ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၅)

 

(၉၇) အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အႏ ၱရာယ္ကင္းရန္ အေရးႀကီးျခင္း (Safety First)

 င) အသက္ရႉအေထာက္အကူျပဳကိရိယာ - ရက္စ္ပိုင္ေရတာ (Respirator)

ေနာက္ အေရးႀကီးေသာပစၥည္းတစ္ခုမွာ အသက္ရႉအေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာ (Respirator) ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ေဆးမွထြက္လာသည့္ ဓါတ္ေင႔ြမွာ အလြန္မႊန္လွသည္။ မ်က္လံုးႏွင့္ တုိက္ရိုက္ထိပါက အလြန္ စပ္ကာမ်က္ရည္မ်ားပင္ က်သည္။ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း အလြန္အႏ ၱရာယ္မ်ားသည္။ ထုိဓါတ္ေငြ႔တြင္ စတိုင္ရင္းပါသည္။ စတိုင္ရင္း ကို ကင္ဆာျဖစ္ေစႏိုင္သည္ဟု တိုက္ရိုက္မေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း ၾကြက္မ်ားႏွင့္စမ္းရာတြင္မူ ဆီးထဲတြင္ ေသြးပါသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိဓါတ္ေငြ႔ကိုသာ ၾကာရွည္ရႉရပါက ေသခ်ာေပါက္ က်န္းမာေရးထိခိုက္မည္ ျဖစ္ေလသည္။

            လာမနိတ္လုပ္ရသည္မွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ လုပ္ရတာမဟုတ္။ ေက်ာက္စက္တိုက္လိုက္၊ လာမနိတ္လုပ္လုိက္ ႏွင့္ တစ္ေနကုန္၊ တစ္ေနခန္း၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ သည္အေငြ႔မ်ား ခႏၶာကိုယ္အတြင္းေရာက္ႏုိင္ေခ် နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေစရန္ respirator ၀တ္ေစရသည္။ 

            Respirator တြင္ ေလကိုစစ္ေပးသည့္ ေလစစ္ - ကက္ထရစ္ခ်္ (Filter or Catridge) ပါသည္။ သည္ကက္ထရစ္ခ်္ မွာ အလြန္ ေကာင္း၏။ မည္မွ်နံေစာ္ေနေသာ အန႔ံအသက္ျဖစ္ပါေစ။ Respirator ကိုသာ၀တ္ထားပါက ပကတိ ေလေကာင္းေလသန္႔ကို ရႉရသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေခ်၏။ ဖိုက္ဘာပုိက္အတြင္း၌ ၾကာရွည္လာမနိတ္လုပ္ဘို႔ဆိုလွ်င္ သည္ respirator မ၀တ္ဘဲ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္။

အသက္ရႉကူကိရိယာကို စနစ္တက်၀တ္ဆင္ႏိုင္ရန္ ပစၥည္းေရာင္းသည့္ကုမၸဏီ (3M) မွ လာေရာက္ သရုပ္ျပပါသည္။ ဤသည္ကို fit-test ဟု ေခၚ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ Fit-Test လုပ္ရသနည္း။ အသက္ရႉ ကိရိယာကို က်က်နန မ၀တ္တတ္ပါက အျပင္မွ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို အျပည့္အ၀ ကာကြယ္ေပးႏုိင္မည္မဟုတ္။ ထိုအခါ ၀တ္ဆင္သူကို အျပည့္အ၀ ကာကြယ္မေပးႏုိင္။ ၀တ္ထားေသာ္လည္း ၀တ္သေလာက္ အက်ိဳးမရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀တ္ဆင္သူကို အကာအကြယ္အျပည့္အ၀ေပးႏိုင္ရန္ Fit-Test လုပ္ရသည္။

Fit-Test လုပ္ရာတြင္ အသက္ရႈကိရိယာကုိ မည္ကဲ့သို႔ ၀တ္ရမည္ကို ျပသည္။ ၀တ္ဆင္ၿပီးေနာက္ လံုမလံုကို အသက္ရႉေပါက္ ပိတ္လွ်က္ စမ္းခိုင္းသည္။ ၀တ္တတ္ၿပီဆိုလွ်င္ ဓါတ္ေငြ႔လံုသည့္ေခါင္းစြပ္ စြပ္ေပးၿပီး လူကိုအႏၱရာယ္မျဖစ္ေစသည့္ ဓါတ္ေငြ႔တစ္မ်ိဳးျဖင့္ မႈတ္ကာ အန႔ံရ၊ မရ စစ္ေဆးသည္။ ဘာအန႔ံမွမရဟု ဆိုလွ်င္ အိုေကၿပီ။ ေကာင္းေကာင္း၀တ္တတ္သြားၿပီ။

            ထိုကဲ့သို႔ Fit-Test လုပ္ၿပီးေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္တမ္းထားရသည္။ သူတို႔က အသက္ရႉကိရိယာကို မည္ကဲ့သို႔ထိန္းသိမ္းရမည္၊ ေဆးေၾကာရမည္မ်ားပါ ျပေပးသည္။

             

(၉၈) ဆန္နီႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရျခင္း

            ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆပ္ကြန္း(sub-contractor) ဆိုေတာ့ မိန္းကြန္း(main contrator) ျဖစ္ေသာ JV (Joint Venture of CB&I and Toyo) ၏ ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္တြင္လုပ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ားကို သူတို႔ကလာစစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္သည့္ ကြန္ဖိုင္း စေပ့စ္တြင္ တာ၀န္က်သူမွာ ဆန္နီ ျဖစ္၏။ စ,လံုး တရုတ္ျဖစ္သည္။ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ေျပာတတ္ၿပီး စကားေျပာလွ်င္ ပါးစပ္ေထာင့္၌ အျမႈပ္မ်ားထြက္လာေလ့ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သိပ္ပင္မသတီလွေသာ္လည္း ဟဲဟဲ၊ ဟဲဟဲႏွင့္ လုပ္ေနရေလသည္။ အႏို႔ သူတို႔က မိန္းကြန္းဆို ေတာ့ ကလန္ကဆန္လုပ္လို႔မရ။ ကပ္ဖားထားရသည္။

            သို႔ေသာ္ ျပႆနာကေတာ့ ရိွသည္သာျဖစ္၏။ ပထမဆံုးျပႆနာတက္သည္မွာ ေလစစ္မ်ားကို မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ လဲရမလဲ ဆုိတာျဖစ္၏။ ဆန္နီက မင္းေလစစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ခါလဲရမလဲ ဟု ေမးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းမသိ။ 3M ကလည္း စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ အေျဖမေပးႏိုင္။ သူတို႔က ဤသည့္ကိစၥမွာ factor မ်ားစြာ ေပၚမူတည္ေနသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ သည္အသက္ရႉ ကိရိယာကို ဘယ္ႏွနာရီ၀တ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္အပူခ်ိန္မည္မွ်ရိွသည္။ ေလထဲတြင္ ေရေငြ႔ပါ၀င္မႈႏႈန္းမည္မွ်ရိွသည္။ သည္ အသက္ရႉ ကိရိယာမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ထားသည္စသျဖင့္ ေျပာသည္။ သည္ေတာ့ မည္ကဲ့သို႔တြက္ပါမည္နည္း။ Safety Officer ျဖစ္သူ လီ ကေတာ့ ဘယ္ကရလာတာေတြႏွင့္ ဘယ္လိုတြက္သည္မသိ။ ကက္ထရစ္ခ်္၏ သက္တမ္းကို ၁၃၅ နာရီဟု ဆိုသည္။

            သူက ၁၃၅ နာရီဟုဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့သည္။ အသက္ရႉကိရိယာ၀တ္သူအားလံုး၏ နာမည္ႏွင့္ ဘယ္ေန႔က သည္ပစၥည္းကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဘယ္ေန႔တံုးက ဘယ္ႏွနာရီ၀တ္သည္ ဆိုတာ စာရင္းလုပ္ရေတာ့၏။ အလုပ္လုပ္တာက တစ္ေနရာထဲ မဟုတ္။ ၀ပ္ေရွာ့မွာ ႏွစ္ဖဲြ႔။ ကြင္းထဲမွာက အနည္းဆံုး သံုးဖဲြ႔ေလာက္ရိွသည္။ ၀ပ္ေရွာ့ႏွင့္ကြင္းက အေ၀းႀကီး မိနစ္ ၂၀၊ နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဇယားမ်ားခ်ေပးကာ အသံုးျပဳသူအားလံုးကို သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ စာရင္းသြင္းခိုင္းရသည္။ တစ္ေနကုန္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က သည္ဇယားမ်ားကို လုိက္စု။ မမွတ္ရေသးသူမ်ားကို မွတ္ဘို႔ေျပာ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သည္။ အမ်ားစုမွာေတာ့ မမွတ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပင္ေမးျမန္း မွတ္ရတာ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ၁၃၅ နာရီျပည့္သူမ်ားကို ကက္ထရစ္ခ်္ အသစ္ထုတ္ေပးရန္ စာထုတ္ေပးရသည္။

            ဤသည္မွာလည္း ၾကာၾကာမခံပါ။ တစ္လေက်ာ္ေလာက္အၾကာတြင္ ဤစနစ္ပ်က္သြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက သည္တြင္ ရပ္သြားတာမဟုတ္။ သည္ေတာ့ 3M က အႀကံေပးသည္။ ကက္ထရစ္ခ်္လဲခ်ိန္မွာ ၁) ၀တ္ဆင္ထားစဥ္ အနံ႔ရလွ်င္။ ၂) ၀တ္ဆင္သူ မသက္ မသာခံစားရလွ်င္။ ၃) ကက္ထရစ္ခ်္၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားေပါက္ျပဲလာလွ်င္ - လဲပါ ဟု ဆို၏။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း အသက္ရႉ ကိရိယာ၏ ေန႔စဥ္အသံုးစာရင္း မွတ္ရသည့္ဒုကၡမွ လြတ္ကင္းေလေတာ့သတည္း။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားကို တကယ္လို႔ အန႔ံရၿပီဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြးေျပာ။ ထုတ္ေပးမယ္ ဟု မွာထားသည္။

            ဤတြင္ ဗဟုသုတအျဖစ္ေျပာရလွ်င္ ကက္ထရစ္ခ်္ အထဲတြင္ ေလစစ္ပါသည္။ ထိုေလစစ္က ၎ကိုျဖတ္၀င္လာသမွ် ေလ၊ အန႔ံအသက္တို႔ကုိ စစ္ေပးသည္။ သို႔စစ္ရာတြင္ ေလထဲ၌ပါလာေသာ မေကာင္းသည့္အညစ္အေၾကးမွန္သမွ်ကို စုပ္ယူထားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလၾကာလာသည့္အခါ ေလစစ္ထဲတြင္ ထိုအညစ္အေၾကးမ်ားျဖင့္ ျပည့္သြားေတာ့၏။ ထုိအခါ ေလစစ္သည္ ေနာက္ထပ္ ထပ္မံ၍ စစ္ေပးႏိုင္စြမ္းမရိွေေတာ့ေခ်။ ထိုအေျခအေနကို saturated ဟုေခၚသည္။ ေလကုိစစ္မေပးႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အဆိပ္အေတာက္ရိွ ေသာေလမ်ားမွာ ႏွာေခါင္းအတြင္း တိုက္ရိုက္၀င္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါ အန႔ံရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလစစ္ကို လဲေပးရသည္။

            ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ပိုက္ထဲမွာလုပ္ေနတာ ေလေကာင္းေလသန္႔ရမရ မင္းဘယ္လုိသိႏုိင္သလဲ။ သူတို႔အတြက္ ပန္ကာ ဘယ္ႏွလံုးဆင္ရမယ္ဆိုတာ ငါ့ကိုေျပာပါ ဟု ဆိုေလသည္။ ေအာင္မယ္ ကိုဆန္နီ၊ ဒီေလာက္မွ မတြက္တတ္ရင္ င့ါနာမည္ ေအးၿငိမ္းလို႔ ေတာင္ မွည့္မထားဘူးဟုဆိုကာ တြက္ခ်က္ျပလုိက္ေလ၏။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္္တြက္ထားတာ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ သေဘာက်ေနေလသည္။ အမွန္က သူနားလည္လို႔ ေခါင္းၿငိမ့္တာမဟုတ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အကန္တြက္ထား တာမို႔ သူမေက်နပ္လို႔ ေမးလိုလွ်င္လည္း ႀကိဳက္သည့္ေနရာသြားေမးပါဟု ေျပာထားပါသည္။

            ဤသည္ကို Air Change ဟုေခၚပါသည္။ သည္ေနရာတြင္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ ဆရာစားခ်န္ခဲ့ပါမည္။ သိလုိသူမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ထံ အီးေမးပို႔ ေမးျမန္းႏိုင္ပါသည္။ ဘာမွမခဲယဥ္းပါ။ ေဖာ္ျမဴလာနားလည္လွ်င္ အလြယ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲ၌ အိမ္မ်ားတြင္သံုးသည့္ ၂၂၀ဗို႔ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား သံုးလို႔မရပါ။ ၁၁၀ ဗို႔ပစၥည္းမ်ားသာ သံုးရပါသည္။ သဟာကို ေပါ့ေပါ့ကေလးမထင္ပါႏွင့္။ ဥပေဒထုတ္ျပန္ထားတာျဖစ္ပါသည္။ ဘာျဖစ္သလဲ။ သံုးသကြာဟု ေခါင္းမမာပါႏွင့္။ ကြိသြားမည္။ သည္တြင္ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လာ၍ မိတ္ေဆြမ်ားကို လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားခဲြထားပံုကို နည္းနည္းေလာက္ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေျပာျပပါမည္။

 လုပ္ငန္းသံုး မီးေခါင္းမ်ား (Industrial Plugs) ကို မမွားေစရန္ ဗို႔အားကိုလိုက္၍ အေရာင္ျဖင့္ ခဲြထားပါသည္။ ၅၅ ဗို႔မွာ အျဖဴေရာင္။ ၁၁၀ ဗို႔မွာ အ၀ါေရာင္။ ၂၃၀ ဗို႔မွာ အျပာေရာင္။ ၄၀၀ ဗို႔မွာ အနီေရာင္ ျဖစ္သည္။

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲ၌ ထြန္းေသာမီးလံုးမွာလည္း သာမန္မီးလံုး မဟုတ္။ ေပါက္ကဲြမႈဒဏ္ခံႏိုင္ေသာ explosive proof မီးသီး၊ မီးေခ်ာင္း မ်ားျဖစ္ရမည္။ အထဲ၌ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ ကယ္ထုတ္ႏုိင္ရန္ (အျပင္မွ ႀကိဳးျဖင့္ဆဲြထုတ္ႏုိင္ရန္) အသက္ကယ္ႀကိဳး (Life line) လည္းထားေပးရသည္။ ထုိမွ်သာမက မူးေမ့သြားလွ်င္ ကယ္ထုတ္ႏုိင္ရန္ ကိုယ္သိုင္းႀကိဳး (safety harness) ႏွင့္ တြန္းလွည္း (trolley) လည္း အရံသင့္ထားေပးရသည္။

            ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဓါတုေဆးမ်ားႏွင့္ လုပ္တာဆိုေတာ့ အကယ္၍ ထိုေဆးမ်ား မေတာ္တဆမ်က္စိအတြင္း၀င္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းေဆးႏုိင္ရန္ မ်က္လံုးေဆးသည့္ မ်က္စဥ္းမ်ားလည္း အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားရသည္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ထားရတာမဟုတ္။ လူဘယ္ႏွေယာက္ဆိုလွ်င္ မ်က္စဥ္းဘယ္ႏွဘူး ထားရမည္ဟု သတ္မွတ္ထား၏။

            သည္ေတာ့ သည္မွ်မ်ားျပားလွသည့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အျပည့္အစံုရဘို႔ဆိုတာ လြယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္။ ဆိုပါစို႔ ေလးေနရာ၌ လာမနိတ္လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ သည္ပစၥည္းအားလံုးကို ေလးေနရာအတြက္ အျပည့္အစံုျပင္ဘို႔ လိုသည္။

သို႔ေသာ္ သည္ပစၥည္းမ်ားအားလံုး ကို ၀တ္စံုျပည့္ဆင္ျမန္းရန္ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး ကုန္လိမ့္မည္။ သည့္အတြက္ ကုမၸဏီက ေလးေနရာလုပ္သည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေနရာစာေလာက္သာ ၀ယ္ေပးသည္။ သည့္အတြက္ ျပႆနာတက္ရသူမွာ ကြ်ႏု္ပ္ျဖစ္၏။

            မနက္ပိုင္း အလုပ္စေတာ့မည္ဆိုသည္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ထုတ္ေပးရန္ အလုပ္လုပ္မည့္ေနရာ၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပစၥည္းမ်ား စံုမစံု သြားစစ္ရသည္။ စစ္ရာတြင္ စစ္ေဆးသည့္ ပံုစံ (Confined Space Check List) ရိွသည္။ သည္ပံုစံတြင္ေဖာ္ျပထားသည္မ်ားကို ေနရာတက်ရိွေနမေန စစ္ရျခင္းျဖစ္၏။ အေပါက္ေစာင့္ ရိွသလား။ လူ၀င္ လူထြက္စာရင္းရိွသလား။ ေလမႈတ္ပန္ကာ ရိွသလား။ အလင္းေရာင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရိွသလား။ ထြန္းထားတဲ့မီးသီး ေတြဟာ ၁၁၀ ဗို႔ ဟုတ္သလား။ ေပါက္ကြဲဒဏ္ခံ မီးသီးေတြဆိုတာ ေသခ်ာရဲ့လား။ အားပါး။ အမ်ားႀကီးခင္ဗ်ား။

စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းဆိုလွ်င္ သည္ပစၥည္းမ်ားမစံုလွ်င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ (Permit To Work) ထုတ္ေပးလို႔မရ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေပါ့ေလ။ သည္ပစၥည္းေတြ မစံုလို႔ အလုပ္မလုပ္ရ ဆိုလွ်င္ သည္အတိုင္းထိုင္ေနဘို႔သာရိွသည္။ နဂိုကမွ စံုေအာင္ ၀ယ္ေပးမထားတဲ့ကိစၥ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ စံုပါ့မတံုး။

ဆန္နီကလည္း ၀ီရိယေကာင္းလွ၏။ မနက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ခြင္ထဲသြားစစ္သည့္အခ်ိန္ သူလည္းေပါက္ခ်လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္စစ္ေဆးသည့္ စာရြက္ကိုေတာင္းၾကည့္ကာ ဒီဟာရိွရဲ့လား။ ဟိုဟာထားၿပီးၿပီလားႏွင့္ လုပ္ေတာ့၏။ ဒါ သူ႔အျပစ္မဟုတ္ပါ။ တမင္သက္သက္ ပိုက္ဆံလုိခ်င္လို႔ လာညစ္တာလည္း မဟုတ္ပါ။ သူက သူ႔အလုပ္လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒါကို ကြ်ႏု္ပ္လည္း သိပါသည္။ သိသမွ ဟိုဘက္ ႏွစ္ဘူတာေလာက္ေတာင္ လြန္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို လင္မရိွတဲ့မုဆိုးမ၊ အတဲြနဲ႔ထြက္ျပပါ ဆိုတာေတာ့  ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ပါ့မတံုး။  

            ဒါတစ္ရက္ထဲမဟုတ္။ ေန႔တုိင္းျပႆနာတက္တာျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆန္နီလည္း မတတ္ႏိုင္။ လက္ေလွ်ာ့ထား ရေလေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် စံုေအာင္လုပ္ထားပါသည္။ အသက္ကယ္ကိရိယာ (SCBA – Self Contained Breathing Appratus) ကိုေတာ့ တစ္ခုပဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မေ၀းလွသည့္ လက္လွမ္းတမီတြင္ ထားရသည္။

 

(၉၉) ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေသာ ျပႆနာမ်ား

            ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း၌ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္နာရီတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ ဓါတ္ေငြ႔သြားတိုင္းရသည္။ သုိ႔ဓါတ္ေငြ႔သြားတိုင္းသည့္အခါ အေပါက္ေစာင့္သည့္ ကုလားေလးမ်ားႏွင့္ အလႅာပ၊ သလႅာပ စကားစေနေျပာေလ့ရိွ၏။

            တစ္ေန႔ေတာ့ အေစာင့္ျဖစ္သူ နာဂိုကာနီအား ေနာက္လိုသည္ႏွင့္ ကဲ၊ နာဂို၊ ေျပာစမ္း ပါဦးကြာ။ ေဟာဟိုက ေနလံုးႀကီးဟာ ခုလိုေန႔ခင္းမွာ တယ္ပူသကိုးကြ။ ဒါေပမဲ့ မနက္ေစာေစာ ေနထြက္စမွာေတာ့ တယ္မပူလွဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပူပူလာလိုက္တာ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ ေက်ာကဲြမတတ္ပူလာတာ ဘာေၾကာင့္လဲကြာ ဟု ေမးလိုက္၏။

            ထိုအခါ နာဂိုကာနီက မင္း မီးဖြင့္ေတာ့ မီးသီးကုိ ေတြ႔ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဖြင့္ခါစမွာ သိပ္မပူေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ပူလြန္းလို႔မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီအတိုင္းေပါ့ကြ ဟု ေျဖေလ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရုတ္တရက္မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ အဟြတ္ကနဲ ရီလိုက္မိ၏။ ေနာက္မွ အသာၿပံဳးျပရေလသည္။

            သည္ေတာ့မွ နာဂိုကာနီမွာ သူမွားသြားမွန္းသိကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ မဟုတ္လို႔လား ေျပာစမ္းပါအံုး ဟု ဆိုေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူေမးတာ ျပန္မေျဖေသးဘဲ မင္း အိႏိၵယမွာတံုးက ဘယ္ႏွစ္တန္းထိ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသလဲ ဟု ေမးေသာအခါ သူက ဒီပလိုမာ ဟု ဆိုပါသည္။ သည္ေတာ့မွ အဲေလ၊ ငါတို႔ဆီက ဒီပလုိမာနဲ႔ အိႏိၵကဒီပလုိမာ အတူတူပါဘဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ေျဖသာရာရေပေတာ့၏။ ႏိွမ္ေျပာတာမဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက ဒီပလုိမ်ားကုိသြားေမးလွ်င္လည္း နာဂိုကာနီ ကဲ့သုိ႔ ေျဖမည့္သူ အေတာ္မ်ားစရာရိွပါသည္။

            တစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ထားသည့္ ပိုက္အဆက္မ်ားကို လိုက္စစ္ရေသာ စတိဗ္ (Steve) ေပါက္ခ်လာသည္။ သူက အေမရိကန္ႀကီးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကား အလြန္ထူလွသူျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားေပါင္းမ်ားစြာကိုၾကည့္၊ သတင္းမ်ားကိုလည္း နားေထာင္သည့္တိုင္ အေမရိကန္မ်ားေျပာသည့္ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ အေတာ္ႀကီးကို မယဥ္ပါးပါေခ်။ သူတို႔ ဘာေျပာမွန္းသိေသာ္လည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ပါ။ စတိဗ္ ေျပာသည္ကိုလည္း သည္အတိုင္းျဖစ္၏။ နားလည္တစ္၀က္၊ မလည္တစ္၀က္။ အီတလီျဖစ္သူ ဘရူႏို လည္း ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဖန္ကူးရို စတိဗ္၊ ဖန္ကူးရို အေမရိကန္။ အဲဒီေကာင္ေျပာတာ ငါဘာမွနားမလည္ဘူး ဟု ဆဲေလသည္။

            စတိဗ္က သူပိုက္ထဲ၀င္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆို၏။ သူတစ္ေယာက္ထဲလာတာ ျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးတယ္ ခု၀င္ခ်င္တယ္ ဆိုေလသည္။ အလဲ့ကြယ္၊ သည္လို လြယ္လြယ္မဆိုပါနဲ႔ကိုယ့္လူ။ သည္ပိုက္ထဲ၀င္ဘို႔ရာ အကုန္စီမံၿပီးမွ ၀င္လို႔ရမယ္။ ခဏေစာင့္ပါ။ ငါ့ေကာင္ေတြ ရွာလိုက္ဦးမယ္ ဟု ဆိုေလေသာ္ ခဏေလးပါကြာ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ ဟု ဆိုျပန္ေလသည္။

            ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလာေလရကား သည္မယ္ဆရာႀကီး အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္တာပဲ ဟု ဘုေတာလိုက္ေလ၏။ သည္တြင္ စတိဗ္ အႀကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ေလသတည္း။ ကြ်န္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သူ၀င္လို႔ မရပါ။ သူက အရင္လိုလို႔ပါဟု ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အားနာလို႔မရပါ။ မေတာ္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ခဏေလးပါကြာ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္အနီးအနားပတ္ရွာကာ ပစၥည္းမ်ားမ,သည့္ lifting အဖဲြ႔မွ ေ၀ၚကီေတာ္ကီကိုငွားလွ်က္ နာဂိုကာနီတု႔ိအဖဲြ႔ကို ေရာက္တဲ့ေနရာကေန အျမန္ဆံုးလာခဲ့ပါဟု ေခၚရေလသည္။ အေပါက္ေစာင့္သည့္သူမ်ားတြင္ အေရးေပၚဆက္သြယ္ရန္ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ တစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီေပးထားသည္။

            နာဂိုကာနီတို႔အဖဲြ႔ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အျမန္ ပန္ကာမႈတ္၊ အေစာင့္ထား၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေခၚကာ ဓါတ္ေငြ႔ ၀င္တိုင္း စသျဖင့္ လုပ္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိနစ္ ၂၀၊ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ၾကာသေပါ့။ စတိဗ္မွာကား ဘာမွလုပ္မရသျဖင့္ ပြစိပြစိလုပ္ ကာ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာ ေစာင့္ေနပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ သူ၀င္သြားၿပီးစစ္တာ ၅ မိနစ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေန႔တိုင္း လာမနိတ္လုပ္ေနတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ အထဲမွာ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔ေတြ ရိွေနႏုိင္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရိွေနတယ္ ဆုိတာ သည္အတိုင္း အသားလြတ္ မွန္းေျပာလို႔မရပါ။ မီတာႏွင့္တိုင္းၾကည့္မွ သိႏိုင္ပါမည္။ ထိုအဆိပ္ေငြ႔မ်ား ရိွမရိွ၊ အသက္ရႉႏိုင္တဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ ရိွမရိွ စသည္တုိ႔ကို မ၀င္ခင္ အရင္တိုင္းၾကည့္ဘို႔လုိပါသည္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ သက္သက္ညစ္ပတ္တာ မဟုတ္သလို လုပ္မေပးခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ပါ။

            အထက္တြင္ေျပာသလို အထဲတြင္ အဆိပ္ေငြ႔မ်ားရိွေနသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ကလည္း အလံုအေလာက္မရိွဆုိလွ်င္ ၅ မိနစ္ မေျပာပါႏွင့္။ ၀င္သြားလွ်င္သြားခ်င္း ခ်က္ခ်င္းေမ့ေျမာ၊ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေသခ်င္ပင္ေသႏိုင္ပါသည္။ ေအာက္ပါ ဥပမာကိုၾကည့္ပါ။

သည္မွ်ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္တာ၀န္ ဘယ္မွ်ႀကီးေၾကာင္း သင္မိတ္ေဆြတို႔ ရိပ္မိေလာက္ပါသည္။ အဲေလ- ရပါတယ္ကြာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္လုိက္လို႔လည္း ရသေပါ့။ ဘာမွမျဖစ္လွ်င္ ဘာမွမျဖစ္ပါ။ တကယ္လို႔ အထက္ပါသတင္းအတိုင္း လူ ၃ ေယာက္ ေသလွ်င္ ဘယ္လိုရွင္းပါမည္နည္း။

            ဒါ ကြ်န္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာမ်ားအနက္မွ အလြန္ေသးဖဲြေသာ ျပႆနာကေလး တစ္ခုကို ဆဲြထုတ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမွ် မက ထိုင္ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာမ်ားလည္း ရိွပါေသး၏။ မ်ားလွသည့္ သည္ကိစၥမ်ား အားလံုးကိုေတာ့လည္း ျပန္မေျပာ ေတာ့ပါ။

            တစ္ခါတြင္မူ ပိုက္အတြင္း၌ လာမနိတ္လုပ္မည္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္ ဓါတ္ေငြ႔သြားတိုင္းပါသည္။ ပုိက္မွာ ၂.၅ မီတာပိုက္ႀကီးျဖစ္သည့္ ျပင္ အရွည္ကလည္း ၇ မီတာမွ်သာရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူ႔မွမေခၚေတာ့ဘဲ အထဲသို႔သည္အတိုင္း ၀င္သြားပါသည္။ ျပန္ထြက္လာ ေတာ့ ရွဲလ္ (Shell) မွ အျဖဴေကာင္တစ္ေယာက္ အေပါက္၀တြင္ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ေလး ထိတ္သြား၏။ သူလာဖမ္းတာမွန္း သိပါသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ ဘာအေစာင့္အေရွာက္၊ ဘာမွမပါဘဲ ၀င္သြားမိသကိုး။ သူက ကြ်န္ေတာ့ pass ကိုေတာင္း၏။ ေနာက္ေတာ့ ေမးခြန္းမ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေမးပါေတာ့သည္။

            ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ႏိႈက္က ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ ေပကပဲ။ ဒါေတြမသိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ပိုက္က တိုတိုေလးမို႔လို႔ ေနာက္ၿပီး အပိတ္လဲမဟုတ္။ တစ္ဖက္ပြင့္ျဖစ္သည္။ အေရးအေၾကာင္းဆိုလွ်င္ ခုန္ထြက္ပါက ႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္ေလာက္ ခုန္လိုက္လွ်င္ပင္ အျပင္ ေရာက္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀င္သြားျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူက စာအုပ္ႀကီးထဲကဟာေတြႏွင့္ လာတိုင္းတာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာ ေျပာႏုိင္ပါမည္နည္း။ သည္အတိုင္း ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနရေလ၏။   

            ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ေဂ်ဗီ safety ရံုးမွလွမ္းေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသား ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔က ကဲ၊ ဒီကိစၥ မင္းဘယ္လိုရွင္းမလဲ ဟုဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ အေထြအထူးေျပာစရာမရိွပါ။ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ၊ ေနာင္အဲဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္ ဟု ဆုိကာ ကတိ၀န္ခံစာရြက္ေပၚ၌ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရေလ၏။

            အမွန္ေျပာရလွ်င္ သည္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ရွက္မိပါသည္။ တရားသူႀကီးက လာဘ္စားသည့္ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကသူမ်ားကို သေဟာက္သဟာႏွင့္ ဟိုဟာမရိွလို႔၊ ဒီဟာမလုပ္လို႔ႏွင့္ သြားေျပာေနေသာ္လည္း ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္က သည္လိုလုပ္သည္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္မေလးစားရာက်ပါသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဆင္ျခင္သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္သလိုမလုပ္ေတာ့ပါ။

            ကြ်န္ေတာ္သာ သည္ပေရာဂ်က္ႀကီးတစ္ခုလံုး ေလွ်ာက္ၿပီး ေနရာအႏွံ႔ ကိုယ္တိုင္လိုက္စစ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေသဘြယ္ရာသာရိွလိမ့္ မည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို အန္ထိုနီဒို႔စ္ဟူသည့္ ကုလားေလးတစ္ေယာက္အား သိသင့္သိထိုက္သည္တို႔ သင္ေပးေစကာ လက္ေထာက္အျဖစ္ ကူစစ္ေစပါသည္။ သည္ကုလားေလးက အလြန္သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာသည္။ အလုပ္ကိုလည္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ။ အရမ္းကာေရာ လုပ္တတ္သည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ၿပီးၿပီး။ ၿပီးဘို႔ပဲ လိုရင္းမဟုတ္လားဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္၏။  

            သူ႔ကုိသင္တန္းေပးၿပီး သိပ္မၾကာမီ ေဗြေဖာက္လာသည္။ ဓါတ္ေငြ႔သြားတုိင္းတာကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္သည္။ မီတာကို ေနာက္ တစ္ေယာက္ကုိေပးတိုင္းခိုင္းၿပီး သူက တျခားဟာလုပ္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး သူလုပ္လို႔ရတာမွန္းမသိ။ မရတာမွန္းမသိ၊ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲကို သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ၀င္ခိုင္းလို၀င္ခိုင္း။ သည္ေတာ့ လူမ်ားက ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲ၀င္လိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမလာဘဲ သူ႔ဆီသြားေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာလွ်င္ ဘယ္မလဲပန္ကာ၊ ဘယ္မလဲ အသက္ကယ္ႀကိဳး၊ မင္းမီးသီးေတြက ၁၁၀ ဗို႔မဟုတ္ဘူးကြ ႏွင့္ အင္မတန္ ဒုကၡမ်ား သည္။ သူကေတာ့ ဘာမွမလို။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ဂက္စ္၀င္တိုင္းၿပီး လုပ္ေတာ့ဟု ခြင့္ျပဳျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္က သူ႔ကို ဂက္စ္တိုင္းဘို႔ပဲ တာ၀န္ေပးထားတာ။ သူကသူလုပ္ရမည္ထက္ ေက်ာ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျမေခြးကို ရြာစားခန္႔ေတာ့ လူပါး၀ကာ ျခေသၤ့လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို ေက်ာ္လုပ္သည့္ သေဘာျဖစ္ေလသည္။ သည္ေတာ့ သည္အတိုင္း ၾကာၾကာထားလို႔မျဖစ္။ ကိစၥမမ်ားခင္ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္လက္ေထာက္ အျဖစ္မွ အျမန္ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ရသည္။

            ေဂ်ဗီမွ safety မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွ safety supervisor ျဖစ္သူ စတီဗင္ကို လုပ္ခိုင္းဘုိ႔ ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စတီဗင္ကိုမႀကိဳက္ပါ။ လူေရွ႔သူေရွ႔ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာဘို႔ေလာက္သာတတ္သည္။ အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္သူမဟုတ္။ သည္လုိလူမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္မုန္းသည္။ သူ႔ကုိသာ လုပ္ခုိင္းလွ်င္ အန္ထိုနီထက္ ပိုဆိုးစရာရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခုိင္းေတာ့ပဲ အပင္ပန္းခံကာ ကုိယ့္ဟာကိုယ္သာ လုပ္ပါေတာ့သည္။

            ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္တာေတြ႔ေတာ့ ဆန္နီလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ပါ။ လက္မွတ္ကို တြင္တြင္ ထိုးေပးပါေတာ့သည္။ သည္အခါတြင္မွ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုရွင္းျပရသည္။ ဒါေတြငါသိတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ဒါ ငါလုပ္လို႔ရတဲ့ေဘာင္ထက္ ေက်ာ္ေနတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြ၀ယ္တဲ့ကိစၥ၊ ကက္ထရစ္ခ်္ေတြလဲတဲ့ကိစၥက management က ဆံုးျဖတ္ရတာကြ။ ဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ဒါေတြ လုပ္ပါလို႔ေျပာရံုပဲတတ္ႏိုင္ေတာ့မေပါ့။ သူတို႔ေထာက္ပံ့မေပးတဲ့ကိစၥေတာ့ ငါလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ကြာ စသျဖင့္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရသည္။

 

(၁၀၀) အီးစီစီသို႔သြားရပံု

            အီးစီစီတြင္ လုပ္ရတာ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါသည္။ ႀကီးႀကီးမားမားျပႆနာ ဘာမွမရိွပါ။ အဲေလ၊ အလုပ္ေပကပဲ။ ဘယ္အလုပ္ စင္းလံုးေခ်ာရိွပါမည္နည္း။ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ားရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဤအရာမ်ားကို စိတ္ညစ္စရာ ျပႆနာမ်ားဟု မျမင္ပါ။ ဒါ အလုပ္သေဘာအရ ေတြ႔ကိုေတြ႔ရမည့္ ျပႆနာမ်ားျဖစ္သည္။ မရွင္းႏိုင္စရာ ဘာမွမရိွ။ ေခါင္းထဲ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္စရာ ဘာမွမလုိဟု သည္အတိုင္းခံယူထားသျဖင့္ သည္ကိစၥမ်ားကို ျဖစ္လာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရွင္းကာ ေခါင္းထဲဘာမွ ထည့္မထားပါ။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပးလိုက္ရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤပေရာဂ်က္တြင္လုပ္္ရျခင္းကို စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္၏။

            သို႔ေသာ္လည္း အီးစီစီက စင္ကာပူကြ်န္းမႀကီးေပၚမွာမဟုတ္။ ပင္လယ္ထဲက ကြ်န္းကေလးေပၚမွာဆိုေတာ့ သြားရလာရတာ အင္မတန္အခ်ိန္စားသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီေရာက္ဘို႔ မနက္ ၅ နာရီခဲြ အိပ္ယာက ထရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီခဲြေက်ာ္ ေနၿပီ။ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စားေသာက္၊ တျခားဗာဟီရ နည္းနည္းပါးပါးလုပ္ႏွင့္ ည ၉ နာရီေလာက္မွ စာၾကည့္စားပဲြ စထိုင္ရသည္။ မနက္အေစာႀကီး ထရမွာဆိုေတာ့ ညည့္နက္ေအာင္ေနလိ႔ုမရ။ ည ၁၁ နာရီေလာက္၊ တခါတေလ ၁၁ နာရီခဲြေလာက္ မျဖစ္မေနအိပ္ရသည္။ သည္ေတာ့ စာေရးစာဖတ္လုပ္ခ်ိန္မွာ ၃ နာရီပင္မျပည့္တတ္။ သည္ၾကားထဲ အီးေမးေလးဘာေလးဖတ္။ လိုအပ္ပါက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အီးေမးပို႔။ ျမန္မာျပည္က သတင္းပလင္းေလးေတြဖတ္ႏွင့္ အခ်ိန္ပိုဆိုတာ အလြန္႔အလြန္နည္းလွသည္။

မနက္ ၅ နာရီခဲြလွ်င္ ဖံုးမွႏႈိးစက္က ဂလြမ္၊ ဂလြမ္၊ ဂလြမ္ ႏွင့္ ျမည္လာသည္။ ဘာညာကြိကြေတြးမေနအား။ အတင္းလူးလဲထကာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ မနက္စာစား စသည့္မနက္ပိုင္း ဗာဟီရမ်ားကို ဆက္တိုက္လုပ္ရသည္။ ဘယ္ဗ်ာ။ Rush hour ပါဆိုမွ။ မနက္စာဆိုတာ ဘယ္ဇိမ္ခံ စားေနခ်ိန္ရပါမတံုး။ ဗိုက္ျပည့္ၿပီးေရာ အတင္းထိုးသိပ္ထည့္ရတာကလား။ ဒါမွ မနက္ ၆း၁၅ မတိုင္မီ အိမ္မွထြက္လို႔ရမည္။ ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္။ အနည္းငယ္ေနာက္က်လွ်င္ပင္ တိုင္မင္အားလံုး အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေတာ့သည္။

မနက္ပိုင္း အလင္းေရာင္မလာမီပင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းေပၚေရာက္ေနၿပီ။ အားလံုး သုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္ ႏွင့္။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ၾကည့္မေနအား။ အားလံုးမွာ ဦးဆံုးထြက္သည့္ ရထားမီေရးအတြက္ တက္သုတ္ရိုက္ေနၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ အလုပ္သြားသည့္ သူမ်ားပါသလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေတြ႔ရသည္။

ရထားစီးရတာ သိပ္ျပႆနာမရိွ။ အမ်ားဆံုးေစာင့္ရမွ ၄ မိနစ္သာ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘူတာေရာက္ခ်ိန္ႏွင့္ ရထားဆိုက္ခ်ိန္တိုက္ဆိုင္တာ မ်ားပါသည္။ ထို႔ျပင္ရထားက အခ်ိန္လည္းမွန္၊ ျမန္ႏံႈးလည္းမွန္သျဖင့္ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္မည္ဆိုတာ တြက္လို႔ရသည္။ တစ္ဘူတာႏွင့္ တစ္ဘူတာအၾကား ဆိုက္ခ်ိန္၊ သြားခ်ိန္၊ ထြက္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းမွ ၂ မိနစ္သာၾကာသည္။

မနက္ပိုင္းတြင္ ရထားထဲ၌ လူျပည့္ေနေစကာမူ ဘာသံမွမၾကားရ။ ရထားက ေၾကျငာေပးေနေသာ တံခါးပိတ္မည္။ ဖြင့္မည္။ မည္သည့္ဘူတာျဖစ္သည္ တုိ႔ေလာက္သာရိွသည္။ ခရီးသြားအားလံုးမွာ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္။ အခ်ိဳ႔မွာ အိပ္ငိုက္လွ်က္၊ အခ်ိဳ႔မွာ ဟန္းဖံုး ဖြင့္ကာ ကစားလွ်က္၊ အခ်ိဳ႔မွာမူ သတင္းစာဖတ္လွ်က္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နားၾကပ္ကိုနားတြင္တပ္လွ်က္ သီးခ်င္းနားေထာင္ကာ ေခါင္းကေလးတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ဇိမ္ယူလွ်က္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔အားလံုးကို ေစ့တကာစံုေအာင္ အကဲခတ္ၿပီး စာတစ္အုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္လွ်က္။ သို႔မဟုတ္ ညဘက္က အိပ္ယာ၀င္ညဥ့္နက္သြားလွ်င္မူ မတ္တပ္ငိုက္လွ်က္ လိုက္ပါလာတတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္က lake side မွာေနတာဆိုေတာ့ သြားရတာ အနည္းငယ္ခရီးေထာက္သည္။ အိမ္ကေနဘူတာကို ၁၀ မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ Lake Side MRT မွ Clementi MRT ထိ ရထားစီး။ ေနာက္ ဘတ္စ္ကားေျပာင္းစီး။ ဘတ္စ္ကားက ထြက္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ေနလွ်င္ သိပ္မေစာင့္ရတတ္ေသာ္လည္း ပထမကားထြက္သြားၿပီးမွ ေရာက္လွ်င္မူ ၁၅ မိနစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေစာင့္ေပေရာ့။ ေန႔စဥ္သည္လမ္း သည္ခရီးကို သည္အခ်ိန္သြားေနက်ျဖစ္ရာ ေတြ႔ရသူမ်ားမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သည္လူမ်ားသာ ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ လူစိမ္းမ်ားပါလာတတ္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားျဖင့္ ဆူညံေ၀စီေနတတ္သည္။ သူတို႔ဆင္းသြားလွ်င္ ကားမွာတိတ္ဆိတ္က်န္ခဲ့၏။ 

နံပါတ္ ၁၇၅ ကား၌ ပါလာသူအမ်ားစုမွာ အီးစီစီသို႔သြားမည့္သူမ်ားျဖစ္၏။ ဘတ္စ္ကားကို ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာစီးရသည္။ ထို႔ေနာက္ West Coast Highway လမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ကာ ကူးတို႔ဆိပ္သို႔ လမ္းထပ္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါသည္။ မနီးမေ၀းႏွင့္ သူကလည္း ၁၂ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရ၏။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွ ကူးတို႔ဆိပ္သို႔အကူး သြားေနသူမ်ားမွာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္၊ အေျပးတစ္ပိုင္းျဖစ္၏။ West Coast ပန္းၿခံထဲအျဖတ္တြင္ စစ္ေလ့က်င့္ခန္းေပးရာ၌ ေျခလွမ္းညီေစရန္ တိုင္ေပးသည့္ ဘိတ္၊ ေညာ္၊ ဘိတ္၊ ေညာ္၊ ဘိတ္၊ ေညာ္၊ ေဘး ဟူသကဲ့သို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္တိုင္ကာ ေဘာင္းဘီတိုကေလး၀တ္လွ်က္ အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းေနသည့္ မေလးအဘိုးႀကီးတစ္ဦးသည္ ေစာေစာစီးစီး မ်က္မွန္အနက္ႀကီးကိုတပ္ကာ အေႏွးေျပး ေျပးလွ်က္ရိွ၏။ အေဖာ္ကဲြေနဟန္ရိွသည့္ ကိုေရႊဥၾသကလည္း ခြ်ဲခြ်ဲျပစ္ျပစ္ ကူေနလိုက္ေသးသည္။

ေမာ္ေတာ္ဆိပ္အ၀င္၌ ရဲေမ ၂ ေယာက္၊ ရဲသား ၂ ေယာက္ေစာင့္ေနကာ ကြ်န္းအ၀င္လက္မွတ္ကို စစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိတ္မ်ားကို ဖြင့္ျပရသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ၊ အလုပ္သြားရန္ အတင္းေလာေနသည့္ သည္လူတန္းႀကီးကို အဘယ္မွာလွ်င္ လူတိုင္းေစ့ အိတ္ဖြင့္စစ္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေသေသရခ်ည့္။ သည့္ေတာ့ပံုမွန္အားျဖင့္ တန္းစီ၀င္ၿပီး ကဒ္ေထာင္ျပလိုက္ရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က စင္ကာပူရဲမဟုတ္။ Cesco ဟူေသာ ပုဂၢလိက လံုၿခံဳေရးကုမၸဏီတစ္္ခုမွ ရဲမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔လည္း လက္နက္ကိုင္ခြင့္ရသည္။ ရဲေမႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္မွာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ မီးယပ္သည္ကဲ့သို႔ ပိန္ေျခာက္လွ်က္ရိွသည့္ ကုလားမကေလး ျဖစ္၏။ မည္သည့္ေနရာတြင္ လူအံုေနမည္ကို မိတ္ေဆြတို႔ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။ ဘာမွလုပ္လို႔ပင္ မရေသာ္လည္း မစားရ၀ခမန္း၊ ဟိုခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ရဲေမေလးစစ္သည့္ဘက္တြင္ လူတန္းႀကီးပိုရွည္၏။ အသားမဲလွသည့္ ရဲသားႏွစ္ေယာက္မွာမူ လူတန္းႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ဂ်လန္း၊ ဂ်လန္း လုပ္ေနပါသည္။

(ဂ်လန္း၊ ဂ်လန္းဟူသည္ ဟိုေလွ်ာက္လုိက္၊ သည္ေလွ်ာက္လုိက္လုပ္ေနျခင္းကို မေလးလိုေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ အသံုးမ်ားေသာ စကားလံုးတစ္ခုျဖစ္၏။)  

ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ အီးစီစီသို႔သြားမည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတန္းႀကီးက ဆီးႀကိဳေနပါလိမ့္မည္။ လူတန္းႀကီးက တစ္တန္း တည္းေတာင္မဟုတ္။ သံုးေလးတန္း တန္းေနတာ ျဖစ္သည္။ ကူးတို႔ဆိပ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္သည့္ေနရာ ေလးခုရိွရာ တစ္ေနရာကို တစ္တန္းတန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္လည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ ေရာေယာင္တန္းစီရ၏။

ေမာ္ေတာ္ေစာင့္ရတာတင္ တစ္ခါတစ္ေလ နာရီ၀က္နီးပါးၾကာသည္။ အလြန္ျမန္လွပါမွ မိနစ္ ၂၀။ သိပ္ဂ်မ္းျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ ၄၅ မိနစ္ထိပင္ ေစာင့္ရတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတန္းႀကီးမွာ သည္လိုပဲသည္းခံေစာင့္ရပါသည္။ အႏို႔ မေစာင့္လို႔ ေကာ ဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။

            တစ္ခါေတာ့ ဂရုတင့္သို႔ေနာက္ေရာက္လာသည့္ safety officer ျဖစ္သူ Terence အား အလုပ္ကို အျမဲေနာက္က်မွေရာက္သည့္ အတြက္ အာ့ဒ္က ဘာလို႔ေနာက္က်ရသလဲဟု ေမးေလသည္။ ထိုအခါ Terence က ေမာ္ေတာ္ေစာင့္ရလို႔ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ Come on, we all come here to the same way. We can come in time, but you can’t. Don’t give me all those nonsense reasons OK. ဟု ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ျပန္ေျပာပါသည္။ Officer တစ္ေယာက္အေနနွင့္ သည္ကဲ့သို႔အေျပာခံရတာ အင္မတန္ရွက္စရာေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂရုတင့္မွ ထြက္သာသြားေရာ Terence ေစာေစာလာတာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါ။

အီးစီစီသို႔ အလုပ္လာဆင္းသူမ်ားကို ပို႔ေပးသည့္ ကူးတို႔ဆိပ္ႏွစ္ခုရိွသည္။ တစ္ခုက Pasir Panjang jetty ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုက West Coast jetty ျဖစ္သည္။ ပါစီပန္ဂ်န္းမွ သူတို႔မိန္းကြန္းႏွင့္ ႀကီးႀကီးမာစတာမ်ားကို ပို႔ေပးသည္။ West Coast မွ က်န္ ကန္ထရိုက္တာ အားလံုးကိုပို႔ေပးသည္။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က West Coast jetty မွ စီးရသည္။ သည္ကူးတို႔ဆိပ္မွ စီးသူမွာ ၄၀၀၀ နီးပါးရိွပါသည္။ သည္ လူမ်ားကို ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးဘို႔ ေမာ္ေတာ္ ၁၂ စီး စီစဥ္ေပးထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း လူမ်ားစြာ ထပ္တိုးလာသည့္အတြက္ ေမာ္ေတာ္ အေရအတြက္ကိုလည္း ထပ္တိုးကာ ေမာ္ေတာ္ေျပးဆဲြခ်ိန္မ်ား ကိုလည္း ထပ္စိပ္လိုက္ပါသည္။

            သည့္အတြက္ ဦးစြာထြက္သည့္ေမာ္ေတာ္ကိုမီႏုိင္ရန္ အိမ္မွထြက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္လုပ္ကာ၊ ဘတ္စ္ကားမွအဆင္း ေမာ္ေတာ္ဆိပ္သို႔အလာတြင္မူ မေျပးရံုတမယ္ (အဲေလ) တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျပးေတာင္ေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ သိပ္မဆန္းပါ။ သည္လိုေစာင့္ရမည္မွန္းသိသျဖင့္ အိတ္ထဲတြင္ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္ အျမဲေဆာင္ထားပါသည္။ တန္းစီရင္း စာဖတ္လို႔ရသည္။ ေမာ္ေတာ္စီးရင္းဖတ္လုိ႔ရသည္။ သည္ေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔စာဖတ္ခ်ိန္ပင္ မနည္းလွပါ။

            ေမာ္ေတာ္မ်ားမွာ ပင္ဂြင္းေမာ္ေတာ္မ်ားျဖစ္၏။ ေမာ္ေတာ္ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ျမစ္ေၾကာင္းသြား ေမာ္ေတာ္မ်ားလိုပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မထင္လိုက္ပါေလႏွင့္။ သူက ပင္လယ္ကူးဘို႔ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေလ်ာ္ကာမယ္ကာ ေဆာက္ထားတာမဟုတ္။ သေဘၤာကို HSC Code (High Speed Craft) ႏွင့္အညီေဆာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို ဒန္ႏွင့္လုပ္ထားၿပီး ပိုက္မ်ားကို လည္း ေပါ့ပါးသည့္ ဒန္ပိုက္မ်ားသံုးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မရင္းတကၠနစ္၌ လုပ္ခဲ့စဥ္က သည္သေဘၤာမ်ိဳးမ်ား ေဆာက္ရျခင္းျဖစ္၏။ သည္သေဘၤာတစ္စီးလွ်င္ အႀကီးအေသးကိုလုိက္၍ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၂၀ ခန္႔ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပင္လွ်င္ သည္သေဘၤာမ်ိဳးမ်ား ေဆာက္ကာ ရန္ကုန္မွ ထား၀ယ္၊ ေကာ့ေသာင္း၊ ေက်ာက္ျဖဴ၊ စစ္ေတြစသည့္ၿမိဳ႔မ်ားသို႔ ေျပးဆဲြရန္ ႀကံစည္ခဲ့ဖူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ကြ်ႏ္ုပ္၌ သန္း ၂၀ ကိုထား၍ သိန္း ၂၀ ပင္၊ အဲေလ ၂ သိန္းမွ်ပင္မရိွသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

            သေဘာၤမွာေရလံု၊ ေလလံုျဖစ္ပါသည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံႏိုင္သည္။ အထဲမွထိုင္ခံုမ်ားမွာ ဆိုဖာထိုင္ခံုမ်ားျဖစ္၏။ စီးရတာ အင္မတန္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွလွသည္။ သည္သေဘာၤမ်ားမွာ စင္ကာပူမွ အင္ဒိုနီးရွားသို႔ ေျပးဆဲြေသာ ေမာ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ဒီဇုိင္း ကိုလုိက္၍ လူ ၁၃၀ မွ ၂၀၀ ထိဆန္႔၏။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ လူေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္တင္၍ ေျပးဆဲြေနေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မ်ားျဖစ္ေလရာ အခ်ိဳ႔ထိုင္ခံုမ်ားမွာ ၾကမ္းပိုးထိုးပါသည္။ အခ်ိဳ႔ခံုမ်ားမွာ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ေမာ္ေတာ္မ်ားကို စီးလာခဲ့ ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔မွာေတာ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ (ဟုတ္ေပါင္) အလြန္ဇိမ္ခံဘို႔ေကာင္းေသာ ေမာ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

            နံနက္ပိုင္း အလုပ္သို႔သြားစဥ္တြင္ အားလံုးလိုလိုမွာ အိပ္လိုက္လာၾကပါသည္။ အဲယားကြန္းႏွင့္ ဆုိဖာႏွင့္ အင္မတန္ဇိမ္က်သျဖင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္လိုက္ေလ့ရိွပါသည္။ ညက အိပ္ေရးသိပ္မ၀ေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ လိႈင္းကေလးက တလႈပ္လႈပ္ဆိုေတာ့ ပုခက္လဲႊသိပ္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အိပ္ရတာ အင္မတန္အရသာရိွလွပါသည္။

            သို႔ေသာ္ တခါတေလေတာ့ အထဲတြင္ေနရာမရ။ သည္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေနာက္ပိုင္း သို႔မဟုတ္ အေပၚထပ္၌ လိုက္ရသည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ေတာ့ ခံုမ်ားက ပလတ္စတစ္ခံုမ်ားလည္း ျဖစ္ျပန္၊ အျပင္ေလတိုက္ေနသျဖင့္လည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အိပ္လို႔မေကာင္း။ ထုိအခါ ကြ်န္ေတာ္က ျပင္ပရႈခင္းမ်ားကို တ၀ႀကီးခံစားလွ်က္ လုိက္ပါလာေလ့ရိွသည္။

            နံနက္ေ၀လီေ၀လင္းတြင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို မိတ္ေဆြတုိ႔ ၾကည့္ဖူးပါသလား။ ထို႔ထက္ ပင္လယ္ႀကီးထဲမွ အလင္းတန္းမ်ားေပးကာ တျဖည္းျဖည္းထိုးထြက္လာေသာ ေနလံုးႀကီးကို ၾကည့္ဖူးၾကပါသလား။ သို႔မဟုတ္ ႏွင္းမႈန္မ်ားျဖင့္မိႈင္းလွ်က္ ေလတုိက္သျဖင့္ တျဖတ္ျဖတ္ျဖစ္ေနေသာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ်ားထေနသည့္ တျပန္႔တေျပာေရျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ဖူးပါသလား။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း ေကာင္းကင္တျပင္လံုးၾကည္လင္ေနကာ ဟို႔ အေ၀းႀကီးတြင္ သေဘၤာႀကီးမ်ား ေက်ာက္ခ်ထားသည္ကို ျမင္ဖူးပါသလား။

            သည္ရႈခင္းမ်ားကား ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ အင္မတန္အဖိုးတန္လွေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေမာ္ေတာ္ေနာက္ပိုင္း၌ထိုင္ကာ ပန္ကာမွယက္ထုတ္လိုက္ေသာ ေရပန္းတဖြားဖြားကိုၾကည့္ရတာလည္း အလြန္လွပါသည္။ ပင္ဂြင္းေမာ္ေတာ္သည္ ေရေၾကာင္းေဖြးေဖြးလမ္းေၾကာင္းႀကီးကိုခ်န္ခဲ့လွ်က္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို ေဒါသတႀကီးထိုးခဲြကာ ေရပန္းမ်ားကို ျဖစ္ေစကာ အီးစီစီပေရာဂ်က္ရိွရာ ပူေလာအူလာကြ်န္းသို႔ ေန႔စဥ္ အစုန္အဆန္ ခုတ္ေမာင္းလွ်က္ရိွပါသည္။ 

            အီးစီစီပေရာဂ်က္သို႔ေရာက္လွ်င္ ထုတ္ေပးထားေသာ ကဒ္ျပားမ်ားျဖင့္ ဂိတ္၀ကိုျဖတ္ကာ ၀င္ၾကရသည္။ သည္တြင္လည္း ရဲမ်ား ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ သည္ပေရာဂ်က္တြင္ ၂ ႏွစ္ခဲြၾကာမွ် ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္၊ မိတ္ေဆြသစ္၊ ဗဟုသုတအသစ္မ်ားရသည့္အျပင္ သည္ပေရာဂ်က္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းမွ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးလိုင္းဘက္သုိ႔ ေရာက္ရန္ လမ္းစမ်ားရလာခဲ့သည္။ ထိုလိုင္းဘက္သုိ႔ေရာက္ခဲ့သည့္အတြက္လည္း ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ ပညာမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ား ပိုမိုေပးႏိုင္လာပါသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အီးစီစီ၌ လုပ္ခဲ့ရျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသတည္း။

 

ဆက္ပါဦးမည္။

 

ေအးၿငိမ္း (ေလးမ်က္ႏွာ)
၃ - ၁၂ - ၂၀၁၂။ ည ၈း၄၃ မိနစ္
Blk 663D, Jurong West St. 65
#15 – 233
Singapore 644663
Tel: (65) 9733027
Email: y_nyein@yahoo.com.sg

          aye475@gmail.com

Website: http://shwenyein.blogspot.com