ကျွန်ုပ်အမေ၏ မွေးချင်းများအကြောင်း (၁)

ပထမတော့ အရီးမယ်ဟံ့အကြောင်းပဲ ရေးမလို့ပဲ။

ဒါပေသိ တွေးရင်းတွေးရင်း တခြားသူတွေလည်း ပါလာလို့ အမေ့ရဲ့ မွေးချင်းမောင်နှမတသိုက်အကြောင်း ဖောက်သည် ချပါအံ့။ 

 

၁။ ကျွန်ုပ်အမေ၏ မွေးချင်းများ

 

ကျွန်ုပ်အမေ၏ မိဘများမှာ ဦးမြကြီး၊ ဒေါ်မယ်ရှင်တို့ ဖြစ်သတည်း။

ကျွန်ုပ် လူ့ပြည်ကို မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီးရောက်လာတော့ ကျွန်တော့်အဖိုး ဦးမြကြီးမှာ မရှိတော့ပြီ။ သူချန်ခဲ့သည့် သူ့ ရှပ်အင်္ကျီဖားဖားကြီး၊ ပဏ္ဍိတဝေဒနိယျ ဒီပနီကျမ်းအပါအဝင် သဒ္ဒါ၊ သင်္ဂြိုဟ်ကျမ်း သုံးလေးအုပ် စသည်တို့ကိုသာ သိမီ လိုက်ပါတော့၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်ငယ်ငယ်ကပင် ပဏ္ဍိတဝေဒနိယျ ဒီပနီကျမ်းကြီးကို နားမလည် ပါးမလည်နှင့် စတင် ဖတ်ရှုနေပြီဆိုပါက ကျွန်ုပ် -င်ခေါင်းကျယ်သည်ဟု အသင်တို့ မထင်ပါနှင့်။ 

 

အမေကြီးဒေါ်မယ်ရှင်မှာ ကျွန်ုပ်လူမှန်းသိတတ်စ အရွယ်၌ပင် ဆုံးပါးသွားပါသည်။ သို့သော် အမေကြီးကို ကျွန်ုပ် ခပ်ရေးရေး မှတ်မိနေပါသေး၏။ အမေကြီးသည် ပျော်ပျော်နေတတ်၏။ ရီစရာမောစရာများပြောတတ်၏။ သွားသည့် အခါ ခါးကုန်းပြီး တောင်ဝှေးနှင့် သွားရ၏။ ဆံပင်များဖြူလျက် ဆံထုံးတော်ကြီး တမာသီးနှင့် ဖြစ်၏။ 

 

အမေကြီးမှာ အခြားအဖွားကြီးများကဲ့သို့ပင် မျက်နှာ၌ အရေးအကြောင်းများ ပြည့်နှက်လျက်ရှိ၏။ ထမင်းစားသည့်အခါ တခါတခါ ထမင်းနင်တတ်သဖြင့် ကျောကုန်းကို ထုပေးကြရ၏။ သွားများမရှိတော့ပြီဖြစ်၍ ကွမ်းစားသည့်အခါ ကွမ်းသီးကို သံဆုံနှင့်ထောင်းကာ စားရ၏။ ထိုစဉ်က အမေကြီးတို့အိမ်မှာ အချင်း ၈ လက်မခန့် ရှိသော သုံးဆင့် ကြေးကွမ်းအစ်ကြီး ရှိ၏။ ပင်မအစ်ကြီးထဲ၌ အပေါ်နှစ်အံကို ဆင့်တင်ထား၏။ အောက်ဆုံး ပင်မအစ်၌ ကွမ်းများထည့်၏။ အလယ်အံ၌ ဗမာဆေးရွက်ကြီးများထည့်၍ အပေါ်ဆုံးအံတွင် ထုံးဘူးနှင့် ကွမ်းညှပ် ရှိ၏။ 

 

နောက်ပြီးတော့ အမေကြီးသည် ဆေးလိပ်သောက်သည် ထင်၏။ ဆေးလိပ်မှာ ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ် ဖြစ်၏။ ပြောင်းဖူးမှ အခွံများကို အခြောက်ခံကာ ဆေးလိပ်ရာ၌ သုံး၏။ ဆေးရွက်ကြီးမှာ ကိုင်းထဲက ထွက်၏။ ဆေးရွက်ကြီးကို မန်ကျည်းနှစ်နှင့် နယ်သေးသည် ထင်ပါသည်။ ကောင်းကောင်းမမှတ်မိ။ ပြီးတော့ ဆေးရွက်ကြီးများကို ထပ်၊ လိပ်ကာ ဓားထက်ထက်နှင့် ပါးပါးလှီး၏။ ဆေးရွက်ကြီးသာမက ဆေးရွက်ကြီးပင်၏ ပင်စည်ကိုပါ နုတ်နုတ်စဉ်းလျက် ဆေးရိုး အဖြစ် သုံးကြပါသေး၏။ အစီခံမှာလည်း ပြောင်းဖူးရွက်များကို ကျစ်နေအောင် လိပ်ထားတာပင် ထင်ပါသည်။

 

ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်အပြင် နောက်တစ်မျိုးမှာ ဖက်ဆေးလိပ် ဖြစ်၏။ ဆေးလိပ်လိပ်ရန် သနပ်ဖက်ကိုသုံး၏။ မီးဖိုပေါ်တွင် ရေအိုးကိုမှောက်တင်ကာ ပူစေလျက် အိုးဖင်ပေါ်တွင် သနပ်ရွက်ရွက်များကို ဖြန့်တင်ကာ အပေါ်က သဲထည့်ထားသည့် ဖျင်အိတ်တင်လျက် ဖိထားရ၏။ အောင်မယ် - လျှော့မတွက်နဲ့ ခင်ဗျ။ ထိုမီးကင်ထားသည့် ဖက်ကလေးများမှာ ရနံ့သင်းပျံ့လျက် သောက်ချင်စရာ ဖြစ်၏။

 

ဆေးရိုးအတွက် ဆေးရိုးပင်ဟု သပ်သပ်ရှိ၏။ ဆေးရိုးပင်မရနိုင်လျင် အုန်းနှဲပင်မှ အကိုင်းများကို ခုတ်လျက် နုတ်နုတ်စဉ်း၊ အိုးကင်းထဲထည့်လှော်ကာ ဆေးရိုးလုပ် သောက်၏။ ဆေးရွက်ကြီးတောင်သူများက ဆေးရွက်ကြီးပင်မှ ပင်စည်များကို နုတ်နုတ်စဉ်းကာ ဆေးရိုးလုပ်၏။ အကုန်လုံး သဘာဝချည်းဆိုတော့ အန္တရာယ်နည်းသည် ထင်ပါသည်။ ဧည့်သည် သောင်သည်လာတော့လည်း ကွမ်း၊ ဆေး၊ လက်ဖက်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကြတာ ဖြစ်၏။ 

 

ကျွန်ုပ်တို့ငယ်ငယ်ကတော့ ဆေးလိပ်အတွက် ဆေးရိုး/ဆေးရွက်တွေအတွက် စုရဆောင်းရ၊ မီးကင်ရ၊ ထုရထောင်းရတာ သည်ပင်လျင် အလုပ်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်တော့၏။ ပျော်စရာလည်း ကောင်းပါသည်။

 

ကျွန်ုပ်တို့မိဘများအိမ်နှင့် အရီးတို့အိမ်မှာ ခြေရင်းခေါင်းရင်းဖြစ်၏။  အိမ်အမှတ် ၁၁၁ ဟု မှတ်မိနေပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမတစ်စုမှာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် မနေကြဘဲ အရီးတို့အိမ်မှာ နေကြတာများ၏။ အိမ်မှာ သွပ်မိုးပျဉ်ထောင်ဖြစ်ပြီး တိုင်ကြီးများနှင့် အခင်းများမှာ တော်တော်ကောင်းပါသည်။ ပျဉ်အကာများမှာလည်း ကောင်း၏။ ရေနံသုတ်ပေးသဖြင့် မဆွေး။ အကာအတွက် သစ်သားမှာ သစ်ပုတ်သား ကောင်း၏။ ရေနံဝအောင် သုတ်ထားပေးလိုက်ပါက နှစ်ရှည်လများ ခံ၏။ တံခါးမှာ ထရံကိုသစ်သားဖြင့်ကွပ်လျက် တင်ချပြီး အဖွင့် အပိတ်လုပ်ရတာဖြစ်၏။ တံခါးကြီးမှာ အတော်လေး သဖြင့် တော်ရုံလူ တံခါးဖွင့်/ပိတ်ဘို့ မတတ်နိုင်။ 

 

အရီးတို့က အိမ်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားလျက် ဈေးရောင်း၏။ ဆိုတော့ မုန့်ပဲသွားရေစာလေးများလည်း စားရ၏။ တစ်ခါတော့ ရေနံဆီရောင်းရာက မီးလောင်လိုက်သေး၏။ သို့သော် အကြီးအကျယ်မဖြစ်လိုက်ပဲ မီးကိုနိုင်နင်းစွာ ငြိမ်းလိုက်နိုင်၏။ ဈေးရောင်းတာဆိုတော့ ကုန်များကို ကွင်းကောက်၊ လေးမျက်နှာတို့က သွားဝယ်ကြရ၏။ ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက် ကွင်းကောက်ကိုသွားတာ များပါသည်။ လေးမျက်နှာသွားသည်ဟုပဲ မကြားစဖူး။

 

ထိုစဉ်က လမ်းပမ်းဆက်သွယ်ရေးမှာ ၉၆၉၃ ဖြစ်လျက် ဝန်စည်စလယ်များကို ထမ်း/ရွက်ကာ သယ်ကြရ၏။ ထိုစဉ်က ယောက်ျား၊ မိန်းမကြီးတစ်ဦးလျှင် အချိန် ၂၀ (ပိဿာချိန် ၂၀) သယ်၏။ ၁ ကီလိုကို ၆၂ ကျပ်သားဆိုတော့ အချိန် ၂၀ မှာ ကီလို ၃၀ ကျော်ပါသည်။ နည်းသည့် အလေးချိန်မဟုတ်။ နောက်ပြီး သွားရသည့် ခရီးမှာလည်း လမ်းကကောင်းတာ မဟုတ်။ တောလမ်းခရီးဖြစ်ပြီး လမ်းကန်သင်းရိုးတွေပေါ်နှင့် တောကြိုအုံကြားက ခြေလမ်းကလေးတွေမှာ သွားကြရတာ ဖြစ်၏။ မိုးရွာလျှင် လမ်းက ချောသေးသည်။ မနည်းခြေကုတ်ယူ သွားရ၏။ အရီးတို့ လုပ်စားကိုင်စားရတာ ပင်ပန်းလှပါ သည်။

 

ဦးမြကြီးနှင့် ဒေါ်မယ်ရှင်တို့တွင် သားသမီး (၅) ဦးထွန်းကား၏။

အကြီးဆုံးမှာ အရီးမယ်ဟံ ဖြစ်၏။ သူ့အောက်က အရီးမယ်ကြိုင်၊ ပြီးတော့ ဦးကြီးဖိုးထောင်၊ ဦးကြီးငချစ်၊ အမကြီး (ဒေါ်သန်း) တို့ ဖြစ်၏။ 

 

၂။ အရီးမယ်ဟံ

 

အရီးမယ်ဟံသည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် သန်မာပုံ ပေါ်၏။ အသားဖြူ၏။ အရပ် မနိမ့်မမြင့်ရှိ၏။ မျက်နှာမှာ သိပ်ပင် မချောလှသော်လည်း ခန့်ငြား၏။ စကားကို နှေးလည်းမနှေး မြန်လည်းမမြန်၊ ချင့်ချင့်ချိန်ချိန် ပြောတတ်၏။ ဘာကို လုပ်လုပ် ပျာယာခတ် မနေ။ အေးအေးဆေးဆေးနှင့် သပ်သပ်ခပ်ခပ် လုပ်တတ်၏။ ထမင်းဟင်းချက်ခြင်းကို စိတ်မဝင် စား။ ကျွန်ုပ်အထင် အရီးမယ်ဟံသည် ဟင်း ကောင်းကောင်း မချက်တတ်။

 

တောသူပေမင့် အရီးမယ်ဟံသည် အဝတ်အစားကို သပ်သပ်ခပ်ခပ် ဝတ်တတ်၏။ အရီးမယ်ဟံသည် ရွာက ဘုန်းကြီး ကျောင်းမှာသာ နေခဲ့ဖူး၏။ လောကဓာတ်စာဆိုလို့ တစ်လုံးမှ မသင်ခဲ့ရစဖူး။ တောဆိုတော့ ဘာစာအုပ်စာတမ်းမှလည်း ကောင်းကောင်းဖတ်ဖူးလိမ့်မည် မထင်။ 

 

သို့သော် အရီးမယ်ဟံသည် အမြော်အမြင်ရှိ၏။ စီမံခန့်ခွဲတတ်၏။ ပြဿနာတစ်ခုကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်ဆိုတာ သိ၏။ အရာရာကို ဟုတ်မဟုတ်၊ မှန်မမှန် စဉ်းစားချင့်ချိန်နိုင်သည့် ဉာဏ် ရှိ၏။ စဉ်းစားချင့်ချိန်နိုင်သည့်အရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့လို လောကဓာတ်ကျောင်း တက်ခဲ့သူများထက် သာ၏။ သူက လက်တွေ့နယ်ပယ်ထဲ၌ ရှင်သန်၏။

 

အရီးမယ်ဟံတို့ အပျိုဘဝတုံးက ကျွန်ုပ်တို့ဘက်တွင် သူပုန်များ (သူပုန်လား ဓားပြလား မသေချာပါ) ရှိသည်ဆို၏။ တစ်ခါသော် သူပုန်ဆိုတဲ့ကောင်တွေမှာ ဂျိုပါသလားဆိုပြီး အရီးမယ်ဟံသည် သူကိုယ်တိုင် သွား စုံစမ်းလေ၏။ သူပုန်များကိုတွေ့သော် ဟင်၊​ သူပုန်ဆိုတဲ့ကောင်တွေကလည်း ငါတို့လို လူတွေပါကလားဟဲ့ ဟု နှာခေါင်းရှုံ့လေသော် နင်လားဟဲ့ မယ်ဟံ ဆိုပြီး သူပုန်တွေအတင်းလိုက်လို့ ခြေကုန်သုတ် ပြေးခဲ့ရဖူးသည် ဆို၏။

 

နောက်တစ်ခုက အရီးမယ်ဟံသည် မည်သည့် ဒုစရိုက်တစ်ခုကိုမှ ကျူးလွန်ခဲ့ဖူးသည်ဟု ကျွန်ုပ်တစ်သက် တစ်ခါမှ မမှတ်မိခဲ့ စဖူးပါ။ အရီးသည် မဟုတ်ကမဟတ်ကတွေလည်း မပြော။ မည်သည့် ဖရုဿဝါစာ၊ သမ္ဖပ္ပလပဝါစာကိုမှ မပြော စဖူး။ အရီးအတင်းပြောတာ၊ ဆဲတာဆိုတာ၊ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်တာ တစ်ခါမှ မတွေ့စဖူး။ 

 

အရီးသည် ကျွန်ုပ်တို့အပေါ် အော်တာ ငေါက်တာ၊ ရိုက်မောင်းပုတ်မောင်းလုပ်တာ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့စဖူး။ အရီးသည် ဝစီကံ ၄ မျိုးစလုံး လုံခြုံသည်ဟု ပြောနိုင်ပါ၏။ အဲလေ ဝစီကံမှသာမဟုတ်ပါ။ အရီး ကာယကံ၊ ဝစီကံ ဒုစရိုက်တွေ ကျူးလွန်တာ ကျွန်ုပ် တစ်ခါဖူးမျှ မကြုံခဲ့ရစဖူးပါ။ ဤသို့ဆိုသဖြင့်လည်း အရီးမယ်ဟံသည် လုံးဝ ခြောက်ပစ်ကင်း သဲလဲစင်သည်ဟု လည်း ကျွန်ုပ်မဆိုပါ။ ကျွန်ုပ်သည် တပြေရပ်ခြားတွင် ကျောင်းသွားတက်နေရသဖြင့် ကျွန်ုပ်မရှိတုံး ဒေါသထွက်တာ စသဖြင့် ရှိနိုင်ပါ၏။ သို့တိုင် ကျွန်ုပ်အနေနှင့် အလွန်သေချာတာတစ်ခုကို ပြောရလျှင် အရီးတို့သည် မည်သည့်အခါကမှ ပိုက်ဆံကို မဟုတ်မမှန်သော၊ ကောက်ကျစ်သော၊ လိမ်ညာသော၊ မတရားသောနည်းလမ်းများဖြင့် မရှာခဲ့ပါ။ ၎င်းတို့သည် ဈေးရောင်းသည့်အလုပ် တစ်မျိုးတည်းမှသာ ပိုက်ဆံကို ရှာခဲ့ကြပါသည်။

 

အရီးသည် ဘဝကို အေးအေးဆေးဆေးနှင့် သက်တောင့်သက်သာ ဖြတ်သန်း၏။ စိတ်ဆိုးတာ၊ စိတ်ကောက်တာ၊ သူများ တကာတွေနှင့် ဖက်ရန်ဖြစ်တာတို့သည် အရီးအလုပ်မဟုတ်။ ထိုအလုပ်များမှာ ယုတ်ညံ့သည့် အလုပ်များဖြစ်လျက် အောက်တန်းစားလူတွေလုပ်သည့် အလုပ်များ ဖြစ်သည်ဟု သူတို့က ခံယူထား၏။ သူတို့က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အောက်တန်းစား အဖြစ်မခံ။

 

အရီးသည် ဘုရားလည်း မရှိခိုးသလို ဘုန်းကြီးတရားပွဲများကိုလည်း သွားတာ သိပ်မတွေ့စဖူး။ (တစ်ခါကတော့ နန္ဒာလ ဘုရားအနီး တောင်းကုန်းပေါ်၌ရှိသော ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ သွားရာ ကျွန်ုပ်လည်း ပါသွား၏။ ဘုန်းကြီးက တရားဟောတာ မဟုတ်။ တရားထိုင်နည်း သင်ပေးတာဖြစ်၏။) သူတို့က ဦးမြတ်သိန်းထွန်းဂိုဏ်း ထင်ပါသည်။ ထန်းပင်ကုန်းတွင် ဆရာကြီး ဦးကျင်မောင်၏ တရားပွဲများ ကျင်းပတာကိုတော့ သွားတတ်၏။ တခါတရံ ကျွန်ုပ်ကိုလည်း ခေါ်သွားတတ်၏။ သို့သော် ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ်မှာ ၁၂ နှစ်၊ ၁၃ နှစ်သားလောက်သာ ရှိသေးတော့ သူတို့ ပြောတာတွေကို နားမလည်။

 

အရီး၊ ဒေါ်ခကြီးနှင့် ဘကြီးမောင်ယာတို့မှာ အယူအဆချင်း တူကြ၏။ သူတို့က ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် အများစုတို့ ကိုးကွယ်ပုံနှင့် ကွဲပြား၏။ သူတို့က ဘုရားရွှေချတာ၊ ဟိုဂါထာ ဒီဂါထာတွေရွတ်တာ၊ ဘုရားကိုဆွမ်းရေချမ်း၊ ပန်းတွေကပ်တာတွေ မလုပ်။ ဘုရားသွားပြီး ဘုရားပေါက်စနလေးတွေကို ခေါင်းကနေ မွန်းနေအောင် ရေဖြိုလောင်းတာ၊ ဂြိုဟ်တိုင်မှာ အမွှေးတိုင်ထွန်းတာ၊ ကိုယ့်မွေးနံထောင့်မှာ ဆုတောင်းတာ စသည့်အလုပ်များမှာ သူတို့နှင့် လားလားမှ မဆိုင်။

 

ကျွန်ုပ် ဆယ်တန်းကျောင်းသားဘဝရောက်လာတော့ ဦးမြတ်သိန်းထွန်း၏ တရားစာအုပ်များကို ဖတ်ဖူးပါသည်။ အသက်ကလေးရလာပြီဆိုတော့ ထိုစာများကို နားလည်နိုင်စွမ်းရှိပါပြီ။ ကျွန်ုပ်သည် အရီးတို့လမ်းစဉ်ကို ကြိုက်၏။ ဦးမြတ်သိန်းထွန်း၏ တရားစာများကို နှစ်ခြိုက်၏။

 

သို့တိုင် နံဂံဒေါ်ဝိနိစ္ဆယအဖွဲ့က ဦးမြတ်သိန်းထွန်းအဖွဲ့ကို ခုံရုံးတင်စစ်ဆေးလျက် မတရားသင်းကြေငြာခဲ့လေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ဒေသကောလိပ် ကျောင်းသားဘဝက လူသေလူဖြစ်ဝါဒ ဝိနိစ္ဆယ၊ ကျောက်သင်္ဘောဝါဒ ဝိနိစ္ဆယ စသည့် စာအုပ်အထူကြီးများကို ကြိုးစား ဖတ်ကြည့်ပါ၏။ သို့သော် နားမလည်ပါ။ သူတို့ပြောသည့် တရားစာပေများကို ကျွန်ုပ် လက်လှမ်းမမီပါ။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်လည်း ယခု အသက် (၆၀) ကျော်လာသည့်တိုင် အရီးတို့ဝါဒကို လက်ကိုင်ထား ကျင့်သုံးလျက် ရှိပါသည်။ ကိုယ်ကိုးကွယ်နေသည့် ဘုရားကို ရိုသေရကောင်းမှန်း မသိပါဘဲလျက် ခေါင်းကနေ ရေဖြိုလောင်းသည့်အလုပ်ကို ကျွန်ုပ်အနေနှင့် ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်နှင့်မှ မနှစ်မြို့နိုင်ပါလေ။

 

------------------

 

ကျွန်ုပ်တို့ရွာသည် ရခိုင်ရိုးမတောင်ခြေ၌ရှိလျက် လေးမျက်နှာမြို့နယ်၏ အဆုံးဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်တို့ရွာ၏ အနောက်ဘက် တွင် ဘာရွာမှ မရှိတော့ဘဲ တောတောင်များသာ ရှိတော့၏။ 

 

၁၉၆၀ ခုနှစ်များဆီက ဤမျှခေါင်လှသောနေရာတွင် မည်ကဲ့သို့သော ပညာရေး ဘာညာသာရကာသည် ရှိပါမည်နည်း။ ကြားတောင် မကြားစဖူး။ မြို့ပြင်ကနားသွားဘို့ကလည်း အလွန်ခေါင်လှ၏။ ကျွန်ုပ်တို့အဖို့ ကွင်းကောက်၊ လေးမျက်နှာကိုပင် မြို့ကြီးလုပ်နေရတာ ဖြစ်၏။ ကားတို့ ရထားတို့ဆိုတာ မြင်တောင် မမြင်စဖူး။ လေးမျက်နှာမှာဆို ဆိုက္ကားဆိုတာတောင် ပြေးရေကြည့်လိုက်မှ တစ်စီးလောက်သာ ရှိတာဖြစ်၏။ ကွင်းကောက်မှာတော့ နွေအခါ၌ စပါး တိုက်သော သစ်သားကားကြီးများ လာ၏။ 

 

ဤကဲ့သို့သောနေရာမျိုးမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို သည်အခြေရောက်အောင် ပျိုးထောင်ပေးလိုက်သည့် အရီးတို့ကျေးဇူးကား အလွန် ကြီးမားလှပါပေ၏။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အရီးနှင့် ဦးကြီးတို့ကား အမြော်အမြင် ကြီးလှပါပေ၏တကား။

 

အရီးမယ်ဟံနှင့် အရီးမယ်ကြိုင်တို့မှာ အပျိုကြီးများ ဖြစ်၏။ သူတို့မောင်ညီမများ၏ သားသမီးများကို သူတို့က တိတ်ကဲ လုပ်တာဖြစ်၏။

 

မောင်အကြီးဆုံးဖြစ်သူ ဦးကြီးဖိုးထောင်၌ သားတစ်ယောက် (ကိုတင်ထူး) နှင့် သမီးတစ်ယောက် (မခင်မို့) တို့ရှိ၏။ မောင်ငယ်ဖြစ်သူ ဦးကြီးငချစ်၌ ပထမအိမ်ထောင်၌ သားတစ်ယောက် (ကိုအေးသောင်း) နှင့် သမီးတစ်ယောက် (မစောမြင့်) တို့ရှိ၏။ ဒုတိယအိမ်ထောင်၌ အတော်များပါသည်။ ၅ ယောက်လား၊ ၆ ယောက်လားရှိ၏။ ကျွန်ုပ် အကုန် မမှတ်မိ။ ညီမအငယ်ဆုံးဖြစ်သူ ကျွန်ုပ်မိခင်၌မူ အမ ၅ ယောက်၊ အထီးတစ်ယောက် ထွန်းကားရာ တစ်ဦးတည်းသော အထီးမှာ ကျွန်ုပ် ဖြစ်သတည်း။

 

ခင်မို့၊ မမစောမြင့်နှင့် ကျွန်ုပ်နှမဖြစ်သူ စန်းစန်းဝင်းတို့မှာ စာကျက်ရမှာပျင်းသူများဖြစ်၍ ကျောင်းမနေကြ။ ဆိုတော့ ကျန်သည့် မောင်နှမများဖြစ်သည့် ကိုအေးသောင်း၊ ကိုတင်ထူးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမ ၅ ယောက်က ကျောင်းနေကြ၏။ 

 

ရွာမှာက ၄ တန်းထိပဲရှိ၏။ ၄ တန်းအောင်တော့ ဒီကလေးတွေကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမတုံးဟု အရီးမယ်ဟံ၊ ဦးကြီးငချစ်၊ ဦးကြီးဖိုးထောင်တို့ ခေါင်းချင်းရိုက်ကြ၏။ သူတို့က သူတို့တူ/တူမများကို သူများတကာလို တောမှာပဲနေ၊ တောမှာပဲသေ မှာကို မလိုလား။ ပညာတတ်ကြီးများဖြစ်လျက် ထူးချွန်စွာ အသက်မွေးစေလိုကြ၏။

 

ပထမ အကြီးဆုံးဖြစ်သည့် ကိုအေးသောင်းကို ကွင်းကောက်ကိုပို့ကာ သူတို့ အသိအိမ်တစ်အိမ်တွင် တည်းလျက် ၅ တန်း တက်စေ၏။ ကိုအေးသောင်းပြီးတော့ ကိုတင်ထူးနှင့် ကျွန်ုပ်အစ်မကြီးတို့ ၄ တန်း အောင်လာ၏။ သည်တွင် သည် ကလေးများကို သူများအိမ်မှာချည်းထားပြီး ကျောင်းတက်စေဘို့ရာ အဆင်မပြေတော့။ 

 

သည့်အတွက် ကလေးများ ကျောင်းတက်ရန် ကျွန်ုပ်တို့အိမ်ကိုဖျက်ကာ ကွင်းကောက်၌ အိမ်ဆောက်၏။ ခြံရာကိုတော့ ဝယ်တာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်က အသက် ၈ နှစ် ၉ နှစ်လောက်သာ ရှိသေးတော့ သည်ဟာတွေ ဘာမှ နားမလည်။ ကျွန်ုပ်တို့က ခေါင်းရင်း၌ရှိသော အရီးတို့အိမ်ကို ပြောင်းကာ နေကြ၏။ ကျွန်ုပ်တို့မိဘများလည်း အိမ်ခပ်သေးသေး တစ်လုံးထပ်ဆောက်သေးသည် ထင်ပါ၏။ သိပ်မမှတ်မိတော့။ ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမတသိုက်မှာ မွေးကတည်းက မိဘများ ထံ၌ သိပ်နေသည် မရှိဘဲ အရီးတို့ထံ၌သာ အနေများ၏။ အရီးတို့ကလည်း ကျွန်ုပ်တို့ကို သူတို့သားသမီး အရင်းအချာများ ကဲ့သို့ပင် ချစ်လေ၏။

 

ကွင်းကောက်အိမ်တွင် အရီးမယ်ဟံလိုက်နေကာ ကျောင်းတက်သည့် ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမတသိုက်ကို ကျွေးမွေးပြုစု စောင့်ရှောက်၏။ ဝင်ငွေရအောင် အိမ်ဆိုင်ကလေး ဖွင့်ထား၏။ နွေရာသီတွင် လေးမျက်နှာမှ အိုးများယူကာ ရောင်း၏။ ကျွန်ုပ်တို့က အိမ်ခြံရာနောက်ဘက်တွင် ပေါက်နေသော ကတက်ပင် (ခံတက်ပင် ဟု ရေးသည်ထင်ပါသည်။) မှ အရွက် များကို ခူးလျက် ချဉ်ဖတ်စိမ်ကာ ခံတက်ချဉ် ရောင်း၏။

 

ကွင်းကောက်၌ ကျွန်ုပ်တို့ အိမ်ဆောက်ထားတာ မှန်၏။ အိမ်မှာ ၄ ပင်၊​ ၃ ခန်း။ ၁၂ လုံးအိမ် ဖြစ်၏။ ကွင်းကောက် တောင်ဘက်ပိုင်း၊ ရွာသစ်ကုန်း (ထင်ပါသည်၊ မေ့နေပြီ) ၌ ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမများ ကျောင်းတက်ရန်အတွက် သာမက ဝါးတောကွင်းမှ ကွင်းကောက်သို့ ဈေးဝယ်လာသူများလည်း ကျွန်ုပ်တို့အိမ်၌ တည်းခိုကြ၏။ ကျွန်ုပ်တို့ တက်ရသည့် တွဲဘက်အလယ်တန်းကျောင်းမှာ နံကသူချောင်းဟိုမှာဘက် ကွင်းကောက် မြောက်ဘက်ပိုင်း၌ ရှိသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့မှာ အတော်ဝေးဝေး လမ်းလျှောက်သွားရ၏။  

 

ကွင်းကောက်ကျောင်းက တွဲဖက်အလယ်တန်းကျောင်းဆိုတော့ ၈ တန်းကို အင်္ဂပူမှာ သွားဖြေကြရ၏။ သည်တော့လည်း ကျွန်ုပ်တို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကို အရီးကပင် လိုက်ပါစောင့်ရှောက်ပေးတာ ဖြစ်ပါ၏။ ထိုစဉ်က ဘုန်းကြီးကျောင်း တစ်ကျောင်းမှာတည်းခဲ့တာ မှတ်မိနေပါသေးသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ အဘယ်မျှ နမော်နမဲ့နိုင်သနည်းဆိုသော် ၈ တန်းစာမေးပွဲ အတွက် အင်္ဂပူလာတော့ သင်္ချာစာအုပ်တွေ အကုန်မေ့ကျန်နေခဲ့၏။ သို့တိုင် ကျွန်ုပ် ထိုနှစ်က သင်္ချာဂုဏ်ထူး ထွက်ပါသည်။ သင်္ချာဂုဏ်ထူးရသည့်အတွက် ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ဒေါ်ခင်ခင်ရွှေက အင်္ဂလိပ် အဘိဓာန်စာအုပ် ကလေး ဆုချ၏။

 

ကိုအေးသောင်းက သဲကုန်းမှာရှိသော စိုက်ပျိုးရေးအထက်တန်းကျောင်းကို ဆက်တက်၏။ ကိုကိုတင်ထူးတို့ အထက်တန်းပြီးသည့်အခါကျတော့ ကလေးတွေ အလုပ်ရှာရတာ အဆင်ပြေအောင်ဆိုပြီး လေးမျက်နှာသို့ အသိုက်ပြောင်းခဲ့ကြပြန်၏။ ကျွန်ုပ်တို့ရွာက လေးမျက်နှာမြို့နယ်ထဲမှာဖြစ်ပြီး ကွင်းကောက်က အင်္ဂပူမြို့နယ် ဖြစ်၏။​ မြို့နယ်မတူသည့်အတွက် အလုပ်အကိုင်ရှာရတာ ခက်ခဲမှာ စိုးရိမ်ကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ ကွင်းကောက်ကျောင်း က ရင်ခုန်စရာလေးများနှင့် ခွဲရတော့မည်ဆိုတော့ အတော်လေးတောင် ဆွေးမိသွားသေးသော ဟူသတတ်။

 

လေးမျက်နှာကို ပြောင်းတာလည်း အရီးမယ်ဟံနှင့် ဦးကြီးငချစ်တို့ အကြံပင် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ် သေသေချာချာ မသိပါ။ ကွင်းကောက်ကအိမ်ကို ရောင်းလိုက်ပြီး လေးမျက်နှာ မြို့မပိုင်း၊ ထူပါရုံဘုရားကြီးရှေ့တည့်တည့်၌ ရွှေပန်းထိမ် ဦးသိန်းမောင်လား၊ ဦးဘမောင်လား မမှတ်မိတော့၊ သူတို့အိမ်ကို ဝယ်လိုက်၏။ အိမ်ကြီးမှာ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးဖြစ်၏။ လေးမျက်နှာမှာလည်း အရီးမယ်ဟံပင် ကျွန်တော်တို့တစ်သိုက်ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့တာ ဖြစ်၏။

 

ကွင်းကောက်မှာနေစဉ် အရီးမယ်ဟံသည် တစ်ခါတရံ ဟင်္သာတသို့ ဈေးဝယ်ရအောင် သွား၏။ ကျွန်ုပ်ကိုပါ ခေါ်သွားတတ် ၏။ ထိုအချိန်က ကွင်းကောက်မှ ဟင်္သာတသို့ သွားရတာ အတော့်ကို ထောင့်လှပါသည်။ ပထမ သုံးကွင်းဆိုင်ကိုဖြတ် လျက် ခြောက်ရွာသို့ ဆိုက္ကားဖြင့် သွားရ၏။ ခြောက်ရွာမှ မြို့ကွင်းသို့ မော်တော်ဖြင့် ငဝန်မြစ်ကို ဖြတ်ကူးရ၏။ မြို့ကွင်းမှ ဟင်္သာတသို့ ဟင်္သာတ-ပုသိမ် ရထားစီးကာ သွားရ၏။ ရထားဘူတာတွင် စာလေးကြော်နှင့် ဆီထမင်း၊ ငုံးဥပြုတ်၊ ဘာကြော်၊ ညာကြော် စတာတွေကို ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုး ဈေးသည်များက ရောင်းကြ၏။ အရီးက ကျွန်ုပ်ကို တိုးတိုး တိတ်တိတ် မှာ၏။ ‘လူကလေး၊ အဲဒါတွေကို ဝယ်မစားနဲ့။ အဲဒါတွေဟာ ဘယ်တုံးကတည်းက ကျန်နေတာတွေမှန်း ဘယ်သူမှ သိတာမဟုတ်ဘူး။’ ကျွန်ုပ်လည်း အရီးပြောစကားကို အသေစွဲ မှတ်ထားလိုက်လေတော့ သတည်း။

 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရီးနှင့်ခရီးသွားရတာ ပျော်စရာကောင်းပါသည်။ ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် မောင်နှမအားလုံးထဲမှာ အရီးသည် ကျွန်ုပ်ကို အချစ်ဆုံး ထင်၏။ ကျွန်ုပ်ကို နာမည်တပ်ပြီးခေါ်တာ တစ်ခါမှ မကြားစဖူး။ များသောအားဖြင့် လူလေး ဟု ခေါ်ပါသည်။ တစ်ခါတရံ ငြိမ်းရွှေဟု ခေါ်၏။ 

 

လေးမျက်နှာ၌လည်း အရီးသည် အိမ်ဆိုင်ကလေးဖွင့်ကာ လဖက်ခြောက်၊ ကြက်သွန်နီ၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ငြုပ်သီးခြောက်၊ ထင်း စသည့် တိုလီမိုလီကလေးများ ရောင်း၏။ တစ်နေ့၌ ကျွန်ုပ်တို့အိမ်အနီးမှ ကျပန်းအလုပ်သမားများ၏ ကလေး တစ်သိုက် ဈေးလာဝယ်၏။ သူတို့လာတော့ အတော်မှောင်နေပြီ။ သူတို့သည် နေ့စားအလုပ်သမားများ ဖြစ်သဖြင့် တစ်နေ့အလုပ် ပြီးတော့မှ တစ်ခါ ပိုက်ဆံရတာဖြစ်၏။ မှောင်နေမှ ဈေးလာဝယ်သဖြင့် ကျွန်ုပ် အတော်စိတ်တို၏။ နောက်ပြီး သူတို့ကို တစ်ခုခုပြောလိုက်၏။ ဘာပြောလိုက်မိမှန်း မမှတ်မိတော့။ ဒါလေးတောင် မသိရကောင်းလားဟု မြည်တွန်တောက်တီးမိတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

 

သူတို့ပြန်သွားတော့မှ အရီးက ကျွန်ုပ်ကိုခေါ်ကာ အေးအေးသက်သာ ဆုံးမ၏။

“ဒီမယ် လူကလေးရဲ့၊ သူတို့ ဒို့အိမ်အောက်မှာ မြေကြီးတူးရတာကို သား သိတယ်နော်။ (ကျွန်ုပ်တို့အိမ်မှာ ရွှေပန်းထိမ် လုပ်ခဲ့ဖူးတာဖြစ်သဖြင့် အနီးရှိ ရွှေပန်းထိမ်အိမ်က ထိုအလုပ်သမားများကို ငှားပြီး ကျွန်ုပ်တို့အိမ်အောက်က မြေများကို တူးစေကာ ရွှေကျင်ကြတာဖြစ်၏။)

 

သူတို့ဟာ ပညာမတတ်တဲ့အတွက် အဲသလို အလုပ်မျိုးတွေ လုပ်နေရတာပေ့ါ။ အဲဒါကြောင့် ခုနပြောတာ သား သိပေမယ့် သူတို့ ဘယ်သိနိုင်မတုံး။ နောက်ပြီး သူတို့ခမျာ တစ်နေ့လုပ်မှ တစ်နေ့စားရတာလေ။ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံရှိမှဘဲ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ ဘယ် ဆန်တွေဆီတွေ ဝယ်ချင်မှာတုံး။ အစောကြီးကတည်းကဝယ်၊ စောစောချက် စားကြမှာပေါ့။ အခုမှ ပိုက်ဆံရလို့ အခုမှ လာဝယ်ကြရတာ။ မှောင်တဲ့အထိတောင် ထမင်းမချက်ရသေးဘူးဆိုတော့ သူတို့ ကလေးတွေလည်း ဗိုက်ဆာနေကြရောပေါ့ကွယ်။” 

 

အရီး၏ ဆုံးမစကားမှာ ကျွန်ုပ်တစ်သက်စာအတွက် လုံလောက်သွားပါသည်။ 

အရီးသည် ကျွန်ုပ်ကို ကိုယ်ချင်းစာတရားနှင့် သနားကြင်နာတတ်မှုတို့ကို သင်ကြားပေးသွားတာ ဖြစ်၏။

ကျွန်ုပ်သည် ထိုအချိန်က ဆယ်တန်း တက်နေတာ ဖြစ်၏။ ဆိုလိုသည်မှာ ကျောင်းနေတာ ဆယ်နှစ်ရှိပါပြီ။ သို့သော် ကျောင်း၌သင်ခဲ့ရသည့် ဆယ်နှစ်စာ စာတွေသည် တစ်ခါမှ ကျောင်းမသွားခဲ့ရဖူးသည့် အရီး၏ အသိဉာဏ်ကို လိုက်မမီခဲ့။ ကျွန်ုပ်သည် ဝါသနာအလျောက်လည်း စာတွေ အတော်များများ ဖတ်ခဲ့ပါ၏။ သို့သော် ထိုစာများသည် ကျွန်ုပ်ကို အရီး လောက် ‘ပညာ’ မပေးစွမ်းနိုင်ခဲ့။ သည်အရာများကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် အရီးကိုချစ်ခင်ရိုသေ၊ လေစား တန်ဘိုးထားမိတာ ဖြစ်ပါ၏။ အရီးကား အလွန်ပညာရှိသော မိန်းမကြီးပါပေတည်း။

 

အရီးနှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်ုပ်အတွက် ဝမ်းအနည်းရဆုံးမှာကား အရီး၏ နောက်ဆုံးအချိန်များ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်ုပ် နောက်ဆုံးနှစ်တွင် အရီး၌ ရောဂါတစ်ခု စွဲကပ်လာ၏။ ဘာရောဂါမှန်းမသိ။

အလွန်ကျန်းမာပြီး သန်မာလှသော အရီးသည် မလှုပ်ရှားနိုင်တော့။ အနည်းငယ်မျှလှုပ်လိုက်လျှင်ပင် အလွန်ပင်ပန်းလာ တော့၏။

 

နောက်တော့ အရီးကို ရန်ကုန်ခေါ်လာကာ ဆေးခန်းများတွင်ပြ၏။ ကျွန်ုပ်က အရီးကို အရှေ့ကြို့ကုန်းထဲမှ အဆောင် တစ်ခုတွင် ငှားထားပေး၏။ ထိုအဆောင်တွင် လယ်တံငယ်မှ ကိုမြင့်စိုး၏အမေလည်း ရှိ၏။ သူက အရီးတို့နှင့် အယူအဆချင်းတူ၏။ ဘာသာစကားချင်းတူ၏။ စကားပြောလို့ ရ၏။ ဆိုတော့ အရီးမှာ အဖော်ရ၏။

 

ဆေးခန်းသွားတာတောင် အရီးမှာ မသွားနိုင်။ လေးငါးဆယ်လှမ်းမျှ လှမ်းမိလျှင်ပင် လူလေးရယ်၊ ခဏနားပါအုံး၊ မောလွန်းလို့ဟု ဆိုကာ ခရီးတိုကလေးကိုပင် ခဏခဏ ထိုင်ရ၏။

 

နောက်တော့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး၌ ဆေးရုံတင်လိုက်ရ၏။ ထိုအချိန်အထိ ဆရာဝန်များက ဘာရောဂါဆိုတာ တိတိပပ ပြောမပြပါ။ ဆေးရုံတင်ပြီးနောက်တွင်မတော့ တစ်ခါမှ ဆေးရုံမှ မဆင်းရတော့ပဲ ဆုံးပါးသည်ထိ ဆေးရုံကုတင်ပေါ်တွင် ပင် နေသွားခဲ့ရလေ၏။ 

 

ရောဂါကြီးရပြီး ဆေးရုံတက်နေရသည့်တိုင် အရီး၌ စိတ်ညစ်တာ စိတ်မချမ်းသာတာ မတွေ့ရ။ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ် နေသလိုပင် ခပ်အေးအေး ဖြစ်၏။ ဆေးရုံမှာ ရက်ကြာလာတော့ ကျွန်ုပ်တို့မှာ အစောင့်ကို ဆက်တိုက်မထားနိုင်တော့ပဲ တစ်ခါတရံ အရီးမှာ ဆေးရုံစောင့်မရှိဘဲ နေရလေ၏။ ကျောင်းအားချိန်များ၌ ကျွန်တော် သွား သွားကြည့်၏။ 

 

အရီးရောဂါက သွေးဆက်တိုက် သွင်းရ၏။ တခါတလေ သွေးအလကားရ၏။ တခါတလေ ပိုက်ဆံပေးရ၏။ များသော အားဖြင့် အခမဲ့ သွေးသွင်းခွင့် ရပါသည်။ ဆရာဝန်ကြီး round လှည့်သည့်အခါ ဆရာဝန်များက ရှင်းပြ၏။ သူတို့ပြောသမျှ အရီးက မှတ်ထားကာ ကျွန်ုပ်ကို ပြန်ပြောပြ၏။ သူတို့က ‘ပုလိပ်လက်ကောက်’ ဘယ်လောက်ရှိပြီဆိုတာ အမြဲပြောတယ် ဆို၏။ နောက် အရီး၏ ဆေးစာရွက်များကို ကျွန်တော်ယူကြည့်တော့ ‘plateless count’ မှန်း သိရ၏။ (ကြာပြီဆိုတော့ မေ့နေပါပြီ။ စာလုံးပေါင်း မှန်ချင်မှ မှန်ပါလိမ့်မည်။) သွေးဖြူဥနည်းလို့ သွေးအစားသွင်းရတာလား မသိ။

 

နောက်ပြီး အရီးကိုထိုးရသည့် ဆေးမှာလည်း ဆေးရုံကအရနည်းပြီး အပြင်က ဝယ်ရတာများ၏။ ကျွန်ုပ်က စိန်ဂျွန်းဈေး (ထိုစဉ်က စိန်ဂျွန်းဈေးမှာ ယခု UMFCCI ရှိသည့်နေရာနားက ရထားလမ်းဘေးမှာ ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ် ရန်ကုန်ပြန်မရောက် တာ ကြာပြီဆိုတော့ ထိုနေရာတွင် ယခု ဘာတွေရှိနေတော့မှန်း မသိတော့ပါ။) ဆေးမှာ ဈေးကြီးလှ၏။ ဘတ်စ်ကားခ ပြား ၆၀၊ ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲ ၆ ကျပ်ခွဲမျှသာ ရှိသေးသော ထိုအချိန်က ထိုဆေးတစ်လုံး၏ ဈေးမှာ ၁၀၀ ကျော် ဖြစ်၏။ ထိုအချိန်က ကျွန်ုပ်တို့မှာ ပိုက်ဆံပေါပေါများများ ရှိလှတာမဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ဆေးဝယ်ရမည်ဟု အသံကြားတိုင်း ကျွန်ုပ်မှာ ခေါင်းနားပန်းကြီးလျက် ကားလမ်းပေါ် ပြေးအိပ်လိုက်ချင်စိတ်များပင် ပေါက်မိ၏။ ဆေးနာမည်ကို အရီးက အသားဂျဲ ဟု ခေါ်၏။ Athergel ထင်ပါသည်။ မေ့နေပြီ။ ကျွန်ုပ် ဆေးရှာရဖန်များတော့ စိန်ဂျွန်းမှ ဆိုင်များနှင့် မိတ်ဆွေများတောင် ဖြစ်နေပါပြီ။ သူတို့က ကျွန်ုပ်အခြေအနေသိတော့ expire ဖြစ်ခါနီး ဆေးများကို ရှာပေး၏။ ထိုဆေးများမှာ ၂၀ လောက် သက်သာ၏။ ထိုစဉ်က ၂၀ မှာ အနည်းဆုံး ထမင်းကောင်းကောင်း ၅ နပ်လောက် စားလို့ရ၏။ 

 

ဆေးရုံထမင်းဟင်းစားရတာ ရိုးနေပြီဆိုတော့ တခါတရံ ကျွန်ုပ်က ဟင်းကောင်းကောင်းလေးများ ရှာဝယ်ပေး၏။ ဟိုတစ်နေ့က လူလေးဝယ်လာတဲ့ ကြက်သားဟင်း စားလို့ကောင်းတယ် ဟု အရီးက ပြောသည့်အခါ ကျွန်ုပ်မှာ ဝမ်းသာရ၏။ 

 

ပိုက်ဆံမရသည့်အလုပ်များကို အင်တိုက်အားတိုက်လုပ်ရန် ဘုရားသခင်က ကျွန်ုပ်ကို လူ့ပြည်သို့ လွှတ်လိုက်သလား မပြောတတ်။ ကျွန်ုပ်သည် တစ်ပြားမရ၊ နှစ်ပြားမရ ပရဟိတလုပ်ငန်းများနှင့် အစဉ် အလုပ်ရှုပ်လျက် ရှိတတ်၏။ ဗုဒ္ဓဘာသာ စာကြည့်တိုက်အသင်း၊ အာစရိယပူဇော်ပွဲ ဆပ်ကော်မတီ စသဖြင့်။ ကျွန်ုပ်သည် အင်မတန် အရေးကြီးပါသည် ဆိုသော ပဉ္စမနှစ်၌ ကျောင်းစာမလုပ်ဘဲ ထိုပရဟိတများ လျှောက်လုပ်နေလေရာ စာမေးပွဲပါ ကျလေ၏။ ပိုက်ဆံကို မရမက ရှာပို့နေရသည့် မမတို့ကို အားနာလျက် ကျွန်ုပ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခွင့်မလွှတ်နိုင်။ စာမေးပွဲကျသူများကို ကျောင်းက အဆောင်များတွင် မထားတော့သဖြင့် အပြင်ဆောင်၌ ငှားနေရ၏။

 

အရီးဆေးရုံတက်နေရသည့် ရက်များကလည်း ကျွန်ုပ်သည် အရီးဆီမှန်မှန်မသွားနိုင်ဘဲ ထို ပရဟိတကိစ္စများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်လျက်ရှိ၏။

 

၁၉၈၆ ခုနှစ် ဇွန်လ ၁၆ ရက်နေ့တွင် အရီးဆုံးပါသည်။ 

အရီးဆုံးတော့ ကျွန်ုပ် အနားတွင်မရှိ။ ထိုစဉ်က ကျောင်းမှာ အာစရိယပူဇော်ပွဲလားမသိ၊ ရှိသဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ အသည်းအသန် အလုပ်ရှုပ်နေချိန် ဖြစ်၏။

 

ကျွန်ုပ်ရောက်သွားတော့ အရီးကုတင်တွင် ကွက်လပ်ဖြစ်နေပြီ။ 

ထိုစဉ်က အရီးကို ဦးကြီးငချစ် စောင့်နေ၏။

အရီးနှင့် ရောဂါတူပြီး ကုတင်ချင်းကပ်လျက် ဆေးရုံတက်နေသော ဒေါ်အုံးမြင့်က ကျွန်ုပ်ကို ပြန်ပြောပြ၏။

အရီးဆုံးခါနီးတော့ ဦးကြီးက ‘ဒီကောင်ကလည်း ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကို ဘာကြောင့်များ မလာနိုင်ရသလဲ’ ဟု ကျွန်ုပ်ကို ပြစ်တင်စကား ပြောသည်ဆို၏။

ထိုအခါ အရီးက ဘာပြန်ပြောသည် ထင်ပါသနည်း။

‘ဟဲ့ - ငချစ်ကဲ့၊ ငါ့တူက နင့်သားတွေလို ၃ - ၄ တန်း တက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ စက်မှုတက္ကသိုလ် တက်နေတာဟဲ့။’

ဒေါ်အုံးမြင့်က ပြောလည်းပြော ငိုလည်းငိုပါသည်။ ကျွန်ုပ်မှာ မျက်ရည်မဆည်နိုင်။

အရီးကား ဤကဲ့သို့သော အမျိုးသမီးကြီး ဖြစ်ပါသည်။

 

ကျွန်ုပ် နောက်ဆုံးအခေါက် ရောက်ခဲ့စဉ်က အရီးအခြေအနေမှာ ထူးထူးခြားခြား ဆိုးရွားလာတာ မရှိပါ။ ပုံမှန်ပင် ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်ုပ်လည်း သည်လောက် မြန်မြန်ကြီး ဖြစ်သွားလိမ့်မည် မထင်သဖြင့် ခပ်ပေါ့ပေါ့ နေခဲ့မိတာ ထင်ပါသည်။ 

အခုတော့ ကျွန်ုပ်မှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပါ။ အရီး၏ နောက်ဆုံးအခြေအနေကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မတွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကျွန်ုပ် ယူကြုံးမရ ဖြစ်မိပါသည်။

 

ဦးကြီးငချစ်သည်လည်း ကျွန်ုပ်ကို စိတ်ဆိုးသွားလေသလား မပြောတတ်။ ကျွန်ုပ်ကို နှုတ်ဆက်ဖော်ပင်မရတော့ဘဲ ပြန်သွားပါသည်။ သို့မဟုတ် ကျွန်ုပ်အဆောင်ကို မလာတတ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်မသိပါ။

 

အလွန်စိတ်ကောင်းနှလုံးကောင်းရှိလှသော၊ ဖြစ်လာသမျှသော လောကကြီးကို အေးအေးလူလူ ရင်ဆိုင်တတ်သော၊ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်တတ်ခြင်းမရှိသော၊ ပြဿနာကို ခေါင်းအေးအေးနှင့် ဖြေရှင်းတတ်သော၊ သူများပြောစကား၌ လမ်းမဆုံးတတ်သော၊ မကောင်းမှုဟူသမျှ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်ခဲ့သော၊ ရင်နှင့်မလွယ် သားမမယ် ဟူသည့်စကားကို ပြောင်းပြန်လှန်ပစ်ခဲ့သော အလွန်မြင့်မြတ်လှသည့် ကျွန်ုပ်တို့ အရီးမယ်ဟံသည် ယခုအခါ ကောင်းရာဘုံဘဝတစ်ခု၌ စံမြန်းနေပြီဟု ကျွန်ုပ် တထစ်ချ ယုံကြည်မိပါသတည်း။

 

အရီးဟံမွေးဖွားရက် - 29/02/1920 (၁၂၈၁ တပေါင်းလဆန်း ၁၂ ရက်)

ကွယ်လွန်ရက် - 16/06/1986 (Monday)

‘ဂွ’ Spanner / Wrench များအကြောင်း သိကောင်းစရာ (2)

ကျွန်ုပ် အက်ဆေးဖတ်ခြင်း အကြောင်း

ယခု ကျွန်ုပ် စိတ်ကူးချိုချိုကထုတ်သည့် မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၂ ကို ဖတ်နေ၏။ စာမျက်နှာ စုစုပေါင်း ၆၈၆ ရှိ၏။ စာမျက်နှာ ၄၂၇ ထိ ဖတ်ပြီးပြီ။ မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၂ ဆိုသည့်အတိုင်းပင် မြန်မာအက်ဆေးစုစုပေါင်း ၁၀၂ ပုဒ် ပါဝင်၏။ စာရေးဆရာများလည်း စုံလှ၏။ ကျွန်ုပ်မသိသော စာရေးဆရာများ အများအပြားပင်ရှိသေးကြောင်း သိရ၏။

 

ထိုအက်ဆေးများကို သွေးသောက်၊ စာပေဗိမာန်၊ ငွေတာရီ၊ စာမော်ကွန်း၊​ ဟင်္သာ၊ ပန်းအလင်္ကာ၊ စံပယ်ဖြူ၊ ရနံ့သစ်၊ ပေဖူးလွှာ၊ ဓမ္မဒူတ၊ စရဏ၊ FACES, ပင်းယ စသော မဂ္ဂဇင်းများ၊ စိန်ပန်းမြိုင် စာတမ်းနှင့်စစ်တန်း၊ ပန်းကံ့ကော် မြန်မာစာစီစာကုံးနှင့် စာတမ်းများ စသည့်စာအုပ်စာတမ်း များစွာမှ ရယူထား၏။ 

 

ရွေးချယ်စုစည်းထားသည့် အက်ဆေးကလေးများမှာ ကောင်း၏။ အချို့ကို ကျွန်ုပ် သိပ်မကြိုက်သည့်တိုင် ၉၉% လောက်မှာ ကောင်းပါသည်။ 

 

ကျွန်ုပ်က အက်ဆေးကလေးများကို ချစ်၏။ အက်ဆေးကလေးများဆိုလို့လည်း အက်ဆေးကြီးများဆိုတာ မရှိ။ အက်ဆေး၏ သဘာဝကိုက အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ခပ်တိုတို စာမျက်နှာ သုံးလေးငါးမျက်နှာလောက် ရေးထားတာ ဖြစ်၏။ 

 

စင်ကာပူက The Straits Times သတင်းစာကြီးတွင်လည်း တစ်ခါတရံ အက်ဆေးများ ပါလာတတ်၏။ ဖတ်လို့ ကောင်း၏။

 

အက်ဆေးဟူသည် မိမိတဒင်္ဂ တွေ့မြင်လိုက်သည့်/ တွေ့ကြုံလိုက်ရသည့်/ ဖြစ်ပျက်သွားသည့် အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဖတ်ချင့်စဖွယ်ဖြစ်အောင် ရေးသားထားသည့် စာတစ်ပုဒ်ဖြစ်၏။ ထိုအရာသည် မိမိပတ်ဝန်းကျင်မှ အရာတစ်ခုခု ဖြစ်မည်။ မိမိကိုယ်တိုင် တွေ့ကြုံခံစားလိုက်ရသည့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုခုဖြစ်မည်။ မိမိ ချစ်ခင်နှစ်သက်သည့် လူသော်လည်း ကောင်း၊ ပစ္စည်းသော်လည်းကောင်း ဖြစ်မည်။

 

အက်ဆေးဟူသည် ဝတ္ထုမဟုတ်။ သူ့တွင် ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်မရှိ။ ဇာတ်ကောင် ပါချင်လည်းပါမည်၊ ပါချင်မှလည်း ပါမည်။ ထိုဇာတ်ကောင်သည် သက်ရှိဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ သက်မဲ့ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ လူတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ ကြောင် တစ်ကောင်၊ ခွေးတစ်ကောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ခရေပင်လေး ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ သပြေပင်လေး ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် ထိုင်ခုံတစ်ခုခု ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ ဘောပင်တစ်ချောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ မိုးရွာသည့်အကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ နှင်းကျ သည့်အကြောင်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ 

 

ဆရာကြီး ပီမိုးနင်းက စာရေးခြင်းအတတ်ပညာကို ဤကဲ့သို့ ဖွင့်ဆိုထား၏။ 

 

“အလောင်းစည်သူမင်းအကြောင်း ရေးပါဆိုလျှင် အလွန်လွယ်လှ၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အလောင်းစည်သူမင်းကြီး အကြောင်း စာပေကျမ်းဂန်များ၌ ပါပြီးဖြစ်၍ ၎င်းတို့ကို ကိုးကား ရေးနိုင်၏။ သို့သော် မီးဖိုချောင်မှ လက်နှီးစုတ် အကြောင်းကိုမူ ရေးဘို့မလွယ်။ မီးဖိုချောင်မှ လက်နှီးစုပ်နှင့်ပတ်သက်၍ ကိုးကားစရာ ဘာစာရွက်စာတမ်း၊ စာအုပ်၊ ကျမ်းကြီးကျမ်းခိုင်မှ မရှိ။ စာရေးဆရာဟူသည် ထိုဘာကိုးကားစရာမှ မရှိသော အနှီလက်နှီးစုပ်အကြောင်းကို ဖတ်ကောင်းအောင် ရေးတတ်မှ စာရေးဆရာ ဖြစ်မည်။”

 

(ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်မှတ်မိသလို ပြန်ရေးထားတာဖြစ်ပြီး ဤအတိုင်း အတိအကျမဟုတ်၊​ ဘယ်အထဲမှာပါမှန်းလည်း မမှတ်မိတော့ပါ။)

 

အက်ဆေးဟူသည် အနှီ ဘာမဟုတ်သည့် အကြောင်းကလေးများ၊ အသေးအဖွဲကလေးများကို ဖတ်ကောင်းအောင် စာမျက်နှာ အနည်းငယ်မျှဖြင့် ရေးဖွဲ့ထားသည့် စာတစ်ပုဒ် ဖြစ်၏။

 

အမှန်က ကျွန်ုပ်တို့ ကျောင်းသားဘဝကတည်းက အက်ဆေးများနှင့် ထိတွေ့ ရင်းနှီးခဲ့ပြီးသား ဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် ကျောင်းစာအုပ်ထဲပါလာလို့သာ ဖတ်လိုက်ရသည်။ အက်ဆေးမှန်းလည်း မသိ။ အရသာကိုလည်း ကောင်းကောင်း မခံစားတတ်သေး။ ကြိုက်တော့ကြိုက်၏။ ဥပမာ - တင်မိုး၏ သင်္ချိုင်းကုန်းမှာ၊ တက္ကသိုလ်ဝင်းမွန်၏ ဆားဒယ်၊ မင်းယုဝေ ၏ ဦးရာကျော်ကောင်းမှု စသည်။ နောက်တော့မှ ထိုအက်ဆေးများအားလုံးမှာ ကံ့ကော်မြိုင်စာတမ်းမှ ဖြစ်ကြောင်း သိရပြီး ကံ့ကော်မြိုင်စာတမ်းတစ်အုပ်လုံးကို အားပါးတရ ဖတ်ခွင့်ရတော့၏။ 

 

ကျွန်ုပ်နှစ်သက်၍ အခါခါ (၃ ကြိမ်မက) ထပ်ဖတ်ခဲ့သော အက်ဆေးတစ်ပုဒ်မှာ ဆရာမြ၏ ‘တမာရွက်နုချိန် စစ်တမ်း’ ဖြစ်၏။ ဘယ်လိုကြိုက်မှန်း မသိ။ ကျွန်ုပ်က ရိုးမတောင်ခြေမှာ မွေးခဲ့သည့် တောသားစင်စစ်ဖြစ်သည့်အတွက် တော အကြောင်းရေးထားသည့်စာကို စိတ်ဝင်စားတာ ဖြစ်မည်။ 

 

နောက် ကျွန်ုပ်ငယ်စဉ်ကတည်းက နှစ်သက်လှ၍ အကြိမ်ကြိမ်ဖတ်ခဲ့ဖူးသော အက်ဆေးတစ်ပုဒ်မှာ ဇေယျ၏ ‘ကောက်ရိုးနွယ်’ ဖြစ်၏။ ‘ကောက်ရိုးနွယ်’ ကို ကျွန်ုပ်တို့ ဒေသကောလိပ်ကျောင်းသားဘဝက မြန်မာစာမှာ တို့စိတို့စိ သင်လိုက်ရ၏။ ကျွန်ုပ်က အဲသလောက်နှင့် မကျေနပ်၊ အစအဆုံးဖတ်ချင်သည်။ ရှာတော့ အစိမ်းရောင် မျက်နှာဖုံးမှာ တောသူလေးနှင့် ကောက်ရိုးနွယ်ပုံ သရုပ်ဖော်ထားသည့် ဆရာကြီး၏ “မြန်မာ့မျက်ပွင့်-ရွာဓလေ့” စာအုပ် သွားတွေ့၏။ ကျွန်ုပ် ဝမ်းသာလိုက်ပုံများ ပြောမပြောချင်။ ထို့နောက်ဆက်၍ ဆရာကြီး၏ စာဓလေ့၊ လူ့ဓလေ့ စာအုပ်များကို ဆက်တွေ့၏။ ဆရာကြီး၏ စာအရေးအသား၊ တင်ပြပုံများမှာ အလွန်သဘောကျစရာ ကောင်း၏။  

 

ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းသားဘဝကလည်း အက်ဆေးတိုနံ့နံ့ကလေးများ ရေးခဲ့ဖူးပါ၏။ ကျောင်း/အဆောင်နံရံကပ် စာစောင်များတွင်လည်း ကျောင်းသားများ လက်စွမ်းပြထားသည့် အက်ဆေးကလေးများ ဖတ်ခဲ့ရ၏။ ကျွန်တော်မှတ်မိနေ သော အက်ဆေးတစ်ပုဒ်မှာ ကျပ်တန်တစ်ရွက်အကြောင်း ရေးထားသည့် အက်ဆေးကလေးဖြစ်၏။ အတော်လေး ကောင်းပါသည်။ နှစ်လည်မဂ္ဂဇင်းလား၊ နံရံကပ်စာစောင်မှာပါတာလား ကောင်းကောင်းမမှတ်မိတော့။

 

‘မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၂’ မှ ကျွန်ုပ်နှစ်သက်သည့် စာပိုဒ်အချို့ကို ပြန်လည် မျှဝေပေးလိုက်ပါသည်။

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၃၀ ဒီဇင်ဘာလ၊ ၂၀၂၄

 

ညီညီအောင် (မြိုင်မြို့) ၏ ကဗျာမြစ်ထဲက ကြိုးမိန့်ကျ ညနေခင်း 

 

ကျွန်တော်ဟာ မကြာခင် မှုန်ဝါးလွင့်ပျောက်သွားတော့မယ့် နေမင်းကြီးကို ငေးငေးရီရီ ကြည့်မိနေတာ၊ ညက ဝါးမျိုသွားခြင်းခံရတော့မယ့် ကြိုးမိန့်ကျ ညနေခင်းထဲက တစ်ခုသော သစ်သားတံတားအိုလေးပေါ်မှ ရှေ့ဆက်သွားလို့ မရအောင် ခြေတုန့်ရပ်နေမိ။ လေးနက်ခြင်းတရားတွေနဲ့ ခဲပျစ်နေတဲ့ ကဗျာမြစ်တစ်စင်းက ကျွန်တော့်ကို တိုက်စားသွား နေတာလား။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကပဲ အဲဒီကဗျာမြစ်ထဲကို အလိုတူအလိုပါ ခုန်ချလိုက်တော့ တာလား သေချာတာ ကတော့ သောကတွေ တနင့်တပိုးသယ်ဆောင်လို့ နှေးကွေးလေးလံစွာ ရွေ့လျားနေတဲ့ ညနေခင်းထဲမှာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုနဲ့ ရပ်ငေးနေမိတာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်ရပ်နေတဲ့ သစ်သားတံတားလေးအောက်မှာ မသန့်ရှင်း မလတ်ဆတ်တော့တဲ့ စမ်းချောင်းရေဝါညစ်ညစ်တွေဟာ သေဆုံးခါနီး လူမမာ အမောဖောက်နေပုံမျိုးနဲ့ မောပန်းစွာ စီးမျောနေပါတယ်။ ဟိုး .. တစ်ချိန်တုန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘဝ သရုပ်ဖော်ဝတ္ထုအချို့မှာ “ကြည်လင် တောက်ပနေတဲ့ စမ်းချောင်းစမ်းရေပြာ”လို့ ခံစားသုံးနှုန်းခဲ့ဖူးတယ်။ တကယ်လို့သာ ကျွန်တော်ဟာ အဲဒီကတည်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ အညာကျေးလက်ဆန်တဲ့ ဇာတိမြို့ကလေးကနေ အဝေးတစ်နေရာကို ပြစ်ဒဏ်တစ်ခုနဲ့ နယ်နှင်ခြင်း ခံခဲ့ရမယ်ဆိုရင် အခု ကျွန်တော်မြင်နေရတဲ့ စမ်းချောင်းလေးရဲ့ ပုံရိပ်ကို လွဲမှားစွာ သဘောပေါက်နေဦးမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ အလွမ်းတွေနဲ့ ငွေရည်ဖွဲ့နေတဲ့ မိုးတိမ်လိုဖြစ်သွားမှာပေါ့။

-----

ကလျာငြိမ်းစံ - ခရေပင်လေး 

------------------------------------

 

ခရေပင်ရဲ့အပင်နှင့်အရွက် ဖွဲ့စည်းပုံလေးက ခပ်အုပ်အုပ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အရွက်တွေကလည်း တခြားအပင်တွေလို ကျဲမနေ။ ပြွတ်သိပ်လို့ အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းလေး။ ထိုသို့ အရွက်များ အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းကြားမှာ အိပ်တန်းတက်ပြီးလို့ နောက်တစ်နေ့ရဲ့ အရုဏ်ဦးမှာ အိပ်တန်းဆင်းပြီး စောစီးစွာ အစာရှာထွက်ကြဖို့ စိုင်းပြင်းနေတဲ့ ငှက်မိသားစုတွေ ဘယ်နှစုလောက်များ ဒီ အပင်ပေါ်မှာ ရှိနေကြသလဲမသိ။ သို့တည်းမဟုတ် ငှက်မိသားစုတစ်စု တည်းမှာပဲ မိသားစုဝင် တွေ အများကြီးလား။ ဒါကြောင့်သာ ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် နှိုးကြရင်း အစာရှာထွက်ဖို့ သူတို့ ဘာသာ စကားများနှင့် ပြောနေကြသည်ကို ကြားနေရတဲ့ ကျွန်မအဖို့ ငှက်ကလေး တွေရဲ့ တွတ်ထိုးသံကို ကြည်နူးနေမိ သည်။ 

-----------

မင်းကိုခါး (ကွမ်းခြံကုန်း) - နေပုလဲရီရေ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ကောက်ရိုးတွေနှင့်လုပ်သည့် ပေါင်မုန့်အဝါတွေအကြောင်း ပြန်ပြောပြပါ

 

စုံနံ့သာမြိုင်ဦးကျော့၏ ပန်းပိတောက်ကဲ့သို့ ရွှေဝါအဖူးဖြင့်မွှေးမြသော၊ ပန်းချီစံတိုး၏ ဆီဆေးကဲ့သို့ စိမ်းပျစ်သော အရွက်တို့ဖြင့် အေးမြ ပိတောက်ပင်ကြီးအောက်မှာ ပွေ့ဖက်ခဲ့ရသော နွေရက်များသည် ပိတောက်ပင်၏ နောက်ဆုံးရက်များ ဖြစ်သည်ကိုတော့ နောက်မှသာ ကျွန်တော်သိနိုင်ခဲ့ပါသည်။ စိမ်းသောဝါသော မွှေးသော အေးသော ပိတောက်ပင်ကြီးအောက်မှာ ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံး၊ ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုး၊ ငါးပုပ် ခြောက်ဆီဆမ်း၊ တောင်လေတဖြူးဖြူးနှင့် ဆရာမြ၏ အက်ဆေးစာအုပ်ကြီးမှာ နစ်မျောခဲ့ရခြင်းသည် ကျွန်တော့်အဖို့ နွေရာသီသည် ခမ်းနားဆန်းကြယ်လျှက်ရှိသည်။ ရသပြည့်လျှမ်းသော အတွေးတို့ဖြင့် လွမ်းမောပြီး မိုးအောက်မြေလွှာကိုလည်း တစ်မေ့တစ်မျှော်ကြီး ငေးမိစေသည်။ ဟိုးဆီမှာ ချောင်းကောကလေးတွေရှိသည်။ ဟိုးဆီမှာတော့ ထုံးဖွေးဖွေးနှင့် စေတီအိုကလေးရှိသည်။ တောတန်း၊ စားကျက်မြေ၊ ဆည်းလည်းသံ၊ ဟိုမှာ ... သည် မြေမဟီပေါ်က ကွေ့ကွေ့ ကောက်ကောက် လမ်းကြောင်းကလေးမှာ ဖုန်တထောင်းထောင်းနှင့် မောင်းနှင်နေသည့် နွားလှည်းကလေးတစ်စီး။ ဆရာကြီး သခင်ဘသောင်း၏ “ပန်းသာမစာအု’ ကဲ့သို့ သနားစဖွယ် “အု” ဆိုသော မြန်မာမကလေးတစ်ဦးသည်ကော၊ သည်လှည်းကလေးပေါ်မှာ ပါလာသလား။ လှည်းက တောင်ဘက်ဆီက မြစ်ဆိပ်ဆီသွားနေတာလား။ ကမ်းဆိပ်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကို စောင့်သလို လှေကလေးတစ်စင်း ဆိုက်ကပ်ကောင်း ဆိုက်ကပ်ထားနေမည်။ မြစ်ပြင်ပေါ်ကိုတော့ လေတိုက်ပြီးကြွေလွင့်လာသည့် သရောရွက်နီနီတွေက ပျံဝဲလွင့်ကျလာနေကြသည်။

----

ခက်မာ - စီးဆင်းနေသော မိုးတိမ်များ

အေးမြနေသော သစ်သားကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း အိမ်ရှေ့တည့်တည့်က အုန်းပင်ခွကြားမှာငြိနေသည့် ဖိုးလမင်းကိုမြင်လျှင် အဘွား ဟိုမှာ လမင်းကြီးလှလိုက်တာ ++ ဆိုသောစကားကို လသာညတိုင်း ပြောမိသည်။ အဘွားကလည်း မပျက်မကွက် ခေါင်းထောင်ကြည့်ကာ ဟုတ် ပလှလိုက်တာဟု တစ်လုံးမလွဲ ပြောနေကျ။ ထိုစဉ်က မသိခဲ့ပေမယ့် ထိုကြမ်းပြင်၏အေးစက်စက်အရသာ၊ ထိုကြမ်းပြင်မှာ သုတ်လိမ်းဖို့ ရေနံချေး အဆယ် ထွက်ရသော ခရီးစဉ်တွေ၊ ထိုကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လူးလှိမ့်ရင်း နားထောင်ခဲ့ရသော ပုံပြင်တွေ၊ ရှူခဲ့ရသော အဘွားကိုယ်မှ နံ့သာဖြူ၊ ကရမက်နံ့တွေ၊ အဘွားခေါင်းထောင်ကြည့်ခဲ့သော လမင်း၏ ရောင်ခြည်တွေက ကျွန်မတို့ ဘဝတွေကို ကိုယ်စိတ်ဝင်စားရာ၊ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ဘဝတွေဆီရောက်အောင် မောင်းနှင်ပို့ဆောင်လာခဲ့ကြတာ ဖြစ်သည်။

အခုအချိန်မှာတော့ ကျွန်မကျောအောက်မှာ စပရိန်မွေ့ရာ ရှိသည်။ ကျွန်မ လှမ်းမြင်နေရသည့် ပြတင်းပေါက်အပြင်မှာ တစ်ထွာလောက်ထူသော နှင်းလွှမ်းမြေပြင်ရှိသည်။ ကျွန်မခြေချလိုက်လျှင် နူးညံ့နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကို ပေးသည့် ကော်ဇောနုနုရှိသည်။ အခန်းနံရံမှာ ကပ်ထားသည့် အမွှေးရနံ့ထည့်ထားရာ လျှပ်စစ်ပုလင်းမှ ကျွန်မမသိသော ပန်းရနံ့တစ်မျိုးကို ထုတ်လွှတ်ပေးနေသည်။