စကား

(၁)

စကား (၆) ခြန္း လူ၌ထြန္း၊ (၄) ခြန္းကိုပယ္၊ (၂) ခြန္းထယ္ - ဆုိတာ လူတိုင္းၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

၁။ မွန္တယ္၊ အက်ိဳးရိွ၊ အေျပာခံရသူလည္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္။

၂။ မွန္တယ္၊ အက်ိဳးရိွ၊ အေျပာခံရသူ မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္။

၃။ မွန္တယ္၊ အက်ိဳးမရိွ၊ အေျပာခံရသူႀကိဳက္ႏွစ္သက္။

၄။ မွန္တယ္၊ အက်ိဳးမရိွ၊ အေျပာခံရသူလည္းမႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္။

၅။ မမွန္ဘူး၊ အက်ိဳးမရိွ၊ အေျပာခံရသူႀကိဳက္ႏွစ္သက္။

၆။ မမွန္ဘူး၊ အက်ိဳးမရိွ၊ အေျပာခံရသူလည္း မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္။

ပထမဆံုးျဖစ္ေသာ ဟုတ္လည္းဟုတ္မွန္၊ အက်ိဳးလည္းရိွ၊ အေျပာခံရသူလည္းႏွစ္သက္ဆိုသည့္စကားမွာမူ ဘာမွ ေျပာစရာမလို။ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေတာ့၏။

ဒုတိယစကား - မွန္လည္းမွန္ပါ၏။ အက်ိဳးလည္းရိွပါ၏။ သို႔ေသာ္ အေျပာခံရသူကေတာ့ ႀကိဳက္မည္မဟုတ္။ သူႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ။ မွန္လည္းမွန္သည္၊ အက်ိဳးလည္းရိွသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာရမည္သာ ျဖစ္ေလ သည္။ ကုိယ့္ကုိမုန္းသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာင္းရုိက္ခ်င္လ်င္ေသာ္မွ ဆိုေရးရိွက ဆိုရမည္သာ ျဖစ္ေလ၏။

ေျခေထာက္က်ိဳးေနသူကို ဟဲ့၊ အက်ိဳး ဟုဆိုပါက ခံႏိုင္ပါမည္လား။ က်ိဳးေနသည့္တိုင္ အက်ိဳးဟု ေခၚသည္ကိုမူ မည္သူမွ ႏွစ္သက္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဟဲ့၊ အက်ိဳးဟု ေခၚလိုက္ျခင္းျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ပါမည္နည္း။

မွန္လည္းမမွန္ အက်ိဳးလည္းမရိွသည့္ကိစၥကိုမူ ပေရပေရာ္အျဖစ္ႏွင့္မွ် မေျပာပါေလႏွင့္။

ျမန္မာစကားပံုမ်ားတြင္ စကားႏွင့္ပတ္သက္ေသာစကားပံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွ၏။

ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊ လက္ေၾကာင့္ေက် ဆိုသည္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ရန္ျဖစ္ၿပီး ထုိးႏွက္ကန္ေက်ာက္ၾကပါက ခႏၶာကုိယ္ နာက်င္ေက်မြရံုသာရိွမည္။ အေျပာမတတ္၍ စကားမွားသြားခဲ့သည္ရိွေသာ္ ထိုစကားေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရံႈးသည္ထိ ျဖစ္ရတတ္သည္။

စကားခ်ိဳေစ၊ သမားအိုေစ၊ မယားပ်ိဳေစ။

ႏႈတ္ခ်ိဳ လွ်ိဳတစ္ပါး - စသည့္စကားပံုတို႔မွာမူ စကားကုိ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာသင့္ေၾကာင္း ဆံုးမထားျခင္းျဖစ္၏။ စကားဟူသည္ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်ိဳသာစြာေျပာသည္ျဖစ္ေစ သည္စကားသာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ သူမ်ား မခံႏိုင္သည့္အေပါက္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ရွာေျပာပါမည္နည္း။

သူမွားေနသည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင့္သင့္ ခ်ိဳသာစြာ ရွင္းျပသင့္သည္သာ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ေတာင္မွ ေျပာမရဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာမေနပါႏွင့္။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ လႊတ္သာထားလိုက္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ ကြ်တ္ထုိက္သူကုိသာ ခြ်တ္တာျဖစ္သည္။

ၾကမ္းကြ်ံလွ်င္ႏႈတ္လို႔ရ၊ စကားကြ်ံလွ်င္ ႏႈတ္မရ - ဆိုေသာစကားလည္း ရိွေသး၏။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေခတ္စားေသာ ယခုေခတ္မွာ ပိုလို႔ဆိုးေသးသည္။ စကားတစ္လံုးမွားသည္ျဖစ္အံ့။ ေဖ့စ္ဘုတ္ တံေတြးခြက္ထဲ ပက္လက္တစ္မ်ိဳး၊ ေမွာက္ခံုတစ္သြယ္ ေမ်ာသြားလိမ့္မည္။

စကားစကားေျပာပါမ်ား၊ စကားထဲက ဇာတိျပ - ဟူေသာ စကားသည္လည္း ရိွ၏။ လူတစ္ေယာက္၏အေၾကာင္းကို သူ႔ေျပာစကားမ်ားၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည္။ သူ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္သည္ကို သူေျပာသည့္စကားမ်ားက ေဖာ္ျပေန၏။ မ်ားမ်ားေျပာေလ မ်ားမ်ားသိေလျဖစ္သည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ဟူသည္ လူေပါင္းစံုတို႔ အတင္းအဖ်င္းေျပာၾကရာ ေနရာျဖစ္၍ ေဖ့စ္ဘုတ္မွတစ္ဆင့္ ေၾသာ္ - သူကေတာ့ ဒီလိုပါလား ဟု သိႏိုင္ေလသည္။

(၂)

ယခု ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ပြက္ေလာရိုက္ေနသည့္ကိစၥကုိၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ စိတ္ပ်က္မိ၏။

ေတာက ကြ်န္ေတာ့္ႀကီးေတာ္မ်ားေျပာသလိုေျပာရလွ်င္ မ၀ွာရမွာကို ၀ွာေနၾကသည္။

ဤကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တျပန္ အျပန္အလွန္ အ,မနာပ ေျပာေနၾကျခင္းျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳးရိွအ့ံနည္း။

ဘုန္းႀကီးမ်ားဘက္ကေရာ လူမ်ားဘက္ကပါ အားက်မခံ အျပန္အလွန္ တုတ္ေနၾကသည္မွာ တေလာကလံုး ဗြက္ေပါက္လွ်က္ ရိွေလသည္။

လူအေပါင္းတို႔သည္ မိမိတို႔ ဘယ္လိုလူစားျဖစ္သည္ကို သည္ေနရာတြင္ အသားကုန္ ေၾကျငာၾကေလကုန္သတည္း။

ထုိအဖဲြ႔ကို၊ ထုိအဖဲြ႔၀င္မ်ားကို မႏွစ္သက္ဟုဆိုအံ့။ ၎တို႔ကို ပစ္ထားလိုက္ပါ။ မည္သူမွ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္လွ်င္ သူ႔အလိုလို ေသသြားပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္ကအဖက္လုပ္ေျပာေလ သူတို႔က ပို ေရာင့္တက္လာေလသာ ျဖစ္ေပမည္။

ယခုေတာ့ ဆရာႀကီးမ်ားေရာ၊ ဆရာလတ္မ်ားပါမက်န္၊ ဆရာေလးမ်ားအားလံုး သည္ အဆဲပဲြေတာ္ႀကီးတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊေနၾကေလသည္။

ပို၍ စိတ္ပ်က္မိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္၏။

အႏွီ အဆဲစာမ်ားကို ဖတ္ေနျခင္းျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ ဘာမွ အက်ိဳးမရိွမွန္း မသိမဟုတ္၊ သိသည္။

သုိ႔ႏွင့္ေတာင္မွ ထိုကိစၥမ်ားေတြ႔လွ်င္ မဖတ္ရမေနႏိုင္ လုိက္ဖတ္လွ်က္ အလကားအခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိေလသည္။

ကြ်န္ေတာ့္တြင္ လုပ္စရာမ်ားစြာရိွ၏။

ရန္ကုန္တြင္ ၾသဂုတ္လဆန္း၌ Train The Trainer သင္တန္းေပးရန္ ေၾကျငာထား၏။ တကယ္လည္း အပီအျပင္ လုပ္မွာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပထမသံုးရက္စာသင္တန္းအတြက္ slide presentation မ်ားျပင္ေနတာ တစ္ရက္စာေတာင္ မၿပီးေသး။ 

သားက AEIS စာေမးပဲြကို စက္တင္ဘာ တတိယပတ္တြင္ေျဖရမည္။ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးသြားေတာ့ P2/P3 အတြက္ ေလွ်ာက္လို႔မရ။ P4/P5 ျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ေသခ်င္ေစာ္နံသြား၏။ ထို႔အတြက္လည္း စာမလုပ္ခ်င္သည့္ သားကုိ အတင္းတြန္းကာ စာသင္ေပးေနရျပန္သည္။

ဆုိဒ္ထဲတြင္ ဘင္းဂလားေလးကို မိုးႀကိဳးပစ္ေသသည့္ကိစၥႏွင့္ MOM ကလည္း မင္းတို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားပါ။ ငါတို႔ လာစစ္မယ္ ဟု မၾကာခဏ ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းေနရာ သည့္အတြက္လည္း အလုပ္ထဲတြင္ ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ႏွင့္ မသက္သာလွ။

ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ႏွင့္ လုပ္ေနရင္းမွ ဟိုအဖဲြ႔ကို ဆဲထားသည့္စာမ်ားအားလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ အေျပးအလႊား ဖတ္ေနေလေသးရာ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ နာနာ က်ိန္ဆဲမိေလေတာ့သည္။

(၃)

စင္ကာပူတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသားေရဖ်က္သည္ျဖစ္အံ့။ ေဖ့စ္ဘုတ္လူမႈကြန္ယက္စာမ်က္ႏွာတြင္ မဟုတ္ တန္းလ်ားမ်ားေရးသည္ျဖစ္အံ့။ ထိုသူကို Defamation Act ျဖင့္ တရားစဲြႏိုင္ေလသည္။ စင္ကာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို CPF ပိုက္ဆံ မ်ား အလဲြသံုးစားလုပ္သည္ဟု စြပ္စဲြသျဖင့္ တရားစဲြခဲ့ဖူးေလၿပီ။

ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵကုိေျပာရလွ်င္ သည္ဥပေဒမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္ျမန္ေပၚေစခ်င္လွၿပီ။

ျမန္မာျပည္မွ လူႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ သေဘာမေနာေကာင္းၾကရကား လူအေပါင္းတို႔မွာ လြတ္လပ္စြာဆဲဆိုခြင့္တည္းဟူေသာ လူ႔အခြင့္အေရးႀကီးကုိ ေန႔ေရာညပါ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်လ်က္ရိွသတည္း။

တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ

မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍

ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔

ခ်ိဳလွေစ။

မေတြ႔ခိုက္ရန္၊ မက်ဴးလြန္ႏွင့္

မ်က္မာန္ေဒါသ၊ မထြက္ရေအာင္

မာန္မာနကို ခ်ဳပ္ၾကေလ။

ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြအေပါင္းတိ႔ုသည္ မာန္မာနကို ခ်ဳပ္တည္းၾကလ်က္ မွန္ကန္ၿပီး အက်ိဳးရိွေသာစကားကုိသာ ေျပာဆိုၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလုိက္ပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၀ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၆၊ ည ၁၁း၃၁ နာရီ