Free Thinker

ငါ့စာဖတ်၍၊ မမြတ်တိုင်စေ မရှုံးစေသား၊ ပျင်းပြေနှစ်ခြိုက် တွေးဖွယ်ထိုက်ရာ၊ တစ်ပိုဒ်တစ်လေ တွေ့ငြားပေမူ၊ စာပေကျေးကျွန် ငါ့ဝတ်ပွန်ပြီ၊ ငါမွန်အမြတ် ငါအတတ်ဟု၊ စာဖတ်သူပေါ် ခေါင်းကိုကျော်၍၊ ငါသော်ဆရာ မလုပ်ပါတည်း။ ။ တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်

Thursday, November 20, 2025

ကျွန်ုပ်နှင့် မ,ပေါင်း တစ်သောင်း၏ သားများ အကြောင်း

စင်ကာပူမှာက ဥပဒေအရ ဘာအလုပ်ပဲလုပ်လုပ် Safety သင်တန်းကို တက်ရတာဆိုတော့ ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည် ဖြစ်စေ ပညာတတ်သည်ဖြစ်စေ၊ ကျောင်းပဲ မနေခဲ့ရသည်ဖြစ်စေ အန္တရာယ်ကင်းရေး သင်တန်းကို တက်ကို တက်ကြရ၏။

သင်တန်းကို ကုမ္ပဏီပေါင်းစုံ၊ အေးဂျင့်ပေါင်းစုံက လူမျိုးပေါင်းစုံတို့ လာကြ၏။ မြန်မာပြည် အညာပိုင်း၊ အလယ်ပိုင်း၊ အောက်ပိုင်း၊ ကချင်၊ ကရင်၊ ရခိုင်၊ ဗမာ ဒေသစုံ၊ လူမျိုးစုံဖြစ်၏။

လာသည့်အထဲတွင် မကွေး၊ စစ်ကိုင်း၊ ရွှေဘို၊ မန္တလေး စသည့် အထက်အညာပိုင်းက ပါသည့်တိုင် ဧရာဝတီတိုင်း၊ ပဲခူး၊ ရန်ကုန်၊ မော်လမြိုင် စသည့် မြန်မာပြည်အောက်ပိုင်းက ပိုများသည် ထင်ပါသည်။ အလာများသည့်လူမျိုးထဲတွင် မွန်များလည်းပါ၏။ သည်လောက်နေ့တိုင်းလာနေတာတောင် မွန်ပြည်နယ်မှာ မွန်တွေ မမွန်သေးဘူး (ဟုတ်ပေါင်) မကုန်သေးဘူးလားမသိ။ မွန်ကလေးများမှာ (အဲလေ မွန်ကြီးများလည်း အတူတူပါပဲ ) မြန်မာလိုလည်း မတတ်၊ ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း မတတ်။ တချို့ဆို မြန်မာပြည်မှာ မွေးတာတောင်မဟုတ်။ သူရို့အဖေအမေများက ထိုင်းမှာသွားအလုပ်လုပ်ရင်း ဟိုမှာမွေး၊ ဟိုမှာပဲ ကြီးလာကြတာဖြစ်၏။ ကျောင်းလည်း မနေရ။ ဘာစာမှလည်း ဟုတ်တိပတ်တိ မတတ်။

(ချင်းပြည်နယ်မှ တချို့ ကောင်မကလေးများမှာလည်း မြန်မာပြည်က ကျောင်းမှာတက်တာမဟုတ်ဘဲ အိန္ဒိယကျောင်းမှာ သွားတက်ကြတာဖြစ်၏။ ဤကား စကားချပ်)

ထိုင်းမှာလုပ်ခဲ့ဖူးသူများပါသလို မလေးရှားလုပ်သက်ရှိသူများလည်း ပါ၏။

ဘယ်တိုင်းပြည်မှ မသွားဖူးခဲ့သော အများယောင်လို့ယောင်၊ အမောင်တောင်မှန်း မြောက်မှန်းမသိ ဆိုသူများလည်း အတော်များ၏။

ပညာရေးကလည်း တစ်တန်းနှစ်တန်းသာ တက်ခဲ့ဖူးသူများ ပါသလို ၇ တန်း၊ ၈ တန်း၊ ၁၀ တန်း၊ ဘွဲ့ရများလည်း ပါ၏။ တခါတလေ စေ့ဖတီးသင်တန်းမှာ ဘွဲ့ရဆိုသူများက ကျပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းသာ တက်ခဲ့ဖူးပါသည် ဆိုသူများက အောင်သွားသည့်အခါ ကျွန်ုပ်တို့မှာ ငို၍ရီ၍ မရသောမျက်နှာများလည်း အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်ရသေး၏။

နောက်ပြီး ဆေ့ဖတီးသင်တန်းတက်ရအောင်လာတာ ဘောင်းဘီတိုတွေနှင့်၊ ညှပ်ဖိနပ်တွေနှင့်။

ပြီးခဲ့သည့် စနေနေ့က ကောင်လေးတစ်ယောက် သင်တန်းတက်ရအောင် SCAL ကိုလာသည်။ ဘောင်းဘီတိုနှင့်။

ကနေဆန်က ဟယောင်၊ မင်း ပင်နင်ဆူလာနဲ့ မှားလာပြီထင်တယ်။ ဟို့ ဂျူကွန်းမှာ ဘောင်းဘီရှည်သွားဝယ်ချေ။ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ပြီးပြီဆိုမှ လာခဲ့ ဟု ဆိုလေရာ ဘေးကကြည့်နေသူကျွန်ုပ်မှာ ပြုံးနေရလေသော ဟူ၏။

သင်တန်းတက်ရအောင် လူမျိုးစုံလာပါသည်။ ဘယ် ဘန်းဂလား၊ အိန္ဒိယမှ ဘောင်းဘီတိုနှင့်မလာ။ အကုန် ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်လာကြတာချည်းဖြစ်၏။

နောက်ပြီးတော့ ဗမာကောင်လေး ၁၀၀ လာလျှင် ၉၉ ယောက်မှာ တက်တူးတွေနှင့်၊ နားကွင်း၊ နားကပ်၊ နားဆွဲတွေနှင့်။ ဘန်းဂလားနှင့် အိန္ဒိယကောင်လေးတွေမှာ ဘယ်သူမှ တက်တူးထိုးတာ မတွေ့ရ။ (အဲလေ သူတို့အသားက တက်တူးထိုးလဲ ဘာမှ မမြင်ရမဲ့အတူတူ မထိုးပဲနေတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့လဗျာ။ စဒါဘာ စဒါဘာ၊ အဟက်စ်) တခါတလေ နားကပ်ပန်ထားသူများ တွေ့ရတောင် ဦးရေအားဖြင့် အလွန်နည်းလှပါသည်။ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ ဆံပင်ကိုးရို့ကားယား၊ အင်္ကျီဟပြဲ ဝတ်လာတာမရှိ။

နောက်တစ်ခုက ကွမ်းစားတာ ဖြစ်၏။ စာသင်ခန်းထဲမှာ ကွမ်းစားပါးစပ် ရဲရဲနှင့်။ စကားပြောတော့ ပလုပ်ပလောင်း။ ကျွန်ုပ်ကတော့ ကိုယ်တိုင်လိုက်သွားကာ ကွမ်းများကို အမှိုက်ပုံးထဲကိုထွေးထုတ်၊ အိမ်သာက လက်ဆေးကန်မှာ အကုန် ပလုပ်ကျင်းပစ်ခိုင်းပါသည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး နောက်ထပ် ကွမ်းလုံးဝ မစားဘို့လည်း သတိပေးလိုက်၏။

ဆံပင်ရှည်ထားတာ ထားပါ။ မထားပါနှင့်လို့ မတား။ ဒါပေသိ ကိုယ့်ဆံပင်ကိုယ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ခပ်ခပ် ထုံးဖွဲ့ ထားဘို့ မကောင်းပါသလော။ အခုတော့ ဆံပင်တွေက နံလို့စော်လို့။ မျက်နှာပေါ် ဟိုကျသည်ကျ။ ဆံပင်ကို သေသေချာချာ ထုံးမလာပဲ ကဖျဲကရုန်း သားရေကွင်းနှင့် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း စီးလာ၏။ ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်များသည် လူ၏ ဥပဓိရုပ်ကိုလည်း အကျည်းတန်စေ၏။ စိတ်ပျက်စရာ မကောင်းပါသလော။

စင်ကာပူလာတာ ပိုက်ဆံရှာဘို့၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ လာတာဖြစ်၏။ ဘယ်သူမှ မွေးကတည်းက တတ်လာတာ မဟုတ်။

ကိုယ်လုပ်ရမည့်အလုပ်များသည် မိမိအတွက် အားလုံး အသစ်အဆန်းများချည်း ဖြစ်နေနိုင်၏။ ကျွန်ုပ်တို့ လာတုံးကလည်း ဧရာမ ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောကြီးတွေကို တစ်ခါမှတောင် မြင်ခဲ့ဖူးတာမဟုတ်။ နောက်ပြီးတော့ ကိုယ်လုပ်ရမည့်အလုပ်နှင့် ပတ်သက်၍ ဘာအတွေ့အကြုံ တစ်ခုကမှလည်း မရှိခဲ့။ အဲလေ ဘာတွေလုပ်ရမည်ဆိုတာလောက်တောင် ကြိုမသိခဲ့။ သည်လိုပဲ ရသည့်အလုပ်ကိုလက်ခံကာ ထွက်လာခဲ့ရတာ ဖြစ်၏။

အရေးကြီးသည်မှာ ကိုယ့်အလုပ်အကြောင်း ကိုယ့်ဘာသာ လေ့လာနေဘို့၊ စူးစမ်းနေဘို့၊ သင်ယူနေဘို့ ဖြစ်၏။ မည်သူကမှ အတင်းတိုက်တွန်းနေစရာ မလို။ သည်အလုပ်သည် ကိုယ့်ကို ပိုက်ဆံပေးနေမည့် အလုပ်အတွက်ဖြစ်၍၊ သည်အလုပ်သည် ကိုယ့်မိသားစု၏ စားဝတ် နေရေးပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးမည့် အလုပ်ဖြစ်၍၊ သည်အလုပ်ကိုမှီပြီး မိမိဘဝ တိုးတက်ရာတိုးတက်ကြောင်းကို ဖန်တီးယူနိုင်မည်ဖြစ်၍ ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် လေးစားနေရမည်။ တန်ဘိုးထား နေရမည်။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် ဂုဏ်ယူနိုင်ရမည်။

ကိုယ့်အလုပ်ကိုကိုယ် ဂုဏ်ယူရမည်ဆိုခြင်းမှာ ‘ငါ ဘာကောင်ကွ’ဟု အခြောက်တိုက် ဘဝင်မြင့်နေရမှာကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ပတ်သက်၍ အောက်ခြေသိမ်း သိထားမည်။ ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့်အလုပ်နှင့် ပတ်သက်၍ ဘာမှ ပြောစရာမရှိစေရ။

လွန်ခဲ့သည့် အနှစ် ၂၀ လောက်၊ သူ စင်ကာပူမှာ ရှိနေစဉ်အခါက ကိုရေချမ်း ပြောခဲ့ဖူးပါ၏။

သူတို့သူဌေးက ပြောသည် ဆို၏။ “‘Sorry’ လို့ မပြောရစေနဲ့ကွ။ ‘Welcome’ လို့ပဲ ပြောရပေစေ။”

ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့် အလုပ်သည် သပ်သပ်ယပ်ယပ်၊ လှလှပပလေး ပြီးမြောက်သွားသည် ဆိုပါက သင့်ကို Thank you ဟု ပြောကြပေလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သင်က ‘Welcome’ ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရုံ ဖြစ်၏။

သို့သော် ကိုယ်လုပ်လိုက်သည့်အလုပ်သည် အမှားအယွင်းပေါင်းများစွာ၊ သောက်တလွဲပေါင်းများစွာနှင့်ဆိုလျင်တော့ အဆဲခံရလိမ့်မည်။ Sorry ပေါင်းများစွာ ပြောရလိမ့်မည်။

“မသိတာသည် အပြစ်မဟုတ်။ မသိချင်တာသာ အပြစ်ဖြစ်၏” ဆိုသောစကားသည် ရှိ၏။

မျက်စိကိုဖွင့်၊ နားကိုစွင့်လျက် လေ့လာနေရမည်။ သင်ယူနေရမည်။

ကျွန်ုပ်တို့၌ သိစရာ၊ မှတ်စရာ၊ လေ့လာစရာတွေ များလှပါဘိတောင်း။

၎င်းတို့မှာမူ သိလည်းမသိ၊ သိလည်းမသိချင်။

တတ်လည်းမတတ်၊ တတ်လည်းမတတ်ချင်။

ဟယောင်တွေ၊ ဒီမှာ ငါလုပ်ပြမယ်။ သေသေချာချာ ကြည့်ထား။ အဲဒီအတိုင်းလုပ်။

လဂါးဘဲ။ လုပ်တော့ တလွဲ။

မီးသတ်ဘူးကို ပင်ကိုဆွဲထုတ်၊ မီးအောက်ခြေကိုချိန်၊ လက်ကိုင်ကိုညှစ်၊ ဘယ်ညာယမ်း ဆိုတာတောင် ဖြောင့်အောင် မလုပ်တတ်။

ဟိုတစ်နေ့ကတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကောင်လေးတစ်ယောက် ပါလာ၏။

လူက ကလေးရုပ်မပျောက်သေး။ ကလေးအမူအကျင့်လည်း မပျောက်တတ်သေး။ အသက်မေးကြည့်တော့ ၁၉ နှစ် ဟု ဆို၏။ ၁၉ နှစ်ဆိုတော့ သားနှင့် ရွယ်တူပေါ့။ ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း ကောင်းကောင်းပြောတတ်၏။ မကြာခဏလည်း ‘Damn’ ဟု ရေရွတ်သံ ကြားရ၏။

ဆောက်လုပ်ရေးမှာ လုပ်တော့မယ်ဆို ဒါတွေ ဒါတွေ သိထားရမယ် ဆိုတော့ သူက ကျွန်တော်က ဆောက်လုပ်ရေးက မဟုတ်ဘူး ဟု ဆို၏။ ဟယောင်ရ၊ ဒါ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်သားတွေအတွက် ပေးတဲ့ သင်တန်းလကွ၊ မင်းက ဆောက်လုပ်ရေးက မဟုတ်လို့ ဘယ်ကတုံး ဟု သူ့ ဝပ်ပါမစ်ကို တောင်းကြည့်တော့ Harbour ဟု ရေးထားတာ တွေ့ရ၏။

မင့်အနေနဲ့ ဒီသင်တန်းကို တက်စရာ မလိုဘူးလကွ ဟု ကျွန်ုပ်ပြောသော် သူက ‘တားက ကုမ္ပဏီက လွှတ်လို့လာတာ မဟုတ်ဘူး။ Safety ဆိုတာ ဘာလဲသိချင်လို့ လာတက်တာ’ ဟု ဆို၏။ OMG

အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်က အပေါ်အင်္ကျီကြီး ခြုံလျက် ကွေးကောက်နေတာတွေ့တော့ ဘာလဲ မီးယပ်ရှိတာလား ဆိုတော့ အဲသည် သကောင့်သားလေးက ပြုံး၏။

ဘာပြုံးတာတုံးကွ၊ မင်းက မီးယပ်ဆိုတာ သိလို့လားဟု ကျွန်ုပ်လည်း နောက်လေ၏။

ဘာပြောတယ်မှတ်တုံး ကိုရင်လေးက . . .

မီးယပ်ဟာ သွေးဆုံးတဲ့အချိန်မှာ ဖြစ်တယ် . . . တဲ့။ OMG

လုပ်ပါဦးကွ၊ သွေးဆုံးတယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာတုံးဟု ကျွန်ုပ်မေးလေသော် . . .

သွေးဆုံးတာမှာ နှစ်မျိုးရှိတယ်။ ဘာကို ပြောရမှာလဲ။ စလုံးနဲ့ စုံးတာလား။ ဆလိမ်နဲ့ ဆုံးတာလား။

ဟိုက်ရော . . .

ငါကြားဖူးတာတော့ သွေးဆုံးတာပဲ။ မင်းပြောတဲ့ သွေးဆုံးတဲ့နှစ်မျိုးအကြောင်း လင်းစမ်းပါအုံးကွ . . . ဆိုတော့ . . .

စလုံးနဲ့ သွေးစုံးတယ်ဆိုတာ အသက် ၁၆ နှစ်မှာ ဖြစ်တာ။ ကောင်မလေးတွေ ဓမ္မတာ (သူက ယင်းဂလစ်ရှ်လို ပြောပါသည်) စလာတော့ လှလာတယ်။ အဲဒါကို သွေးစုံးတယ်လို့ ခေါ်တယ်။

ဆလိမ်နဲ့ဆုံးတာကျတော့ မိန်းမတွေ အသက် ၅၄ နှစ်ပြည့်တော့ ဓမ္မတာမလာတော့ဘူး။ အဲဒါကို သွေးဆုံးတယ်လို့ ခေါ်တယ်။ (အင်း၊ ဒီကောင်နဲ့မလွယ်)

ကိုရင့်ကြည့်ရတာ စာတွေဘာတွေလဲ ဖတ်တယ်နဲ့တူတယ်။ ဘာစာအုပ်တွေများ ဖတ်သလဲကွ။

ဘယ်စာအုပ်ကို ပြောရမလဲ။ သုတစာပေလား၊ ရသစာပေလား။

Oh my goat. သုတရော ရသနှစ်မျိုးစလုံးပြောကွာ။

သုတစာပေအနေနဲ့က သိဒ္ဓတ္ထဦးဏှောက်ဆိုတဲ့စာအုပ်ကို ကြိုက်တယ်။ ဗုဒ္ဓဦးဏှောက်လို့လည်း ခေါ်တယ်။

ဟုတ်လား၊ ကိုယ်တော့ မဖတ်ဖူးသေးဘူး။ စာရေးသူက ဘယ်သူလဲ။

စာရေးသူတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ဒါဖြင့် ဘာအကြောင်းအရာတွေ ရေးထားသလဲဆိုတာ နည်းနည်းလောက် ပြောပြလို့ရမလား။

အင်း အဲ . . . ဟို ဖတ်တာက နည်းနည်းကြာနေပြီဆိုတော့ သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး။ အတွေးအခေါ် စာအုပ်ပဲ။

ထားပါတော့။ ကိုရင်ကြိုက်တဲ့ ရသစာအုပ်ဆိုတာ ဘာစာအုပ်လဲ။

မြစိမ်းပြာ ကမာရွတ်

ဟ . . တယ်လဲဟုတ်လိုက်ပါလားကွ။

အဲဒီဝတ္ထုအတော်ကောင်းတယ်။ ဝတ္ထုရေးတဲ့သူက ဘယ်သူလဲ။

အာ စာရေးဆရာနာမည်တွေက အရေးမကြီးပါဘူး။

ယခွမ်း

ဒါနဲ့ ကိုရင် နုနုရည် (အင်းဝ) ဆိုတဲ့ စာရေးဆရာမကို သိသလား။

ဟင့်အင်း

အဲဒီဝတ္ထုထဲက မယ်အေးနဲ့ ဖိုးအောင်အကြောင်း နည်းနည်းလောက် ပြောပြလို့ရမလား။

အာ အဲသလောက် အသေးစိတ်တွေ သိစရာမလိုပါဘူးဗျာ။

အဟက်စ်

ဒီကောင် ညာဝါဖြီးဖြန်းနေမှန်း အစကတည်းက ကျွန်ုပ် သိပါ၏။ သက်သက် နောက်လို၍ မေးခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

တခြားသူတွေက မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ဝိုင်းကြည့်နေကြ၏။

ချစ်စရာကောင်းသည်မှာ သူတို့ဟာသူတို့ ဘယ်ပုံစံ ဖြစ်နေပစေ စာမေးပွဲတော့ အောင်ချက် ကောင်းပါသည်။ ထင်မထားရသူတွေတောင် အောင်သည်။ အဲလေ အနည်းအပါးလည်း ကျအုံးမှပေါ့။ နို့မို့ လူများ ပြောစရာကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့ လဗျာ။ အနဲတို့အတန်းမှာ ၄-၅-၆ ယောက်လောက်ကျနေချိန်မှာ မြန်မာတန်းက ၂ ယောက် ၃ ယောက် လောက်ပဲ ကျ၏။ အဲသဟာ ကျွန်ုပ်တို့ ဖြေပေးလို့ အောင်တာမဟုတ်။ သူတို့ဘာသာ ဖြေတာ ဖြစ်၏။

SCAL မှာဆို မြန်မာဆရာက အိန္ဒိယတန်းကို စောင့်ရပြီး အိန္ဒိယဆရာက မြန်မာတန်းကို စောင့်ရ၏။ သည်တော့ သူတို့ မေးချင်လျင်တောင် မေးလို့မရပါ။

အဲသဟာ ကျွန်ုပ်တို့ နေ့တိုင်းကြုံတွေ့နေရသည့် မ,ပေါင်းတစ်သောင်း၏သား အူကြောင်ကြားလေးများ အကြောင်း ဖြစ်ကြောင်း . . .

လူအချင်းချင်း ကျားဖြန့်ခြင်း၊ ကင်းရှင်းကြပါစေ

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

အေးငြိမ်း

၂၀ နိုဝင်ဘာလ၊ ၂၀၂၅

Friday, November 7, 2025

ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့စဉ်ပြု

ဖြစ်ရပ် (၁)

၂၀၀၈ ခုနှစ်၏ တစ်ခုသော ညနေ၊ ကျွန်ုပ် အလုပ်ကအပြန် Lake Side MRT မှ လမ်းလျှောက်လာစဉ် အထုပ်အပိုးများ မနိုင်မနင်းဆွဲလျက် တုံ့နှေးတုံ့နှေး သွားနေသော အဖွားအိုတစ်ဦးကို တွေ့ရလေ၏။ အသက်ကကြီး၊ ခါးကကုန်း၊ အထုပ်အပိုးတွေနဲ့ ဆိုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ မသက်သာ။

ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ်မှာ အိမ်မဝယ်ရသေး။ ပေါချောင်ကောင်းရသော Kang Ching Road ရှိ United Premas ၏ one room, one hall အခန်းလေးကို ငှားလျက် ဇိမ်ကျနေချိန် ဖြစ်၏။ အဘယ်ကြောင့် ဇိမ်ကျသည်ဟု ဆိုရပါသနည်း။ ထို one room ကို ကျွန်ုပ်က ပြန်ငှားစားလျက် ကျွန်ုပ်မူ one hall ၌ ကုတင်ချကာ အိပ်လေသောကြောင့် ငှားလို့ရသည့် အိမ်ငှားခကို အခန်းခအဖြစ် ရှင်းပေးလေရာ ပတ်ချံ ဒဗြားမှ မကုန်ပဲ တယ်တူနိမ်ခတ်နေနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သတည်း။ (ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ်)

ကျွန်ုပ်သာ မဟုတ်ပါ။ ထို ဝင်းထဲ၌ United Premas ၏ အဆောင် ၄ ဆောင် ရှိရာ ထိုအခန်းများကို ငှားလျက် အိမ်လုပ်နေသူ အတော်များလေ၏။ သူက ဈေးသက်သာသလို United Premas ကနေ တိုက်ရိုက်ငှားနေတာ ဖြစ်၍ ဘယ်အိမ်ရှင်မှမရှိ၊ လွတ်လပ်စွာနေနိုင်၏။ ယခုတော့ ထို အဆောက်အဦများကို ဖျက်လျက် Lakeside View HDB block များ ဆောက်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်မှာ ထိုအချိန်က ပူလောအူလာ ရှိ ECC Project ၌ လုပ်ကိုင်နေသည်ဖြစ်ရာ အလုပ်ပြန် နောက်ကျတတ်၏။ အလုပ်က ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နှင့် ပြန်အလာ အနှီ နှေးတုံ့နှေးတုံ့ သွားနေသော အဖွားကြီးနှင့်တွေ့။ ကျွန်ုပ်လည်း မနေနိုင်။ တား အထုပ်တွေ ကူဆွဲပါရစေ ဆို၏။ အဖွားကြီးက နားမလည်။ သို့နှင့် universal language သုံးကာ သူ့အထုပ်များ ကူဆွဲလျက် သူတို့တိုက်နားထိ လိုက်ပို့ပေးလိုက်၏။

သူ့အထုပ်များမှာ အတော်များ၏။ ဆန်အိတ်တောင် ပါသည်ထင်ပါသည်။ အဖွားကြီးက တုန်ချိတုန်ချိ (ဒချိဒချိမဟုတ်😁) နှင့် ကျွန်ုပ်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြော၏။ ကျွန်ုပ်လည်း အဖွားကြီးကို ကူညီလိုက်ရသည့်အတွက် အတော်လေး ဝမ်းသာ ပီတိ ဖြစ်မိပါ၏။

ဖြစ်ရပ် (၂)

ပြီးခဲ့သည့် စက်တင်ဘာလ ၈ ရက်နေ့က ကျွန်ုပ်တို့ စင်ကာပူနိုင်ငံ မြောက်ဖျားသို့ ကိစ္စတစ်ခုနှင့် သွားရ၏။ ပြန်လာတော့ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်က ထိုင်ခုံမှာ ကော်ဖီများ ဖိတ်စဉ်လျက် ပေပွနေတာ တွေ့ရ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း မနေနိုင်။ မဟေသီဆီက သောက်ရေနှင့် တစ်သျှူးတောင်းပြီး ခုံပေါ် ရေလောင်းချကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၏။ (သူ့ အိတ်ထဲမှာ ရေဘူး၊ တစ်သျှူး၊ ထီး၊ ကျွန်ုပ်ဆီးချိုကျလျင် စားဘို့မုန့် အစုံပါ၏။ ကျွန်ုပ်ထံ၌မူ ဘဏ်ကတ်တစ်ခု၊ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် ရွှေပြည်တော် မျှော်တိုင်းဝေး စာအုပ်ကြီးတစ်အုပ်မျှသာ ပါ၏။)

ခုံက ထိုင်ခုံရှည် (bench) ဆိုတော့ ရေအတော်များများ၊ တစ်သျှူးအတော်များများ လို၏။ ထိုစဉ် ကျွန်ုပ်အနားသို့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး ချဉ်းကပ်လာကာ တစ်သျှူးတစ်ထပ်လာပေး၏။ ထိုအခါကျမှ ကျွန်ုပ်လည်း ခုံကို လုံးဝ ပြောင်စင်သွားအောင် သုတ်လိုက်နိုင်တော့၏။

ကျွန်ုပ်သုတ်သင်ရှင်းလင်းပြီး များမကြာမီပင် ခရီးသည်များ ရောက်လာကာ ထိုထိုင်ခုံ၌ ထိုင်ကြလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ကိုယ့်လုပ်ရပ်အတွက် အတော် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်မိလေသော ဟူ၏။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထိုအကြောင်း သားကို ပြောပြကာ အမြင်မတော်တာ တစ်ခုခုတွေ့လျင် မျက်နှာလွှဲမသွားဘဲ လုပ်သင့်တာလုပ်ဖို့ ပြောပြရ၏။

ဖြစ်ရပ် (၃)

စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု၌ အလုပ်လုပ်ရသည့် မြန်မာအလုပ်သမားလေးတစ်ဦးမှာ အလုပ်လုပ်နေရင်း ထိခိုက်ဒဏ်ရာရ၏။

ဖြစ်ပုံမှာ သူက ကျွက်ကျွက်ဆူနေသည့် ဆီပူအိုးကြီးကို သယ်လာ၏။ သယ်လာသည့်လမ်းအနီး ပန်းကန်ဆေးရေစင်၌ အလုပ်သမားတစ်ယောက်က ပန်းကန်ခွက်ယောက်များကို ဆေးနေ၏။ ဆေးနေသည့် ရေစက်များစင်ကာ ဆီပူအိုးထဲ ကျ၏။ ထိုအခါ ကျွက်ကျွက်ဆူနေသည့် ဆီဖြစ်သည့်အတွက် ဆီများပွက်ကာ မီးထလောင်၏။ ဆီအိုးသယ်လာသည့် ကောင်ကလေးလည်း ဆီပူအိုးကြီးကို လွှတ်ချမိလေ၏။ အောင်မငီး

ထိုအခါ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆီများအားလုံးဖိတ်ကျ၊ သူလည်းချော်လဲ။ ခြေလက်များ ဆီပူလောင်ကာ အရေပြားများ မချိမဆန့် လောင်ကျွမ်းကုန်လေ၏။ ဆေးရုံကို ရက်အတော်ကြာကြာ တက်ရ၏။

လူစိတ်မရှိသော သူဌေးက ဘယ်သူ့မှမပြောဘို့၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်နေဘို့ သူ့ကို ကြိတ်မှာထား၏။ သူဆေးရုံကဆင်းလာတော့ (ဆိုပါတော့) ဟိုမေးသည်မေးနှင့် ကျွန်ုပ်ဆီ ရောက်လာ၏။
ကျွန်ုပ်လည်း သူ့ကိုကူညီ၍ သူ့ထိခိုက်ဒဏ်ရာရမှုကို MOM သို့ report လုပ်ပေး၏။

MOM ကလည်း မင်းကသူနဲ့ဘာတော်လို့လဲ၊ ဘယ်လိုသူနဲ့သိသလဲ စသဖြင့် မေးလေ၏။
ငါက SIP သင်နေတာလကွ ဟယောင်ရ။ အဲတော့ သူတို့ပြဿနာတက်ရင် ဆက်သွယ်ဘို့ ငါ့ ဖုန်းပေးထားသပေါ့ကွ။
SIP ထလိန်နာတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီဘို့ ငါ့မှာ တာဝန်ရှိသပေါ့ကွ ဆိုတော့မှ အေခို အေခို နှင့် လုပ်သွားလေ၏။

အတိုချုပ်ရလျှင် အနှီသကောင့်သားကလေး နစ်နာကြေး ၈ သောင်းကျော်ရကာ ပြန်သွားလေ၏။

ဖြစ်ရပ် (၄)

စင်ကာပူမှာ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်သားမှန်သမျှ ဆေ့ဖတိသင်တန်း တက်ကြရ၏။ အောင်ကြရ၏။

ပြဿနာက CSOC_Recertification ဆိုသည်မှာ ဘာသင်တန်းမှ မတက်ရဘဲ စာမေးပွဲဖြေကြရတာဖြစ်၏။ သည်တော့ အယောက် ၂၀ လောက်ဖြေမှ ၃ - ၄ ယောက်လောက် အောင်၏။

သကောင့်သားလေး ၆ ယောက်မှာ သူရို့ကုမ္ပဏီက ဟေ့ယောင်တွေ၊ မင်းတို့ကျတာ ငါ ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ဘူး။ ကွကိုယ် လုပ်ကြ ဟု မျက်နှာကိုလွှဲကာ ခဲနှင့်ပစ်လေ၏။ ကောင်လေးတွေက ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။ ဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်ဆီရောက်လာကြ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း စာက တစ်နေ့လုံး သင်ရတာတဖက်၊ ပြန်လာတော့ သူတို့ ကိစ္စတွေ လိုက်ရှင်းပေးရတာတဖက်ဆိုတော့ အတော်လေး စိတ်တိုလေ၏။

သို့နှင့် သူတို့ကို Ever Safe မှာ register လုပ်ပေး၏။ တက်လို့မရသေး။ Ever Safe က Micro Learning ဆိုတာကြီးကို တက်ခိုင်း၏။ ဆိုတော့ သူတို့ကို SCAL မှာ Micro Learning တက်ဘို့ register လုပ်ပေးရပြန်၏။
Micro Learning ဆိုတာ online တက်ရတာဖြစ်၏။

အေဘေးလေးတွေက ယင်းဂလစ်ရှ်လိုလည်း တစ်လုံးမှနားမလည်တော့ ဟိုက အပြည့်အစုံ လမ်းညွှန်ထားတာတောင် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။
ကျွန်ုပ်လည်း screen shot များ တစ်ခုပြီးတစ်ခုရိုက်ကာ သူတို့ဆီ ပို့ပေး၏။ ဒါလည်း အဆင်မပြေ။
ဆိုတော့ နောက်ဆုံး SCAL ကို သွားခိုင်းလိုက်၏။ SCAL မှာ ကိုယ့်မိတ်ဆွေရှိတော့ ဟကောင်ရာ၊ ဒီဒုက္ခသည်လေးတွေ ကျုပ်ကျက်လိပေးပါအုံးကွာ အကူအညီတောင်းရ၏။

ကိုယ်ကအားတာမဟုတ်။
လက်တွေ့လုပ်ရသည့်အချိန်များမှအပ စာသင်တယ်ဆိုတာ ပါးစပ်က အမြှုပ်တစီစီထွက်အောင် ဗလွတ် ဗလွတ်နှင့် တချိန်လုံး ပြောနေရတာ ဖြစ်၏။ ဒီကြားထဲ ကောင်လေးတွေက မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်နှင့် ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ် ဆက်တော့ ကျွန်ုပ်လည်း စိတ်အတော် တိုမိ၏။ အော်မိ၏။

ဆိုပါတော့။ သည်လိုနှင့် နောက်ဆုံး မနိုင့်ရင်ကာနှင့် စာမေးပွဲအောင်ကြရ၏။ ဒါတောင် အကုန်မဟုတ် တချို့ကျသည် ဆို၏။ ဘယ်သူတွေကျသလဲ ကျွန်ုပ်လည်း ထပ်မမေးတော့။

ဖူးစ်

ခညားတို့ ကျော့် စတိုရီအရှည်ကြီးတွေဖတ်ရတာ ပျင်းမှာစိုးလို့ အခု နောက်ဆုံးတစ်ခုဆီ ကျော်သွားပါမည်။

ဖြစ်ရပ် (၅)

ပြီးခဲ့သည့် အင်္ဂါနေ့ (04/11/2025) က Ever Safe က သင်တန်းပြီးလို့ ပြန်အလာ Upper Jurong Road ပေါ်၌ စက်ဘီး တွန်းသွားနေသည့် အနဲတစ်ယောက်ကို တွေ့။ ဘာဖြစ်တာတုံး ငါ့လူ ဆိုတော့ ဘီးပေါက်သကွာ ဟု ညည်း၏။ အောင်မယ်ကွယ်၊ ဘီးပေါက်တာများ ဘာခက်လို့တုံး၊ လာ ဟု သူ့ကို အနီးရှိ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်သို့ ခေါ်သွား။ သူ့ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျွန်ုပ်၏ ဘီးဖာသည့်ကိရိယာများ ထုတ်ကာ သူ့ဘီးကို ဖာပေးလေ၏။

အာလာမာ့

ဖာပြီးလို့ လေလည်းထိုးလိုက်ရော ဖရူးဆိုပြီး ကော်များ အကုန်ကွာကုန်လေ၏။
သူက ကူပြီး သေသေချာချာ ကော်ပတ်စားပေးထားတာဖြစ်သလို ကျွန်ုပ် ကော်ကလည်း tube အသစ်ကို ဖောက်ထားတာ ဖြစ်၏။ ကတောက်စ်ခ်

ကျွန်ုပ်လည်း မကျေနပ်သည်နှင့် သူ့ကို အသေအချာ ကော်ပတ်ထပ်စားခိုင်းကာ ထပ်ဖာပြန်လေ၏။

ဖာပြီး လေထိုးလိုက်တော့လည်း တဖြည်းဖြည်း ရှူးသွားပြန်လေ၏။
ကျွန်ုပ်လည်း အတော်လေး စိတ်လေသွားပြီး ပြန်စစ်ကြည့်တော့မှ သကောင့်သား၏ စက်ဘီးခွေက ကွဲနေကာ အစလေးများ ထွက်နေ၍ လေလုံး (tube) ကို သွားဒုက္ခပေးနေမှန်း တွေ့ရတော့၏။

ကိုင်း ကိုယ့်လူ ဒီမှာတွေ့လား၊ မင်းဟာ ခွေကိုလဲမှရမယ် ဆိုပြီး လက်လျှော့လိုက်ရ၏။ စက်ဘီးပြင်ဆိုင်က အတော်ဝေးသေးသည်။ အနည်းဆုံး မိနစ် ၂၀ လောက်လျှောက်ရမည်။ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သူလည်း စက်ဘီးတွန်းကာ ထွက်သွားလေ၏။

နိဂုံး

ဘယ်အတန်းလဲတော့ မမှတ်မိ။
ကျွန်ုပ်တို့ ငယ်စဉ် မူလတန်းကျောင်းသားဘဝက “ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့စဉ်ပြု” ဆိုတာကို ကျောင်းဖတ်စာအုပ်ထဲ၌ သင်ခဲ့ရ၏။ (လက်လှမ်းမီသမျှ ပထမတန်း၊ ဒုတိယတန်း၊ တတိယတန်းနှင့် စတုတ္ထတန်း ဖတ်စာအုပ်များထဲ၌ လိုက်ရှာတာ မတွေ့။ ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီ ထင်ပါသည်။ လူတွေ ကောင်းမှုပြုတာတွေ များနေသဖြင့် မလိုတော့လို့ ဖြုတ်ပစ်လိုက်တာ ဖြစ်မည်။ အဟိစ်)

ကျွန်ုပ်တို့သည် ကောင်းမှုတစ်ခုလောက်ကို နေ့စဉ် ပြုမိကြပါရဲ့လား။

ကိုယ့်အတွက်၊ ကိုယ့်မိသားစုအတွက်၊ ကိုယ့် လူ့အသိုက်အဝန်းအတွက်၊ ကိုယ့်နိုင်ငံအတွက် စသဖြင့်

ကောင်းမှုပြုရန် ပိုက်ဆံအများကြီးမလိုပါ။ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် အင်အားတွေလည်း စိုက်ထုတ်နေစရာမလိုပါ။
ကိုယ်လုပ်ချင်သပဆို လုပ်လို့ရတာတွေ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အများကြီးရှိသည်။ သတိမထားသည့်အတွက် သတိမမူမိတာ ဖြစ်၏။ နှုတ်ဖြင့် ကောင်းမှုလုပ်လို့ ရ၏။ လက်ဖြင့် ကောင်းမှုလုပ်လို့ရ၏။

အဲလေ အရေးကြီးသည်မှာ ကောင်းမှုပြုသည်ဆိုရာ၌ အတ္တကင်းဘို့လို၏။ ငါကောင်းစားဘို့ ဆိုတာ မပါဘို့လို၏။
ငါ့အတွက်ကျန်ဘို့၊ ငါ ကုသိုလ်ရဘို့၊ နောင်ဘဝကောင်းဘို့၊ နိဗ္ဗာန်နတ်ရွာအတွက် အထောက်အကူပြုဘို့ ဆိုလျင်တော့ မလုပ်ပါနှင့် ဟု တိုက်တွန်းပါသည်။ မလုပ်တာကမှ ကောင်းဦးမည်။
ကူညီချင်တယ်ဆို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကူညီလိုက်ပါ။ ဘာမှ ပြန်မလိုချင်ပါနှင့်။
အဲဒါမှ တကယ် ကူညီရာရောက်သည်။ တကယ်ကောင်းမှုပြုတာ မည်သည်။

ကိုင်း အတော်လည်း ရှည်သွားပြီမို့ ဒီမျှနှင့် ရပ်ပါမည်။

ကောင်းမှုတစ်ခု နေ့တိုင်းပြုကြပါစို့။

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

အေးငြိမ်း
၇ နိုဝင်ဘာလ၊ ၂၀၂၅