ကျွန်ုပ်၏ ခြင်္သေ့မြို့တော်အပေါ် ကိုပီတာ သဘောထားပုံ

 

သည်ကနေ့ ကျွန်ုပ် သင်တန်းသွားတော့ ကျွန်ုပ်၏ ခြင်္သေ့မြို့တော်စာအုပ်ကြီးကိုပါ သယ်သွား၏။

အခန့်သင့်ပင် မစ္စတာကိုပီတာနှင့်တွေ့။

 

ဆြာပီတာ ဟောသည်မှာ ကျွန်တော့် ခြင်္သေ့မြို့တော်စာအုပ်၊ မြည်းစမ်းကြည့်ပါအုံးဟု ပေး။

သူက စာအုပ်ကြီးကို လှန်လှောကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနှင့် -

 

အောင်မလေးကိုအေးငြိမ်း၊ ခင်ဗျား ဘယ်လိုများ ရေးလိုက်တာတုံး ဟု တအံ့တဩဆို။

ကျွန်ုပ်လည်း စာအုပ်ကို လှန်လျက် ဒီဟာက ဒီလိုရှိတယ်၊ ဟိုဟာက ဟိုလိုရှိတယ်နှင့် စာတစ်အုပ်လုံး ခြုံမိ ငုံမိ ဖြစ်အောင် အကျဉ်းချုပ် ရှင်းပြ။

 

တစ်အုပ် ဘယ်လောက်တုံး ဆိုတော့ ၃၀ ပါ ခင်ညာ ဟု ညောင်နာနာ အသံဖြင့် ကျွန်ုပ် ပြန်ဖြေ။

 

စာသင်နေတုံး တောင် တောင် နှင့် မတ်စိသံလာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ငယ် - ကိုယ့်လူက ၅၀ လွှဲထားပါကလား။

 

သို့နှင့်ကျွန်ုပ်လည်း တိတ်ဘရီးတွင် သူ့ဆီသွားပြီး ကိုပီစ်တာ . . စာအုပ်ဘိုးက ၃၀ ခင်ဗျ။ ခင်ဗျား ၅၀ လို့ မှားလွှဲထားလို့ လာပြောတာ။

 

ဒီလိုရှိတယ် ကိုအေးငြိမ်းရဲ့ . . ဟု သူကရှင်းပြ၏။

ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်တို့ဆိုတာ မိုးလင်းက မိုးချုပ် ဗလွတ်လွတ်လွတ် ဗလွတ်လွတ်လွတ် နဲ့ တချိန်လုံး စာသင်နေကြရတာ။ အားချိန် နားချိန်ရယ်လို့ ဘယ်ရှိလို့တုံး။

အဲသလို မအားတဲ့ကြားထဲက ဒီလောက် ပြည့်စုံပြီး ဒီလောက်ကောင်းတဲ့စာအုပ်ကြီးကို ခင်ဗျားမို့လို့ ရေးနိုင်တာ။

အဲဒါ ခင်ဗျားကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ကျွန်တော်က တမင် ၅၀ လွှဲပေးလိုက်တာဗျ။

 

ကျေးဇူးပါ ကိုပီတာခင်ဗျာ။

ကျွန်တော့်စာအုပ်အပေါ် အခုလိုသဘောထားလို့ ဝမ်းလည်း သာမိပါရဲ့။ ကျေးဇူးလည်း တင်ပါရဲ့။

 

သို့ပေသိ ကိုရင်ပီတာခင်ဗျ -

ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်စာအုပ်ကို ဒီလို အားပေးပေမယ့် . . .

ကျွန်တော် တပင်တပန်း နှစ်နဲ့ချီ ပြုစုထားတဲ့ အဲသည်စာအုပ်ကို ဝိုင်တစ်ပုလင်းလောက်မှ တန်ဘိုးမထားသူတွေလည်း ရှိပါသေးကြောင်းခင်ဗျာ။

 

ဂဟေဆက်နည်း အတတ်ပညာစာအုပ်ကို ရှေ့ပဲဆက်ရကောင်းနိုး၊ ရပ်ပဲရပ်လိုက်ရကောင်းနိုး ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသေးသူ

 

အေးငြိမ်း

၁၂ ဒီဇင်ဘာလ၊ ၂၀၂၅

ကျွန်ုပ်နှင့် မ,ပေါင်း တစ်သောင်း၏ သားများ အကြောင်း

စင်ကာပူမှာက ဥပဒေအရ ဘာအလုပ်ပဲလုပ်လုပ် Safety သင်တန်းကို တက်ရတာဆိုတော့ ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည် ဖြစ်စေ ပညာတတ်သည်ဖြစ်စေ၊ ကျောင်းပဲ မနေခဲ့ရသည်ဖြစ်စေ အန္တရာယ်ကင်းရေး သင်တန်းကို တက်ကို တက်ကြရ၏။

 

သင်တန်းကို ကုမ္ပဏီပေါင်းစုံ၊ အေးဂျင့်ပေါင်းစုံက လူမျိုးပေါင်းစုံတို့ လာကြ၏။ မြန်မာပြည် အညာပိုင်း၊ အလယ်ပိုင်း၊ အောက်ပိုင်း၊ ကချင်၊ ကရင်၊ ရခိုင်၊ ဗမာ ဒေသစုံ၊ လူမျိုးစုံဖြစ်၏။

 

လာသည့်အထဲတွင် မကွေး၊ စစ်ကိုင်း၊ ရွှေဘို၊ မန္တလေး စသည့် အထက်အညာပိုင်းက ပါသည့်တိုင် ဧရာဝတီတိုင်း၊ ပဲခူး၊ ရန်ကုန်၊ မော်လမြိုင် စသည့် မြန်မာပြည်အောက်ပိုင်းက ပိုများသည် ထင်ပါသည်။ အလာများသည့်လူမျိုးထဲတွင် မွန်များလည်းပါ၏။ သည်လောက်နေ့တိုင်းလာနေတာတောင် မွန်ပြည်နယ်မှာ မွန်တွေ မမွန်သေးဘူး (ဟုတ်ပေါင်) မကုန်သေးဘူးလားမသိ။ မွန်ကလေးများမှာ (အဲလေ မွန်ကြီးများလည်း အတူတူပါပဲ ) မြန်မာလိုလည်း မတတ်၊ ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း မတတ်။ တချို့ဆို မြန်မာပြည်မှာ မွေးတာတောင်မဟုတ်။ သူရို့အဖေအမေများက ထိုင်းမှာသွားအလုပ်လုပ်ရင်း ဟိုမှာမွေး၊ ဟိုမှာပဲ ကြီးလာကြတာဖြစ်၏။ ကျောင်းလည်း မနေရ။ ဘာစာမှလည်း ဟုတ်တိပတ်တိ မတတ်။

(ချင်းပြည်နယ်မှ တချို့ ကောင်မကလေးများမှာလည်း မြန်မာပြည်က ကျောင်းမှာတက်တာမဟုတ်ဘဲ အိန္ဒိယကျောင်းမှာ သွားတက်ကြတာဖြစ်၏။ ဤကား စကားချပ်)

 

ထိုင်းမှာလုပ်ခဲ့ဖူးသူများပါသလို မလေးရှားလုပ်သက်ရှိသူများလည်း ပါ၏။

ဘယ်တိုင်းပြည်မှ မသွားဖူးခဲ့သော အများယောင်လို့ယောင်၊ အမောင်တောင်မှန်း မြောက်မှန်းမသိ ဆိုသူများလည်း အတော်များ၏။

 

ပညာရေးကလည်း တစ်တန်းနှစ်တန်းသာ တက်ခဲ့ဖူးသူများ ပါသလို ၇ တန်း၊ ၈ တန်း၊ ၁၀ တန်း၊ ဘွဲ့ရများလည်း ပါ၏။ တခါတလေ စေ့ဖတီးသင်တန်းမှာ ဘွဲ့ရဆိုသူများက ကျပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းသာ တက်ခဲ့ဖူးပါသည် ဆိုသူများက အောင်သွားသည့်အခါ ကျွန်ုပ်တို့မှာ ငို၍ရီ၍ မရသောမျက်နှာများလည်း အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်ရသေး၏။

 

နောက်ပြီး ဆေ့ဖတီးသင်တန်းတက်ရအောင်လာတာ ဘောင်းဘီတိုတွေနှင့်၊ ညှပ်ဖိနပ်တွေနှင့်။

ပြီးခဲ့သည့် စနေနေ့က ကောင်လေးတစ်ယောက် သင်တန်းတက်ရအောင် SCAL ကိုလာသည်။ ဘောင်းဘီတိုနှင့်။

ကနေဆန်က ဟယောင်၊ မင်း ပင်နင်ဆူလာနဲ့ မှားလာပြီထင်တယ်။ ဟို့ ဂျူကွန်းမှာ ဘောင်းဘီရှည်သွားဝယ်ချေ။ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ပြီးပြီဆိုမှ လာခဲ့ ဟု ဆိုလေရာ ဘေးကကြည့်နေသူကျွန်ုပ်မှာ ပြုံးနေရလေသော ဟူ၏။

 

သင်တန်းတက်ရအောင် လူမျိုးစုံလာပါသည်။ ဘယ် ဘန်းဂလား၊ အိန္ဒိယမှ ဘောင်းဘီတိုနှင့်မလာ။ အကုန် ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်လာကြတာချည်းဖြစ်၏။

 

နောက်ပြီးတော့ ဗမာကောင်လေး ၁၀၀ လာလျှင် ၉၉ ယောက်မှာ တက်တူးတွေနှင့်၊ နားကွင်း၊ နားကပ်၊ နားဆွဲတွေနှင့်။ ဘန်းဂလားနှင့် အိန္ဒိယကောင်လေးတွေမှာ ဘယ်သူမှ တက်တူးထိုးတာ မတွေ့ရ။ (အဲလေ သူတို့အသားက တက်တူးထိုးလဲ ဘာမှ မမြင်ရမဲ့အတူတူ မထိုးပဲနေတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့လဗျာ။ စဒါဘာ စဒါဘာ၊ အဟက်စ်) တခါတလေ နားကပ်ပန်ထားသူများ တွေ့ရတောင် ဦးရေအားဖြင့် အလွန်နည်းလှပါသည်။ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ ဆံပင်ကိုးရို့ကားယား၊ အင်္ကျီဟပြဲ ဝတ်လာတာမရှိ။

 

နောက်တစ်ခုက ကွမ်းစားတာ ဖြစ်၏။ စာသင်ခန်းထဲမှာ ကွမ်းစားပါးစပ် ရဲရဲနှင့်။ စကားပြောတော့ ပလုပ်ပလောင်း။ ကျွန်ုပ်ကတော့ ကိုယ်တိုင်လိုက်သွားကာ ကွမ်းများကို အမှိုက်ပုံးထဲကိုထွေးထုတ်၊ အိမ်သာက လက်ဆေးကန်မှာ အကုန် ပလုပ်ကျင်းပစ်ခိုင်းပါသည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး နောက်ထပ် ကွမ်းလုံးဝ မစားဘို့လည်း သတိပေးလိုက်၏။

 

ဆံပင်ရှည်ထားတာ ထားပါ။ မထားပါနှင့်လို့ မတား။ ဒါပေသိ ကိုယ့်ဆံပင်ကိုယ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ခပ်ခပ် ထုံးဖွဲ့ ထားဘို့ မကောင်းပါသလော။ အခုတော့ ဆံပင်တွေက နံလို့စော်လို့။ မျက်နှာပေါ် ဟိုကျသည်ကျ။ ဆံပင်ကို သေသေချာချာ ထုံးမလာပဲ ကဖျဲကရုန်း သားရေကွင်းနှင့် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း စီးလာ၏။ ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်များသည် လူ၏ ဥပဓိရုပ်ကိုလည်း အကျည်းတန်စေ၏။ စိတ်ပျက်စရာ မကောင်းပါသလော။

 

စင်ကာပူလာတာ ပိုက်ဆံရှာဘို့၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ လာတာဖြစ်၏။ ဘယ်သူမှ မွေးကတည်းက တတ်လာတာ မဟုတ်။

ကိုယ်လုပ်ရမည့်အလုပ်များသည် မိမိအတွက် အားလုံး အသစ်အဆန်းများချည်း ဖြစ်နေနိုင်၏။ ကျွန်ုပ်တို့ လာတုံးကလည်း ဧရာမ ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောကြီးတွေကို တစ်ခါမှတောင် မြင်ခဲ့ဖူးတာမဟုတ်။ နောက်ပြီးတော့ ကိုယ်လုပ်ရမည့်အလုပ်နှင့် ပတ်သက်၍ ဘာအတွေ့အကြုံ တစ်ခုကမှလည်း မရှိခဲ့။ အဲလေ ဘာတွေလုပ်ရမည်ဆိုတာလောက်တောင် ကြိုမသိခဲ့။ သည်လိုပဲ ရသည့်အလုပ်ကိုလက်ခံကာ ထွက်လာခဲ့ရတာ ဖြစ်၏။

 

အရေးကြီးသည်မှာ ကိုယ့်အလုပ်အကြောင်း ကိုယ့်ဘာသာ လေ့လာနေဘို့၊ စူးစမ်းနေဘို့၊ သင်ယူနေဘို့ ဖြစ်၏။ မည်သူကမှ အတင်းတိုက်တွန်းနေစရာ မလို။ သည်အလုပ်သည် ကိုယ့်ကို ပိုက်ဆံပေးနေမည့် အလုပ်အတွက်ဖြစ်၍၊ သည်အလုပ်သည် ကိုယ့်မိသားစု၏ စားဝတ် နေရေးပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးမည့် အလုပ်ဖြစ်၍၊ သည်အလုပ်ကိုမှီပြီး မိမိဘဝ တိုးတက်ရာတိုးတက်ကြောင်းကို ဖန်တီးယူနိုင်မည်ဖြစ်၍ ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် လေးစားနေရမည်။ တန်ဘိုးထား နေရမည်။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် ဂုဏ်ယူနိုင်ရမည်။

 

ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် ဂုဏ်ယူရမည်ဆိုခြင်းမှာ ‘ငါ ဘာကောင်ကွ’ဟု အခြောက်တိုက် ဘဝင်မြင့်နေရမှာကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ပတ်သက်၍ အောက်ခြေသိမ်း သိထားမည်။ ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့်အလုပ်နှင့် ပတ်သက်၍ ဘာမှ ပြောစရာမရှိစေရ။

 

လွန်ခဲ့သည့် အနှစ် ၂၀ လောက်၊ သူ စင်ကာပူမှာ ရှိနေစဉ်အခါက ကိုရေချမ်း ပြောခဲ့ဖူးပါ၏။

သူတို့သူဌေးက ပြောသည် ဆို၏။ “‘Sorry’ လို့ မပြောရစေနဲ့ကွ။ ‘Welcome’ လို့ပဲ ပြောရပေစေ။”

ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့် အလုပ်သည် သပ်သပ်ယပ်ယပ်၊ လှလှပပလေး ပြီးမြောက်သွားသည် ဆိုပါက သင့်ကို Thank you ဟု ပြောကြပေလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သင်က ‘Welcome’ ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရုံ ဖြစ်၏။

သို့သော် ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့်အလုပ်သည် အမှားအယွင်းပေါင်းများစွာ၊ သောက်တလွဲပေါင်းများစွာနှင့်ဆိုလျင်တော့ အဆဲခံရလိမ့်မည်။ Sorry ပေါင်းများစွာ ပြောရလိမ့်မည်။

 

“မသိတာသည် အပြစ်မဟုတ်။ မသိချင်တာသာ အပြစ်ဖြစ်၏” ဆိုသောစကားသည် ရှိ၏။

မျက်စိကိုဖွင့်၊ နားကိုစွင့်လျက် လေ့လာနေရမည်။ သင်ယူနေရမည်။

ကျွန်ုပ်တို့၌ သိစရာ၊ မှတ်စရာ၊ လေ့လာစရာတွေ များလှပါဘိတောင်း။

 

၎င်းတို့မှာမူ သိလည်းမသိ၊ သိလည်းမသိချင်။

တတ်လည်းမတတ်၊ တတ်လည်းမတတ်ချင်။

 

ဟယောင်တွေ၊ ဒီမှာ ငါလုပ်ပြမယ်။ သေသေချာချာ ကြည့်ထား။ အဲဒီအတိုင်းလုပ်။

လဂါးဘဲ။ လုပ်တော့ တလွဲ။

မီးသတ်ဘူးကို ပင်ကိုဆွဲထုတ်၊ မီးအောက်ခြေကိုချိန်၊ လက်ကိုင်ကိုညှစ်၊ ဘယ်ညာယမ်း ဆိုတာတောင် ဖြောင့်အောင် မလုပ်တတ်။

 

ဟိုတစ်နေ့ကတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကောင်လေးတစ်ယောက် ပါလာ၏။

လူက ကလေးရုပ်မပျောက်သေး။ ကလေးအမူအကျင့်လည်း မပျောက်တတ်သေး။ အသက်မေးကြည့်တော့ ၁၉ နှစ် ဟု ဆို၏။ ၁၉ နှစ်ဆိုတော့ သားနှင့် ရွယ်တူပေါ့။ ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း ကောင်းကောင်းပြောတတ်၏။ မကြာခဏလည်း ‘Damn’ ဟု ရေရွတ်သံ ကြားရ၏။

 

ဆောက်လုပ်ရေးမှာ လုပ်တော့မယ်ဆို ဒါတွေ ဒါတွေ သိထားရမယ် ဆိုတော့ သူက ကျွန်တော်က ဆောက်လုပ်ရေးက မဟုတ်ဘူး ဟု ဆို၏။ ဟယောင်ရ၊ ဒါ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်သားတွေအတွက် ပေးတဲ့ သင်တန်းလကွ၊ မင်းက ဆောက်လုပ်ရေးက မဟုတ်လို့ ဘယ်ကတုံး ဟု သူ့ ဝပ်ပါမစ်ကို တောင်းကြည့်တော့ Harbour ဟု ရေးထားတာ တွေ့ရ၏။

 

မင့်အနေနဲ့ ဒီသင်တန်းကို တက်စရာ မလိုဘူးလကွ ဟု ကျွန်ုပ်ပြောသော် သူက ‘တားက ကုမ္ပဏီက လွှတ်လို့လာတာ မဟုတ်ဘူး။ Safety ဆိုတာ ဘာလဲသိချင်လို့ လာတက်တာ’ ဟု ဆို၏။ OMG

 

အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်က အပေါ်အင်္ကျီကြီး ခြုံလျက် ကွေးကောက်နေတာတွေ့တော့ ဘာလဲ မီးယပ်ရှိတာလား ဆိုတော့ အဲသည် သကောင့်သားလေးက ပြုံး၏။

 

ဘာပြုံးတာတုံးကွ၊ မင်းက မီးယပ်ဆိုတာ သိလို့လားဟု ကျွန်ုပ်လည်း နောက်လေ၏။

ဘာပြောတယ်မှတ်တုံး ကိုရင်လေးက . . .

 

မီးယပ်ဟာ သွေးဆုံးတဲ့အချိန်မှာ ဖြစ်တယ် . . . တဲ့။ OMG

လုပ်ပါဦးကွ၊ သွေးဆုံးတယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာတုံးဟု ကျွန်ုပ်မေးလေသော် . . .

သွေးဆုံးတာမှာ နှစ်မျိုးရှိတယ်။ ဘာကို ပြောရမှာလဲ။ စလုံးနဲ့ စုံးတာလား။ ဆလိမ်နဲ့ ဆုံးတာလား။

ဟိုက်ရော . . .

ငါကြားဖူးတာတော့ သွေးဆုံးတာပဲ။ မင်းပြောတဲ့ သွေးဆုံးတဲ့နှစ်မျိုးအကြောင်း လင်းစမ်းပါအုံးကွ . . . ဆိုတော့ . . .

 

စလုံးနဲ့ သွေးစုံးတယ်ဆိုတာ အသက် ၁၆ နှစ်မှာ ဖြစ်တာ။ ကောင်မလေးတွေ ဓမ္မတာ (သူက ယင်းဂလစ်ရှ်လို ပြောပါသည်) စလာတော့ လှလာတယ်။ အဲဒါကို သွေးစုံးတယ်လို့ ခေါ်တယ်။

ဆလိမ်နဲ့ဆုံးတာကျတော့ မိန်းမတွေ အသက် ၅၄ နှစ်ပြည့်တော့ ဓမ္မတာမလာတော့ဘူး။ အဲဒါကို သွေးဆုံးတယ်လို့ ခေါ်တယ်။ (အင်း၊ ဒီကောင်နဲ့မလွယ်)

 

ကိုရင့်ကြည့်ရတာ စာတွေဘာတွေလဲ ဖတ်တယ်နဲ့တူတယ်။ ဘာစာအုပ်တွေများ ဖတ်သလဲကွ။

ဘယ်စာအုပ်ကို ပြောရမလဲ။ သုတစာပေလား၊ ရသစာပေလား။

Oh my goat. သုတရော ရသနှစ်မျိုးစလုံးပြောကွာ။

 

သုတစာပေအနေနဲ့က သိဒ္ဓတ္ထဦးဏှောက်ဆိုတဲ့စာအုပ်ကို ကြိုက်တယ်။ ဗုဒ္ဓဦးဏှောက်လို့လည်း ခေါ်တယ်။

ဟုတ်လား၊ ကိုယ်တော့ မဖတ်ဖူးသေးဘူး။ စာရေးသူက ဘယ်သူလဲ။

စာရေးသူတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ဒါဖြင့် ဘာအကြောင်းအရာတွေ ရေးထားသလဲဆိုတာ နည်းနည်းလောက် ပြောပြလို့ရမလား။

အင်း အဲ . . . ဟို ဖတ်တာက နည်းနည်းကြာနေပြီဆိုတော့ သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး။ အတွေးအခေါ် စာအုပ်ပဲ။

 

ထားပါတော့။ ကိုရင်ကြိုက်တဲ့ ရသစာအုပ်ဆိုတာ ဘာစာအုပ်လဲ။

မြစိမ်းပြာ ကမာရွတ်

 

ဟ . . တယ်လဲဟုတ်လိုက်ပါလားကွ။

အဲဒီဝတ္ထုအတော်ကောင်းတယ်။ ဝတ္ထုရေးတဲ့သူက ဘယ်သူလဲ။

အာ စာရေးဆရာနာမည်တွေက အရေးမကြီးပါဘူး။

ယခွမ်း

 

ဒါနဲ့ ကိုရင် နုနုရည် (အင်းဝ) ဆိုတဲ့ စာရေးဆရာမကို သိသလား။

ဟင့်အင်း

 

အဲဒီဝတ္ထုထဲက မယ်အေးနဲ့ ဖိုးအောင်အကြောင်း နည်းနည်းလောက် ပြောပြလို့ရမလား။

အာ အဲသလောက် အသေးစိတ်တွေ သိစရာမလိုပါဘူးဗျာ။

 

အဟက်စ်

ဒီကောင် ညာဝါဖြီးဖြန်းနေမှန်း အစကတည်းက ကျွန်ုပ် သိပါ၏။ သက်သက် နောက်လို၍ မေးခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

တခြားသူတွေက မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ဝိုင်းကြည့်နေကြ၏။

 

ချစ်စရာကောင်းသည်မှာ သူတို့ဟာသူတို့ ဘယ်ပုံစံ ဖြစ်နေပစေ စာမေးပွဲတော့ အောင်ချက် ကောင်းပါသည်။ ထင်မထားရသူတွေတောင် အောင်သည်။ အဲလေ အနည်းအပါးလည်း ကျအုံးမှပေါ့။ နို့မို့ လူများ ပြောစရာကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့ လဗျာ။ အနဲတို့အတန်းမှာ ၄-၅-၆ ယောက်လောက်ကျနေချိန်မှာ မြန်မာတန်းက ၂ ယောက် ၃ ယောက် လောက်ပဲ ကျ၏။ အဲသဟာ ကျွန်ုပ်တို့ ဖြေပေးလို့ အောင်တာမဟုတ်။ သူတို့ဘာသာ ဖြေတာ ဖြစ်၏။

 

SCAL မှာဆို မြန်မာဆရာက အိန္ဒိယတန်းကို စောင့်ရပြီး အိန္ဒိယဆရာက မြန်မာတန်းကို စောင့်ရ၏။ သည်တော့ သူတို့ မေးချင်လျင်တောင် မေးလို့မရပါ။

 

အဲသဟာ ကျွန်ုပ်တို့ နေ့တိုင်းကြုံတွေ့နေရသည့် မ,ပေါင်းတစ်သောင်း၏သား အူကြောင်ကြားလေးများ အကြောင်း ဖြစ်ကြောင်း . . .

 

လူအချင်းချင်း ကျားဖြန့်ခြင်း၊ ကင်းရှင်းကြပါစေ

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၀ နိုဝင်ဘာလ၊ ၂၀၂၅

ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့စဉ်ပြု

ဖြစ်ရပ် (၁)


၂၀၀၈ ခုနှစ်၏ တစ်ခုသော ညနေ၊ ကျွန်ုပ် အလုပ်ကအပြန် Lake Side MRT မှ လမ်းလျှောက်လာစဉ် အထုပ်အပိုးများ မနိုင်မနင်းဆွဲလျက် တုံ့နှေးတုံ့နှေး သွားနေသော အဖွားအိုတစ်ဦးကို တွေ့ရလေ၏။ အသက်ကကြီး၊ ခါးကကုန်း၊ အထုပ်အပိုးတွေနဲ့ ဆိုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ မသက်သာ။

ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ်မှာ အိမ်မဝယ်ရသေး။ ပေါချောင်ကောင်းရသော Kang Ching Road ရှိ United Premas ၏ one room, one hall အခန်းလေးကို ငှားလျက် ဇိမ်ကျနေချိန် ဖြစ်၏။ အဘယ်ကြောင့် ဇိမ်ကျသည်ဟု ဆိုရပါသနည်း။ ထို one room ကို ကျွန်ုပ်က ပြန်ငှားစားလျက် ကျွန်ုပ်မူ one hall ၌ ကုတင်ချကာ အိပ်လေသောကြောင့် ငှားလို့ရသည့် အိမ်ငှားခကို အခန်းခအဖြစ် ရှင်းပေးလေရာ ပတ်ချံ ဒဗြားမှ မကုန်ပဲ တယ်တူနိမ်ခတ်နေနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သတည်း။ (ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်)

ကျွန်ုပ်သာ မဟုတ်ပါ။ ထို ဝင်းထဲ၌ United Premas ၏ အဆောင် ၄ ဆောင် ရှိရာ ထိုအခန်းများကို ငှားလျက် အိမ်လုပ်နေသူ အတော်များလေ၏။ သူက ဈေးသက်သာသလို United Premas ကနေ တိုက်ရိုက်ငှားနေတာ ဖြစ်၍ ဘယ်အိမ်ရှင်မှမရှိ၊ လွတ်လပ်စွာနေနိုင်၏။ ယခုတော့ ထို အဆောက်အဦများကို ဖျက်လျက် Lakeside View HDB block များ ဆောက်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်မှာ ထိုအချိန်က ပူလောအူလာ ရှိ ECC Project ၌ လုပ်ကိုင်နေသည်ဖြစ်ရာ အလုပ်ပြန် နောက်ကျတတ်၏။ အလုပ်က ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နှင့် ပြန်အလာ အနှီ နှေးတုံ့နှေးတုံ့ သွားနေသော အဖွားကြီးနှင့်တွေ့။ ကျွန်ုပ်လည်း မနေနိုင်။ တား အထုပ်တွေ ကူဆွဲပါရစေ ဆို၏။ အဖွားကြီးက နားမလည်။ သို့နှင့် universal language သုံးကာ သူ့အထုပ်များ ကူဆွဲလျက် သူတို့တိုက်နားထိ လိုက်ပို့ပေးလိုက်၏။

သူ့အထုပ်များမှာ အတော်များ၏။ ဆန်အိတ်တောင် ပါသည်ထင်ပါသည်။ အဖွားကြီးက တုန်ချိတုန်ချိ (ဒချိဒချိမဟုတ်😁) နှင့် ကျွန်ုပ်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြော၏။ ကျွန်ုပ်လည်း အဖွားကြီးကို ကူညီလိုက်ရသည့်အတွက် အတော်လေး ဝမ်းသာ ပီတိ ဖြစ်မိပါ၏။

 

ဖြစ်ရပ် (၂)


ပြီးခဲ့သည့် စက်တင်ဘာလ ၈ ရက်နေ့က ကျွန်ုပ်တို့ စင်ကာပူနိုင်ငံ မြောက်ဖျားသို့ ကိစ္စတစ်ခုနှင့် သွားရ၏။ ပြန်လာတော့ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်က ထိုင်ခုံမှာ ကော်ဖီများ ဖိတ်စဉ်လျက် ပေပွနေတာ တွေ့ရ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း မနေနိုင်။ မဟေသီဆီက သောက်ရေနှင့် တစ်သျှူးတောင်းပြီး ခုံပေါ် ရေလောင်းချကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၏။ (သူ့ အိတ်ထဲမှာ ရေဘူး၊ တစ်သျှူး၊ ထီး၊ ကျွန်ုပ်ဆီးချိုကျလျင် စားဘို့မုန့် အစုံပါ၏။ ကျွန်ုပ်ထံ၌မူ ဘဏ်ကတ်တစ်ခု၊ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် ရွှေပြည်တော် မျှော်တိုင်းဝေး စာအုပ်ကြီးတစ်အုပ်မျှသာ ပါ၏။)

ခုံက ထိုင်ခုံရှည် (bench) ဆိုတော့ ရေအတော်များများ၊ တစ်သျှူးအတော်များများ လို၏။ ထိုစဉ် ကျွန်ုပ်အနားသို့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး ချဉ်းကပ်လာကာ တစ်သျှူးတစ်ထပ်လာပေး၏။ ထိုအခါကျမှ ကျွန်ုပ်လည်း ခုံကို လုံးဝ ပြောင်စင်သွားအောင် သုတ်လိုက်နိုင်တော့၏။

ကျွန်ုပ်သုတ်သင်ရှင်းလင်းပြီး များမကြာမီပင် ခရီးသည်များ ရောက်လာကာ ထိုထိုင်ခုံ၌ ထိုင်ကြလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ကိုယ့်လုပ်ရပ်အတွက် အတော် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်မိလေသော ဟူ၏။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထိုအကြောင်း သားကို ပြောပြကာ အမြင်မတော်တာ တစ်ခုခုတွေ့လျင် မျက်နှာလွှဲမသွားဘဲ လုပ်သင့်တာလုပ်ဖို့ ပြောပြရ၏။

ဖြစ်ရပ် (၃)

စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု၌ အလုပ်လုပ်ရသည့် မြန်မာအလုပ်သမားလေးတစ်ဦးမှာ အလုပ်လုပ်နေရင်း ထိခိုက်ဒဏ်ရာရ၏။

ဖြစ်ပုံမှာ သူက ကျွက်ကျွက်ဆူနေသည့် ဆီပူအိုးကြီးကို သယ်လာ၏။ သယ်လာသည့်လမ်းအနီး ပန်းကန်ဆေးရေစင်၌ အလုပ်သမားတစ်ယောက်က ပန်းကန်ခွက်ယောက်များကို ဆေးနေ၏။ ဆေးနေသည့် ရေစက်များစင်ကာ ဆီပူအိုးထဲ ကျ၏။ ထိုအခါ ကျွက်ကျွက်ဆူနေသည့် ဆီဖြစ်သည့်အတွက် ဆီများပွက်ကာ မီးထလောင်၏။ ဆီအိုးသယ်လာသည့် ကောင်ကလေးလည်း ဆီပူအိုးကြီးကို လွှတ်ချမိလေ၏။ အောင်မငီး

ထိုအခါ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆီများအားလုံးဖိတ်ကျ၊ သူလည်းချော်လဲ။ ခြေလက်များ ဆီပူလောင်ကာ အရေပြားများ မချိမဆန့် လောင်ကျွမ်းကုန်လေ၏။ ဆေးရုံကို ရက်အတော်ကြာကြာ တက်ရ၏။

လူစိတ်မရှိသော သူဌေးက ဘယ်သူ့မှမပြောဘို့၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်နေဘို့ သူ့ကို ကြိတ်မှာထား၏။ သူဆေးရုံကဆင်းလာတော့ (ဆိုပါတော့) ဟိုမေးသည်မေးနှင့် ကျွန်ုပ်ဆီ ရောက်လာ၏။
ကျွန်ုပ်လည်း သူ့ကိုကူညီ၍ သူ့ထိခိုက်ဒဏ်ရာရမှုကို MOM သို့ report လုပ်ပေး၏။

MOM ကလည်း မင်းကသူနဲ့ဘာတော်လို့လဲ၊ ဘယ်လိုသူနဲ့သိသလဲ စသဖြင့် မေးလေ၏။
ငါက SIP သင်နေတာလကွ ဟယောင်ရ။ အဲတော့ သူတို့ပြဿနာတက်ရင် ဆက်သွယ်ဘို့ ငါ့ ဖုန်းပေးထားသပေါ့ကွ။
SIP ထလိန်နာတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီဘို့ ငါ့မှာ တာဝန်ရှိသပေါ့ကွ ဆိုတော့မှ အေခို အေခို နှင့် လုပ်သွားလေ၏။

အတိုချုပ်ရလျှင် အနှီသကောင့်သားကလေး နစ်နာကြေး ၈ သောင်းကျော်ရကာ ပြန်သွားလေ၏။

ဖြစ်ရပ် (၄)


စင်ကာပူမှာ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်သားမှန်သမျှ ဆေ့ဖတိသင်တန်း တက်ကြရ၏။ အောင်ကြရ၏။

ပြဿနာက CSOC_Recertification ဆိုသည်မှာ ဘာသင်တန်းမှ မတက်ရဘဲ စာမေးပွဲဖြေကြရတာဖြစ်၏။ သည်တော့ အယောက် ၂၀ လောက်ဖြေမှ ၃ - ၄ ယောက်လောက် အောင်၏။

သကောင့်သားလေး ၆ ယောက်မှာ သူရို့ကုမ္ပဏီက ဟေ့ယောင်တွေ၊ မင်းတို့ကျတာ ငါ ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ဘူး။ ကွကိုယ် လုပ်ကြ ဟု မျက်နှာကိုလွှဲကာ ခဲနှင့်ပစ်လေ၏။ ကောင်လေးတွေက ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။ ဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်ဆီရောက်လာကြ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း စာက တစ်နေ့လုံး သင်ရတာတဖက်၊ ပြန်လာတော့ သူတို့ ကိစ္စတွေ လိုက်ရှင်းပေးရတာတဖက်ဆိုတော့ အတော်လေး စိတ်တိုလေ၏။

သို့နှင့် သူတို့ကို Ever Safe မှာ register လုပ်ပေး၏။ တက်လို့မရသေး။ Ever Safe က Micro Learning ဆိုတာကြီးကို တက်ခိုင်း၏။ ဆိုတော့ သူတို့ကို SCAL မှာ Micro Learning တက်ဘို့ register လုပ်ပေးရပြန်၏။
Micro Learning ဆိုတာ online တက်ရတာဖြစ်၏။

အေဘေးလေးတွေက ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း တစ်လုံးမှနားမလည်တော့ ဟိုက အပြည့်အစုံ လမ်းညွှန်ထားတာတောင် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။
ကျွန်ုပ်လည်း screen shot များ တစ်ခုပြီးတစ်ခုရိုက်ကာ သူတို့ဆီ ပို့ပေး၏။ ဒါလည်း အဆင်မပြေ။
ဆိုတော့ နောက်ဆုံး SCAL ကို သွားခိုင်းလိုက်၏။ SCAL မှာ ကိုယ့်မိတ်ဆွေရှိတော့ ဟကောင်ရာ၊ ဒီဒုက္ခသည်လေးတွေ ကျုပ်ကျက်လိပေးပါအုံးကွာ အကူအညီတောင်းရ၏။

ကိုယ်ကအားတာမဟုတ်။
လက်တွေ့လုပ်ရသည့်အချိန်များမှအပ စာသင်တယ်ဆိုတာ ပါးစပ်က အမြှုပ်တစီစီထွက်အောင် ဗလွတ် ဗလွတ်နှင့် တချိန်လုံး ပြောနေရတာ ဖြစ်၏။ ဒီကြားထဲ ကောင်လေးတွေက မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်နှင့် ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ် ဆက်တော့ ကျွန်ုပ်လည်း စိတ်အတော် တိုမိ၏။ အော်မိ၏။

ဆိုပါတော့။ သည်လိုနှင့် နောက်ဆုံး မနိုင့်ရင်ကာနှင့် စာမေးပွဲအောင်ကြရ၏။ ဒါတောင် အကုန်မဟုတ် တချို့ကျသည် ဆို၏။ ဘယ်သူတွေကျသလဲ ကျွန်ုပ်လည်း ထပ်မမေးတော့။

ဖူးစ်

ခညားတို့ ကျော့် စတိုရီအရှည်ကြီးတွေဖတ်ရတာ ပျင်းမှာစိုးလို့ အခု နောက်ဆုံးတစ်ခုဆီ ကျော်သွားပါမည်။

ဖြစ်ရပ် (၅)


ပြီးခဲ့သည့် အင်္ဂါနေ့ (04/11/2025) က Ever Safe က သင်တန်းပြီးလို့ ပြန်အလာ Upper Jurong Road ပေါ်၌ စက်ဘီး တွန်းသွားနေသည့် အနဲတစ်ယောက်ကို တွေ့။ ဘာဖြစ်တာတုံး ငါ့လူ ဆိုတော့ ဘီးပေါက်သကွာ ဟု ညည်း၏။ အောင်မယ်ကွယ်၊ ဘီးပေါက်တာများ ဘာခက်လို့တုံး၊ လာ ဟု သူ့ကို အနီးရှိ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်သို့ ခေါ်သွား။ သူ့ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျွန်ုပ်၏ ဘီးဖာသည့်ကိရိယာများ ထုတ်ကာ သူ့ဘီးကို ဖာပေးလေ၏။

အာလာမာ့

ဖာပြီးလို့ လေလည်းထိုးလိုက်ရော ဖရူးဆိုပြီး ကော်များ အကုန်ကွာကုန်လေ၏။
သူက ကူပြီး သေသေချာချာ ကော်ပတ်စားပေးထားတာဖြစ်သလို ကျွန်ုပ် ကော်ကလည်း tube အသစ်ကို ဖောက်ထားတာ ဖြစ်၏။ ကတောက်စ်ခ်

ကျွန်ုပ်လည်း မကျေနပ်သည်နှင့် သူ့ကို အသေအချာ ကော်ပတ်ထပ်စားခိုင်းကာ ထပ်ဖာပြန်လေ၏။

ဖာပြီး လေထိုးလိုက်တော့လည်း တဖြည်းဖြည်း ရှူးသွားပြန်လေ၏။
ကျွန်ုပ်လည်း အတော်လေး စိတ်လေသွားပြီး ပြန်စစ်ကြည့်တော့မှ သကောင့်သား၏ စက်ဘီးခွေက ကွဲနေကာ အစလေးများ ထွက်နေ၍ လေလုံး (tube) ကို သွားဒုက္ခပေးနေမှန်း တွေ့ရတော့၏။

ကိုင်း ကိုယ့်လူ ဒီမှာတွေ့လား၊ မင်းဟာ ခွေကိုလဲမှရမယ် ဆိုပြီး လက်လျှော့လိုက်ရ၏။ စက်ဘီးပြင်ဆိုင်က အတော်ဝေးသေးသည်။ အနည်းဆုံး မိနစ် ၂၀ လောက်လျှောက်ရမည်။ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သူလည်း စက်ဘီးတွန်းကာ ထွက်သွားလေ၏။

နိဂုံး

ဘယ်အတန်းလဲတော့ မမှတ်မိ။
ကျွန်ုပ်တို့ ငယ်စဉ် မူလတန်းကျောင်းသားဘဝက “ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့စဉ်ပြု” ဆိုတာကို ကျောင်းဖတ်စာအုပ်ထဲ၌ သင်ခဲ့ရ၏။ (လက်လှမ်းမီသမျှ ပထမတန်း၊ ဒုတိယတန်း၊ တတိယတန်းနှင့် စတုတ္ထတန်း ဖတ်စာအုပ်များထဲ၌ လိုက်ရှာတာ မတွေ့။ ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီ ထင်ပါသည်။ လူတွေ ကောင်းမှုပြုတာတွေ များနေသဖြင့် မလိုတော့လို့ ဖြုတ်ပစ်လိုက်တာ ဖြစ်မည်။ အဟိစ်)

ကျွန်ုပ်တို့သည် ကောင်းမှုတစ်ခုလောက်ကို နေ့စဉ် ပြုမိကြပါရဲ့လား။

ကိုယ့်အတွက်၊ ကိုယ့်မိသားစုအတွက်၊ ကိုယ့် လူ့အသိုက်အဝန်းအတွက်၊ ကိုယ့်နိုင်ငံအတွက် စသဖြင့်

ကောင်းမှုပြုရန် ပိုက်ဆံအများကြီးမလိုပါ။ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် အင်အားတွေလည်း စိုက်ထုတ်နေစရာမလိုပါ။
ကိုယ်လုပ်ချင်သပဆို လုပ်လို့ရတာတွေ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အများကြီးရှိသည်။ သတိမထားသည့်အတွက် သတိမမူမိတာ ဖြစ်၏။ နှုတ်ဖြင့် ကောင်းမှုလုပ်လို့ ရ၏။ လက်ဖြင့် ကောင်းမှုလုပ်လို့ရ၏။

အဲလေ အရေးကြီးသည်မှာ ကောင်းမှုပြုသည်ဆိုရာ၌ အတ္တကင်းဘို့လို၏။ ငါကောင်းစားဘို့ ဆိုတာ မပါဘို့လို၏။
ငါ့အတွက်ကျန်ဘို့၊ ငါ ကုသိုလ်ရဘို့၊ နောင်ဘဝကောင်းဘို့၊ နိဗ္ဗာန်နတ်ရွာအတွက် အထောက်အကူပြုဘို့ ဆိုလျင်တော့ မလုပ်ပါနှင့် ဟု တိုက်တွန်းပါသည်။ မလုပ်တာကမှ ကောင်းဦးမည်။
ကူညီချင်တယ်ဆို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကူညီလိုက်ပါ။ ဘာမှ ပြန်မလိုချင်ပါနှင့်။
အဲဒါမှ တကယ် ကူညီရာရောက်သည်။ တကယ်ကောင်းမှုပြုတာ မည်သည်။

ကိုင်း အတော်လည်း ရှည်သွားပြီမို့ ဒီမျှနှင့် ရပ်ပါမည်။

ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့တိုင်းပြုကြပါစို့။

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

အေးငြိမ်း
၇ နိုဝင်ဘာလ၊ ၂၀၂၅

စင်္ကာပူ (သို့) ခြင်္သေ့မြို့တော်

အမျိုးတို့ရေ -

 

ကျွန်တော့်ရဲ့ “ခြင်္သေ့မြို့တော်” စက်တင်နေပါပြီ။

နိုဝင်ဘာလ မကုန်ခင် စာအုပ်ထွက်လိမ့်မယ် မှန်းပါတယ်။

 

စာအုပ်တန်ဘိုးကတော့ ကျပ် ၄၀,၀၀၀ (လေးသောင်း) ဖြစ်ပါတယ်။

(ထုတ်ဝေသူကို စာအုပ်ဘိုးဘယ်လောက်ပြောလိုက်ရမလဲ မေးထားတာ အကြောင်းမပြန်သေးပါ။ လေးသောင်းပဲ ဖြစ်ဖို့များပါတယ်။)

 

စာအုပ်တန်ဘိုးကတော့ နည်းနည်းများချင် များနေပါလိမ့်မယ်။

ဒါပေမယ့် စာအုပ်ကရတဲ့ ဗဟုသုတတွေဟာ စာအုပ်ဘိုးမျှမက တန်ပါတယ်ဆိုတာ အာမခံပါတယ်ခင်ဗျား။

(မာတိကာကို ဖတ်ကြည့်နိုင်ပါတယ်။)

 

စာအုပ်မှာချင်သူတွေ -

စာအုပ်အမှာစာ link ဖြည့်ပြီး တဆိတ်ပို့ပေးကြပါခင်ဗျား

 

https://docs.google.com/forms/d/14lFAKBNCT32hZdmC0Z2Or_0TEfplOT5y1Ie7suSv6R4/edit

 

အားလုံးကို ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်။

  

အေးငြိမ်း

၃၀ အောက်တိုဘာလ၊ ၂၀၂၅ 

 

CGM and NUHS App

Ottai စက်၌ ကိုယ့်လှုပ်ရှားမှု (လမ်းလျှောက်/ပြေး/စက်ဘီးစီး) စသည်တို့ကို မှတ်တမ်းတင်ထားနိုင်၏။

၃ ရက် average, ၁၄ ရက် average စသည့် မှတ်တမ်းများ ကြည့်နိုင်၏။

ဆီးချိုကျလျှင်/တက်လျင် အချက်ပေးစနစ် setting လုပ်ထားလို့ရ၏။

 

နောက်တစ်ခါမှာလျင် ဘာမှာရကောင်းမလဲ သားနှင့်တိုင်ပင်ရပါဦးမည်။

 

၂။ NUHS App

 

၁။ CGM

 

ကျွန်ုပ်က CGM စက်ကလေးအကြောင်း ရေးလိုက်တော့ စိတ်ဝင်စားသူ အတော်များတာ တွေ့ရ၏။

(ဤသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဆီးချိုရောဂါနှင့် နှစ်ပါးသွားနေရသူများ အတော့်ကို များနေကြောင်း ခန့်မှန်းနိုင်ပါ၏။)

 

ကျွန်တော့် အဆက်မပြတ် ဆီးချိုတိုင်းစက် (CGM) စက်ကလေးက Ottai တံဆိပ်ဖြစ်၏။ သူများတွေတော့ မပြောတတ်။ ကျွန်တော်ကတော့ သည်စက်ကလေးကို အတော်လေး သဘောကျပါသည်။

 

သည်စက်ကလေးကို စတပ်တာ 04/10/2025, 19:07 hr, နောက် ၁ ရက်နှင့် ၆ နာရီဆို သက်တမ်းကုန်မည်။ ဆိုတော့ ၁၄ ရက် သုံးရ၏။ ဆိုတော့ တစ်ရက်ကို စလုံး 3.25 လောက် ကျသည်။ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးအတွက်ဆိုတော့ သိပ်မဆိုးလှဟု ထင်ပါသည်။

 

ပိုလီက နင့်ဆီးချိုတော့ ငါတို့မနိုင်တော့ဘူး။ အထူးကုနဲ့ သွားပြချေ ဟု အချိန်းအချက် လုပ်ပေးလိုက်သဖြင့် 13/10/2025 က NUH ၌ အထူးကုနှင့် ပြရ၏။ အထူးကု ဆရာမကြီးက သေသေချာချာ မေးစမ်းကာ ကျွန်ုပ် ဆီးချို အတက်ကြမ်း၊ အကျကြမ်းရသည့် ဖြစ်နိုင်သော အခြေအနေများကို ရှင်းပြ၏။ သူက ဟိုမုန်းကိုလည်း သံသယရှိသည်။ ကျွန်ုပ် စားတာသောက်တာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာ၊ ဆေးသောက်တာ အားလုံး ပုံမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်က ချိုတာနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် ‘ချို’ ပါသော မိန်းကလေး ဓာတ်ပုံများတောင် ကြည့်တာမဟုတ်။

(အဲလေ တခါတလေ ဘီယာသောက်တာလောက်ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူးနော့။ ဟိ)

 

ကျွန်ုပ်လည်း ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာနှင့် နာ့မှာ ဟောသဟာလေး တပ်ထားတယ် ဟု CGM လေး ပြလိုက်တော့ သူက Ottai apps လေး ဖွင့်ကြည့်ကာ ဟိုနှိပ်သည်နှိပ်လုပ်၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ကျွန်ုပ် download လုပ်ထားသည့် data များ ပြလိုက်တော့ သူ အတော် ခေါင်းကိုက်သွားဟန်တူ၏။ အနို့ စက်က ဖတ်ရတန်ဘိုးတွေကို ၅ မိနစ်တိုင်း record လုပ် ထားတာ ဆိုတော့ Data တွေက ထောင်ဂဏန်း တော်တော်များ၏။ 

 

သို့နှင့် ကျွန်ုပ်လည်း summary report များကို ဖွင့်ပြ။

သူက ငါတို့ system က အဲဒီ Ottai ကို recognise မလုပ်ဘူးဆိုပြီး သူတို့ (အစိုးရ) က အသိအမှတ်ပြု သုံးစွဲနေသည့် စက်ကလေးတပ်ရန် ညွှန်းလိုက်၏။ သူတို့စက်က FreeStyle Libre ဖြစ်၏။

 

ဆရာမကြီးက မက်ဖော်မင်တစ်မျိုးပဲ ချန်ထားပြီး ကျန်ဆေးများအားလုံးကို ဖြတ်လိုက်၏။

ပြီးတော့ NovoRapid ဆိုသော Quick acting insulin ပေးလိုက်၏။ တစ်ခါထိုး ၃ ယူနစ်နှင့် မနက်စာ၊ နေ့လယ်စာ၊ ညစာ မစားမီများတွင် ထိုးရမည်။ နောက်တစ်လ ထပ်ချိန်းလိုက်၏။

 

ဆရာမကြီးဆီက ထွက်လာတော့ နောက်တစ်ခန်း၌ သူနာပြုဆရာမကြီးက ကျွန်ုပ်ကို သူတို့စက်ကလေး တပ်ပေးကာ သုံးပုံသုံးနည်းကိုလည်း သေသေချာချာရှင်းပြပေးလိုက်၏။ သည်စက်ကုန်သွားလို့ နောက်ထပ် စက်အသစ်ဝယ်ချင်လျှင် ဝယ်လို့ရအောင် promotion code လေးလည်း ပေးလိုက်၏။

 

နောက်ပြီး လိုအပ်သော mobile apps ကို install လုပ်၊ Setting လုပ်။

သူရို့စက်က ပိုဈေးကြီး၏။ ၁၄ ရက်ခံစက်ကို $110 လောက် ပေးရ၏။

နောက်ပြီး Ottai လို ဆီးချိုတန်ဘိုးကို အဆက်မပြတ် တောက်လျှောက်ပြနေတာ မဟုတ်။ သိချင်လျှင် စက်ကို apps နှင့် scan လုပ်ကြည့်ရ၏။

 

CGM စက်ကို အစာမစားမီတစ်ခါ၊ အစာစားပြီး နှစ်နာရီကြာတစ်ခါ၊ ညအိပ်ယာဝင်ခါနီးတစ်ခါ တစ်နေ့ ၇ ခါ scan လုပ်ရမည်။

 

ဆိုတော့ ကျွန်ုပ်မှာ နဂိုရှိပြီးသား Ottai နှင့် သူတို့တပ်ပေးလိုက်သော Libre, ဘယ်တစ်ခု၊ ညာတစ်ခု နှစ်ခု ဖြစ်သွားလေ၏။ (ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်)

 

 

အကယ်၍ ဆီးချိုကျပါက ဆီးချိုတိုင်းသည့် စက်ကလေးနှင့်ပါ တိုင်းကြည့်ပါ။ CGM ဖတ်ရတန်ဘိုးများကို စိတ်မချပါနှင့်ဟု မှာလိုက်သေး၏။

 

ကျွန်ုပ်ကလည်း သောက်တလွဲခညာ။

အခန်းထဲမှာတုံးက သတိအရသား။ ပြန်ထွက်လာတော့ . . .

ပိုက်ဆံပေးဘို့ စက်ထဲလည်း scan လုပ်လိုက်ရော အောင်မငီး . . . ကိုယ်မျှော်လင့်မထားသည့် $$$ ပမာဏကို တွေ့လိုက် ရတော့ အတော်တောင် ခေါင်းမူးသွားလို့ နီးစပ်ရာဆာမလေးကို လှမ်းဖက် (ဖြစ်ချင်တာပြောတာ ) . . . အတော်လေး မျက်လုံးပြူးသွားကာ နှစ်ခါ သုံးခါပြန် ဖတ်လိုက်ရလေသော ဟူသတတ်။

 

အဲသဟာနှင့် ခေါင်းတွေဘာတွေကိုက်ကက်ပြီး ဆေးယူဘို့မေ့ကာ လက်ချည်းဗလာ ပြန်လာခဲ့လေ၏။

 

အိမ်ရောက်ခါနီးမှ ဆေးမေ့ကျန်ခဲ့တာ သတိရ။ အဲသဟာနှင့် အိမ်ပြန်ထမင်းစား။ ဆေးရုံကို ဆေးယူဘို့ တစ်ခါပြန်သွား။

ဆေးယူပြီးတော့ ပိုက်ဆံပေး။ ဆာမပြတာ၊ သွေးဘာညာစစ်တာ၊ ပိုက်ဆံ ၅၃၀ ကျော် ထွက်သွား၏။

 ကိုယ့်အကောင့်ထဲမှာက အဲသလောက် မကျန်တော့တာနှင့် Financial Controller ကို အကူအညီတောင်းပြီး သူ့အကောင့်ထဲမှ ပေးလိုက်ရ၏။

 

ဘာကြောင့်များ ဒီလောက် ဈေးကြီးသွားရပါလိမ့်ဟု bill ထဲ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်မသိသော ဆေးစစ်ချက်တွေ အတော်များတာ တွေ့ရ၏။

 

 စင်ကာပူက mobile apps တွေအကြောင်း ကျွန်ုပ် တစ်ခါ ရေးပြခဲ့ဖူးပါ၏။

ယခု တိုက်ဆိုင်လာလို့ NUHS app အကြောင်း နည်းနည်းလောက် ပြောပါရစေဦး။

 

အခြား apps များကဲ့သို့ပင် NUHS app သည်လည်း အလွန် အသုံးတည့်လှ၏။

ကိုယ့် appointment ရက်များ ကြည့်လို့ရသည်။

ကိုယ့်ကို ဘာဆေးတွေ ပေးထားသလဲ ကြည့်လို့ရသည်။ ဘယ်ဆေးကို ဘယ်လောက်သောက်ရမယ် မေ့မှာမပူရတော့။

နောက်ပြီး ဆေးကုန်လို့ရှိလျင်လည်း ထပ်မှာလို့ရသည်။

ဆရာဝန်ပြခ ပိုက်ဆံမပေးရသေးဘူးဆိုလျင် ပေးလို့ရသည်။

နောက်ပြီး ဆေးရုံဆေးခန်းပြခဲ့သော ပြေစာများအားလုံး ကြည့်လို့ရသည်။ Download လုပ်လို့ရသည်။

(များသောအားဖြင့်တော့ ကျွန်ုပ်က ပြနေကျ ဆေးစစ်တာတွေအတွက် ဆေးခန်းမှာ အချိန်ကုန်ခံတန်းစီပြီး ပိုက်ဆံပေးလေ့မရှိပါ။ နောက်တော့မှ app ထဲကြည့်၊ ကျန်သည့်ပိုက်ဆံကို ပေးလေ့ရှိ၏။ ဘာမှ မခဲယဉ်းပါ။)

မိတ်ဆွေတို့ သိနိုင်ရန် screen shot များ ပြလိုက်ပါသည်။

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၁၇ အောက်တိုဘာ၊ ၂၀၂၅