ဇင္ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၌
တပည့္တပန္းေျမာက္မ်ားစြာရိွေလသည္။ အရက္ခ်ိဳး တပည့္တစ္ဦးမွလဲြ၍ ၎တို႔အားလံုးပင္ အခ်ိန္မွန္
၀တ္တက္ၾက၏။
သို႔ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ
အလြန္အိုမင္းလာေလသည္။ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ေသာ တပည့္တပန္းမ်ားမွာ မည္သူက ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏
ေနရာကို ဆက္ခံမည့္အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားႏွင့္ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး ျဖစ္ေနၾကေလ၏။
ဆက္ခံမည့္ သူမွာ အလြန္အေရးႀကီးေသာ ရိုးရာလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို လက္ခံရရိွမည္ ျဖစ္သည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေသမည့္အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာသည့္အခါ
ဇိုးသမားတပည့္ကိုေခၚ၍ ထံုးတမ္းဓေလ့လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ေပးလိုက္သည္။
ပညာတတ္ တပည့္ႀကီးမ်ားအၾကား
အႀကီးအက်ယ္ ဂယက္ရိုက္သြားေလ၏။
“ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲ။”
သူတို႔သည္ ေက်ာင္းအျပင္ထြက္လ်က္ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေအာ္ဟစ္ၾက၏။
“ငါတို႔႔ဟာ ငါတို႔အရည္အခ်င္းကို မသိတဲ့ မွားယြင္းတ့ဲေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္သက္လံုးေပးဆပ္ခ့ဲၾကရတယ္။”
ျပင္ပမွ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားကို
နားစြင့္လ်က္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
ေဟာဒီအေရးႀကီးတဲ့
လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာသိတဲ့သူကိုပဲ လႊဲေပးရလိမ့္မယ္။ ငါ့တပည့္ေတြအားလံုးဟာ
သိပ္ေတာ္ပါတယ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္တတ္ေၾကာင္းပဲ ျပတတ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ
သိပ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။
ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ျခင္း
ဆိုတာရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ မာနႀကီးတာ၊ ဘ၀င္ျမင့္တာ၊ ပလႊားတာ၊ တစ္ဖက္သားအျမင္ကို ထည့္ၿပီး
မစဥ္းစားတာေတြ ရိွေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ငါေသေသခ်ာခ်ာသိတဲ့သူကိုပဲ ေရြးခဲ့တာ။
ေဟာဒီ ငဇိုးမွာေတာ့
အရက္ေသာက္တာကလဲြရင္ တျခားဘာမွ ေျပာပေလာက္ေအာင္ အျပစ္ဆိုစရာမရိွဘူး။
No comments:
Post a Comment