ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ရူး

(၁)

ပုထုဇေနာ ဥမၼတၱေကာ ဟူေသာစကားအရ လူတို႔သည္ အရူးခ်ည္းျဖစ္ကုန္၏။ လူတိုင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု သူ႔ဟာႏွင့္သူ ရူးေနၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

အရူးမ်ားစြာထဲမွ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကား စာအုပ္ရူး ျဖစ္ေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က ဟို႔ ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခမွ ရြာကေလးတြင္ ေနခဲ့ရသည္။ ရြာဆိုမွေတာ့ ဘယ့္ႏွာ စာအုပ္မ်ားမ်ားစားစား ရိွပါမတံုး။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အရီးေတာ္သူ (အေဖ၏အစ္မ) အရီးေအးႀကိဳင္က စာဖတ္ ၀ါသနာပါေတာ့ သူ႔အိမ္စုတ္စုတ္ကေလးမွာ စာအုပ္ခပ္စုတ္စုတ္ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မဂၢဇင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေငြတာရီ၊ ျမ၀တီ၊ ေသြးေသာက္၊ စႏၵာ စေသာ မဂၢဇင္းမ်ားျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္ရာတြင္ အလြန္ေလာဘႀကီးသည္။ မဂၢဇင္းဖတ္လွ်င္ ေၾကာ္ျငာမ်ားပါမက်န္ စာတစ္လံုးမွ မက်န္ရေအာင္ဖတ္သည္။ စာမ်ားက်န္သြားမွာကို အလြန္ႏွေျမာလွ၏။ အရီးေအးႀကိဳင္၏အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္စဥ္ဘ၀ စာၾကည့္တုိက္ ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႔မ်က္ေစာင္းထိုး ေဒၚေလးသန္းတင္တို႔ အိမ္မွာလည္း မဂၢဇင္း တစ္အုပ္စ၊ ႏွစ္အုပ္စ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ဦးႀကီး ထြန္းလိႈင္တို႔အိမ္တြင္မေတာ့ သခင္သန္းထြန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား ႏွစ္တဲြရိွသည္။ သည္စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္သားေတာင္ မျပည့္တတ္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားအနက္ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ အႀကိဳက္ဆံုး စာအုပ္ စာရင္း ၀င္ခဲ့သည္။ 

လံုးခ်င္း၀တၳဳကို ပထမဆံုးစဖတ္ဖူးေတာ့ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္သာ ရိွေသးသည္။ သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာက အညိဳေရာင္နယ္ေျမ။ ဗကပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) မ်ား ႀကီးစိုးရာနယ္ေျမျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရစစ္တပ္မ်ားက အျပတ္တိုက္ထုတ္ရန္ စစ္ဆင္ေရးမ်ား မၾကာခဏ၀င္သည္။ သည္ေတာ့ ရြာကို စစ္ေၾကာင္းမ်ား မၾကာခဏ ေရာက္၏။ ေရာက္ေတာ့ စစ္သားေတြက အိမ္မ်ားမွာပင္ တည္းၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာလည္း စစ္သား ၅ ေယာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ရိွမည္ထင္ပါသည္။

ထုိစဥ္က စစ္သားမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ အလြန္ခ်စ္ခင္ၾက၏။ (အခ်စ္လြန္ေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းသူမ်ားမွာ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ျငားၾကေလကုန္သတည္း။ ဤကား စကားခ်ပ္) စစ္ေၾကာင္းမ်ားလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေပ်ာ္ၾကသည္။ သူတို႔လာလွ်င္ လဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ရသည္။ ဘီစကစ္မုန္႔မ်ား စားရသည္။ တခါတေလ ငါးေသတၱာဘူး၊ အမဲသားဘူး မ်ားေတာင္ စားရေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုရြာသူရြာသားမ်ားအဖို႔ သည္လိုအစားအစာမ်ားကို အဘယ္မွာ စားႏိုင္ပါမည္ နည္း။

ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ေပ်ာ္ေသးသည္။ စစ္သားမ်ားတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္၏။ အနည္းဆံုးေတာ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္စာစဥ္မ်ား ပါသည္။ သူတို႔လာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း စာအုပ္အသစ္ဖတ္ရသကိုး။

ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးဖတ္ဖူးေသာ ၀တၳဳမွာ ထို အစ္ကိုစစ္သားမ်ား ယူလာေသာ စာအုပ္ျဖစ္၏။ မွတ္မိသမွ် ထုိ၀တၳဳကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀တၳဳနာမည္ႏွင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိသည္မွာ ၿမိဳ႔စားႀကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ႀကီးလာလို႔ မြန္တီခရစၥတိုၿမိဳ႔စားႀကီးအေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ၀တၳဳမွာ ထုိ၀တၳဳပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ယခုထိ မွတ္မိေနေသးေသာ မဂၢဇင္း၀တၱဳတိုနာမည္မ်ားမွာ တင့္တယ္၏ ၾကယ္ေၾကြသည့္ည။ မဂ်ိဳးကို ဘယ္လုိေျပာရမယ္။ ထန္းတက္သမား ငေထႀကီး စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚရီႀကိန္ ၏နာမည္ကိုလည္း စဲြစဲြၿမဲၿမဲ မွတ္မိေနေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ေသာ္တာေဆြ၏ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ႏွင့္ သခင္တင္ျမ၏ ဘံုဘ၀မွာျဖင့္ တုိ႔ျဖစ္၏။

ေနာက္ စႏၵာမဂၢဇင္းမွ ၀င္းဦး၏ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ေခတ္စြန္း မန္းသႀကၤန္၊ ၾကပ္ကေလး၏ လကမၻာက႑တို႔ကို ႀကိဳက္သည္။ သက္လံု၏ ေစ့ထားေသာတံခါးမ်ား ဆိုလွ်င္ ဖတ္ရတာအားမရလို႔ ဗလာစာအုပ္ထဲတြင္ ကူးမွတ္ထားတာ ျပန္ရွာလွ်င္ ယခုတိုင္ အိမ္မွာ ရိွႏိုင္ပါေသး၏။ “ေျခေထာက္ဆိုတဲ့အစိတ္အပိုင္းဟာ ငါဟာ သူမ်ားေခါင္းေပၚမွာ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ မေနရ ေကာင္းလားလို႔ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနစရာမလိုဘူး။ မီးဟဲ့ဆိုရင္ ေရကို အျမန္ဆံုးေျပးသယ္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားဘို႔ပဲ လိုတယ္” ဆိုသည့္ စာသားကေလးမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀က ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားမွ စာေၾကာင္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေဆာင္းပါးမ်ားမွာ တရုတ္စာအုပ္ ေတာက္တယ္က်င္းကို ဘာသာျပန္ထားတာဟု မွတ္သားဖူးပါသည္။

ေနာက္ၿပီး မဂၢဇင္းကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ ကူးေရးထားတတ္သည္။ တခ်ိဳ႔ကဗ်ာမ်ားဆို ခုထိ အလြတ္ရတံုး။

ေခ်ာတမူ မေနာျဖဴ သေဘာအူစင္း

အေျပာမူလင္းတဲ့ ဒို႔ေတာသူ။

ဟန္ေတြ ပန္ေတြ မာန္ေတြ မထပ္

ကန္ေရခပ္တဲ့ ဒို႔ေတာသူ။

လူတကာ ျမႈကာ မူယာမျပ

ျပဴငွာလွတဲ့ ဒို႔ေတာသူ . . . ဆိုသည့္ကဗ်ာေလး ဖတ္ရေတာ့ ၈ တန္းေလာက္ ေရာက္ေနၿပီထင္ပါ၏။

ဟုိေျပာင္း၊ သည္ေရႊ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္တာ ႏွေျမာလွပါဘိ။

အေစာဆံုးဖတ္ဖူးေသာ ၀တၳဳမ်ားထဲတြင္ စဲြေနသည့္ ၀တၳဳတစ္အုပ္မွာ တင့္ဆန္း၏ ေတာင္ဇလပ္ပန္း နီနီ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ထုိ၀တၳဳကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္၏။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္ ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ကြင္းေကာက္တြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ရသည္။ ကြင္းေကာက္တြင္ ေတာင္ဘက္ကမ္းႏွင့္  ေျမာက္ဘက္ကမ္းဟုရိွရာ ေတာင္ဘက္ကမ္းႏွင့္စာလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ကမ္းက ပိုစည္သည္ဟု ေျပာရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္ရေသာ ေက်ာင္းမွာလည္း ေျမာက္ဘက္ကမ္းတြင္ပင္ ရိွ၏။ ေျမာက္ဘက္ကမ္းတြင္ ေစ်းလည္းရိွသည္။ ထိုေစ်းထဲတြင္ တစ္ခုေသာ စာအုပ္ဆုိင္ကေလးရိွ၏။ စာအုပ္ဆုိင္ဆိုေသာ္လည္း စာအုပ္အမ်ားႀကီးကို ခင္းက်င္းေရာင္းခ်တာ မဟုတ္။ မနက္ပိုင္းသာဖြင့္ေသာေစ်းတြင္ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ ဒို႔ေက်ာင္းသား စေသာ စာေစာင္ကေလးမ်ားကို တန္းလန္းခ်ိတ္ကာ ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ ဧရာမ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ေလ၏။ ထုိဆိုင္သုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲလိုလို ေရာက္ျဖစ္သည္။ ၀ယ္ပင္ မ၀ယ္ႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း စာအုပ္ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ေနရသည္မွာ အရသာရိွလွပါဘိ။

ကြင္းေကာက္ေတာင္ဘက္ကမ္း ကမ္းနားတြင္လည္း စာအုပ္ဆုိင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ရိွပါေသးသည္။ ထုိဆိုင္တြင္ ျပား ၆၀ တန္ ကာတြန္းစာအုပ္ကေလးမ်ား တင္ေရာင္း၏။ ေမာင္သံမဏိႏွင့္ လူသတ္ေကာင္၊ ေရႊစြန္ညိဳႏွင့္ ျမေၾကးမံုတို႔မွာ၊  ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းစဲြ ကာတြန္းမ်ား ျဖစ္ေခ်သည္။ ကာတြန္းေအာင္ေအာင္၏ ေရႊေဂါင္းေျပာင္၊ ျမင့္သိန္း၏ စံေရႊျမင့္ ကာတြန္းမ်ား ဖတ္ရေတာ့ ၈ တန္းေလာက္ ေရာက္ေနၿပီ ထင္၏။

ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္၍ စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္ မ၀ယ္ႏိုင္ေစကာမူ လက္ထဲတြင္ အေၾကြေစ့ကေလးမ်ား ရလာပါမူ တျခားဘာအတြက္မွ မသံုးဘဲ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ဖတ္သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ေသာ ကြင္းေကာက္ (တဲြဖက္) အ.ထ.က တြင္ စာၾကည့္တုိက္ရွိသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္မ်ား တြင္ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္သြားသည္။ ငွားလို႔ရတာ ငွားသည္။ ငွားလို႔မရတာက် စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာပင္ ဖတ္သည္။ မွတ္စုစာအုပ္ႏွင့္ ႀကိဳက္သည့္စာပိုဒ္မ်ားကို ကူးသည္။ ထိုစဥ္က ကြင္းေကာက္ေက်ာင္း စာၾကည့္တုိက္တြင္ အုိးေ၀ဂ်ာနယ္မ်ား ပင္ ရိွပါေသးသည္။

ထုိစဥ္က အစ္ကိုႀကီး ထင္ပါသည္။ သူက စာေပဗိမာန္မွ စာအုပ္မ်ားကို လစဥ္ယူသျဖင့္ ဖတ္ရသည္။ စာေပဗိမာန္ ထုတ္ စာအုပ္မ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ရာမာယနရုပ္စံုစာအုပ္ အပါအ၀င္ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြင္းေကာက္မွ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ အကူးတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၃ - ၄ ႏွစ္သားဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့။

(၃)

ဒီေကာင္ေလး စာအုပ္ေတြ၀ါသနာပါတာ သူ႔ဘိုးေအကိုတူလို႔ေနမယ္ ဟု အရီးမယ္ႀကိဳင္ (ကြ်န္ေတာ္တို႔အေမ၏ အစ္မ) က ေျပာ၏။ နင္တို႔အဘ ဘယ္ေလာက္စာအုပ္၀ယ္တာ ၀ါသနာပါလဲဆို စပါးသြားေရာင္းတာ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ စာအုပ္၀ယ္လာလို႔ အမနဲ႔ေတာင္ ရန္ျဖစ္ရေသးတယ္ ဟု ဆို၏။ (ကြ်န္ေတာ္ဘို႔ဘက္တြင္ အေမျဖစ္သူကို အမဟု ေခၚၾက၏။) ကြ်န္ေတာ္ေမြးေတာ့ အဘိုးမွာ မရိွရွာေတာ့ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးပိုင္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မွန္ဘီရိုထဲတြင္ ထည့္ထားတာ ျမင္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းတက္ရန္ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီး သြားေနရေတာ့ ရြာမွာ အေနနည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ ထိုစာအုပ္မ်ားကို သိမ္းမယ္လည္းႀကံေရာ စာအုပ္မ်ားမွာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရလိုက္ေသာစာအုပ္မ်ားမွာ ေသကၡ်ေတာင္ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက၏ ပဏၰိတေ၀ဒနိယ ဒီပနီက်မ္း၊ ရူပက႑ ၀ိနစၦယ ဓာတ္က်မ္းႏွင့္ အဘိဓမၼတၳ သဂၤဟက်မ္း သံုးေစာင္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာမူ ယခုထိ ရန္ကုန္အိမ္တြင္ ရိွေသး သည္။ (ရိွေသးသည္ထင္ပါ၏။ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္မွ စစ္ၾကည့္ရဦးမည္။)

ကြ်န္ေတာ္ ၉ တန္း တက္ေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းလာၾကသည္။ ကြင္းေကာက္က အဂၤပူၿမိဳ႔နယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာက ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္ ဆုိေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အဆင္မေျပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အရီးတို႔ ဦးႀကီးတို႔က ေလးမ်က္ႏွာ ေျပာင္းထားၾကမယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။

ေလးမ်က္ႏွာတြင္ ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တုိက္ရိွသည္။ ထိုစာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ငွားဖတ္ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီထုတ္ စာအုပ္မ်ား မ်ားသမို႔ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အဖတ္မ်ားတာ ေတာင္သူလယ္သမားဂ်ာနယ္ႏွင့္ ေရွ႔သို႔စာေစာင္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ေလးမ်က္ႏွာ အ.ထ.က တြင္ စာၾကည့္တုိက္ ရိွသည္ဟု မၾကားမိခဲ့ဖူးပါ။ ရိွခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ဘဲ ေနလိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္သို႔ သြားဖတ္ခဲ့သည္ဆိုသည့္ အမွတ္သညာ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ရိွမေန။ သည့္အတြက္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ မရိွဟု ထင္ပါသည္။

၉ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က သခြပ္ေခ်ာင္းက ဖိုးတင္စိုး ထင္ပါသည္။ ယူလာသျဖင့္ ရွင္မဟာရ႒သာရ အႏွစ္ (၅၀၀) ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္ကို ဖတ္ရသည္။ ႀကိဳက္လုိက္တာ။ ကဗ်ာတိုင္းကို ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ဳိက္ ဖတ္မိသည္။

ဆင္းလွ ဆင္းထြတ္ ဆင္းလြတ္လွေမာ

တူေလ်ာ တူဖက္ တူစက္ၿပိဳင္အံ့

မ၀ံ့သည္သာ မဟုတ္စြာတည့္

လူ႔ရြာဌာန ႏွံ႔မွ်ပတ္ညက္

ေက်ာ္တူဖက္မူ တစ္ေယာက္ဟူသည္

ရည္တူမရိွရာတကား။

သည္စာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ဗလာစာအုပ္တြင္ ကူးေရးကာ အလြတ္က်က္ခဲ့သည္။ ၀ဏၰပဘာ၊ လွကလ်ာ ဆို တေရးႏိုးထဆိုခိုင္းေတာင္ တစ္လံုးမွ မလဲြေအာင္ ဆိုႏိုင္သည္။

(၄)

ေဒသေကာလိပ္တက္ရေတာ့ ဟသၤာတ မွာ။ သည္တံုးကလည္း ဟသၤာတက ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တုိက္ကို မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္ပဲ။ ေယာနသံစင္ေယာ္၊ ပေလတိုးနိဒါန္း စသည့္စာအုပ္မ်ားကို ထိုစာၾကည့္တိုက္မွ ငွားဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္တည္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာဆိုေတာ့ စာသင္သား ဦးပဥၥင္းမ်ားထံမွ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဖတ္ခဲ့ရသည္။ မဃေဒ၀လကၤာသစ္ စာအုပ္ႀကီးဆို လိုခ်င္လြန္းလို႔ ေရႊေမာင္းစာအုပ္ဆုိင္ကို သြားသြားၿပီး သြားေရက်ရသည္။ စာအုပ္မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ ဦးဇင္းမ်ားဆီက ငွားကာ ဗလာစာအုပ္တြင္ ကူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာအုပ္က အထူႀကီးျဖစ္သျဖင့္ တစ္အုပ္လံုးေတာ့ မကူးႏုိင္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားဆံုးကူးခဲ့သည္မွာ ပုေတၱာ၀ါဒခန္းမွ ျဖစ္၏။

တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ၏ မ်က္၀န္းထဲမွာ မိုးရြာၿပီညိဳ၊ မင္းေက်ာ္၏ ငါတို႔ေခတ္ႏွင့္ အၿပိဳင္၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္၊ ခင္ေဆြဦး၊ မစႏၵာ၊ မိုးမိုး (အင္းလ်ား)၊ စမ္းစမ္းႏဲြ႔ (သာယာ၀တီ)၊ ကလ်ာ (၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ) အိုး အမ်ားႀကီးခင္ဗ်ာ။ မင္းသိခၤ ၀တၳဳေတြဆို မလြတ္တမ္းဖတ္သည္။ ထို၀တၳဳမ်ားထဲမွ မွတ္သားစရာမ်ားကုိ ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ ေတးမွတ္ထားသည္။

ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုတြင္ ၀င္ေရာက္လႈပ္ရွားေလေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမိသားစု စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ားကို တ၀ႀကီး ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ နႏၵာသိန္းဇံ၏ ဘ၀အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘ၀သစၥာ ဆို ႀကိဳက္လိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ကိုပါ ၀ယ္လိုက္သည္။ သည္တံုးက စာအုပ္တန္ဘိုးကို ၂၀ က်ပ္ ဟု မွတ္မိေနပါသည္။ ေက်ာင္းလခကလည္း တစ္လမွ ၃၀ ပဲရိွသကိုး။ (မွန္ရာကို ၀န္ခံရလွ်င္ RIT စာၾကည့္တုိက္ကုိမူ သိပ္မေရာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆယ္ေခါက္ေတာင္ ျပည့္ပါမလား မေျပာတတ္။)

ငယ္စဥ္က မဲြလွသျဖင့္ စာအုပ္မ်ားကို သြားေရသာက်ခဲ့ရၿပီး မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့။ လိုခ်င္လွ်င္ ငွားၿပီး ဗလာစာအုပ္၌ ကူးေရးခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကိုသာ မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အေတာ္မ်ားေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဟသၤာတေရာက္လိုက္၊ ရန္ကုန္ေရာက္လုိက္။ သည္ၾကားထဲ ေလးမ်က္ႏွာက ကမ္းေတြၿပိဳလို႔ အိမ္ေတြကို ဖ်က္၊ ဟိုေရႊ႔သည္ေရႊ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔စာအုပ္မ်ားမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီး ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ရတာ အလြန္ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွ၏။

ကြ်န္ေတာ္မည္မွ် စာအုပ္ရူးသနည္းဆိုသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပပါအံ့။

ေက်ာင္းၿပီးစ ရန္ကုန္တြင္ေနကာ အလုပ္ရွာစဥ္ ရရာအလုပ္မ်ိဳးစံု ၀င္လုပ္ရသည္။ ထိုစဥ္က ေန႔စားခ တစ္ေန႔လွ်င္ ၆ က်ပ္ (ထင္သည္) ရပါသည္။ ထမင္းတစ္ပဲြမွာ ၂ က်ပ္မွ ၃ က်ပ္ေလာက္ထိရိွ၏။ သို႔ေသာ္ ေစ်းသက္သာသည့္ဆုိင္တြင္စားလွ်င္ တစ္ခါစား ၁ က်ပ္ခဲြ ျဖစ္သည္။ ထမင္းႏွင့္ ကားခအတြက္ ၄ - ၅ က်ပ္ေလာက္ ခ်န္ကာ ပိုသည့္ပိုက္ဆံ အကုန္ စာအုပ္ ၀ယ္သည္။ ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေ၀ဒပညာကုိ အရူးအမူးလိုက္စားေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္၍ ပုိက္ဆံ ၁ က်ပ္ေလာက္က်န္လွ်င္ ေ၀ဒမဂၢဇင္း ၁ အုပ္ ၀ယ္သည္။ ၀ယ္ၿပီးသမွ် မဂၢဇင္းမ်ားကို နံပါတ္စဥ္တပ္ကာ မရိွေသးေသာ နံပါတ္မ်ားကို ရွာ၀ယ္ေနခဲ့တာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ တစ္ရက္စားစရာ ထမင္းဘိုးႏွင့္ စာအုပ္မ်ားမွလဲြ၍ တျခား ဘာဆိုဘာမွမရိွ။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္မ်ား တိုးပြားလာတာ ျမင္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ပန္းဆိုးတန္းမွ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္မ်ားဆို ကြ်န္ေတာ္ မေမႊဖူးေသာ စာအုပ္ဆိုင္ ခပ္ရွားရွားျဖစ္၏။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္စာအုပ္ရႏိုင္သည္ကို အလြတ္ပင္ ရေနသည္။

ေနာက္ ပ်ဥ္းမနားေရာက္ေတာ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ၀င္ေငြေလး ရိွလာၿပီ။ ဆိုေတာ့ စာအုပ္ကေလး ဘာေလးလည္း အနည္း အက်ဥ္း ၀ယ္ႏိုင္သေပါ့။ အနည္းအက်ဥ္းဆိုသည့္တိုင္ ပ်ဥ္းမနားမွ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုင္ ပစၥည္းမ်ား၏ ထက္၀က္ေလာက္မွာ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂဆိုတာလည္း သိပ္ မ်ားမ်ားစားစား ရိွလွတာ မဟုတ္။ ဒါေတာင္ မမက လယ္ေ၀းမွ ဆက္တီႏွင့္ ကုတင္မ်ား ၀ယ္ထားေပလုိ႔သာ။ စာအုပ္ေတြခ်ည္း ပီနန္အိပ္ႀကီးေတြႏွင့္ (၇) လံုးရိွသည္။

ေရဆင္းတြင္ ရူပေဗဒဆရာ ဦးသန္းထြန္းဦးႏွင့္ ဆံုရသည္။ သူလည္း စာအုပ္ရူးပင္ ျဖစ္၏။ သူမိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ ARI မွ မိတ္ေဆြမ်ား၊ တိေမြးကုမွ ဆရာစံ စသည္တို႔ႏွင့္ ဆံုရသည္။ ဆရာစံမွာ စာေရးဆရာ ၾကည္မင္း ျဖစ္၏။ ဆရာစံ့အိမ္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔အိပ္ခန္းနံရံ ပတ္ပတ္လည္တြင္ စာအုပ္မ်ားကို စင္မ်ားႏွင့္အျပည့္ ေတြ႔ရ၏။ မွန္ရာေျပာရလွ်င္ ဆရာစံ၌ အျခားအရာမ်ားထက္ သည္စာအုပ္မ်ားကိုသာ အားက်မိေလသည္။ ငါလည္း သူ႔လို စာအုပ္အမ်ားႀကီးပိုင္ရရင္ ဘယ့္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္လိမ့္မလဲဟု သြားေရတျမားျမား က်ခဲ့၏။ (ေနာင္တြင္ ဦးသန္းထြန္းဦးမွာ နဂါးစာေပပိုင္ရွင္၏ ညီမႏွင့္ ညားသြားရာ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ေတြမကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႔။ ပိုက္ဆံေတြပဲ ေရေနရတယ္ဟု ေျပာေလသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

(၅)

ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားကို မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ စုေဆာင္းဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ မႏွစ္က ႏွင္းဆီျဖဴက စာမူခရေတာ့ ထုိစာမူခအားလံုးကို စာအုပ္၀ယ္မည္ႀကံကာ ႏွင္းဆီျဖဴကထြက္သမွ်စာအုပ္အားလံုး အိမ္ကိုပို႔ေပးပါဟု အိျႏၵာသို႔ မွာလုိက္ သည္။  သို႔တုိင္ အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားမွာ လက္က်န္မရိွေတာ့ဆိုသျဖင့္ မရလိုက္။

ယခုေတာ့ အင္တာနက္တြင္ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား download လုပ္ႏုိင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ရတနာသိုက္ႀကီးကို တူးမိသူကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလ၏။ အခ်ိဳ႔စာအုပ္မ်ားဆုိ ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ေတာင္ ေဒါင္းမိေလသည္။ ယခင္ကေတာ့ ေဒါင္းထားသမွ် စာအုပ္မ်ားကို စာရင္းလုပ္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ကေလးကတဖက္၊ အလုပ္ကတဖက္ သင္တန္းကတဖက္။ သည္ၾကားထဲ စာေလးကလည္း ေရးလိုက္ခ်င္ေသးဆိုေတာ့ စာရင္းမလုပ္ျဖစ္သည္မွာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားေလၿပီ။ ခရီးတြင္လို႔ ရြာစဥ္မသိဆိုတာ ကြ်ႏု္ပ္ကို ေျပာတာျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ဆီမွာ ဘာစာအုပ္ေတြ ရိွလို႔ရိွမွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀။

ကြ်န္ေတာ္က အူမတိုတတ္ပါ။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ရိွသမွ်စာအုပ္မ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားအား အလိုရိွက ကူးယူေလကုန္ ဟု external drive တစ္ခုလံုး ေပးလိုက္တာသာ ျဖစ္၏။ (စာအုပ္ ၄ - ၅၀၀၀ ေလာက္ကို ကုန္ေအာင္ပဲ ဖတ္ပါအံုးဗ်ာ။)

သို႔ဆိုလွ်င္ သည္ေလာက္စာအုပ္ေတြ ခင္ဗ်ား အကုန္ဖတ္ႏုိင္လို႔လား ဟု ေမးပါ။

ဟင့္အင္း၊ မဖတ္ႏိုင္ပါခင္ဗ်ား။ တ၀က္ေတာင္ မဖတ္ႏိုင္ပါ၊ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြဆို နားကိုမလည္ပါဟု ေျဖရပါလိမ့္မည္။

ဒါျဖင့္ ဖတ္လဲမဖတ္ႏိုင္ပဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ၀ယ္ေန၊ စုေနသတံုးဗ်ာ။

ဘာျဖစ္လို႔မွမဟုတ္ပါ ခင္ဗ်ား။

စာအုပ္မ်ားကို ခ်စ္လို႔ ျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ေနရတာ၊ ဟိုေျပာင္း သည္ေရႊ႔လုပ္ေနရတာနဲ႔တင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာလွၿပီျဖစ္၏။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၆။ ၀၁း၀၀ နာရီ