မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၀

ယခု ကျွန်ုပ် မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၀ ကို ဖတ်နေပါ၏။ 

လောဘကြီးတော့ ဟိုဟာလည်းဖတ်ချင် ဒီဟာလည်းဖတ်ချင်၊ ရှေ့ရောက်လိုက်၊ နောက်အပုဒ်ကျော်ဖတ်လိုက်။ အားလုံးမှာ ဖတ်ချင်စရာလေးတွေချည့် ဖြစ်၏။

ရှေ့ပိုင်းမှ အက်ဆေးများကို ကျွန်ုပ် ခပ်ငယ်ငယ် ၈ တန်းကျောင်းသားဘဝ ကတည်းက အထက်တန်း စိတ်ကြိုက် စကားပြေစာအုပ်ထဲ၌ ဖတ်ဖူးခဲ့ပြီး ဖြစ်၏။ ထိုအထဲတွင် ဇော်ဂျီ - ပုဂံမြို့ဟောင်းနှင့်ကျွန်တော်၊​ မင်းယုဝေ - ဦးရာကျော် ကောင်းမှု၊ တက္ကသိုလ်မင်းမော် - စေတနာ သို့မဟုတ် ဝေဒနာ၊ တက္ကသိုလ်ဝင်းမွန် - ဆားဒယ်၊​ မောင်ဖေသန်း - စလောင်းဖုံးတချပ် စသည်တို့ပါ၏။ ဇေယျ၏ ကောက်ရိုးနွယ်ကို ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ်၊ မြသန်းတင့် ၏ တမာနုချိန်စစ်တမ်းကို အသက် ၃၀ လောက် စသည်ဖြင့် ဖတ်ဖူးခဲ့၏။ ဆရာမြ၏ တမာနုချိန်စစ်တမ်းကိုမူ ဘယ်နှစ်ခေါက် ရှိပြီမှန်း မသိတော့ပါ။

 

ဆက်ရက်က ထန်းရည်မူးပြီး ပေါက်ပင်ပေါ်တွင် ကျူးကျော်တဲ ဆောက်နေဆဲ။

သဇင်ကြွင်းက ဖန်ခွက်ထဲမှ နောက်ဆုံးနှင်းစက်ကို အငမ်းမရ မော့နေဆဲ။

ကျေးဖိုက ကျေးမ၏ မီးနေခန်းနားတွင် တရစ်သီသီ။

တနှစ်လုံး အလေလိုက်နေသော မာဃကြယ်သည် အချစ်ဦးစန္ဒာဆီကို မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ပြန်ကပ်ချိန်။

 

လှလိုက်တဲ့စာကလေးတွေခင်ဗျာ။

ထိုစာကြောင်းလေးများကို ကျွန်ုပ် ဘယ်နှစ်ခါ ဖတ်ဖတ် မဝ။ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ပြန်ဖတ်ဖတ် ရိုးမသွား။

 

ကျွန်ုပ်ငယ်စဉ်က ဇေယျ၏ ရွာဓလေ့၊ လူ့ဓလေ့၊ စာဓလေ့ပါ အက်ဆေးလေးများကို အကြိမ်ကြိမ် ဖတ်၏။ ရိုးမသွားချေ။ ဖတ်လို့ အရသာရှိသော စာများ ဖြစ်၏။

 

ယခုခေတ်ပေါ် စာရေးဆရာများ၏ အက်ဆေးများမှာလည်း ဖတ်လို့ကောင်းပါသည်။

အဲငြိမ်းသာ ၏ ‘ပြာ’ အက်ဆေးကလေးမှာ လှ၏။

 

သို့သော်လည်း အရင်တစ်ခါ ပြောခဲ့ဖူးသည့် စာအုပ်လို အကျအပေါက်လေး နည်းနည်းပါးပါးတော့ ရှိပေသပေါ့။ ဤအမှားမှာ စာစီသူ၏ အမှားဖြစ်ပါသည်။ စီထားသောစာကို proof ပြန်ဖတ် မဖတ်တော့ ကျွန်ုပ် မသိပါ။ စာစီသူက မှားလျင်တောင် proof ဖတ်သူ မြင်ဘို့ ကောင်းပါသည်။

 

ယခုအမှားမှာလည်း ယခင်တစ်ခါကကဲ့သို့ပင် အဖြတ်အတောက် အမှား ဖြစ်၏။ စာစီသူသည် မြင်စိုင်း ငါးစီးရှင်ကျော်စွာ နှင့် ကာချင်းတို့ကို မသိဆိုလျှင် အထက်တန်းရောက်သည်ထိ ပညာမသင်ခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်ရမည်။ အဲလေ၊​ ဘွဲ့ရပြီးသူလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်ပါမည်။ သို့သော် ဘွဲ့ရဆိုတိုင်းလည်း ငါးစီးရှင်ကျော်စွာကို သိလိမ့်မည်ဟုလည်း မမျှော်လင့်ရဲပါ။ တော်ကြာ ငါးစီးရှင်ဆိုလို့ ဘယ်ငါးကိုစီးတာလဲ။ ငါးခူလား ငါးရံ့လား၊ အင်း ငါးမန်းတော့ မဖြစ်လောက်ပါဘူး။ ဝေလငါးကလည်း ကြီးလွန်းတယ် စသဖြင့် မေးခွန်းထုတ်နေမှာ စိုးရသေးသည်။

 

အနှီ လုံကလေး/လုံမကလေးသည် ကာချင်းကိုလည်း သိပုံမရ။ ထို့ကြောင့်သာ သူတွေးမိတာ လျှောက်ဖြတ်လိုက်တာ ဖြစ်၏။

မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၀၊ စာမျက်နှာ ၁၇၊ မောင်အာယု ၏ မြန်မာ့တေးသံအက်ဆေး

စာအုပ်ပါအတိုင်း ရေးပြရလျှင် -

“ပင်းယတစီးရှင်သီဟသူမင်းမြတ်ကိုယ်တော် တိုင်ပင်ကာ ချင်း-မည်သော သီချင်းဆန်းတစ်မျိုး အထင်အရှား ထွင်ခဲ့လေသည်။” ဟူ၏။

 

 အကယ်၍ ဤအက်ဆေးကို ဆရာကြီးပီမိုးနင်း ရေးသည်ဖြစ်အံ့။ ပုံနှိပ်စာအုပ်တွင်လည်း ဤကဲ့သို့ ပါလာသည်ဖြစ်အံ့။ အကယ်၍သာ ထိုစာကို ဆရာကြီးဖတ်ရပါက ပုဆိုး ခါးတောင်းကျိုက်လျက် ဒေါနှင့်မောနှင့် စာအုပ်တိုက်ကို ရောက်လာပြီး “ဟေ့ ဘယ်ခွေးမသားဘုရင်က ဘယ်သူ့ကိုသွားတိုင်ပင်ပြီး ချင်းကို ရေးသတုံးကွ” ဟု ဓားကြိမ်းကြိမ်းမှာ သေချာလှတော့၏။ ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်။

 

ဖြစ်ရမည်မှာ “ပင်းယ တစီးရှင်သီဟသူမင်းမြတ် ကိုယ်တော်တိုင်ပင် ကာချင်းမည်သော သီချင်းဆန်းတစ်မျိုး အထင်အရှား ထွင်ခဲ့လေသည်။” ဟု ဖြစ်၏။

 

ဤမျှဆိုလျှင် ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာစာ၌ အဖြတ်အတောက်မှားပါက မည်မျှ သောက်ကျိုးနည်းသွားတတ်သည်ကို အသင်တို့ သတိပြုမိလောက်ပါပြီ။

 

စာမျက်နှာ ၁၈ ၌မူ ‘မဏိကက်’ ပြဇာတ်ကို ‘မဏိကတ်’ ဟု ကကြီးသတ်ရမှန်းမသိ၊ တဝမ်းပူ သတ်ရမှန်းမသိ သတ် ထားတာ ဖြစ်၏။ ယခုခေတ်၌ လူအများရေးနေကြသည့် စာအရေးအသားများဖြစ်သော ‘ကျောင်းတက်သည်’ ကို ‘ကျောင်းတတ်သည်’၊ ‘လုပ်တတ်သည်’ ကို ‘လုပ်တက်သည်’ ဟူသည့် ပေါက်တတ်ကရ၊ ဗလချီးနမ်း၊  အရေးအသားမျိုး ဖြစ်ကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မလိုပါချေ။

 

ထိုဆောင်းပါးပင် စာမျက်နှာ ၂၁ ၌လည်း ခုနှစ်ကိုမှားရေးထား၏။ “သက္ကရာဇ် ၁၅၅၀ ပြည့်လောက်တွင်ပေါ်ပေါက်သော မော်လမြိုင်မှ အငြိမ့်မင်းသမီး . . . .” ဆိုရာ ထိုခေတ်လောက်ကဆိုလျှင် ထိုခုနှစ်မှာ ၁၂၅၀ သာ ဖြစ်ရပါမည်။ မြန်မာ သက္ကရာဇ်မှာ ၁၄၀၀ တောင် မရောက်သေး။ အင်္ဂလိပ်နှစ်ဆိုလျှင်လည်း ၁၅၅၀ ဆိုသည်မှာ စောလွန်းနေသေး၏။

 

ထိုစာမျက်နှာ ၂၁ မှာပင် ‘ချင်းဖဝေး၊ ပဒကုလ၊ ဆင်ကဲဘို့မယ်၊ . . . ‘ ဟု ပါရှိလေရာ ဤတွင်လည်း ကျွန်ုပ်က ‘ပဒကုလ’ မဟုတ်။ ‘ပဒကုသလ’ ဟုသာ ထင်ပါသည်။

 

ထိုစာမျက်နှာ ၂၁ မှာပင် ဝတ္ထုများကို ‘ရွှေပြည်စိုး၊ တင်တင်မြ၊ ချဉ်ပေါင်ရွက်သည်မောင်မှိုင်း၊ စံပယ်ပင်၊ . . . . ‘ ဟု ဖော်ပြထားရာ ‘တင်တင်မြ’ ဝတ္ထုကို ကျွန်ုပ် မကြားစဖူးပါ။ ကျန်ဝတ္ထုများအားလုံးကို ဖတ်ဖူးပါသည်။ သိသူများ ပြောပြကြပါကုန်လော့။

 

နောက်တစ်ခုမှာ ကျွန်ုပ် ဒေသကောလိပ် ကျောင်းသားဘဝကတည်းက စွဲလန်းခဲ့ရသော ဇေယျ ၏ ‘ကောက်ရိုးနွယ်’ ဖြစ်၏။ ဤတွင်မူ နက္ခတ်ကို မှားရေးထားတာ ဖြစ်၏။ နက္ခတ်နာမည်က ‘ပြုဗ္ဗာ ဘရဂုဏ္ဏီ’ နှင့် ‘ဥတ္တရာ ဘရဂုဏ္ဏီ’ တို့ ဖြစ်ပြီး ဦးကျော့ကမူ ‘ဘရဂုဏ္ဏီ’ ဟုသာ စပ်ဆိုထား၏။ ဤသည်ကို စာမျက်နှာ ၂၄ တွင် ‘ဘရဝုဏ္ဏီ’ ဟု ရေးထားရာ ပထမသော် ငင့် - ဘာဂျီးဘာလိမ့် ဟု ကျွန်ုပ်ပင် အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်သွားသေး၏။ နောက်မှ ‘ဘရဝုဏ္ဏီ၊ ယုဂန်နန်း၊ ယုန်စန်းငယ်မှီ’ ဆိုမှ ‘ဘရဂုဏ္ဏီ’ ကို ပြောမှန်းသိရ၏။ ‘ဂ’ ကို ‘ဝ’ မှတ်ပြီး ရေးတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

 

နောက်တစ်ခု ငြိမ်းကျော်၏ တရားဦးနာရသူ အက်ဆေးတွင်လည်း စာမျက်နှာ ၁၁၉ ၌ ‘သုံးလူ့ရှင်ပင်၊ ကျွန်းထိပ်တင်’ မဟုတ်ပါ။ ‘သုံးလူ့ရှင်ပင်၊ ကျွန့်ထိပ်တင်’ ဖြစ်၏။ အကျွန့်ထိပ်ပေါ်တင်ထားရပါသော မြတ်စွာဘုရားဟု အဓိပ္ပာယ်ရ၏။ ထိုစာမျက်နှာ၌ပင် ‘ဥပကနှင့် စာပါအကြောင်းကို ဖတ်ရင်း ပြုံးရသည်။’ ဆိုသော စာကြောင်းကိုဖတ်ပြီး ကျွန်ုပ်မှာ ငါးသလောက်ပြုံး ပြုံးရ၏။ ထိုစာစီသော ကန်ကလေး ကန်မကလေးများသည် (အဲလေ ကောင်ကြီး၊ ကောင်မကြီး များလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်ပါမည်။) ဥပကနှင့် မဆာဝါဇာတ်ကိုလည်း မဖတ်စဖူး။ ဥပက ဆိုလိုက်သည်နှင့် နောက်တွင် မဆာဝါ လာမည် ဆိုတာကို မြန်မာစာ ဖတ်ဖူးသူတိုင်း သိသည်။ ဘာမှ မှားစရာအကြောင်းမရှိ။ ဒိုးစ်ခ

 

သုမောင်၏ နတ်ဝတ်ပုဆိုး တိမ်မီးခိုး အက်ဆေး၊ စာမျက်နှာ ၁၆၂ တွင် ‘ရှင်မွေးလွန်း - မင်းနန္ဒာ’ ဟု စာလုံးပေါင်းထား၏။ ရှင်မွေးလွန်း ဆိုတော့ ဧကန္တ ကလေး ၂ ဒါဇင်လောက်မွေးထားသည့် မိန်းမ ဖြစ်ရမည်။ ဤသည်မှာလည်း လူအများ ပါးစပ်ဖျား၌ ပြောနေကြသည့်အတိုင်း ရေးထားတာ ဖြစ်၏။ ‘ရှင်မွေးလွန်း’ မဟုတ်၊ ‘ရှင်မွေ့နွန်း’ ဖြစ်၏။

 

 

ယခု ကျွန်တော် မြန်မာအက်ဆေး ၁၀၀ ကို ၁၄ - ၅ ပုဒ်၊ အပုဒ် ၂၀ လောက်သာ ဖတ်ရပါသေးသည်။ အချိန်အားရသရွေ့ လှန်ဖတ်၏။ သို့သော် အချိန်အားကလည်း ရှားလှသဖြင့် စိတ်ရှိတိုင်း မဖတ်နိုင်။

 

အက်ဆေးကောင်းကလေးများကို စုစည်းပေးသည့်အတွက် စိတ်ကူးချိုချိုကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

အကျအပေါက်ကလေးများကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါသည်။

နောင်ထုတ်ဝေမည့် စာအုပ်များတွင် အကျအပေါက်မပါလျင် ကောင်းလေစွ ဟု ဆန္ဒပြုမိပါသည်။

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၅ မတ်လ၊ ၂၀၂၅

ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူခြင်းသည် ကမ္ဘာလောကကြီး သာယာလှပအောင် ကူညီရာရောက်သည် ဆိုခြင်းအကြောင်း

ဟိုတစ်နေ့က ကျွန်ုပ်တို့ စာသင်ခန်းများ၌ အမှိုက်ကျန်ခဲ့သည့်ကိစ္စ ပြောဖြစ်ကြ၏။

အများကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ တခန်း၌ သင်သည့်စားပွဲပေါ်၌ တစ်သျှူးကျန်ခဲ့၏။

ကျွန်ုပ်အခန်း၌မူ အတော်ဆိုးပါသည်။ သွားကြားထိုးထားသည့် အတံလေး (dental floss) ကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

တစ်သျှူးဟူသည် နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်က ထွက်လာသည့် အရည်များကို သုတ်ထားတာဖြစ်၍ ညစ်ပတ်မည်။ မည်သူ ကိုင်ချင်ပါမည်နည်း။

သွားကြားထိုးတံဟူသည် သွားကြားထဲကို ထိုးထားသည့် အတံဖြစ်၍ ဒက်ဖနိတ်လီး ညစ်ပတ်မည်။ မည်သူ ကိုင်ချင်ပါမည်နည်း။

 

 ဤသည်မှာ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်ယူခြင်း အစ်ရှူး ဖြစ်သတည်း။

 

(စာသင်ပြီးသွားသည့်အခါ အခန်းကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်သူ ရှိ၏။ သူတို့ ဘယ်လိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်သလဲ မသိပါ။ အခန်းကတော့ တိုးပြီး သန့်ရှင်းမသွားပါ။ ထို့ကြောင့်သာပင် သွားကြားထိုးတံနှင့် တစ်သျှူးတို့ ကျန်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါလော။)

 

အသင်တို့သည် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာလောကကြီး သာယာလှပအောင် ကူညီကြပါကုန်လော့။

အကယ်၍သာ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူမည်ဆိုပါက မနေ့က ပြောခဲ့သည့် အာပုပ်စော်နံသည့်ကိစ္စလည်း တစ်ခါတည်း ဖြေရှင်းပြီးသား ဖြစ်သွားပါလိမ့်မည်။

 

တာဝန်ယူခြင်းသည် အတော်ကျယ်ပြန့်၏။

ကျွန်ုပ် အသက် ၁၄ နှစ်သားလောက်က မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်ထဲ၌ “မဂျိုးကို ဘယ်လိုပြောရပါ့” ဟူသည့် ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ် ဖတ်ခဲ့ရဖူးပါသည်။ မည်သူရေးမှန်း မမှတ်မိတော့ပါ။ ဝတ္ထုမှာ မိန်းမယူထားပြီး တာဝန်မယူသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက် အကြောင်းဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။ ဝတ္ထုကိုပင် ကောင်းကောင်း မမှတ်မိတော့သော်လည်း ထိုဝတ္ထုထဲ၌ပါသည့် စာကြောင်း လေးတစ်ကြောင်းကိုမူ အနှစ် ၅၀ လောက်ကြာသည့်တိုင် ရင်ထဲ စွဲကျန်နေပါသေးသည်။

“ယောက်ျားဆိုတာ လုပ်ပြီးရင် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူတတ်ရတယ်ကွ” ဟူသော စကား ဖြစ်၏။ ကျွန်တော်မမှားဘူး ဆိုလျင် ညီဖြစ်သူက သူ့အစ်ကို ကို ပြောတာဖြစ်၏။

 

ကျွန်ုပ်ကမူ သားကို ယောက်ျားကောင်းတို့ လက္ခဏာ၌ တာဝန်ယူတတ်ခြင်းလည်း တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်ကြောင်း အမြဲ ပြောပြလေ့ရှိ၏။ လမ်းသွားသည့်အခါ၊ အလ္လာပ သလ္လာပ ပြောသည့်အခါ၊ အကြောင်းတစ်ခုခု ရှိသည့်အခါ ကြုံလျင် ကြုံသလို ပြောပြ၏။ လူဖြစ်လာလျင် ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူတတ်ရမည်။ ကိုယ့်ကြောင့် တခြားသူ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး မဖြစ်စေရ။ ကိုယ့်ကြောင့် တခြားသူ အနှောက်အယှက် မဖြစ်စေရ။

 

စားပြီးသားပန်းကန်များကို ကိုယ့်ဘာသာ (ချက်ချင်း) ဆေးခြင်း၊ ကိုယ်စားသောက်ထားသည့် နေရာကို ကိုယ့်ဘာသာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ခြင်း၊ ကိုယ်တက်သွားသည့် အိမ်သာကို သေချာစွာ ရေလောင်းချ၊ ဆေးကြောခဲ့ခြင်း၊ အမှိုက်ကို ဟိုပစ် ဒီပစ် မပစ်ဘဲ အမှိုက်ပုံးထဲသို့သာ ပစ်ခြင်း၊ အပေါ့သွားသည့်အခါ ဆီးစက်များ ဟိုဟိုဒီဒီ မစင်စေဘဲ သေချာကျနစွာ ပန်းခြင်း (ရှေ့တိုးလျက် အနီးကပ်ပြီးပန်းပါ)၊ ပစ္စည်းများကို အသုံးပြုပြီးသည့်အခါ သူ့နေရာသူ နေရာတကျ ပြန်ထားခြင်း၊ AirCond, Water heater စသည်တို့ကို သုံးပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ပြန်ပိတ်ခဲ့ခြင်း စသည်တို့သည် နေ့စဉ်လူနေမှုဘဝမှ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ် ယူခြင်းများ ဖြစ်၏။

 

ထို့ထက်ပိုအရေးကြီးသည်မှာ မိမိဘဝအတွက် တာဝန်ယူမှု ရှိတတ်ရခြင်း ဖြစ်၏။

မိဘများ၏ တာဝန်မှာ ကျောင်းထားပေးခြင်းဖြစ်၏။

သားသမီးများ၏ တာဝန်မှာ ကျောင်းတွင် သင်ကြားပေးသမျှ သေချာကျနစွာ လေ့လာ သင်ယူခြင်း ဖြစ်၏။

 

ကျောင်းသာတက်လာသည်၊ ဘာမှ သိမလာ တတ်မလာခဲ့ဆိုလျှင် အချိန်ကုန်ရကျိုး၊ ပိုက်ဆံကုန်ရကျိုး၊ ကျောင်းသွားရကျိုး နပ်ပါမည်လား။

ကျောင်းဆိုတာ မည်ကာမတ္တ သွားအချိန်ဖြုန်းနေရမည့် နေရာမဟုတ်။ ကျောင်းမှာ သိစရာ၊ မှတ်စရာ၊​ တတ်စရာတွေ အများကြီးရှိသည်။ ယူတတ်မည်ဆိုပါက လေ့လာစရာ သင်ယူစရာတွေ မကုန်နိုင်အောင်ရှိသည်။

ကျောင်းဆိုတာ စာတစ်ခုတည်း သင်ပေးတာမဟုတ်။ စာသင်တာကို အဓိကထားလျက် လူ့လောကမှာ နေနည်းထိုင်နည်း၊ လူတွေနှင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံနည်း၊ ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာ အဘယ်နည်း၊ လူတွေ၏ ဓလေ့ထုံးစံတွေက ဘာတွေ ဖြစ်သနည်း၊ အားလုံးပါသည်။

 

ငယ်စဉ်ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ကျောင်း၌ အချိန်ကုန်စေခြင်းမှာ ဘာမှ လုပ်စရာမရှိ၍ ပြီးပြီးရောဆိုပြီး ပို့ထားခြင်းမဟုတ်။ လူကြီးတွေက အလုပ်လုပ်နေရသဖြင့် မအားလပ်သောကြောင့် ကျောင်းပို့ပြီး ခလေးထိန်း ထားခိုင်းခြင်းမဟုတ်။

အသက် ၁၈၊ ၂၀ ကျောင်းကထွက်ပြီး လူ့ဘဝထဲ စတင်ဝင်ရောက်လာသည့်အခါ လူ့လောကကို ဘယ်သို့ရင်ဆိုင်ရမည်၊ မိမိဘဝကို ဘယ်ကဲ့သို့ တည်ဆောက်ရမည်။ လူ့လောကကို ဘယ်လိုကောင်းကျိုးပြုရမည်၊ လူတကာက အော့ကြောလန် သူမဖြစ်အောင် ဘယ်လိုနေရမည်စသည် အားလုံးကို ကျောင်းမှာကတည်းက လေ့လာသင်ယူ၊​ လေ့ကျင့်သင်ကြား ပေးလိုက်ရမည်။ လေ့လာသင်ကြား လာခဲ့ကြရမည်။

 

ကျောင်းကထွက်လာပြီး များမကြာမီပင် အိမ်ထောင်ပြုကြတော့မည်။ အိမ်ထောင်ပြုသည့်အခါ လင်ဖြစ်စေ၊ မယားဖြစ်စေ အိမ်ထောင့်တာဝန်ကို ဒိုးတူဘောင်ဖက် ထမ်းရွက်ကြရမည်။ လင်သည်လည်း လင်အလျောက်၊ မယားသည်လည်း မယား အလျောက် တာဝန်ကျေပွန်ကြမှသာလျင် သာယာချမ်းမြေ့သော အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်ဆောက်နိုင်မည်။

 

အိမ်ထောင်ပြုပြီဆို ကလေးကလည်း လိုချင်အုံးမည်။ ကလေးလိုချင်လျှင် ယူလို့ရပါသည်။ သို့သော် ကလေးယူပြီး ဒီအတိုင်း ပစ်ထားလို့မရ။ မိမိသားသမီးများကို လူတစ်လုံး သူတစ်လုံး ဖြစ်လာအောင် သားကောင်း သမီးကောင်း ကလေးများဖြစ်လာအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးဘို့ တာဝန်ရှိ၏။

 

ဤဒွန္နယာကြီးမှာ သားသမီးများ မွေးထားပြီး ငါ့လက်ကလွတ် ဗြွတ် လုပ်ထားသူတွေ အများကြီးရှိသည်။ ကျွန်ုပ် လက်တစ်ကမ်း၌ပင် ရှိပါသည်။ ကျွန်ုပ် လက်ကိုတံတွေးဆွတ်ကာ နားရွက်ကို အခုချက်ချင်း ဆွဲပြနိုင်ပါသည်။ ၎င်းတို့မှာ သားသမီးမွေးဘို့လောက်ပဲသိသည်။ ကိုယ့်သားသမီးကိုယ် ဘာတစ်ခုမှ တာဝန်မယူ။ အင်မတန် အံ့ဩစရာကောင်းသူများ ဖြစ်ပါပေ၏။

 

သားသမီးများကို လူတလုံးသူတလုံး ဖြစ်လာအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးဘို့ဆိုတာ သိပ် လွယ်ကူလှသည့် အလုပ်မဟုတ်။ သို့အတွက် ကိုယ့်သားသမီးများကို လူလားမြောက်အောင် ဘယ်လိုပြုစုပျိုးထောင်ရမည်ကို လေ့လာ သင်ယူထားသင့်၏။ ဤနေရာမှာ မိဘများ၏ အခန်းကဏ္ဍသည် အလွန်အရေးပါလှ၏။ အကယ်၍သာ မိမိ၏ မိဘများက မိမိကို စနစ်တကျ ပြုစုပျိုးထောင်ပေးပါမူ မိမိက မိဘများ၏ သွန်သင်ဆုံးမမှုများကို အတုယူ မှတ်သားလို့ ရ၏။

 

ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနေ၊ ဖြစ်ကတတ်ဆန်းစား၊ ဘဝကို ကဖြဲကရုန်းနှင့် နေသွားသည့် မိဘများ၏ သားသမီးများကား အင်မတန်မှ ကံဆိုးသူများ ဖြစ်တော့၏။ ထိုသားသမီးတို့သည် အဘယ်ကဲ့သို့ မိဘတို့၏ ပြုစုပျိုးထောင်မှုကို အတုယူရ ပါမည်နည်း။ ထိုသားသမီးများ မိဘဖြစ်လာသည့်အခါ ၎င်းတို့မွေးထားသည့် သားသမီးများကို အဘယ်ကဲ့သို့ ပြုစုပျိုးထောင် ပေးပါမည်နည်း။

 

နောက်တစ်ခုမှာ မိမိအလုပ်အတွက် တာဝန်ယူခြင်း ဖြစ်၏။

သည်အလုပ်လုပ်ဖို့ ကိုယ့်ကို လခပေးထားသည့်အတွက် ခိုင်းသည်ဖြစ်စေ၊ မခိုင်းသည်ဖြစ်စေ သည်လခနှင့် ထိုက်တန်အောင် လုပ်ပေးဘို့မှာ ကိုယ့်တာဝန်ဖြစ်၏။ သည့်အတွက် ကိုယ်ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိထားရမည်။ သိအောင် လေ့လာရမည်။ မလုပ်တတ်လျှင် လုပ်တတ်အောင် လေ့လာသင်ကြားရမည်။ ဤသည်မှာ ကိုယ့်တာဝန် ဖြစ်၏။

 

စိတ်ပျက်စရာကောင်းသည်မှာ တန်ရာတန်ကြေး ပေးထားပါလျက် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်ပေးသွားတတ်သူများ ဖြစ်၏။ ထိုကဲ့သို့သောသူများနှင့် ကြုံရသူများမှာ များစွာ စိတ်ညစ်ရ၏။

 

တစ်ခါက ကျွန်တော့် အဲယားကွန်း မအေးတော့၍ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ညွှန်းသည့် အဲယားကွန်းသမားကို ခေါ် ပြင်၏။ အဲယားကွန်းမှ ယူနစ်တစ်ခုကို ဖြုတ်ပြလျက် ဒါမကောင်းဘူး၊ လဲရမယ်ဆိုသဖြင့် လဲပေ့ါဗျာဟု လဲခိုင်းလိုက်၏။ ပစ္စည်းအသစ်တပ်ပြီးတော့လည်း မအေး။ နောက်ပြီးတော့ အာ - ဘာဖြစ်လို့ဆိုလား ထပ်လုပ်ပြန်၏။ ဒါလည်း မအေး။ ကျွန်ုပ်မှာ နေရင်းထိုင်ရင်း စင်းဒေါ်လာ ၅၀၀ ခန့် ကုန်သွား၏။

 

နောက် အင်တာနက်ကရှာပြီး ကန်ထရိုက်တာတစ်ယောက်ကို ခေါ်တော့ ငင့် - နင့်အဲယားကွန်းကြီးက ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ အေးစရာအကြောင်းမရှိတော့ဘူး။ အသစ်လဲမှရမယ်။ အသစ်လဲချင်ရင် ဟောဒီမှာ ငါ့လိပ်စာ ဟု name card ပေးပြီး ပြန် သွား၏။

 

ကျွန်ုပ်မိတ်ဆွေ၏ အဲယားကွန်းသမားသည် သူမသိသည့်ကိစ္စကို မသိဘူး မပြောဘဲ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်၊ စိတ်ထင်တာတွေ လျှောက်လုပ်၏။ အဲယားကွန်းမို့ တော်တော့သည်။ လူနာဆို မခက်ပါလား။ အဲလေ အဲသလို ပေါက်တတ်ကရတွေ လျှောက်လုပ်သည့် ဆရာဝန်များကြောင့် မသေသင့်ဘဲ သေကြရသည့် သတင်းများမှာလည်း မကြားချင်မှ အဆုံး။

 

မည်မျှတာဝန်မဲ့လိုက်ပါသနည်း။

 

တာဝန်ယူတတ်သူများချည်းသာဆိုလျှင် ဤကမ္ဘာလောကကြီး အတော့်ကို သာယာလှပါ သွားပေလိမ့်မည်။

အသင်သည် တာဝန်ယူတတ်သူဖြစ်ပါက နိုင်ငံ့သားကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာပါလိမ့်မည်။

 

မင်းကွန်းဆရာတော်ဘုရားကြီးကတော့ “တာဝန်သိသူမှာ တာဝန်ရှိပါတယ်” ဆို၏။

 

အသင်တို့သည် တာဝန်သိသူများ၊ တာဝန်ယူတတ်သူများ ဖြစ်ကြပါစေကုန်သတည်း။

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၃ မတ်လ၊ ၂၀၂၅

နေ့ခင်း ၃း၀၃ နာရီ

ပါးစပ်မနံခြင်း ယဉ်ကျေးမှု

ကျွန်ုပ်ငယ်စဉ် သိုင်းဝတ္ထုတွေ ဖတ်တုံးက ထူးဆန်းသော သိုင်းကျင့်စဉ်တစ်ခု ပါ၏။ ထိုအရာကား အခြားမဟုတ်။ နံသမျှအရာအားလုံး၊ အပုပ်အစပ်အားလုံးကို အမြဲစားရ၏။ ထိုအခါ ဝမ်းတွင်း၌ အပုပ်နံ့များ ခိုအောင်းနေ၏။ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦးသိုင်းချသောအခါ အနှီသိုင်းဆရာကား လက်တွေခြေတွေ ဘာကိုးယိုးကားယားမှ အု၊ အ၊ ဒု၊ ခွ လုပ်နေစရာ မလို။ ခါးပါးလက်ထောက်လျက် ပါးစပ်ကို အသားကုန်ဖွင့်ကာ ဗိုက်ထဲမှ လေများအားလုံးကို မိမိ၏ရန်သူ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ ဝူးကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်ရ၏။ ထိုအခါ တစ်ဖက်ရန်သူမှာ ၎င်း၏ ခံတွင်းမှ ထွက်လာသော အနံ့ဆိုးကြီးကြောင့် မူးမေ့လဲကျ သေဆုံးရလေသော ဟူ၏။ ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်။

 

ကျွန်ုပ်က သင်တန်းပို့ချရတာဆိုတော့ (ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊​ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ) မ,တစ်ရာသားများနှင့် ဆက်ဆံရ၏။ အချို့တာဇံများမှာ ကိစ္စတစ်ခုခုရှိပြီဆိုလျင် ဖက်နမ်းတော့မတတ် အနားကပ်လာလေ၏။ ၎င်းတို့မှာ အာပုပ်စော်နံသူများ ဖြစ်ပါက ကျွန်ုပ်မှာ အလွန် ဒုက္ခရောက်၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်ထံပါးမှ အနည်းဆုံး ၁ မီတာခွာပြီး ရပ်ကြရန် မေတ္တာရပ်ခံ ရ၏။ အာပုပ်စော်နံသူများကား စကားပြောသည်ဖြစ်စေ မပြောသည်ဖြစ်စေ ပါးစပ်မှ အသက်ရှူထုတ်လိုက်လျင်ပင် အလွန် အင်မတန် နံလေတော့၏။

 

ကျွန်ုပ် တစ်ခုသတိထားမိသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့တိုင်းပြည်၏ အရှေ့မြောက်ဘက်၊ အိမ်နီးချင်း တိုင်းပြည်ကြီးမှ တာဇံများဆို အားလုံးလိုလို အာပုပ်စော် နံကြလေ၏။ ကျွန်ုပ်ထင်တာ မမှားဘူးဆိုလျှင် ၎င်းတို့သည် အထက်ဖော်ပြပါ သိုင်းဝတ္ထုထဲမှ ထို အနံ့ဆိုးဂိုဏ်းကြီး၏ ဂိုဏ်းဝင်များ ဖြစ်ဘို့ များ၏။ ကျွန်ုပ်မှာ မနက်မနက် အိပ်ယာမှ ထပြီဆိုလျှင် ထိုဂိုဏ်းဝင်များနှင့် မဆုံဆည်းရပါစေကြောင်း နှစ်ကျိပ်ရှစ်ဆူသော ဘုရားများကို ရှိခိုးကာ ဆု နာနာတောင်းရလေသောဟူ၏။ ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်။

 

လူနှင့်တိရစ္ဆာန် မတူသည့်အချက်မှာ လူများသည် အချင်းချင်း စကားပြောကြ၏။ (တိရစ္ဆာန်များသည်လည်း အချင်းချင်း စကားပြောချင် ပြောပေလိမ့်မည်။ သို့သော် လူများလောက်တော့ စကားမများဟု ထင်ပါသည်။ ထိုအကြောင်း မိန်းမ ရှိသူများ အသိဆုံး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အဟိ) လူများမူ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးအတွက် စကားပြောကြရ ၏။ စကားပြောသည် ဆိုရာ၌ပင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ မျက်နှာကို ကြည့်လျက် ပြောကြရတာ ဖြစ်၏။ (မယုံလျှင် သူစကားပြောနေတာ သူ့ကိုမကြည့်ဘဲ အသင် စာအုပ်ကို ကြည့်နေစမ်းပါ။ ဘာဖြစ်သွားမည်ဆိုတာ လက်ငင်း သိရမည်။)

 

အချို့သူများမှာ စကားပြောသည့်အခါ တံတွေးစင်သေး၏။ ထိုကဲ့သို့သော လူမျိုးများနှင့် တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် စကား ပြောရသူများကား ဒုက္ခများလှတော့၏။ (လေးမျက်နှာမှ ကျွန်ုပ်အသိတစ်ဦးမှာ စကားကို ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ ပြောတတ်၏။ အသံကျယ်သကဲ့သို့ သူ့စကားနောက်တွင် သူ့တံတွေးစက်များသည်လည်း ထက်ချပ်မကွာ လိုက်ပါလာ တတ်လေရာ သူစကားပြောသည့်အခါ ကျွန်ုပ်မှာ အကြောင်းတမျိုးမျိုးပြလျက် ခပ်ဝေးဝေးမှ နေရလေ၏။ ယခုခေတ်ကဲ့သို့ mask များ ခေတ်မစားသေးသည့် ထိုကာလက ထိုသူနှင့် စကားပြောရသည့် ကျွန်ုပ်ဒုက္ခကို အသင်တို့ စာနာမိပါလိမ့်မည်။) 

 

သဗ္ပူရိသနွယ်ဝင် သူတော်စင်များ နေထိုင်ကြသည့် ကျွန်ုပ်တို့တိုင်းပြည်မှာ (ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်ပြောတာမဟုတ်၊ လော်ကြီးနှင့် အသားကုန်နင်းကန် အော်နေသံများကို နေ့နေ့ညည ကြားရဖန်များသဖြင့် ကျွန်ုပ် အလွတ်ရနေခြင်း ဖြစ်သတည်း။) အရှေ့မြောက်ဘက်နှင့် အနောက်တောင်ဘက်ရှိ သောက်ကျိုးနည်း လူဦးရေထူထပ်သည့် နိုင်ငံကြီး နှစ်နိုင်ငံ အကြား၌ ညပ်လျက်တည်ရှိ၏။ အရှေ့မြောက်သားနှင့် အနောက်တောင်သားတို့ကား ‘သူဟာအဖြူဆို ကိုယ်ဟာအမည်း’ ဟု လုံးလုံးကြီး ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်၏။ အရှေ့မြောက်သားတို့မှာ ခံတွင်းမှ အနံ့ထုတ်၏။ အနောက်တောင်သားတို့ကား ခန္ဓာကိုယ်မှ အနံ့ထုတ်၏။ ၎င်းတို့ လာနေသည်ကို ဟို့ တစ်ပြလောက်က သိနိုင်၏။ ၎င်းတို့ကား တမြန်မနေ့က ရေချိုးတုံးက တိုက်ခဲ့သည့် ဆပ်ပြာနံ့ကို ၁၀ မီတာလောက်က ရနိုင်လေ၏။ 

 

ခံတွင်းမှ အနံ့ဆိုးထွက်ခြင်းမှာ အကြောင်းနှစ်ခုကြောင့် ဖြစ်နိုင်၏။

ပထမတစ်ချက်မှာ ခံတွင်းကို မသန့်ရှင်းခြင်းဖြစ်၏။

စားစရာ သောက်စရာမှန်သမျှ ပါးစပ်က သွင်းကြရ၏။ (ကျွန်ုပ်ပြောတာမယုံလျှင် အသင်တို့ ဘီယာကို နားထဲ လောင်းချကြည့်ပါ။ လက်တွေ့သိရမည်။)

အစားအသောက်ဟူသမျှ စားစဉ်ခဏသာ အနံ့ကောင်း၏။ ကြာသည်နှင့်အမျှ အနံ့ဆိုးလာ၏။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသည့် အစားအသောက်မှာ ပိုဆိုးသေးသည်။ 

ထို့ကြောင့် စားသောက်ပြီးနောက် ခံတွင်းကို ကောင်းစွာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန်လို၏။ အနည်းဆုံးတော့ ပါးစပ်များဆေး၊ ပလုပ်ကျင်း လုပ်သင့်၏။ ကျွန်ုပ်ကတော့ inter tooth brush နှင့် အကုန်ထိုးထုတ်ပစ်၏။ သွားတိုက်ပစ်၏။ လစ်စထရင်းနှင့် ပလုပ်ကျင်းပစ်၏။

 

ဒုတိယအကြောင်းတစ်ချက်က ပိုအရေးကြီး၏။

အသင်တို့ ဝမ်းချုပ်မခံပါနှင့်။ ဝမ်းချုပ်သည့်အခါ အာခံတွင်းမှထွက်လာသည့် အနံ့မှာ ဆိုးလှ၏။ ပါးစပ်ကို အလွယ်တကူ ဆေးလို့ရပေသိ ဝမ်းချုပ်၍ထွက်လာသည့် အနံ့ကိုမူ ဘာနှင့်မှ တားဆီးဖျောက်ဖျက်လို့ မရပါ။

ရှေးလူကြီးများက ဝမ်းချုပ်ခြင်းသည် ရောဂါအပေါင်းဖြစ်ရာ ဇစ်မြစ်ဖြစ်သည် ဆို၏။

ဝမ်းမှန်စေရန် ရေများများ သောက်ပါ။ သောက်ချင်သည်ဖြစ်စေ မသောက်ချင်သည်ဖြစ်စေ ရေကိုသောက်ပေးပါ။ မိန်းမကိုသာ မေ့ချင်မေ့ပါစေ။ ရေသောက်ဖို့ကို မမေ့ပါနှင့်။ 

အဲလေ ရေကိုဒီအတိုင်းသောက်ရတာ များများသောက်လို့ ရချင်မှ ရပါမည်။ ရေနွေးသောက်ပါ။ ကျွန်ုပ်ကတော့ ရေနွေးကို ဓာတ်ဘူးလေးနှင့်ထည့်ထားလျက် တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် မပြတ်သောက်၏။

နောက်ပြီး သင်္ဘောသီး၊ သရက်သီး၊ ငှက်ပျောသီးစသည့် အသီးအနှံများ စားပေးပါ။ ကွေကာအုတ်ကဲ့သို့ ပျော့သော အစာများ စားပါ။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပါ။ ရီကွန်မင်းဒတ် လေ့ကျင့်ခန်းက တစ်ပတ်လျှင် မိနစ် ၁၅၀ လုပ်ပါဆို၏။ ကျွန်ုပ်အတွက်မူ မိနစ် ၃၀၀ တောင်မကပါ။

 

ခံတွင်းမနံစေခြင်းသည် အများပြည်သူကို ကူညီရာ ရောက်ပါသည်။

 

သို့အတွက် ခံတွင်းမှ အနံ့အသက်များ မထွက်အောင် ဂရုစိုက်ကြပါစို့ဟု တိုက်တွန်းနှိုးဆော်လိုက်ရပါသတည်း။

 

(ကျုပ်တို့ဘက်တော့ ဆော်ကုန်ပြီဗျို့။ တော်လှန်ရေးရဲဘော်လေးတွေ ဘေးကင်းပါစေ။ AYoe တွေ၊ အကုန်မသာ ပေါ်ပါစေ။)

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၀ မတ်လ၊ ၂၀၂၅