္ အားက သိပ္ရိွလွသည္မဟုတ္။ 74” Flange မ်ားမွ bolt, nut ႀကီးမ်ားမွာ အႀကီးႀကီးမ်ားျဖစ္ရာ ေတာ္ရံုအားႏွင့္ မလြယ္။ သည္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲရိွသမွ် လွ်ာႀကီးကို တန္းလန္းထုတ္ကာ ကုလား ၾကပ္ေနတာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရင္မ်ားပင္ တစ္လွပ္လွပ္ျဖစ္လာပါသည္။
ေတာ္ပါေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားခန္႔မထား။ Project ရိွမွ supply ေခၚသည္။ သည္ေကာင္ေတြႏွင့္သာ အၿမဲလုပ္ေနရလို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ႏွင့္ ေသြးတိုးရကာ ျမန္ျမန္ မာလကကိန္း ရိွသည္။

(၂)

၁၉၈၉ ခုႏွစ္က ရြာမွ ကိုဖိုးေအာင္ကိုေခၚကာ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းၿပီးၿပီး အလုပ္မရႏိုင္ေသးသျဖင့္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနရေသာ ကာလျဖစ္၏။ ရန္ကုန္တြင္ တည္းမည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ့္ အတြက္ မမက ပ်ားရည္ပုလင္းႏွစ္လံုး ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။ ပ်ားရည္ပုလင္းမ်ားမွာ အိတ္ထဲတြင္လည္း မဆန္႔။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္မလာရကား။ သယ္ရတာ အဆင္မေျပ။ သည္ေတာ့ ဟသၤာတၿမိဳ႔အေရာက္၊ ကားမွ သေဘၤာသို႔ အကူးအေျပာင္းတြင္ အား/ကာ ဆိုင္တန္းမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔၀င္ကာ သင္အူႀကိဳးေတာင္းလွ်က္ ပုလင္းမ်ားကို ကိုင္၍ ေကာင္းေစရန္ ခ်ည္ေႏွာင္ပါသည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ တရုတ္အဖိုးႀကီး ျဖစ္၏။ အခ်ိန္မွာ အေတာ္ေစာေသးသည္။ ဆိုင္မ်ားပင္ အားလံုး မဖြင့္ေသး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ည္ေနတာကို အဖိုးႀကီးက ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ဖယ္စမ္း။ ငါခ်ည္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဘာမွ လက္ေၾကာတင္းတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုကာ ကိုယ္တိုင္ခ်ည္ေပးလုိက္ပါ၏။ ဟုတ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ပုလင္းႏွစ္လံုးကို ဟိုဘက္ကပတ္ခ်ည္လိုက္၊ သည္ဘက္က ပတ္ခ်ည္လိုက္ႏွင့္ ဒုကၡမ်ားေန သေလာက္ သူခ်ည္ေပးလိုက္မွ အဆင္ေျပေျပ ၿပီးသြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်ည္ထားသည္မွာ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲႏွင့္မို႔ မ,ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပုလင္းႏွစ္လံုးမွာ တစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး ဆတ္ကာ တစ္ေတာင္ေတာင္ ျမည္ေနပါသည္။ ေဟာ၊ သူလည္း ခ်ည္ေပးလိုက္ေရာ၊ ကိုင္လို႔လည္းေကာင္း။ ပုလင္းမ်ားမွာလည္း တင္းတင္းရင္းရင္းႏွင့္ဆိုေတာ့ ရမ္းမေနေတာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ့္မိဘမ်ားမွာ လယ္သမားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ လယ္ဆိုေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ က်ယ္လွသည္မဟုတ္။ ငါးဧက မွ်သာ ျဖစ္၏။ ကူေဘာ္ေလာင္ဘက္ရေစရန္ လယ္လုပ္ခ်ိန္၌ ႏွစ္စဥ္ လယ္စားရင္းငွားတစ္ေယာက္ ေခၚပါသည္။ လယ္တစ္ၿပီးကို စပါး ၁၅ တင္းေပးရ၏။ လယ္တစ္ၿပီး ဆိုသည္မွာ စပါးမ်ိဳး စၾကဲသည္ မွ ရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္ထိကို ေခၚပါသည္။ ျမန္မာလို ၀ါဆိုလေလာက္မွ တန္ေဆာင္မုန္းလေလာက္ထိ ျဖစ္ပါ၏။ မိဘမ်ားငွားခဲ့ေသာ လယ္စားရင္းငွားမ်ားထဲတြင္ ကိုေအးလိႈင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္။ ၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္သား ခန္႔။
ကုိေမာင္ေမာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ (၀ါးေတာကြင္းရြာ၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္) မွမဟုတ္။ အျခားတစ္ရြာမွ ျဖစ္၏။ သူ႔ ၾကည့္ရသည္မွာ မရိွေအးေအး၊ ရိွေအးေအးပံုစံမိ်ဳး။ ခုမွ ေတြးမိသည္မွာ အေဖႀကီးေၾကာင့္မို႔သာ ကိုေမာင္ေမာင္ လယ္ၿပီးသည္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သာဆို မလြယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖႀကီးမွာ သားအဖအရင္း ဆိုေပမင့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအရာ၊ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္ စသည္တို႔မွာ တျခားစီျဖစ္၏။ ေတာသားဆိုေပမင့္ အေဖႀကီးက အသားျဖဴျဖဴ။ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔။ စိတ္ေအးလက္ေအး။ အေဖႀကီးတြင္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဒါသထြက္သည္ ဆုိသည္ကို ေတြ႔ရခဲသည္။ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္း မနာလို၀န္တို ျဖစ္မည္။ ဟိုလိုလုပ္လုိက္မည္ သည္လိုလုပ္လိုက္မည္ ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ မေတြ႔မႀကံဳခဲ့ရစဖူး။ ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ စီးပြားကိုလည္း ဟိုလိုသည္လိုရေအာင္ ရွာမည္ဟု မႀကံရြယ္စဖူး။ မိဘလက္ငုတ္ လယ္ကေလးကို ေအးေအး ေဆးေဆးလုပ္ကာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနသူျဖစ္၏။ အေဖႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရိွလွသည္။ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကဟူ၍ ျမဴမွ်မကပ္။ အက်ိဳးဆက္မွာကား ယခု အသက္ ၇၆ ႏွစ္ရိွသည့္တိုင္ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္စဖူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာသာ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ မိသားစု ၁၁ ေယာက္ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အက်န္းမာဆံုးသူကို ျပပါဆိုလွ်င္ အေဖႀကီးကို ျပရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ခန္းမွာ ၆ ထပ္တြင္ရိွရာ အေဖႀကီးမွာ ထို ၆ ထပ္ကို မနက္ျပန္ညျပန္ ဘာအခက္အခဲမွ မရိွဘဲ အတက္အဆင္းျပဳကာ လွည္းတန္း၊ အင္းလ်ား စသည္မ်ားဘက္သို႔ အျမဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ ရိွပါသည္။
အေဖႀကီးႏွင့္ မတူလွစြာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသားမည္းမည္း၊ အက်ည္းတန္တန္၊ အလြန္ေဒါသႀကီးသူ ျဖစ္၏။ အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္လွ်င္ ေလာဘတႀကီး အတင္းတြန္း လုပ္တတ္ေသာ သေဘာရိွ၏။ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ မၿပီးလွ်င္ မေနဆိုကာ အိပ္ခ်ိန္ပင္လွ်င္ မအိပ္ပဲ လုပ္တတ္၏။ သို႔အတြက္ သူမ်ားလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ကာ သေဘာေတြ႔ခဲသည္။ သည္ေတာ့ ကိုယ္ပဲပင္ပန္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အစ္မႀကီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဖခင္ကို အေဖႀကီး၊ မိခင္ကို အစ္မႀကီး ဟု ေခၚပါသည္။) က စိတ္ဆတ္သည္။ ေဒါသႀကီးသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမမယ္အရြယ္ကပင္ အစ္မႀကီးမွာ ဆံုးပါးသြားသည္ ျဖစ္ရာ အစ္မႀကီးအေၾကာင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလုိက္ရပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသႀကီးျခင္းမွာ အစ္မႀကီးႏွင့္တူတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေျပာရင္း စကားေတြ ေဘးေခ်ာ္သြားသည္။ ျပန္ေကာက္ၾကပါစို႔။
အစ္မႀကီး က ကိုေမာင္ေမာင့္ ကို ျမက္တစ္ပင္ကို ေသေအာင္နင္းတယ္ ဟု ဆိုပါသည္။ ေမာင္ေမာင္တို႔ ႏြားေက်ာင္းတာ ပုဆိုးေတာင္ ေရမစို ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳပါသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငယ္ေသးသျဖင့္ အစ္မႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို မသိ။ ျမက္ပင္ေသေအာင္မ်ား ကိုေမာင္ေမာင္ ဘယ္လိုနင္းပါလိမ့္ဟုပင္ အေတြး ေခ်ာ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ယခုမွ ကိုေမာင္ေမာင္ လက္ေၾကာမတင္းတာကို ဆိုလိုေၾကာင္း သေဘာေပါက္ပါသည္။

တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းဆိုသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္တြင္ လက္ေၾကာတင္းတင္း အလုပ္လုပ္သူ မ်ားကို သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးကိ်ဳးသူမ်ား ဟု အမွတ္သညာ ျပဳၾကပါသည္။

(၃)

လက္ေၾကာတင္းတင္း အလုပ္လုပ္သူ ႏွင့္ လက္ေၾကာမတင္းသူ အလြန္ကြာပါသည္။ လက္ေၾကာတင္းသူ မည္သူ႔ကို မဆို အလုပ္ရွင္ႀကိဳက္မည္။ လက္ေၾကာမတင္းသူမ်ားမွာမူကား လက္ေၾကာမတင္းသည့္ စူပါဗိုက္စာမ်ားထံတြင္သာ လုပ္လုိ႔ ရႏုိင္ေပမည္။ မဟုတ္က အျမဲလိုလို အဆဲခံ၊ အဆိုခံေနရမည္မွာ ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေရဆင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ဆံပင္ညွပ္လွ်င္ ေပါက္ကုန္းရြာထိပ္မွ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္တြင္ အျမဲ သြားညွပ္ေလ့ ရိွပါသည္။ ဆံသဆရာမွာ စစ္သားလူထြက္ျဖစ္၏။ မိဘမ်က္ရည္တစ္စက္၊ သားသမီး ဘာတစ္သက္ ဆိုလား စသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ ေလးငါးခုကို ၀ါးထရံတြင္ တုတ္မ်ားႏွင့္ထိုးကာ ကပ္ထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သြားသည့္ အခါတိုင္း သူ႔သားကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာ အျမဲလိုလို ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ သူ႔သားလုပ္သမွ် ဘာမွ စိတ္တိုင္းမက်ႏုိင္။
သူ႔ထံ ဆံပင္လာညွပ္ေသာ ေကာင္ေလးမ်ားကိုလည္း -
မင္းတို႔ေကာင္ေတြ လူငယ္ေတြျဖစ္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ဘာမွ မရိွဘူး။ ၾကည့္အံုး၊ ထုိင္ေနပံုကိုက ခါးႀကီးေခြလို႔။ ဆံပင္တစ္ခါညွပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲကြ။ တစ္ခါတည္း ခုေတာ့ ေခါင္းႀကီးက ဟိုဘက္လည္သြားလိုက္၊ ဒီဘက္ယိုင္သြားလိုက္၊ ခဏကေလးမ်ား ဆံပင္ညွပ္ေနတံုး နည္းနည္းေလာက္ ေတာင့္ထားလို႔မရဘူးလား။ မင္းတို႔ကိုမ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ငါ လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘာၾကည့္ႀကိဳက္သလဲ ဆိုတာ ေမးလိုက္ခ်င္ရဲ့။ မင္းတို႔ပံုနဲ႔ ႀကီးလာရင္ ဘယ္အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းတင္း လုပ္မလဲ ဟင္၊ ∫# @ ! $ % & * < . . . .
- - - စသျဖင့္ အျမဲ ပြမ္ေနတတ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ထိုဆံသဆရာႀကီး အလြန္လည္း မဟုတ္ပါ။ မႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္တြင္ ငွားေနသြားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦး မွာလည္း ဤအတိုင္းျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ေလာကႀကီးကို စိတ္ပ်က္ကာ စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ပံုမ်ိဳး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မ်က္စိေရွ႔အျမင္မေတာ္တာမ်ားေတြ႔လာလွ်င္ ေျပာခ်င္လိုက္သည္မွာ ပါးစပ္ယားေန သည့္လူစားမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ထိုေကာင္ကေလးကို မင္းကြာ၊ ၾကည့္ရတာ၊ မေန႔ကမွ ရည္းစားလင္ေနာက္လုိက္သြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေပါက္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာကို ရႊင္ရႊင္ျပျပထားၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္၊ တက္တက္ၾကြၾကြ ေနစမ္းပါ ကြ၊ လူငယ္ပဲ ဟု ေျပာမိပါေသး၏။ သူကေတာ့ စိတ္မဆိုးပါ။ တကယ္ဆို သူ႔ဟာသူေနတတ္သလိုေနတာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္ပါသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္တဲြလုပ္ရသည့္ ျမန္မာကေလးမ်ားအားလည္း အလုပ္အေပၚတြင္ ေစတနာထား လုပ္ၾကဘို႔၊ မိမိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဗဟုသုတမ်ားကို ေလ့လာဘို႔၊ လက္ေၾကာတင္းတင္းလုပ္ဘို႔ အျမဲေျပာေလ့ ရိွပါသည္။ မိမိဘ၀ တိုးတက္ရာတိုးတက္ရာအေၾကာင္းမ်ားတြင္ လက္ေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ျခင္း သည္လည္း တစ္ခ်က္အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔အတြက္ မိမိတက္လမ္းကို ရွာႀကံေနသူ ျမန္မာလူငယ္ကေလးမ်ားအား မည္သည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ သစ္နင္းသစ္က်ိဳး၊ ၀ါးနင္း၀ါးက်ိဳးသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

ေအးၿငိမ္း
ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္၊ ၂၀၁၀ (စေနေန႔)
၁၅၂၀ နာရီ