ထမင္းစားျခင္း အႏုပညာ (၂)

(၅) ဘိုးေတာ္ဘုရားလြမ္းခဲ့ရေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေတာမွ အစားအစာမ်ား

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေက်းရြာတြင္ ေႏြအခါမ်ား၌ ဟင္းေကြ်းရွားလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာမရိွ။ အဘယ္မွ်ရွားသနည္းဟူမူ ဟင္းခ်ိဳခ်က္စရာ မရိွ၍ ေရေႏြးကိုဆူေအာင္ႀကိဳၿပီး ၾကက္သြန္နီလီွးထည့္၊ ဆားခပ္ကာ ေသာက္ၾကရသည္။ ကုန္းေၾကာင္းဟင္းခ်ိဳဟု ေခၚသည္။ ထိုဟင္းခ်ိဳႏွင့္ အဖက္ဟင္းကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ျငဳပ္သီးေျခာက္ကို ဆားႏွင့္ေရာေထာင္းထားေသာ ျငဳပ္သီးဆားေထာင္း သို႔မဟုတ္ ျငဳပ္သီးကိုေထာင္းကာ ၾကက္သြန္နီကို ပါးပါးလီွး၍သုပ္ထားေသာ ျငဳပ္သီးသုပ္ျဖစ္၏။ ထိုဟင္းခ်ိဳႏွင့္ ျငဳပ္သီးသုပ္ ကုိပင္ တစ္ခါတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းမိေပေသး၏။ အမွန္ကုိေျပာရလွ်င္ မက္ေဒၚနယ္ကို တစ္ခါတရံစားရတာ ႀကိဳက္သည့္တိုင္ ကုန္းေၾကာင္းဟင္းခ်ဳိႏွင့္ ျငဳပ္သီးသုပ္ေလာက္ မမက္ေမာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ယခုလိုမဟုတ္။ ရြာ့အျပင္ထြက္ၿပီး လယ္တစ္ကြင္းႏွစ္ကြင္းစာမွ် ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ပင္ ေတာစပ္သို႔ ေရာက္သည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္သုိက္ အေဖႀကီးပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚတင္ကာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခူး သြားၾကသည္။ ေတာစပ္ရိွ သခြတ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ သခြတ္ပြင့္ေတြ ေဖြးေနေအာင္ ေၾကြက်ေနသည္ကို ႏြားမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ အေျပးအလႊား ေကာက္ၾကရ၏။ ႏြားမ်ားလည္း သခြတ္ပြင့္၏ ခါးသက္သက္အရသာကို ႀကိဳက္သည္ထင့္။

ေဆာင္းတြင္းနံနက္မ်ားတြင္ သခြတ္ပြင့္ေကာက္သည္၊ ၀ရိုး၊ ကညြတ္ရိုး၊ ပတတ္ရိုး၊  ဖလံေတာင္ေမြးရိုးစသည္တုိ႔ ခ်ိဳးၾကသည္။ ကင္းပံုညြန္႔၊ ယင္းတုိက္ရြက္ စသည္တို႔ခူးသည္။ မိုးဦးက်စ၊ မီးေလာင္ထားေသာေျမႀကီးေပၚတြင္ ပတတ္စာတို႔ ပြင့္တတ္သည္။ မိုးေတြရြာလာၿပီဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ကာ အင္ဥေကာက္ၾကသည္။ ဖက္သန္းသီး၊ ကင္မလင္းရြက္စသည္တို႔ ခူးဆြတ္ ၾကသည္။

မနက္ ၉ နာရီေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ေဒၚေဒၚခင္ႀကိဳင္ေရ၊ ေဒၚေလးသန္းတင္ေရ၊ သခြတ္ဖ်ားလာျဖတ္လွည့္ဗ်ိဳ႔ ဟု အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို ဟင္းစားေ၀ငွ၏။ သူတို႔က သခြတ္ဖ်ားျဖတ္ရင္း အတင္းအဖ်င္း ေျပာၾက၏။ သခြတ္ဖ်ားကိုျဖတ္ကာ ဟင္းခ်ိဳခ်က္သည္။ က်န္သည့္သခြတ္ရိုးကိုခဲြကာ အေျခာက္လွမ္း၏။ ထိုသခြတ္ရိုးေျခာက္ကို ေရေႏြးေဖ်ာကာ ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စားႏိုင္သည္။ အထဲမွ သခြတ္ဆံမ်ားကိုလည္း အေျခာက္ခံကာ သုတ္စားႏုိင္ေသးသည္။ ဟိုး အစပိုင္းတြင္ေျပာခဲ့သည့္ ဘိုးေရႊဖာလြမ္းလွသည့္ သခြတ္ပြင့္ဟင္းခ်ိဳမွာ ဤဟင္းခ်ဳိပင္ ျဖစ္သတည္း။   

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာမွာ တစ္လေနလို႔ တစ္ခါ အသားမစားရစဖူး။ နတ္ကသည့္အခါက်မွ နတ္ကသည့္ ၀က္သားကို စားၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အလြန္ ေခ်းမ်ားလွ၏။ နတ္ပဲြက် ၀က္သားကို ရြံလို႔မစား။ ရြာထဲတြင္ ၀က္ေပၚၿပီဆိုလွ်င္ မမက ငါလည္းတစ္စိတ္ပါမယ္ေဟ့ ဆိုကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အူစုံအသည္းစံု ခ်က္ေကြ်း၏။ တစ္ခါတရံမွ စားရေတာ့ အလြန္ စားေကာင္းလွ၏။ (ငါလည္းတစ္စိတ္ပါမယ္ေဟ့ ဆုိသည္မွာ ၀က္ကိုအေကာင္လိုက္၀ယ္၊ က်သမွ်ပိုက္ဆံ၏ ေလးပံုတစ္ပံုကို ေပး။ ထို႔ေနာက္ ထြက္သည့္၀က္သား၏ ေလးပံုတစ္ပံုကိုယူကာ ျပန္ေရာင္းျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀က္ေပၚရာမွရသည့္ ကလီစာ၊ ေခါင္း၊ ေျခေထာက္ စသည္တို႔ကိုလည္း ေလးပံုတစ္ပံုရသျဖင့္ မမ ၀က္ပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၀က္သား အ၀တီးရ ေလသည္။)

တခါတခါေတာ့ အရီးမယ္ႀကိဳင္က လူေလးေရ နင့္အေမမိေပြးတို႔ၿခံထဲက ဆူးပုပ္ရြက္သြားခ်ဴေခ်ဟု ခိုင္းတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၀ါးလံုးတံခ်ဴတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဆူးပုပ္ရြက္သြားခူးရ၏။ တခါတေလ ကင္မြန္းခ်င္ရြက္ ခူးရသည္။ မိုးတြင္းဘက္ ေကာက္စိုက္ခ်ိန္တြင္ ေကာက္စိုက္သမမ်ားကုိ ထမင္းေကြ်းရသည္။ ထုိအခါ ဟင္းလ်ာအျဖစ္ ငါးပိကိုျငဳပ္သီး၊ ဆား စသည္တို႔ႏွင့္ေရာေထာင္း၊ ေျမစေလာင္းဖံုးတြင္ကပ္ကာ မီးဖုတ္ထားေသာ ငါးပိဖုတ္ ႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ေကြ်းေမြး၏။ ထိုငါးပိဖုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္၏။ ဟိုတစ္ေခါက္ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ မမကို ထိုငါးပိဖုတ္မ်ိဳး ဖုတ္ခိုင္းသည့္ တိုင္ ငယ္ငယ္ကလို သိပ္ စားလို႔မေကာင္းေတာ့ပါေခ်။ ထိုအခါက်မွ ဘုိးေတာ္ဦး၀ိုင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသးေသာ ထမင္းတစ္၀ိုင္းရိွပါေသးသည္။ တစ္ခုေသာေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာမွာရိွေနသခိုက္ ဦးႀကီးဖိုးေထာင္ႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ကမ္းရိွရြာမွ အလႉသို႔ လိုက္သြား၏။ ရြာနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုအလႉတြင္ ထမင္းကို ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ဟင္းခ်ိဳမ်ားျဖင့္ေကြ်းရာ အလြန္စားေကာင္းလွေလသည္။ ထမင္းစားအၿပီး ဖရဲသီးမ်ားလည္းေကြ်းလုိက္ေသး၏။ ထိုအလႉထမင္းဟင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ယခုထိတိုင္ လြမ္းမိေနပါေသးသည္။

(၆) အစားအေသာက္ႏွင့္ က်န္းမာေရး

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ ဆယ္ခါျပည့္ေအာင္ မွန္မၾကည့္စဖူး၊ ေခါင္းမၿဖီးစဖူးပါ။ သို႔တုိင္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္လာ လွ်င္ေတာ့ အလြန္ ရံြတတ္သည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းတက္ရေအာင္ ရန္ကုန္သို႔လာရာတြင္ သာရေ၀ါမွ ရန္ကုန္သို႔ ရထားစီးလာရ၏။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘဲြ႔ရသည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ ထိုင္ခံုႏွင့္ က်က်နန မစီးခဲ့ရစဖူး။

ရထားေပၚတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရထားဘူတာမ်ားတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း အစားအေသာက္မ်ား ေရာင္းၾကသည္။ မံု႔ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆဲြသုပ္၊ ထမင္း စသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိလမ္းမွ အစားအေသာက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ရံတဆစ္မွ် ၀ယ္မစား ဖူးခဲ့ပါေခ်။ ၀ယ္စားဖို႔မဆိုထားႏွင့္။ သူတို႔ အနားေရာက္လာလွ်င္ပင္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေရွာင္တတ္ပါသည္။ သူတို႔ ေစ်းေရာင္းတာ လည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။

ရထားေပၚမွာ အေျပးအလြားေရာင္းရတာဆိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းရန္အတြက္ တိုလီမုတ္စမွန္သမွ်ကို ဗန္း၊ သို႔မဟုတ္ ေတာင္းအတြင္း ထည့္ၿပီးသယ္ၾက၏။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ဆိုပါစို႔။ ဟင္းရည္အိုးကတစ္ဖက္၊ မုန္႔ဖတ္၊ ဆီခ်က္၊ ျငဳပ္သီးပုလင္း စသည့္တုိလီထြာလီမ်ားကတစ္ဖက္ ဆိုင္းထမ္းႏွင့္ ထမ္းေရာင္း၏။ ဟင္းရည္အိုးပါေသာဆိုင္းထမ္းဖက္တြင္ ထိုင္ခံုခ်ိတ္ထားၿပီး အျခားဆုိင္းထမ္းဖက္တြင္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကိုေဆးရန္ ေရအနည္းငယ္ထည့္ထားသည့္ ေရခ်ိဳင့္ကို ခ်ိတ္ဆဲြထား၏။

ျမန္မာျပည္ကရထားမ်ားမွာ ဘယ္ကေရရလို႔ ဘယ္ကေရကို လဲရမွာတံုးခင္ဗ်ာ။ သာရေ၀ါဘူတာက စတက္လာကတည္းက ေဆးလိုက္တဲ့ေရ။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာေရာက္မွ တစ္ခါလဲတာပ။ ဆိုေတာ့ သည္ခ်ိဳင့္အတြင္းမွ ေရကို မၾကည့္ဘဲ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ ေ၀ါ့ . . . ။ ပန္းကန္ကိုေဆးၿပီးေတာ့ ေျပာင္သြားေအာင္ အ၀တ္ႏွင့္ သုတ္လုိက္ေသး၏။ သုတ္လိုက္သည့္ အ၀တ္မွာလည္း ခ်ိဳင့္ထဲကေရႏွင့္ ေရွ႔သြားေနာက္လိုက္ ညီပါေပသည္။ ေရေဆးၿပီး မသုတ္ပဲထားလွ်င္ အဟုတ္သား။ အ၀တ္ႏွင့္သုတ္လိုက္ခါမွ အႏွစ္ႏွစ္အလလက မေလွ်ာ္ခဲ့ေသာ ထိုလက္သုတ္၀တ္မွ ေခ်းမ်ားသည္ ပန္းကန္ကို ပိုလို႔ပင္ ညစ္ပတ္ေစေလေသး၏။

ပန္းကန္ဆုိလို႔လည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ဘယ္ ခင္ဗ်ာ။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေပကပဲ။ ဘယ္ NGO ကမွ အင္ဗက္စမင့္အတြက္ ထုတ္ေပးထားတာ မဟုတ္ေပကပဲ။ ကိုယ့္ရိွတာေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးရတာဆိုေတာ့ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ပန္းကန္အေကာင္းစားေတြဘာေတြ ၀ယ္ႏိုင္မွာတံုး။ အေပါစား ပလတ္စတစ္ျဖင့္လုပ္ထားသည့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။ အသစ္မွာကတည္းက ဖံုဖြားဖြားႏွင့္ အသေရမလွသည့္ ပန္းကန္မ်ားမွာ သံုးဖန္မ်ားလာသည့္အခါ အမွ်င္မ်ားထြက္ကာ ဘယ္လိုမွ မတင့္တယ္ေတာ့ ပါေခ်။ ထိုမတင့္တယ္လွသည့္ ပလတ္စတစ္ပန္ကန္မ်ားကို ေရညစ္တြင္ေဆးၿပီး လက္သုတ္ညစ္ႏွင့္ သုတ္လိုက္ေသာအခါ . . ။ စာေရးဘို႔ တေစ့တေစာင္း ေလ့လာသည့္တိုင္ ထိုအနားသို႔ ကြ်န္ေတာ္မကပ္၀ံ့ပါေခ်။ 

ေခါက္ဆဲြသုတ္သည္၊ ထမင္းသည္စေသာ အျခားအသည္မ်ားမွာလည္း အလားတူပင္ျဖစ္၏။ သို႔တိုင္ လူအမ်ားမွာ ထိုမုန္႔၊ ထမင္း စသည္မ်ားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ သံုးေဆာင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အႏို႔ ဗိုက္ကဆာသကိုးဗ်ာ။  

ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးဘက္ တခ်က္ေလာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။

ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးထဲတြင္ ေစ်းျခင္းေတာင္းကေလးမ်ားခ်ကာေရာင္းေနသည့္ အသုတ္သည္ စသည္တို႔ကို ေတြ႔ၾကပါလိမ့္မည္။ ၎တို႔မွာလည္း ခုနင္က ရထားေပၚက ေစ်းသည္မ်ားႏွင့္ မထူးပါ။ အတူတူပင္ျဖစ္၏။ အႏို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ေရက ဘယ္နားသြား ခပ္ရမတံုးဗ်ာ။ သည္ေတာ့ အိမ္ကသယ္လာသည့္ လက္ဆဲြခ်ဳိင့္ကေလးတြင္ ေရတစ္၀က္ေလာက္ထည့္ၿပီး တစ္ေန႔လံုးေဆး၏။

လမ္းေဘးဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရေျမာင္းကိုခြေဆာက္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ေရေျမာင္းအတြင္းတြင္ ေရမဟုတ္ေတာ့ ေသာ ေရမ်ားရိွေနေလ၏။ ထိုေျမာင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဆိုင္တည္ခင္းကာ ခံုမ်ားႏွင့္ထိုင္စားၾကသည္ ဆုိေတာ့။

သို႔ေသာ္ သည္ဆိုင္မ်ားတြင္လည္း သူသူငါငါ သည္လိုစားေသာက္ေနၾကသည္ပဲ။ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း စံလဲြေနတာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။

ေၾသာ္ - ေမ့ေတာ့မလို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ထမင္းတစ္ပဲြကို ၃ က်ပ္ျဖစ္၏။ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ဆို ၆ က်ပ္။ ထိုအခ်ိန္ (၁၉၈၄ - ၈၅ ေလာက္) က ၃၈ လမ္းတြင္ ေစ်းတစ္ခုရိွသည္။ ေစ်းမွာ မဲေမွာင္၊ က်ပ္တည္း၊ က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး ညစ္ပတ္လွ၏။ ထိုေစ်းထဲတြင္ ထမင္းဆုိင္မ်ားရိွသည္။ အေတာ္ေစ်းသက္သာ၏။ ထမင္းတစ္ခါစား ၅ မတ္ေလာက္သာ က်သည္။ သို႔ေသာ္ ညစ္ပတ္လွ၏။ ေရေႏြးအိုးအဖံုးမ်ားတြင္ ငါးပိရည္မ်ား ေပက်ံလွ်က္၊ တို႔စရာဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားမွာလည္း ဘယ္တံုးကတည္းက က်န္ေနတာေတြ မသိ။ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါလား စားဖူး၏။ ေနာက္ေတာ့ မသတီတာႏွင့္ မစားျဖစ္ပါ။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ -

စားေသာက္ဆိုင္ဆို ေနာက္ဖက္သြားမၾကည့္ပါႏွင့္။ ေရွ႔မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္စားပါ။ မေတာ္တဆ ေယာင္မွားၿပီး ဆိုင္ေနာက္ဖက္ေရာက္သြားမိပါက စားေသာက္ထားသည္တို႔ အကုန္ျပန္ထြက္ကုန္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ အေတာ္ေလး တိုးတက္လာပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးသြားရင္း အေပါ့အပါးသြားရန္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားေနာက္ ေရာက္ေတာ့ တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ရာ အေတာ္ေလး သန္႔ရွင္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ (ဥပမာ - ၁၁၅ မိုင္စခန္းမွ စားေသာက္ဆိုင္ မ်ား) အိမ္သာမ်ားမွာလည္း ေရကိုသံုးလာၾကၿပီျဖစ္ရာ အေတာ္ေလး သန္႔လာပါၿပီ။

(ယခင္အခါကာလမ်ားကမူ အမ်ားသံုးအိမ္သာဆို ေယာင္လို႔မွ အေပါက္၀နားေတာင္ မသြားပါေလႏွင့္။ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်သကဲ့သို႔ ခံစားရပါလိမ့္မည္။)

ဤသည္မွာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ လူမ်ားကို နည္းနည္းေလာက္ ေစ့ငုၾကည့္ရေအာင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ေနစဥ္ ေက်ာင္းတက္ရန္ ရန္ကုန္သို႔လာသည့္အခါ ေလးမ်က္ႏွာမွ အိုင္သျပဳသို႔ ေမာ္ေတာ္ စီးရ၏။ တစ္ေခါက္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနား၌ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးစံုတဲြ လုိက္ပါလာ၏။ ေမာ္ေတာ္မွာ ထိုင္ခံုႏွင့္မဟုတ္။ ၾကမ္းခင္းေပၚ သည္အတုိင္း တင္ပလႅင္ေခြကာ ထုိင္စီးရသည္။

အဖိုးႏွင့္အဖြားမွာ ပါလာသည့္ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုဖြင့္လွ်က္ မနက္ေစာေစာစာကို ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ပင္စားၾက၏။ စားၿပီးေတာ့ အသင့္ပါလာသည့္ေရပုလင္းကို ဖြင့္ကာ ေသာက္ၾက၏။ အဖိုးႀကီးက ေရျဖင့္ပလုပ္က်င္းၿပီး ပလုပ္က်င္းထားသည့္ေရမ်ားကို ေထြးမထုတ္ပဲ ဂလုပ္ဂလုပ္ျဖင့္မ်ိဳခ်လိုက္ေလ၏။ ေအာင္မေလးေဗ်ာ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေတာင္သာသား ကိုေရႊသန္းလည္း ပလုပ္က်င္းေရကိုမ်ိဳခ်သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အင္၊ ငါလဲြတာပါလား။ ၀ါးၿပီးသားထမင္းလုပ္ေတာင္ မ်ိဳခ်ရေသးတာ။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ၿပီးသားေရကို မ်ိဳခ်တာ ဘာမွားသလဲ ဟု ဆင္ျခင္မိ။ သို႔ေသာ္ ပလုပ္က်င္းၿပီး ေရကိုမ်ိဳခ်ဘို႔ရာ ကြ်ႏု္ပ္ မသတီပါ။

ယခု အလုပ္ထဲတြင္ ေန႔လည္စာကို ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ားႏွင့္ အတူစားၾက၏။ အားလံုးထမင္းစုစားၾကသည့္အထဲ စားေသာက္ၿပီး လက္ေတြပါးစပ္ေတြေဆး၊ ပလုပ္က်င္းတာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္သာရိွ၏။ က်န္သည့္လူမ်ားမွာ တစ္ေယာက္ မွ လက္ေဆး၊ ပါးစပ္ေဆးတာ၊ ပလုပ္က်င္းတာ မေတြ႔ရ။

ကေလးမ်ားကိုလည္း အစားအစာ စားေသာက္ၿပီး လက္ေဆး၊ ပါးစပ္ေဆး၊ ပလုပ္က်င္းသည့္အက်င့္ လုပ္ေပးထားရသည္။ ခံတြင္းသန္႔ရွင္းေရးသည္လည္း အေရးမႀကီးပါသေလာ။

အခ်ိဳ႔မွာ စားေသာက္ၿပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၊ ဇြန္းမ်ား၊ အိုးမ်ားကို မေဆးပဲသည္အတိုင္း ထားတတ္ၾက၏။ ညဘက္စား ထားသည္မ်ားကို နက္ျဖန္က်မွ ေဆးသည္။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို အိုးထဲမွာ မိႈတက္သည္ထိ ထားတတ္ၾက၏။ ထိုမိန္းမမ်ိဳးႏွင့္ ညားမွာကို ကြ်န္ေတာ္က က်ားဖင္ႏိႈက္ရမွာထက္ ေၾကာက္ေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ႏွမမ်ားေရာ၊ တူ၊ တူမမ်ားကိုပါ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို ေဆးေၾကာဘို႔ အတင္းတြန္းေလသည္။ သန္းေခါင္ေလာက္ဗုိက္ဆာ၍ စားလွ်င္ သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ေဆးတတ္ရမည္။ စားေတာ့ စားတတ္ၿပီး မေဆးတတ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္အဘိဓာန္မွာမရိွေစရ။

ေၾသာ္ တစ္လက္စတည္းေျပာလိုက္ပါရေစဦး။ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာမ်ား၀ယ္သည့္အခါ အထူးသတိထားရသည္။ ရက္လြန္တတ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားပါပါက ထိုပစၥည္းမ်ားကို ဦးစြာခ်က္ျပဳတ္ရသည္။ အထားခံသည့္ပစၥည္းကို ေနာက္မွ ခ်က္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး စားစရာမ်ားကို ကုန္ခါနီးဆဲဆဲ ထပ္၀ယ္သည္ဆိုပါစို႔။ ယခင္၀ယ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ဦးစြာ ကုန္ေအာင္ခ်က္ၿပီးမွ ေနာက္၀ယ္လာသည္မ်ားကို ခ်က္ရသည္။ ဤသည္ကို First In, First Out Rule ဟု ေခၚ၏။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္ဆီက ကြ်န္ေတာ္ ပါယာေလဘာတြင္ ေနရသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ျပည္ႀကီးတရုတ္မမ်ားႏွင့္ အတူေနရ၏။ ေရခဲေသတၱာလည္း မွ်သံုးေပါ့။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရခဲေသတၱာကိုရွင္းေတာ့ ေအာက္ဘက္ အသီးအရြက္မ်ားထည့္သည့္ အံထဲတြင္ ေအာက္ဆံုး၌ ပုပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အသီးအရြက္မ်ားကိုေတြ႔ရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလွသည္ႏွင့္ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာပါ အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

ဆုိးသည္မွာ သူတို႔ဟင္းမ်ားခ်က္ရာတြင္ ဟင္းအိုးထဲ မီးမ်ား၀င္ေတာက္ေအာင္ တရွဲရွဲႏွင့္ အသားကုန္ေၾကာ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤကဲ့သုိ႔ေၾကာ္သည့္အခါ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဆီမႈန္မ်ားက်သည္။ သူတို႔က ေၾကာ္ဘို႔ေလာက္သာသိသည္။ ၾကမ္းျပင္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔က် ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾက၏။ ကုိယ္က အိမ္ရွင္မဟုတ္ေတာ့ ေျပာရခက္သည္။ ခြ်ဲက်ိက်ိၾကမ္းျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ မုန္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းလိုလို ၾကမ္းတိုက္ရေလ၏။ ဆိုးလိုက္ပါတဲ့ဘ၀။

(၇) ထမင္းစားနည္း အႏုပညာ

၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ထိ Keppel သေဘၤာက်င္းတြင္ လုပ္ရစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းကို ကန္တင္းတြင္ စား၏။ ဟင္းသံုးမ်ိဳးနဲ႔မွ ၂ က်ပ္ပဲဆိုေတာ့ စားရတာတန္လွ၏။ ကန္တင္းဆုိေတာ့ လူေပါင္းစံုလာစားသည္။ သူရို႔က ဟင္းခ်က္ေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴကို အခြံမခြာပဲ အလံုးလိုက္ ထည့္ခ်က္သည္။ တရုတ္အဘိုးႀကီးမ်ားက ထိုၾကက္သြန္ျဖဴမ်ားကို အလံုးလုိက္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္၀ါး၏။ ေနာက္ၿပီးမွ အခြံမ်ားကို စားပဲြေပၚ တဖြီးဖြီးႏွင့္ ေထြးထုတ္သည္။ အရိုးအရင္း၊ ၾကက္သြန္ခံြမ်ားႏွင့္ ေပပြေနေသာ စားပဲြကို ေရာက္စက ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က စားၿပီးသား အရိုးအရင္းမ်ားကို ထမင္းပန္းကန္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတင္သည္။ သူတို႔က စားပဲြေပၚခ်၏။ စားၿပီးသားႏွင့္ မစားရေသးတာကို ခဲြသည့္သေဘာ။ စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ စားပဲြ၀ိုင္းကို ေရစို၀တ္ျဖင့္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရာ ျပန္ေျပာင္သြားသည္။

ဆိုေတာ့ သူတို႔နည္းအတိုင္း အရိုးမ်ားကို စားပဲြေပၚခ်တာ ပိုမွန္ေလမလားဟု ေတြးမိလာသည္။ ဒါ့ထက္ေကာင္းတာကေတာ့ အရိုးအရင္းထည့္စရာ ပန္းကန္လုပ္ေပးထားလွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ ပန္းကန္မရိွလွ်င္ေတာင္ တဖြီးဖြီးႏွင့္ေထြးမထုတ္ပဲ ကိုယ့္အနားတြင္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ပံုထားက ပိုေကာင္းေပမည္။ အျခားသူမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေတာ့။

ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနသည့္အခန္းမွ ေ၀ါင္းေခၚ အဖိုးႀကီးက Fishball Noodle စသည္တို႔ ၀ယ္စားသည္။ ေခါက္ဆဲြကို ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး ငါးဆုပ္မ်ား ထည့္ထားတာ ျဖစ္၏ ။ သူတို႔က ဟင္းရည္ကို ဖလူးဖလူးႏွင့္ အသံျမည္ေအာင္ ေသာက္ၾကသည္။ သူတင္မဟုတ္။ အျခားသူမ်ားလည္း ဖလူးၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ သူတို႔ထံုးစံနဲ႔သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က်ေတာ့ ဟင္းရည္ေသာက္လွ်င္ တရႉးရႉး တရွဲရွဲ အသံျမည္ေအာင္ မေသာက္နဲ႔ဟု ဆံုးမသည္။

တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း ေပကိုး။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ျမတ္စြာဘုရားညႊန္ျပေသာ ထမင္းစားနည္းဆိုတာ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူးပါသည္။ စုစုေပါင္း (၁၃) ခ်က္ပါ၏။ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ေအာက္ပါတို႔မွာ ထမင္းစားသည့္္အခါ လိုက္နာသင့္သည့္ ေယဘူယ်စည္းမ်ဥ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔သားသမီးမ်ားကို သင္ျပၾကပါကုန္။

v  လူႀကီးမိဘအရင္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို မႏိႈက္ရ။ မိမိကဦးစြာစားလိုလွ်င္ လူႀကီးမိဘမ်ားကို စားဦးစားဖ်ား ဦးခ်ၿပီးမွ စားပါ။ (ဤသည္မွာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ပါသည္။)

v  ထမင္းကိုင္ထားေသာလက္ အနားမေရာက္မီ ပါးစပ္ကို ႀကိဳဟမထားရ။

v  ထမင္းလုပ္ကို ပါးစပ္အတြင္း၀င္ေအာင္ ထည့္စားပါ။ လွ်ာကိုအျပင္ထုတ္ၿပီး ထမင္းလုပ္အားသိမ္းမယူရ။

v  လက္ခံုမ်ားတြင္ ထမင္းလံုးမ်ား ေပက်ံေနေအာင္ မစားရ။

v  ထမင္းဟင္းမ်ားေပက်ံေနေသာလက္ကို လွ်ာျဖင့္ မလ်က္ရ။

v  ထမင္းဟင္းမ်ား ပါးစပ္ပတ္လည္တြင္ ေပက်ံမေနေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ။

v  ထမင္းစားရင္း စကားမ်ားစြာ မေျပာရ။

v  ထမင္းကို တန္ရံုသာယူ၍ ခံြ႔ရမည္။ မဆန္႔မၿပဲ ပလုပ္ပေလာင္း မစားရ။

v  ထမင္းကို ဣေျႏၵရရ စားရမည္။ မည္မွ်ဆာေလာင္ေနသည္ျဖစ္ေစ ကမူးရႈးထိုး မစားရ။

v  အစားအေသာက္ကို တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ မစားရ။

v  ဟင္းရည္ေသာက္သည့္အခါ တရႈးရႈး တရွဲရဲွျမည္ေအာင္ မေသာက္ရ။

v  လက္ျဖင့္ထမင္းစားလွ်င္ ထမင္းစားေနသည့္လက္ျဖင့္ ဇြန္းမ်ားကို မကိုင္ရ။ ညာသန္ျဖစ္လွ်င္ ဘယ္လက္ျဖင့္ကိုင္ပါ။

v  ထမင္းလံုးမ်ား ေဘးသုိ႔စင္က်ကာ ေပပြေနေအာင္ မစားရ။

v  မိမိကုန္ႏိုင္သေလာက္သာထည့္၍ ထည့္သမွ် အကုန္စားရမည္။

v  အရိုးအရင္းမ်ားကို ေဘးပတ္လည္တြင္ ေပပြေနေအာင္ မပစ္ရ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အရိုးအရင္းထည့္ေသာ ပန္းကန္ျဖင့္ထည့္ပါ။ မရႏိုင္လွ်င္ မိမိပန္းကန္အနီးတြင္ ေသေသသပ္သပ္ ပံုထားပါ။

v  ထမင္းဟင္းမ်ားကို ကုန္ႏိုင္သေလာက္သာ ထည့္စားပါ။ ထည့္ထားသမွ် အကုန္စားပါ။ အရိုးအရင္း စသည့္ စားမရသည့္ အရာမ်ားမွလဲြ၍ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ပန္းကန္ထဲတြင္ လံုး၀မက်န္ေတာ့သည့္ထိ အကုန္အစင္စားပါ။

v  ထမင္းဟင္းျပင္သည့္အခါ ႏွာေခါင္းမႏိႈက္ရ။ ဟိုကုိင္သည္ကိုင္ မကိုင္ရ။

v  ထမင္းစားေနသည့္အနီးတြင္ ခြ်ဲမဟပ္ရ။ တံေတြးမေထြးရ။ ဂြီးကနဲ ႏွပ္မညွစ္ရ။ ခြ်ဲဟပ္လို၊ တံေတြးေထြးလို၊ ႏွပ္ညွစ္လိုလွ်င္ မျမင္ကြယ္ရာ သြားေထြး/ညွစ္ပါ။

v  ထမင္းစားထားသည့္ပါးစပ္ျဖင့္ ေရမေသာက္ရ။ ေရေသာက္မိလွ်င္ ေရခြက္ကို က်က်နန ေဆးေၾကာရမည္။

v  တစ္ေယာက္ေယာက္ စားေသာက္ေနသည္ကို ျပဴးၿပဲေနေအာင္ မၾကည့္ရ။ ဘယ္လိုဘယ္ခ်မ္းသာပဲ မကဲ့ရဲ့ရ။

v  စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ပါးစပ္ႏွင့္လက္မ်ားကို ေဆးေၾကာပါ။ ပလုပ္က်င္းပါ။

v  ပါးစပ္မေဆးရေသးပဲ ေရမေသာက္ပါႏွင့္။

v  စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း အုိးခြက္ပန္းကန္၊ ဇြန္းမ်ားကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ပါ။ ထမင္းစားစားပဲြကို ေရစို၀တ္ႏွင့္ သန္႔စင္ပါ။

v  ခံုေပၚတက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္စားျခင္းသည္ မည္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ပါ။ သို႔တိုင္ ဤအရာကို သိပ္ေကာင္းလွသည့္ အမူအက်င့္ဟု မဆုိႏိုင္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါက မလုပ္ပါႏွင့္။

ေတြးမိသမွ်/မွတ္မိသမွ် ျပန္လည္ေ၀မွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးျပည့္စံသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ထို႔ျပင္ သည္အတိုင္း အတိအက် လိုက္နာရမည္ဟုလည္း မဆိုလိုပါ။ သည္လုိစားလွ်င္ေတာ့ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ယခင္ ဖတ္မိ၊ မွတ္မိထားသည္မ်ားအား စုေဆာင္း အႀကံျပဳထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဤတြင္ ထမင္းစားျခင္းအႏုပညာ ၿပီးပါၿပီ။

ထမင္းကို အေလအလြင့္မရိွ၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ စားတတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၅ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၆။ ေန႔လည္ ၁၂း၄၅ နာရီ