က်န္းမာေရး
ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ဖြခ်င္သည္မွာ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ျဖစ္ပါ၏။ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၀န္ခံခဲ့ၿပီးသည့္ အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ က်န္းမာေရးပညာရွင္ တစ္ဦး၊ က်န္းမာေရး လုပ္သားတစ္ဦး၊ ေဆးပညာရွင္ တစ္ဦး၊ ဆရာ၀န္ တစ္ဦး မဟုတ္မူ၍ ျပည္သူတို႔၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို တင္ျပရာတြင္လည္း သာမန္ လူၿပိန္းတစ္ဦး ၏ အျမင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ ႀကံဳခဲ့သမွ်တို႔ကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေရးခ့ဲသမွ်တို႔သည္ ေကာင္းေစခ်င္ေသာ ေစတနာကို ဦးတည္ထားပါ၏။ အဆိုးျမင္၀ါဒ ႏွင့္ ေရးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေလးေတြ လဲြေနတာ သည္လုိျပင္လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းလာမယ္ ထင္တယ္ ဟု တင္ျပ ေဆြးေႏြးျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ဘယ္လိုမွ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔မရေသာ အင္မတန္ ဆိုးရြားသည့္ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို အလြန္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ခါးသီးစြာ ရရိွခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေမဆိုသည္မွာ ဘာလဲ ဟု ေသခ်ာစြာ မသိရေသးမီ လူ႔ေလာကမွ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ မိခင္ ေစာစီးစြာ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားရသည့္ အဓိက လက္သည္ တရားခံမွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ နည္းပါးျခင္းႏွင့္ ကုသေပးမည့္ က်န္းမာေရး ပညာရွင္မ်ား (ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ၊ သားဖြားဆရာမ စသည္) မရိွျခင္း တို႔ ျဖစ္ပါသည္။
အစ္မႀကီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ေမြးမိခင္ကို အစ္မ၊ အစ္မႀကီး စသည္ျဖင့္ ေခၚပါသည္) ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ညီမ အငယ္ဆံုး သည္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ရံု ကေလးမွ် ရိွေသး၍ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ မျပည့္တတ္ ျပည့္တတ္ သာ ရိွပါေသး၏။ ေရာဂါမွာ အထူးအဆန္း မဟုတ္။ ၀မ္းေလွ်ာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ပံုခ်စရာ ကံ ရိွေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအဖို႔ အစ္မႀကီးဆံုးျခင္းကို ကံကုန္လို႔ ေသတာဟု ေျပာစရာ ရိွပါသည္။ ေနာက္တစ္ခု ကလည္း “ကြာ၊ က်ားကိုက္လို႔ ေသမဲ့မသာ၊ ဆင္နင္းလို႔ မေသပါဘူး” ဟု ခံယူထားၾကသည္ ျဖစ္ရာ ေသေန႔မေစ့လွ်င္ မေသႏိုင္၊ ေသေန႔ေစ့လို႔သာ ေသရျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ေျဖသိမ့္လိုက္ၾကပါသည္။ ပညာ နည္းၾကေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိ။ ကံမေကာင္းလို႔ ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ၿပီးၿပီ။
၀မ္းေလွ်ာတာသည္ ေသေလာက္သည့္ ေရာဂါ မဟုတ္။ ေတာ္ရံု က်န္းမာေရးဗဟုသုတ ရိွလွ်င္ပင္ ကုသလို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ (ကာလ၀မ္းေရာဂါ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ဆရာ၀န္မ်ား လိုသည္ေပါ့)။ ထို႔ျပင္ အစ္မႀကီး၏ အစ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဦးႀကီး သည္လည္း ၀မ္းေလွ်ာတာႏွင့္ပင္ ဆံုးပါသည္။ မေသသင့္ပဲ ေသၾကရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ေက်းလက္ေတာရြာေန ျပည္သူမ်ားသည္ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ အလြန္ နည္းပါးၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္ ရိွပါ၏။ တစ္ေၾကာင္းမွာ သူတို႔ကို က်န္းမာေရး အသိပညာေပးမႈ မရိွ၍ သို႔မဟုတ္ ပညာေပး အစီအစဥ္ အလြန္ နည္းပါး၍ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ က်န္းမာေရး အသိပညာေပးမႈမ်ားကို မသိကိ်ဳးကြ်န္ျပဳ၍၊ စိတ္၀င္တစား မလိုက္နာၾက၍ ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ် အသိပညာ နည္းပါးၾကပါသနည္း။ အနည္းငယ္ ေျပာပါအံ့။
ေခါစာပစ္ျခင္း၊ အပမီွျခင္း၊ နတ္ဖမ္းျခင္း၊ နတ္ကိုင္ျခင္း၊ ရြာသူ ျပဳစားျခင္း၊ စုန္းဖမ္းျခင္း၊ နတ္ကနား ေပးျခင္း၊ ေတာထုတ္ျခင္း စသည္မ်ားကို ေက်းလက္မ်ားတြင္ ေနခဲ့ဖူးသူမ်ားကေတာ့ သိၾကပါလိမ့္မည္။ ဤ အသံုးအႏံႈးအားလံုးမွာ က်န္းမာေရး ႏွင့္ တုိက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနေသာ အသံုးအႏံႈးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
ညေနဘက္ ႏြားရိုင္းသြင္းခိ်န္မ်ားတြင္ ကေလးငယ္မ်ားကို အိမ္တြင္းမွ အိမ္ျပင္ မထြက္ေစရ။ ကဲြ်ႏြားမ်ားႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ မေကာင္း ဆိုးရြားမ်ားက ကေလးငယ္မ်ားကို ဖမ္းစားတတ္သည္ ဟု ယူဆၾက၏။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ ကေလးငယ္မ်ား အျပင္းအထန္ ငိုေၾကြးပါက ကေလးငယ္ကို မေကာင္းဆိုးရြားမ်ား ဖမ္းစားသည္ ဟု ယံုၾကည္ၿပီး ႏီွးျဖင့္ ယက္လုပ္ထားေသာ ျခင္းငယ္တြင္ ထမင္း၊ ငါးပိဖုတ္ စသည္တို႔ ထည့္ကာ လမ္းလယ္တြင္ ပစ္ထား ရပါသည္။ ဤသည္ကို ေခါ ပစ္သည္ ဟု ေခၚပါ၏။ ထုိအခါ ထို ကေလးငယ္ကို ဖမ္းစားထားေသာ အႏီွ မေကာင္းဆိုးရြားသည္ ေခါပစ္ထားေသာ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားကို စားေသာက္ကာ ၎ အလိုျပည့္သျဖင့္ မိမိေနရပ္သို႔ ျပန္သြားသည္ျဖစ္သျဖင့္ ကေလးငယ္မွာ ဖမ္းစားရာမွ လြတ္ကင္း တစ္နည္းေျပာရပါလွ်င္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္း သည္ ဟု ယူဆၾကပါ၏။
ေတာထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ထိခိုက္ ဒါဏ္ရာရပါက မည္သူ႔ကိုမွ မေျပာရ၊ ေျပာလွ်င္ အပ မီွတတ္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ ဥပမာ - လယ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ပိုးထိသည္ (ေျမြကိုက္ခံရသည္) ဆိုပါက ထို သူ ေျမြကိုက္ခံ ရေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေမာင္း မထုရ၊ အပ မီွတတ္သည္ (မေကာင္းဆိုးရြား ဖမ္းစားတတ္သည္)၊ အျခားသူ တစ္ဦးက ေမးလာပါမူ ေနမေကာင္း၍ ဟု ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟိုလိုလို သည္လိုလို ေသာ္လည္းေကာင္း ျပန္ေျဖရပါ၏။ သည္အခါ ေမးသူက ထိုသူတြင္ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရလာၿပီ၊ သို႔မဟုတ္ ပိုးထိလာၿပီကို ေအာ္တိုမက္တစ္ နားလည္ရပါ၏။
ေနာက္ နာတာရွည္ ဖ်ားနာေနလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းသား အမြန္သားမွ ရုတ္ခ်ည္း ဖ်ားနာလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း နတ္ဖမ္းသည္၊ ရြာသူကိုင္သည္ (ရြာသူ ဆိုသည္မွာ ထိုရြာကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ မိန္းမနတ္) ဟု ယံုၾကည္ ၾကပါ၏။ ရြာသူကိုင္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ထိုသေကာင့္သားသည္ သစ္ပင္ကို ေသးႏွင့္ပန္းျခင္း မိ်ဳးကဲ့သို႔ေသာ နတ္မႀကိဳက္သည့္ မေတာ္တေရာ္ တစ္ခုခုကိုလုပ္မိသျဖင့္ ရြာေစာင့္နတ္က စိတ္ဆိုးကာ ျပဳစား၊ ဖမ္းစားထား ျခင္းကို ေခၚပါ၏။ ထိုသည့္အခါမ်ားတြင္ နတ္ စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ ဖမ္းစားထားျခင္းမွ ျပန္လႊတ္ေပးေအာင္ အစားေကာင္း၊ အေသာက္ေကာင္း၊ ပဲြလမ္းသဘင္မ်ားႏွင့္ ေတာင္းပန္ရ၏။ ဤ သည္ကို နတ္ကသည္၊ နတ္ကနားေပးသည္ ဟု ေခၚပါသည္။ ကနားေပးၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္လွ်င္ နတ္ စိတ္ဆိုးေျပကာ နတ္ဖမ္းခံရသူ ျပန္ေကာင္းလာမည္ ဟု ယံုၾကည္ ယူဆၾကပါ၏။ ဟသၤာတ ဘက္တြင္ေတာ့ ေန႔ခင္းတြင္ နတ္က ကာ ညဘက္တြင္ အၿငိမ့္ ကပါသည္။ ႏွစ္ေထြရ။ ဟန္ ဟန္ေသးေတာ့။
ထို နတ္ကသူ၊ နတ္ကနားေပးသူမ်ားကို နတ္၀င္သည္၊ ကနားစီး၊ နတ္ထိန္း စသည္ျဖင့္ ေဒသအလိုက္ အမိ်ဳးမိ်ဳး ေခၚ ေ၀ၚၾကပါ၏။ မည္သို႔ပင္ ေခၚေစကာမူ အလုပ္ကေတာ့ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုသူမ်ားသည္ ျမန္မာ့ရိုးရာ ၃၇ မင္း ေသာ နတ္ရုပ္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းၿပီး အႏီွ ေနထိုင္မေကာင္းသူမ်ား လာေရာက္ ပင့္ဖိတ္ပါက ေဖေဖ ကိုႀကီးေက်ာ္၊ အစ္မ မမႏွဲ၊ အဘ ကိုးၿမိဳ႔ရွင္၊ အေမ အေနာက္မယ္ေတာ္ႀကီး စသူတို႔ကို ပင့္ေဆာင္ကာ သူတို႔ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သက္ဆိုင္ရာ နတ္နန္းမ်ားသို႔ ၾကြခီ်လွ်က္ ကနားေပးၾကပါ၏။
ယခင္ ေခတ္က ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပစၥည္းမ်ားမွာ ယခုေခတ္ေလာက္ မစံုလင္လွေပ ေသးရာ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားအဖို႔ အလြန္ ပဲြ ငတ္ၾကပါသည္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ က်င္းပေသာ ဘုရားပဲြ လို ဟာမိ်ဳးက်မွ ေပ်ာ္ရသည္။ သည္ေတာ့ သည္လို နတ္ကၿပီ ဆိုလွ်င္ သူတို႔အဖို႔ ၾကည့္စရာ တစ္ပဲြရသည့္ အျပင္ ေတာမွာ က ဟင္းဆိုတာလည္း ငတ္၏။ အသားဟင္း-မ်ား တစ္ခါတစ္ေလ ၀က္ေပၚ၊ အမဲေပၚမွ စားရသည္။ သို႔ေသာ္ နတ္ကနား ေပးလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းႀကိဳက္တတ္ေသာ အဖ၊ အေမ၊ အစ္ကို၊ မမေလး တို႔ ကို ငါးရံ့၊ ၀က္ စသည္တို႔ႏွင့္ ပူေဇာ္ပသ ရသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔ကို မီွၿပီး ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း ဟင္းေၾကြး စားရသည္ ျဖစ္ရာ နတ္ကနား ေပးျခင္းသည္ သူရို႔အဖို႔ ေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္၊ သံုးခ်က္ျပတ္ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ရြာတြင္ ကေသာ နတ္ပဲြမ်ားကို မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထို နတ္ကလိုက္ သျဖင့္ ထို လူနာ ေနေကာင္းသြားသည္ မသြားသည္ကိုမူ သတိမထားမိခဲ့ပါ။ မွတ္မိေနသည္ကေတာ့ အလြန္ ေခ်းမ်ား ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ နတ္ပဲြက် ၀က္သားကို ရံြသျဖင့္ မစားခဲ့ပါ။ (ႀကီးလာေသာ အခါတြင္မူ နတ္ေသာ၊ မနတ္ေသာ ဘာမွမေရွာင္ အကုန္ တုတ္ပါေတာ့၏။)၂၁ ရာစုတြင္မေတာ့ နတ္ကနား ယဥ္ေက်းမႈ အေတာ္ ပေပ်ာက္သြားၿပီ ထင္ပါ၏။ သိပ္ မၾကားရေတာ့ပါ။ သို႔မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္မေရာက္တာ ၾကာလို႔ သတင္းမရတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ေနာက္ ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာသားမ်ား ယံုၾကသည္မွာ စံုးဖမ္းျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ နတ္က မျမင္ရ။ စံုးကေတာ့ ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူက သူလို ကိုယ္လို မဟုတ္။ မျမင္ရေသာ အစြမ္းသတၱိမ်ားႏွင့္ ပိုၿပီးျပည့္စံုသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ စံုးမွန္သမွ် မိန္းမ ခ်ည္းျဖစ္၍ အဘယ္ေၾကာင့္ ေယာက္်ားစံုး မရိွရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါေလ။
ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္၀ါသနာ အလြန္ပါသူျဖစ္ရာ ငယ္စဥ္က စံုး၊ တေစၦ ၀တၳဳမ်ားကိုလည္း စဲြစဲြလန္းလန္း ဖတ္ရႈခဲ့ပါ၏။ ဆရာႀကီး ျမစၾကာ၏ စုန္း ၀တၳဳမ်ား ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းစဲြ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘဘ ဦးေန၀င္း၏ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ မွ ခ်မွတ္ထားေသာ ျပည္သူတို႔၏ အသိစိတ္ဓါတ္ကို ေမွာက္မွားေစမည့္ အညီွအေဟာက္ စာေပမ်ား စာရင္း၀င္သြားကာ ထို ၀တၳဳမ်ားမွာ စာေပေလာက မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရ ပါ၏။ ထို ၀တၳဳမ်ားမွ ကြ်န္းတစ္ပင္ က လြန္းခင္ ႏွင့္ ေလးအိမ္စု က မိေခ်ာ စသည့္ ေခ်ာေခ်ာလွလွ စုန္းမကေလးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ခုထိ မွတ္မိေနပါေသး၏။
ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္က ထုိ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပရေလာကသားမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း စိတ္၀င္စား သည္ျဖစ္ရာ သုေတသီ ျမင့္ထြန္း ၏ ျမန္မာ့ရိုးရာ ၃၇ မင္း နတ္သမိုင္း65 ကိုလည္း ဖတ္ရႈ ခဲ့ပါေသး၏။ ထူးဆန္းသည္မွာ ျမန္မာတို႔ ကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားအေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံျခားသားက လာေရာက္ သုေတသနျပဳ ေရးသားၿပီး (မူရင္း စာေရးသူ နာမည္ ကို ေမ့ေနပါၿပီ၊ စာအုပ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ ရိွပါ၏) သုေတသီ ျမင့္ထြန္းက ဘာသာျပန္ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာလူမိ်ဳး သုေတသီ ဆရာႀကီးမ်ားမွာ ဤကိစၥကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနေလသလား မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာ ေျပာရပါ လွ်င္ ျမန္မာ့အေၾကာင္းကို ျမန္မာက ေရးမွ ပို သဘာ၀က်၊ ပို ျပည့္စံုမည္ ဟု ထင္ပါသည္။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုးကြယ္ မႈ၊ ယံုၾကည္မႈတို႔ကို ျမန္မာတစ္ဦးထက္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ဦးက ပိုၿပီး နားလည္ႏိုင္မည္ ဟု ထင္ပါသလား။
နတ္ပဲြမ်ား အေၾကာင္း ပိုၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဖတ္ရႈလိုၾကပါလွ်င္ ေက်ာ္ျမသန္း ၏ ကနားစီး ေမာင္ေမာင္လတ္66 ႏွင့္ ႏုႏုရည္ (အင္း၀) ၏ ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ၊ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ67 ကို ဖတ္ၾကပါကုန္။
(အာရိုး၊ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေျပာရင္းကေန နတ္ေတြအေၾကာင္း ေဘးေခ်ာ္သြားတယ္။ သည္းခံပါ ခင္ဗ်ား။) ေတာမွ အလြန္ရိုးသားသူမ်ားသည္ တက္တနပ္ ဆိုတာ ဘာလည္း နားမလည္။ ဒါးယွလွ်င္ ဖံုႏွင့္ ေကာက္သိပ္လိုက္ၿပီး ေမးႀကီး လႈပ္မရေအာင္ ျဖစ္လာေတာ့မွ အေမ အေနာက္မယ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ဆိုးၿပီ ဟု နတ္၀င္သည္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ ကနားေပးလိုက္သည္။ လူနာလည္း ေမးခိုင္ေရာဂါ ႏွင့္ ဆံုးေရာ သူရို႔ ၀က္တစ္ေကာင္လံုးႏွင့္ ေတာင္းပန္တာေတာင္ မယ္ေတာ္ႀကီးက စိတ္ဆိုးမေျပ ဟု ယူဆၾကသည္။
ပင္လယ္ႏွင့္ နီးေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးမွာ ေရငံကို ပိုင္သသည္။ ပင္လယ္ထြက္ေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ေဘးရန္ကင္းေအာင္ ဦးရွင္ႀကီးကို ပူေဇာ္ပသ ရသည္။ “ေရငံတရိုး၊ ပိုင္စံနယ္စိုး၊ တန္ခိုးေပၚထင္၊ နတ္ဦးရွင္ ခင္ဗ်ား၊ ....” ဘာညာ ေပါ့။ သူတို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ပူေဇာ္သည္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ား အဖို႔ကေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးတင္မွ အုန္းေရေသာက္၊ အုန္းသီးစား။ အုန္းထမင္း ႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းကို ေလြးရ သည္ျဖစ္ရာ ဦးရွင္ႀကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ပါ၏။
က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ မရိွေတာ့ မေသသင့္ပဲ နည္းမိ်ဳးစံုႏွင့္ ေသၾကရ၏။ ေတာရြာမ်ားတြင္ ေလသန္႔ ကို ရႉ၊ ေရသန္႔ကို ေသာက္၊ အသီးအရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မ်ား စားရသျဖင့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကသျဖင့္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ (အသားအစားလြန္ၿပီး ေရာဂါရမွာ၊ အ၀လြန္ ေရာဂါရမွာ ပူဘို႔ မလိုပါ ခင္ဗ်ား)
ျမန္မာျပည္တြင္ ဆ/မ လိုင္စင္ ရၿပီးေသာ ဆရာ၀န္ မည္မွ်ရိွသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ၿမိဳ႔နယ္ အပါအ၀င္ ေတာၿမိဳ႔ကေလးမ်ားတြင္ ဆရာ၀န္ ဆိုသည္မွာ ရွာမွရွား ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးမ်က္ႏွာ ၿမိဳ႔နယ္တြင္မူ တစ္ၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ ၿမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ တစ္ဦးသာ ရိွပါ၏။ ေဆးရုံ ဟူ၍လည္း တစ္ၿမိဳ႔နယ္လံုးမွ ၿမိဳ႔ေပၚတြင္ တစ္ရံုသာ ရိွပါသည္။ ပန္းေတာႀကီးတိုက္နယ္ တြင္မူ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း တစ္ခု ရိွပါ၏။ က်န္းမာေရးမႉးက တာ၀န္ယူ ကုသေပးသည္။ ေလးမ်က္ႏွာ ၿမိဳ႔နယ္အတြင္း ၄၄ အုပ္စုရိွ ရြာေပါင္းမ်ားစြာမွ ေတာသူေတာင္သားမ်ားကို အႏွီ တစ္ဦးတည္းေသာ ဆရာ၀န္သည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈကို ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။
ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားအဖို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ အားကိုးစရာ သံုးဦး ရိွပါ၏။ တစ္ဦးမွာ တစ္အုပ္စုလွ်င္ တစ္ဦး က်ခန္႔ ခန္႔ထားေပးသည့္ သားဖြားဆရာမမ်ား ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဗိေႏၶာ ဆရာမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ အျခားတစ္ဦးမွာမူ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား၏ ထုတ္ကုန္တစ္ခု ျဖစ္ေသာ အပ္ပုန္းေခၚ ေဒါက္တာ ရမ္းကုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သားဖြားဆရာမ မ်ားမွာ စံနစ္တက် ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ေတာ္ရုံတန္ရံုေရာဂါမ်ားအတြက္မူ ယံုၾကည္စိ္တ္ခ်စြာ အားကိုးရသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏီွးသူ သားဖြားဆရာမႀကီး တစ္ဦးမွာမူ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သည္ႏွင့္အမွ် အလြန္ ေတာ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ပိုၿပီး အားကိုးရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီဆုိလွ်င္ သူ႔ဆီ ဖံုးဆက္လိုက္ပါသည္။ သူကလည္း အေျပးေရာက္ခ်လာၿပီး ဘာလုပ္ ဘာလုပ္ ဟု ေျပာလည္းေျပာ လုပ္လည္းလုပ္ ေပးသြား၊ ကေလးမွာလည္း အသည္းအသန္ ငိုေနရာမွ အငိုတိတ္ၿပီး အိပ္။
သို႔ေသာ္ လူတိုင္း သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတာ့ တရားေသ မွတ္လို႔ ဘယ္ရလိမ့္မတံုး။ လူေတြ ေပကပဲ။ ေတာ္သူမ်ား ရိွသလို၊ ညံ့သူမ်ားလည္း ရိွေပမေပါ့။ သင္ရတာျခင္းအတူတူ၊ သည္လက္မွတ္ ရတာျခင္းအတူတူ ေပမဲ့ ဉာဏ္ေျပးတာျခင္း၊ သင္ယူေလ့လာပံုျခင္း၊ ယူဆပံုျခင္းတြင္ မ်ားစြာ ကြာႏိုင္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ေတာမွ လူမ်ား၏ အစဲြ ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔၏ ယံုၾကည္ စဲြလန္းမႈကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ဘို႔ရာ သိပ္ မလြယ္လွပါ။ သူတို႔က သားဖြားဆရာမမ်ားကို အထူးသျဖင့္ အသက္ငယ္သူ မ်ားကို သိပ္ အယံုအၾကည္ မရိွၾကပါ။ သည္ ေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ သားဖြားဆရာမကို ေခၚရမည့္အစား ေဒါက္တာ အပ္ပုန္းမ်ားကို ပင့္ဖိတ္ ကုသေလ့ ရိွၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သားဖြားဆရာမ မ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ လက္ပြန္းတတီး ေနခဲ့ရသျဖင့္ သူတို႔၏ အစြမ္းအစ ကို အကုန္အစင္မဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိပါသည္။ တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္၏ တစ္၀မ္းကဲြ မရီးမွာ ၀ါရင့္သားဖြားဆရာမႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ေလရာ သူတို႔တြင္ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ မည္မွ်ရိွသည္၊ သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ စသျဖင့္ သူတို႔၏ အရည္အခ်င္းကို အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ ရပါသည္။
သူတို႔ထံတြင္ UNICEF မွ ထုတ္ေသာ က်န္းမာေရး ပညာေပးစာေစာင္မ်ား၊ လက္ကမ္း ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ နံရံကပ္ ပိုစတာမ်ား အမ်ားအျပား ရိွပါ၏။ ထို႔ျပင္ ေက်းလက္က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းကိရိယာ မ်ားလည္း အေတာ္ ျပည့္ျပည့္ စံုစံုေလး ရိွပါသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို သူတို႔သည္ စံနစ္တက် သင္ၾကား ေလ့က်င့္ ေပးထားသည့္အျပင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ရက္တို သင္တန္းမ်ား၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ား၊ လူထုက်န္းမာေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ေပးေနရ သူမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆရာ၀န္ မရိွေသာ အရပ္ေဒသမ်ား၌ သူတို႔ကို က်န္းမာေရးအတြက္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်စြာ အားကိုးရပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပညာမတတ္ၾကေသာ ေတာမွလူမ်ား မွာ သည္ သင္တန္းဆိုတာတို႔၊ ေဟာေျပာပဲြ ဆိုတာတို႔ ကို သိလည္း မသိသလို၊ သိပ္လည္း အထင္မႀကီးၾကပါ။ သို႔အတြက္ သူတို႔၏ အားကိုးရာသည္ ေဒါက္တာ ရမ္းကုမ်ား ျဖစ္ရေတာ့သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာ ရမ္းကုမ်ားအေၾကာင္း ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
ဦးအပ္ပုန္း သို႔မဟုတ္ ေဒါက္တာ ရမ္းကုမ်ားဟူသည္ မည္သူမ်ား ျဖစ္ပါသနည္း။ ေတာရြာမ်ား သို႔မဟုတ္ ၿမိဳ႔ဘက္ အတန္ငယ္ပိုက်ေသာ ရြာမ်ားမွ လူရည္လည္သူ (ပညာတတ္စရာမလို) မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔သည္ လူရည္လည္ သူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာ၀န္ သို႔မဟုတ္ သားဖြားဆရာမ သို႔မဟုတ္ ၀ါရင့္အပ္ပုန္း မ်ား၏ ကုသပံု၊ ကုသနည္းမ်ား ကို တေစ့တေစာင္း ေလ့လာမွတ္သားကာ သူတို႔၏ ဦးေဏွာက္ကို ျဖည့္စြက္ အသံုးခ်လွ်က္ ေဆး ေလးငါး ဆယ္လံုးမွ်ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ၉၆ ပါးေရာဂါကို ေရလဲႏွင့္ ကုသ ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဤတြင္ တေစ့တေစာင္း ဆိုသည္မွာ အနီးကပ္ၿပီး စနစ္တက် တပည့္ခံကာ က်က်နန ေလ့လာျခင္း မဟုတ္မူ၍ ဆရာကုသသည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ နားေထာင္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရာဂါျဖစ္ေနသူ လူနာအနီး ခ်ဥ္းကပ္ကာ ထိုဆရာ ဘာေဆးမ်ား ေပးသြားသည္ကို မွတ္သား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ေဒါက္တာရမ္းကု ျဖစ္လာသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
ထိုဆရာမ်ားမွာ အတန္းပညာဆို၍ ဆယ္တန္း မဆိုထားႏွင့္ အလယ္တန္းပညာမွ် ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ဖူးသူ မ်ား မဟုတ္။ ေတာရြာတို႔ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေလးတန္းမွ်ႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ကာ သမားရိုးက် လယ္ယာအလုပ္ကို မိဘမ်ားက လုပ္ခိုင္းရာတြင္ လယ္လုပ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ အင္မတန္ ပင္ပန္းလွသည့္အေလွ်ာက္ ခါးႀကိဳးေအာင္ မခ်ိဳးခ်င္သူ၊ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းတြင္ တစ္ေခ်ာင္းမခ်ဳိးခ်င္သည့္ လက္ေၾကာမတင္းသူ လူပ်င္းမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ပိုက္ဆံကို မပင္ပန္းပဲ ဘယ္က့ဲသို႔ အေခ်ာင္ရပါမည္နည္း ဟု ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ ထုတ္ေနသူ လူေပၚေက်ာ့မ်ား ျဖစ္ေပ၏။
အလုပ္သာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္တယ္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ မိန္းမကေလးကလည္း ယူခ်င္ေပေသးသည္ ျဖစ္ရာ မိန္းမရၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ မိဘအိမ္တံုးကလို လယ္ယာျပန္စားေရး လုပ္ငန္းကို ဆက္လုပ္ခြင့္မရေတာ့။ သားေကြ်းမႈ၊ မယားေကြ်းမႈ တြန္းအားမ်ားကို နားပူေအာင္ ၾကားလာရသည္ႏွင့္ အမွ် အိမ္ေရွ႔ခန္းတြင္ သင္ျဖဴးခင္းလွ်က္ အလ်ားဆန္႔ၿပီး သကာလ နဖူးေပၚလက္တြင္၍ တစ္မိ်ဳး၊ လက္ေပၚ နဖူးတင္၍ တစ္ဖံု အမ်ိဳးမိ်ဳးေသာ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ မ်ားကို ထုတ္ရာမွ ပိုက္ဆံအရေခ်ာင္ေသာ ေဒါက္တာရမ္းကု အလုပ္ကို သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာ တစ္ခု အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသတည္း။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမိ်ဳးမကင္းသူ ေဒါက္တာရမ္းကု ႏွစ္ဦး ရိွပါ၏။ (အခုေတာ့ ႏွစ္ဦးမကေတာ့ ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေျပာရလွ်င္ ေဒါက္တာ ရမ္းကုမ်ားမွာ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ နတ္မ်ား ေနရာတြင္ အစားထုိး၀င္ေရာက္ လာေသာ အားကိုးစရာ တစ္ခု ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။) တစ္ဦးမွာ ၎၏ မိဘမ်ားမွာ ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီး၌ ေနထိုင္ခဲ့ရာမွ အေျခမလွေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ် ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႔ျပ၌ ေနထိုင္ခ့ဲရသူ ပီပီ အကင္းပါးသည္။ ေတာသို႔ေျပာင္းေရႊ႔ ေနထိုင္ေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ေဆးေက်ာင္း မတက္လိုက္ရပဲ ေအာ္တိုမက္တစ္ ဆမ လိုင္စင္ ရလာၿပီးသကာလ ေဆးကုစားရာ၌ သားျဖစ္သူမွာလည္း ဖခင္ႀကီး၏ ပညာအေမြကို ဆက္ခံကာ ေဒါက္တာဘဲြ႔ကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးရယူလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္တစ္ဦးမွာမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အတန္းပညာဟူ၍ ေလးတန္းမွ်ပင္ မေအာင္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူက လုပ္ရည္ကိုင္ရည္၊ ႀကံရည္ ဖန္ရည္ ရိွသည္။ သူ႔ဘ၀သက္တမ္း တေလွ်ာက္ တခါမွ် အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္မစားခဲ့ စဘူး။ ေတာတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဆရာလိုလို၊ သစ္ကုန္သည္ လိုလို၊ ေတာပဲြစား လုိလို ျဖင့္ ပိုက္ဆံကို ဟို လက္ေၾကာတင္းလွပါသည္ ဆိုသူမ်ားထက္ ပိုရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ရန္ကုန္ ေျမာက္ဥကၠလာပ သို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္ ခဲ့ၾကပါသည္။ သူရို႔ရိွရာသို႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္ ေသးေသာ္လည္း ရန္ကုန္တြင္ သူရို႔ ဘာေတြ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္သည္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ သူ ရန္ကုန္မွ ျပည္ေတာ္ျပန္လာေသာအခါ ေဒါက္တာဘဲြ႔ကို တပါတည္း ဆြတ္ခူး ရရိွခဲ့သည္ ထင္ပါ၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဆရင္းတစ္ခု အရင္းျပဳကာ သမုဒၵရာ ၀မ္းႏွစ္ထြာ (သားသမီးမ်ားမွာ အသီးသီး အသက အသက ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္ရသြားၾကၿပီျဖစ္၍ လင္ကိုယ္မယား ႏွစ္ေယာက္သာ ရြာသို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္) ကို ဖူလံု ေလာက္င ေအာင္ ျဖည့္တင္းခဲ့ၾကပါသည္။
ထူးဆန္းလွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္မွာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ သည္ ဦးအပ္ပုန္းသည္ သည္ရြာတြင္ပင္ ေမြး၊ သည္ရြာတြင္ပင္ႀကီး၊ သည္ရြာတြင္ပင္ တစ္သက္လံုး ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္လာသူ ျဖစ္၍ သူ႔အေၾကာင္း အူမ ေခ်းခါးမက်န္ အကုန္ သိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ သို႔စဥ္လွ်က္ သူ ေဒါက္တာရမ္းကု ျဖစ္လာေသာ အခါတြင္လည္း ရြာတြင္ အစိုးရမွ ခန္႔အပ္ထားေသာ ဟို midwife ဆရာမကေလးထက္ သူ႔ကိုသာ ပိုမို အားကိုးအားထားျပဳကာ နည္းနည္းဖ်ားနာရိွ သူႏွင့္ပင္ ကုသၾကပါသည္။ အႏို႔ ဟို ဆရာမကေလးက ေဆးမထိုး။ ေသာက္ေဆးေတြခ်ည္း ေပးသည္။ တယ္ ဟန္မက်။ ေနာက္ၿပီး သူကုတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေပ်ာက္။ တယ္ေႏွးသကိုး။ အားမရ။ ဒို႔ လက္ျဖစ္ ေဒါက္တာႀကီးက က်ေတာ့ ဘာေရာဂါ ျဖစ္လိုက္ျဖစ္လိုက္ ဖင္လွန္ကာ အပ္စိုက္ဖို႔ ၀န္ မေလးသူ ျဖစ္ရကား သူႏွင့္မွ ပို ဂ်က္တည့္သည္။ ေနာက္ၿပီး အေပ်ာက္ျမန္သည္။ သည္ေနရာတြင္ အေပ်ာက္ျမန္သည္ ဆိုရာ၌ ေရာဂါႏွင့္ အသက္ ႏွစ္ခု။ တစ္ခုခု ျဖစ္ပါမည္။ ေရာဂါေပ်ာက္လွ်င္ ေပ်ာက္၊ မေပ်ာက္လွ်င္ အသက္ေပ်ာက္မည္။ သိပ္ေတာ့ မဆန္းလွပါ၊ ေသတစ္ေန႔ ေမြးတစ္ေန႔ပဲ ဟာ။
သူ႔လက္ခ်က္ႏွင့္ အသက္ေပ်ာက္သြားသူမ်ား ရိွခဲ့ေသာ္လည္း ေတာရြာတို႔ သဘာ၀ အသံခ်ဲ႔စက္ငွားကာ ေအာင္ မယ္ေလး ဟု အစခ်ီေသာ ငိုခ်င္းျဖင့္ဖြင့္၍ ေဇာ္ပိုင္ ၏ ၿမိဳ႔အ၀င္ည ျဖင့္အဆံုးသတ္ေသာ အသုဘ အခမ္းအနားကို က်င္းပၿပီး သူ႔ခမ်ာ ကံမေကာင္းေတာ့ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဆံုးပါးရရွာတယ္ ဟု သနားကရုဏာ စကားေလးမ်ားႏွင့္ ပင္ ၿပီးလိုက္ၾကသည္။ ဘယ္သူမွ ကိုေဒါက္တာ့လက္ခ်က္ ဟု စိတ္နာရေကာင္းမွန္း၊ တရားစဲြရေကာင္းမွန္း မသိ။ အို- ဘယ့့္ႏွာ တရားစဲြလို႔ျဖစ္မတံုး။ သူနဲ႔ ကုေနရတာ။ သူမရိွမွ ဒုကၡ။ အဲဒီေကာင္မေလးကိုက ေသေန႔ေစ့လို႔ ေသရတာကို။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြင္း စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ လိုက္သာ စာရင္းေကာက္လိုက္ပါက အႏီွ ဦးေဒါက္တာ ရမ္းကု မ်ားစာရင္းကို ရႏိုင္ပါမည္။ ထို႔ထက္ ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားလိုက္ပါလွ်င္ သူတို႔လက္ခ်က္ျဖင့္ လူ႔ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားရသူ မ်ား စာရင္းကိုပါ သိရိွႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။ သည္ ေဒါက္တာရမ္းကုမ်ားအတြက္ မည္သူ႔တြင္ တာ၀န္ရိွပါသနည္း။
တတိယ အမိ်ဳးအစား ျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဗိေႏၶာဆရာမ်ားဘက္ နည္းနည္း လွည့္ၾကည့္ၾကရေအာင္။
ဒါ့ထက္ စကားမစပ္၊ မိတ္ေဆြတို႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ေရးေသာ ျမန္မာ့ ေဆးပညာ68 ဆိုသည့္ စာအုပ္မ်ား ဖတ္ဖူး ၾကပါသလား။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ ဟု တိုက္တြန္းလိုပါ၏။ ေနာက္တစ္ခု တင္ႀကိဳ စကားခံထားလိုသည္မွာ ကိုယ္မသိေသာ အေၾကာင္းအရာကို အရမ္းေရာ ကာေရာ နင္းကန္ အထင္မေသး ၾကဘို႔ ျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ဟူသည္ အေျခခိုင္လွေသာ၊ စံနစ္တက် ရိွေသာ၊ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရေသာ ပညာ တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စံနစ္တက် ေလ့လာသင္ၾကား ဘို႔ေတာ့ လိုသည္ေပါ့။ အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာမ်ား ေခတ္ မစားမီက အဲေလ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုးမခ်ႏိုင္မီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေဖအေမ၊ အဖိုးအဖြား (ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ မီလိုက္ပါေသး) ေတြ သည္ ျမန္မာ့ ဗိေႏၶာဆရာမ်ားႏွင့္ပင္ အသက္ဆက္လာ ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
က်ြန္ေတာ္သည္ ဗိေႏၶာ ဆရာတစ္ဦးမဟုတ္သျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို စံနစ္တက် ေလ့လာ သင္ၾကားဖူးသူ တစ္ဦး မဟုတ္သျဖင့္ ျမန္မာ့ရိုးရာ ေဆးပညာအေၾကာင္း ဂဃနဏ မသိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာ့ ေဆးပညာကို အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုအထိ ေလ့လာဖူးပါ၏။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရေက်ာ္ရိွ သုပဏၰက ဂဠဳဏရာဇာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ကို စာေပးစာယူ သင္ယူခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး ဆံုးခန္းတိုင္ မေရာက္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ါသနာအရ ျမန္မာ့ေဆးက်မ္းမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ဖူးရာ အနည္းငယ္ေတာ့ တီးမိ ေခါက္မိ ရိွပါ၏။ ပညာရပ္ တစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာမွ ထိုပညာရပ္၏ အတိမ္အနက္ကို သိရသည္ ျဖစ္ရာ ေလ့လာေလေလ နက္နဲ ေလေလ ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ့ေဆးပညာရပ္၏ သိမ္ေမြ႔နက္နဲပံုကို သိခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။
Ref: 69. http://www.journeysmyanmar.com/traditional_medicine.htm
No comments:
Post a Comment