ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ျမန္မာေဖာင့္မ်ား အေၾကာင္း

(၁) Sometime, old styles are better.

ကြ်န္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္စတင္ထိေတြ႔တာ 386, 486 အခ်ိန္ (၁၉၉၅ - ၉၆ ေလာက္) ကတည္းကျဖစ္၏။ ပန္တီယံ ဆိုတာေတာင္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ PII ဆိုၿပီး စေပၚလာတာ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ျပားေလာက္ႀကီးရိွသည့္ drive B ေတြေတာင္ ရိွေသးသည္။ ညံ့လိုက္သည့္ ကြ်န္ေတာ္။ သည္ drive B မ်ားကို သိမ္းမထားမိ။ Drive A (Floppy disk) မ်ားေတာ့ အမွတ္တရသိမ္းထားတာ တစ္ခ်ပ္စ ႏွစ္ခ်ပ္စ ရိွေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး Drive A driver လည္း ရိွေသး၏။ ဒါတင္မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကက္ဆက္ေရာ၊ ကက္ဆက္ေခြအမ်ားႀကီးကိုပါ လႊင့္ပစ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္မွ သိမ္းထားရအေကာင္းသားဟု ေနာင္တရမိေလ၏။ ထိုမွ်သာမက တိုးတက္လာေသာ ေခတ္ႏွင့္အတူ ပစၥည္းအသစ္မ်ားလည္း တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေပၚလာရာ ဟိုးယခင္က လူအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားမွာ အမိႈက္ပံုထဲတြင္ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ၾကရ ကုန္ေလၿပီ။

တခါတေလေတာ့ The Skyfall ရုပ္ရွင္ထဲမွ အဖိုးႀကီးေျပာသလုိ Sometime, old styles are better. ျဖစ္တတ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ သားကို သခ်ၤာသင္ေပးသည့္အခါ ေဖႀကီးနည္းက ပိုလြယ္တယ္ ဟု တခါတခါ ဆိုတတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္စသံုးဖူးတာ Mocrosoft Office က version 3.1 ထင္ပါသည္။ Office အျပင္ ဇယားမ်ားဆဲြသည့္ Lotus 1 2 3 ဆိုလား ဆုိတာလည္း ေလ့လာလိုက္ရေသး၏။ ယခုေခတ္ေလာက္ေတာ့ မလြယ္လွပါ။ စင္ကာပူမလာခင္ အလုပ္ရွာေနတံုး (၁၉၉၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း) ကုိဖိုးခြား၏ ျမန္မာဆီလီကြန္ဗဲေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ခဏ၀င္လုပ္ လုိက္ေသး၏။ သိပ္ေတာ့ မမ်ားမလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္၊ ဂီတစာဆို ေမာင္ေၾကးမံု၏သား ေမာင္လူေခ်ာ၊ ခ်င္းကေလး ဇန္လ်န္း တို႔သာ ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၿဗိတိသွ်လို သိပ္လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မေျပာတတ္ေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟို ဘိုမႀကီးကို ဇန္လ်န္းက Office သင္ေပးသည္။ တခါတေလမွ ေပါက္ခ်လာသည့္ သင္တန္းသား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကို ကြ်န္ေတာ္က သင္ေပးသည္။ ထုိစဥ္က ျမန္မာေဖာင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးေသး။ ရိွသည္ဟုေတာင္ မၾကားမိပါ။

(၂) တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ တစ္အိုင္တီ ေဖာင့္လက္ကြက္ တစ္မ်ိဳး

စင္ကာပူေရာက္လာေတာ့ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ပိုက္မ်ားလုပ္သည့္ ယူနီယမ္အလြိဳင္းတြင္ လုပ္ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Jurong Island တြင္ လုပ္ရတာျဖစ္၏။ Jurong Island မွာလည္း SUT တြင္ လုပ္ရတာမ်ားသည္။ ထိုအခါ SUT အင္ဂ်င္နီယာဌာန တြင္ လုပ္ေနေသာ မင္းသားႀကီးဦးေက်ာက္လံုး၏ သားေတာ္ေမာင္ျဖစ္သူ ဦးေဆြတင္ႏွင့္ အသိအကြ်မ္းျဖစ္ရ၏။ ဦးေဆြတင္က ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖို႔ Faxtoon မွ ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ ေဆာင္းပါးမ်ား ပရင့္ထုတ္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာေဖာင့္ကိုပါ floopy disk ႏွင့္ ကူးေပးသည္။ မည္ကဲ့သို႔စာရုိက္ရမည္ကိုပါ ရွင္းျပ၏။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္ ဦးေဆြတင္ ခင္ဗ်ား။ ထိုမွစကာ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာကို စရိုက္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ၂၀၀၁ - ၂၀၀၂ ေလာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့။

သူေပးတာ Win Burmese_1 ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ကြက္ႏွင့္ က်က်နန က်င့္၏။ အစပိုင္းတြင္ အေတာ္ ဒုကၡမ်ား သည္။ စာတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ မနည္းရိုက္ယူရသည္။ ေနာက္ၿပီး ဟိုတံုးက ၎၊ ၏၊ ၌၊ ၍ စေသာ စာလံုးမ်ားႏွင့္ ပါဠ္ဆင့္ေတြ ရိုက္ရတာ ခုေလာက္မလြယ္။ ပါဠ္ဆင့္တစ္လုံးရုိက္ဘို႔ ကီး ၆ ခုကို ရိုက္ရသည္။ ဥပမာ ဥေပကၡာ ဆိုၾကပါစို႔။ ကၡ ကို ရိုက္ဘို႔ရာ က အတြက္ ကီးတစ္ခု၊ ေအာက္ကျမစ္ ခ အတြက္ Alt key + 1234 ကီး ၅ ခု ရိုက္ရသည္။ သည္ေတာ့ ျမန္မာစာရိုက္ဘို႔ရာ စာရိုက္လက္ကြက္စာရြက္ႀကီးကို နံရံတြင္ ကပ္ထားရသည္။ သာမန္စာလံုးမ်ားအား အလြတ္ရေသာ္လည္း ပါဠ္ဆင့္စာလံုးမ်ား ကိုက်ေတာ့ စာရြက္ကို လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ရေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ Win Innwa ကိုပါ သံုးသည္။ ေနာက္က်ေတာ့ ေတာင္ႀကီး၊ ဘားအံ၊ လားရိႈး အားပါး ၿမိဳ႔နာမည္ေပး ထားေသာ စာလံုးလွလွကေလးမ်ား အေတာ္မ်ားေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္စြမ္းျပလိုေသာေၾကာင့္ ဖိတ္စာ စသည္ ရိုက္ရာတြင္ ထုိစာလံုးလွလွေလးမ်ားကို ထည့္သံုးေလသည္။ ေနာင္ ႏွစ္အတန္ငယ္ၾကာသည့္အခါ ထုိ ဒုကၡမ်ားလွသည့္ စာလံုးမ်ားလည္း ေခတ္မစားေတာ့။ သည္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ပညာျပထားသည့္ စာလံုးမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပညာျပန္ျပေလ သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကြန္ျပဴတာမ်ားမွာ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ေျပာင္းေနေလရာ ယခင္ရိုက္ထားသည့္စာမ်ားမွာ ဖတ္မရေတာ့ဘဲ ေလးေထာင့္ကြက္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေလသတည္း။ ေဖာင့္မ်ားကိုလည္း ဖေလာ္ပီဒစ္စ္ႏွင့္ ကူးထားသည္ျဖစ္ရာ ကြန္ျပဴတာ အလဲအလွယ္တြင္ အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ ကူးမထားမိ။ ထိုအခါ ဖတ္မရေတာ့ေသာ ထိုစာလံုးမ်ားအားလံုးကို အကုန္ ျပန္ရိုက္ရသည့္ ဘ၀သို႔ ဆိုက္ျခင္းႀကီးမက ဆိုက္ေလေတာ့၏။ ပိုဆိုးသည္မွာ ေလးေထာင့္တံုးမ်ားျဖစ္၍ ဘာေရးထားမွန္း မသိသျဖင့္ မွန္းတုတ္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ Win အုပ္စု၊ Shwe Thway အုပ္စု၊ ce အုပ္စု စသျဖင့္ ေဖာင့္အမ်ိဳးအစားမ်ားစြာ ေပၚထြက္လာေလရာ ေဖာင့္လွလွေလးမ်ားကို အရူးအမူးစဲြလန္းခဲ့ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ပန္လန္လက္၊ ပက္လက္လန္လ်က္ အားလံုးကို ေခ်ာင္ထိုးၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ Win Researcher, Win_Burmese 1, Win Innwa တို႔ႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားရျပန္ေလေတာ့သည္။

ထိုေဖာင့္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္သံုးေနတာ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ၏။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ Myanmar In Singapore ဟူေသာ ဆိုဒ္ တစ္ခုေပၚလာရာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ လက္စြမ္းျပစရာ တစ္ေနရာျဖစ္လာခဲ့၏။ (Myanmar In Singapore ေကာင္းမႈျဖင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းတံုးက ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ဖုိးတင္စိုးႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ ရခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း၏ အတၳဳပၸတိၱကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို အတဲြလုိက္ေရးေတာ့ သူက ေဟ့၊ ေအးၿငိမ္းဆိုတာ ေလးမ်က္ႏွာက ေကာင္လားကြ ဟု ေမးလွာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေအးလကြ၊ မင္းကေရာ သခြတ္ေခ်ာင္းက ပါးစပ္ၿပဲၿပဲနဲ႔ ဖိုးတင္စိုး မႈတ္လား ဟု ျပန္ေျဖရာမွ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ (အင္တာနက္ထဲတြင္) ျပန္ဆံုမိၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

Myanmar In Singapore က ေဇာ္ဂ်ီစာလံုးကို သံုးေလရာ ထိုမွစ၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဇာ္ဂ်ီကို ေလ့လာရျပန္သည္။ ေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္အသားက်သြားေတာ့ Win Researcher, Win_Burmese 1, Win Innwa တို႔မွာ ေခ်ာင္ထိုးျခင္း ခံလိုက္ရျပန္ ေလ၏။ ခုေတာ့ ယခင္က ၇ ႏွစ္မွ်သံုးခဲ့သည့္ ထိုစာလံုးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ရိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့။ ေဇာ္ဂ်ီမွာေတာင္ Zawgyi One, Zawgyi_1 စသည္ျဖင့္ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားလိုက္ေသး၏။ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ရိုက္ထားေသာစာမ်ားကို pdf ေျပာင္းလိုက္ ေတာ့ စာထဲတြင္ Apple စသျဖင့္ အဂၤလိပ္အကၡရာ A ပါလာပါက ထို A ပါသည့္ေနရာမွစကာ ေနာက္ပုိင္းစာလံုးမ်ား၌ အ အကၡရာအားလံုးကို A ခ်ည္း ေျပာင္းပစ္ေလရာ ဒုကၡမ်ား ျပန္၏။ ဥပမာ - ေအာင္ ဆိုပါစို႔။ ေ A ာင္ ဟု ျဖစ္သြားသည္။

သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့ အားလံုးကို အဆင္ေျပေျပသံုးႏိုင္ေနပါၿပီ။ ေက်းဇူးပါ ေဖာင့္ထြင္သူလူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား။

ခုေခတ္ လံုငယ္၊ လံုမငယ္တို႔ ဗဟုသုတရေအာင္ ေျပာရလွ်င္ ကြန္ျပဴတာေပၚစက အေတာ္ မလြယ္လွပါ။ Hardware တစ္ခုခုဆင္ၿပီဆို driver ႏွင့္ install လုပ္ရ၏။ Keyboard ျဖစ္ေစ၊ mouse ျဖစ္ေစတပ္လွ်င္ေသာ္မွ driver ႏွင့္ install လုပ္ရသည္။ Printer, scanner ဘာညာ သာရကာ ဘာပဲတပ္တပ္ သည္ driver ဆိုတာႀကီးကို ရွာရွာေနရသည္။ ခုေခတ္ကြန္ျပဴတာမ်ားမေတာ့ driver ဆိုတာ ဟို တိုက္ႀကီးေပၚက မမထားတို႔အိမ္မွာ ခန္႔ထားတဲ့ ကားေမာင္းတဲ့လူလား ဟု ေမးရေတာ့မည့္ အေျခအေနျဖစ္ေလ၏။ (အဲေလ၊ ဟိုးတုန္းကသာ မမထားတို႔လို ဒလိုင္ဘာ ခန္႔သည္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကားကုိယ္ ေမာင္းၾကသာပါပဲ။ အႏို႔ ဒလိုင္ဘာမို႔မခန္႔လိုက္နဲ႔။ အဲဒီ ဒလိုင္ဘာဆိုတာနဲ႔ မမထားနဲ႔ ျငားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကလည္း မၾကာခဏ ၾကားေနရသကိုး။)

အင္တာနက္ တြင္က်ယ္လာသည့္ ယခုေခတ္တြင္မူ ဘာစာလံုးပဲလာလာ အလြယ္တကူရွာလို႔ရေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခင္ကလို တကူးတက သိမ္းေနစရာမလိုေတာ့။ Google တြင္ ကိုယ္လိုသည့္စာလံုး ရိုက္ထည့္လုိက္လွ်င္ စာလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို အခမဲ့ ေဒါင္းလို႔ ရေလၿပီ။ ေက်းဇူးပါ ေမာင္မင္းႀကီးသား အိုင္တီဆရာမ်ား ခင္ဗ်ား။ သို႔ေသာ္ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း စာလံုးလက္ကြက္မ်ားေၾကာင့္ ေက်းဇူးကို တစ္၀က္ပဲ တင္ပါသည္။ ဟုိစာလံုး ေျပာင္းလိုလွ်င္ ဟုိစာလံုးလက္ကြက္ကို လုိက္ရိုက္ေနရသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္ေခါင္းကိုက္မိေလေသာ ဟူ၏။

ခုေတာ့ အသက္ကေလးကလည္း ရလာၿပီဆိုေတာ့ လွတာေလးေတြျမင္တုိင္း ရင္မခုန္ေတာ့ပဲ ေဖေဇာ္ဂ်ီတစ္ခုတည္းကိုသာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ သစၥာရိွရိွ သံုးေလေတာ့သည္။ ဟုိတေလာက ဘာတဲ့ အစိုးရက ရံုးသံုးစာေတြအားလံုးကို ယူနီကုဒ္နဲ႔ပဲသံုးရမည္လို႔ ေၾကျငာလုိက္ေတာ့ အေတာ္ေတာင္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားေသးသည္။ မႏွစ္က ကြန္ျပဴတာ ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ ျဖစ္သြားလို႔ ယူနီကုဒ္ခဏသံုးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးေနမက်ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပ။ စဲြသံုးလုိက္လွ်င္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားမည္ ျဖစ္ပါ သည္။ ခြက်သည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္စာဖတ္ပိတ္သတ္က ေဖေဇာ္ဂ်ီသမားေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ ထုိအခ်က္က ကြ်န္ေတာ္ ယူနီကုဒ္ သံုးေရးတြင္ အဓိက အဟန္႔အတားျဖစ္ေနေလ၏။ အႏို႔ စာေရးတယ္ဆိုတာ ဖတ္မည့္သူလည္း ရိွဦးမွကိုး။ ဘယ့္ကေလာက္ေကာင္းသည့္စာ ျဖစ္ေနပါေစ။ ဖတ္သူမရိွက အခ်ည္းႏွီး မဟုတ္ပါေလာ။

(၃) စနစ္တစ္ခု အေရးႀကီးပံု

ဘာပဲလုပ္သည္ျဖစ္ေစ စနစ္ အေရးႀကီး၏။ ဥပမာ - မက္ထရစ္စနစ္ႏွင့္ ထုတ္ထားသည့္ မူလီမွန္လွ်င္ မည္သည့္တုိင္းျပည္က ထုတ္သည့္မူလီျဖစ္ေစ မက္ထရစ္စနစ္ မူလီေခါင္းႏွင့္ တပ္ႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္သကဲ့သို႔တည္း။ သူက အရစ္တစ္မ်ိဳး၊ ငါက အရစ္ တစ္ဖံု။ အမ်ိဳးမ်ိဳးသာရစ္ေနပါက အဘယ္မွာ ရစ္လို႔ဆံုးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေတာ္ၾကာ သည္မူလီကုိ ဟိုမူလီေခါင္းနဲ႔တပ္ မရလို႔။ ေတာ္ၾကာ သည္မူလီေခါင္းက ဟိုမူလီနဲ႔မေတာ္ျပန္ဘူး စသျဖင့္ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားစရာရိွေလသည္။ (ဟူး - ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မူလီကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တုိင္းျပည္က စတီထြင္တာမဟုတ္လို႔။ ႏို႔မို႔ဆို ေခါင္းနဲ႔မေတာ္လို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ရတဲ့ မူလီေတြနဲ႔ မူလီနဲ႔ မေတာ္လို႔ ဖုတ္စားမရ၊ ျပဳတ္စားမရျဖစ္သြားရတဲ့ မူလီေခါင္းေတြ ဘယ္ႏွစ္ဘီလ်ံေတာင္ရိွမယ္မွန္းမသိ။)

သဟာေၾကာင့္လည္း အေမရိကန္လိုႏိုင္ငံႀကီးမွာေတာင္ ႏွစ္ပါတီပဲရိွတာ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ပါတီေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီ ရိွေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ထားပါ တစ္ကမၻာလံုးကို။ ျမန္မာျပည္ထဲတြင္ေလာက္ေတာ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စံခ်ိန္စံညႊန္းေလးတစ္ခု ရိွေစခ်င္ပါသည္။

မိတ္ေဆြတို႔ ေရႊတစ္က်ပ္သား၀ယ္သည္ဆုိပါစို႔။ သင့္ တစ္က်ပ္သားသည္ တစ္က်ပ္သားအျပည့္ရိွပါသည္ဟု  မည္ကဲ့သို႔ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။

ယခု ျမန္မာေဖာင့္ကိစၥတြင္လည္း အလားတူပင္ ျဖစ္၏။

အဲေလ ေဖာင့္တြင္မဟုတ္ပါ။ ေနရာတကာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္ကို အခ်ဥ္ဟုထင္ထားေသာ ဟိုျပည္ႀကီးက safety အတြက္ PPE မ်ားကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္းထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္အတြင္း တင္သြင္းေရာင္းခ်ေလရာ helmet မ်ားဆိုလွ်င္ စကၠဴကိုမ်ား ခ်ိဳးထားေလသလား ဟု ထင္ရသည္ထိ ျဖစ္ေလ၏ ထို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္အတြင္း တင္သြင္းလာ သည့္ ပစၥည္းမ်ားသည္ သတ္မွတ္ထားေသာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားႏွင့္ညီမညီကို က်ပမ္းယူကာ စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံသင့္ေလသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ သူမ်ားက အလံုးႀကီးႀကီးႏွင့္ ထည့္ခ်င္တိုင္းထည့္ေနတာကို ေအာင့္ခံေနရမည္သာ ျဖစ္သည္။

စံခ်ိန္စံညႊန္း၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း၊ စနစ္မ်ားႏွင့္ စနစ္တက်လုပ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါ၏။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၅။ ၀၁း၀၀