ကြ်န္ ႏွင့္ သခင္

(၁)

ယခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာေတြ ေတာင္လိုပံုေနပါသည္။

၁။  သင္တန္းေက်ာင္း လိုင္စင္က်ၿပီဆိုေတာ့ သင္တန္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပင္ရသည္။ ဘာေတြ ျပင္စရာလိုသလဲဗ်။ သင္စရာရိွတာ ေကာက္ကက္သင္လိုက္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား ဟု မေျပာပါႏွင့္။ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သင္တန္းေက်ာင္းေထာင္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခန္႔ခ်င္တ့ဲဆရာခန္႔။ ကိုယ္သင္ခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ အခ်ိန္ဇယားဆဲြသင္လို႔ ရသည္။

စင္ကာပူမွာ မရပါခင္ဗ်ား။ ဘာေတြမရသလဲဆုိတာ ထပ္မရွည္ေတာ့ပါ။ ယခင္ကေရးခဲ့ေသာ စင္ကာပူတြင္ သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခု ထူေထာင္ျခင္း ေဆာင္းပါးတြင္ အျပည့္အစံုေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။

၂။ သင္တန္းေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ျပင္ရသည္။ (ျမန္မာ+အဂၤလိပ္)။ ေနာက္ၿပီး ေအးဂ်င့္ေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္ရသည္။

၃။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အေျခခံမသိမျဖစ္၊ မတက္မျဖစ္တက္ရမည့္ CSOC, SSIC တို႔ကဲ့သုိ႔ေသာ သင္တန္းမ်ားကို ဘာသာ (၈) မ်ိဳးျဖင့္ သင္ခြင့္ ေပးသည္။ အဂၤလိပ္၊ တရုတ္၊ တမီလ္၊ ဟင္ဒီ၊ မေလး၊ ဘဂၤလီ၊ ျမန္မာ၊ ထိုင္း စသည္တို႔ျဖစ္၏။ ထိုဘာသာမ်ားကို သင္လိုလွ်င္ MOM က approve လုပ္ေပးထားေသာ အဂၤလိပ္လို သင္တန္းမွတ္စုမ်ားကို ထိုဘာသာအသီးသီသို႔ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုရသည္။ သူတို႔ခ်ေပးေတာ့မွ သင္ရသည္။

ျမန္မာျဖစ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္က ထုိဘာသာမ်ားကို ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ျမန္မာလိုသင္ခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ၿပီးသား CSOC ႏွင့္ SSIC ကို MOM သို႔တင္ရန္ ျမန္မာျပန္ခ်င္သည္။

၄။ ထိုစာမ်ားကို ျမန္မာျပန္ဘို႔လုပ္ယင္း ယခင္ကေတြ႔ထားသည့္ MOM မွ ျမန္မာျပန္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ လဲြမွားေနေၾကာင္း သူတို႔ကို ေထာက္ျပလိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုစာရြက္မ်ားကို မနည္းျပန္ရွာ။ အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပ။ ေနာက္ သူတို႔ဆီ အီးေမးပို႔။

၅။ ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္းကုိ စာအုပ္ထုတ္ဘို႔ အကုန္ျပန္ဖတ္ရမည္။ အမွားအယြင္း အက်အေပါက္မ်ား ျပန္စစ္ေဆး။ ပံုႏွိပ္မည့္ စာအုပ္အရြယ္ ျပန္ျပင္ စသည္တို႔လည္း လုပ္စရာရိွေသးသည္။ (သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထုတ္သာထုတ္ပါ။ သူလည္း တစ္၀က္ပါ၀င္ပါမယ္ ဆုိတာနဲ႔ ထုတ္ဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။ မမ်ားပါဘူး။ အုပ္ ၁၀၀၀ ထုတ္ရင္ ၂၅ သိန္း ေအာက္မွာပဲ ရိွပါတယ္။)

၆။ ဂေဟစာအုပ္ - သည္တစ္ခါလည္း နားထားရျပန္ၿပီ။ အႏို႔ လူတစ္ခု ပူမႈရယ္က ဆယ္ကုေဋ ဆိုသကိုး။

(၂)

သင္တန္းေက်ာင္းေထာင္သည့္အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း သူေျပာတာ သေဘာမက်၍ ယခုစာကို မအားသည့္ၾကားမွ ေရးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ေျပာစရာရိွတာ မေျပာလုိက္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ဟုိဒင္းထဲ ပဒတ္၀င္ေနသလို ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

သူက စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာလုပ္ေနရတာကို ကြ်န္ခံေနရတာ ဟု ဆုိေလသည္။ သည္စကားမ်ိဳး ယခုမွ ၾကားဖူးျခင္း မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူ စေရာက္ကတည္းက ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထံမွ ၾကားခ့ဲရပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ၾကားခဲ့ၾကရပါ လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္အလုပ္သမားမ်ားေျပာတာ ထားပါ။ သူလို ကမၻာလွည့္ေနသူ၊ လခေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရသည့္ အရာရိွ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း စာေတြကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ေရးထုတ္ေနသူက ေျပာလာသည့္ အခါတြင္မေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ ျဖစ္ရျပန္ပါ၏။

လူတို႔သည္ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရသူခ်ည္း ျဖစ္၏။ (အာ၊ ဖိုးလျပည့္နဲ႔ေတာ့ သြားမႏိႈင္းနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကလဲ။) အေျခအေနအခ်ိန္အခါ၊ သူတတ္သည့္ပညာ စသည္တို႔ေပၚမူတည္၍ ကာယအားျဖင့္ လုပ္ရသူ ရိွသည္။ ဉာဏအားျဖင့္ လုပ္ရသူရိွသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာ လုပ္ရသူရိွသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရသူရိွသည္။ ဘယ္အတြက္ လုပ္ၾကရသနည္း။ ထမင္းစားဘို႔အတြက္ လုပ္ၾကရသည္။ ထမင္းစားဘို႔တစ္ခုတည္းအတြက္ အလုပ္လုပ္ရသည္ဆိုလွ်င္ မွန္ပါမည္လား မိတ္ေဆြ။ မမွန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ယခုဤစာကိုေရးေနျခင္းသည္ ထမင္းစားဘို႔အတြက္ႏွင့္ လားလားမွ မပတ္သက္ပါ။ ဤစာကိုမေရးလည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ ရမည့္လခကေတာ့ ရမည္သာ ျဖစ္ေလ၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္အတြက္ ေရးသနည္း။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြ။

လူဟူသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ကိုင္းကြ်န္းမွီ၊ ကြ်န္းကိုင္းမွီ။ မွီခိုေနၾကရသည္ ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ ရပါသလား။ (ေတာထဲသြား၊ ဧကစာရီက်င့္။ တရားေပါက္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ ဆုိတာက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါက် ေလာကီ ေရးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေလာကုတၱရာနယ္ ေရာက္သြားၿပီ။)

(မွတ္ခ်က္။          ။ ဧကစာရီက်င့္သည္ဆိုသည္မွာ တရားဘာ၀နာစီးျဖန္းရန္ လူသူမနီးေသာ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီးအတြင္း သစ္သီးသစ္ဥမ်ားစားကာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ႀကံေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္၏။)

သူေဌးမွာ ပိုက္ဆံအမ်ားအျပား ရိွသည္မွန္၏။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားမပါဘဲ ထိုပိုက္ဆံမ်ားႏွင့္ခ်ည္း သည္အေဆာက္အအံု ႀကီးမ်ားကို ေဆာက္၍ ရပါမည္လား။ စက္ႏွင့္ေဆာက္သည္ဆုိေစ ထုိစက္ကို ေမာင္းရန္ လူမလိုပါသေလာ။ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ CTHub 2 Project ကို လုပ္သားစုစုေပါင္း ၃၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ျဖင့္ ေဆာက္ေနသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သူေဌးက တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါပဲ လာသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာ Chinese New Year ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ 7 months (တေစၦႀကီးပဲြ) ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္မ်ားတြင္ လာကာ သူတို႔ရိုးရာနတ္မ်ားကို ပူေဇာ္၊ လုပ္သားအားလံုးကို ေကြ်းေမြး၊ အမ္ေပါင္းပိုက္ဆံမ်ားေပး လုပ္၏။

သူေဌးကပိုက္ဆံစိုက္သည္။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လုပ္အားစိုက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ သည္ပေရာဂ်က္ႀကီး ၿပီးရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လခလိုခ်င္၍ အလုပ္လုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္လုပ္သည့္အတြက္ သူေဌးက လခေပးသည္။ ဘာမ်ားမွားပါသနည္း။

သို႔ဆိုလွ်င္ သည္လခရဘို႔အတြက္ သည္အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ခံေနရသည္ဟု အသင္ထင္ပါသလား။ မည္သူက သင့္ကုိ အတင္းအဓမၼ ကြ်န္ခံခိုင္းေနပါသနည္း။ ကြ်န္ခံရေအာင္ဘဲ တကူးတက ပိုက္ဆံ သိန္း ၃-၄၀ ေပးၿပီး လာၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။ သင္မႀကိဳက္လွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ထျပန္သြားလို႔ရသည္။ မည္သူကမွ မင္းမရိွရင္ အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး အခ်စ္ . . . (အာ - ေျပာခါမွ။ ထူးအိမ္သင္န႔ဲ ေရာကုန္ျပန္ပါၿပီ။) မင္းမရိွလို႔ တကယ္မျဖစ္ဘူးသိလား မလုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ားျပန္သြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ခန္႔ပါလိမ့္မည္။ အလုပ္သမား မရမွာမပူရပါ။ အလုပ္လိုခ်င္တဲ့သူေတြ ေဟာသည္ ကမၻာႀကီးမွာ ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ပါ။ ကုိယ္ကသာ အသည္းအသန္ လုိက္ရွာေနရတာျဖစ္၏။ (အိႏိၵယက ကုလားေလးဆို ညတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္သည္။ လုပ္ပါကြ၊ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံလိုေနလို႔ပါ ဆုိကာ ငိုျပသည္။ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရတာမဟုတ္။ သူ႔ကို အတင္းေခ်ာ့ထားရသည္။)

ယခု တူ၊ တူမ၊ ညီ၊ ညီမမ်ားကို အေရးႀကီးတာ ေျပာပါမည္။ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ပါ။ နီးစပ္ရာ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ရွင္းျပပါ။

(၃)

အလုပ္လုပ္သူမ်ားကို အတန္းအစားႏွစ္မ်ိဳးခဲြ၍ ရပါသည္။

၁။ ထမင္းစားဘို႔ရာ အလုပ္လုပ္သူ ႏွင့္

၂။ အလုပ္လုပ္ဘို႔ရာ ထမင္းစားသူ ဟု ျဖစ္ပါသည္။

ပထမတစ္ေယာက္

ထမင္းစားရေရးအတြက္ အလုပ္ေနသူမ်ားမွာ တစ္သက္လံုး လူေမြးလူေတာင္ ေျပာင္မည္မဟုတ္ပါ။ ၎ မည္မွ်လုပ္လုပ္၊ လုပ္သက္မည္မွ်ရိွရိွ ထုိအေျခအေနမွ ပိုတိုးတက္လာစရာ အေၾကာင္းမရိွ။ ထုိသူမ်ားကား အထက္က ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေျပာသလို ကြ်န္မ်ားစင္စစ္ ဧကန္ ျဖစ္ေတာ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ထိုသူမ်ား၏ သေဘာထားမွာ ပိုက္ဆံရရံုပဲလုပ္မည္ ဟူ၍ ျဖစ္ေလ၏။ ၎တို႔ခံယူထားသည့္အတုိင္းလည္း လိုက္နာ က်င့္သံုး ၾကေလသည္။ ငါတို႔ တစ္ေန႔ကို ၁၉ က်ပ္ပဲရတာ ၁၉ က်ပ္နဲ႔ပဲတန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့ကြာ ဆိုေသာသူမ်ား (ျမန္မာ၊ ျမန္မာ၊ ကုလား၊ ကုလား) အမ်ားအျပားရိွေလသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးနား၀ႏွင့္ ရမ္းတုတ္တာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘၤာက်င္းတြင္လုပ္ခဲ့စဥ္က နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

ထုိသူမ်ားက အလုပ္ကို ပုဒ္မ ၄ ႏွင့္ လုပ္သည္။ (ပုဒ္မ ၄ = ေပးမွလုပ္) ခိုင္းမွလုပ္သည္။ ခိုင္းတာေတာင္ ခိုင္းသေလာက္ ကေလးပဲ လုပ္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ပီဘိ ၀တ္ေက်တန္းေက်ကေလးပဲ လုပ္သည္။ ငါ့ကိုခိုင္းထားတာ တာ၀န္ေက်ေအာင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ က်က်နနလုပ္မယ္ ဟု မရိွ။ ျဖစ္သလိုလုပ္မည္၊ လုပ္ၿပီးလွ်င္ ထုိင္ေနမည္။ လူႀကီးလာလွ်င္ ေတာင္ဆဲြရမလုိ ေျမာက္ဆဲြရမလို ျပာျပမည္။ လူလစ္လွ်င္ လစ္သလိုေနမည္။ ထိုသူမ်ားမွာ အလုပ္သြားရမည့္အေရး က်ားႏွင့္ေျပးေတြ႔ရေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အလုပ္ဆုိလွ်င္ အေပါက္ဆိုးလွေသာ ေယာကၡမႀကီးထက္ ေၾကာက္ေသးသည္။

ထိုသူမ်ားမွာ သူမ်ားခိုင္းမွ လုပ္သည့္အတြက္ အခိုင္းခံ ကြ်န္မ်ားျဖစ္ေလ၏။ သူမ်ားခိုင္းသေလာက္သာ လုပ္တတ္သူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ကိုယ့္အစြမ္းအစႏွင့္ လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကုိယ့္အစြမ္းအစကို ထုတ္၍ လုပ္တတ္ပါမည္နည္း။ ကြ်န္စိတ္ေမြးၿပီး ကြ်န္ကဲ့သို႔လုပ္ေသာ ထိုသူမ်ားမွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကြ်န္ဇာတ္သြင္းထားသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္မ်ားစင္စစ္ ဧကန္ ျဖစ္ေတာ့၏ ဟု ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ထိုသူမ်ားမွာ လူ႔ေလာကအတြက္ ဘာမွအက်ဳးမရိွ။ ဆန္လည္းကုန္၊ ေျမလည္းေလးေသာ ဆန္ကုန္ေျမေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။

(၄)

ဒုတိယတစ္ေယာက္

ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေရးအတြက္ ထမင္းစားသူျဖစ္၏။

၎အသက္ရွင္ေနထုိင္သည္မွာ ထမင္းစားရေရး၊ ပိုက္ဆံရေရးတစ္ခုတည္းအတြက္ မဟုတ္။ ထိုသူ အလုပ္ကို သြားျခင္းသည္ လခရေရးတည္းဟူေသာ ပီဘိ ေသးႏုပ္သိမ္ဖ်ဥ္းလွသည့္ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခု အတြက္မွ်သာ မဟုတ္။ သူ႔၌ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သင္ယူစရာ၊ ေလ့လာစရာ၊ သိစရာ၊ တတ္စရာေတြ မ်ားလွသည္။ ေဟာဒါကို ဘာေၾကာင့္လုပ္ထားတာလဲ ဟု သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲေမးေလ့ရိွ၏။ သူသိခ်င္သည့္အတြက္ ေလ့လာသည္။ ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းႏွင့္မွ သူမသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါေသးလားဟု သိလာသည္။ သိသည့္အတြက္လည္း မေနမနား ေလ့လာသည္။

သိစရာရိွတာေတြ သိလာၿပီဆုိေတာ့ အလုပ္လုပ္ရာမွာ အမွားအယြင္းနည္းသည္။ သူမ်ားထက္ ပိုလာဘ္ျမင္သည္။ သူမ်ား မလုပ္ႏုိင္တာ သူလုပ္ႏုိင္သည္။ သူမ်ားမသိတာ သူသိသည္။ 

သူေဌး၊ အရာရိွ၊ လူႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ လူကဲခတ္ေကာင္းသူမ်ားျဖစ္၏။ သင္ဘာလုပ္ေနသည္ကို စီစီတီဗီတပ္ ၾကည့္ေနစရာ မလိုပါ။ သင့္မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုၾကည့္ရံုႏွင့္ သင္ဘယ္လိုေကာင္လဲဆိုတာ အကဲခတ္ႏိုင္သည္။ 

လူေတာ္တစ္ေယာက္သည္ အေသးအဖဲြကေလးလုပ္သည္ကအစ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ လုပ္တတ္သည္။ (ဟိုတေလာက စာေပ ေဟာေျပာပဲြမွာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေျပာသြားတာေလး သြားသတိရမိသည္။ “မန္ေနဂ်ာေကာင္း တစ္ေယာက္ဟာ ပန္းကန္ ေဆးရင္ေတာင္ စင္ေအာင္ေဆးတယ္” ဟု ျဖစ္၏။) မိတ္ေဆြ အသင္ပုဆိုးလွန္းသည့္အခါ ေသေသခ်ာခ်ာခါၿပီး စန္႔ေနေအာင္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ လွန္းပါသလား။ သင္ပုဆိုးလွန္းတာၾကည့္ရံုႏွင့္ သင္ဘယ္လုိလူမ်ိဳးဆိုတာ သိႏိုင္ပါသည္။

သူေဌး သို႔မဟုတ္ လူႀကီး သေဘာက်ၿပီဆိုမွေတာ့ သင့္လိုအရည္အခ်င္းရိွသူ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္ၾကမ္း သမားဘ၀တြင္ မထားပါ။ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္တက္ရမည္မွာ ေသခ်ာလွ၏။ (အဲေလ၊ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္လုပ္ေနလုပ္ေန၊ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ တတ္ေနပါေစ၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး။ မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဘူမိနက္သန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ သိထားဘို႔လိုသေပါ့။)

ထိုသူသည္ မိမိအလုပ္ကို ေလးစားသည္။ သူ႔အတြက္ အလုပ္ခ်ိန္ေနာက္က်မွာ မပူပါႏွင့္။ သူလုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ား အခ်ိန္မီ မၿပီးမွာ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္။ ၎သည္ လခစားျဖစ္ေနေပမင့္ သူ႔ကိုယ္သူ လခစားဟုမခံယူ။ သူလုပ္ေနရသည့္အလုပ္ကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးကဲ့သို႔ လုပ္သည္။ (လူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ေျပာလုိက္ဦးမယ္။ ၎သည္ pro-active သမား ျဖစ္၏။) သူ႔ကို ဘာလုပ္ပါဟု ခိုင္းစရာမလို။ သူ႔ဘာသာ သူ႔ရာထူးႏွင့္တန္ေအာင္ သူ႔တာ၀န္ေက်ေအာင္ ရွာလုပ္သြားလိမ့္မည္။ လူႀကီးလုပ္သူက အနည္းငယ္ နည္းေပးလမ္းျပလုပ္လိုက္ပါ။ သူ႔ဘာသာ သင္ယူၿပီး လုပ္သြားလိမ့္မည္။

၎၏စိတ္ဓာတ္ကား အထက္တြင္ျပဆိုခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ သခင္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေလသည္။ သူမ်ား အခိုင္းကို မခံ။ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္သည္။ ခိုင္းမဲ့ခိုင္း၊ သူကသာ သူမ်ားကို ခုိင္းေလမည္။

သူ႔၌ လုပ္စရာမ်ားရိွေနသျဖင့္ အလုပ္သြားေရးအတြက္ အၿမဲစိတ္ေစာေနေပလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ သူ႔ဘ၀အတြက္ အလုပ္မွ သင္ယူစရာ အမ်ားအျပားရိွေနသည္။ ထုိသင္ယူေလ့လာမႈမ်ားကား သူ႔တိုးတက္ေရးအတြက္ ကြက္ကြက္ကေလးမွ်သာ မဟုတ္မူ၍ လူ႔ေဘာင္အတြက္၊ မိမိႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနေသာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္အတြက္၊ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား လူငယ္မ်ားအတြက္ (ႏိုင္ငံအတြက္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ့ မသံုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဟိုလူေတြနဲ႔ ေရာကုန္ပါ့မယ္။) ျဖစ္ေလ၏။

ထိုသူအတြက္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရးမွာ အလြန္အေရးႀကီး၏။ ၎အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္းအားျဖင့္ လူ႔ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အက်ိဳးရိွေလသည္။ ထိုသူမ်ိဳးသည္ သားျဖစ္လွ်င္ သားထူးသားျမတ္၊ သမီးျဖစ္လွ်င္ သမီးထူးသမီးျမတ္ျဖစ္၏။ ထုိသူ႔အတြက္ သူ႔မိဘမ်ား ဂုဏ္တက္သည္။ ၎၏ေမြးရပ္ ဂုဏ္တက္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၎၏ႏိုင္ငံ ဂုဏ္တက္သည္။

ထုိသူမ်ိဳးကို ၎၏ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆံုးရံႈးရမွာ အလြန္ႏွေျမာတတ္သည္။ အလုပ္ရွင္ျဖစ္လွ်င္လည္း ထိုသူမ်ိဳးကို လက္လႊတ္ခ်င္ပါမည္ေလာ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ထုိသူ႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားလာလုပ္္ေနရသည္ကို ကြ်န္ခံေနရသည္ဟု ေျပာႏိုင္ပါ မည္ေလာ။

မိတ္ေဆြ -

အသင္ဟာ သခင္လား၊ ကြ်န္လားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပဌာန္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဲသဟာေၾကာင့္ အခု -

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

ငါ - ထမင္းစားဘို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္တာလား။

အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ထမင္းစားတာလား။

ဖတ္ရႈအားေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၄။ ည ၉း၀၃ နာရီ